Story : ทางภาวนา ของหมอน้อย (3) / จิตรู้จิตเห็น อดีตชาติ และความทุกข์

จิตรู้จิตเห็น อดีตชาติ  และความทุกข์

               หลังจากที่จบการฝึกงานที่สุรินทร์สามเดือนแล้ว ฉันก็กลับเข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพเหมือนเดิม  แต่ก็ยังคงติดต่อ โทรปรึกษาพี่กรณ์อยู่เรื่อยๆ มีนัดเจอกันบ้าง  การภาวนาก็เหมือนเดิม  กลางวันทำงาน กลางคืนนั่งสมาธิไปตามปกติ   แต่เป็นที่สังเกตว่า   หลังจากการเข้าถึงเอกคัตตาจิตในครั้งนั้น  ก็มีสภาวะรู้แปลกๆเกิดขึ้นกับฉันเรื่อยมา  อย่างเช่น  มีคนไข้คนหนึ่งเข็นผ่านประตูห้องฉุกเฉินมา  ดูภายนอกก็เป็นผู้หญิงวัยกลางคนปกติ  แต่มันเกิดรู้ขึ้นมาเองว่า  เธอตั้งครรภ์อยู่ (คนไข้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองท้อง)  พอซักประวัติ  เธอมาด้วยอาการปวดท้องน้อย เราก็รู้อีกว่า เธอท้องนอกมดลูกแน่นอน หลังจากที่ตรวจเพิ่มเติม ผลก็เป็นตามที่ฉันรู้นั่นแหละ  นอกจากนี้ในวันที่อยู่เวรบางวัน ตอนเช้ามันจะมีความรู้สึกบางอย่างล่วงหน้า ว่า วันนี้ต้องมีคนไข้ที่อาการแย่ลงแน่นอน แล้วเหตุการณ์นั้นก็เกิดขึ้นจริง  เป็นต้น   เป็นแบบนี้ตลอด  หรือแม้แต่กระทั่ง  การรับรู้สภาวะจิตของผู้อื่นรอบข้าง  มันก็ไวกว่าปกติ  รู้ไปหมดว่า  จิตใครเป็นยังไง

               ดูเหมือนจะดีใช่มั้ยล่ะ  ที่ฉันมีจิตพิเศษที่สามารถรับรู้สิ่งต่างๆเหล่านี้  แต่ ขอยืนยันว่า “ ไม่ !! ”  เพราะในตอนนั้นจิตมันรู้ทุกอย่าง  แต่วางอะไรไม่ได้ซักอย่างเดียว  ขาดสติ  ใจมันปรุงแต่งไปกับสิ่งที่ถูกรู้จนหมดสิ้น

อย่างตอนที่รู้ว่าคนไข้ต้องแย่แน่ในไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า  แต่ในปัจจุบันขณะนั้นมันทำอะไรไม่ได้เลย  ไม่รู้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดกับใคร เกิดอย่างไร เลยไม่มีทางแก้ไข  มีแต่ความกังวลและดึงจิตให้ไปคิดวนไปวนมาตลอดว่า  ใครนะจะแย่  ใครนะจะแย่   สรุปนี่แทนที่จะเผชิญทุกข์ในอนาคต ก็ต้องมาจมปลักกับความคิดที่เป็นทุกข์ในปัจจุบันขณะด้วย

               ส่วนการรู้สภาวะจิตของผู้อื่นนั้น  ไม่ต้องพูดถึง  คุณคิดว่าคุณจะรู้สึกอย่างไรถ้าต้องเผชิญกับความโกรธ ความไม่ชอบเราที่คนอื่นกระแทกใส่ที่มาจากจิตด้วย นอกเหนือไปจากการรับรู้คำพูดและกริยาของเขา ความโกรธของคนอื่นที่เรารับรู้ในขณะนั้นมันหนักกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า แล้วคุณจะรู้สึกอย่างไร  เมื่อคุณรู้ว่า  แฟนตัวเองที่กำลังพูดหวานๆอยู่นี่ เขากำลังโกหก  กำลังพูดเพื่อหวังผลประโยชน์จากคุณ  แล้วคุณจะทำงานกับเพื่อนที่คุณรู้ใจเค้าอยู่แล้วว่าเค้าไม่ชอบเราเลย อย่างมีความสุขได้หรือเปล่า

               อย่างไรก็ตามถึงแม้จะรู้อยู่ว่ามันหนัก มันทุกข์ แต่ฉันไม่เคยวางจิตรู้จิตเห็นได้เลย มีโอกาสก็ใช้มันดูโน่นดูนี่ตลอด  เพราะ เข้าใจว่า ตัวเองมีจิตพิเศษ เป็นคนพิเศษกว่าคนอื่นๆ อัตตาพุ่งขึ้นมากมายไม่รู้ตัว จนกระทั่งวันหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องบอกกับตัเองว่า “ ไม่เอาอีกแล้ว ของแบบนี้”

               วันนั้น ฉันนั่งสมาธิในตอนกลางวัน  ระหว่างที่นั่ง มันเกิดเป็นภาพนิมิต  เหมือนเข้าไปอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง ในความรู้สึกมันเหมือนเราอยู่ที่นั่นจริง  ตอนนั้นเป็น ตอนกลางคืนมืดมาก  ฉันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่  มองไปบนต้นไม้  มีซากศพผู้หญิงคนหนึ่งผูกคอตายอยู่  จิตมันรู้ในขณะนั้นว่า เป็นเราเอง  เป็นร่างของเรา  ความทุกข์ของจิตที่เห็นร่างกายของตนเองตายนั้นมันมหาศาลอย่างหาประมาณไม่ได้จริงๆ เป็นทุกข์ที่ไม่เคยเจอมาเลยในชีวิตนี้  ตอนนั้นขาดสติมาก  หลุดออกจากสมาธิมานั่งร้องไห้เลยด้วยความอิน ไม่นานก็รู้สึกตัวขึ้นมาว่า เอ๊ะ เราไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วนี่ กลับสู่ปัจจุบันได้ มาพิจารณาต่อว่า  ไอ้ที่เห็นเมื่อกี๊นี่มันอะไร  จิตมันก็รู้ขึ้นมาว่า (ถึงตอนนี้ฉันก็ยังขนลุกกับความคิดนี้อยู่เลย) เป็นอดีตชาติ ของเราเอง    

               วันนั้นทั้งวันทุกข์มากๆๆๆๆๆ  หลงอยู่ในความคิดตลอดว่าทำไมเราเป็นแบบนี้ๆๆๆ แล้วก็ได้เจอได้คุยกับพี่กรณ์  พี่เค้ายิ้มด้วยความดีใจ บอกว่า “ เป็นของแก น่ะแหละ   ดีนะแกมีญาณเห็นอะไรแบบนี้ด้วย ของพี่ยังไม่มีเลย  ตอนที่มันเห็นร่างกายตัวเองเป็นซากศพน่ะ  ถ้าสติแกดี ไม่เอาใจไปรวมกับภาพที่แกเห็น มันเป็นช่องทาง  ละความเห็นว่ากายเป็นเราได้เลยนะ ” ( เถียงในใจสุดๆ ว่า ไม่ดี ไม่เอาๆๆๆๆ )  “วันนี้กลับไปเอาใหม่นะ  ถ้ามีภาพกายปรากฏให้แยกร่างกายเหมือนอย่างเดิม”  แน่ละ  ฉันกลับบ้านไปพร้อมกับความทุกข์เรื่องอดีตของตัวเองที่หนักกว่าเดิม  กว่าจิตจะสงบและมารู้เท่าทันได้ใหม่ว่า  หลงเข้าไปในอดีต หลงเข้าไปในความคิดนี่ก็ใช้เวลาเกือบสองวันเต็ม

               เฮ้อ ......  อันนี้เป็นความทุกข์หนักครั้งแรก  สอนใจให้รู้ว่า ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน รู้กายรู้ใจอย่างบริสุทธิ์เป็นธรรมชาตินี่ประเสริฐสุดแล้วในขณะนี้เดี๋ยวนี้  สิ่งต่างๆที่ผ่านมา อดีตและอนาคตทั้งหมดเป็นเพียงความคิดที่มันปรุงแต่งขึ้นมาเองทั้งนั้น “  ถึงมันจะเคยเกิดขึ้นจริง แต่ตอนนี้ มันไม่มีอยู่จริง ”

จากคุณ	: ทางนี้
เขียนเมื่อ	: 8 พ.ย. 54 06:33:01