ความคิดเห็นที่ 1 ใช่แล้ว  ทุกๆอย่างก็ล้วนเป็นอนัตตาทั้งนั้น  ... ถ้าเมตตตาเป็นตัวตน แล้วจะเป็นตัวตนของใคร ? ของคุณหรือของผม หรือของช้าง ม้า ฯ ที่ไหน ? ถ้าเป็นเมตตาเป็นตัวตนของผมแล้วตัวตนของผมจะมีลักษณะยังไงกัน ? จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 09:51:37

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อกิเลสเบาบาง เมตตาก็ปรากฎออกมาเอง ไม่ต้องบังคับ ไม่ต้องพยายาม และไม่เนื่องด้วยอุปาทาน ไม่อย่างนั้น คงไม่มีการโปรดสัตว์ให้พ้นจากความเห็นผิด แต่ว่าความสงสาร เช่น เห็นขอทาน เห็นหมาตกยาก ฯลฯ แล้วสงสาร พลอยทำตัวเองให้เศร้าหมอง เหตุเพราะ ยังประกอบด้วยความเห็นผิด ยังคลุกข้องอยู่ด้วยอารมณ์ แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังดีกว่าคู่แฝดของมันมากโข คือ ความเหี่ยมโหด จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 10:09:34

ความคิดเห็นที่ 3 ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตาก็จริง แต่ว่าในบรรดาธรรมเหล่านั้น ธรรมที่ประกอบด้วยกุศลนั้น "เป็นประโยชน์"ครับ ดังนั้น มันก็ตรงไปตรงมา สมเหตุสมผลว่าทำไม เราถึงต้องเลือกกุศล มากกว่า อกุศล จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 10:30:41

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ^ ถ้าตีความจากที่คุณ saengdaed พูดมา แสดงว่า เมตตาเป็นธรรมชาติของธรรมแบบนั้นหรือเปล่าครับ? (งงๆ) หรือ ความหมายที่แท้จริงมันคือ ในเมื่อเรารู้ว่าทุกสิ่งเป็นอนัตตาแล้ว เราก็ไม่ควรยึดติดกับอะไรเลย ไม่ว่าจะเมตตา หรือ โทสะ (กิเลส) เมื่อจิตไม่ยึดติดกับอะไรแล้ว ก็เท่ากับไม่สุข ไม่ทุกข์ แบบนั้นหรือเปล่าครับ? แล้วการที่คนเรามีรักต่อกัน เช่น พ่อรักลูก รักแฟน รักสามี รักลูก รักเพื่อน ฯลฯ รักพวกนี้มันมีทั้งกิเลส และ เมตตาปนๆ กันไป ถ้าจะถามว่า เราควรจะรักแบบไหน? ถึงจะทำให้เราทุกข์ได้น้อยที่สุด คำตอบมันน่าจะเป็น รักแบบเมตตา น่าจะทำให้ทุกข์น้อยที่สุด อย่างนั้นหรือเปล่าครับ? สุดท้ายแล้วไม่ว่ารักแบบไหน ในเมื่อยังมีรัก มีห่วง มันก็คือทุกข์ใช่ไหมครับ? เพียงแต่การทำจิตในเป็นกุศล คือรักเขาแบบเมตตา มันก็ยังดีกว่าทำจิตในเป็นอกุศล หรือรักเขาแบบกิเลสตัณหา แล้วเป็นไปได้ไหมครับที่สุดท้ายแล้วเราไม่ยึดติดอะไรแล้ว แต่ยังมีจิตคิดเมตตากับลูก กับแฟน กับพ่อ กับแม่ กับเพื่อน กับเพื่อนร่วมโลก ... แบบนี้มันยังคือการยึดติดไหมครับ? (งงไหม ผมก็ยังงงๆ อยู่เลย)หรือ นี่คือธรรมะ(ความเป็นจริง)ของจิตที่ไม่ยึดติดอะไรแล้ว? จากคุณ : IT Boys เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 10:32:04

ความคิดเห็นที่ 5 น่าสนใจๆ ถ้าอ่านจากที่คุณ Generals บอกมา แสดงว่า เรารู้ว่าอารมณ์ ความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็น กุศลจิต (รักเมตตา (เมตตา) / ความกรุณา /ยินดียินชอบ (มุทิตา)ฯ ) หรือ อกุศลจิต (รักชอบ / โกรธ / เศร้าใจ ฯ) ทั้งหมดนี้เป็นอนัตตาคือไม่เที่ยง และไม่ใช่สิ่งมีตัวตน ไม่ใช่สิ่งที่ควรยึดติด แต่เราเลือกที่จะยึดติดกับกุศลจิตมากกว่าไปยึดติดกับอกุศลจิต อย่างนั้นใช่หรือเปล่าครับ? แล้วการยึดติดในกุศลจิตนั้นที่ว่าเป็นประโยชน์ ประโยชน์ที่ว่านี่หมายถึงอะไรครับ? ... ประโยชน์นี้ใช่ประโยชน์ที่จะเป็นปัจจัยที่ทำให้จิตได้พบกับการปล่อยวางที่แท้จริงหรือเปล่าครับ? เช่น อย่างผมเอง ผมก็ยังยึดติดกับความใคร่รู้ในธรรมะ เลยยังมีเรื่องที่สงสัยอีกเยอะ แต่เมื่อคลายความสงสัยนั้นลงแล้ว (คือได้คำตอบที่ตอบความสงสัยในใจได้แล้ว) ผมก็สบายใจและไม่สงสัยอีกในธรรมนั้นอีก หมายความว่า นั่นคือประโยชน์ของการยึดติดในกุศลจิตที่อยากจะรู้ในธรรมะ คือ ได้เข้าใจธรรมนั้นๆ ที่จะเป็นปัจจัยให้จิตรู้จักการปล่อยวาง และเช่นเดียวกับการยึดกับกุศลจิตอื่นๆ ประโยชน์มันคือปลายทางที่ทำให้จิตรู้จักปล่อยวาง ใช่หรือเปล่าครับ? แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 54 10:48:52 จากคุณ : IT Boys เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 10:45:39

ความคิดเห็นที่ 6 ............ แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 54 15:30:09 จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 11:34:14

ความคิดเห็นที่ 7 เมตตาเป็นความรักที่เป็น กุศล รัก(เปม์-ไม่แน่ใจสะกดถูกรึเปล่า) เป็นความรักแบบ หลง (กิเลส) เรียกว่าความรัก แต่เป็นคนละแบบ คนละตัวกัน พรหมวิหาร 4 นั้น ประกอบด้วย เมตตา-อยากให้เขามีความสุข กรุณา-อยากให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ มุฑิตา-ยินดี-ยินร้ายในการกระทำ อุเบกขา-ละทิ้งความยินดี-ยินร้ายนั้น อุเบกขานั้น ปลอยวางทั้ง กุศล และ อกุศล ไ่ม่ยินดี ยินร้าย ทั้งบาปและบุญ ไม่เอาอะไรมายึดติดในใจใดๆ อีก จากคุณ : Nirvanastream.com (สวรรค์รำไร) เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 12:10:06

ความคิดเห็นที่ 8 "รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันใดมีอยู่ในเมตตาฌานนั้น บุคคลนั้นพิจารณาเห็นธรรมเหล่านั้น โดยความเป็นของไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นดังโรค เป็นดังหัวฝี เป็นดังลูกศร เป็นของทนได้ยากเป็นของเบียดเบียน เป็นของไม่เชื่อฟัง เป็นของต้องทำลายไป เป็นของว่างเปล่าเป็นของไม่ใช่ตน" อ่านทั้งหมดใน พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑ อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต เมตตาสูตรที่ ๒ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=21&A=3587&Z=3612&pagebreak=0 ศึกษาอรรถกถาอธิบาย :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=21&i=126 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 12:53:53

ความคิดเห็นที่ 9 --------------- ตอบท่านเจ้าของกระทู้ ว่าด้วยความรัก...ความรักจากกิเลสเป็นอนัตตา แล้วจากเมตตาหละ? เป็นอนัตตาไหม?       --------------- รัก และเมตตา หรือความรู้สึกอื่นๆ  เป็นอารมณ์ที่เกิดกับจิต  เรียกว่า เจตสิก(ประกอบด้วย เวทนา(ความรู้สึกสุข ทกข์ เฉยๆ)  สัญญา(ความจำ) สังขาร(ความคิด)   เจตสิก จะมีลักษณะเป็นกุศล อกุศล และ กลางๆ  (แต่สิ่งที่เกิดในโลกทั้งหมด เกิดดับ ไม่มีความคงทน พอจะเรียกได้ว่า ตัวตน) ผมอ่านเจอในหนังสือธรรมะประยุกต์เล่มหนึ่ง เขาบอกว่าความรักมีแดนเกิดจาก 2 แห่ง คือ โลภะ/ราคะ (กิเลส) - อกุศลจิต กับอีกแดนคือ เมตตา - กุศลจิต --------------------- ครับ กิเลสมีเกิดก็มีดับ มีการเปลี่ยนแปลง เป็นอนัตตา แล้วเมตตาหละครับ? เมตตาก็เป็นอนัตตาเหมือนกันใช่ไหม? --------------------- ตอบตอนแรกแล้วนะครับ ทีนี้ผมสงสัยว่าเมื่อทุกอย่างเป็นอนัตตาแล้ว ความรักจากทั้งกิเลส และความรักจากเมตตา ทั้งสองก็ทุกข์เหมือนกัน คือมีการเปลี่ยนแปลง แล้วอย่างนี้การมีความรักแบบเมตตานั้นมีทำไมในเมื่อมีแล้วมันก็ทุกข์?? หรือ มันให้ทุกข์น้อยกว่า?? ------------------------------ ลักษณะไตรลักษณ์ คือ  อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา ทุกขัง หมายถึง ทนอยู่ไม่ได้ ต้องสลายไป รัก เกิดจาก ความรู้สึกมีตัวตน พอใจสิ่งสิ่งที่ปรารถนา   เมื่อสิ่งที่ปรารถนาหรือความรู้ตัวตนของจิตเปลี่ยนไป  จึงเป็นทุกข์ เมตตา อาจเกิดจากจิตที่ยังหลงผิดว่ามีตัวตน  หรือ เกิดจากจิตที่ไม่มีความหลงแล้ว     เป็นความปรารถนาดีต่อคนอื่น  ไม่ได้เพื่อความพอใจของตัวเอง แต่ถ้าเกิดจากคนที่ยังหลงอยู่อาจจะทำให้เกิดทุกข์ เมื่อเหตุการณ์ไม่เป็นอย่างคิด  ต้องรู้จักใช้พระธรรมให้ครบถ้วน คือ  เมตตา  กรุณา มุทิตา อุเบกขา   เมื่อเมตตาแล้วช่วยไมได้ ก็ต้อง รู้ว่าสัตว์ย่อมเป็นไปตามกรรม บางอย่างเราก็ช่วยไม่ได้  ก็ต้อง อุเบกขา จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 13:40:02

ความคิดเห็นที่ 10 ...              สัพเพ ธรรมา อนัตตา                                             ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 14:59:59

ความคิดเห็นที่ 11 ...........สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์  สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา           ทั้ง ความรัก (ราคะ) และ เมตตา เป็น อนัตตา  แต่เราต้องรู้ว่าสิ่งไหนมีประโยชน์ สิ่งไหนมีคุณค่า พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ ก็ยังใช้พรหมวิหาร ๔ คือ มีความเมตตาต่อผู้อื่น แต่ท่านจะรู้ว่าเมื่อช่วยผู้อื่นเรียบร้อย (มีทั้งกรุณา มุทิตา) ต้องวางเฉยไม่ไปยึดมั่นถือมั่น (อุเบกขา)           คนทั่วไปที่ยังมีกิเลสอยู่ก็มีทั้งความ อยากทำดี และอยากทำไม่ดี เมื่อปฏิบัติธรรมก็ต้องเริ่มจากละ ความอยากทำไม่ดีก่อน แต่คงความอยากทำดีไว้จนเมื่อทำดีช่วยเหลือผู้อื่นจนพอใจแล้ว จึงละทั้งความดีและไม่ดี วางอุเบกขาแล้วปรินิพพาน            พระอรหันต์จะต้องเรียนรู้ว่าสิ่งไหนมีประโยชน์สิ่งไหนไม่มีประโยชน์ ต้องเลือกละสิ่งไม่มีประโยชน์ก่อน ใช้สิ่งที่มีประโยชน์เพื่อช่วยโลก ช่วยหมู่ชนให้พ้นจากกิเลสก่อน  ถ้าเห็นว่าทุกสิ่งเป็นอนัตตา แล้วไม่ต้องทำอะไรเลย นั่นเป็น มิจฉาทิฏฐิ แล้วครับ   แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 54 23:01:41 จากคุณ : ชนาธิป - พุทธแท้ เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 22:54:51

ความคิดเห็นที่ 12 สาธุกับทุกความเห็นครับ อธิบายกันได้แจ่มแจ้งทุกคนเลยครับ สาธุๆ จากคุณ : IT Boys เขียนเมื่อ : 17 ธ.ค. 54 23:16:48

ความคิดเห็นที่ 13 "แล้วเป็นไปได้ไหมครับที่สุดท้ายแล้วเราไม่ยึดติดอะไรแล้ว แต่ยังมีจิตคิดเมตตากับลูก กับแฟน กับพ่อ กับแม่ กับเพื่อน กับเพื่อนร่วมโลก ... แบบนี้มันยังคือการยึดติดไหมครับ?" ตอบ อย่ารักแบบยึดติดในฐานะสิครับ เพราะฐานะเป็นของไม่เที่ยง ไม่มีตัวมีตน ไม่ได้เป็นความจริงตลอดไป ถ้าไปรักแบบยึดติดกับฐานะที่มันเป็นของไม่เที่ยง ใจก็ต้องทุกข์ เพราะฐานะมันไม่มีตัวมีตนให้ยึดถือมั่นหมายได้อย่างแท้จริงนะครับ เดี๋ยวฐานะมันก็เกิด เดี๋ยวฐานะมันก็ดับ ที่รักในฐานะนำทุกข์มาให้มากๆอีกอย่างก็เพราะมันพาอุปปาทานมาด้วย อุปปาทานว่า คนที่เป็นฐานะแฟนกัน ก็ต้องแสดงความรักกันอย่างนั้นอย่างนี้สิ ถ้าไม่แสดงอย่างนั้นก็แปลว่าเธอไม่รักเรานะ...ทุกข์ไหม อุปปาทานว่า คนที่เป็นฐานะพ่อแม่ ก็ต้องรักลูกแบบนั้นแบบนี้สิ ต้องทำกันอย่างนั้นอย่างนี้สิ ถ้าไม่แสดงอย่างนั้นก็แปลว่าพ่อแม่ไม่รักลูกนะ...ทุกข์ไหม แล้วรักอย่างไม่ยึดในฐานะเป็นอย่างไร จะไม่มีอุปปาทานหรือไง ก็รักด้วยเห็นความจริงว่าใดในโลกไม่มีตัวตนอยู่จริง ที่มีอยู่จริงก็คือจิตแต่ละดวงและก็บุญบาปของแต่ละคน ที่เคยมีกรรมสัมพันธ์กัน ก็ย่อมต้องเวียนว่ายตายเกิดมาเจอกันในฐานะนั้น ฐานะนี้ เมื่อหมดบุญหมดบาปต่อกัน ก็ต้องจากกันไป ฐานะนั้นฐานะนี้ก็หมดกันไป แต่ที่แน่ๆ ทุกคนไม่ว่าจะเรียกว่าพ่อแม่ เพื่อนสนิท แฟน ศัตรู ก็ย่อมมีสิ่งนึงที่เหมือนกันคือทุกข์ทนในโลกใบนี้เหมือนกัน ไม่มีใครดีกว่ากัน เลวกว่ากัน หรือเสมอกัน ต่างคนก็ต่างทุกข์กันไปตามบุญบาปที่แต่ละคนเคยทำมา รักแบบนี้ไม่มีอุปปาทาน เพราะไม่ยึดในฐานะ ยึดแต่ในความจริงที่พระพุทธเจ้าสอนอย่างเดียวว่าทุกคนที่เกิดมาทุกข์เหมือนกันหมด สมควรได้รับความรักความเมตตา ความกรุณา ความมุฑิตา ความอุเบกขา จากเราเหมือนกันหมด รักแบบนี้ไม่มีกิเลส ตัณหา อุปปาทาน อกุศลกรรม รักแบบนี้จึงไม่สร้างทุกข์ใจ จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 54 10:14:19