ความคิดเห็นที่ 1 ผมว่ามันเป็นธรรมดานะครับ ด้วยฮอร์โมน และสัญชาตญาณการดำรงเผ่าพันธุ์ของมนุษย์ ย่อมเอ็นดูเด็กที่ช่วยตัวเองไม่ได้ บวกกับความเป็นลูกของเรา เกือบร้อยทั้งร้อย ย่อมรักลูกสุดหัวจิตหัวใจเป็นธรรมดา ส่วนน้อย ที่จะเห็นคุณค่าของบุพการีอย่างจริงจัง พระพุทธเจ้าจึงเรียกบุคคลที่กตัญญู กตเวทิตานี้ว่าเป็น "บุคคลหาได้ยากในโลก" และฟันธงไปเลยว่า ความกตัญญูนี่แหละ เป็นนิมิตรหมายเครื่องชี้ขาดว่า "เป็นคนดี" หรือไม่ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 08:33:32

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณค่ะ ที่เตือนสติ  ดิฉันเองเป็นทั้งแม่และลูก  หลายครั้งที่คิดว่าตนเองให้เวลากับพ่อแม่น้อยไป  หลายครั้งที่ลูกเรียกร้องต่อเราจนเราไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ต่อพ่อแม่ได้   พ่อกับแม่เราก็น่ารักเหลือเกิน ไม่เคยเรียกร้องใดๆ จากลูกๆ เลย   จะพยายามปรับปรุงและบริหารเวลาให้พ่อแม่มากขึ้นค่ะ จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 09:02:20

ความคิดเห็นที่ 3 จขกท.นึกถึง  การไหม้ของโลงศพอย่างอาลัยอาวรณ์นั้น  คือ  ความไม่มีอีกแล้ว แต่กลับเป็นว่า  สำหรับบางคน  กลับเป็นภาพก่อนจาก   ในห้วงปรนนิบัติวัตรฐาก อันสะท้อนถึง  การร่วมทุกข์ร่วมสุข และการส่งวิญญาณ  อย่างจริงแท้ของรัก เท่ากับว่า  แม้ตัวไม่มี  แต่ใจนั้นเป็นหนึ่ง  ไม่พรากจาก ความตายจึงเอาชนะไม่ได้   ได้แต่การอนิจลักษณ์ที่แปรเปลี่ยน ดังนั้น  สิ่งที่คนมีลูกจะได้เจอ  ก็คือ   ลูกที่อยู่ใกล้ก่อนตาย จริงๆ จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 09:08:02

ความคิดเห็นที่ 4 ขอแย้งหน่อยนะครับ เพราะรู้สึกว่าเป็นการมองด้านเดียว เหมือนมองแค่ภาพสองมิติอย่างไรไม่รู้ ถ้าจะให้ครบถ้วนสมบูรณ์นั้น อย่าลืมว่าผู้เป็นปู่ย่า ตายายนั้น บ้างแต่ไม่ทุกคน ก็รักหลานมากๆ ถึงกับมีคำกล่าวที่ว่าพอมีหลาน เลี้ยงและรักหลานมากกว่าลูกเสียอีก ดังนั้นการที่เราเลี้ยงลูกให้ดีก็เป็นอีกหนึ่งความกตัญญูต่อพ่อแม่ด้วยเหมือนกัน แต่ถ้าในทางธรรม การมีลูกถือเป็นห่วง ที่คอยรัดไว้ทำให้ก้าวไปทางธรรมได้ยากนั้นจริงแท้แน่นอนครับ จากคุณ : ธรรมสถิต เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 09:41:25

ความคิดเห็นที่ 5 วันที่เผาปู่ และย่า วันที่ใจหายที่สุดคือวันนั้น ตอนตั้งสวดก่อนหน้า ยังรู้สึกว่า เลิกงานเราก็จะได้ไปเฝ้า เหมือนกับว่าเขายังอยู่ แต่วันเผา พอม่านในเมรุปิด ใจหายว๊าบ ว่าหลังจากนี้ รูปร่างที่เราเคยเห็นไม่มีอีกแล้ว แล้วก็หันมาคิดถึงตัวเอง ในอนาคตข้างหน้า เราก็ต้องมานอนในสภาพนี้ และม่านรูดปิดเหมือนกัน สงสัยว่า ในเมื่อทุกคน หนีความตายไม่พ้น แล้วทำไมยัง โลภ กันได้ขนาดนี้ บางคนขวนขวายหาเงินได้ถึงแสนล้านก็ยังไม่พอ จากคุณ : รักหลอกจึงบอกให้ เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 11:15:41

ความคิดเห็นที่ 6 พอมีลูกกลับย้อนคิดทุกอย่างที่แม่ทำให้เรา แล้วตอนนี้รู้แล้วว่าแม่รักเรามากเหมือนที่เรารักลูกของเรา และแม่ก็รักหลานมากๆด้วย ทุกวันนี้ไม่เคยทำให้แม่เสียใจเลยกลับรักแม่มากขึ้นด้วย จากคุณ : Wijug25 เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 12:02:15

ความคิดเห็นที่ 7 การตายเป็นของธรรมดา ไม่ควรทำให้เรื่องธรรมดา กลายเป็นเรื่องไม่ธรรมดา (เช่น รำพึงรำพัน โศกเศร้าเสียใจ ร้องห่มร้องไห้ ระลึกความหลัง นู้นนั้นนี่) กายไม่ใช่ของเรา กายไม่ใช่ของเขา  ใจไม่ใช่ของเรา  ใจไม่ใช่ของเขา   ควรละเสีย  แล้วปล่อยให้เรื่องธรรมดา มันเป็นเรื่องธรรมดา นั้นแหละดีแล้ว ปล. เวลามีคนในครอบครัวตาย จงใช้เป็นเครื่องระลึกว่า "เดียวก็ถึงตาเรา" จากคุณ : เดียวก็ตายจากกัน (ไห่) เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 14:38:45

ความคิดเห็นที่ 8 การมองให้เป็นเรื่องธรรมดานั้นไม่ยาก ที่ยากกว่าคือการรู้แจ้งว่ามันธรรมดาได้อย่างไร จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 29 ธ.ค. 54 15:37:02