PANTIP.COM : Y11400148 "การมีเนื้ัอคู่ ทั้งที่ยังเกิดแก่เจ็บตาย ต่างฝ่ายต่างก็สะบักสะบอม" []

ความคิดเห็นที่ 1

   ในพุทธศาสนา ไม่ได้ปฏิเสธ การมีครอบครัว หรือการมีคู่ ดังจะเห็นได้ว่า พระพุทธองค์ ได้ตรัสหลักธรรมอื่น ๆ เอาไว้มากมาย เกี่ยวกับการมีคู่ครอง และการดูแล บริหาร การมีชีวิตคู่อย่างไร ให้มีความสุข เช่น หลัก ฆราวาสธรรม ทิศทั้ง ๖ มงคลสูตร และหลักธรรมอื่น ๆ อีกมากมาย ที่ตรัสไว้ เพื่อสนับสนุน การอยู่ในสังคม และการดูแลครอบครัวให้มีความสุข ในโลกนี้

แต่หลักธรรม บางส่วน โดยเฉพาะ ส่วนที่ ท่านเจ้าของกระทู้ได้หยิบยกมานั้น พระองค์ทรงตรัสแก่พระภิกษุ เพื่อให้มีความเบื่อหน่าย ต่อการกลับเข้าไปสู่ภาวะแห่งคฤหัสถ์ ซึ่งเป็นภาวะที่ต่ำกว่า ภาวะแห่งการเป็นพระสงฆ์ ในพุทธศาสนา (หินะภาโว) เท่านั้น

ดังนั้น การศึกษา หลักธรรมในพระพุทธศาสนา หากจะมุ่งยึดเพียงหลักธรรม ที่ตรัสจำเพราะเจาะจง พุทธบริษัท กลุ่มอื่น มาใช้กับ พุทธบริษัทอีกกลุ่ม ก็จะกลายเป็นว่า ใช้หลักพุทธธรรม ไปในทางที่ "ผิดฝาผิดตัว" ได้เช่นกัน

จึงฝากไว้เพื่อพิจารณา ในฐานะเป็นอีกความเห็นหนึ่ง ที่แตกต่าง ครับ

ผมเคยเข้าวัด วัดหนึ่งไปกับครอบครัว และญาติ ๆ เพื่อไปฟัง พระบวชใหม่ ที่เป็นลูกชาย ของญาติในตระกูล ขึ้นแสดงธรรม (เพราะเป็นธรรมเนียมของพระวัดนั้น ว่า พระใหม่ทุกรูป ที่บวชเข้าพรรษา ต้องแสดงธรรมโปรด บิดามารดา และญาติ ๆ ตลอดถึงคนที่มาทำบุญ ทั่ว ๆ ไป ๓ ครั้ง ก่อนสึก)

ปรากฎว่า หลวงพี่ ท่านขึ้นธรรมมาสน์ ก็ร่ายยาวเลยครับ ประมาณว่า ตำหนิติเตียน สตรีตลอดเวลาว่า สตรีเพศเป็นมาร สตรีเพศเป็นเพศที่เป็นพิาเป็นภัยต่าศาสนา เป็นเพศที่ยั่วยวนให้หลงไปในอบายภูมิ ดังนั้น การเข้าไปข้องเกี่ยวกับสตรีเพศนั้น เป็นเรื่องที่เป็นไปในทางบาปกรรม ฯลฯ

   เรียกว่า ตลอดการเทศน์นั้น ตำหนิ สตรีเพศว่า เป็นมารศาสนา ประมาณนั้น ทั้ง ๆ ที่ โยมแม่ โยมน้องสาว พี่สาว โยมซ้อ โยมอาอี๊ โยมอาม่า อาอึ้ม ก็นั่งพนมมือฟังอยู่ด้วย

ผมซึ่งเป็นโยมญาติ ( ต่างกับญาติโยมไหม?) ที่สนิทสนมกับพระใหม่มาก ๆ คนหนึ่ง หลังจากท่านเทศน์จบ ก่อนกลับบ้าน ก็ตามไปถึงกุฏิ และไถ่ถามว่า กันณ์เทศน์ท่านได้แต่ใดมา พระนวกะ (พระบวชใหม่) ก็ตอบว่า หลวงพี่ พระพี่เลี้ยงท่านให้มา

หลังจากวันนั้น ผมก็หมั่นเข้าวัดนั้นเป็นประจำ แม้ไม่ใช่วัดพระ หมั่นไปสนทนาธรรม กับพระพี่เลี้ยงรูปนั้น และเสนอ ข้อคิดเห็น คล้าย ๆ กับที่ผมเสนอไปแล้วข้างบนนั้น ว่า "หลักธรรม ในพุทธศาสนานั้น น่าจะมีอีกมากมายที่พระพุทธองค์ ทรงตรัสสอน เพื่อให้ประชาชน ส่วนใหญ่ของโลกนี้ ที่ยังเป็นฆราวาส ได้มีชีวิอยู่อย่างมีความสุข หากพระคุณเจ้าจะกรุณานำมาเทศนาสอนบ้าง ก็เชื่อว่า จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง" (ทำนองว่า ขอร้อง หรืออาราธนา ให้พระได้แสดงธรรม โปรดฆราวาส ให้ถูกจุดประสงค์ ของพระพุทธองค์ บ้าง ในกรณีที่จะสงเคราะห์ฆราวาสผู้ครองเรือนอยู่ ตามปกติวิสัย)

ปรากฎว่า ตลอดพรรษา หลังจากวันนั้น ไม่มีพระใหม่รูปไหน เทศน์เรื่อง "สตรี หรือบุตร ภรรยา" เป็นพิษเป็นภัย ต่อศาสนา ต่อพรหมจรรย์ ในศาสนา โดยที่มีคนมาฟังเยอะ ๆ ทั้งหญิงทั้งชาย ฯลฯ อีกเลย

หลังออกพรรษา พระที่เป็นญาติผมก็ลาสิกขา และยังคงหมั่นไปกราบ หลวงพี่พระพี่เลี้ยง อยู่เป็นประจำ หลาย ๆ ครั้งก็ชวนผมไป ผมก็ไปกราบท่านอยู่เรื่อย ๆ แต่ไม่บ่อยเหมือนญาติผม จนกระทั่ง ปัจจุบัน ท่านมีสมณศักดิ์ เป็นพระราชาคณะชั้นสูง ๆไปแล้ว (เป็นท่านเจ้าคุณฯ)

ไม่เคยคิดว่า บังอาจสอนพระครับ และพระเองท่านก็ไม่เคยคิดว่า เราซึ่งเป็นญาติโยมไปสอนท่าน แต่ท่าน มองว่า เราไปอาราธนา ให้ท่านเมตตา สอนธรรมะ อันเป็นประโยชน์โดยตรง กับวิถีชีวิตแห่งฆราวาส เท่านั้น

ในส่วนของการฝึกฝนตบะ ทางธรรม เพื่อแผดเผา เอาชนะกิเลส อันเกิดจากเพศรส อันเป็น หินะภาโว หรือเป็ศที่ต่ำทราม อันอาจจะเป็นภัย ต่อพรหมจรรย์ ของพระสงฆ์นั้น ท่านก็ไปสอนกันเองภายใน เฉพาะพระด้วยกันเท่านั้น ก็ถือว่าได้ประโยชน์ และไม่ทำลายจิตใจ ของญาติโยม ที่เป็นสตรีเพศ ซึ่งรวมถึง สตรีผู้เป็นแม่ ด้วย

ดังที่ผมได้ รับความเมตตา จากท่านเจ้าคุณรูปนั้นท่านกล่าวว่า ...ธรรมะในพุทธศาสนา บางครั้ง ก็มีลักษณะ เป็นคล้าย ๆ คัมภีร์อุปนิษัท ของพราหมณ์อยู่บ้างเช่นกัน ก็คือ ต้องถ่ายทอดกันเฉพาะตน ๆ ในที่ ที่สมควร (เช่นเรื่อง อาบัติของพระ หรือ หลักการชนะกิเลส ชนะกามารมณ์ ในเพศบรรพชิต ด้วยวิธีการต่าง ๆ ) เพียงแต่ ธรรมะของพระพุทธเจ้า ไม่เหมือนพระเวทของพราหมณ์ ก็ตรงที่ เราถ่ายทอดแต่สิ่งดีงามงาม เรางดเว้น การถ่ายทอด เรื่องอาคมขลัง อาถรรพ์มนตรา หรือสิ่งที่เป็นไปในลักษณะอาถรรพ์ต่าง ๆ ที่ต้องพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เบื้องบน มาให้คุณ หรือให้มาลงโทษ แก่เรา หรือแก่ผู้อื่น ตามคำสวดอ้อนวอน ฯลฯ.....

และดูเหมือน ท่านเจ้าคุณ (เดี๋ยวนี้เป็นชั้นธรรมแล้ว) ท่านจะเมตตาผม เป็นกรณีพิเศษอยู่บ้างเหมือนกัน บางครั้ง ท่านก็มาที่บ้านเลย ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้นิมนต์ (ท่านให้ลูกศิษย์โทรล่วงหน้า ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น) ท่านอ้างว่า โยม (คือผม) ยังมีกิเลส เป็นหน้าที่ของอาตมา ที่จะต้องหมั่นมาหาบ่อย ๆ หากโยมไม่ไปวัด อาตมาก็จะมาบ้านโยมนี่แหล่ะ    ดังนั้น ก็ให้เลือกเอา ว่าจะไปวัด (ซะดี ๆ) หรือจะให้อาตมา มาหาที่บ้าน

     ท่านเจ้าคุณ ท่านไม่ธรรมดาเลยนะครับ เมตตาสูงมาก   ดังนั้น ผมก็เลยได้มีโอกาส ไปวัดบ้าง ท่านเจ้าคุณมาที่บ้านบ้าง ท่านขอให้ช่วยขับรถ พาท่านไปกิจนิมนต์ ในจังหวัดใกล้เคียงบ้าง เพื่อตรวจตราดูแล พระในปกครองของท่าน ซึ่งมีหลาย ๆ จังหวัด เพื่อที่จะได้สนทนากัน ในเรื่องราวต่าง ๆ

   ผมก็คิดว่า เป็นโชคดีนะครับ ไม่ได้ถือว่า ถูกพระเรียกใช้ให้ไปขับรถหรอก เพราะ วันไหนที่ท่านให้ผมขับรถให้ท่าน (รถท่านบ้าง รถผมบ้าง) ท่านก็จะไม่อนุญาต ให้ศิษย์ หรือคณะผู้ติดตามคนอื่น ๆ ติดตามเลย ท่านก็จะได้มีโอกาส ถ่ายทอดคัมภีร์ "อุปนิษัท" ตามแบบฉบับ ของคณะสงฆ์ไทย อันว่าด้วยเรื่องราวต่างๆ ที่ชาวบ้าน ทั่ว ๆ ไป มักจะยังไม่รู้ ว่าวงการพระ ท่านยังมีอะไร ๆ ที่มหัศจรรย์พันลึกมาก ๆ ทีเดียว ทั้งพระป่า และเมือง

    ท่านเป็นพระนักปกครอง ท่านย่อมรู้อะไรลึก ๆ เกี่ยวกับพระ เป็นธรรมดามาก ๆ ครับ

แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 54 13:16:32

จากคุณ : รถเรณู

เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 54 12:27:22

ความคิดเห็นที่ 16

        วิปัสสนูปกิเลส หรืออุปกิเลส ๑๐ แห่งวิปัสสนา หมายถึง
สิ่งที่ทําให้ใจขุ่นมัวหรือหลง จึงทําให้รับธรรมไม่ได้ หรือเป็นไปได้อย่างยากลำบากยากยิ่ง  กล่าวโดยย่อก็คือ....
-กิเลสที่เกิดขึ้นมาจากการปฏิบัติธรรม หรือกำลังศึกษาธรรมนั่นเอง
เป็นกิเลสชนิดที่ทําให้ติดได้อย่างเหนียวแน่นและยาวนานและให้โทษรุนแรงได้ เกิดขึ้นระหว่างช่วงการปฏิบัติหรือความเข้าใจในธรรม ที่ยังไม่พร้อมบริบูรณ์ จึงไปติดอยู่ในผลอย่างผิดๆคือติดเพลิน
หรือมิจฉาญาณด้วยความเข้าใจยังไม่ถูกต้องหรืออวิชชาเป็นเหตุนั่นเอง

      และถ้าไม่รู้ระลึกเลยโดยไม่แก้ไขแล้วก็จักติดอยู่ที่นี่ ทำให้ไม่สามารถเข้าไปถึงปัญญาชอบ(สัมมาญาณ)อย่างแท้จริงได้เลย
และเมื่อไม่แก้ไขย่อมส่งผลร้ายตามมา คือ ก่อให้เกิดผลร้ายทั้งทางจิต เช่น ...

   ...หดหู่   และบางครั้งก็ขี้โกรธ โมโหง่าย อะไรมาขัดใจเล็กน้อย ก็น้อยใจบ้าง โมโหบ้าง หรืออาจวิกลจริต วิปลาส และทางกาย เช่น เจ็บปวด, เจ็บป่วยต่างๆ ตามมาได้อย่างคาดคิดไม่ถึง

   และเมื่อเกิดผลร้ายขึ้นก็ยังไม่รู้ตัวอีกเสียด้วยว่า เป็นเพราะปฏิบัติผิดด้วยอวิชชา คือความไม่รู้ของตน ยังหลงผิดอยู่นั่นเอง

    พึงระลึกว่าเกิดแต่การศึกษาและปฏิบัติผิด อย่างไม่ถูกต้อง,แล้วไม่แก้ไขนั่นเอง    แต่เป็นเพราะอวิชชา คือความไม่รู้ จึงไปติดเพลิน,เพลิดเพลินเสียแต่ในผลคือความสุข,สงบ,สบายต่างๆที่เกิดขึ้นจากฌาน,สมาธิ ที่ยังไม่ถูกต้อง จึงยังให้เกิดวิปัสนูปกิเลสเหล่านี้ขึ้นนั่นเอง กล่าวคือก่อให้เกิดอาการต่างๆที่เรียกกันทั่วไปว่า ติดสุข ติดนิมิตหรือติดโอภาส ติดปีติ ติดสงบ ติดสบาย ติดผู้รู้ ติดแช่นิ่งอยู่ภายในหรือจิตส่งในโดยไม่รู้ตัว ขึ้นนั่นเอง

         ถ้ากล่าวกันอย่างเน้นชัดแล้วก็กล่าวได้ว่า วิปัสสนูปกิเลส
ก็คือการศึกษาและปฏิบัติแต่หลงติดอยู่กับความไม่รู้จริง หรือช่วงที่กำลังศึกษาธรรมะ และปฏิบัติ แต่ไปไม่ถึงไหน เพราะหลงเน้นอยู่จนเสียการ นั่นเอง

      ขาดการพิจารณาโดยปัญญาเท่าที่ควร จึงเกิดการไปติดเพลินในผลที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งด้วยความไม่รู้ด้วยอวิชชานั่นเอง     จึงขาดการปล่อยวาง จึงมีแต่ความฮึกเหิม ราวกับว่าจิตแกร่งจนกำเริบกลายเป็นอวดเก่ง ฯ.

    ดังนั้นผู้ที่ศึกษาและปฏิบัติ โดยขาด ปัญญา มีวิปัสสนาพิจารณาในธรรมหรือโยนิโสมนสิการอย่างจริงจัง ก็เป็นกันทุกราย มากน้อยต่างกันไปเท่านั้นเอง และเป็นไปโดยไม่รู้ตัวเสียด้วย

     ต้องพิจารณาสำรวจตัวเองโดยแยบคายจริงๆ ถ้าไม่แยบคายแล้วถึงพิจารณาอย่างไร ก็ไม่เกิดปัญญาเข้าใจขึ้นได้   จนถึงขั้นเสียผู้เสียคน เป็นไปดังที่หลวงปู่เทส เทสก์รังสี และหลวงปู่ดูลย์ อตุโล ได้กล่าวไว้
         "อุปกิเลส ๑๐ นี้มิใช่จะเป็นโทษแก่วิปัสสนาเท่านั้น
ยังสามารถทำให้เกิดวิปลาสต่างๆ จนต้องเสียผู้เสียคนไปก็ได้
เรื่องทั้งนี้เคยมีมาแล้วในอดีต หากอาจารย์ผู้สอนไม่เข้าใจ
มุ่งส่งเสริมศิษย์ให้ยึดเอาเป็นของจริงแล้ว ก็จะทำให้ศิษย์เสียจนแก้ไม่ตก........"
             (จาก โมกขุบายวิธี   โดย หลวงปู่เทส เทสก์รังสี)

        "เจ้าวิปัสสนูปกิเลสนี้ มีอิทธิและอํานาจ จะทําให้เกิดความน้อมใจเชื่ออย่างรุนแรงโดยไม่รู้เท่าทันว่าเป็นการสําคัญผิด ซึ่งเป็นการสําคัญผิดอย่างสนิทสนมแนบเนียน และเกิดความภูมิใจในตนเองอยู่เงียบๆ บางคนถึงสําคัญตนว่าเป็นพระพุทธเจ้าองค์หนึ่งด้วยซํ้า บางรายสําคัญผิดอย่างมีจิตกําเริบ ยโสโอหัง หรือถึงขนาดที่เรียกกันว่าเป็นบ้าวิกลจริตก็มี "

            (จาก อตุโล ไม่มีใดเทียม หน้า๑๑๙ )

        วิปัสสนูปกิเลส หรือ อุปกิเลสนี้ ดูจากหัวข้อทั้ง ๑๐ แล้ว หากดูอย่างไม่พิจารณา ดูแต่เพียงจากสภาพของชื่อ เมื่อดูแล้วรู้สึกราวกับว่าน่าชื่นชมน่ายินดี ชื่อไปเหมือนข้อธรรมสําคัญๆทางพระพุทธศาสนา   แต่กลับหมายถึงการปฏิบัติแบบผิดๆที่เป็นโทษ ความหมายตรงข้ามกับข้อธรรมนั้นๆ เกิดความหลงผิด, เข้าใจผิดคิดว่า ตนประสพความสําเร็จ หรือบรรลุมรรคผลขั้นใดขั้นหนึ่งแล้ว

    มักเกิดขึ้นจากผลของการ ศึกษาปฏิบัติอย่างผิดๆ ขาดการวิปัสสนาให้เกิดปัญญา จึงพาให้เกิดการทะนงตน(มานะ)และหลงผิด หลงยึดด้วยทิฏฐุปาทานหรือสีลัพพตุปาทานโดยไม่รู้ตัว และบังเกิดผลร้ายบางประการ ทั้งต่อกายและจิตตน ตลอดจนบุคคลรอบข้างอย่างรุนแรง และทำให้ไม่สามารถดําเนินก้าวหน้าต่อไปใน "วิปัสสนาญาณ" อันถูกต้องดีงามได้

        อุปกิเลส๑๐แห่งวิปัสสนา มี ๑๐  ข้อ แต่จะยกมา ๒ ข้อ ที่อาจจะเกี่ยวเนื่องกับ ลักษณะ-อาการของท่านเจ้าของกระทู้ ในขณะนี้เท่านั้น คือ

                ปีติ - ความอิ่มใจ

ความอิ่มเอิบ ซาบซ่าน อันเกิดขึ้นทั้งต่อกายและใจอันได้จากการศึกษาและปฏิบัติ ปีติมีอยู่ ๕ แบบซึ่งก่อให้เกิดความอัศจรรย์ ความสุข ความสบาย ความพิศวง พึงพอใจ หรือ ลุ่มหลง
แปลกใจ    ทําให้หลงใหลอยู่ในเวทนาของสังขารขันธ์ชนิดนี้ว่าเป็นของดีของวิเศษ โดยลืมตัวเพราะอวิชชาความไม่รู้ว่าเป็นธรรมชาติธรรมดาๆ อันพึงเกิดแก่ผู้ปฏิบัติถูกต้องทั่วๆไปเป็นธรรมดา จึงเกิดการติดเพลิน

     สิ่งนี้เป็นเพียงแค่ทางผ่านของฌานสมาธิ อันบังเกิดแก่ทุกผู้นาม
ทุกเผ่าพันธ์ ทุกชาติ ทุกศาสนา อันมีมาแต่ก่อนพุทธกาลเสียอีก ( ติดปีติ-สุข ) ทำให้เกิดอาการที่เรียกกันว่า ติดปีติ กล่าวคือ มีอาการจิตส่งไปภายในตน ไปคอยจ้องเสพความอิ่มเอิบต่างๆเสมอๆอยู่เนืองๆทั้โดยรู้ตัวและโดยไม่รู้ตัว


          ญาณ - ความรู้หรือปัญญา

    แต่ญาณในวิปัสสนูปกิเลสหมายถึงเป็นมิจฉาญาณนั่นเอง
(ยังไม่ได้หมายความว่า จะมีญาณวิเศาใด ๆ หรอกนะ) คือเป็นความรู้หรือความเข้าใจแบบผิดๆ เป็นเพียงความรู้สึกว่าตนเองมีภูมิรู้ภูมิธรรมหรือความรู้ความเข้าใจสิ่งต่างๆหรือธรรมต่างๆแจ่มแจ้งดีแล้ว ถูกต้องถ่องแท้แล้ว หรือเกิดจาก....

นามนิมิต (คือวามคิดหรือความรู้ที่ผุดแสดงขึ้นในใจ อันเกิดแต่ใจหรือสัญญาของตนเองเป็นสำคัญ มิได้เกิดแต่ปัญญาหรือเป็นไปตามหลักเหตุผล)
เสียงนิมิต (เสียงที่ผุดขึ้นได้ยินแก่เขา อันเกิดแต่ใจหรือสัญญาของเขาเองเป็นสำคัญ)    แต่เกิดแต่ความเข้าไม่ถูกต้องหรือมิจฉาญาณ แล้วน้อมเชื่อด้วยอธิโมกข์

    ดังนั้นเมื่อคิดว่ามีความรู้ความเข้าใจจากมิจฉาญาณดังกล่าว จึงทำให้เข้าใจผิด หรือคิดว่าได้มรรคผลใดแล้ว จึงทําให้เกิดทิฏฐิ
ไม่รับฟังความคิดความเห็นจากผู้รู้หรือผู้อื่นที่แนะนําข้อผิดพลาดได้ เพราะหลงคิดและเข้าใจไปว่าตนเองเข้าใจถูกต้องแล้วอย่างแรงกล้าด้วยอธิโมกข์ นั่นเอง,

   เมื่อผู้ใดพูดก็โกรธหรือไม่รับฟังไปพิจารณา แล้วยังไปต่อยอดความไม่พอใจ หรือความโกรธนั้น ดดยประการต่าง ๆ มากขึ้นอีก ทําให้การเจริญวิปัสสนาในธรรมต้องสะดุดหยุดชงักไปโดยไม่รู้ตัว

   และเพราะญาณความเข้าใจนั้นไม่ถูกต้อง อันยิ่งทำให้การปฏิบัติผิดไปจากแนวทางและจุดมุ่งหมายอันคือนิโรธ อันมักเกิดขึ้นเป็นประจําในการปฏิบัติ, ไปยึดติดแต่ปัญญาความรู้ความเข้าใจ(ญาณ ที่ผิด ๆ หรือมิจฉาญาณ) ที่เกิดขึ้นจนขาดการปฏิบัติ,

    หรือเมื่อญาณความเข้าใจนั้นไม่ถูกต้องและไปยึดปฏิบัติตามเข้าจึงเกิดการออกนอกลู่นอกทางเป็นโทษโดยไม่รู้ตัวด้วยอวิชชา   ทำให้เกิดอาการติดผู้รู้ หรือมิจฉาญาณ คือยึดมั่นเชื่อถือในความเชื่อหรือปัญญาที่เกิดขึ้นอย่างผิดๆขาดปัญญา และเป็นอย่างงมงายถอนตัวไม่ขึ้น

    ปล. ยกตัวอย่างมาให้ดู เพียง ๒ ข้อนะครับ ส่วนข้ออื่น ๆ อีก ๘ ข้อ ก็ลองไปหาดูนะครับ ท่านเจ้าของกระทู้ กำลังเป็นผู้เริ่มมีความสนใจศึกษาธรรมะ ก็คงหาได้ไม่ยากนัก และหวังว่า หากศึกษาให้ถ่องแท้ และพินิจพิจารณา ให้ดี ๆ โดยลด ทิฏฐิ มานะ และความขุ่นหมองใจ เอาไว้ก่อน ก็จะเกิดประโยชน์ มากทีเดียว

แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 54 02:55:13

จากคุณ : รถเรณู

เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 54 02:40:28