ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 9 อาณาจักรพระเจ้ากับการแยกกลุ่ม การรวมตัวเป็นกลุ่มและการแยกตัวออกจากกลุ่มอื่นๆ เป็นความจริงพื้นฐานอย่างหนึ่งในสังคมชาวยิว ครอบครัว ตระกูล เผ่า หรือชาติ เป็นรูปแบบต่างๆของการรวมตัว ซึ่งในบางครั้งแสดงตัวออกมาในตัวบุคคลหนึ่ง เช่น กษัตริย์ หรือ บรรพบุรุษ 1. การแบ่งกลุ่ม ความแตกต่างอีกอย่างหนึ่งระหว่างอาณาจักรพระเจ้ากับอาณาจักรมารก็คือ ทัศนคติเกี่ยวกับการแยกกลุ่ม นอกจากเกียรติยศชื่อเสียงและความร่ำรวยแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่สังคมสมัยพระเยซูถือกันมากคือ การรวมตัวเป็นกลุ่ม ชาวยิวตั้งแต่โบราณมาจนถึงปัจจุบัน แสดงออกถึงความภักดีต่อกลุ่มอย่างแจ้งชัด จะมีการร่วมมือและช่วยเหลือกันอย่างเหนียวแน่น เป็นต้นในยามคับขัน ในสมัยของพระเยซูมีการเน้นหนักที่ความเป็นยิวหรือผู้ถือศาสนายิว (Judaism) ซึ่งตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับผู้ที่นับถือศาสนาอื่น (Gentiles) นอกนั้นยังเน้นหนักที่ความภักดีต่อกลุ่มย่อยภายในชาติอีกด้วย กลุ่มพื้นฐานก็คือครอบครัวและเครือญาติ ความสัมพันธ์ทางสายเลือดและทางการสมรสถือเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ทุกคนในเครือญาตินับถือกันเป็นพ่อแม่พี่น้อง ถ้าสมาชิกคนหนึ่งได้รับความทุกข์ สมาชิกอื่นๆทุกคนก็เจ็บไปด้วย สมาชิกในครอบครัวคนหนึ่งสามารถพูดกับคนนอกครอบครัวได้ว่า “สิ่งที่ท่านทำต่อพี่น้องแม้ที่ต่ำต้อยที่สุดของเรา ก็เท่ากับทำต่อเราเอง” หรืออาจพูดได้ว่า “ถ้าท่านต้อนรับญาติคนหนึ่งของเรา ก็เท่ากับว่าท่านได้ต้อนรับเรา” สมาชิกในครอบครัวสามารถพูดกับสมาชิกอีกคนหนึ่งได้ว่า “ใครต้อนรับท่านก็คือต้อนรับเราเอง และใครที่ไม่ยอมรับนับถือท่านก็คือไม่ยอมรับนับถือเรา” ที่จริงแล้ว คำพูดเหล่านี้ไม่ต้องพูดก็ได้ เพราะถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่รู้ๆกันอยู่แล้ว ด้วยหลักการนี้ ถ้าญาติคนหนึ่งถูกสบประมาทหรือถือถูกฆาตกรรม สมาชิกอื่นๆในครอบครัวถือเป็นหน้าที่ที่จะต้องแก้แค้น การแก้แค้นหรือสงครามระหว่างตระกูลยังมีอยู่ในสมัยพระเยซู แม้ว่าความรุนแรงจะลดลงไปบ้างแล้ว หลักที่ว่า “ตาต่อตา ฟันต่อฟัน” (มธ. 5:39) ยังใช้กันอยู่ ในสมัยของเรา ปัญหานี้ดูจะเป็นเรื่องห่างไกลจากเรา ทั้งนี้ก็เพราะปัจจุบันเราอยู่กันแบบตัวใครตัวมันเสียเป็นส่วนมาก นอกนั้นในสมัยพระเยซูยังมีการรวมตัวเป็นกลุ่มเพื่อนฝูง กลุ่มอาชีพ กลุ่มสังคม กลุ่มของคนที่ถือตัวว่าเป็นชนชั้นเลือกสรรพิเศษ เช่น กลุ่มฟาริสี กลุ่มเอสซีน ฯลฯ สมัยนั้นไม่มีคำว่าตัวใครตัวมัน แม้สมัยเราจะอยู่แบบตัวใครตัวมัน และมีความภักดีต่อกลุ่มในระดับต่างๆน้อยกว่าสมัยก่อนมาก แต่กระนั้นก็ดี เราก็ยังมีการสังกัดกลุ่ม และมีอคติระหว่างกลุ่มอยู่เหมือนกัน มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่คน แล้วแต่วัฒนธรรม หลายต่อหลายคนในโลกปัจจุบันยังรังเกียจสีผิว ดูถูกชนชาติอื่น แบ่งพวกตามภาษาและวัฒนธรรม ถือวรรณะ แยกกลุ่ม จากคุณ : little_merino (little_merino) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 10:16:58

ความคิดเห็นที่ 2 ตามวัย (พวกคนแก่, พวกวัยรุ่น..) สังกัดพรรคการเมือง หรือ ลัทธิทางศาสนา ในบางกรณี ความรักและความภักดีต่อกลุ่มของตน ก็ยังคงเหนียวแน่นไม่แพ้สมัยก่อน อคติและความขัดแย้งก็ยังคงรุนแรงไม่แพ้สมัยก่อนเช่นกัน 2. อาณาจักรพระเจ้าต่างจากอาณาจักรมาร สำหรับพระเยซู อาณาจักรมารต่างกับอาณาจักรพระเจ้าตรงที่ว่า อาณาจักรมารตั้งอยู่บนรากฐานแห่งความภักดีต่อกลุ่ม แบบจำกัดวงปิดตนเองและเป็นปฏิปักษ์ต่อกลุ่มอื่นๆ ส่วนอาณาจักรพระเจ้าตั้งอยู่บนรากฐานแห่งความภักดีต่อมนุษยชาติ แบบอ้าแขนต้อนรับทุกคน “ท่านได้ยินคำกล่าวว่าจงรักเพื่อนพี่น้องและจงเกลียดศัตรู แต่เราขอบอกว่า จงรักศัตรูของท่าน” (มธ. 5:53-54) ในม้วนคัมภีร์ของชุมชนกุมรัน (พวกเอสซีน) และในวรรณกรรมคู่เคียงพระคัมภีร์ที่ชื่อว่า “ยูบิลี” มีคำสั่งอย่างชัดแจ้งว่าให้เกลียดศัตรู แม้ในพระคัมภีร์ตอนพันธสัญญาเดิม ไม่มีคำสั่งอย่างชัดแจ้ง แต่ก็เป็นที่เข้าใจกันอยู่แล้วว่า จงรักเพื่อนพี่น้อง  หมายความว่าไม่รวมถึงศัตรู เพื่อนพี่น้องไม่ใช่เพื่อนมนุษย์โดยทั่วไป แต่หมายถึงญาติโยมหรือสมาชิกในกลุ่มของตน “เจ้าต้องไม่ด่าว่าคนเชื้อชาติเดียวกันกับเจ้า เจ้าต้องไม่เกลียดชังพี่น้องของเจ้า เจ้าต้องไม่แก้แค้นกับลูกหลานชนชาติของเจ้า เจ้าต้องรักเพื่อนบ้านของเจ้าเหมือนรักตนเอง” (ลนต. 19:16-18) นี่คือความภักดีต่อกลุ่ม หรือความเป็นหนึ่งเดียวกันภายในกลุ่ม เฉพาะคนในครอบครัว ในตระกูล หรือคนในชาติเท่านั้นที่ชาวยิวถือว่าเปรียบเหมือนตัวเองได้ พระเยซูขยายวงพี่น้องเพื่อนบ้านให้กว้างออกไปครอบคลุมถึงศัตรูด้วย คำว่า “จงรักศัตรู” เป็นวิธีเรียกความสนใจของทุกคนให้เห็นอุดมการณ์ของพระเยซู ที่อยากให้มนุษย์ทุกคนเข้ามารวมเป็นกลุ่มเดียว ไม่มีการจำกัดวง ศัตรูกลายเป็นญาติมิตร คนนอกกลายเป็นคนใน พระเยซูอธิบายเพิ่มเติมอย่างไม่ลังเลใจว่า “จงทำดีให้แก่คนที่เกลียดท่าน อวยพรคนที่สาปแช่งท่าน ภาวนาสำหรับผู้ที่ทำร้ายท่าน” (ลก. 6:27-28) ความเป็นหนึ่งเดียวภายในกลุ่ม(หรือรักคนที่รักเรา) ไม่ใช่คุณธรรมอะไร พวกโจรรวมตัวเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันในกลุ่มมากกว่าใครอื่น สิ่งที่พระเยซูเรียกร้อง คือ ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของมนุษยชาติ ซึ่งไม่ปิดตัวเองอยู่ในกลุ่มเล็กๆ ไม่ใจแคบ แต่รักทุกคนโดยไม่หวังผลตอบแทน รักแม้แต่คนที่เกลียดเรา ความเป็นหนึ่งเดียวกันของกลุ่มคริสตชนที่เปาโลพูดถึง (1 ธส. 3:12) ไม่ใช่เป็นการแยกกลุ่ม แต่เป็นชีวิตแห่งความเป็นพี่น้องกัน คริสตชนเปิดใจรักมนุษย์ทุกคนและแสดงออกมาโดยรักคริสตชนผู้อยู่รอบข้าง     แต่ไม่มีการแยกตัวเองออกจากผู้ที่ไม่เป็นคริสตชน 3. ความรักต่อคนในครอบครัว ความเป็นหนึ่งเดียวกันของมนุษยชาติต้องมาเป็นอันดับแรก ก่อนที่จะมีความเป็นหนึ่งในกลุ่มย่อยลงไป ความรักต่อมนุษยชาติมาก่อนความรักอื่นใด “ใครที่อยากตามเรามา แต่ไม่เกลียดพ่อแม่ ภรรยา ลูก พี่น้องชายหญิง และแม้แต่ชีวิตของตัวเอง จะเป็นศิษย์ของเราไม่ได้” (ลก. 14:26) ผู้อธิบายพระคัมภีร์มักจะชี้แจงว่า เนื่องจากภาษาฮีบรูและอาราไมอิคที่ใช้ในสมัยนั้นมีคำไม่มาก คำว่า “เกลียด” จึงนำมาใช้หมายถึงอะไรอื่นที่ไม่ใช่ “รัก” ตั้งแต่เกลียด จากคุณ : little_merino (little_merino) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 10:17:23

ความคิดเห็นที่ 3 ลงมาถึงรู้สึกเฉยๆ ในกรณีนี้เกลียดหมายถึงตัดใจจากพ่อแม่พี่น้อง การอธิบายเช่นนี้มีส่วนถูก แต่ไม่ตรงกับความคิดของพระเยซูทั้งหมด ถ้า “รัก” หมายความว่า เป็นหนึ่งเดียวกัน เกลียดก็ต้องหมายความว่า ไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน พระเยซูต้องการให้ ความเป็นหนึ่งเดียวกันในครอบครัว ถูกแทนที่ด้วยความเป็นหนึ่งเดียวกันในมนุษยชาติ แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าตัดพ่อแม่พี่น้องออก พ่อแม่พี่น้องต้องเข้ามาอยู่ในครอบครัวมนุษยชาติด้วย เพราะเป็นคนเหมือนกัน และนี่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องรักพ่อแม่พี่น้องน้อยลงไป ต้องรักเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือเหตุผลหรือรากฐานแห่งความรัก เราต้องรักเขา ไม่ใช่เพราะว่าบังเอิญเป็นญาติพี่น้องกัน แต่เรารักเขาเพราะเขามีศักดิ์ศรีเป็นมนุษย์ เราต้องรักเขาด้วยความรักเดียวกันที่เราใช้รักเพื่อนมนุษย์ทุกคน เป็นความรักที่เปิดกว้างไม่จำกัดวง ผลที่ตามมาก็คือเรารักญาติพี่น้องมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ เพราะเรารักด้วยความรักที่ลึกซึ้งกว่า ตอนต่างๆในพระวรสารที่พูดถึงครอบครัวก็ยืนยันถึงการตีความแบบนี้ พวกสาวก “จากบ้าน ภรรยา พี่น้อง พ่อแม่หรือลูก เพื่อเห็นแก่อาณาจักรพระเจ้า” (ลก. 18:29) พวกสาวกไม่ปล่อยให้ความผูกพันภายในครอบครัว มาขัดขวางความผูกพันแบบใหม่ในอาณาจักรพระเจ้า (ลก. 9:59-62) การเปลี่ยนความสัมพันธ์แบบญาติพี่น้องมาเป็นความสัมพันธ์แบบบุคคลต่อบุคคล อาจทำให้บางครอบครัวต้องแตกแยก “ท่านคิดว่าเรานำสันติมาให้แก่ ‘โลก’หรือ? เปล่าเลย เรานำความแตกแยกมาให้ต่างหาก ตั้งแต่นี้ไป บ้านที่มี 5 คนจะแบ่งออกเป็น 3 ต่อ 2 และ 2 ต่อ 3 พ่อจะแยกจากลูกชาย และลูกชายจะแยกจากพ่อ แม่จะแยกจากลูกสาว และลูกสาวจะแยกจากแม่ แม่ผัวจะแยกจากลูกสะใภ้ และลูกสะใภ้จะแยกจากแม่ผัว” (ลก.12:51-53) (มธ. 10:34-36) ตอนหลังของข้อความนี้ยกมาจากหนังสือประกาศกมีคาห์ ตอนที่ท่านรำพันถึงความแตกแยกที่เกิดขึ้นในครอบครัวต่างๆนั้น ถือว่าเป็นบาปอย่างหนึ่งของชนชาติอิสราเอลในสมัยนั้น (มคา. 7:6) การรวมตัวอย่างเหนียวแน่นในครอบครัวถือว่าเป็นคุณธรรม แต่พระเยซูเปลี่ยนค่านิยมใหม่ นั่นคือ ความเป็นหนึ่งเดียวกันในมนุษยชาติต้องอยู่เหนือความเป็นหนึ่งเดียวกันในครอบครัว 4. ความสัมพันธ์ของพระเยซูต่อครอบครัว ความสัมพันธ์ของพระเยซูกับแม่และญาติพี่น้องของตน ตามที่เราพบในพระวรสาร มีลักษณะตึงเครียด พวกญาติพี่น้องคิดว่าพระเยซูเสียสติ และในฐานะที่เป็นพี่น้องกัน ก็พยายามยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ (มก. 3:21) แม่ของพระเยซูอาจรวมอยู่ด้วยในโอกาสนั้น แต่ในอีกครั้งหนึ่งแม่ของพระเยซูไปกับญาติพี่น้องคนอื่นๆเพื่อไปรับพระเยซูในขณะที่พระเยซูนั่งอยู่กับฝูงชน (มก. 3:31-32) บางทีในตอนนั้นแม่ของพระเยซูไม่เข้าใจว่าพระเยซูกำลังทำอะไรอยู่ เช่นเดียวกับที่ไม่เข้าใจตอนที่พระเยซูค้างอยู่ในวิหารเมื่ออายุ 12 ปี (ลก. 3:41-50) พระเยซูไม่ต้องการให้คนเข้าใจว่าความรักที่พระเยซูมีต่อแม่และญาติพี่น้องเป็นความรักอันเนื่องมาจากสายเลือด หรือมาจากความเป็นหนึ่งเดียวกันที่จำกัดอยู่ภายในครอบครัว “หญิงคนหนึ่งในฝูงชนพูดว่า หญิงที่ให้กำเนิดท่านและให้นมเลี้ยงท่าน เป็นคนที่มีบุญมาก แต่พระเยซูตอบว่า คนที่ฟังพระวาจาของพระเจ้าและปฏิบัติตาม เป็นคนที่มีบุญมากกว่านั้น” (ลก. 11:27-28) ความรักระหว่างพระเยซูกับแม่ต้องเนื่องมาจากแผนการของพระเจ้า (นั่นคือความเป็นหนึ่งเดียวกันของมนุษยชาติ) จากคุณ : little_merino (little_merino) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 10:17:41

ความคิดเห็นที่ 4 พระเยซูทิ้งความผูกพันภายในครอบครัวของตน เพื่อทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างเข้ามาเป็นพี่ เป็นน้อง เป็นแม่ของตน (มก. 3:31-35) และถ้าใครต้อนรับคนใดคนหนึ่งในพวกนี้ ก็เท่ากับต้อนรับพระเยซูเอง (มธ. 10:40) และใครทำอะไรต่อคนที่ต่ำต้อยทีสุดในพวกนี้ ก็เหมือนกับทำต่อพระเยซูเองเช่นกัน (มธ. 25:40-45) 5. ข้อสงสัยในพระเยซู มีคนตั้งคำถามว่า ความเป็นหนึ่งเดียวในมนุษยชาติที่พระเยซูพูดถึงนี้ ครอบคลุมถึงทุกคนทั่วหน้าจริงๆหรือไม่? พระเยซูสอนให้รักศัตรูแล้วตัวเองรักศัตรูจริงๆหรือเปล่า? นักเขียนชาวยิว (สมัยปัจจุบัน) ชื่อมอนเตฟิเอโร คิดว่าพระเยซูไม่ปฏิบัติสิ่งที่ตัวเองสอน เพราะว่าพระเยซูไม่รักศัตรู นั่นคือ พวกฟาริสีและพวกคัมภีราจารย์ พระเยซูเข้าข้างพวกคนจนและคนถูกกดขี่ แล้วตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์ต่อชนชั้นสูงและชั้นกลาง ซึ่งรวมทั้งพวกฟาริสี และคัมภีราจารย์ด้วย นี่หรือคือความเป็นหนึ่งเดียวกันของมนุษยชาติ ? เราอาจตอบข้อสงสัยนี้โดยชี้แจงว่า ผู้เรียบเรียงพระวรสารอาจจะได้ใช้ถ้อยคำรุนแรงเกินกว่าที่พระเยซูได้พูดจริง ทั้งนี้เนื่องจากมีความตึงเครียดมากระหว่างคริสตชนรุ่นแรกกับพวกฟาริสี คำตอบนี้มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ยังไม่ได้ตอบคำถามที่ว่าพระเยซูรักพวกฟาริสีหรือไม่ ? คำว่า “รัก” เป็นคำเดียวกับคำว่า “เป็นหนึ่งเดียวกัน” ความโกรธและความไม่พอใจไม่ขัดกับความรัก ตรงข้าม ถ้าใครคนหนึ่งสนใจและเป็นห่วงถึงคนอื่นในฐานะที่เป็นคนเหมือนกัน คนคนนี้จะไม่สามารถทนนิ่งดูดายในขณะที่มีบางคนกำลังทรมานตัวเองและทรมานผู้อื่น คนคนนี้คงจะต้องโกรธและไม่พอใจและพยายาม ทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยแก้ปัญหานั้น พระเยซูก็โกรธ และบางครั้งก็โกรธมากด้วย เมื่อเห็นว่ามีบางคนทำร้ายตัวเองและพยายามทำร้ายผู้อื่นด้วย เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ยอมฟังและไม่ยอมเลิกการกระทำดังกล่าวและยังคงความหน้าซื่อใจคดต่อไป พระเยซูโกรธ ทั้งนี้เพราะหวังดีต่อคนเหล่านี้และหวังดีต่อเพื่อนมนุษย์ทุกคน สิ่งที่พิสูจน์ได้ดีที่สุดว่าพระเยซูรักเพื่อนมนุษย์ทุกคน ก็คือความโกรธและความไม่พอใจที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน ต่อคนที่ทำลายความเป็นมนุษย์ของผู้อื่น และทำลายความเป็นมนุษย์ของตัวเองด้วย ถ้าพระเยซูปฏิเสธไม่ยอมพูด ไม่ยอมถกเถียง ไม่ยอมกินเลี้ยงกับพวกฟาริสี นั่นจึงจะหมายความว่าพระเยซูไม่รักพวกฟาริสีและตัดพวกเขาออกจากวงสัมพันธ์ แต่เราเห็นว่าในพระวรสารมีพูดถึงอยู่เป็นประจำว่าพระเยซูติดต่อกับพวกฟาริสีและพยายามชักจูงให้เลิกพฤติกรรมเดิมเสีย แต่ส่วนมากไม่สำเร็จ และในที่สุดเป็นพวกฟาริสีที่ตัดพระเยซูออก ไม่ใช่ตรงกันข้าม เราปฏิเสธไม่ได้ว่าพระเยซูเข้าข้างคนจนและคนบาปเป็นพิเศษ สำหรับพระเยซู ความเป็นหนึ่งเดียวกันของมนุษยชาติไม่ใช่เป็นอุดมการณ์ลอยๆที่ไม่มีตัวตน “การรักมนุษยชาติ” อาจจะแปลว่า “ไม่รักใครเลย” ก็ได้ ในหนังสือเล่มนี้เราจำเป็นต้องใช้คำที่แสดงความคิดรวม เช่น มนุษยชาติ มนุษย์ทุกคน ความเป็นคน ฯลฯ เพื่อแสดงถึงความรักความเป็นหนึ่งเดียวกันที่ไม่มีการจำกัดวง แต่พระเยซูไม่เคยใช้ศัพท์เหล่านี้เลย พระเยซูยินดีต้อนรับทุกคนที่พบเห็น ไม่รังเกียจใคร ไม่ตัดใครออก และรักทุกคนโดยไม่คำนึงถึงตระกูล เชื้อชาติ ชั้นวรรณะ การศึกษา จากคุณ : little_merino (little_merino) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 10:17:58

ความคิดเห็นที่ 5 ชีวิตส่วนตัว หรืออะไรอื่นทั้งสิ้น และด้วยการรักทีละคนทีละคนที่พบเห็นนี่แหละที่พระเยซูร่วมเป็นหนึ่งเดียวกับมนุษยชาติทั้งมวล การเข้าร่วมวงกับคนจนและคนถูกกดขี่ อาจกลายเป็นการจำกัดวงในอีกรูปแบบหนึ่งก็ได้ หากว่าเป็นการปิดตัวไม่ยอมรับคนประเภทอื่นๆ แต่พระเยซูไม่เคยปิดตัวเองอยู่เฉพาะในกลุ่มคนจนและคนบาปเลย มีข้อขัดแย้งอยู่อีกประการหนึ่ง พระเยซูทำภารกิจต่างๆในเขตอิสราเอลเท่านั้น และบอกให้พวกสาวกทำเช่นเดียวกัน “จงอย่าเข้าไปในเขตของชนต่างศาสนา (ชนชาติอี่นที่ไม่ใช่ยิว) และอย่าเข้าไปในแคว้นสะมาเรีย แต่จงไปหาแกะพลัดฝูงแห่งชาติอิสราเอล” (มธ. 10:5-6) นอกนั้นในเรื่องของหญิงชาวคานาอัน พระเยซูลังเลใจที่จะช่วยหญิงคนนั้น ซึ่งหมายถึงการทำงานออกนอกเขตอิสราเอล พระเยซูบอกหญิงนั้นว่า “เราถูกส่งมาหาแกะพลัดฝูงแห่งอิสราเอลเท่านั้น” (มธ. 15:24) และคำพูดต่อมายิ่งทำให้เราแปลกใจมากขึ้นอีก “มันไม่ถูกที่จะเอาอาหารของลูกไปให้สุนัขกิน” คือเอาอาหารของอิสราเอลไปให้ชนต่างชาติ (มธ. 15:26) (มก. 7:27) ในที่สุด พระเยซูก็ได้ช่วยหญิงชาวคานาอันคนนั้น ดังที่ได้ช่วยนายร้อยชาวโรมัน แต่ทำไมจึงต้องทำให้ลำบากกว่ากรณีคนน่าสงสารชาวยิว ทำไมต้องให้มีพวกผู้หลักผู้ใหญ่ชาวยิวมาช่วยขอให้นายร้อยชาวโรมัน (ลก. 7:3-5) แต่ในอีกด้านหนึ่ง พระเยซูวาดภาพอาณาจักรที่รวบรวมคนทุกชาติทุกศาสนาจากเหนือ ใต้ ตะวันออกและตะวันตกให้เข้ามาร่วมงานเลี้ยงกับอับราฮัม อิสอัค และยากอบ ในขณะที่ชาวยิวจำนวนมากจะไม่ยอมเข้าร่วมงาน (มธ. 8:11-12) (ลก. 13:28-29, 14:15-24) ชาวนินะเวห์และราชินีแห่งทิศใต้จะทำให้ ชาวยิวต้องอับอาย (มธ. 12:41-42) ทัศนคติที่พระเยซูมีต่อชนต่างชาติต่างศาสนาดูจะสับสนอยู่มาก และนักพระคัมภีร์ก็เคยถกเถียงปัญหานี้กันมาเป็นเวลานาน จนกระทั่งนักพระคัมภีร์ที่มีชื่อเสียง (เชื้อสายยิว) ชื่อโยอากิม เยเรไมอัส ได้ศีกษาความคิดและความเชื่อถือของชนชาติยิวในสมัยพระเยซูจนสรุปได้ว่า ชาวยิวเชื่อว่า ในอนาคต หลังจากที่อาณาจักรต่างๆพินาศหมดแล้ว โลกจะมีพระเจ้าเที่ยงแท้เข้าปกครอง โดยจะรวมมนุษย์ทุกชาติทุกศาสนาเข้ามาด้วย ประกาศกสมัยก่อนเคยพูดถึงกษัตริย์ต่างศาสนาทั้งหลายที่จะเดินทางจาริกไปวิหารกรุงเยรูซาเล็มเพื่อนมัสการพระเจ้าผู้ปกครองโลกแต่องค์เดียว โลกถูกปกครองโดยจักรวรรดิต่างๆ จักรวรรดิปัจจุบัน (ในขณะนั้น) คือ จักรวรรดิโรมัน จะถูกแทนที่โดยจักรวรรดิอิสราเอล (ยิว) นั่นคือจักรวรรดิของพระเจ้า เมื่อมีความเชื่อเช่นนี้ชาวยิวทั้งหลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกฟาริสีและคัมภีราจารย์ ต่างก็พยายามเผยแพร่ศาสนาและความเชื่อของตน และเรื่องราวของพะเยซูก็เริ่มขึ้นพอดีกับช่วงเวลาแห่งความพยายามเผยแพร่นี้เอง พระเยซูแสดงความไม่พอใจกับความพยายามเผยแพร่ศาสนาของพวกฟาริสีและคัมภีราจารย์ “วิบัติแก่พวกเจ้าคัมภีราจารย์และฟาริสี หน้าซื่อใจคด พวกเจ้าไปทั้งทางน้ำและทางบกเพื่อเสาะแสวงหาคนกลับมาเป็นศิษย์ เมื่อได้มาแล้วก็ทำให้ชั่วกว่าเจ้าถึงสองเท่า” (มธ. 23:15) พระเยซูเห็นว่ามันเป็นเหมือนคนตาบอดจูงคนตาบอด ซึ่งจะตกหลุมทั้งคู่ (มธ. 15:14) พระเยซูคิดว่าชาวยิวต้องเปลี่ยนแปลงตนเองให้ดี ก่อนที่จะไปชักจูงคนอื่นให้เปลี่ยนแปลงด้วย และสิ่งนี้แหละที่พระเยซูพยายามจะทำ คือเปลี่ยนแปลงสังคมชาวยิวให้ดีก่อน และพระเยซูบอกให้สาวกมุ่งเน้นที่ชาติยิวเท่านั้น เพราะเวลามีน้อย (ความพินาศอันใหญ่หลวงกำลังจะมาถึง) และเพราะว่าชาติยิวได้รับการ จากคุณ : little_merino (little_merino) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 10:18:14

ความคิดเห็นที่ 6 เตรียมตัวมาก่อนเป็นเวลานานในพันธสัญญาเดิม พระเยซูเชื่อว่าเป็นแผนการของพระเจ้าที่จะให้ชาติยิวกลับใจก่อนที่จะนำความอยู่รอดและความเป็นหนึ่งเดียวกันมาสู่มนุษยชาติ การมุ่งทำภารกิจของพระเยซูในชาติยิว จึงเป็นเรื่องของขั้นตอนหรือยุทธวิธีไม่ใช่การแยกพวกหรือจำกัดวง คงจะต้องใช้เวลานานมากในการอธิบายเรื่องอาณาจักรพระเจ้าให้ชนชาติอื่นฟังก่อน พร้อมกับทำให้พวกเขามีความเชื่อมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงโลกนี้ ฉะนั้น เนื่องจากเวลามีจำกัด มันจึงไม่ถูกที่จะเอาอาหารที่ควรจะเลี้ยงชาติยิวก่อน ไปให้แก่ชาติอื่นซึ่งยังไม่พร้อมที่จะกินอาหารนั้น เพราะเหตุนี้พระเยซูจึงรู้สึกแปลกใจมากที่เห็นความเชื่ออันยิ่งใหญ่ของหญิงชาวคานาอัน (มธ. 15:28) และแปลกใจที่เห็นนายร้อยชาวโรมันมีความเชื่อมากกว่าที่เคยพบเห็นในชาติยิว (มธ. 8:10) พระเยซูไม่ได้คาดคิดมาก่อน แต่ถึงอย่างไรก็ตาม คนที่จะพร้อมแบบนี้ก็คงจะมีไม่กี่คน ขั้นตอนที่ถูกต้องสำหรับเวลานั้นก็คงต้องเริ่มจากชาติยิว เพื่อเห็นแก่ผลประโยชน์ของชาติยิวและของมวลมนุษยชาติในเวลาเดียวกัน แม้ว่าในที่สุดแล้ว ชาวยิวไม่ได้ตอบสนองมากเท่าที่พระเยซูคาดหวังไว้ 6. สรุป จำเป็นต้องย้ำอีกครั้งหนึ่งว่า รากฐานแห่งความรักหรือความเป็นหนึ่งเดียวกันในระหว่างมนุษย์ก็คือ ความเมตตาสงสาร (compassion) ซึ่งเป็นความรู้สึกที่สร้างความปั่นป่วนอยู่ภายในส่วนลึกของคนเมื่อเห็นเพื่อนมนุษย์ตกทุกข์ได้ยาก นิทานเปรียบเทียบเรื่องชาวสะมาเรีย ผู้ใจดี เป็นคำตอบสำหรับคำถามที่ว่า “เพื่อนมนุษย์คือใคร ?” (ลก. 10:29-37) คำตอบไม่ใช่ “ทุกคน” แม้ว่าที่จริงต้องเป็นเช่นนั้น แต่คำตอบที่พระเยซูให้คือ นิทานที่นำเราไปสู่ความรู้สึกสะเทือนใจ และรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับคนที่น่าสงสารคนนั้นที่ถูกโจรทำร้าย เรารู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นคนที่น่าจะช่วยได้ กลับไม่ยอมช่วยอะไรเลย เรารู้สึกโล่งอกเมื่อเห็นชาวสะมาเรียมีความเมตตาสงสาร ยอมฝ่าฝืนระเบียบสังคม (ที่แยกพวกยิวกับพวกสะมาเรีย) เพื่อยื่นมือเข้ามาช่วย ถ้าเรายอมปล่อยอารมณ์ให้อ่อนไหวไปตามนิทานเรื่องนี้ และปล่อยให้ความรู้สึกลึกๆนี้จูงเราไป เราคงจะไม่ต้องถามใครหรอกว่า “เพื่อนมนุษย์คือใคร ?” หรือ “ความรักหมายความว่าอย่างไร ?” เราคงจะทำเช่นเดียวกันกับชาวสะมาเรียคนนั้น ไม่ว่าจะมีอะไรมากีดขวางก็ตาม ความสงสารเดียวกันนี้ได้ทำให้พระเยซูสะเทือนใจและผลักดันให้พระเยซูออกทำภารกิจ ความสงสารเดียวกันนี้จะสอนเราว่า ความเป็นหนึ่งเดียวกันของมนุษยชาติมีความหมายว่าอะไร ? นี่แหละคือ “อาณาจักรพระเจ้า” จากคุณ : little_merino (little_merino) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 10:19:26

ความคิดเห็นที่ 7 1 จงดูผู้รับใช้ของเรา ผู้ซึ่งเราเชิดชู ผู้เลือกสรรของเรา ผู้ซึ่งใจเราปีติยินดี เราได้เอาวิญญาณของเราสวมท่านไว้แล้ว ท่านจะส่งความยุติธรรม ออกไปให้แก่บรรดาประชาชาติ 2 ท่านจะไม่ร้องหรือเปล่งเสียงของท่าน หรือกระทำให้ได้ยินเสียงของท่านตามถนน 3 ไม้อ้อช้ำแล้วท่านจะไม่หัก และไส้ตะเกียงที่ลุกริบหรี่อยู่ท่านจะไม่ดับ ท่านจะส่งความยุติธรรมออกไปด้วยความจริง 4 ท่านจะไม่ล้มเหลวหรือท้อแท้จนกว่าท่านจะสถาปนาความยุติธรรมไว้ในโลก และเกาะทั้งหลายจะรอคอยพระราชบัญญัติของท่าน 5 พระเจ้า คือ พระเยโฮวาห์ผู้ทรงสร้างฟ้าสวรรค์และทรงขึงมัน ผู้ทรงแผ่แผ่นดินโลกและสิ่งที่บังเกิดจากโลกออกไป ผู้ทรงประทานลมหายใจ แก่ประชาชนที่บนโลก และจิตวิญญาณแก่ผู้ดำเนินอยู่บนโลก ตรัสดังนี้ว่า 6 "เราคือพระเยโฮวาห์ เราได้เรียกเจ้ามาด้วยความชอบธรรม เราจะยึดมือเจ้าและจะรักษาเจ้าไว้ เราจะให้เจ้าเป็นตัวพันธสัญญา ของมนุษยชาติ เป็นความสว่างแก่บรรดาประชาชาติ 7 เพื่อเบิกตาคนที่ตาบอด เพื่อนำผู้ถูกจำจองออกมาจากคุก นำผู้ที่นั่งในความมืดออกมาจากเรือนจำ 8 เราคือเยโฮวาห์ นั่นเป็นนามของเรา สง่าราศีของเรา เรามิได้ให้แก่ผู้อื่น หรือให้คำที่สรรเสริญเราแก่รูปแกะสลัก 9 ดูเถิด สิ่งล่วงแล้วนั้นก็สำเร็จแล้ว และเราก็แจ้งสิ่งใหม่ๆ ก่อนที่สิ่งเหล่านั้นจะเกิดขึ้นเราก็ได้เล่าให้ฟังแล้ว" (อสย. 42:1-9) 1 "พระวิญญาณแห่งองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าสถิตอยู่บนข้าพเจ้า เพราะว่าพระเยโฮวาห์ได้ทรงเจิมตั้งข้าพเจ้าไว้ให้ประกาศข่าวประเสริฐมา ยังผู้ที่ถ่อมใจ พระองค์ได้ทรงใช้ข้าพเจ้าให้รักษาคนที่ชอกช้ำระกำใจ ให้ร้องประกาศอิสรภาพแก่บรรดาเชลย และบอกการเปิดเรือนจำออกให้ แก่ผู้ที่ถูกจำจอง 2 เพื่อประกาศปีแห่งความโปรดปรานของพระเยโฮวาห์ และวันแห่งการแก้แค้นของพระเจ้าของเรา เพื่อเล้าโลมบรรดาผู้ที่ไว้ทุกข์ 3 เพื่อจัดให้บรรดาผู้ที่ไว้ทุกข์ในศิโยน เพื่อประทานความสวยงามแทนขี้เถ้าให้เขา น้ำมันแห่งความยินดีแทนการไว้ทุกข์ ผ้าห่มแห่งการ สรรเสริญแทนจิตใจที่ท้อถอย เพื่อคนจะเรียกเขาว่าต้นไม้แห่งความชอบธรรม ที่ซึ่งพระเยโฮวาห์ทรงปลูกไว้ เพื่อพระองค์จะทรงได้รับสง่าราศี (อสย. 61:1-3) จากคุณ : little_merino (little_merino) เขียนเมื่อ : 21 ธ.ค. 54 10:20:04