ความคิดเห็นที่ 1 ลืมตาก็เกิดภาพ หลับตาก็ดับภาพ เปลี่ยนมุมมอง ภาพหนึ่งก็ดับ อีกภาพก็ปรากฎ ถ้าจิตรู้ทุกขณะ  จะเราจะระลึกทันว่า ตอนนี้เราเห็นอะไร ก่อนหน้านี้ 1 วินาทีเราเห็นอะไร ตลอดเวลา   แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องขึ้นอยู่กับว่า เราเอาสติไปจับอะไร ถ้าจะจับตา ก็จะได้ผลอย่างที่ผลกล่าว ถ้าจับกาย กายขยับแม้เพียงเล็กน้อยเราก็จะรู้ ถ้าจิตเราเร็วมาก ขยับตา 1 รู้ ขยับกาย 1 รู้  รู้ว่า ตาเกิด และดับ ก่อน และกายอีกส่วนก็ขยับ แต่การเกิดดับทางตา จะเร็วมาก  ลองฝึกสติดูกระพริบตา แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 55 09:25:43 จากคุณ : เดียวก็ตายจากกัน (ไห่) เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 08:59:18

ความคิดเห็นที่ 2 ลืมตา จิตก็ส่งนอกตลอดเวลา   จะได้เรื่องอะไรกัน ? การฝึกจิต  เขาเพ่งลึกลงไปในจิตโน่น  จึงต้องหาทางปิดอายตนะภายนอกทั้ง ๕  เหลือ  มนายตนะ  คือใจ อันเดียว   แบบที่สามเณรอรหันต์สอนธรรมะให้พระใบลานเปล่า (โปฏฐิละ) นั่นแหละ จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 10:38:09

ความคิดเห็นที่ 3 สมมุติว่าเราเห็นคนคนหนึ่งวิ่งอยู่   เวลาที่เรามองเห็นความเกิดดับ เราจะเห็นทีัละขณะเหมือนกับฟีล์มภาพยนตร์   ภาพยนตร์เวลาที่ฉายให้เราดู  เค้าจะฉายทีละภาพ ๆ ต่อเนื่องกัน  เวลาที่เรามองในโรงหนัง เราอาจจะเห็่นเป็นภาพคนเคลื่อนไหว  แต่ที่จริงแล้ว  ทุก ๆ อย่าง เป็นภาพนิ่งทั้งนั้น  และทุก ๆ ภาพนิ่ง เกิด และดับไป  ในภาพนั้น ๆ เอง ตัวอย่าง  เรามองเห็นคนวิ่ง  ถ้าแยกนามรูปออกมาดู  ก็จะเห็นว่า เขาค่อย ๆ ยกขา  พอยกขาเสร็จแล้วก็ก้าวไปข้างหน้า  พอก้าวเสร็จก็เอาเท้าลง  พอเอาเท้าลงก็ดันพื้น  อีกขายก  เป็นจังหวะ ๆ แบบนี้   พอแยกออกมาละเอียดอีก  ก็จะเห็นได้ว่า  รูปตอนที่ยกขา  ไม่ใช่ตอนที่ก้าวขา  รูปตอนที่ก้าวขาก็ไม่ใช่ตอนที่เอาขาลง  รูปแต่ละอย่างนั้น เกิดเป็นส่วน ๆ แยกกัน  เมื่อก้่าวขา รูปที่ยกขาก็ดับไป ไ่ม่ตามมา  เมื่อเอาขาลง  รูปที่ก้าวขาก็ดับไป ไม่ใช่รูปเดียวกัน  ไม่ใช่ส่ีวนเดียวกัน ทีนี้พอมองรูปได้แล้ว  มามองที่นาม ก็คือจิต   จิตที่ตั้งเจตนาว่า "จะยกขา" ก็เกิดขึ้น และดับไปตอนที่ก้าวขา  จิตที่ตั้งเจตนาว่า "จะเอาขาลง" ก็ดับไปตอนที่จะเอาขาแตะพื้น  เจตนาดับไปทีละส่วน ๆ  นี้เป็นไตรลักษณ์ที่เห็นได้ชัดของนาม แม้จิตที่เห็นรูปตอนที่ยกขา  ก็แตกไปเมื่อจิตที่เห็นรูปก้าวขาเกิดขึ้น  และจิตที่เห็นรูปก้าวขา  ก็แตกไป  จิตที่เห็นรูปตอนเอาขาลงก็เกิดขึ้นแทน  การเห็นทางตา ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะต่อเนื่องกัน  แต่ที่จริงแล้ว  จักขุวิญญาณนั้นเห็นภาพทีละภาพ  ภาพหนึ่งแตกภาพหนึ่งมาต่อ สมมุติอีกอย่างหนึ่ง เพื่อให้เห็นความไม่เที่ยงของนาม   สมมุติว่าเราพิมพ์คำว่า "สวัสดี"   ตอนที่พิมพ์  เราอาจใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวินาที  แ่ต่ในครึ่งวินาทีนั้น  นามเกิดดับไปมากจนนับไม่ถ้วน เพราะจิตจะเกิดดับตั้งแต่ จิตคิดจะพิมพ์  ธาตุลมซึ่งเป็นรูปธาตุอันเกิดจากจิตก็ไปที่นิ้วมือ พิมพ์ตัว "ส"  พอเมื่อพิมพ์ "ส" เสร็จ  จิตดวงนั้นก็ดับไป  จิตที่เกิดขึ้นใหม่ืคือจิตที่คิดจะพิมพ์ตัว "ว" เมื่อพิมพ์ตัว "ว" เสร็จ จิตดวงนั้นก็ดับไป  ไปพิมพ์ไม้หันอากาศต่อ  กว่าจะได้คำคำเดียวว่า สวัสดี จิตเกิดดับแสนล้านขณะ   แต่ละส่วนถ้าเราแยกเหมือนเวลาที่มองฟิล์มภาพยตร์แล้ว จะีรู้ว่าไม่ีมีส่วนไหนต่อเนื่องกัน  แต่ละส่วนเกิดขึ้นแล้วก็แตกไป ๆ เวลาที่เราฟังเสียง  สมมุติเพลงเล่นโน๊ต โด เร มี ฟา ซอล โสตวิญญาณ ที่ได้ยินเสียง "โด"  ดับไป เมื่อได้ยินเสียง "เร"   โสตวิญญาณที่ได้ยินเสียง "เร" ก็ดับไป  เมื่อได้ยินเสียง "มี"  แต่ละส่วนไม่ปนกัน  ไม่รวมวอยู่ด้วยกัน แ้ม้แต่ทางกาย  เมื่อลมพัดหายร้อน  เวลานั้นอุณหเตโชคือรูปขันธ์ที่เป็นสภาพร้อนก็ดับไป  เป็นสีตเตโช คือรูปขันธ์ที่เป็นสภาพเย็นเกิดขึ้นมาแทน พอมองที่นามขันธ์  จิตที่ได้รับความร้อนก็แตกสลายไป  เมื่อลมพัด  เป็นจิตที่ได้รับความเย็นเข้ามาแทน แม้แต่ทางใจ  หากไม่รวมกับรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัสภายนอกเลย  สมมุติเมื่อครู่นี้คิดเรื่องรัก แ่ต่ตอนนี้ปวดท้อง  พอปวดท้อง  จิตที่คิดเรื่องรักก็ดับไป  จิตที่คิดจะหาห้องน้ำก็เกิดมาแทน  เป็นส่วน ๆ เป็นตอน ๆ ไป ขันธ์ที่เกิดในอดีต ก็แตกดับไปในอดีต  ไม่ได้ไปกองรวมกันที่ไหน ขันธ์เกิดเหมือนสายฟ้าแลบในอากาศ  เกิดแล้วตามปัจจัยก็สลายตัวไป ขันธ์ที่จะเกิดในอนาคต  ก็ไม่ได้กองเตรียมตัวจะเกิดในอนาคต ขันธ์ที่เป็นอยู่ในปัจจุบันก็เหมือนเมล็ดผักกาดตั้งบนปลายเข็ม  กำลังหล่นๆ อยูุ่ทุกขณะ เหตุการณ์  เรื่องราว  รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส  ที่เกิดขึ้นในกาลเวลาทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต  ไม่มีความยั่งยืน ไม่มีสภาพเสถียร   เป็นสภาพไม่เที่ยง  และถูกบีบคั้นด้วยความเกิดดับ  ความบีบคั้นนี้เป็นทุกข์  และควบคุมไม่ได้ เพราะเป็นไปตามปัจจัย ไม่ใช่ตามอำนาจของใคร  เป็นความอนัตตา วิธีมองไตรลักษณ์มองอย่้างนี้ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 55 10:55:59 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 10:53:07

ความคิดเห็นที่ 4 เมื่อมองเห็นไตรลักษณ์แล้ว  หากจะตัด  ต้องสาวความเกิด และำทำลายจุดที่เกิด  ก็จะดับความเกิดนั้นอีกได้ทันที ตัวอย่างการมองการเกิดขึ้นของจักขุวิญญาณทางตา    - สมมุติว่าเราเห็นสีแดง ที่เห็นนั้นไม่ใช่เราเห็น  แต่จักขุกระทบกับ กระทบรูปารมณ์สีแดง พร้อมกับมนสิการคือจิตใส่้ใจอารมณ์ เกิดจักขุวิญญาณ   เวลาดูความเกิด  ดูว่า จักขุเกิดอย่างไร ? คือ ประสาทรับการมองเห็น เกิดเพราะผลของกรรมเก่า  ในภพนี้เกิดมาเพราะตัณหา  ตัณหาเกิดเพราะอวิชชา   จักขุวิญญาณ ที่เ็ห็นรูปที่ดี ไม่ดี  นี้ก็เกิดเพราะกรรมที่เคยทำไว้ในอดีต  กรรมเก่าเกิดเพราะตัณหา  ตัณหาเกิดเพราะอวิชชา   จะดับจักขุ ดับรูป ดับจักขุวิญญาณ  คือให้ดับอวิชชา  เมื่อดับอวิชชาแล้วจะไม่มีการปรุงแต่งสังขาร ให้มามีนามรูปมาเพื่อรับรู้อารมณ์ใด ๆ อีกในภพต่อไป   ไม่ใช่เพียงแต่จักษุ แต่ธาตุ 18 ทั้งหมดก็จะไม่เกิดขึ้นต่อไปด้วย จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 11:04:39

ความคิดเห็นที่ 5 สิ่งที่ปิดบังไตรลักษณ์ ความเห็นผิด เข้าใจผิด จำผิดขึ้นก็เพราะไม่แจ้งในไตรลักษณ์ ที่ไม่แจ้งในไตรลักษณ์ ก็เพราะมีสิ่งที่ปิดบังไตรลักษณ์อยู่ สิ่งที่ปิดบังไตรลักษณ์ คือ ๑. สันตติ ปิดบัง อนิจจัง  (ความต่อเนื่อง   ปดปิด  ความเปลี่ยนแปลงและความไม่คงทนถาวร)  สันตติ คือ ความสืบต่อของรูปนามที่เกิดขึ้นติดต่อกันอย่างรวดเร็วเหลือเกิน จึงทำให้ไม่เห็นความเกิดขึ้นและความดับไปของนามและของรูป ทำนองเดียวกับที่เห็นแสงไฟที่ธูป ซึ่งแกว่งหมุนเป็นวงกลมอย่างเร็ว ๆ ในที่มืด ๆ จึงทำให้เห็นไปว่าแสงไฟนั้นติดกันเป็นพืด เป็นวงกลมไปเลย เมื่อยืนขึ้น  รูปที่เคยนั่งก็ดับไป   เมื่อเดิน  รูปยืนนั้นก็ดับไป   เมื่อเดิน  รูปที่ยกเท้าขึ้นก็ดับไปไม่ถึงในขณะก้าว  เมื่อก้าว รูปที่ก้าวก็ดับไปไม่ถึงในขณะย่าง  เมื่อย่าง รูปที่ย่างก็ดับไปไม่ถึงในขณะเหยียบ  รูปแต่ละส่วน  ดับไป แตกไปในส่วนของตน ๆ ในช่วงนั้น ๆ เอง  ไม่ปนกัน   เมื่อยืนขึ้น  รูปที่นั่งก็ดับไป  เมื่อเดิน  รูปที่ยืนนั้นก็ดับไป  เมื่อนอน รูปที่เดินก็ดับไป   รูปแต่ละส่วนสิ้นไปสิ้นไปไม่ปนกันอย่างนี้ ทั้งนาม คือเจตนาที่คิดจะเดินก็ดับไปไม่ถึงเวลานอน  เจตนาที่คิดจะนอนก็ไม่ถึงเวลานั่ง   นามธรรมต่างดับไปเป็นส่วน ๆ ไม่ปนกันดังนี้ สังขารในอดีต  แตกไปแล้วในอดีต  ไม่ได้ไปกองรวมกันอยู่ที่ไหน ไม่ติดมาถึงปัจจุบันและอนาคต สังขารในอนาคต  ก็จะเกิดขึ้นและแตกไปในอนาคต  ไม่ติดมาถึงปัจจุบันและอดีต สังขารปัจจุบันก็จะแตกลง  หายไป  ในปัจจุบันนี้เอง  ไม่ได้สืบเนื่องไปถึงอนาคต  และไม่ได้ปนอยู่กับอดีต สังขารในกาลทั้งสาม  ไม่ได้ปะปนกัน  เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็แตกทำลายไป  และเมื่อแตกสลายไปแล้วก็ไม่ได้ไปตั้งอยู่ที่ไหน  มีแต่หายไป  หายไป  แม้จิตที่กำหนดว่าสังขารไม่เที่ยง จิตดวงนั้นก็ไม่เที่ยง ไม่ควรกำหนัดยินดี ไม่ควรถือว่า เป็นเรากำหนด หรือจิตของเรา หรือเราดีกว่าคนอื่น เพราะได้กำหนด คนอื่น ๆ ไม่กำหนด เป็นต้น เมื่อไม่เห็นความเกิดดับ ก็ทำให้เข้าใจผิดไปว่ารูปนามนี้ไม่มีการเกิดดับ เป็นของเที่ยง เป็นสุข เป็นตัวตนเราเขา เป็นของสวยงามน่าชื่นชมยินดี ต่อเมื่อได้กำหนดจนเกิดปัญญาเห็นความดับไปของนามของรูปอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแล้ว จึงจะทำลายความวิปลาส(เข้าใจผิด)ที่เห็นว่าเที่ยงว่ายั่งยืน และทำลาย  ความถือตัวได้ จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 11:06:02

ความคิดเห็นที่ 6 ๒. อิริยาบถ ปิดบังทุกข์ อันความทุกขเวทนาทั้งหลาย ตามปกติเป็นส่วนมากนั้นเกิดจากอิริยาบถ เช่น นั่งมากก็เมื่อยเกิดทุกขเวทนาขึ้นมาแล้วทนอยู่ไม่ได้ เดินมากก็เมื่อยทนไม่ได้ ยืนมากก็ทนไม่ไหว แม้แต่นอนมากก็ลำบากทนอยู่ไม่ได้นานเหมือนกัน อิริยาบถเก่าเป็นทุกข์นั้นย่อมรู้เห็นกันทั่วไปได้โดยง่าย เมื่อนั่งนานก็เมื่อยทนไม่ได้จึงลุกเดิน ก็นึกว่าการเดินนั้นเป็นสุขสบายเพราะหายเมื่อย เดินนานหน่อยก็เหนื่อยทนไม่ได้อีกจึงนอน ก็นึกว่าการนอนนั้นเป็นสุขสบายเพราะหายเหนื่อย คือเห็นว่าอิริยาบถที่เปลี่ยนใหม่นั้นเป็นสุข เพราะขณะที่เปลี่ยนใหม่ ๆ นี้ ทุกขเวทนายังไม่ทันเกิด แท้จริงอิริยาบถเก่าเป็นทุกข์ อิริยาบถที่เปลี่ยนใหม่ก็จะเป็นทุกข์อีกเหมือนกัน รวมความว่า หนีทุกข์เก่าไปสู่ทุกข์ใหม่นั้นเอง อิริยาบถเก่านั้นเห็นทุกข์ได้ง่าย เพราะทุกขเวทนากำลังมีอยู่ แต่อิริยาบถใหม่ก็ไม่สามารถพ้นทุกข์ไปได้ จะต้องสำแดงให้ทุกข์ปรากฏขึ้นมาอย่างแน่นอนไม่เร็วก็ช้า อิริยาบถเก่าที่กำลังมีทุกข์เวทนาอยู่ เป็นที่ตั้งแห่ง โทมนัส อิริยาบถใหม่ที่นึกว่าเป็นสุขนั้นก็เป็นที่ตั้งแห่ง ตัณหา คือ อภิชฌา แต่ว่าการเจริญวิปัสสนากัมมัฏฐานนั้น เพื่อกำจัดอภิชฌา และโทมนัส ทั้งสองอย่าง ที่กล่าวมานี้ เป็นการกล่าวถึงการเห็นทุกขเวทนา ซึ่งผู้ที่เจริญวิปัสสนากัมมัฏฐานย่อมจะเห็นทุกขเวทนาก่อนเป็นเบื้องต้น เพราะทุกขเวทนาเป็นของหยาบ เห็นได้ง่าย ขั้นที่สอง จึงจะเห็นสังขารทุกข์ที่จะต้องถูกเบียดเบียนโดยความเกิดดับอยู่เป็นนิจ ต่อไปก็เห็น ทุกขลักษณะ คือ ความเกิดดับเป็นขั้นที่สาม และจะปรากฏทุกขสัจจ เป็นขั้นสุดท้าย ทุกขเวทนา เห็นได้ในอิริยาบถเก่า เห็นสังขารทุกขได้ในอิริยาบถใหม่ เห็นทุกขลักษณะได้เมื่อกำหนดนามรูปจนสันตติ(ความต่อเนื่อง)ขาด และจะเห็นทุกขสัจจ ได้ในสังขารุ เบกขาญาณที่แก่กล้า มีกำลังพอที่จะอนุโลมให้เห็น อริยสัจจ ทั้ง ๔ ได้   เมื่อเห็นทุกข์ ก็ทำลายวิปัลลาสธรรมที่เห็นว่าสุขว่าสบายนั้นได้ และประหาณตัณหาลงได้ ความทุกข์ เป็นสภาพบีบคั้น ครูดสี แม้จิตที่กำหนดรู้ทุกข์นั้น ก็ไม่ใช่ตัวตนของใคร จิตที่กำหนด สติที่กำหนด ต่างก็เป็นสังขารที่เป็นทุกข์เช่นเดียวกัน จึงไม่ควรถือมั่นจิต ถือมั่นสติ ด้วยตัณหา มานะ ทิฏฐิ ว่าจิตของเรา หรือด้วยการกำหนดนี้ เราจะมีปัญญา เราจะได้อานิสงส์อย่างนั้นอย่างนี้ เราจะได้บุญมากขึ้น เราจะเกิดในสวรรค์ เป็นการสร้างตัณหาผูกกับอนาคตเข้าไปอีก ๓. ฆนสัญญา ปิดบังอนัตตา ฆนสัญญา คือ ความเข้าใจว่าเป็นก้อน เป็นแท่ง ความสำคัญว่าเป็นก้อนเป็นแท่งนั้น เป็นสิ่งที่ทำให้เห็นว่าเป็นตัวเป็นตน เป็นคนเป็นสัตว์ ที่ว่าเป็นคนก็สำคัญเอาหมดทั้งก้อนหมดทั้งแท่งนี้ว่าเป็นคน แต่ถ้าย่อยก้อนนี้แท่งนี้ออกไปแล้ว ก็จะมีแต่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อาการ๓๒ มีผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เนื้อ เอ็น กระดูก เป็นต้นเท่านั้นเอง หาสิ่งที่เป็นคนเป็นตนเป็นตัวนั้นไม่มีเลย ถ้ายังถือทั้งก้อนทั้งแท่งว่าเป็นคนอยู่ ก็ย่อมจะเข้าใจผิดไปว่าเป็นของเที่ยง เพราะยั่งยืนอยู่นับสิบ ๆ ปี เป็นสุข เป็นสาระ สวยงามน่ารักน่าใคร่ เวลาที่โกรธก็คิดว่าคนเขาทำไม่ดีกับเรา  แต่เมื่อแยกออกมาแล้ว จะเห็นแต่รูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ  หาคน หรือสัตว์ ให้โกรธไม่มี จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 11:06:13

ความคิดเห็นที่ 7 รูป ไม่ใช่เวทนา  เวทนา ไม่ใช่สัญญา สัญญา สังขาร วิญญาณ  แต่ละอย่างแยกออกจากกัน  แต่เมื่อเข้าใจผิด ก็จะมองว่าเป็นเรา เป็นของเรา ทั้งที่ขันธ์แต่ละส่วนนั้น มีปัจจัย ๆ ต่างกัน แต่เมื่อผสมออกมาแล้ว ตั้งแล้ว ก็แตกตัวไปทันที หาความเป็นอะไรจริง ๆ ไม่ได้ แม้เหตุให้เกิดรูปขันธ์นั้น ก็ไม่ใช่ตัวตนทำให้เกิด แต่เป็นเพราะกรรมเก่าทำให้มีรูปร่างหน้าตาต่าง ๆ ดีบ้างไม่ดีบ้าง เพราะการทานอาหาร ทำให้กายนี้ตั้งอยู่ เติบโตได้ ไม่ตาย  เพราะจิต ทำให้เิดิน ยืน นั่ง นอน เป็นต้นได้ และเพราะอุตุ ทำให้กายนี้มีไออุ่น ไม่เย็นเหมือนศพ ปัจจัยเหล่านี้ทำให้รูปเกิด ไม่ใช่ตัวตนของใครทำให้รูปเกิด แต่ปัจจัยเหล่านี้ก็ไม่ยั่งยืน ถูกบีบคั้น และไม่ใช่่ตัวตน พึงพิจารณาเห็นความเกิดขึ้นของรูปด้วยประการนี้ แม้เวทนาก็เกิดเพราะผัสสะ แม้สัญญา สังขาร ก็เกิดเพราะผัสสะ แม้วิญญาณ ก็เกิดเพราะนามรูป ไม่มีขันธ์ห้าเกิดได้เอง ด้วยกำลังของตัวเองในส่วนไหนเลย เมื่อเห็นอนัตตา ก็ทำลายวิปลาสว่า เป็นตัวเป็นตนบังคับบัญชานั้นได้ว่าให้เป็นอย่างยนั้นอย่างนี้ได้ เพราะเห็นชัดแล้วว่าไม่มีขันธ์ทั้งภายในคือของเรา และภายนอกคือของคนอื่น ทั้งมนุษย์ สัตว์ และเทวดา ของใคร ที่จะบังคับ หรือสั่งให้เป็นไปอย่างไหนตามใจได้ เพราะปัจจัยที่ให้เกิดขันธ์เหล่านั้นเป็นที่มาของขันธ์เหล่านั้นเท่านั้น ไม่ใช่การบงการหรือคำสั่งจากใคร คลายจิตออกจากความคาดคั้นในขันธโลกได้ และประหาณทิฏฐิ(ความเห็นผิด) ลงได้ การทำลายสิ่งที่ปกปิดไตรลักษณ์ เพื่อให้เห็นไตรลักษณ์นั้น มีวิธีเดียว คือ การกำหนดเพ่งรูปนามตามวิธีที่เรียกว่า เจริญวิปัสสนากัมมัฏฐาน แม้จิตที่ประกอบกับสติที่กำลังวิปัสสนากำหนดลักษณะอนัตตา หรือไตรลักษณ์ทั้งหมดนั้น ก็เป็นสักว่าสังขารอย่างหนึ่ง ที่ถูกผสมผสานแล้วออกมาเป็นจิต เป็นสติ เป็นปัญญา หาได้มีความเป็นตัวตนไม่  ทั้งสังขารเหล่านั้นก็ไม่ได้ตั้งเจตนาว่า "ขอเราจงเป็นสติ" หรือ "ขอเราจงเป็นปัญญา" เป็นต้น ทั้งหมดเป็นเพียงสักว่าสังขารที่เกิดขึ้นตามปัจจัย ตามอารมณ์ ที่ไหลไป  เกิดขึ้น แล้วสลายตัวลง ไม่มีการอยู่กับที่ ถูกบีบคั้น และถือเอาไม่ได้  เมื่อเห็นตามความเป็นจริงในไตรลักษณ์แล้ว ย่อมระอา เมื่อระอากับสังขาร ในอกุศล หรือแม้แต่ระอาที่จะถือมั่นกุศล หรืออัพยากฤต ได้แก่สิ่งที่เป็นกุศลก็ไม่ใช่ เป็นอกุศลก็ไม่ใช่ เช่นกาย หรือธาตุดินน้ำลมไฟอันไม่มีจิตใจ นี้แล้ว ตัณหาย่อมไม่มีที่ตั้ง ไม่มีเหตุผลให้เกิดขึ้น เมื่อสิ้นตัณหา ย่อมไม่ีมีทุกข์ตามมาได้อีกต่อไป สิ้นสุดกับภาพการมีความสุขบนลวงตา *************************** วิธีวิปัสสนาจากพระไตรปิฎก พระสูตรนี้ของพระพุทธองค์ทำให้ปฏิบัติได้ถูก มหาสติปัฏฐานสูตร (๒๒) http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=10&A=6257&Z=6764&pagebreak=0         ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=10&i=273 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 11:07:09

ความคิดเห็นที่ 8 พอเห็นอย่างนี้แล้ว  จะไม่ยึดถือว่า "นี้เป็นคน" "นี้เป็นสัตว์" "เป็นเรา" "เป็นเขา"  เพราะเห็นแต่ธาตุัขันธ์   เห็นว่าสิ่งนั้นเกิดเพราะปัจจัยนั้น  และแตกไป  สิ่งนั้นเป็นอย่างนั้น  ไม่ได้เป็นเราเป็น   ไม่เห็นอีกว่ารูปของเรา  เสียงของเรา  ฯลฯ ความคิดของเรา  แต่จะเห็นเป็นเพียงธาตุเกิดขึ้น และดับไป  และเห็นอีกด้วยว่า  ที่คิดว่า "นั่นของเรา"  ความคิดว่านั่นของเรานั้นก็เป็นเพียงมโนวิญญาณธาตุคิด  ไม่ใช่้ตัวเราคิด พอเข้าใจแบบนี้แล้ว  จิตจะปล่อยยออกหมด  ปล่อยทั้งคน  ทั้งของ  ทั้งเวลา  ทั้งความทรงจำ   ทั้งสิ่งที่เคยพบเจอ  สิ่งที่กำลังเจอ  และสิ่งที่จะเจอ สิ่งเหล่านั้นจะปรากฎตามปรกติ  แต่พอเราเข้าใจแล้ว  เราก็จะไม่เข้าไปติดกับมันอีก   ไม่มีความดีใจเสียใจ เป็นกลางอย่างมีสติ  และหลุดออกจากวังวนของทุกข์ทั้งหมดได้                         ๑๘.   วาริ โปกฺขรปตฺเตว     อารคฺเคริว สาสโป                         โย น ลิมฺปติ กาเมสุ     ตมหํ พฺรูมิ พฺราหฺมณํ.                                  ผู้ใด ไม่ติดอยู่ในกามทั้งหลาย เหมือนน้ำไม่ติดอยู่                         บนใบบัว เหมือนเมล็ดพันธุ์ผักกาดไม่ตั้งอยู่บนปลายเหล็ก                         แหลมฉะนั้น, เราเรียกผู้นั้นว่า เป็นพราหมณ์. คาถาธรรมบท พราหมณวรรคที่ ๒๖ http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=25&A=1301&Z=1424 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 11:20:45

ความคิดเห็นที่ 9 แต่ก่อนที่จะได้ถึงตรงนั้น   ต้่องรู้จักห้ามใจตัวเองให้ดีก่อน  คือ  เมื่อตาเห็นรูป เห็นแล้วให้วาง  อย่าเข้าไปชอบหรือไปชังตามที่กิเลสปรุงแ่ต่งมา  กิเลสจะบอกกับเราว่าสวยเท่าไหร่หรือน่าเกลียดเท่าไหร่ก็ตาม  ให้วา่ง  ไม่ยินดียินร้ายด้วย  เพราะสิ่งที่เห็นนั้น ไม่ใช่้ตัวตนของเรา ถ้าวางได้่ัทั้งทางตา  หู  จมูก  ลิ้น  กาย  ใจ  หมดแล้ว  ก็ไม่มีอะไรให้ต้องทำให้มากไปกว่านี้อีก  ที่สุดของชีวิตอยู่ตรงนี้  และทั้งชีวิตก็มีอยู่เพียงเท่านี้ คือ กามคุณห้า่และใจ ถ้าเรายังไม่บรรลุธรรม  แต่ระวังได้  ความทุกข์ทรมาน  ความใจหาย  อาการเสียใจ  กังวล หรือกิเลสอะไรก็เข้ามาหาเราไม่่ไ้ด้  เราจะปลอดภัย                         ๑.   จกฺขุนา สํวโร สาธุ     สาธุ โสเตน สํวโร                         ฆาเนน สํวโร สาธุ     สาธุ ชิวฺหาย สํวโร                         กาเยน สํวโร สาธุ     สาธุ วาจาย สํวโร                         มนสา สํวโร สาธุ     สาธุ สพฺพตฺถ สํวโร                         สพฺพตฺถ สํวุโต ภิกฺขุ     สพฺพทุกฺขา ปมุจฺจติ.                         ความสำรวมทางตา เป็นความดี,                         ความสำรวมทางหู  เป็นความดี,                         ความสำรวมทางจมูก  เป็นความดี,                         ความสำรวมทางลิ้น เป็นความดี,                         ความสำรวมทางกาย เป็นความดี,                         ความสำรวมทางวาจา  เป็นความดี,                         ความสำรวมทางใจ เป็นความดี,                         ความสำรวมในทวารทั้งปวง  เป็นความดี,                         ภิกษุผู้สำรวมแล้วในทวารทั้งปวง ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้. สำรวม หมายถึง การป้องกัน การรักษา ถ้ามีขโมยจะพยายามเข้าบ้านเรา  แต่เราปิดบ้่านมิดชิด ขโมยก็เข้าไม่ได้ ถ้ามีคนเดินเข้ามาบ้านเรา  จะมาขอของในบ้านเรา  แต่เจ้าของบ้านไม่ให้  เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เช่นเดียวกัน  ถ้ามีอารมณ์ทางปัญจทวารหรือทางใจจะมาทำร้ายเรา  แต่เราไม่ให้  อารมณ์เหล่านั้นก็ทำอะไรไม่ได้  เป็นแค่เศษดินเศษหญ้่าไป ธรรมบทตอนนี้จาก ภิกขุวรรค เรื่องภิกษุ ๕ รูป http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=35&p=1 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 11:27:26

ความคิดเห็นที่ 10 รูปใหม่เกิดขึ้น รูปเก่าดับไป ส่วนในวงเล็บเป็นสมมติบัญญัติ เป็นสังขาร ปล. มั่วน่ะครับ คหสต. จากคุณ : จะมาเอาอะไรกับโผ๊มมมมม เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 11:30:38

ความคิดเห็นที่ 11 ฝึกสมาธิ  เค้าฝึกจิตอย่างเดียว หมายถึงให้เหลือแต่จิตอย่างเดียว อายตนะทางตา หู จมูก ลิ้น กาย  ไม่ต้องสนใจครับ ถ้าไปฝึกแบบนั้น  มันก็ไม่ต่างอะไรกับที่คุณใช้ชีวิตประจำวัน จากคุณ : bodymind เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 12:06:12

ความคิดเห็นที่ 12 สมัยที่ลาบวชมีอยู่คืนหนึ่งเราไปกันมีพระสองเณรหนึ่งผ่านศาลาสยองของวัด ดังนั้นระยะห่างระหว่างพระกับเณรตอนนั้นจึงไม่มีเหลืออยู่เลย ขณะที่เกือบจะผ่านพ้นศาลาสยองนั้นแล้วบังเอิญมีเสียงดังโครมบนหลังคาเกิดขึ้น อย่างไม่ทันรู้ตัวพระกับเณรที่มาด้วยถึงกับมีอาการสดุ้งโหยง ส่วนผมได้ยินเสียงเพียง"แก๊ก"ของลูกไม้ตกบนหลังคาเท่านั้น เพราะตอนนั้นฝึกสติมาดีมากได้ยินเสียงก็สักแต่ได้ยินไม่มีการปรุงแต่ง เหมือนทั้งสององค์นั้นส่วนการเห็นนั้นผมยังไม่เคยมีประสบการณ์ที่ชัดเจน แต่เคยได้ยินสมาชิกในห้องนี้บางท่านบอกว่าตัวเขาสามารถเห็นภาพ ในสนามฟุตบอลล์เคลื่อนที่ช้าลงที่แรกยังไม่เข้าใจ พอฟังคุณ Serene_Angelic อธิบายเลยเข้าใจ เหมือนแทนที่เราจะเห็นแบบธรรมดาเป็นเพียงภาพเดียว แต่เหมือนได้เราสังเกตุเห็นว่ามันเป็นหลายภาพของการเคลื่อนไหว ด้วยเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นกับการเล่นฟุตบอลล์เพราะขณะเล่น มีบางครั้งเหมือนว่าเราสังเกตุแลเห็นการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม ที่ประกบเราเคลื่อนไหวเป็นจังหวะดูช้าลงและตัวเราเองก็เคลื่อนที่เป็นจังหวะ ที่เร็วกว่าก่อนทำประตูได้ แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 55 12:13:35 จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 12:12:30

ความคิดเห็นที่ 13 - เพิ่มเติม - พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงสอนพระพาหิยะว่า      "ดูก่อนพาหิยะ เพราะเหตุนั้นแล เธอพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เมื่อเห็นจะเป็นแค่สักว่าเห็น เมื่อฟังจะเป็นแค่สักว่าฟัง เมื่อทราบจะเป็นแค่สักว่าทราบ(หมายถึงการได้กลิ่น,การรับรส,และกายสัมผัส) เมื่อรู้แจ้งจะเป็นแค่สักว่ารู้แจ้ง(หมา่ยถึงอารมณ์ที่เข้ามาปรากฎในใจ,เื่รื่องในใจ,ความทรงจำ)         ดูก่อนพาหิยะเธอพึงศึกษาอย่างนี้แล       ดูก่อนพาหิยะ ในกาลใดแล เมื่อเธอเห็นจะเป็นสักว่าเห็นเมื่อฟังจักเป็นสักว่าฟัง  เมื่อทราบจะเป็นสักว่าทราบ เมื่อรู้แจ้งจักเป็นสักว่ารู้แจ้ง        ในเวลานั้น   เธอย่อมไม่มี          ในเวลาใด   เธอไม่มี        ในเวลานั้น   เธอย่อมไม่มีในโลกนี้          ย่อมไม่มีในโลกหน้า        ย่อมไม่มีในระหว่างโลกทั้งสอง        นี้แลเป็นที่สุด(สิ้นสุด,หมด)แห่งทุกข์"          ลำดับนั้นแล จิตของพาหิยทารุจีริยกุลบุตรหลุดพ้นแล้วจากอาสวะทั้งหลายเพราะไม่ถือมั่นในขณะนั้นเอง ด้วยพระธรรมเทศนาโดยย่อนี้ของพระผู้มีพระภาคเจ้า              ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสสอนพาหิยทารุจีริยกุลบุตรด้วยพระโอวาทโดยย่อนี้แล้ว  เสด็จหลีกไป - อรรถกถา -      จักขุวิญญาณ(จิตที่เห็นรูป ย่อมไม่กำหนัด ขัดเคือง หลงในรูปที่มาปรากฏฉันใด เราจักตั้งชวนจิตไว้โดยประมาณแห่งจักขุวิญญาณอย่างนี้ว่า ชวนจิตของเราจักเป็นเพียงจักขุวิญญาณเท่านั้น      เพราะเว้นจากราคะเป็นต้น       ..เป็นเพียงธรรมที่เป็นไปตามปัจจัยเท่านั้น ในข้อนี้ ใครๆ จะทำ(จักขุวิญญาณเป็นต้น)เองหรือให้ผู้อื่นทำก็หาได้ไม่ จริงอยู่ ในข้อนี้ มีอธิบายดังนี้ว่า จักขุวิญาณนั้นชื่อว่าไม่เที่ยง(ไม่คงทน,ไม่ยั่งยืน)เพราะมีแล้วกลับไม่มี ชื่อว่า เป็นทุกข์ เพราะถูกความเกิดขึ้นและดับไปบีบคั้น ชื่อว่า เป็นอนัตตา เพราะอรรถว่าไม่เป็นไปในอำนาจ(สั่งไม่ได้,ไม่เป็นไปตามที่อยากให้เป็น)เหตุนั้น ในข้อนั้น  จะจัดเป็นโอกาสของธรรมมีความกำหนัดเป็นต้นแห่งบัณฑิตได้ที่ไหน ****************** เรียบเรียงจาก พาหิยสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=25&A=1607&Z=1698&pagebreak=0 ศึกษาอรรถกถาพระสูตรนี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=47 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 12:28:42

ความคิดเห็นที่ 14 เห็นรูป เกิดความพอใจไม่พอใจ ภาพความคิดในอดีตผุดขึ้น ปรุงแต่งเป็นเรื่องราว เสพเป็นอารมณ์ ที่ว่ามาเกิดขึ้นในขณะจิตเดียว คือ ทุก ๆ ชีพจรเราเต้น(โดยประมาณ) จิต เกิดดับ ทุก ๆ ขณะ ตามอายะตนะ 6 วนเวียนกันไป เพราะมีอวิชา ซึ่งมีธรรมชาติไหลตามกิเลส จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 15:12:09

ความคิดเห็นที่ 15 เมื่อเพิ่มสติกำหนดรู้มากขึ้น ก็จะทันการปรุงแต่งมากขึ้น จนความคิดอะไร ๆ ก็เหมือนกันหมด คือ เกิดดับไปเหมือน ๆ กัน ไม่มีอารมณ์ มีแต่อาการ จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 15:21:20

ความคิดเห็นที่ 16 ...........เราจะปฏิบัติเพื่อมุงหวังบรรลุธรรมหรือเป็นพระอรหันต์กันแบบไหน จะเป็นเฉพาะตอนหลับตา หรือเป็นทุกขณะ           รูป หมายถึง ร่างกาย,  นาม หมายถึง จิต แยกเป็น เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ           เมื่อตาเห็นร่างกาย ก็เรียกว่า รูป  เมื่อหลับตายังนึกภาพร่างกายนั้นได้ก็เรียกว่า รูป(สัญญา)  โดยอีกนัยหนึ่ง รูป ก็คือ "ตัวถูกรู้"    ส่วนจิตที่ไปรู้รูปก็คือ "ตัวรู้"   รูปกับนามที่เกิดจากทั้งทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เกิดดับอยู่ตลอด      ทุกสิ่งก็เป็นเพียงรูปและนามเท่านั้น เราควรพิจารณาให้เห็นถึงความไม่เที่ยง ความแปรเปลี่ยน ความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป            การพิจารณาด้วยสติปัฏฐานมี ๒ คู่ คู่แรกคือ กายกับเวทนา  เริ่มจากการรู้ กาย  กายเป็นรูป เวทนาเป็นนาม     เวทนา เป็นตัวรู้ กาย(รูป)     อีกคู่คือ จิตกับธรรมารมณ์   ผลของกระบวนการในจิต เป็นรูป  เป็นตัวถูกรู้   ธรรมารมณ์ เป็นนาม เป็นตัวที่ไปเพ่งรู้ อาการของจิต           การจะดับกิเลสให้ถูกตัวจะต้องเรียนรู้กระบวนการในจิต เพ่ง สังเกต อ่าน เมื่อเห็นอาการของจิต เห็นตัวกิเลส ก็ปล่อยวางไม่ไปปรุงแต่ง(สังขาร) กิเลส ในจิตของเราทั้งตอนลืมตาและหลับตา การทำสมาธิหลับตาไม่มีผัสสะ กิเลสยังอยู่ครบจึงเป็นเพียงการหลบหนีกิเลส  แต่สมาธิลืมตาเป็นการต่อสู้กับกิเลสโดยตรง มุ่งฆ่ากิเลสให้หมด ไม่ให้มีอนุสัยหลงเหลืออยู่อีก  เมื่อทำได้เชี่ยวชาญแล้วจึงจะเข้าเกณฑ์เป็นพระอริยะบุคคล           ทั้งสติปัฏฐาน ๔ และ มรรค ๘ ต้องปฏิบัติตอนลืมตา การพูดจา ทำการงาน ประกอบอาชีพ ดังนั้น สัมมาสมาธิของพระอริยะจึงเป็นสมาธิลืมตา ที่ปฏิบัติได้ยากแต่ให้ผลถาวรจริง ไม่ย้อนคืน ไม่แปรเปลี่ยน แก้ไขเมื่อ 05 ม.ค. 55 21:43:50 จากคุณ : ชนาธิป - พุทธแท้ เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 55 21:36:36