|
เป็นเทคนิคในการเรียกสติฯกลับมาอยู่กับตัวนั่นเองครับ ไม่มีอะไรมาก อันที่จริงสำคัญกว่า "หนอ~" มีอาการรู้ก่อนจะพากย์ครับ พอรู้แล้ว ก็เรียกสติกลับมาที่ตัวเองด้วยคำบริกรรมนั้นๆ แต่การบริกรรมเป็นความคิดเป็นการตีความจากการรู้ครับ พอรู้แล้วก็หมายว่าสิ่งที่รู้นั้นคืออารมณ์ต่างๆ เช่น พอรู้วานั่นโกรธไปแล้วก็พากย์กำกับไปว่าโกรธหนอๆ, รู้การเคลื่อนไหวของเท้า ก็กำหนดว่าเดินหนอๆ เป็นต้น ตรงนี้มีทางแยกที่สำคัญ 2 ทางคือ (1) กำหนดจดจ้องกับคำบริกรรมก็เป็นสมถะ คือละอารมณ์เดิมมาอยู่กับคำบริกรรมอย่างแน่วแน่ และ (2)เรียกสติฯกลับมา คำบริกรรมหลุดไป รู้สึกตัวตื่นตัว รู้สึกใจตื่นใจ
ปล. บางท่านก็พบว่าสำคัญเพราะช่วยเรียกสติฯ บางท่านก็ว่าเป็นภาระต่อการรู้บริสุทธิ์ แล้วแต่จริตครับ
จากคุณ |
:
44SFA1
|
เขียนเมื่อ |
:
20 ธ.ค. 54 23:11:20
|
|
|
|
|