ความคิดเห็นที่ 1 ขออนุโมทนาค่ะ โดยเฉพาะสวดแบบที่ 2 เพราะเคยสวดตอนวันส่งท้ายปีต่อวันปีใหม่ กว่าจะครบ โอ้โห .. ใครสวดทุกวันได้นี่นับถือจริงๆค่ะ จากคุณ : Chicsecret เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 20:56:08

ความคิดเห็นที่ 2 สาธุค่ะ จากคุณ : sailsky เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 20:56:37

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ sailsky  ดีใจจังเลยมาทักทาย (กลัวคุณไม่สบายใจเรื่องที่เราทัก ยังรู้สึกกังวลใจอยู่นิดๆ น่ะค่ะ) คุณ Chicsecret  วันที่ 27 ก.ย.นี้ ที่วัดก็มีงานนะคะ มีสวดข้ามคืนเลย ทุกๆ วันที่วัดจะมีทำวัตรเย็น ต่อด้วย 12 ตำนาน  ต่อด้วยพระธัมมจักกัปวัตนสูตร แล้วก็อิติปิโส 108 ทุกคืน..   ใครอยู่แถวสระกระโจมจะไปร่วมสวดด้วยก็ได้.. จัดหนักจัดเต็มทุกคืน.. แต่ถ้างานพิธี เดี๋ยวนี้ที่วัดสวดกันข้ามคืนค่ะ..  คือสวดแบบทุกวัน พอขึ้นอิติปีโสก็ไปจบด้วยพาหุงกันตอนตีสี่  ต่อด้วยทำวัตรเช้าเลยค่ะ.. ใครไปมีหวังได้อิติปิโสกลับบ้านแน่นอน...   วันที่ 27-6 นี้ เป็นเทศกาลกินเจ  พระอาจารย์บอกว่า กินเจได้บุญจากการงดเว้นเนื้อสัตว์แล้ว ท่านเลยชวนบวชเนกขัมมะด้วย  ได้บุญจากศีลและภาวนา.. ครบเลย.. ตอนกลางวันของวันที่ 27 มีพิธียกพระค่ะ  ยกพระขึ้นประดิษฐานในศาลาค่ะ แต่ที่วัดจะสวดมนต์ข้ามคืนเฉพาะในวันพระ คือ 27 กับ 6 ต.ค. ค่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:07:27

ความคิดเห็นที่ 4 วิธีการสวดอิติปิโสฯ แบบผมนั้น ผมจะสวดแบบนี้ คือสวดแบบไม่ออกเสียง (หายใจเข้า) อิติปิโส ภะคะวา (หายใจออก) (หายใจเข้า)อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ (หายใจออก) (หายใจเข้า)วิชา จะระณะ สัมปันโน (หายใจออก) (หายใจเข้า) สุคะโต โลกะวิทู (หายใจออก) (หายใจเข้า) อนุตตะโร (หายใจออก) (หายใจเข้า) ปุริสะธัมมะสาระถิ (หายใจออก) (หายใจเข้า) สัตถา เทวมนุสสานัง (หายใจออก) (หายใจเข้า) พุทโธภะคะวาติ (หายใจออก) พระธรรมคุณ พระสังฆคุณก็ทำเหมือนกันครับ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:23:30

ความคิดเห็นที่ 5 ขอกระทู้คุณภาพแบบนี้บ่อยๆนะจ๊ะ อิอิ เราติด 1. ขี้เกียจ 2. โทสะ 3. ถีนะมิตถะ และสุดท้าย ราคะ จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:32:29

ความคิดเห็นที่ 6 คุณเคจ๋า รบกวนหน่อยน๊า แผ่เมตตากรุยทาง ทำอย่างไรบ้างจ๊ะ ขอบคุณค่ะ ^_______________^ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 12:53:08 จากคุณ : love_first เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:34:35

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากค่ะ คุณ sirnitfi มาบอกวิธีที่สามแล้วค่ะ เรียกว่าสวดในใจได้ใช่ไหมคะ.. ใครจะลองนำไปใช้คงไม่หวงนิ..  ได้ทำอานาปานสติไปด้วยเลย.. สามารถสวดได้ทุกที่ทุกเวลา เช่นบนรถเมล์  ใครเขาจะร้อนรถติดก็ให้เขาร้อนไป เราก็อยู่กับอิติปิโสของเราได้ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:37:34

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ love_first ขอแนะนำดังนี้ค่ะ 1. ก่อนจะแผ่เมตตา เราก็ต้องมีเมตตาซะก่อนค่ะ..  อิอิ..  วิธีมีเมตตาทำได้หลายอย่าง ก. นึกถึงบุญเก่า ที่ได้ทำๆ มา  นึกอันไหนก็ได้ที่นึกแล้วชัดๆ เลย นึกแล้วยิ้มได้  พอใจยิ้มปากยิ้มแล้ว  จากนั้นก็ให้ท่องคาถาแผ่เมตตา สัพเพสัตตา.. ก็ได้.. แผ่ไปค่ะ ข. ให้ทำสมาธิสั้นๆ เอาบุญสดๆ เลย  สวดมนต์อิติปิโสนี่สักจบก็ได้ แล้วก็ค่อยแผ่เมตตา 2.  บทแผ่เมตตานั้นมีหลายแบบ บทบาลีอย่างเดียว หรือภาษาไทยอย่างเดียวก็ได้ แบบสวดตามรูปแบบเลย ก็ได้  เวลาสวดก็นึกน้อมจิตไปกับบทสวดด้วย  บทใหญ่ๆ ก็มี แล้วแต่ถนัด  หรือบทสั้นๆ พระอาจารย์สอนไว้คือ  "เมตตาคุณัง อะระหัง เมตตา" 3. เวลาแผ่กรุยทาง  แปลว่าเราจะไปไหนๆ แล้วต้องการจะสะดวกโยธิน เราจะทำอย่างนี้นะคะ.. เราจะทำข้อ 1 ก่อน จากนั้น เราก็สวดบทแผ่เมตตาแล้ว  อธิษฐานจิตกำกับอีกทีนึง คือบอกว่า..  บุญกุศลที่ทำมา หากมีความดีประการใด ขออุทิศให้กับ.. (ตามลำดับ) 3.1  แม่ย่านาง รถของเรา เทวดารักษารถของเรา (หรือรถคันที่ขึ้น) 3.2  พ่อปู่แม่ย่า เทวดารักษาถนนเส้นนี้ ภูมิเทวดา อากาศเทวดา รุกขเทวดา ที่อยู่สองฟากฝั่งถนนเส้นนี้ไปจนถึงที่หมาย..(รวมทั้งเทวดาที่รักษาสถานที่ที่เราจะไปด้วย..)   ขอให้ท่านทั้งหลายอนุโมทนาในบุญกุศลนี้ที่ข้าพเจ้าอุทิศให้ด้วยไมตรีจิต กุศลใดที่ข้าพเจ้าได้รับขอให้ท่านทั้งหลายได้รับด้วยเช่นกัน  เมื่ออนุโมทนาแล้วก็ขอพรให้ลูกเดินทางถึงที่หมายปลอดภัยด้วยนะคะ 3.3  อุทิศให้คนด้วย ถ้ามี เช่นคนขับรถ คนที่ไปด้วยกัน คนที่อยู่ ณ ที่หมายที่จะไป 3.4   ด้วยกุศลนี้ ขออุทิศให้จิตวิญญานทั้งหลายที่อยู่สองฟากฝั่งถนน ทั้งโอปปาติกะ เปรต สัมภเวสี และสรรพสัตว์ทั้งหลายให้อนุโมทนารับไปด้วยเช่นกัน ขออย่าได้เบียดเบียนรบกวนกัน อย่าได้ทำให้เกิดเวทนาเป็นเวรกรรมต่อกัน  ให้อนุโมทนารับกุศลไปได้เลย ไม่ต้องขอ.. เอาไปเลย.. เราจะออกจากบ้านที ถ้าไม่ลืมก็ทำอย่างนี้ค่ะ  ก็ปรากฏผลดีเป็นลำดับ ใหม่ๆ จะยังไม่เห็นผลชัด  แต่ทำไปนานๆ เราจะชำนาญค่ะ   แล้วจะเริ่มเห็นผลว่า "กรุยทาง" ดีกว่าไม่กรุยทางค่ะ คราวนี้จะรู้อีกทีคือวันไหนไม่ทำ ลืมทำ จะรู้เลยว่า.. มันแตกต่าง... ตอนแรกๆ จะสวดบทแผ่เมตตา และอุทิศยาวๆ  พอหลังๆ จิตมีกำลังมากเข้า บางทีก็ไม่ต้องใช้คำยาวๆ หรือไม่ต้องพูดมาก   ไปๆ มาๆไม่ต้องพูดเลย  ส่งจิตเป็นนางงามเป็นอัตโนมัติ  แผ่ออกไปเลย..  นึกซะว่าตัวเองเป็นนางงาม ขับรถไปจิตมันส่งออกไปแผ่เมตตาก่อนเลย..  ไปทางไหนจิตมันน้อมไปก่อน เห็นจิ้งจกยังเมตตาเลยค่ะ มันชินไปเอง.. พักหลังนี้ คุณบุญมา (ชื่อรถเรา) ไม่ค่อยต้องแบกของหนักแล้ว  คือให้เขาก่อนเลย แล้วบอกเลยว่าอย่ามาทำให้เจ็บ อย่ามากวน เอาไปเลย ให้เต็ม มีเท่าไหร่เอาไปเลย.. แบบนี้ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:55:36

ความคิดเห็นที่ 9 คาถาแผ่เมตตายอดนิยม   สัพเพ สัตตา อะเวรา โหนตุ อัพพะยาปัชฌา โหนตุ อะนีฆา โหนตุ สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง ที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งสิ้น จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย จงมีความสุขกาย สุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเทอญ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:57:45

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณค่า  จะลองดูบ้างค่ะ^_^ จากคุณ : love_first เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:57:53

ความคิดเห็นที่ 11 กราบพระอาจารย์ใหญ่ด้วยเศียรเกล้าค่ะ หนูไม่ค่อยมีเวลาสวดมนต์ยาวๆเลยค่ะ ปกติสวดอิติปิโสรอบเดียว เจริญพรหมวิหาร กายคตาสติกรรมฐาน จบด้วยพระปริตรบทที่เน้นๆ จากนั้นก็นั่งสมาธิเลย แต่ตอนนี้จะสอบเลยนั่งสมาธิได้ไม่นานเท่าไหร่ - -" อยากสวดบ่อยๆคงต้องสวดในใจระหว่างวันค่ะ เคยไปถอนฟันคุด ทรมานและนานมาก ตอนนั้นไม่รู้คิดยังไง สวดอิติปิโสตอนถอนฟัน หมอฟันจะแงะจะงัดยังไงก็สวดไป อิอิ ^^ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 21:58:06

ความคิดเห็นที่ 12 เดินกลับบ้านมาเมื่อหัวค่ำ คิดว่าจะขอให้คุณ chaosy ช่วยตั้งกระทู้คุยกันทุกอาทิตย์ มาถึงบ้าน เปิดเครื่อง เจอกระทู้นี้พอดีเลย เรามีคำถามค่ะ ถามในกระทู้คงไม่เป็นไรเนอะ เราสงสัยว่าทำไมเป็นอย่างนี้ เมื่อเช้าตี ๓ กว่า เราตื่นมาสวดมนต์สั้นๆ นั่งสมาธิสักชั่วโมงเห็นจะได้ พอออกจากสมาธิ กลับไปนอนต่อ มีใครมาเล่นด้วยอีกแล้ว เรายังไม่หลับ มีสติสมบูรณ์ดี แต่รู้สึกถึงสัมผัสชัดเจน ก็ไล่เขาไปอย่างนุ่มนวล ตัดแว้บไป รำคาญนิดหน่อยที่ถูกรบกวน โดยปกติ จะเป็นฝันหรือตอนตั้งใจออกไปเที่ยวข้างนอกมากกว่า ไม่ใช่ตอนที่รู้ตัวเต็มที่อย่างนี้ค่ะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 22:02:31

ความคิดเห็นที่ 13 แบบสั้น คำแผ่เมตตาสำหรับตนเอง   อะหัง สุขิโต โหมิ นิทฺทุกฺโข อเวโร อัพยาปัชโฌ อนีโฆ สุขี อัตตานัง ปริหรามิ ฯ   ขอข้าพเจ้าจงถึงความสุข ปราศจากความทุกข์ ไม่มีเวร ไม่มีภัย ไม่มีความคับแค้นใจ จงมีความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งปวงเถิด ฯ   คำแผ่เมตตาไปสู่ผู่อื่น   สัพเพ สัตตา สุขิตา โหนฺตุ นิทฺทุกฺขา อเวรา อัพฺยาปัชฺฌา สุขี อัตฺตานัง ปะริหะรันตุฯ ขอให้สัตว์ทั้งหลายทั้งปวง จงถึงความสุข ปราศจากความทุกข์ ไม่มีเวร ไม่มีภัย ไม่มี ความคับแค้นใจ จงมีความสุขการสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งปวงเถิด ฯ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 22:03:06

ความคิดเห็นที่ 14 คุณบุษกรจันทร์ บอกว่า เราติด 1. ขี้เกียจ 2. โทสะ 3. ถีนะมิตถะ และสุดท้าย ราคะ เราแก้ได้หลายข้อแล้วนะ ตอนนี้เหลือข้อ 1 ข้อเดียว.. อิอิ.. ช่วยไม่ได้ แก้ไม่ได้เหมือนกัน.. โทสะ แก้ได้ด้วยการสวมวิญญาณนางงามค่ะ  ซึ่งคุณบุษกรจันทร์ทำได้ไม่ยาก เพราะงามอยู่แล้ว..  ก็คิดว่าเราเป็นนางงามตลอดเวลาค่ะ  จากนั้นท่องบทแผ่เมตตาอัดเข้าไปเลย.. โกรธใคร ก็ท่องบทแผ่เมตตาอัดค่ะ  แต่อัดตัวเองนะ ไม่ใช่อัดเขา 555 ส่วนถีนะมิทธะ กับราคะ เอาไว้ก่อนเหอะ..   แก้ไอ้ตัวโทสะนี่ก่อน.. มันแก้ง่ายสุด.. อิอิ.. เล่าไม่อาย.. เมื่อคืนเสร็จภาระกิจ  กิน แล้วดูทีวี ไม่สวดมนต์ภาวนา เหอๆ  ฝันลามกเฉยเลย.. เป็นเครื่องเตือนใจว่า เมิงอย่าคิดว่าตัวเองแน่..  เผลอเมื่อไหร่.. กูเสียบ.. 555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 22:10:24

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีค่ะทุกท่าน เป็นน้องใหม่ห้องนี้ เข้ามาอ่านอยู่เงียบพักนึงแล้วค่ะ ติดตามกระทู้ของคุณ chaosy ตลอดเลย ชอบมากๆ ทำให้มีแรงใจอยากปฏิบัติมากกว่าเดิมเยอะเลยค่ะ บทสวดที่ชอบสวดคือยอดพระกัญฯ ค่ะ   เวลาที่แผ่เมตตาแผ่แบบนี้ได้ไหมค่ะ ขออำนาจพระพุทธ พระธรรมพระสงฆ์ จงดลบัลดาลบุญข้านี้ให้ ญาติ เทวดารักษา เจ้ากรรมนายเวร และเชื้อโรคของข้าพเจ้าด้วยเถิด จากคุณ : GiftKao เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 22:23:43

ความคิดเห็นที่ 16 WHITEDAHLIA  เรื่องอิติปิโส พี่ชอบสวดตอนขับรถไกลๆ แก้ง่วงได้ดีมาก ถ้าง่วงก็สวดดังๆ ในรถ กระแทกเสียงหน่อย.. ตาสว่างเลย.. แต่ในวันธรรมดา พี่ก็ไม่ค่อยได้สวดมนต์ชุดใหญ่หรอก อาศัยไปวัดเดี๋ยวนี้ก็สวดกับเขาทุกที มีหนีบ้างแต่ก็ดีกว่าไม่สวดเลย... พี่ติดขี้เกียจ ยังแก้ไม่ได้ อาจารย์น่ะท่านให้ทำเยี่ยงพระ..  ไอ้เรามันก็แค่นังผู้หญิงคนนึงที่เริ่มต้นไม่ดีเท่าไหร่.. มันก็ขอมีข้อแม้ข้อแต่.. ไปเรื่อย   พี่ก็สู้ไปทุกวัน แพ้บ้างชนะบ้างสลับกัน.. เราไม่ได้ฝึกไว้ดีแล้วตั้งแต่ต้น  สันดานมันแก้ยากจริงๆ แต่พี่ใช้หาค่าเฉลี่ยนะ  วันนี้พี่ภาวนาเกิน 4 ชั่วโมง  คุมสอบ ภาวนาเช้า 2 บ่าย 2 เออ..พอมีทุน เลยมีแรงมาเขียนกระทู้ได้.. เขียนกระทู้ทำความดี  แลกกับไม่ได้ทำวัตรสวดมนต์ (ทำไมเมิงไม่สวดมนต์ซะก่อนแล้วมาเขียนล่ะ) ก็มันเปิดคอมไปแล้ว เงยหน้าอีกทีก็สี่ทุ่มแล้วอ่ะ.. มันนิสัยเสียแบบนี้เองน่ะ.. ตอนนี้พี่มีเรื่องเดียวที่อายอาจารย์ คือเรื่องวัตร.. มันไม่เป็นวัตรน่ะ..  เอ่อ..สองเรื่องแฮะ.. เรื่องนอนด้วย.. นอนเยอะ นอนตื่นเช้ามั่งสายมั่ง ไม่เป็นเวลา และสาม มีสามแล้วอ่ะ.. เรื่อง..กิน..  แม้ทุกวันนี้ กินวันละสองมื้อโดยเฉลี่ย.. แต่ว่าไม่เป็นเวลา  พอกินตอนเย็นมันจะง่วง.. เฮ้อ..   อาจารย์ท่านไม่ฉันไม่นอน ท่านก็สอนให้เรานอนน้อย กินน้อย ไม่งั้นมันอยู่ยากจริงๆ ก็จริงของท่าน แต่ไหนๆ ก็อยู่ยากแล้ว ขอกินอีกหน่อย นอนอีกหน่อยแล้วกัน..(มันเถียงอย่างนี้อ่ะ) กะว่าปิดเทอมจะเข้ากรรมฐานดัดสันดานตัวเองสัก 10 วัน.. อยากจะเป็นคนเก่ง ตื่นตีสามทำวัตรสวดมนต์เช้า กินข้าวมื้อเดียว สวดมนต์ทำวัตรเย็น แบบว่าให้งามพร้อมกับเขาบ้าง  ไม่รู้จะทำได้ก่อนน้ำท่วมรึป่าวนะ.. นี่ก็พยายามต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักเลย.. ใครเพิ่งเริ่มภาวนา ขอแนะนำให้ทำตัวเองให้มีวินัย สวดมนต์ตรงเวลา ทำสมาธิตรงเวลาดีที่สุดนะคะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 22:24:53

ความคิดเห็นที่ 17 เพิ่งเสร็จจากนั่งสมาธิค่ะ อยากเขกหัวตัวเองชะมัด นั่งกี่วันๆ ก็ได้แค่วันละยี่สิบนาทีพอดีเด๊ะ ฮึ๊ยยย เมื่อวานเมลไปถามพี่เคออสซี่ แต่เห็นว่าพี่ยุ่ง เลยอาจยังไม่ได้ตอบ .. ขอถามในนี้เลยละกันนะคะ เผื่อเป็นประโยชน์กับคนอื่นด้วยค่ะ "เวลาเดินจงกรม ท่องเกศา โลมา นขา ทันตา ตะโจ จังหวะไหนคะ .. จังหวะเนิบๆของเราเอง หรือจังหวะตามก้าวเดินคะ? คือแทบไม่เคยทำเลยค่ะ จงกรมเนี่ย ตอนไปปฏิบัติที่ยุวพุทธิกสมาคม 7 วัน 8 คืน เค้าก็สอนให้จับอิริยาบทย่อย ยก ย่าง เหยียด แตะ วาง อะไรงี้ .. พอต้องเปลี่ยนมาเป็น เกศา โลมา ก็ไม่ทราบต้องทำจังหวะไหนน่ะค่ะ" ขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ ปล. สามวันมานี้ พอนั่งสมาธิไปซักพัก จะแว่บเห็นพระอาจารย์ใหญ่เป็นพักๆค่ะ ^^ เสาไฟฟ้าหนูยังไม่แข็งแรงกระมังคะ .. ได้เห็นเพียงแวบๆ เท่านั้นเอง แฮ่ .. จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 22:45:50

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ sailsky  ดีใจจังเลยมาทักทาย (กลัวคุณไม่สบายใจเรื่องที่เราทัก ยังรู้สึกกังวลใจอยู่นิดๆ น่ะค่ะ) -------------- สวัสดีค่ะ คุณ chaosy เรื่องที่คุณทักมา ไม่มีอะไรที่ทำให้รู้สึกไม่ดีนี่คะ ยังไงดิฉันก็ถือว่าคุณเป็นกัลยาณมิตร รวมทั้งเพื่อนๆ ในห้องศาสนานี้ด้วยค่ะ จากคุณ : sailsky เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 22:49:31

ความคิดเห็นที่ 19 คุณบุษยมาศ สงสัยจะส่งใจมาบอกให้ตั้งกระทู้ เลยตั้งให้ รับสมอ้างซะเลย อิอิ.. คือสัมผัสมันจะไวขึ้นเป็นปกติค่ะ.. น้องนุชเขาก็ไวอย่างนี้แหละ เขาก็เล่าให้ฟังบ่อยๆ บ้านเขาอยู่ข้างถนน บางทีรถผ่านบางอย่างก็มารบกวนเขา กระโดดเกาะอะไรอย่างนี้.. นี่พูดตรงๆ เลย เขาต้องลำบากกับสิ่งนี้มาตลอด ในเวลายาวนาน ซึ่งพระอาจารย์องค์นึงท่านยังบอกว่า..เขาเก่งที่ทนได้ขนาดนี้..เพราะโดนหนักจริงๆ เราเองแรกๆ ฟังเขา ก็เฉยๆ เพราะไม่ได้เจอเอง ก็คิดว่าอาจจะมีอุปาทานด้วย คือพอเราไม่ชอบ มันก็จัดหนัก อาจเป็นอุปาทานของเราด้วย แต่วันนึงไปร้านเขา มีคนนึงมา คนนี้เป็นสื่อให้สิ่งไม่ดีตามมาด้วย.. เราก็ลุกหนี แล้วทำเป็นไปหาหนังสืออ่าน ขี้เกียจเสียกำลัง..  ปรากฏว่ารู้สึกว่ามีปีติที่ขา.. ตอนนั้นแผ่เมตตาอยู่ด้วย ก็คิดว่าแหม..สิ่งที่ตามคนๆ นั้นมา คงจะมีปีติ เลยปีติที่ขา.. แต่มาแยกแยะภายหลังน่ะ มันรู้สึกเหมือนตัวอะไรเลื้อยพาดขาไป แบบให้รู้สึกได้ คล้ายแมวที่เอาขนมาสีกับขาเราน่ะ.. คืนนั้นปรากฏว่านอนฝัน ฝันว่างูกัด  งูกัดที่มือ เป็นงูตัวเล็กสีน้ำตาล เราจับมันแหกปากออกจากมือ มีเลือดไหลด้วย แต่ว่ากัดไม่เข้า ในฝันนั้นเห็นว่างูไม่มีพิษ คือไม่มีเขี้ยว ก็ไม่รู้ว่าเลือดใคร แล้วรู้สึกว่างูนั้นจะโดนใครทำอะไรตายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ซึ่งเราไม่ได้ทำ.. ก็นึกยังไงไม่รู้ไปถามอาจารย์ ท่านก็หัวเราะดุๆ ว่า ต้องให้ทำนายฝันอีกอาชีพนึงหรือไง.. เราก็ใจดีสู้เสือค่ะ ก็บอกว่า..มันแปลกค่ะอาจารย์  มันแปลกจนต้องมาถาม.. ท่านก็ว่า ไม่มีอะไร.. แต่ให้คาถามา 1 บท 55555 เราก็รับคาถามา.. แบบไม่มีอะไรแหละ.. กลับมาคุยกับน้องนุช ว่ารู้แล้วว่าน้องนุชเจออะไร  มันเป็นอย่างที่เขาเจอจริงๆ คือเขาไม่ได้คิดไปเอง..   แสดงว่าที่ผ่านๆ มาที่เขาเจอน่ะจริง.. อันนี้เล่าให้คุณบุษ เห็นบริบท ว่ามันมีตั้งแต่ที่เราเห็นในนิมิต หรือเราฝัน หรือเรารู้สึกสัมผัสด้วยกายเนื้อ.. แต่ไม่ว่าจะเป็นสัมผัสทางใด  มีวิธีแก้ไขอย่างเดียวเท่านั้น.. "คือแก้ไขที่ใจของเรา.." 1. เราต้องเป็นผู้ให้  ให้อย่างไม่มีเงื่อนไข จะมาดีมาร้าย เราทำได้แค่ "ให้" การให้คือให้เมตตา แผ่เมตตา ให้กุศล หรือสอนธรรมเขากลับไปก็ได้ 2. ถ้าเรามีวิชชา เราจะตอบโต้ก็ได้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร นอกจากสร้างกรรมเพิ่ม  ดังนั้นเราเลือกกันที่จะไม่ตอบโต้  แต่ยอมและให้อย่างเดียว ตามที่อาจารย์สอน อาการที่คุณบุษเล่ามานั้น  น่าจะเป็นภาวะที่จิตกึ่งเป็นสมาธิ กำลังสบาย เลยสัมผัสได้ทางร่างกาย ก็ต้องกำหนดสติไว้ตลอด ว่าอย่าโมโห อย่าทำอะไรรุนแรง  บอกเขาดีๆ ว่าอย่าเล่น เอากุศลแล้วไปเสีย..   หัดท่องคาถาบังสุกุลตายให้แม่นๆ ค่ะ   ถ้าถูกรบกวนมากๆ ท่านให้แผ่เมตตาแล้วบังสุกุลให้เลย มีอยู่วันนึงเรานั่งสมาธิดี แล้วก็ทำนานมาก พอเข้าสมาธิได้ หูมันทำงาน ก็ได้ยินเสียง.. แต่ตอนนั้นใจมันอยากจะทำสมาธิ ก็ไม่อยากจะได้ยินใครมาอะไร เลยสวดบังสุกุลให้ ก็หายไปเลย.. ออกจากสมาธิมาก็ยังเสียดาย ว่าแหม.. นานๆ หูจะทำงาน.. ดันขี้เกียจฟัง.. เราจะต้องเจอเรื่องอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ค่ะ   เรื่องที่แปลกวันนึงก็ไม่แปลกอีกต่อไป กลายเป็นหน้าที่ล้วนๆ ทุกวันนี้เราผ่านเรื่องพวกนี้ได้หมดแล้ว คือทำใจยอมรับได้ แล้วก็ให้อย่างเดียว อย่างที่อาจารย์สอนค่ะ..  มีอะไรเข้ามาก็ไม่ตื่นเต้นแล้วล่ะ.. เขียนกระทู้ตอบบางคน เจ้ากรรมเขาก็มาเลย.. มาก็ให้เลย จบกันไป.. ถ้าเป็นเมื่อก่อนสงสัยไป 7 วัน.. จะจริงหรือเปล่านะ? คิดไปเองมั้ง.. นั่นโน่นนี่..  ตอนนี้ก็ไม่สนแล้ว จะจริงไม่จริงฉันก็ให้ ให้แล้วจบกันนะ.. มันก็จบ ละไปเลยไง.. (ยังมีอีกเยอะน่ะ) อาจารย์ก็บอกว่านี่รู้แล้วยังไม่เห็นนะ.. ถ้าเห็นจะเห็นว่าห้องนึงมาเป็นแสนๆ ทั้งผีทั้งเปรตมากันแน่นขนัด  ช่างน่าสังเวช น่าสงสารสัตว์.. ท่านว่างี้นะ..   ไอ้เราก็..เอิ่ม..ไม่อยากจะเห็นแล้วล่ะค่ะ แค่นี้ก็เชื่อแว้ว.. ทุกอย่างมันก็เหมือนที่คุณ lovefirst ถามแหละ..  แผ่เมตตากรุยทางโลด.. เมตตาธรรมค้ำจุณโลกา ไม่มีทางอื่นแล้วกระมัง.. น้องเบลสน่ะ มาเล่าสิ..  ที่เล่าให้พี่ฟังในเมล น่าจะเล่าได้นะ ช็อตที่กลับจากวัดแล้วต้องมาให้กันทั้งคืนน่ะ.. เราไม่กลัวคนว่าบ้าหรอก.. ใครจะโจมตีอะไรก็ว่าไป ตามใจเขา.. แต่ที่เขียนนี่ไม่เคยผิดศีลมุสาเลย และเจตนาเพียงเพื่อให้เพื่อนๆ มีข้อมูลอีกด้านหนึ่งไว้ประกอบการพิจารณาเท่านั้นเอง.. ที่เจอดีกันแถวนี้ คนเจอก็สติดี ฐานะดี หน้าตาดี อาชีพปกติดีกันทั้งนั้น.. ใช่ไหม blessed ช่วงเดือน 10 ผีเยอะ เปรตแยะ ใครมีภูมิหลังมาบางด้านมากกว่าคนอื่น  ผีมานั่งตักเขี่ยคางเล่นก็มี  ลูกเพื่อนที่วัดก็เห็นผีเห็นเปรตวิ่งกันตับแล่บ.. นี่ขนาดไม่กลัวนะ.. หุหุ.. สาวรุ่นๆ เจอผีเข้าแล้ว ไม่เชื่อสายตาแถมไปเพ่งดูกัน.. เลยเจอเต็มๆ ตา  วิ่งกันสนุก..เหมือนในหนังเลย.. คนบุญน้อยไม่ค่อยเจอหรอก  บางคนบุญเยอะก็ไม่เจอ เพราะจิตยังไม่ละเอียดพอก็มี หรือบางทีจิตแข็งมาก ผีกลัวไม่มายุ่งก็มี  บางคนเป็นสุกขวิปัสสโก ก็จูนคลื่นไม่ได้..ก็มีอีก.. มันเอาแน่ บ่ ได้.. แต่พวกเราที่ภาวนามาด้วยกัน ถึงวันนึง.. ก็ได้เจอเหมือนกันทั้งนั้น.. ถ้าใครเริ่มเจอ.. เราก็จะยินดีต้อนรับเข้าสมาคม.. ไม่ใช่ขนหัวลุกนะ..  สมาคมเวทนา ผีไม่ได้มาตัวเปล่า.. เอาเวทนามาให้ด้วยน่ะ.. เห็นไม่เห็นไม่สำคัญ สำคัญที่เจ็บ.. เจ็บจริง ไม่ใช่แสตนอิน  (เดี๋ยวก็ต้องมาติวกันอีก เวลาเจอเวทนาทำไง..อิอิ...)   พระอาจารย์เราท่านสอนหลักสูตรเป็นนางงามจักรวาล..  เริ่มงามจากใจไปก่อนเลย.. คุณบุษเจออีกที ยิ้มสวยๆ แล้ว แผ่เมตตาโลด... (ปล. ไม่กล้าเอารูปสีกาลงนะมันจะผิดธรรม เอารูปนี้พอไหว) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:08:02

ความคิดเห็นที่ 20 เห็นด้วยกับพี่เคออสซี่อย่างแรงค่ะ คือ .. เราต้องให้ ให้ และให้ อ่ะค่ะ ทำได้แค่นี้แหละ -_-" เค้ามาก็แผ่ให้ไป .. แต่โชคดีที่เบลสแผ่แล้วจบนะคะ ยังไม่เคยต้องบังสุกุลให้ผู้ใดค่ะ เดี๋ยวไปก๊อปเมลมาแปะให้อ่านตามรีเควสค่ะ เพราะพี่เคฯขอ จึงจัดให้ค่ะ .. แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 23:19:09 จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:15:34

ความคิดเห็นที่ 21 "ขอเล่าย้อนไปถึงคืนวันอาทิตย์ ที่ไปกราบพระอาจารย์มาก่อนนะคะ ก็กลับมา ค่ำๆก็ขึ้นไปสวดมนต์ + นั่งสมาธิกับแม่ ก็ดิ่งค่อนข้างเร็วค่ะ แต่ปัญหาคือ มีแว่บมาอยู่เรื่อย หลายสิ่ง หลายคน เห็นวัดไหนไม่รู้จมน้ำด้วย เหลือแต่หลังคา พอออกจากสมาธิมา ก็เล่าให้แม่ฟังถึงสิ่งที่จำได้แม่น .. ก็คือ เห็นผู้ชายชาวบ้านคนนึง ยืนอยู่ในบึง มีดอกบัว ใบบัวเต็มไปหมด ยืนในน้ำถึงระดับพุง ตาโปนๆ หัวยุ่งๆ ผิวคล้ำๆ ดูน่ากลัว แต่พอเห็นเรา เค้ายิ้มให้น่ะค่ะ ก็เลยบอกเค้าไปว่า มาโมทนาบุญเอานะจ๊ะ วันนี้ไปทำบุญมา ปรากฏว่าแม่ก็เห็นคนเดียวกันค่ะ ลักษณะเหมือนกันทุกประการ แต่แม่ไม่เห็นหน้าเค้า แล้วแม่ก็เห็นทหารโบราณมากมาย เดินต่อแถวกันมา แม่ก็แผ่เมตตาให้ เห็นคนยุคปัจจุบันอีกมากมาย ก็แผ่เมตตาให้อีก มีพระสงฆ์เดินมาอีกรูป ก็แผ่ให้อีก สรุป ทั้งแม่ทั้งลูก แทบไม่ได้นั่งเลย แว่บตลอด (หง่ะ) คืนนั้น เบลสสะดุ้งตื่นทั้งคืนค่ะ คนโน้น คนนี้มาไม่ได้หยุดเลย (สงสัยนั่งสมาธิไม่ลึก เค้าติดต่อไม่ได้ เลยมาตอนหลับนะคะ) ก็แผ่เมตตาเป็นรายๆไปเหมือนกัน มาคนนึง แผ่เสร็จ ก็สะดุ้งตื่น .. วนไปเวียนมาทั้งคืนจนฟ้าสว่างเลยค่ะ แต่ก็ดีนะคะ มาดี ไม่น่ากลัว เหมือนคนทั่วๆไป อันนี้สบายใจค่ะ มาวันจันทร์ แปดโมงกว่าแม่โทรมา ว่ามีเด็กมาวิ่งในบ้าน -*- แบบว่า วิ่งแว๊บบ ตัดหน้าแม่ไป แม่ขนลุกซู่ เลยโทรมาเล่าให้ฟัง 555 ค่ำๆ ก็สวดมนต์บทพระปริตรต่างๆที่พี่เคฯแนะนำเช่นเคย ตั้งใจจะนั่งซักชั่วโมงนึง ปรากฏว่านั่งไม่ได้ค่ะ ปิติหาย และแผ่วมากๆ นั่งไปนั่งมา ตกภวังค์อีกแล้ว เลยลุกไปนอนค่ะ ทีนี้ก็ง่วงมาก เพราะเมื่อคืนก็ไม่ได้นอน เลยเอาผ้าเช็ดพระของที่วัดมาแปะหัวแล้วนอนค่ะ .. สบายยันเช้าเลย ฮามากๆ .. แปะเป็นตัวกัปปะเลย จำฝันได้ด้วย ว่าเห็นตัวเองนุ่งขาว ห่มขาว มีผ้าเช็ดพระแปะอยู่บนหัว นอนอยู่หน้าพระพุทธรูปที่วัดน่ะค่ะ (จำไม่ได้ พีเคฯเรียกว่าอะไรนะคะ ที่เป็นที่นัดพบครั้งแรกของเราน่ะค่ะ) ตรงที่เค้าจุดธูปกันเล๊ยยย" หิหิ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 23:24:37 จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:18:21

ความคิดเห็นที่ 22 วันนี้ไม่ทราบว่ามีสังหรณ์อะไร  ที่นึกถึงคุณเคออสซี่.. แล้วเทียวมา scan ดูกระทู้ใหม่ที่โต๊ะศาสนาตั้งหลายครั้ง แต่พอไปสวดมนต์ฝึกสมาธิตอนสองทุ่มครึ่งจบแล้ว กลับมาไปดูกระทู้กสิณ  กับกระทู้กรรม  ก็จ๊ะเอ๋อยู่ที่นั่นเอง.. ชอบประโยคทองนี้เลยค่ะ "..ใครเพิ่งเริ่มภาวนา ขอแนะนำให้ทำตัวเองให้มีวินัย สวดมนต์ตรงเวลา ทำสมาธิตรงเวลาดีที่สุดนะคะ." >>  สาธุค่ะ  เราจะตั้งใจตรงต่อเวลาสำหรับกิจสำคัญนี้ แม้เราจะเริ่มจากตามรู้จิตมาราวหกปีกว่า  เพราะทำสมาธิไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้ก็ถึงทางตัน  เพราะจิตไม่มีกำลังพอจะไปต่อ  จึงต้องยอมจำนน..   คือเพิ่มการทำสมาธิตามที่หลวงพ่อได้เตือนไว้เสมอๆ ที่คุณเคออสซี่ไปช่วยแนะนำไว้..ขอบคุณอีกครั้งนะคะ เรื่องการแผ่เมตตานี้  เราทำมานานแล้วเหมือนกัน  เป็นภาคภาษาไทย เพราะว่าเราความจำสั้น  พยายามจำบาลีแล้วจิตแข็ง  ไม่แผ่ออก.. แต่มีบทเรียนว่ายามไปโรงพยาบาลเนี่ย  ต้องแผ่แบบรอบคอบเชียวนะคะ เราไปหัดแผ่แรกๆ อ่ะ  แผ่ออกไปกว้างๆ ครอบคลุมไปหมด ปรากฎว่าเหมือนถูกรุม  บีบตุ้บๆ รอบตัวโดยเฉพาะหัว  จนปวดมึนหัวมากเลย รู้เองว่าตอนนั้นยาก็ช่วยเราไม่ได้.. เลยต้องใจร้าย  ขอเชิญทุกท่านออกไปห่างๆ เราก่อน  ทนไม่ไหวแล้ว เราเป็นแค่มนุษย์ตัวเล็กๆ  เปราะบางนะ  จิตก็ไม่มีกำลังด้วย  มีแต่เมตตาเท่านั้น อีกที่ซึ่งควรระวังเรื่องการแผ่เมตตาคือในงานศพ.. ครั้งที่ออกอาการกับเรามากสุดคืองานศพพี่ที่ทำงาน  อายุราว ๕๕ ปี ก่อนหน้าเสียชีวิตไม่นาน  มีเสียงลือเล่าอ้างมาว่า "การได้ตำแหน่งมีเบื้องหลัง" เราฟังแล้วก็ไม่ได้ต่อความให้หมิ่นเหม่ต่อการรักษาศีลข้อมุสาของเราเอง เพราะคำว่า "เบื้องหลัง" ในที่ทำงานของเรานั้น  เราควรอยู่ให้ห่างไว้มากๆ เนื่องจากมันอาจรุนแรงถึงขั้นผิดศีลได้ครบทุกข้อเลยเชียว จนวันเผาศพพี่คนนี้.. เราก็แผ่เมตตาอีกเช่นเคย  แบบซื่อๆ ไร้เกราะป้องกันตัวไปตามประสา ปรากฎว่าขณะหวานใจขับรถพาเรากลับบ้านนั้นเอง ที่จู่ๆ กลิ่นเหม็นเน่าก็ตระหลบขึ้นมาในรถ..ที่ปิดกระจกปรับอากาศเนี่ยนะ เราหันไปถามหวานใจผู้เป็นคริสเตียน  ว่าได้กลิ่นไหม  เค้าตอบรับ อืมมม..กลิ่นที่มาจู่โจมเอากระทันหันแบบไม่มีสาเหตุ  และตามติดแบบนี้ เราว่้าไม่น่ารัก  ไม่ชวนคบหาไว้ใกล้ๆ เอาเลย (เพราะเราก็อาจกลัวได้นะ) จึงตั้งใจแผ่เมตตาอีกครั้ง..บอกไปด้วยว่า "สุดท้ายแล้วนะคะ  อย่าตามอีกเลย" กลิ่นจางจนลงหายสนิทอย่างรวดเร็ว.. แต่ไม่เท่านั้นน่ะสิ  กลับมาถึงบ้าน  นั่งพักด้วยความเหนื่อยใจ ทันใดเสียงกริ่งก็ดังขึ้นแบบขาดๆ หายๆ แผ่วๆ แบบคนสำลักน้ำพยายามร้อง ก็คงจะเป็นเรื่องปกตินะคะ  สำหรับกริ่งกลางแจ้ง  ตากแดดตากฝนมานาน แต่ที่ไม่ปกติสำหรับเราก็คือกริ่งนั้น..ถูกตัดสายไฟออกไปเรียบร้อยแล้ว เพราะเราทนเสียงคนมากดกริ่งเรียกให้ซื้อของไม่ได้  มันจึงใช้ไม่ได้มานานปี คราวนี้เราเลยใจร้ายอีกแล้ว  ว่าทำไมตามไม่รู้แล้ว  เหมือนจะบังคับกันเลย ทีเวลามีชีวิตอยู่  ทำไมไม่งดเว้นบาป-หมั่นทำบุญให้ไปสู่สุคติ-มีบุญอาศัยนะ ? และการแผ่เมตตานั้น  ควรให้เราทำด้วยความสมัครใจมิใช่บังคับกัน (คือตามประสาคนเจ้าโทสะ  ก็ตอนนั้นเราถูกโทสะเอาไปกินแล้วนี่นา จะเอาเมตตาที่ไหนไปแผ่ได้อีกเล่า ?) มาแบบนี้เราจะไม่ยอมอธิษฐานเป็นญาติดีด้วยแน่ๆ   ถ้าพี่อยากได้บุญขอให้ทำเอาเอง  โดยมาฟังธรรมทุกเช้ากับเราแล้วกัน หลวงพ่อสอนพี่ได้ถึงออกจากวัฏเลยนะ  อย่าว่าแต่แค่สวรรค์เลย แล้วอย่ามาปรากฎร่องรอยอีกนะ  น้องกลัวเป็น..จะบอกให้  ขอโทษนะคะ คุณเคออสซี่ชวนแผ่เมตตา  แต่เรากลับมาเล่าเรื่องตรงกันข้าม แต่ว่าปกติแล้วเราก็แผ่อยู่เสมอนะคะ   เพียงแต่ผิดพลาดอย่างที่เล่ามาน้อยลงมากๆ เพราะการเรียนรู้แบบ "ผิดเป็นครู" ที่เล่ามาเนี่ยหละค่ะ ขอบคุณที่มาตั้งกระทู้ให้มีที่พักคุยแบบห่างเรื่องโลกๆ นะคะ กระทู้แบบนี้ชอบจังเลย จากคุณ : อาจเคยรู้จัก เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:21:42

ความคิดเห็นที่ 23 คุณ : GiftKao   ยินดีต้อนรับจ้า สวดยอดพระกัณฑ์ได้ก็เก่งนะ ลองเพิ่มอิติปิโสและพาหุงมหากาดูนะคะ..  ขลังสุดยอดเลย.. " เวลาที่แผ่เมตตาแผ่แบบนี้ได้ไหมค่ะ ขออำนาจพระพุทธ พระธรรมพระสงฆ์ จงดลบันดาลบุญข้านี้ให้ ญาติ เทวดารักษา เจ้ากรรมนายเวร และเชื้อโรคของข้าพเจ้าด้วยเถิด"   เอาแบบนี้ก็ได้ค่ะ  คือยังไงก็ได้น่ะ.. เจตนาคือ ส่งกระแสจิตที่มีความสุข มีความรัก มีความเมตตา อยากให้คนอื่นมีความสุขไปด้วย  สมมติว่าเรามีบุญ เราก็แบ่งบุญให้ทุกคนที่กล่าวถึงให้เขาได้รับไปด้วยน่ะ.. อันนี้คือการแผ่เมตตา..จริง..  ไม่ได้สำคัญที่คำพูด.. แต่สำคัญที่จิตใจเรานึกไปถึงคนเหล่านั้นที่เราพูด  ดังนั้นลืม "พ่อแม่" ไม่ได้เชียว.. ถ้าเป็นพี่จะขอเพิ่ม "พ่อ แม่ ครูอาจารย์" ลงไปอีกหน่อย.. ไหนๆ ก็เอื้ออาทรไปถึงเชื้อโรคแล้วนี่นะ.. ห้ามลืมพ่อแม่เด็ดขาด การแผ่เมตตา สำหรับผู้ปฏิบัติ เป็น Practice อย่างหนึ่งนะคะ.. ผลขั้นแรก ก็คือเพื่อตัวเราเอง  เพื่อหัดทำใจให้อ่อนโยน มีเมตตา มีความสุขที่ได้ให้ผู้อื่น.. นั่นเองค่ะ เมื่อเราฝึกใจเราดีแล้ว คราวนี้เราจะมีเมตตาอยู่ประจำใจเลย..  ใจเราเป็นใจที่มีเมตตาและกระแสนั้นจะส่งออกไปจากใจเรา โดยไม่ต้องอาศัยคำพูด ถ้าเรามีเมตตา สัตว์มันยังไม่กลัวเราเลยอ่ะ.. มีเรื่องเล่า วันนี้ไปล้างรถ ก็กินข้าวรอ.. นั่งที่โต๊ะนอกร้าน มีต้นไม้เยอะๆ หน่อย.. จิ้งจกตัวนึกก็แถเข้ามาเลย.. มันอาจจะเป็นลูกตุ๊กแกก็ได้ เพราะตัวลายพร้อย ตัวดำๆ ไม่ใช่จิ้งจกตัวขาวๆ เหมือนในบ้าน..  มันแถเข้ามา.. แบบมุ่งมากินด้วยน่ะ.. ไอ้เราก็ขำ..แหม..ไม่กลัวกรูเลยนะ..   ก็รีบๆ กิน แล้วก็รวบช้อน ผลักจาน บอกจิ้งจก..อยากกินก็กินไป แต่ว่าหลบเจ้าของร้านเอาเองนะ เราไม่รู้ด้วยนะ.. พอเราขยับจิ้งจกตัวนั้นก็กลัวเลยวิ่งหลบมุมไป  คิดว่าเขาไปแล้ว ปรากฏว่ามาอีกด้านนึง... เราก็แหม.. วิ่งเร็วจัง มาอีกมุมนึงซะงั้น.. ไม่ใช่ค่ะ  มันมีกันสองตัว  ไอ้ตัวที่สองมาเลย.. มาแบบไม่เกรงใจเหมือนกัน.. มันมาดูแก้วน้ำ แบบจะกินน้ำอ่ะ..   แก้วน้ำมันมีถาดรอง มันก็เงยหน้ามองแก้ว.. สักแป๊บนึง.. เห็นแว่บๆ ว่ามีอะไรขยับ ..  แตงกวาหายไปจากจาน 1 ชิ้น ชิ้นที่เขาประดับริมจานน่ะ.. เราก็ยิ้มออกแล้ว..   มันเอาจริงเว้ย..  จิ้งจกมังสะวิรัตหรือยังไง  มันเอาแตงกวาไปกิน  ทั้งแผ่นเลย..มันฉกไปเห็นๆ แตงกวาลงมาที่พื้นโต๊ะ..   หันกลับมาอีกที ไอ้ตัวที่สองมันมาแปะอยู่กับแขนเรา..  กลัวซะที่ไหนล่ะ..   ก็บอก..เออ..กล้าดีนัก เอากุศลไปเลย..ก็แผ่เมตตาให้มัน แล้วก็บอกว่าถ้าตายไปก็ขอให้ไปเกิดในภูมิที่ดีกว่าเดิมนะ.. สรุปไอ้จิ้งจกตัวแรกมัน หน้าเป็น ลากแตงกวากะจะเอาเข้ารังใต้โต๊ะหรือไงไม่ทราบ ส่วนไอ้ตัวที่สอง มันมากินน้ำจริงๆ โดยมันยื่นคอ ให้พ้นจานรอง แล้วเลียน้ำที่อยู่นอกแก้ว.. เราก็ขำ.. นึกว่า เจ้าของร้านมาเห็นคงหัวใจวายตาย  เราก็ไม่ได้ทำอะไรนี่..  จะหาว่าให้อาหารสัตว์ก็ว่าไม่ได้ เพราะว่าสองจิ้งมันมากินโต๊ะกับเราน่ะ.. เสียดายไม่ได้คิดถ่ายภาพมาให้ดู..  ในกระทู้ก่อน ตัวต่อใช้เราเปิดมุ้งลวดทีแระ.. เนี่ย.. นางงามพอมั้ยล่ะ...นางงามส่ำสัตว์ 5555 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 23:40:43 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:25:51

ความคิดเห็นที่ 24 ^ ^ อ่านแล้วขนลุกง่า .... อ้าว ชี้ผิด คห. อิอิอิอิ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 23:28:30 จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:27:04

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณค่ะ คุณ chaosy ทุกวันนี้เราแผ่เมตตาทุกครั้งที่สวดมนต์อยู่แล้วค่ะ เช้า-เย็น หรืออย่างน้อยวันละครั้ง ถ้ามีใครมา เราก็แผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลแบบด่วนๆ ให้ด้วย บางทีนั่งทำงานที่บริษัท กลิ่นมาอยู่ข้างๆ บางทีเป็นกลิ่นหอม บางทีเป็นกลิ่นเน่า ก็เผื่อแผ่ แบ่งๆ กันไปเนอะ ถ้าเรายังมีสติอยู่ก็ดีไป แต่เวลาในฝัน มันควบคุมได้ยาก มันขึ้นกับวิธีการของพวกเขาด้วยว่าเราอดทนได้แค่ไหน ความอดทนจะต่ำกว่าปกติ ยังไงๆ ก็จะพยายามระวังตัว ไม่ให้หลุด ตอนนี้เราดีขึ้นเยอะ ใครที่ตามอยู่ก็น้อยลงไปเยอะแล้วค่ะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:42:00

ความคิดเห็นที่ 26 กลิ่นหอมนี่คือภูมิเทวดา โอปปาติกะบางพวกเป็นเทวดา กลิ่นเหม็นนี่คือพวกผี สัมภเวสีบ้าง เปรตอสุรกายบ้าง พระอาจารย์เคยตอบคนไว้ค่ะ เขาถามเรื่องกลิ่น.. ท่านก็ว่า แผ่เมตตาแล้วบังสุกุลให้เขาค่ะ..   การบังสุกุลนั้นคือสวดให้ ธรรมแก่เขานั่นเอง เรื่องกุศลไม่ห่วงคุณบุษ  มีกุศลแยะ แค่นึกหน้าพระที่สร้าง จิตคุณก็สว่างแระ.. เขาก็ได้อานิสงค์ไปเต็มๆ จำได้พระอาจารย์บอกว่าสร้างพระนี้ บารมีเยี่ยงท้าวสักกะเทวราช..   กุศลพอใช้ได้ทั้งชีวิตเลยแหละ.. ขอลอกจากบล็อกมาแปะนะ คำสวดบังสุกุล สำหรับเพื่อนผู้จำเป็นต้องใช้.. เรื่องนี้เอามาฝากสำหรับเพื่อนๆ เศรษฐี (ที่อยากมีวรยุทธ์) ถือว่าเป็นธรรมะหมวดบริหารจัดการขันธ์ 5 ก็แล้วกัน เคยอ่านหนังสือหลวงปู่สรวงท่านก็สอนให้บังสุกุล ที่ผ่านมาเราก็ไม่ได้สนใจ วันดีคืนดีก็เกิดอยากจะรู้ จะถามพระอาจารย์ก็ไม่ได้ถามซักที เลยไปค้นมา เจอแระ เค้าทำกันอย่างนี้นะ.. คําพิจารณาบังสุกุล (บังสุกุลตาย) ให้สวดว่า... อะนิจจา วะตะ สังขารา อุปปาทะวะยะธัมมิโน อุปปัชชิตวา นิรุชฌันติ เตสัง วูปะสะโม สุโข คำแปล.. สังขารทั้งหลาย มีความไม่เที่ยง เกิดขึ้นตั้งอยู่ และเสื่อมไปเป็นธรรมดา เกิดขึ้นแล้วย่อมดับสลายไป การเข้าไปทําความสงบระงับแห่งสังขารทั้งหลายเหล่านั้นลงได้ เป็นเหตุแห่งความสุข อันได้แก่เข้าสู่นิพพานนั่นแล วิธีใช้.. 1. เวลามีเวทนา ถ้ากำหนดรู้แล้วไม่หาย พิจารณาแล้วไม่ไหว ท่านว่าให้บังสุกุล ก็สวดบังสุกุลให้เวทนาไปเลยนั่นแหละ.. (มีเวทนาเวลาป่วยก็ใช้ได้ หรือเวลานั่งสมาธิก็ใช้ได้เช่นกัน แต่เวลาไปรับเวทนาผู้อื่นเข้ามานี่ไม่แน่ใจนะ ก็ลองดูแล้วกันจะหายไหม) 2. เวลาเจอจิตวิญญาณ เห็นเขาว่าใช้แล้วดี อาจจะเริ่มจากแผ่เมตตา อุทิศกุศล แล้วค่อยบังสุกุลส่งให้ด้วย ครบสูตรเลย..อย่างนี้เป็นอันเสร็จพิธี สบายกันไป.. (แต่เขาก็ว่าบางทีเจอพวกแข็งๆ ก็ใช้ไม่ได้.. ถ้าใช้ไม่ได้ก็ต้องใช้วรยุทธ์ป้องกันตัวกันเอาตามอัธยาศัย) แต่เราปกติทนเอานะ.. ก็ทนๆ ไป เดี๋ยวเขาก็ไปเองแหละ.. หรือไม่ก็ชินไปเอง คือโง่มาจนชินแล้ว ตอนนี้เพิ่งฉลาดขึ้น มันก็ทนเก่งไปแล้วน่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 54 23:54:57 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:52:47

ความคิดเห็นที่ 27 โชคดีไม่เคยเจอกลิ่นเหม็นเลย -_- เคยแต่แบบ ตื่นนอนแล้วได้กลิ่นดอกไม้หอมๆหวานๆ เหมือนพวกลูกจันทน์อะไรแบบนี้ ตลบอบอวลทั้งบ้านเลยค่ะ ปล. ขอแอบส่งการบ้านนิ้ดนึง ... วันนี้ท่องได้ครบ 5 ตัวแล้วนะคะ สิบนาทีแรก สมาธิดีมากๆ ไม่มีวอกแวกแม้แต่นิดเดียว หลังจากนั้น ก็ปวดบั้นเอว ปวดขา ร้าวไปหมด (ตั้งแต่นั่งมาทั้งชีวิต เพิ่งเคยปวดตามร่างกายครั้งแรกก็วันนี้แหละค่ะ) แล้วก็เริ่มท่องผิดท่องถูก มีเรื่องแว่บมาเป็นระยะๆค่ะ จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 54 23:59:45

ความคิดเห็นที่ 28 น้องเบลสก็ต้องมีข้อสอบมาบ้างแหละ.. ถ้ามีแต่บุญไม่มีข้อสอบ มันจะไม่แกร่งไง.. นั่นล่ะ..คือสิ่งที่จะต้องผ่าน.. พวกเราไม่ค่อยมีปัญหาฐานกาย คือปัญญามันมาก มันละกายได้ โดยทฤษฏี จริงไหม.. คือรู้ว่ากายไม่ใช่เรา ในระดับการคิดมันไม่มีปัญหา เพราะเรารู้ว่าความจริงมันเป็นอย่างนั้นแหละ.. เวลาสอบ เราจึงจะโดนสอบด้วยเวทนา..   คราวนี้กายมันจะปรากฏชัด.. กะว่าเอาให้รู้เลย..ว่ากายเป็นกาย อะไรมันจะปวดได้ขนาดนั้น.. เขาจะเอาให้รู้ว่า กายนี้ไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากเวทนา.. ล้วนๆ ที่ว่าละได้โดยทฤษฏี เดี๋ยวมาดูกัน ว่าในภาคปฏฺิบัติจะละได้จริงหรือไม่.. พี่โดนสอบเต็มๆ เรื่องเวทนานี้แหละ .. แต่เวทนาร่างกายเจ็บป่วยไม่ค่อยมีปัญหา (เจ็บป่วยจนชินเลยอึด)  เลยโดนสอบเวทนาผี เวทนาจิตซะมากกว่า.. ของพี่ต้องท่องเสียงอีสานด้วยนะ จะอินมาก.. เกซ้า โลมา นข้า ทันตา ตะโจ  ตะโจ ทันตา นข้า โลมา เกซ้า.. ถ้าจะฝึกสติ ท่องคำนึงกำหนดที่อวัยวะนั้น..  ท่องผม กำหนดผม ท่องขนกำหนดขน แค่ปัญจกรรมฐานทำอะไรได้มากมายเลยเชียว.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 00:12:58

ความคิดเห็นที่ 29 พี่เคฯจ๋า รบกวนตอบเรื่องเดินจงกรมให้เบลสด้วยจ้า คห 17 ค่ะ ขอบพระคุณค่า จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 00:18:27

ความคิดเห็นที่ 30 อาจเคยรู้จัก เราก็เป็น... โห..กว่าจะเป็นนางงาม เป็นนางงอมมา 9 เดือนนะ..   เพิ่งจะมาลืมตาอ้าปากได้ไม่กี่วันนี้เอ้ง... เรามีนิสัยดีที่ไม่ดีอย่างนึง.. คือให้คนอื่นก่อนตัวเอง มันติดมาจากอดีต.. แทนที่จะเอาเวลาไปทำของตัวเอง เลยมาให้คนอื่นก่อน.. เราก็แก้ไขตามจริตเราแหละ.. เพราะถ้าเฉพาะตัวเราเองเราขี้เกียจ แต่พอต้องช่วยคนอื่นมันจะขยันขึ้นมา.. อย่างถ้าเรามาเขียนๆ ชักชวนคนนั้นคนนี้  แล้วเราไม่ทำเนี่ย..มันจะอาย เลยจะขยันขึ้นมา หรือบางทีเห็นเพื่อนที่เราชวนเขาหยกๆ เขาทำได้ดี เราก็จะมีกำลังใจขึ้นมามั่ง.. มันอัฐยายซื้อขนมป้าน่ะนะ.. ก็บอกแล้วว่าช่วยๆ กัน แบ่งๆ กัน.. รอให้ดีเก่งเลิศแล้วมาช่วยคนอื่นมันจะไม่ทันนะซี.. เอาแบบลากๆ กันไปแบบนี้แหละ..เนอะ.. คุณทำให้ดีๆ เลยนะ ..เราจะได้มีกำลังใจทำบ้างอิอิ... ---- เดี๋ยวพอถึงเวลาเราทำสมาธิได้ จะรู้ว่าไอ้หกปีกว่าน่ะ มันจะกลับมาเกื้อหนุนเอง.. รู้เองว่าถึงเวลาต้องทำสมาธินี่มันถูกเลย.. เพราะว่าการดูจิตที่ผ่านมามันได้ผลไง ได้ผลคือรู้แล้วว่า ขาดอะไร ต้องเติมอะไร จึงจะไปต่อได้.. ในทางกลับกันบางคนเขาก็ทำสมาธิมา 6 ปี เพิ่งจะเข้าใจเรื่องดูจิต เขาก็พลิกกลับมาสู่จุดสมดุลได้เช่นกันค่ะ ---- อาการที่คุณเจอน่ะ มันแสดงว่าจิตคุณมีความละเอียด พอที่จะรับรู้สัมผัสถึงบรรยากาศต่างๆ ได้ อาจจะคล้ายๆ เราคือไม่เห็น แต่รู้สึกได้.. แล้วมันตลกคือ จิตเราไม่มีกำลัง เวลาเขามาเอา ก็มารุมทึ้งเอาเลย.. เคยไหมเวลาอยู่ใกล้คนบางคน แล้วเรารู้สึกมีพลัง เวลาเราจิตตกหรือแย่ๆ อยากจะอยู่กับคนๆ นั้น เหมือนมันซึมซับพลังงานบางอย่างจากเขาได้ ในทางกลับกัน เวลาเราอยู่กับคนบางคนแล้วเหนื่อย  รู้สึกเหมือนถูกสูบพลัง พอเขาเอาปัญหาต่างๆ มาเทให้เราแล้ว เขาก็สบายตัวกลับไป เราก็หมดแรงข้าวต้มไปเลย หรือบางคน อยู่ด้วยกันแล้วยิ่งมีพลัง (โดยเฉพาะคนชอบๆ กัน แบบยานแม่เนี่ย..) เจอกันทีไร กระชุ่มกระชวยด้วยกันทั้งสองฝ่าย คือมันเติมกันได้ ผีก็แบบนั้นแหละ.. พระอาจารย์บอกว่าผีไม่ค่อยมีมารยาท  เรามารู้กลไกทีหลัง คือเขาอยู่กับเรา เขาก็ได้พลังชีวิตของเรา คือพลังใจด้วย ร่างกายด้วย.. บางทีไปอยู่ในที่ผีเยอะๆ ตัวเหี่ยวเลย..  (อันนี้อธิบายได้ว่าคนบางคนป่วยด้วยโรคที่ตรวจไม่พบ แล้วไม่หายซักที ต้องมารักษาที่วัด มันก็คือกั๋นน่ะ) หมาบางตัวมันรู้ว่าคนกลัว มันจะข่ม มันจะกัด  แต่ถ้าคนไม่กลัวหมา หมาจะไม่กัด.. ผีก็แบบนั้น คือเขารู้ว่าเราจิตอ่อน ใจดี เขาก็มาเอาๆๆๆๆ (บางทีมาแปะตัวเราเลย เกาะไปด้วยแบบในหนัง) บางทีเจอเกเร มันยำเราด้วยนะ ไม่ใช่เอาอย่างเดียว มันทำให้เราเจ็บด้วย ปวดหัวจะแตก อย่างนี้ก็มี.. แต่อยากให้นึกภาพว่าผีเป็นสัตว์ชนิดนึงนะ  อย่าไปนึกให้น่ากลัว..  คือก็เหมือนปลิงหรือยุงน่ะ..  เป็นสัตว์ชนิดหนึ่งเหมือนกัน  เขาหิว เขาทุกข์ก็อยากมีความสุขเหมือนกันกับเรา..  ทีนี้เราพอมีให้เขาได้ เขาก็มาเอาไง  (แล้วมันต้องมีวิบากสัมพันธ์กันด้วย ถึงจะมาเอากันได้น่ะ) แล้วอย่างที่อาจารย์บอก ผีนั้นมารยาทแย่มาก..  อาจารย์บอกมาเคาะกุฏิดึกๆ ดื่นๆ ท่านต้องไล่กลับไปก่อนก็มี   ผีที่มาเข้าคนที่เราเจอก็น่าโมโห ชอบมุสา  ลวดลายสารพัด เช่นบอกว่าจะเอาบวชชีแล้วจะออก  บวชชีแล้ว บอกจะเอาใส่บาตร ใส่บาตรก็ยังไม่ออก จะเอานั่นจะเอานี่..   ผีมีนิสัยขี้เกียจมาก  เขาสวดอิติปีโส 108 กัน แต่มันพาเจ้าของร่างหลบ  คนที่โดนผีเข้าก็ออกมาจากบริเวณที่สวด ครั้งนึงมานั่งหน้ากุฏิเรา เราก็ดุเอา บอกให้เข้าไปสวดมนต์ ผีว่า "นี่เป็นผี นี่ไม่ใช่คนนะ  คนก็อยู่ส่วนคน ผีก็อยู่ส่วนผี.." แหม้.. มันน่าซัดสักผั่วะนึง.. ไม่ยอมให้คนไปสวดมนต์  แต่ว่าจะเอากุศลจากเขา พวกแม่ชีก็ไปสงสารกันใหญ่ ไอ้เราก็รำคาญมาก.. เมิงไม่ทำกลับบ้านไปเลยไป.. คนเขาจะทำงานก็มาสูบของเขาอยู่ได้..  มันโกรธง่ะ.. ตัวเราเองก็ใช่ว่าจะมีกำลังมาก.. แค่ประคองตัวเองก็แย่พอแล้ว  ยังมาเอาของเขาอีก.. ทำก็ไม่ทำ..เชอะ..   หรือผีที่เราเล่าในกระทู้เก่าว่า มาทีไร ต้องไล่ด้วย 7 คัมภีร์  แกชอบมานั่งดูดพลังที่แถวกุฏิเรา แต่แกไม่ยอมปฏิบัติเลย  เอาแต่กินกับนอน.. เดินล้างมือ.. เราโกรธมาก..ยอมรับเลยว่าไม่ชอบหน้าอย่างแรง  และด้วยความไม่ชอบมากๆ เพราะเฝ้าดูมาเป็นเดือน เราก็หาทางไล่เขา  เช่นบอกพฤติกรรมที่ไม่ดีของเขาให้เจ้าหน้าที่วัดฟัง  กะว่าให้หามาตรการหน่อย.. ไม่ปฏิบัติให้อยู่ทำไม..  หรือบ่นๆๆๆ   ไล่เขาด้วยพระอภิธรรม แปะอยู่หน้าจอคอมเลย แกโฉบมาปั๊บเราเปิดทันที.. แกก็จะหนีไป.. แล้วแปลกคือ เดินเจอกันทั้งวัน.. วัดก็กว้าง แต่เราเจอแกทุกที่เลย.. ปวดหัวทั้งวัน.. เลยเรียกว่าเจ้ากรรมนายเวร.. เราหงุดหงิดกับแกอยู่สองเดือน จนวันนึง แม่ชีเขาเล่าให้ฟังว่าแกน่าสงสารอย่างไร.. คือแกเป็นพวกรับขันธ์ เป็นร่างทรงหรือไงนี่แหละ.. ทีนี้ผีมันออกไปทีละตัวสองตัว เหลืออยู่ตัวนึง มันไม่ยอมออก มันจะแกล้งให้เจ้าตัวเขาได้รับทุกขเวทนาอย่างหนัก  เช่นล้างมือจนมือเปื่อย..เป็นแผล..แกล้างมือ ซักผ้า แช่น้ำ ทั้งวัน.. อันนี้อาการอย่างนี้ ทางการแพทย์ต้องฟันธงว่าไป "จิตเวช" ต้องไปหาหมอโรงพยาบาลศรีธัญญาถึงจะดีขึ้น.. แต่ทางผู้มีความรู้ทางธรรม มีเจโต มีจักขุ เขาก็ฟันว่า ผีเข้า..  อาการก็เหมือนคนสติไม่ดีทั้งหลายแหละ.. เราก็ค่อนจะฟันธงเถียงกลับว่า.. จิตเภท  อยู่วัดก็ไม่หายหรอก..กลับบ้านไปดีกว่า อยู่มาตั้งนานไม่เห็นหายเลย.. ไม่ใช่ผีล่ะมั้ง..ผีขี้เกียจละซี.. บวชสองเดือนแล้วก็ไม่หาย.. (แต่ดีขึ้นนะ..)  แล้วอาการปวดหัวเราก็ดีขึ้นทุกครั้งที่เจอกัน..หลังๆ ก็เริ่มคุยกับแก แซวแก..  ใจเราก็เริ่มเมตตาเป็นแล้วไง.. พอรู้เหตุว่าแกไม่ได้อยากจะทำอย่างนั้น.. แต่จิตด้านมืดหรือผีที่กุมจิตนั้นเป็นตัวบงการ.. ก็เข้าใจแก เลยหยวนๆ (แต่อย่ามาใกล้นะ เข้าใกล้กุฏิกรู กรูเปิด 7 คัมภีร์) คนที่วัดไม่มีใครเขาว่าอะไรแก ก็แปลกที่ใครๆ ก็ทนแกได้.. เราก็เลยต้องทนไปด้วย.. เชื่อมั้ยว่าเวลาสามหรือสี่เดือนผ่านไป..  แกหายจริงๆ ค่ะ..   หายน่ะ.. หายเป็นปกติ.. เข้าใจว่าผีตัวสุดท้าย ในที่สุดก็ยอมอโหสิให้แก แล้วก็คงยอมไปผุดไปเกิดซะที.. เจ้แกก็เลยหายเป็นปกติ..   ไม่ต้องอยู่กินกับผีอีกต่อไป.. วันจะออกจากวัดแกยังเดินยิ้มหวาน โวยวายว่าจะกลับบ้านแล้ว คงคิดถึงวัดน่าดู อะไรงี้.. เดินร่ำลาเขาไปทั่ว.. เขาก็อาลัยแกพอสมควร ตามประสาคนอยู่ด้วยกันมานาน.. อยากจะถ่ายวีดีโอ ช่วงแรกๆ กับตอนจะออกจากวัดให้ดูจริงๆ .. ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ..ว่ามันคนละคนกันเลย.. จากที่นั่งไม่พูดไม่จา หน้าดำหน้าง้ำ ส่งกระแสปวดหัวได้ในระยะ 5 เมตร  กลายเป็นหน้าใส มีแววตา.. ร่าเริงมากเลย.. ไม่ต้องอธิบายเรื่องผีก็ได้ อธิบายแค่ว่า.. การปฏฺิบัติธรรม ทำให้คนที่สติไม่ดี กลับมีสติมีกำลังใจ มีจิตใจมั่นคงขึ้น ก็ดีเหลือจะพอแล้วล่ะ.. ผี(กุมาร) ตนนั้น(ถ้ามีจริง)  ใช้เวลา 4 เดือน.. ที่จะอโหสิกรรมให้หญิงคนนี้ เราก็ใช้เวลาพอๆ กันในการเรียนรู้ ว่า "ต้องอดทน" "ต้องรอ" และ"ต้องให้อย่างไม่มีเงื่อนไข ต้องไม่หวังผลตอบแทน"  แล้วจะได้รับรอยยิ้มจริงใจจากอีกฝ่าย.. ที่ได้เห็นของจริงอย่างนี้ เพราะความเมตตาของพระอาจารย์น่ะ.. ถ้าเป็นวัดอื่นเขาคงไล่ออกไปแล้ว.. แต่พระอาจารย์ท่านเมตตา ท่านว่าถ้าไม่ทำความเดือดร้อนสาหัสก็เลี้ยงกันไป..  เราเลยได้อานิสงค์เรียนรู้เรื่องนี้มาด้วย.. ที่ชอบเขียนเรื่องผีนี้ เพราะเรียนรู้จากผีมาเยอะน่ะ.. อ่านที่คุณอาจเคยรู้จักเล่าเรื่องโทสะกับผี แล้วก็นึกว่าตัวเองก็โทสะกับผีมาก่อนแบบที่เล่ามานี่แหละ.. แล้วคิดเหมือนกันเลย.. ไม่ชอบให้มาบังคับ หรือมาลักขโมยกัน..  อยากจะให้เดี๋ยวให้เอง.. ช่วยขอดีๆ เป็นไหม..ไม่ใช่มาบีบบังคับเอา..แบบจิ๊กโก๋แย่งขนมเด็กแบบนี้.. " ทีเวลามีชีวิตอยู่  ทำไมไม่งดเว้นบาป-หมั่นทำบุญให้ไปสู่สุคติ-มีบุญอาศัยนะ ? และการแผ่เมตตานั้น  ควรให้เราทำด้วยความสมัครใจมิใช่บังคับกัน" โดนเลย.. ที่คุณว่ามาก็แม่นแล้วล่ะ..อยากจะมาอยู่กับเรา ก็ต้องฟังธรรม ฟังเสียงสวดมนต์กับเรานะ  ใช้มุขนี้เลย.. ถ้ากล้ามาก็กล้าให้ อะไรงี้...   เรื่องผีๆ นี้ พอเจอบ่อยๆ จิตมันก็มั่นคงขึ้นเองค่ะ  มันก็ค่อยๆ เรียนรู้จะเมตตาแล้วก็ให้อภัย..แล้วก็ค่อยๆ หายกลัว เพราะจนถึงวันนี้ก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร นอกจากเวทนาซึ่งก็หายไปเองตามเวลา.. แล้วการเมตตานั้น ยิ่งทำมาก จิตยิ่งมีกำลังค่ะ.. จิตยิ่งเข้มแข็งมาก.. มันจะอ่อนโยนในตัวชนิดจิ้งจกยังมายักคิ้วแย่งแตงกวาต่อหน้าต่อตา อย่างที่เล่าใหฟัง แล้วมันก็จะมีบารมีเพิ่ม แบบว่า ไม่.. คือไม่..   ให้แล้วจบ ไม่มีตามตอแย..   สิ่งนี้เราไม่ได้มีมาแต่แรกนะ..  ได้มาเพิ่มเพราะว่าเราให้เขาไปก่อนนั่นแหละ.. แล้วก็ย้อนมองตัวเองว่า.. ที่จริงเราก็ขี้เกียจเหมือนกันแหละ.. ไม่ได้ดีกว่าผีเท่าไหร่.. เราก็ยังเขียนกระทู้กึ่งผี กึ่งพระอย่างนี้ต่อไปนะ.. นินทาผีบ้าง  ยังไม่ชวนให้ตกนรกเหมือน รุมประณามพระนะคะ.. พวกเรารู้เรื่องกฏแห่งกรรม อย่าไปร่วมประณามพระเลย..  แม้พระก็มาด้วยกรรม และจะไปด้วยกรรม เช่นกัน.. ในซีดี "สัมภาระวิบาก" พระองค์ที่เทศน์ เล่าว่า รถมาจอดตรงรถขนหมู หมูร้องเสียงดังจนท่านต้องเปิดกระจก แล้วแผ่เมตตาให้.. พอท่านแผ่เมตตาหมูพวกนั้นสงบลง  แล้วหมูตัวหนึ่งมันก็จ้องตาท่านผ่านซี่กรง มันพูดว่า.. "เมื่อก่อนเราก็เป็นอย่างท่าน.. เราเคร่งกว่าท่านอีก.. ช่วยไปบอกญาติโยมด้วยว่าอย่าประมาท" พระท่านได้ยินแล้วก็อึ้ง หลอนเลย  เอามาเทศน์ต่อในสัมภารวิบาก.. พระประมาทไม่ได้  โยมก็ประมาทไม่ได้.. คนเคยเป็นพระก็ประมาทไม่ได้.. แต่พวกคุณก็เห็นว่าพระจำนวนมากก็ประมาท คนเคยเป็นพระยิ่งประมาท.. เราเป็นหญิงแต๋วแตก อ่อนแออย่างนี้ดีแล้ว.. จะได้ไม่ประมาทไง.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 01:07:04

ความคิดเห็นที่ 31 เพิ่งสวดมนต์ นั่งสมาธิเสร็จค่ะ แวะมาตอบกระทู้ก่อนจะไปอ่านหนังสือแระ T_T ช่วงนี้ตอนกลางวัน หนูจะเปิดบทสวดมนต์ฟัง พระปริตรน่ะค่ะ จากนั้นก็จะงีบหลับไปพร้อมๆกับเสียงสวด ฝันถึงพระเลย ครั้งแรกฝันว่า ตักบาตรพระเยอะมาก อันนี้อาจจะเป็นเพราะอาทิตย์นี้ตื่นเช้าไปตักบาตรบ่อยด้วย ครั้งที่สอง ฝันว่า เป็นพระอุปัฏฐากหลวงตามหาบัว คือในฝันตัวเองเป็นพระน่ะค่ะ ตื่นมาก็ปลื้มมากๆ หลวงตายังยิ้มให้ในฝันอยู่เลย คนใกล้ตัวเคยแซวว่า จิตคิดถึงครูบาอาจารย์ตลอดเลยนะ สงสัยจะจริง ^^ หนูแผ่เมตตาบ่อยๆตามที่พี่เคฯแนะนำค่ะ บางทีไปบางสถานที่เช่นในห้าง มันก็รู้ขึ้นมาเองว่า เราจะต้องแผ่นะ หนูแผ่ง่ายมากๆ หลับตา แล้วคิดถึงกุศลที่ทำมา แล้วแผ่เลย ประมาณว่า หนูมีความสุข และแบ่งความสุขให้คนอื่น ไม่รู้ว่าจะเวิร์คมั้ย หนูว่าง่ายดีค่ะ :)) อ้อ วันนี้นั่งฟังพระปริตร พร้อมกับสวดตาม อ่านคำแปลไปด้วย ถึงธะชัคคะปริตร ตอนที่พระพุทธเจ้าทรงเล่าให้พระสาวกฟังว่า นานมาแล้ว มีสงครามระหว่างเทวดากับอสูร ท้าวสักกะจอมเทพได้กล่าวกับเหล่าเทวดาว่า หากเกิดกลัว รู้สึกขนลุกขนพอง สยองเกล้าขึ้นมาก็ให้มองดูยอดธงของท่านแล้วจะหายกลัว พระพุทธองค์ทรงเล่าว่า เทวดามองธงแล้วก็หายกลัวบ้าง ไม่หายกลัวบ้าง รู้หรือไม่ว่าเพราะอะไร เพราะท้าวสักกะจอมเทพยังไม่เป็นผู้ปราศจากราคะ โทสะ โมหะ ยังคงเป็นผู้หวาดกลัว หากภิกษุทั้งหลายเข้าไปอยู่ในป่า โคนต้นไม้ หรือเรือนว่างแล้วรู้สึกกลัวก็ให้ระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม หรือพระสงฆ์ก็จะหายจากการหวาดกลัว เพราะว่า พระพุทธองค์เป็นผู้ไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง ปราศจากราคะ โทสะ โมหะ เป็นผู้ไม่มีความหวาดกลัว... ถึงตรงนี้ น้ำตาไหลพรากๆเลยค่ะ... ซาบซึ้งมากๆเลย ทำให้ยิ่งมีกำลังใจในการสวดพระปริตรมากขึ้นเลยล่ะค่ะ แฮ่! เล่าซะยาว ก่อนจะไปอ่านหนังสือแล้ว พรุ่งนี้คงได้แวะมาตอนเย็นๆ ฝันดีกันทุกคนนะคะ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 01:14:24

ความคิดเห็นที่ 32 พี่เคฯ นอนดึกเหมือนกันนะคะเนี่ยยยยย แต่คงไม่ดึกกว่าหนูแน่ๆ :P ราตรีสวัสดิ์ค้าา จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 01:22:55

ความคิดเห็นที่ 33 เบลส เวลาเดินจงกรม ท่องเกศา โลมา นขา ทันตา ตะโจ จังหวะไหนคะ .. จังหวะเนิบๆของเราเอง หรือจังหวะตามก้าวเดินคะ? คือแทบไม่เคยทำเลยค่ะ จงกรมเนี่ย ตอนไปปฏิบัติที่ยุวพุทธิกสมาคม 7 วัน 8 คืน เค้าก็สอนให้จับอิริยาบทย่อย ยก ย่าง เหยียด แตะ วาง อะไรงี้ .. พอต้องเปลี่ยนมาเป็น เกศา โลมา ก็ไม่ทราบต้องทำจังหวะไหนน่ะค่ะ" ตอบว่า..  แล้วตอนนี้เดินจงกรมแบบยุวพุทธได้เหมือนเดิมไหม.. ถ้าทำได้แล้วจิตสงบดี ก็ไม่ต้องท่องกรรมฐาน 5 ก็ได้ ที่พี่เล่าว่าเดินจงกรมแล้วท่องไป  เพราะตอนแรกพี่นั่งท่องไม่ได้ เลยเดินท่อง เวลาเดิน ก็เดินธรรมดา ก้าวทีนึงท่องทีนึงก็ได้ คือหาจังหวะเอาเอง  แต่เราไม่ได้เดินจงกรมเพื่อจะรู้กายในอริยาบทย่อย  เดินเพื่อให้ไม่ง่วง แล้วเดินเพื่อให้ท่องได้ทั้งไปกลับ  พี่เป็นคนที่เคลื่อนไหวร่างกายแล้วจะมีความสามารถในการจำได้ดีขึ้น ดังนั้นเมื่อเห็นว่าน้องนั่งท่องไม่ถนัด เลยบอกว่า เดินท่องก็ได้.. เดินท่องนี้ แรกๆ มันจะไม่สนใจเดิน สนใจแต่ท่อง ต่อมามันจะเกิดจังหวะที่สัมพันธ์กันระหว่างการเดินและท่อง.. แต่ต่อมา สติจะคมชัดขึ้น คือรู้สึกตัวขณะเดิน แล้วยังท่องได้ด้วย.. พี่เป็นบ้าแปลกๆ คือแอดว๊านซ์ได้ แต่ง่ายๆ ทำไม่ได้ และขี้เบื่อน่ะ.. อันนี้ที่เล่ามาเป็นเทคนิคส่วนตัว คือให้พี่ยกย่างเหยียดอะไร พี่จะบ้า.. มันช้า  พี่ทำไม่ได้..พี่ใจร้อน.. แต่พอสมาธิเราดีขึ้น และเราหยุดใจได้แล้ว  เราจะอยากมีสติเข้มๆ ในอริยาบทย่อย.. ปรากฏว่า เราเดินจงกรมช้าลง แล้วก็ทำอย่างยกเหยียบย่างอะไรนั้นได้เอง.. คือไม่ได้กำหนด แต่มันรู้สึกแบบนั้นขึ้นมาเอง.. ตอนนี้เวลาเดินก็ละเอียดแล้วค่ะ..ดูทุกเม็ดเลย.. ซึ่งมันช่วยให้เกิดกำลังจิตได้เร็วมากเลย.. น้องลองพิจารณาปรับใช้เอานะ.. พี่เอาปัญหาเป็นตัวตั้ง แล้วเอาวิธีการต่างๆ หรือกรรมฐาน มาแก้ปัญหานะ พี่จะไม่ได้เอารูปแบบมาเป็นตัวตั้งน่ะ.. เห็นแว่บๆ นี่แหละดีแล้ว..  ถือว่าไวมากแล้วจ้ะ..  ท่านดูน้องอยู่แหละ.. ทำไปเถอะ.. ช่วงแรกๆ พี่ไม่เคยเห็นเลยนานหลายเดือน มารู้ทีหลังว่าท่านเมตตาอยู่ตลอด เคยทีนึงอยู่ตั้งสกลนคร ท่านส่งกำลังใจมาให้รับรู้ได้เลย ตอนนั้นก็ปีติน้ำตาร่วงเลยเชียว.. แต่ก็ไม่เคยเห็นท่านได้อย่างคนอื่นเขา  มันอยู่ที่กำลังสมาธิเราจริงๆ จ้ะ เราอาจจะเป็นพวกเดียวกันคือมีกำลัง แต่ไม่ต่อเนื่อง..  ก็คงจะตั้งเสายังไม่มั่นคงนั่นแหละ.. แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 01:27:56 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 01:26:43

ความคิดเห็นที่ 34 แหม.. อุตส่าห์เข้ามาดึกๆ น้อง WHITEDAHLIA พี่จบของน้องก็จะออกไปแล้ว.. ตั้งกระทู้แล้วก็ตอบยาวเลย  พรุ่งนี้คุมสอบทั้งวัน แล้วต้องซิ่งไปวัดให้ทันตอนเย็น.. ก็ไม่รู้จะได้เข้ากระทู้อีกหรือเปล่า  ถ้าหายไปก็คุยกันเองไปก่อนนะ ถือว่าเป็นพี่น้องกัน ป้าไม่อยู่ก็ดูแลกันเองนะ..  ฝากป้าบุษไว้ด้วย..อิอิ.. ที่หนูเล่ามาเจ้ก็โมทนาด้วย.. คนที่ไม่ค่อยโกรธ จะแผ่เมตตาง่าย แผ่ได้แผ่สบาย บางคนก็แผ่เก่ง แบบเป็นความสามารถพิเศษ แผ่ได้รอบทิศ ไว้ว่างจะพิมพ์วิธีแผ่แบบรอบทิศให้อ่านนะ ส่วนคนที่โกรธเก่งและขี้งกมาก่อน แบบพี่ จะแผ่ยากหน่อย ใจดี แต่แผ่ไม่ค่อยออก (เขาเลยต้องมาประชิดตัวไง) เรื่องฝันถึงครูบาอาจารย์ ยังไงพี่ก็เห็นว่าเป็นเรื่องดี เคยถามครูบาอาจารย์ท่านก็เมตตาว่าดีทั้งนั้น..  แต่เราก็รู้แล้วละ ไว้หน่อยก็ได้.. กันเหนียว.. พี่ไม่เห็นว่า..เรานั่งดูรูปพระทั้งวัน แล้วจะฝันถึงพระได้น่ะ.. พี่ไม่เคยทำได้เลย ใครทำได้บ้างหว่า..  เจอแต่ว่า นึกจะฝันก็ฝัน สั่งไม่ได้..  จะว่าอาจารย์ท่านมาเข้าฝันก็ว่าไม่ได้อีก อาจเป็นว่า เรามีจิตที่ระลึกถึงครูบาอาจารย์ เป็นสังฆานุสติ (อยู่ในอนุสสติ 10) เป็นนิตย์ บางทีเทวดาก็อาจเมตตามาให้กำลังใจ อาจจะทำให้เราได้ฝันถึงครูบาอาจารย์  บางครั้งครูบาอาจารย์ก็มาเมตตาในฝันจริงๆ  มันก็ไม่แน่.. แต่ที่แน่ๆ ระหว่างที่ฝันจิตเป็นกุศล ฝันจบแล้วนึกถึงเกิดปีติจิตเป็นกุศล  มันก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดี..   แต่เรามาป้องกันตรงที่เราไม่คิดต่อ จบแค่นั้น ไม่ปรุงต่อ.. เอาจบแค่ปีติ.. แล้วเอาปีติไปภาวนาต่อ..  มันจะฝันได้ทุกวันก็ให้ฝันไปเถอะ..  ช่วงแรกๆ เราอาศัยสังฆานุสติไปก่อน อีกหน่อยเราก็ตั้งได้ด้วยตัวเราเอง.. เอาแค่นี้ก่อนนะ พี่ก็ต้องออกไปทำงานต่ออีกนิด แล้วจะนอนพรุ่งนี้ก็ต้องสอบเหมือนกัน.. เธอต้องไปสอบ พี่ต้องไปคุมสอบ.. โค-ตะ-ระ..เซ็ง ปีนี้เจ้อาการดีขึ้น ปีที่แล้วถึงขั้นป่วย อาเจียนซะ.. เราจะรู้เลยว่าวิชาไหนโหด..โดยดูจากอาการป่วยของเรา.. 555 ปีนี้เจ้กำลังดีแล้ว สอบผ่านฉลุยมาสองวันแระ.. แต่เจ้ต้องทำสมาธิตลอดเวลาที่คุมสอบ.. สติคุมกายคุมจิต ไม่มีแล่บออกไปแส่หาเวทนาเลย..เหอๆๆๆ ในการคุมสอบต้องเข้าฌานหนีเวทนา กระแสความเครียดของเด็กๆ และอาจารย์ที่คุมสอบด้วย.. ระดับความเจ็บ ขอบอกว่า เจ็บกว่าผีอีก.. กระแสจิตของคนนี่แหละโหดสุดๆ เข้าสมาธิในห้องสอบแล้วมันได้แค่ฌาน 3 มันจะหลบเข้า 4 เข้าว่าง แต่เข้าไม่ได้ เพราะกำลังคุมสอบ มันจะดิ่ง  ก็ต้องดึงไว้ แล้วแหกตาขึ้นมา ทำเป็นมองเด็กๆ เดี๋ยวเขาจะหาว่าอู้งาน.. ใช้คำว่าแหกตาเลย..ตามันจะปิดไง มันสบาย... จะลืมตาเพ่งเด็กก็ไม่ได้.. จะหลับตาก็ไม่ได้ สนุกดีชะมัด.. ทำเป็นเดินไปดูเด็ก แต่ที่จริงเดินจงกรม  ก็เดินจงกรมดูเด็กทำข้อสอบไง.. เดินตัวแข็งเลย.. หึหึ.. เจ้ก็เอาหนังสือหลวงตามหาบัว คุณแม่กุ๊บกั๊บเก๋ากี้ให้มา เลิศมากๆๆๆๆๆ ยิ่งอ่านมันมีกำลังมันก็จะเข้าสมาธิ ก็ทำเป็นอ่าน แต่เข้าสมาธิ แล้วพอมันจะตัวแข็ง ก็ต้องถอนออกมาเปิดหนังสือหน้าต่อไป เดี๋ยวเขาจะสงสัยว่า อ่านอะไรสิบยี่สิบนาทีไม่เปิดหนังสือเลย.. ขำตัวเองจริงๆ..   เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาใหม่ ดูซิว่าจะกั๊กอยู่แค่ 2 แค่ 3 ได้ไหม..  หาเรื่องฆ่าเวลาไป..   หวังว่าอานิสงค์ที่เราทำสมาธิจะช่วยให้เด็กเขาสบายกันขึ้นนะ.. ก็ขอมอบอานิสงค์นี้ให้คุณน้องทำข้อสอบได้และได้ดีเต็มที่ไปเลย.. แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 22:49:17 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 01:53:16

ความคิดเห็นที่ 35 ขอเล่าเรื่องแปลกๆ ที่บางอย่างก็ไม่รู้ว่ามันมีความหมายอย่างไร บางอย่างก็ชัดเจนว่าอะไร ที่ไม่เข้าใจก็เรื่องพวก บางที่มีเสียงเหมือนลั่นชัดเตอร์ถ่ายภาพดังใกล้ๆตัวและ มีแสงเหมือนไฟแฟลชกล้องถ่ายรูปวาบให้เห็นด้วย คล้ายกับมีคนถ่ายภาพเรา ก็แปลกใจเหมือนกัน พวกกลิ่นที่พบบ่อย เช่นเพื่อนสนิทกันเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์เราก็ไปดูศพ แล้วตอนกลับนั่งในรถยนต์มากันสามคน มีกลิ่นเน่าเกิดคลุ้งขึ้นในรถ ขนาดตอนนั้นตัวเองเป็นหวัด ยังได้กลิ่นชัดเจน แต่อีกสองคนไม่ได้กลิ่น ตอนไปสัมมนา มีช่วงอบรมในวัดเจ็ดวัน มีวันหนึ่งมีงานศพในวัด  ก่อนนอนเรามองไปที่ศาลาตั้งศพ แล้วแผ่เมตตาให้  สักพักมาเลย กลิ่นเน่าแบบแห้งๆมาให้ได้กลิ่่น สักพักก็หายไป แต่แบบที่รู้สึกว่าเขามาแบบไม่พอใจก็มี  มีตอนหนึ่งนานหลายปีแล้ว ยังอยู่ระหว่างการเรียนแบบชายล้วน โรงเรียนกินนอน และก็ไม่รู้เป็นอะไร ผู้ปกครองไม่ค่อยชอบเราก็เลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน เพราะโดนโทษ แต่ตัวเองก็ไม่ค่อยอยากกลับอยู่แล้ว เพราะบ้านไกล ออกเย็นวันศุกร์ถึงบ้านเช่้าวันเสาร์ เช้าวันอาทิตย์ก็แต่งตัวกลับโรงเรียนแล้ว อยู่นานตั้งแปดเดือนไม่ได้กลับเลย ตอนนั้นได้อ่านหนังสือพิมท์เห็นข่าวกลุ่มนักเรียนนาตศิลป์ประสบอุบัคิเหตุหลายคน และนำภาพน้องคนหนึ่งมาลงเป็นภาพในชุดการแสดง และตัวเองเห็นว่าน้องเขาสวยมากไม่น่าจะเสียชีวิตเลย  ก็เลยเพ่งพินิจภาพแบบสนใจมาห ตอนกลางคืนหลับอยู่ รู้สึกเลยว่่าน้องเขามาหา แต่เห็นหน้าไม่ชัด แต่รู้สึกว่ามาแบบลักษณะไม่ดี และมีกลิ่นแบบรุนแรง รวมทั้งมีความรู้สึกว่าเขาไม่พอใจที่เราไปรบกวนเขา เช้ามาจึงขอโทษขออโหสิกรรมไป ส่วนเรื่องภาพก็ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่  แต่ก็เห็นบ้าง ในตอนที่ก่อนจะเห็น ตอนนั้นก็เริ่มเข้าวัดใหม่ๆ ก็คิดกับตัวเองว่า ผีมีจริงไหม หลังจากนั้นสองสามชั่วโมงก็เห็นเลย เห็นในตอนกลางวันแสกๆ  ในตอนที่กำลังเดินอยู่ จู่ๆสุนัขก็หอนแล้วเหมือนอากาศเย็นลงก็ทันหัน แล้วมีหญิงสภาพกลางคนในลักษณะเลือนๆนุ่งขาวหุ่มขาวแต่มองไม่เห้นเท้า สองคนลอยผ่านหน้าไปแบบสโลโมชั่น ส่วนอีกทีขวัญกระเจิงกว่า  ทั้งที่แน่ใจว่าเขาไม่ได้มาหลอก แต่เป็นเพราะสูญเสียความมั่นใจทีี่คิดว่ากลดพระเป็นที่ปลอดภัยสูงสุด ก็ในตอนที่เขาส่งไปฝึกงาน และจัดที่พักเป็นตึกก่อสร้างยังไม่เสร็จ ยังไม่มีใครอยู่ มีแต่น้ำไม่มีไฟ ต้องใช้เทียนไข วันแรกตอนกลางวัน กางกลดไว้นอนที่ชั้นสอง พอเลิกงานวันแรกตอนกลางคืน พอเดินเข้าใกล้ตึกแทบไม่อยากเข้า เงียบสงัด อึดอันแทบหายใจไม่ออก เข้าที่พักจุดเทียนเดินขึ้นไปชั้นสองเหมือนกับมีคนมากมายแหวกออกให้เราเดินผ่านไป พยายามกลั้นใจและเดินไปนั่ง ในกลด จากนั้นตั้งเทียนไว้แล้วนั่งสมาธิเหมือนกับมีคนเบียดเสียดชูไม้ชูมือในเงามืดบริเวณบันใดทางขึ้นและ พยายามจะเข้ามาหาแต่เข้ามาไม่ได้เหมือนกับมีอะไรกั้นไว้ นั่งสมาธิสงบหน่อยหนึ่งก็แผ่ออกไปและเหมือนกับคนที่อยู่แถวหน้าๆวูปสลายหายไปหลายคน แต่ก็มีคนแถวหลังมาต่อและชูมือไข่วคว้าเหยียดมาทางเราทำแบบชุดเดิมอีกวันแรกแผ่ออกไปมาก แล้วต้องรีบหลับ เพราะกลัวเทียนจะดับก่อน กลัวก็กลัวอยู่ แต่ก็อุ่นใจที่นอนในกลด เพราะพวกนั้นคงเข้ามาหาในหลดไม่ได้ ฝึกงานอยู่สามเดือน ทำทุกวัน ตอนใกล้จะกลับรู้สึกว่า ที่มานั้นไม่ได้ต่อแถวยาวยืดเบียดเสียดเหมือนกับวันแรกๆ  แผ่ให้แล้วหายไปเดี๋ยวก็มาอีกสองสามคน แต่ที่ขวัญกระเจิงคือวันสุดท้ายก่อนจะกลับไปเรียนต่อ วันนั้นก็เข้าที่พักตอนประมาณสามทุ่ม ก็จุดเทียนที่เหน็บไว้ตรงประตูชั้นล่างตามปกติ แล้วเดินถือขึ้นบันไดชั้นสอง จากนั้นจะเดินเข้าไปนั่งในกลดทีที่เราคิดว่าปลอดภัยที่สุด แต่ว่า...มีคนนอนยิ้มให้กับเราบนเสื่อที่ปูไว้ใต้กลดที่ผูกมัดชายไว้  เป็นผู้ชายอายุสักสามสิบปีเศษใส่เสื้อผ้าฝ้ายสีขาว กางเกงกุยเฮงสีดำ หน้าตาดีเสียด้วยผิวขาวแบบคนจีน ตัวเราชาไปทั้งตัว สะดุดอยู่กับที่ เห็นอึดใจหนึ่ง แล้วหนุ่มคนนั้นหายแว็ปไปต่อหน้าต่อตา แทบวิ่งออกมาจากตึก กลับไปนอนที่ทำงาน ไม่กล้านอนที่นั่นอีกแล้ว เพราะกลดเรา เขายังเข้าไปนอนเล่นได้  ที่คิดไว้ว่าปลอดภัยที่สุดนั้น  ไม่ใช่เลย แม้จะรู้ว่าเขามาดี แต่ไม่กล้านอน จากคุณ : ฮูฮง เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 04:21:55

ความคิดเห็นที่ 36 :-)ีใจจังค่ะ อยากถามคุณ Chaosy ว่า ช่วงนี้เกิดความรู้สึกว่า จิตเกิดขึ้นกลางอก บางทีก็เย็นวาบ แผ่กระจายไปทั่ว พองฟูไปหมด ยิ่งเวลาอ่านกระทู้ของคุณ Chaosy เนี่ยะ แต่เวลาอยู่เฉยๆ บางทีก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรอยู่ อึดอัด ความรู้สึกนี้คืออะไรคะ ใช่จิตหรือเปล่า? นี่คือการเห็นจิตหรือเปล่าคะ? อาการนี้ เกิดขึ้นแม้ว่าไม่ได้นั่งสมาธิหรือปฏิบัติก็ตาม เขาเป็นของเขาเอง แล้วถ้าใช่จิต แล้วเราจะตามดู ตามรู้ยังไง (ที่ไม่ใช่แค่ตามรู้อาการของจิต เหมือนที่คุณ Choasy เคยอธิบายไว้ ประมาณว่าเหมือนตามดูการกระเพื่อมของน้ำ ไม่ใช่การดูจิตที่แท้จริง) อะไรคือการเอาจิตไปดูจิตคะ ขอบคุณคะ ยืม log in น้องสาวมาถามค่ะ จากคุณ : คุณ K (Tarocchi) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 04:29:55

ความคิดเห็นที่ 37 กระทู้ที่แล้วว่าจะเข้าไปคุยด้วย แต่เราก็ไม่ว่างจริงๆค่ะ ได้แต่ตามอ่าน ยังไงก็เป็นกำลัง ใจให้เสมอนะคะจขกท สร้างสรรค์และส่งเสริมให้คนกลับมาระลึกถึงสิ่งดีๆและปฏิบัติ ธรรมกัน ส่วนตัวตอนแรกว่าจะตั้งกระทู้เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมครั้งแรกหรือการเข้า ปฏิบัติครั้งที่ประทับใจที่สุด ก็ยังไม่มีเวลาจริงๆ เห็นกระทู้นี้ขอเล่าเลยละกัน เมื่อเร็วๆนี้(ก่อนน้ำท่วมไม่นานนัก)  ได้มีโอกาสเอ จะเรียกว่าอะไรดี ไม่อยากเรียกว่า ธุดงค์เลยค่ะ คล้ายๆธรรมยาตรา คือเดินเข้าป่าปฏิบัติ ไม่ได้เดินตั้งแต่ต้นนะคะ นั่งรถ ต่อ เรือ พอถึงป่าก็ถึงเริ่มเดินอยู่ในนั้นเป็นเวลาสามคืน สี่วันเองค่ะ ที่ไปกันก็มี พระอาจารย์ และพระคุณเจ้าอีก๒รูป อุบาสก๒ อุบาสิกา๒ รวมก็เจ็ดคน ที่เตรียมไปก็แค่เต้นท์ เบาะรอง นั่งเวลาปฏิบัติ เวลานอนก็ใช้แทนหมอน แล้วก็อาหารสำหรับสามมื้อ รวมของอาหาร ถวายพระด้วย ท่านไม่อนุญาตให้นำสัมภาระไปมาก อาหารก็ไม่ได้ปรุงกันสดๆ ท่านให้ ถวายอาหารที่พวกเราจะกินกัน เรากินอะไรท่านก็จะฉันท์เช่นนั้น (เข้าป่าบิณฑบาตไม่ได้ อะค่ะ เพราะไม่มีคนในแถบนั้น) ขอรวบรัดตัดความ มาถึงตอนเริ่มเดิน เดินไปสองชั่วโมงแรกก็ยังเฉยๆ มีสติกับการเดิน ไปเรื่อยๆ พอเริ่มชั่วโมงที่สามนี่สิคะ ต้องเดินขึ้นเขา ทางก็ชัน เดินไปได้ซักพักถึงทาง เดินเรียบๆ ท่านก็ให้ทุกคนนั่งสมาธิ เพราะท่านคงทราบว่า โยม(ขออนุญาตใช้คำว่าโยม แทนอุบาสกและอุบาสิกานะคะ) คงไม่ไหวกันแล้ว ท่านให้เติมพลัง ท่านให้กำหนดเวลา แค่๓๐นาที จากนั้นก็เริ่มเดินต่อ อ๊ะอ๊ะ อย่าคิดว่า ถึงทางราบแล้วหมายถึงยอดเขานะคะ ยังอีกไกล แค่เดินขึ้นเขา อินทรีย์ที่มีอยู่ควักออกมาใช้เด็มๆ ศรัทธา วิริยะ สมาธิ สติ และปัญญา ฟังดูเหมือนง่าย แต่มีหลายครั้งที่ต้องเจอเส้นทางที่เสี่ยง แต่ก็ไม่เหนื่อย เหมือนตอนเริ่มขึ้นเขา สุดท้าย ก็มาถึงยอดเขา เดินไปได้อีกหน่อย พระคุณเจ้าท่านให้ ใช้ที่นี้ เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม ท่านให้โยม กางเต้นท์ห่างกันสี่มุม ก็ไกลกันพอสมควร แล้วก็ให้ทุกคนมารวมกัน ทำวัตรเย็น ต่อจากนั้นสวดอิติปิโสและพาหุงมหากา แล้วสุด ท้าย สวดอิติปิโสบทแรกอีก ๑๐๘ จบ ไม่แน่ใจว่าใช้เวลาประมาณเท่าไหร่ หลังจากนั้น ท่านจะเทศน์ แล้วก็เริ่มปฏิบัติ แล้วแต่ว่าใครจะเข้าเต้นท์ปฏิบัติเลย หรือจะอยูบริเวณนั้น ปฏิบัติก็ได้ แหะๆ ต้องทำงานก่อนค่ะ เสียดายจังยังมีเรื่องอีกเยอะแยะเลย มีเวลาจะแว๊ปมานะคะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 08:07:41 จากคุณ : คุณป้าจำเป็น เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 08:07:11

ความคิดเห็นที่ 38 คงจะขึ้นเป็นกระทู้แนะนำไปอีกหลายๆวันนะครับ อยากจะมีส่วนร่วมด้วยครับ แต่ค่อนข้างมีปัญหาเรื่องสุขภาพ อยู่หน้าจอนานๆแล้วจะมีปัญหา โดยเฉพาะ 1 อาทิตย์ที่ผ่านมานี้มีปัญหาในการมองเห็น จนส่งผลกระทบกับระบบประสาทส่วนอื่นๆอย่างชัดเจนมาก ชอบทุกกระทู้เลยครับ จากคุณ : rangsi2mant เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 08:09:13

ความคิดเห็นที่ 39 ตามอ่านต่อเหมือนเดิมค่ะ อ่านแล้วบางช่วงก็ขำๆบางช่วงก็ขนลุก เมื่อสองคืนก่อนสวดพระปริตรแต่ไม่ครบทุกบทแล้วก่อนนอนก็คิดว่าคืนนี้คงไม่ฝันร้าย แต่ตอนดึกก็ฝันร้ายเลย คงเพราะจิตใจไปคิดเรื่องนี้ก่อนนอน แต่ในฝันพอเจอผีในฟันก็พยายามนึกสวดมนต์แล้วก็นึกถึงรูปพระอาจารย์ใหญ่เลย ก็ค่อยยังชั่วขึ้นค่ะ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 08:28:54

ความคิดเห็นที่ 40 เข้ามาเช็คชื่อค่ะ  ตามอ่านไม่ทันละ  ข้ามมั่ง ไรมั่ง เวลาว่าง ก็อิติปิโส  บ้าง   ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา  ไปตามเรื่อง ก็พยายามอยู่ค่ะ   ยอมรับว่าตอนนี้ห่างภาวนาค่ะ   ก็เครียรเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่น่ะค่ะ จากคุณ : ใจซึ้งงง (ใจขึ้น) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 09:09:33

ความคิดเห็นที่ 41 ความคิดเห็นที่ 19.....คนบุญน้อยไม่ค่อยเจอหรอก  บางคนบุญเยอะก็ไม่เจอ เพราะจิตยังไม่ละเอียดพอก็มีหรือบางทีจิตแข็งมาก ผีกลัวไม่มายุ่งก็มี  บางคนเป็นสุกขวิปัสสโก ก็จูนคลื่นไม่ได้..ก็มีอีก.. มันเอาแน่ บ่ ได้.. -------------------- คงจริงอย่างที่คุณchaosyว่าแหละ ตั้งแต่ไปปฏิบัติธรรมกับพระอาจารย์ใหญ่ กลับมาแล้ว พยายามใส่บาตรทุกเช้า (มีเกเรให้น้อยที่สุด) สวดมนต์ไหว้พระ และนั่งสมาธิเช้าบ้าง ก่อนนอนบ้าง ไม่เคยรู้สึกหรือเห็นหรือรับรู้อะไรเลยค่ะ ยังสงสัยอยู่เลยว่า ตัวเองคงไม่มีพื้นฐานมาจากชาติก่อนๆ เลย หรือไม่ก็บุญน้อยจริงๆ แต่ก็จะพยายามต่อไป ยิ่งรู้สึกเหมือนจะมีเพื่อนๆ ในนี้ปฏิบัติกัน ก็ยิ่งมีกำลังใจค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 09:12:29 จากคุณ : sailsky เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 09:11:35

ความคิดเห็นที่ 42 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 16:22:47 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 10:21:49 จากคุณ : วิเศษน้อย เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 10:17:32

ความคิดเห็นที่ 43 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 54 16:21:12 จากคุณ : วิเศษน้อย เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 10:18:33

ความคิดเห็นที่ 44 สวัสดีค่ะ คุณ เค เรื่องผีไม่มีอะไรจะเล่าเลยค่ะ อาจเพราะยังนั่งสมาธิได้ไม่ถึงจิตละเอียดค่ะ  พอพูดถึงการแผ่เมตตา ก็ตรงกับเรื่องที่เจอพอดีค่ะ ไม่เกี่ยวกับผีหรอกค่ะ คนนี่แหละ ขอระบายในกระทู้นี้ละกัน คือพี่สะใภ้เราเค้าเคยให้หมาเรามา ตัวหนึ่งค่ะ อายุได้ไม่กี่เดือน เพราะเค้าไม่อยากเลี้ยงเห็นว่ามันซน และเราก็เลี้ยงหมาเรามาจน มัน อายุ 5 ขวบแล้ว อยู่ดีๆ วันนี้เค้า(พี่สะใภ้) บอกหมาเค้าตาย เค้าจะขอหมาคืน  เราก็....หมาเราเราเลี้ยงมาก็ผูกพัน สงสารมันด้วย มันคงเศร้าถ้าต้องไปอยู่กับคนอื่น   ทางธรรม ท่านสอนให้ไม่ยึดติด แต่ก็สงสารมัน และก็ไม่เข้าใจจิตใจของพี่สะใภ้ทำไมถึงกล้าขอสิ่งที่มีชีวิต หมาเค้าก็มีหัวใจ เค้าโตแล้ว รู้แล้วว่าใครเป็นเจ้าของ ก็เลยรู้สึกโกรธ แต่ทางธรรมบอกให้ดูที่ตัวเองอย่าดูท่คนอื่นใช่ไหมค่ะ ก็จะพยายามเอาเมตตาเข้าสู้อยู่ค่ะ จากคุณ : Kokara เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 11:50:03

ความคิดเห็นที่ 45 เรียนถามพี่ chaosy ค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านห้องศาสนาได้ไม่นานคะ ได้ติดตามอ่านกระทู้ต่างๆ ที่พี่ chaosy บอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ในกระทู้ได้ดีมาก มีประโยชน์สอนพวกเราได้ในหลายๆ เรื่อง ทำให้คิดอยากฝึกปฏิบัติธรรมมากค่ะ ปกติทุกวันอาทิตย์ที่ 2, 4 ของเดือน หนูจะไปทำบุญเป็นประจำคะ โดยซื้อปลาจากตลาดแล้วไปปล่อยที่ริมน้ำเจ้าพระยาที่สวนทิพย์ แล้วไปกราบทำบุญกับหลวงปู่บุญฤทธิ์ และไปที่ศาลาลุงชินต่อค่ะ กลับจากทำงานตอนกลางคืนไหว้พระ สวดมนต์ นานๆ ครั้งถึงจะลองนั่งสมาธิ แต่ยังไม่ทราบวิธีที่ถูกต้อง จะเป็นการนั่งหลับตาแล้วท่องพุทโธค่ะ รบกวนขอคำแนะนำว่าควรเริ่มต้นอย่างไรสำหรับผู้เริ่มต้นที่อยากปฏิบัติธรรมค่ะ ขอบพระคุณค่ะ จากคุณ : CopyWriter เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 12:19:07

ความคิดเห็นที่ 46 ขออนุญาตตอบได้ไหมคะ เรื่องหมาน้อยเนี่ย ถ้าเราเป็นคุณ เราคงไม่ให้ค่ะ แต่จะหาวิธีพูดกับคุณพี่สะใภ้ดีๆ ให้เขาเข้าใจ อันนี้บอกไม่ได้ว่าต้องพูดยังไง เพราะเราไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง แต่ด้วยความที่เราเป็นคนนิสัยเสีย เอาแต่ใจ เราบอกไม่ ก็คือไม่ ไม่มีใครเซ้าซี้ต่อ เราถือว่าหมาแมวที่เราเลี้ยงดูแล อยู่ในความรับผิดชอบของเรา ต้องดูแลคุ้มครองเขาไปจนตายจากกัน ตอนนี้เรามีแมว 4 ตัว เลี้ยงในบ้าน อยู่ด้วยกันอย่างเพื่อน ถ้าพวกเขาตายไป ก็คงไม่เลี้ยงอีกแล้วค่ะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 12:30:09

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณ คุณบุษยมาศ มากค่ะ เราก็คิดว่า จะบอกเค้าไปว่าไม่ให้ค่ะ เพราะเราสงสารหมา หมาเราโตแล้ว เค้าเป็นหมามีเจ้าของ คือ เรา เค้ามีชีวิต จิตใจ ถ้าเค้าไปอยู่กับคนอื่นเค้าไม่มีความสุขหรอก เราคิดว่า พี่สะใภ้เรา เค้าคงไม่กล้าขัดหรอก แต่เราน่ะแปลกใจว่า เค้ากล้าขอเน่อ....เราเลี้ยงมาตั้ง 5 ปี ช่างไม่มีความคิดเอาซะเลย จากคุณ : Kokara เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 13:46:38

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบคุณ คุณบุษยมาศ มากค่ะ เราก็คิดว่า จะบอกเค้าไปว่าไม่ให้ค่ะ เพราะเราสงสารหมา หมาเราโตแล้ว เค้าเป็นหมามีเจ้าของ คือ เรา เค้ามีชีวิต จิตใจ ถ้าเค้าไปอยู่กับคนอื่นเค้าไม่มีความสุขหรอก เราคิดว่า พี่สะใภ้เรา เค้าคงไม่กล้าขัดหรอก แต่เราน่ะแปลกใจว่า เค้ากล้าขอเน่อ....เราเลี้ยงมาตั้ง 5 ปี ช่างไม่มีความคิดเอาซะเลย จากคุณ : Kokara เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 13:46:52

ความคิดเห็นที่ 49 แวะตามมาจากกระทู้ก่อน มาตามอ่านค่ะ ตอนนี้แพ้ความขี้เกียจของตัวเองค่ะ พยายามอ่านคห.ของพวกพี่ๆเพื่อมีแรงสู้ ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 14:19:37

ความคิดเห็นที่ 50 สำหรับเราช่วงนี้ตั้งสัจจะวาจากับตนเองว่าระยะเวลา 115 วัน ตั้งแต่วันที่ 8 กันยายน 54 ถึง 31 ธันวาคม 54   1. เราจะสวดมนต์ไหว้พระทุกวัน (เช้า-เย็น) สวดพุทธคุณ ธรมคุณ สังฆคุณ พาหุงมหากา แถมด้วย คาถาเงินล้าน    2. ช่วงเย็น จะเดินจงกรม นั่งสมาธิ    3. ไปปฏิบัติธรรมทุกเดือน    4. ใส่บาตรให้ได้อย่างน้อย 7 วัน ใน 1 เดือน ตั้งแต่เริ่มมาก็พยายามไม่ขาด แต่ก็มีมารล่ะค่ะ บางเช้าก็จะตื่นสายก็จะสวดมนต์ระหว่างเดินทางเอา ตอนเย็นบางวันกินข้าวอิ่ม เห็นหมอน เห็นที่นอน ก็อยากแต่จะโถมลงเตียงอย่างเดียว ก็ต้องพึ่งเสียงธรรมจากครูบาอาจารย์นะคะ พอเริ่มไม่อยากปฏิบัติต้องเปิดธรรมะกล่อมตัวเองก่อน แล้วก็ไปปฏิบัติค่ะ จากคุณ : นู๋ออยใส เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 17:51:12

ความคิดเห็นที่ 51 เข้ามาแก้ไขข้อมูลค่ะ แต่ไม่เข้าไปแก้ในความเห็นนั้น เก็บไว้ประจานตัวเอง อิอิ ก่อน เข้าพรรษาค่ะที่จะพิมพ์ แต่ด้วยอะไรที่ทำให้พิมพ์ผิดพลาด ไม่ขอแก้ตัวละกันค่ะ จากคุณ : คุณป้าจำเป็น เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 19:31:54

ความคิดเห็นที่ 52 มาตอบคุณเคออสซี่  สำหรับข้อความ "เคยไหมเวลาอยู่ใกล้คนบางคน แล้วเรารู้สึกมีพลัง เวลาเราจิตตกหรือแย่ๆ อยากจะอยู่กับคนๆ นั้น เหมือนมันซึมซับพลังงานบางอย่างจากเขาได้ ในทางกลับกัน เวลาเราอยู่กับคนบางคนแล้วเหนื่อย   รู้สึกเหมือนถูกสูบพลัง พอเขาเอาปัญหาต่างๆ มาเทให้เราแล้ว เขาก็สบายตัวกลับไป เราก็หมดแรงข้าวต้มไปเลย หรือบางคน อยู่ด้วยกันแล้วยิ่งมีพลัง (โดยเฉพาะคนชอบๆ กัน แบบยานแม่เนี่ย..) เจอกันทีไร กระชุ่มกระชวยด้วยกันทั้งสองฝ่าย คือมันเติมกันได้" ตอบว่า..เคยสิคะ  เป็นมาตลอดเลย เมื่อก่อนไม่เข้าใจก็คิดว่าฟุ้งซ่านไปเอง  แล้วม้วนผัสสะเหล่านั้นหลบในไป อย่างงงๆ โง่ๆ ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น  แบบหินทับหญ้า แต่เมื่อหลวงพ่อสอนเรื่องของจิต  จนเราพอจะเข้าใจได้แล้ว จึงใช้วิธีเลือกเปิดรับกระแสแต่จากผู้ที่ให้อารมณ์ที่เป็นกุศล ส่วนที่มีแววจะอกุศล  ช่วงที่ใจเรายังไม่ตั้งมั่นนี้  ขอหลบเอาตัวรอดก่อนเถิด ตัวเองยังเอาไม่รอด  ขืนกระโดดเข้าไปช่วย  ก็มีหวังจะจมไปด้วยกันเท่านั้นเอง แต่ก่อนหลบ..เราก็มักตั้งใจเสมอว่า "เอาตัวรอดแล้วจะหันกลับมาช่วยนะจ๊ะ" ก็มีบางจังหวะเหมือนกัน  ที่พลาดเปิดรับเข้า  คือตอนแผ่เมตตาที่จิตเราจะเปิด เมื่อไรไปพบ "ผีไม่ค่อยมีมารยาท" อย่างที่ว่า  เราก็แย่ไปทีนึง เราก็เพิ่งรู้จากคุณเคออสซี่นะคะเนี่ย  ว่าผีนี้มีขี้เกียจด้วย   แต่ก่อนเราคิดว่าเพราะเขาไม่รู้บาป-บุญ  ยามมีชีวิตจึงปล่อยตัวให้หลงระเริงไป ทำตัวเองให้ขาดบุญ-สะสมบาป  จนตายไปต้องลำบากยากจน ต้องมาไขว่คว้า..แบบจาบจ้วงเอากับผู้พอจะลืมตาอ้าปากได้อย่างนั้น เรื่องของจิตนี้  เราว่าสนุกน่าเรียนรู้มากๆ เลย  ยิ่งเรียนก็ยิ่งชวนติดตาม   บางคนไม่เคยสัมผัส  ก็อาจคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ  คุยรัยกันเนี่ย.. แต่สำหรับเรานั้น  นี่ล่ะ  เป็นสาระของการเกิดมาเป็นคนของเราเลยทีเดียว เพียงแต่เราเล่าส่วนที่เป็นสาระไม่เป็น  เลยเก็บเอาแต่ของเล่นข้างทางมาเล่า แต่ก็ของเล่นนี้ล่ะ  ที่เป็นสภาพแวดล้อมที่เราต้องอาศัยอยู่ร่วมกับเขา ถ้าพอจะเข้าใจ  และวางใจ-วางกายให้ถูกต้อง  มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกันแล้ว   ก็อาจเอื้อต่อการเรียนรู้จักของจริงได้เช่นกัน.. ยืนยันว่าการแผ่เมตตานั้น  คือกระดานโต้คลื่นในกระแสกรรมได้ดีมากๆ แต่จะแผ่ได้  เราก็ต้องมีบุญมากพอก่อน  จะมีมาก  ก็ต้องฝึกฝนปฏิบัติให้มาก สังเกตดูจากมือใหม่หัดสวดมนต์ ทำสมาธิ  ว่าพอจบแล้วแผ่เมตตา.. กระแสจิตที่แผ่ออกไปจะแจ่มใส  อบอุ่น  แต่เยือกเย็นเป็นอันมาก   จนกระแสที่ดีนั้นย้อนกลับมาสู่จิตของเราให้มีกำลังเพิ่มขึ้นได้อีกด้วย.. ไหนๆ ก็มาเป็นแฟนคลับกระทู้คุณเคออสซี่ด้วยกันแล้ว.. เรามาพากันร่วมแรงร่วมใจสู้ๆ กับกิเลสของตนๆ กันนะคะ นี่ก็เลยกึ่งพุทธกาล  แต่ยังมีพระรัตนตรัยครบถ้วนให้เราน้อมใจเข้าหาได้ สำหรับเรา..แม้จะมีอนุสัยเป็นจอมไถลมหาไถลฝังรากมาลึกซึ้งอย่างไร   แต่เราก็ตกลงใจว่า  เราจะไม่รีรออะไรอีกแล้ว.. จากคุณ : อาจเคยรู้จัก เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 20:24:08

ความคิดเห็นที่ 53 มาแระ.. แว่บไปยืดเส้นยืดสายที่กระทู้ฌานของคุณสองนิ้วชี้มา...เลยกลับบ้านดึก เข้ามาแก้ข่าวหน่อย  ที่ว่าหนังสือหลวงตามหาบัวน่ะ จำผิด คนที่ให้มาคือแม่กุ๊บกั๊บฯ ต่างหาก มันจะตอนหยิบของคุณผู้ชายมาอ่าน เลยจำว่าเป็นของคุณผู้ชาย.. และวันนี้ไปกราบพระอาจารย์มาอีกแล้วจ้า..  พระอาจารย์สบายดีและเมตตาลูกหมาตาดำๆ เหมือนเดิม.. ก็เอาบุญมาฝากทุกท่านค่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 22:52:10

ความคิดเห็นที่ 54 คุณฮูฮง..   อ่านเรื่องของคุณฮูฮงแล้วคิดต่อนะคะ.. มันคิดต่อแบบนี้.. นั่นแหละ.. เขาเรียกรวมๆ ว่า "เห็นผี" เป็นปรากฏการณ์เรียบง่าย แต่ทำใจยาก ทำใจให้ยอมรับก็ยาก ทำใจให้เข้าใจก็ยาก ทำใจให้เชื่อก็ยาก   แต่แม้จะบอกว่าไม่เชื่อ.. แต่ใจลึกๆ มันก็รู้อยู่น่ะ.. นึกถึงคำโปรยหนัง เขาว่า "เรื่องที่คุณอยากจะเชื่อแต่ไม่กล้า.."  เออใช่เลย..   ทำใจให้ไม่กลัวก็ยากอีก..เหอๆๆ คนส่วนใหญ่จึงเลือกไม่พูดดีกว่า แสดงว่าไม่เชื่อซะ ปลอดภัยกว่า.. มันจบ.. แต่..  แต่..  ลึกๆ แล้วก็ย่อมรู้อยู่กับใจ ว่าเราเห็นอย่างนั้นจริง  แม้สิ่งที่เห็นจะจริงหรือไม่ในทางทฤษฏีก็ตาม  ถามใจต้องเองซ้ำๆ มันก็คงจะบอกว่า เราเห็นอย่างนั้นจริงๆ ถ้าคุยกันชิวๆ จะเห็นว่าคนที่ได้ประสบเหตุการณ์อย่างนี้มีมากมาย ต่างก็มีประสบการณ์คล้ายๆ กัน   แล้วสมมติว่าถ้าเราเชื่อ..ว่านั่นคือผี หรือวิญญาณคนที่ตายไปแล้ว.. เรื่องมันจะไม่จบ  เพราะมันจะส่งต่อไปสู่อะไรได้อีกหลายอย่าง  เป็นต้นว่า ความรับรู้เกี่ยวกับชาติภพ มีจริง   บุญบาป มีจริง  กรรมเวร มีจริง  จิตวิญญาณเป็นสิ่งที่ไม่ตาย กายเนื้อตายไป แต่จิตไม่ได้ตายไปด้วย.. อ้าว..แสดงว่าทำบุญไปให้ผู้ล่วงลับก็ได้จริงๆ นะซี..   เป็นต้น หรือทำไมเขาสวดอภิธรรมงานศพ..  สมัยนี้เขาว่าสวดให้คนเป็นฟัง.. ตอนนี้เราชักรู้แล้วว่า เขาสวดให้ศพ เอ้ย..วิญญาณฟังน่ะแหละ.. ตอนเป็นคนไม่รู้เรื่องหรอก แต่พอเป็นวิญญาณแล้ว บางทีฟังออกง่ายกว่าตอนเป็นคนแยะเลย.. ถ้าเราตั้งสมมติฐานที่ผีไม่มีจริง แล้วเราพิสูจน์สมมติฐาน ลองคิดเล่นๆ ว่าเราจะได้อะไร.. เราก็ได้ความไม่มีจริง.. เพื่อที่เราจะสบายใจขึ้นในการใช้ชีวิตในโลกวัตถุ แต่ถ้าเราลองตั้งสมมติฐานที่ว่า "ผีมีจริง" แล้วเราพิสูจน์สมมติฐานนี้ ด้วยข้อเท็จจริงต่างๆ เราจะได้เรียนรู้อะไรมากมายเลย..  และทั้งหมดที่ได้เรียนรู้นั้น พาเราไปสู่จุดเดียวกันหมด คือความคิดรวบยอดที่ว่า "สังสารวัฏช่างน่ากลัว"  ที่คิดว่าตายแล้วจบ มันไม่จบหรอกนะ.. มันอีกยาววว เลยเชียว..   แต่คนส่วนใหญ่เลือกจะใช้คำว่า งมงาย อุปาทาน คิดไปเอง.. มากกว่า.. มันเลยไม่ต้องเรียนรู้กัน  เมื่อไม่ได้เรียนรู้ก็ไม่เข้าใจ ก็เลยเข้าใจผิด  มันก็เข้าทางพี่ใหญ่เขาน่ะ การกักขังสัตว์โลก ด้วยการบังความจริงว่า สัตว์โลกนั้นมีมากกว่าที่รับรู้ได้ด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า  มันมีสามภูมิ ให้รู้เพียง 1 ภูมิ.. เราว่ามันเป็นกับดักชัดๆ อย่างปรากฏการณ์ผีที่โรงละครในมหาลัยของเรา  มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมของนักศึกษาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ.. 555    คือเมื่อก่อนผีเยอะ เด็กกลัวผี เด็กไม่ค่อยกล้าทำอะไรไม่ดี คือเกรงใจผีอยู่  ครูก็อาศัยผีบ้างเทพบ้างในการป้องปรามเด็กๆ  ควบคุมพฤติกรรมกันได้พอสมควร เดี๋ยวนี้หรือ.. ผีเผอไม่มีทั้งนั้น.. ครูก็เอาไม่อยู่หรอก พวกอยากจะทำอะไรก็ทำ อย่าได้เผลอเชียว... ผีเจอเด็กสมัยนี้ ก็คงอยากบอกว่า ผีกลัวแล้ว  ผีไม่กล้าหลอกเด็ก..เพราะเด็กน่ากลัวกว่าผีอีก.. แรงส์กว่ากันเยอะเลย.. เรื่องราวเท่าที่คุณฮูฮงเล่ามา มีสีสันมากเลยค่ะ  ถ้าลองนึกถึงวันนี้ แล้วมองย้อนกลับไปในวันนั้น บางทีอาจจะฉุกใจได้ว่า  ความสามารถเช่นนี้ (ซึ่งไม่ได้มีกันทุกคน) มันมีมาตั้งแต่แรก มันติดตัวคุณมา ไม่ว่าคุณจะรับรู้มันหรือไม่ก็ตาม  เพื่อให้คุณได้ทำหน้าที่บางอย่างที่เป็นประโยชน์กับโลกที่ไม่ได้มีแค่ภูมิเดียว..   ซึ่งเราไม่มีทางรู้เลยว่า ในอดีตยาวนานที่ผ่านมา คุณได้เพียรพยายามเรียนรู้สร้างสมมานานแค่ไหน..กว่าจะมีสิ่งนี้ในตน  แม้เพิ่งปฏิบัติธรรมได้ไม่นานก็ยังทำอย่างนี้ได้ ตอนนี้เป็นผู้ปฏิบัติเก๋าแล้ว จะยิ่งทำประโยชน์ได้มากแค่ไหน.. มันก็น่าเสียดายนะ.. ถ้าเรื่องนี้จะเป็นแค่..ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า.. แต่ยังไงก็ตามเราก็ว่า จะคิดเองไม่คิดเองก็ช่างเหอะ  ก็ถ้าคิดว่าเขามาขอ ก็คิดว่าให้ๆ เขาไปแล้วกัน อิอิ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 54 23:49:00

ความคิดเห็นที่ 55 ..... ขออภัยครับ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 00:34:12 จากคุณ : conquer เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 00:31:36

ความคิดเห็นที่ 56 แวะมาเช็คชื่อยามดึก อิอิ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ามากๆ ไปตักบาตร พร้อมกับไปฟังธรรมช่วงเช้า แถมต้องอ่านหนังสืออีก คืนนี้เลยเอาซีดีธรรมเทศนาของพระอาจารย์ใหญ่มาฟังตามที่พี่เคฯแนะนำ พร้อมกับนั่งสมาธิไปด้วย... ผลที่ได้ก็คือ น้ำตาไหลพรากๆเลยทีเดียว... ตกใจตัวเองอยู่เหมือนกันค่ะ จะบอกว่า ฟังเสียงท่านไปด้วย จิตเป็นสมาธิดีมากๆ ขอบคุณพี่เคฯมากนะคะที่แนะนำให้ฟัง วันพรุ่งนี้พี่เคฯจะไปวัดใช่มั้ยคะ ฝากกราบพระอาจารย์ใหญ่ด้วยเศียรเกล้าค่ะ จากคุณ : WHITEDAHLIA เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 00:34:54

ความคิดเห็นที่ 57 ทีแรกว่าจะโอนสตังมาร่วมเปิดบัญชีเพื่อพระอาจารย์ แต่หลังจากได้คุยกับคุณภริยาที่เคารพ ก็สรุปได้ว่า ตุลาคม ไม่ 22 ก็ 23 จะต้องไปกราบพระอาจารย์ถึงสำนักให้จงได้ แล้วจะได้ถวายกับมือท่าน ให้ได้อิ่มเอิบ ปีติ เก็บเอาไว้เสพในสมาธิให้หนำใจ แถมจะได้บังคับตัวเองว่า ไม่ว่าจะอย่างไร ต้องไปกราบให้ได้ โอกาสแบบนี้มีไม่มาก ถ้าคุณ Chaosy อยู่วัดก้ออยู่้ใกล้ ๆ อาจารย์ไว้นะครับ จะได้เจอกัน -/\- จากคุณ : นายจองชัย เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 09:14:31

ความคิดเห็นที่ 58 คุณ K (Tarocchi) ช่วงนี้เกิดความรู้สึกว่า จิตเกิดขึ้นกลางอก บางทีก็เย็นวาบ แผ่กระจายไปทั่ว พองฟูไปหมด ยิ่งเวลาอ่านกระทู้ของคุณ Chaosy เนี่ยะ -- น่าจะเป็นอาการของปีตินะคะ  ก็อ่านแล้วมันรู้สึกดี ก็มีปีติน่ะค่ะ   แต่เวลาอยู่เฉยๆ บางทีก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรอยู่ อึดอัด ความรู้สึกนี้คืออะไรคะ ใช่จิตหรือเปล่า? นี่คือการเห็นจิตหรือเปล่าคะ? อาการนี้ เกิดขึ้นแม้ว่าไม่ได้นั่งสมาธิหรือปฏิบัติก็ตาม เขาเป็นของเขาเอง -- คุณได้เคยนั่งสมาธิ หรือปฏิบัติมาก่อน แล้วเกิดอาการนี้ขณะปัจจุบัน โดยที่การเกิดสภาวะเกิดได้แม้ไม่ได้นั่งสมาธิอย่างนั้นใช่หรือเปล่า ?? เพราะถ้าไม่ได้ปฏิบัติเลย แล้วเกิดอาการมันก็วินิจฉัยอย่างหนึ่ง แต่ถ้าปฏิบัติอยู่แล้ว แล้วพออ่านกระทู้บ่อยๆ มันเกิดอาการขึ้นมา มันก็จะวินิจฉัยอย่างหนึ่ง..   คือเรื่องนี้เรายอมรับว่าไม่รู้แน่ๆ นะคะ  ต้องขอไปถามพระอาจารย์ ว่ากระทู้มันจะทำให้เกิดสิ่งนั้นได้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ บางทีมันเป็นเหตุปัจจัยกัน คือคุณทำของคุณมา กำลังได้ที่ พอมาเจอกันกับเรามันก็คล้ายว่าเจอหมู่เพื่อน..  มันชอบคุยกันแนวนี้ เลยเกิดปีติ  จิตมีกำลังขึ้นมา เหมือนคล้ายๆ จะคึกคักซู่ซ่า  เลยเกิดอาการนั้นๆ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงจิตที่มีกำลัง (อันเกิดจากเหตุคือปีติ  เหตุที่ปีติ ก็มาเจอญาติธรรมคุยกันถูกคอ เรื่องที่เพื่อนๆ เขียนเลยไปสะกิดต่อมอะไรของเรา  ก็เลยไปกระตุ้นให้จิตมีกำลังขึ้นมาได้) ลองตรวจสอบอีกทีนะคะ  เวลาอ่านกระทู้แล้วปีติเย็นวาบ มันมีก้อนไหม  แล้วมันอึดอัดไหม..   แล้วที่ว่าไม่ได้ทำอะไร มันรู้สึกเป็นก้อนแล้วอึดอัด มันมีเหตุอื่นแฝงอยู่หรือเปล่า ตอบตรงๆ อันนี้ยังไม่น่าจะใช่อาการเห็นจิต..  แต่อาจจะเป็นการที่เราเห็นอาการของจิต เพราะจิตมันมีอะไรไปกระตุ้น ทำให้เกิดสำแดงตัวตนชัดเจนขึ้นมา แต่สิ่งที่เป็นก้อนๆ นี้อาจจะยังไม่ใช่ตัวจิตจริงๆ  แต่ก็มีจิตอยู่ด้วย ทีนี้ว่าตรงนี้เราจะดูจิตได้ไหม..   เราตอบไม่ได้ เพราะไม่รู้พื้นฐานของคุณมาก่อนน่ะค่ะ ต้องเล่ารายละเอียดภูมิหลังอีกหน่อยนะคะ... แต่เราสามารถตอบแบบกลางๆ ไปก่อนว่า.. การดูจิต ก็คือการดูอาการของจิตนั่นแหละ.. อย่าไปกังวลเรื่องนั้น..  คำว่าดูเห็นแต่อาการของจิตก็เป็นวาทกรรมอย่างหนึ่งอีกแหละ.. เพราะว่าคนจำนวนนึงดูอารมณ์ แล้วเข้าใจว่าตัวเองดูจิต เห็นจิต   คนอีกกลุ่มหนึ่งก็ตอบโต้ว่า..ที่ดูน่ะไม่ได้เห็นจิต เห็นแต่อาการของจิต เราไม่ให้น้ำหนักกับทั้งสองฝั่งนี้เลย  เราอยู่ตรงกลางค่ะ การดูอารมณ์หรือความคิด เป็นเส้นทางไปสู่การเห็นจิตได้ เป็นจุดเริ่มต้นของการศึกษาจิตตานุปัสสนา ไม่ได้เป็นสิ่งผิด เพราะความจริงคือเราดูจิตไม่ใช่จะเห็นจิตได้ตั้งแต่แรก...   เพราะจิตนั้นที่จริงไม่มีรูปร่าง หรือที่อยู่ที่แน่ชัด ทั้งลักษณะของจิตจะเปลี่ยนไปตามสภาพของอารมณ์ที่เข้ามารวมกับจิต สมมติว่าจิตเป็นภาชนะใสๆ เราจะมองไม่เห็นจิต  เราจะเห็นเมื่อใส่น้ำเข้าไป ซึ่งน้ำนั้นต้องมีสีซะหน่อย เราจึงจะเห็นว่าอ้อ.. ที่จริงมันมีแก้วและมีน้ำในแก้ว ส่วนใหญ่จิตจะอยู่ในสภาวะที่ถูกย้อมเสมอ  ย้อมด้วยอารมณ์ต่างๆ กิเลสบ้าง ตัณหาบ้าง เป็นปกติของคนที่ยังไม่สิ้นกิเลส ดังนั้นสิ่งที่คุณพบ มันก็น่าจะเป็นอาการของจิตที่แสดงอะไรบางอย่างออกมา  เมื่อเจอเหตุปัจจัยบางอย่าง..ที่มากระทบจิต   การจะดูจิต ก็ดูได้ เพียงแต่เมื่อดูใหม่ๆ จะยังไม่เห็นจิต  การจะเห็นจิตได้นั้นต้องมีกำลังสมาธิและจิตมีความบริสุทธิ์ในระดับนึง ที่ครูบาอาจารย์เขาว่าเห็นจิตในจิตน่ะ  มันเป็นขั้น advance  เราก็ต้องเริ่มดูจากส่วนเปลือกเข้าไปหาข้างในเป็นธรรมดา เราก็แนะนำว่า..ให้คุณปฏิบัติธรรมตามที่คุณทำมาต่อไป แล้วก็สังเกตอาการที่เกิดขึ้นไปด้วย เพื่อให้เรารู้จักตัวของเราเอง และใจของเราเองว่ามีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อกระทบกับเหตุปัจจัยต่างๆที่เข้ามาปรุงแต่ง ฝึกทำความรู้สึกตัวบ่อยๆ เพื่อให้เรารู้จักส่วนที่เป็นกาย  เมื่อรู้จักกายดีแล้ว เดี๋ยวเราจะเห็นว่ามีอีกส่วนหนึ่งคือจิต   เราจะแยกจิตออกจากกายได้ เมื่อนั้นเราก็เริ่มมาศึกษาเฉพาะในส่วนจิต การรับรู้ถึงความมีตัวตนของจิต จะรับรู้ได้เวลามีอารมณ์แรงๆ เช่นโกรธ โมโห นี่มันจะเห็นเลยว่าใจมันร้อนขึ้นมา อึดอัดแน่นอยู่ในอก แทบจะระเบิด  นั่นแหละอาการของจิต แสดงว่าจิตมันอยู่ในอกเรา   แต่เวลาเราดูหนังสนุกๆ จิตไม่ได้อยู่ในอกแล้ว จิตไปอยู่ที่หนัง ส่งออกไปนอกตัว เมื่อนั้นเราจะลืมกายเรา  เพราะจิตไปอยู่ที่หนัง.. การฝึกดูจิตแบบที่เราเรียนมา  อาจารย์ท่านให้หยุดกายก่อน แล้วทำความรู้สึกตัว เพื่อฝึกสติ  สติที่คมชัดจะเป็นเครื่องมือในการเห็นจิต   การหยุดกายที่ดีคือทำสมาธิ เมื่อมีสมาธิพอให้ไม่ฟุ้งซ่าน คิดไปเรื่องนั้นเรื่องนี้ได้แล้ว   ความสงบของสมาธิจะทำให้จิตมีกำลังตั้งมั่น  จิตจะเข้ามาอยู่ในฐาน ซึ่งส่วนใหญ่คือบริเวณกลางอก ทีนี้พอเรามีสมาธิ กายเราหยุด คือเราควบคุมตัวแปร  เมื่อเราภาวนาไปเรื่อยๆ จิตจะมีกำลังหรือมีปีติขึ้นมา  คราวนี้เราจะเห็นจิตได้ง่ายขึ้น   การทำสมาธิภาวนา เหมือนเราจับจิตอาบน้ำ เอานมให้ดื่ม เขาจะเป็นตัวของเขาเอง เป็นจิตตัวจริง จิตตัวจริง เห็นได้เมื่อกายหยุด สงบจากอารมณ์ภายนอก มีสมาธิเป็นที่ตั้งของจิต จิตก็หยุดนิ่งได้ชั่วคราว เมื่อเรามีกำลังสติ จะเห็นได้ว่าจิตที่ไม่ถูกย้อมสีมีลักษณะอย่างไร   คราวนี้พอเราเห็นจิตถูกย้อมสี เราจะรู้ทันทีว่า จิตโดนย้อมแล้ว.. แบบนี้เราจะดูจิตได้ง่าย และสามารถรักษาจิตได้ด้วย  ถ้าทำพื้นฐานแบบนี้ ไปฟังซีดีหลวงพ่อปราโมทย์ก็จะเข้าใจ และทำตามได้ด้วย อยากให้คุณ K ลองสังเกตซ้ำแล้วช่วยเล่าหน่อย ถึงภูมิหลังในการปฏฺิบัติ  หรืออ่านที่เราเขียนนี้แล้วคิดเห็นประการใดก็ช่วยแลกเปลี่ยนมานะคะ ขอโทษที่ตอบช้า ตอบไว้ตั้งแต่เมื่อคืน แล้วเข้าสมาธิ ตื่นมาอีกทีเช้าเลย.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 12:46:31

ความคิดเห็นที่ 59 เมื่อเช้านั่งรถออกไปตลาด เลยได้ลองทฤษฎีนางงามของคุณ chaosy โดยใช้วิธีง่ายๆคือนึกถึงบุญที่เคยทำมาแล้วก็แผ่เมตตาไปบอกในใจว่าให้เทวดา โอปปาติกะ เปรต สัมภเวสี ตลอดเส้นทางจนถึงที่ตลาด พอใกล้ๆถึงตลาดก็คิดว่า ถ้าทางฉลุยจริงๆเนี่ย เราต้องได้ที่จอดรถดีๆใกล้ๆทางเข้า แล้วก็ได้จริงๆ อิอิ คราวนี้เริ่มได้ใจ พอลงทางเลื่อนมาก็เริ่มคิดว่า ขนมปังที่มักจะหมดวันนี้มันน่าจะต้องมีเหลืออยู่สินะ แต่ว่าพอไปถึงมันก็หมดจริงๆ  สงสัยจะขอเกินกำลังบุญ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 12:59:12

ความคิดเห็นที่ 60 คุณป้าจำเป็น ต้องมาเล่าต่อนะคะ เหมือนเพิ่งเริ่มฉากแรกเอง.. เรื่องยังไม่จบนี่นา.. เราอยากรู้ว่า เมื่อได้เริ่มปฏิบัติแล้ว เจออะไรบ้าง บรรยากาศเป็นยังไง ผลเป็นยังไง มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยยังไงมั่งน่ะค่ะ เรารออ่านนะคะ คุณ rangsi2mant ไม่เป็นไรค่ะ ขอให้พักผ่อนหายเร็วๆ แล้วค่อยมาตามอ่านกันก็ได้ค่ะ เราก็จะตั้งกระทู้คุยกันไปเรื่อยๆ ค่ะ คุณยุ้ยหัดเขียน สงสัยผีมากระตุ้นให้สวดมนต์..  อย่างนั้นก็หยุดไม่ได้ละซี.. ถ้าหยุดฝันร้ายนะจ๊ะนะจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 14:03:41 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 13:21:06 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 13:19:46

ความคิดเห็นที่ 61 ใจซึ้งงง (ใจขึ้น)  ก็เอาเวลาเครียดนั่นแหละมาภาวนาจ้า..   เป็นกำลังใจให้นะคะ คุณ sailsky  เดี๋ยวถึงเวลาก็มีมาเอง  ไปบวชที่วัดกับพระอาจารย์ตั้งนาน นานกว่าหลายคนเลย  จะว่าไม่มีวาสนาเลยไม่ได้ดอกค่ะ  วาสนาน่ะมี  แต่ว่ายังเข้าไม่ถึงสิ่งที่มีมากกว่า อยากจะรู้ว่าตัวเองมีอะไรอยู่ในกล่องของขวัญ  เราก็ต้องภาวนามากๆ เสมือนค่อยๆ แกะกล่องของขวัญ  ขอฟันธงว่ามี แต่ต้องทำมากๆ ค่ะ คุณวิเศษน้อย เมื่อคืนยังคิดไม่ออกว่าคุณลบความเห็นทำไม ความเห็นอะไร  แต่เมื่อกี้คิดออกแล้ว.. ที่จริงเราได้อ่านแล้วนะคะ และโมทนาด้วย  เราก็นับถือศรัทธาท่านแม่ชีแก้วมากค่ะ ท่านเป็นพระอริยะ ที่เป็นกำลังใจให้เรามากๆ เลย ได้อ่านเรื่องของท่านทุกเรื่อง..   การเขียนอะไรในกระทู้นี้ เราคิดว่าอย่าไปกังวลมาก  มันมีเหมือนกันที่บางทีเราเขียนแล้ว เกิดมารู้สึกไม่ดีทีหลัง เลยอยากจะลบ   บางทีเราก็ลบ บางทีก็ไม่ลบ ปล่อยไว้ดูเล่น  เป็นการสอนตัวเอง    แต่ความเห็นที่กล่าวถึงคุณแม่ชี้ นั้นเป็นกุศลล้วนๆ เลยนะคะ เราก็ไม่รู้ว่าคุณลบออกทำไม  แต่เคารพการตัดสินใจของคุณค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 14:38:06

ความคิดเห็นที่ 62 สิ่งที่พวกเราต้องเรียนรู้ให้มากๆ คือ  "ความมั่นใจที่จะทำความดี"  และต้องกล้ายืนยันในความคิดของตัวเอง ถ้ามันเป็นสิ่งที่ถูก ไม่ว่าใครจะมองเรายังไงก็ตาม  ถ้าเราพิจารณาแล้ว เรายังมั่นใจว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกและดี  เราต้องกล้ายืนยันค่ะ ครั้งนึงเราโดนสะท้อนทำนองว่า.. ระวังนะ รู้สึกว่ามีคนในพันทิปหมั่นใส้เรามากขึ้น หลายๆ คนเลย  เพราะเราประกาศตัวมากเกินไป แสดงความมั่นใจมากเกินไป จะโดนโจมตี  เขาก็มาเตือนเราอย่างนั้น.. เราก็บอกเขาว่า.. ทุกอย่างที่เราเขียน เราพิจารณาแล้ว  แต่บางครั้งพิจารณาแล้วว่าอาจจะมีปัญหาได้  ก็พิจารณาไปอีกว่าปัญหานั้นจะส่งผลกระทบขนาดไหน  เฉพาะเราหรือผู้อื่น  ถ้ากระทบผู้อื่น เราจะไม่ทำ   แต่ถ้ากระทบตัวเราเอง บางทีเราชั่งน้ำหนักเลย  ถ้าผลประโยชน์ที่จะได้รับ มากกว่าผลเสีย   เราก็บูชายัญตัวเองค่ะ.. ดังนั้นบางความเห็นเขียนแล้วรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดปัญหา  แต่เราก็เขียน อิอิ.. มันต้องเสี่ยงไง  เสี่ยงว่าตานี้จะได้หรือเสีย..  ถ้าได้ก็กำไร  ถ้าเสียก็ตัวเราเอง ซึ่งไม่ใช่เรื่องเซอร์ไพรซ์ เพราะพิจารณาถึงจุดที่จะเสียไว้แล้ว.. เลยไม่ได้ขาดทุนเพียงแต่ไม่ได้กำไร.. การทำความดี ในโลกนี้  มันต้องขาดทุนอยู่เสมอ.. การทำความดีเป็นของยาก มีอุปสรรคมาก ถูกขัดขวางมาก..เป็นธรรมดาค่ะ..  พระพุทธองค์เป็นตัวอย่างในเรื่องนี้ ยังได้เห็นแบบอย่างจากพระอาจารย์อีก...  ถ้าไม่ยอมเสีย ไม่ยอมขาดทุน ก็ทำความดีได้ในขอบเขตที่จำกัดค่ะ และที่จริงเราไม่มีตัวให้เสีย..   เราก็เลยเทหมดหน้าตัก.. เรียกว่าวัดใจกันเลย   การเล่าเรื่องหรือแสดงความเห็นเรื่องที่ล่อแหลม.. คนฉลาดๆ เขาไม่ทำกัน เพราะว่ามันเสี่ยงอันตราย..   แต่เราเป็นพวกบ้า.. และเป็นนักพนันตัวยง ชอบเล่นพนันกับชีวิตมาจนถึงวันนี้  ติดเป็นนิสัย..   ตาดีได้ตาร้ายเสีย  ถ้าไม่กล้าเสี่ยงสู้กับแม่เสือ จะได้ลูกเสือมาได้ยังไงล่ะ.. มารเขาต้องขวางกัน เป็นหน้าที่ของเขา  เราก็ทำหน้าที่ของเรา เท่าที่อัตภาพนี้จะเอื้อให้ทำได้ เราก็ทำ..  กำลังเรามีแค่ไหน ก็ทำแค่นั้น..  ถ้ากำลังเราไม่พอ แพ้มาร แพ้คนที่หมั่นใส้โจมตีเรา ก็ช่วยไม่ได้ ก็เราได้แค่นี้.. ทำได้แค่นี้ เราทำเต็มที่แล้ว จบข่าว.. แต่ถ้าเบื้องบนอยากให้เราทำต่อ เพราะมันมีคุณความดีอยู่บ้าง ก็โปรดช่วยกันเองแล้วกัน ท่านเทวดาก็ช่วยรักษากระทู้ให้สงบร่มเย็น..  ก็แล้วแต่พวกท่านจะเมตตา เราไม่ร้องขอเลย..   แต่ถ้าอานิสงค์มี เราอุทิศให้เสมอๆ ซึ่งเราก็ไม่ได้หวังอะไร แค่อยากขอบคุณพวกท่านเท่านั้น คือเราไม่มีผลประโยชน์อะไรจะต้องเสียไง  เราทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของผู้อื่น ถ้าทำได้มันมีแต่ได้ แต่ถ้าเสียก็เสียที่เรา อย่างมากก็เสียเครดิตความน่าเชื่อถือ  ซึ่งเราก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร เขาจะเชื่อถือเราหรือไม่  มันก็ไม่ใช่ปัญหาของเรา  มันเป็นประโยชน์ของตัวเขาเอง ถ้าเขาเชื่อแล้วได้ประโยชน์ มันก็ดีกับเขา  ไม่เกี่ยวกับเราน่ะ.. เราเป็นคนไม่ยึดในเรื่องหน้าตาหรือชื่อเสียงอยู่แล้ว แม้ในชีวิตจริง เพื่อนแท้หรือกัลยาณมิตร ไม่ต้องมีเยอะหรอก.. คนที่จะคุยกันถูกคอ ก็ไม่ต้องมีเยอะ.. เอาเนื้อๆ เน้นๆ  แบบนี้เราค่อนจะระวัง และแคร์ความรู้สึกหน่อย กลัวเขาเข้าใจผิด แต่ความคิดวิตกวิจารณ์ของผู้ที่ไม่เห็นคุณความดีของคนอื่น  หรือไม่เปิดใจจะเป็นเพื่อนกัน เราไม่สนใจเลย..  ส่วนใหญ่คนพวกนี้เขาก็ไม่ได้มีต้นทุนความดีอะไรให้รักษามากมาย  เขาจึงกล้าทำลายความดีของคนอื่นกันสนุกปากไง..   เพราะเขาคงคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรจะต้องเสีย..   ไอ้เรา ก็เป็นพวกไม่มีอะไรจะต้องเสียเหมือนกัน  คือเลยเสียเลยได้ไปแล้ว มันก็เลยไม่กลัวทำศึก..    แล้วเรานะยิ่งโดนโจมตียิ่งบ้าเลือด   555   ยิ่งโดนขวางยิ่งทำความดี.. ยิ่งคนเขาว่าเพี้ยน.. ยิ่งกล้าพูด ทหารเก่าไง.. อย่าท้า..   หุหุ นานๆ ได้ยืดเส้นยืดสายบ้าง ก็ถือเป็นการเคาะสนิม...     ที่เราชอบเล่าเรื่องตัวเอง เพราะว่าเรื่องของตัวเองมันปลอดภัยกว่า มันไม่เสียไปถึงคนอื่นไง.. แล้วไม่ได้เป็นพระ ไม่โดนข้อหาอวดอุตริ  ไหนๆ ก็บวชไม่ได้ทั้งชาติแล้ว เสียโอกาสเป็นพระจริงๆ ตั้งแต่เกิด จะด้วยวิบากอะไรก็ตาม  ก็เลยสมยอมในข้อจำกัดดังกล่าว  จัดเต็มซะเลย..   ก็ถ้ามีอุตริอะไรในตนพอจะให้อวด ก็เลยอวดได้ ให้สมกับที่ไม่มีศีลเยอะๆ มากำกับนี่ล่ะ..555   เจตนาที่อวด ถ้ามี.. ก็เพื่อต้องการจะยืนยันให้เพื่อนๆ มีกำลังใจว่า.. เราก็ทำได้ (chaosy กะล่งก๊งแบบนี้ ยังทำได้เลย)  ดังนั้นพวกเราก็ทำได้..เช่นกัน  ถ้าตั้งใจจริง มรรคผล หรือแม้นิพพานก็ไม่ใช่สิ่งที่ไกลเกินเอื้อม   เป็นสิ่งมีจริงเป็นจริงที่สามารถเข้าถึงได้โดย เพศ วัย ไม่ใช่อุปสรรค ขอให้มี "จริง" ตัวเดียวเท่านั้น  ย่อมเข้าถึงธรรมได้เสมอกัน เอาจริงกันเหอะ พวกเรา.. แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 15:03:28 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 15:00:42

ความคิดเห็นที่ 63 Kokara  เรื่องน้องหมา เห็นด้วยกับคุณบุษยมาศค่ะ..   เจ้าของควรจะเห็นใจน้องหมาด้วยค่ะ..  ถามหมาซะหน่อยก็ได้ ว่าอยากอยู่กับใคร อิอิ.. ถ้าเราเป็นหมา ก็ต้องอยากอยู่กับคนที่เลี้ยงเขามาถึง 5 ปีอยู่แล้วล่ะค่ะ คุณ CopyWriter  ขอโทษที่ตอบช้า เท่าที่เล่ามาก็ขออนุโมทนาในความดีที่ได้กระทำอย่างสม่ำเสมอค่ะ ดีแล้วชอบแล้วค่ะ ขอให้ทำต่อไป  หลวงปู่บุญฤทธิ์ท่านมีบารมีมากๆ เลย    ควรไปนั่งสมาธิกับท่านเสมอๆ เมื่อไปนั่งสมาธิกับพระอริยะ จิตเราจะมีกำลังก้าวหน้าได้ไวค่ะ ส่วนที่ศาลาลุงชิน ก็มีการเทศน์ ปฏิบัติธรรม  ก็ดีอีกค่ะ เรื่องอ่านหนังสือ เราว่าไม่ต้องเดือดร้อนหาอะไรอ่านมากมายในช่วงนี้ ให้ทำทานอย่างที่ทำอยู่  สวดมนต์ไหว้พระ แล้วไปนั่งสมาธิกับหลวงปู่ ฟังเทศน์บ่อยๆ  แล้วเอาเวลามาภาวนามากๆ คนอ่านน้อย จะภาวนาได้เร็วกว่าคนอ่านมากค่ะ..     ถ้าจะอ่าน เพราะเป็นคนชอบอ่าน ก็อ่านได้ แนะนำหนังสือหลวงพ่อพุธ ที่น้องไวท์แนะนำไว้ วิธีเจริญสมาธิภาวนาก็ได้ค่ะ  อ่านแล้วทำตามได้   วิธีที่จะต่อยอด จากการนั่งท่องพุทโธ  คือเรา นั่งสมาธิ บริกรรมพุทโธ ไปเรื่อยๆ จนจิตไม่คิดอะไรเลยนอกจากพุทโธ  ทำแบบนี้ทุกวัน โดยขยายเวลาขึ้นเรื่อยๆ ถ้าทำได้สัก 40 นาที ถึงชั่วโมงนึง   ดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  เช่นพุทโธจะหายไป ถ้าเกิดสภาวะ ก็มาเล่า หรือมาถามได้  หรือว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นทำไม่ได้อย่างไร มีอาการอะไรก็มาถาม  จะเรียกว่าส่งอารมณ์หรือส่งการบ้านก็ได้ เราจะพาต่อยอดไปทีละวัน  อย่างนี้จะเป็นการภาวนาที่ถูกหลักกว่า.. (หากไม่ได้เจอครูบาอาจารย์สอนโดยตรง) ทำไปด้วยกันแบบนี้ดีกว่า..       แบ่งเวลาเดินจงกรม เจริญสติในชีวิตประจำวัน เกิดอะไรขึ้นมาก็รู้สึกตัวเสมอๆ  ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก ไม่ต้องไปกังวลสงสัยอะไรมาก   ทำตามคำสั่ง คือท่องพุทโธให้จิตไม่คิดอย่างอื่นเลยนอกจากพุทโธ   เขาสอนเดินจงกรม ก็เดินตามเขาไป  ทำตามเขาโดยไม่ต้องรู้อะไรเลย.. ไม่ต้องรู้หรืออยากรู้อะไรทั้งนั้น แค่ทำเฉยๆ สักแต่ว่าทำๆ เพราะตั้งใจจะทำความเพียร แต่ให้ "รู้"  ขณะที่ทำ  "รู้สภาวะที่ทำ ในสิ่งที่ทำ"   คือให้รู้จากการทำ  คือรู้ตัว เดี๋ยวจะเกิดภาวนามยะปัญญาขึ้นมาเอง   เดินจงกรม ไม่ต้องเดินเป็นก็ได้ เชื่อไหม.. เดินมั่วๆไป แต่เดินทุกวัน  วันนึงจิตเขาสอนเองว่าต้องเดินยังไง.. เราว่ารู้แบบนี้.. รู้จริงกว่าค่ะ... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 15:16:53

ความคิดเห็นที่ 64 แมวส้มตาหวาน  สู้ๆ ค่ะ..  เป็นกำลังใจให้กันและกัน นู๋ออยใส   ทำดีแล้วเช่นกัน โมทนาด้วยกับความตั้งใจ ทำให้ได้ค่ะ  คุณจะได้เป็นกำลังใจให้เรา  ตอนนี้เราไม่กล้าอธิษฐานเลย ขนาดเข้าพรรษายังไม่กล้าเลยค่ะ แต่ก็คิดว่าจะกล้าเร็วๆ นี้  กำลังรวบรวมกำลังใจอยู่ค่ะ.. คุณอาจจะเคยรู้จัก  "สำหรับเรา..แม้จะมีอนุสัยเป็นจอมไถลมหาไถลฝังรากมาลึกซึ้งอย่างไร  แต่เราก็ตกลงใจว่า  เราจะไม่รีรออะไรอีกแล้ว"  แหะๆ เราก็จอมไถลตัวแม่เลย.. เมื่อวานไปกราบพระอาจารย์ อยากให้ท่านเขกหน่อย..  คราวก่อน ท่านบอกว่า. ทำดีแล้วแต่ยังดีไม่พอ..  เราก็ไม่พอจริงๆ แต่เอาชนะตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้ยากมาก .. ไปคราวนี้ท่านบอกว่า "ศรัทธาหัวเต่า เมิงรู้จักไหม..  ผลุบๆ โผล่ๆ"  โดนจริงๆ..       โห้ย.. ต้องพยายามกันค่ะ สู้ๆ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 15:22:36

ความคิดเห็นที่ 65 สวัสดีค่า เมื่อวานเห็นพี่ไม่โทรมา เบลสก็ไม่กล้าโทรไปเน้อ เสียดายจัง วันนี้อากาศดี กลับได้อยู่บ้าน แทนที่จะอยู่วัด .. โทษตัวเองล้วนๆค่ะ เพราะจากประสบการณ์รถคว่ำมา เบลสยิ่งไม่ไว้ใจการเดินทางบนท้องถนนมากกว่าเดิม .. เอาง่ายๆคือ ขนาดตัวเองยังควบคุมสถานการณ์ไม่ได้ ก็เลยไม่ไว้ใจระบบขนส่งมวลชน .. โดยเฉพาะที่ไม่มี seat belt ให้ อย่างรถบัส รถตู้น่ะค่ะ แถมเรามันไม่ปกติซะด้วย ชอบไปเกี่ยวอะไรข้างทางมาอีกต่างหาก กลัวคนที่ไปด้วยคุ้มกันเราไม่ได้ แล้วเราจะแย่น่ะค่ะ เลยอดไปหาพระอาจารย์เลย แอบเศร้าใจ ฮึกๆ .. ขับรถทางไกลเองก็ไม่ได้ จะเรียกแท๊กซี่ไปก็กลัวเค้าขับไม่ดีอีก seat belt เบาะหลังก็ไม่มี พี่แท๊กซี่ชอบเอาออกหง่ะ ปล. เมื่อคืนนั่งสมาธิได้นานกว่าเดิม จากยี่สิบนาที เป็นครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ ประมาณสิบกว่านาทีแรก สงบมาก ไม่มีเรื่องวอกแวกปนเลย พอมาหลังๆเริ่มมีความคิดเข้ามาบ้าง ท่องผิดบ้าง จนครบเวลาที่ตั้งปลุกไว้ 30 นาทีค่ะ อ้อ คราวนี้ไม่ปวดไม่่เมื่อยอะไรแล้วค่ะ .. แต่ออกจากสมาธิแล้วก็เลื้อยไปบนพิ้น ตามจริตเดิม (พักกระดูกสันหลังหน่อย) แหะๆ คิดถึงนะค๊า .. จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 15:24:04

ความคิดเห็นที่ 66 นุ่นโทรไปแล้วติดต่อไม่ได้น่ะ เมื่อวานนี้พี่ยุ่งมากๆ เลย ลืมโทร โทรมาตอนนี้ได้ สรุปพี่ไปวัดแล้วกลับมา เพราะไปกับแม่กุ๊บกั๊บฯ  วันนี้พี่เลยอยู่บ้านเหมือนกัน ทีนี้พรุ่งนี้จะเข้าวัด ปัญหาคือเข้าไปรับน้องแถวศาลายาได้ แต่ขากลับก็จะไม่มีคนมาส่งน้องน่ะ เอาไงดี โทรคุยกันดีกว่า แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 16:07:06 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 16:06:41

ความคิดเห็นที่ 67 ขออนุญาตเล่าต่อนะคะ เราไม่แน่ใจว่าช่วงนั้นกี่โมงแล้ว แต่ก็มืดมากๆ เพราะช่วงพระอาจารย์เทศน์ค่อนข้างนานบางครั้งดูเหมือนท่านหยุดและเทศน์เรื่องอื่นขึ้นมาเฉยเลย แลัวก็วกกลับมาเรื่องเดิม ถ้าให้เดาอาจจะไม่ใช่แค่เราที่รับฟังอยู่ เคยอ่านประวัติหลวงปู่มั่น ท่านจะเทศน์ให้คนกับเทวดาหรือผีเวลาต่างกัน ไม่ปะปนกัน  ก็เลยไม่แน่ใจว่าเราเดาถูกหรือเปล่าค่ะ ที่น่าแปลกใจตอนกลับมาถึงวัด เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน และเม็ดๆเหมือนยุงกัดเต็มไปหมด แต่ตอนเดินทางจะรู้สึกแค่ช่วงแรก อาจจะเป็นเพราะจิตเราไปผูกอยู่กับเรื่องทางเดินและเรื่องอื่น ความรู้สึกเรื่องกายน้อยลงมากหรือแทบไม่รู้เลย กลับมาที่ป่านะคะช่วงเดินจงกรม เราเดินใกล้ๆเต้นท์เรา เดินไม่นานนัก แล้วเราก็เข้าเต้นท์เพื่อนั่งสมาธิ นั่งแป๊บเดียว มากันเพียบ มาในรูปคนนี่แหละค่ะ บ้างก็ดูสะอาดสะอ้าน บ้างก็ดูน่ากลัว ดูดุความที่พอจะเจอมาบ้างแล้ว ก็เลยเฉยๆในเรื่องความกลัว อาจจะเพราะรับรู้ว่าไม่ได้มาร้าย แต่ที่แปลกใจ พระอาจารย์เอย พระคุณเจ้าอีก๒รูปและโยมคนอื่น ล้วนมีสมาธิจิตและมีเมตตามมากกว่า ทำไมไม่ไปหาท่านกัน เรานี่เรียกว่า ด้อยพัฒนาแล้วในกลุ่ม (แต่เท่าที่เห็น เรารับรู้ได้ว่าเป็นสัมภเวสี เป็นเปรต หรือเป็นชั้นที่ต่ำจากมนุษย์) ขั้นแรกเราก็วางจิตไว้ที่ลิ้นปี่ กำหนดลงไป สำรวจเราเองก่อนว่าพร้อมมั้ย ไม่มีอารมณ์ใดปะปนนอกจากความเมตตาจริงๆ แล้วค่อยให้เค้า แผ่ออกไปให้มากที่สุดเท่าที่กำลังจิตเราจะสามารถทำได้ ต่อจากนั้นก็เคลือนขึ้นมาที่หน้าผาก ขออโหสิกรรมกันและอุทิศบุญกุศลทั้งหมดที่ได้ทำมาในทุกชาติให้เขาโมทนากัน เสียงก็ตามมา ถ้าใครปฏิบัติจะรู้ได้ ภาพข้างหน้า จากที่หม่นหมองจะปรากฏความสดใส สว่างขึ้น (ถ้าอ่านแล้วคิดว่าคนเขียนเพ้อเจ้อ ก็ขอให้อ่านเป็นเหมือนนิยายละกันนะคะ) แล้วค่อยๆหายไปกัน แต่ก็มีบางท่าน ที่กลายจากสภาพน่าเกลียดน่ากลัว แล้วดูดีขึ้นแต่ก็ยังไม่ไป ไม่รู้นะ เรารู้แค่ว่า เราต้องขอเวลาปฏิบัติก่อนอะ เราก็ต่อลอง ขอให้กลับมาอีกหลังจากเรานั่งสมาธิได้มั้ย เค้าก็หายกันไป เราเป็นคนแปลกๆในตัว เป็นคนที่กลัวผีสุดๆ แต่ต้องเป็นผีไทยนะ ไปประเทศอื่น ไม่เคยกลัว แต่เวลาเผชิญหน้ากับผีไทยจริงๆ จะมีอยู่ครั้งแรกที่กลัวจนลนลาน สรุปแล้วกลัวจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หลังๆก็พัฒนาจนกลายเป็นมีความกลัวเหลืออยู่บ้างยามที่จิตจินตนาการแต่พอได้เผชิญจริงๆ ไม่มีความรู้สึกนี้นะ เราก็ปฏิบัติต่อ ซักพักรู้สึกเหมือนท้องอืด ปวดท้องอย่างหนัก อยากจะล้มตัวลงนอน เพราะเหมือนท้องป่องขึ้นมาแบบสุดๆ ปวดมากๆมีแต่ลมในท้อง ทรมานจริงๆ กำหนดลงไปอยู่นานมากๆ สภาพเวทนาถึงแม้จะผ่านมาบ้าง แต่ก็รูปแบบต่างกัน ย้อนกลับมาดูจิตก็ดิ่งลงไปเลย ขอรวบรัดไปถึงตอนที่กลับมาดูพองยุบและคลายสมาธิลง ปรากฏว่า ท้องที่ปวดหายไปแล้ว (ปกติจะดูเวทนาจนดับไป น้อยครั้งที่จิตดิ่งหรือแยกออกจากกายระหว่างที่มีเวทนา) เราก็ไม่ลืมที่จะเรียกท่านเหล่านั้นกลับมา แล้วก็แผ่เมตตาอุทิศผลบุญให้ รู้สึกดีค่ะ เค้ายิ้มแย้มกัน จิตใจสว่างไสวขึ้น ถึงแม้ไม่มาก เราก็ดีใจที่เห็นเค้ามีความสุขขึ้น ได้แต่บอกว่า อย่ามาอยู่แบบนี้เลย พระอาจารย์และพระคุณเจ้าหลายรูปเคยบอกว่าให้ระลึกถึงบุญหรือสิ่งดีงามที่เคยทำไว้ จะได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี เรื่องเวทนานี่ แปลกๆเหมือนกันนะคะ เคยมีอยู่ช่วงนึง เจ็บคอเพราะพูดตลอดหลายวัน เสียงก็แหบลงเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งสวดบททำวัตรเย็น(ปกติไม่ค่อยสวดบทนี้ นาน น๊าน ที) สวดไปๆปรากฏว่ารู้สึกเองเลยว่าเหมือนมีอะไรมาทำให้คอที่เจ็บรู้สึกชุ่มชื่น ที่เห็นได้ชัดคือเสียงสวดที่แหบแห้ง ก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ ไม่ใช่เปลี่ยนอัตโนมัตินะคะได้ยินเสียงตัวเองพัฒนาจากแหบมากๆ ก็น้อยลง จนกลายเป็นปกติ พอตอนเช้ามีเรื่องของพี่ท่านนึง เล่าให้ฟัง หลังจากสวดทำวัตรเช้า ปฏิบัติเล็กน้อย และถวายอาหาร พวกเราคิดก่อนมาแล้วค่ะ ได้ซื้อพวกคุ๊กกี้ไว้ ไม่ได้ซื้ออาหารอย่างอื่นเลย มีน้ำไปคนละไม่กี่ขวด หมดก็ต้องเอาขวดเปล่าไปเติมจากหนองน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก สภาพแบบนี้ เวลากิน ก็กินเพื่ออยู่จริงๆ นึกย้อนกลับไป เห็นกิเลสของตัวเองเต็มไปหมด เวลาดื่ม มีสติกันทุกคน ที่ดีคือไม่มีใครบ่น หรือพูดอะไรกันเลย ต่างคนต่างพิจารณาอาหารและน้ำกันจริงๆ มาถึงที่พี่ๆเค้าเล่ากัน สองท่านมีความรู้สึกเหมือนกันคือตอนล้มตัวลงนอน ท่านบอกว่า เหมือนข้างล่างที่ท่านนอน ซึ่งเป็นดิน มีเสียงเต้นของหัวใจ ซึ่งไม่ใช่ของท่าน และเหมือนดินจะดันขึ้นดันลงตามจังหวะของการเต้น ท่านยืนยันว่าไม่ใช่จังหวะการเต้นของหัวใจท่าน โอยจริงหรือนี่ สยองพร้อมๆกับตื่นเต้น ทำไมเราไม่รู้สึกอะ ส่วนน้องอีกคน ก็ถามพระอาจารย์ประมาณว่า ทำไมแถวนี้ถึงมีจิตวิญญานเยอะจัง พระอาจารย์ก็ตอบว่า สภาพที่เห็นในปัจจุบันและอดีตต่างกัน อดีตที่นี้อาจจะเคยเป็นป่าช้า หรือเป็นที่อยู่อาศัยมาก่อนก็ได้ ที่เห็นนั้น อาจจะสิงสถิตย์อยู่แถวนี้หรือแวะเวียนก็ได้ คนที่เห็นอยู่ในโลกปัจจุบันว่าเยอะแล้ว แต่ที่เป็นสัมภเวสี เป็นเทวดาหรือในภพภูมิอื่นๆก็ไม่น้อยทีเดียว ต้องไปก่อนนะคะ ว่างๆจะมาใหม่ค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 18:18:55 จากคุณ : คุณป้าจำเป็น เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 18:17:55

ความคิดเห็นที่ 68 คุณ Chaosy คะ อืม ภูมิหลังการปฏิบัติ..... ไม่ค่อยแน่ใจว่า เกี่ยวกับการปฏิบัติหรือเปล่าต้องนั่งเรียบเรียงหน่อย เป็นคนที่ตอนเด็กๆ sense แรงพอประมาณ แบบเวลาทำข้อสอบที่เป็นตัวเลือก ปรนัย จะมี sense รู้คำตอบ โดยมากแล้วจะทายถูกเกิน 80% ทุกครั้งไป แต่ต้องประเภทว่าอ่านคำถามแล้วตอบเลย ถ้าใช้ความคิดช่วย sense จะหายวับไปเลยคะ ชีวิตมีความสุข อยากได้อะไรก็ได้ ทุกข์น้อยเพราะเป็นพวกจบแล้วจบเลย ไม่มีประเภทมานั่งคิดนั่งเสียใจเรื่องที่เกิดมาสิบปีที่แล้ว ส่วนเรื่องการปฏิบัติ เป็นคนชอบอ่านหนังสือธรรมะ แต่อ่านพวกแนวที่มาใช้กับชีวิตประจำวันได้ ให้อ่านพระไตรปิฎก หรือ ท่านพุทธทาส อ่านไม่เข้าใจค่ะ เริ่มการปฏิบัติแบบดูจิต มาได้ปีกว่าแล้ว แรกๆก็จะเห็นความอยากเป็นหลัก พยายามรักษาศีลห้า นั่งสมาธิอาทิตย์ละหน สองหน แต่นั่งแล้วก็ไม่ได้อะไร เห็นแต่แสง ตามจนเลิกตาม เลยไม่ค่อยได้นั่งสมาธิบ่อยเท่าที่ควร นึกเอาเองว่าเราเป็นคนเมือง แล้วก็คงไม่มีบุญแบบได้ฌานอะไรกับเขา เลยไม่ได้จริงจังกับการนั่งสมาธิมาก มาช่วงต้นปีที่ผ่านมานี้ มีปรากฏการณ์เกิดขึ้นที่บ้าน ที่ทำให้เชื่อว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงๆ ท่านคอยคุ้มครองเรามาตลอดเวลา ทำให้แคล้วคลาดเหตุการณ์ ซูนามิ ที่ภูเก็ตแบบเหลือเชื่อว่า แบบไม่น่ารอดมาได้ กลับมาอังกฤษ มาเจอผีคุณตาที่บ้านเช่า เลยเอ้อออ เราไม่ควรประมาท จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เลยทำให้เรารู้สึกว่าต้องทำ ต้องปฏิบัติให้เต็มที่ เวลาเหลือน้อยแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะปฏิบัติยังไงเริ่มยังไง ไม่รู้จะไปถามใครพอดีทำงานอยู่ต่างประเทศ โชคดีที่ครอบครัวสนใจธรรมะ เลยได้น้อง ได้พี่ ช่วยแนะนำ ช่วงหลังๆประมาณสองเดือนได้ละ รักษาศีลห้าอย่างเคร่งครัด สวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน ประหนึ่งว่านี่คือหน้าที่ที่ต้องทำ หน้าที่อย่างอื่นในโลกคือหน้าที่รอง หน้าที่หลักของเราคือการปฏิบัติธรรมและต้องกรวดน้ำด้วย เพราะรู้สึกว่ามีคนคอยรับอยู่ ต้องทำให้เขา เขาไม่มีโอกาสได้ปฏิบัติอย่างเรา เริ่มกลับมานั่งสมาธิอย่างจริงจังอีกรอบ นั่งสมาธิก็ไม่รู้ว่าที่สั่น นี่คือสภาวะของฌาน พยายามจะไปบังคับไม่ให้สั่นใหญ่ จนมาได้คำตอบจากคุณ Chaosy เลยเพิ่งจะรู้ว่า เราจะต้องทำยังไง นั่งพิมพ์อยู่นี่ ก็รู้สึกเย็นกลางอก เย็นสบาย ส่วนก้อนกลางอก เกิดหนหรือสองหน ระหว่างไม่ได้ปฏิบัติ แต่พอเราไม่สนใจไปทำอย่างอื่น อาการก็หายไป (หวังว่าคงไม่ต้องไปหาหมอนะคะ) ตามอ่านกระทู้คุณ Chaosy ทำให้มีกำลังใจในการปฏิบัติมากขึ้น เพราะรู้สึกว่าได้มาถูกทางแล้ว ตอนนี้เลยอยากปฏิบัติให้เต็มที่ เพราะรู้ว่าถ้าติดขัดตรงไหน มีคนคอยชี้แนะให้แล้ว ต้องขอบคุณคุณ Chaosy มากๆเลยคะ ที่สละเวลามาชี้แนะให้ วันนี้ไม่มีคำถามคะ มาส่ง report ให้คุณ Chaosy อ่านเฉยๆ สรุปว่าไม่ค่อยได้ปฏิบัติอะไรมาก่อนเลย....ฮ่า ฮ่า จากคุณ : คุณ K (Tarocchi) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 18:18:02

ความคิดเห็นที่ 69 ยังไม่เคยไปนั่งสมาธิกับองค์หลวงปู่บุญฤทธิ์เลยค่ะ ไปแต่ทำบุญและกราบองค์ท่านคะ อ่านคำแนะนำของพี่ chaosy แล้วตั้งใจว่า ต้องนั่งสมาธิให้ได้ทุกคืนแล้วค่ะ ถ้ามีความคืบหน้าอย่างไร จะมาส่งอารมณ์และส่งการบ้านกับพี่ chaosy อีกครั้งนะคะ ตอนนี้ไปยืมหนังสือวิธีเจริญสมาธิภาวนาได้แล้วค่ะ ขอบพระคุณค่ะ จากคุณ : CopyWriter เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 18:59:05

ความคิดเห็นที่ 70 ขออนุญาตแสดงความเห็น เกี่ยวกับอาการก้อนกลางอก ของคุณ K (Tarocchi) ***************************************** เป็นอาการของจิตแบบหนึ่ง ถ้ามีสติแรงขี้นลองสังเกตุดีๆ ว่าก่อนที่เกิดอาการก้อนกลางอก นั้นจะมีความคิดเกิดขึ้นก่อน(ซึ่งละเอียดมาก แค่ ไหวๆ ) แล้วจิตไม่ชอบในความคิดนั้น จิต จะเข้าไปยึด ทำให้แน่นเป็นก้อนกลางอก ทั้งอาการเย็นสงบสุข และเป็นก้อน จะเกิดขึ้นกลางหน้าอก ที่เดียวกัน  เป็นอาการของวิบาก จิตที่เป็น กุศลและอกุศล เมื่ออาการเกิดขึ้นก็มีสติระลึกรู้ มองให้เป็นเรื่องธรรมดา อาการก็จะดับไปเอง และหากกำลังของสติมีมากขึ้น จะเห็น อาการเพียงแค่ไหวๆขึ้นมาเท่านั้น ถ้าจิตไม่เข้าไปยึด อาการนั้นก็จะดับลงไปตามกฎไตรลักษณ์ แต่ถ้าจิตเข้าไปยึดก็จะเกิดเป็นก้อนแน่นๆขึ้นมา ภพชาติจะเกิดขึ้นตรงนี้ อาการก้อนจะไม่เกิดในระหว่างปฎิบัติ เพราะช่วงนั้นจะมีกำลังของสติ สมาธิมาก แต่อาจจะ เห็นอาการเพียงแค่ไหวๆของสภาวะธรรมขึ้นมาเท่านั้น ให้ความเห็นไว้เพื่อเป็นข้อสังเกตุในการปฎิบัติ   ขออนุโมทนาครับ จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 19:52:50

ความคิดเห็นที่ 71 ตอบ คห ที่ 61 ของคุณ chaosy ค่ะ ลบไปเพราะคิดว่า อยากจะให้กระทู้เป็นแนวถาม-ตอบ ไปเรื่อยๆ น่าจะดีกว่าค่ะ "กำลังใจ" น่ะ ทุกคนน่าจะได้รับไปจากการอ่านความเห็นของคุณ chaosy และเพื่อนๆ คนอื่นไปมากแล้วค่ะ  เห็นขยันและตั้งใจปฏิบัติกันทั้งนั้น :-) จะติดตามอ่านไปเรื่อยๆ ค่ะ! หมายเหตุ: เคยรู้จักรุ่นน้องคนนึงที่คล้ายๆ น้อง blessed เวลาที่เค้าแวะมาเยี่ยมที่พัก ต้องบอกเค้าว่า " เห็นอะไร ก็เงียบไว้นะ.....พี่กลัว 555 :-) " จากคุณ : วิเศษน้อย เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 19:57:34

ความคิดเห็นที่ 72 หวัดดีค่า คุณเค ดีใจจังกำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยค่ะ มีข้อสงสัยมาหลายวันแล้วค่ะ เนื่องจากตอนนี้งานยุ่งมากทำบัญชีที่ร้านจนไม่มีเวลาดูจิต พอเดินก็ดูกายแทน บางทีก็ดูจิตบ้าง แต่มันรู้สึกเหมือนดูไม่รู้เรื่อง มันพันกันไปหมด เมื่อวานซืนนั่งทำบัญชีถึง 4 ทุ่ม เหนื่อยมาก กะว่าจะนอนไม่สวดมนต์แล้ว แต่ก็เอาวะนิดนึงก็ยังดี แล้วก็นั่งสวดมนต์ ต่อด้วยทำสมาธิเหมือนทุกวัน แต่วันนี้รู้สึกตัวโยก ซ้าย ขวา ก็นึกว่า เรานั่งไม่ดี แต่คิดไปคิดมา อ้อ เราตัวโยกโคลงจากการนั่งสมาธินี่นา แต่ฟังซีดีหลวงพ่อปราโมทย์ว่า ที่เกิดอาการต่างๆเพราะจิตไม่ตั้งมั่น คำถามคือ 1 ทำอย่างไรให้จิตตั้งมั่น 2 นั่งแล้วเห็นก้อนดำๆ ผลุบๆโผล่ๆ อันนี้คือจอประสาทตาไม่ดี หรืออะไรคะ บางทีก็เป็นจุดแสงเล็กๆแว่บๆ ไปมา หลังๆพอเห็นก็สงสัยว่าให้พิจารณาไตรลักษณ์มั้ง แบบติ๊นา แว่บไป แว่บมา ตามันลาย มองก็ไม่ชัดเจน 3 ในสภาวะของการทำงานโดยใช้ความคิดทั้งวัน อิชั้นควรจะดูกายใช่หรือไม่ เนื่องจากดูจิตแล้ว ดูไม่รู้เรื่องเลย 4 อิชั้นควรเดินจงกรมด้วยหรือไม่ และเนื่องจากไม่เคยเดิน ฟังซีดีท่านว่าให้เดินแบบคนปกติแล้วรู้กายไป แต่หาข้อมูลในเน็ตบอกให้เดินเนิบๆ ขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ อิชั้นงง มากๆ ไม่รู้จะเลือกทำอย่างไร หรือจะเก็บเธอไว้ทั้งสองคน เฮ้อ... กลุ้ม 5 อาการที่เค้าเรียกว่าจิตรวมเป็นยังงัย ฮ้า เป็นแบบรู้สึกเหมือนสว่างๆที่หน้า ขนลุก รึปล่าว 6 มีหนังสือดีๆแนะนำอีกไหม เช่นเรื่องการปฏิบัติ หนังสือรวมบทสวดมนต์ อะไรที่คุณเคคิดว่าเหมาะสม ดีงาม กับกำลังสติปัญญาเตาะแตะ แบบอิชั้น คืออยากศึกษาภาคทฤษฎีบ้าง อะไรที่อิชั้นควรรู้ ควรใฝ่หามาประดับปัญญาในขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นปลาย ช่วยจัดหลักสูตรให่หน่อยค่ะ ส่วนเรื่องบุญไปโหลดมาอ่านแล้วได้ความรู้ดีมาก ปริ๊นแล้วถ่ายเอกสารจะเอาไปฝากแม่ 7 บทแผ่เมตตาใช้บททั่วไปใช่มั้ย เนื่องจากมีบทแผ่เมตตาหลายเวอร์ชั่นมาก อิชั้นก็งงเช่นกัน ยิงคำถามราวกับ M150 เอ๊ย! M16 เนื่องจากอัดอั้นมานาน ไม่อยากหลังบ้านไปรบกวน วันนี้เห็นเปิดหน้าบ้านเลยกระดื๊บๆ มาต่อคิวกะเค้าด้วย ทุกวันจะดูกายบ้าง ดูจิตบ้าง มันดูเองไม่ได้สั่งให้ดู มันก็ดูเอง แล้วก็สวดมนต์ นั่งสมาธิทุกคืน แต่เมื่อคืนนั่งแล้วฟุ้งซ่านมาก รู้สึกว่าจิตเราไม่มีกำลัง ถ้ากำลังออกรบก็แพ้หมดรูป ตายคาสนามรบ ก็เลยไปนอน ณ บัดนั้น แต่ตอนนั่งนี่งุดหงิดมาก คือมันนั่งไม่ได้ ปกตินั่งแล้วจะรู้สึกถึงอาการปีติเล็กน้อย เออ พูดถึงเรื่องแผ่เมตตานี่เป็นมาตั้งแต่เด็กตอนเรียนพุทธศาสนา ก็เริ่มท่องเป็น แล้วก็ท่องทุกครั้งที่เจอหมาตาย บนท้องถนน ทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็กเลยนะ ไม่รู้ชอบอกชอบใจอะไรกับการแผ่เมตตา แล้วหมาเหล่านั้นจะได้ส่วนบุญบ้างไหม รู้สึกแค่ว่าต้องท่องให้เค้านะ เค้าตายแบบน่าสงสารโดนรถเหยียบ กลัวว่าวิญญานหมาเหล่านั้นจะไม่ได้ขึ้นสวรรค์ อันนี้ความคิดตอนเด็กนะ ตอนนี้ก็ยังแผ่เมตตาทุกครั้งที่พบเห็น (จะเล่าทำไม) สรุปว่าอิชั้นเป็นนางงามตั้งแต่เด็กใช่มั้ยคะ 555 แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 20:28:10 จากคุณ : ยิ้มไว้ไม่เครียด เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 20:25:52

ความคิดเห็นที่ 73 หวัดดีค่า  แวะมาขอความรู้ด้วยคนค่ะ เราเป็นคนที่ไม่ชอบสวดมนต์ออกเสียงเลยค่ะ  เป็นอะไรไหมคะ แล้วการนั่งสมาธิ  เราจะติดแต่พุทโธค่ะ  ต่อให้ลองเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น  เดี๋ยวเดียวกลับมาพุทโธอีกแล้ว   เวลานั่งสมาธิบางที่ก็นิ่งนานค่ะ บางทีก็รู้สึกเหมือนสัปหงก  หัวตกวูบๆ   ทั้งที่รู้ตัวดีว่าไม่ได้หลับ   ก็งงๆกันไปค่ะ คุณเคแนะนำบ้างได้ไหมคะ   เรารู้สึกเหมือนแบบเราไม่เคยดูกาย ดูจิต ดูอะไรเลยอ่ะค่ะ    สวดมนต์เสร็จก็เอาเลย   หลับตา   พุทโธๆๆๆ  จนฟุ้งมากๆก็เลิก   ส่วนใหญ่นั่งได้แค่ 5-15  นาทีเองค่ะ   น้อยไปไหมคะ     แต่คิดว่าถ้ามันฟุ้งแล้วก็ออกดีกว่าอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ การแผ่เมตตาที่กำหนดลงไปที่ลิ้นปี่  ทำยังไงเหรอคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : love_first เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 20:45:04

ความคิดเห็นที่ 74 สิ่งที่พวกเราต้องเรียนรู้ให้มากๆ คือ  "ความมั่นใจที่จะทำความดี"  และต้องกล้ายืนยันในความคิดของตัวเอง ถ้ามันเป็นสิ่งที่ถูก ไม่ว่าใครจะมองเรายังไงก็ตาม  ถ้าเราพิจารณาแล้ว เรายังมั่นใจว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกและดี  เราต้องกล้ายืนยันค่ะ ครั้งนึงเราโดนสะท้อนทำนองว่า.. ระวังนะ รู้สึกว่ามีคนในพันทิปหมั่นใส้เรามากขึ้น หลายๆ คนเลย เพราะเราประกาศตัวมากเกินไป แสดงความมั่นใจมากเกินไป จะโดนโจมตี  เขาก็มาเตือนเราอย่างนั้น.. เราก็บอกเขาว่า.. ทุกอย่างที่เราเขียน เราพิจารณาแล้ว  แต่บางครั้งพิจารณาแล้วว่าอาจจะมีปัญหาได้ ก็พิจารณาไปอีกว่าปัญหานั้นจะส่งผลกระทบขนาดไหน  เฉพาะเราหรือผู้อื่น ถ้ากระทบผู้อื่น เราจะไม่ทำ   แต่ถ้ากระทบตัวเราเอง บางทีเราชั่งน้ำหนักเลย ถ้าผลประโยชน์ที่จะได้รับ มากกว่าผลเสีย   เราก็บูชายัญตัวเองค่ะ.. ดิฉันมองเห็นประโยชน์ที่ผู้อ่านจะได้รับจากกระทู้ของคุณ chaosy ถ้าจะมีใครสังเกต ดิฉันมักจะเข้ามาตอบในกระทู้ของคุณแทบทุกกระทู้ มากบ้าง น้อยบ้าง แล้วแต่เรื่อง หรือถ้าไม่ตอบ ก็จะแวะมาแปะกิ๊ฟนิดๆ หน่อยๆ ว่ามาลงชื่อแล้ว ดิฉันกำลังอยู่ในขั้นตอนการงมโข่งอยู่ ไม่สามารถสอนใครได้ สิ่งที่ทำอยู่นี้ คือทำตัวเป็นยาม รปภ สิงโตหิน ตุ๊กตาเสือหน้ากระทู้ ส่งกระแสออกไปยังคนที่คิดหาเรื่องว่า “อย่า” คนที่อยู่พันทิปมานานๆ ย่อมทราบดีว่าดิฉันรักสงบ แต่ถึงรบไม่ขลาด ชิมิคะ เล่าเรื่องสบายๆ ให้ฟังกันต่อค่ะ วันนี้เป็นเรื่องรถแท็กซี่ รถแท็กซี่ที่สิงคโปร์จะมี ๒ แบบ คือรถธรรมดากับลีมูซีน ซึ่งเป็นรถหรูยี่ห้อต่างๆ ส่วนมากเป็นเบ๊นซ์ ค่าบริการเริ่มต้นจะแพงกว่ารถธรรมดาหน่อย แต่ถ้าเรียกจากสนามบินยิ่งแพงเข้าไปใหญ่เพราะต้องบวกเข้าไปอีก แถมมีค่าบริการเพิ่มในช่วงเวลาเร่งด่วน หรือหลังเที่ยงคืนอีก ดีที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากสนามบินนัก ไม่งั้นคงได้สิ้นเนื้อประดาตัวกันบนแท็กซี่แน่ๆ วิธีเรียกแท็กซี่ ถ้าเป็นในเมืองหรือแถวห้าง ต้องไปต่อคิวที่ Taxi Stand หรือไม่ก็โทรเรียก เดี๋ยวนี้ดิฉันใช้วิธีส่งจิตเรียกแท็กซี่ค่ะ ง่าย สบาย ไม่ต้องโทรเรียกให้เปลืองด้วยละ ลองทำดูนะคะ ๑ เพื่อนต่างชาติแวะมาพักด้วยที่บ้านก่อนกลับประเทศ ถึงวันกลับ ข้าวของคุณเธออย่างเยอะ ขนมาได้ยังไงก็ไม่รู้ บ้านดิฉันอยู่ในถนนย่อย ไม่ใช่ทางผ่านปกติของรถยนต์ ดิฉันต้องเดินออกไปถนนใหญ่เพื่อเรียกรถให้ พอไปถึงแค่ปากซอย ยังไม่ทันถึงถนนใหญ่  ก็มีรถแท็กซี่วิ่งเข้ามา ๑ คัน ถามว่าจะไปไหน ดิฉันบอกว่าไปสนามบินค่ะ แต่เป็นเพื่อนนะ เขารออยู่ท้ายซอยเนี้ย คนขับทำท่าผิดหวังนิดหน่อยเพราะคนเรียกคือเรา แต่ก็รับเพื่อนไปส่งให้โดยดี ๒ กลับจากไทยทีไร ถ้ามีของเยอะ ขึ้นรถบัสไม่ไหวก็ไปต่อคิวขึ้นแท็กซี่ที่สนามบิน รถก็จะเข้าคิวกันมาเรื่อยๆ บุษยมาศได้รถลีมูซีนทุกรอบสิน่า อันนี้ยอมรับซื่อๆ เลยว่าติดหรู ชอบ นั่งสบายดี แต่มันเปลืองตังค์อ้ะ ช่วงหลังมานี้ พอไปต่อแถว ต้องตั้งจิตอธิษฐานไว้เลยว่าวันนี้ขอรถแท็กซี่ธรรมดานะคะ ไม่เอารถเบ๊นซ์ค่ะ ๓ ไปธุระแถวกรุงเทพฯ ชั้นในกับน้อง ตอนนั้น ๕ โมงเย็น คนทำงานก็เลิกงานกันแล้ว รถแท็กซี่เต็มทุกคัน ที่พอมีว่างหน่อยก็รถตุ๊กๆ เราไปไม่ได้อีกเพราะต้องนั่งไปไกล ดิฉันบอกน้องว่าเดี๋ยวนะ จะเรียกรถแท็กซี่ให้ ทันใดนั้น มีรถตุ๊กๆ มาจอด ๑ คัน เราก็ปฏิเสธเขาไป น้องหัวเราะก๊าก บอกว่าต้องระบุเงื่อนไขด้วยดิ บอกแค่แท็กซี่อย่างเดียวเนี่ย เดี๋ยวก็ได้ตุ๊กๆ อีกหรอก ดิฉันบอกเขาว่า เออๆ แล้วพูดประกาศออกไปว่า ดิฉันต้องการรถแท็กซี่ ๔ ล้อ ๑ คัน ที่คนขับ friendly ด้วยนะคะ มีรถแท็กซี่ไม่ได้เปิดไฟ “ว่าง” มา ๑ คัน แต่ไม่มีคนนั่งมาด้วย ดิฉันโบกมือเรียก เขาก็หยุดรับ เราก็ไปกัน คนขับพูดจาดีมากทีเดียว พอถึงที่หมาย เขาบอกว่า เมื่อกี้ผมลืมกด “ว่าง” มิน่าล่ะ ขับมาเรื่อย ไม่มีใครเรียกเลย แฮะๆๆ ก็ดิฉันจองไว้แล้วนี่นา จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 22:00:58

ความคิดเห็นที่ 75 อ่านความเห็นเพื่อนๆ แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อ่านมาเรื่อยๆจนถึงคุณบุษยมาศ แล้วหัวเราะก๊ากออกมาเลย.. อ้าว..สรุปแล้วที่นางฟ้าเฝ้ากระทู้นี่..แม่สิงโตหรือนี่.. โฮก.... 555   ว่าด้วยเรื่องการนั่งแท็กซี่  เราก็เป็นขาประจำ ชอบนั่งแท็กซี่.. ตั้งแต่เริ่มทำงานก็ไม่ได้ขึ้นรถเมล์เลย ตอนเรียนยังขึ้นอยู่ก็ป่วยประจำ  เข้าใจว่าร่างกายตนเองไม่แข็งแรง มันจะป่วย เพราะประสาทสัมผัสไว รับกลิ่น เสียง เชื้อโรคได้ง่าย  แถมตัวเตี๊ย ได้ที่ยืนแถวๆ รักแร้คนอื่นตลอด..  เลยชอบนั่งแท็กซี่  เดี๋ยวนี้ขับรถแล้วก็ยังไม่กล้าขับเข้ากทม.ค่ะ เมื่อก่อนอยู่กทม.ก็ไม่ซื้อรถ ชอบนั่งแท็กซี่ เพราะได้ update สถานการณ์บ้านเมืองไปด้วย พวกนี้เขาหูกว้างตากว้าง เราชอบฟังเขาคุย เป็นศิรานีให้เขาบ้างสนุกดี แต่เดี๋ยวนี้คุยไม่ไหว รับฟังก็ไม่ไหว..ต้องรักษาตัวให้ถึงที่หมาย.. เวลาไปทำงานต้องนั่งแท็กซี่..   อยากจะบอกกับแท็กซี่ทั้งโลก เอ้ย..ประเทศ ว่า.. อย่าได้เอาอะไรมาแขวนหน้ารถเลย นอกจากพระพุทธรูปหรือพ่อแม่ครูอาจารย์ คือรถที่มีพระพุทธรูปเนี่ย กระแสมันจะดี รถจะสะอาด ความเวทนาจะน้อยกว่า  เวลาขึ้นได้รถที่มีพระอยู่หน้ารถ ก็จะยิ้มออก  ถ้าไม่มี ก็ต้องทนอย่างเดียว..  เข้าสมาธิหนีจนกว่าจะถึง.. บางคันที่มีของไม่ดีอยู่ ถ้าทนไม่ได้ก็ต้องหาทางลง   ถ้าทนได้ก็ทน  ส่วนใหญ่ก็ทนเอา..บางคันถึงที่หมายแล้วก็ป่วยไปหลายชั่วโมง..   ทำไงได้ เขาคิดว่าของเขาดีน่ะ.. น้อง blessed ไม่สะดวกกับรถโดยสารพี่เข้าใจจ้า ไม่เป็นไรเลย.. เดี๋ยวเราค่อยหาทางกันใหม่..  ไม่ได้ไปวัดก็ทำกับพระที่บ้านได้อยู่เลี้ยว..  (ที่เข้าใจเพราะเจ้ก็เคยเป็น) เดี๋ยวเราจะลองเอาวิธีคุณบุษยมาศไปใช้  ไม่เคยใช้เลยแฮะ..เคยแต่ลุ้น.. เดี๋ยวคราวนี้จะลองส่งจิตเรียกแท็กซี่เอาชนิดมีพระหน้ารถบ้าง...อิอิ.. ที่จริงสภาพอย่างเรา รถของเราเหมือนกุฏิเลย  ในรถจะปลอดภัยและสบายมาก  แต่เวลาเข้ากทม. เช่นไปสอน ยังใช้รถตู้ กับแท็กซี่ เพราะไม่เก่งเส้นทาง (ขนาดเป็นคนกรุงเทพตั้ง 25 ปี)    นั่งรถตู้นี่นะ.. เป็นการฝึกตบะประจำวัน.. วันเสาร์ที่ผ่านมาไปสอนที่รังสิต ขากลับนั่งรถตู้ เราจะพยามนั่งหน้า เพราะเวทนาน้อยกว่าข้างหลัง  แต่โชเฟอร์บอกมีคนนั่ง เลยได้ที่นั่งหลังสุด ก็ตะเกียกออกมาขอนั่งหน้า อ้างว่าขาไม่ถึงพื้น..(จริง) เขาเลยเปิดเก้าอี้กลางให้นั่ง เรานั่งกลาง ผู้ชายนั่งซ้ายกับขวา(คนขับ)   รถออกตัว เราก็เอาเสียงพระอาจารย์จิ้มหูแล้วเข้าสมาธิเลย แต่คนขับเปิดเพลงด้วย เป็นเพลงทำนองสวดของจีน (โชคดีเป็นบ้า) สักพักเขาเปลี่ยนเป็นเพลงปกติ แบบนี้ต้องอาณาปานสติถึงจะเอาอยู่.. ปรากฏว่า.. รู้สึกคนข้างๆ หลับ เราก็ตัวเบาแระ..  ก็นั่งสมาธิมาตลอดทาง พอถึงครึ่งทาง คนขับก็คุยกับเพื่อน (ด้านซ้ายเรา)  "หลับเหรอ.."  คนด้านซ้ายก็ตอบ "ไม่ได้หลับเว้ย..กูเข้าฌาน.."  555555 นึกในใจว่า  กูก็เข้าฌานเหมือนกัน..  เป็นโชเฟอร์รถตู้ก็ทำฌานเหมือนกันนะนี่.. ว้าว.. เข้าใจว่าเขาเป็นผู้ปฏิบัติกันมาแหละ  ผู้ชายนั่งซ้ายขวาเรายังไม่มีเวทนาเลย ยังมีแรงได้แผ่เมตตาตลอดทางที่จะเข้าเมือง เพราะว่าน้ำท่วมคลองรังสิตแล้ว..  เขาคงไม่รู้ว่านั่งใกล้เราแล้วจะทำสมาธิได้ดีขึ้น แต่เห็นเขาหลับตาทำสมาธิใหญ่เลย.. 555  จนออกมาถึงถนนบรมราชชนนี เขาให้เราย้ายมานั่งหลัง.. แล้วสองคนก็ถึงได้เมาท์กันตามปกติ.. เขาก็น่ารักนะ ไม่คุยกันข้ามหน้าเราเลย...  เนี่ย..คนปฏิบัติธรรม  นิสัยดีโดยธรรมชาติเลย.. ตั้งใจว่า.. ต่อไปโปรเจ็คนึง คือจะทำรูปอาจารย์แจกแท็กซี่ทุกคันที่นั่ง.. จะได้สบายเวลาขึ้นแท็กซี่.. 5555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 00:59:43

ความคิดเห็นที่ 76 คุณป้าจำเป็น ขอบคุณที่มาเล่าต่อค่ะ   ธรรมยาตราแบบนี้ก็อยากจะไปบ้าง  เป็นประสบการณ์ที่สุดยอดเลยสำหรับการภาวนา..  มันต้องไปเจอของจริงนิ.. เรายังไม่เคยเห็นผี แบบที่เพื่อนหลายๆ คนเล่ามาเลยนะ  เห็นด้วยตาแบบที่เล่าหรือในสมาธิเนี่ยเห็นแค่เฉี่ยวๆ หรือเต็มๆ ตาในสมาธิก็ครั้งเดียว ตอนบวชชพ. ใหม่ๆ  ดังนั้นใครยังไม่เคยเห็นไม่ต้องท้อใจ   พระอาจารย์บอกว่า..การเห็นผี เห็นได้สามแบบ คือ เห็นด้วยตาเนื้อ เห็นด้วยตาใน และเห็นด้วยสัมผัส..  เราเป็นอย่างหลัง.. การที่บางคนปฏิบัติน้อย เพิ่งมีประสบการณ์ภาวนาก็ได้เห็นแล้ว  บางคนทำยังไงๆ ก็ยังไม่ได้สัมผัส  นอกจากเหตุที่บอกไปด้านบนแล้ว  ก็เป็นเรื่องปัจจัยด้วย  คือบางทีบางคนไปอยู่ในที่ๆ มีผีเยอะ  หรือในเวลาที่ผีออกมาเยอะ  เลยได้เห็น    บางคนเป็นญาติกันพอดี เลยได้มาขอส่วนบุญกัน    หรือบางคน คล้ายๆ ว่ามีคุณลักษณะพิเศษ  ไม่ค่อยได้ปฏฺิบัติธรรมยังเห็นผีกันบ่อยๆ   ใครอยากเห็นผีส่องกระจกดูก็ได้  มีผีตัวนึงอยู่น่ากระจกทุกวันเลย..  นึกถึงเสียงอาจารย์นะ..ท่านว่า ดูกระจกแล้วบอกมัน อีผี อีผี อีผี.. 555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 01:07:21

ความคิดเห็นที่ 77 WHITEDAHLIA  ความคิดเห็นที่ 56 น้องปีติง่ายไง..   ปีติไปเหอะ.. ใครจะว่าเราเป็นเพชราก็ช่าง.. พี่เป็นคนปีติน้อย ปีติยาก (เมื่อก่อนชอบข่ม)  เวลาไม่มีปีติ มันจะไม่มีแรงสู้เวทนา พวกพี่ใช้วิธีคุยกันถึงพระอาจารย์ คุยที่ท่านสอน คุยเรื่องความดีของท่านมั่ง คุยกันไปเดี๋ยวก็มีแรงขึ้นมา.. บางทีคุยแล้วก็น้ำตาไหลปริ่มๆ (ไม่ถึงพรากๆ อย่างน้อง)   คือปีติเนี่ย สำคัญมาก มาจากสองส่วน ส่วนแรก คือบุญที่ทำ จะเป็นปีติ เมื่อมีปีติในบุญที่ทำ จะแผ่เมตตาก็ดี จะเป็นพลังงานความสุขอยู่ในใจตัวเองก็ดี  มันเป็นบารมีอย่างหนึ่งนะ..  บางคนน่าอิจฉาปนหมั่นใส้ (ที่จริงชื่นชม แต่เขียนให้สนุก)  เขาทำบุญ 100 นึง  ปีติไปประมาณล้านบาท..   เราทำบุญหมื่นนึง ปีติประมาณ 10 บาท 555   อันนี้เป็นวาสนาของใครของมัน.. แต่บทเรียนคือ ถ้ามีปีติในบุญ อย่าไปข่มมัน ปล่อยให้มันฟูสุดๆ ไปเล้ย.. เอาพลังปีตินี้ไว้แผ่เมตตา จะแผ่ได้เยอะมากๆ ส่วนที่สอง ปีติในองค์ฌาน  ก็คือกั๋น..  คือเวลาปีติขึ้น มันจะตัวสั่นตัวโยก  ยิ่งโยกแรงสั่นแรง ที่จริงยิ่งดี..  เรียกว่า  อุเพงคาปีติ  (หลวงพ่อสรวงเรียกว่าปีติขึ้นโครมๆ) คนที่มีปีติมาก ก็อยากจะไม่มีปีติ บางคนเป็นนาน ไม่หายสักทีก็เดือดร้อน.. อยากจะหาย ยิ่งอยาก็ยิ่งเป็นไม่ยอมหาย..   ที่จริงถ้ารู้ทัน ไม่เดือดร้อนกับปีติ จิตก็สงบ พอจิตสงบ เดี๋ยวก็หายเอง.. แต่ที่จริงปีติในองค์ฌาน เป็นเครื่องบ่งชี้ถึงกำลังสมาธิของคนๆ นั้นได้ด้วย  คนที่มีปีติมาก ปีติโลดโผน เป็นผู้ที่มีกำลังจิตมากกว่า คนที่ปีติน้อย  เหมือนรถ 1.5 กับ รถ 2.2 จะให้เสียงดังเท่ากันเป็นไปไม่ได้ อันนี้เฝ้าสังเกตการณ์มาด้วยตนเอง  (ยายนี่ทดสอบทฤษฏีตลอด..) เพื่อนที่ปีติมากในฌาน 2 ต่อเมื่อขึ้น 3 ก็สุขมาก  พอขึ้น 4 ก็มีกำลังมาก พวกนี้เมื่อผ่านไปถึงฌาน 4 ก็ฤทธิ์มากหน่อย เขาสามารถจะกำหนดให้เกิดปีติขึ้นมา แล้วก็เอาปีตินั้นมารักษาอาการเวทนาเจ็บป่วยของตัวเอง  หรือแผ่เมตตาให้คุณผีทั้งหลายได้ด้วย เพราะฉะนั้น เขาจะหน้าเด้งตลอด ถ้าต้องการ ก็แค่นึกถึงฌาน 2 ปีติขึ้น โลหิตสูบฉีด หน้าแดงแล้วก็เด้ง.. คนที่ทำสมาธิแล้วมีปีติ ไม่ใช่อาการของจิตไม่ตั้งมั่นเสมอไป ปีติเป็นได้หลายแบบ.. เช่น นั่งสมาธิแล้วเห็นแสงแว่บ แสงจ้า ไฟฉายผ่านหน้า อันนี้ก็ปีติ นั่งสมาธิแล้วร้อนไปทั้งตัว มือร้อน เท้าร้อน ก็ปีติ นั่งแล้วเย็น ก็ปีติ นั่งแล้วมดไต่หน้า มดกัด ยังเป็นปีติเลย ทำไมบางคนปีติแล้วเย็น หรือร้อน พระอาจารย์อธิบายว่า ขึ้นอยู่กับว่าขณะปีติธาตุใดเป็นใหญ่ ถ้าธาตุไฟเป็นใหญ่จะร้อน ถ้าธาตุน้ำเป็นใหญ่จะเย็น ถ้าธาตุลมเป็นใหญ่จะซู่ซ่าบางทีตัวลอยได้ พองได้  ถ้าธาตุดินเป็นใหญ่จะตัวหนัก ตัวแข็ง   ก็ไปลองดูเอาว่าตัวเองเข้าข่ายไหน..  จะมีปีติในองค์ฌานหรือนอกชาน.. อยู่แถวระเบียงดีทั้งนั้น.. มีปีติให้กำหนดรู้ แต่อย่าไปให้น้ำหนักว่าไม่ดี  หรือดี เกินเหตุ  แค่รู้ว่าของดี แล้วก็ละ.. ถ้าปีติไม่เลิกซะที ให้ทำใจสบายๆ  บอกตัวเองว่าไม่เลิกก็อย่าเลิก ดีจะได้ฤทธิ์เยอะๆ (เดี๋ยวพวกเลิกเอง) พระอาจารย์บอกท่านไม่ฉันและไม่นอน เพราะอยู่ได้ด้วยปีติ ของท่านเป็นธรรมปีติ เป็นปีติของพระผู้พ้นโลก  ไม่เชื่อเวลาไปกราบท่าน เห็นท่านจัดหนักเพราะสงเคราะห์คน พอถามธรรมะ หรือส่งการบ้าน ท่านจะผ่องใสขึ้นทันที มีแรงเทศน์ให้เราอีกนาน ดังนั้นเวลาไปกราบพระอาจารย์เห็นเขาถามเรื่องป่วยเรื่องโลกๆ อย่าอายที่จะถามธรรมะ  เพราะพอเราถามธรรมะ เวทนาต่างๆ จะหายไปได้ด้วย..เป็นกุศลซะอีกแน่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 01:29:03

ความคิดเห็นที่ 78 คุณ  นายจองชัย   ได้เลยค่ะ โมทนาด้วยค่ะ ถ้าวันนั้นอยู่วัดคงได้เจอกันค่ะ คุณยุ้ยหัดเขียน คราวหน้าลองอีกนะ.. ช่วยกันทำวิจัย.. แฮ่ๆ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 02:04:36

ความคิดเห็นที่ 79 คุณ K (Tarocchi) เรื่องที่เจอมา ก็เชื่อมั่นไปเลยว่าเรามีบุญวาสนามาพอแรง เลยมีผู้คอยคุ้มครอง ดังนั้นยิ่งต้องทำให้มากขึ้นไปอีก จะได้ปลอดภัยอยู่เสมอๆ คุณสมบัติที่เป็นมา ก็น่าจะเป็นผลมาจากกรรมดีที่ทำไว้ในอดีตค่ะ  อันนี้มันเป็นบุญวาสนาจริงๆ ข้อเสียของพวกลูกเทวดา ถ้าจะมีบ้าง ก็ชีวิตจะสบายเกิ๊น..เลยลืมภาวนา..  แต่ถ้าทำบุญมาเยอะ แล้วยังได้ภาวนามามากอีก ก็จะมีปัญญามาคอยหนุนช่วย คือเจ้าตัวเขาจะหาหนทางมาวัดจนได้  แล้วก็ได้ภาวนาต่อยอดทั้งในส่วนบุญและส่วนปัญญา เป็นที่น่าชื่นชมยิ่ง เรื่องนี้ไม่เข้าใครออกใครค่ะ..   ใครมีมาอย่างไร ก็เหมือนมีมีดประจำตัว  ต้องดูเอาเองว่ามีดของใครเป็นอย่างไร จากนั้นก็ค่อยโมดิฟายมีดของตัวเอง บางคนมีดเล็กแต่คม  บางคนมีดใหญ่แต่ทื่อ  บางคนหลุดพ้นด้วยทุกข์ บางคนหลุดพ้นด้วยธรรม บางคนก็หลุดพ้นด้วยกำลังสมาธิ เรื่องนี้ตัวเราเท่านั้นที่รู้ได้ ต้องหมั่นศึกษาตัวเองค่ะ  (อีกทีก็พระอาจารย์ทั้งหลาย ท่านก็รู้ของเราได้) ที่เล่าเรื่องนั่งสมาธิแล้วเห็นแสง  อาจเป็นปีติหรือนิมิตก็ได้  ถ้าเกิดขึ้นอีก ก็ละ แล้วกลับมาที่สมาธิค่ะ ตัวนี้ชอบมาหลอก อย่าไปตามอีกค่ะ เหนื่อยฟรี เราก็เป็นคนนึงที่โดนหลอกว่า คงไม่มีปัญญาทำฌานสมาธิอะไรกับเขา..  โดนหลอกอยู่หมัดจริงๆ  ทั้งที่มันมี sign มาตั้งแต่เด็กๆ  แต่ว่าพอจะนึกว่าเราก็น่าจะมีความสามารถทางนี้ น้ำหนักเหตุผลมันไม่พอ มันลืมไปเฉยๆ   ขนาดครั้งนึงงอแงถามอาจารย์ว่าหนูทำฌานบ้างได้ไหม.. ท่านบอกว่าได้  เมิงก็นักเรียนเกรดเอเหมือนกัน เป็นหูฉลามเบอร์ 3  แทนที่จะรับเอามาปีติ เอามาเป็นกำลังใจให้เอาจริงเอาจัง  มันดันคิดว่า.. สงสัยอาจารย์ปลอบใจเรา.. ดูสิคะ.. แล้วใจมันก็วนเวียนว่า..เราเป็นพวกปัญญา คงทำไม่ได้หรอก  เอาแค่นี้แหละ รู้ทุกข์ก็พอแระ.. ดูจิตวิปัสสนาก็พอ..  ในช่วงเวลาที่สมาธิกำลังเจริญ.. มันจะมีเหตุการณ์มาดึงเราออก ทำให้ไม่ได้ทำ  พอไม่ได้ทำ มันก็รู้ว่าพลาด แต่ใจนึงก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก ถึงทำก็ใช่ว่าจะได้...ไม่เป็นไรหรอก.. นี่เลย.. โดนหลอก.. อยู่หมัด..   เราวินิจฉัยตัวเองว่า.. เรามีกรรมในเรื่องสมาธิ (ครั้งนึงหมอดูบอก ซึ่งแม่นจริง) กรรมที่รู้เพราะหมอดูบอก คือไปแกล้งพระอริยะ ออกแนวเด็กวัด แกล้งท่านเวลาทำสมาธิก็ไปแหย่ท่านมั่ง เอาประทัดไปจุดมั่ง  ก็เดาว่าขนาดหลวงพ่อยังกล้าไปแกล้งท่าน ก็คงจะได้แกล้งคนมาวัดไว้อีกเยอะมาก ตามประสาเด็กซน   อันนี้ก็กรรมหนัก   พระท่านไม่โกรธแต่เป็นเศษกรรม ซึ่งขวางกั้นการเจริญทางสมาธิ   ตอนแรกก็ทำไม่ได้เลย จากตอนเด็กๆนั้น พอโตมาก็เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ที่ทำสมาธิไม่ได้ต่างๆ นาๆ เราเป็นหมด ทั้งแบบฟุ้งซ่าน แบบเห็นแสง คือที่บอกว่าเคยเป็นไม่ได้มั่ว เคยเป็นจริงๆ เป็นมาทุกแบบไม่รู้ทำได้ยังไง..   ครั้นพอจะเริ่มทำได้ ดูเป็นเด็กหน้าห้องกับเขา ก็มีกรรมมาตัดรอน  เป็นต้น จากนั้นกรรมที่รับรู้เอง  คือเข้าใจว่าเคยมีชาติที่ทำสมาธิแล้วหลงทาง รำไม่ดีโทษปี่โทษกลองน่ะ  ก็คงจะโทษอาจารย์ ไปจนปรามาสการปฏิบัติในแนวสมถะ ปรามาสเพื่อนที่ปฏิบัติสมาธิด้วยกันเป็นต้น พอมาชาตินี้  ก็ยังเข้าใจผิด คือเริ่มศึกษาก็สายปัญญาเลย  ตอนเราใหม่ๆ เราก็เชื่อตามที่ศึกษาโดยไม่พิจารณาให้แยบคาย   อย่างศึกษาสายหลวงพ่อฤาษีลิงดำ  ก็มองว่า ท่านใช้ศรัทธานำ   ตัวเราก็เชื่อมั่นในแนวทางปัญญานำมากกว่า.. อย่างดูจิตนี่ก็ถูกจริต คำสอนของครูบาอาจารย์สายปัญญานำสมาธิ  มันเข้าทางกิเลส   พอเรามือใหม่ วางใจเป็นกลางไม่เป็น สมมติว่าท่านบอกว่าอันนึงดี  เราก็จะต้องมองว่าอีกอันนึงไม่ดี  นี่คือถูกกิเลสหลอก ที่ไหนได้.. รู้ไม่ถึงท่านน่ะ.. ตอนหลังพอมารู้เข้าใจจริงๆ แล้ว  ถึงกับต้องขอขมากันในสมาธิ  อย่างที่บอก สมมติว่าเราคิดไม่ดีกับการสอนของหลวงพ่อต่างๆ ท่านไม่รับรู้หรอก เพราะท่านนิพพานไปแล้ว และท่านก็ไม่โกรธด้วย เพราะท่านเข้าใจความไม่รู้ของสัตว์ แต่กรรมเนี่ย..มันจะอยู่ในใจเรา  อยู่ในสภาพความลังเลสงสัย หรือไม่มั่นใจ มันจะเด้งวินโดวส์ขึ้นมา ตอนเรากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ปิดกั้นเราจากโอกาสที่จะได้สมาธิ อย่างตัวเราเองนี้ รอดพ้นกรรมมาได้เพราะได้เจอพระอาจารย์ใหญ่และพระอาจารย์องค์อื่นๆ เลยลืมตาอ้าปากได้ ไม่ต้องเสียไปอีกชาตินึง..   ยังไงก็ตามเศษกรรมนี้..ก็ลดทอน บั่นทอนความสามารถหรือผลที่เราจะได้รับไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย.. ซึ่งเราจะโทษใครไม่ได้ นอกจากตัวเราเอง.. ต้องยอมรับไป ว่าได้แค่นี้ก็เอาแล้ว.. อย่างนี้เป็นต้น และด้วยความรู้ข้อนี้ก็ดีไปอย่าง มันจะไม่หลง เพราะมันเจียมตัวเสมอว่า.. ถ้าไม่ได้อาจารย์ เราเสร็จแน่ๆ   บอกตรงๆ ฤทธิ์วิเศษอะไรนี่ มีจริงๆ เราก็เคยนอมินี่ที่จะได้ ได้ปั๊บ เสื่อมปุ๊บ เพราะเศษกรรม.. ดังนั้น..พวกเราควรระวัง อย่าประมาทพลาดพลั้งปรามาสการปฏิบัติของแนวใดๆ ก็ตาม ถึงแม้เราจะเล็งเห็นว่ามันไม่ใช่.. ก็ให้ปล่อยเขา อย่าไปวิพากษ์วิจารณ์หรือกล่าวโทษเขา  อะไรที่เรายังไม่รู้จริง อย่าฟันธง  เพราะถ้าทำให้เขาเข้าใจผิด ก็เป็นกรรมของเราเองต่อไป   และใครที่มีความเชื่อว่าตัวเองจะทำสมาธิไม่ได้ ก็อยากให้เข้าใจเสียใหม่ ว่าทุกคนทำได้ทั้งนั้น.. ได้มากได้น้อยย่อมทำได้ ถ้ามีความเพียรและเปิดใจเรียนรู้   นอกจากนี้ ถ้ามีวาสนาได้เจอพระอาจารย์ใหญ่ ทุกคนจะสามารถพัฒนากำลังสมาธิได้มากกว่าที่ตนเองมีมาแต่เดิม  เพราะท่านสามารถขยายเพดานของเราไปได้อีกมาก ตราบใดที่เราจะตั้งใจจริงก็ย่อมทำได้เกินวาสนาเดิมอย่างแน่นอน  ตรงนี้เพราะพระอาจารย์ใหญ่ท่านมีบารมีในทางนี้มาก   ซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่เหนือวิสัยแล้วจะอธิบายไม่ได้  อธิบายง่ายๆ ว่า ครูที่เก่งๆ ย่อมสอนเด็กธรรมดาๆ ให้กลายเป็นนักเรียนเกรดเอได้เป็นปกติ   ครูกวดวิชาค่าตัวเดือนนึงเป็นแสน เพราะท่านมีวิธีสอนที่จะทำให้เด็กสอบตก  กลายเป็นเด็กที่เข้าใจบทเรียน และสอบเข้ามหาลัยได้ ด้วยวิธีสอนที่เลิศกว่าครูทั่วไป แม้ว่าจะเรียนกวดวิชาเพียงเดือนเดียว บางทีมีผลมากกว่าเรียนในโรงเรียนถึง 3 ปี อย่างนี้เป็นต้น ใครจะว่าไงก็ตาม เราว่าครูสำคัญที่สุด ที่จะดึงศักยภาพที่มีอยู่ในตัวของผู้เรียนออกมา หรือขยายขอบเขตศักยภาพของผู้เรียนให้กว้างไกลขึ้น ใครได้เจอครูดีก็เป็นโชควาสนา ทั้งในการเรียนทางโลกหรือเรียนทางธรรมก็เหมือนกัน ที่เรามาถึงวันนี้ ถึงจะทำกรรมพิลึกๆ มามาก  แต่เรามีดีอยู่อย่างนึงที่ขอบคุณตัวเองเสมอ ซึ่งไม่รู้ทำบุญไว้ด้วยอะไร แต่บุญนี้พาให้เราได้เจอครูดีครูเทวดาน่ะ ช่วงหลังๆประมาณสองเดือนได้ละ รักษาศีลห้าอย่างเคร่งครัด สวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน ประหนึ่งว่านี่คือหน้าที่ที่ต้องทำ หน้าที่อย่างอื่นในโลกคือหน้าที่รอง หน้าที่หลักของเราคือการปฏิบัติธรรมและต้องกรวดน้ำด้วย เพราะรู้สึกว่ามีคนคอยรับอยู่ ต้องทำให้เขา เขาไม่มีโอกาสได้ปฏิบัติอย่างเรา โมทนาด้วยค่ะ คุณ K มาแรงแซงทางโค้งทีเดียว นั่งพิมพ์อยู่นี่ ก็รู้สึกเย็นกลางอก เย็นสบาย ส่วนก้อนกลางอก เกิดหนหรือสองหน ระหว่างไม่ได้ปฏิบัติ แต่พอเราไม่สนใจไปทำอย่างอื่น อาการก็หายไป (หวังว่าคงไม่ต้องไปหาหมอนะคะ) ไม่ต้องไปหาหมอค่ะ  นี่แหละคือลักษณะอาการของการดูจิต  คือเวลาเราทำอะไรก็ตาม เราหมั่นเหลือบตา (คือดูนิดเดียว)  ลงมองดูจิต ตรงที่เราคาดว่าจะเป็นจิต  ดูว่าอาการมันเป็นอย่างไร  เราไม่ต้องคิด แค่ดูเฉยๆ  ดูบ่อยๆ  ความมหัศจรรย์คือ เดี๋ยวมันจะรู้เอง พอถึงเวลาข้อมูลต่างๆที่เราสะสมไว้ทีละเล็กละน้อย จากการเหลือบตาดูอาการของจิตนี้ มันจะรวบยอดเป็นความรู้ขึ้นมาเอง ดูเฉยๆ ไม่ต้องคิดต่อเลย  แค่ดูแล้วรู้  อ้อ..  เย็น   อ้อเป็นก้อน..   ดูไปเรื่อยๆ ทำอะไรก็ตาม เหลือบตาดูนิดนึงแล้วก็รู้.. อ้อ..เป็นอย่างนี้ๆ.. บางทีอาการที่รวมเป็นก้อน  จะเป็นอาการของจิตที่มีกำลัง  แล้วแสดงตัวตนของจิตให้เรารับรู้ได้   เพื่อพิสูจน์ ก็ให้ทำเหมือนที่บอกไปแล้ว คือภาวนาอย่างเดิม เพิ่มเวลาขึ้นหน่อย.. เวลาบริกรรม องค์ภาวนาอยู่ที่ไหน  อยู่ที่กลางอกหรือเปล่า  พอเวลานิ่งๆ รู้สึกอยู่ที่กลางอกไหม.. มีพลังงานอะไรรวมตัวเป็นก้อนไหม หลังจากเป็นก้อนแล้วต่อจากนั้นเป็นยังไงต่อไป  มันมีกำลังแช่มชื่นขึ้นมาไหม..  รู้สึกตื่นสดชื่น ภาวนาต่อได้นานไหม อย่างนี้เป็นต้นค่ะ ดูอย่างนี้ภายใน 7 วัน อาจจะสรุปได้เอง  ว่าอาการก้อนๆ นี้คือกำลังของจิตหรือไม่..เป็นภาวะที่เราได้เห็นตัวตนของจิตเป็นครั้งแรกหรือไม่.. เดี๋ยวรู้เองค่ะ.. คำแนะนำของคุณ palmgang ก็รับไว้พิจารณาได้เลยค่ะ เพราะเธอก็มาทางดูจิตเหมือนกัน.. ที่ทำมาถูกทางแน่นอน.. ทำต่อไปเถิดค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 02:22:56

ความคิดเห็นที่ 80 คุณยิ้มไว้ไม่เครียด ดีใจจังกำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยค่ะ มีข้อสงสัยมาหลายวันแล้วค่ะ เนื่องจากตอนนี้งานยุ่งมากทำบัญชีที่ร้านจนไม่มีเวลาดูจิต พอเดินก็ดูกายแทน บางทีก็ดูจิตบ้าง แต่มันรู้สึกเหมือนดูไม่รู้เรื่อง มันพันกันไปหมด อย่าไปซีเรียส  เอางี้ก่อน เอาความรู้สึกตัว.. รู้สึกตัวบ่อยๆ ทำงานยุ่งยังไงก็ขอแว่บรู้สึกตัวสักนาทีนึงก็ได้  ไม่ต้องดูให้รู้เรื่องหรอก  แค่ดูว่าตัวเองทำอะไรอยู่ นั่งอยู่เดินอยู่ หรือหลับตานิ่งๆ "หยุด" สัก ชั่วโมงละนาทีสองนาที  สูดหายใจยาวๆ แล้วให้ทำความรู้สึกว่าหยุดทุกอย่างในโลกไว้กับลมหายใจ แค่ชั่วโมงละสองนาทีเอง.. ลองทำดู.. เมื่อวานซืนนั่งทำบัญชีถึง 4 ทุ่ม เหนื่อยมาก กะว่าจะนอนไม่สวดมนต์แล้ว แต่ก็เอาวะนิดนึงก็ยังดี แล้วก็นั่งสวดมนต์ ต่อด้วยทำสมาธิเหมือนทุกวัน แต่วันนี้รู้สึกตัวโยก ซ้าย ขวา ก็นึกว่า เรานั่งไม่ดี แต่คิดไปคิดมา อ้อ เราตัวโยกโคลงจากการนั่งสมาธินี่นา แต่ฟังซีดีหลวงพ่อปราโมทย์ว่า ที่เกิดอาการต่างๆเพราะจิตไม่ตั้งมั่น   โมทนาสาธุ ที่เหนื่อยแล้วยังสวดมนต์ทำสมาธิต่อ  นี่เป็นอาการแสดงว่าต่อไปจะเก่ง.. คนเก่งต้องฝืนได้อย่างนี้ค่ะ  นั่งไม่ดีไม่เป็นไร  ดีอยู่ที่ได้นั่งแล้วค่ะ คำถามคือ 1 ทำอย่างไรให้จิตตั้งมั่น จะทำให้จิตตั้งมั่นได้  เริ่มจากตั้งใจก่อน  ตั้งใจจริงที่จะทำ  แล้วก็ทำให้กายตั้งมั่นตามที่ตั้งใจไว้  อย่างที่เหนื่อยก็ยังทำสมาธิต่อนั้น เป็นการเริ่มต้นที่ดีมากๆ รักษาแนวนี้ไว้ให้ได้ พอเราตั้งใจทำได้อย่างสม่ำเสมอแล้ว  จิตจะตั้งมั่นเอง.. การที่จิตตั้งมั่น เกิดขึ้นได้จาก.. หรือมีลักษณะอย่างนี้ 1)  สวดมนต์ภาวนาอย่างสม่ำเสมอ  จนเกิดผลดีขึ้นให้เรารับรู้ได้  เรามีความสุข สบายใจ มีความสงบ อารมณ์ดีขึ้น โทสะ โลภะ โมหะ ลดลง  เราก็ยิ่งมั่นใจว่าการปฏิบัติธรรมทำให้เกิดผลดี..  เมื่อเรามั่นใจ เราก็ไม่หวั่นไหว (แม้วันมามาก)   พอมีเรื่องมาทำให้เราหวั่นไหว เราไม่หวั่นไหว..  มีสติอยู่ ทำใจรับรู้ได้อย่างเป็นกลาง อันนี้เรียกว่า "จิตตั้งมั่น"  พระอาจารย์ใหญ่เรียกว่าตั้งเสาได้ 2)  เวลาสวดมนต์ จิตสงบ อยู่กับบทสวด ไม่ว่อกแว่กคิดไปเรื่องอื่น  เวลาทำสมาธิ จิตสงบนิ่ง ไม่คิดฟุ้งซ่าน ไม่หลับ  เป็นสมาธิได้ยาวนาน  เรียกว่าจิตตั้งมั่น 3) เวลาเกิดนิมิต หรืออาการปีติต่างๆ เช่นตัวโยก ตัวสั่น หรือได้กลิ่น ได้ยินเสียง ในขณะทำสมาธิ แล้วไม่ตกใจ  รับรู้อาการนั้นๆ แล้วทำสมาธิ จิตสงบเฉยอยู่ต่อไป ไม่หวั่นไหว  อย่างนี้ เรียกว่า "จิตตั้งมั่น" หลวงพ่อปราโมทย์เทศน์นั้น คงมีบริบทที่ไม่ได้ยกมาด้วย อาจจะเทศน์กับบุคคลใดบุคคลหนึ่ง ซึ่งน่าจะหมายความว่า ทำสมาธิ เกิดอาการต่างๆ แล้วไปตามอาการ หรือหวั่นไหวกับอาการต่างๆ คือจิตไม่ตั้งมั่น.. ไม่น่าจะใช่การตัวสั่น เป็นเพราะจิตไม่ตั้งมั่น.. 2 นั่งแล้วเห็นก้อนดำๆ ผลุบๆโผล่ๆ อันนี้คือจอประสาทตาไม่ดี หรืออะไรคะ บางทีก็เป็นจุดแสงเล็กๆแว่บๆ ไปมา หลังๆพอเห็นก็สงสัยว่าให้พิจารณาไตรลักษณ์มั้ง แบบติ๊นา แว่บไป แว่บมา ตามันลาย มองก็ไม่ชัดเจน ---  เป็นนิมิตจร คือถ้าจิตไม่ตั้งมั่นก็จะไปสงสัย ไปอยากตามดู อยากรู้ว่าคืออะไร พอตามดู มันจะหนี แว่บหนี หรือหายไป   พวกนี้เป็นตัวหลอกให้จิตไม่ตั้งมั่นนั่นเอง เราไม่ต้องสนใจสิ่งที่เห็น ให้ทำสมาธิต่อไป  ลองพยายามหาว่าใครเป็นคนที่ไปเห็นก้อนอันนั้น  ถ้าหาเจอ ก็ให้อยู่กับตรงนั้น  พอเราอยู่กับผู้ที่ไปเห็น หรือผู้รู้  เราจะไม่สนใจนิมิตพวกนั้น และสามารถทำสมาธิต่อไปได้     หรือจะใช้วิธีบริกรรม  เราอยู่กับหลักบริกรรม อะไรมาให้เห็น ละ แล้วบริกรรมต่อ เหมือนเราขับรถ ถ้าจิตไม่ตั้งมั่น มีอะไรแว่บผ่านข้างทาง เราจะหันไปดู หรือตกใจ แต่ถ้าจิตเราตั้งมั่น เราจะมีสติกับพวงมาลัย และข้างหน้าของเรา  เราจะไม่สนใจภาพข้างทาง เราก็จะปลอดภัยและถึงที่หมาย.. เป็นต้น การพิจารณาไตรลักษณ์ ทำได้ในสามวินาที  ก็เห็นๆ อยู่แล้วว่าไอ้ก้อน หรือแว่บพวกนั้น เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่ เดี๋ยวก็มา เดี๋ยวก็หาย ไม่ได้เป็นแก่นสารสำคัญอะไร มันก็อย่างนั้นแหละ... จบ... 3 ในสภาวะของการทำงานโดยใช้ความคิดทั้งวัน อิชั้นควรจะดูกายใช่หรือไม่ เนื่องจากดูจิตแล้ว ดูไม่รู้เรื่องเลย --  ได้ ดูกายก็ได้  ดูกายก็ดี.. วิธีดูกาย เรื่องนี้ เราไม่เก่ง เราแนะนำบล็อกคุณนมสิการ น่าจะมีเรื่องดีๆ ให้อ่านเยอะ แวะไปอ่านก็ได้ค่ะ เวลาเราทำงานโดยใช้ความคิด เราก็ภาวนาดูจิตไม่ได้ เพราะจิตเป็นสมาธิอยู่กับงานที่ทำ มันก็ลืมกายลืมใจในขณะนั้น เป็นธรรมชาติของการทำงาน   เราไม่สนใจจะภาวนา แต่เราจะใช้หาเวลาหยุด   ทำไปสักพัก ต้องหาเวลาหยุดนิ่งๆ อยู่กับตัวเอง  นิ่งสัก 5 นาที เราก็พร้อมลุยต่อ.. พอเสร็จงาน เราก็โยนงานทิ้งไป แล้วกลับมาเป็นนักภาวนาต่อ ไม่เอามาปนกันให้วุ่นวาย ในระหว่างทำงาน อย่าได้เผลอ เช่นต้องเดินไประหว่างตึก เราจะใช้เวลานั้นเดินจงกรม บางทีฟังสิ่งที่ไม่อยากฟัง เราจะบริกรรม หรือฝึกสติ กำหนดเสียงหนอๆๆๆๆ   ใครพูดอะไรมา เราจะฟังก่อน แล้วหยุดนิดนึงก่อนตอบโต้.. สรุปคือ ระหว่างทำงาน เจริญสติเป็นหลัก ซึ่งสามารถทำได้ในขณะที่ทำงานใช้ความคิด ได้เก็บแต้มไว้ทั้งวัน  พอกลับบ้านสลัดคราบคนทำงานออก ก็ภาวนาต่อได้ง่าย 4 อิชั้นควรเดินจงกรมด้วยหรือไม่ และเนื่องจากไม่เคยเดิน ฟังซีดีท่านว่าให้เดินแบบคนปกติแล้วรู้กายไป แต่หาข้อมูลในเน็ตบอกให้เดินเนิบๆ ขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ อิชั้นงง มากๆ ไม่รู้จะเลือกทำอย่างไร หรือจะเก็บเธอไว้ทั้งสองคน เฮ้อ... กลุ้ม --   เอาแบบซีดีก่อนก็ได้ เดินยังไงก็ได้ เดินให้รู้ว่าเดิน  เดินให้รู้ว่าร่างกายมันทำอะไรอยู่ ไม่ต้องหนอก็ได้  เอาไว้ว่างๆ ไปปฏิบัติธรรมค่อยไปหัดหนอ..  มันจะทำเองได้ง่ายกว่า..  ที่เขาหนอกัน มันมีที่มา   แต่ของคุณ เราว่า จุดประสงค์หลัก เพื่อให้เกิดสติรู้กาย  รู้ความเคลื่อนไหวของร่างกาย  ต้องฝึกสติมากๆ ก่อน   ค่อยไปกำหนดสติอย่างละเอียดแบบหนอๆ   คุณเป็นคนคิดเยอะ คิดเร็วด้วย   ดังนั้นต้องฝึกหยุดให้ได้ก่อน  จะภาวนาง่าย หยุดคือ หยุดคิด หยุดสงสัย  ให้เอาความรับรู้มา รู้สึกกาย หรือรู้สึกลมหายใจ ให้ชีวิตช้าลงสักหน่อย  เดี๋ยวจะดูจิตได้รู้เรื่องเองค่ะ.. น่าจะฝึกดูกายก่อนจริงๆ แหละ.. 5 อาการที่เค้าเรียกว่าจิตรวมเป็นยังงัย ฮ้า เป็นแบบรู้สึกเหมือนสว่างๆที่หน้า ขนลุก รึปล่าว --  ไม่ใช่ค่า..  อย่าเพิ่งสงสัยเลยค่า..   หา "ตัวหยุด" ให้เจอก่อน  แล้วจะพอเดาอารมณ์ได้ว่าจิตรวมมันประมาณไหน....     6 มีหนังสือดีๆแนะนำอีกไหม เช่นเรื่องการปฏิบัติ หนังสือรวมบทสวดมนต์ อะไรที่คุณเคคิดว่าเหมาะสม ดีงาม กับกำลังสติปัญญาเตาะแตะ แบบอิชั้น คืออยากศึกษาภาคทฤษฎีบ้าง อะไรที่อิชั้นควรรู้ ควรใฝ่หามาประดับปัญญาในขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นปลาย ช่วยจัดหลักสูตรให่หน่อยค่ะ ส่วนเรื่องบุญไปโหลดมาอ่านแล้วได้ความรู้ดีมาก ปริ๊นแล้วถ่ายเอกสารจะเอาไปฝากแม่ -- คนนี้ถ้าให้แนะนำ ไม่อยากแนะนำให้อ่านหนังสือ  แนะนำให้พักค่ะ เวลาว่างจากงาน แนะนำให้พักสมอง  ให้สวดมนต์ ทำสมาธิ เดินจงกรม  ทำงานบ้าน รดน้ำต้นไม้ เล่นกับแม่  ไปใส่บาตร  แบบแนะนำให้อยู่ในที่กว้างๆ อากาศบริสุทธิ์ แนะนำให้ลดการทำงานของสมอง  และสายตา  (แค่เล่นเน็ตก็พอแล้ว) เพื่อถนอมร่างกายให้ภาวนาได้ผลเร็วค่ะ 7 บทแผ่เมตตาใช้บททั่วไปใช่มั้ย เนื่องจากมีบทแผ่เมตตาหลายเวอร์ชั่นมาก อิชั้นก็งงเช่นกัน -- เอาสักเวอร์ชั่นนึงค่ะ   ในชีวิตจริง จริตเราต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด แต่ในทางธรรม  จะดีกว่า ถ้าเลือกมาซะอันนึง ใช้เวลาเลือกน้อยๆ แต่ว่าใช้เวลาทำมากๆ   เอาอันที่สั้นที่สุด จำได้ไวที่สุด แต่ให้ทำบ่อยๆ ที่สุดค่ะ ทำอันนี้ได้ก่อน  แล้วค่อยไปลองอันยาวๆ หรือยากๆ ขึ้น  มันจะได้มีความก้าวหน้าให้เห็นเป็นเสต็ปไปค่ะ ทุกวันจะดูกายบ้าง ดูจิตบ้าง มันดูเองไม่ได้สั่งให้ดู มันก็ดูเอง แล้วก็สวดมนต์ นั่งสมาธิทุกคืน แต่เมื่อคืนนั่งแล้วฟุ้งซ่านมาก รู้สึกว่าจิตเราไม่มีกำลัง ถ้ากำลังออกรบก็แพ้หมดรูป ตายคาสนามรบ ก็เลยไปนอน ณ บัดนั้น แต่ตอนนั่งนี่งุดหงิดมาก คือมันนั่งไม่ได้ ปกตินั่งแล้วจะรู้สึกถึงอาการปีติเล็กน้อย -- นี่ล่ะดีแล้ว มันเป็นเอง  สติสัมปชัญญะ มันก็มีเองตั้งแต่เกิด อย่างนี้ถูกแล้ว แต่ถ้าจะพัฒนาต่อยอด มันยังสามารถทำให้ดีกว่านี้ได้อีกค่ะ  ต้องเลิกหงุดหงิด ซะก่อน การที่จิตไม่มีกำลัง เพราะคิดเยอะ  พอคิดเยอะ ก็ฟุ้งซ่านเยอะ.. ทุกอย่างที่ท่านคิดๆๆๆ เอาไว้   มันจะมาระบายออกตอนคุณนั่งสมาธิ ทำให้เกิดความฟุ้งซ่าน  ดังนั้นต้องฝึกละ  คือไม่ต้องคิดทุกเรื่อง   เรื่องไหนยิบย่อยให้ตัดทิ้งค่ะ.. มันจะมีเรื่องให้มาฟุ้งน้อยลง จึงจะนั่งสมาธิได้ดีขึ้น   ถ้านั่งสมาธิแล้วฟุ้งซ่าน อย่าไปหงุดหงิด  แสดงว่าวันนี้เราจะทำสมาธิเพื่อเทขยะทิ้ง เราก็นั่งไป อะไรฟุ้งขึ้นมา เราก็ "ละหนอ" ก็ได้  ละไปทีละเรื่อง  จนหมดเวลาที่ตั้งใจไว้ หรือจนหมดเรื่องฟุ้ง..   ถ้าวันไหนงานจัดหนัก  ก่อนนั่งสมาธิให้เดินจงกรม หรือทำงานบ้าน แล้วให้เจริญสติอยู่กับกาย ทำให้ได้สัก 15 นาที ค่อยไปนั่งสมาธิ จะช่วยให้ทำสมาธิได้ดีขึ้นค่ะ สรุปว่าเป็นนางงามมาตั้งแต่เด็กจริงๆ แหละ..   ตอนเด็กเป็นนางงามสวนส้ม ต่อไปจะเป็นนางงามจักรยานเอ้ย จักรวาลค่า... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 03:05:06

ความคิดเห็นที่ 81 คุณ love_first ไม่ชอบสวดมนต์ออกเสียง  ไม่เป็นไรค่ะ..  ลองสวดแบบที่คุณ sirnifi แนะนำไว้ข้างต้นก็ได้..   แต่สวดมนต์ออกเสียง จะได้เรื่องปราณ เรื่องการหายใจเพิ่ม และเสียงจะดีขึ้นค่ะ  ก็ลองสวดมนต์ออกเสียงบทเล็กๆ เช่นอิติปิโสดูก็ได้ค่ะ พุทโธดีแล้วค่ะ ชอบพุทโธ ก็ใช้พุทโธซิคะ..  สุดยอดแล้ว.. ที่นั่งสมาธิแล้วรู้สึกเหมือนโงก  น่าจะเป็นการตกภวังค์  ให้แก้ไขด้วยการเดินจงกรม หรือฝึกสติเยอะๆ ก่อนนั่งสมาธิ  ที่จริงการสวดมนต์ออกเสียงดังๆ ก็ช่วยได้  บางทีสมาธิมากไป แต่สติน้อย ทำให้ตกภวังค์ค่ะ  ต้องหันมาศึกษาเรื่องสติปัฏฐานซะหน่อยค่ะ ดูจิตไม่ต้องกังวล  เอาต่อยอดจากที่ทำมาดีกว่า คือ 1.สวดมนต์ เพิ่มแบบออกเสียงด้วย เวลาสวดให้รู้สึกตัวขณะสวด รู้สึกทั้งตัวท่าที่นั่ง แล้วสวดไปด้วย  เหมือนเรานั่งอุ้มตัวเราไว้บนตัก แล้วสวดมนต์ 2. ฝึกเดินจงกรมเพิ่ม  เวลาเดินก็พุทโธไปด้วยได้ หรือเดินเร็วๆ แล้วให้รู้สึกตัวขณะเดิน ให้ใจอยู่กับตัว กับการเคลื่อนไหวร่างกายของเรา 3. นั่งสมาธิ ก็พุทโธๆๆๆๆ นี่ล่ะ ถ้าพุทโธได้ 15 นาทีโดยไม่คิดอย่างอื่นเลย ถือว่าใช้ได้ ถ้ามีคิดเป็นระยะๆ  ลองนั้งสัก 30 นาที  อะไรฟุ้งมา ไม่ต้องสนใจมัน ไม่ต้องหงุดหงิด ให้กลับมาหาพุทโธต่อ ขอโทษ ให้เหมือนกับเด็กเลียไอติม  คือเลียไอติม ลิ้มรสไอติม  พอเห็นเด็กข้างบ้านเดินผ่านอาจจะแว่บไปมอง  แต่ไม่สนใจ  กลับมาอร่อยกับไอติมของเราต่อไป จนหมดแท่ง.. แบบนี้นะคะ การแผ่เมตตาที่กำหนดลงไปที่ลิ้นปี่   อันนี้ทำไม่เป็นจริงๆ เราไม่ถนัดปฏิบัติแนวหลวงพ่อจรัญ ที่จริงในห้องศาสนามีผู้ปฏิบัติแนวนี้หลายท่าน ลองไปตั้งกระทู้ถามก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพวกเขามาตอบให้.. เราทำอะไรที่ลิ้นปี่หรือสะดือไม่ได้เลย  ทำไม่ได้ตั้งแต่แรกๆ ค่ะ  เลยไม่ได้ลองทำตามแนวหลวงพ่อจรัญ แต่ก็ศึกษามาบ้าง เอาบางอย่างมาปรับใช้มากกว่า  จะทำตามท่านทั้งหมด เลยแนะนำให้ไม่ได้จริงๆ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 03:15:48

ความคิดเห็นที่ 82 เข้ามาขอบคุณคุณ Chaosy กับคุณ plamgang สำหรับคำแนะนำค่ะ จะน้อมเอาไปปฏิบัติตามคะ แล้วจะแจ้งผลความคืบหน้าคะ จากคุณ : คุณ K (Tarocchi) เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 06:56:30

ความคิดเห็นที่ 83 ขอบคุณคุณเคค่ะสำหรับคำแนะนำ ที่จริงก่อนหน้านี้พยายามสวดออกเสียงแล้วค่ะ  แต่ก็มาเป็นคออักเสบเสียก่อน งอมมาอาทิตย์นึงแล้วค่ะ    ได้แต่สวดในใจ และนั่งสมาธิได้ไม่นาน   แต่ก็สู้ๆค่ะ    เดี๋ยวหายดีมีกำลัง  เดี๋ยวเอาใหม่   แล้วไม่ทราบว่าถ้าอยากไปกราบพระอาจารย์ใหญ่   สามารถไปวันไหนช่วงเวลาไหนได้บ้างคะ   ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 54 09:02:10 จากคุณ : love_first เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 08:43:32

ความคิดเห็นที่ 84 ขออนุญาตมาตอบคุณ love_first แทนพี่เคออสซี่นะคะ สำหรับเวลารับแขกของพระอาจารย์ใหญ่ สามารถดูได้ที่นี่ค่ะ http://www.visudhidham.com/?page_id=818 และรบกวนอ่านหน้านี้ไปด้วยเลยละกันนะคะ http://www.visudhidham.com/?page_id=664  ข้อพึงปฏิบัติในการเข้ากราบนมัสการถามคำถามหลวงพ่อค่ะ (( อัพเดทเรื่องปฏิบัติต่อ)) เช้านี้ตื่นมาก็นั่งๆนอนอ่านหนังสือธรรมะ ชุด ปัญหา 108 ของพระอาจารย์มิตซูโอะ ค่ะ อ่านไปสามเล่ม ตะกี๊ตอนเอาผ้าไปซัก 31 นาที ระหว่างรอ เลยได้สวดอิติปิโสฯ เท่าอายุ +1 แล้วก็นั่งสมาธิด้วย พอเครื่องซักผ้ามันร้อง ก็ออกจากสมาธิ แผ่เมตตา กรวดน้ำ แล้วไปตากผ้า นี่แหละชีวิตวันอาทิตย์ของคนว๊างงงง... ว่าง (ที่ไม่ได้ไปวัด) แถมขี้เกียจ จะนอนท่าเดียวอย่างเบลส ฮ่าๆ ปล. นั่งสมาธิตะกี๊แค่สิบกว่านาที ก็ไม่ดี ไม่แย่ค่ะ สงบ เบา โล่ง เป็นส่วนมาก ไม่มีปีติ ไม่มีนิมิตอะไร เว้นช่วงท้ายๆ ตัวจะหงายไปข้างหลัง (อย่างช้าๆ) และก็เอียง ซ้ายยยยยยย และกลับมาเอียง ขวาาาาา ก็พอดีเครื่องซักผ้าดัง เลยออกจากสมาธิค่ะ (แดดมีน้อย ต้องรีบไปตากผ้า อิอิ) จากคุณ : blessed เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 12:49:26

ความคิดเห็นที่ 85 "นั่งแล้วมดไต่หน้า มดกัด ยังเป็นปีติเลย" ปฏิบัติธรรมครั้งแรก ที่วัดอัมพวัน ตอนนั้นยังไม่รู็เรื่องธรรมะ ไม่ค่อยเชื่ออะไรนัก เพื่อนชวนมา แล้วกำลังจะสอบเข้ามหาลัย เลยอยากทำบุญ เพื่อจะได้ช่วยให้ติดได้บ้าง  ก็ไป ไปทั้งๆที่ปฏิบัติอะไรไม่เป็น จำได้ว่าตอนนั้นนั่งอยุ่หน้าแถวสุด เพิ่งฟังพระอาจารย์เทศสอนวิธี (ซึ่งก็ไม่ค่อยได้ฟังเพราะพระอาจารย์พูดไม่ชัด แล้วก็คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย อาศัยอ่านหลังหนังสือเอาว่าเขาให้ทำยังไง)  ตอนนั่งครั้งแรก แม่ชีพันทิพย์ให้เดินนั่ง แค่ ครึ่งชั่วโมงมั้ง นั่งได้สักแป๊ปเดียว  รู้สึกคันหน้า แบบคันมากกก ไม่ไหวแล้ว มันยุบยิบๆ ไปหมดเหมือนมด ไต่หน้า ได้ยินแม่ชีพันทิพย์พูดว่า ให้กำหนด มีอะไรให้กำหนด ไม่ต้องไปยินดียินร้าย ประมาณนี้ แต่ตอนนั้น ผมใหม่ มาก ไม่รุ็ว่านี่คือไร ก็ตั้งจิตในใจ ไม่ไหวแล้ว ๆ หลวงพ่อช่วยด้วยๆ  แล้วก็หลุดจากการนั่ง สมาธิ ฮ่าาาา  เสียดาย น่าจะรู้มาก่อนว่านั่นคือปิติ  น่าจะเคยเรียนรู้ธรรมะมาก่อน    ตอนนี้ ไม่มีแล้ว ปิติแบบนั้น ฮ่าาา : )  นั่งไปใจก็ไหลไปไหนไม่รู้ กำหนดตามไม่ทัน ไหลไปเรื่อย ไม่ตั้งมั่นเสียที เหอะๆ ทุกวันนี้ เรียนก็หนัก สอบแล้วสอบอีก ต้องอ่านหนังสือทุกวัน เวลาภาวนา ก็ไม่มี (หรือมีแต่ไม่ภาวนาว้าา  ผมเนี่ยข้ออ้างเยอะ ) สวดมนต์เช้าเย็น นั่งสมาธิต่ออีก สิบนาที สิบห้านาทีเอง คุณ chaosy   อยากภวานาเก่งๆ บุลุธรรมให้สูงขึ้นไปกว่านี้จัง : ) แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 54 13:36:01 จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 13:34:02

ความคิดเห็นที่ 86 ขอบคุณน้องเบลสค่ะ น้องนี่ไม่ธรรมดา ปกติโพสต์ลิ้งวัดไม่ขึ้นนะนี่.. ขอบคุณน้องและขอบคุณพันทิปด้วย..  สำนักสงฆ์ไตรรงค์วิสุทธิธรรมน่ะ มีแต่ช่วยคน การลิงก์ไปได้นี่มีแต่กุศลทั้งนั้น โมทนาด้วยค่ะ พี่พยายามโทรหาน้อง แต่รู้สึกจะติดต่อกันยาก คงจะขวางกันสุดฤทธิ์ ไม่เป็นไร วันพระไม่ได้มีหนเดียวนี่นา..  อย่าน้อยใจไปเล้ย.. พี่ก็นอนท้างวัน.. เข้าสมาธิแล้วก็นอน นอนแล้วก็เข้าสมาธิ เปิดทีวีดูให้ปวดหัว ปวดหัวก็เข้าสมาธิ 555 ไม่เป็นโล้เป็นพาย ไม่ได้ไปวัดเหมือนกันแหละ.. เวลาทำสมาธิ ให้ฉลาด  อย่าไปยึดกับเวลาว่าต้องเท่านั้นเท่านี้.. เหมือนกินอาหาร มีอาหารว่าง กรุบกริบ เมนคอร์ส แล้วแต่เหตุปัจจัย ถ้าทำสมาธิไม่ได้ก็เจริญสติไป  นั่งแล้วไม่สงบ ก็ดูอาการที่ไม่สงบไปซี.. ดูว่ามันเป็นยังไง เหมือนดูทีวี ที่มีกายเราใจเราเป็นนางเอกน่ะ.. ลองทำดู.. นั่งไม่ได้ ก็นอน   นอนแล้วก็เข้าสมาธิ  คือทำอย่างเดียว แต่ทำได้หลายท่า ทำให้ได้ทุกที่ทุกท่า ไม่มีปัญหาเลยค่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 13:58:59

ความคิดเห็นที่ 87 คุณ OnceWakeUp ไม่เป็นไร..  เรียนให้มันเบื่อโลกไปเลยค่ะ... อ่านหนังสือเยอะๆ ก็หลบเข้าสมาธิบ้างก็ได้.. เอาคาถาเรียนเก่งไหม..   อานิสงค์ของโลกไซเบอร์ รวมคาถาช่วยเรียนเก่ง คาถารวมจิต ของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) อิติ สัมมาสัมพุทธัสสะ มะมะ จิตตัง ให้ทิ้งคำภาวนาอย่างอื่นเสียให้หมด กำหนดลมหายใจเข้าออก ว่าคาถานี้ตามสบายๆ กำลังของสมาธิจะรวมตัวได้รวดเร็ว พระคาถาไหว้ครูอาจารย์ เพื่อส่งเสริมการเรียน ยันหา ธัมมัง วิชาเนยยะ สัมมาสัมพุทธะเทสิยัง สักกัจจัง ตัง นมัสเสยยัง อัคคิหุตตังวะ พราหมโณติฯ คาถาพระอินทร์ ของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) ท่านได้มาจากพระอินทร์ เมื่อตอนเข้าญาณสมาธิสมัยเรียนเปรียญธรรม สหัสสเนตโต เทวินโท ทิพพจักขุง วิโสทายิ (ท่อง 7 จบ) อีกอย่างคือเวลาอยู่ในห้องสอบ ให้ลองทำดูก่อน ว่าทำได้ไหม ถ้าไม่ได้ ก็ให้คว่ำกระดาษข้อสอบลง แล้วนึกถึงพระพุทธเจ้า นึกถึงพระอินทร์ ท่องนโม 3 จบ แล้วท่อง "สหัสสเนตโต เทวินโท ทิพจักขุง วิโสทายิ" 3 ครั้ง แล้วหงายกระดาษขึ้นมาดูข้อสอบว่าทำได้หมดไหม ถ้าไม่หมด คว่ำกระดาษไปใหม่ นึกถึงพระพุทธเจ้า นึกถึงพระอินทร์ ท่องนโม 3 จบ แล้วท่อง "สหัสสเนตโต เทวินโท ทิพจักขุง วิโสทายิ" อีก 7 จบ แล้วหงายกระดาษขึ้นมา คราวนี้ไม่ต้องดูแล้ว ให้ตอบตามความรู้สึก ผลก็เป็นไปตามนั้น คาถาเรียนดีมีความจำเลิศ สักโก โอสะถัง พุทธโกสาจะ ธัมมัง ลังกายัง สีหะกะฬะภาสา พะหูลาภา พะหูปัญญา พะหูสิงเห ปะสิทธิเมฯ พระคาถาทำให้ปัญญาว่องไว ปัญญาจิตตัง สิเนหัง พันธัง สะวาหุมฯ ( ๓ จบ ) คาถาเสกหมากกินมีปัญญา โอม เตระอุตตะมัง วะลังวะระ มาหาปัญโญ สะวาโหมฯ คาถาปัญญาดี สุ จิ ปุ ลิ (หัวใจนักปราชญ์) โอมปุปุ ทะลุปัญญา ปัญญาปุปุฯ ปุปุ ทะลุปัญญา พุทธชักมา พาคิดได้ อัธยังยะ สว่างวะดังดวงแก้ว โอม ปุปุ ทะลุปัญญาพุทธโลกานุกัมปกาติ พระคาถาบริกรรมก่อนเข้าห้องสอบ สมองใส โอม ปุ ปะ ทะ ลุ ทัน ตา ปัญญาโมกขัง อะระหัง บังเกิดฯ คาถาพระสุนทรีวาณี (คาถาเรียกความจำ) มุนินทะ วะทะนัมโพชะ คัพภะสัมภะวะ สุนทรี ปาณีนัง สะระณัง วาณี มัยหัง ปีณะยะตังมะนังฯ นาง ฟ้า คือพระไตรปิฎก อันเกิดจากดอกอุบล คือพระโอฏฐ์ของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งพำนักของสรรพสัตว์ทั้ง หลาย ขอจงยังใจของข้าพเจ้าให้เอิบอิ่มปรีดาปราโมทย์ รู้แจ่มแจ้งแทงตลอดจำได้ซึ่งพรไตรปิฏกทั้งโลกิยะและโลกุตระ หรือเรื่องราวทางโลก-ทางธรรม ให้ทวนกลับมาในห้วงสัญญา ด้วยเทอญฯ พระคาถาอิติปิโสรัตนมาลา บทที่ 11 สัญจะยังปาระมิงสัมมา สังขารานังขะยังกัต๎วา สัญจิต๎วาสุขะมัตตะโน สันตะคามิงนะมามิหัง สำหรับเสกข้าวกิน ปัญญาดียิ่ง หัวใจมุตโต (ปัญญาแตกฉาน) พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต บูรพาจารย์ฝ่ายกัมมฐาน มุตโต มุตตัง อะระหังพุทโธ สะหัสสะเนตโต เทวินโท ทิพพะจักขุงวิโสธายิ สุ จิ ปุ ลิ (หัวใจนักปราชญ์) สุ - สุตะ = ฟัง จิ - จินตะ = คิด ปุ - ปุจฉา = ถาม ลิ – ลิขิต = จด อิทธิบาท 4 คำว่า อิทธิบาท แปลว่า บาทฐานแห่งความสำเร็จ หมายถึง สิ่งซึ่งมีคุณธรรม เครื่องให้ลุถึงความสำเร็จตามที่ตนประสงค์ ผู้หวังความสำเร็จในสิ่งใด ต้องทำตนให้สมบูรณ์ ด้วยสิ่งที่เรียกว่า อิทธิบาท ซึ่งจำแนกไว้เป็น ๔ คือ ๑. ฉันทะ ความพอใจรักใคร่ในสิ่งนั้น ๒. วิริยะ ความพากเพียรในสิ่งนั้น ๓. จิตตะ ความเอาใจใส่ฝักใฝ่ในสิ่งนั้น ๔. วิมังสา ความหมั่นสอดส่องในเหตุผลของสิ่งนั้น ธรรม ๔ อย่างนี้ ย่อมเนื่องกัน แต่ละอย่างๆ มีหน้าที่เฉพาะของตน ฉันทะ คือความพอใจ ในฐานะเป็นสิ่งที่ ตนถือว่า ดีที่สุด ที่มนุษย์เรา ควรจะได้ ข้อนี้ เป็นกำลังใจ อันแรก ที่ทำให้เกิด คุณธรรม ข้อต่อไป ทุกข้อ วิริยะ คือความพากเพียร หมายถึง การการะทำที่ติดต่อ ไม่ขาดตอน เป็นระยะยาว จนประสบ ความสำเร็จ คำนี้ มีความหมายของ ความกล้าหาญ เจืออยู่ด้วย ส่วนหนึ่ง จิตตะ หมายถึงความไม่ทอดทิ้ง สิ่งนั้น ไปจากความรู้สึก ของตัว ทำสิ่งซึ่งเป็น วัตถุประสงค์ นั้นให้เด่นชัด อยู่ในใจเสมอ คำนี้ รวมความหมาย ของคำว่า สมาธิ อยู่ด้วยอย่างเต็มที่ วิมังสา หมายถึงความสอดส่องใน เหตุและผล แห่งความสำเร็จ เกี่ยวกับเรื่องนั้นๆ ให้ลึกซึ้งยิ่งๆ ขึ้นไปตลอดเวลา คำนี้ รวมความหมาย ของคำว่า ปัญญา ไว้อย่างเต็มที่ เลือกเอาซักคาถานึงแล้วก็ท่องก่อนอ่านหนังสือ  เท่ากับว่าได้ภาวนาไปด้วย ชะดีชะร้ายเกิดใช้ได้ผล ก็เป็นโชคสองชั้นเลยนะคะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 54 14:03:15