พระบรมศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร ทรงปรารภถึงภิกษุรูปหนึ่ง...
ีกุลบุตรชาวเมืองสาวัตถีคนหนึ่ง เมื่อได้ฟังธรรมเทศนาของพระตถาคตแล้ว ก็ศรัทธาถึงกับบวช ถวายชีวิต อยู่ในพระศาสนานี้ เมื่อเป็นภิกษุแล้ว อาจารย์และอุปัชฌาย์ได้กล่าวสอนศีล แก่ท่านว่า
"บรรดาศีลทั้งหลายท่านพึงศึกษาไว้ประพฤตินั้นมีมากอย่าง เช่น จุลศีล-มหาศีล ปาฏิโมกข สังวรศีล (สำรวมงดเว้น สิ่งที่พระพุทธเจ้าห้ามไว้ ในพระปาติโมกข์) อินทริยสังวรศีล (สำรวมตา-หู-จมูก-ลิ้นกาย-ใจ ระวัง ไม่ให้กิเลสครอบงำ) อาชีวปาริสุทธิศีล (ศีลทำความบริสุทธิ์ ให้แก่การเลี้ยงชีพ) ปัจจัยปฏิเสวนศีล (ศีลที่ใช้พิจารณา ในการบริโภคปัจจัยคือ จีวร -บิณฑบาต -ที่อาศัย -ยารักษาโรค โดยไม่บริโภค ด้วยตัณหา)...."
ภิกษุรูปนั้นฟังแล้วถึงกับท้อถอย หมดใจเพียร บังเกิดความคิดขึ้นว่า
"โอ้โฮ..ศีลนี้ช่างมีมากมายยิ่งนัก เราคงไม่สามารถที่จะประพฤติปฏิบัติได้ถึงปานนั้น ก็แล้ว การบวช ที่ไม่อาจ จะบำเพ็ญศีลให้บริบูรณ์ได้ จะมีประโยชน์อะไรกันเล่า เราควรกลับไป เป็นคฤหัสถ์ทำบุญ ให้ทาน อยู่ครองเรือน จะดีกว่า" คิดอย่างนี้แล้ว ก็บอกกับอาจารย์ และอุปัชฌาย์ว่า
"ท่านอาจารย์ครับ ผมไม่อาจรักษาศีลมากมายเหล่านี้ได้ เมื่อรักษาศีลไม่ได้ การบวช ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผมจะขอลาสึก โปรดรับบาตรและจีวรคืนไปเถิด"
อาจารย์และอุปัชฌาย์พยายามห้ามปรามไว้ แต่ก็ไม่สามารถทัดทานไว้ได้ จึงบอกกับ ภิกษุนั้นว่า
"ถ้าอย่างนั้น ท่านจงไปถวายบังคมพระศาสดาก่อนเถิด"
แล้วพาภิกษุนั้นไปที่ธรรมสภา เพื่อพบพระผู้มีพระภาคเจ้า ณ ที่นั้น
จากคุณ |
:
ebusiness
|
เขียนเมื่อ |
:
4 ม.ค. 55 10:56:31
|
|
|
|