ความคิดเห็นที่ 1 ชีวกเรียนหมออยู่ ๗ ปี ชักคิดถึงพ่อ คิดถึงบ้าน จึงเข้าไปเรียนถามอาจารย์ว่าเมื่อไหร่จะเรียนจบหลักสูตรซะที ตนอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว อาจารย์บอกว่า วิชาการแพทย์เรียนเท่าไรไม่รู้จบ แต่ถ้าเธอจะกลับบ้านก็ต้องทดสอบก่อนว่าเธอมีความรู้พอที่จะไปรักษาคนหรือยัง ว่าแล้วอาจารย์ก็บอกให้ชีวกออกจากรั้วมหาวิทยาลัย เข้าป่าไปสำรวจดูว่าต้นไม้ต้นไหนที่เปลือกรากหรือใบใช้ทำยาไม่ได้ ให้เอาตัวอย่างกลับมาให้อาจารย์ กำหนดระยะเวลาสำรวจ ๗ วัน นับว่าเป็นข้อสอบไล่ที่ทันสมัยเอาการ ครบ ๗ วัน ชีวกเดินตัวเปล่ากลับมา เรียนอาจารย์ว่าต้นไม้ใบหญ้าทุกชนิดที่เขาพบไม่มีอย่างไหนที่ใช้ทำยาไม่ได้เลย อาจารย์เอื้อมมือมาลูบศีรษะเขาเบาๆ กล่าวว่า “ชีวก เธอเรียนจบหลักสูตรแล้ว กลับไปทำประโยชน์แก่เพื่อนมนุษย์เถิด” เขาเดินทางจากตักสิลา มุ่งหน้ามายังนครราชคฤห์ เสบียงเดินทางหมดระหว่างทางที่เมืองสาเกตรับอาสารักษาเศรษฐีคนหนึ่งที่ป่วยด้วยโรคปวดศีรษะมาเป็นเวลานาน จนหายสนิท ได้รับเงินค่ารักษาเป็นจำนวนมาก ว่ากันว่าหมอชีวกได้ใช้วิธีศัลยกรรมผ่าตัดกะโหลกศีรษะ ทั้งๆ ที่ไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือทันสมัยเหมือนอย่างสมัยนี้ จึงไม่ต้องสงสัยว่าพอเขารักษาเศรษฐีหายจากโรค ชื่อเสียงเขาก็ขจรขจายไปทั่วเมือง ถึงกับลือว่าเขาเป็นหมอเทวดาเอาทีเดียว กลับมาถึงบ้านได้ข่าวว่าเสด็จปู่พิมพิสาร (ความจริงก็ “พ่อ” ของชีวกนั่นเอง) ป่วยเป็นโรคร้ายแรงชนิดหนึ่ง ภาษาบาลีเรียกว่า ภคัณฑลา มีอาการโลหิตไหลหนองไหลออกมาเปื้อนภูษาทรงน่ารังเกียจ ผู้รู้ท่านว่าโรคริดสีดวงทวาร แต่ผมสงสัยว่าพี่แกน่าจะเป็นโรคอย่างว่ามากกว่า ก็เห็นสำส่อนเหลือเกินนี่ครับ หมอชีวกรับอาสารักษาให้จนหายสนิท จึงเป็นที่โปรดปรานมาก ได้รับแต่งตั้งให้เป็น หมอหลวง พร้อมได้รับพระราชทานสวนมะม่วงนอกเมืองให้เป็นสมบัติอีกด้วย สวนมะม่วงหรืออัมพวัน นี่เองที่เขาได้ถวายให้เป็นวัดที่ประทับของพระพุทธเจ้าและพระสงฆ์ในกาลต่อมา หลังจากที่เขาได้ถวายพระโอสถแด่พระศาสดา เมื่อคราวพระองค์ทรงประชวร เมื่อครั้งพระพุทธเจ้าถูกพระเทวทัตคิดร้าย กลิ้งก้อนหินหมายทับพระองค์ แต่ก้อนหินพลาดสะเก็ดหินแตกมากระทบพระบาทจนห้อพระโลหิต พระสงฆ์ช่วยกันหามพระองค์มาพักที่สวนมะม่วงนี่เหมือนกัน เหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นประมาณ ๘ ปีก่อนปรินิพพาน หมอชีวกทราบข่าววิ่งกระหืดกระหอบไปถวายการรักษาพยาบาล ครับ ! นี่คือประโยชน์มหาศาลอย่างหนึ่งที่โสเภณีสร้างไว้แก่พระพุทธศาสนา เธอได้ให้กำเนิดแก่ทารกชื่อ ชีวกโกมารภัจจ์ ผู้ซึ่งทำประโยชน์มากมายแก่พระศาสนาและประชาชนทั่วไปในกาลต่อมา แม้ว่าจะให้กำเนิด “อย่างเสียไม่ได้” ก็ตามที เธอไม่ทำแท้งซะก็นับว่าบุญหนักหนาแล้วละครับ โสเภณีอีกคนหนึ่งที่ทำคุณแก่พระศาสนาที่ควรทราบก็คือ...เสียดาย ตำนานมิได้จารึกชื่อเธอไว้ โสเภณีนิรนาม ผู้นี้โคจรมาเกี่ยวข้องกับพระพุทธองค์หลังจากตรัสรู้ไม่นาน พระองค์เสด็จไปเทศน์โปรดปัญจวัคคีย์ ที่ป่าอิสิปตนะมฤคทายวัน แล้วโปรดยสกุมารพร้อมบริวาร ๕๐ คน เมื่อได้สาวกจำนวน ๖๐ องค์แล้วได้ส่งพวกเธอจาริกไปสั่งสอนประชาชนตามรัฐต่างๆ พระองค์เสด็จมุ่งหน้ามายังตำบลอุรุเวลาเสนานิคม แคว้นมคธ เพื่อโปรดชฎิลสามพี่น้อง นักบวชเกล้าผมที่ประชาชนชาวมคธศรัทธาเลื่อมใส ระหว่างทางทรงพบเด็กหนุ่มเจ้าสำราญ ๓๐ คน เด็กหนุ่มพวกนี้ได้พากันมาปิกนิกพร้อมภริยาของตน หนึ่งในสามสิบนั้นไม่มีภริยา จึงนำโสเภณีคู่ขาคนหนึ่งมาร่วมงานด้วย ขณะที่ทั้งหมดกำลังเล่นสนุกสนานกันอยู่ โสเภณีนิรนามเธอฉวยโอกาส “ยกเค้า” ทรัพย์สินของพวกเขาหลบหนีไป พวกเขาจึงยกขบวนติดตามมาพบพระพุทธองค์ จึงเข้าไปถาม “สมณะ เห็นอิสตรีนางหนึ่งผ่านมาทางนี้ไหม” แทนที่จะตอบว่าเห็นหรือไม่เห็น ทรงย้อนถามว่า “พวกเธอแสวงหาตัวเองจะมิดีกว่าแสวงหาอิสตรีหรือ” วาทะคมคายแฝงด้วยความคิดปรัชญาประโยคเดียวนี้แท้ๆ กระทบความรู้สึกภายในของเด็กหนุ่มเจ้าสำราญพวกนี้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จริงสินะ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพวกเขาได้ “วิ่งไล่” ความสุขในเนื้อหนังอันจอมปลอม ยิ่งวิ่งไล่ก็ดูเหมือนว่ายิ่งห่างไกลความสุขที่แท้จริงออกไปทุกที มีแต่ได้รับทุกข์ถนัดอย่างที่เป็นอยู่ หากหยุดไล่หันมามองที่ตัวเองบ้างบางทีอาจได้พบความสุขที่ตนกำลังไขว่คว้าหาก็เป็นได้ คิดได้ดังนี้จึงนั่งลงสนทนากับพระองค์ท่าน พระองค์ได้แสดงธรรมโปรดพวกเขา จนได้บรรลุคุณธรรมชั้นสูง ทูลขอบวชเป็นสาวกของพระองค์ในที่สุด เพราะโสเภณีนิรนามขโมยของแท้ๆ เด็กหนุ่มเหล่านี้จึงได้ไล่ติดตามพบพระพุทธองค์ และกลายเป็นกำลังในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในที่สุด อย่างนี้ไม่เรียกว่าโสเภณีทำคุณประโยชน์ให้แก่ศาสนาได้อย่างไร จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 54 22:24:23

ความคิดเห็นที่ 2 โสเภณีอีกคนที่ผมจะพูดถึง ชื่อ สิริมา ชื่อเพราะเสียด้วย สิริมาเธอเป็นน้องสาวของหมอชีวก ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหญิงนครโสเภณีต่อจากสาลวดี มารดาของเธอ เรียกว่าเชื้อไม่ทิ้งแถว หรือลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ว่ากันว่าค่าตัวเธอประตูละพันกหาปณะเชียวแหละ กหาปณะหนึ่งคิดเป็นเงินไทยก็ตกราว ๔ บาท พันกหาปณะก็ ๔,๐๐๐ บาท ชายหนุ่มระดับกระจอกๆ ไม่มีปัญญาได้เป็น “แขก” เธอหรอก นอกจากเศรษฐีเงินถุงเงินถัง วิถีชีวิตของหญิงโสเภณีไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับวัดวาศาสนาเพราะอาชีพสวนทางกัน แต่นางสิริมากลับกลายเป็นสาวิกาผู้ใจบุญ อุปถัมภ์ค้ำชูพระศาสดาจนตลอดอายุขัย เรื่องมีอยู่ว่า ครั้งหนึ่งนางได้รับจ้างให้ไปเป็น “เมียเช่า” ของเศรษฐีคนหนึ่ง นัยว่าเมียอีตาคนนี้เป็นคนเคร่งครัดในศาสนา ถือศีลอุโบสถ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องอารมณ์ แต่อีตาเศรษฐีสามีแกไม่ถือศีลด้วย คอยสะกิดสีข้างทุกคืน เมียแกจึงไปว่าจ้างโสเภณีสิริมาทำหน้าที่ภรรยาแทนตน สามีก็ไม่ขัดข้อง ชอบเสียอีกที่ได้เปลี่ยนรสเปลี่ยนชาติ อยู่กับสามีคนอื่นนานเข้า สิริมาเธอนึกอยากจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย คิดกำจัดภรรยาเขาฮุบเอาสมบัติ แต่ทำยังไงๆ อุบาสิกาผู้เคร่งศีลก็ไม่โกรธ จนสิริมาแกรู้สำนึกในความผิดของตนในภายหลังจึงขอขมา อุบาสิกาแกยกโทษให้พร้อมแนะนำให้ไปฟังธรรมจากพระพุทธเจ้า หลังจากพบพระพุทธเจ้าแล้ว สิริมาเธอมีความเลื่อมใสในพระศาสนา บำเพ็ญตนเป็นสาวิกาที่ดี ทำบุญใส่บาตรพระสงฆ์วันละ ๘ องค์ทุกวัน ภิกษุหนุ่มรูปหนึ่งไปบิณฑบาตบ้านนางสิริมาแล้วไปคุยถึงความงามของนางให้อีกรูปหนึ่งฟัง พระหนุ่มรูปนั้นได้ฟังก็หูผึ่ง “นางสิริมานี่งามจริงๆ หรือ” “หยาดฟ้ามาดินเชียวแหละคุณเอ๊ย ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ ผู้หญิงอะไรงามไปหมดทั่วสรรพางค์” “งามเท่าอาภัสรามั้ย” “ต่อให้อาภัสราบวกอรัญญา บวกเออร์เนล่า มูติ บวกฟาร์ราห์ ฟอร์เซ็ต ก็งามสู้เธอไม่ได้” (หมายเหตุ-บุคคลเหล่านี้มีชีวิตอยู่สมัยพระพุทธเจ้านะเออ อย่าสับสนกับคนสมัยนี้) ได้ยินเกียรติคุณแห่งความงามของนาง พระหนุ่มอยากพบหน้าเธอเป็นกำลัง ตื่นเช้าขึ้นคว้าบาตรได้เดินลิ่วตรงไปยังบ้านเธอทันที บังเอิญ วันนั้นหลังจากใส่บาตรแล้วเธอป่วยกะทันหัน รุ่งเช้าขึ้นเธอให้คนพยุงออกมาใส่บาตร พระหนุ่มก็เห็นหน้าเธอเท่านั้น รำพึงในใจว่า “โอ้โฮ ! ขณะไม่สบายเธอยังสวยงามถึงเพียงนี้ ถ้าไม่ป่วยไข้เธอจะงามขนาดไหนหนอ” กลับถึงวัดข้าวปลาไม่ยอมฉัน เอาจีวรคลุมศีรษะนอนครางหงิงๆ อยู่คนเดียว มิไยพระเพื่อนพ้องจะปลอบโยนยังไงก็ไม่ฟัง กามเทพแกเล่นพิลึกแผลงศรปักหัวใจพระหนุ่มเข้าแล้วละครับ นอนซมด้วยไข้ใจถึง ๓ วัน ๓ คืน ไม่แตะต้องข้าวปลาอาหาร โดยไม่รู้ว่านางสิริมาผู้เลอโฉมถึงแก่กรรมลงในคืนวันที่ตนไปรับบาตรนั่นเอง พระพุทธเจ้าทรงทราบดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับสาวกหนุ่มของพระองค์ พอได้ข่าวนางสิริมาตายจึงรับสั่งไปยังพระเจ้าพิมพิสารว่าอย่าเพิ่งเผานางสิริมา ขอให้นำศพเธอไปทิ้งไว้ที่ป่าช้าผีดิบสัก ๓ วัน พอครบ ๓ วันพระองค์รับสั่งให้บอกเหล่าพระสงฆ์สาวกว่าวันนี้ให้พระทั้งหมดไปดูนางสิริมา พระหนุ่มผู้ต้องศรกามเทพพอได้ยินคำว่าสิริมาก็ผลุดลุกขึ้นคว้าจีวรห่มแล้วกระโดดลงกุฏิแจ้นไปทันที พระพุทธองค์ตรัสสั่งให้ในหลวงประกาศแก่คนทั่วไปว่า ใครอยากได้นางสิริมาไปนอนด้วยให้จ่ายค่าตัวพันกหาปณะ สิ้นเสียงประกาศมีแต่ความเงียบวังเวง ไม่มีใครรับข้อเสนอ “ใครจ่ายห้าร้อยรับเอาเธอไป” “สองร้อย” “หนึ่งร้อย” “ห้าสิบ” “สิบ” “หนึ่งกหาปณะ” “หนึ่งมาสก” “หนึ่งกากณิก” “ถ้าอย่างนั้นใครอยากได้เปล่าๆ เอาไปเลย” เงียบ ! พระศาสดาทรงหันมาตรัสกับเหล่าสาวกของพระองค์ว่า “ดูเอาเถิดภิกษุทั้งหลาย เมื่อก่อนใครอยากจะอยู่ร่วมกับเธอ เพียงครู่เดียวต้องจ่ายเงินถึงพันกหาปณะ บัดนี้ยกให้ใครเปล่าๆ ก็ไม่มีใครเอา ร่างกายนี้แหละที่ใครต่อใครแย่งกันเพื่อหวังครอบครอง บัดนี้หาค่าอันใดมิได้ ทุกอย่างมันช่างฝันแปรไม่แน่นอนอะไรเช่นนี้” ปัสสะ จิตตะกะตัง พิมพัง อรุกายัง สะมุสสิตัง อาตุรัง พะหุสังกัปปัง ยัสสะ นัตถิ ธุวัง ฐิติ จงดูร่างกายที่ว่าสวยงามนี้เถิด เต็มไปด้วยแผล สร้างขึ้นด้วยกระดูก เต็มไปด้วยโรค มากด้วยความครุ่นคิดปรารถนา หาความยั่งยืนถาวรมิได้ ตรัสจบพลางชำเลืองสายพระเนตรมายังภิกษุหนุ่มผู้ต้องศรกามเทพที่ยืนเจี๋ยมเจี้ยมอยู่เบื้องพระปฤษฎางค์ ศรรักที่ปักอกเธอได้ถูกถอนออกแล้ว เธอได้ฟื้นตื่นจากความลุ่มหลงงมงายในบัดดล เห็นหรือยังครับ โสเภณีที่คลุกคลีอยู่ในทะเลตัณหายังช่วยให้พระบรรลุธรรมได้ จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 54 22:31:20

ความคิดเห็นที่ 3 ตําแหน่งโสเภณี แม้ว่าจะมีเกียรติยศถึงขนาดเรียกว่า ผู้ทำเมืองให้งามหรือผู้สร้างชื่อเสียงให้ประเทศชาติขนาดเป็นตำแหน่งที่พระราชาทรงแต่งตั้งก็ตาม แต่นั่นเข้าใจว่าคงจะเป็นสมัยแรกๆ เท่านั้น ต่อมาคงไม่มีใครคิดว่าเป็นเกียรติยศอีก ทั้งพระราชาก็คงมิได้ตั้งอีกต่อไปแล้ว เพราะปรากฏว่าโสเภณีได้เพิ่มจำนวนขึ้นมามากมาย ตั้งสำนักหากินกันเป็นล่ำเป็นสัน มีเจ้าสำนักหรือ “คุณแม่” คอยควบคุมกิจการค้า คอยฝึกคอยเทรนเทคนิคและศิลปะการทำมาหาเลี้ยงชีพให้แก่คุณเธอผู้เป็นลูกเล้า เมื่อมีสำนัก มีแม่เล้า โสเภณีก็ต้องมีแมงดาด้วยแหงๆ ไม่งั้นใครจะเป็นมือเป็นตีนให้คุณแม่ท่าน แต่ในตำราผมยังอ่านไม่พบว่ามีพูดถึงแมงดาหรือบทบาทของแมงดาเลย ที่ผมว่าชื่อเสียงโสเภณีเริ่มตกต่ำ และคุณเธอได้ผุดขึ้นราวดอกเห็ดถึงขั้นหากินกันเป็นสำนักนี้ สันนิษฐานเอาจากชื่อที่เรียกคุณเธอพวกนี้แหละครับ มันบอกความหมายแฝงอยู่ในตัว เดิมเขาเรียกว่า นครโสเภณี แปลว่า สตรีทำเมืองให้งาม ชื่อนี้เป็นชื่อดั้งเดิม ผู้มีสิทธิ์เป็นนครโสเภณีจะต้องผ่านการคัดเลือก และได้รับแต่งตั้งจากพระเจ้าแผ่นดิน แสดงว่าคนเป็นนครโสเภณีต้องมีไม่มาก เมืองหนึ่งอาจมีเพียงคนหรือสองคนเท่านั้น เผลอๆ คุณเธออาจมีเงินเดือนกินซะด้วยสิ เป็นข้าราชการผู้ทำงานให้แก่รัฐคนหนึ่งเหมือนกันนี่ครับ ต่อมาคนมักเรียกคุณเธอพวกนี้ว่า “คณิกา” คำนี้บ่งบอกว่ามีการหากินเป็นพรรคเป็นพวกเป็นสำนักแน่ๆ คณิกา มาจากคำว่า คณะ ซึ่งแปลว่าหมู่ กลุ่ม พวก คณิกา ก็ต้องแปลว่า ผู้หากินเป็นหมู่ เป็นกลุ่ม เป็นพวก ตั้ง “สำนัก” หากินเป็นการถาวร เรียกกันสมัยนี้ว่า “ซ่อง” มีสำนัก ก็ต้องมีเจ้าสำนัก และผู้คุมสำนัก เป็นธรรมดา หากินกันเป็นล่ำเป็นสันจนร่ำรวย คนที่รวยกว่าใครก็เห็นจะเป็น “คุณแม่” คุณแม่บางคนแก่เฒ่าขึ้นมาแล้ว นึกถึงพระศาสนาตามประสาชาวพุทธ จึงเจียดเงินที่ได้จาก “มังสพาณิชย์ (แปลว่า ขายเนื้อ ครับ)” ของเธอมาสร้างวัดสร้างวาไว้เป็นอนุสรณ์ก็มี หยั่งยายแฟง แกตั้งสำนักทำมาค้าขายของแกจนร่ำรวยแล้วเอาเงินมาสร้างวัดตั้งชื่อเสียโก้เก๋ว่า วัดคณิกาผล (แปลว่าวัดที่สร้างจากผลประโยชน์ของอีตัวหรือวัดอีตัว) สร้างวัดเสร็จแล้ว ยายแฟงก็ทำบุญฉลอง นิมนต์สมเด็จพุฒาจารย์โต วัดระฆัง มาเทศน์ฉลอง สมเด็จท่านเป็นคนพูดตรงๆ ท่านบอกยายแฟงว่า ถึงยายจะสร้างเอาวัดวาใหญ่โต ยายก็ไม่ได้บุญเท่าไหร่หรอก เพราะเงินที่ยายเอามาสร้างมิได้หามาด้วยหยาดเหงื่อแรงงานของยายเอง แต่ไปรีดไปไถคุณเธอมา คนควรจะได้บุญมากควรจะเป็นพวกคุณเธอลูกๆ ของยายมากกว่า ว่ากันว่า แรกๆ ยายแฟงแกโมโหสมเด็จโตมาก แต่ครั้นนั่งคิดนอนคิดถึงเหตุผลแล้วก็เห็นด้วยกับสมเด็จ ชื่ออีกชื่อหนึ่งที่ป๊อปปูลาร์พอๆ กับสองชื่อแรกคือ “เวสิยา” ชื่อนี้ท่านอธิบายไว้สามความหมาย ทั้งสามความหมายก็บ่งบอกว่าเป็นชื่อที่เรียกกันในยุคหลัง คือยุคที่คุณเธอตั้งซ่องหากินแล้ว ความหมายแรกว่า ผู้ที่สวยงามมาก ความหมายที่สองแปลว่า ผู้ที่ชายต้องไปหา อันนี้ชัดแจ๋วอยู่แล้ว เวลาเกิด “กามรดี” (ก็ “เซี่ยน” น่ะคุณก็) ขึ้นมา ผู้ชายไม่ว่าหนุ่มหรือแก่ แม้กระทั่งพวกที่ “งั่ก” ก็ยังไม่เว้น ก็ต้องไปหา ไปที่ไหนก็ไปที่สำนักพวกคุณเธอนั่นเอง ความหมายสุดท้ายแปลว่า ผู้อยู่ตามตรอก ตามซอกซอย ความหมายนี้อาจตีความได้สองนัย คือสำนักของคุณเธอตั้งอยู่ตามซอย หรือตรอก ทำเลที่เหมาะ เช่น แถวๆ บางขุนพรหมอะไรอย่างนี้ หรืออีกนัยหนึ่งอาจหมายถึงว่า คุณเธอตอนนี้ได้ตกต่ำถึงขนาดแล้ว ไม่ได้หากินอยู่ตามตึกรามบ้านช่อง แต่เร่ดักเหยื่ออยู่ตามซอกซอย ประเภท “ไก่หลง” อย่างนั้นก็อาจเป็นได้ เวสิยา (นางที่หากินตามตรอก ตามซอย) นี้ ไทยเราเรียกเพี้ยนเป็น “แพศยา” ดูจะเป็นชื่อที่เรียกด้วยความเหยียดหยามมาก แสดงว่าอาชีพของคุณเธอไม่ได้รับการยกย่อง หรือมีเกียรติอีกต่อไป อีกชื่อหนึ่ง ไม่มีเรียกในตำราบาลี สันสกฤต หรอกครับ แต่คนไทยเราเรียกกัน คือ “กะหรี่” เรียกด้วยความเหยียดหยาม เช่นเดียวกับ “แพศยา” ชื่อนี้มีที่มาที่ไปอย่างไรผมไม่ทราบ ลองนึกดูว่ามันจะมีเค้าเพี้ยนมาจากคำบาลีเหมือนชื่อแพศยาก็นึกไม่ออก แต่เพื่อนผมคนหนึ่งแกบอกว่า คำนี้เป็นภาษามลายูหรือชวาอะไรนี่แหละ ผมก็จำไม่ถนัด แปลว่าหม้อ แต่ก็ยังมองไม่เห็นว่าไอ้หม้อนี่มันมาเกี่ยวข้องกับคุณเธอพวกนี้อย่างไร และงงเต็กไปกว่านั้น ก็ตรงที่เวลาไอ้หนุ่มๆ ไปเที่ยวกะหรี่กัน ไหงเขาเรียกว่าไป “ตีหม้อ” ก็ไม่รู้เหมือนกัน คนแก่วัดหยั่งผมนี่ ตามภาษาชาวบ้านไม่ค่อยจะทัน เพราะฉะนั้นบ่อยครั้งมักจะปรากฏพระสงฆ์องค์เจ้าท่าน “ปล่อยไก่” หรือ “จุดไต้ตำตอ” อยู่เสมอๆ เพราะไอ้การตามภาษาชาวบ้านเขาไม่ทันนี่แหละ เล่ากันว่า พระผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเทศนาสั่งสอนชาวบ้าน พูดถึงการฟังเทศน์ของคนว่า บางคนตั้งอกตั้งใจฟัง บางคนไม่ค่อยตั้งใจฟัง ฟังไปคุยไปหรือสัปหงกไป “ศาสนิกชนที่ฟังเทศน์มีอยู่สองจำพวก คือ พวกหม้อหงายพวกหนึ่ง พวกหม้อคว่ำอีกพวกหนึ่ง พวกหม้อหงายย่อมฟังเข้าใจดี ได้รับประโยชน์จากการฟัง ส่วนพวกหม้อคว่ำนี่สิใช้ไม่ได้” ว่าแล้วท่านก็หันไปทางสีกาสาวคนหนึ่ง ซึ่งนั่งตั้งอกตั้งใจฟังอยู่ข้างๆ ธรรมาสน์ จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 54 22:33:37

ความคิดเห็นที่ 6 “อย่างโยมคนหนึ่ง หม้อหงาย ดีมาก ตั้งอกตั้งใจฟังธรรมดี ย่อมได้รับความรู้และซาบซึ้งในรสพระธรรม อันจักนำมาซึ่งความสุขความเจริญในชีวิตแน่นอน...” ลงจากศาลา สีกาเธอฉงนนัก “เอ พระคุณเจ้ารู้ยังไงนะ หม้อเราหงาย” ความจริงถ้าพระคุณท่านพูดซะให้เต็มรูปว่า หม้อน้ำก็จะไม่เกิดปัญหาการเข้าใจผิดเลย และเป็นการเทศน์ที่เห็นภาพพจน์ดีมาก คนที่ฟังไปสัปหงกไปไม่ต่างอะไรกับหม้อน้ำที่คว่ำไว้ ถึงฝนจะตกลงมาเท่าไหร่ก็ไม่มีทางที่หม้อน้ำจะเต็มได้ ส่วนผู้ที่ตั้งอกตั้งใจฟังเปรียบเทียบหม้อน้ำที่หงายไว้ย่อมเต็มด้วยน้ำที่หยดไหลลงมาแน่นอน ในยุคสมัยที่โสเภณีเธอขยายกิจการหากินอย่างกว้างขวางนั้น พุทธศาสนาก็ได้แพร่หลายเป็นที่นับถือของคนทั่วไปเช่นกัน จำนวนพระสงฆ์มีมากขึ้น คุณเธอหลายคนหันมานับถือพุทธศาสนา ทำบุญตักบาตรและฟังธรรมจากพระสงฆ์เป็นประจำนอกเหนือจากขายเนื้อสดหาเลี้ยงชีพ แรกๆ พระพุทธองค์ก็ไม่ได้ว่าอะไร ทรงถือว่าพุทธธรรมทุกคนมีสิทธิเข้าถึงได้ ไม่ว่าจะเป็นชาวบ้านธรรมดาหรือโสเภณี เวลาโสเภณีนิมนต์ไปเสวยภัตตาหารที่บ้าน จึงมิได้ทรงรังเกียจเดียดฉันท์ ทั้งไม่ห้ามสาวกของพระองค์ด้วย แต่ต่อมามักเกิดเรื่องเกิดราวขึ้นบ่อย โสเภณีที่มิได้เลื่อมใสศาสนาที่แท้จริง เห็นพระรูปหล่อบางองค์ ชักเลื่อมใสไปในทางอื่น ไม่ใช่เลื่อมใสในทางธรรม ก็ได้ช่องนิมนต์พระคุณเจ้าไปฉันที่บ้าน แรกๆ ก็ฉันข้างล่าง ไปๆ ก็นิมนต์ไปฉันข้างบน ท้ายที่สุดมิได้ฉันแต่ข้าวได้ฉันอย่างอื่นด้วย ถึงศีลวิบัติซิบหายจากสมณเพศก็มีมาก พระพุทธเจ้าจึงทรงบัญญัติไว้ว่า สำนักโสเภณีเป็นอโคจร คือเป็นสถานที่ที่พระไม่ควรไป ถ้าจะไปจริงๆ ต้องไปเป็นงานเป็นการ มีเพื่อนพระภิกษุด้วยกันไปเป็นเพื่อน และไปในเรื่องบุญเรื่องกุศลจริงๆ เรื่องหญิงแพศยาตกหลุมรักภิกษุรูปหล่อ แล้วใช้อุบายสึกเธอนี้ มีพูดถึงอยู่บ่อยๆ ในตำราทางศาสนาอย่างเช่นในหนังสืออรรถกถาธรรมบทที่พระพุทธโฆษาจารย์ชาวอินเดียแต่งไว้เมื่อพุทธศตวรรษที่ ๑๐ มีพูดถึงพระรูปงามองค์หนึ่งชื่อ สุนทรสมุทร มีชีวิตอยู่สมัยพระพุทธเจ้า ถูกโสเภณีนางหนึ่งนิมนต์ให้ไปฉันข้าวที่บ้าน วันแรกฉันข้างล่าง วันที่สองก่อนพระมาเธอสั่งให้เด็กทำเสียงอึกทึกครึกโครม พอพระมาถึงก็นิมนต์ท่านขึ้นข้างบนอ้างว่าหนวกหูเด็กเหลือเกิน ขึ้นไปฉันข้างบนเถอะ พอขึ้นข้างบนเธอก็ปิดประตูลั่นดาลจะปล้ำเอาดื้อๆ สุนทรสมุทรกำลังจะเสียท่าอยู่พอดี พระพุทธเจ้าทรงทราบด้วยญาณวิถี ทรงแผ่รังสีวาบเข้าไปยังห้อง ปรากฏพระองค์ดังหนึ่งอยู่ต่อหน้าสาวกผู้เคราะห์ร้าย ตรัสสอนธรรมสั้นๆ หนึ่งบท สาวกเธอได้ฟังพระดำรัส ก็พิจารณาตามจนเห็นแจ้งสว่างโพลงขึ้นมาทันที คือได้บรรลุอรหันต์ในทันใด เสร็จแล้วก็กระโดดผลุงเหาะหนีเอาตัวรอดไปอย่างหวุดหวิด เรื่องนี้จะฟังเอาเรื่องอิทธิปาฏิหาริย์ก็ได้ ผู้เป็นอรหันต์บางท่านมีฤทธิ์เหาะได้ เป็นสิ่งเป็นไปได้ ไม่ใช่เรื่องเหลวไหล แต่ถ้าจะฟังเป็นเรื่องธรรมดา ก็อาจตีความได้ว่า การที่พระพุทธเจ้าทรงมาปรากฏองค์ต่อหน้าเธอในทันใด ก็เท่ากับตอนที่กำลังจะเข้าตาจนนั้น สุนทรสมุทรเธอนึกถึงพระพุทธเจ้าขึ้นมาทันที ในทำนองเดียวกันกับนึกถึงคุณพ่อคุณแม่ในขณะที่เรากำลังตกอยู่ในภาวะคับขัน นั่นแหละเป็นของธรรมดา และที่เหาะเอาตัวรอดไปได้ ก็อาจตีความว่า เธอได้รวบรวมกำลังครั้งสุดท้ายกระโดดลงจากบ้านวิ่งหนีจีวรปลิวไปเลยก็ได้ แล้วแต่ใครถนัดจะตีความอย่างไร สมัยผมบวชเณรอายุประมาณ ๑๔ ปี ผมเข้าสอบแปลบาลีประโยค ๓ ที่ต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง ข้อสอบให้แปลบาลีเป็นไทย ออกเรื่องพระสุนทรสมุทรนี้พอดี ปีนั้นอาจารย์มิได้สอนเรื่องนี้ พอข้อสอบออกมา กลัวลูกศิษย์จะแปลไม่ได้ ท่านเดินเวียนไปเวียนมา พอผ่านโต๊ะผม ท่านก็กระซิบว่า “มะนัง เกือบ” แล้วก็ผ่านเลยไป ผมเองไม่ทราบว่าท่านพูดอะไร ก็ไม่ได้สนใจเขียนข้อสอบจนจบแล้วส่งกรรมการ เรื่องของเรื่องมันมีข้อความภาษาบาลีอยู่ประโยคหนึ่งว่า “มนํ นฏฺโฐ สุนฺทรสมุทฺโท” แปลเป็นไทยว่า “พระสุนทรสมุทรเกือบshipหาย” ท่านอาจารย์กลัวผมจะแปลคำว่า มนํ ว่าใจ (เพราะ มนํ แปลว่าใจก็ได้ แต่ในที่นี้แปลอย่างนั้นไม่ได้) จึงอุตส่าห์หลบกรรมการคุมสอบมากระซิบบอก สอบเสร็จเจอหน้าท่าน ท่านซักว่าที่บอกว่า “มะนัง เกือบ” นั้นเอาตามรึเปล่า “เปล่า” ผมตอบ “แล้วเธอแปลยังไง” อาจารย์เป็นห่วง “แปลว่า shipหายแหงๆ” ผมบอก “ผมมั่นใจ ว่าแปลถูก” “ทำไมถึงมั่นใจยังงั้น” “ก็อาจารย์คิดดูสิครับ ขนาดถูกกะหรี่ปิดประตูปล้ำ ยังจะให้แปลว่าเกือบshipหายหรือ หยั่งงี้ต้องshipหายแหงๆ ซิ” อาจารย์สั่นศีรษะ และแล้วปีนั้นผมก็สอบได้เป็นมหา นับว่าสอบได้เพราะโสเภณีแท้ๆ ที่มา : www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?t=29565 จากคุณ : Mr.Terran เขียนเมื่อ : 18 ธ.ค. 54 22:55:42

ความคิดเห็นที่ 7 คุณMr.Terran เล่าได้สนุกเห็นภาพตามไปด้วย พึ่งจะรู้ว่าสมัยก่อนเขามีนครโสเภณีแต่งตั้งด้วยพระราชาด้วย จากคุณ : Rinta เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 01:52:18

ความคิดเห็นที่ 8 สนุกครับ จากคุณ : die before เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 02:40:47

ความคิดเห็นที่ 9 เอาเยี่ยง กับ เอาอย่าง มิใช่เรื่องเดียวกัน.   แต่ "คนละเรื่องเดียวกัน ก็เป็นได้ เมื่อกำหนด ตามอัสสุตวตาสูตรและหรือพระสูตรอื่นฯ ในพ.ศ. นี้ จะมีโสเภณี และบุตรเช่นข้างบน บ้างไหมหนอ เรื่องที่ ควรพิจารณากำหนดรู้ให้ตรงตามพุทธประสงค์เป็นลำดับแรก มีอยู่ ชาวพุทธควรไม่ประมาทฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 07:34:26

ความคิดเห็นที่ 10 ท่าน เสฐียรพงษ์ วรรณปก แต่นิครับ ผมเคยอ่านหนังสือท่าน เขียนได้น่าสนใจแทรกมุขอ่านไม่เบื่อ จากคุณ : Ch_Chang เขียนเมื่อ : 19 ธ.ค. 54 21:37:29

ความคิดเห็นที่ 11 สงสัยว่า ทำไม อ.เสฐียรพงษ์ จึงสงสัยว่า ขณะนั้นพระเจ้าพิมพิสารเป็นพระโสดาบันหรือยัง พระโสดาบันย่อมพอใจกับคู่ครอง ท่านมีกามราคะน้อยลงมากแล้ว ทำให้สงสัยว่า เป็นไปได้หรือว่า พระโสดาบัน จะเที่ยวผู้หญิงหรือ มีกิ๊กได้? แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 54 22:44:15 จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 13:21:06

ความคิดเห็นที่ 12 มีคนเยอะแยะไปที่เข้าใจว่าพระโสดาบันก็คือคนธรรมดาๆ ไม่ใช่พระอิฐพระปูน รู้ร้อนรู้หนาว มีความกำหนัดก็หาทางปลดเปลื้อง จะเปลื้องตัณหาสักที ก็เปิดตำราดูว่าผิดศีลมั้ย เป็นหญิง 20 จำพวกมั้ย ถ้าไม่เป็นก็ถามกันว่า มีเมีย(มีผัว)อยู่ก่อนมั้ย เมียห้ามมั้ย ถ้าเมียไม่ห้าม อย่างเรื่องของเศรษฐีที่เมียจัดหานางสิริมามาให้ทำหน้าที่แทน.. เท่านี้ก็ไม่ถือว่าผิดศีล ก็หวานหมูโสดา! ชาวพุทธแบบไทยๆ เข้าใจอย่างนี้กันมาก ไม่แปลก เพราะคนไทยนั้น คิดอะไรเลอะเทอะเหลือเชื่อแค่ไหน ก็คิดได้ทุกอย่างอยู่แล้ว เรื่องอะไรที่ชนชาติอื่นเขาคิดไม่ได้ เขาคิดไม่ถึง เขาอาย คนไทยหัวใสคิดได้ ไม่ต้องอาย แต่น่าแปลกว่า หลายคนนั้น มีความรู้ มีการศึกษา รู้จักค้นคว้าพระไตรปิฎก แต่เหมือนกับไม่รู้จักไม่เข้าใจพระพุทธพจน์ที่ตรัสแสดงคุณสมบัติพระโสดาไว้อย่างชัดเจนบ้างเลย ก็ฉงนเหมือนกันว่า ท่านพวกนี้นี่แกล้งทำเป็นไม่รู้จักคำว่า "อริยบุคคล" รึเปล่า ? ที่น่าเศร้าใจ ก็คือมีคนที่เป็น "โสดาแต่งตั้ง" ทั้งตั้งตัวเอง และคนอื่นตั้งให้ ทั้งคนตั้งกับคนถูกตั้ง ต่างเริงร่าเป็นอริยะกันหน้าสลอน คนพวกนี้จะนิยมมีเมียกันสนุกสนาน ไม่ถูกเหมาะชอบใจ เซ็กส์อาจจะไม่หนำใจ ไม่เข้าขากัน โสดาพวกนี้ก็เลิกเมีย หย่าเมีย แล้วก็หาเมียใหม่ แต่สถานะพระโสดานี้มันมีค่า มันใช้หาสตางค์ได้ จะให้ทำยังไง? พวกก็หันไปยึดเอาพระโสดาในพระไตรปิฎกอย่างอนาถบิณฑิกะ นางวิสาขา พระเจ้าพิมพิสาร ฯลฯ ขึ้นเป็นข้ออ้าง แล้วก็พยักพเยิดกันว่า เรามีโซลูชั่นแล้ว ถ้าไอ้หน้าไหนมันมาข้องใจเรื่องโสดามีเมีย ก็ให้พากันยกเรื่องพระโสดาในพระสูตรขึ้นเป็นโล่ จะได้มีความชอบธรรมที่จะเปลี่ยนผัวเปลี่ยนเมีย จะได้เสพกามกันสบายอุรา 7/24 ก็โสดาในพระสูตร เขายังทำได้ มีลูกเป็นสิบหลานเป็นร้อย แล้วทำไมโสดาอย่างอั๊วจะขยันบ้างไม่ได้ ปัญหาของคนไทยก็คือ ไม่หันหน้าเข้าหาพระพุทธพจน์ เพื่อรู้จักตัวเอง รู้จักโสดาบันอย่างถ่องแท้ .. แต่ถนัดจะเก็บรวบรวมเอาเรื่องตรงนั้นนิด ตรงนี้หน่อย หยิบโยงมาปะติดปะต่อกัน เลือกเอาที่หยิบฉวยไปใช้ประโยชน์ได้ เรื่องราวของพิมพิสารในบทความอย่างนี้แหละ ที่โสดาไทยแลนด์ชอบนัก ใช้อ้างกันอร่อย ปากมันแผล็บเลย! แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 54 16:57:39 จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 16:54:55

ความคิดเห็นที่ 13 ผมอ่านแล้วก็รู้สึกแปลกๆนะ ด้วยความเคารพ _/\_ จากคุณ : ฮิมาวาริซซัง เขียนเมื่อ : 20 ธ.ค. 54 18:11:47

ความคิดเห็นที่ 14 ผมว่าวิธีเขียนของอ.ท่านนี้ไม่ให้เกียรติคนน่ะครับ  ไม่ทราบได้เป็นราชบัณฑิตได้อย่างไร  และไม่ทราบว่าเคยบวชได้เปรียญ 9 ได้อย่างไร พระเจ้าพิมพิสารเป็นถึงพระอริยบุคคล  ไม่น่ามีคำถามว่าไปก่อนหรือหลังได้เป็นพระโสดาบัน  อนึ่งการเขียนถึงท่านทำให้นึกได้ว่านิสัยชาติภูมิอาจารย์ท่านนี้เป็นอย่างไร อีกอย่างอ.ผู้เขียนน่าจะทราบถึงธรรมเนียมราชประเพณีโบราณของกษัตริย์ที่มีบาทบริจาริกามาก  ไม่น่าวิเคราะห์ออกมาแบบนี้ <<พิเคราะห์ดูตามประวัติ กษัตริย์พิมพิสารคงเป็นชายหนุ่มเจ้าสำราญเอาการอยู่>> ผมล่ะไม่แปลกใจที่เดี๋ยวนี้มีนัก(อ้าง)ประวัติศาสตร์เขียนตำราขึ้นมาใหม่เต็มเมือง จากคุณ : Bitter Coffee เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 09:51:51

ความคิดเห็นที่ 15 วิธีเขียนแบบนี้แหละค่ะที่คนจะอ่านเข้าใจง่าย คนเขียนก็คนน่า ไม่ได้ถูกเป๊ะหมดหรอก จากคุณ : Metaphysics เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 11:07:06

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบุณจขกทที่เอิามาให้เป็นความรู้ค่ะ จากคุณ : Metaphysics เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 11:07:34

ความคิดเห็นที่ 17 หนังสือ อ.เสฐียรพงษ์เป็นอีกท่านนึงที่เรามักชอบอ่าน ไม่ว่าจะเป็นคอลัมน์ตามหนังสือพิมพ์ต่างๆ ได้สาระ อ่านง่าย สนุก.  ได้เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเป็นประจำ ก็สงสัยด้วยความเคารพค่ะ.. แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 54 22:43:36 จากคุณ : เอิงเอย เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 12:11:39

ความคิดเห็นที่ 18 การเขียนบทความเล่าเรื่องพฤติการณ์ของพระราชาผู้ครองแคว้นในอินเดียสมัยพุทธกาลสักคน ไม่มีเหตุผลความจำเป็น ข้อบังคับทางกฎหมายหรือกฎอะไร ที่จำเป็นต้องเขียนอย่างที่จะเขียนถึงกษัตริย์ในราชวงศ์จักรี รูปแบบการกล่าวถึงที่ต่างกัน จึงไม่ได้เป็นปัญหาเรื่อง การให้เกียรติคน ถ้าจะเขียนถึงเรื่องอชาตศัตรูฆ่าบิดา เราต้องกำกับว่า "พระเจ้า" อชาตศัตรูทุกครั้งไปหรือไม่ และจะวิจารณ์ว่าเป็นพฤติกรรม "อำมหิต" ได้หรือไม่ ถ้าทำเช่นนั้นได้ จะเป็นการไม่ให้เกียรติคน หรือไม่ การกล่าวถึงกษัตริย์ที่ไปมีประเวณีสมสู่กับหญิงงามเมือง มีแล้วก็ไป ไม่ได้มารับรู้อะไรอีก ไม่ได้ติดตามถามข่าวใยดีอะไร หญิงนั้นจะตั้งท้องเป็นเวลานานตั้งเก้าเดือนก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ใครจะเอาลูกตัวไปลอยน้ำ ก็ไม่รู้.. เราจะวิจารณ์พฤติกรรมของผู้ชายอย่างนี้ว่า "ชายหนุ่มเจ้าสำราญเอาการอยู่" ได้หรือไม่? ถ้าไม่ได้ ไม่ได้เพราะอะไร เหตุใดจึงได้ยกเว้น? พระเจ้าอชาตศัตรูนั้นก็มีคุณธรรมความดีเหมือนกัน เขารักพระพุทธเจ้าอย่างเข้มข้น ขนาดสลบคาที่ก็ยังได้ และได้สร้างประโยชน์ใหญ่ เป็นองค์ศาสนูปถัมภก มันไม่มีความหมายหรืออย่างไร? ทีเรื่องอชาตศัตรู เราพูดได้ เราเรียกคนที่กระทำอนันตริยกรรมอย่างไม่ให้เกียรติ เราก็เรียกอย่างไม่ประหยัดคำ ก็เรียกได้ เมื่อเล่าเรื่องเทวทัต วรรณกรรมก็เรียกอย่างเต็มปากว่า "เถรถ่อยเทวทัต" ทั้งๆ ที่ท่านก็เป็นเจ้าชายเหมือนกัน มียศศักดิ์ มีเกียรติ ทำไมไม่ให้เกียรติ? แต่กับพระเจ้าพิมพิสาร ไปสมสู่ประเวณี มีลูกก็ไม่รู้เรื่อง คนไทยเรียกว่า "ไข่ทิ้งเรี่ยราด" เราวิจารณ์ไม่ได้ เพราะอะไรกัน เพราะชายหนุ่มผู้นี้ คัมภีร์บอกว่าเป็นถึงพระอริยบุคคล? ถ้าเป็นอริยบุคคลเสียแล้ว เราจะต้อง "ให้เกียรติ" เราไม่อาจแตะต้องหรือวิจารณ์ด้วยถ้อยคำตามพฤติกรรมว่า "เจ้าสำราญเอาการอยู่" อ้าว ถ้าเช่นนั้น เราก็ไม่ควรเรียกไม่ควรกล่าวถึงพระองคุลิมาลย์ ว่าเป็นโจรวิปริต เที่ยวดักฆ่าคนตั้งเป็นร้อย ตัดเอานิ้วศพมาทำสร้อยคอ? หรือว่าเราวิจารณ์ได้ พูดได้ เพราะอหิงสกะไม่มีเชื้อกษัตริย์? ตกลง เราควรงดเว้น เราต้องระวัง ด้วยเงื่อนไขอะไรกันแน่? ข้อปัญหาในการเขียนบทความตามที่คุณ Bitter Coffe ยกขึ้นนั้น จึงไม่ใช่ปัญหาเรื่อง การไม่ให้เกียรติคน ถ้าจะมีปัญหา ก็น่าจะเป็นเรื่องความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ ที่จะต้องค้นคว้าให้รู้ชัด ว่าเหตุการณ์พฤติกรรมของพระเจ้าพิมพิสารนั้น เกิดขึ้นด้วยเงื่อนไขที่เป็นคุณธรรมสภาวะอย่างไร ขณะเวลาที่ท่านไปเข้าหา หญิงนครโสเภณี นั้น ท่านเป็นพระโสดาบันหรือไม่ ถ้าไม่เป็น เพราะเหตุผลหลักฐานตามพระไตรปิฎก ว่าอย่างไร ถ้าเป็นไปได้ เพราะเหตุผลหลักฐานอธิบายได้ว่าอย่างไร การเล่าเรื่องราวที่หากเอาค่านิยมของสังคมวัฒนธรรมในปัจจุบันนี้ ก็ต้องเรียกว่า "สมสู่เรี่ยราด" ไปกล่าวโยงอย่างคลุมเครือว่า คัมภีร์ไม่ได้ระบุไว้ว่าท่านเป็นบุคคลโสดาบันหรือไม่ จะก่อปัญหา อย่างแรกก็คือ ผู้อ่านสับสน มีแนวโน้มจะให้น้ำหนักว่าท่านเป็นถึงพระโสดาบัน อย่างที่คุณ Bitter Coffe รู้สึก เป็นต้น ปัญหาที่น่าคิดก็คือ การเขียนอย่างนี้ อาจจะชักพาให้คนเข้าใจและหลงยึดสถานะพระอริยบุคคล ว่ามีพฤติการณ์อย่างนั้นๆ ได้ อาจจะนำไปอ้างใช้อย่างทุจริต!? เช่นพวกตั้งตัวเป็น โสดาพยากรณ์ หรือเป็น เจ้าสำนักวงบุญยุคสุดท้าย บ้าบอ ฯลฯ จะกอบโกยเอาสาวๆ สานุศิษย์ตั้งเข้าเป็น "อริยะฮาเร็ม" แล้วก็อ้างตามเรื่องเล่าในบทความนี้ ว่าพระเจ้าพิมพิสารผู้เป็นพระอริยบุคคลก็ทำได้ ไม่ผิด หญิงใดโชคดีได้เป็นอีเล็กๆ ของ อนาคาเมีย จะได้เข้ากระแส ได้เป็นโสดา ง่ายๆ ไม่ต้องทำสมถะ ไม่ต้องวิปัดสนา - ด่วน! โทรมาตอนนี้ สิบท่านแรก จะได้เป็นที่ สกะทาเมียนี่ ห้าท่านแรกจะได้เป็น อนาคะเมียนี่ ได้ห้องพักพร้อม อตทบ.© ! อย่าคิดว่าตลก เป็นไปไม่ได้.. ก็บอกตั้งหลายครั้งแล้วว่า ที่นี่ เมืองไทย! ______________________________ © แอร์ ตู้เย็น ทีวี บลูเรย์ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 54 16:43:49 จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 16:37:06

ความคิดเห็นที่ 19 ดิฉันก็รู้สึกว่าการใช้ภาษาออกจะแปลกๆ เกินไป เวลาที่เราให้ความเคารพต่อบุคคลใด ดิฉันว่าเราควรแสดงออกด้วยความสำรวมทั้ง กาย วาจา ใจ นะคะ คำพูดที่ใช้พูดถึงท่าน ไม่ว่าจะโดยตรงหรือโดยอ้อม ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม ก็ควรใช้ด้วยความระมัดระวัง จากคุณ : ลูกไม้ เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 18:36:33

ความคิดเห็นที่ 20 แวะเข้ามาบอกว่า กระหรี่  ที่เรีกกันในปัจจุบันนั้น  มาจากคำว่า ช็อกการี  ที่หมายถึง เด็กสาวรุ่นๆ   เป็นภาษาของพวกแขก   ไทยนำมาใช้กับลพ่อค้าแขกทั้งหลายที่มาค้าขายในบ้านเรา  เริ่มสมัยไหนผมจำไม่ได้ครับ : ) จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 23 ธ.ค. 54 17:04:23

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้ว รู้สึกได้ถึงความดูแคลนในหลายประเด็น ทั้งยังออกแนวเหยียดหยามชอบกลกดขี่ทางภาษา ให้ดูต่ำ ดูแย่ค่ะ จากคุณ : มด2002 เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 01:15:17

ความคิดเห็นที่ 22 เขียนอย่างนี้ก็ดีนะครับ ชาวบ้านทุกระดับอ่านได้ แต่ก็ต้องมั่นใจก่อนว่า ผู้เขียนเป็นผู้รู้จริง จากคุณ : ลำปาว เขียนเมื่อ : 24 ธ.ค. 54 23:42:55

ความคิดเห็นที่ 23 ก่อนหน้านี้เคยอ่านประวัตินางสิริมา เนื้อหาที่เจ้าของกระทู้เขียนนั้นไม่ได้ผิดไปจากเรื่องที่ดิฉันเคยอ่านเลยค่ะ แต่การเลือกคำมาใช้ จะว่าหยาบคายก็ไม่ถึงขั้นนั้น แต่อ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบเท่าไรค่ะ ถึงแม้ว่าคำจะทำให้เห็นภาพในการอ่านก็ตาม ขออนุญาตเจ้าของกระทู้ เพิ่มเติมเรื่องนางสิริมานะคะ เพื่อเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่สนใจค่ะ (เพิ่มเติมในรายละเอียดค่ะ) นางสิริมา เป็นหญิงงามเมืองที่เลอโฉมมาก เป็นที่รู้กันว่าต้องมีอย่างน้อยหนึ่งพันกหาปนะจึงสามารถจองตัวให้นางมาอยู่ด้วยเป็นเวลาวันหนึ่ง แต่ทำไม นางสิริมา จึงมีบทบาทในการอุปถัมภ์พระพุทธศาสนานั้น เรื่องมีอยู่ว่า... นางอุตรา เป็นชาวพุทธผู้ที่เคารพศรัทธาในพระพุทธองค์มาก แต่บิดาจัดการให้นางแต่งงานกับชายคนหนึ่งที่ไม่ได้เป็นชาวพุทธ และโยกย้ายนางให้มาอยู่กับสามีที่นครราชคฤห์ (พระราชาพิมพิสารปกครองนครนี้อยู่ค่ะ ส่วนนางสิริมาก็คือหญิงงามเมืองของนครแห่งนี้นั่นเอง) การแต่งงานนั้นเอง สร้างความอึดอัดใจให้นางอุตราอย่างมาก เนื่องจากสามีไม่ชอบทำบุญเหมือนเธอ เธอจึงเขียนจดหมายระบายความทุกข์ไปยังบิดา วันหนึ่ง บิดาของนางอุตราก็ส่งเงินมาให้ 7,000 กหาปนะ พร้อมกับแนะนำว่า ให้ไปขอนางสิริมาให้มาดูแลสามีเธอเป็นเวลา 7 วัน เมื่อนางสิริมามาอยู่ดูแลสามีนางแล้ว นางอุตราก็มีเวลาให้กับการเตรียมงานมหาบุญมหากุศลเพื่อถวายแด่พระพุทธองค์และพระภิกษุของท่านได้อย่างเต็มที่   และแล้ววันที่เจ็ด วันสุดท้ายแห่งการทำบุญก็มาถึง ... เช้าวันนั้น นางอุตรายุ่งอยู่กับการสั่งงานคนในครัว และช่วยเหลือคนใช้ทำอาหาร ใบหน้าจึงเปรอะเปื้อนไปด้วยควันถ่านและมีเหงื่อไหลย้อยลงตามใบหน้าด้วยความร้อนจากเตาไฟ ในขณะที่นางกำลังสาละวนอยู่ในบริเวณครัวขณะนั้น ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่สามีของนางกำลังมองออกนอกหน้าต่าง และเห็นสภาพภรรยาที่หาความงามมิได้ จึงยิ้มเยาะและบ่นเบาๆว่า "อยู่ดีไม่ว่าดี ไปแส่หาเรื่องให้ตัวเองต้องลำบากจนหน้าตาดูไม่ได้เช่นนั้น สมน้ำหน้า" แม้ว่ารอยยิ้มของสามีนางอุตราครั้งนั้น เป็นรอยยิ้มแห่งความเย้ยหยันในตัวภรรยา แต่นางสิริมาไม่ทราบถึงความในใจนี้ ถึงจะเป็นเวลาเพียง 7 วันเท่านั้น นางสิริมาก็เกิดความรู้สึกว่า ชายผู้นี้เป็นของเธอ เธอลืมไปเสียแล้วว่าเธอถูกจ้างมาให้บริการเท่านั้น เมื่อนางสิริมาเห็นรอยยิ้มของชายที่ได้มัวเมาเสน่หาในตัวเธอเช่นนั้น เธอจึงรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเป็นกำลัง และยิ่งโกรธจัดเมื่อทราบว่าเป็นนางอุตรา ด้วยความขาดสติ แทนที่นางจะคิดได้ว่า นางอุตราเป็นผู้จ้างนางมาให้สามีเธอแท้ๆ ควรจะเป็นฝ่ายที่อิจฉา แต่นางสิริมากลับคิดว่า ไหนๆก็จ้างตนมาให้บำเรอสามีให้แก่นางแล้ว นางก็ไม่ควรจะมายุ่งเกี่ยวอีก ซึ่งเป็นการคิดที่เกิดจากความอิจฉาริษยาเพียงฝ่ายเดียว แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 05:53:15 จากคุณ : PiNk~bOoRiN เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 04:47:27

ความคิดเห็นที่ 24 (ต่อนะคะ) ด้วยความขาดสติ และอารมณ์โกรธฉุนเฉียวชั่ววูบ นางสิริมาก็รีบวิ่งออกมาจากห้อง วิ่งไปสู่บริเวณครัวทันที รู้แต่เพียงว่าอยากจะแก้แค้นนางอุตราให้สาสมกับอารมณ์โกรธและอิจฉาริษยาที่ระอุในใจของนาง จนในขณะนั้นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นของนางก็หาความงามมิได้ นางอุตราเป็นผู้หญิงที่มีคุณธรรมและปัญญา เมื่อเห็นนางสิริมาเดินมายังครัวด้วยสีหน้าแบบนั้นจึงสามารถอ่านเหตุการณ์ได้ทันที เธอพนมมือภาวนะขอให้คุณงามความดีของเธอและอำนาจพระรัตนตรัยคุ้มครองให้เธอแคล้วคลาดจากสิ่งอันตรายที่จะมาถึง นางสิริมามองไปยังกระทะที่มีน้ำมันเดือด คว้าทัพพีตักน้ำมันนั้นสาดใส่ใบหน้าของนางอุตราทันที แต่ทว่าคุณงามความดีของนางอุตราและอำนาจพระรัตนตรัยสามารถปัดเป่าให้เธอพ้นภัยได้ น้ำมันเดิอดกลับเย็นลงและไม่สามารถทำให้นางพุพองได้แต่อย่างใด จึงเพิ่มความโกรธให้นางสิริมาเป็นอย่างมากและตักน้ำมันเดือดสาดเข้าไปอีก แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ทันใดนั้นเอง นางสิริมาเรียกสติตนเองกลับมาได้ และเริ่มตระหนักถึงความชั่วช้าของตน จึงรู้สึกผิดอย่างมาก ตัวเธอสั่นเทิ้ม เข้าอ่อนนั่งกองและร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ นางอุตราจึงไปคุกเข้าเคียงข้างเธอ และพูดอย่างอ่อนโยน "น้องสาว ทำไมเธอจึงเลือกทำกรรมที่ชั่วร้ายเช่นนี้ พี่ทำอะไรให้เธอโกรธนักหรือ" นางสิริมายิ่งไม่เข้าใจถึงความสงบเยือกเย็นของนางอุตรา ที่ถึงแม้เธอจะทำให้สามีลุ่มหลงในตัวเธอแล้ว ยังจะทำร้ายนางอุตราอีก นางอุตรากล่าวว่า "น้องสาว เหตุที่ฉันคงความสงบและเยือกเย็นเช่นนี้ได้ เพราะฉัรปฏิบัติตามคำสอนขององค์สมเด็จพระบรมศาสดานั่นเอง พุทธองค์ได้สอนให้สาวกของท่านเอาชนะความโกรธด้วยความเมตตา และไม่พึงโกรธตอบ เธอคงเข้าใจแล้วสินะว่าทำไมฉันจึงจ้างเธอมาให้บำรุงบำเรอให้ความสุขแก่สามีฉันเป็นเวลาเจ็ดวัน เพราะสามีฉันไม่ได้นับถือพระพุทธเจ้า ฉันจึงไม่สามารถทำบุญได้ตามที่ต้องการ แต่เมื่อเธอมาอยู่กับสามีฉันแล้ว ฉันจึงมีเวลาและอิวระมากพอที่จะอาราธนาพระพุทธองค์และสาวกของท่านมาเสวยพระกระยาหารที่บ้านได้ ฉันไม่ต้องการอะไรในชีวิตมากไปกว่าการได้สร้างมหาบุญมหากุศลเช่นนี้ และปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระบรมศาสดา เพียงเท่านี้ฉันก็พอใจ" นางสิริมารู้สึกแปลกใจเหตุใดที่ได้ฟังนางอุตราพูดด้วยข้อความสั้นๆเช่นนี้ต่อทำให้นางเกิดปิติเอ่อล้นได้ หลังจากนั้น นางสิริมาขอให้นางอุตราพานางไปพบไระพุทธองค์ ซึ่งเมื่อได้ฟังธรรมจากพระโอษฐ์ครั้งแรกในชีวิตของเธอ รสแห่งธรรมเปรียบเหมือนน้ำสะอาดชะล้างสิ่งสกปรกในใจของเธอได้ส่วนหนึ่ง กระทั่งได้สำเร็จโสดาปัตติผลเป็นพระโสดาบันในวันนั้นเอง ชีวิตของนางก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเสียแล้ว นางสิริมาสละอาชีพหญิงงามเมือง และเงินทองมากมายที่เธอหามาได้ก็นำมาใช้เพื่อค้ำจุนพระพุทธศาสนา นิมนต์พระสงฆ์แปดรูปจากวัดเวฬุวนาราม ผลัดเวียนมารับบิณฑบาตที่บ้านเธอทุกวัน นางเอาใจใส่ให้คนรับใช้ทำของประณีตถวายสงฆ์ และกำชับให้ใส่อาหารจนเต็มบาตรทุกรูป อาหารที่ใส่แต่ละบาตรต้องเพียงพอที่จะเลี้ยงสงฆ์ได้อีกสามสี่รูปเสมอ ความงามของนางก็เป็นที่สนทนาของภิกษุหลายรูป เมื่อกาลเวลาผ่านไป นางสิริมาป่วยไข้ แม้แต่ก่อนสิ้นใจยังคงได้ตักบาตรในวันสุดท้ายของชีวิต ประจงบกับที่พระทศพลเจ้าทรงทราบถึงเรื่องที่ภิกษุหนุ่มหลงเสน่ห์หลงใหลในความงามของนาง ขึงคิดว่าจะไม่ให้การตายของนางสิริมาสูญเปล่า ท่าเห็นโอกาสในการแสดงธรรมบางประการแก่สาวกและบุคคลทั้งหลายให้ทราบถึงความเป็นไปของชีวิต จึงสั่งราชบุรุตให้บอกพระเจ้าพิมพิสารว่า ให้เอาศพนางไปไว้ที่ป่าช้าผีดิบ ขอไห้รักษาศพของนางอย่าให้นกกาจิกกิน ขอให้ดูแลศพเช่นนั้นเป็นเวลาสามวัน สามวันผ่านไป ในวันที่สี่ สรีระของนางสิริมาที่เคยเต่งตึงสะโอดสะองค์และสวยงาม กลับพองอืด เนื้อปริขาดออกเป็นช่วงๆ น้ำเน่าไหลเยิ้มออกจากรอยปรินั้นจนไม่มีเค้าเดิมของนางผู้เลอโฉมเหลืออยู่แม้แต่น้อย พระราชาพิมพิสารได้รับดำริจากพระพุทธองค์ให้ป่าวประกาศทั่วกรุงราชคฤห์ ขอให้ประชาชนทุกคนยกเว้นคนเฒ่าชราและเด็กที่อยู่บ้านได้ นอกนั้นให้มารวมตัวกันที่ป่าช้าผีดิบอันเป็นที่วางศพของนางสิริมา ณ ป่าช้าผีดิบ ชายหนุ่มล้วนแต่มีความหวังอยากเห็นนางสิริมาเป็นครั้งสุดท้าย พระพุทธเจ้าตรัสถามพระราชาว่า "มหาบพิตร นั่นศพใครเล่ากำลังปริแตก น้ำไหลเยิ้มและส่งกลิ่นเหม็นเน่าอยู่เช่นนั้น" "ศพของนางสิริมาพระเจ้าข้า" พระราชาตอบ "ศพของนางสิริมาหรือนั่น" พระพุทธองค์ถามซ้ำ "พระเจ้าข้า นางสิริมา" พระราชาทูลตอบ จากนั้นจึงให้พระราชาป่าวประกาศหาผู้ที่สนใจเอาเงินหนึ่งพันกหาปนะมาแลกตัวนางสิริมาไป แต่สุดท้ายแล้ว แม้แต่กหาปนะเดียวก็ไม่มีผู้ใดต้องการนางเลย ผู้เจนจบรู้แจ้งแล้วซึ่งโลกและธรรมทั้งปวง ทอดพระเนตรภิกษุทั้งมวลแล้วตรัสว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ดูสตรีผู้เป็นที่รักใคร่ชอบพอใจของคนเป็นมากเมื่อก่อนนี้ ให้ทรัพย์ถึงหนึ่งพันกหาปนะเพื่อให้ได้อยู่กับนางเพียงวันเดียว คนทั้งหลายก็แย่งกัน แต่บัดนี้เวลาล่วงเลยไปเพียงสี่วันเท่านั้น ร่างเดียวกันนี้ แม้ให้เปล่าก็ไม่มีใครต้องการ ภิกษุทั้งหลาย รูปที่มีความงามถึงปานนี้ ถึงแล้วซึ่งความสิ้นและความเสื่อมไปตามธรรมดาของรูปทั้งหลาย รูปนี้เป็นอย่างไร รูปอื่นก็เป็นอย่างนั้น ภิกษุทั้งหลายดูเถิด ร่างกายเน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็น มีกระดูดเป็นโครงอันมีเลือดและเนื้อซึ่งเกิดแต่กรรมอันทำไว้วิจิตรแล้ว ร่างกายนี้อาดูร ไม่มีความเที่ยงหรือยั่งยืน แต่คนส่วนมากก็ยังดำริถึงด้วยความกำหนัดพอใจ" เมื่อจบธรรมเทศนาลง การรับรู้ธรรมก็ได้เกิดขึ้นแก่บุคคลเป็นอันมากในที่ประชุมนั้น แม้ภิกษุที่ติดใจในร่างกายของสิริมาเป็นยิ่งนักก็ได้บรรพระโสดาปัตติผล จากคุณ : PiNk~bOoRiN เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 05:43:35