ความคิดเห็นที่ 1 มี 4 ตอนนะครับ เผื่อมีระโยชน์ "ติดเพ่ง" จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 03:13:17

ความคิดเห็นที่ 2 ดีใจที่ยังปฏิบัติต่อค่ะ ไม่มีอะไรเกินไปกว่า สติ ปัญญา ศรัทธา ความเพียร เป็นสิ่งที่ต้องค้นหาเฉพาะตนเอง ช่วงที่ติดแบบคุณครูบาอาจารย์ท่านไม่ได้บอกให้เลิกเลย มีแต่ว่าปฏิบัติเยาะแยะไม่เอาจริง ตอนนั้นมึนตึบแทบตายยังโดนว่าเลย จากคุณ : Tiger Bood เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 05:05:23

ความคิดเห็นที่ 3 การฝึกสมาธิสำหรับผู้ฝึกใหม่ ซึ่งยังไม่เคยได้เจอความสงบหรือจิตรวมมาก่อน  จะยากมากๆๆ  เพราะไม่รู้ว่าผลที่แท้มันเป็นยังไง  เพราะไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต    ดังนั้นในส่วนลึกของจิตมันก็จะตั้งความคาดหวังผลไว้อย่างแรง  กระทุ้งอยู่ในส่วนลึกๆของใจเราอยู่ตลอดเวลาเป็นอัตโนมัติของมันเอง  เพราะยังไม่มีแยบคายพอที่จะวางใจลงตรงกลางได้  อันนี้แหละที่ทำให้เกิดอาการ จุก แน่น  เครียด  อึดอัด  ฟุ้งซ่าน  ท้อถอย  อยากจะเลิกฝึก  ไม่ใช่สาเหตุเพราะการเพ่ง  อย่าไปโทษการเพ่ง  เพราะการเพ่งหมายถึงฌาน  ซึ่งเป็นสิ่งดี (แต่ต้องเพ่งย้อนทวนเข้าใน ไม่ใช่เพ่งออกไปข้างนอก)     {ที่จริงถ้าจะใช้คำว่า"เพ่ง"ในทางไม่ดี  ต้องใช้ว่า "เพ่งเล็งด้วยความโลภ"  ซึ่งอันนี้แหละที่เป็นตัวกิเลสที่เราเจอกันบ่อยๆและก่อปัญหามาเรื่อยๆ (ภาษาบาลีเรียกว่า  อภิชฌาวิสสมโลภะ   แปลว่า ความโลภที่เกิดจากการเพ่งเล็ง) }         วิธีการสำคัญในการแก้ปัญหานี้คือ  อย่าท้อถอยเด็ดขาด  อดทนและพยายามเรื่อยไป  แม้จะพยายามไปตลอดร้อยปีพันปีก็คิดว่า จะทำได้ ไม่มีปัญหาที่จะทำต่อไปเรื่อยๆๆ     อดทนมากๆ พยายามมากๆ  หาทางใช่อุบายปัญญาในการจัดการกับความไม่เป็นกลางของการวางใจของตน ให้ได้  หาทางวางใจให้เป็นกลาง ให้ได้     สำหรับการฝึกสมาธิของคนที่ยังไม่เคยได้สมาธิมาก่อน  คนโบราณเปรียบเหมือนการตั้งไข่ทางตรง  ตั้งแล้วมันก็ล้ม  ตั้งแล้วล้มๆๆๆ...ฯ  นับครั้งไม่ถ้วน  ก็ต้องหาทางตั้งไปเรื่อยๆ จนได้สักวัน  ..... ถึงวันที่มันจะได้  จะง่ายนิดเดียว  เมื่อถึงวันนั้น วันที่อินทรีย์แก่กล้าสุกงอมของมันแล้ว จิตมันจะรวมลงเป็นสมาธิ ง่ายๆ ยิ่งกว่าปอกกล้วย แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 54 22:47:01 จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 05:05:33

ความคิดเห็นที่ 4 ...          ที่ท่าน โขตาน กล่าวมาตอนต้น นั่นน่าจะใช่สาเหตุจริงๆครับ ผมก็เคยเป็น มาก่อน ทั้งบังคับลม ทั้งบังคับจิต ประหัตประหารความฟุ้งซ๋านทุกทิศทาง ขนาด ตัดหญ้ายังไม่กล้าตัดเลย กลัวไปฆ่าชีวิตมัน ผมใช้เวลาอยู่ปีเศษครับ กว่าจะผ่าน ตรงนั้นมา แรกๆก็เข้าห้องศาสนาตลอดครับ พอวันหนึ่งมันไม่เจอสิ่งที่ตั้งเป้าไว้ คิดไว้ ก็เลิกเชื่อทุกอย่าง เลิกจากห้องนี้ไปเลยครับ และไม่เชื่อทุกเรื่องเกี่ยวกับ ศาสนาพุทธทั้งหมด ประมาณว่า "พอกันที"         พอวันหนึ่ง เข้ามาดูเล่นๆ เจอกระทู้หนึ่งกล่าวถึงการบังคับลม รู้สึกตรงกับ สิ่งที่ตนเคยฝึก วันนั้นเพิ่งรู้ว่า ที่ฝึกมาทั้งหมดนั้น "ผิด" ก็เลยลองกลับไปอีกครั้ง คนที่เคยบังคับลม พอจะเปลี่ยนไม่ให้บังคับลม ก็ทำยากมากๆ ทดลองครั้งแล้ว ครั้งเล่า ผ่านไปหลายวัน ก็พบวิธีไม่บังคับลม หลังจากนั้น ก็ได้พบกับสมาธิที่ ปราศจากความฟุ้งซ่าน รวมแล้วปีเศษ (รวมทั้งฝึกและเลิกและกลับมาฝึกอีก)         ก็จริงอย่างที่ ท่านโขตานว่ามาครับว่า เมื่อเคยรู้จักสมาธิสักครั้งหนึ่งแล้ว ต่อไปจะเข้าเมื่อไรมันก็เข้าได้ง่าย        ผมอ่านที่ท่าน โขตาน กล่าวไว้หลายๆกระทู้ แล้วก็นำมาไตร่ตรองครับ อย่างเร็วๆนี้ ท่านฯ กล่าวถึง การละลูกแก้วของธรรมกายนั้นทำได้ยากมากๆ ใจหนึ่งก็เข้วครับ เดิมผมฝึกอานาปนสติอยู่ แล้วก็ไปถึงจุดที่น่าพอใจแล้ว ก็เลย จะลองของหลวงพ่อวัดปากน้ำดูบ้าง ที่แรกฝึกอย่างไรใจมันก็จะโน้มเข้าไปอานาปนสติ ตลอด เพราะเริ่มฝึกของหลวงพ่อฯใหม่ๆ มันก็ไม่ได้อย่างใจ มันไม่มีความเพลิน พอฝึก ไปได้ไม่กี่นาที ก็หันไปเข้าอานาปนสติดีกว่า เพลินกว่า (เหมือนยาเสพติด)       จนวันหนึ่ง ไม่ก้าวหน้าสักที เลยตัดสินใจว่าจะทิ้งอานาปนสติไป และจะฝึก เฉพาะของหลวงพ่อสดอย่างเดียว         แต่เมื่อไม่นานมานี้ ท่านโขตาน กล่าวถึงการละลูกแก้วที่ยากมากๆ ผมก็เลย จะทิ้งอานาปนสติไม่ได้ ต้องทำควบคู่กันไป เพื่อให้ทั้งสองกรรมฐานไปฆ่ากันเอง คือ อานาปนสติ เพ่งไปที่ลม ส่วน ธรรมกายเพ่งไปที่ลูกแก้ว เมื่อฝีกธรรมกายเสร็จ ก็เข้าอานาปนสติ เพื่อที่จะหัดละลูกแก้วตั้งแต่เนิ้นๆ         ถึงตอนนี้ ละได้ครับ พอเข้าอนาปนสติ ก็ไม่เห็นลูกแก้ว และเมื่อเพ่งลูกแก้ว ก็ไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของลม         แต่ท่าน โขตาน ก็เตื่อนมาตลอดครับ เวลาผมฝึกนอกแนวทาง เช่น เคยทำ สมาธิแบบลืมตาแล้วเพ่งจิตไปข้างนอก ผมก็เห็นสีของเสื้อคนที่เดินผ่านไปมา ม้น ยืดยาวออกมา เห็นสีก่อนจากนั้นจึงเห็นเสิ้อ แต่ไม่เห็นคน ท่านก็เตือนว่า ระวังวิปลาส ก็ระวังตัวมากขึ้นครับ เคยไปลองมองลูกบอลที่สนามบอล ก็พบว่า ลูกบอลมันวิ่งช้า จริงๆ ก็แค่ทดลองเท่าน้ันครับแล้วก็เลิกไป         ดังนั้น ท่านจขกท. ลองพิจณาตามที่ท่านโขตานกล่าวไว้ก่อนน่าจะดีกว่าครับ ถึงจะไม่ใช่บรรทัดฐานของพระอรหันต์ก็ตาม แต่เป็นแนวทางที่ค่อนข้างได้ผลครับ                                                                                                            ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 07:43:38

ความคิดเห็นที่ 5 ดีแล้วครับที่ยังปฏิบัติอยู่ ขออนุโมทนากับเจ้าของกระทู้ด้วยครับ การปฏิบัตินั้นมันเหมือนการลอกกาบกล้วยออกทีละชั้นๆ แรกๆที่เราคิดว่าตรงนี้ใช่ เมื่อการสังเกตของเราละเอียดขึ้นประณีตขึ้น ก็จะเข้าใจและพร้อมจะสละเปลือกนอกที่เป็นปัญหานั้นออกไปได้ ในส่วนที่่คุณติดเพ่ง(ในแง่ลบ)นั่นก็เพราะติดในสิ่งที่รู้ เมื่อมาดหมายจะรู้จะเห็นอะไรก็จะไปยึดสิ่งที่รู้นั้นขึ้นมาด้วย หลวงปู่บุญฤิทธิ์ท่านเน้นว่า "รู้ไม่ติดรู้ รู้ไม่ติดอะไรๆ" ผมเข้าใจ(เอาเอง)ว่าท่านหมายถึงอย่าคาดหวังจะเอาอะไรจากการรู้ แต่ให้สักว่าอาศัยกาย-ใจเป็นที่ระลึกรู้อยู่เท่านั้น ซึ่งน่าจะตรงกับนัยเรื่อง "สักว่ารู้ สักว่าเห็น สักว่าฟัง ฯลฯ" ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสสอนท่านพาหิยะ ผมเคยเห็นหลวงพ่อเทียนท่านเปรียบเทียบให้ดูว่าจิตที่ไม่มีความรู้สึกตัวแท้ๆนั้นเป็นเหมือนดินเหนียวๆ พอปาใส่กำแพงคือวิ่งเข้าไปรู้/กระทบอารมณ์ มันก็ติดแน่น ต่อเมื่อมีความรู้สึกตัวได้แล้ว จิตนี้ก็เป็นเหมือนก้อนหิน ที่จะปาใส่กำแพงกี่หน ก็ไม่อาจยึดติดกันไว้ได้ เราจะไปโทษ/ไม่พอใจต่อความเครียด-แน่น-อัดอั้นนั้นไม่ได้ เพราะมันเกิดขึ้นสมควรแก่เหตุ(การเพ่งเอาด้วยความโลภ)แล้ว หากยังเรียกสติฯที่เป็นกลางๆไม่ได้ คุณอาจต้องเมตตาต่อตัวเองให้มากขึ้น เมตตาต่อสภาวะธรรมทั้งหลายที่เกิดขึ้น เมื่อความเคร่งเครียดจากการเพ่งเกิดขึ้น ทำให้เหมือนเราเห็นคนที่เขาพลาดพลั้งทำกรรมเพราะความไม่รู้และต้องเสวยผลกรรมนั้นอยู่ อย่าไปต่อว่าหรือโกรธใส่เขา และเราจะไปดิ้นรนแก้กรรมให้เขาไม่ได้ เราควรปลงให้ตกและวางอุเบกขาให้เป็น ปล. การมีสติฯนั้นมันจะค่อยๆพาเราออกจากปัญหาได้เอง เชื่อมั่นในธรรมชาติลึกๆในตัวเราที่มีกำลังจะปัดเป่าความทุกข์และขัดเกลาตัวเราไปพร้อมกัน ปล่อยให้เขาได้ทำงานอย่างเต็มที่แล้วจะดีเอง จากคุณ : 44SFA1 เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 08:12:58

ความคิดเห็นที่ 6 ฟังธรรมจากพระโอษฐ์มั่ง ก็ได้นะ โดนสักที รู้เรื่อง เป็นทางที่ไม่ทู่ซี้ ต่อไปก็ช่วยเหลือตัวเองได้ อะไรเครียดๆ ออกมาก่อน ปัญญาเกิดจากความยากลำบากได้ก็จริง หรือเกิดโดยคาดไม่ถึงก็มีมาแล้ว  กรุณาเปิดทางตัวเองให้โล่ง บางครั้งเชือกปมแก้ยากมากนะ ยากจนแก้ไม่ได้ แต่ง่ายจนไม่ต้องแก้   เรียกว่า หนักเหมือนเขา เบาเหมือนขน จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 09:34:11

ความคิดเห็นที่ 7 อนุโมทนากับคุณ จขกท นะคะ แต่ของเราบางทีก็อดรู้สึกน้อยใจตัวเองไม่ได้เหมือนกันค่ะว่าทำไมถึงไม่ก้าวหน้าเลยนะเรานี่ นับแต่เริ่มวันแรกที่ปฏิบัติก็ร่วมแปดปีสิบปีแล้วมั้ง แต่ไม่ก้าวหน้าไปไหน รู้สึกมันหนักๆในหน้าอกตลอดเวลา.. ก็คิดว่าเราด้อยปัญญามากๆ แต่ก็ทำใจแล้ว บางทีถ้ารู้สึกตึงๆเครียดๆมากๆ เราหันไปทำทานนู่นนี่นั่นให้ใจมันผ่องใส (แล้วก็แอบคิดว่าสงสัยชาตินี้เราคงได้แค่นี้แหล่ะมั้ง ภาวนาอาจจะทำไม่ค่อยได้) พอผ่องใสแล้วก็หันมาภาวนาจริงจังใหม่ (อาจจะไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง แต่เรารู้สึกว่าเราทำแบบนี้แล้วมันสบายใจ)  ...ยิ่งตอนไปกราบหลวงพ่อวรบุญที่เชียงดาวแล้วเหมือนถูกท่านด่าเพราะเสียงท่านดังขึ้นเรื่อยๆ ว่าเมาขันธ์ ไม่ได้เรื่องได้ราว เรายิ่งรู้สึกว่า เราคงยังอีกนาน อีกหลายชาติละมั้งกว่าจะภาวนาได้ จากคุณ : Chicsecret เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 10:49:09

ความคิดเห็นที่ 8 ทำจิตให้ว่าง  พระพุทธเจ้าท่านสอนให้ยึดมั่นถือมั่นหรือ   เราปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าถึงธรรม  ทำจิตให้เป็นว่าง  ปล่อยวางทุกอย่าง  ไม่ยึดมั่นถือมั่น  ให้จิตเป็นธรรมชาติ  หายใจเข้าก็ว่าง  หายใจออกก็ว่าง  จิตที่ว่างย่อม  นิ่ง  สงบ  สว่าง  ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้น  ตั้งอยู่  ดับไป  อนิจจา  ทุกขา  อนันตา  เข้าถึงธรรมได้เมื่อไหร่  ทุกอย่างก็จะสงบเอง จากคุณ : tripper 95 เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 13:14:07

ความคิดเห็นที่ 9 เคยมีประสบการณ์คล้ายๆ กับจขกท.ค่ะ  หลายปีก่อนหน้านี้ เคยฝึกสมาธิ ช่วงเดือนแรกที่นั่ง เกร็งตึงไปหมดทั้งหน้า ตอนนั้นไม่ได้อยากตั้งใจ แต่พอเริ่มจะนั่ง มันก็เกร็งไปเองแล้ว ปรึกษาใคร ก็แก้ไม่ได้สักที  นั่งแล้วเกร็งอยู่เดือนกว่าๆ ต่อมา นอกจากเกร็งแล้ว ถึงกับหายใจไม่ค่อยออก พอเริ่มนั่งไม่ทันไร รู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออก ทรมานมาก ทนนั่งอยู่ไม่ได้ ต้องลุกเดินไปมาให้ลืมเรื่องนั่งสมาธิไปเลยจึงจะหาย แต่พอเริ่มนั่งใหม่ก็เป็นอีก เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณ 2-3 สัปดาห์ จากนั้นก็ไม่ได้นั่งไปนาน  หลังจากนั้น มีึความจำเป็นต้องไปค่ายปฏิบัติธรรมกับเพื่อน คนอื่นนั่งสมาธิหลับตา ตั้งใจนั่งตามที่พระอาจารย์นำไป แต่เราไม่ ไม่สนใจที่จะหลับตาตั้งใจนั่งแล้ว แต่ไปไหนไม่ได้ ก็เลยนั่งลืมตา คืออยู่ในท่านั่งสมาธิแต่ไม่สนใจจะทำสมาธิ  คิดว่ามานั่งเล่น มองอะไร/คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอมันคิดฟุ้งไปเรื่อยๆ อยู่ๆ ความรู้สึกก็หายไป (สงสัยจะหลับ) พอรู้สึกตัว ก็รู้สึกนิ่งสงบ  ก็เลยพอจับทางได้ว่าที่เกร็งตั้งแต่เริ่มนั่ง เพราะเริ่มต้นก็ตั้งใจหลับตาให้สนิทแล้ว ต่อมา เราก็เลยเริ่มนั่งโดย ตอนเริ่มนั่ง จะยังไม่ปิดตาให้สนิท ให้ผ่อนคลายหน้าตา (ทำคล้ายเตรียมตัวจะนอนหลับ)  ตาก็จะเริ่มปรือๆ เอง แล้วก็นั่งไปโดยไม่คิดอะไร คือถ้ามันคิดขึ้นมาเอง ก็ช่างมัน เผลอฟุ้งตามบ้าง/ปล่อยๆไปบ้าง จะฟุ้งบ้าง/หลับบ้าง ก็ช่างมัน อย่างน้อย ก็ยังมีช่วงที่นิ่ง/สงบ/สบายอยู่ด้วย  สำหรับช่วงนี้ ได้ซีดีนำนั่งสมาธิของหลวงปู่สิม วัดถ้ำผาปล่องมา เปิดฟังแล้วชอบ ก็เลยนั่งสมาธิ แล้วเปิดฟังเสียงหลวงปู่ไปด้วย ไม่ถึงกับตั้งใจมาก ฟังพอสบายๆ เพลินๆ  บางครั้งก็ปล่อยใจสบายๆ ไม่คิดอะไร บางครั้งก็นึกพุทโธบ้างนิดหน่อย  ผลการนั่ง ก็มีฟุ้ง/หลับบ้าง สงบสบายบ้าง นิ่งบ้างคละกันไป แต่ก็ยังดี ที่อย่างน้อยก็ไม่ทรมานแล้ว  อย่างไรก็ขอเป็นกำลังใจให้ จขกท. นั่งสมาธิต่อไปนะคะ   ปล.  ลองตรวจสุขภาพประกอบด้วยก็ดีนะคะ เพราะแน่นหน้าอกอาจเกิดจากปัญหาสุขภาพ อย่างเช่น กรดไหลย้อน (ตอนอาการกำเริบมากๆ เคยเจ็บแน่นหน้าอกเหมือนถูกใครบีบรัดหัวใจ) หรืออาการหายใจไม่เต็มอิ่มอาจเกิดจากโรคหอบ  ถ้ามีปัญหาสุขภาพก็ควรหาหมอรักษาและออกกำลังกายช่วยด้วยน่ะค่ะ อย่าปล่อยทิ้งไว้ จากคุณ : Parich เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 54 23:38:06

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นกำลังใจให้ครับ  มีคนตอบครบถ้วนดีๆหลายคนเลยครับ    ผมอะเคยเป็นยิ่งกว่าคุณอีก ทั้งแน่น ตื้อ เครียด  อาณาปาณสติ จนเลือดกำเดาไหลทั้งที่อากาศหนาวเลยนี่แหละ  แต่ก็ผ่านพ้นมาได้ จากคุณ : ramai เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 10:50:42

ความคิดเห็นที่ 11 ผมก็เป็นมาก่อนน๊ะ  สภาวะอึดอัดๆกลางหน้าอก แรกๆนึกว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจ ด้วยซ้ำ  ต่อมาจึงเข้าใจว่ามันเป็นตัณหาหรือความทะยานอยากที่มากเกินไป ก็ต้อง ใช้เวลาหลายเดือนเหมือนกันกว่าจะทุเลา  ปัจจุบันนานๆที่ก็มีโผล่มาบ้างแต่แทบ จะไม่มีแล้วครับ  หลักสำคัญคือปฎิบัติต่อไป ล๊ะความอยากให้มากที่สุด  ถ้ามีส่วน ไหนที่เสริมได้ก็ควรทำ  เช่นอยากมาก แสดงว่ามีโลภมาก  ลองไปทำบุญ ทำทาน เพิ่มขึ้น แต่การทำบุญหรือทำทานให้ตั้งจิตก่อนให้ว่าเป็นไปเพื่อล๊ะความอยาก ไม่ใช่ทำบุญแล้วอธิษฐานขอนั่นขอนี่ กลายเป็นการสะสมความอยากเข้าไปอีก ^^ จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 26 ธ.ค. 54 13:58:44

ความคิดเห็นที่ 12 --------- นึกออกแล้ว  อาการที่ว่า(แน่น เคร่งหน้า ชาหน้า) น่าจะเกิดมาจาก ใจจดจ่อมากเกินไป  คือ จดจ่อให้เห็นลมหายใจทุกระยะไม่ให้ขาดช่วงเลย ฝืนไม่ให้คิดเรื่องอื่นเลย   จึงเกร็ง เครียด ต้อง ปล่อย ให้หายใจเป็นปกติ และรู้สึกถึงลมหายใจอย่างปกติ พอคิดถึงเรื่องอื่นบ้างจึงเอาสติกลับมา   ถ้าฝืนความคิดที่เกิดขึ้นก็จะเกร็ง มึนหัว มึนหน้า จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 27 ธ.ค. 54 09:16:01

ความคิดเห็นที่ 13 สิ่งที่ได้เรียนรู้จากความแน่นหน้าอก ("นั่งแล้วเพ่งจนอยากเลิกปฎิบัติครับ") จากคุณ : w-bpf เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 12:35:18