ความคิดเห็นที่ 1 ลองไปเกิดดูก็รู้เองแหล่ะครับ สนใจตอนนี้ออกจะเร็วกว่าเหตุไป เอาชีวิตมนุษย์ให้รอดด้วยดีสำคัญกว่า จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 16:31:20

ความคิดเห็นที่ 2 อิฏฐารมณ์ต่างๆ ที่มีอยู่ในชั้นดาวดึงส์ เทพยดาทั้งหลายที่ได้มาบังเกิดในชั้นดาวดึงส์นี้ ล้วนแต่เป็นผู้ไดเสวยทิพยสมบัติ อันเป็นผลที่ได้รับมาจากกุสลกรรมในอดีตภพ ฉะนั้น อารมณ์ต่างๆ ที่ได้รับในชั้นดาวดึงส์นี้ จึงล้วนแต่เป็นอารมณ์ที่ดีงามทั้งนั้น เทวดาผู้ชายนั้นมีรูปร่างลักษณะอยู่ในวัยที่มีอายุราว ๒๐ ปี ส่วนเทวดาผู้หญิงก็มีรูปร่างอยู่ในวัยที่มีอายุราว ๑๖ ปีเหมือนกันทุกๆ องค์ ความชราคือ ผมหงอก ฟันหัก ตามัว หูตึง เนื้อหนังเหี่ยวย่น เหล่านี้ไม่มี มีแต่ความสวยงามเป็นหนุ่มเป็นสาวตลอดไป พยาธิ คือความเจ็บไข้ก็ไม่มี อาหารที่เป็นเครื่องอุปโภคก็เป็นชนิดละเอียดเป็นสุธาโภชน์ ด้วยเหตุนี้ภายในร่างกายจึงไม่มีอุจจาระ ปัสสาวะ เทวดาผู้หญิงก็ไม่มีประจำเดือนและไม่ต้องมีครรภ์ ส่วนภุมมัฏฐเทพธิดาบางองค์นั้น มีประจำเดือนและมีครรภ์ เหมือนกับมนุษย์หญิงธรรมดา ธรรมดาบุตรและธิดาทั้งหลายในเทวโลกนั้น จะได้บังเกิดเหมือนมนุษย์นั้นหามิได้ แต่บุตรธิดาเหล่านั้น ย่อมบังเกิดในตักแห่งเทวดาทั้งหลาย ถ้าแลนางฟ้าทั้งหลายจะบังเกิดเป็นบาทบริจาริกา ก็ย่อมบังเกิดขึ้นในที่นอน เทวดาที่เป็น พนักงานตกแต่งประดับอาภรณ์วิภูษิต เครื่องทรงเป็นต้นนั้น ย่อมบังเกิดล้อมรอบที่นอน ถ้าจะเป็นไวยาวัจจกรนั้นย่อมบังเกิดขึ้นภายในวิมาน ดังมีสาธกบาลีแสดงไว้ในลักกปัญหสุตตันตอรรถกถา และมูลปัณณาสอรรถกถาว่า เทวานํ ธีตา จ ปุตฺตา จ องฺเก นิพฺพตฺตนฺติ ปาทปริจาริกา อิตฺถิโย สยเน นิพฺพตฺตนฺติ ตาสํ มณฺฑนปสาธน การิกา เทวตา สยนํ ปริวาเรตฺวา นิพฺพตฺตนฺติ เวยฺยาวจฺจกรา อนฺโตวิมาเน นิพฺพตฺตนฺติ. เมื่อเทวดาทั้งหลาย ไปบังเกิดขึ้นภายในวิมานของเทวดาองค์หนึ่งองค์ใดแล้ว ย่อมเป็นอันว่าเทวดาหรือนางฟ้าก็ตามที่บังเกิดขึ้นใหม่นั้น ต้องเป็นบริวารของเทวดาผู้เป็นเจ้าของวิมานนั้นๆ โดยที่เทวดาองค์อื่นๆ จะมาวิวาทแย่งชิงเอาไปไม่ได้เลย ถ้าเทพบุตรก็ดีหรือเทพธิดาก็ดี บังเกิดขึ้นภายนอกระหว่างกลางเขตแดนวิมานต่อวิมานแล้วเทวดาที่เป็นเจ้าของวิมานนั้น ก็บังเกิดการวิวาทแก่กัน เพื่อแย่งชิงเอาเทวดาทั้งหลายที่บังเกิดขึ้นใหม่นั้นมาเป็นกรรมสิทธิของตน ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่สามารถจะตัดสินใจได้ว่าเทวดาที่บังเกิดขึ้นใหม่นั้นจะเป็นของใครได้แล้วก็พากันไปสู่สำนักแห่งท้าวสักกเทวราชผู้เป็นอธิบดีใหญ่กว่าเทวดาทั้งปวง ถ้าวิมานของเทวดาองค์ใดอยู่ใกล้กว่ากัน ท้าวสักกะเทวราชก็พิพากษาให้เป็นของเทวดาองค์นั้น ถ้าเทวดาผู้บังเกิดใหม่ปรากฏขึ้นในที่ท่ามกลางเสมอกันแห่งวิมานของเทวดา ๒ องค์ เทวดาที่บังเกิดใหม่นั้น เล็งแลดูวิมานของเทวดาองค์ใด ท้าวสักกะก็พิพากษาให้เป็นของเทวดาองค์นั้น ถ้าเทวดาผู้บังเกิดใหม่ มิได้ดูแลซึ่งวิมานหนึ่งวิมานใด แล้วท้าวสักกะก็พิพากษาให้เป็นของพระองค์เสียเอง เพื่อตัดความวิวาทแห่งเทวดาทั้งหลายเสีย เทวดาบางองค์ก็มีนางฟ้าเป็นบาทบริจากา ๕๐๐ บ้าง ๗๐๐ บ้าง ๑๐๐๐ บ้าง เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า เทวดาที่ไม่มีวิมานอยู่โดยเฉพาะของตนก็มีอยู่เป็นจำนวนมาก และในเทวโลกนี้ก็เป็นไปคล้ายๆกับในมนุษยโลกคือมีการทะเลาะวิวาทกัน และมีผู้พิพากษาตัดสินความเช่นกัน เทพบุตรและเทพธิดาที่อยู่ในเทวโลกนี้ ก็มีการไปมาหาสู่เยี่ยมเยียนซึ่งกันและกัน เช่นเดียวกับมนุษยโลก จะพึงรู้ได้จากเรื่องเทพบุตรที่เป็นนักเล่นดนตรีองค์หนึ่งชื่อว่าปัญจสิขะ เทพบุตรองค์นี้ ชำนาญในการดีดพิณที่มีชื่อว่าเพลุวะ และชำนาญในการขับร้องมีความรักใคร่ในสูริยวัจฉสาเทพธิดา ซึ่งเป็นธิดาของเทวดาผู้ใหญ่องค์หนึ่งชื่อว่าติมพรุเทพบุตร......... http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=thepathofpurity&date=07-09-2011&group=8&gblog=2 แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 54 16:43:39 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 16:32:18

ความคิดเห็นที่ 3 ก็บาปกรรมนั้น  ทำแล้วนำความร้อนใจมาให้  ทั้งความทุกข์ในอบาย  และความทุกข์ในวัฏฏะ บุญกรรม (เว้นมรรคกรรม)  ทำแล้วนำความสุขในมนุษย์และเทวดามาให้  ถึงอย่างนั้นก็ไม่พ้นไปจากทุกข์ในวัฏฏะ มรรคกรรม  ทำแล้วพ้นจากความทุกข์ในอบาย  พ้นจากความสุขในมนุษย์และเทวดา  ตลอดจนความทุกข์ในวัฏฏะ พระบรมศาสดาอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า  ทรงตรัสรู้ธรรมอันนำออกจากวัฏฏทุกข์  และทรงสอนสาวกตามแนวนั้น มีสักกี่คนที่ดำเนินรอยตามคำสอนนั้น ส่วนมากยังหลงใหลมัวเมาอยู่ในชีวิตบ้าง  ในวัยบ้าง  ในความไม่มีโรคบ้าง บางคนเกิดมาได้รับแต่ความสุข  ก็เลยเมาชีวิตไม่ได้รีบเร่งทำความเพียรเพื่อให้พ้นทุกข์  ลืมไปว่าความสุขนั้นไม่เที่ยง  ไม่ยั่งยืน  คนที่มีความสุขมากก็ต้องตาย  แม้เทวดา  พรหมก็ตาย บางคนคิดว่าตนยังหนุ่มสาวอยู่  ควรหาความสุขสบายเสียก่อน  เอาไว้เมื่ออายุมากกว่านี้ค่อยทำความเพียร  ลืมไปว่าคนหนุ่มสาวก็ตายได้ บางคนรางกายแข็งแรง  มีโรคภัยเบียดเบียนน้อย  ก็เลยเมาในความไม่มีโรค  ลืมไปว่าคนไม่มีโรคก็ตายได้  ไม่ได้ตายโรคก็ตายเพราะอย่างอื่น  เช่น  รถชนตายก็ได้ การได้เกิดมาเป็นมนุษย์นั้นแสนยาก การได้ฟังพระสัทธรรมก็แสนยาก การบังเกิดขึ้นของพระพุทธเจ้าก็แสนยาก เราท่านได้พบสิ่งที่แสนยากนั้นครบ  ๓  ประการแล้วในปัจจุบัน  แต่ว่าเราท่านได้ทำตามที่พระบรมศาสดาตรัสสอนแล้วหรือ  คือได้ปฏิบัติเพื่อออกจากวัฏฏทุกข์กันแล้วหรือ ในเมื่อชีวิตนี้น้อยนัก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn05.html จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 16:34:34

ความคิดเห็นที่ 4 เราได้เสวยความทุกข์เดือดร้อน  ร้องไห้  คร่ำครวญกันมานานไม่น้อยเลย  พระพุทธองค์ ตรัสว่า  น้ำตาของเราผู้ร้องไห้อยู่ในสงสารอันยาวนานนี้  ยังมากกว่าน้ำในมหาสมุทรทั้ง ๔ รวมกัน เสียอีก  ร่างกายของเรานั้นเล่าก็นอนทับถมพื้นดินกันมานานมิใช่น้อย  จนนับประมาณมิได้ ตลอดเวลาที่เราท่องเที่ยวอยู่ในสงสารนี้  บางคราวก็จากโลกนี้ไปสู่โลกอื่น  บางคราวก็จากโลก อื่นมาสู่โลกนี้  เวียนวนไปมาอยู่อย่างนี้  โดยไม่อาจกำหนดที่สุดของการเกิดของเราได้เลย  ตราบเท่าที่ยัง ไม่เห็นอริยสัจ  ๔ ทุกข์นั้นมีมากมาย  แต่ไม่มีทุกข์อะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่า  ทุกข์ในวัฏฏะ  อันมีการเวียนเกิดเวียนตาย ที่หาจุดจบมิได้  เกิดทีไรก็เป็นทุกข์ทีนั้น การเกิดบ่อยๆ  จึงเป็นทุกข์  การไม่ต้องเกิดเป็นอะไรเลยเป็นความสุข ทุกข์เหล่านี้มีตัณหาความอยาก  ความต้องการเป็นมูล  พระพุทธองค์ตรัสว่า  ผู้มีตัณหาเป็นเพื่อน สองท่องเที่ยวไปอยู่สิ้นกาลนาน  ย่อมไม่ก้าวล่วงสงสารไปได้   เพราะฉะนั้นการดับตัณหาอันเป็นมูลเหตุของ ทุกข์ทั้งมวลเสียได้  จึงเป็นความสุขอย่างยิ่ง ตัณหาจะดับได้ก็เพราะได้ดำเนินตามทางสายกลางที่เรียกว่า อริยมรรคมีองค์ ๘ อันประกอบ ด้วย  สัมมาทิฏฐิ ความเห็นชอบ ๑  สัมมาสังกัปปะ ความดำริชอบ ๑  สัมมาวาจา การเจรจาชอบ ๑   สัมมากัมมันตะ การทำงานชอบ ๑  สัมมาอาชีวะ การเลี้ยงชีพชอบ ๑  สัมมาวายามะ การเพียร ๑   สัมมาสติ การระลึกชอบ ๑  สัมมาสมาธิ การตั้งใจมั่นชอบ ๑ จนบรรลุพระอรหัตต์เป็นพระอรหันต์เท่านั้น http://www.84000.org/tipitaka/book/bookpn03.html จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 16:49:36

ความคิดเห็นที่ 5 เท่าที่เคยอ่านมาในพระสูตร เทพบุตรและเทพธิดาที่มีบุญมากถึงขนาดมีวิมานเป็นของตนเองนั้น ทั้งสองฝ่ายมีสิทธิเหนือบริวารและวิมานของตนเองเท่าเทียมกัน แต่ตำแหน่งด้านการปกครองและการบริหาร จะตกเป็นของฝ่ายเทพบุตร ไม่ปรากฏว่าฝ่ายเทพธิดาจะมีหน้าที่ทางด้านปกครองหรือทางด้านบริหาร ฝ่ายเทพธิดา เท่าที่ทราบตำแหน่งสูงสุดจะเป็นภริยาของผู้ปกครองสรวงสรรค์ ที่น่าเห็นใจก็คือเทพบุตรและเทพธิดาที่เป็นบริวารนั้นไม่สามารถไปไหนมาไหนได้โดยเสรี ต้องคอยติดตามรับใช้หรือเป็นบริวารให้กับเทพบุตรและเทพธิดาที่เป็นเจ้าของวิมาน นอกจากตัดสินกันที่ความใหญ่โตของวิมานแล้ว ยังติดสินกันด้วยความสว่างของรัศมี ซึ่งจะสว่างมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับบุญที่ทำมา จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 17:27:17

ความคิดเห็นที่ 6 ขออนุญาต คุณ Sasadao สอบถามคุณ ชาวมหาวิหาร นอกเรื่องค่ะ เรียนถามคุณ ชาวมหาวิหารค่ะ เราคลิกเข้าไปอ่านลิงค์ ที่แสดงไว้ใน คห.3-4 อยากทราบว่า มีพิมพ์เป็นหนังสือหรือไม่คะ ถ้ามีชื่อหนังสืออะไรคะ แล้วลิงค์ต้นฉบับเต็มๆมีมั้ยคะ เราหาในอากู๋ พิมคำว่า ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท ของ อ.ประณีต ก้องสมุทร ก็ออกมาเป็นเรื่องๆ แบบเดียวกับที่คุณชาวมหาวิหารแสดงอะค่ะ ถ้ามีเป็นหนังสือก็จะได้หาซื้อมาอ่านน่ะค่ะ รบกวนด้วยนะคะ จากคุณ : อ้วนดีนะ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 17:57:46

ความคิดเห็นที่ 7 #6 เข้าใจว่ามีเป็นหนังสือนะครับ แต่ผมก็ไม่เคยเห็นตัวต้นฉบับเหมือนกัน และไม่ทราบว่าจะหาได้ที่ไหน หากใครพอทราบก็ช่วยตอบคุณอ้วนดีนะ ให้ด้วยนะครับ คุณ อ้วนดีนะ ลองสอบถาม คุณฐานาฐานะ ดูอีกทาง หรือลองถามไปที่ ผู้จัดทำเวป ที่อีเมล์ DhammaPerfect@yahoo.com ดูนะครับ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 18:22:21

ความคิดเห็นที่ 8 ปล. และลองไปหาดูที่ หอสมุดแห่งชาติ (ท่าวาสุกรี) อีกทางหนึ่ง จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 18:31:17

ความคิดเห็นที่ 9 ความคิดเห็นที่ 6            ขออนุญาต คุณ Sasadao สอบถามคุณ ชาวมหาวิหาร นอกเรื่องค่ะ เรียนถามคุณ ชาวมหาวิหารค่ะ        เราคลิกเข้าไปอ่านลิงค์ ที่แสดงไว้ใน คห.3-4 อยากทราบว่า มีพิมพ์เป็นหนังสือหรือไม่คะ ถ้ามีชื่อหนังสืออะไรคะ แล้วลิงค์ต้นฉบับเต็มๆมีมั้ยคะ        เราหาในอากู๋ พิมคำว่า ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท ของ อ.ประณีต ก้องสมุทร      ก็ออกมาเป็นเรื่องๆ แบบเดียวกับที่คุณชาวมหาวิหารแสดงอะค่ะ        ถ้ามีเป็นหนังสือก็จะได้หาซื้อมาอ่านน่ะค่ะ รบกวนด้วยนะคะ จากคุณ : อ้วนดีนะ   เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 17:57:46   ความคิดเห็นที่ 7 #6 เข้าใจว่ามีเป็นหนังสือนะครับ        แต่ผมก็ไม่เคยเห็นตัวต้นฉบับเหมือนกัน และไม่ทราบว่าจะหาได้ที่ไหน        หากใครพอทราบก็ช่วยตอบคุณอ้วนดีนะ ให้ด้วยนะครับ        คุณ อ้วนดีนะ ลองสอบถาม คุณฐานาฐานะ ดูอีกทาง หรือลองถามไปที่ ผู้จัดทำเวป ที่อีเมล์ DhammaPerfect@yahoo.com ดูนะครับ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร     เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 18:22:21                ตอบ คุณอ้วนดีนะ ความคิดเห็นที่ 6 7 พ.ย. 54 17:57:46   และคุณชาวมหาวิหาร  ความคิดเห็นที่ 7 7 พ.ย. 54 18:22:21                หนังสือทั้งสองเล่มนี้ เขียนโดย อาจารย์ ประณีต  ก้องสมุทร ราคาเล่มละ 15 บาท มีจำหน่ายที่อภิธรรมมูลนิธิ ในบริเวณวัดมหาธาตุ ย่านสนามหลวง.              แต่อย่างไรก็ตาม อาจารย์ ประณีต ก้องสมุทร ได้อนุญาตให้ทำ เป็นธรรมทานได้ คือพิมพ์อ่านเอง พิมพ์แจก เป็นธรรมทานโดยไม่คิดมูลค่า จากผู้รับได้เลย.              ชีวิตนี้น้อยนัก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn05.html              เป็นมนุษย์นี้แสนยาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn03.html              ขออนุโมทนา คุณอ้วนดีนะและคุณชาวมหาวิหาร ด้วยพระสูตรชื่อว่า ทุกถาสูตร              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔              อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต              ทุกถาสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=22&A=4225&Z=4288                  ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=22&i=157              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html     แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 18:40:05

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณคุณชาวมหาวิหารและคุณฐานาฐานะมากๆเลยค่ะ _/\_ ถ้างั้นปรินท์ออกมาเก็บไว้อ่านก่อนดีกว่าค่ะ เนื้อหาอ่านง่าย เข้าใจง่ายน่ะค่ะ :) จากคุณ : อ้วนดีนะ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 19:08:20

ความคิดเห็นที่ 11 ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน แต่ก่อนอื่นขอสงสัยก่อนว่าเทวดานางฟ้ามีจริงหรือป่าว ถ้ามีก็จะพยายามหาคำตอบ แต่ถ้าไม่มีจริง จะได้ไม่เสียเวลามานั่งคิด จากคุณ : Persimon เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 19:31:06

ความคิดเห็นที่ 12 ถ้าตายไปแล้วไปเกิดเป็นนางฟ้าเทวดาแบบที่คุณชาวมหาวิหารเล่าให้ฟัง ก็คงไม่อยากเสียเวลาไปเกิดในสวรรค์ สวรรค์ก็ยังมีการวิวาทกันก่อให้เกิดกิเลสไม่หมดสิ้น ตายเมื่อไหร่ก็ขอเกิดเป็นมนุษย์เพื่อสะสมบารมีให้ถึงนิพพานเร็วๆดีกว่า จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 20:16:36

ความคิดเห็นที่ 13 เทวบุตร มีศักดิ์และสิทธิ์สูงกว่า เทพธิดา แนวโน้มของผู้ที่มีบุญมาก จะบังเกิดเป็นชาย เพราะ ชายเป็นเพศที่เลื่อนไหลไปสู่พระนิพพานได้ง่ายกว่าหญิง เห็นได้ชัดเจนเช่น พระราชมารดาของพระพุทธเจ้า จุติบนสวรรค์เป็นเทวบุตร จากคุณ : คิดว่ารู้แต่ไม่รู้ (ongardnrp) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 20:31:36

ความคิดเห็นที่ 14 ดูท่า ว่า การ เป็น บริวาร บนสวรรค์ จะ ลำบาก กว่า บนโลกมนุษย์ อีกนะนี่ ไปไหนมาไหนโดยอิสระ ก็ไม่ได้ ต้อง ขออนุญาตก่อน ด้วย ตกลง เป็น บริวาร หรือ ทาสสวรรค์ กันแน่ครับนี่ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 20:43:55

ความคิดเห็นที่ 15 คิดเหมือนพี่รินเลยค่ะ  อยากเกิดมาเปนคนที่ได้พานพบพระพุทธศาสนาอีก และอยากเปนคนผู้ชายด้วยค่ะ จะเจ้าชู้ซะ....เอ๊ยยย ปฎิบัติธรรมซะให้สุดๆ ไปเลยค่ะ ปอลิง:  ท่านมหานี่ต้องเล่านิทานสนุกแน่ๆ เลย  :-) แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 54 21:44:37 จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 21:42:39

ความคิดเห็นที่ 16 ผมกำลังจะถามต่อพอดีเลยครับ ว่าปัจจัยอะไรบ้างที่ทำให้เกิดเป็นนางฟ้าหรือเทวดา คิดว่าจะยึดติดกับเพศเดิมตอนเป็นมนุษย์ซะอีก จากคุณ : Sasadao เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:14:34

ความคิดเห็นที่ 17 ความคิดเห็นที่ 16                 ผมกำลังจะถามต่อพอดีเลยครับ ว่าปัจจัยอะไรบ้างที่ทำให้เกิดเป็นนางฟ้าหรือเทวดา คิดว่าจะยึดติดกับเพศเดิมตอนเป็นมนุษย์ซะอีก จากคุณ : Sasadao     เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:14:34              เทียบเคียงพระสูตรชื่อว่า สังโยคสูตร              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕              อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต              สังโยคสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=23&A=1298&Z=1339                   ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=48              อุบาสิกา ชื่อโคปิกา หรือเทวบุตร ชื่อโคปกเทวบุตร http://84000.org/tipitaka/read/?10/252-253              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html     แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 54 23:35:14

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณ และอนุโมทนาสำหรับ ข้อธรรม ที่คุณฐานาฐานะยกมาครับ เคยฟังธรรมบรรยาย ท่านเจ้าคุณโชดก เล่าถึงเรื่อง โคปกเทวบุตร นี้เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าอยู่ในพระไตรปิฎกบทไหน   ตอนนี้รู้แล้วอยู่ใน ทีฆนิกาย มหาวรรค "สักกปัญหสูตร" นี้เอง จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 00:01:03

ความคิดเห็นที่ 19 มีความเห็นที่เป็นตรรกะ  เกี่ยวกับเรื่องนี้  ตามกระทู้นี้  ที่เกี่ยวกับ  เทวดา  และนางฟ้า.........  ( ของศาสนาคริสต์  ก็มี  )  ความเห็นหนึ่งว่า................... นางฟ้า....เทวดา  ทั้งหลายนั้น  มีอยู่ได้  ก็เพราะมนุษย์  เป็นผู้สร้างมากับมือ  ก็ด้วยความคิดอันแยบคายของมนุษย์นักปราชญ์โบราณที่ต้องการสอนผู้คนให้ธำรงไว้ซึ่งความดีงามตลอดทั้งกาย  วาจา  และใจ ...... แท้ ๆ ๆ ๆ ๆ .....ดังนั้น........... * * * *   หากไม่มีมนุษย์ในโลกนี้..... ก็ไม่มีนางฟ้า  หรือเทวดา ฯลฯ   องค์ใด  องค์ไหน ๆ   เกิดขึ้นมาได้ดอก * * * * 1.  หากท่านไม่เชื่อ  .....ไม่ถึงกับต้องบอกว่า  " อย่าลบหลู่ "  แต่ขอให้ท่านคิดดู...ตรองดู   ด้วยตนเอง 2.  และหากท่านผู้ใดไม่เห็นด้วย  หรือเห็นต่างจากความเห็นนี้........ก็ขอได้โปรดแสดงความเห็นที่มีเหตุผลของท่านมาคัดค้านความเห็นนี้  ด้วยเหตุ  และผล....ด้วยความสุภาพ 3.  เคยได้แสดงในห้องศาสนาแห่งนี้มาแล้วว่า........ เรื่องราวต่างๆในพระไตรปิฎก  นั้น...........บรรพชนเก่าก่อนผู้เป็นพุทธศาสนิกชนระดับอริยบุคคลได้รวบรวม  สังคายนา  พระธรรมคำสั่งสอนของพระบรมศาสดาของเราไว้...เพื่อสั่งสอนแก่กุลบุตรรุ่นหลังๆ เพื่อธำรงไว้ซึ่งพระพุทธศาสนา  อันเป็นศาสนาที่สำคัญศาสนาหนึ่งของโลก แต่..........ท่านผู้รวบรวม  ผู้กระทำสังคายนาพระไตรปิฎก  หรือแม้พระพุทธองค์เองทรงตระหนักดีว่า   การสอนพระพุทธศาสนาให้คนทั่วไปที่มีสติปัญญาไม่เท่ากันนั้น...เป็นสิ่งที่ยาก เป็นความจริงที่เป็นมนุษย์เหมือนกัน..... แต่มนุษย์มีสติปัญญาในการเรียนรู้ไม่เท่ากัน   พระพุทธองค์จึงได้จัดแบ่งโดยเปรียบเป็นประเภทบัวสี่เหล่า....บัวในโคลนตม  ( ค่อนข้างจะโง่  สอนยาก )  บัวใต้น้ำ  บัวปริ่มน้ำ  จนถึงบุคคลประเภท  " บัวพ้นน้ำ "   คือพวกนี้  แค่พูดอธิบายให้ฟังนิดเดียว  ก็เข้าใจง่าย ดังนั้น  จึงได้มีการสอนในแบบบุคคลาธิษฐาน   ......คือเป็นคำกล่าวถึงสิ่งที่เป็นนามธรรม  ให้เป็นรูปธรรมหรือวัตถุ...ซึ่งเป็นวิธีการสอนแก่บุคคลที่ยังไม่ฉลาดพอ  หรือสติปัญญายังไม่มากพอที่จะเรียนรู้ธรรมะ   หรือคำอธิบายบางอย่างได้ จึงได้มี นางฟ้า   เทวดา  พญานาค   พญาครุฑ  พญามาร......ฯลฯ  ฯลฯ........ปรากฎอยู่ในพระไตรปิฎก  พระคัมภีร์สำคัญของชาวพุทธ  (  คริสต์  มีไบเบิล   อิสลามมี พระกุรอ่าน ) ...........มาสอนบัวจำพวกอยู่ใต้โคลนตม   หรือบัวใต้น้ำ ดังนั้น...ผู้ที่ทราบว่านางฟ้า   เทวดา  พญานาค  พญาครุฑ........ฯลฯ  คือสิ่งสมมุติขึ้นเพื่อการสั่งสอนพระศาสนาแก่บุคคลบางจำพวกที่  " สอนยาก  เข้าใจยาก"  เพราะสติปัญญายังไม่พร้อม  หรือยังไม่ถึง  ! ! !   แล้ว....เขาผู้นั้น ( ผู้ที่รู้แล้ว  )  จึงไม่ติดใจ  ถึงขนาดหลงทาง   ไปตามหาพญานาค......นางฟ้า..... หรือเทวดา  ในชีวิตจริง  ๆ ........ ไม่ติดใจ ....ไม่หลงทาง  โดยเฉพาะ  คนในพระศาสนาที่รู้กันว่าเป็นศาสนาของผู้รู้  ผู้ตื่น  ผู้เบิกบาน ( ซึ่งบางคนถึงขนาดเอาเป็นเอาตาย  เป็นตุ เป็นตะ กับเรื่องอย่างนี้ ) 4. ก็ในเมื่อมนุษย์  เป็นผู้สร้างเทวดา  และนางฟ้ามากับมือ....ดังนั้น  จึงน่าจะให้ความเสมอภาคโดยให้เทวดาและนางฟ้ามีสิทธิความเป็นอยู่เท่าเทียมกัน........ แต่ก็ไม่แน่  เพราะบรรพชนสมัยโบราณท่านได้สร้างเทวดา  และนางฟ้าขึ้นมา...ด้วยความคร่ำครึ.......มีจิตใจกดขี่ทางเพศ....ก็อาจสร้างให้เทวดามีความเป็นอยู่ดีกว่านางฟ้า  ก็ย่อมได้ 5.  ขอเรียนว่า  นี่เป็นความเห็นหนึ่งของคนที่นับถือศาสนาพุทธด้วยความบริสุทธิใจ.....แต่หากท่านใดไม่เห็นด้วย...ขอได้โปรดระลึกว่า....ที่นี่  พันทิพ  คือเวทีสาธารณะที่ท่านจะได้มีโอกาสฟังความเห็นต่างอันหลากหลาย   ของผู้คน  ที่เป็นคนพุทธเหมือนกับท่าน....มีความเคารพศรัทธาในพระธรรมขององค์พระสมณโคดม  เหมือนท่าน..........แต่   เขามีมุมมองที่เข้าใจ  และศรัทธาในพระพุทธศาสนาที่แตกต่างไปจากท่าน................ ก็ดีกว่าไม่รู้... หรือไม่มีโอกาสได้เข้ามาในพันทิพ....มิใช่หรือ   ท่าน ? ? ? สุดท้าย...หากท่านไม่เห็นด้วย....ขอเตือนว่า  จงแสดงเหตุผลคัดค้านออกมาด้วยความสุภาพ  ในแบบสาวกที่ดีของพระพุทธองค์ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 02:44:30 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 02:36:31 จากคุณ : Detente เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 01:53:04

ความคิดเห็นที่ 20 เพศไหนก็เสมอกันหมด มีโอกาสบรรลุธรรมได้เหมือนกันหมด จากคุณ : โอไซริส เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 03:00:21

ความคิดเห็นที่ 21 ข้อแตกต่างก็มีบ้าง แต่การกดขี่นั้นไม่มี เพราะทุกอย่างเป็นไปตามกำลังบุญ เทพบุตรที่บุญน้อยกว่าเทพธิดา ก็ต้องเป็นบริวารของเทพธิดา ที่เห็นได้ชัดก็คือ ผู้ปกครองในสวรรค์ทุกชั้น จะเป็นเทพบุตรเท่านั้น จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 03:03:18

ความคิดเห็นที่ 22 ขอแสดงความเห็น ต่อ คุณ Detente ในส่วนที่มีการกล่าวพาดพิงถึง "พระไตรปิฎก" นะครับ ---------------------------------------------------------------- 1 ประการที่หนึ่ง ที่ คุณ Detente กล่าวว่า เรื่องเทวดา เป็นเรื่อง แต่งสมมติขึ้นมา (โดยพาดพิงถึงพระไตรปิฎก) คำกล่าวนี้ถือเป็นคำกล่าวที่ไม่จริง โดยพิจารณาจาก เรื่อง พญาม้ากัณฑกะ ของเจ้าชายสิทธัตถะ ที่เมื่อตายลงก็ได้ไปเกิดเป็น เทพบุตร และต่อมาได้มาฟังธรรมกับพระพุทธองค์ และได้สำเร็จเป็นโสดาบันในกาลนั้น (กัณฐกเทพบุตร ได้ตอบพระโมคคัลานะถึงตอนเป็นพญาม้ากัณฐกที่ได้ตายลงว่า)                          "พระมหาบุรุษมิได้มีความอาลัย                          ละทิ้งข้าพเจ้ากับฉันนะอำมาตย์ไว้ ทรงหลีกไป ข้าพเจ้าได้เลียพระบาท                          ทั้ง ๒ ของพระองค์ ซึ่งมีเล็บอันแดง ด้วยลิ้น ร้องไห้ แลดูพระลูกเจ้า                          ผู้มีความเพียรอันยิ่งใหญ่เสด็จไปอยู่ ข้าพเจ้าป่วยอย่างหนักเพราะมิได้เห็น                          พระมหาบุรุษศากโยรส ผู้มีศิริพระองค์นั้น ข้าพเจ้าได้ตายลงอย่างรวดเร็ว                          ด้วยอานุภาพแห่งปีติและโสมนัสนั้น ข้าพเจ้าจึงได้มาอยู่ยังวิมานนี้ อัน                          ประกอบด้วยกามคุณอันเป็นทิพย์ ดุจท้าวสักกเทวราชผู้เป็นใหญ่ในเทพบุรี                          ฉะนั้น ".................                          "ก็กัณฐกเทพบุตรนั้น เป็นผู้กตัญญูกตเวที ได้เข้าเฝ้าพระศาสดาฟังพระ-                          ดำรัสของพระศาสดาผู้มีพระจักษุแล้ว ได้บรรลุธรรมจักษุกล่าวคือโสดา                          ปัตติผล ได้ชำระทิฏฐิและวิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาสของตนให้บริสุทธิ์                          ถวายบังคมพระบาททั้งสองของพระศาสดา แล้วอันตรธานไปในที่นั้น                          นั่นเอง." http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=26&A=2622&Z=2678&pagebreak=0 ---------------------------------------------------------------- 2 ประการที่สอง การที่ คุณ Detente กล่าวพาดพิงพระไตรปิฎก ว่า "การที่แสดงเรื่องเทวดา โอปปาติกะ เป็นการแสดงแก่ บุุคคลที่เป็นบัวในโคลนตม  ( ค่อนข้างจะโง่  สอนยาก ) " คำกล่าวนี้ถือเป็นคำกล่าวที่ไม่จริง โดยจะยกคำที่ทรงตรัสแสดงแก่ พระสารีบุตร (ผู้เป็นเิลิศทางปัญญา) เช่น "พ. ดูกรสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มี จิตผูกพันในผลให้ทาน ไม่มุ่งการสั่งสมให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า ตายไป แล้วจักได้เสวยผลทานนี้ แต่ให้ทานด้วยคิดว่า ทานเป็นการดี เขาผู้นั้นให้ทาน นั้นแล้ว เมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดาชั้นดาวดึงส์ เขาสิ้น กรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่แล้ว ยังเป็นผู้กลับมา คือ มาสู่ ความเป็นอย่างนี้ ฯ" http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=23&A=1340&Z=1436 ---------------------------------------------------------------- และขอเสริมเพิ่มเติมว่า สัมมาทิฐิที่ยังเป็นสาสวะ และ สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ ย่อมเกื้อหนุนเป็นปัจจัยแก่กัน ไม่ขัดแย้งหรือข่มขี่กัน นั้นแลจึงเป็นธรรมแท้ในบวรพระพุทธศาสนา --------------------------------------------------   [๒๕๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัมมาทิฐิที่ยังเป็นสาสวะ เป็นส่วนแห่งบุญ ให้ผลแก่ขันธ์ เป็นไฉน คือ ความเห็นดังนี้ว่า ทานที่ให้แล้ว มีผล ยัญที่บูชา แล้ว มีผล สังเวยที่บวงสรวงแล้ว มีผล ผลวิบากของกรรมที่ทำดี ทำชั่วแล้ว มีอยู่ โลกนี้มี โลกหน้ามี มารดามี บิดามี สัตว์ที่เป็นอุปปาติกะมี สมณพราหมณ์ ทั้งหลาย ผู้ดำเนินชอบ ปฏิบัติชอบ ซึ่งประกาศโลกนี้โลกหน้าให้แจ่มแจ้ง เพราะรู้ยิ่งด้วยตนเอง ในโลก มีอยู่ นี้สัมมาทิฐิที่ยังเป็นสาสวะ เป็นส่วนแห่งบุญ ให้ผลแก่ขันธ์ ฯ       [๒๕๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปัญญา ปัญญินทรีย์ ปัญญาพละ ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ ความเห็นชอบ องค์แห่งมรรค ของภิกษุผู้มี จิตไกลข้าศึก มีจิตหาอาสวะมิได้ พรั่งพร้อมด้วยอริยมรรค เจริญอริยมรรคอยู่ นี้แล สัมมาทิฐิของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค ฯ ภิกษุนั้นย่อมพยายามเพื่อละมิจฉาทิฐิ เพื่อบรรลุสัมมาทิฐิ ความพยายาม ของเธอนั้น เป็นสัมมาวายามะ ฯ .........   [๒๘๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์ ผู้ใดผู้หนึ่งพึงสำคัญ ที่จะติเตียน คัดค้านธรรมบรรยายมหาจัตตารีสกะนี้ การกล่าวก่อนและการกล่าว ตามกัน ๑๐ ประการ อันชอบด้วยเหตุของสมณะหรือพราหมณ์ผู้นั้น ย่อมถึง ฐานะน่าตำหนิในปัจจุบันเทียว ถ้าใครติเตียนสัมมาทิฐิ เขาก็ต้องบูชา สรรเสริญ ท่านสมณพราหมณ์ผู้มีทิฐิผิด ถ้าใครติเตียนสัมมาสังกัปปะ เขาก็ต้องบูชา สรรเสริญท่านสมณพราหมณ์ผู้มีสังกัปปะผิด...... ......... ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณะหรือพราหมณ์พวกใดพวกหนึ่ง พึงสำคัญที่จะ ติเตียน คัดค้านธรรมบรรยายมหาจัตตารีสกะนี้ การกล่าวก่อนและการกล่าว ตามกัน ๑๐ ประการ อันชอบด้วยเหตุของสมณะหรือพราหมณ์พวกนั้น ย่อมถึง ฐานะน่าตำหนิในปัจจุบันเทียว ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้พวกอัสสะและพวกภัญญะ ชาวอุกกลชนบท ซึ่งเป็นอเหตุกวาทะ อกิริยวาทะ นัตถิกวาทะ ก็ยังสำคัญที่ จะไม่ติเตียน ไม่คัดค้านธรรมบรรยายมหาจัตตารีสกะ นั่นเพราะเหตุไร เพราะ กลัวถูกนินทา ถูกว่าร้าย และถูกก่อความ ฯ....... http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=3724&Z=3923 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 04:57:08 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 04:48:35 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 04:43:47

ความคิดเห็นที่ 23 คนตาบอดแต่กำเนิด  ย่อมไม่มีทางเข้าใจว่า  สีสรรค์ต่างๆคืออะไร  ภาพของท้องฟ้า  วิว  ทิวทัศน์  ป่าเขา  และอะไรต่างๆในโลกนี้คืออะไร   คนตาบอดประเภทนี้รู้จักสีเดียวคือ สีดำเท่านั้น   ย่อมปฏิเสธสีอื่นๆทั้งหมด    ยืนยันกระต่ายขาเดียวว่า  สีมีสีเดียวคือสีดำ  เท่านั้น .... เรื่อง เทวดา ผี เปรต  ฯ อะไรต่างๆ  ไม่ต้องเชื่อใครก็ได้  ถ้ามีกำลังจิตพอ จะสามารถพิสูจน์ได้ด้วยตนเอง  แล้วจะรู้ว่าที่ตำรากล่าวไว้นั้น จริงเท็จแค่ไหน ...แต่ถ้าเป็นคนบ้อลัด  ความสามารถไม่ถึง  ก็หมดหนทาง...แค่นั้น จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 08:31:39

ความคิดเห็นที่ 24 เราเชื่อว่าเทวดา นางฟ้ามีจริง แต่จะในรูปแบบไหนนั้นอีกเรื่องนึง ใช่...เราอาจจะเป็นบัวในโคลนตม....แล้วยังไงเหรอ  ??? จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 10:04:32

ความคิดเห็นที่ 25 ... แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 10:39:49 จากคุณ : ย้ง (suanplu) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 10:38:21

ความคิดเห็นที่ 26 ลองหาคำอธิบายแบบวิทยาศาสตร์นะครับ ถ้าตั้งสมมติฐานว่าจิตวิญญาณของมนุษย์คือพลังงานในรูปแบบหนึ่ง และจิตนั้นมีแรงดึงดูดกระทำต่อกัน ทำให้เราเกิดความรู้สึกต่างๆ ได้ เช่น หากเราอยู่ในสถานที่อัปมงคล เช่น ที่มีคนตายหรือฆ่าตัวตายจำนวนมาก เราก็จะรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ เกิดความเศร้าหมอง เกิดความทุกข์ตามไปด้วย ในขณะเดียวกัน ถ้าเราอยู่ในสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยจิตใจที่ดีงาม เช่น วัดวาอาราม สถานที่ปฏิบัติธรรม หรืองานการกุศลต่างๆ เราก็จะรู้สึกร่มเย็น อิ่มเอิบ มีความสุข เบิกบานใจ แค่จิตของคนจำนวนหนึ่งยังส่งผลให้จิตของเรายังรับรู้ความรู้สึกนั้นได้ ลองคิดดูว่าตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มนุษย์เกิดแก่เจ็บตายไปกี่ล้านล้านล้าน และหากจิตนั้นไม่สูญหาย จะมีพลังดึงดูดมหาศาลแค่ไหน และส่งผลให้เราได้รับรู้ความรู้สึกที่ไหลเวียนในกระแสแห่งจิตนั้นได้มากมายเท่าใด จิตที่เหมือนกันก็ย่อมดึงดูดเ้ข้าหากัน จิตที่ดีงามเมื่อหลุดจากร่างกายไปจะถูกดึงดูดไปสู่กระแสแห่งจิตขนาดใหญ่ที่ดีงามเหมือนกันย่อมพบกับความสุข ความปิติยินดี ส่วนจิตที่ไม่ดีก็ย่อมจะถูกดึงดูดไปสู่กระแสจิตขนาดใหญ่ที่ไม่ดีเหมือนกัน ย่อมพบกับความทุกข์ และความทรมาน น่าจะเป็นคำตอบของเรื่องสวรรค์ นรกในทางวิทยาศาสตร์ได้ว่าทำไมคนดีตายถึงไปสวรรค์ ส่วนคนไม่ดีตายไปถึงต้องลงนรก จากคุณ : Sasadao เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 11:44:50

ความคิดเห็นที่ 27 ทำไม ตายไป แล้ว ขึ้น สวรรค์ แล้ว ยัง ต้อง เป็น บริวาร ให้แก่ คน ที่มี บุญ มากกว่า ด้วย หละ ต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้ หรือ   ต้องมีการ แบ่งชั้นวรรณะ ด้วย มัน คล้าย วรรณะ ของ พราหมณ์ อย่างไร ไม่รู้ ครับ 4 วรรณะ หรือว่า คน บน สวรรค์ ถือ ตัว ว่า ตัว มี บุญ มากกว่า คนอื่น เลยต้อง อยู่เหนือ คนอื่น แบบนี้ หรือเปล่าครับ ----------------- ก็ แค่ เอา ความคิด ของ มนุษย์ขี้เหม็น ไปคิดเรื่อง เทวดา ก็เท่านั้นครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 13:16:58

ความคิดเห็นที่ 28 อย่างที่บอกมาแล้วหลายครั้งว่าการเปลี่ยนความเชื่อของคนเรานั้นยากยิ่ง จะไปเปลี่ยนความเชื่อคนอื่นยิ่งยากกว่าเปลี่ยนความเชื่อของเราเอง เพราะเรามักคิดว่ามันถูกต้องถึงได้ยึดถือเชื่อมั่น สำหรับคำตอบของคำถามที่ว่ามีจริงหรือไม่มีนั้น คงมีคำตอบที่ถูกเพียงข้อเดียว สำหรับผมเองอย่าว่าแต่นางฟ้าเทวดา พระอินทร์ พระพรหมเลย แม้แต่นรกสวรรค์ตามความคิดของชาวพุทธก็ยังไม่คิดว่ามีเลย เพราะสวรรค์อยู่ในอกนรกก็อยู่ในใจนี่แหละ อยู่ที่เดียวกันเลยสุขก็ตรงนี้ทุกข์ก็ตรงนี้ ถ้าจะมีนรกสวรรค์จริงก็ต้องเป็นสากลที่เหมือนกันในความคิดของคนทั่วโลกซิ ไม่งั้นเราก็ไปหานรกที่ไม่น่ากลัว สวรรค์ที่ไปง่ายๆของศาสนาอื่นกันหมดซิ ทำไมต้องมากระหนํ่าทำบุญแบบสะสมแต้มในศาสนาพุทธด้วยละ ตามคห 19 ของคุณDetente ก็พูดอธิบายได้ชัดเจนมาก ผมก็คิดแบบนี้แต่รวบรวมความคิดอธิบายออกมาเป็นแบบนี้ไม่ได้ ผมไม่แปลกใจที่มีคนไม่เห็นด้วย(ความจริงไม่แปลกเลย เพราะมีคนเชื่อตามนี้น้อยมาก)เพราะความคิดความเชื่อที่ปลูกฝังใส่หัวของเราสืบเนื่องกันต่อมานับพันปีนั้นจะให้เปลี่ยนกันในชั่วข้ามวันนั้นยากมาก เอาง่ายๆแค่มีใครสักคนชมว่าคุณสวย หล่อ แค่นี้คุณก็เคลิ้มไปแล้ว ไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่จริงก็ตาม เพราะเราทุกคนอยากฟัง อยากเชื่อในสิ่งที่เราอยากฟังอยากเชื่อมากกว่าจะฟังหรือเชื่อในสิ่งที่ควรจะฟังหรือเชื่อ ที่พระพุทธเจ้าแบ่งบัวออกเป็นสี่เหล่านี่ชัดเจนมากๆโดยเฉพาะบัวที่อยู่ในโคลนตม ท่านว่าจะต้องตกเป็นอาหารของเหล่าปูปลา ไม่สามารถโผล่พ้นมาพบแสงเดือนแสงตะวันได้ อ้ออีกอย่าง แอบสงสัยว่าทำไมบางคนชอบยกข้อความมาให้อ่านแบบยืดยาว อยากฟังแบบสรุปด้วยความรู้และความเข้าใจของคนที่ยกมาประกอบด้วยมากกว่า จากคุณ : Persimon เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 13:37:18

ความคิดเห็นที่ 29 นิทานเรื่อง เต่ากับปลา http://talk.mthai.com/topic/124448 เต่า...กับ...ปลา กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในสมัยที่สัตว์ทั้งหลาย ยังสามารถพูด คุย ติดต่อสื่อสารกันได้เหมือน คน ณ ดินแดนที่แสนสงบมีหนองน้ำแห่งหนึ่ง อยู่ชายป่าในหนองน้ำนั้นอุดมสมบูรณ์ไปด้วย พืชพันธุ์ไม้น้ำ และ สัตว์น้ำ มากมาย หลากหลายเผ่าพันธุ์ซึ่งอาศัยพึ่งพา กัน และ ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขตาม อัตภาพ วันหนึ่งเต่าน้อยตัวหนึ่งได้ขึ้นมาเยี่ยมชม ที่ชายน้ำดั่งที่เคยทำ และในวันนั้นเต่าน้อย มีความคิดว่าน่า จะออกเยี่ยมชม ไปให้ไกลกว่าที่เคยได้เห็นได้เคยสัมผัส จึงได้ ขึ้นจากน้ำและ เดินท่องไปในชายป่า ลึกเข้าไปเป็นลำดับ ได้เห็นสิ่งต่างๆ มากมายผีเสื้อโบยบินเป็นอิสระ สีสัน สวยงาม สัตว์ป่า สองเท้า สี่ เท้า มีเขามีงา มีนอ สีขาวสีดำสีเหลือง มีลายขาวดำ น้อยใหญ่ หากินกันอยู่อย่างเป็นสุข ตาม ธรรมชาติ ต้นไม้ใหญ่ตระหง่านสูงใหญ่ มีนกกา เกาะส่งเสียงกันอื้ออึง ต้นเล็กพลิ้วไหว โอนเอนไปมาตา มกระแสลม นกใหญ่น้อย บินโฉบฉวัดเฉวียน ไปมาสรรพสำเนียง น่าชม ต้นไม้ ออกดอกออกผล เป็น อาหาร หลากหลาย ดอกไม้ พืชพรรณ สีสันสวยงาม ตระการตาแสงอาทิตย์ อันเจิดจ้า เป็นประกายให้ ความสว่างและอบอุ่นแก่สรรพชีวิต เป็นที่ตื่นตาตื่นใจ ต่อ เต่าน้อย เมื่อได้ท่องชมธรรมชาติ จนได้เวลากลับ เต่าน้อย ก็เดินทางกลับออกจากราวป่ามาสู่หนองน้ำอันเป็น ที่ พำนักอาศัย ด้วยความตื่นเต้น กับสิ่งที่ได้พบเห็นมา จึงได้นำสิ่งที่ได้พบเห็นมา ถ่ายทอดสู่ผองเพื่อน ปลา ใหญ่ ปลาน้อย ทั้งหลายให้ได้ฟัง หวังว่าเหล่าเพื่อนปลาใหญ่น้อยจะพลอยมีความสุข และตื่นเต้นเช่น เดียวกับตน ด้วยดวงใจ อันพองโต กระตือรือร้น แต่ สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่า ปลาน้อย ปลาใหญ่ต่างไม่พอใจ และกล่าวหาว่าเต่าน้อย เปลี่ยนไป กล่าวหาว่า เต่าน้อยเป็น ผู้ที่ขี้ปด มดเท็จ โกหกหลอกลวงเล่าเรื่องต่างๆที่ไม่มีทางเป็นจริงได้ให้ฟัง จึงพากันลงความเห็นว่า เต่าน้อยเป็นผู้ที่ ไม่สมควรที่จะคบหา ต่อไป พากันตัดมิตรภาพ ตัดความสัมพันธ์ อันดีแต่ ก่อนมาและพากัน ขับไล่เต่าน้อยให้ ออกไปจากหนองน้ำ ในทันที โดยมิพักว่าจะพิจารณาหรือ ไตร่ตรองสอบถามความใดในสิ่งใดๆ . นิทานก็จบลงตรงความเศร้าที่ไม่สมควรเกิดขึ้น...... ----------------- เพื่อนๆว่านิทานเรื่องนี้ให้ข้อคิดอย่างไรคะ??  :) จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 15:02:58

ความคิดเห็นที่ 30  พระธรรมในศาสนาพุทธนั้น เปรียบเสมือน "ผลมังคุด"    การกินผลมังคุดนั้น หากบุรุษคนโง่ ที่กินมังคุดไม่เป็น ก็จะใช้ปาก กัดกินทั้งเปลือกเสียทีเดียว กว่าจะกัดเข้าไปเจอเนื้อในหวานฉ่ำได้ ก็กินทั้งรสฝาดทั้งรสขมในเปลือกมังคุดเข้าไปเยอะเลย   คนทั่ว ๆ ไป ที่ไม่โง่ ก็จะใช้วิธีบิเปลือก หรือใช้เครื่องมือเช่นมีด หั่น แงะ เอาเปลือกออกแล้วทิ้งเปลือกไปเสีย กินแต่เนื้อในของผลมังคุดนั้น อร่อยสาสมใจอยาก   คนที่เฉลียวฉลาด ก็เอาเปลือกออก แล้วกินผลเนื้อในเหมือนกัน  แต่เปลือกก็ไม่ทิ้ง เอาไปตากแห้ง แล้วเอามาบดปรุงเป็นยาสมุนไพร เอาไว้ใช้กินเป็นยา ยามที่เจ็บป่วย   แต่ที่น่าคิด น่าฉงน ก็คือ บางคน บางวัด จะว่าฉลาดหรือโง่ ก็ไม่ทราบแน่ เห็นเอาเปลือกมังคุด มาตากแดด กองพะเนินเทินทึก เต็มทั้งลานวัด แถมเนื้อในก็ไม่ได้กิน เพราะดันไปเก็บเอามาแต่ "มังคุดเน่า ๆ "  หรือไม่ก็  "มังคุดกลายพันธุ์" ด้อยคุณภาพ เนื้อในแข็งเป็นไตทุกลูก    ก็คงได้แต่ภาวนาว่า ขอให้พวกเขาได้ โชคดี ไปหาซื้อมังคุดพันธ์ดี ๆ ที่ไม่กลายพันธุ์ มากินกันบ้าง.......สาธุ จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 15:13:02

ความคิดเห็นที่ 31 #15น้องสไมล์ พี่เอิงอยากไปพบพระโสดาบัน จึงอยากเกิดเป็นเทพบุตร ขอให้ได้มีโอกาสพบเท้าสักกะ แล้วจะถามเท้าสักกะให้ท่านช่วยเล่าเกี่ยวกับพระพุทธเจ้าให้ฟัง ไม่แน่อาจได้พบ โคปกเทพบุตร. หรือไปฟังท่านปัญจสิกขะดีดพิณให้ฟังก็คงจะบันเทิงรื่นรมย์ดี  :) จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 15:16:18

ความคิดเห็นที่ 32 ความคิดเห็นที่ 28 อ้ออีกอย่าง แอบสงสัยว่าทำไมบางคนชอบยกข้อความมาให้อ่านแบบยืดยาว อยากฟังแบบสรุปด้วยความรู้และความเข้าใจของคนที่ยกมาประกอบด้วยมากกว่า จากคุณ : Persimon   ---------------------- ตามความเข้าใจของเรานะคะ การยกข้อความมาให้อ่าน เช่นยกข้อความในพระสูตร พระไตรปิฏก หรือในต้นฉบับใดๆ ก็เพื่อให้คนอ่าน ได้อ่านจากข้อความที่กล่าวถึงเรื่องนั้นๆตามจริง เพื่อจะได้ใช้สติปัญญาส่วนตัว ได้ไตร่ตรองข้อเท็จจริงตามเหตุและผลน่ะค่ะ อีกส่วนหนึ่งเพื่อเป็นการเคารพผู้กล่าวข้อความนั้นๆด้วย เช่น ถ้าเป็นพระพุทธดำรัส ก็คงข้อความเดิมของพุทธดำรัส ไม่ได้ใช้ความเข้าใจจากการแปลความหมายของตนเองมากล่าวอ้าง ซึ่งอาจจะไม่ตรงกับความหมายจริงๆก็ได้ บางท่านยกข้อความแล้ว ก็แสดงความเห็นส่วนตัวเพิ่มไปด้วย บางท่านอาจจะไม่แสดงความเห็นเพิ่ม เพราะเห็นว่า ข้อความที่ยกมาแสดงนั้น ครอบคลุมคำถามที่ถามได้หมด ส่วนตัวก็ว่าดีนะคะ แม้บางข้อความก็ยืดยาวมาก ชนิดว่าเห็นทีแรกก็แอบขี้เกียจอ่านละ อิอิ แต่ส่วนใหญ่ ที่ลองตั้งใจอ่าน จะพบว่า เสียดายมากถ้าไม่ได้อ่านค่ะ :) จากคุณ : อ้วนดีนะ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 15:24:34

ความคิดเห็นที่ 33 หากอยากร้องอ๋อ...ในเรื่องแบบนี้ อยากจะขอแนะนำว่า ให้อ่านเรื่องเกี่ยวกับ วัฒนธรรมอินเดียโบราณ ศาสนาโบราณอินเดีย ฯลฯ    แล้วจะรู้ว่า แท้จริงนั้น เรื่องราวบนสวรรค์นั้น ไม่ใช่เรื่องออริจินัล ของชาวพุทธหรอก มันเกิดมีมาก่อน นมนาน กาเล ก่อนพระพุทธเจ้าเกิดนับพัน ๆ ปีแล้ว    ดังนั้น เทพเทวดา สายพันธุ์พราหมณ์-อินดู และสายพันธ์พุทธ เถรวาท-มหายาน  มาผสมพันธ์กันซะจนมั่วไปหมด โดยเฉพาะในคัมภีร์พุทธ ยุคหลัง ๆ (ที่พระพุทธองค์ ไม่ได้ทรงเกี่ยวข้องกับการบันทึก แต่ประการใด ) อ่านๆ ไปศึกษาไป ก็สนุก ม่วนชื่น และ หร๋อยจั่งฮู้ ลำแต้ ๆ  เด้อคั่บ... ผมเองก็ใจครึ้ม ๆ ข้าง ๆ จะเชื่อไปตามนั้นเหมือนกันแหล่ะ เพราะมันหนุกดีอ่ะ..คนเรายังไง๊ ยังไง ก็ชอบเรื่องสนุก ๆ แหล่ะ   โดยผมเอง ก็คิดคล้าย ๆ คุณเอิงเอย บ้างบางจุด ตรงที่ บอกว่า อยากจะไปเจอท้าวสักกะ และเทพบุตรต่าง ๆ ฯลฯ     ผมเองก็อยากจะไปเจอท้าวสักกะบ้างเหมือนกัน เพราะเท่าที่ทราบมา หมอนั่น มีนางฟ้า นางอัปสร สะสมเอาไว้ตรึม เต็มฮาเร็มเลย ผมกะว่าจะขึ้นไปขอแบ่งมาสัก 250 นาง เพราะแกมีตั้ง 500 น่ะ ที่คอยนวดเท้าแกอยู่น่ะ...เทพจริง ๆ เรย   ส่วน มาตุลีเทพบุตร เจ้านี่ก็ขับรถเก่งเหลือเกิน ผมกะว่า จะไปเชิญมาเป็นคนขับรถประจำตัวผมดูสักพัก ให้หมอนี่ขับรถใน กทม.  คิดว่าน่าจะแหล่มดี    ส่วนปัญจสิขะ เทพบุตร นักดีดพิณนั่น ผมว่า หากจะเชิญแกมาดีดพิณที่บ้านผมมั่ง ในมื้อค่ำ ก็น่ารื่นรมย์ไม่น้อย  แต่ผมคิดว่า ระยะหลัง ๆ นี้ นายคนนี้คงตกงานแล้วล่ะ เพราะคิดว่า ท้าวสักกะ คงทนเสียงรบเร้าจากบรรดา น้อง ๆ หนู ๆ อัปสรทั้งหลาย ไม่ไหว ที่เรียกร้องให้เปลี่ยนตัวเป็น เอลวิส เพรสลีย์  และไมเคิล แจ๊กสัน เรียบร้อยแล้ว  (ขนาดในการ์ตูนมหาชนก ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เอลวิส ยังกลายเป็นเทวดา ดีดกีต้าร์ ร้องเพลงร๊อก อยู่บนสวรรค์เลยนะ หวังว่า หลายท่านคงเคยเห็น เคยอ่านมาบ้างแล้ว)    ปล. ยังมีอีกหลาย ๆ องค์ ที่ผมอยากพบตัว จะได้เรียกมาทำงานบนโลกมนุษย์บ้าง เพราะแต่ละองค์ คุณสมบัติเหมาะแก่การงาน....เทพพวกนี้ มันคอยกัดกินมันสมองชาวพุทธมานาน นักหนาแล้ว จับมาใช้งานรับใช้มนุษย์ซะให้เข็ด จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 16:07:47

ความคิดเห็นที่ 34 ซ้ำจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 19:33:27 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 16:08:21

ความคิดเห็นที่ 35 ซ้ำจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 19:34:08 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 16:11:04

ความคิดเห็นที่ 36 เอ๊ะ  น้องพลับหรือเปล่านี่  เบิ้ลสามเชียวนะ   อิอิ เป็นมนุษย์ขรี้เหม็นๆ ก็ล้วนยัง "โง่" ด้วยกันถ้วนหน้า  อย่าได้มาอวดว่าขรี้ตัวเองหอมเชียวนะ จาอ้วกกกกกกกกกก ! จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 16:25:13

ความคิดเห็นที่ 37 คุณรถเรณู ท้าวสักกะท่านเป็นพระโสดาบัน นะคะ. คุณเรียกว่า "หมอนั่น"   เราฟังดู น้อยค่าไปมากหน่อย ที่เราอยากไปพบท่านเหล่านี้เพราะท่านอยู่ร่วมสมัยและเคยเฝ้าพระพุทธเจ้าจริงๆ มีพระสูตรรองรับไว้ว่าท้าวสักกะท่านบรรลุโสดาบัน เรากล่าวถึงท่านเหล่านั้นด้วยความชื่นชม ศรัทธา ไม่ได้คิดอยากพบท่านเพื่อชวนเป็นเพื่อนเล่นหรือกดหมิ่น แต่อย่างใด แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 16:33:15 จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 16:31:44

ความคิดเห็นที่ 38 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒ ทีฆนิกาย มหาวรรค ๘. สักกปัญหสูตร .....   [๒๗๒] ก็เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสไวยากรณ์ภาษิตนี้อยู่ ดวงตาเห็นธรรม อันปราศจากธุลี ปราศจากมลทิน บังเกิดขึ้นแก่ท้าวสักกะจอมเทพว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่ง มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งมวลล้วนมีความดับเป็นธรรมดา และบังเกิด ขึ้นแก่เทวดาแปดหมื่นพวกอื่น ปัญหาที่เชื้อเชิญให้ถามที่ท้าวสักกะจอมเทพทูล ถามนั้น พระผู้มีพระภาคทรงพยากรณ์แล้ว ด้วยประการดังนี้ เพราะฉะนั้น คำว่า สักกปัญหา จึงเป็นชื่อของไวยากรณ์ภาษิตนี้ ฉะนี้แล ฯ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_line.php?B=10&A=5727 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 17:31:36

ความคิดเห็นที่ 39 ผมก็มีนิทานเรื่องนึงมาเล่าให้ฟัง พอดีไปเจอมาโดยบังเอิญ และไม่น่าเชื่อ มันคล้ายๆกับเรื่องข้างบน ถ้ามีถ้อยคำที่เหมือนกันบ้าง ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย เพราะมันเผอิญคล้ายกันจริงๆ เต่าหลังตุง...กับ...ปลาหน้าโง่ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในสมัยที่สัตว์ทั้งหลาย ยังสามารถพูด คุย ติดต่อสื่อสารกันได้เหมือน คน ณ ดินแดนที่แสนสงบมีหนองน้ำแห่งหนึ่ง อยู่ชายป่าในหนองน้ำนั้นอุดมสมบูรณ์ไปด้วย พืชพันธุ์ไม้น้ำ และ สัตว์น้ำ มากมาย หลากหลายเผ่าพันธุ์ซึ่งอาศัยพึ่งพา กัน และ ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขตาม อัตภาพ วัน หนึ่งเต่าน้อยตัวหนึ่งได้ขึ้นมาเยี่ยมชม ที่ชายน้ำดั่งที่เคยทำ และในวันนั้นเต่าน้อย มีความคิดว่าน่า จะออกเยี่ยมชม ไปให้ไกลกว่าที่เคยได้เห็นได้เคยสัมผัส จึงได้ ขึ้นจากน้ำและ เดินท่องไปในชายป่า ลึกเข้าไปเป็นลำดับ ได้เห็นสิ่งต่างๆ มากมายผีเสื้อโบยบินเป็นอิสระ สีสัน สวยงาม สัตว์ป่า สองเท้า สี่ เท้า มีเขามีงา มีนอ สีขาวสีดำสีเหลือง มีลายขาวดำ น้อยใหญ่ หากินกันอยู่อย่างเป็นสุข ตาม ธรรมชาติ ต้นไม้ใหญ่ตระหง่านสูงใหญ่ มีนกกา เกาะส่งเสียงกันอื้ออึง ต้นเล็กพลิ้วไหว โอนเอนไปมาตา มกระแสลม นกใหญ่น้อย บินโฉบฉวัดเฉวียน ไปมาสรรพสำเนียง น่าชม ต้นไม้ ออกดอกออกผล เป็น อาหาร หลากหลาย ดอกไม้ พืชพรรณ สีสันสวยงาม ตระการตาแสงอาทิตย์ อันเจิดจ้า เป็นประกายให้ ความสว่างและอบอุ่นแก่สรรพชีวิต เป็นที่ตื่นตาตื่นใจ ต่อ เต่าน้อย เมื่อได้ท่องชมธรรมชาติ จนได้เวลากลับ เต่าน้อย ก็เดินทางกลับออกจากราวป่ามาสู่หนองน้ำอันเป็น ที่ พำนักอาศัย ด้วย ความตื่นเต้น กับสิ่งที่ได้พบเห็นมา จึงได้คิดว่าจะนำสิ่งที่ได้พบเห็นมา ถ่ายทอดสู่ผองเพื่อน ปลา ใหญ่ ปลาน้อย ทั้งหลายให้ได้ฟัง หวังว่าเหล่าเพื่อนปลาใหญ่น้อยจะพลอยมีความสุข และตื่นเต้นเช่น เดียวกับตน ด้วยดวงใจ อันพองโต กระตือรือร้น… แต่… เจ้าเต่าหลังตุงก็ฉุกคิดได้ว่าเหล่า ปลาน้อย ปลาใหญ่ต่างก็อาศัยอยู่ในหนองนํ้านี้มาโดยตลอดนับได้หลายร้อยชั่วอายุปลา ไม่เคยออกไปเจอโลกแห่งความเป็นจริงภายนอก ไม่ว่าจะบอกจะเล่าอะไรที่เป็นความจริงแท้ที่ต่างไปจากสภาพในหนองนํ้านี้ ปลาพวกนี้ก็คงมีมิจฉาทิฐิไม่เชื่อและกล่าวหาว่าเรา เปลี่ยนไป กล่าวหาว่า เราเป็น ผู้ที่ขี้ปด มดเท็จ โกหกหลอกลวงเล่าเรื่องต่างๆที่ไม่มีทางเป็นจริงได้ให้ฟัง และจะพากันลง ความเห็นว่า เราเป็นผู้ที่ ไม่สมควรที่จะคบหา ต่อไป พากันตัดมิตรภาพ ตัดความสัมพันธ์ อันดีแต่ ก่อนมาและพากัน ขับไล่เราให้ ออกไปจากหนองน้ำ ในทันที…โดยมิพักว่าจะพิจารณาหรือ ไตร่ตรองสอบถามความใดในสิ่งใดๆ…….เผอิญเจ้าเต่าน้อยหลังตุงไปได้ยินนักปราชญ์คุยกันประโยคนึงว่า ข้อความอันเป็นจริงแต่พูดไปแล้วไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อันใด ไม่สมควรพูด เต่าน้อยหลังตุงจึงมิได้เล่าเรื่องที่ได้ไปพบมาแก่พวกปลา และอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขต่อไป นิทานก็จบลงตรงความสงบสุขก็ยังดำเนินต่อตามที่สมควรเกิดขึ้น...... เพื่อนๆว่านิทานเรื่องนี้ให้ข้อคิดอย่างไรครับ จากคุณ : Persimon เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 18:56:07

ความคิดเห็นที่ 40 ทำไมไม่ฝึกภาวนาให้ได้จิตรวมสงบหนักแน่นสักครั้ง ?  ความด้นเดาสงสัยจะได้หายไปซะที  ...ไม่งั้นก็เหมือนคนตาบอดมองหาดวงดาว จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 19:22:46

ความคิดเห็นที่ 41 คุณเอิงเอยครับ ความคิดของคุณ ก็เป็นของคุถณ ของผมก็เป็นของผม ในส่วนที่คล้ายกันก็คล้ายกัน ในส่วนที่ต่างกัน ก็ย่อมต่างกันครับ มันเป็นธรรมดามากครับในโลกมนุษย์นี้ ผมไม่เคยสนใจว่า หมอนั่นจะเคยเป็นโสดาบันหรือเป็นอะไร ก็อีแค่เรื่องชาดกจะเอาอะไรนักหนาเชียว (ใครยังไม่ทราบว่า แท้จริง นิทานชาดกคืออะไร ก็ต้องไปหาวิธี ทำความเข้าใจเอาเองซะ เรื่องนี้ คงยากที่เป่าปี่ให้ฟังแล้วล่ะ ต้องขวนขวายเอาเองบ้างนะ ) ส่วนใครจะเป็นทาสเทวดา ก็เชิญ ..แต่ ไม่ใช่ผมครับ (การที่ผมไม่สนใจจะแอบอิง หรืออาศัยฤทธานุภาพใด ๆ ของเทพเทวดา และไม่สนใจจะปลื้มในเทวดา ที่จมปลักอยู่ในกามคุณ พวกนั้น เป็นเรื่องที่ ผมมั่นใจในแนวคิดของผม ดังนั้น หากใครมีแนวคิดว่าจะเป็นทาสเทพเทวดา ก็เชิญ แต่อย่ามาชวนผมไปเป็นด้วย หวังว่า คงเข้าใจตรงกันนะ.....) สำหรับผม พวกเทพ เทวดา คือเพื่อน ร่วมโลก ร่วมภพ ร่วมจักรวาล (หากพวกนั้นมันมีอยู่จริง ๆ อ่ะนะ)   ปล. อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังเคารพ นับถือ สมมติเทวดา วิสุทธิเทวดา ตามฐานะของท่าน ที่มีอยู่จริง เห็นได้จริง แม้ในปัจจุบัน  แต่สำหรับ อุปัตติเทวดา แบบ ท้าวสักกะ หรือพวกนางฟ้า พวกนั้น หากมีจริง ๆ ผมก็ถือว่า โอเคน่ะ...เป็นแค่เพื่อนร่วมโลก ร่วมจักรวาล ..ให้ค่าได้แค่นั้นจริง ๆ ไม่อาจให้ได้มากกว่านั้น  หากเจ้าพวกนั้น ต้องการมากกว่า ก็เชิญมาเรียกร้องเอาได้ ตามสไตล์ ของแต่ละตน แต่ละท่านก็ดี ผมจะคอยดู หากถูกใจผม ผมก็อาจจะเชิญมาร่วมทานอาหาร ร่วมสังสรรค์ คุยสัพเพเหระ ดูสักครั้ง.......ผมเป็นเจ้าภาพเลี้ยงเทวดาเอง เอ้า..ใครสนิทกับ ท้าวสักกะ ก็ลอง นั่งเข้าฌาน ไปบอกหมอนั่นดูทีสิ ว่า รถเรณู เค้าพูดมาอย่างนี้ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 20:01:19 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 19:57:54 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 19:55:33 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 19:48:53 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 19:39:14

ความคิดเห็นที่ 42 #ความคิดเห็นที่ 24 รูปนางฟ้าสวยดี ......เมื่อคืน นั่งดูเรื่อง เทวดาไมเคิล พอดี..แสดงโดย จอห์น ทราโวต้า ...เป็นหนังเก่าที่น่าประทับใจ เรื่องหนึ่งทีเดียว  เทวดาฝรั่ง ต้องมีปีก ไม่งั้นบินไม่ขึ้น......อันนี้ เป็นการแสดงให้เห็นอย่างหนึ่งว่า ชนชาวตะวันตกนั้น เน้นแนวความคิดที่มีเหตุผล แม้แนวความคิดที่มีเหตุผลนั้น จะเป็นเรื่องจริง หรือไม่จริงก็ตาม แต่แนวคิดของเขา ต้องยืนอยู่บนพื้นฐาน ของความเป็นไปได้ ตามยุคตามสมัย  คนสมัยโบราณนั้น สิ่งที่จะบินได้ หรือเหาะได้นั้น จำเป็นอย่างยิ่ง ที่ควรจะต้องมีปีก ดังนั้น การรังสรร เทวดา และนางฟ้า ในยุคโบราณขึ้นมานั้น ก็ต้องมีปีก ตามแนวความคิดของมนุษย์ ผู้คิดสร้างสรรค์ นั่นเอง  เทวดา ตะวันออก ตามแนวคิด ของคนอินเดีย (ไทย และประเทศอื่นๆ) ไม่จำเป็นต้องมีปีกเลย เพราะ พวกเราคิดแค่เพียงว่า แค่การบริกรรม ทำปากมุบมิบ ๆๆๆๆๆ หรือว่าคาถา (อะไรสักอย่าง ซึ่งไม่จำเป็นต้องเกี่ยวกับการบิน) เทวดา ก็จะเหาะได้แล้ว ฯลฯ เรื่องประโลมโลกย์ พวกนี้ มันมาคู่กับตำนานต่าง ๆ มาแต่โบราณแล้วล่ะ บางคนก็คิดเป็นจริงเป็นจังมาก ๆ ทีดียว บางคน คิดแค่เพียงเรื่องราว เรื่องแต่ง ฯลฯ แต่ที่น่าประหลาดใจมาก ๆ ก็คือ คนที่เชื่อจริง ๆ ว่าเทวดามีจริง ๆ กลับกลายเป็นผู้ที่มักบันดาลโทสะจริต ขึ้นมาทันทีทันใดก่อนทุกครั้ง เมื่อพบว่า ผู้อื่นแสดง ความไม่เชื่อ ว่ามีอยู่จริง ๆ.....(อาจจะเป็นเพราะ มีความรู้สึกว่า รับไม่ได้ ที่ถูกมองว่า โง่ เง่า เต่าตุ่น อะไรประมาณนั้น) ก็น่าแปลกใจไม่น้อย แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 21:18:29 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 21:16:45 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 21:14:59

ความคิดเห็นที่ 43 ความคิดเห็น....ความคิดเห็น......ความคิดเห็น........ ในพันทิพ......ถือว่า  ความคิดเห็นตามสติปัญญาของท่านผู้ใดก็ตามที่แสดงมาในพันทิพ  ย่อมต้องได้รับการเคารพจากทุก ๆ ท่านที่แม้จะไม่เห็นด้วย  หรือเห็นต่าง หากท่านใดที่ไม่เห็นด้วย........ ก็จงได้ประพฤติดี  สุภาพ  ตามแบบของพุทธศาสนิกชนที่ดี  ด้วยการไม่ด่าทอ  ไม่ดูถูก  ไม่เสียดสี......ผู้ที่ตนไม่เห็นด้วย   แต่......... โปรดใช้สติปัญญานำเสนอเหตุผลที่ดีกว่าเขา   อย่างสุภาพ.......นำมาแสดง  มาคัดค้านให้ผู้คนได้เห็นกัน นี่คือกิริยาของสุภาพชนคนพุทธสาวกที่ประพฤติดี  ประพฤติชอบของสมเด็จพระสัมมาสัมพระพุทธเจ้า สิ่งเหล่านี้ก็มีอยู่ใน  กติกามารยาท  ข้อ   4. ของพันทิพ  ทุกท่านสามารถคลิกเข้าไปดูได้ที่กรอบสีฟ้าด้านล่าง  สำหรับเวลาท่านต้องการพิมพ์แสดงความเห็น  ตรงหัวมุมขวา  ด้านบน ที่ต้องขอร้องเรื่องความสุภาพในการแสดงความเห็นโต้แย้งผู้อื่นในที่นี้  ก็เพราะมีคนที่ว่าตนเป็นพุทธ  บางท่าน   ไม่อาจควบคุมโทสะ   หรืออารมณ์ฝ่ายต่ำ....เนื่องจากตนไม่ถูกใจผู้ที่มีความเห็นต่างหรือขัดแย้งไม่ตรงกับความคิดเห็นของตน...จึงได้แสดงความไม่สุภาพ  ด้วยการด่าทอ  หรือเสียดสีเขาในห้องศาสนาแห่งนี้.......ได้เคยพบ ได้เคยเห็นมาแล้วจากคนพุทธประเภทนี้ ข้าพเจ้าไม่อาย  ที่ต้องมาขอร้องเรื่องความสุภาพ  ( จากบางท่าน ) กันแบบนี้........แต่ข้าพเจ้าอับอายขายหน้าชาวคริสต์  หรือมุสลิม ฯลฯ  เพราะยังไม่เคยได้เห็นผู้ชนในศาสนาของเขาด่าทอ  หรือเสียดสีความคิดต่างของคนในศาสนาเดียวกัน....ในห้องศาสนาแห่งนี้ ณ ที่นี้ ข้าพเจ้าเห็นว่า  เมื่อเป็นคนพุทธด้วยกัน  หากไม่เห็นด้วย  หรือมีปัญหาใดๆ   ก็น่าจะพูดจากันตรงไปตรงมาด้วยความสุภาพ และมีเหตุผล ต่อกัน   การด่าว่ากันในอินเตอร์เนต  เป็นเรื่องของอนารยชน  มากกว่าพุทธศาสนิกชน และ  ณ ที่นี้  ข้าพเจ้าขอพูดตรงๆ  ถึงบุคคล  2   ท่าน  ที่ได้ให้ความเห็นเกี่ยวกับความเห็นของข้าพเจ้าในกระทู้นี้  อย่างไม่ถูกต้อง  ด้วยการให้ข้อสังเกตุ  และมีคำถาม.....ดังต่อไปนี้ 1. ท่านผู้ใช้นามว่า   " ชาวมหาวิหาร " ในความเห็นที่  22  ที่เคารพ ท่านได้ใช้คำว่า  ...........  ข้าพเจ้า   Detente   พูด " พาดพิง "   ถึงพระไตรปิฎก.........ซึ่งเป็นการใช้ภาษาไทยที่ไม่ถูกต้อง ( ข้าพเจ้ามองท่านในแง่ดีว่า  ท่านมิได้คิดมีเจตนาร้ายอื่นใดต่อข้าพเจ้า   นอกจากเพราะการใช้ภาษาไทยผิด  ๆ  ของท่าน) เพราะถ้อยคำที่ใช้คำว่า  "  พาดพิง "   นั้น  เมื่อใช้กับบุคคลใดเกี่ยวพันกับพระไตรปิฎก  นั้น  ในภาษาไทย   ย่อมเป็นที่เข้าใจได้ว่าสื่อความหมายถึงบุคคลนั้นเป็นคนนอกศาสนาพุทธที่มีเจตนาร้ายมุ่งละเมิดต่อพระไตรปิฎกของพระพุทธศาสนา.........และยังส่อความหมายไปอีกด้วยว่า........ตัวท่านเอง  ผูกขาดความเป็นเจ้าของ  " พระไตรปืฎก  "  ไว้เฉพาะแต่เพียงผู้เดียว.............คนอื่นไม่เกี่ยว ท่านก็ทราบดีว่า  ข้าพเจ้าเป็นคนพุทธ  ข้าพเจ้าจึงมีสิทธิแตะต้องพระไตรปิฎกของเรา   ด้วยความเคารพได้  เหมือนกับคนพุทธทั่วโลกใบนี้ และข้าพเจ้ามิได้เคยตำหนิติติง  หรือดูหมิ่นพระไตรปิฎกแต่อย่างใด  (  ดูได้เห็นได้  ตลอดมา ) .........แต่ แต่ข้าพเจ้าได้ตำหนิคนพุทธอุตริบางคนที่ศึกษาเล่าเรียนพระไตรปิฎกประเภทให้ผ่านพ้นไปวันๆ    โดยขอเพียงแต่ให้สอบได้เป็นท่านมหาเปรียญสูงๆ .........หรือเรียนไว้เพื่อคัดลอกเอาบางส่วนมาเพื่อแสดงภูมิของตนในที่แจ้ง  ให้ตนดูน่าเชื่อถือในห้องศาสนา......... เท่านั้น ทั้งนี้  โดยบุคคลเหล่านี้มิได้สนใจไตร่ตรอง  หรือมีสติคิดถึง  หัวใจ  เจตนารมณ์ หรือที่มาที่ไปของพระไตรปิฎก อย่างไรก็ตาม  ข้าพเจ้ามิได้ถือโทษ  โกรธเคืองท่าน  " ชาวมหาวิหาร " ในกรณีนี้แต่อย่างใด  เพราะข้าพเจ้าเข้าใจดีว่า  ท่านมิได้มีเจตนากล่าวหาข้าพเจ้าไปในแง่ร้ายด้วยการใช้คำว่า  "  พาดพิงพระไตรปิฎก " .............. แต่  เห็นว่า  ท่านควรจะต้องฝึกใช้ภาษาไทยให้แตกฉานมากกว่านี้ 2. ท่าน  " โขตาน "  ที่ข้าพเจ้าได้เคยศรัทธาในความเห็นดีๆ  ที่มีประโยชน์ของท่านในหลายๆ  กระทู้.....ด้วยความเคารพ ตามความเห็นที่  23   ของท่าน ........ขอท่านได้โปรดอย่าปฎิเสธว่า  ท่านมิได้พูดจาโดยมุ่งหมายถึงข้าพเจ้าไปในทางส่อเสียด  และเป็นการยกตนข่มท่าน  ( ข่มข้าพเจ้า ) ภาษาไทยที่ท่านจารึกมาในความเห็นที่  นั้น  ไม่ต้องให้ปราชญ์ราชบัณฑิตภาษาไทยผู้ใด  อ่าน.... ก็แค่นักเรียนชั้นมัธยมปลาย   ๆ  ก็ย่อมเข้าใจได้ดีว่าท่านหมายสื่อถึงอะไร ด้วยข้อเขียนดังกล่าวของท่าน  ข้าพเจ้ามีข้อสังเกตุ  และคำถามตรงถึงท่าน  ดังนี้ 2.1  ท่านเป็นใคร  ?  หรือท่านเป็นผู้มีคุณวิเศษประการใด  ?  จึงได้บังอาจไป " ตัดสิน " ผู้คน  ( ในที่นี้  คือข้าพเจ้า  )  ว่าเป็นผู้ตาบอดไม่เคยเห็นแสงสีอื่นใด  นอกจากสีดำ    ซึ่งเป็นการการสื่อความหมายว่า  ข้าพเจ้ามีปัญญาอับคับแคบ  ไม่ฉลาดเทียบเท่าท่าน 2.2  ท่านได้ให้ความเห็นต่อไปว่า  "......เรื่อง เทวดา ผี เปรต  ฯ อะไรต่างๆ  ไม่ต้องเชื่อใครก็ได้  ถ้ามีกำลังจิตพอ จะสามารถพิสูจน์ได้ด้วยตนเอง  แล้วจะรู้ว่าที่ตำรากล่าวไว้นั้น จริงเท็จแค่ไหน ...แต่ถ้าเป็นคนบ้อลัด  ความสามารถไม่ถึง  ก็หมดหนทาง...แค่นั้น....." ดังนี้....มีคำถามว่า  ท่านได้เคยฝึกพลังจิตมาถึงขั้นไหน  ? ? ?   และพลังจิตของท่านสูงถึงขนาดได้เคยเห็นเทวดา  ผี  เปรต  ...อะไร  ๆ  แล้วหรือ  ? ? ?  ( กรุณาตอบด้วย ) ถ้อยคำของท่านดังนี้.....คือการ  " ยกตนข่มท่าน "  ชัดเจน....เพราะมีความหมายว่า  คนอื่น  ผู้อื่น  หรือข้าพเจ้า   เป็นเพียงบุคคลในระดับต่ำ  ที่มิบังอาจไปเทียบใด ๆ กับท่านได้เลย ขอเรียนว่า  การเขียนข้อุความของท่านทำนองนี้เกี่ยวกับข้าพเจ้า    ตามที่ยกมาข้างบนนี้  นั้น   ในภาษาไทย   ในสังคมไทย...........มีความหมายว่า  ท่านได้กระทำการ  " ส่อเสียด "   ข้าพเจ้า    และ   "  ยกตนข่มท่าน"  ซึ่งในทางพระพุทธศาสนา  ถือว่าท่านมิได้ประพฤติตนในหนทางที่ชอบตามแบบพุทธศาสนิกชนที่ดี โดยสามารถกล่าวได้ว่า  ท่านได้ประพฤติตนโดยปราศจากสัมมาทิษฐิ  ไม่มีสัมมาสังกัปปะ   ปฎิเสธสัมมาวาจา  ที่สุด  คือท่านไม่มีสัมมาสติ  ! ! ! 2.3 ความเห็นของข้าพเจ้า  ที่  19    ได้ย้ำแล้วว่า  หากท่านใดไม่เห็นด้วยกับความเห็นของข้าพเจ้า  หรือเห็นต่าง  ก็ขอได้โปรดแสดงความเห็นที่มีเหตุผลของท่าน  ออกมาด้วย เมื่อท่านโขตาน  ไม่เห็นด้วยกับข้าพเจ้าที่บอกว่า  เทวดา  นางฟ้า  ไม่มีอยู่ในโลกของความจริง..............เพราะมนุษย์โลก  เป็นผู้สร้าง  เทวดา  และนางฟ้า  ขึ้นมาเพื่อเป็นกุศโลบายและเพื่อประโยชน์ในการสอนศีลธรรมความดีให้แก่มนุษย์ด้วยกัน และก็เมื่อท่านโขตาน  เห็นว่า  เชื่อว่า  ในโลกแห่งความเป็นจริงใบนี้ มีนางฟ้า  เทวดา  ตัวเป็น ๆ ชุมนุมกันอยู่จริง.....ก็ขอได้โปรดท่านโขตาน  กรุณาใช้เหตุผลของท่านอธิบายความออกมาด้วย แต่โปรดอย่าได้ยกเอาพระไตรปิฎกมาอ้างอีก  มาตอบอีก  เพราะข้าพเจ้าทราบ  และเชื่อ  อยู่แล้วว่าในพระไตรปิฎกมีกล่าวถึงเทวดา  นางฟ้า.............. ข้าพเจ้าต้องการอ่าน  และรับรู้ความคิดเห็นตรงๆ  จากสติปัญญาของท่านโขตาน  โดยมิต้องนำสิ่งอื่นใดมาปนอ้าง ขอขอบคุณล่วงหน้า  มา  ณ ที่นี้ ข้าพเจ้า  ตลอดจนสาธุชนทั้งหลายในห้องศาสนา  จะได้อ่านด้วยความประเทืองปัญญา สำหรับข้าพเจ้า...จะรออ่านความเห็นของท่าน  โขตาน  ด้วยความเคารพ........ โดยจะไม่มีการดูหมิ่น  หรือส่อเสียดใดๆ  เหมือนบางท่านชอบประพฤติในห้องศาสนาแห่งนี้ * * *  สุดท้าย  ขอเรียนว่าข้าพเจ้ามิได้ถือโทษ   หรือโกรธเคืองท่าน  โขตาน แต่อย่างใดในกรรมของท่านได้ประพฤตินอกมรรคแปด  ต่อข้าพเจ้า แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 54 23:26:23 จากคุณ : Detente เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 54 23:01:56

ความคิดเห็นที่ 45 ที่ผมเลือกใช้คำว่า พาดพิง ในความเห็นที่ #22 เพราะผมไม่อยากพูดแรง จึงเปลี่ยนจากคำว่า "กล่าวตู่พระไตรปิฎก" หรือ "บิดเบือนพระไตรปิฎก" มาเป็นคำว่า พาดพิงพระไตรปิฎก และมิได้มีเจตนานึกถึงว่า คุณ Detente ไม่ใช่ชาวพุทธเลยนะครับ ------------------------------------------------------------------------------ และการใช้คำนี้ก็ไม่ได้ผิดหลักภาษาไทย จาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ คำว่า พาดพิง เป็นคำกริยา แปลว่า เกี่ยวโยงไปถึง การที่คุณ Detente กล่าวพาดพิงพระไตรปิฎกจึงแปลเป็นไทยว่า "การกล่าวเกี่ยวโยงไปถึงพระไตรปิฎก" ตัวอย่าง การใช้คำว่า "พาดพิง" ".....ความจริง เมื่อจะกล่าว ไม่ควรกล่าวพาดพิงไปถึงฌานวิโมกข์สมาบัติและมรรคผล......" http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=15&i=682&p=1 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 00:52:54

ความคิดเห็นที่ 46 คห 32 คุณอ้วนดีนะ ขอบคุณมากครับที่เข้ามาชี้แจง ความจริงการยกข้อความต่างๆมาให้อ่านก็ดีไม่น้อย แต่อย่างที่บอกบางทียืดยาวเกินไป ถ้าคนที่ยกมามีความสามารถไปหามาให้อ่านได้แสดงว่าต้องมีความรู้พอสมควร ทางที่ดีควรจะย่อยพวกกากๆออกไปเอาเนื้อๆที่เข้าใจง่ายดีกว่า ไม่ต้องกลัวสื่อความหมายผิดหรอกครับ ถ้าเข้าใจถูกต้องก็ต้องอธิบายได้ถูกต้องด้วย มีความรู้แค่ไหนก็แสดงออกมาได้เลย พอพูดถึงนางฟ้าเทวดาแล้วก็นึกไปถึงตำนานเทพปกรณัมของพวกฝรั่ง เท่าที่ได้อ่านมาช่างละม้ายคล้ายคลึงกับเทพเจ้าของฮินดูมาก ถึงแม้จะไม่ตรงกันเป๊ะ แต่พฤติกรรมที่โลดโผนโจนทะยานจนมนุษย์อ้าปากค้าง ตั้งแต่อุปนิสัยไปจนถึงเรื่องเซ็กส์ อเมซซิ่งมากๆ อายุของตำนานเทพเจ้าทั้งสองก็เก่าแก่พอๆกัน แต่พอมาถึงสมัยนี้ทำไมไม่ค่อยเห็นมีฝรั่งคนไหนหลงใหลบูชาเทพเจ้าของเค้าอย่างพวกฮินดูเลย ลองมาคิดวิเคราะห์ดูก็พอจะสรุปได้ว่า เพราะเรื่องพวกนี้ไม่ได้ถูกนำมารับใช้ในการเผยแพร่ศาสนาคริสต์ ทำให้ความเชื่อในเรื่องพวกนี้ค่อยๆเลือนหายไป ซึ่งถ้าเป็นเรื่องที่มีจริงเหมือนลัทธิฮินดูแล้วละก้อ ยังไงก็คงต้องมีคนที่นับถืออยู่ ในขณะที่ศาสนาพุทธได้เอาความเชื่อพวกนี้เข้ามาสอดแทรกรับใช้ในการเผยแผ่พุทธศาสนา เพราะผู้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถรับพระธรรมคำสอนตรงๆได้ จึงต้องมีอุบายในการเล่าเรื่อง เหมือนเราหลอกล่อเด็กให้กินยาหรือจะให้เข้านอน ซึ่งเป็นวิธีที่จะใช้กับบัวเหล่าที่อยู่ในโคลนตม และพวกที่ยังอยู่ใต้นํ้า ดังนั้นจึงมีเรื่องราวอันเป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์ทั้งของพระสงฆ์เองและเหล่าเทพเทวดา ซึ่งถูกจริตกับความคิดความเชื่อของบัวสองเหล่านี้ ทำให้ยึดโยงคนเหล่านี้หันเข้ามาหาศาสนาพุทธได้ แม้สิ่งเหล่านี้จะเป็นเพียงแค่กระพี้ก็ตาม แต่น่าเสียดายที่คนสองกลุ่มนี้มีจำนวนมาก อาจจะถึงราวร้อยละ 90 เลยก็ว่าได้ ศาสนาพุทธถึงได้เรียวลงไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วศาสนาพุทธน่าจะเหมาะกับพวกฝรั่งมากกว่า เพราะเน้นการใช้ความคิดวิเคราะห์ เป็นเหตุเป็นผล เป็นสิ่งจริงแท้ที่พิสูจน์ได้ ผมคิดว่าเรื่องนรกสวรรค์เทพเทวดาในศาสนาพุทธมีข้อดีอยู่เพียงข้อเดียว คือเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดงานศิลปะในรูปแบบต่างๆ นอกเหนือจากนั้นแล้วคือใบไม้นอกกำมือโดยแท้ แต่ถึงแม้จะมีจริงก็ตาม ก็ไม่เห็นจะต้องไปให้ความสนใจใคร่รู้ เพราะไม่ทำให้หลุดพ้นอันใด และยังทำให้ห่างไกลทางพ้นทุกข์ไปอีกด้วย และลองสังเกตุดูว่าประเทศใดที่ประชาชนส่วนใหญ่นับถือพวกภูตผี เทพเทวดานางฟ้า มักจะเป็นประเทศที่กำลังพัฒนา และมีโอกาสที่จะเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วยากมากกก คงไม่ต้องยกชื่อประเทศนะครับ จากคุณ : Persimon เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 08:34:21

ความคิดเห็นที่ 47 คห 19คุณDetente "ดังนั้น...ผู้ที่ทราบว่านางฟ้า   เทวดา  พญานาค  พญาครุฑ........ฯลฯ  คือสิ่งสมมุติขึ้นเพื่อการสั่งสอนพระศาสนาแก่บุคคลบางจำพวกที่  " สอนยาก  เข้าใจยาก"  เพราะสติปัญญายังไม่พร้อม  หรือยังไม่ถึง  ! ! !   แล้ว....เขาผู้นั้น ( ผู้ที่รู้แล้ว  )  จึงไม่ติดใจ  ถึงขนาดหลงทาง   ไปตามหาพญานาค......นางฟ้า..... หรือเทวดา  ในชีวิตจริง " __________________________________________ คุณ Detente  เข้าใจผิดนะคะ ว่าพระศาสดาใช้ เรื่องเทวดาในการสอนบุคคลที่สติปัญญาไม่พร้อม เพราะความเข้าใจผิดของคุณ คุณชาวมหาวิหารจึงได้นำพระสูตรที่พระศาสดาแสดงแก่พระสารีบุตรซึ่งเป็นเลิศทางปัญญา ใน คห ที่ 22 ทรงสอนว่า "การให้ทานด้วยจิตที่ไม่ละโมบเมื่อตายไปจะเกิดเป็นเทวดา" เมื่อเห็นพระสูตรนี้ คุณDetente จะแสดงความความเคารพพระสูตรนี้อย่างไรคะ? ให้สมกับที่คุณว่าไว้ ใน คห  43 "ท่านก็ทราบดีว่า  ข้าพเจ้าเป็นคนพุทธ  ข้าพเจ้าจึงมีสิทธิแตะต้องพระไตรปิฎกของเรา   ด้วยความเคารพได้  เหมือนกับคนพุทธทั่วโลกใบนี้ และข้าพเจ้ามิได้เคยตำหนิติติง  หรือดูหมิ่นพระไตรปิฎกแต่อย่างใด  (  ดูได้เห็นได้  ตลอดมา ) " การแสดงความเห็นเกี่ยวกับคำสอนของพระศาสดา คุณชาวมหาวิหารท่านให้ความเคารพต่อพระไตรปิฎกมาตลอด   ข้าพเจ้าเห็นว่า การใช้คำว่า"พาดพิง" นั้น  เหมาะแล้ว แต่ถ้า คุณเคารพพระไตรปิฎก แบบ คิดเองเออเองว่า ตรงนั้นตรงนี้ พระเถราจารย์แต่งขึ้นใหม่ หรือเรื่องเทวดา มีไว้ให้คนชั้นต่ำอ่าน แม้จะมีผู้แสดงให้เห็นว่าท่านทรงใช้เรื่องเทวดา สอนพระสารีบุตรด้วย คุณก็ไม่ยอมรับหลักฐาน ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าพเจ้าเห็นควรใช้คำที่ ชัดเจนกว่านี้ เช่นคำว่า "บิดเบือน"  หรือ "กล่าวตู่" ก็ไม่แรงเกินไปเลย!! แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 10:54:04 จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 09:49:26

ความคิดเห็นที่ 48 กฎ  กติกา  มารยาท  ของพันทิพ...ในข้อ  4 . เขาก็บอกอยู่แล้วว่า ".......เปิดใจให้กว้าง ยินดีรับฟังและเคารพในเสรีภาพของการเสนอความคิดเห็นของผู้อื่น พึงตระหนักอยู่เสมอว่านี่เป็นเสมือนสังคมหนึ่งที่เปิดกว้างต่อสาธารณะ ......." ดังนั้น  สุภาพชนที่เข้ามาเล่นในพันทิพ  .... จึงมิควรดึงเอาความเห็นของผู้อื่นที่ตนไม่เห็นด้วยมาวิจารณ์เสียหาย.................เพราะไม่มีใครชอบให้ผู้อื่นกล่าวหาว่าตนผิดดอก เพราะเขารู้กันดีว่า....เรื่องความคิด   ความเชื่อ  ของคนแต่ละคนนั้น.......ไม่มีใครสามารถไปเปลี่ยน   หรือไปตำหนิ  ว่ากล่าว ของใครได้..........หากไปแตะต้องเมื่อใด  ก็จะมีแต่เป็นการชวนทะเลาะวิวาททางอินเตอร์เนต...อันมิใช่ทางของคนพุทธ ที่ข้าพเจ้าย้ำมาอย่างนี้  ตลอด  ก็เพราะเหตุว่ามีอันธพาลทางอินเตอร์เนตมากมาย  ที่พยายามเข้ามาปั่นป่วน  ตอแย  ดูหมิ่น  เสียดสีความเห็นของผู้อื่น.......มีไม่น้อยจริง  ๆ  ....ถึงขนาดต้องขอร้องกัน....บางคนโดนเข้าถึงกลับต้องด่าสวนกลับไป ขอเรียนว่า  ความเห็นก็คือเพียงความเห็น  ยังมิใช่ข้อยุติ.........หากเห็นไม่ตรงกัน  ก็ต้องเคารพกัน...โดยไม่ไปต่อว่าเขา  ว่าเขาผิด  ว่าของเราถูก....สังคมจึงจะอยู่กันได้ด้วยสันติ ที่สำคัญ  พันทิพมิใช่ห้องโต้วาที.....ที่นี่  ไม่มีอะไรเป็นข้อยุติ  ว่า  ผิด  หรือถูก.......ที่นี่  เป็นเพียงแค่เวทีสาธาณะสำหรับแสดง  หรือระบายความเห็น... และที่ดีที่สุดในการป้องกันการทะเลาวิวาทกันแบบอันธพาลในอินเตอร์เนต คือ..............ต่างคนต่างเล่น....จงอย่าไปยุ่งกัน ทั้งนี้  ที่ข้าพเจ้าต้องเข้ามาอธิบายความเรื่องนี้  ในที่นี้  ก็เพราะเหตุที่ข้าพถูกนำเอาความเห็นที่   19  มาวิจารณ์อย่างไม่เข้าใจความจริงในสาระของพระไตรปิฎก....ถนัดแต่คัดลอกเอามาแต่อย่างเดียว ใคร่ขอยืนยันว่า  นี่คือการเขียนอธิบายเป็นภาษาไทยง่ายๆ ที่ถูกต้องแล้ว.......จึงหวังว่าจะทำความเข้าใจได้ไม่ยาก ***  ข้าพเจ้ามิเคยไร้มารยาทถึงขนาดไปตำหนิความคิดของผู้ที่เชื่อว่าเทวดา  นางฟ้า  พญานาค  พญามาร ฯลฯ  มีอยู่จริงในโลกนี้..........ใครอยากเชื่อ  ก็เชื่อไป   (แต่ไม่ควรไปถึงขั้นบันดาลโทสะจริตแบบที่ความเห็น  42  ว่าไว้ในวรรคท้ายสุด) * ** ดังนั้น  ข้าพเจ้าก็ไม่ต้องการให้ใครมาตำหนิความคิดของข้าพเจ้าที่ไม่เชื่อเรื่อง  เทวดา  นางฟ้า  พญานาค  ฯลฯ ว่ามีอยู่จริงในชีวิตจริง.........นอกจากมีอยู่แต่ในพระไตรปิฎก.... รวมทั้งไม่ว่าในความเห็นใด  ๆ   ที่ไม่สมควรถูกตำหนิไม่ว่าประการใด ๆ ....เพราะหากไม่เห็นด้วย  ก็ต้องนำเหตุผลที่ดีกว่ามาคัดค้านอย่างสุภาพ ก็ต่างคน  ต่างเล่นไป......... ไม่ละเมิดกัน  ให้เกียรติในความคิดของแต่ละคน...อย่าไปจุ้นจ้านแตะต้องความคิดของคนอื่นที่ไม่ถูกใจเรา  ( ซึ่งไม่ว่าของฝ่ายใดเป็นแต่เพียงความคิดเห็นที่ยังมิได้มีองค์กรไหน  หรือสถาบันใด ๆ มาตัดสินว่าเป็นความคิดเห็นที่ผิด  หรือถูกต้อง  ดังนั้นจึงอย่าบังอาจไปดูถูกผู้อื่นเขาด้วยการทำตัวเป็นผู้พิพากษาตัดสิน  ผิด  ถูกเสียเอง ) จะดีกว่า  จะเป็นผู้เจริญกว่าไหม  ท่านสาธุชน  ? ? ? และสุดท้าย ข้าพเจ้ามิใช่อันธพาลที่นิยมชมชอบการต่อล้อต่อเถียงกันตามข้างถนน   หรือข้างวัด  ( หรือในอินเตอร์เนต ) จึงเรียนมายังท่านผู้ใช้นามว่า  เอิงเอย  หรือ  ชาวมหาวิหาร  ว่า....จนถึงบัดนี้  ข้าพเจ้าก็มิได้ถือโทษโกรธเคืองในวจีกรรม  หรือมโนกรรมใด  ๆ  ที่ท่านมีต่อข้าพเจ้าเลย และต่อไปนี้  ใคร่ขอเรียนเพิ่มเติม  ทั้ง ๆ ที่คิดอยู่นานว่าควรจะเพิ่มใส่ข้อความนี้เข้าไปดีไหม (  เพราะจะเป็นการสบประมาท  หรือประจารกันเกินไป ) แต่ในที่สุดก็เห็นว่าควรต้องใส่  เพื่อความกระจ่าง...เพราะนี่คือความจริง......ดังนี้ ตามคำอธิบายของท่านชาวมหาวิหาร  ในความเห็นที่  22  และคำกล่าวย้ำของคุณ  เอิงเอย  ในความเห็นที่ 47 ความว่า ........................"  พระสูตรที่พระศาสดาแสดงแก่พระสารีบุตร....ว่า .....การให้ทานด้วยจิตที่ไม่ละโมบ  เมื่อตายไปจะเกิดเป็นเทวดา  "  ........นั้น ยังต่อด้วยคำถาม ว่า......แล้วข้าพเจ้าจะแสดงความเคารพต่อพระสูตร ฯ นี้อย่างไร ? ? ? ....นั้น ก็ต้องขอเรียนตอบชัดๆ  กันตรงนี้  ( อย่างไม่ต้องเกรงใจกันเลย ) ....ว่า * * *  ข้าพเจ้าได้เคยอธิบายมานักหนาแล้วว่า....ผู้สังคายนาพระไตรปิฎก  ตระหนัก  และรอบรู้เป็นอย่างดี  ว่า  การสอนพระธรรมให้แก่มนุษย์  นั้น  เป็นเรื่องยาก  เพราะมนุษย์แต่ละคน  มีระดับสติปัญญาแตกต่างกัน........ดังที่พระพุทธองค์ได้เปรียบปัญญาของมนุษย์ไว้เช่นบัว 4 เหล่า.............ฯ การยกเอาเทวดา  หรือนางฟ้ามาอ้าง... ก็เพื่อการสอนบุคคลประเภทบัวในโคลนตม  และบัวใต้น้ำ ต่อคำถามของท่าน  เอิงเอย  รวมไปถึงท่านมหาวิหาร  ที่ถามว่า  แล้วข้าพเจ้าจะแสดงความเคารพต่อพระสูตรฯ  นี้อย่างไร  ? ? ? คำตอบ ....มีสั้นๆ ..........ดังนี้  โปรดตั้งใจอ่านให้ดี............... "... การจะเข้าใจพระสูตรฯ  ดังกล่าวนี้   ได้แค่ไหน  อย่างไร  ก็ขึ้นอยู่กับว่า  มนุษย์ที่เป็นบัวประเภทไหน  อ่าน.... ? ? ? * * *   บัวประเภทไหน   .....อ่านพระไตรปิฎก    ? ? ? ? ข้อความนี้  เพิ่มเติมขึ้นด้วยความไม่เกรงใจ  เมื่อวันพฤหัสบดี  ที่10  เวลา 8.46 น. ท้ายสุดของสุดท้าย  ใคร่กราบขอร้องท่านว่า  ......หยุดเถอะ  หยุดวิพากษ์ใดๆ  ต่อกันเลย   เพราะมีแต่  เป็นแต่หนทางแห่งความเสื่อม.....ให้ต่างคนต่างเล่นเนตของตนไป ความเห็นของใครก็ของมันเถิด...อย่าได้ก้าวก่ายกันเลย   เพื่อเห็นแก่พระพุทธศาสนา  หากเรายังเป็นคนพุทธ........อย่างน้อยๆ  ข้าพเจ้าก็อับอายผู้คนในศาสนาอื่นเขา   ข้าพเจ้าหยุดกับท่านแล้ว ขอขอบคุณมา  ณ  ที่นี้ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 08:45:15 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 08:42:50 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 12:56:41 จากคุณ : Detente เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 12:09:27

ความคิดเห็นที่ 49 ผมตั้งกระทู้มาก็คิดว่าชาวพุทธจะเข้าใจตรงกันซะอีก ไหงกลายเ็ป็นดราม่ากันได้ละครับ - -" จากคุณ : Sasadao เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 13:02:57

ความคิดเห็นที่ 50    ชาวพุทธมีความเข้าใจตรงกันบ้าง และไม่ตรงกันบ้าง เป็นธรรมดานะครับ ท่าน จขก.    ตัวอย่างการไม่เข้าใจตรงกันก็มี เช่น   ๑. กลุ่มที่เชื่อพระไตรปิฎกทุกตัวอักษร    คือเชื่อแม้กระทั่งว่า นิทานชาดก ที่ งูพูดได้ ตะกวดพูดได้ และกระรอกพูดได้นั้น เป็นเรื่องจริง และสัตว์สายพันธ์ที่พูดได้นั้น เคยมีอยู่จริง ๆ บนดาวเคราะห์ดวงนี้ (พอโดนไล่ต้อนเอาเข้าจริง ๆ จากผู้ที่มีเหตุผลทางวิทยาศาสตร์ และหลักฐานทางธรณีวิทยา อย่างมีระบบ เช่นมีการอ้าง ทฤษฎีวิวัฒนาการ ของ ชาร์ล ดาวิน เข้า ก็จะบ่ายเบี่ยงไปเป็นว่า อาจจะไม่ใช่บนโลกนี้ก็ได้ แต่เป็นโลกอื่น ๆ ฯลฯ  ก็แล้วแต่จะแถไปได้ ตามอัธยาศัย ฯลฯ)   ๒. กลุ่มที่ไม่เชื่อในพระไตรปิฎกทุกตัวอักษร แต่ก็ยังให้ความสำคัญในพระไตรปิฎก     เพราะพิจารณาเห็นได้อย่างชัดเจนว่า พระไตรปิฎกนั้น (รวมทั้งอรรถกถา) มีเนื้อความมากมาย ที่ "ไม่ใช่คำพูดของพระพุทธเจ้า"  แต่เป็นการต่อเติมเสริมแต่ง ด้วยกุศโลบาย (อุบายที่เป็นกุศล ด้วยหวังดี) เพื่อให้คนที่ปัญญาน้อย ที่เข้าใจหลักธรรมได้ยาก  ได้เห็นเป็นเรื่องราว สนุกสนานเสียก่อน แล้วจึงได้ถือเอาเรื่องราวนั้น เป็นตัวอย่าง คือได้รับคติธรรม ในนิทาน ในเรื่องราวนั่นเอง    เหมือนเด็กฟังนิทานอีสป แล้วเข้าใจประเด็นในภายหลัง ก็นับว่ายังมีประโยชน์ทีเดียว  (แต่ผู้ใหญ่ชาวพุทธบางคน ดันสนุกกับนิทานจนเพลิน หลงไหล งมงาย กับตัวลครในนิทาน จนไม่รู้ว่า นิทานนั้น เขาเล่าเพื่อให้ได้คติอะไร ซะนี่...น่าสงสารกว่าเด็กฟังนิทานอีสปไหม)    ปัญหาที่เกิดขึ้นก็คือ    -ฝ่ายแรก ที่เชื่อว่าทุกตัวอักษร จะรู้สึกโกรธมาก...ถึงมากที่สุด เมื่อมีการสนทนากัน  อาจจะเป็นเพราะว่า มีความรู้สึกว่า ทำไมคนอื่นไม่ยอมเชื่อเหมือนเรา (นิทานสนุกจะตาย)  และที่สำคัญ สภาพสังคมในปัจจุบันมักมองว่า เป็นความเชื่อที่ไม่ประกอบด้วยปัญญา ไม่รู้จักแยกแยะว่าอะไรคือประโยชน์ที่แท้จริง อะไรคือท้องนิทาน  เหมือนคนที่กราบไหว้ต้นกล้วย ปลีกล้วยพิการ  หรือสัตว์ที่เกิดมาพิการ  พอมีคนไปทักเข้า ก็จะโกรธเคือง เพราะเขารู้สึกว่า เขาเชื่อในสิ่งที่เขาตัดสินใจแล้ว ว่าเหมาะสำหรับเขา แต่คนอื่นกลับมองเขาว่า ด้อยปัญญา โง่เง่า เต่าตุ่น ฯลฯ  ซึ่งไม่ว่าใครก็ตาม ย่อมไม่พอใจให้คนอื่นมองเขาว่าเป็นพวกโง่เง่า เต่าตุ่น (แม้ว่าเขาจะโง่เง่า และเต่าตุ่นจริง ๆ ก็ตาม)   - ฝ่ายที่สอง ส่วนใหญ่ มักมีความลำพองใจในความเชื่อของตนเช่นกัน เพราะว่า มองว่า ในยุคปัจจุบันนั้น การศึกษา มีให้เลือกหลายทาง และการศึกษา "อย่างเป็นระบบ" นั้น มีความสำคัญ และได้รับการยอมรับกว้างขวางไปทั่วโลก ( การศึกษาอย่างเป็นระบบนั้น ต้องเป็นระบบจริง ๆ ไม่ใช่แค่เพียงคาดคะเนเอาด้วยศรัทธา)     คนกลุ่มนี้ จะศึกษาศาสนาพุทธ และเฟ้นเอาแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์เท่านั้น ส่วนเปลือก ๆ ที่ไม่เป็นประโยชน์ ประมาณว่า....ถ้าอยากเห็นได้ ก็ต้องรอให้ตายเข้าโลงไปเสียก่อน...นั้น  คนกลุ่มนี้จะถือว่า เป็นเรื่องที่ ไร้สาระที่จะต้องไปสนใจ  แต่คนกลุ่มนี้ ก็ยังคงนับถือศาสนาพุทธ ในส่วนที่ สามารถเห็นประโยชน์ได้จริงด้วยตนเอง ที่นี่และเดียวนี้ ในชีวิตนี้ (ปจฺจตฺตํ เวทิตพฺโพ-เห็นได้ด้วยตนเอง แต่ต้องเป็น หิตานุหิตประโยชน์ได้ในชีวิตจริง)   -ยังมีอีกกลุ่มหนึ่ง คือ...   กลุ่มที่ ๓ แม้จะเรียนทางโลกมาสูง ๆ ก็จริง แต่ตลอดชีวิตที่ผ่านมาในวัยเรียนนั้น ไม่เคยได้สนใจเรื่องศาสนาพุทธเลย จนกระทั่ง มีโอกาสได้เขาฝึกกรรมฐาน ซึ่งแท้จริง เป็นเพียงแนวทางการบริหารจิตใจ ให้สงบ เท่านั้น แต่บังเอิญว่า ไม่่มีปริยัติ กล่าวคือ ไม่มีความรู้ในเรื่องศาสนาและหลักธรรมมาก่อน  เข้ามาก็เรียกว่า ฝึกนั่งหลับตากันเลยทีเดียว      คนกลุ่มนี้ หากเจอครูบาอาจารย์ที่ชาญฉลาดหน่อย ก็อาจโชคดี  แต่หากเจอครูบาอาจารย์ ที่ ไม่เคยมีปริยัติมาก่อน แถมยังหลงติดอยู่ในวิปัสนูปกิเลส (เช่นพวกที่ติดนิมิต ติดอุปาทานต่าง ๆ เห็น นู่น นี่ นั่น แล้วเข้าใจผิดคิดว่าตนได้บรรลุธรรมชั้นสูงแล้ว) แล้วเอาสิ่งเหล่านี้มาสอนศิษย์  ศิษย์เหล่านั้น แม้มีความรู้ทางโลกมากสักเพียงใด หากติดนิมิต ยึดอุปาทาน ก็เท่ากับว่า คล้าย ๆ กับคนติดยา เลยพลอยเข้าใจศาสนพุทธผิดไปหมด   เราจึงมักเห็นคนพวกนี้ มักจะอ้างแต่  "ภาวนา"  และ "ปฏิบัติ"  ทั้ง ๆ ที่ การปฏิบัติที่ว่านั้น อาจจะปฏิบัติหลง ๆไป ผิด ๆ ไป แต่เขาไม่รู้ตัว เพราะ "ไม่มีปัญญาเอาปริยัติมาเปรียบว่าได้เดินถูกทางหรือไม่"   คนกลุ่มนี้ มักหัวดื้อ หัวแข็งต่อไปอีก ประมาณว่า  ปริยัติ ไม่มีอะไรสำคัญ ปฏิบัติ สำคัญกว่า ฯลฯ     แท้จริง การปฏิบัตินั้น หาก เข้าใจแต่เพียงว่า ในศาสนาพุทธ การปฏิบัติเป็นเพียงการนั่งหลับตา ให้ได้เห็น นู่น นี่ นั่น ก็คงยากที่จะสอนให้กลับคืนมาสู่โลกแห่งความจริงได้    การปฏิบัติในศานาพุทธ ต้องอิงมรรค ๘ เป็นสำคัญ บางคน ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามรรค ๘ คืออะไร  คิดแต่เพียงว่า การได้นั่งหลับตา แล้วได้เห็น นั่น เห็นนี่  หรือ แค่ได้ยิน ได้ฟัง ครูบาอาจารย์ ที่เป็นพระแก่ ๆ ที่ขยันเล่า ขยันโกหก (อาจจะไม่โกหกก็ได้ แต่เป็นเพราะ ท่านหลงละเมอเพ้อพกไป ท่านก็เล่าตามที่ท่านเข้าใจผิดนั่นเอง) โดยเฉพาะ เล่าเรื่องอะไร ที่มันแปลก ๆ พิศดาร เช่น พยานาค ผีขโมด ผีมาใส่บาตร เทวดามาใส่บาตร ฯลฯ  ก็จะเชื่อสุดหัวจิตหัวใจ  ทั้ง ๆ ที่เรื่องเหล่านี้ มันไม่มีสาระอะไรเลย ในทางหลักธรรม   อย่างดีก็แค่เสริมความศรัทธาแก่คนปัญญาน้อย (ทางธรรม) เท่านั้น    พุทธศาสนา ไม่มีความจำเป็นใด ๆ เลย ที่จะต้องมีสิ่งเหล่านี้ เช่นเรื่องปาฏิหารย์ เรื่องผี เรื่องเปรต เรื่องชาดก นิทาน ต่าง ๆ แม้จะตัดทิ้งไปให้หมด เอาแต่หลักธรรมแท้ ๆ เอาพระสูตรแท้ ๆ มาสอนกัน ก็เหลือเฟือแล้ว เพียงพอต่อการเป็นศาสนาของผู้มีปัญญาแล้ว    แต่พระพุทธเจ้า หรือพระสาวกในยุคหลัง ๆ ท่านอาจจะ "สงสารคนโง่ ด้อยปัญญา"  ที่ไม่อาจเข้าใจพระสูตรได้ ไม่อาจเข้าใจพุทธภาษิต ได้ง่าย ๆ นัก ท่านจึง "ผูกนิทาน" ครอบคลุม พุทธภาษิตนั้น ๆ ครอบคลุม พระสูตรนั้น ๆ เพื่อเป็นการรักษาพระธรรมเอาไว้อย่างยาวนาน    คงเหมือนกับ การที่ คนฉลาด ที่ต้องการส่งสินค้าราคาแพง เช่น เพชรนิล จินดา ข้ามประเทศ ข้ามทวีปไปยังเมืองไกล ก็ย่อมที่จะต้อง จัดการให้มีหีบห่อ ที่แข็งแรง เช่น หากต้องการส่งแก้วเจียรนัย ก็ต้องห่อด้วยถุงพลาสติกที่อ่อนนุ่ม มีเม็ดฟองอากาศ คอยรองรับการกระแทก  จากนั้น ก็อาจจะห่อหุ่มด้วยเศษกระดาษฝอย ๆ อีกทีหนึ่ง จากนั้นก็เป็นกล่องกระดาษ หรือเป็นลังไม้ ฯลฯ    - แก้วเจียรนัย เป็นของมีค่า ซึ่งก็เปรียบเหมือน พระธรรม จากพระโอษฐ์พระพุทธเจ้า   - เศษกระดาษ เศษพลาสติก และกล่องไม้ กล่องกระดาษ ฯลฯ เป็นคำสอนยุคหลัง และนิทานประกอบ ที่พระสมัยโบราณ ท่านเห็นว่า ควรเอามาห่อหุ้มพระธรรมของพระพุทธเจ้าไว้ อีกชั้นหรือ สองสามชั้น   ของพวกนี้ ก็เช่น นิทานประกอบต่าง ๆ หรือชาดกบางเรื่อง เช่นประเภทที่สัตว์พูดได้ ตะกวดพูดได้นั่นแหล่ะ โดยมีการเติมแต่งเข้าไว้อย่างเป็นกระบวนการ  บางที่บางแห่ง ถึงขนาดที่เรียกว่า "กล้าที่จะเอาใส่เข้าไปให้คนอ่านรู้สึกว่าพระพุทธเจ้าพูดเองเลยก็มี"      แต่กระนั้นก็ตาม พระโบราณยุคนั้น กล้าเสี่ยงขนาดนั้นก็ด้วยเพราะหวังดี หวังให้อนุชนคนโง่ ๆ ปัญญาน้อย ได้มีโอกาสเข้าใจพระธรรมบ้าง สักนิดก็ยังดี  ในใจท่าน ก็คงไม่ได้หวังว่า ให้มานั่งหลงไหล กับตัวละครสัตว์พูดได้หรอก...    ผมว่า หากพระอรรถกถาจารย์ ท่านเหล่านั้น สามารถฟื้นขึ้นมใหม่ได้ แล้วมาเห็น ชาวพุทธรุ่นหลัง ๆ นี้ อ่านนิทานของท่าน ด้วยความสนุก แต่ดันไม่สามารถเข้าถึง "พุทธพจน์ หรือพุทธธรรม" เลย  ผมว่า ท่านคงจะต้องร้องว่า.....    "โอ....นี่อาตมาสู้อุตส่าห์ เสี่ยงบาปกรรม เอานิทานหลายเรื่อง เข้าไปใส่ในพระโอษฐ์ ของพระพุทธเจ้า หวังให้ลูกหลานพวกนี้ได้เข้าใจหลักธรรม  แต่พวกมันดัน สนุกอยู่แต่กับตัวตะกวดพูดได้...เฮ้อ  เฮ้อ เฮ้อ  และ เฮ้อ....."   ท่านคงถอนหายใจ แล้วรีบลงหลุม หรือรีบขึ้นเชิงตะกอน ทำการฌาปนกิจตัวท่านเองให้ตายกลับคืนไปด้วยความผิดหวังแน่ ๆ ทีเดียวเชียว   มาถึงเรื่อง ของมีค่าจากเมืองไกล ต่อ......   คนที่ฉลาดหน่อย เมื่อรับของจากเมืองไกลที่มาในลักษณะนี้แล้ว ก็ย่อมที่จะแกะ แงะเอาแต่ของมีค่าที่เป็นแก้วเจียรนัย ที่อยู่ข้างในสุดเท่านั้น   แต่คนที่ฉลาดน้อยหน่อย อาจจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็เลยกลายเป็นว่า เอากล่องกระดาษ เอาถุงเม็ดพลาสติกบับเบิ้ล เอาเศษกระดาษ เอาเศษลังไม้  มาประดับบ้านเรือนตน แทนที่จะเอาแก้วเจียรนัย มาประดับ......แถมเท่านั้นยังไม่พอ ด้วยความที่ปัญญาทรามของเขา  เขาได้เอาแก้วเจียรนัยขว้างทิ้งไปเสีย....    อืมมม...หากพระอรรถกถา สามารถฟื้นมาเห็นได้  ก็คงพูดไม่ออก ได้แต่กรอกตา และส่ายหน้า ด้วยความเหน็ดเหนื่อยใจ...                       .............................................................   ปล. ผู้ที่เชื่อพระไตรปิฎก อรรถกถา ทุกตัวอักษร ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่จะ ต้องมาแย้งผมดอกนะครับว่า พระอรรถกถา ท่านนิพพานกันไปหมดแล้ว ไม่อาจฟื้นมาใหม่ได้...  ผมทราบครับ ผมแค่ตั้งสมมติฐานเท่านั้น...แต่ เอ๊ะ พระอรรถกถาจารย์ ในยุคหลัง ๆ ที่แต่งคัมภีร์ประกอบ บางคัมภีร์ ก็ไม่น่าเชื่อว่า จะสามารถนิพพานได้ทุกรูป..มั้ง  ว่ามะ !!! แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 54 19:31:28 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 17:08:15

ความคิดเห็นที่ 51 ผมว่าที่กล่าวเรื่องสวรรค์ ไม่ใช่เป็นอุบายให้คนืำความดีเพื่อไปสวรรค์ครับ อาจจะมีส่วนหนึ่ง แต่หลักก็คือ เห็นความน่าสังเวชของการเวียนว่ายตายเกิด แม้ว่าจะตายไปจากมนุษยืไปเกิดเป็นเทวดาจริงยังอาจต้องไปเป็น( ^o^ )คนอื่น แม้แต่พระอินทร์ที่ทรงเป็นใหญ่ในสวรรค์ ยังมีรัศมีหรือสมบัติอันเกิดจากกุศลกรรมด้อยกว่าเทวดาใหม่ที่ทำบุญในพุทธศาสนา หรือเทวดาที่ตายด้วยเพลิงริษยาอาจะไปสู่อเวจีโดยไม่รู้ตัวก้ได้ จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 54 17:45:34

ความคิดเห็นที่ 52 คห50 ของคุณรถเรณูนั้น เป็นเพียงความเห็นส่วนบุคคล ที่ไม่ได้มีหลักฐานใดๆ มาอ้างอิง เป็นแต่เพียงการ"คิดเอาเอง"ของผู้เขียนเท่านั้น!! ไม่ว่าจะเป็นการแบ่งกลุ่ม การอธิบายลักษณะชาวพุทธดังว่านั้น ไม่ได้ผ่านการศึกษาทั้งปริยัติและปฏิบัติมา แม้"พอประมาณ" ก็ยังไม่ถึง เพราะเห็นได้จากข้อเขียนที่ปราศจากความเข้าใจเชื่อมโยงปริยัติปฏิบัติ อีกทั้ง ไม่ได้กล่าวถึง พระธรรมวินัยและอรรถกถาจารย์ด้วยความเคารพ (คุณ Dedente ควรติเตียนผู้นี้ด้วย!) ผู้เขียน คห 50 คิดเอาเองว่า พระไตรปิฎกส่วนที่ตนเองไม่ชอบใจ ไม่ใช่พุทธดำรัส กล่าวตู่  กล่าวหมิ่น  พระอรรถกถาจารย์เอาตามใจชอบ ไม่ใช่พฤติกรรมของวิญญูชนพึงกระทำ!! พฤติกรรมที่ตัวไม่เคยรู้ไม่เคยเห็น แต่ปฏิเสธไว้ก่อนว่าไม่มี ทำตัวเป็น"ปลาหน้าโง่" ก็สมควรแล้วที่เต่าทั้งหลายที่เคยได้ศึกษาและเคยเห็นด้วยอำนาจสมาธิมาแล้ว จะเพิกเฉย ไม่เสวนาด้วย ขอให้ผู้อ่านทั้งหลาย โปรดอ่านโดยใช้วิจารณาญาณอย่างรอบคอบด้วยนะคะ... แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 09:07:51 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 09:06:05 จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 09:00:48

ความคิดเห็นที่ 53  ข้อเขียนของผม ดูเหมือนจะไป "กระตุ้นต่อมโทสะจริต และสร้างความโกรธแค้นเดือดดาล" แก่คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง ดังที่ได้ระบุเอาไว้แต่เบื้องต้น แล้วนั้น ไม่มีผิด    และไม่มีผิดเลยครับ คนกลุ่มนี้ จะไม่สามารถ อดรนทนอยู่ได้ เมื่อมีข้อเขียนแบบนี้ขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นข้อเขียนของ "รถเรณู"  หรือของใครคนใดคนหนึ่งก็ตาม   ก็ขอให้ลองจินตนาการ ถึง "ใส้เดือน เวลาโดนขี้เถ้าร้อน ๆ ก็แล้วกันว่า จะดิ้นรน เกลือกกลิ้ง แถไปแถมา ได้อย่างน่าสมเพชเวทนาได้สักขนาดไหน ปานใด"  เห็นกันชัดเจน ดังที่ได้วิเคราะห์ไว้ไม่มีผิดเลย แม้แต่นิดเดียว   ข้อเขียนของผม คงไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่ คุณเอิงเอย (ผู้ที่ไม่มีหลักฐานใด ๆ ว่า จะเป็นนักปริยัติ หรือปฏิบัติใด ๆ ให้ใครเห็นเป็นประจักษ์ได้  คุณก็แค่คนธรรมดา ๆ คนหนึ่งเท่านั้น เหมือนคนอื่น ๆ อีกจำนวนมากในโลกนี้)  จะมานั่งตักเตือน หรือบอกกล่าว ว่าผู้เขียนมีหลักฐาน หรือไม่มีหลักฐานอ้างอิงใด ๆ คนอื่น ๆ ที่เขามีการศึกษา มีปริยัติ มีปฏิบัติ มีวิจัย ดีกว่าคุณเอิงเอย มีอยู่มากมายนัก เขาสามารถวิเคราะห์เองได้แน่นอนครับ  ไม่มีความจำเป็นใด ๆ  ต้องให้ No body อย่างคุณเอิงเอย มาคอยแนะนำตักเตือน ว่าควรเชื่อหรือไม่ควรเชื่อ หรอกกระมังครับ     อนึ่ง  คนที่มีคุณสมบัติ จะสามารถแนะนำผู้อ่านผู้ชมได้นั้น ก็ควรมีหลักฐานประจักษ์ให้เห็นถึงความปราดเปรื่อง บนกระดานเวปบอร์ด ในระดับที่ "พอสมควร"  ดอกกระมังครับ .... คงไม่ใช่อีแค่คนที่ มานั่งโม้โอ้อวดว่าตนเอง นั่งหลับตาได้ ฌานระดับโน่น นี่นั่น หรอกครับ  เพราะจำพวกคนที่ แค่นั่งหลับตาสะสมกิเลสนั้น ใคร ๆ มันก็ทำได้  ดังนั้น คนที่ น่าจะมีคุณสมบัติ ในการแนะนำผู้อื่นได้ว่า ควมเห็นของใครควรเชื่อหรือไม่ควรเชื่อ  ผมคิดว่า อย่างน้อย ต้องมีคุณสมบัติใด ๆ ที่สังคมเวปบอร์ด มองว่า มีความปราดเปรื่อง เชิงวิชาการ ความรู้ ฯลฯ  ที่พอจะน่าเชื่อถือได้ระดับหนึ่ง  คงไม่ใช่แค่พวกนั่งหลับตาสะสมกิเลส หรือ ที่แน่ ๆ ไม่ใช่คนอย่างเอิงเอย ดอกกระมังครับ   แต่เอาเถอะครับ สังคมออนไลน์ ใครอยากเขียนอะไร ก็เขียนได้นี่ครับ  ยิ่งเขียน ก็ยิ่งบ่งบอกตัวตน ว่า ใครเป็นปลาหน้าโง่ ใครเป็นพวกโง่เง่าเต่าตุ่น ฯลฯ เชิงวิชาการและเหตุผล (ในสังคมเวปบอร์ด เขาเอาวิชาการความรู้กัน ส่วนใครจะหลับตาได้อะไรนั้น มันเป็นเรื่องส่วนตัว คงพอจะแยกแยะออกนะจ๊ะเอิงเอย)   เชิญเอิงเอยโชว์ความเปิ่นเป๋อตามสบาย ต่อไปตามอัธยาศัยนะครับ ปล. ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่า มีการเห็นอะไร ๆ กันด้วยอำนาจสมาธิ....เอิงเอยจ๋า ...หากยังเห็นโน่นเห็นนี่อยู่ในสมาธิ อันนั้นเขาเรียกว่า ไม่เป็นสมาธิแล้วนะจ๊ะ.....    หากมีสมาธิ ต้อง "ไม่เห็นอะไร"  ไอ้ที่เห็นน่ะ แสดงว่า ไม่มีสมาธิแล้ว หรือเสียสมาธิแล้วล่ะ  ต้องกลับมา กำหนดที่คำภาวนาใหม่นะจ๊ะ ...ปฏิบัติมาขนาดไหนจ๊ะ แค่นี้ยังไม่รู้...   อย่าบอกนะ ว่าครูบาอาจารย์ ก็พูดแบบเดียวกับที่ คุณพูด  หากครูบาอาจารย์ ของคุณ ยังดันทะลึ่งเห็นอะไรในสมาธิล่ะก็ แถมยังไม่สามารถกำหนดกลับมาที่เดิม อิริยาบทเดิมได้ล่ะก็ ....ต้องเรียกท่านมาพบอาจารย์กรรม เพื่อสอบอารมณ์กันหน่อยแล้วล่ะม้าง?  เรียกมาพบผมก็ได้นะ ผมจะสอนวิธีทำสมาธิใหม่ให้ก็ได้ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 22:59:44 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 12:01:53

ความคิดเห็นที่ 54 ยกตนข่มท่านตลอดนะคะ  คนอื่นโง่  คนอื่นเปิ่นเป๋อ  ตัวเองฉลาดจ๊าบตลอดศก  เอวัง ! จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 12:29:18

ความคิดเห็นที่ 55 เอาล่ะ ทีนี้ มาดูข้อสังเกตของ คุณเอิงเอยบ้าง.... ......................................................................................................... คห50 ของคุณรถเรณูนั้น เป็นเพียงความเห็นส่วนบุคคล ที่ไม่ได้มีหลักฐานใดๆ มาอ้างอิง เป็นแต่เพียงการ"คิดเอาเอง"ของผู้เขียนเท่านั้น!! .........................................................................................................   ตอบ.....ก็ถูกแล้วนี่ มีอะไรแปลกหรือเอิงเอย..... คุณเอิงเอย อ่านหนังสือไม่แตกนะครับ ข้อเขียนของผม ไม่ใช่งานวิจัย ไม่ใช่สารนิพนธ์ ไม่ใช่วิทยานิพนธ์ ไม่ใช่ดุษฎีนิพนธ์ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ที่มีความจำเป็นต้องอ้างอิงดัชนีใด ๆ จากคัมภีร์ใด ๆ  แต่นี่เป็นเพียง ข้อเขียนและความเห็นของผมเท่านั้น ...แค่นี้คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือครับ (ไม่จำเป็นต้องย้ำให้คนอื่นก็ได้ เขาคงมีความเข้าใจดีกว่าคุณอยู่แล้วแหล่ะครับ) อนึ่ง ผมไม่ใช่พวกที่ พออยากจะเชื่อว่า กระต่ายพูดได้ ตะกวดพูดได้ ก็เอาคัมภีร์อรรถกถาในส่วนที่เป็นเพียงนิทานชาดกมาอ้าง เพื่อให้ผู้อ่านที่มีสติปัญญาระดับเดียวกันกับผู้อ้าง ได้หลงไหล งมงายกันไปด้วยกัน...แบบนั้น ไม่ใช่ผมแน่ ๆ ครับ                                         ********************* คุณเอิงเอยยัง กล้าที่จะทะลึ่งแสดงความเห็นต่อไปนี้อีกว่า..... ....ไม่ได้ผ่านการศึกษาทั้งปริยัติและปฏิบัติมา แม้ "พอประมาณ" ก็ยังไม่ถึง เพราะเห็นได้จากข้อเขียนที่ปราศจากความเข้าใจเชื่อมโยงปริยัติปฏิบัติ...                             .................................     ตอบ.. การที่ใครคนใดคนหนึ่ง จะสามารถ วิเคราะห์หรือจำแนกได้ว่า ผู้อื่นได้ผ่าน หรือไม่ผ่าน การปริยัติ หรือปฏิบัติมา "พอประมาณ" หรือ ไม่พอประมาณนั้น ผู้วิเคราะห์ หรือผู้ที่สามารถจะจำแนกไดนั้น อย่างน้อย ตนเองต้องผ่านการศึกษาหรือการปฏิบัติในด้านนั้น ๆ มาพอประมาณทีเดียว....แต่ คุณเอิงเอย คุณเป็นใครครับ .. -คุณจบนักธรรมชั้นไหน? -คุณจบเปรียญธรรมอะไร? -คุณจบมหาวิทยาลัยสงฆ์ปริญญาใด -คุณปฏิบัติได้มรรคผลใด (ส่วนที่แค่นั่งหลับตาสะสมกิเลส ไม่ต้องเอามาอ้างนะจ๊ะ)   หากคุณไม่มีคุณสมบัติใด ๆ ดังที่กล่าวมา ผมว่า คุณก็เป็นเพียง No Body เท่านั้น และไม่ควรทะลึ่ง มาวิเคราะห์ผม ซึ่งคุณยังไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่า ผมจบอะไรมา ปฏิบัติและปริยัติ มากกว่าหรือน้อยกว่าคุณ คุณไม่มีข้อมูลใด ๆ แต่ยังกล้าที่จะทะลึ่ง วิเคราะห์วิจารณ์ ด้วยสติปัญญา ที่มีจำกัดของคุณเอง ผู้ที่แม้แค่การอ่านหนังสือ ก็ยังไม่แตก (ฉาน)   การจำแนกผู้อื่น ว่า "พอสมควร" หรือไม่พอสมควร เป็นเพียง คำพูดที่น่าขำ เหมือน พวกกรรมกรแบกหาม บังอาจไปวิเคราะห์ ไปจำแนก งานของวิศวกร.....ก็พอฟังได้ครับ ฟังเพื่อให้ตลกขบขัน                             ********************************     อีกทั้ง ไม่ได้กล่าวถึง พระธรรมวินัยและอรรถกถาจารย์ด้วยความเคารพ (คุณ Dedente ควรติเตียนผู้นี้ด้วย!)   ตอบ.  ผมจะเคารพใคร หรือไม่เคารพใคร คุณเอิงเอยเดือดร้อนมากเลยใช่ไหมครับ หากเป็นเช่นนั้น คุณจะต้องเดือดร้อน รุ่มร้อนไปตลอดชีวิตของคุณ เพราะคนแบบผมมีมากมายเหลือเกินครับ บนโลกมนุษย์นี้ มนุษย์อีกมากกว่า ห้าพันล้านคน บนโลกนี้ ไม่เคยสมใจ ไม่เคยเคารพ ในพระอรรถกถาจารย์ ที่คุณอ้างเลยนะครับ คุณคงต้องเดือดเนื้อร้อนใจไปอีกนานหลายพันปีครับ ชีวิตคุณ ไม่มีความสุขแน่นอนครับ   เออ ....ว่าแต่ว่า คุณรู้ได้อย่างไรว่า แท้จริงผมเคารพหรือไม่เคารพ  อันที่จริงผมเคารพอยู่แล้ว แต่กรณีที่ผมไม่เคารพ ผมก็มีเหตุผลของผม และมันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมเอง คุณไม่เกี่ยวนิ   อืมม...คุณเหมือนเด็ก ประถมขี้ฟ้องนะ !!! คุณ Detente อาจจะเป็นครูใหญ่ หรือครูประจำชั้น คุณเลยฟ้องตลอด  "ครูขา...นายคนนั้น มันมีรองเท้าใส่ หนูไม่มี ครูต้องตีเขานะคะ.....ครูขา นายคนนั้น เขาคิดนั่นคิดนี่ ที่ไม่เหมือนที่หนูคิดอ่ะ   ครูต้องตีเขานะคะ ๆๆๆๆ"    (โถ...เด็กน้อย ไม่มีรองเท้าใส่ แล้วจะให้คนอื่นเขาเป็นเหมือนตน คิดเหมือนตน ทุกอย่างเลยหรือจ๊ะ)   เอ้า...งั้น เดี๋ยวครูใหญ่ Detente  ก็คงเดินมาพร้อมไม้เรียวนะจ๊ะ แต่จะตีใคร จะอบรมสั่งสอนใคร ก็คอยฟังกัน                  **********************************   ผู้เขียน คห 50 คิดเอาเองว่า พระไตรปิฎกส่วนที่ตนเองไม่ชอบใจ ไม่ใช่พุทธดำรัส กล่าวตู่  กล่าวหมิ่น  พระอรรถกถาจารย์เอาตามใจชอบ ไม่ใช่พฤติกรรมของวิญญูชนพึงกระทำ!!    ตอบ. ผมมีสมองเป็นของตนเองนะครับ คุณเอิงเอย (คุณล่ะ มีไหม?) ทำไมผมจะคิดเองไม่ได้  ....สำหรับคุณ หากคุณไม่สามารถคิดเองได้ นั่นก็เรื่องของคุณนะ (ไปอ่าน กาลามสูตรซะ หากรู้ตัวเองว่าเป็นชาวพุทธ แล้ว หัดมีสมองเป็นของตนซะ)  หาก ความเป็นผู้มีเหตุผล ยึดหลักกาลามสูตร ตามพุทธดำรัส และรู้จักแยกแยะได้ว่า อะไรเป็นประโยชน์ อะไรมิใช่ประโยชน์ อะไรเป็นบทกวี อะไรเป็นบทประพันธ์ อะไรเป็น นิทาน อะไรเป็นไวยากรณ์ อะไรเป็นอิติวุตกะ อะไรเป็นชาดก อะไรเป็นิบาต อะไรเป็นคาถา ฯลฯ แล้ว มีคนบ้องตื้นมาบอกว่า .....คนที่ใช้คุณสมบัตินี้ ไม่ใช่พฤติกรรมของวิญญูชน  ผมก็อยากจะรู้ว่า บทนิยามของวิญญูชน ในความหมายของ เอิงเอยนั้น คืออะไรจ๊ะ  (ที่กล่าวมานี้เป็นส่วนหนึ่งของหลักธรรมอะไร ไปหาอ่านเอาเองนะจ๊ะเอิงเอย) วิญญูชนของเอิงเอิย คงเป็นดังนี้.... ๑. ไม่จำเป็นต้องมีสมองและความคิดเป็นของตนเอง ใครว่าอะไรมาก็จงเชื่อเท่านั้น ๒. เชื่อมันทุกอย่าง แม้กระทั่งคัมภีร์บอกว่า ไดโนเสาร์พูดได้ ตะกวดพูดได้ กระรอก กระต่ายพูดได้ วางแผนก่อสร้าง เล่าเรียนปรัชญาเรียนธรรมะได้ ก็ต้องเชื่อตามนั้น ๓. มีคุณสมบัติที่ต้องนั่งหลับตา แล้วอุปาทาน ให้เห็น นู่น นี่นั่น ฯลฯ ๔. เคารพศรัทธา ในสัตว์ดิรัจฉาน หรือสัตว์ป่าหิมพานต์ ตามคติของศาสนาโบราณ ทีมีมาก่อนพุทธศาสนา เช่น พญานาค พญาครุฑ ฯลฯ   หากความเป็นวิญญูชน ของ เอิงเอย มีคุณสมบัติเช่นนี้  ผมว่า ผมคงไม่ใช่วิญญูชน ในความหมายของคุณหรอกครับคุณเอิงเอย  เชิญคุณเป็นวิญญูชน ของคุณไปให้สาสมกับความงมงายเถิด....สวัสดี แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 23:05:19 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 15:46:34 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 13:31:03 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 12:56:25

ความคิดเห็นที่ 56 ความคิดเห็นที่ 54 ยกตนข่มท่านตลอดนะคะ  คนอื่นโง่  คนอื่นเปิ่นเป๋อ  ตัวเองฉลาดจ๊าบตลอดศก  เอวัง ! จากคุณ : Smiling-girl     เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 12:29:18                          ....................................................    ตอบ  . มีพุทธภาษิตว่า "ข่มคนที่ควรข่ม ยกย่องสรรเสริญ คนที่ควรยกย่องสรรเสริญ" ผมนำภาษิตนี้มาใช้ ให้เหมาะกับกาลเวลา และบุคคล ตามสถานการณ์ครับ    ดังนั้น ผมย่อมสรรเสริญ คนที่ควรสรรเสริญเสมอ ข่มคนที่ควรข่มเสมอ  ในขณะเดียวกัน คนอื่น ๆ ก็สามารถนำภาษิตนี้ไปใช้ได้ พระพุทธองค์ ไม่เคยสงวนลิทขสิทธิ์ใด ๆ     สำคัญว่า เขาเหล่านั้น จะมีวิธี หรือมีความรู้พอที่จะเขียนหรือไม่ หากมัวแต่นั่งหลับตาสะสมกิเลส ก็ไม่ควรเข้ามาในเวปบอร์ดสาธารณะ  การเข้ามาในเวปสาธารณะ ควรเข้ามาแสดงความเห็น โดยไม่จำเป็นต้องมาอวดอ้าง เรื่องปาฏิหารย์ใด ๆ ที่เกี่ยวกับเรื่องเฉพาะตน เช่น การนั่งหลับตาได้ฌาณ แล้วมานั่งข่มคนโน้นคนนี้ ว่า ไม่ปฏิบัติ ๆๆๆๆ  ซึ่งผมมองว่า คนพวกนี้ หลงยุค ไร้สาระ เพราะในเวปสาธารณะนี้ เขาออกมาแชร์ความรู้ที่เป็นประโยชน์ ไม่ใช่มานั่งโอ้อวด เรื่องที่เป็น ปัจจัตตัง  เพราะเรื่องแบบนั้น ใคร ๆ ก็มีได้ สำคัญว่า "มีแบบสัมมาทิฏฐิ หรือ แบบมิจฉาทิฏฐิล่ะ?" แต่เอาเถอะ ก็บอกอยู่แล้วว่า เป็นเวปสาธารณะ เหมือนสวนสาธารณะ  ใครจะเดินมาด้วยชุดสวยก็ได้  จะทัดดอกไม้ หรือทัดขนนก มาแบบลิเก ก็คงต้องทำใจ   แต่ในเมื่อมาเดินชนกัน มันก็ต้องคุยกันหน่อย ว่า มาเดินชนกันทำไม ?  ต่างก็ให้เหตุผลกันและกัน  มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ?     สำคัญว่า เจอเหตุผลที่แทงใจดำ ๆ เข้า ก็อย่าแสดงความโกรธ จนสูญเสียภาวะของนักปฏิบัติ ที่อวดอ้างอยู่ตลอดก็แล้วกัน....เก็บ ๆ อาการกันหน่อย  แล้วก็แสดงกึ๋น ออกมาให้เกิดประโยชน์ ก็แล้วกัน จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 13:17:50

ความคิดเห็นที่ 57 ก็ความคิดเห็นมันไม่เหมือนกันแล้วจะให้ทำยังไง คนอื่นเขาก็ยกมาตามคำภีร์  มันก็ถูกของเขาแล้วนี่ คุณรถเรณู พูดตามเหตุผลเท่าที่รู้  ถือว่าด้อยกว่ายกตามคำภีร์  ไปพลางๆ  ก็ฟังๆกันไป  แต่คุณรถเรณูยังติดใจคุณชาวมหาวิหารอยู่หรือครับ  ที่เชื่อเช่นนั้นในเรื่องก่อนๆ   ผมว่าคุณรถเรณู พูดดี ชัดเจน มีเหตุผลของตัวเอง จริงๆก็เห็นด้วยในบางเรื่อง   ความรู้ในทางโลกๆ การทำมาหากิน ชีวิตความเป็นอยู่ ทำให้มองเช่นนั้น  แต่ยังไงๆผมว่าเครดิตคุณชาวมหาวิหาร ยังมากกว่าคุณรถเรณูในความรู้ความเข้าใจอยู่นะครับ จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 16:53:47

ความคิดเห็นที่ 58 นั่นแหละ  ยกเหตุผลมาแสดง  ไม่ใช่ไปยกเอาตัวตนของเขามาตี  ใครจะโง่  ใครจะเป๋อผู้อ่านรู้ได้เองแน่นอน  ไม่ใช่แค่เริ่มพิมพ์ตรูก็หรูกว่าชาวบ้านเค้าซะแล้ว  ใช้คำพูดดูถูกดูแคลนคนอื่น  ก็ไม่เห็นว่าจะดีกว่าคนอื่นที่ตรงไหน  จะข่มก็ขอให้ข่มอย่างปัญญาชน มีจรรยาบรรณ อ่ะๆ อย่าเล่นมุกซ้ำนะว่าทดสอบอารมณ์นะคะ เช๊ยยยย จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 18:18:39

ความคิดเห็นที่ 59 เขียนจี้ใจดำ เซี่ยงจี๊แดง อะไรอย่างที่ทำอย่างที่อ้างเนี่ยนะคะ  ใครเขาก็ทำได้ค่ะ เหมือนถือถุงขรี้เอาเขี้ยงใส่ชาวบ้าน ทุกคนมีมือ ทำได้กันหมด แต่คนดีๆ เขาไม่ทำค่ะ ! จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 18:22:09

ความคิดเห็นที่ 60   ไม่จำเป็นต้องทดสอบอารมณืใคร แต่ที่แน่ ๆ ในกระทู้นี้ ได้เห็นแน่นอนแล้วครับ ตัวอย่าง ของผู้ที่บันดาลโทสะจริต อันเนื่องมาจากผู้อื่น "ไม่ยอมโง่ตาม"  หรือ "ไม่ยอมเชื่อแบบโง่ ๆ ตาม" ที่เขาหรือเธอเชื่อนั้น เริ่มทะยอย ออกมาให้เห็น อย่างที่ คาดไว้จริง ๆ ..... กล่าวไว้ในความเห็นข้างบน ๆ นั้น มีอะไรผิดไหม ? (ทีซื้อหวยล่ะก็ น่าจะแม่นแบบนี้บ้างนะ)    นี่คืออาการ ของคนที่มักกล่าวอ้างอยู่เสมอว่า เป็นนักปฏิบัติ และเชื่อเต็มหัวจิตหัวใจ ในหลักคำสอนของพระศาสนาล่ะ  คงจะพอมองกันได้ชัดเจนแล้วล่ะว่า การอ้างว่าตนเป็นนักปฏิบัตินั้น  แท้จริง ก็หาได้มีอะไรต่างไปจาก ปลาที่หลงติดเบ็ดเพราะคอยตามกินเหยื่อ ที่ชื่อว่า "นันทิ" นั่นเอง (คุ้นคำนี้ไหมจ๊ะ นักปฏิบัติ)    "นันทิ" นั้น สามารถหาได้ แม้จาก ความโกรธ แม้จากความอาฆาต แม้จากความพยาบาท (เสวยอารมณ์กันเต็มอิ่ม จนอาเจียนเลยใช่ไหมเล่า พี่น้อง ?)     กระบวนการของมัน ก็ไม่ยากอะไรนะ ลองสังเกตดู นะจ๊ะ     เริ่มแรกก็ ....มีปฏิฆะ ความขุ่นเคืองใจ เพราะเหตุที่ หมอนี่ เชื่อไม่เหมือนที่อิชั้นเชื่อ แล้วแถม สามารถ พูดได้เป็นเรื่องเป็นราวให้เพิ่มความเจ็บแค้นมากยิ่งขึ้น (คงกลัวว่า ผู้อ่านคนอื่น ๆ จะเข้าใจมากขึ้น และมองว่า ฝ่ายตนเอง งมงาย เต่าตุ่น ก็เลยเป็นเดือดเป็นร้อน นั่งไม่ติด) จนเกิดเป็น โกธะ  คือความโกรธ  ก็เริ่มแสดงออกเป็นอาการรุ่มร้อน ทนอยู่ไม่ได้ เกิดความทุกข์ใจ ที่จะต้อง หาวิธีไปโต้ตอบซะหน่อย อันเนื่องมาจาก รู้สึกว่า หากได้โต้ตอบซะหน่อย ก็จะได้ "สะใจ" พอสะใจแล้ว จิตก็จะได้เสวย "นันทิ"  ได้อย่างอิ่มเอม    คงจะพอตามทันนะจ๊ะ ตะเอง...   อย่างไรก็ตาม ขอบใจนะ ที่อุตส่าห์ ติดตามอ่านทุกตัวอักษร  แต่หากการติดตามอ่านทุกตัวอักษร เพื่อเพิ่มความรุ่มร้อน ในใจตนนั้น แนะนำว่า "ไม่ต้องติดตามอ่านดีกว่าม้าง"  จะได้ ไม่เพิ่มความทุกข์ใจ ให้มากขึ้น (โกรธมาก ๆ บ่อย ๆ หน้าแก่เร็วกว่าอายุ น๊า)   เอาเถอะนะ สังคมเวปบอร์ด ไม่มีใครช่วยได้หรอกครับ ....ใครอ่านเอาความรู้ก็ได้ความรู้ไป  ใครอ่านเพื่อเพิ่มความโกรธแค้น ขุ่นใจให้กับตนเอง ก็ไม่มีใครว่าและไม่มีใครห้ามได้หรอกจ๊ะ   เด็กสาวโง่ ๆ บางคน แม้อยู่ในบ้านคนเดียว อยู่ดีไม่ว่าดี เอามีดมากรีดข้อมือตัวเอง ทำร้ายตนเองยังได้นี่ครับ แม้จะอยู่ในห้องเงียบ ๆ ก็ตาม  ก็คงได้แต่ปล่อยกันไป "ตามยถากรรม" ตามสติปัญญานั่นแล  ไม่มีใครช่วยได้เลย คนบางคน ในสังคมเวปบอร์ด ก็ฉันนั้น   อนึ่ง การที่จะแค่อ้างว่า เอาขรี้ไปเขวี้ยงชาวบ้านนั้น ก็แล้วแต่สติปัญญาของคนนะครับ ว่า การที่ผู้อื่นมาพูดให้สติ ให้ความรู้ ให้ข้อเปรียบเทียบนั้น ฯลฯ  ใครจะมองเป็น ขรี้ หรือเป็นทอง...   คนโง่เง่า ต่อให้ ให้ทองแท่ง ต่อให้ ให้ความรู้ เขาก็คิดว่าเป็นของไม่มีค่า  อันนี้ เป็นความอาภัพอับโชคของเขาเอง ...ความเป็น อภัพพบุคคลนั้น น่าเห็นใจไม่น้อย   ดังนั้น ในสังคมเวปบอร์ด การโต้ตอบ ด้วยวิธีการที่ตนถนัด เพื่อให้เห็นภาพ เพื่อกระตุก กระตุ้นเตือน ให้มองเห็น (แล้วแต่ลีลาการเขียนของใคร ที่จะสามารถสื่อให้เห็นภาพได้)  แต่อาจจะเป็นด้วยความโกรธแค้น ความโง่เขลา จึงทำให้มองเป็นว่า เป็นการโยนอาจมใส่ ก็ไม่ว่ากัน ครับ  ลีลาใครก็ลีลาของแต่ละคน  บางคน ไม่สามารถใช้ภาษาให้คนอื่นเข้าใจได้ชัดเจน ไม่ฉลาดในการยกตัวอย่างอุทาหรณ์ ไม่ฉลาดในการใช้ภาษา (นิรุกฺติภาษา) ซึ่งมีในองค์คุณ องค์ความรู้ ของผู้ที่ต้องการสื่อความหมาย ต่อผู้อื่น  ก็ช่วยไม่ได้นะครับ  เรื่องแบบนี้ มันต้องขวนขวายกันเองนะจ๊ะ  แนะนำให้ไปเรียน วิธีการสื่อ วิธีการโต้วาทะ วิธีการตอบโต้กันเชิงวาทศิลป์นะครับ แล้วจะรู้ว่า "ปากเป็นเอก เลขเป็นโท หนังสือตรี" นั้น มันจริงแท้แค่ไหน    เรื่องแบบนี้ เขาเปิดสอนกันนะจ๊ะ ยังไม่รู้หรือ? เฮ้อ...ใครจะช่วยได้เนี่ย..   ออกจากกะลา แล้วก็หันซ้านหันขวา เดินสู่โลกกว้างบ้างนะจ๊ะ คุณผู้หญิง....แล้วจะรู้ว่า แท้จริงการสื่อให้ผู้อื่นเข้าใจได้ง่าย ๆ นั้น ตามหลักการที่เขาสอน การพูดเชิงการทูตนั้น เขามี "ขั้นตอน"  ของมันนะจ๊ะ ว่า ..ช่วงไหน เป็นเวลาที่ควรยก ช่วงไหนเป็นเวลาที่ควรข่ม ช่วงไหนเป็นเวลาที่ ควรให้ความรู้ ที่เคลือบด้วยของหวาน หรือของขม ฯลฯ    ลองหาทางศึกษาเองเองนะจ๊ะ   อ้อ..อย่าลืมนะว่า...จิวยี่นะ กระอักเลือดตายเพราะอะไร หากยังไม่รู้ ก็ไปอ่านสามก๊กซะนะจ๊ะ   นั่นเป็นตัวอย่างที่ดี ตัวอย่างหนึ่งเลยล่ะ ของวิธีการสื่อ หลากหลายวิธีการ ที่ปรมาจารย์ขงเบ้ง เรียนมาเลยล่ะ  และปรมาจารย์ขงเบ้ง ก็สามารถพูดให้คนกระอักเลือดตายก็ได้ พูดให้คนรักก็ไม่ยาก พูดให้ทำสงครามกันก็ยังได้ แล้วแต่ว่าจะใช้วิธีการใด ในเวลาไหน...แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ... เขามีวิธีการสื่อ ที่....สามารถส่งผ่านข้อมูลที่เขาต้องการได้สำเร็จทุกครั้ง  โดยไม่จำเป็นต้องสนใจว่า ใครจะรัก หรือใครบางคนจะกระอักเลือดตาย ...การพยายามสื่อให้ผู้อื่น ได้เข้าใจ ในสิ่งที่ต้องการสื่อ ก็ต้องทำให้สำเร็จ....ไม่ว่า อีกฝ่าย จะคิดว่าส่งดอกไม้ หรือส่งอาจม หรือโกรธแค้นจนกระอักเลือดตายก็ตาม (เรื่องนี้ มันก็แล้วแต่สติปัญญาของผู้รับด้วย  นะจ๊ะ  นะจ๊ะ ....รักนะ เด็กโง่....รักษาสุขภาพนะจ๊ะ สะสมความโกรธแค้นมาก ๆ หน้าแก่กว่าเดิม หลายปีเลยนะ ขอเตือน) แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 19:31:11 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 19:29:15 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 19:23:02

ความคิดเห็นที่ 61 แล้วไงเหรอ  วุ๊ยยย  ฉลาดจริงแฮะ  มีคาดไว้  แล้วก็ได้เห็นตามคาดซะด้วย   ระดับสมองกลยี่สิบสองชั้นว่างั้นสิ  เหอ เหอ   ไปเรื่องท่งเรื่องฑูต...นู่นนนน ไกลปู๊นแต๊หนอ   5555+++ หางชี้จัง  ยกซะนานขนาดนี้  ไม่เมื่อยบ้างเหรอ หากหมายถึงเรา.... บอกตรงๆ อ่านข้ามๆ ค่ะ เขียนไรยาวๆ เงี้ย เราไม่เสียเวลาอ่านหรอก เมื่ออ่านข้ามๆ จะเอาไรมามะโหล่ะต๊ะเองงง  คิดมากไปด๊ายยย   อาฆาต สะสมความแค้น เอามาจากไหนเนี่ยยยย  วุ๊ยย เพ้อเจ้อ ! เผอิญเห็นมุมเดิมๆ อ่ะนะ แก่บ้าง โง่บ้าง เรื่องส่วนตัวเขาบ้าง จะบอกว่านี่คือสไตล์ แม่นบ่ ?? ตะเองกินไวน์จากยุโรปป่ะ หากกิน เหมือนกันอ่ะดิ๊....อ่ะ  อยู่ในกะลาเหมียนกัลลล   พอละ ....  นางฟ้าจากลับสวรรค์แระ   อิอิ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 54 20:07:13 จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 20:04:53

ความคิดเห็นที่ 62  หวังว่า จะไม่แก่ และไม่โง่นะจ๊ะ แม่นักดื่มไวน์..... เอ้า.... ส่งนางฟ้ากลับสวรรค์...เชิ๊บ เชิ๊บ  (ขอให้ไปที่ชอบ  ที่ชอบ นะจ๊ะ ที่ไหนไม่ชอบ ก็จงอย่าไป) จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 20:10:20

ความคิดเห็นที่ 63 ความคิดเห็นที่ 31 คุณเอิงเอยครับ ผมก็อยากฟังท่านปัญจสิกขะดีดพิณเหมือนกันครับ ใจจริงอยากให้ท่านสอนเล่นดนตรีด้วยซ้ำไป อยากมีฝีมือขั้นเทพก็ต้องให้เทพเทวดาท่านเมตตาสอนให้ :) ส่วนท่านสักกะเทวราชนั้น ระลึกถึงท่านบ่อยๆครับ เพราะท่านเป็นอริยบุคคลขั้นโสดาบัน การระลึกถึงท่าน เคารพนอบน้อมต่อท่าน ย่อมก่อให้เกิดเป็นสิริมงคลต่อชีวิต ความตั้งใจและปฏิปทาของท่านสักกะ ที่ทำความเพียรพยายามในการสร้างประโยชน์สาธารณะ ก็สมควรยกย่องและใช้เป็นแบบอย่างที่ดีในการดำเนินชีวิต สวรรค์เป็นภพภูมิหนึ่งที่พระพุทธเจ้าท่านกล่าวถึงอ้างถึงอยู่บ่อยๆ เทวดาทั้งหลายท่านก็อยู่ของท่านตรงนั้น การยอมรับในภพภูมิสวรรค์และเทวดา ย่อมหมายถึงการยอมรับในคำสอนเรื่องวัฏฏสงสารทั้งหมดทั้งสิ้นที่พระพุทธเจ้าท่านสอนไว้ จากคุณ : ทุกวินาที เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 54 22:29:47

ความคิดเห็นที่ 64 กระทู้นี้มีข้อความที่อาจทำให้ผู้อ่านเข้าใจผิดต่อพระไตรปิฎกและอรรถกถาจารย์ได้ ข้าพเจ้าจึงขอ นำบทความบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับพระไตรปิฎกมาเสนอ เพื่อที่ผู้อ่านจะได้ศึกษาเพิ่มเติม เพื่อทำให้เกิดทิฏฐิที่ตรง ที่ถูกต้อง และจะได้ช่วยกันเผยแพร่  เพื่อส่งเสริมให้เกิดการศึกษายิ่งๆ ขึ้นไป (ถ้าลายตา อ่านเฉพาะที่ขีดเส้นใต้ก็ได้ค่ะ  แต่ลิงค์ที่นำมา อ่านสบายตากว่าค่ะ) ความสำคัญและการรักษาพระไตรปิฎก โดยพระพรหมคุณากรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต)* http://www.mcu.ac.th/mcutrai/menu2/menu2_1.htm (บางส่วน) พระไตรปิฎกสำคัญเพียงใด เมื่อพูดมาถึงขั้นนี้ก็รวมความได้ว่า พระไตรปิฎก ก็คือที่รวบรวมพระธรรมวินัย คือคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ที่เรียกว่าเป็นพระพุทธศาสนา ซึ่งพระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ว่า นี่แหละคือศาสดาของชาวพุทธทั้งหลาย เราจึงได้ถือกันมาเป็นหลักว่า จะต้องรักษา แล้วก็เล่าเรียน และปฏิบัติตามหลักคำสอนในพระไตรปิฎกนี้ พร้อมกันนั้นก็ใช้คำสั่งสอน คือพระธรรมวินัยในพระไตรปิฎกนี้แหละ เป็นหลักเป็นเกณฑ์มาตรฐานในการตัดสินความเชื่อถือและการประพฤติปฏิบัติของพุทธศาสนิกชนทั้งหลายว่า เป็นพระพุทธศาสนาหรือไม่ ถ้าไม่เป็นไปตามที่ได้รวบรวมประมวลสังคายนาและรักษาสืบต่อไว้ในพระไตรปิฎก หรือคลาดเคลื่อนจากนั้น ก็ไม่ใช่พระพุทธศาสนา ถ้าถูกต้องตามนั้นก็เป็นพระพุทธศาสนา สิ่งที่เราเล่าเรียนปฏิบัติ ไม่ว่าจะเป็นด้านวินัยของพระภิกษุสงฆ์ เช่น การบวช การมีโบสถ์ การสร้างกุฏิ การกรานกฐิน และสังฆกรรมต่างๆ การใช้ไตรจีวรของพระภิกษุ การที่พระภิกษุทำอะไรได้หรือไม่ได้ การที่จะต้องอาบัติต่างๆ มีปาราชิกเป็นต้น หรือการที่ชาวบ้านจะทำบุญทำทาน คำว่าทานก็ดี คำว่าบุญก็ดี เรื่องศีล เรื่องสมาธิ เรื่องปัญญาไตรสิกขา ภาวนาต่างๆ ขันธ์ ๕ ไตรลักษณ์ อริยสัจจ์ ตลอดถึงพระนิพพาน ก็ล้วนมาจากพระไตรปิฎกทั้งนั้น ถ้าไม่มีพระไตรปิฎก เราก็ไม่รู้จักถ้อยคำเหล่านี้เลย และพระภิกษุก็ไม่มีมาตรฐานที่จะวัดว่าตัวประพฤติปฏิบัติอย่างไรถูก แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 54 01:24:37 จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 00:02:26

ความคิดเห็นที่ 65 http://www.mcu.ac.th/mcutrai/menu2/menu2_12.htm พระไตรปิฎกยุคท่องจำ แม่นยำแค่ไหน (บางส่วน) พระสงฆ์ทั้งหลายนั้นท่านเห็นความสำคัญของพระไตรปิฎก เพราะรู้อยู่ว่า นี้แหละคือพระพุทธศาสนา ถ้าหมดพระไตรปิฎกเมื่อไร พระพุทธศาสนาก็หมดไปเมื่อนั้น ถ้าพระไตรปิฎกเคลื่อนคลาดไป พระพุทธศาสนาก็เคลื่อนคลาดไปด้วย พระเถระรุ่นก่อนนั้น ถือความสำคัญของพระไตรปิฎกเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่ในยุคที่จารึกเป็นลายลักษณ์อักษรแล้ว ก็ต้องถึงกับพูดกันว่า อักษรจารึกพระธรรมของพระพุทธเจ้านี้ อักษรเดียวมีค่าเท่ากับพระพุทธรูปองค์หนึ่ง เพราะฉะนั้น ถ้ามองในแง่บวก ก็คือว่าต้องช่วยกันรักษาไว้ให้ดี แม้แต่จารึกหรือสนับสนุนการจารึกเพียงนิดหน่อยก็เป็นบุญเป็นกุศลมาก แต่มองในแง่ลบก็คือ ถ้าใครไปทำให้ผิดพลาด แม้แต่อักษรเดียว ก็เหมือนทำลายพระพุทธรูปองค์หนึ่ง เป็นบาปมาก นี่แหละ ท่านให้ความสำคัญถึงอย่างนี้ เพราะฉะนั้น พระเถระรุ่นก่อน ท่านจึงระวังมากในเรื่องการรักษาทรงจำพระไตรปิฎกไม่ให้ผิดเพี้ยน รวมความว่า ๑. มีความระมัดระวังเห็นเป็นสำคัญมาก เพราะถือว่าเป็นตัวพระพุทธศาสนา ๒. ถือเป็นงานของส่วนรวม โดยเฉพาะพระเถระผู้ใหญ่ ผู้นำหมู่คณะ และพระสงฆ์ทั้งหมดในพระพุทธศาสนา จะต้องเอาธุระในการดูแลรักษาอย่างยิ่ง -------------------------------------------------- พระไตรปิฎกยุคจารึกเป็นลายลักษณ์ ถือเป็นหลักของชาติ จึงคงอยู่ได้ด้วยดี .ในยุคทรงจำด้วยปาก การรักษาพระไตรปิฎกก็คือ ท่องพร้อมกัน สวดพร้อมกัน มาสอบทานกันด้วยวาจาอยู่เสมอ ต่อมาในยุคที่เป็นลายลักษณ์อักษรก็คือเอาคัมภีร์ที่จารึกไว้ทั้งหลาย มาเทียบเคียงสอบทานกันอยู่เสมอ การสอบทานกันนี้ เป็นความหมายของการสังคายนาในยุคหลัง ซึ่งเป็นที่น่าอัศจรรย์ว่า พระไตรปิฎกของเราที่เป็นบาลี จะไปอยู่ในพม่า ไปเป็นของสิงหลอยู่ในลังกา ไปอยู่ในประเทศไทย หรือไปอยู่ในประเทศไหน แม้แต่ฝรั่งเอาไปคัดลอกเป็นฉบับอักษรโรมัน ก็เหมือนกันหมด เนื้อหาอย่างเดียวกัน จะมีแปลกไปก็เพราะพิมพ์ผิดนิดๆ หน่อยๆ อย่างของเรามีอยู่แห่งหนึ่ง ตกหล่นไป ยาวหน่อย สักครึ่งค่อนหน้า ก็ถือเป็นเรื่องใหญ่มากแล้ว หมายความว่า พระไตรปิฎกบาลีของเถรวาทเรานี้ ไม่ว่าจะเป็นของประเทศไหน ทั้งๆ ที่อยู่ห่างไกลกันไปแสนนาน ก็ยังเหมือนกัน เนื้อหาอย่างเดียวกัน แสดงถึงการที่ท่านให้ความสำคัญกับการรักษา .. จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 00:04:41

ความคิดเห็นที่ 66 ต้องเข้าใจให้ชัด แค่ไหนใช่ แค่ไหนไม่ใช่สังคายนา การสังคายนานั้นต้องให้รู้ว่าเป็นการที่จะรักษาคำสอนเดิมเอาไว้ให้แม่นยำที่สุด ไม่ใช่ว่าพระภิกษุที่สังคายนามีสิทธิ์เอาความคิดเห็นของตนใส่ลงไป การสังคายนา ก็คือ การมาทบทวนซักซ้อมตรวจสอบคัมภีร์ให้ตรงตามของเดิม และซักซ้อมตรวจสอบคนที่ไปทรงจำ หรือไปนับถืออะไรต่างๆ ที่อาจจะผิดเพี้ยนไป ให้มาทบทวนตัวเอง ให้มาซักซ้อมกับที่ประชุม ให้มาปรับความเห็น ความเชื่อ การปฏิบัติของตน ให้ตรงตามพระไตรปิฎกที่รักษากันมาอย่างแม่นยำ ที่เป็นหลักกลางนี้ บางคนเข้าใจผิดว่า ในการสังคายนานี้ ผู้ที่เข้าร่วมสังคายนา จะไปปรับไปแต่งไปทำอะไรกับพระไตรปิฎก ดีไม่ดีอาจจะถึงกับเข้าใจว่ามาแต่งพระไตรปิฎกกันใหม่ ซึ่งเป็นความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนไปไกล ซึ่งแสดงว่าไม่รู้จักการสังคายนา และไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะฉะนั้น จะต้องย้ำกันว่า การสังคายนาพระไตรปิฎก ก็คือ การมาทบทวนตรวจสอบซักซ้อมกันในการที่จะรักษาพระไตรปิฎกของเดิมที่ท่านสังคายนาไว้ ในการสังคายนาครั้งที่ ๑ เมื่อ ๓ เดือน หลังจากพระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว ว่าเป็นอย่างไร ก็ให้คงอยู่อย่างนั้น อย่างแม่นยำที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อะไรที่คลาดเคลื่อน ใครทรงจำผิดไป ก็ให้มาปรับเข้ากับของเดิมของแท้นี้เสีย เพราะว่าเมื่อเรารักษาคำสอนของพระพุทธเจ้า ก็คือเราจะต้องเอาคำตรัสของพระองค์ของเดิมไว้ให้ได้ ถ้าคำสอนคำตรัสเดิมหมดไป ก็คือพระพุทธศาสนาหมดไปแล้ว แต่ก็อย่างที่กล่าวแล้วว่า พระไตรปิฎกนี้เป็นประมวลคำสอนของพระพุทธเจ้า ที่ถือว่าเป็นมาตรฐาน เป็นของส่วนรวมที่พระสงฆ์ทั้งหมดโดยเฉพาะท่านที่เป็นครูอาจารย์และพระเถระที่รับผิดชอบการพระศาสนาต่างก็คอยจับตา คอยระแวดระวัง ถือเป็นสำคัญ ฉะนั้นใครจะไปเที่ยวใส่เติมอะไรลงไปไม่ได้ จะต้องเป็นที่ยอมรับกันอย่างแน่นอน และไม่ใช่ประเทศเดียวรักษาไว้ หลายๆ ประเทศต่างก็มี แล้วก็ต้องคอยทานเทียบกัน หมั่นตรวจสอบไม่ให้คลาดเคลื่อนกันไป รวมความก็คือให้จำไว้เลยว่า ประเทศพุทธศาสนาเถรวาททั้งหมด มีพระไตรปิฎกชุดเดียวกัน ซึ่งเนื้อหาเหมือนกันทั้งหมด แม้จะต่างกันในตัวอักษร จ ว บ้าง บางแห่ง หรือตกหล่นบางคำบ้าง ก็น้อยเต็มที ความสำนึกตระหนักมั่นนี้ อย่าว่าแต่ต่างประเทศเลย แม้แต่ประเทศไทยเรา ต่อไป ถ้าไม่เห็นความสำคัญ เราเองก็อาจจะทำให้เลือนลางคลาดเคลื่อน จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 00:06:01

ความคิดเห็นที่ 67 ถ้านับถือพระบรมศาสดา ก็ต้องรักษาพระไตรปิฎก อย่างที่กล่าวแล้วว่า เรานับถือพระพุทธศาสนา ก็คือนับถือคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ต้องการฟังคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า เมื่อต้องการรู้ว่าพระพุทธเจ้าสอนว่าอย่างไร เราจะไปรู้เอาเองได้อย่างไร ก็ต้องไปฟังจากพระพุทธเจ้า เมื่อพระพุทธเจ้าไม่อยู่ ก็ต้องไปดูคำสอนที่จารึกไว้ ซึ่งก็ได้จารึกไว้และรักษากันมาในพระไตรปิฎกนี้ ถ้าหมดพระไตรปิฎก ก็คือหมดพระพุทธศาสนา หมดคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า หมดพระธรรมวินัย หมดพระศาสดาของชาวพุทธ จึงเป็นหน้าที่ของชาวพุทธ ที่จะต้องรักษาพระธรรมวินัยไว้ ด้วยการเล่าเรียนพระไตรปิฎก แล้วก็รักษาพระไตรปิฎกไว้ให้อยู่มั่นคงด้วยดี ดังที่ชาวพุทธโบราณทุกประเทศได้พยายามรักษากันมาเป็นงานสำคัญของชาติ เพราะฉะนั้น ถ้าพระไตรปิฎกที่เป็นหลักของพระพุทธศาสนายังคงอยู่ ชาวพุทธก็ยังมีความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่ถ้าเราเสียหลักเรื่องนี้เมื่อไร ก็เป็นอันว่าพระพุทธศาสนาจะเริ่มมีปัญหา ชาวพุทธเองก็จะทะเลาะเบาะแว้งกัน นั่นก็คือความเสื่อมโทรมของพระพุทธศาสนา และความเสื่อมโทรมแห่งประโยชน์สุขของประชาชน ที่จะไม่รู้จักพระพุทธศาสนาที่แท้จริงและไม่สามารถปฏิบัติให้ถูกต้อง เพราะฉะนั้น จะต้องช่วยกันสร้างความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับพระไตรปิฎก และชวนกันรักษาด้วยการศึกษาพระไตรปิฎกกันอย่างจริงจัง เสรีภาพแห่งความคิดเห็นของบุคคล ต้องไม่สับสนกับความซื่อตรงต่อพระศาสดา ถ้าเราถามว่าพระพุทธเจ้าสอนว่าอย่างไร หรือสอนเรื่องอะไรว่าอย่างไร เราจะดูที่ไหน เราก็ต้องไปดูพระไตรปิฎก เพราะเราไม่มีแหล่งอื่นที่จะตอบคำถามนี้ได้ เราจะว่าเอาเอง หรือไปตอบแทนพระพุทธเจ้าได้อย่างไร ว่าพระองค์สอนอย่างนั้นอย่างนี้ ต่อจากนั้น เมื่อรู้ว่า หรือได้หลักฐานเท่าที่มีว่าพระพุทธเจ้าสอนว่าอย่างไรแล้ว เราจะเชื่อคำสอนนั้นหรือไม่ หรือเรามีความเห็นต่อคำสอนนั้นว่าอย่างไร อันนั้นก็เป็นเรื่องของเรา เป็นเรื่องของบุคคลนั้น ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องหลักการ แต่เป็นเรื่องของความคิดเห็น ฉะนั้นจะต้องแยกส่วนนี้ให้ได้ เวลาจะพูดกันก็ต้องแยกให้ถูกว่าเรากำลังพูดกันเรื่องว่า คำสอนของพระพุทธเจ้าว่าอย่างไร พระพุทธเจ้าสอนในเรื่องนี้ว่าอย่างไร หรือว่าเรากำลังพูดเรื่องว่า เรามีทัศนะความคิดเห็นในเรื่องนั้นว่าอย่างไร ต้องแยกให้ถูก แล้วก็พูดให้เป็นขั้นตอน เป็นลำดับ ก็จะไม่เป็นปัญหา เวลานี้ก็เท่ากับว่าได้เกิดปัญหาทั่วไปหมด ตั้งแต่ไม่รู้จักพระไตรปิฎก ไม่รู้จักความสำคัญของพระไตรปิฎก ไม่รู้ว่าการรักษาสืบทอดพระไตรปิฎกเป็นมาอย่างไร แล้วก็มีความสับสนระหว่างคำสอนของพระพุทธเจ้า ว่าพระองค์สอนอย่างไร กับความคิดเห็นของบุคคลหรือเราแต่ละคนต่อคำสอนนั้นว่าเราคิดอย่างไร ทั้งหมดนี้มองกันไม่ชัดเจน คลุมเครือ และว่ากันเลอะเทอะสับสนไปหมด เพราะฉะนั้นก็แน่นอนว่าจะต้องเกิดปัญหา ที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะยากอะไรเลย ก็เพียงแต่แยกให้ถูก ถ้าใครมาถามว่า พระพุทธเจ้าสอนว่าอย่างไร เราจะว่าเอาเองก็ไม่ได้ ก็ต้องว่าไปตามที่พระพุทธเจ้าสอน ก็ไปเอาหลักฐานมาแสดงให้ดู แต่ถ้าเขาถามว่า พระพุทธเจ้าสอนว่าอย่างนี้แล้ว หรือธรรมะข้อนี้พระพุทธเจ้าสอนไว้ว่าอย่างนี้ คุณจะว่าอย่างไร อันนี้ก็เป็นเรื่องของเราจะว่าเอา เราคิดอย่างไรก็เป็นสิทธิของเรา เป็นเสรีภาพของเราที่จะพูด ว่าธรรมะข้อนั้น พระพุทธเจ้าสอนไว้อย่างนั้นแล้ว เราจะว่าอย่างไร เราก็ว่าตามความเข้าใจของเราได้ แต่ที่จริงก็ควรจะศึกษาคำอธิบายของท่านให้ชัดแจ้งก่อนแล้วจึงมาสรุปเอา ถ้าสรุปดีก็ตรงตามที่พระพุทธเจ้าสอน สรุปไม่ดีก็ผิดพลาด ก็ศึกษาค้นคว้าต่อไป แต่อย่างน้อยก็แยกให้ชัดอย่างที่กล่าวมาแล้วว่า พระพุทธเจ้าสอนว่าอย่างไร ก็ว่าไปตามที่ท่านสอน แล้วเราเห็นว่าอย่างไร ก็ว่าไปตามที่เราเห็น เวลานี้คนว่ากันนุงนังสับสนไปหมด เมื่อเกิดปัญหาอย่างที่รู้กันอยู่ในปัจจุบัน ก็เป็นโอกาสที่จะต้องมาซักซ้อมในหมู่ชาวพุทธ เพื่อจะสร้างเสริมความรู้ความเข้าใจที่ถูกต้องและปฏิบัติกันให้ถูกต้อง ถ้าชาวพุทธจับหลักในเรื่องนี้ได้ มีความเข้าใจถูกต้อง และมีความตรงไปตรงมา ปฏิบัติด้วยความซื่อตรง พระพุทธศาสนาก็จะยังคงอยู่เป็นหลักเป็นศูนย์รวมชาวพุทธ และมีอยู่เพื่อประโยชน์สุขแก่ประชาชนทั้งหลายสืบต่อไป จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 00:07:09

ความคิดเห็นที่ 68 ชวนกันตื่นขึ้นมา ช่วยกันเรียนและรักษาพระไตรปิฎกกันให้ดี ทำไมเราจะไม่รักษาพระไตรปิฎกไว้ ในเมื่อถ้าพระไตรปิฎกหายไปก็คือว่าบันทึกคำตรัสคำสอนของพระพุทธเจ้าก็หมดไป หายไป เราก็ไม่มีคำสอนของพระพุทธเจ้า เราจะไปนั่งฌานเอา เราจะไปพูดแทนท่าน หรือว่ารู้ขึ้นมาเอง ก็ย่อมเป็นไปไม่ได้ อันนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาสามัญ ซึ่งไม่น่าจะเป็นปัญหาขึ้นมาเลย สมัยก่อนก็ไม่เคยมีปัญหาอย่างนี้ นับว่าเป็นเรื่องแปลกที่ว่าคนสมัยนี้กลับไม่เข้าใจว่า พระไตรปิฎกคืออะไร ทำไมต้องรักษาพระไตรปิฎก ทำไมต้องเอาพระไตรปิฎกมาเป็นมาตรฐานหรือเป็นเกณฑ์วินิจฉัยว่าอะไรเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า เดี๋ยวก็จะกลายเป็นว่า คำสอนของพระพุทธเจ้า ใครจะว่าอย่างไรก็ได้ เพราะฉะนั้น จึงควรตื่นขึ้นมาช่วยรักษาพระธรรมวินับไว้ให้ดี จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 00:08:07

ความคิดเห็นที่ 69 จากนั้นก็มาดู การทำงานของทีมงานแปลพระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาฯกันค่ะ --------------------------------------------------- http://www.mcu.ac.th/mcutrai/menu2/Article/article_21.htm พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย จากวิริยะ สู่ปัญญา เพื่อสืบสานพระพุทธศาสนาคู่ชาติไทย โดย เบญจวรรณ มนัสไพบูลย์ . ... จากปี ๒๕๓๖ ที่เตรียมงาน สู่ปี ๒๕๓๗ ที่ทุกอย่างเริ่มต้น ๑ พฤษภาคม ๒๕๓๗ คณะกรรมการฯ ขึ้นทำงานที่ตำหนักสมเด็จ ภายในวัดมหาธาตุฯ พระเถระจากวัดต่าง ๆ เดินทางเข้าออกไม่เว้นแต่ละวัน ตำหนักสมเด็จกลับมีชีวิตชีวา และเต็มไปด้วยความสร้างสรรค์ บรรยากาศทางวิชาการช่วยเสริมสร้างประวัติศาสตร์การแปลพระไตรปิฎกฉบับนี้ ให้ควรค่าแก่การจดจำ ด้วยความเป็นจริงที่ว่า ทุกชีวิต ณ ที่นั้น กำลังอุทิศสติปัญญาทำงานใหญ่ให้พระพุทธศาสนา ด้วยความวิริยะอุตสาหะมากมายนัก ยามบ่ายถึงเย็นค่ำ สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยพระเถระผู้ทรงความรู้จากวัดต่าง ๆ หมุนเวียนกันมาทำงานตามหน้าที่ของตน อาจารย์แสวง อุดมศรี อาจารย์ประจำคณะสังคมศาสตร์ และรองผู้อำนวยการกองวิชาการ กรรมการและผู้ประสานงานการดำเนินการจัดทำพระไตรปิฎก ย้อนภาพคุ้นตาของท่านในแต่ละวันว่า มีคนอยู่ที่นั่นกันเยอะ ทั้งพระ ทั้งฆราวาส แต่การมาเราจะนัดเป็นคณะ สมมติวันนี้ขึ้น ๕ คณะ เราก็จะจัดที่ไว้ ๕ โต๊ะ นั่งทำงานด้วยกันในแต่ละกลุ่ม วันใดเมื่องานเสร็จถึงระดับหนึ่ง จะต้องมารวมกันวินิจวิเคราะห์ร่วมกัน ไม่ใช่คนอื่นมาแก้ของตัวเองไม่ได้ ในกลุ่มจะต้องเห็นร่วมกัน ยืนยันร่วมกัน จึงจะผ่าน บรรยากาศเป็นวิชาการ อย่างการตรวจสำนวนก็ต้องวิพากษ์วิจารณ์ แสดงความคิดเห็น จนบางครั้งต้องสมมติสถานการณ์ บางครั้งเดินรอบโต๊ะก็มี ดูตามเหตุการณ์ เพื่อสันนิษฐานความเป็นไปได้ คือจะมีการแก้ไข แสดงความคิดเห็นร่วมกันพิจารณาตลอด การทำงานดังกล่าวประกอบด้วยพระเถระและฆราวาสผู้ทรงคุณวุฒิ โดยมหาวิทยาลัยจัดพระเจ้าหน้าที่ซึ่งต้องมีการศึกษาระดับเปรียญเอก (๗,๘,๙) ขึ้นไปร่วมทำงาน ซึ่งนอกจากจะได้ทำงานสำคัญ ยังเป็นโอกาสที่จะได้ซึมซับวิธีคิด วิธีการทำงานของพระเถระผู้มีความรู้ ความสามารถ ถือเป็นการพัฒนาบุคลากรของมหาวิทยาลัย ภาพการทำงาน บรรยากาศแห่งวิชาการที่ทุกคนมุ่งมั่นอยู่กับพระไตรปิฎกเป็น เอกัคคตา อารมณ์เดียว เพื่อให้ผลงานออกมาดีที่สุด คงจะไม่ใช่ภาพคุ้นตาอาจารย์แสวงเท่านั้น แต่ในระหว่างคณะกรรมการและคณะทำงานของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยเอง ก็คงจะคุ้นชินกับบรรยากาศการทำงานเช่นนั้นด้วย ทุกฝ่ายทำงานร่วมกันด้วยเป้าหมายและอุดมการเดียวกัน แม้บางครั้งจะมีข้อขัดแย้งก็เป็นด้วยเรื่องวิชาการ ซึ่งก็จะต้องมีข้อยุติได้เสมอด้วยการประชุม ระดมความคิด หาข้อสรุปที่ดีที่สุด เพื่อให้พระไตรปิฎกนี้ถูกต้อง น่าเชื่อถือบรรลุเป้าหมายการจัดทำ แต่ที่เวลาเนิ่นนานออกไป เพราะมีหลานขั้นตอนในการทำงานที่จะต้องเป็นที่ยอมรับ ต้นฉบับต้องผ่านทั้งคณะทำงานกลุ่มเล็ก กลุ่มใหญ่ จนมาถึงคณะบรรณาธิการ ซึ่งเป็นขั้นสุดท้ายต้องตรวจสอบความถูกต้องครั้งแล้วครั้งเล่า เรายึดพระราโชบายที่ว่าให้อ่านเข้าใจง่าย แต่รักษาอรรถ รักษาธรรม รักษาความถูกต้องเสมอ ดังนั้น ถ้ายังมีใครอ่านต้นฉบับแปลแล้วไม่เข้าใจ ก็ยังผ่านไม่ได้ มีคติว่า “ผู้แปลต้องเข้าใจเรื่องที่ตนเองแปล” เพราะฉะนั้น ถ้ายังไม่ผ่านก็ต้องแก้ไขงาน จะต้องช่วยกันกวดขันความถูกต้อง ความกลมกลืน สมนัย ไม่ให้ลักลั่น นอกจากนี้ เพื่อความถูกต้องทางวิชาการ ถ้าเกิดสงสัยอะไรขึ้นมา ก็ต้องมีการตรวจสอบกับฉบับแปลอื่นๆ ด้วย เช่น ภาษาอังกฤษ ภาษาพม่า ตรวจสอบกับคัมภีร์อรรถกถา ฎีกาต่างๆ ซึ่งจะเป็นบรรทัดฐานว่าพระไตรปิฎกนั้น จะแปลตามใจไม่ได้ เพราะอรรถกถาจะกำหนดไว้เลยว่า คำนั้นประโยคนั้น หมายความว่าอย่างไร เราให้ความเคารพสำนวนเดิม แต่ก็จะปรับเป็นภาษาที่อ่านได้เข้าใจง่ายมากขึ้น ถ้าเป็นเรื่องสำคัญ ก็จะต้องมีการทำเชิงอรรถกันอย่างชัดเจน” การระดมความคิด วิพากษ์วิจารณ์ หาเหตุผลเพื่อให้ได้ความถูกต้องต่าง ๆ ทำให้ทุกท่าน ทุกฝ่ายต้องอ่าน ต้องตรวจสอบงานหลายครั้ง ผลที่ตามมาก็คือ ผู้ทำงานเองก็เกิดความเข้าใจซาบซึ้งมากยิ่งขึ้น ซึ่งก็เป็นประโยชน์ทั้งต่อตนเอง และการศึกษาเผยแผ่พระพุทธศาสนาต่อไป ต้องขออนุโมทนาต่อทุกฝ่าย พระเถรานุเถระ คณะกรรมการทุกท่านที่เสียสละแรงกาย แรงใจ สติปัญญาร่วมกันประกอบกุศลกรรมครั้งนี้ อาตมาถือเป็นงานสำคัญที่ควรค่าแก่การจดจำ เพราะเป็นภาพแห่งความร่วมมือร่วมใจของวงการสงฆ์ไทย ในเมื่อพระไตรปิฎกซึ่งเป็นดั่งหัวใจของการเรียนรู้พระพุทธศาสนา ผ่านการจัดทำอย่างพิถีพิถัน ประการสำคัญเป็นการร่วมแรงร่วมใจของคณะสงฆ์ดังนี้แล้ว ก็เป็นที่มั่นใจได้ว่าจะได้ก่อให้เกิดประโยชน์สมตามวัตถุประสงค์ จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 00:10:56

ความคิดเห็นที่ 70 คุณทุกวินาที #63 ข้าพเจ้าพยายามหาคลิปของท่านปัญจสิขดีดพิณ มาให้คุณทุกวินาทีแต่หาไม่เจอเลย ท่านใดหาเจอ มีคลิปไว้ รบกวนมาแบ่งปันกันหน่อยนะคะ :) มีแต่เนื้อเพลงเป็นบทกลอน ไพเราะมากค่ะ ขอมอบให้คุณทุกวินาที  และ คุณสไมลีย์ และทุกท่าน  เนื่องในวันลอยกระทง ตอนนี้เป็นตอนที่ ท้าวสักกะจะไปเฝ้าพระศาสดาที่ถ้ำถ้ำอินทสาละ  ในการนี้ท่านพาเทวดาไป สองเทวโลก(แม่เจ้า! มากมายขนาดไหนนะเนี่ย?) แล้วจะไปรวมตัวกันลงในถ้าได้อย่างไรกัน ?! ก่อนท้าวสักกะกับ กองทัพเทวดา มหาศาล จะไปเฝ้า  ท้าวสักกะก็ได้ส่งหน่วยกล้าตาย เอ้ย! ส่งตัวแทนเป็นทูตไปก่อน ท่านปัญจสิข เป็น คนโปรดของพระศาสดา มักจะได้รับโอกาสทูลถามปัญหาได้ทุกขณะที่ต้องการ ก็จึงได้รับมอบหมายให้เป็นทูตไปเฝ้า เกริ่นนำเล็กน้อย ว่า ท่านปัญจสิข นั้นมีใจปฏิพัทธ์ต่อ นางภัททาสุริยวัจฉสา  ธิดาของท้าวติมพรุ   แต่เป็นประเภท รักเขาข้างเดียว  ก็ได้แต่งเพลงรำพึงถึงนางอันเป็นที่รัก แต่ข้าพเจ้าคิดไม่ถึงว่า ท่านจะเลือกเพลงนี้มาบรรเลงถวายพระศาสดา! เพลงนี้ ท่านกล่าวว่า เป็นเพลงอันเกี่ยวด้วย พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ พระอรหันต์ และกาม(ช่างโยงกันได้!) เชิญทัศนาได้ณ บัดนี้ ------------------------------------------------------ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_name.php?name=สักกปัญหสูตร&book=9&bookZ=33 ลำดับนั้น ท้าวสักกะจอมเทพรับสั่งกะปัญจสิขคันธรรพบุตรว่า ดูกรพ่อ ปัญจสิขะ พระตถาคตทั้งหลาย เป็นผู้เพ่งฌาน ทรงยินดีในฌาน ในระหว่างนั้น ทรงเร้นอยู่ อันผู้เช่นเรายากที่จะเข้าเฝ้า ถ้ากระไร พ่อควรจะให้พระผู้มีพระภาค ทรงพอพระหฤทัยก่อน พ่อให้พระองค์ทรงพอพระหฤทัยก่อนแล้ว ภายหลัง พวก เราจึงควรเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ฯ             ปัญจสิขคันธรรพบุตรทูลรับท้าวสักกะจอมเทพแล้ว จึงถือเอาพิณมีสี เหลืองดังผลมะตูม เข้าไปยังถ้ำอินทสาละ ครั้นแล้วประมาณดูว่า เพียงนี้ พระ ผู้มีพระภาคจะประทับอยู่ไม่ไกล ไม่ใกล้เรานัก และจักทรงได้ยินเสียงเรา แล้ว ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ปัญจสิขคันธรรพบุตรยืน ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้วถือพิณมีสีเหลืองดังผลมะตูมบรรเลงขึ้น และได้กล่าวคาถาเหล่านี้ อันเกี่ยวด้วยพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ พระอรหันต์ และกาม ว่า             [๒๔๘] ดูกรแม่ภัททาสุริยวัจฉสา ฉันขอไหว้ท้าวติมพรุบิดาเธอ โดยเหตุที่เธอเกิดเป็นนางงาม ปลูกความปลื้มให้แก่ฉัน เหมือนลมเป็นที่ปรารถนาของผู้มีเหงื่อ หรือน้ำดื่มเป็นที่ปรารถนาของผู้กระหาย เธอผู้จำรัสโฉม เป็นที่รักของฉัน คล้ายกันกับธรรมเป็นที่รักของเหล่าพระอรหันต์ฉะนั้น ขอเธอช่วยดับความเร่าร้อน เหมือนช่วยวางยาคนไข้ผู้กระสับกระส่าย หรือให้    โภชนะแก่ผู้หิว หรือดับไฟที่ลุกอยู่ด้วยน้ำ ขอให้ฉันซบลงจด  ณ ถันและอุทรของเธอ เหมือนช้างผู้ร้อนจัดในหน้าร้อน หยั่งลงสระโบกขรณี มีน้ำเย็นประกอบด้วยละอองแห่งเกสรดอกปทุม ฉะนั้น ฉันมึนเมาแล้ว เพราะช่วงขาอันสมบูรณ์ด้วยลักษณะ ไม่รู้สึกถึงเหตุการณ์ เหมือนช้างเหลือขอ ไม่ยอมรับรู้แหลนและหอกซัด ด้วยถือว่าตนชนะแล้วฉะนั้น ฉันมีใจจดจ่อในเธอ  ฉันไม่อาจกลับดวงจิตที่แปรปรวนไปแล้ว เหมือนปลาที่กลืนเบ็ดเสียแล้ว ฉะนั้น นางผู้เจริญ ขอเธอเอาขาซ้ายกระหวัดฉันไว้ ขอเธอผู้มีดวงตาอันอ่อนหวาน จงกระหวัดฉันไว้ ความใคร่ของฉันในเธอผู้มีผมเป็นลูกคลื่น ถึงจะมีน้อยก็เกิดผลมาก เหมือนทักษิณาที่ถวายในพระอรหันต์ ฉะนั้น บุญอันใดที่ฉันได้ทำไว้แล้วในพระอรหันต์ผู้คงที่ มีอยู่ ดูกรนางผู้งามทั่วสรรพางค์   ขอบุญอันนั้นของฉัน จงอำนวยผลแก่ฉัน พร้อมกับด้วยเธอ                           บุญอันใดที่ฉันได้ทำไว้ในปฐพีมณฑลนี้ มีอยู่ ดูกรนางผู้งามพร้อม ขอบุญอันนั้นของฉันจงอำนวยผลแก่ฉัน พร้อมกับด้วยเธอ ดูกรแม่สุริยวัจฉสา ฉันปรารถนาเธอเหมือนพระศากยบุตรพุทธเจ้า ทรงเข้าฌานอยู่พระองค์เดียว มีพระปัญญารักษาพระองค์ ทรงมีพระสติ เป็นมุนี ทรงแสวงหาอมตะ พระผู้จอมปราชญ์ได้บรรลุพระสัมโพธิญาณอันสูงสุดแล้ว พึงชื่นชมฉันใด เธอผู้งดงาม ถ้าฉันได้อยู่ร่วมกับเธอ ก็จะพึงชื่นชม  ฉันนั้น ถ้าท้าวสักกะผู้เป็นอิสระของพวกเทวดาชั้นดาวดึงส์ จะประทานพรแก่ฉันไซร้ ฉันจะพึงเลือกเอาเธอเป็นแท้ ความอยากได้ของฉันมั่นคงถึงเพียงนี้ ดูกรแม่ผู้เฉลียวฉลาด ท่านผู้ใดมีธิดาเช่นนี้ ฉันขอน้อมไหว้ท่านผู้นั้น ซึ่งเป็นบิดาของเธอ       ซึ่งเป็นประดุจสาลพฤกษ์เผล็ดดอกไม่นาน ฉะนั้น ฯ             [๒๔๙] เมื่อปัญจสิขคันธรรพบุตรกล่าวอย่างนี้แล้ว พระผู้มีพระภาคได้ ตรัสกะปัญจสิขคันธรรพบุตรว่า ดูกรปัญจสิขะ เสียงสายของท่านเทียบได้กับ เสียงเพลงขับ และเสียงเพลงขับของท่านเทียบได้กับเสียงสาย ก็เสียงสายของ ท่าน ไม่เกินเสียงเพลงขับ และเสียงเพลงขับ ไม่เกินเสียงสาย ก็คาถาเหล่านี้ อันเกี่ยวด้วยพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ พระอรหันต์และกาม ท่าน ประพันธ์ขึ้นเมื่อไร ฯ ... ... _________________________________ นำมาเสนอ เพียงนี้ก่อนนะคะ ท่านใดทราบว่า ตอนท้าย ท่านปัญจสิข ได้สมปรารถนาได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับนางนางภัททาสุริยวัจฉสา  หรือไม่??? แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 54 08:22:16 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 54 01:28:34 จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 00:46:08

ความคิดเห็นที่ 71    การทำความเห็นให้ถูกต้อง ไม่จำเป็นต้องไปยกอะไร มากมายหรอก และ หนังสือของพระพรหมคุณาภรณ์นั้น ชาวพุทธไทยน้อยคนนัก ที่ไม่รู้จัก และแน่นอนสิ่งที่ท่านพูด-เขียนนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่มีประโยชน์   ผมเอง อ่านงานของท่าน น่าจะทุกเล่ม ตั้งแต่ท่านเป็น พระหนุ่ม ๆ ซะด้วยซ้ำ และติดตามงานเขียน ของท่านเป็นกรณีพิเศษ ในช่วงที่ท่านใช้นามว่า พระราชวรมุนี... และ พระธรรมปิฎก ฯลฯ  คุณเอิงเอย อ่านหนังสือท่านกี่เล่มแล้วล่ะ? อืมม...กรุณาอย่าถามย้อนนะ ว่าอ่านแล้วปฏิบัติหรือไม่ เพราะการปฏิบัตินั้น มันเป็นเรื่องเฉพาะตน ไม่อาจจะเอามาเป็นประเด็นอะไรได้ในห้องเวปบอร์ดหรอก ขอให้เข้าใจตรงนี้ก่อน แล้วจะคุยกันรู้เรื่องมากขึ้น หากไม่เข้าใจจุดนี้ ก็ป่วยการ)  ทีนี้ การที่จะมารู้จักพระไตรปิฎกให้ถูกต้องนั้น แน่ใจหรือว่า คุณเอิงเอย จะรู้จริง และเข้าใจ ในส่วนของพระพรหมคุณาภรณ์ได้กรุณาสื่อออกมาได้จริง ?   คุณเอิงเอย เข้าใจอย่างไร เกี่ยวกับ พระคัมภีร์ในระดับต่าง ๆ ที่คนปัจจุนับว่าเป็นพระไตรปิฎก เพราะแน่นอนว่า เขาเรียกกันว่า พระไตรปิฎก   ก่อนอื่น ฝากเป็นการบ้านให้คุณเอิงเอย ค่อย ๆ ศึกษา สักเล็กน้อยว่า อะไร คือพระไตรปิฎกในชั้นบาลีเดิม ๆ ที่เป็นพุทธพจน์ ซึ่งแน่นอนว่า ไม่มีใครกล้าจะดัดแปลงแก้ไขแน่นอนในระชั้นนั้น ผมเองก็เข้าใจตามนั้น มาแต่ต้น  (แต่กระนั้นก็ตาม อย่าลืมไปอ่าน และทำความเข้าใจ ใน "นวังคสัตถุศาสตร์"   เรื่องของ ความสามารถของพระศาสดาด้วยว่า ท่านทรงมีวิธี และเทคนิคในการถ่ายทอดพระธรรม ด้วยวิธีการอะไรบ้าง มีมากถึง ๙ ข้อ ลองไปอ่านดี ๆ และนั่งพินิจพิจารณาให้ดี ๆ ว่า คืออะไรกันแน่ แล้วจะเข้าใจอะไรดี ๆ อีกมาก เชื่อเถอะ)  และในระดับอรรถกถา หรือชั้น อรรถกถา คืออะไร ? ลองไปทำความเข้าใจให้ดี ๆ ด้วย    ผมขอยกตัวอย่างง่าย ๆ เลยก็ได้ว่า...   คุณเอิงเอยคงจะเข้าใจเหมือนคนไทยทั่ว ๆ ไปใช่ไหมว่า พระพุทธเจ้าตรัสเรื่องบัว ๔ เหล่า ? และใคร ๆ ก็เชื่อกันแบบนี้ทั้งนั้น  แต่ความจริง คืออะไรครับ?  ...ความจริง คือ พระพุทธเจ้า ไม่เคยตรัสเรื่องบัว ๔ เหล่าเลย แต่พระพุทธองค์ ตรัส แค่บัว ๓ เหล่า เท่านั้น...     อ้าว...แล้วใครล่ะ ที่กล้า เอาคำว่าบัว เหล่าที่  ๔  เข้าไปไว้ในปากของพระพุทธเจ้า ?  จนคนไทย 99.99% เข้าใจว่า นั่น คือสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสด้วยพระองค์เอง    แล้วแบบนี้ จะให้พูดว่าไง ? ไม่มีการตกแต่ง ต่อเติมในชั้นอรรถกถาหรือ ? และ อรรถกถา ใครล่ะเป็นคนแต่งเข้ามา หากไม่ใช่ พระอรรถกถา ที่คุณบอกว่า วิเคราะห์วิจารณ์ไม่ได้?    ความเข้าใจของคุณ กำลังเข้าใจว่า พระอรรถกถา เป็นเพียงผู้ที่แค่ชำระแล้วรักษาของเดิมทั้งหมดอย่างนั้นหรือ?  ไปเข้าใจเสียใหม่นะครับ  เอาข้อนี้ล่ะ ง่าย ๆ เลย เรื่อง บัว ๔ เหล่า ใครล่ะ หากไม่ใช่ ระดับอรรถกถา หรือชั้น อรรถกถา หรือ พระอรรถกถาจารย์ ???    ตัวอย่าง ง่าย ๆ ชัด ๆ แค่นี้ หวังว่า คงพอทำให้คุณเอิงเอย ตาสว่างบ้างนะครับ     ไม่มีนักวิชาการพุทธศาสนา บ้องตื้นคนไหน เขาคิดว่า พระไตรปิฎกในชั้นบาลีที่เป็นพุทธดำรัสแท้จริง เป็นของที่เชื่อไม่ได้หรอกครับ แต่สิ่งที่เขาตั้งประเด็นนั้นก็คือ...    ๑. ในชั้นอรรถกถา มีพระอรรถกถาจารย์ ได้มีการเพิ่มในส่วนที่เป็นความเห็นของตนเข้าไป แต่ก็ยังดีที่แยก ออกมาอย่างเป็นสัดส่วน ว่าไหน คือพุทธพจน์ ไหนคืออรรถกถา (แล้วเรื่องบัว ๓ เหล่า และ ๔ เหล่าล่ะ คนไทยและชาวพุทธ เกือบทั้งโลกเข้าใจอย่างไร? คนไทยส่วนใหญ่ คิดว่า นั่นคือพระพุทธพจน์ เพราะผลงานของใคร?) ยิ่งฎีกา อนุฎีกา สัทธาวิเสส ฯลฯ ยิ่งมากมาย เฟ้อเฝือ ออกไปกันใหญ่      ๒. แม้แต่ในพระไตรปิฎก ในชั้นพุทธวจนะเองก็ตาม หากไม่เข้าใจ ใน "นวังคสัตถุศาสตร์"  ก็จบกัน คุณจะไม่มีทางเข้าใจได้เลยว่า ส่วนไหน คือ ท้องนิทาน ส่วนไหน คือชาดก ส่วนไหน คือ คาถา ส่วนไหนคือ อาคม ส่วนไหนเป็น อิติวุตตกะ ส่วนไหนเป็นไวยากรณ์ ฯลฯ    และในแต่ละส่วน คุณต้องไปทำความเข้าใจให้ดี ๆ ว่า เพราะเหตุใด เวลานั้น พระพุทธองค์ จึงตรัสเรื่องนั้น ด้วยคาถานั้น ด้วยอาคมนั้น และทรงยกชาดก มาประกอบ ในเรื่องนั้นเพราะทรงมีประสงค์สิ่งใด ให้ใครเข้าใจอะไร ?   อ้อ ฝากอีกเรื่องหนึ่ง อย่าลืมไปทำความเข้าใจ ในเรื่อง "การประชุมชาดก"  ด้วยก็แล้วกัน ว่าแท้จริง หมายความว่าอะไร?    เอาง่าย ๆ แค่นี้ครับคุณเอิงเอย  หากคุณลองพยายามไปทำความเข้าใจได้ ก็จะเป็นกุศล ต่อตัวคุณเอง หากลองพยายามทำความเข้าใจแล้ว แต่ยังไม่เข้าใจ ยังไม่รู้ ก็จงถามผู้รู้  อย่าไปนั่งนึกหลับตา ว่าจะเห็นเองในสมาธิเชียว เพราะในสิ่งนั้น คุณอาจเข้าใจผิด และเป็นอุปาทานได้ง่ายมาก  (เพราะแค่คำว่าสมาธิ คุณก็ยังไม่มีความเข้าใจ   ที่ถูกต้องด้วยซ้ำ  จากความคิดเห็นข้างบน ๆ )  และอย่าเข้าใจผิดว่า ผม รถเรณู ไม่เชื่อพระไตรปิฎก ผมมีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อล่ะ ? แต่ผมเชื่อพระไตรปิฎก โดยการ ใช้ นวังคสัตถุศาสตร์ และ กาลามสูตร มาประกอบ  ไม่ใช่หลับหูหลับตาเชื่อ ทั้งพุทธพจน์ ทั้งอรรถกถา ทั้งฎีกา อนุฎีกา ฯลฯ เอามารวม มั่วกันไปหมด เหมือนอย่างที่พวกคุณเชื่อ โดยไม่ไตรตรองใด ๆ    อย่าลืมว่า ศาสนาพุทธ พระพุทธองค์ตรัสว่าเป็นศาสนาแห่งปัญญา มิใช่ศาสนาแห่งศรัทธาเพียงอย่างเดียวหรอก หากจะใช้เพียงศรัทธาเพียงอย่างเดียว ผมแนะนำให้คุณ ไปไหว้ปลัดขิก ซะยังจะดีกว่าเยอะ  จะได้ไม่มาทำให้หลักธรรมในศาสนา เป็นได้แค่ที่พึ่งของคนไร้ปัญญา    ที่สำคัญ บางคน ไม่เคยรู้จัก นวังคสัตถุศาสตร์ เลยด้วยซ้ำ ไม่เคยรู้เลยว่า พระพุทธองค์ ทรงตรัสแสดงพระธรรมเทศนา ด้วยพุทธลีลาใด ด้วยพระมหากรุณาเช่นไร ทรงใช้ความสามารถเพื่อสงเคราะห์ทั้งคนโง่ คนทึบ คนปัญญาเขลา ตามหลักแห่ง นวังคสัตถุศาสตร์ เพื่อให้คนเหล่านั้น อย่างน้อย ได้เห็นแสงแห่งธรรมะ แม้จะผ่านนิทาน และผ่านชาดก อย่างไร ฯลฯ   นับเป็นพระสัพพัญญุตญาณ และพระมหากรุณาคุณ อย่างหาประมามิได้เลย ฯลฯ    เอาละ ในเมื่อผมก็ได้พยายามแสดงถึง จุดยืน ในการนับถือพุทธศาสนา ของผมเช่นนี้ ผมก็เชื่อของผมเช่นนี้ โดยมีหลักการ รองรับ ทั้งศรัทธา และทั้งปัญญา   และผมไม่เชื่อว่า พระพุทธองค์ จะทรงฝาก พระพุทธธรรม ของพระองค์ไว้กับเพียงพวกกลุ่มคนที่มีศรัทธา แต่ขาดปัญญา เพียงกลุ่มเดียว หรือ ไว้กับ พวกมีปัญญา แต่ขาดศรัทธา เพียงกลุ่มเช่นกัน  แต่พระองค์ ฝากไว้กับ พุทธบริษัททั้ง ๔ ในพระศาสนาของพระองค์นั้นเอง   และพุทธบริษัททั้ง ๔ ก็ต่างคน ต่างก็เชื่อในสิ่งที่ตนเชื่อ แต่ขออย่างเดียว อย่าคิดว่า ตนเองเท่านั้น เป็นเจ้าของพระไตรปิฎก ใครเชื่อไม่เหมือนตน มันผู้นั้น กล่าวตู่ มันผู้นั้น ไม่เคารพพระอรรถกถาจารย์ ฯลฯ   อันเป็นคำพูดเดิม ๆ ที่หาเหตุผลมิได้   ขอให้คิดเสียว่า มันผู้นั้น อาจจะมองเห็นอะไร ที่คุณยังไม่เห็นก็ได้  ไม่ดีกว่าหรือ และมันผู้นั้น ก็มิได้กล่าวตู่ มิได้ดูหมิ่นพระอรรถกถาจารย์ใด ๆ แต่ก็วิเคราะห์ไปตามความเป็นจริง ก็เท่านั้น ไม่ดีกว่าหรือ  จะมาโกรธเคือง กันทำไม  จงอย่าลืมว่า คุณมิใช่ เจ้าของพระไตรปิฎก และไม่สมควร ไปกล่าวตู่คนอื่น ว่า เขากล่าวตู่พระพุทธพจน์  หากตัวคุณเอง ก็ยังไม่มีความแตกฉาน ในพระพุทธพจน์ เพียงพอ   เพราะวิญญูชน ที่เป็นวิญญูชน (ที่เป็นวิญญูชนจริง ๆ) ย่อมทราบดี ว่า แบบไหน กล่าวตู่ แบบไหนมิใช่กล่าวตู่ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 54 03:23:14 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 02:24:50

ความคิดเห็นที่ 72 ชอบ คห 71 ของ คุณ รถเรณู ครับ กล่าวตู่ ใคร กล่าวตู่ ใคร ตัดสิน ว่า (ใคร กล่าวตุ่) ใครตัดสิน ว่า ควรให้ (ใครตัดสินว่า (ใครกล่าวตู่) ) ฯลฯ แต่ ไม่ให้ กีฟ เพราะ มุ่งแสดง ต่อ ท่าน เพียง ท่านเดียว เจาะจง ไป สำหรับ ผม เกรงว่า จะ หมองใจ กัน ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 54 13:24:45

ความคิดเห็นที่ 73 จากพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ บิดเบือน ก. ทำให้ทําให้ผิดแผกไปจากข้อเท็จจริง, ทําให้ผิดแผกแปลกไปจากเดิม ตู่ ก.กล่าวอ้างหรือทึกทักเอาของผู้อื่นว่าเป็นของตัว, กล่าวอ้างผิดตัว ผิดสิ่ง ผิดเรื่อง ___________________________________________ ข้าพเจ้าขออัญเชิญพระสูตรมาเสนอ พระสูตรแสดงเหตุการณ์เมื่อตอนที่ พระพุทธเจ้าพระนามว่าวิปัสสี เมื่อตรัสรู้ใหม่ๆ เห็นว่า สัตว์ทั้งหลายมีราคะ โทสะครอบงำ ยากที่จะรู้ธรรมตามพระองค์ได้ จึงมีพระทัยน้อมไปเพื่อความขวนขวายน้อย มิได้น้อมไปเพื่อจะทรงแสดงธรรม ท้าวมหาพรหมจึง  กราบทูล อาราธนาว่า “สัตว์ที่มีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุเบาบางยังมีอยู่ เพราะมิได้ฟังธรรม สัตว์เหล่านั้นจึงเสื่อมเสียไป ผู้รู้ทั่วถึงธรรมได้ ยังจักมีอยู่” พระพุทธเจ้าวิปัสสีจึงทรงตรวจดูหมู่สัตว์ด้วยพุทธจักษุเห็นสัตว์มีอินทรีย์ต่างๆกันเหมือนบัวหลายเหล่า  ดังพระสูตรส่วนที่ยกมานี้ _____________________________________ พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๒ ทีฆนิกาย มหาวรรค ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ๑.มหาปทานสูตร (๑๔) http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=10&A=1&Z=1454 [บางส่วน] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า พระนามว่าวิปัสสี ทรงทราบการทูลเชิญของพรหมแล้วทรงอาศัยพระกรุณาใน หมู่สัตว์ จึงได้ตรวจดูโลกด้วยพุทธจักษุ ภิกษุทั้งหลาย พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่าวิปัสสี เมื่อทรงตรวจดูโลกด้วยพุทธจักษุก็ได้ทรงเห็นหมู่สัตว์ บางพวกมีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุน้อย บางพวกมีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุมาก บางพวกมีอินทรีย์แก่กล้า บางพวกมีอินทรีย์อ่อน บางพวกมีอาการดี  บางพวกมีอาการทราม บางพวกจะพึงให้รู้แจ้งได้ง่าย  บางพวกจะพึงให้รู้แจ้งได้ยาก บางพวกเป็นภัพพสัตว์ บางพวกเป็นอภัพพสัตว์ บางพวกมักเห็นปรโลก และโทษโดยความเป็นภัย ฯ             ในกออุบล หรือกอบัวหลวง หรือในกอบัวขาว ดอกอุบล ดอกบัวหลวงหรือดอกบัวขาว เกิดแล้วในน้ำ เจริญแล้วในน้ำ น้ำเลี้ยงอุปถัมภ์ไว้ บางเหล่ายังจมอยู่ภายในน้ำ บางเหล่าตั้งอยู่เสมอน้ำ บางเหล่าตั้งขึ้นพ้นน้ำ อันน้ำมิได้ติดใบ แม้ฉันใด     ภิกษุทั้งหลาย หมู่สัตว์ที่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า พระนามว่าวิปัสสีทรงตรวจดูด้วยพุทธจักษุ ทรงเห็นก็ฉันนั้นเหมือนกัน บางพวกมีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุน้อย บางพวกมีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุมาก บางพวกมีอินทรีย์แก่กล้า บางพวกมีอินทรีย์อ่อน บางพวกมีอาการดี บางพวกมีอาการทราม บางพวกจะพึงให้รู้แจ้งได้ง่าย บางพวกจะพึงให้รู้แจ้งได้ยาก บางพวกเป็นภัพพสัตว์  บางพวกเป็นอภัพพสัตว์ บางพวกมักเห็นปรโลกและโทษโดยความเป็นภัย ฯ จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 02:04:06

ความคิดเห็นที่ 74 อรรถกถาของมหาปทานสูตร ได้อธิบายความดังนี้ http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=10&i=1&p=3 ในบทนั้น อธิบายว่า บัวบางเหล่าที่ตั้งขึ้นพ้นน้ำคอยรอสัมผัสแสงอาทิตย์แล้วบานในวันนี้. บางเหล่าตั้งอยู่เสมอน้ำจักบานในวันพรุ่งนี้. บางเหล่ายังจมอยู่ภายในน้ำอันน้ำเลี้ยงไว้จักบานในวันที่ ๓. แต่ว่ายังมีดอกบัวเป็นต้นที่มีโรคแม้เหล่าอื่นไม่ขึ้นพ้นจากน้ำแล้ว ดอกบัวเหล่าใดจักไม่บาน จักเป็นภักษาแห่งปลาและเต่าอย่างเดียว ดอกบัวเหล่านั้น ท่านไม่ควรนำขึ้นสู่บาลีได้แสดงไว้ชัดแล้ว. บุคคล ๔ จำพวก คือ อุคฆฏิตัญญู วิปจิตัญญู เนยย ปทปรมะ ก็เปรียบเหมือนดอกบัว ๔ เหล่านั้นแล. ในบุคคล ๔ จำพวกนั้น บุคคลที่ตรัสรู้ธรรมพร้อมกับเวลาที่ท่านยกขึ้นแสดง ชื่ออุคฆฏิตัญญู. บุคคลที่ตรัสรู้ธรรมเมื่อท่านแจกความแห่งคำย่อโดยพิสดาร ชื่อว่าวิปจิตัญญู. บุคคลที่ตรัสรู้ธรรมโดยลำดับด้วยความพากเพียรท่องจำ ด้วยการไต่ถาม ด้วยทำไว้ในใจโดยแบบคาย ด้วยคบหาสมาคมกับกัลยาณมิตร ชื่อว่าเนยย. บุคคลที่ไม่ตรัสรู้ธรรมได้ในชาตินั้น แม้เรียนมาก ทรงไว้มาก สอนเขามาก ชื่อว่าปทปรมะ.๑- ในบทนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงตรวจดูหมื่นโลกธาตุ เช่นกับดอกบัว เป็นต้น ได้ทรงเห็นแล้วว่า บุคคลจำพวกอุคฆฏิตัญญู ดุจดอกบัวจะบานในวันนี้ บุคคลจำพวกวิปจิตัญญู ดุจดอกบัวจักบานในวันพรุ่งนี้ บุคคลจำพวกเนยยะ ดุจดอกบัวจักบานในวันที่ ๓ บุคคลจำพวกปทปรมะ ดุจดอกบัวอันเป็นภักษาแห่งปลาและเต่า. อนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อทรงตรวจดูได้ทรงเห็นโดยอาการทั้งปวงอย่างนี้ว่า สัตว์มีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุน้อยมีประมาณเท่านี้ สัตว์มีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุมากมีประมาณเท่านี้ แม้ในสัตว์เหล่านั้นจำพวกที่เป็นอุคฆฏิตัญญู มีประมาณเท่านี้ ดังนี้ . ในสัตว์ ๔ จำพวกนั้น การแสดงธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้า ย่อมสำเร็จประโยชน์แก่บุคคล ๓ จำพวกในอัตภาพนี้แล. พวกปทปรมะจะมีวาสนาเพื่อประโยชน์ในอนาคต. จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 02:06:00

ความคิดเห็นที่ 75 ในมหาปทานสูตรส่วนของพระสูตร  ไม่ได้กล่าวเรื่องบัวสี่เหล่าไว้ชัดเจน แต่ท่านได้แสดงเพิ่มเติมไว้ในส่วนอรรถกถา แต่ถ้าเราเป็นนักศึกษาที่เคารพในความสามารถและเจตนาดีของพระอรรถกถาจารย์ เราก็ย่อมไต่ถาม ค้นคว้าต่อว่า มีกล่าวไว้ที่ใดอีกหรือไม่ ซึ่งพบว่ามีแสดงไว้อีกอย่างน้อยสองแห่งคือ ____________________________________ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๖  พระอภิธรรมปิฎก เล่มที่ ๓ ธาตุกถา-ปุคคลบัญญัติปกรณ์ จตุกกนิทเทส [บุคคล ๔ จำพวก] http://84000.org/tipitaka/read/byitem.php?book=36.2&item=108&items=1&preline=0&pagebreak=0 [๑๐๘]    บุคคลผู้อุคฆติตัญญู เป็นไฉน             การบรรลุมรรคผล ย่อมมีแก่บุคคลใด พร้อมกับเวลาที่ท่านยกหัวข้อขึ้นแสดง บุคคลนี้เรียกว่า บุคคลผู้อุคฆติตัญญู             บุคคลผู้วิปัญจิตัญญู เป็นไฉน             การบรรลุมรรคผล ย่อมมีแก่บุคคลใด ในเมื่อท่านจำแนกเนื้อความแห่งภาษิตโดยย่อให้พิสดาร บุคคลนี้เรียกว่า บุคคลผู้วิปัญจิตัญญู             บุคคลผู้เนยยะ เป็นไฉน             การบรรลุมรรคผลเป็นชั้นๆ ไป ย่อมมีแก่บุคคลใด โดยเหตุอย่างนี้คือโดยอุทเทส โดยไต่ถาม โดยทำไว้ในใจโดยแยบคาย โดยสมาคม โดยคบหา โดยสนิทสนมกับกัลยาณมิตร บุคคลนี้เรียกว่า บุคคลผู้เนยยะ             บุคคลผู้ปทปรมะ เป็นไฉน             บุคคลใดฟังพุทธพจน์ก็มาก กล่าวก็มาก จำทรงไว้ก็มาก บอกสอนก็มาก แต่ไม่มีการบรรลุมรรคผลในชาตินั้น บุคคลนี้เรียกว่า บุคคลผู้ปทปรมะ ______________________________________________ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๓ อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต ปุคคลวรรคที่ ๔ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=21&A=3712&Z=3834 [๑๓๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกนี้ มีปรากฏอยู่ในโลก ๔ จำพวกเป็นไฉน คือ อุคฆฏิตัญญู    ผู้อาจรู้ธรรมแต่พอท่านยกหัวข้อขึ้นแสดง ๑ วิปจิตัญญู      ผู้อาจรู้ธรรมต่อเมื่อท่านอธิบายความแห่งหัวข้อนั้น ๑ เนยยะ           ผู้พอแนะนำได้ ๑ ปทปรมะ        ผู้มีบทเป็นอย่างยิ่ง ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกนี้แล มีปรากฏอยู่ในโลก ฯ _________________________________________ เมื่อคุณรถเรณู ห็นว่า ในมหาปทานสูตรตอนต้นไมมีแจกแจงดอกบัวสี่เหล่าไว้  คุณรถเรณูก็ทึกทัก สรุปอย่างรวดเร็ว(คห71)ว่า ...ความจริง คือ พระพุทธเจ้า ไม่เคยตรัสเรื่องบัว ๔ เหล่าเลย แต่พระพุทธองค์ ตรัส แค่บัว ๓ เหล่า เท่านั้น... อ้าว...แล้วใครล่ะ ที่กล้า เอาคำว่าบัว เหล่าที่ ๔ เข้าไปไว้ในปากของพระพุทธเจ้า ? จนคนไทย 99.99% เข้าใจว่า นั่น คือสิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสด้วยพระองค์เอง แล้วแบบนี้ จะให้พูดว่าไง ? ไม่มีการตกแต่ง ต่อเติมในชั้นอรรถกถาหรือ ? และ อรรถกถา ใครล่ะเป็นคนแต่งเข้ามา หากไม่ใช่ พระอรรถกถา ที่คุณบอกว่า วิเคราะห์วิจารณ์ไม่ได้? อีกครั้งหนึ่งที่อมยิ้มชื่อว่า รถเรณู ได้กล่าวตู่พระพุทธองค์ และพระธรรมอีกครั้ง (จากคห ที่71) เพียงเพื่อจะให้คำกล่าวตนเองที่กล่าวตู่พระอรรถกถาจารย์มีความชอบธรรมขึ้นมา เขาทำได้ทุกอย่าง จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 02:10:27

ความคิดเห็นที่ 76 จาก คห 50 ของคุณรถเรณู แต่พระพุทธเจ้า หรือพระสาวกในยุคหลัง ๆ ท่านอาจจะ "สงสารคนโง่ ด้อยปัญญา" ที่ไม่อาจเข้าใจพระสูตรได้ ไม่อาจเข้าใจพุทธภาษิต ได้ง่าย ๆ นัก ท่านจึง "ผูกนิทาน" ครอบคลุม พุทธภาษิตนั้น ๆ ครอบคลุม พระสูตรนั้น ๆ เพื่อเป็นการรักษาพระธรรมเอาไว้อย่างยาวนาน - เศษกระดาษ เศษพลาสติก และกล่องไม้ กล่องกระดาษ ฯลฯ เป็นคำสอนยุคหลัง และนิทานประกอบ ที่พระสมัยโบราณ ท่านเห็นว่า ควรเอามาห่อหุ้มพระธรรมของพระพุทธเจ้าไว้ อีกชั้นหรือ สองสามชั้น ของพวกนี้ ก็เช่น นิทานประกอบต่าง ๆ หรือชาดกบางเรื่อง เช่นประเภทที่สัตว์พูดได้ ตะกวดพูดได้นั่นแหล่ะ โดยมีการเติมแต่งเข้าไว้อย่างเป็นกระบวนการ บางที่บางแห่ง ถึงขนาดที่เรียกว่า "กล้าที่จะเอาใส่เข้าไปให้คนอ่านรู้สึกว่าพระพุทธเจ้าพูดเองเลยก็มี" พุทธศาสนา ไม่มีความจำเป็นใด ๆ เลย ที่จะต้องมีสิ่งเหล่านี้ เช่นเรื่องปาฏิหารย์ เรื่องผี เรื่องเปรต เรื่องชาดก นิทาน ต่าง ๆ แม้จะตัดทิ้งไปให้หมด เอาแต่หลักธรรมแท้ ๆ เอาพระสูตรแท้ ๆ มาสอนกัน ก็เหลือเฟือแล้ว เพียงพอต่อการเป็นศาสนาของผู้มีปัญญาแล้ว -------------------------------------------------- นี่เป็นข้อความที่กล่าวตู่ กล่าวบิดเบือนพระศาสดาและอรรถกถาจารย์อย่างอุกอาจ เมื่อข้าพเจ้าได้เขียน ขึ้นบอกว่า เป็นข้อความที่กล่าวตู่ปราศจากหลักฐาน!! ไม่น่าเชื่อ!!   ว่าคุณรถเรณูจะกล้าพูดว่า ตอบ.....ก็ถูกแล้วนี่ มีอะไรแปลกหรือเอิงเอย..... คุณเอิงเอย อ่านหนังสือไม่แตกนะครับ ข้อเขียนของผม ไม่ใช่งานวิจัย ไม่ใช่สารนิพนธ์ ไม่ใช่วิทยานิพนธ์ ไม่ใช่ดุษฎีนิพนธ์ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ที่มีความจำเป็นต้องอ้างอิงดัชนีใด ๆ จากคัมภีร์ใด ๆ(คห 55) !!!!! นี่ไม่เคยลองคิดกลับกันบ้างเลยเหรอ ว่าสมมติว่ามี “นายเลว”มากล่าวตู่คุณว่า รถเรณูขี้โกง โดยแสดงความเห็นบนที่สาธารณะด้วย   เมื่อมีผู้ที่ได้เคยรู้จักกับคุณรถเรณู มาเห็นเข้าก็ไม่เชื่อ จึงถามหาหลักฐานจากนายเลวว่านายเลวพูดเอาเองชุ่ยๆ ไม่มีหลักฐาน แต่นายเลวพูดหน้าตาเฉยเลยว่า .....ก็ถูกแล้วนี่ มีอะไรแปลกหรือ.... คุณ อ่านหนังสือไม่แตกนะครับ ข้อเขียนของผม ไม่ใช่งานวิจัย ไม่ใช่สารนิพนธ์ ไม่ใช่วิทยานิพนธ์ ไม่ใช่ดุษฎีนิพนธ์ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ที่มีความจำเป็นต้องอ้างอิงดัชนีใด ๆ จากคัมภีร์ใด ๆ นี่ถ้าคุณไม่บอกว่า อ่านหนังสือพระพรหมคุณาภรณ์มาเกือบทุกเล่ม ข้าพเจ้าจะไม่เชื่อเลยว่าเคยสัมผัสงานท่านมาแล้ว เพราะ ถ้าใครอ่านงานของท่านพระพรหมฯ มามากจริง จะทราบว่า เอกลักษณ์ของท่านในงานเขียน คือ การแสดงข้อมูลอย่างตรงไปตรงมา ตามหลักฐาน โดยแยกส่วนความเห็นออกชัดเจน และพบเสมอๆ ว่าท่านให้ที่อ้างอิงไว้เสมอว่า นำข้อมูลนี้มาจากที่ใด ทำให้ผู้อ่านอย่างเราไปค้นคว้าต่อได้ อีกเรื่องในงานท่านพระพรหมฯคือ ตัวหนังสือท่านมีเมตตามาก เป็นการเขียนเพื่อมุ่งพัฒนา จริงๆ เมื่อเห็นคุณรถเรณู แสดงความไม่ใส่ใจหาหลักฐาน ก็ให้นึกอดสูว่า อ่านงานของปราชญ์มาตั้งเป็นพะเรอ แต่ไม่ซึมซับวัฒนธรรมพื้นฐาน ในงานเขียนของท่านเอาซะเลย อย่าได้บอกใครเขาเชียวว่าอ่านงานท่านมาเกือบหมด ที่สำคัญ เอาเรื่องอ่านงานท่านเกือบหมด  มาข่มคนอื่น  แถมถามทับเสียอีกว่า (คห 71)ผมเอง อ่านงานของท่าน น่าจะทุกเล่ม ตั้งแต่ท่านเป็น พระหนุ่ม ๆ ซะด้วยซ้ำ และติดตามงานเขียน ของท่านเป็นกรณีพิเศษ ในช่วงที่ท่านใช้นามว่า พระราชวรมุนี... และ พระธรรมปิฎก ฯลฯ คุณเอิงเอย อ่านหนังสือท่านกี่เล่มแล้วล่ะ? คือการไม่ยอมค้น ไม่ให้ความสำคัญกับหลักฐานเนี่ย  ก็เลยไม่มีหลักฐานอะไรมาแสดงความต้องการที่จะบิดเบือนพระไตรปิฎกและอรรถกถาจารย์ได้สำเร็จ ก็เลยต้องหาอะไรมาข่ม ข้าพเจ้า ว่าข้าพเจ้าไปหลายอย่าง แต่จะว่าอย่างไรก็ว่าไปเถอะ  ไม่ว่าคุณรถเรณูจะใช้ถ้อยคำรุนแรง ว่าข้าพเจ้าโง่หรือฉลาด   ก็ไม่ทำให้ข้าพเจ้าโง่ลงหรือฉลาดขึ้น!! อีกทั้ง ข้าพเจ้าจะโง่หรือฉลาด ก็ไม่ได้ขึ้นอยุ่กับคำของคุณรถเรณูสักหน่อย อีกอย่างที่สำคัญมากคือ ความโง่หรือฉลาดของข้าพเจ้า ไม่ได้ทำให้การบิดเบือนหรือกล่าวตู่ของคุณรถเรณูกลับมามีความชอบธรรมได้เลยแม้สักน้อย แต่ที่ตลกมาก คือเอาเรื่องการอ่านหน้งสือพระพรหมคุณาภรณ์มาบลั๊พข้าพเจ้านี่สิ!! คุณเป็นมนุษย์พันธุ์ไหนเนี่ย?!! สมมติ  หากเพื่อนคุณรถเรณู ถามหาหลักฐานจากนายเลว  แล้วนายเลวถามกล้บว่า - ผมอ่านหนังสือพระพรหมคุณาภรณ์เกือบหมดทุกเล่ม แล้วคุณล่ะอ่านกี่เล่ม?? -คุณจบนักธรรมชั้นไหน? -คุณจบเปรียญธรรมอะไร? -คุณจบมหาวิทยาลัยสงฆ์ปริญญาใด -คุณปฏิบัติได้มรรคผลใด โอ้!! คุณทำข้าพเจ้าตกอกตกใจอย่างมาก!! เรื่องคือ หากคุณ บอกว่า ที่คุณกล่าวตู่พระพุทธเจ้าว่าท่านไม่ได้กล่าวเรื่องบัวสี่เหล่าบุคคลสี่จำพวก    แล้วข้าพเจ้าไปค้นเจอเนี่ย ข้าพเจ้าต้องไปอ่านหนังสือพระพรหมฯให้มากกว่าคุณ หรือต้องไปเรียนนักธรรมอะไรก่อนรึเปล่า จึงจะสรุปว่าคุณกล่าวตู่พระพุทธเจ้าได้!! เฮ้อ!!! ข้าพเจ้าบอกก็ได้ ข้าพเจ้าอ่านงานท่านไม่หมดทุกเล่มหรอก  แต่ก็อ่านมากอยู่ หนังสือท่าน ที่มีในร้านหนังสือ ซีเอ็ด แพร่  นายอินทร์ และห้างสรรพสินค้า ใกล้บ้าน สิบปีมานี้ ไม่มีเล่มไหนที่ในร้านหนังสือมี แต่ข้าพเจ้าไม่มี และข้าพเจ้าได้สมัครสมาชิก มูลนิธิพุทธธรรม ซึ่งมูลนิธิ จะส่งหนังสือซึ่งส่วนมากเขียนโดยท่านพระพรหมฯ มาให้ข้าพเจ้า เป็นระยะๆ หลายหนก็เป็นหนังสือที่พิมพ์ในโอกาสพิเศษ มีจำนวนจำกัด ไม่มีวางขาย หรือบางทีมีวางขายก็ได้ก่อน เป็นต้น ข้าพเจ้าได้ซึมซาบ หลายอย่างจากงานท่าน จะพยายามเอาอย่างท่าน แม้ยังทำไม่ได้เต็มที่ แต่เมื่อเห็นใครซื่อตรงต่อพระธรรมวินัย ซื่อตรงต่อหลักฐาน ข้าพเจ้าก็จะอนุโมทนาด้วย ไม่มีทางหัวเราะเยาะเขาแน่นอน!! จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 02:20:47

ความคิดเห็นที่ 77 อนุโมทนา สาธุ คุณเอิงเอย ในเรื่อง การจำแนกบุคคล ๔ ประเภทนะครับ พระสูตรนั้นเป็น เทศนาวิลาส มีการยักย้ายถ่ายเทสำนวนให้เหมาะ แก่อัธยาศัยของผู้ฟัง ดังนั้นในพระสูตร จึงมีนัยที่ต่างๆกันออกไป ตามความงามแห่งการเทศนา เรื่องบัวสามเหล่านั้น ในอรรถกถา ก็แสดงไว้ว่า พระพุทธองค์ทรงเห็น บุคคล เป็นสี่ประเภท แต่ ไม่ได้ยกประเภทที่สี่ขึ้นแสดงใน บทนั้น บุคคลประเภทที่สี่ นี้ก็มีอยู่แล้ว คือ บุคคลที่ปฏิสนธิมาแต่กำเนิด ด้วย อุเบกขาสันตีรณจิต  ยกตัวอย่างเช่น กระเทยแท้ที่พิการมาแต่กำเนิด หรือ อุภโตพยัญชนะ  หรือผู้ที่มีนิยตมิจฉาทิฏฐิเป็นต้น สิ่งเหล่านี้ บางครั้งพระพุทธองค์ก็เว้นไว้ในบางบท ด้วยเพราะเป็นความงามแห่งเทศนา แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มี จาก จตุกกนิทเทส และ ปุคคลวรรคที่ ๔ เป็นหลักฐานที่ดีมากครับ ที่ได้ยกมาแสดงให้เห็นว่า พระพุทธองค์ก็ได้จำแนกบุคคลเป็นสี่ประเภทตามนัยนี้ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 03:39:47

ความคิดเห็นที่ 78   ดีใจที่ อย่างน้อย คุณเอิงเอย เริ่มเข้าใจบ้างแล้วว่า ...   อะไรคืออรรถกถา? และระดับการบันทึกพระไตรปิฎกนั้น มีมากี่ระดับชั้น เขามีการแบ่งแยกอย่างไร?    และเอิงเอย ก็จงอย่าลืมว่า...หากอะไรที่ "ไม่ลงรอยกันได้"   สมมติว่า เล่มหนึ่งบอกว่า ๓ เล่มหนึ่งบอกว่า ๔ เดี๋ยวอีกเล่มหนึ่งก็ต้องบอกว่า ๕-๖-๗ ฯลฯ"  ลักษณะเช่นนี้ "ย่อมไม่ใช่ลักษณะแห่ง พระพุทธพจน์"     เพราะพระพุทธเจ้า ไม่ใช่คนกลับกลอก ไม่ใช่คนที่จะตรัสอะไรออกมา ด้วยความไม่แน่ใจหรอกนะ และเป็นที่ทราบกันอยู่แล้วว่า หากในส่วนใด ไม่ลงสามารถรอยกันได้ "นั่นมิใช่พระพุทธวจนะที่แท้จริง" ให้ยึดเอาส่วนที่มีมาก่อนเป็นสำคัญ.. .....เชื่อว่านักศึกษาศาสนาพุทธ คงไม่ลืมในจุดนี้ และหากคุณไม่มั่นใจ ในเรื่องนี้ ว่าง ๆ ก็ลองไปนมัสการขอพบ ท่านเจ้าคุณพระพรหมคุณาภรณ์ แล้วลองนมัสการกราบเรียนถามท่านดูก็ได้ คุณก็จะได้คำตอบเองล่ะ เรื่อง "หากข้อใดไม่ลงรอยกันนั้น จะถือว่าเป็นลักษณะแห่งพุทธวจนะเดิมแท้ได้หรือไม่ ?"    (อ้อ...ยังมีอีกแห่งหนึ่ง ที่คุณจะสามารถอ้างได้อีกที่หนึ่ง ก็คือ ในส่วนของพระอภิธรรม ใช่ไหม ?  เรื่องนี้ ต้องคุยกันยาวเลยเชียวล่ะครับ คงต้องย้อนกลับไปอีกว่า "แท้จริงแล้ พระอภิธรรม เป็นลักษณะแห่งพระพุทธวจนะ เดิมแท้จริงหรือ หรือเป็นเพียง ลักษณะการถ่ายทอดในรูปแบบ "ของการประพันธ์")    คงต้องไปเปิดประเด็นใหม่เลยล่ะ หากต้องการถกเรื่องนี้..    แต่เอาล่ะ ในกระทู้นี้ อย่างน้อยที่สุด คุณเอิงเอยก็เริ่มเข้าใจ (เสียที) ว่า อรรถกถานั้น คือการเพิ่มเติมเข้ามาทีหลัง ดังว่าที่คุณเขียนยอมรับไว้แล้วนั้นว่า.... "...ในมหาปทานสูตรส่วนของพระสูตร  ไม่ได้กล่าวเรื่องบัวสี่เหล่าไว้ชัดเจน แต่ท่านได้แสดงเพิ่มเติมไว้ในส่วนอรรถกถา.........."    เอาเป็นว่า คุณเริ่มเข้าใจได้ถูกต้อง ในส่วนที่ผมได้พยายามสื่อบ้างแล้ว.....งานของผมก็น่าจะ จบได้แล้วล่ะ                              ............................................    ส่วนเรื่อง สำนวนการสื่อสาร มันอาจจะทำให้คุณโกรธเคืองบ้าง  เสียใจบ้าง ดังที่คุณพรรณา ตัดพ้อมานั้น ผมก็ขอแสดงความเห็นใจ และเสียใจด้วย หากสำนวนการเขียนของผม ไปทำให้คุณรู้สึกต่ำต้อย หรือเสียใจมากขนาดนั้น    แต่คุณเอิงเอยครับ ชีวิตบนโลกนี้ คุณต้องเข้มแข็งนะ....อายุที่ผ่านวัยมามากขึ้น ควรจะต้องทำให้คุณแข้มแข้งขึ้นบ้างล่ะ ประกอบกับการอ้างว่า ได้ศึกษางานของท่านเจ้าคุณมามากมายปานนั้น ก็เชื่อว่า คุณคงโอเค ระดับหนึ่งแล้วกระมัง....   จึงหวังว่า คุณคงจะพอทำใจได้ ไม่ให้โกรธเคืองผม และไม่เสียอกเสียใจมากมาย ....และหากคุณจะสนใจอ่านเฉพาะในส่วนที่เป็นประเด็น ตัดส่วนที่ทำให้คุณน้อยใจ เสียใจ โกรธเคือง เพราะสำนวนการเขียน ที่ผมเขียนขึ้น (โดยเจตนา) นั้น ออกไป  ผมก็เชื่อว่า คุณจะได้ประโยชน์ มากกว่าโทษแน่ ๆ   จงอย่าลืมว่า การกินยาขมนั้น มีประโยชน์.... และแน่นอน การผ่าตัดเนื้องอก ก็เช่นกัน ย่อมเสียทั้งเลือด ย่อมพบกับความเจ็บปวด แต่ผลของมันนั้น โดยที่สุดแล้ว หายจากโรคได้..... ด้วยเหตุนี้ คนเราจึงต้องยอมเจ็บปวดกัน             ก่อนจะจบการแสดงความเห็น จึงอาจสรุปได้ดังนี้...    ๑. ผมเชื่อว่า คุณเอิงเอย ได้เข้าใจตามนั้นแล้ว อย่างที่คุณเองก็ได้ยอมรับว่า อรรถกถา คือส่วนที่เพิ่มเติมเข้ามา ภายหลัง  ผมจึง รู้สึก ดีใจที่ อย่างน้อย คุณเอิงเอย เริ่มเข้าใจบ้างแล้วว่า ...อะไรคืออรรถกถา? และระดับการบันทึกพระไตรปิฎกนั้น มีมากี่ระดับชั้น เขามีการแบ่งแยกอย่างไร?    และเอิงเอย ก็จงอย่าลืมว่า...หากอะไรที่ "ไม่ลงรอยกันได้" ที่หนึ่งบอกว่า สาม ที่หนึ่งบอกว่าสี่ เดี๋ยวอีกที่หนึ่งก็ต้องบอกว่า ห้า  ให้พึงทราบว่า ลักษณะเช่นนีี้ ไม่ใช่ลักษณะแห่ง "พระพุทธพจน์"  เพราะพระพุทธเจ้า ไม่ใช่คนกลับกลอก ไม่ใช่คนที่จะตรัสอะไรออกมา ด้วยความไม่แน่ใจหรอกนะ และเป็นที่ราบกันดีอยู่แล้ว อย่างทั่วไปว่า การศึกษาศาสนาพุทธนั้น หากในส่วนใด ไม่ลงรอยกันได้ "นั่นมิใช่พระพุทธวจนะที่แท้จริง" ให้ยึดเอาส่วนที่มีมาก่อน..  เป็นสำคัญ   และชัดเจนที่สุด คุณเอิงเอยก็ได้เข้าใจแล้วว่า อรรถกถานั้น คือการเพิ่มเติมเข้ามาทีหลัง ดังว่าที่คุณเขียนไว้เองว่า.... ...ในมหาปทานสูตรส่วนของพระสูตร  ไม่ได้กล่าวเรื่องบัวสี่เหล่าไว้ชัดเจน แต่ท่านได้แสดงเพิ่มเติมไว้ในส่วนอรรถกถา..........    เอาเป็นว่า คุณเริ่มเข้าใจได้ถูกต้อง ในส่วนที่ผมได้พยายามสื่อแล้ว.....งานของผมก็น่าจะ จบได้แล้วและแน่นอน มีการกระทำแบบนี้ มากมาย ในการบันทึกพระคัมภีร์พระไตรปิฎก...แต่ท่านก็จำแนกเอาไว้แล้วนะ เพียงแต่คุณ อาจจะยังไม่เข้าใจเอง ว่า ระดับไหนเรียกว่า พุทธวจนะ ระดับไหน ชั้นไหนเรียกว่า อรรถกถา - ฎีกา - อนุฎีกา ฯลฯ คุณจึงเรียนมาแบบ ปน ๆ มั่ว ๆ กันไป แล้วไปสำคัญผิด เข้าใจผิดเอาเอง ฯลฯ ก็คงเป็นหน้าที่ของคุณเองที่จะต้องพยายามทำความเข้าใจเสียใหม่ให้ถูกต้อง ตามความเป็นจริงเสียที    ๒. คุณก็ควรจะได้เข้าใจเจตนาของผมเสียทีว่า เหตุใด ผมจึงบอกว่า ผมไม่ได้หมิ่น ไม่ได้กล่าวตู่พระไตรปิฎก และไม่ได้หมิ่นพระอรรถกถาจารย์  (โดยเฉพาะ ท่านที่อาจจะทำไปด้วยเจตาดี)      แต่บางแห่ง หากเห็นว่า  เจตนาทำให้พระพุทธวจนะ ต้องบิดเบือนไปสู่ศาสนาโบราณอื่น ๆ ที่พระพุทธองค์ได้ทรงปฏิเสธมาแล้วด้วยซ้ำ โดยที่พระอรรถกถาจารย์ท่านนั้น อาจจะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หรืออาจจะเอื้อเฟื้อต่อวัฒนธรรม สังคม ในยุคเดียวกับท่าน จนเกินไป.... ผมก็คิดว่า งานเขียน งานบันทึก และแนวความคิดของพระอรรถกถาจารย์รูปนั้น ก็ควรได้รับการตรวจสอบจากอนุชนรุ่นหลัง ๆ  เป็นธรรมดา   หากคุณเป็นนักศึกษาพระพุทธศาสนาจริง คุณก็ควรจะต้องรู้จักคำพูดหรือคำบันทึกประโยคหนึ่ง ที่พระอรรถกถาจารย์ ผู้เป็นบัณฑิต ท่านมักกล่าวเสมอ ๆ หลังจากที่ท่านได้พรรณา เนื้อความตามความเห็นของท่านจบแล้ว ท่านมักกล่าวว่า....."ข้อนี้ จะถูกต้องหรือไม่ประการใด อันบัณฑิตในกาลต่อไปพึงพิจารณา"   ดังนั้น จะเห็นได้ว่า แม้แต่พระอรรถกถาจารย์เอง บางท่านก็มีลักษณะท่าทีที่ "น่ารัก" อยู่ไม่น้อย ท่านมีจิตใจที่เปิดกว้างเสมอ ยอมรับคำทักท้วง และยินดีให้ตรวจสอบด้วยซ้ำ  แต่คนที่จะพิจารณาตรวจสอบ ความเห็นของ ระดับอรรถกถาจารย์ ก็ไม่ใช่ว่า ใคร ๆ ก็จะมาตั้งตนเป็นบัณฑิตไปตรวจสอบได้เสียเมื่อไหร่เล่า  ก็ต้องเป็นระดับ บัณฑิตาจารย์์ ที่สำคัญ ๆ ดังที่เข้าใจกันว่า เป็นพระ ฎีกาจารย์ อนุฎีกาจารย์ หรือ พระมหาเถระที่ ทรงไว้ซึ่งพระไตรปิฎกอย่างแตกฉานเป็นที่ยอมรับ กันโดยทั่วไปเท่านั้น     ในส่วนของผมเอง ผมก็ศึกษา ในรูปแบบ ของการใช้หลัก กาลามสูตร ดังที่พระพุทธองค์ ทรงวางแนวเอาไว้แล้วนี่ครับ และข้อเขียนวิเคราะห์วิจารณ์ ของผม ผมก็รับผิดชอบว่าเป็นข้อวิเคราะห์ของผมเอง โดยผ่านการอ่านมาจาก "ระดับชั้นต่าง ๆ ของคัมภีร์ และความเห็นในระดับต่าง ๆ ลงมาจากพระพุทธวจนะเดิม ตามลำดับ เช่น อรรถกถา ฎีกา อนุฎีกา ทีปิกา  ปกรณ์วิเสส สัทธาวิเสสน์ ตำราเทียบเคียง อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้อง ฯลฯ จากนั้น ผมก็วิเคราะห์ ตามแนวคิดของผมเอง และแน่นอนว่า "ผมไม่เคยไปพยายามเปลี่ยนอะไร ในคัมภีร์เหล่านั้น"     ที่ผมสามาถเปลี่ยนได้ ก็คือ "เปลี่ยนในความคิดของผมเองเท่านั้น" แล้วสื่อออกมา   ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ไม่สำคัญ และแน่นอน หากจะมีบาปมีกรรม มันก็เป็นบาปเป็นกรรมของผมเอง  หากจะเป็นบุญกุศล ก็ย่อมเป็นบุญกุศลของผมเอง......   แต่สำหรับคุณเอิงเอยสิครับ  คุณจงใจจะรักษา พระคัมภีร์ ก็ไม่เป็นไรนี่ครับ หากเป็นงานของคุณ หรือคุณมีใจรัก  แต่คุณจะมาห้ามผมคิด คงไม่ได้ และแน่นอน คุณจะมาห้ามคนอ่าน บางคน ไม่ให้เชื่อผม ไม่ให้เห็นพ้องคล้อยตามไปกับผม ก็คงไม่ได้เช่นกัน      แต่สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่นี้ คุณแน่ใจหรือว่า คุณต้องการรักษาคัมภีร์จริง ๆ หรือคุณแค่รู้สึกว่า ไม่อยากจะให้คนอื่น คิดต่างจากคุณ คุณเชื่ออย่างไร คนอื่นก็ควรเชื่ออย่างคุณเท่านั้น  คุณเชื่อเรื่องชาดก ว่าท้าวสักกะ บนสวรรค์ เป็นเช่นนั้นเช่นนี้  คนอื่นก็จงเชื่อตาม ตะกวดพูดได้ เช่นนั้นเช่นนี้ คนอื่นก็จงเชื่อว่าตะกวดพูดได้ตาม..หากใครไม่เชื่อตามนั้น มันผู้นั้น กล่าวตู่ บิดเบือน ฯลฯ แล้วคุณก็เกิด ปฏิฆารมณ์ เกิด โทสารมณ์ เกิดโมหารมณ์ ฯลฯ ต่าง ๆ นานา จนแสดงออกมาอย่างที่เห็นกันอยู่ จากข้อเขียนของคุณ นั่นเอง  ในส่วนของการ วิเคราะห์ วิจารณ์นั้น สำหรับผมแล้ว ผมไม่ใช่คนจิตอ่อน ที่จะมานั่งหวาดกลัว เรื่องการปรามาส เพราะไปสำคัญผิดว่า พระอรรถกถาจารย์ทุกรูปต้องเป็นพระอรหันต์     ... ผมไม่ได้เชื่อเช่นนั้น คุณจะเชื่อก็เชื่อไป.....อย่าลืมว่า แม้แต่พระอรรถกถาจารย์เอง ท่านก็ยัง ฝากให้คนรุ่นหลัง ได้โปรด พิจารณาแนวความคิดของท่านนะ ....ตรงนี้ หากคุณยังไม่เคยรู้ ไม่เคยเจอ ก็ลองพยายามไปศึกษา ให้ละเอียดอีกครั้งก็แล้วกัน    จึงหวังว่าจะได้เข้าใจตามนี้    งานของผมจบแล้วในกระทู้นี้ เพราะถือว่าได้บรรลุความจริง ที่ได้สนทนากันมา เรื่องเกี่ยวกับ อรรถกถา หรือพระอรรถกถาจารย์ ฯลฯ       และในที่สุด คุณเอิงเอยเองก็ยอมรับตามนั้นแล้วว่า.....อรรถกถานั้น คือการเพิ่มเติมเข้ามาทีหลัง ดังว่าที่คุณเขียนไว้แล้วนั้นว่า.... "...ในมหาปทานสูตรส่วนของพระสูตร  ไม่ได้กล่าวเรื่องบัวสี่เหล่าไว้ชัดเจน แต่ท่านได้แสดง"เพิ่มเติม"ไว้ในส่วนอรรถกถา.........."    เอาเป็นว่า คุณเริ่มเข้าใจได้ถูกต้อง ในส่วนที่ผมได้พยายามสื่อแล้ว.....งานของผมก็น่าจะจบได้แล้วประเด็นก็ต้องจบลง    ส่วนที่หากว่าคุณจะพยายามแถไปเรื่อย ๆ เพราะความโกรธเคือง จนยอมไม่ได้ หรือเพราะคิดว่าเสียหน้า จนยอมรับไม่ได้ หรือเพราะความคิดใด ๆ ก็ตาม นั้น..... ผมไม่ถือว่าเป็นประเด็น นะครับ   แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 54 12:10:26 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 54 06:05:06 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 54 05:18:42 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 05:01:13

ความคิดเห็นที่ 79   ขอสรุป เรื่อง บัว ๓ เหล่า และ บัว ๔ เหล่า อีกเล็กน้อย     จากข้อสมมติฐาน ของบัณฑิต และนักวิชาการทางพระพุทธศาสนา ที่เคยอภิปรายกันในเรื่องนี้อย่างกว้างขวางมาก่อน นานนับร้อยมาปีแล้ว มีการสรุปและตั้งข้อสังเกตไว้ดังนี้...   ๑. ตามปกติแล้ว พระอรรถกถาจารย์  มีการอธิบาย ขยายความ พุทธพจน์ หรือบางครั้งมีการต่อเติมข้อธรรม หรือหลักธรรมบ้างนั้น ปรากฎว่าพิสูจให้เห็นได้จริง ว่ามีตามนั้น  แต่ไม่เคยปรากฎที่ไหนเลยว่า ....พระอรรถกถาจารย์ จะกล้าตัดหลักธรรม หรือข้อธรรมใด ๆ ที่เป็นพระพุทธวจนะเดิม ๆ มาก่อน  (ก็คือ ต่อเติมได้ แต่ห้ามตัดเด็ดขาด  - ไม่เคยมีปรากฎว่า มีการตัดพระดำรัส ของพระพุทธเจ้าเลย ไม่ว่ายุคไหน ๆ มีแต่ อธิบายขยายความ หรือเพิ่มเติมเท่านั้น  แต่ไม่มีทางเลยว่า จะมีการตัดออก)    ดังนั้น ในกรณี บัว ๓ เหล่า ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว ในพระสูตรเดิมนั้น ย่อมเป็นบัว ๓ เหล่าอยู่นั่นเอง ย่อมไม่ใช่บัว ๔ เหล่าแน่นอน  เพราะหากพระพุทธเจ้า ได้เคยตรัสเรื่องบัว ๔ เหล่าไว้จริง  บทว่า บัว ๓ เหล่า ก็จะไม่มีทางได้ปรากฎในที่แห่งใด ๆ เลยในพระไตรปิฎก เพราะจะไม่มีพระอรรถกถาจารย์ ยุคไหน ๆ ไปกล้าที่จะไปตัดบัวเหล่าที่ ๔ ของพระพุทธเจ้าออกแน่ ๆ (เช่นพระองค์ ตรัสเรื่องศีล ๕ ข้อ ก็ต้องเป็น ๕ ข้อ ไม่มีทางที่ใครจะตัดออกเป็น ๔ ข้อไปได้  แต่หาก เพิ่มจำนวน ก็น่าจะมีได้บ้าง เช่นออธิบายเพิ่มเติมว่า ..บลา บลา บลา .ฯลฯ)    ดังนั้น ที่แน่ ๆ บัวสามเหล่า อยู่ในพระสูตรเดิม แต่บัวสี่เหล่า อยู่ใน อรรถกถา  อันนี้ก้แน่ชัด ชัดเจนอยู่แล้ว    ส่วน ๔ เหล่า จะปรากฎในที่อื่น ๆ บ้าง ก็ต้องถือเป็นโมฆะไป หรือถือเป็นข้อขัดแย้งไป หรือถือเป็นเรื่องของกาบันทึกไป ฯลฯ เพราะหากเอาตรรกะ ของประโยคที่ว่า..."พระอรรถกถาจารย์ จะไม่มีทางตัดออกแน่นอน มีแต่เพิ่มเติม เท่านั้น"  มาเป็นเกณฑ์แล้ว ก็จะไม่มีทางเป็นไปได้เลย ว่า พระพุทธพจน์ จะมีคำว่า บัว ๔ เหล่า   ดังนั้น ไม่ว่า จะยึดเอาหลักตรรกะอันมีเหตุผลมาประกอบอ้าง หรือเอาหลักการใด ๆ มาตัดสินก็ตาม บัว ๓ เหล่า ก็คือพระพุทธวจนะ อย่างแน่นอน ....และแน่นอนที่สุด พระพุทธเจ้า มิใช่บุรุษธรรมดาทั่ว ๆ ไป ที่จะหลง ๆ ลืม ๆ ตัวเลขแห่งหลักธรรม ที่ตรัสออกมาด้วยพระองค์เองอย่างอย่างแน่นอน     ข้อนี้ จึงสรุปได้ง่ายดายเช่นนี้ เพราะการบันทึกอาจคลาดเคลื่อนนั้น พอเข้าใจได้  หรือพระอรรถกถา อาจเพิ่มข้อความ ก็พอเข้าใจได้  ....แต่จะมาบอกว่า พระพุทธเจ้า ทรงหลงลืมเรื่องตัวเลข หรือทรงหลงลืมหัวข้อธรรมของพระองค์เอง จนสับสนจำนวนนั้น .....บัณฑิตทางพุทธศาสนา มิอาจจะทำใจให้เชื่อได้แน่นอน  ๒. ในสายพระเนตรของพระพุทธองค์นั้น ไม่มีมนุษย์คนใดเลย ที่จะเป็น บัวเหล่าที่ ๔ หรือ ปทปรมะ คือไม่สามารถที่จะสอนได้  แม้แต่คนที่โง่ที่สุด หรือคนที่มีบาปหนาที่สุด หรือแม้แต่คนที่ทำตัวเป็นศรัตรูอย่างที่สุด ถึงขนาดลอบฆ่า พระพุทธองค์หลายครั้ง เช่นพระเทวทัตก็ตาม พระพุทธเจ้า ก็ไม่ทรงเห็นเป็น ปทปรมะ เลย     พระองค์ ยังคงทรงตรัสสอนได้ และทรงพยากรณ์ว่า พระเทวทัด ก็จักสามารถพ้นจากขุมนรกได้ และมาเกิดเพื่อบำเพ็ญเพียรได้อีก จนบรรลุธรรมได้อีกในอนาคต     ดังนั้น ในสายตาระดับมหาบุรุษพุทธเจ้านั้น จะไม่มีใครเลยที่พระองค์ จะทรงสอนไม่ได้ เพียงแต่ว่า คนเหล่านั้น จะเข้าข่ายพระญาณ หรือถึงเวลาที่จะไปโปรดแล้วหรือไม่ เท่านั้น (โปรดดู บทสวดชยปริตรมงคลกถา ประกอบด้วย.....บทสวดพาหุง นั่นแแหละ จะเห็นได้ว่า พระพุทธองค์ ทรงโปรดได้ ทุกหมู่เหล่าได้จริง ไม่ว่าจะดื้อด้าน โง่เขลาขนาดไหน นอกเสียจากคน คนนั้น ไม่มีบุญเอง และอายุสั้นเอง เพราะกรรมมาตัดรอนเสียก่อน ก็คงช่วยไม่ได้)   ๓. เชื่อกันว่า ในยุคอรรถกถาจารย์นั้น มีศาสนิกต่างศาสนามากมาย ที่แม้แต่พระอรหันต์ หรือใคร ๆ ก็ไม่อาจที่จะสอนให้เขาเข้ามาศรัทธา ในพระพุทธสาสนาได้   ซ้ำร้าย ยังมีท่าทีมากมาย บ่ายเบี่ยง อ้างโน่นน อ้างนี่ ชักแม่น้ำทั้งห้า เรียกว่า เป็นคนเจ้าบทเจ้าบาทหลากหลายความเชื่อ สมดังชื่อ ปทปรมะ นั่นแหล่ะ  พระอรรถกถาจารย์  จึงเพิ่มบัวเหล่าที่ ๔ นี้เข้ามาอีกเหล่าหนึ่ง ประมาณว่า ยากต่อการสั่งสอน    อีกนัยหนึ่ง ก็เป็นการข่มพวกลัทธิเดียถีย์ไปด้วยในตัว    ๔. การตัดสินหลัก ๆ ของพระธรรมวินัย ก็มีการบอกหลักการเอาไว้ เช่น หากไม่แน่ใจ ก็ให้พิจารณาดูโดยแยบคายว่า หลักธรรมนั้น ๆ ย่อมเป็นไปเพื่อความมักน้อยสันโดษหรือไม่ ย่อมเป็นไปเพื่อความ ไม่ฟูฟ่อง เพิ่มพูน แห่งกิเลส หรือไม่ หากเป็นไปเพื่อเพิ่มพูนกิเลส หลักธรรมนั้นมิใช้พระพุทธพจน์ แต่หากธรรมใด เป็นไปเพื่อความไม่เพิ่มพูนกิเลส แต่เป็นไปเพื่อความตัดเสียได้ซึ่งกิเลส ธรรมนั่นแหล่ะ คือธรรมแห่งพระพุทธองค์  ในส่วนของการพิสูจณ์ ข้อธรรม เช่น จำนวน หรือความบกพร่องแห่งการทรงจำ การบันทึก หากไม่มั่นใจ ก็ให้หันไปหาพระพุทธวจนะของเดิม ๆ ที่มีมาก่อนเป็นหลัก   ดังนั้น ในเหล่าบัณฑิต และนักวิชาการทางพุทธศาสนา ก็ยังเห็นตรงกันอยู่ดีว่า พระพุทธองค์ ตรัสเพียง บัว ๓ เหล่า เท่านั้น  ส่วนบัวสี่เหล่านั้น เป็นเพียงส่วนที่นำมาจากอรรถกถา และเกิดขึ้นภายหลัง แต่คนส่วนใหญ่ ก็เชื่อกันเช่นนี้ นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง เพราะถือว่า เป็น งานของพระอรรถกถาจารย์ ที่อาจจะเพิ่มเติมแต่งเข้ามาด้วย กุศโลบายของท่านเอง และในเมื่อไม่เป็นโทษใด ๆ ก็เชื่อกันตามนั้น ต่อไป     คุณเอิงเอย ก็อยู่ในกลุ่มคน 99.99% นี่ครับ ก็ไม่แปลกอะไร คนไทยที่ไหว้ต้นกล้วย ก็มีเยอะนะ เมืองไทย ไม่แปลก ๆ (ทั้ง ๆ ที่คุณเองก็เห็นแล้วว่า พุทธพจน์ บัว ๓ เหล่า มันมีอยู่จริง คุณกลับไม่เชื่อ แต่คุณเลือกที่จะเชื่อ ในส่วนที่มันพ้องกับ อรรถกถา ที่คุณชอบ... แสดงว่า คุณให้น้ำหนัก อรรถกถามากกว่า พระพุทธเจ้า ก็สมแล้ว ที่คุณจะอยู่ในกลุ่มคน จำนวนดังที่กล่าวมา)   และอย่าลืมนะ ว่า จำนวนคนมาก ไม่ใช่ถูกต้องเสมอไป หากในหมู่บ้านโจร มีโจรมากถึง 500 คน  มีคนธรรมดา เพียง 10 คน แม้หมู่บ้านนั้น จะชื่อว่า หมู่บ้านโจรห้าร้อย  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า คนดี ๆ 10 คนนอกนั้น จะเป็นโจรห้าร้อยไปกับเขาด้วยหรอกครับ  คุณคงทราบดีใช่ไหมว่า.....ขนของโคนั้น มีนับแสน แต่เขาของโคนั้น มีแค่ ๒ เท่านั้น  และดาวเคราะห์ ในสุริยจักรวาล มีตั้งหลายดวง แต่ดาวฤกษ์ คือดวงอาทิตย์ มีเพียงดวงเดียวเท่านั้น  ดังนั้น จำนวน หรือปริมาณ มิได้บ่งบอกถึงคุณภาพแต่ประการใดเลย   ก็เป็นสิทธิของคุณเอง ที่คุณเลือกจะอยู่ในจำพวกโจรห้าร้อย  หรือจะอยู่ในกลุ่มชาวบ้าน 10 คน ที่มิใช่โจร (นี่แค่เปรียบเทียบนะ อย่าโกรธ อย่าเคือง กันซะอีกล่ะ) แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 54 14:38:47 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 54 12:28:34 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 07:42:15

ความคิดเห็นที่ 80           นับแต่เรื่อง “ใต้ทางด่วน” ที่ยังเล่าไม่จบนั่น ก็มีเหตุทำให้ผมต้องพลัดพรากไปจากการเข้าเว็บพันทิปโดยปริยาย รวมถึงการสื่อสารทางเน็ตก็พลอยระงับไปด้วย ได้เข้าใช้เมื่อจำเป็นจริงๆ เท่านั้น           รู้มาว่าช่วงที่ผมมีอันต้องหายหน้าไปนั้น หลายคนลิงโลดใจถึงกับตั้งกระทู้เย้ยหยันกันว่า “ระนาดเอก” โดนยึดอมยิ้มไปแล้ว ลำพองใจว่าการแจ้งยึดอมยิ้มนั้น สำเร็จง่ายๆ           ความจริงก็คือ ตั้งแต่เป็นสมาชิกพันทิปมาสิบกว่าปี ผมไม่เคยโดนยึดอมยิ้ม แม้แต่จะโดนโทษแบนซัก 3 วัน 7 วันก็ยังไม่เคย           เพียงแต่ไม่มีโอกาสมาทำกิจกรรมในบอร์ดเท่านั้นเอง                      ผมไม่ได้ตามกระทู้นี้ตั้งแต่แรก ได้มีโอกาสเข้ามาดูก็ช่วงหลังๆ นี่แล้ว ตามคำเรียก..           ก็ต้องปรบมือให้เอิงเอย ที่สอนมวย “รถเรณู” หน้าหงายเงิบไป                      เอิงเอยบอกว่า..           พฤติกรรมที่ตัวไม่เคยรู้ไม่เคยเห็น แต่ปฏิเสธไว้ก่อนว่าไม่มี ทำตัวเป็น"ปลาหนาโง่"           ก็สมควรแล้วที่เต่าทั้งหลายที่เคยได้ศึกษาและเคยเห็นด้วยอำนาจสมาธิมาแล้ว จะเพิกเฉย ไม่เสวนาด้วย                      เขาเขียนไว้ชัดๆ ว่า เห็นด้วยอำนาจสมาธิ                      พวกก็โชว์โง่ออกมา ว่า           ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่า มีการเห็นอะไร ๆ กันด้วยอำนาจสมาธิ....เอิงเอยจ๋า ...หากยังเห็นโน่นเห็นนี่อยู่ในสมาธิ อันนั้นเขาเรียกว่า ไม่เป็นสมาธิแล้วนะจ๊ะ.....           หากมีสมาธิ ต้อง "ไม่เห็นอะไร"  ไอ้ที่เห็นน่ะ แสดงว่า ไม่มีสมาธิแล้ว หรือเสียสมาธิแล้วล่ะ  ต้องกลับมา กำหนดที่คำภาวนาใหม่นะจ๊ะ ...ปฏิบัติมาขนาดไหนจ๊ะ แค่นี้ยังไม่รู้...           นี่ไม่รู้อะไรเสียเลย การเห็นด้วยอำนาจสมาธินั้น คนที่ “มีการศึกษา” เขารู้กันทั้งนั้นว่าไม่ได้เห็นในสมาธิ (ในฌาน)           เพราะจิตขณะทรงอยู่ในฌาน จะรู้เห็นอะไรไม่ได้ นอกจากอารมณ์ฌานอันนิ่งเป็นอารมณ์เดียว           แต่สมาธิทำให้เกิดอำนาจ ทำให้เห็น           แม้กระทั่งขณะเห็น ก็เป็นสมาธิเหมือนกัน แต่ไม่ใช่อัปปนาสมาธิ           ถ้าผู้ใดปรารถนาจะ “เห็น” ด้วยอำนาจฌานอภิญญา           ในขณะ “เห็น” ผู้นั้นก็ยังต้องทรงจิตเป็นสมาธิตามสมควร เพื่อรองรับอำนาจของอภิญญาจิต           ไม่ใช่ว่า “เห็น” แล้วถือว่าไม่เป็นสมาธิ อย่างที่รถเรณูเฟอะออกมา           และก็ไม่จำเป็นอะไรเลย ที่การจะ “เห็น” นั้น จะต้องมีภูมิจิต มีสมาธิในระดับอัปปนาสมาธิเสมอไป           เรียกว่า ไม่จำเป็นต้องได้ฌานก็เห็นได้           และอย่าว่าแต่จะมีสมาธิ ซึ่งเป็นจิตฝ่ายกุศล เป็นบาทฐาน           แม้คนที่ไม่เคยทำสมาธิ ไม่รู้จักสมาธิ หรือกระทั่งผู้ที่มีวิบากเคราะห์ จิตเป็นอกุศล กลัว เศร้าหมอง ฯลฯ ก็ยัง “เห็น” ในสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปเห็นไม่ได้ ถ้าหากว่าการเห็นนั้นเป็นวิบาก มันก็เห็นอะไรได้ทั้งนั้น           เพราะการเห็นนั้น มีเหตุปัจจัยสนับสนุนมากมาย           พระพุทธเจ้าทรงแสดง “เหตุ” แห่งการ “เห็น” ไว้เป็นจำนวนตัวเลขตายตัวชัดเจน                      คนอย่าง รถเรณู นั้น ไม่มีหรอกครับที่จะไปค้นหาหลักฐาน ไปสอบทานหลักฐานมาให้แน่ชัดเสียก่อน แล้วค่อยมาโต้ตอบด้วยเหตุผล           เที่ยวหาว่าคนอื่นเขาโง่ที่ไปหลงยึดหลงเชื่อพระไตรปิฎกทุกตัวอักษร ตัวเองกล่าวตู่ทึกทักพระอรรถกถาจารย์ กล่าวหาว่าท่าน “ยัดไส้” แทรกปนเรื่องราวไร้สาระลงไป แล้วก็ยกตัวอย่างเพื่อดิสเครดิตอรรถกถาเรื่อง บัวสี่เหล่า ?!           แล้วเป็นไงล่ะครับ เห็นมั้ยครับ           ไม่เคยอ่าน ไม่ศึกษา แต่ฟังขี้ปากคนอื่นที่มันรู้ผิดๆ เอามาพูดผิดๆ           ทั้งๆ ที่ก็เปิดดู ค้นหา พระไตรปิฎกอรรถกถา เพียงปลายนิ้วจิ้ม ก็จะเห็นแล้วว่าอะไรเป็นอะไร           เรื่องบัวสี่เหล่า ที่คนโง่หาเรื่องทำลายอรรถกถานี้แหละ ที่ยิ่งย้ำความน่าเชื่อถือของอรรถกถา                      คนอื่น อย่างเอิงเอย เขารู้จักอรรถกถา เคารพอรรถกถา แต่ไอ้บ้านี่ใส่ความอรรถกถา พอเขานำหลักฐานมาพิสูจน์ให้ดู           ยกมาให้ดูถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมอ่าน ไม่ยอมรับ ไม่เข้าใจ           ตัวเองกล่าวตู่พระพุทธเจ้าว่า ไม่เคยตรัสเรื่องบัว ๔ เหล่า แล้วใครล่ะที่กล้าเอาคำว่าบัวเหล่าที่ ๔ เข้าไปไว้ในปากของพระพุทธเจ้า หากไม่ใช่พระอรรถกถาจารย์ ?!?           สรุปความก็คือ จะกล่าวหาว่าอรรถกถาจารย์ท่านยกเมฆ "ยัดพระโอษฐ์" เอาเอง           เอิงเอยได้ยกพระสูตร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จตุกกนิทเทส [บุคคล ๔ จำพวก] ที่ยกมาแสดงไว้ ก็เห็นได้ชัดเลยว่า คำของอรรถกถาท่านไม่ขัดแย้งพระไตรปิฎกเลย คือ บุคคลมี ๔ จำพวก จริง! มีพระพุทธพจน์ยืนยัน แต่ที่พระดำรัสตรัสไว้ ๓ จำพวกใน มหาปทานสูตร นั้น ก็ในบริบทที่ทรงกล่าวถึงหมู่สัตว์ที่สามารถบรรลุธรรมได้ในอัตภาพนั้น           ถ้าบุคคลมี ๔ จำพวก คือหมู่สัตว์ และศักยภาพในการบรรลุธรรม           บุคคลจำพวก "ปทปรมะ" ก็เป็นดุจดอกบัวที่ไม่อาจจะบานได้ในวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันที่ ๓ อันเป็นที่มาของ บัวเหล่าที่ ๔           รถเรณูกล่าวหาว่า พระอรรถกถาจารย์กล้าเอาคำว่าบัวเหล่าที่ ๔ เข้าไปไว้ในปากของพระพุทธเจ้า           แต่ความจริงก็คือ อรรถกถานั่นแหละที่ประกาศชัดไว้ว่า ไม่ควรนำ "บัวเหล่าที่ ๔" ขึ้นสู่พระบาลี ดังว่า ..           ดอกบัวเหล่าใดจักไม่บาน จักเป็นภักษาแห่งปลาและเต่าอย่างเดียว ดอกบัวเหล่านั้น ท่านไม่ควรนำขึ้นสู่บาลีได้แสดงไว้ชัดแล้ว.           อรรถกถาให้เหตุผลว่า           ในสัตว์ ๔ จำพวกนั้น การแสดงธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้า ย่อมสำเร็จประโยชน์แก่บุคคล ๓ จำพวกในอัตภาพนี้แล.           ชัดเจนว่า พระพุทธเจ้าตรัสแสดงบัวไว้ ๓ เหล่าในที่นั้น เพราะประสงค์จะกล่าวถึง "บุคคลที่พระธรรมของพระองค์จะสำเร็จประโยชน์ให้ได้"           รถเรณูกล่าวตู่จาบจ้วงพระอรรถกถาจารย์ เมื่อหลักฐานประจักษ์ชัด ก็ไม่สำนึก แต่แล้วพี่แกยังมีหน้ามาบอกว่า อย่างน้อยก็ดีใจที่คุณเอิงเอยจะเริ่มเข้าใจแล้วว่า อะไรคืออรรถกถา? และระดับการบันทึกพระไตรปิฎกนั้น มีมากี่ระดับชั้น เขามีการแบ่งแยกอย่างไร? ตรงนี้บอก 3 ตรงนั้นบอก 4 ย่อมไม่ใช่พุทธพจน์ บลาๆๆ           ดูเอาเถอะครับ ระดับความหน้าหนาของคน มันถึงขนาดนี้ !?           คนที่รู้ตัวว่าด้อยปัญญานั้น เขาต้องเงียบ แล้วฟัง พูดให้น้อย ตรองให้มาก ฟังคนอื่นพูด แล้วก็ตามไปสืบค้นสอบทาน พิจารณาตัดสิน แล้วจึงออกความเห็น           อย่างนั้นถึงจะพัฒนาปัญญาขึ้นมาได้           ปัญญาน้อยก็ต้องพูดให้น้อย ไม่พูดมาก ยิ่งพูดมากเท่าไร ก็ยิ่งประจานความโง่ออกมา!           แต่คนโง่ที่โง่สนิท มันจะไม่นำพาความโง่ของตน ไม่รู้จักความโง่ของตน?!                      ผมล่ะแปลกใจคนพรรค์นี้จริงๆ มันไม่มีอะไรเล้ยย แต่ยังอวดหน้ามาถามคนอื่นว่าปฏิบัติมาแค่ไหน แค่นี้ยังไม่รู้ แต่แล้วตัวนั่นแหละ ที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่เคยเรียน ไม่ขวนขวาย ไม่ศึกษา แต่แล้วกลับข่มทับผู้อื่น วางท่าราวกับเป็นผู้รู้ กลายเป็นอวดขี้เท่อโดยไม่ได้รู้กะลาหัวตัวเองเลยว่า “มี” แค่ไหน ?!           เขาใช้เหตุผลหลักฐานต้อนเอาซะหน้าหงาย สุดท้ายไปไหนไม่ได้ ยังจะกล่าวหาว่าเขาอยู่ในกลุ่มคน 99.99% ที่ไหว้ต้นกล้วย ?!?           ดู่ ดู๋ ดู ดูมันทำ           คนมันเป็นอย่างนี้ และมันจะเป็นอย่างนี้เรื่อยไป                      ท่านจึงว่าไว้ถูกแล้ว ว่าบุคคลมี ๔ จำพวก เปรียบเหมือนบัว ๔ เหล่า เพราะมันมีจำพวกใต้ตมอยู่จริง !!                      ( แถมท้ายว่า คอยดูไปนะ ไอ้ผ้าถุงนี่ พอมันไปไม่ถูก เถียงไม่ได้ มันจะใช้มุกเก่าๆ เน่าๆ แต่ผมไม่มีเวลามายุ่งฟัดกับไอ้อาหารเต่า ต้องไปช่วยน้ำท่วมต่อล่ะ สวัสดี! ) จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 13:29:00

ความคิดเห็นที่ 81    ดีแล้วล่ะ เฒ่าทารกรำระนาด อย่ามาใช้เวลาและพล่ามในสิ่ง ที่หาสาระมิได้ให้มากไปกว่านี้เลย    ส่วนใครจะสอนมวยใคร คนที่มีคุณสมบัติเป็นกรรมการได้ คงหาใช่ ผู้เฒ่าทารก ฟุ้งปฏิบัติ ซ่านปริยัติ โทสะจริต นิสัยอัธพาล ชอบท้าตีท้าต่อย เพราะเรื่องการสนทนาธรรม เช่น ระนาดเอก ไม่ ...ผู้อ่านที่เขาเป็นปัญญาชน และวิญญูชน ต่างหากเล่า ที่จะตัดสินได้ ด้วยการอ่าน อย่างพินิจพิเคราะห์ ถึงตัวเหตุ ตัวผล...     หวังว่า คงเข้าใจนะ เฒ่ารำมะนาด  และหวังว่า ผู้เฒ่าทารกรำมะนาด  ควรจะตั้งจิตอธิษฐาน ทุก ๆ ครั้งที่ีไหว้พระ ทำบุญนะ เพื่อจะให้ผลบุญหนุนส่งให้ ในภัทรกัปป์ ต่อ ๆ ไป ผู้เฒ่า จะได้มีโอกาสเป็น ปัญญาชน วิญญูชน กะเขาบ้าง ก็น่าจะดีนะ  ดีกว่าเป็น อันธพาล ทั้งมืด ทั้งบอด เช่นในปัจจุบันชาตินี้     ไปทำประโยชน์ซะนะจ๊ะ เด็กโง่ (รักนะ ... แต่ไม่รับคำท้าชกนะจ๊ะ ไม่ว่าทีไหนทั้งนั้น จะใต้ทางด่วน หรือใต้อเวจีโลกันตนรก หรือที่ไหน ๆ ก็เชิญไปคนเดียวนะจ๊ะรำมะนาด  ผมไม่นิยมท้าตีท้าต่อยกัยเฒ่าทารกอันธพาล...)     แหม ตั้งแต่เกิดมา นึกว่าจะได้เห็นแต่เด็กประถมซะอีกท้าตีท้าต่อยหลังวัด  หรือใต้ทางด่วน  นี่มันโชคดีหรือโชคร้าย ของพวกเราชาวพันทิปเนี่ย ที่อยู่ ๆ ก็ต้องมานั่งดู คนแก่หงำเหงือก อย่างเฒ่าระนาดเอก แถมอวดว่าเป็นนักปฏิบัติ ซะด้วยนะ ไปท้าตีท้าต่อยกันคนอื่น    อันเนื่องมาจากไม่พอใจกัน กะอีแค่โต้วาทะกันในเวป เนี่ยนะ   ....จนเป็นที่อิดหนาระอาใจ และน่าสมเพชเวทนา เห็นปานนี้....  ระนาดเอ๋ย โตซะทีดีไหม อายุก็ปูนนั้นแล้ว   เอาล่ะ คนจะแก่สัก 100 ปี ก็ตาม หากมิใช่บัณฑิต ก็ป่วยการที่จะให้ความเคารพ หรือแม้แต่จะสังเสวนาด้วย ดังนั้น แนะนำว่า เอาตัวเองให้รอดนะรำมะนาด อย่าได้ทะลึ่ง มาอวดโง่ อวดเง่า อวดโทสะท้าตีท้าต่อยอีกเลย    คนอื่น ๆ เขาคงอยากจะอ่าน แต่ความรู้ดี ๆ ที่เขาโต้แย้งกันด้วยวาทะ ประกอบด้วยเหตุผลหรอกมั้ง  คงไม่คาดหวัง ให้อันธพาลเฒ่าโง่เง่า บ้า ๆ บอ ด้วยโทสะจริต เข้ามาวุ่นวายด้วยความไร้เดียงสา ไร้สาระ ระดับเฒ่าทารก ด้วยหรอกนะ    แต่เอาล่ะ ที่มาตอบนิดหน่อยนี้ ก็เพื่ออย่างน้อย ให้เฒ่ารำมะนาด ได้เห็นว่า..เอาล่ะ รถเรณู ได้อ่านความเห็นของเขาแล้วนะจ๊ะ (จะได้ไปทำงานช่วยคนน้ำท่วม หรือช่วยบ้านตัวเองที่กำลังท่วม ให้สบายใจ ซะที ก็แค่นั้น)  ส่วนใครเขาจะรู้ว่าใครโง่ ใครฉลาดนั้น  ใครสอนมวยใครนั้น แน่นอน ว่า  ข้อเขียน และเหตุผล ก็จักบ่งบอกทุกตัวอักษรอยู่แล้ว พฤติกรรมก็ คงบ่งบอกชัดเช่นกัน   จะมีคนฉลาดสักกี่คนกันเชียว ในห้องศาสนานี้ ที่โต้เถียงเรื่องธรรมะแล้วไปหาทางแก้กันด้วยการท้าชกใต้ทางด่วน ? เชื่อว่าคงไม่มีหรอกนะ  ไอ้ที่มีก็รู้ ๆ อยู่แล้วว่า "โง่บรม" แถมไฟธาตุแตก ถึงขนาด ท้าทายอื่น ๆ อีกต่าง ๆ นานา แจกเบอร์โทร แจกที่อยู่ สารพัด โถ ๆๆๆ เฒ่าทารกรำมะนาดจ๋า มีใครอื่นเขาทำแบบเธอบ้างล่ะเนี่ย หือ?  ขายโง่ ขายขี้เท่อ จนรู้กันทั่วเวปพันทิบกันซะขนาดนี้  ต่อไปใครบ้างจะเสวนากับหนูล่ะจ๊ะ เฒ่าทารกรำมะนาด    อยากจะมาพูดอะไร ก็พูดได้อีกนะจ๊ะ อาจจะมาอ่านให้นะ สบายใจได้ มาอ่านแน่นอนจ๊ะ แต่อาจจะอ่านข้าม ๆ นะจ๊ะ เพราะคิดว่า ข้อเขียนของรำมะนาด เฒ่าทารก หาสาระอะไรมิได้อยู่แล้ว   คงไม่ตอบแล้วล่ะ สำหรับเฒ่านักปฏิบัติแบบเพ้อ ๆ เบลอ ๆ บ๊อง ๆและฟุ้งซ่านปริยัติ จนไฟธาตุแตก อย่างเฒ่ารำมะนาด เพราะผมเห็นว่า ป่วยการ..... ก็อย่างที่ คนพันทิป ส่วนใหญ่เขารู้ดี และลงพรหมทัณฑ์ เฒ่าทารก คนนี้ไปแล้ว  นั่นเอง   เชิญตามสบายนะ ระนาด หากอยากจะมาขอสอด ๆ แซม ๆ ไม่ว่าในกระทู้ไหน ในความเห็นไหนของผม ย่อมทำได้ อยู่แล้ว  และดีเหมือนกัน ที่ข้อเขียนของผม มันมีผลไปกระตุกกระตุ้นอย่างแรง เหมือน เอาฆ้อนปอนด์ขนาดใหญ่ ไปทุบลงบนขนดหางงูเหลือมขี้เกียจ โง่ ๆ ตัวหนึ่ง ให้มันตื่นงัวเงียขึ้นมา โงหัวขึ้นมา แลบลิ้นขู่นิดหน่อย แล้วก็จะได้เลื้อย เอื่อย ๆ ลงไปนอนในรูของมันต่อไป     แต่ผมจะตอบหรือไม่ตอบก็ตาม ผมจะลองชั่งดูถึงประโยชน์ หรือมิใช่ประโยชน์ดูก่อน    ผมก็คงเห็นอย่าง ชาวพันทิป โดยทั่วไปนี่แหล่ะว่า "ไม่สังสรรเสวนา กับอันธพาลชน คนโทสะจริต และวิปริต  จิตใจวิปลาศ ขาดความยั้งคิด อย่างเฒ่าทารก อย่างระนาดเอก น่าจะดีกว่า ชีวิตจักเป็นมงคล ไม่ตกลงสู่อบายไปกับเขาด้วย"      บ๊าย บาย นะผู้เฒ่า  เอ่อ....อย่าไปทะเลาะกับใครเขาล่ะ ตอนไป่ช่วยคนน้ำท่วมน่ะ... ไอ้โอ๊บ รองท้องทหาร เวลาเขากระทืบลงบนหัว บนลำตัว บนหน้าของใคร คงจะเจ็บน่าดูนะ คงไม่ใช่แค่ชกกันใต้ทางด่วนหรอกระมะนาด...  แต่อาจจะสาหัสเลยทีเดียว  จึงขอให้คนแก่รำมะนาด พึงสังวรระวัง และจงรักนวลสงวนตัวไว้นะจ๊ะ   เพื่อความปลอดภัยของตนเอง จะได้มีชีวิตรอด มาโงหัวขู่ฟ่อ ๆ ในพันทิป  ให้คนเขาได้ตลกขบขัน และสมเพชเวทนากันไปอีก ตามยถากรรมของระนาดเอก ได้อีกสักระยะหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 54 15:03:05 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 14:26:32

ความคิดเห็นที่ 82 ในสัตว์ ๔ จำพวกนั้น การแสดงธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้า ย่อมสำเร็จประโยชน์แก่บุคคล ๓ จำพวกในอัตภาพนี้แล.           ชัดเจนว่า พระพุทธเจ้าตรัสแสดงบัวไว้ ๓ เหล่าในที่นั้น เพราะประสงค์จะกล่าวถึง "บุคคลที่พระธรรมของพระองค์จะสำเร็จประโยชน์ให้ได้" เข้ามาทักทายและสนทนากับ คุณระนาดเอกนะครับ (ไม่ได้เห็นเสียนานเลย) อนุโมทนา คุณระนาดเอก ในการอธิบาย เรื่อง บัว ๓ เหล่า ๔ เหล่า และ บุคคลทั้ง สี่ประเภทนะครับ เห็นด้วยว่า ในพระสูตรนั้น พระพุทธองค์มุ่งกล่าวถึง ผู้ที่จะสำเร็จประโยชน์ได้ ก็ย่อมถูกต้องแล้วที่่ยกขึ้นแสดง เพียง ๓ ประเภท เพราะประเภทที่ ๔ นั้น เป็น ปทปรมะบุคคล จึงไม่นำมาแสดงในส่วนนี้ (เพราะไม่ใช่ผู้ที่จะสำเร็จประโยชน์ได้) ผมเห็นว่ามีหลายคนครับ ไม่ได้จะระบุเฉพาะใครทีเดียว ที่ เพียงแค่เห็นข้อความบางอย่างจาก พระไตรปิฎก ที่ไม่ตรง อรรถกถา ก็รีบนำมาเป็นประเด็นสร้างความแตกแยกให้ธรรมวินัยทันที เพื่อแสดงให้เห็นว่า ตนนั้นจับผิดได้  ซึ่งหลายท่านเหล่านั้น ยังไม่ได้เข้าใจใน นัยยะต่างๆ ของ พระธรรมเลย โดยเฉพาะในพระสูตร ที่มี เทศนาวิลาส มีการแสดงนัยต่างๆมากมายตามแต่ อัธยาศัยของผู้ที่ฟังในขณะนั้น อันที่จริง ในพระไตรปิฎก ก็มีแสดง เรื่อง บุคคล สี่ประเภท ชัดอยู่แล้วทั้งใน ปุคคลปัญญัติปกรณ์ จตุกกนิทเทศ และ  อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต ปุคคลวรรที่ ๔ อุคฆฏิตัญญูบุคคล = บุคคลผู้บรรลุด้วยการฟังเพียงอุทเทส วิปัญจิตัญญูบุคคล = บุคคลผู้บรรลุด้วยการฟังอุทเทสและนิทเทส เนยยบุคคล = บุคคลผู้บรรลุด้วยการฟังและการปฏิบัติ ปทปรมบุคคล = ปท (บท) + ปรม (ยิ่ง) + บุคคล บุคคลผู้มีบทอันยิ่ง ทั้งฟังและปฏิบัติก็ไม่อาจบรรลุได้ในชาตินั้น   ปทปรมบุคคล มีหลายปัจจัย เช่น  มีกรรมาวรณ์ คืออนันตริยกรรม  กิเลสาวรณ์ คือนิยตมิจฉาทิฏฐิ   วิปากาวรณ์ คือผู้ที่มิใช่ติเหตุกปฏิสนธิ ( โดยเฉพาะผู้  ปฏิสนธิด้วย สันตีรณอุเบกขา เช่น บัณเฑาะว์หรือกระเทยแท้แต่กำเนิด  เป็นต้น)   และอาจมีมากกว่านั้นคือ ผู้ว่ายาก (โทวจัสสตาบุคคล) เป็นต้น  แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 54 16:59:44 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 16:57:02

ความคิดเห็นที่ 83            แต่ความจริงก็คือ อรรถกถานั่นแหละที่ประกาศชัดไว้ว่า ไม่ควรนำ "บัวเหล่าที่ ๔" ขึ้นสู่พระบาลี ดังว่า ..           ดอกบัวเหล่าใดจักไม่บาน จักเป็นภักษาแห่งปลาและเต่าอย่างเดียว ดอกบัวเหล่านั้น ท่านไม่ควรนำขึ้นสู่บาลี......  ถูกเลยครับ ใช่สิ เหตุผลเพราะ....แล้วใคร หน้าไหน จะกล้า เอาออกจากบาลี (พุทธพจน์) เนี่ย....หากพระพุทธเจ้าได้เคยตรัส เหล่าที่ ๔ ไว้แล้วจริง ๆ    แต่ที่ ท่านอรรถกถาบอกว่า ....อย่านำเหล่าที่สี่  ขึ้นไปสู่พระบาลีเลย ก็เพราะท่านเห็นถึงความผิดปกติ ที่ขัดแย้งกันเอง ในพระสูตรและพระอภิธรรม นั่นแล้วไงล่ะครับ ท่านจึงไม่กล้าน้ำเข้าไปเพิ่มให้พระพุทธองค์ อีกหนึ่งเหล่า เป็นเหล่าที่สี่  .....    ทำไมไม่ลองอ่าน ศึกษาแบบใช้สติปัญญา วิเคราะห์ และสังเกตบ้างเล่า    ไม่มีทางหรอก แม้แต่อรรถกถาจารย์ ก็เถอะ ส่วนใหญ่ แต่ละท่าน (แต่ละยุค) น่ารัก อย่างที่ผมบอก เพราะท่าน ต่อเติมเสริมแต่ง อธิบาย ขยายความได้ ในชั้นอรรถกถา แต่หากให้ถึงขนาดไป หั่น คำพูดเดิม ๆ (หากมีอยู่จริงๆ) ของพระพุทธเจ้าออกทิ้งนั้น ไม่มีทางเป็นไปได้     แม้แต่พระมหาเถระ ในยุคหลัง ๆ บางท่าน ที่บอกว่า ควรฉีกไปทิ้งทะเลเสียสัก ๖๐%  ก็ไม่เป็นไร ศาสนาอยู่ได้ ฯลฯ  แต่ในที่สุด ท่านก็ได้แต่พูด  ท่านไม่กล้าทำ  และไม่มีใครกล้าทำจริง ๆ เลย ตลอดสองพันปีมานี้ ก็เห็นมีแต่ต่อเติม ขยายความเท่านั้น  (เอ...รึว่า จะเริ่มมีบ้าง กรณี 150 ข้อวัดนาป่าพง ? แต่รับรองว่า ท่านทำไม่ได้หรอก เพราะไม่มีใครยอมให้ทำ ท่านก็คงได้แต่พูด และเสนอไอเดีย เท่านั้นแหล่ะ ท่านจะไปยุ่มย่ามกับพระไตรปิฎก คงไม่ได้หรอก โดยเฉพาะ การตัดออก ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย)   ดังนั้น จึงเห็นได้ว่า ต่อเติม ขยาย อธิบาย กี่ชั้นก็ได้ แต่อย่าบังอาจไปตัดออกเชียวนะ หากเป็นคำพูดเดิมของพระพุทธเจ้า แม้แต่คำเดียว ก็ไม่ได้  เรื่องนี้ก็เช่นกัน พระอรรถกถา ไม่มีท่านใด กล้าตัด บัวเหล่าที่ ๔ ออกแน่ ๆ หาก พระพุทธเจ้า เคยตรัสเอาไว้จริง ๆ ว่ามี ๔ เหล่าจริง และแน่นอน ความจริง ก็คือ พระพุทธองค์ ตรัสไว้จริงเพียง ๓ เหล่าเท่านั้น และมีปรากฎ อยู่จริง ๆ ดังที่ทุกคนก็รู้อยู่ดี    ส่วนใครแม้จะรู้ แต่ก็จะแถ จะอ้าง จะอธิบาย อย่างไร ก็เชิญแถได้ อธิบายได้ ไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว  ก็ได้แต่บ่น ๆ กัน ติง ๆ กัน   แต่อย่าลืมว่า แม้แต่ พระอรรถกถาเอง ที่ว่า แน่ ๆ เจ๋ง ๆ นั่นเอง ยั้งพูดบันทึกกันพลาด เอาไว้เลยว่า ...ดอกบัวเหล่าใด จักไม่บาน จักเป็นอาหารแห่งปลาและเต่า ดอกบัวเหล่านั้น ไม่พึงยก ขึ้นสู่บาลี (พุทธวจนะ)    นั่นไง ท่านอรรถกถา นอกจาก ไม่แน่ใจ ไม่กล้าเอาขึ้นไปสู่บาลี และท่านห้ามคนอื่น ๆ แล้ว ท่านยังอาจจะกำลัง "ตำหนิ" ใครก็ตาม ที่บังอาจ บันทึกผิด ๆ มา ด้วยก็ได้.....      หากไม่มีหลักฐานว่า พระพุทธองค์ ได้ตรัสไว้เกี่ยวกับ บัว ๓ เหล่า ว่า "มีอยู่จริง"  แล้ว   ท่านก็คงไม่สงสัย และไม่กล้าที่จะพูดเช่นนี้แน่นอน  (แต่นี่มันมีอยู่จริง ตรัสไว้จริง ๆ ว่ามีเพียง ๓ เหล่า)     และในทางตรงกันข้าม หาก ท่านมันใจว่า "ไม่เคยมีที่พระพุทธองค์ จะเคยตรัสว่า บัวมี ๓ เหล่า แต่กลับทรงตรัสว่า มี ๔ เหล่า ต่างหาก  คำพูดประโยค ที่ว่า ".......มิให้นำเหล่าที่ ๔ ขึ้นสู่พระบาลี"  จะไม่มีทางออกจากปาก พระอรรถกถาจารย์ท่านไหน ๆ แน่นอน เพราะอะไร?     ก็ตรรกะง่าย ๆ นี่ครับ ว่า หากพระพุทธเจ้าตรัสไว้จริง ๆ ว่า มี ๔ เหล่าอยู่แล้วแต่เดิม แล้วใครหน้าไหนเล่า ที่จะกล้าทะลึ่ง บอกว่า "ไม่ให้เอาไว้ในชั้นพระบาลี"  ทั้ง ๆ ที่เป็นคำพูดเดิม ๆ ของพระพุทธเจ้าแท้ ๆ  ด้วยล่ะครับ มันก็ต้องยังคงมีอยู่ในชั้นบาลีเดิมอยู่สิ !!!       แต่ที่พระอรรถกถาจารย์พูดแบบนี้ ก็เพราะท่านรู้ไงครับ ว่า มันไม่เคยมี แต่มันมีการเติมแต่งกันเอง ขึ้นมาอีก หนึ่งเหล่า ภายหลัง     และท่านก็กลัวบาป กลัวกรรม หรืออาจจะเป็นอย่างที่ผมเคยพูดว่า ท่าน "น่ารัก" ไม่จึงไม่ยอม เอาเข้าไปปนกับ บัว ๓ เหล่า ที่มีอยู่แล้ว ของพระพุทธเจ้า ในชั้นบาลี ไงล่ะครับ ......     .และหาก พระอรรถกถาจารย์ ที่กล่าวเช่นนี้ เพราะท่านบังเอิญเห็น ถึงความผิดปกติ ว่า มันมีมาก่อน ซ้ำซ้อนกันอยู่ก่อนแล้ว ระหว่าง พระสูตร และพระอภิธรรม  ท่านก็แสดงความเป็นกลาง ของท่าน ด้วยที่เคารพในคัมภีร์ ว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว มาแบบนั้นแล้ว แต่ดันมาขัดแย้งกันเองซะนี่  ท่านก็ไม่กล้าตัดส่วนเดิม ที่ขัดแย้ง แต่ท่านก็อ้าง ส่วนที่เป็นอรรถกถา ว่า ถ้าอย่างนั้น  ก็.....อย่าเอาขึ้นไปสู่บาลีเลย  อย่าไปเพิ่มให้แก่พระพุทธเจ้าอีกเลย...นั่นเอง      ง่าย ๆ แค่นี้เอง หากไม่เข้าใจ ก็ไม่รู้จะต้อง ไปหาปี่สักกี่โหล มาเป่าให้ฟังกันแล้วล่ะครับ    ข้อนี้ชัดเจนดี....จะเห็นได้ว่า พระอรรถกถาจารย์เอง ท่าน "ต่อเติมได้"  จะต่อเท่าไหร่ จะเติมเท่าไหร่ ก็ว่ากันไป แต่จงทำใน ชั้นอรรถกถา อย่าไปทำในชั้นบาลี (พระพุทธพจน์) เพราะจะเป็นบาป เป็นกรรม   จึงจะเห็นได้ว่า คำพูดประโยคนี้ ของอรรถกถา ฟังดู ก็ "น่ารัก" อย่างที่ผมกล่าวไว้ข้างบนนั่นแหล่ะ เพราะอย่างน้อย ท่านเองก็ "ยังมีความละอายใจอยู่"  ไม่กล้า ไม่บังอาจ ที่จะยกขึ้นสู่บาลีพุทธพจน์   ก็อย่าง ตรรกะที่บอกนั่นแหล่ะว่า ต่อเติมได้ แต่ ไม่มีใครกล้าตัดของพระพุทธเจ้าหรอก หากพระพุทธเจ้า ได้เคยตรัสไว้เแล้วจริง ๆ   แต่ที่สำคัญ มิได้ตรัสไว้นี่สิ.... เพียงเพราะ ความสับสนทางการบันทึกก็ดี การปรากฎมีในอภิธรรมก็ดี (อภิธรรม คือสำนวนการบันทึกแบบการประพันธ์) นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่คนรุ่นหลัง ที่ไม่ใช่ระดับพระอรรถกถาจารย์ จะมีภาระไปแก้ไขใด ๆ และแม้แต่พระอรรถกถาจารย์เอง ก็ยังกล่าวแบบถ่อมตัวเสมอ ในหลายที่หลายสถานเช่น... "..ขอให้บัณฑิต ในกาลภายหน้าพึงพิจารณาด้วย ใจเป็นธรรมด้วย เทอญฯ" หรือ "...ดอกบัวเหล่าใด จักไม่บาน จักเป็นถักษาแห่งปลาและเต่า ดอกบัวเหล่านั้น ไม่พึงยกขึ้นสู่บาลี"  (คือท่านไม่ยอมไปเพิ่มจำนวนให้มากกว่าของที่พระพุทธเจ้า ตรัสเอาไว้นั่นเอง)     ดีไม่มี ประโยคนี้ นอกจาก ท่านจะขอเอาตัวรอด ไม่ร่วมบาปกรรมด้วยแล้ว ท่านยัง ออกคล้าย ๆ จะตำหนิ ใครสักคนก็ได้นะ ที่บังอาจ ยกบัวเหล่าที่สี่เอาไปไว้ ในบาลี หรือ มีการทำให้สับสน ระหว่างคัมภีร์ พระสูตรและพระอภิธรรม หรือแม้แต่ ความไม่ลงรอยกันเอง ในพระสูตร ฯลฯ ???  แต่ด้วยความเป็น อรรถกถาจารย์ นั่นแหล่ะ ต่อเติมเสริมแต่งได้ ในระดับอรรถกถา  แต่จะไปตัดถึงขนาด ตัดความสำคัญ ในชั้นบาลี พุทธพจน์นั้น ท่านคงไม่ทำ (แม้ว่า ท่านจะสงสัย ในความสับสน ซ้ำซ้อนก็ตาม แต่ใครทำ ก็สุดจะเกินคาดเดาล่ะครับ เพราะเรื่องมัน ยาวนานมาสองพันปีแล้ว นี่นะ)     และที่สำคัญ ในเมื่อ ปรากฎอยู่โต้ง ๆ ว่า พระพุทธองค์ ตรัสไว้ว่า มีเพียง ๓ เหล่า หากมีปรากฎที่ไหนสักแห่ง  กลับมีมากกว่าของพระพุทธเจ้า  ก็คงต้อง ใช้หลักเกณฑ์การตัดสินกันแบบ ชาวพุทธ (ที่ไม่ใช่การนัดไปต่อยปากกันใต้ทางด่วน แน่ ๆ ) ก็ต้อตัดสินตามกฎเกณฑ์ ของชาวพุทธ ดังที่ผมเสนอไว้แล้วในความเห็นข้างบน ๆ นั้นเอง     หากใครยังไม่เข้าใจ ก็ควรขึ้นไปอ่านใหม่ อีกหลาย ๆ รอบ ก็จะเป็นกุศล แก่ตนเอง..แล จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 18:20:36

ความคิดเห็นที่ 84 ขอบคุณคุณเอิงเอยมากครับที่แสดงที่มาของบัวสี่เหล่ามาแสดงในที่นี้ ตัวผมเองนั้นไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อน เคยได้ยินมาบ้างที่มีผู้กล่าวว่าพระพุทธเจ้าไม่เคยแสดงธรรมอันใดถึงบัวสี่เหล่า ท่านสอนแต่เพียงบัวสามเหล่าเท่านั้น ผมเองได้ฟังเช่นนั้นก็ยังไม่ปักใจเชื่อ ได้แต่ถืออุเบกขา ด้วยตัวเองนั้นไม่ลังเลสงสัยในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และพระอรรถกถาจารย์ทั้งหลายอยู่แล้ว เมื่อคุณเอิงกรุณายกเรื่องที่มาของบัวสี่เหล่ามาแสดง ก็ยิ่งทำให้ชัดเจนมากขึ้น ขอขอบคุณธรรมทานของคุณเอิงในครั้งนี้ สาธุ จากคุณ : ทุกวินาที เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 19:55:01

ความคิดเห็นที่ 85 อนุโมทนาสาธุครับ คุณทุกวินาที --------------------------------- พระพุทธองค์ได้ตรัสไว้ว่า พวกเธอควรสนใจทั้งในการศึกษาพุทธพจน์พร้อมทั้งอรรถกถา ดังที่แสดงว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย อุปัชฌายะพึงสงเคราะห์ อนุเคราะห์ สัทธิวิหาริก ด้วยสอนบาลีและอรรถกถา ด้วยให้โอวาทและอนุศาสนี. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=4&A=1679&Z=1776 "ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกประการหนึ่ง กุลบุตรผู้เคยเป็นอัญญเดียรถีย์ เป็นผู้สนใจในการเรียนบาลี ในการเรียนอรรถกถา ในอธิศีล อธิจิต อธิปัญญา แม้เช่นนี้ ก็ชื่อว่า เป็นผู้ปฏิบัติให้สงฆ์ยินดี" http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=4&A=2764&Z=2875 -------------------------------------------------- คำว่า "การเรียนบาลี" ในบทนี้ มาจากคำว่า "อุเทศ" ได้แก่ พระพุทธพจน์ คำว่า "การเรียนอรรถกถา" นี้ มาจากคำว่า "ปริปุจฉา" เช่น การให้อรรถธิบายต่างๆ เพื่ออธิบายขยายความ พระบาลีหรือพระพุทธพจน์ ที่มี อรรถะอันลึก ปริปุจฉา หรือ อรรถกถา ในที่นี้อาจจะแบ่งออกเป็น ๔ อย่าง ได้แก่ 1. "ปริปุจฉา" ที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงเอง (เรียก "พุทฺธสํวณฺณิตอฏฺฐกถา") ตัวอย่าง http://84000.org/tipitaka/read/?1/32-37 ดูที่ข้อ ๓๓ ถึง ๓๗ ซึ่งเป็นการให้ อรรถาธิบาย ด้วยพระองค์เอง เป็นการอธิบายถึง "อุเทศ" ที่พระองค์ทรงตรัสไว้ในบทก่อน 2. "ปริปุจฉา" ที่พระมหาเถระทั้งหลาย มีพระสารีบุตร พระมหากัสสปปะ พระกัจจายนะเป็นต้น อธิบายไว้ (เรียก "อนุพุทฺธสํวณฺณิตอฏฺฐกถา") เช่น ในขุททกนิกาย มหานิทเทส, จูฬนิทเทส http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=29&A=0&Z=486 พระสารีบุตรได้ยกพระพุทธพจน์ขึ้นตั้งแล้ว ได้ให้อรรถาธิบายต่อไปเป็นลำดับ นอกจากนี้ พระมหากัสสัปปะ พระอุบาลี พระอานนท์ ภายหลังจากปฐมสังคายนาเสร็จสิ้น ท่านก็ได้สังคายนาปกิณกเทศนา อันเป็นคำอธิบายขยายความพระไตรปิฎกนั้น ต่อ โดยเรียกว่า “มหาอรรถกถา” ซึ่งสืบทอดกันมาด้วย "มุขปาฐะ" คือ การทรงจำด้วยปากเปล่า จากเหล่าพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาทั้งหลาย ตัวอย่างเช่น คัมภีร์ อัฏฐสาลินีอรรถกถา ที่อธิบายขยายความ พระอภิธรรมปิฎก คัมภีร์แรกนี้ พระมหากัสสปะ ได้เป็นผู้ร้อยกรองก่อนแต่ครั้งนั้น พระอรรถกถาจารย์ ในภายหลังก็ได้ใช้เป็นแนวในการร้อยกรองสืบต่อมา 3. อรรถกถาที่พระสาวกทั้งหลายทรงจำจาก ข้อ1 และ ข้อ2 และสั่งสอนสืบต่อกันและได้รับการรวบรวมผ่านการสังคายนา 3 ครั้ง แล้วพระมหินทเถระนำพระไตรปิฎกรวมทั้งอรรถกถา ไปสั่งสอนที่เกาะสิงหล (เรียก "โปราณอรรถกถา") 4. อรรถกถาที่พระพุทธโฆสาจารย์ลงไปแปลจากอรรถกถา ภาษาสิงหลกลับเป็นภาษามคธ ซึ่งได้รับนำสืบต่อมาถึงปัจจุบัน และเป็นอรรถกถาส่วนใหญ่ที่เราได้ศึกษากันอยู่ (เรียก "อภินวอรรถกถา") (หรือ เรียก “สังคหัฏฐกถา” อรรถาธิบายประมวลความ) -------------------------------------------------------- ตัวอย่างนึงที่เห็นได้ง่ายที่สุดของความสำคัญของอรรถกถาก็ได้แก่ ชาดกต่างๆ เช่น ชาดก พระเวสสันดร http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=28&A=6511 อรรถกถา ชาดก พระเวสสันดร http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=28&i=1045 ถ้าเราตัดอรรถกถาทิ้งแล้ว ผู้ที่อ่านครั้งแรก จะไม่มีทางรู้เรื่องเลย ว่าแต่ละคาถานี้ใครเป็นผู้กล่าว -------------------------------------------------------- อีกอย่าง อรรถกถา คือ คำอธิบายขยายความนั้นจะมีขึ้นก็แต่ในช่วง พันปีแรก ซึ่งศาสนายังตั้งมั่นอยู่ด้วยอำนาจของพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาทั้งหลาย -------------------------------------------------------- พระสัทธัมโชติกะ ผู้ก่อตั้ง อภิธรรมโชติกวิทยาลัย อันเป็นศูนย์กลางการศึกษาพระอภิธรรมในประเทศไทยขณะนี้ ท่านได้เคยอธิบายไว้ว่า เมื่อจะทำการค้นคว้าหาความรู้ธรรมะในพระพุทธศาสนาให้กว้างขวางอย่างถูกต้องได้นั้น จะศึกษาความรู้เฉพาะแต่ในบาลี(อุเทศ)อย่างเดียวนั้น ไม่มีทางที่จะได้รับความรู้อย่างกว้างขวางถูกต้องได้ จำเป็นจะต้องทำการศึกษาพระไตรปิฎกที่เป็นอรรถกถาและฎีกา พร้อมกับได้ฟังคำอธิบายจากอาจารย์ที่มีวิทยฐานะโดยถูกต้อง จึงจะช่วยทำให้มีความรู้ที่ถูกต้องอย่างกว้างขวางได้ ที่เป็นดังนี้ก็เพราะว่าพระบาลีนั้นแสดงแต่หลักสำคัญๆ ท่านอรรถกถาจารย์ก็ช่วยแสดงข้อธรรมที่ลึกซึ้งที่ยังมิได้ขยายนั้น ทำให้แจ่มกระจ่างพร้อมกับชี้แจงแนะนำอีกด้วย ท่านฎีกาจารย์ก็อธิบายขยายความในพระอรรถกถาที่ยังไม่แจ่มแจ้ง ให้แจ่มแจ้งชัดเจนกว้างขวางยิ่งต่อไปอีก อนึ่งท่านอรรถกถาจารย์และฎีกาจารย์ทั้งสองพวกนี้ เมื่อจะว่ากันในด้านวิทยฐานะก็ดี ในด้านความประพฤติและนิสัยใจคอก็ดี หาใช่เหมือนกันกับพวกเราในทุกวันนี้ไม่ กล่าวคือ เป็นผู้มีความรู้อย่างแตกฉานใน พระวินัย พระสูตร พระอภิธรรม และบาลีไวยากรณ์ ความประพฤติทางกาย วาจา ก็ตั้งอยู่ในสิกขาบทอย่างเคร่งครัด เป็นสุปปฏิปันนะ อุชุปฎิปันนะ ญายปฎิปันนะ สามีจิปปฎิปันนะ เป็นที่น่าเคารพ น่านับถือ น่าเลื่อมใส น่าเชื่อถือในพุทธศาสนิกชนทั้งหลายทั่วไป จิตใจก็สูงไม่อยู่ใต้อำนาจ ตัณหา มานะ ทิฏฐิ อิสสา มัจฉริยะแต่ประการใด ทั้งนี้ก็เพราะว่าบางท่านก็เป็นพระอริยะบางท่านก็เป็นทั้งพระอริยะและฌานลาภี อภิญญาลาภี สำหรับบางท่านแม้ว่าจะมิใช่เป็นพระอริยะและมิใช่เป็นฌานลาภี อภิญญาลาภีก็จริง แต่จิตใจนั้นคงตั้งอยู่ในเรื่องศีล สมาธิ ปัญญา ที่เป็นฝ่ายปริยัติอย่างเดียว มิได้แลเหลียว ถึงเรื่องทางโลกและกามคุณอารมณ์แต่ประการใด ดังนั้น ปกรณ์พระอรรถกถาและฎีกา จึงมีเนื้อความที่ประกอบไปด้วยสิ่งที่น่าเชื่อ น่าเลื่อมใส ความรู้ควรศึกษาเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีข้อความที่จะต้องแก้ไขเท่าใดนัก คล้ายๆกับจะไม่มีเสียเลยก็ว่าได้ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 22:11:55

ความคิดเห็นที่ 86 อ่าน  (  อ่านผ่านๆ  )  ความเห็นต่างๆ ของหลายๆ ท่านในพระพุทธศาสนา.....................ที่เห็นไม่ตรงกัน.......ก็ถือว่าได้ความรู้ดี............ ข้าพเจ้ามีความเห็น......ในเรื่องนี้ กระทู้นี้  ทียืดยาวมาถึง  84  -  85  ความเห็น  (  นับว่าเป็นกระทู้ที่น่าสนใจ  เรตติ้งดี  )......ดังนี้ โดยที่ข้าพเจ้ามั่นใจว่า   ข้าพเจ้ามีศรัทธา  และความรู้ในศาสนาพุทธ  พอสมควร 1. พระพุทธเจ้ามิได้เป็นผู้จาร  หรือเขียน  หรือจารึก  พระไตรปิฎก 2. พระไตรปิฎก  เขียน  และบันทึกพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์  โดยพระอริยะสงฆ์    หรือผู้ศรัทธาที่ประสงค์สืบสานพระพุทธศาสนาต่อไป...........ก็เมื่อพระพุทธองค์ได้เสด็จปรินิพพานไปแล้ว (  หมายความว่าพระพุทธเจ้าท่านมิได้ทรงเกี่ยวข้องในการบันทึก   และทั้งมิได้เคยตรวจทานพระไตรปิฎกด้วยพระองค์เอง) 3. ดังนั้น  พระไตรปิฎก  จึงมีการบันทึก  ผิด ๆ  ถูก  ๆ  หรือไม่สมบูรณ์  มาตลอด...จึงได้มีการสังคายนา.... (  หลายครั้งมาก ) .....คือการที่ต้องชำระ  สะสาง  หาความถูกต้อง  ที่สมบูรณ์  ให้ใกล้เคียงกับความเป็นจริงตามพระพุทธประวัติ  ตรงตามพระพุทธวัจนะ  พร้อมถูกต้องตรงตามพระเจตนาดั้งเดิม มากที่สุด  (  ก็เป็นเรื่องความปกติ  ที่เขาเรียกว่า  Human  Error  มนุษย์ย่อมมีความผิดพลาดได้ ) 4.   ดังนั้น  ของดังนั้น........เมื่อพระไตรปิฎก  พระคัมภีร์สำคัญของคนพุทธ  เฉกเช่นพระคัมภีร์ไบเบิล  ของคริสตศาสนิกชน   หรือพระคัมภีร์  อัลกุรอ่าน  ของอิสลามิกชน.................คือการบันทึกเรื่องราวพระธรรมคำสั่งสอน พระพุทธประวัติ  กฎระเบียบ   หรือพระวินัย  ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าในภายหลังสมัยพระองค์ท่าน............................โดยมนุษย์เป็นผู้บันทึก  จากคำบอกเล่ากันมาปากต่อปาก....จึงมีการผิดเพี้ยนได้............จึงได้มีการแก้ไขมากมายหลายต่อหลายครั้ง...ซึ่งถือว่าเป็นปกติธรรมดา เพราะองค์พระพุทธเจ้าท่านมิได้บันทึกเอง   ! ! ! ที่เขียนข้อความนี้มา...ก็เพื่อเรียนต่อท่านผู้ศึกษา  หรือท่านผู้รักธรรมที่ปากคาบแต่คำภีร์ได้อย่างเดียว  .....ให้ตระหนักว่า...ต่อไปในอนาคตก็ต้องมีการสังคายนาพระไตรปิฎก  อีก....แน่นอน ดังนั้น...........ขอให้ท่านจงคัดลอกพระไตรปิฎก...... เพื่อนำเอามาอ้าง....  มาใช้ เพื่อแสดงภูมิอย่างระมัดระวัง  ....... ทางที่ดี....การแสดงภูมิรู้ในพระพุทธศาสนา....ท่านไม่จะเป็นต้องคัดลอกพระไตรปิฎก ทั้งดุ้นมาอ้างก็ได้........เพราะพระไตรปิฎกยังมีความผิดพลาดได้  (  ก็พระพุทธเจ้าท่านมิได้เขียนเองน่ะ   และอีกทั้งยังมีการแก้ไขมาแล้วหลาย ๆ ครั้ง)..............................เพราะท่านควรจะแสดงความรู้ที่หากท่านมีในพระพุทธศาสนาด้วยความรู้ที่ตกผลึกในพระพุทธศาสนาของท่านเอง.......จะน่าเชื่อถือกว่า และที่สำคัญอย่างยิ่ง  อย่างยิ่งยวด    คือ..........ท่านผู้ที่ชอบยกพระไตรปิฎกมาอ้าง  นั้น    ท่านมีความรู้ความสามารถถึงขนาดตีความในพระไตรปิฎกได้ถ่องแท้ขนาดไหน ? ? ?............ เพื่อเสริมข้อความนี้  จึงใคร่ขอเรียนให้ดูความเห็นข้าพเจ้า ที่เพิ่มเติมในความเห็นเดิมในกระทู้นี้  ที่  48  ตอนหนึ่ง  ดังนี้............ ".....................ตามคำอธิบายของท่านชาวมหาวิหาร  ในความเห็นที่  22  และคำกล่าวย้ำของคุณ  เอิงเอย  ในความเห็นที่ 47 ความว่า ........................"  พระสูตรที่พระศาสดาแสดงแก่พระสารีบุตร....ว่า ..... "........การให้ทานด้วยจิตที่ไม่ละโมบ  เมื่อตายไปจะเกิดเป็นเทวดา  "  ........นั้น ยังต่อด้วยคำถาม ว่า......แล้วข้าพเจ้า  (  Detente )  จะแสดงความเคารพต่อพระสูตร ฯ นี้อย่างไร ? ? ? ....นั้น ก็ต้องขอเรียนตอบชัดๆ  กันตรงนี้  ( อย่างไม่ต้องเกรงใจกันเลย ) ....ว่า * * *  ข้าพเจ้าได้เคยอธิบายมานักหนาแล้วว่า....ผู้สังคายนาพระไตรปิฎก  ตระหนัก  และรอบรู้เป็นอย่างดี  ว่า  การสอนพระธรรมให้แก่มนุษย์บรรลุได้  นั้น  เป็นเรื่องยาก  เพราะมนุษย์แต่ละคน  มีระดับสติปัญญาแตกต่างกัน........ดังที่พระพุทธองค์ได้เปรียบปัญญาของมนุษย์ไว้เช่นบัวประเภทต่างๆ .............ฯ การยกเอาเทวดา  หรือนางฟ้ามาอ้าง... ก็เพื่อการสอนบุคคลประเภทบัวที่ยากแก่การเข้าใจในพระธรรม ต่อคำถามของท่าน  เอิงเอย  รวมไปถึงท่านมหาวิหาร  ที่ถามว่า  แล้วข้าพเจ้าจะแสดงความเคารพต่อพระสูตรฯ  นี้อย่างไร  ? ? ? ก็คำตอบ ....มีสั้นๆ ..........ดังนี้  โปรดตั้งใจอ่านให้ดี............... "... การจะเข้าใจพระสูตรฯ  ดังกล่าวนี้   ได้แค่ไหน  อย่างไร  ก็ขึ้นอยู่กับว่า  มนุษย์ที่เป็นบัวประเภทไหน  อ่าน.... ? ? ? * * * * *   บัวประเภทไหน   .....ที่อ่านพระไตรปิฎก    ? ? ? ?  * * * * * บ้วประเภทไหนล่ะ  ที่ไปอ่านพระสูตร  ฯ นี้จากไตรปิฎก ? ? ? ? ? ? ? ? ? ที่เขียนความเห็นนี้มา....ก็เพื่อเตือนสตินักธรรมบาลีไอที  ที่ชอบใช้เวลามาเล่นเนต  มากกว่าการปฎิบัติ และ................ด้วยความเคารพและศรัทธาในพระบรมศาสดาของเราอย่างแท้จริง แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 54 23:35:35 จากคุณ : Detente เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 54 23:22:21