ความคิดเห็นที่ 1 ภิกษุ ทั้งหลาย. ! คูถ แม้นิดเดียว ก็เป็นของมีกลิ่นเหม็น ฉันใด, ภิกษุ ทั้งหลาย. ! สิ่งที่เรียกว่า ภพ (ผลแห่งภวตัณหา) ก็ฉันนั้นเหมือนกัน, แม้มีประมาณน้อยชั่วลัดนิ้วมือเดียว ก็ไม่มีคุณอะไรที่พอจะกล่าวได้. (ในสูตรถัดไป ได้ตรัสอุปมาด้วยมูตร ด้วยน้ำลาย ด้วยหนอง ด้วยโลหิตโดยทำนองเดียวกัน) -------------------- พระพุทธเจ้าถึงให้ปล่อยวางขันธ์ ๕ ไงครับ  แม้จิต ก็ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา จากคุณ : ไม้มณฑารพ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 19:52:55

ความคิดเห็นที่ 2 ทำไมเราต้องสนจิตสุดท้ายก่อนตายด้วยล่ะคะ              มักจะมีคนบอกว่า จิตสุดท้ายก่อนตายนั้นสำคัญ ถ้าเป็นกุศลก็ไปสู่ภพภูมิที่ดี แต่หลังจากภพนั้นแล้ว ก็ต้องเวียนว่ายตายเกิดตามแต่บุญกรรมที่ทำมาตลอดชาติที่แล้ว     และชาติก่อนหน้านั้น แล้วทำไมต้องไปใส่ใจตอนก่อนตายให้มากนักด้วย ในระยะยาวก็ไม่น่าจะมีผลอะไรมากนัก จากคุณ : แมวเก้าแต้ม     เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 19:34:57                คำว่า                   ในระยะยาวก็ไม่น่าจะมีผลอะไรมากนัก              คำว่า ระยะยาว ก็คือระยะสั้นแต่ละขณะต่อกันไป.              หากชาติหน้าได้สุคติ อาจพอประพฤติพรหมจรรย์ในศาสนา ต่อเนื่องไปได้.              หากชาติหน้าไปทุคติ พ้นจากทุคติแล้ว ภายหลังได้โอกาส เป็นมนุษย์ เพราะกุศลกรรมใดกรรมหนึ่ง แต่เวลานั้นเป็นกาลที่ พระศาสนาอันตรธานไป ก็ประพฤติพรหมจรรย์ต่อไปไม่ได้.              ความแตกต่างกันในส่วนนี้ ก็มีความสำคัญมาก น่าจะเป็น ข้อพิจารณาได้ข้อหนึ่ง              ข้อนี้โดยแห่งอักขณสูตร              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕              อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต              อักขณสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=23&A=4639&Z=4716                      ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=119              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html     แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html                      เรื่อง                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก                           การใช้ทรัพย์ ๕ ประการ                           มหาทาน                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๑                           ทานของสัตบุรุษนัยที่ ๒                           กาลทาน ๕ อย่าง                           ให้ทานในที่ใดมีผลมาก                           ทานที่เจาะจงและไม่เจาะจง ๒๑ ประเภท                           สังฆทาน ๗ ประเภท                           ถวายภิกษุรูปเดียว ก็เป็นสังฆทาน                           ทัททัลลวิมาน-แสดงอานิสงส์ของสังฆทาน                                       เรื่องเศรษฐีเท้าแมว                           ความบริสุทธิ์แห่งทักษิณาทาน ๔                           อานิสงส์ของทาน ๕ อย่าง                           ทานที่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก ๖                           ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ๑ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 20:04:06

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านคำถาม จขกท. แล้ว งง จากคุณ : Terawat เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 20:27:06

ความคิดเห็นที่ 5 ทั้งหมดที่ทำมา เอามาใช้ตอนนั้นแหละครับ แบบ Perfect ก็ อนุปุพพวิหารสมาบัติทั้ง 9 โดยอนุโลมและปฏิโลม ตามนี้ครับ http://www.phuketjournal.com/buddha-42-1757.html จากคุณ : ชลิโต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 20:50:18

ความคิดเห็นที่ 7 งง หรือคะ คือเราสังเกตว่า ช่วงหลังมีการพูดถึงจิตสุดท้ายก่อนตายกันมากขึ้น บอกว่า ถ้าเราฝึกจิตมาน้อยเกินไป คิด-พูด-ทำ แต่เรื่องไม่ดี ตอนใกล้ตายจะพยายามให้จิตเป็นกุศลมันก็ยาก และจะไปสู่ภพที่ไม่ดี แล้วยิ่งตายแบบไม่ทันตั้งตัวยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่มีเวลาเตรียมใจกันเลย ถ้ามีสติตลอดเวลา แม้ตายไม่ทันตั้งตัว ก็ไปสู่ภพที่ดี ฟังแล้วเหมือนเอาภพหน้ามาล่อมาขู่ ให้รีบฝึกจิตกันเพราะเดี๋ยวไม่ได้ไปดี จริงๆแล้วมันควรรึเปล่าที่จะไปเน้นความสำคัญตรงภพถัดไปภพเดียวนี่น่ะ ควรเน้นสิ่งที่ทำมาทั้งชีวิตมากกว่า เพราะตอนตาย จะมีสักกี่คนที่คุมสติได้ เราเลยอยากรู้ว่า ความสำคัญของมัน จะมีสักแค่ไหน แล้วคนใกล้ตาย มันจำเป็นขนาดไหนที่เราต้องช่วยให้เขานึกถึงพระถึงเจ้า เพราะถึงเขานึกได้ ก็ไปสุขติแป็บเดียว แล้วก็ต้องเป็นไปตามบุญกรรมที่ทำมา ซึ่งมันมากมายกว่าชั่ววินาทีก่อนตายมากนัก จากคุณ : แมวเก้าแต้ม เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 21:07:34

ความคิดเห็นที่ 8 #6 ยังไงคะ ไม่เห็นเข้าใจเลย #5 ทั้งหมดที่ทำมา เอามาใช้ตอนนั้นแหละครับ >>>>> ใช่เลย คำพูดแบบนี้แหละค่ะ ที่ทำให้เราสงสัย ว่ามันสำคัญมากนักเหรอ มันจะทำให้คนใกล้ตายเครียดเปล่าๆนะคะ #2 ขอบคุณค่ะ ที่อธิบายมาเราพอเข้าใจ จากคุณ : แมวเก้าแต้ม เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 22:00:23

ความคิดเห็นที่ 9 เพราะถ้าจิตก่อนตายดี ก็อาจจะไม่ไปสุคติแป๊บเดียวไง ตรงนี้แหละที่คุณเข้าใจผิด ถ้าได้ไปในสุคติภูมิ ในที่ที่มีบุญหนุนมากกว่าบาปสนอง เช่นสวรรค์หรือพรหมโลก ก็เท่ากับว่ามีโอกาสที่ดีที่จะได้บำเพ็ญบารมีต่อจนบรรลุเป็นพระอริยเจ้าได้โดยไม่เนิ่นช้า เป็นพระอริยเจ้าเมื่อไร ก็ปิดอบายภูมิทันที ชาติต่อไปก็มีโอกาสเกิดแต่ในสุคติภูมิจนกว่าจะเข้าพระนิพพาน ได้ประโยชน์ระยะยาวไหมครับ ถ้าเป็นอย่างงี้คุ้มไหมที่เราจะให้ความสำคัญกับจิตก่อนตาย แต่ถ้าจิตก่อนตายไม่ดี ดันไปเกิดในอบายภูมิ สมมติไปเกิดเป็นเปรต ก็ต้องเจอทุกขเวทนามากมาย จะเอาโอกาสที่ไหนไปบำเพ็ญบารมีเพื่อเป็นพระอริยเจ้า โอกาสปิดอบายภูมิจึงเนิ่นช้าออกไป  ดังนั้นเกิดในภพภูมิอย่างนี้ก็ถือว่าเสียประโยชน์ระยะยาวจริงไหมครับ จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 22:25:12

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณ คุณฐานาฐานะ และคุณแมวเปอร์เซียค่ะ ทีนี้เราเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วล่ะค่ะ ทำให้นึกถึงการเจริญสติต่อเนื่องเลยแฮะ จากคุณ : แมวเก้าแต้ม เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 22:41:45

ความคิดเห็นที่ 11 เพราะมัน "กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง" จิตสุึดท้าย คือที่ๆเราจะได้อยู่ ผมเชื่ออย่า่งนั้น จากคุณ : สมุทรสัญจร เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 54 23:19:45

ความคิดเห็นที่ 12 ในระยะยาว อาจจะมองว่าไม่มีผล แต่ระยะสั้นๆนี่แหละครับ ที่ควรใส่ใจให้มากที่สุด มีบุคคลหลายคน ที่จิตก่อนตายเขาเป็นกุศลอย่างยิ่ง จนสามารถปิดอบายภูมิไปได้เลย ยกตัวอย่างเช่น นายเพชรฆาตเคราแดง ที่ฆ่าคน (อาชีพ รับราชการเป็นเพชรฆาต ) มาตลอด ๕๐ กว่าปี  พอปลดเกษียณแล้ว มีโอกาสได้ถวายอาหารบิณฑบาตแด่้พระสารีบุตร พระสารีบุตรก็แสดงธรรมให้  แต่จิตของนายเคราแดงขุ่นมัวเพราะนึกถึงการเป็นเพชรฆาต ฆ่าคนมาตลอด พระสารีบุตรจึงหาแนวทางเพื่อให้เขาพลิกจิตไปอีกทางหนึ่ง   พระสารีบุตรถามว่า  "ท่านฆ่าคนตามคำสั่งของราชการ หรือฆ่าเพราะอยากฆ่า" นายเคราแดงก็ตอบว่า "ตามคำสั่งราชการ" พระสารีบุตรก็ถามว่า "ในเมื่อท่านทำตามคำสั่งราชการ ท่านจะเป็นบาปหรือไม่?" ขอให้สังเกตให้ชัดว่า พระสารีบุตรไม่ไ่ด้บอกว่า บาปหรือไม่บาป (เพราะจริงๆนั้นบาปอยู่แล้ว)  แต่ท่านถามให้นายเคราแดงคิดเอาเอง เขาก็คิดไปเองว่า "เออ ฆ่าตามคำสั่งราชการนี่้ ไม่บาปหรอก"  จิตที่ขุ่นมัวก็หายไปเลย แล้วก็ฟังธรรมเทศนาอย่างตั้งใจ  จนได้บรรลุวิปัสสนาญาณ ในระดับใกล้ความเป็นโสดาปัตติมรรค เรียกว่า อนุโลมขันติ  (สัจจานุโลมิกญาณ ?)  จนได้ไปเกิดในสวรรค์ชั้นดุสิต พระโคธิกะเถระ พระฉันนะ (คนละองค์กับฉันนะ คนสนิทของเจ้าชายสิทธัตถะ)  ล้วนแต่เป็นตัวอย่างของผู้อาศัยช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตให้เป็นประโยชน์ จนบรรลุเป็นพระอรหันต์ได้    (คือ ตั้งใจเชือดคอให้ตาย ในระหว่างที่สามารถรักษาความเป็นผู้ได้ฌานไว้ได้  แต่พอเชือดคอเข้าจริงๆ ความที่จิตคุ้นเคยกับการฝึกสมาธิ สติ สมาธิ จึงมีกำลัง ทำให้เอาความเจ็บปวดนั้นแหละ มาพิจารณา เป็นเวทนานุปัสสนา่สติปัฏฐาน  พอใกล้จะมรณภาพ ในช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีนั้น  ก็บรรลุอรหันต์ แล้วก็นิพพานในขณะนั้นเอง) ดังนั้นจิตก่อนตายจึงสำคัญ ด้วยประการฉะนี้ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 01:05:06 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 01:00:20

ความคิดเห็นที่ 13 ในทางกลับกัน ถ้าทำดีมาทั้งชีวิต แต่ก่อนตายดันขัดข้องทางเทคนิก มีเรื่องให้ขาดสติ จิตตกชั่วขณะ แม้ภพแรกไปอบายภูมิ แต่จากนั้นสบายตลอดในภพภูมิสวรรค์ ยังไงการทำดีเป็นปกติจิต ย่อมเป็นบารมีที่มั่นคงกว่าการหวังทางลัดก่อนตาย จากคุณ : ตักพิเศษอิ่มๆ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 01:18:21

ความคิดเห็นที่ 14 เพราะ.....ก่อนตายลมหายใจเฮือกสุดท้าย  มีกำลังมาก เหมือนกับเรายืนอยู่ทางแยกถนน จะไปซ้าย ไปขวา ต้องเลือกเอา ดังนั้น อาสันนกรรม จะให้ผลก่อนเพื่อน  ถ้าเราคิดเรื่องบุญ ก็ไปเกิดที่ดี ถ้าคิดแต่เรื่องบาปก็ไปเกิด ที่ร้าย จากคุณ : BlueJeans เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 01:51:50

ความคิดเห็นที่ 15 ทำไมเราต้องสนจิตสุดท้ายก่อนตายด้วยล่ะคะ จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี "ภิกษุเป็นผู้มีธรรมงามอย่างไร ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ประกอบด้วย ความเพียรในการเจริญโพธิปักขิยธรรม ๓๗ ประการเนืองๆ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเป็นผู้มีธรรมงามอย่างนี้แล ภิกษุเป็นผู้มีศีลงาม มีธรรมงาม ด้วยประการดังนี้[2] ฯ" โพธิปักขิยธรรม เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าสามัคคีธรรมมี ๓๗ ประการคือ ๑.สติปัฏฐาน ฐานเป็นที่กำหนดของสติ  ๑.๑ การตั้งสติกำหนดพิจารณากาย (กายานุปัสสนา)  ๑.๒ การตั้งสติกำหนดพิจารณาเวทนา(เวทนานุปัสสนา)  ๑.๓ การตั้งสติกำหนดพิจารณาจิต (จิตตานุปัสสนา)  ๑.๔ การตั้งสติกำหนดพิจารณาธรรม (ธรรมานุปัสสนา) ๒.สัมมัปปธาน หลักในการรักษากุศลธรรมไม่ให้เสื่อม  ๒.๑ การเพียรระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้นในตน (สังวรปธาน)  ๒.๒ การเพียรละบาปที่เกิดขึ้นแล้ว(ปหานปธาน)  ๒.๓ การเพียรสร้างกุศลให้เกิดขึ้นในตน(ภาวนาปธาน)  ๒.๔ การเพียรรักษากุศลที่เกิดขึ้นแล้ว ไม้ให้เสื่อมไป(อนุรักขปธาน) ๓.อิทธิบาท เป้าหมายของความเจริญ  ๓.๑ ความชอบใจทำ พอใจรักใคร่ในสิ่งนั้น(ฉันทะ)  ๓.๒ ความแข็งใจทำ เพียรหมั่นประกอบในสิ่งนั้น(วิริยะ)  ๓.๓ ความตั้งใจทำ เอาใจฝักใฝ่ในสิ่งนั้น ไม่ทอดทิ้งธุระ(จิตตะ)  ๓.๔ ความเข้าใจทำ การใช้ปัญญาพิจารณาไตร่ตรองหาเหตุผลในสิ่งนั้น(วิมังสา) ๔.อินทรีย์  ๔.๑ ให้เกิดความเชื่อ (ศรัทธา)  ๔.๒ ให้เกิดความเพียร (วิริยะ)  ๔.๓ ให้เกิดความระลึกได้ (สติ)  ๔.๔ ให้เกิดความตั้งมั่น (สมาธิ)  ๔.๕ ให้เกิดความรอบรู้ (ปํญญา) ๕.พละ กำลัง  ๕.๑ ความเชื่อ (ศรัทธา)  ๕.๒ ความเพียร (วิริยะ)  ๕.๓ ความระลึกได้ (สติ)  ๕.๔ ความตั้งมั่น (สมาธิ)  ๕.๕ ความรอบรู้ (ปํญญา) ๖.โพชฌงค์ องค์แห่งการตรัสรู้  ๖.๑ มีความระลึกได้ (สติ)  ๖.๒ มีความพิจารณาในธรรม (ธัมมวิจยะ)  ๖.๓ มีความเพียร (วิริยะ)  ๖.๔ มีความอิ่มใจ (ปีติ)  ๖.๕ มีความสงบสบายใจ (ปัสสัทธิ)  ๖.๖ มีความตั้งมั่น (สมาธิ)  ๖.๗ มีความวางเฉย (อุเบกขา) ๗.มรรค หนทางดับทุกข์  ๗.๑ ใช้เพื่อเห็นชอบ คือ เห็นอริยสัจ (สัมมาทิฏฐิ)  ๗.๒ ใช้เพื่อดำริชอบ คือ ดำริละเว้นในอกุศลวิตก (สัมมาสังกัปปะ)  ๗.๓ ใช้เพื่อเจรจาชอบ คือ เว้นจากวจีทุจริต(สัมมาวาจา)  ๗.๔ ใช้เพื่อทำการงานชอบ คือเว้นจากกายทุจริต (สัมมากัมมันตะ)  ๗.๕ ใช้เพื่อทำอาชีพชอบ คือ เว้นจาก การเลี้ยงชีพในทางที่ผิด(สัมมาอาชีวะ)  ๗.๖ ใช้เพื่อเพียรชอบ คือ สัมมัปปธาน (สัมมาวายามะ)  ๗.๗ ใช้เพื่อระลึกชอบ คือ ระลึกในสติปัฏฐาน ๔(สัมมาสติ)  ๗.๘ ใช้เพื่อตั้งใจมั่นชอบ คือ เจริญฌานทั้ง ๔ (สัมมาสมาธิ) จขกท.โปรดพิจารณาธรรมข้างต้นกับข้อสงสัยที่ได้ตั้งคำถามตามกระทู้นี้ โดยเฉพาะตัวอักษรที่ผมเน้นเป็นตัวหนาไว้ด้วยครับ จากคุณ : Asim เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 03:03:15

ความคิดเห็นที่ 16 มีสิ แต่บุคคลผู้ไม่เห็นทุกข์ย่อมหวังน้ำบ่อหน้า จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 08:00:03

ความคิดเห็นที่ 17 ถ้าทำจิตปัจจุบันให้เป็นกุศลอย่างต่อเนื่อง จิตก่อนตายยังไงซะก็มีโอกาสเป็นกุศลมากกว่าจะเป็นอกุศล เพราะความเคยชินที่สะสมมาทั้งชีวิตเป็นกุศล ก็เหมือนนักกีฬานั่นแหล่ะครับ ถ้าตั้งใจซ้อมอย่างจริงจัง มาทั้งชีวิต พอขึ้นเวทีจริง ความมั่นใจว่าจะชนะมันจะเกิดขึ้นเองนั่นแหล่ะ ส่วนนักกีฬาที่เอาแต่โดดซ้อม พอใกล้จะขึ้นเวทีจริง ก็มักจะเหงื่อแตก หวาดระแวงว่าจะแพ้เป็นธรรมดา สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 09:43:21

ความคิดเห็นที่ 18 เข้าใจว่า... ระดับสภาวะจิตใจ จะเป็นดัง สิ่งชี้วัด ว่า สภาวะนั้นๆ เหมาะสมกับ ภพภูมิใด แน่นอนว่า ปุถุชน ย่อม มีระดับสภาวะจิต ที่ไม่คงที่ คือ แปรผันไปตามปัจจัยต่าง ช่วงของความแปรผันนั้น มากน้อย เพียงใด ความมั่นคงของจิตใจ ก็ ผกผัน ตามกัน ถึงแม้จะมีขั้นๆ ลงๆ แต่ก็ช่วงที่เป็น ระดับ ซึ่งมักจะ คงที่อยู่เป็นปกติวิสัย ที่จะกลายเป็น ลักษณะนิสัย ของแต่ละคน เช่น  มักโลภ ไม่พอใจในสิ่งที่ตนมี ตนได้ ตนเป็น มักโกรธ ขี้หงุดหงิด กับเรื่องราวต่างๆรอบตัว มักหลง คร่ำครวญ เพ้อฝัน ย้ำคิด ติดข้องกับอารมณ์ต่างๆ ทั้งดี และ ร้าย ซึ่งสภาวะต่างๆ ยังมี ระดับสูง ต่ำ มากน้อย แตกต่างกันไปตามบุญทำกรรมแต่ง โดยระดับโดยเฉลี่ย หรือ ระดับที่เป็น "ปกติ" ของแต่ละคน จะเป็นสิ่งที่จะเป็นตัวแปร ว่าจะไปใช้เสวยผลกรรมนั้นในภพภูมิใด ("ปกติ" ของระดับที่จะได้เสวยกรรมในภพภูิมิ มนุษย์ ให้พิจารณาจาก ศีล5 หากมีปกติเว้นศีล 5 บวกกับ ความละอาย และ เกรงกลัวต่อบาปกรรมชั่ว ตำราว่า จะได้จุติในภพภูมิ เทวดา แต่บางสำนักว่า จะขึ้นสวรรค์ต้องทำบุญบริจาคทานเยอะๆ) ส่วน จิตสุดท้ัาย... อุปมา กรรมของเรา ก็เหมือน เรามีรายการที่ต้องจับจ่าย สเปค ขนาด ราคา และ เงิน อยู่ในมือ แล้วเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าซึ่งมีของครบทุกรายการ เมื่อเดินเข้าไปในห้าง จิตสุดท้าย ก็เหมือนกับ สินค้า ชิ้นแรก ที่วางอยู่ใกล้ที่สุดซึ่งเราเดินไปซื้อ และได้สัมผัสเป็นอันดับแรก แม้จะต้องใช้เวลากับสินค้านั้นมากขนาดไหน สินค้าอื่นๆในรายการ ก็ยังเป็นภาระที่เราจะต้องไปจับจ่ายในไม่ช้าก็เร็ว แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 09:58:22 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 09:56:52 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 09:54:20 จากคุณ : นายไวรัส เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 09:48:35

ความคิดเห็นที่ 20 คคหที่ ๑๙ครับ ใครว่าจิตก่อนตายจะอ่อนกำลังลง  ก่อนตายนี่แหละครับ จิตเราจะคิดถึงเรื่องที่เคยชินทำบุญหรือบาปที่ทำมา ที่ทำบุญเป็นนิจ ก็จะเห็นแต่แสงสว่างแห่งความสงบ  ที่ทำบาปจนเป็นนิสัยก็จะเห็นแต่ไฟนรก เห็นเหล่าสัตว์ที่เคยฆ่าแกงมา จะมาทวงคืนเป็นต้น จิตก่อนตายจึง เรียกว่า อาสันนกรรม ไงครับ มีกำลังมาก ให้ผลก่อนกรรมใดๆ ยกเว้นอนันตริยกรรม เคยสังเกตไหมละครับว่า คนเราที่ป่วยมาก ก่อนตาย จะมีพลังเหมือนหายป่วยเลย จนญาติๆคิดว่าหายป่วยแล้ว หลังจากนั้นไม่นานก็ตาย จากคุณ : BlueJeans เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 12:02:35

ความคิดเห็นที่ 21 คุณ BlueJeans  ... คุณไปเอาความรู้มาจากตำราไหนว่า จิตก่อนตายมีกำลังมาก ? ในตำราพระอภิธรรมบอกไว้ชัดว่า  วิถีจิตก่อนตายคือ มรณสันนวิถี จะมีชวนะแค่ ๔-๕ ชวนะ เท่านั้นๆ  คล้ายๆวิถีจิตกำลังฝันในขณะหลับ(ที่เรียกว่าสุบินวิถี)  ทั้งสองวิถีนี้ คือ ตอนกำลังฝันและตอนใกล้ตาย จิตจะอ่อนกำลังมากๆ  คือเบลอๆมากๆ    ... หรือคุณคิดว่าตำราอภิธรรมผิด  หรือคุณคิดว่าตำราอะไรของคุณยอดเยี่ยมกว่าตำราพระอภิธรรม งั้นหรือ ?  ตำราอะไรของคุณ  หรือใครบอกคุณแบบนั้น ?   จิตที่มีกำลังมากคือ จิตที่เป็นอัปปนาวิถี เช่น ฌานวิถี  เป็นต้น  เพราะมีชวนะเกิดติดต่อกันนับไม่ถ้วน  จิตในวิถีนี้จึงสามารถทำอะไรต่างๆแปลกๆอัศจรรย์ได้สารพัดอย่าง จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 12:45:23

ความคิดเห็นที่ 22 คุณโขตาน ครับ ศึกษาเรื่องกรรม ๑๒ สิครับ อธิบายไว้ในวิสุทธิมรรค อสันนกรรมนี้ถ้าไม่มีพลัง ไม่สามารถชี้ให้เราไปสุคติ หรือทุุคติได้หรอกครับ ผมมิบังอาจเอาวิสุทธิมรรคไปเทียบกับอภิธรรมของคุณได้หรอกครับ จากคุณ : BlueJeans เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 13:21:01

ความคิดเห็นที่ 23 อาสันนกรรม  กรรมเมื่อใกล้จะตาย  แต่ไม่ใช่วิถีจิตสุดท้ายที่ตาย ยังเป็นชวนะ 7 ดวง เป็นกรรมปกติ ที่ส่งผลเมื่อใกล้จะตาย  อาจช่วงชั่วโมงใกล้ตาย   หรือ 2-3 วันก่อนจะตาย เป็นการจัดลำดับกรรมโดยการให้ผลว่า มีน้ำหนักมากน้อยต่างกันเท่าใด กรรมว่าโดยลำดับการให้ผล มี 4 ประเภท ได้แก่ 2.1 ครุกรรม คือ กรรมหนักซึ่งมีอำนาจให้ผลเป็นลำดับแรกก่อนกรรมทั้งหลายไม่มีกรรมใดจะมีพลัง มาขวางกั้นผลแห่งครุกรรมนี้ได้เลยซึ่งมีทั้งฝ่ายกุศลและอกุศล 2.2 อาสันนกรรม คือ กรรมที่ให้ผลเวลาใกล้ตาย ซึ่งมีอำนาจให้ผลเป็นอันดับสองรองจากครุกรรม จะชักนำบุคคลเจ้าของกรรมให้ได้รับผลโดยไม่เนิ่นช้า 2.3 อาจิณณกรรม หรือพหุลกรรม คือ กรรมที่ทำบ่อยๆเนืองๆ ให้ผลเป็นลำดับสาม ถ้าไม่มีครุกรรมและอาสันนกรรม กรรมนี้จะให้ผลเพราะเป็นกรรมที่กระทำบ่อยๆ สั่งสมไว้ในสันดานมากๆ ย่อมจักได้โอกาสให้ผลในชาติต่อไปทันที 2.4 กตัตตากรรม คือ กรรมที่สักแต่ว่ากระทำ มีอำนาจให้ผลเป็นลำดับที่ 4 ซึ่งเป็นกรรมที่ผู้กระทำไม่ตั้งใจ ไม่มีเจตนา เป็นสักแต่ว่ากระทำลงไป เป็นกรรมที่มีพลังน้อยที่สุด แต่ก็ย่อมมีโอกาสให้ผล ในบรรดาสัตว์ที่ยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏฏสงสารนี้ ที่จะได้ชื่อว่าไม่มีกตัตตากรรมเป็นอันไม่มี ------------------------------------------------------------------------------- แต่ถ้าจัดตามหน้าที่ของกรรม  เมื่อใกล้จะตายแล้ว  ต้องจัดตามนี้ กรรมว่าโดยหน้าที่ มี 4 ประเภท ได้แก่ 1.1 ชนกกรรม คือ กรรมมีหน้าที่ยังวิบากให้เกิด สัตว์โลกทั้งปวงย่อมเกิดด้วยอำนาจของชนกกรรม แต่ละชาติที่เกิดภายใต้กฏแห่งชนกกรรมเป็นพนักงานตกแต่งให้เกิดทั้งหมด 1.2  อุปัตถัมภกกรรม คือ กรรมมีหน้าที่อุปถัมภ์ค้ำชูกรรมอื่นเป็นกรรมที่เข้าไปอุปถัมภ์กรรมของสัตว์ ที่เกิดแล้ว เมื่ออำนาจของชนกกรรมนำปฏิสนธิแล้วอุปถัมภกกรรมก็เข้าทำหน้าที่อุปถัมภ์ให้ ได้รับทุกข์หรือสุขหรืออกุศลกรรมหรือกุศลกรรมให้มีพลังมากยิ่งขึ้น 1.3 อุปปีฬกกรรม คือ กรรมมีหน้าที่เบียดเบียนกรรมอื่นเข้าไปทำร้ายหรือบีบคั้นกรรมอื่นที่มีสภาพตรงกันข้าม ซึ่งมีทั้งฝ่ายกุศลและฝ่ายอกุศล เป็นผลให้กรรมฝ่ายตรงกันข้ามอ่อนกำลังลงเสื่อมลง 1.4 อุปฆาตกกรรม หรืออุปัทเฉทกกรรม คือ มีหน้าที่เข้าไปตัดรอนกรรมอื่นที่มีสภาพตรงกันข้ามได้อย่างเด็ดขาดและรวด เร็วเป็นปัจจุบันทันด่วนยิ่งกว่าอุปปีฬกกรรม ซึ่งมีทั้งฝ่ายกุศลและอกุศล เป็นผลให้เจ้าของกรรมได้รับผลทันทีทันใด แต่ถ้ากรณี  ตายจริงๆ ต้องป็น  มรณาสันนวิถี  มีวิถีจิตเดียว   มี ชวนะ เพียง 5 ขณะ  สุดท้ายก่อนตาย  มีกำลังอ่อน   และไม่ได้นำส่งอะไร  ทำหน้าที่เพียงรับอารมณ์  สุดท้าย ซึ่งเคยทำไว้  ในชาติไหนๆก็ตาม  ถ้ายังไม่ปรินิพพาน  กรรมที่ยัง ไม่เป็นอโหสิกรรม  จะส่งผล  เป็นอารมณ์  มี เพียง 3 อารมณ์ในทุกคนคือ กรรมอารมณ์  กรรมนิมิตอารมณ์  คตินิมิตอารมณ์ เมื่อกรรมอารมณ์  คืออารมณ์ที่เคยทำดีหรือชั่ว  คตินิมิตอารมณ์   คืออารมณ์พวกภพภูมิ ที่จะไปเกิดมาปรากฏ  หรือ  กรรมนิมิตอารมณ์  คือ เคยทำกรรมใดมีอุปกรณ์เครื่องมือ เช่นใส่บาตร  ข้าว ปลาที่เคยทำมาปรากฏ  ก็ไปเกิดตามอารมณ์ที่ยึดถือนั้น อารมณ์ทั้ง 3 นี้ อาจเป็น อุปัตถัมภกกรรม  อุปปีฬกกรรม หรือ อุปฆาตกกรรม แล้วแต่กรรมที่ทำมา  ว่าจะ สนับสนุน  เบียดเบียน หรือ ตัดรอน กรรมดีกรรมชั่ว ที่ทำมาก่อนจะตาย อารมณ์ทั้ง 3 ที่เคยทำมานี้ไม่ได้นำส่ง เป็น ชนกกรรรม  เพียงแต่รับอารมณ์   อาจจะเคยทำไว้ เช่น เมื่อใน 3 ขวบ เคยช่วยปล่อยปลา  พอก่อนตาย  กรรมนี้โดดเด่น มาเป็นอารมณ์ให้  ในวิถีจิตสุดท้าย  เราจะกลับไปเรียกกรรมครั้งนั้น เมื่อ 3 ขวบ ได้ว่า  เป็นกรรมที่นำเกิด  ชนกกรรม  เพราะเคยทำกรรมนี้  และกรรม คือการกระทำ ที่แท้จริงขณะเมื่อ 3 ขวบนั้น  เป็น กรรม (การกระทำ) ที่แท้จริงที่นำเกิด ส่วนในนิมิตอารมณ์ทั้ง 3  ที่ทำให้นึกถึงกรรมนี้ได้  เป็นเพียงภาพนิมิตก่อน ตาย  ไม่ใช่กรรมที่นำเกิด  และเกิดในชวนะ  5 ชวนะที่มีกำลังอ่อน กรรมที่มีกำลังแรง  คือ ชนกกรรม  กรรมที่เคยทำไว้  ต่างห่ากที่มีกำลังแรง ส่งให้มีนิมิตก่อนตายเกิด  อาจเป็นกรรมดี  ที่มีกรรมแรงมาก  สนับสนุน อุปถัมภกกรรม ให้เห็นภาพสวรรค์ก่อนตาย ทำให้เป็นคตินิมิตอารมณ์ เห็นสถานที่ในภพที่ดี  ทำให้ไปเกิดเป็นเทวดา  หรือกรรมชั่วมีกำลังแรง   เบียดเบียน ให้เกิดภาพ เห็นไฟนรกลุกโชน  ร้องตะโกนโวยวายก่อนตาย ดวงจิตเศร้าหมอง  จิตใจเป็นอกุศล  เบียดเบียน  อุปปีฬกกรรม  ให้เกิดในนรก   กรรม  ที่สำคัญ  คือ  กรรม  การกระทำที่เราทำอยู่ทุกวันนี้  ซึ่งไม่แน่ว่า กรรม  ใด ดี หรือ ชั่ว  จะเป็น ชนกกรรม  คือ  กรรมที่นำเกิด  ให้เป็น  อารมณ์ทั้ง 3 กรรมอารมณ์  กรรมนิมิตอารมณ์  คตินิมิตอารมณ์  ใด  ก่อนตายกันแน่ เพระฉะนั้น สิ่งที่ต้อง ระวังคือ กรรม  ขณะปัจจุบันต่างหากที่ควรใส่ใจ เพราะเมื่อนิมิตทั้ง 3  ปรากฏ  จิตขณะนั้นมีกำลังอ่อน  และกำลังทำหน้าที่ส่งผล จากการกระทำที่สมบูรณ์แล้ว  แก้ไขยาก  เพราะเป็นวิถีจิตสุดท้าย เร็วมาก น้อยกว่าลัดนิ้วมือ ช้างกระกิดหู  หากไม่มีผู้มีคุณเช่น พระอรหันต์ หรือพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว  ก็ช่วยได้ลำบาก  นอกจากไปตามนิมิตที่ปรากกฏ เป็นไปตามกรรม  เพราะฉะนั้น  ก่อนที่นิมิต  ทั้ง 3 จะปรากฏ  เร่งทำความดี เพื่อให้เกิดนิมิตที่ดี  มาช่วยส่งเสริมหรือ เบียดเบียนพื้นที่ไม่ดี  เพื่อเวลานั้น กรรมของเราจะได้ช่วยตัวเรา  ได้อย่างแท้จริง ตนต้องช่วยตนเอง  ให้ได้ก่อนตาย  แต่ "ตน" ในที่นี้  เขาหมายถึง กุศลกรรม  คือ  กรรมที่ดีของตน  จะเป็นที่พึ่งแห่งตน  ในอนาคต คะ เจริญในธรรมคะ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 13:40:25

ความคิดเห็นที่ 24 การไปเิกิดบนสวรรค์หรือเกิดเป็นมนุษย์ ยังมีโอกาสได้สร้างความดีอยู่บ้าง แต่ถ้าไปเกิดในนรก มีแต่ทุกร์ทรมาน หาโอกาสสร้างความดีไม่ได้เลย จึงควรคิดที่จะไปเกิดในที่ๆทำความดีสร้างบารมีได้จะดีที่สุดครับ ไม่มีใครอยากไปเกิดในที่ๆทุกร์ทรมานหรอกครับ เพราะฉะนั้น ก่อนตายจึงควรทำจิตให้ผ่องใส ไม่เศร้าหมองกันนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 14:16:55

ความคิดเห็นที่ 25 ไม่มีผล??? ระหว่างไปนรกกับไปสวรรค์ จขกท จะเลือกอะไรล่ะครับ จากคุณ : จะมาเอาอะไรกับโผ๊มมมมม เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 18:08:52

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณมากครับคุณ goodsthailand ที่นำเรื่องกรรม ๑๒ มาให้อ่านนะครับ ผมไม่ทราบว่าห้องศาสนานี้มีนักอภิธรรมมาก ต้องกราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ มีผู้ถามมา ผมก็ตอบไปแบบภาษาชาวบ้าน ธรรมแบบพื้นๆตามภูมิปัญญาที่พอทราบมา ก็นำมาแบ่งปันแลกเปลี่ยนกัน โดยอยู่ในพื้นฐานของ พระสูตรบ้าง พระวินัยบ้าง อรรถคาถาบ้าง ฏีกาบ้าง คัมภีร์บ้าง อย่างวิสุทธิมรรค ตามหลักสูตรของ การศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกบาลีของคณะสงฆ์ไทย ชึ่งไม่ได้บรรจุอภิธรรมเอาไว้ ดังนั้นถ้าเรามาถกเถียงธรรมเรื่องเดียวกันแต่เป็นกันคนละแนว เช่นวิสุทธิมรรค กับ อภิธรรมแล้วก็ต้องมีความเห็นที่แตกต่างกัน เพราะคุยกันคนละเรื่องเดียวกัน ถึงเวลาจะตายกัน จริงๆ คงไม่มีใครมานั่งกำหนด ชวนะจิตที่ ๕ สัมปยุตด้วยจิตพันดวง แต่ต้องเตรียมตัวตายกันในขณะนั้น นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้ว สัมมาอรหัง บุญกุศลที่เคยทำมาก่อนละครับ กราบขออภัยนักอภิธรรมทุกท่านด้วยนะครับ ที่ทำให้ไม่ถูกใจท่านๆ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 21:27:27 จากคุณ : BlueJeans เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 20:36:07

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ BlueJeans ... ตำราในพุทธศาสนาเถรวาททั้งหมด ทุกๆระดับ จะไปทางเดียวกัน  หลักการเดียวกัน  ไม่มีอะไรขัดแย้งกัน  ถ้าในเรื่องหลักธรรมก็จะมีพระอภิธรรมเป็นแกนหลัก  ตำราอื่นๆต้องว่าไปตามหลักนี้ คุณรู้มาผิดพลาดมั่วซั่วแล้วที่บอกว่า หลักสูตรของ การศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกบาลีของคณะสงฆ์ไทย ชึ่งไม่ได้บรรจุอภิธรรมเอาไว้ ทำไมคุณไม่รู้หรือว่า  หลักสูตรบาลี ปธ. ๘  ปธ. ๙ ของไทย เขาก็เอาพระอภิธัมมัตถสังคหะ  ซึ่งเป็นอรรถกถาของพระอภิธรรมมาเป็นหลักสูตรหลักของ ๒ ระดับนี้ แสดงว่าคุณอ้างมั่วเอาเองทั้งนั้น  ไม่เคยศึกษาอะไรเลย  แค่จำชื่อมาอ้างมั่วเอาเอง จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 21:20:42

ความคิดเห็นที่ 28 คุณโขตานครับ กราบขอโทษนะครับ  พอดีผมเรียนไม่ถึงประโยค ๙ ครับ อีกอย่างทิ้งวงการบาลี มา ๓๕ ปีแล้ว  หันมาเรียนวิชาชีพพยาบาลในห้องผ่าตัด ในต่างประเทศ ห่างไกลประเทศไทยมากอยู่มา ๒๕ ปีแล้ว มันลืมกันได้ครับ ต้องขอโทษครับที่ไม่ได้ค้นคว้าหลักสูตรประโยค ๙ ให้ดี ปกติไม่เคยเข้ามาห้องศาสนานี้หรอกครับ แต่ช่วงนี้ พักฟื้นตัว ๓ อาทิตย์ จากการป่วยปางตาย Hemolytic anemia เลยมีเวลาเข้ามาอ่านค้นหาความรู้ จนคันมืออยากร่วมแสดงความเห็นในห้องศาสนานี้บ้างก็เท่านั้น ไม่คิดเอาเป็นเอาตาย  ทำให้อัตตาพองขึ้นมา อาทิตย์หน้าหายดีแล้วไปทำงานปกติ ก็คงไม่ได้เข้ามาห้องศาสนานี้อีกแล้วครับ  ขอบคุณที่ให้ใช้ห้องนี้เป็นที่พักฟื้น และโดนต่อว่าให้โรคกำเริบอีก :-) เพราะปางตายนี่แหละครับ ทำให้มีประสบการโดยตรง ถึงอจิณณกรรม และเฉียดๆ อาสันนกรรม ดีว่าจิตช่วงนั้นคิดต่อเรื่องกุศลกรรม ช่วยคนไข้มามาก เลยทำให้นึกถึงพุทธคุณใจเลยสะบาย ตายเป็นตายจะไปกลัวอะไร   พอลืมตาขึ้นเห็นทั้งน้ำเกลือทั้งเลือดที่ IV สายเต็มตัว  จึงรู้ว่าไม่ตายยังมีชีวิตอยู่ อโหสิกรรม ให้ผมเถอะครับ คุณโขตาน แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 54 22:49:29 จากคุณ : BlueJeans เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 54 22:06:30

ความคิดเห็นที่ 29 อ๋อครับ..คุณ BlueJeans   งั้นผมขอโทษด้วย  ที่ใช้วิธีการดุเดือดรุนแรงกับคุณตามสไตล์บางอย่างของผม  ... เจตนาเพื่อกระตุกให้ชัดๆแค่นั้น  ไม่มีอัตตาอะไร ไม่มีโทสะอะไร   เอาเป็นว่า  ไม่ต้องหนีไปไหน   ครั้งต่อๆไปผมจะใช้วิธีปกติสุภาพทั่วไปกับคุณก็แล้วกัน คงเพราะที่ผ่านๆมา เจอพวกหัวดื้อโผล่มามากมาย  เลยต้องใช้วิธีการกระทืบแบบรุนแรงกับพวกเหล่านั้นเพลินไปหน่อย  เผลอมาลงกับคุณไปบ้าง   ..งั้นขอโทษอีกครั้งก็แล้วกัน   ..ดูท่าคุณคงอายุระดับผม   คงไม่ใช่พวกหัวดื้อแบบรายอื่นๆแน่นอน จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 01:22:28

ความคิดเห็นที่ 30 ครับคุณโขตาน งั้นเรามา อโหสิกรรมกัน นะครับ ที่แล้วก็แล้วกันไป มีอะไรผิดพลาดตักเตือนกันได้ครับ ไม่ต้องขนาดปิยะวาจาครับ เอาหอมปากหอมคอ แค่ ปิยะลิขิต ก็ได้ครับ :-) เนื่องจากผมทำงานสายทางโลกในโรงพยาบาลมานานเลยห่างวัดห่างวา แถมโรงพยาบาลที่ทำก็เคยเป็นของคาโธลิคมีแม่อธิการ และบาทหลวงเดินกันเต็มไปหมด เลยทำให้สายธรรมนั้นด้อยไป จะนึกคิดอะไรมันไม่ค่อยออก อีกอย่างทั้งตำรา วิชาทางธรรมก็ทิ้งมานาน ไม่มีฝุ่นให้ปัดเพราะไม่มีอยู่กำมือด้วย ที่ออกไปแสดงความเห็นบ้างเพราะมันผลุดขึ้นมาด้วยความรู้เก่าที่น้อยนิด การเขียนอธิบายภาษาไทยก็แย่ ทำให้สื่อสารไม่เข้าใจกันคลาดเคลื่อนไปอย่างกระทู้นี้ เพราะไม่ค่อยได้ใช้ กว่าจะเขียนออกมาได้นี่ จิ้มกันนานแถมสะกดผิดๆ ก็เยอะ ครับ ผมไม่ได้เข้ามาห้องนี้เพราะอยากอวด ความรู้ อยากท้าทายใครๆนะครับ ถ้าอ่านกระทู้ต่างๆที่ผมเขียนเข้าไป จะรู้ครับว่า ไม่รุนแรงท้าทายใคร อาจจะมีแซวบางท่านเล่นๆ ทำให้สนุกขบขัน   พอเข้ามาห้องนี้ก็ทำให้ความรู้เก่าๆออกมาเคาะสนิม ทำให้ได้รู้อะไรอีกมากที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังมา ครับอายุเราคงอยู่ในวัยที่ใกล้เคียงกัน ผมไม่อายที่จะบอก ว่า อายุ๕๖ แล้วครับ เคยอยู่ในดงนกขมิ้นมาก่อน เริ่มสอบเปรียญ ๓ ได้เมื่ออายุ ๑๗ เป็นศิษย์เก่า มมร รุ่นที่ ๓๐ ครับยินดีที่ได้รู้จักคุณโขตาน ในสงครามไซเบอร์ นี้นะครับ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 21:25:38 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 04:17:28 จากคุณ : BlueJeans เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 04:02:12

ความคิดเห็นที่ 31 กรรมที่นำไปเกิด ไม่ใช่ว่าจะมีกำลังน้อยเสมอไป หากว่ามีกรรมดี กับกรรมชั่ว ที่มีกำลังแรงพอกัน แข่งขันกันอยู่ กรรมหนึ่งทำให้ไปเกิดในสวรรค์ 1 ล้านปี กรรมอื่น ๆ จึงค่อยมีโอกาสส่งผล อีกกรรมหนึ่งทำให้ไปเกิดในนรก 1 ล้านปี กรรมอื่น ๆ จึงค่อยมีโอกาสส่งผล ถามว่าอย่างนี้มันมีผลไหม ในเมื่อกรรมทั้งสองมีโอกาสส่งผลพอ ๆ กัน หากไปเกิดในสวรรค์ได้ ก็เรียกว่ายังมีทางรับมือ ช่วงนี้ก็ต้องพยายามทำกรรมดีเพิ่มเติมตามประสาเทวดา แม้ว่าจะทำได้ยากก็ตาม แต่หากไปนรกแล้ว ก็หมดสิทธิ์คิดการอะไรทั้งสิ้น ทุกข์ทรมานและรอพ้นโทษสถานเดียว พระพุทธองค์ แม้ว่าจะมีบาปเก่าติดตามมา แต่ทว่าในภพชาติหลัง ๆ พระองค์ทรงบำเพ็ญแต่ความดีอย่างยิ่งยวดเพียงอย่างเดียว บาปที่เคยมีอยู่จึงไม่เคยได้ช่องที่จะส่งผลอย่างเต็มที่ ไม่ใช่ว่าบาปนั้นหมดไปแล้ว แต่ว่ามันแทรกบุญที่พระองค์ทรงทำอย่างหนาแน่นเข้ามาไม่ได้ พระองค์จึงทรงเกิดในสุคติมาตลอด แต่แม้จะส่งผลในตอนเกิดไม่ได้ ก็คอยส่งผลในระหว่างที่มีชีวิตอยู่ตลอดเวลาที่มีโอกาส แม้ว่าจะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วก็ตาม เปรียบอีกอย่างหนึ่ง เหมือนเราอ่านหนังสือมาเป็นอย่างดี แต่วันสอบเกิดท้องเสีย เกิดเป็นไข้ เกิดไปสาย เกิดมีใครตาย เป็นอันว่าเราก็ต้องสอบตกโดยอุทธรณ์ไม่ได้ ตรงกันข้าม หากเราอ่านหนังสือแค่ไม่กี่บท แต่บังเอิญข้อสอบมันออกตามที่เราอ่าน เช่นนี้มันก็ผ่านได้เหมือนกัน ฉะนั้น แม้เราทำดีมามากเท่าไร แต่ตอนใกล้ตายกลับประมาท ไม่รักษาใจให้ดี มันก็มีพลาดได้เช่นกัน ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะการทำความดีมาก ๆ ไม่ดี แต่เพราะความแปรปรวนซึ่งเป็นทุกข์ประจำโลกนี้ ไม่มีทางให้เราเลือกมากนัก เราอยากจะเอาตัวรอด ก็ต้องยอมทำทุกอย่างโดยสมบูรณ์เท่านั้น เหมือนกับอยากหลุดพ้น เราก็ต้องละสังโยชน์ให้หมดทั้ง 10 จะละแค่ 8 หรือ 9 มันก็ไม่ได้ ไหน ๆ ก็ทำดีมาตลอดชีวิต ก็อย่าคิดประมาทตอนใกล้ตาย แม้พระพุทธองค์ก็ทรงเข้าฌานสมาบัตินับไม่หวาดไม่ไหวก่อนปรินิพพาน เพราะความตายไม่ใช่ของเล่น แต่เป็นหนึ่งในมาร 5 ฝูง คือ มัจจุมาร ซึ่งทำให้สัตว์โลกทุกข์ทรมานมาอย่างยาวนานท่ามกลางวัฏฏสงสารนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 54 04:58:17 จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 54 04:46:59