ความคิดเห็นที่ 1 พระพุทธเจ้า ท่านตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง หรือป่าวครับ ถ้าแบบนั้น คงต้องตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง.. คงได้เป็น พระปัจเจกพระพุทธเจ้า มากกว่า.. เพราะตามพุทธทำนาย พระพุทธเจ้า องค์ต่อไป ต้องรอไปอีก 2500 ปี ไม่ใช่เหรอครับ? จากคุณ : zenzen เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 01:29:50

ความคิดเห็นที่ 2 ถ้่่ามีความเพียรอย่างถึงที่สุด มีปณิธาณแน่ชัด ละแล้วซึ่งทุกอย่าง ทำตามที่พระพุทธเจ้าสอน ปฏิบัติในสิ่งที่ปวงพระพุทธเจ้่าเคยทำมา จะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าได้หรือไม่? ในเมื่อพระพุทธเจ้่าก็เคยเป็นมนุษย์เหมือนกับพวกเรามาก่อน. คำตอบคือ  "เป็นไปได้.. แต่คนธรรมดาคนนั้นต้องตั้งใจว่าอยากจะเป็นพระพุทธเจ้า และต้องทำความเพียรแบบนี้อย่างน้อยสี่อสงไขยกับแสนกัป (ซึ่งที่จริงก่อนหน้านั้นอีกไม่รู้กี่สิบอสงไขยน่ะนะ)" เฮ้อ... ที่จริงประโยคที่ดูน่าจะ practical กว่าคือ "ถ้่่ามีความเพียรอย่างถึงที่สุด มีปณิธาณแน่ชัด ละแล้วซึ่งทุกอย่าง ทำตามที่พระพุทธเจ้าสอน ปฏิบัติในสิ่งที่ปวงพระพุทธเจ้่าเคยทำมา ก็จะได้บรรลุธรรมอย่างน้อยที่สุดพระโสดาบัน อย่างมากที่สุดคือได้เป็นพระอรหันต์ ถึงพระนิพพานในชาติปัจจุบัน หรือในอนาคตอันใกล้" การจะเป็นพระพุทธเจ้า มันต้องการยิ่งกว่า ความเพียรน่ะนะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 02:01:17

ความคิดเห็นที่ 3 คนธรรมดา ละแล้วซึ่งทุกอย่าง  ละยังไง เป็นไปไม่ได้ จากคุณ : ซุนจื๊อ เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 02:30:36

ความคิดเห็นที่ 4 คุณควักลูกตาตัวเองหรือจุดไฟเผาตัวเองบูชาได้ไหม(ไม่ใช่ไล่ให้ไปตายตอนนี้นะครับ) แต่โพธิสัตว์ที่สำเร็จพุทธภูมิได้ ได้ผ่านการเผาตัวบูชาพระคุณของพระพุทธเจ้ามานับไม่ถ้วน ลองถามกำลังใจตัวเองตอนนี้ดู ถ้าเผาได้กำลังใจก็อาจจะถึง อาจจะนะครับ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าถ้าเผาไม่ได้จะไม่ถึงนะ และไม่ได้หมายความว่าจำเป็นต้องเผา ในโลกนี้จะมีสักกี่คนที่บอกได้ว่าทำได้... แล้วในหมู่นั้นจะมีสักกี่คนที่สำเร็จ.... จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 02:51:50

ความคิดเห็นที่ 5 ต้องตั้งจิตปรารถนาพุทธภูมิ  เพื่อบรรลุเป็นพระพุทธเจ้า  และเพียรพยายามสร้าง สะสม บารมีทั้ง ๓๐ ทัศ  จนครบสมบูรณ์  จึงจะได้เป็นพระพุทธเจ้า จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 03:17:00

ความคิดเห็นที่ 6 ผมมีความเห็นดังนี้ครับ... เป็นสาวก(คนธรรมดา).....ตั้งจิตปรารถนาพุทธภุูมิ...เป็นพระโสดาบัน.. บรรลุโสดาบัน...ตั้งจิตปรารถนาพุทธภุูมิ...เป็นพระสกิทาคามี.. บรรลุพระสกิทาคามี...ตั้งจิตปรารถนาพุทธภุูมิ...เป็นพระอนาคามี.. บรรลุพระอนาคามี...ตั้งจิตปรารถนาพุทธภุูมิ...เป็นพระอรหันต์..(ส่วนมากจะปรินิพพาน(สูญ)..ตรงนี้ครับ) บรรลุพระอรหันต์....ตั้งจิตปรารถนาพุทธภุูมิ..เป็นพระโพธิสัตว์..(ปรินิพพาน(สูญ)..ตรงนี้ก็มีครับ) บรรลุพระโพธิสัตว์....ตั้งจิตปรารถนาพุทธภุูมิ...บรรลุเป็นพระพุทธเจ้าครับ จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 05:55:31

ความคิดเห็นที่ 7 คงไม่ใช่คนธรรมดาครับ แต่ต้องเป็นคนใจเพชร คือท่านต้องเป็นคนที่มีปณิธานตั้งความปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า ด้วยเกิดจากนํ้าใจที่กล้าหาญและรักเมตตากรุณาต่อสรรพสัตว์อย่างเหลือล้น ตั้งแต่ต้นจนจบ ถ้าท่านไม่กล้าหาญ ท่านคงไม่ยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปณิธานดังกล่าว ถ้าท่านไม่ได้มีความเมตตาอย่างจริงใจต่อสรรพสัตว์ ท่านก็คงต้องล้มเลิกปณิธานในท่ามกลางไปแล้ว จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 05:55:37

ความคิดเห็นที่ 8 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๕ ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๒ -พุทธวังสะ-จริยาปิฎก ๑. การบำเพ็ญทานบารมี อกิตติจริยาที่ ๑ ว่าด้วยจริยาวัตรของอกิตติดาบสhttp://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=33&A=8637&Z=8661&pagebreak=0 ----------------------------------------------------------------- จากหนังสือ  มุนีนาถทีปนี  โดย พระพรหมโมลี ศาสตร์ว่าด้วยการเป็นพระพุทธเจ้า บทที่ ๑ https://sites.google.com/site/meesupdee/hnangsux-muni-nath-thip-ni-1 พระพุทธาธิการ บัดนี้้ จักกล่าวถึงพระพุทธาธิการ คือการกระทำอันยิ่งใหญ่เพื่อให้ได้พระปรมาภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณแห่งสมเด็จพระบรมศาสดาจารย์ผู้ทรงเป็นจอมมุนีทั้งหลาย ก็องค์พระจอมมุนีชินสีห์สัมมาสัมพุทธเจ้านั้น เราท่านทั้งหลายก็คงจะทราบกันได้ดีแล้วว่า มิใช่จะมีปรากฏในโลกแต่เพียงพระองค์เดียวเท่านั้น โดยที่แท้ ในอดีตกาล ก็มีสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาอุบัติตรัสในโลกหลายพระองค์ล่วงมาแล้วและในอนาคตกาล พอสิ้นสูญศาสนาองค์สมเด็จพระมิ่งมงกุำฏศรีศากยมุนีโคดมบรมโลกนายก ที่เราเคารพบูชาอยู่ทุกวันนี้แล้ว ก็จักมีสมเด็จพระสัมมาัสัมพุทธเจ้าพระองค์ใหม่เสด็จมาอุบัติตรัสในโลกนี้อีก แต่ว่ามาตรัสเป็นครั้งเป็นคราว ไม่เป็นระยะเวลาติดต่อรับช่วงกัน โดยที่บางทีพอสิ้นศาสนาพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งแล้ว โลกก็ว่างจากพระพุทธศาสนาอยู่ไม่นานนักเพียงในกัปเดียวกันนั่นเอง ก็มีศาสนาของสมเด็จพระพุทธเจ้าพระองค์ใหม่อุบัติขึ้น แต่บางทีนั้น พอสิ้นศาสนาสมเด็จพระพุทธเจ้าองค์หนึ่งแล้ว โลกเรานี้ต้องว่างจากพระพุทธศาสนาอยู่เป็นเวลานานแสนนานนับเป็นสิบๆ มหากัปทีเดียว จึงจะมีศาสนาของสมเด็จพระพุทธเจ้าพระองค์ใหม่ปรากฎขึ้นมา และเมื่อสมเด็จพระพุทธเจ้า เสด็จมาอุบัติตรัสขึ้นในโลกคราวใด คราวนั้นพระองค์ท่านย่อมตรัสพระสัทธรรมเทศนาแสดงปฏิปทาข้อปฏิบัติให้ถึงความพ้นทุกข์ในวัฏสงสารประทานอมตธรรม นำสัตว์โลกให้ได้บรรลุถึงพระนิพพานสมบัติ เหล่าสัตว์ผู้มีวาสนาบารมี แต่พอได้สดับพระโอวาทานุสสนีขององค์พระจอมมุนีสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ย่อมได้บรรลุมรรคผลนิพพานตามสมควรแก่อุปนิสัยวาสนาบารมี แห่งตนๆ เป็นอันพ้นจากทุกข์ภัยในสงสารได้เป็นอันมาก แล้วศาสนาของพระพุทธเจ้าพระองค์นั้น ก็จะพลันเสื่อมถอยลงๆ จนกระทั่งหายสาปสูญไปจากโลกนี้ในคราวหนึี่งๆ ในระยะกาลเวลาที่โลกว่างจากพระพุทธศาสนานี้ โลกก็จะมีสภาวะเป็นโลกมืดมนมืดบอดจากมรรคผลนิพพาน เพราะไม่มีแสงประทีปกล่าวคือ พระสัทธรรมอันแสดงหนทางให้ถึงธรรมวิเศษนี้ได้ สัตว์ที่เกิดมาในระยะนี้ ก็ชื่อว่าเกิดมาเปล่าและก็ตายไปเปล่า หาสาระแก่นสารอันใดมิได้ ต่อเมื่อใด ปรากฎมีสมเด็จพระพุทธเจ้าพระองค์ใหม่ เสด็จมาประกาศพระพุทธศาสนาขึ้นอีกนั่นแหละ โลกจึงจะลุกโพลงขึ้นด้วยแสงประทีปอันประเสริฐ คือพระสัทธรรมนำสัตว์ให้บรรลุถึงมรรคผลนิพพานเสียอีกคราวหนึี่ง จึงเป็นว่าโลกเรานี้ บางทีก็ว่างจากพระบวรพุทธศาสนาอยู่ในนานเท่าใด แต่บางสมัยนั้นโลกต้องว่างจากพระพุทธศาสนาอยู่เป็นเวลานานนัก มีปัญหาว่า เหตุไฉน สมเด็จพระพุทธเจ้าทั้งหลายจึงไม่ผลัดกันมาตรัสในโลกเรานี้ให้เสมอติดต่อกันไปโดยไม่ขาดสาย จะปล่อยให้โลกว่างจากพระพุทธศาสนาอยู่เป็นเวลานานๆ ทำไมกัน? จะมาตรัสให้ติดต่อกันไป เช่น พอสิ้นศาสนาของพระพุทธเจ้าองค์เก่าแล้ว พระพุทธเจ้าพระองค์ใหม่ ก็มาประกาศพระศาสนาแทนต่อไปอีก โดยมิให้โลกต้องว่างจากพระพุทธศาสนาเลยทีเดียวมิได้หรือ? ในกรณีนี้เห็นทีจะขัดสน ทั้งนี้ ก็เพราะว่าการที่โลกเรานี้ จักได้มีโอกาสต้อนรับการอุบัติขึ้นแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสักพระองค์หนึ่งนั้น เป็นการลำบากยากเย็นเป็นอย่างยิ่ง เพราะเหตุอะไร ก็เพราะว่า จะหาผู้ที่มาตรัสเป็นพระพุทธเจ้าแต่ละ่ท่านนั้น หากันมิค่อยจะได้เลย ก็การที่จะได้ตรัสรู้พระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณ ดำรงฐานะเป็นเอกองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ใช่ว่าจะเป็นกันได้ง่ายๆ เมื่ไหร่เล่า โดยที่แท้ เป็นได้โดยยากนักหนา ความยากอย่างยิ่งจะขอยกไว้ในตอนเบื้องต้นนี้ จักกล่าวถึงน้ำใจก่อนท่านที่จักตรัสเป็นพระพุทธเจ้าคือได้บรรลุถึงพระพุทธภูมินั้นต้องเป็นท่านที่มีน้ำใจกล้าหาญเด็ดเดี่ยวขนาดเป็นมหาวีรบุรุษทีเดียว ในข้อนี้พึงทราบอุปมากถาที่ท่านพรรณาไว้ ดังต่อไปนี้ น้ำใจพระโพธิสัตว์ กาลเมื่อโลกจักรวาล อันมีเนื้อที่กว้างใหญ่สุดประมาณนี้มีถ่านเพลิงซึ่งร้อนรุ่มสุมคุ ระอุ จนเต็มไปหมด ผู้ใดมีน้ำใจองอาจเพื่อจะเดินฝ่าบุกไปโดยเท้าเปล่าๆ ไปจนสุดหมื่นโลกจักวาลก็ดี ในเมื่อโลกจักรวาล อันมีเนื้อที่กว้างใหญ่สุดประมาณนี้มีเปลวไฟลุกแดงเป็นพืดยาวเต็มไปหมด ผู้ใดมีน้ำใจองอาจเพื่อจะเดินฝ่าบุกไปโดยเท้าเปล่าๆ ไปจนสุดหมื่นโลกจักรวาลก็ดี ท่านผู้มีน้ำใจองอาจเด็ดเดี่ยวกล้าหาญเห็นปานฉะนั้ จึงควรที่จะปรารถนาเป็นพระโพธิสัตว์ สร้างพระบารมีเพื่อจะได้ตรัสรู้พระปรมาภิเษกสมโพธิญาณได้ เห็นไหมเล่า ว่าท่านผู้มีปรารถนาซึ่งพระพุทธภูมินั้น จะต้องเป็นผู้มีน้ำใจกล้าหาญเด็ดเดี่ยวเพียงใด ถ้ามีน้ำใจอ่อนแอมีความกลัวตายมากกว่าพระโพธิญาณแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะได้ตรัสรู้เป็นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เลย ก็ผู้ที่มีน้ำใจเด็ดเดี่ยวกล้าหาญเช่นว่ามานั้น หากันได้ง่ายๆ ในโลกที่ไหนเล่า อนึ่ง ผู้ปรารถนาซึ่งพระพุทธภูมินั้น ย่อมบำเพ็ญธรรมหนักแน่นด้วยน้ำใจเด็ดเดี่ยวมั่นคง ไม่ว่าจักเสวยพระชาติคือถือกำเนิดเป็นอะไรก็ตาม ย่อมจะมีน้ำใจสมาทานมั่นคง จะได้ย่อหย่อนเบื่อหน่ายส่ายพักตร์เป็นไม่มีเลย สมณพราหมณ์ อินทร์ พรหม ยม ยักษ์ ผู้ใดผู้หนึ่ง ซึ่งมีจิตคิดจะทดลองด้วยอุบาย มุ่งหมายจะให้พระโพธิสัตว์ละเสียซึ่งกุศลสมาทาน ก็มิอาจจะทำได้สำเร็จเลย กิริยาที่พระโพธิสัตว์ประกอบด้วยกุศาลสมาทานมั่นคงนี้ ในชาติที่พระองค์ถือกำเนิดเกิดเป็นมนุษย์จะขอยกไว้ ในที่นี้ ใคร่จะขอเล่าแต่เพียงชาติที่พระองค์ทรงเกิดเป็นสัตว์เดียรัจฉาน ก็ยังมีพระบวรสันอานประกอบไปด้วยกุศลสมาทานมั่นคง มีน้ำใจตรงแน่วไม่หวั่นไหว ตามเรื่องที่ปรากฎมีในพระคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนา ดังต่อไปนี้ กระแตผู้โพธิสัตว์ กาลเมื่อ สมเด็จพระจอมมุนี ยังสร้างสมบารมีเป็นพระโพธิสัตว์ ซึ่งต้องทรงท่องเที่ยวเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารนั้น ปรากฎว่าครั้งหนึ่ง พระองค์อุบัติในดิรัจฉานภูมิเสวยพระชาติเป็นกระแตสัตว์เดียรฉานมีนิวาสสถานอยู่ ณ ที่ใกล้มหาสมุทรทะเลใหญ่ อยู่มาวันหนึ่ง เกิดฝนตกหนัก น้ำท่วมมาเป็นอันมาก กระแสน้ำซึ่งมีกำลังเชี่ยวกรากดุดัน พัดผันพาเอารังพร้อมทั้งลูกของพระโพธิสัตว์ลงไปสู่มหาสมุทรทะเลหลวงหายไป ฝ่ายพระโพธิสัตว์ เมื่อได้ัรับอุปัทวเหตุเช่นนี้ ก็มีใจเศร้าเฝ้าคิดสงสารลูกของตนเป็นหนักหนา เสวยทุกขเวทนาดั่งว่าจะขาดใจตายไปตามบุตร สุดที่จะคิดถึงเหตุผลประการใด มีใจมุ่งหมายครุ่นคิดอยู่แต่ว่า "เราจะกระทำความเพียร วิดน้ำในมหาสมุทรนี้ให้แห้งแล้วจะค้นหาลูกของเราจนพบให้จงได้" ครั้นคิดมุมานะฉะนั้นแล้ว ก็เริ่มกระทำความเพียรเอาหางของตนจุ่มลงไปปในน้ำพอเปียกชุ่มแล้วก็วิ่งขึ้นไปสลัดน้ำลงบนที่ดอน แล้วก็ย้่อนกลับมาเอาหางจุ่มน้ำ และวิ่งไปสลัดน้ำลงบนที่ดอนอีก แต่พระโพธิสัตว์เจ้าเฝ้าวิดน้ำในมหาสมุทรด้วยหางแห่งตนอยู่อย่างนี้ จนสรีระร่างกายได้รับความบอบช้ำเหน็ดเหนื่อยนักหนา เป็นเวลาถึง ๕-๖ วัน น้ำนั้นจะได้พร่อมไปสักนิดหนึ่งก็หามิได้ ก็มันจะพร่องไปได้อย่างไรเล่า เพราะว่าไม่ใช้น้ำในตุ่มในไห แต่เป็นน้ำในมหาสมุทรใหญ่ทะเลหลวง ซึ่งมีมากมายเหลือคณนา แม้ว่าจะเป็นอย่างนี้ สัตว์ผู้มีใจเด็ดคือกระแตโพธิสัตว์นั้น ก็มีใจมั่นคง จะได้ย่อท้อหย่อนจากความเพียรเสียก็หามิได้ กลับตั้งใจมีมานะพยายามวิดน้ำในมหาสมุทรนั้นต่อไปอีกอย่างไม่ลดละ ด้วยเดชะวิริยบารมีแห่งพระโพธิสัตว์ ซึ่งตั้งใจกระทำอย่างผิดธรรมดาในครานั้น ก็บันดาลให้บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ขององค์สมเด็จพระอมรินทราธิราช ผู้ทรงเป็นจอมเทพยเจ้าเืบื้องสวรรค์ชั้นไตรตรึงษ์ถึงอาการแข็งกระด้างเป็นอัศจรรย์! ครั้นองค์มัฆวานทรงส่องทิพยเนตรทราบประพฤติเหตุนั้นแล้ว จึงเสด็จลงมาจากเทวโลกในวันที่ ๗ แปลงเพศเข้าไปหากระแตโพธิสัตว์เจ้า ซึ่งกำลังเอาหางวิดน้ำในมหาสมุทรอยู่อย่างอุตลุดแล้วทรงมีเทววาทีเอ่ยถามขึ้นว่า "ดูกร ท่านผู้เป็นกลันทกชาติ คือกระแต! ท่านมาทำอะไรพิกลอยู่ที่นี่?" "เรากำลังทำการวิดน้ำในมหาสมุทร" พระโพธิสัตว์ตอบ "ท่านมีความประสงค์สิ่งใดๆ จึงถึงกับต้องวิดน้ำทั้งมหาสมุทรทีเดียว?" "เรากระทำความเพียรในครั้งนี้เพื่อหวังจะให้น้ำในมหาสมุทรนี่แห้ง แล้วจะค้นหาบุตรของเราที่ถูกน้ำพัดพามาจมลงที่มหาสมุทรนี่ให้พบ" สมเด็จพระอมรินทราธิราช จึงตรัสว่า "การที่ท่านจะวิดน้ำในมหาสมุทรนี่ให้แห้งนั้น เห็นทีจะขัดสนนัก คือ ข้าพเจ้าเห็นว่า ท่านจักต้องตายเสียเปล่าเป็นแน่แท้! ท่านมิแลดูดอกหรือว่า น้ำในมหาสมุทรนี้มากมายนัก สุดวิสัยที่ผู้ใดผู้หนึ่งจักวิดให้แห้งได้ ไฉนท่านจึงมากระทำการอันสำแดงความโง่ออกมาให่ปรากฎเห็นปานฉะนี้ หยุดเสียเถิด อย่าได้พยายามต่อไปเลย จะตายเสียเปล่าๆ" "ท่านนั่นแหละ โง่! " พระโพธิสัตว์ผู้เป็นกลันทกชาติกล่าวตอบ แล้วจึงพูดต่อไปตามประสาแห่งตนว่า "ตัวท่านเป็นคนโง่ เพราะเป็นผู้มีใจเกียจคร้านหาความเพียรมิได้ ขึ้นชื่อว่าคนเกียจคร้านเหมือนเช่นตัวท่านนี้ หาควรที่เราจะเจรจาด้วยไม่ ตั้งแต่ท่านมาชักชวนเจรจาอยู่นี่ ก็เป็นการเสียเวลาเราอยู่เป็นอันมาก เราเสียดายเวลานัก ท่านจงไปเสียใหพ้้นเถิด อย่ายืนอยู่ที่นี้เลย อ้าว...ว่าอย่างไรเล่า บอกว่าไปให้พ้น..." พระโพธิสัตว์ตวาดไล่พระอินทร์ดังนี้แล้ว ก็ก้มหน้าก้มตาวิดน้ำในมหาสมุทรด้วยหางของตนต่อไปอย่างขะมักเขม้น โดยไม่ยอมพักผ่อนหยุดยั้ง ข้างฝ่ายสมเด็จพระอมรินทราธิราช เมื่อถูกตวาดเช่นนั้น จึงทรงพระดำริว่า แท้จริงธรรมดาว่า สัตว์ผู้เป็นหน่อเนื้อพุทธางกูรนี้ ย่อมมีความเพียรใหญ่ประจำอยู่ในสันดานอย่างเอกอุ ดูเอาเถิดในกาลบัดนี้ ถึงแม้จะกระทำสิ่งที่เหลือวิสัย เราลองน้ำใจบอกให้เลิกละเสียด้วยเหตุผลอันสมควรนักหนาก็หาได้ละทิ้งความตั้งใจเดิมเสียไม่ ช่างมีน้ำใจเด็ดเดี่ยวอาจหาญน่าสรรเสริญนัก เมื่อมีเทวดำริเช่นนี้แล้ว จึงทรงไปนำเอาลูกกระแตซึ่งยังไม่ตายมากมอบให้แก่พระโพธิสัตว์ด้วยเทวานุภาพแล้วก็สำแดงองค์ให้ทราบว่า พระองค์เป็นจอมเทพเบื้องสรวงสวรรค์ เปล่งรัศมีมีพรรณรุ่งเรืองโอภาส เสด็จกลับไปสู่ไพชยนตปราสาท อันเป็นเทวสถานพิมานที่ประทับอยู่แห่งพระองค์ เรื่องที่เล่ามานี้ ย่อมจะชี้ให้เห็นว่าพระโพธิสัตว์คือท่านผู้ปรารถนาเพื่อจะได้ตรัสรู้เป็นสมเด้จพระจอมมุนีสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคตกาลนั้น ย่อมจะมีมนัสมั่นคงนักหนา ถึงแม้ว่าจะพลาดพลั้้งไปถือกำเนิดเป็นสัตว์เดียรฉานก็ดี ก็ย่อมมีน้ำใจมั่นคงเด็ดเดี่ยวเต็มไปด้วยวิริยะอุตสาหะเป็นยอดเยี่ยม ถ้าลงได้ตั้งใจกระทำสิ่งใดแล้ว แม้จักยากแสนยากเพียงใดก็ตาม การที่จะมีความเพียรอันย่อหย่อนหรือเลิกล้มความตั้งใจเสียกลางคันนั้นเป็นอันไม่มีอย่างเด็ดขาด นี่แหละท่านทั้งหลาย คือความมั่นคงเด็ดเดี่ยวแห่งน้ำใจ ของพระมหาบรมโพธิสัตว์เจ้า ผู้เฝ้าปรารถนาเพื่อจักได้ตรัสพระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 06:38:31 จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 06:33:47

ความคิดเห็นที่ 9 ทำได้ ชัวร์ และก็ อนุโมทนาจิตค่ะ ไม่ว่าจะตั้งใจดีแบบไหน จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 06:40:55

ความคิดเห็นที่ 10 พระอภิธัมมัตถสังคหะ บารมี ๑๐ ทัส http://abhidhamonline.org/aphi/p9/112.htm บารมีจัดได้เป็น ๓ ชั้น http://abhidhamonline.org/aphi/p9/124.htm บารมีที่กล่าวมาแล้วนี้ ยังจัดได้เป็น ๓ ชั้น คือ ก. บารมี ๑๐ ทัส หรือ บารมี ข. บารมี ๒๐ ทัส หรือ อุปบารมี ค. บารมี ๓๐ ทัส หรือ ปรมัตถบารมี บารมี ๓ ชั้นนี้มี วัตถุ ทำให้แตกต่างกัน กล่าวคือ จำแนกเป็น วัตถุภายนอก (พหิทฺธ) และ วัตถุภายใน (อชฺฌตฺติก) การสร้างสมบารมีด้วยการให้วัตถุภายนอกล้วน ๆ เช่น การให้ธนสารสมบัติ บุตรภริยา เหล่านี้ได้ชื่อว่า สร้างบารมี ท่านอรรถกถาจารย์ได้ให้อรรถาธิบายเกี่ยวแก่ความแตกต่างกันนี้ โดยยกเอาทานบารมีเป็นที่ตั้งเป็นตัวอย่างแต่อย่างเดียว ส่วนบารมีอย่างอื่นที่เหลือนอกนั้น ให้พึงเข้าใจโดยอนุโลมตามแนวทางของทานบารมี ปุตฺตทาร ธนาทิ อุปกรณ ปริจฺจาโค ปน ทานบารมี ฯ เจตนาที่สามารถสละให้ซึ่ง บุตร ภริยา ธนสารสมบัติ เป็นต้นนั้น เรียกว่า ทานบารมี องฺคปริจฺจาโค ทานอุปปารมี ฯ เจตนาที่สามารถ สละ อุทิศ ซึ่งส่วนต่าง ๆ ของร่างกายนั้น เรียกว่า ทานอุปบารมี อตฺตโน ชีวิต ปริจฺจาโค ทานปรมตฺถปารมี ฯ เจตนาที่สามารถ สละ อุทิศ ซึ่งชีวิตของตนนั้น เรียกว่า ทานปรมัตถบารมี ผู้บำเพ็ญบารมีเพียงแค่ชั้น บารมี เรียกว่า บำเพ็ญบารมี ๑๐ ทัส การบำเพ็ญบารมี ๑๐ ทัสนี้ ย่อมสาธารณะแก่บุคคลทั่วไปที่ปรารถนา โพธิญาณ ซึ่งได้แก่ อัคคสาวก มหาสาวก และปกติสาวก ผู้บำเพ็ญบารมีถึงชั้น อุปบารมี เรียกว่า บำเพ็ญบารมี ๒๐ ทัส เพราะผู้บำเพ็ญบารมีมาถึงชั้นนี้แล้ว ย่อมต้องมีการบำเพ็ญ บารมี ๑๐ ทัส มาแล้วอย่างมากมาย จึงสามารถบริจาคส่วนของร่างกายได้ การบำเพ็ญ อุปบารมี หรือ บารมี ๒๐ ทัสนี้ ย่อมสาธารณะแก่บุคคลที่ปรารถนา ปัจเจกโพธิญาณ ผู้บำเพ็ญบารมี จนถึงชั้น ปรมัตถบารมี เรียกว่า บำเพ็ญบารมี ๓๐ ทัส อันเป็นการบำเพ็ญบารมีที่สุดยอดแล้ว การบำเพ็ญบารมี ๓๐ ทัสนี้ ย่อมสมบูรณ์เฉพาะแต่ผู้ที่ปรารถนา สัมมาสัมโพธิญาณ เท่านั้น -------------------------------------------------------------- จะตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าได้หรือไม่? ในเมื่อพระพุทธเจ้่าก็เคยเป็นมนุษย์เหมือนกับพวกเรามาก่อน. จากคุณ : Shiawase15   --------------------------------------------------------------- ในชาตินี้ชาติเดียวคงไม่ได้ครับ  ต้องสั่งสม บารมี ๓๐ ทัศ  นับภพนับชาติไม่ถ้วน  และพระโพธิสัตว์ ท่านเป็นมนุษย์ผู้มีใจเด็ดเดี่ยวมั่นคง ครับ  ต่างจากปุถุชนผู้หนาแน่นด้วยกิเลส อย่างพวกเรา ใน กตยุค นี้ และถ้าบรรลุธรรมในศาสนาของพระพุทธเจ้าองค์ใดองค์หนึ่ง ก็เป็นเพียง ปกติสาวก จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 06:47:23

ความคิดเห็นที่ 11 เมื่อทำความเพียรเต็มที่ ถ้าบรรลุอรหันต์เป็นพระสาวก เป็นไปได้   แต่หากปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าอีกพระองค์หนึ่ง ในอนาคต  ต้องไม่ปรารถนาความเป็นสาวก การบรรลุเป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ก่อตั้งพระพุทธศาสนา กับการเป็นพระอรหันต์สาวกในพระพุทธศาสนาแตกต่างกัน การสร้างสมบารมีก็ต่้างกัน โดยมีรายละเอียดดังนี้ (เรียบเรียงจากพระไตรปิฎก)  โครงเรื่องต่างๆมาจากหนังสือ ศาสตร์ว่าด้วยการเป็นพระพุทธเจ้า ของพระเทพมุนี (วิลาศ  ญารวโร) http://www.vichadham.com/POTI/index.html แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 07:50:15 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 07:35:15

ความคิดเห็นที่ 12 การบรรลุเป็นพระพุทธเจ้า  ต้องเริ่มจากการปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าเมื่อยังเป็นปุถุชนเท่านั้น และบำเพ็ญบารมีทั้งหมด  ทั้งที่ยังเป็นปุถุชน เพราะหากไม่ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า  เมื่อบรรลุอรหันต์แล้ว  จะเป็นพระอรหันตสาวก  ไม่ได้เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ยกตัวอย่างเช่น พระเวสสันดร ทรงให้ทานบารมี  พระเวสสันดรในพระชาตินั้นท่านก็เป็นปุถุชน   พระมหาชนก ทรงบำเพ็ญวิริยะบารมี ว่ายน้ำกลางมหาสมุทร ในพระชาตินั้นท่านก็เป็นปุถุชน เจ้าชายสิทธัตถะ  เมื่อทรงออกผนวช  ในเวลา่นั้น ท่านก็ยังเป็นปุถุชน การบรรลุเป็นพระสาวกและพระพุทธเจ้า ต่างกันคือ "เป็นสาวก(คนธรรมดา).....ตั้งจิตปรารถนาพุทธภุูมิ...เป็นพระโสดาบัน.....เป็นพระสกิทาคามี.....เป็นพระอนาคามี.....เป็นพระอรหันต์" เมื่อเป็นพระอรหันต์แล้ว ท่านจะไม่ปรารถนาอะไรต่ออีก  เกิดภพชาิติบำเพ็ญบารมีต่อไม่ได้อีก เพราะภพชาติของท่านสิ้นไปแล้ว หมดการเกิด การเป็นพระพุทธเจ้านั้น ต้องเริ่มจาก "ปุถุชนอธิษฐาน" เท่าั้นั้น  แม้พระโสดาบันผู้มีอินทรย์กล้าก็ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้อีกแล้ว  เพราะไม่ใช่โอกาส บุคคลใดบ้าง ที่สามา่รถเป็นพระพุทธเจ้าได้ สำหรับพระโพธิสัตว์ ที่ยังเป็น อนิยตะโพธิสัตว์ ที่สร้างบารมีสมบูรณ์แล้ว  จะได้รับพุทธพยากรณ์เป็นครั้งแรก  ต่อพระพักตร์พุทธเจ้า ต้องมีธรรมสโมธาน 8 ประการสมบูรณ์ จึงได้รับพุทธพยากรณ์โดยนัยว่า จะได้ตรัสรู้เป็นองค์พระพุทธเจ้า ทรงนามว่าอย่างนั้น ในกัปอันเป็นอนาคตที่เท่านั้น   ก็กลายเป็น นิยตะโพธิสตว์ ทันที คือเป็นพระโพธิสัตว์ที่เที่ยงแท้    ธรรมสโมธาน 8 ประการคือ            1. ได้เกิดเป็นมนุษย์            2. เป็นบุรุษเพศ ไม่เป็นกระเทย            3. มีอุปนิสสัยปัจจัยแห่งพระอรหันต์รุ่งเรืองอยู่ในขันธสันดาน(ถ้าเกิดเปลียนใจก็จะเป็นพระอรหันต์ทันที)            4. ต้องพบพระพุทธเจ้าขณะมีพระชนชีพอยู่ และได้สร้างกองบุญกุศลต่อพระพักตร์            5. ต้องเป็นบรรพชิต หรือต้องเป็น โยคี  ฤาษี ดาบส หรือปริพาชก ที่มีลัทธิเชื่อว่า บุญมี บาปมี  ทำบุญได้บุญ ทำบาปได้บาป ต้องไม่เป็นคฤหัสผู้ครองเรือน            6. ต้องมีอภิญญาและฌานสมาบัติ อันเชี่ยวชาญ            7. เคยให้ชีวิตของตนเป็นทาน เพื่อสัมโพธิญาณมาก่อนในอดีดชาติ            8.  ต้องมี ฉันทะ คือมีความรักความพอใจในพุทธภูมิเป็นกำลัง จากส่้วนนี้จะเห็นได้ว่า  ไม่สามารถที่จะบรรลุอรหันต์แล้วปรารถนาได้เลย  แต่ต้องเป็นปุถุชน  ที่หวังบรรลุอรหันต์  แต่การหวังบรรลุอรหันต์นั้น  จะหวังที่บรรลุเป็นพระพุทธเจ้า  ไม่ใช่หวังที่จะบรรลุเป็นพระอรหันต์สาวก พระอรหันต์มีสองประเภท หนึ่ง  พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า (รวมถึงพระปัจเจกพุทธเจ้า) ตรัสรู้แล้ว สอนผู้อื่นให้บรรลุอรหันต์ตาม สอง   พระอรหันตสาวก  คือ ผู้ที่ตรัสรู้เองไม่ได้  ต้องได้รับคำสอนจากพระพุทธเจ้าแล้วบลรรลุอรหันต์  เช่น พระสารีบุตร พระมหาโมคคัลลานะ  รวมถึงพระอริยสาวกทั้งหมด แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 07:52:02 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 07:44:52

ความคิดเห็นที่ 13 กล่าวถึงพุทธภูมิธรรมของนิยตะโพธิสัตว์ ในการเพิ่มพูนบารมีให้มากยิ่งขึ้น มีน้ำใจประกอบไปด้วย พุทธภูมิธรรม 4 ประการ คือ            1. อุสสาโห     คือประกอบไปด้วยพระอุตสาหะ มีความเพียรอันสลักติดแน่นในจิตใจอย่างมั่นคง            2. อุมัตโต        คือประกอบด้วยปัญญา มีปัญญาเชียวชาญเฉียบคม            3. อวัตถานัง   คือมีพระทัยอธิษฐานอันมั่นคง มิได้หวั่นไหวคลอนแคลน            4. หิตจริยา      คือประกอบไปด้วยพระเมตตา เจรีญจิตอยู่ด้วยพรหมวิหารเป็นปกติ อัธยาศัย ที่ทำให้พระโพธิญานของนิยตะโพธิสัตว์แก่กล้ายิ่งขึ้น มี 6 ประการ            1. เนกขัม   พอใจในการรักษาศีล การบวช หรือบรรพชา            2. วิเวก       พอใจอยู่ในที่สงบ            3. อโลภ      พอใจในการบริจาคทาน            4. อโทส      พอใจในความไม่โกรธ เจริญเมตตา            5. อโมห      พอใจในการพิจารณาคุณและโทษ เจริญปัญญา            6. นิพพาน  พอใจที่ยกตนออกจากภพ ไม่ยินดีในการเวียนว่ายตายเกิด ประสงค์นิพพานเป็นอย่างยิ่ง จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 07:45:22

ความคิดเห็นที่ 14 อานิสงส์ บารมี 30 ทัส ของพระนิยตะโพธิสัตว์    พระนิยตะโพธิสัตว์เมื่อได้รับพุทธพยากรณ์เป็นครั้งแรก จะมีอานิสงส์ 18 อย่าง ตลอดจนได้ตรัสรู้ เป็นพระพุทธเจ้า ได้แก่        1.  เมื่อเกิดเป็นมนุษย์ ย่อมไม่เกิดเป็นคนมีจักษุบอดมาแต่กำเนิด        2. ไม่เป็นหูหนวกแต่กำเนิด        3. ไม่เป็นคนบ้า        4. ไม่เป็นคนใบ้        5. ไม่เป็นคนง่อยเปลี้ย        6. ไม่เกิดในมิลักขประเทศคือประเทศป่าเถื่อน        7. ไม่เกิดในท้องนางทาสี (แต่เกิดในฐานะคนจันทาลได้ ดัง พระโพธิสัตว์ มาตังคะฤาษี ท่านเป็นบุตรคนจันทาล แต่ไม่ได้เป็นนางทาสี)        8. ไม่เป็นนิยตมิจฉาทิฐิ        9. ไม่เป็นสตรีเพศ      10. ไม่ทำอนันตริยกรรม      11. ไม่เป็นโรคเรื้อน      12  เมื่อเกิดเป็นสัตว์เดียรฉาน มีกายไม่เล็กกว่านกกระจาบ และ ไม่ใหญ่ไปกว่าช้าง      13. ไม่เกิดใน ขุปปิปาสิกเปรต นิชฌานตัณหิกเปรต และกาลกัญจิกาสุรกาย      14. ไม่เกิดในอเวจีนรก และโลกันตนรก      15. ไม่เกิดเป็นเทวดาใน กามาพจรสวรรค์ ไม่เกิดเป็นเทวดาที่นับเข้าในเทวดาพวกหมู่มาร      16. เมื่อเกิดเป็นรูปพรหม จะไม่เกิดใน ปัญจสุทธวาสพรหมโลก(พรหมชั้นอนาคามี)   และอสัญญสัตตาภูมิพรหม( มีแต่รูปอย่างเดียว)      17. ไม่เกิดในอรูปพรหมโลก      18. ไม่เกิดในจักรวาลอื่น        อานิสงส์พิเศษอีกอย่างหนึ่งของนิยตโพธิสัตว์ คือ การทำอธิมุตตกาลกริยา  คือเมื่อท่านเกิดเป็นเทวดาหรือพระพรหม เกิดความเบื่อหน่าย ในการเสวายสุขนั้น ปรารถนาที่จะสร้างบารมีในโลกมนุษย์ ท่านก็สามารถทำการอธิมุตต  คืออธิษฐานให้จุติ(ตายจากการเป็นเทพ)มาเกิดเป็นมนุษย์ได้ทันที ได้โดยง่าย  ซึ่งเหล่าเทพเทวดาอื่นๆ ไม่สามารถทำอย่างนี้ได้ จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 07:45:53

ความคิดเห็นที่ 15 จุดเริ่มต้นการเป็นพระพุทธเจ้า จากพระไตรปิฎก เรื่องเกิดเมื่อสี่อสงไขยก่อนหน้านี้ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๓  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๕ ขุททกนิกาย อปทาน ภาค ๒ -พุทธวังสะ-จริยาปิฎก ทีปังกรพุทธวงศ์ที่ ๑ ว่าด้วยพระประวัติพระทีปังกรพุทธเจ้า http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_name.php?name=%B7%D5%BB%D1%A7&book=9&bookZ=33 อรรถกถาส่วนนี้เป็นคำอธิบาย  นับตั้งแต่ "1" http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=33&i=182 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 07:48:18

ความคิดเห็นที่ 16 คนธรรมดาสามารถปฏิบัติธรรมจนเป็นพระพุทธเจ้่าได้หรือไม่? ธรรมดาๆ ที่ว่านี้มันเป็นอย่างไร ถ้าธรรมดาๆ แปลว่า มนุษย์ที่มีบารมีพร้อม ก็โอเค ก็เพราะต้องสร้างเหตุสร้างปัจจัย เมื่อบารมีอันเป็นปัจจัยเพื่อเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ถึงพร้อมก็ได้อยู่แล้ว ถ้าธรรมดาๆ แปลว่า มนุษย์ที่มีกิเลสตัณหาพร้อม ก็คงจะไม่ใช่ ประเด็นคือ "ธรรมดาๆ" ของ จขกท มันคืออะไร แต่ความเห็นข้างบนก็กล่าวไว้ครบแล้วครับ จากคุณ : สายลมเหงาแห่งขุนเขา เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 07:55:35

ความคิดเห็นที่ 17 คนธรรมดา  "ตามที่"  ท่าน  จขกท กำหนด  เช่น ใครครับ เช่น (๑) ลูกชาวบ้าน "ใดนั้น" --- ที่ เมื่อขานนาค แล้ว (อาสัย การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า  ผ่าน พระเถระครั้งปฐมสังคายนาฯ)  คือ หลวงพ่อนนั่น หลวงพ่อนี้  --- ใช่ คนธรรมดา ไหมครับ หรือว่า (๒)  ลูกชาวบ้าน "ใดนั้น" --- ที่ เมื่อขานนาค แล้ว (อาสัย การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า  ผ่าน พระเถระครั้งปฐมสังคายนาฯ)  คือ หลวงพ่อนนั่น หลวงพ่อนี้ แล้ว  อยู่ๆ  ก็ "ประกาศว่า "ค้นพบ วิชานั่นวิชานี้"  ที่สูญหายไป ฯลฯ ท่าน  จขกท กำหนด  ไหมครับว่า "คำว่า  คนธรรมดา  ตามกระทู้นี้  "ตัวอย่าง" ได้แก่  ใคร?  (เป็น  ตัวอย่าง  / ไม่ใช่ เสนอ ลอยๆ  แบบ เหวี่ยงแห  หรือ ฯ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:44:50

ความคิดเห็นที่ 18 บรรลุเป็นพระพุทธเจ้าได้หรือไม่ ขึ้นกับบุญบารมี ถ้าบุญบารมีมากพอ บรรลุเป็นพระพุทธเจ้าได้ ถ้าบุญบารมีไม่มากพอ บรรลุเป็นพระพุทธเจ้าไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 09:59:19 จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 09:12:14

ความคิดเห็นที่ 19 พระพุทธเจ้่าเดิมที่ก็คือคนธรรมดาที่ตั้งปรารถนาจะเป็นพระพุทธเจ้า  ดังนั้นจึ้งมานะบำเพ็ญบารมีมาหลายภพชาติ และต้องไม่ท้อใจไปเสียก่อน ชาติสุดท้ายก็จะสามารถตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้่าได้ จากคุณ : flower fairy เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 09:14:01

ความคิดเห็นที่ 20 ขอออกความเห็นหน่อยนะ.... บรรลุธรรมนี่น่าจะได้...แต่เป็นพระพุทธเจ้านี่ไม่น่าจะได้....เพราะคุณจะเป็นพระพุทธเจ้าเป็นจอมศาสดา....นี่คุณมีธรรมอะไรใหม่ๆที่จะประกาศ....คุณมีธรรมอะไรที่ดีไปกว่าธรรมของพระพุทธเจ้า.....การที่คุณจะเป็นจอมศาสดาองค์ถัดไปนี่คุณต้องมีของดี.....ให้คนยอมรับทั้งโลกว่าโอเคธรรมคุณดี....จึงจะเป็นจอมศาสดา...เป็นพระพุทธเจ้าให้คนกราบไหว้บูชาได้.... ถ้าคุณบรรลุธรรมโดยใช้ธรรมของพุทธเจ้านำทางแล้วจะมาประกาศตัวเป็นพระพุทธเจ้าเสียเองนั้น....ตลกแล้วละครับ....เวลาผมกราบพระครั้งแรกนี่ผมต้องนึกถึงคนๆนั้นแทนพระพระพุทธเจ้างั้นหรือ.....ชัดเจนไหมครับ จากคุณ : คนนวมินทร์ เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 09:27:50

ความคิดเห็นที่ 21 คุณสายลมค่ะ สำหรับฝ่ายมหายานจีนและทิเบตแล้ว ทุกอย่างก็เริ่มต้นจากสรรพสัตว์ค่ะ มีกิเลสก็ยังได้ค่ะ ถ้าเริ่มต้น จิตแรกที่แว่บว่า เราทำเพื่อประโยชน์สุขคนอื่น แบบนี้ก็คือการหว่าน "โพธิจิต"ลงในหัวใจบ้างแล้ว แต่ว่า ยังล้มลุกคลุกคลานค่ะ ไม่ตั้งมั่น ไม่แน่นอน ต้องบำเพ็ญ ต้องใช้เวลาอีกนาน พอควร แต่เป็นกระกายไฟแห่งปัญญาและเมตตาที่ถูกจุดให้สว่างแว๊บในใจแล้วค่ะ  ^________^ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 10:14:14

ความคิดเห็นที่ 22 ผมเห็นว่า จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ บารมีก็ย่อมต้องถึงพร้อม ย่อมต้องสั่งสมมา ระหว่างสั่งสมนั้นจะมีกิเลสตัณหากี่มากน้อย ก็ช่าง แต่เมื่อเป็นสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อนั้นแปลว่า บารมีถึงพร้อมแล้ว ดังนั้นเมื่อถามว่าคนธรรมดาๆ เป็นได้หรือไม่ ไม่ทราบล่ะ แต่ผลย่อมเกิดแต่เหตุ การเป็นสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ ธรรมดาหรือไม่ก็ต้องทำความเข้าใจว่า ธรรมดาที่ว่านั้นหน่ะ ทำเหตุไว้หรือเปล่า จากคุณ : สายลมเหงาแห่งขุนเขา เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 10:33:58

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นได้ครับ คุณ Shiawase15 เดิมทีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา ก็เคยเป็นคนธรรมดา เฉกเช่นเราท่าน เป็นชายเข็ญใจด้วยซ้ำไป แต่ท่านแตกต่างจากสรรพสัตว์ทั้งหลายตรง พระกรุณาและพระปณิธานที่แน่วแน่มั่นคงไม่เคยเสื่อมคลาย ท่านจึงบำเพ็ญพระบารมีหลายภพหลายชาติ จนบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ แต่การจะเป็นพระพุทธเจ้านั้นยากยิ่งกว่าสิ่งที่จะเอ่ยเป็นคำพูด ที่พูดๆ กันยังนับว่าน้อยไปครับ ผู้บำเพ็ญบารมีโดยหวังพระพุทธภูมิ หากไม่ได้รับการพยากรณ์ ยังคงตกอยู่ใต้ความไม่แน่นอน อาจตกสู่อบายได้ ดังนั้นผู้ที่สะสมบารมีมาพอสมควรและประจวบกับทันพระพุทธศาสนาในกัปป์ต่างๆ  เห็นภัยในสังสารวัฏพากันลาพระพุทธภูมิภูมิไปก็มี ท่านเจ้าของกระทู้ครับ ในภัทรกัปป์นี้มีพระพุทธเจ้า ๕ พระองค์ องค์สุดท้ายที่จะมาถึงคือพระศรีอริยเมตตรัย  ดังนั้นหากจะตั้งความปรารถณาถึงซึ่งพระสัมมาสัมโพธิญาณ เป็นพระพุทธเจ้า จะต้องไม่ใช่ในภัทรกัปป์ ดังนั้นจึงต้องสะสมบารมีกันอีกยาวนานครับ แต่สำหรับคนตั้งใจจริง ยาวนานแค่ใหนก็ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่สั่นคลอน เพื่อให้ถึงซึ่งพระพุทธภูมิครับ จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 10:57:27

ความคิดเห็นที่ 24 อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ ภะคะวา, พุทธัง ภะคะวันตัง อะภิวาเทมิ พระผู้มีพระภาคเจ้า, เป็นพระอรหันต์ดับเพลิงกิเลสเพลิงทุกข์สิ้นเชิง ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง ข้าพเจ้าขออภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้า, ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ดูบทสวดมนต์นะ คำถามมันขัดกับคำว่าพระพุทธเจ้านะ พระพุทธเจ้า-ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง ตรัสรู้-ค้นพบอริยะสัจสี่ได้ด้วยตนเอง สาวก-ทำตาม ประพฤติตามคำสั่งสอนของพระพุทธจ้า ถ้าบรรลุเรียก พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์..ตามลำดับ ถ้าถามว่าคนธรรมดาจะเป็นพระพุทธเจ้าได้มั้ย >ไม่ได้ ในชาตินี้ ยุคสมัยนี้พระพุทธเจ้ายังอยู่ต้องรอหมดยุคสมัย กะว่าราว หลัง พ.ศ 5000 >ได้ แต่ไม่ใช่ยุคสมัยนี้ ต้องบำเพ็ญเพียรไป จนกว่าจะพบพระพุทธเจ้า แล้วทรงพยากรณ์ว่าจะได้เป็นพระพุทธเจ้า จึงเรียกว่าพระโพธิสัตว์ ถัดไปก็บำเพ็ญต่ออีก สี่อสงไขย แสนมหากัปป์ หรืออาจนานกว่านี้ นับจากได้รับพยากรณ์ เราเห็นว่า จขกท. ถามเป็นประโยชน์ เดี๋ยวนี้มักได้ยินว่า คนนั้นคนนี้เขาว่าๆเธอคนนั้นคนนี้เป็นพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง แล้วทีนี้คนก็เคารพยอมรับกราบไหว้ บ้างก็ว่าจิตเธอปารถนาเป็นพระพุทธเจ้า คนก็เอาเงินมาให้ ซื้อรถ ซื้อบ้าน ผู้มีจิตศรัทธาให้เอง ไม่ได้ขอ   ก็อนุโมทนาในกุศลจิตคิดเป็นพระพุทธเจ้า แต่ว่าอย่าล้มเลิกกลางคันหล่ะ ญาติโยมทำบุญไปแล้วจะเป็นหนี้เขา จากคุณ : นาราลา (nokbin) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 10:59:51

ความคิดเห็นที่ 25 เมื่อตั้งความหมายไว้ที่ "ความได้เป็นพระพุทธเจ้า เป็นความดีประเสริฐสูงสุด". เมื่อทุกท่านเห็นอย่างนั้นย่อมคิดหรือดำริว่า "การได้เป็นพระพุทธเจ้า่ ย่อมเป็นสิ่งประเสริฐสุด" แม้แต่พระสารีบุตร ก็ยังเห็นไปอย่างนั้น. พระพุทธเจ้าตรัสกับพระสารีบุตรทำนองว่า (เน้นทำนองว่า จากความจำ)       "ท่าน(พระสารีบุตร)หมดโอกาส หมดหวังที่จะเป็นพระพุทธเจ้าเสียแล้ว"      ดังนั้น บุคคลที่ยังมีความหวังอยู่ ที่เป็นกิเลสตัวหนึ่ง(พระอรหันต์ คือผู้หมดสิ้นความหวังใดๆ แล้ว) แม้อาจจะเป็นพระอริยะเบื้องต้นเริ่มแรกคือพระโสดาบันบุคคล เมื่อไม่รู้ก็ย่อม ยังปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าได้อยู่ เป็นธรรมดา ตามกิเลสที่มีหรือที่เหลืออยู่้ยังมีกำลังอยู่.     (การปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าเป็นความดี เป็นกุศล เป็นกิเลสที่ละเีอียด ไม่ใช่หยายๆ ซึ่งก็ก่อให้เกิด มหากุศลใหญ่ๆได้ แต่ก็สามารถทำให้เกิดอกุศลอันใหญ่ผิดเพี้ยนไปจาก ธรรมอันถูกต้องจนก้าวล่วงกระทำอกุศลกรรมอย่างหยาบๆ  เมื่อเกิดหลงผิดสะสมมาแบบผิดๆ ที่ไปยึดมั่นถือมั่นเป็นอัตตาจนเกินควร ผิดไปจากธรรมจนเอาตนเป็นที่ตั้งของจักรวาล)      ผมเห็นด้วยตามที่คุณโกวิทย์ (โกวิทย์) นำเสนอในความคิดเห็นที่ 6. ในบางส่วน     แต่ในความคิดเห็นของผม ไม่น่าจะเกินไปจาก พระสิกทาคามี หรือพระอนาคามีบุคคล เพราะสภาวธรรมที่เกิดซ้ำอย่างละเอียดนั้น และกิเลสที่เบาบางลงมากนั้น(พระอนาคามีสิ้นกามตัณหา และโทสะ อย่างเด็ดขาด)  ย่อมตัดย่อมบรรเทากิเลิสหยาบที่เป็นความปรารถนา ที่มีความหวังเป็นจุดกระตุ้นนั้นให้คลายไปหรือสิ้นไป จนไม่มีำกำลังอีกต่อไปแล้ว และพอทราบฐานะตนเองได้. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 12:39:24

ความคิดเห็นที่ 26 ง่ายๆ ปุถุชน หลัง  พ.ศ. 1 ---- ตราบ --- พ.ศ. 2553 --- ไม่ว่าจะ กี่ พ้นล้าน หมื่นล้านคน  ---- ก็ตาม ใคร เหล่านั้น "แม้น คนเดียว"  (เช่น ที่อ้าง ใครใดนั้นว่า บำเพ็ญ พุทธภูมิ ด้วย วิชาอะไรนั่นแหละ) มีความ สามารถ เช่น เจ้าชายสิทธัตถะ  ที่ ทรงอุบัติเป็น พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า  พระองค์นี้ สอบทาน  ตาม พุทธประวัติ ตรัสเล่าเอง  ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา ยกตัวอย่าง (๑) ทรงสมารถใน ปฐมฌาน  เมื่อ ๗ พรรษา สมัยร่วมพิธีแรกนาขวัญ ฯ (๒) ไม่มีพระสูตรไหน ตรัสสรรเสริญ แพ่งวัตถุ เป็นอารมณ์ เพื่อให้เกิดสมาธิ นิมิต แบบใดนั้น (๓) ทรงสามารถใน อิทธิวิธี ฯ ก่อน ตรัสรู้ ปฏิจจสมุปบาทสายเกิด (สมุทโย) สายดับ (นิโรโธ)  ชนิด ไม่เคยได้ฟังจากใครมาก่อน ฯ (๔) ทรงสามารถใน อนุปุพพวิหาร ๙ (๕) ทรง สามารถ  แสดงถึง เจโตสมาธิที่ไม่มีนิมิต "ที่ไม่ใช่ สัญญาเวทยิตนิโรธ"  ตามจูฬสุญญตสูตร  แก่ สาวก  คำว่า "ปรมานุตตรสุญญตา"  (ทรงรู้ก่อน หรือหลัง  ทรงตรัสรู้ปฏิจจฯ หรือ อริยสัจสี่ที่สมบูรณ์?) (๖) ตรัสว่า พระพุทธเจ้าทั้งปวง ล้วนตรัสรู้ อริยสัจสี่  ซึ่งก็คือ ตรัสรู้ (รู้พร้อมเฉพาะธรรมนั้นด้วยพระองค์เอง)  ปฏิจจสมุปบาท แบบ นานา  ตามที่ตรัสไว้ ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา  (ไม่ใช่ ตาม ที่พระพุทธโฆษาจารย์ เสนอไว้ใน วิสุทธิมัตต์ ฯ) แล้ว  ใคร ใดนั้น  ที่ ขานนาค ฯ  ไม่ว่าสมัยไหน  --- กล่าวว่า (อาตมา) กำลังบำเพ็ญบารมี ปรารถนา พุทธภูมิ  คือ  จะ ขอ เป็น พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์หนึ่ง "นะ" (ญาติโยม) ต่อจาก พระองค์นั้นพระองค์นี้ ---   คำกล่าวแบบนี้  "ชาวพุทธ แบบไหน?  ไม่ อาศัย กาลามสูตร  ตาม ที่พระพุทธเจ้าพระองค์นี้ ตรัสไว้ ฯ-- เพื่อ ความไม่ประมาท ฯ ท่าน  จขกท  มี ความเห็น อย่างไรครับ ? (ที่ ใคร ใดนั้น  ตั้งใจ ตาม 5 บรรทัดบน) แล้ว ใครนั้น  ยังมี อวิชชา ด้วย ในสมัยนั้น ใช่ไหม ถ้าใช่ อวิชชา นั่นแหละ เป็น คติ (เครื่องไป) ของ สัตว์ (ผู้ยังมีอวิชชา  ที่ข้องกับขันธ์ทั้ง ๕ นั้น) เหล่านั้น แล้ว  -- จะ  เป็น จริง ได้อย่างไร? ด้วย  อวิชชา ? หมายเหตุ คนฉลาดน้อย  ย่อม เสียเปรียบคนฉลาดมากกว่า เป็นธรรมดา ตามประสา วิสัยโลกๆ "ถ้า" คนฉลาดมากกว่า เอา พระศาสนา มาทำให้  "พระพุทธศาสนาเจริญแบบ อวิชชา ของตนนั้น" คนฉลาดน้อย ก็ย่อม เสียเปรีบยเรื่อยไป  (แต่ สำคัญว่า ได้ มหาบุญ ได้มหาทาน ได้มหากุศล ฯ)  เสมอ (-- แบบ "ไม่รู้จักผุด รู้จักเกิด การได้ดวงตาเห็นธรรม ใน ปัจจุบันขณะนี้ " ---- น่าจะเข้าข่าย คำว่า -- ย่อมตกเป็นอาหารของเต่าและปูปลา" ฯ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 12:58:36

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นกระทู้ก่อนหน้าถามฆารวาสหลุดพ้นได้เหมือนพระไหม กระทู้เก่ายังพอใกล้ตัว แต่กระทู้นี้มันไกลตัวไปไหม กระทู้นี้เอาระดับเป็นพระพุทธเจ้าเลยหรอครับ 555+ มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความเป็นไปได้เลยอะนะ พระพุทธเจ้าของเรา (พระโคตม) ย้อนกลับไปเป็นกี่ล้านชาติก็ไม่อาจประมาณได้ ท่านก็เป็นมุนษย์ธรรมดา แต่การจะเป็นพระพุทธเจ้าได้นั้นต้องสั่งสมบารมีอีกไม่รู้กี่ชาติต่อกี่ชาติ แถมต้องผ่านอีกหลายด่านอีก เหมือนที่เราได้รู้จาก 10 ชาติสุดท้ายของพระองค์ ซึ่งก่อนหน้านั้นท่านต้องเวียนว่ายตายเกิดเป็นทั้งมุนษย์และสัตว์นานับไม่ถ้วน สั่งสมบุญบารมีไปเรื่อยๆ ดูแล้วยังห่างจากนิสัยปกติของมุนษย์มากนัก ถ้าตั้งใจจริงก็รอต่อคิวจากพระพุทธเจ้าอีก 10 องค์ต่อไปไว้ได้เลย อีกไม่รู้กี่ล้านชาติคงจะได้เป็นพระพุทธเจ้าหละครับ [แก้คำผิด] ไม่ใช่กี่แสน แต่เป็นกี่ล้านชาติก็ไม่รู้ ------------------------------------------------------------------------------- ประเภทของพระพุทธเจ้า ------------------------------------------------------------------------------- ในพระไตรปิฎกจะแบ่งประเภทของพระพุทธเจ้าไว้ดังนี้ การแบ่งประเภทของพระพุทธเจ้าตามวิธีการสร้างบารมี[1] -   ปัญญาธิกพุทธเจ้า คือพระพุทธเจ้าที่สร้างบารมีโดยใช้ปัญญาเป็นตัวนำ ใช้เวลาบำเพ็ญบารมี 20 อสงไขยกับอีก 100,000 มหากัปป์    ตั้งความปารถนาเป็นพระพุทธเจ้าไว้ในใจ 7 อสงไขย กล่าววาจาปารถนาเป็นพระพุทธเจ้า 9 อสงไขย นับเวลาตั้งแต่ได้รับพุทธพยากรณ์ครั้งแรก 4 อสงไขยกัป กับอีก 100,000 มหากัปป์ -   ศรัทธาธิกพุทธเจ้า คือพระพุทธเจ้าที่สร้างบารมีโดยใช้ศรัทธาเป็นตัวนำ ใช้เวลาบำเพ็ญบารมี 40 อสงไขยกับอีก 100,000 มหากัปป์    ตั้งความปารถนาเป็นพระพุทธเจ้าไว้ในใจ 14 อสงไขย กล่าววาจาปารถนาเป็นพระพุทธเจ้า 18 อสงไขย นับเวลาตั้งแต่ได้รับพุทธพยากรณ์ครั้งแรก 8 อสงไขยกัป กับอีก 100,000 มหากัปป์ -    วิริยะธิกพุทธเจ้า คือพระพุทธเจ้าที่สร้างบารมีโดยใช้ความเพียรเป็นตัวนำ ใช้เวลาบำเพ็ญบารมี 80 อสงไขยกับอีก 100,000 มหากัปป์    ตั้งความปารถนาเป็นพระพุทธเจ้าไว้ในใจ 28 อสงไขย กล่าววาจาปารถนาเป็นพระพุทธเจ้า 36 อสงไขย นับเวลาตั้งแต่ได้รับพุทธพยากรณ์ครั้งแรก 16 อสงไขยกัป กับอีก 100,000 มหากัปป์ http://th.wikipedia.org/wiki/พระพุทธเจ้า http://th.wikipedia.org/wiki/พระโคตมพุทธเจ้า แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 15:04:08 จากคุณ : IT Boys เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:58:50

ความคิดเห็นที่ 28 ศีลโพธิสัตว์แบบทิเบตมีข้อใหญ่ 18 ข้อ THE 18 ROOT VOWS The eighteen root vows require that you abandon below actions of body speech and mind: 1. Praising yourself and denigrating others. You must avoid praising yourself and, with delusion, criticising and denigrating others through wanting to gain offerings, respect or some sort of profit. Praising yourself and criticising, denigrating or complaining about others creates heavy negative karma as well as breaking this root bodhicitta vow. 2. Not giving wealth and Dharma. If you refuse to help others with financial assistance or Dharma teachings when you are able to do so in response to their requests, you will break this root vow. You must practise generosity of material things and generosity of Dharma to those who are suffering, confused and dissatisfied. You should teach those who want teachings and show them how to meditate and remove their suffering. This root vow is part of the perfection of generosity 3. Not forgiving though someone apologises. Refusing to accept the apology of someone who wrongs you and then apologises, breaks this root vow. Also, if someone breaks vows or precepts and confesses that negative action to you, you must be prepared to accept their confession. 4. Abandoning the Mahayana. If you reject the Mahayana, or any part of it, saying that it is not the teaching of the Buddha, you will break this root vow. To some, the Mahayana seems complicated and overly mystical. The teachings assert the existence of countless manifestations of Buddhas and Bodhisattvas. Some people are unable to come to grips with this vast scope and such things as the sophisticated tantric methods contained in the Mahayana. They may come to think, or even say to others, 'The Mahayana is mixed with non-Buddhist practices. It is not a pure teaching of the Buddha as is the Hinayana.' By thinking in this way you abandon the Mahayana and break this vow 5. Stealing offerings to the Three Jewels. ("Kings vow") You break this root vow if you steal anything that was offered, or intended to be offered, to the Three Jewels. Even stealing from others or taking things intended for others will break this vow. 6. Abandoning the Dharma. ("Kings vow") Criticising or claiming that any part of the Hinayana, Mahayana or Vajrayana is not part of the Buddha's teachings will incur this root downfall. You should not criticise or denigrate a teaching from the Vinaya, sutra or Abhidharma baskets of the Dharma. 7. Disrobing monks or nuns. ("Kings vow") If you force monks or nuns to give up their ordination by disrobing, or force them to do actions which break their ordination, you break this root vow. Harming the Sangha must be avoided as they are essential to the continuation of Buddhist teachings. 8. Committing the five heinous crimes. ("Kings vow") The five heinous karmas are killing one's father, killing one's mother, killing a Foe Destroyer (Arhat), wounding a Buddha and creating a schism in the Sangha. Doing any of these very heavy negative actions will break this root vow. 9. Holding wrong views. Wrong views are such as denying the existence of the Three Jewels, the law of cause and effect, the conventional and ultimate truths, the four noble truths, the twelve links of Dependent Origination and so on. Holding such wrong views will break this root vow because you will be unable even to benefit yourself, let alone others. For example, by denying karma you will not be concerned about the consequences of your actions and, with such carelessness, will continue to create negative karma and hurt others. 10. Destroying towns and so on. ("Kings vow") If you completely destroy any place inhabited by living beings, you will break this root vow. Destroying a city or country habitat, whether by means of fire, bombs, black magic or any other means, will kill many living beings. 11. Teaching emptiness to the untrained. ("Minister vow") If you teach the profound subject of emptiness to those who are not able to interpret it properly, or perhaps do not wish to practise it anyway, you will break this root vow. The danger is that some may misinterpret emptiness to mean nothingness, or non-existence, and fall to the nihilist extreme denying the relationship of cause and effect. The true meaning of the emptiness of inherent existence of self and phenomena is very profound and difficult to understand. Many believe that the great Acharya Nagarjuna, who strongly propagated this system, was a nihilist, but this was because they missed the brilliant subtlety of his thought. You should therefore only teach the final view of the nature of phenomenon to those who are ripe to understand it. Please note this response from Nawang Gehlek Rinpoche during an interview with Dave Benn (19th April 2002): "Question: It states in Buddhist scriptures that one must never teach emptiness (Sunyata) to a person who is not ready to receive these teachings. What do you do when you wish to share such a wonderful experiential jewel? Rinpoche: True. But it is easier to teach an educated Western person emptiness than someone for example from China or South East Asia, even to some extent Tibetans. This is particularly so if the Western happens to be a scientist, a physicist who has studied Einstein's 'Theory of Relativity'. They are half way there! It is definitely much easier to talk about emptiness to an educated Westerner than to traditionally Buddhist people." 12. Reversing others' aspiration for complete enlightenment. Inducing someone who is practising the Mahayana into the Hinayana path will break this root vow. If you were to tell someone that the six perfections are beyond his capacity and suggest that, since he will never attain enlightenment, it is better to practise the Hinayana - whereby liberation is attained quickly. You will then lead him or her from a greater goal into a lesser one and break this root vow. 13. Causing someone to abandon individual liberation. You must not cause others to abandon their individual liberation vows, whether they be the two hundred and fifty three precepts of a monk, the thirty-six precepts of a novice, the eight or five precepts of a layman, or the practice of the ten virtues. You should never suggest that these are part of the lesser vehicle and not important for the Mahayanist. Neither should you encourage someone to ignore their vow not to drink alcohol, or other vows, by implying that such vows are of a lower level than the Vajrayana vows and therefore not important. If you cause others to abandon their individual liberation vows, you will break this root vow 14. Denigrating the Hinayana. If you disparage the Hinayana with a negative mind, especially in the presence of a Hinayanist, you break this root bodhichitta vow. Some say that the Hinayana is a very low vehicle and it takes a long time to traverse that path, and therefore it is better that to practise the great Mahayana and rapid Vajrayana. This is not a suitable attitude because both the Hearer and Solitary Realiser paths lead to liberation and to the realisation of renunciation, which are fundamental to the Mahayana path. 15. Falsely claiming to have realised emptiness. Falsely claiming to have the full realisation of the emptiness of inherent existence of self and phenomena breaks this root vow. It is a specific form of lying, whereby you deceive others into believing that you have special attainments. It is not necessary to claim explicitly that you have high realisations to break this vow. Just implying that you have high realisations also incurs the downfall. An example would be to suggest to others that if they practise according to your instructions they will also gain great powers and spiritual attainments. Or to say, 'If you practise the three principal paths diligently you will gain similar experiences of bliss to my own!' The Buddha said that even when you have attained the paths of insight or liberation you should never openly say to others, 'I have this or that realisation' or 'I have attained this or that path'. Publicly stating such things will only cause confusion and suspicion. Cynics will believe that you are lying to improve your status and reputation, and the gullible will follow you blindly rather than because of the quality of your teachings. Deceiving other people into thinking that you have realisations when you do not is particularly dangerous. Tibetans have a poor opinion of the person who boasts about his qualities and claims to have special clairvoyance or an ability to communicate with the Buddhas. On the other hand, we have the greatest respect for the truly humble practitioner who hides his attainments and leads a quiet and simple life practising the Dharma diligently. 16. Receiving the property of the Three Jewels. If you accept things that were originally offered to the Three Jewels, then stolen or misappropriated and given to you, you will break this root vow. It also refers to people such as kings or government ministers who use their position of power to unjustly acquire wealth and then pass some or all of it on to you. Accepting such gifts is a form of wrong livelihood. 17. The person practising concentration giving his belongings to others. Where a yogi, engaged in a concentration retreat, reluctantly accepts the offerings of a benefactor and then with some anger gives the offerings to others who are not seriously engaged in Dharma practice, he will incur this root downfall. 18. Giving up bodhichitta. If you give up your aspiration to attain enlightenment, or your determination to benefit all living beings, or any single living being for that matter, you will incur this downfall. Having taken a vow to benefit all living beings, to give up this purpose is to abandon them and doing so cheats all living beings. You destroy the very basis of your Mahayana practice. If you break the vows 9. Wrong View, or 18. Giving up Bodhichitta; you break completely your bodhichitta ordination, without requiring below four conditions to be present. However, in breaking any of the other sixteen root vows, four factors must be present for you to completely break your bodhichitta vows. The four conditions are not unique to the bodhichitta vows. No precept is totally broken, nor is any non- virtue complete unless the four factors are present. These four factors also contribute to the heaviness of a negative karma. Karma becomes increasingly heavy, as more of the factors are present, and is most heavy when all four are present. The four factors are: 1. Not thinking of the action as faulty. 2. Not intending to abstain from the action in future, or retaining the continuous desire to break the precept. 3. Rejoicing in the action, or enjoying having broken the vow. 4. Not having any regret about the action. Killing, stealing, sexual misconduct, lying and so on are not complete negative karmas if the four factors are not present. If you were to break any of the root vows other than the 9th and 18th and then had sincere regret, or otherwise reversed the four factors, your bodhichitta ordination would not be completely broken. Having taken the bodhichitta vows, you should endeavour to keep them purely. If you transgress your vows then you should regret doing so and quickly practise purification. In that way your development of bodhichitta will progress constantly. Besides the 18 root vows, there are 46 secondary vows. Together they form the method for developing bodhichitta and prevent it from degenerating. The vows are therefore the source of happiness and the way to avoid harming living beings. จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 17:35:52

ความคิดเห็นที่ 29 ศีลข้อเล็ก 46 ข้อ THE 46 SECONDARY VOWS The forty-six branch vows require that you abandon the following actions: Vow 1- 7 are related to the perfection of generosity. 1. Neglecting to pay homage to the Three Jewels each day. Having taken the bodhichitta vows it is necessary to accumulate merit. You should therefore take refuge in the Three Jewels, make physical offerings and prostrations, verbal praises, requests and mental homage each day. 2. Following the mind of desire. If you do not restrain yourself from acting out delusions, indulging in desire, and do not know contentment, you will constantly grasp at material comforts and the enjoyments of cyclic existence and break this branch vow. 3. Not respecting elders. Elder Bodhisattvas, that is those who have taken the bodhichitta vows before you, are objects of respect and objects of offering. Not showing them respect will break this branch vow. 4. Not replying to questions. * When someone trusts you and sincerely asks a question of you, and if you become angry or, due to laziness do not give the appropriate answer, you will break this branch vow. Any time that you avoid skilfully and appropriately answering questions on the Dharma and other matters is an infraction of this branch vow. For example, if somebody asks you to explain how to meditate on impermanence and you respond with an explanation of bodhichitta, you will have broken this vow. Even if you respond on the subject of impermanence, but in an inappropriate or unsatisfactory way, that is an infraction. This branch vow applies whether you have full ordination or lay vows, and also with respect to the practice of the ten virtues, about unconditioned phenomena, such as space or emptiness. 5. Not accepting invitations. If you decline an invitation without a proper, valid reason, that is an infraction of this vow. The vow specifically refers to refusing an invitation because of anger, jealousy, and laziness and so on. It is acceptable to decline an invitation if you have a good reason for doing so. For example, you may be sick, too busy, doing a retreat, or if accepting the invitation could cause an obstacle to your Dharma practice or cause others to be unhappy or jealous. When people invite you to their home for dinner, they are extending their friendship. A refusal will cause them to feel rejected and make them unhappy. So, in general you should try to accept invitations but, before you do, check first to ensure that you will not be led into creating negative karma or breaking a vow. For example, if you have a vow not to drink alcohol and are invited to a function where old friends may put a lot of pressure on you to drink, then it may be best to refuse such an invitation politely and gently. 6. Not accepting gold and so on. When a benefactor sincerely offers gold, silver or other precious things, to decline them through malice, anger or laziness breaks this branch vow. 7. Not giving the Dharma to those who desire it. Refusing to teach the Dharma to those who genuinely wish to learn and practise it because of delusions such as anger, jealousy or laziness is an infraction of this vow. There are valid reasons not to give teachings, such as being to busy, not familiar with the subject, believing that there is not a suitable time, or that the student lacks faith. In those cases it is acceptable not to teach, but to refuse to teach the dharma due to laziness and so on breaks this vow. Vow 8-16 are related to the perfection of ethical self-discipline. 8. Forsaking those who have broken their moral discipline. These people will need advice and help with releiving their guilt. They should not be treated with contempt or be ignored. 9. Not observing the (Hinayana) trainings in order to generate or sustain faith in others. If, for example one breaks the monastic vows saying 'I need to help others', but with the motivation of gaining others' respect. 10. Doing little to benefit other sentient beings. Bodhisattvas need not observe the Vinaya disciplines exactly in the same manner as the Hinayana. For instance, the minor rule for an ordained person not to keep new robes for more than ten days without blessing them is not a natural negativity but a negativity decree; that is, a decree of the Buddha for the ordained. However, to place too much importance on such minor rules compared to taking opportunities to benefit other living beings will incur this downfall. You must compare which course of action will serve the greater purpose and act to provide the greatest benefit to other living beings When you are in a situation where you can help another living being, but doing so requires that you transgress one of the Vinaya rules and you pull back from helping by thinking, 'I should not break a vow', then you incur this downfall. 11. Not knowing the full purpose of compassion. If it serves a special purpose for others, it is permissible for a Bodhisattva to commit the seven non-virtues of body and speech. If you refuse to commit a such a non-virtue, when by doing so you could help numberless sentient beings, you will incur this downfall. Generally, you have to avoid all non-virtues. But when the circumstances arise in which, through compassion, you can help numberless sentient beings by engaging in one of the seven non-virtues of body and speech, then you must do so. For instance, suppose you were living in the country and a hunter came by and asked you whether you had seen any deer. If you had seen some and decided not to lie, you would keep your Vinaya precepts and retain observance of the seven virtues, but the hunter would kill the deer. In this case you should rather tell a lie than follow the normal rule. This judgement obviously requires wisdom. 12. Deliberately accepting things which are acquired by wrong livelihood. If, with selfish motivation you deliberately acquire wealth, reputation and so on by any of the five wrong livelihoods you incur this downfall. The five wrong livelihoods are: a) Hypocrisy: for example acting as though you are a great and holy lama full of love, compassion and limitless insight in order to win the devotion offerings of others. b) Flattery is praising others with the negative motivation of gaining something from them c) Hinting is gaining something by asking for it indirectly. An example would be saying to your benefactor, 'Last year you gave me a thousand dollars which was a wonderful help in supporting my retreat to benefit all living beings. This year I am going to do a special retreat again...??' Or, 'You are so incredibly successful and wealthy and have always been so kind and generous to me.' d) Artful acquisition is gaining things by sneaky methods or pressuring others. For example, by insulting them about their miserliness and lack of caring for the desperate plight of such deserving individuals as your good self. e) Seeking reward for favour is giving a small gift in the expectation that you will get something much greater in return 13. Indulging in frivolity with agitation, delusion and lack of mindfulness you make fun of others, laugh loudly, make loud noises and so on, you incur this downfall. Being agitated in this way is an obstacle to concentration and the practice of Dharma because your attachment will be increased. If you are constantly joking, singing, dancing, drinking and carrying on, you will be unable to concentrate and will also distract other people, It is acceptable to sing, listen to music, laugh, joke and so on if you have a good purpose for doing so. If, with compassion and love, you want to relax or cause others to be relaxed and happy, then singing, joking and the like can be useful. The branch vow refers to doing these things through agitation and delusion. 14. Claiming Bodhisattvas should remain in cyclic existence. Holding the view that Bodhisattvas should not be attracted to liberation, not be afraid of delusion and not to become separate from delusion, but rather that a Bodhisattva's job is to roam in cyclic existence for three countless aeons while cultivating enlightenment, incurs this downfall. Such an attitude shows that you do not understand the nature of cyclic existence, delusion and the Bodhisattva path. Instead, a Bodhisattva is to achieve liberation and full enlightenment in order to be of greatest benefit to others. 15. Not avoiding a bad reputation. A bodhisattva can often help others better when having a good reputation. Even joking too much can be tricky when people misunderstand one's real intentions. Also, when others criticise you and damage your reputation. you should endeavour to clear your name. 16. Not employing the methods to overcome others' negativities. If it is possible to overcome others' negativities of body and speech through forceful methods, but you elect to use flattery and help them save face instead, you incur this downfall. You should make an effort and use all your skill and suitable methods to help those who create negative actions, break their vows, harm others and so on. Where possible, teach them ways to purify negative karma, such as the 4 opponent powers, and practise such methods yourself as an example. Vow 17- 20 are related to the perfection of patience 17. Not practising the four noble disciplines. The four dharmas are to be patient and 1. not responding to anger with anger 2. not responding to physical harm with physical harm 3. not responding to criticism with criticism 4. not responding to verbal argumenting with verbal argumenting These four noble disciplines are said to distinguish a real practitioner, as they refer to the causes of anger and lack of patience. If you retaliate in any of the four circumstances you break this branch vow. 18. Not caring about those who are angry. Do not add fuel to the anger of others by neglecting or ignoring those who are angry with you. Instead of closing yourself off, try to communicate and dissipate their anger. If you cause a problem for others or you have suspicious projections that they are harming you, and then through pride, laziness, malice or other delusions you do not clear the air by apologising when you have the opportunity you incur this downfall. 19. Not accepting others' apologies. If others harm you and then apologise according to the Dharma, but through malice or resentment you do not accept their apology you will incur this downfall. This vow is the same as the third root vow except that the four conditions are not required here to break it. 20. Not checking the angry mind or acting out thoughts of anger. When you become angry with someone and make no effort to try to control anger but let it continue unchecked instead, you incur this downfall. . Vow 21- 23 are related to the perfection of joyous effort. 21 Gathering a circle of followers because of desiring wealth and fame. If you gather a circle of followers and other people for the selfish purpose of gaining respect. fame, profit, praise or security, you will incur this downfall. 22. Not eliminating the three types of laziness. The three types are: sloth, attraction to negative actions and self-pity or discouragement. If due to laziness, you sleep excessively during the day or late in the morning but you do not make an effort to eliminate laziness you break this branch vow. Note that laziness is not just being non-active, one can very well be hyper-active in useless or negative activities and because of that be spiritually lazy. 23. Engaging in senseless talk through attachment. If you waste your time gossiping with attachment about royal families, politics, wars, relationships, divorce, crimes and so on, you incur this downfall. Vow 24- 26 are related to the perfection of concentration 24. Not seeking the meaning of concentration. Although you need to develop concentration, if through malice or laziness you refuse to seek out instruction and advice on the means for its development, or refuse to practice after having received the instructions, you will incur this downfall. You should make an effort to listen, study and meditate on the development of concentration 25. Not removing obstacles to concentration. There are five obstacles to concentration: (1) agitation and regret (2) malicious thoughts, (3) sleep and sloth, (4) longing desire, and (5) doubt. Not making an effort to overcome these obstacles when they arise causes you to break this branch vow. 26. Viewing the taste of concentration as being its main quality. The 'taste of concentration' refers to the bliss and pliancy that arise from this practice. The main quality, or real purpose, of concentration is to prepare the mind to be able to engage the very subtle object that is the true nature of phenomena, its emptiness of inherent existence and the development of compassion. If you become attached to the taste of bliss and pliancy while viewing it as being the main quality, or real purpose, of concentration, you will incur this downfall. Although it may be acceptable for Hearers and Solitary Realisers to enjoy the complete relaxation, peace and bliss of concentration for long periods; because the Bodhisattva is bound to help other living beings, he should not waste time like this, but move on to realising emptiness and developing compassion. Vow 27- 34 are related to the perfection of wisdom. 27. Abandoning the Hinayana. To assert that listening to the Hinayana, memorising its texts and engaging in its practices, though necessary for the Hinayana, is not required by Bodhisattvas, or to proclaim this to others, will incur this downfall, A Bodhisattva must tread the small and medium scope paths in common with the Hinayana Hearers and Solitary Realisers to gain the proper foundation for the explicitly Mahayana practices of the great scope. A Bodhisattva must also be able to communicate the Dharma to all living beings, many of whom will have the Hinayana potential, so it is important to know the Hinayana path. This vow looks similar to the root vow 13, but that vow refers mostly to vows of individual liberation, and this secondary vow one relates mainly to the Hinayana explanation of selflessness. 28. Applying great effort to the Hinayana while currently engaged in the Mahayana . When you have become fully involved in the Bodhisattva practices and you set them aside and engage in the Hinayana practices instead, you will incur this downfall. To be able to benefit all living beings requires that you make use of the precious opportunity to practise the Mahayana. The keyword here is balance; study the Hinayana, but do not forget to put effort on the Mahayana practices. 29. Applying effort to non-Buddhist teachings while currently engaged in the Buddhadharma. When involved in the Buddha Dharma, if you set this practice aside in preference for the study of non-Buddhist systems, you will incur this downfall. Generally, studying these systems will strengthen the wrong view holding an inherently existent self. If however you have a good reason, such as wishing to be able to communicate with people from other religious backgrounds, then it is acceptable to study their systems. 30. Excessive involvement in non-Buddhist subjects. With a specific purpose in mind, you will sometimes have to study non-Buddhist texts but if you allow yourself to become attached to them, completely involved and take great pleasure in them you will break this branch vow. 31. Abandoning the Mahayana. Denigrating any Mahayana teaching or teacher, and suggesting that they are of no benefit and will not help others, will incur this downfall. Although is looks similar to the root vow 4, this vow specifically relates to the teachings and practice of wisdom of emptiness. 32. Praising yourself and denigrating others. When, motivated by pride or anger, you praise yourself and denigrate others you incur this downfall, this is the same as the first root vow except that the four conditions are not required to break it. 33. Making no effort to study Dharma. If through pride or laziness you do not go to teachings, Dharma discussions and so on you will break this branch vow. It relates mainly to the realisation of wisdom, for which one needs to study. 34. Deriding guru and word rather than relying on the meaning. If instead of viewing your guru as a Buddha and making offerings, you knowingly deride him or make fun of him. And, if instead of relying on the meaning of the teachings, you rely on the words instead of their meaning or you chase after pleasant sounding words instead of the teachings, you will incur this downfall. 35 to 45 are related to the perfection of going to the assistance of those in need, or the "11 ways of benefiting others". 35. Neglect to help whoever needs assistance. Not providing counselling, teaching, protection, shelter, guidance and so on when you have the opportunity and capability to do so, but through anger, laziness or other delusions you decline to help, you will break this branch vow. This relates especially to situations where you promised to help. 36. Avoiding taking care of those who are sick. When you have the opportunity to look after a sick person or animal and you do not do so due to anger, laziness or other delusions, you will incur this branch downfall 37. Not dispelling sufferings of others. If you do not help to dispell the suffering of the blind, deaf, handicapped, those who are exhausted, afflicted by the five obstacles, under the influence of malicious thoughts and superstition, and those derided by others, you will incur this downfall 38. Not guiding the reckless. If through anger or laziness you do not skilfully guide those who are wrongly involved in the purposes of the present and future you will incur this branch downfall. Recklessness relates to a lack of consideration for others. 39. Not returning kindness. If through malicious thoughts or laziness, you fail to repay the kindness of others who have helped you or been generous you will break this branch vow. 40. Not relieving the grief of others. If, due to malice or laziness, you do not dispel the grief of relatives, friends and others who are stricken with misfortune, poverty, depression and so on, you will break this branch vow. 41. Refusing charity to the needy. If someone asks for charity and due to malice or laziness you refuse him or her, you will incur this downfall. If, however, there are good reason not to give them something, like when it would cause them harm then it is suitable not to give. 42. Not taking care of friends, disciples, servants etc. If you do not give teachings and look after the wellfare of people who trust in you, you will incur this downfall. 43. Not being considerate of the wishes of others. If you do not act agreeably toward others due to laziness or malice, you will break this branch vow. You should avoid arguing with, or harming friends, relatives and those with whom you associate. Rather, be considering and endeavour to respond to their needs and aspirations, as long as it does not bring harm to oneself or others. 44. Not praising others' good qualities. If, due to malice or laziness, you do not praise the knowledge, virtuous qualities of others, you will incur this downfall. One should encourage others' good qualities and show interest in them instead. 45. Not using force when necessary. If, due to laziness malice, you do not expel, punish or deflate the pride of those who need it, you will incur this branch down-fall. Some situations may require forceful action to stop harm. 46. Not using miracle powers, threatening activities and so on. You should use whatever wrathful or miracle powers you may possess if doing so will benefit other living beings. If you do not use them when appropriate, you will incur this branch downfall. You should be very careful, however, not to make a display if it is not really of great benefit; bodhisattvas should not show their miraculous powers without a good reason. The purpose of keeping these 18 root and 46 branch vows is to prevent your bodhichitta degenerating and to make it develop continuously. A person who has taken the bodhichitta vows should endeavour to keep them purely. The bodhichitta vows are the means to help other living beings, the means to avoid harming them and the way to accumulate merit. All positive thoughts and deeds are encompassed by the root and branch bodhichitta vows. You take the bodhichitta vows with the intention to attain enlightenment in order to benefit all living beings. It may take many lifetimes to attain enlightenment. So it is important to ensure not only that your bodhichitta vows do not degenerate during this life, but also that circumstances do not arise that will prevent you from maintaining the practice of the vows in future lives. จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 17:36:37

ความคิดเห็นที่ 30 ศีลโพธิสัตว์มหายานจีน ศีลพระโพธิสัตว์ ๕๘ ข้อ   ศีลพระโพธิสัตว์  ๔๕ ข้อ ซึ่งแบ่งเป็นครุกาบัติ คือ อาบัติหนัก ๑๐ ข้อ และลหุกาบัติ คือ อาบัติเบา ๔๘ ข้อ ได้จำแนกไว้ดังนี้ ครุกาบัติ ๑๐ ข้อ ๑.ผู้ฆ่าชีวิตมนุษย์ให้ตายด้วยมือตนเอง ใช้ผู้อื่นกระทำหรือเป็นใจสมรู้ ตลอดจนฆ่าชีวิตสัตว์เล็กใหญ่ให้ตาย ต้องสถานโทษหนัก ๒.ผู้ถือเอาของผู้อื่น มีราคา ๕ มาสก ตลอดจนลักเอาของไม่มีค่าที่เจ้าของไม่อนุญาตด้วยตนเองหรือใช้ผู้อื่นกระทำ ต้องสถานโทษหนัก ๓.ผู้เสพเมถุนนำนิมิตล่วงเข้าไปในทวารหนัก ทวารเบาร หรือทางปากของผู้ชายหรือผู้หญิง ตลอดจนสัตว์เดรัจฉานตัวเมีย ต้องสถานโทษหนัก ๔.ผู้อุตริมนุสธรรม อวดรู้ฌานรู้มรรคผลที่ไม่มีในตน ตลอดจนพูดมุสาวาทที่ไม่ใช่ความจริง กระทำด้วยตนเองหรือใช้ผู้อื่นกระทำ ต้องสถานโทษหนัก ๕.ผู้ผลิตสุราเมรัยน้ำเมา ตลอดจนยาดองสุราที่ไม่ใช่รักษาโรคโดยตรง กระทำหรือผลิตเอง หรือใช้คนอื่นกระทำหรือผลิต ต้องโทษสถานหนัก ๖.ผู้กล่าวร้ายบริษัท ๔ ใส่ร้ายอาบัติชั่ว ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ตลอดจนศึกษามานะ (สิกขมานา) สามเณรและสามเณรี โดยไม่มีมูล ด้วยตนเองหรือใช้ผู้อื่นกระทำ ต้องสถานโทษหนัก ๗.ผู้ยกตนข่มท่าน ติเตียนนินทาภิกษุอื่น ยกย่องตนเองเพื่อลาภด้วยตนเองหรือใช้ผู้อื่นกระทำ ต้องสถานโทษหนัก ๘.ผู้ตระหนี่เหนียวแน่น ไม่มีมุทิตาจิต ตลอดจนไม่เอื้อเฟื้อต่อผู้ยากจนขอทาน กลับขับไล่ไสส่ง กระทำด้วยตนเองหรือใช้ผู้อื่นกระทำ ต้องสถานโทษหนัก ๙.ผู้มุทะลุฉุนเฉียว ตลอดจนก่อการวิวาท ใช้มีด ใช้ไม้ ใช้มือทุบตีภิกษุอื่น กระทำด้วยตนเองหรือใช้ผู้อื่นกระทำ ต้องสถานโทษหนัก ๑๐.ผู้ประทุษร้ายต่อพระรัตนตรัย กระทำด้วยตนเองหรือใช้ผู้อื่นกระทำ ต้องสถานโทษหนัก ลหุกาบัติ ๔๘ ข้อ ๑.ผู้ไม่เคารพผู้อาวุโส   ชั้นอาจารย์ของตน ๒.ผู้ดื่มสุราเมรัย ๓.ผู้บริโภคโภชนาหารปลาและเนื้อ ๔.ผู้บริโภคผักมีกลิ่นฉุนแรง ให้โทษเกิดราคะ ๕ ชนิด คือ       ๑.หอม ๒.กระเทียม ๓.กู้ไฉ่ ๔. หลักเกี๋ย ๕.เฮงกื๋อ ๕.ผู้ไม่ตักเตือนผู้ต้องอาบัติให้แสดงอาบัติ ๖.ผู้ไม่บริภาคสังฆทานแก่ธรรมกถึก (ผู้กล่าวธรรม,นักเทศน์) ๗.ผู้ไม่ไปฟังการสอนธรรม ๘.ผู้คัดค้านพระพุทธศาสนาในมหายานนิกาย ๙.ผู้ไม่ช่วยเหลือคนป่วย ๑๐.ผู้เก็บอาวุธสำหรับฆ่ามนุษย์หรือสัตว์ไว้ในครอบครอง ๑๑.ผู้เป็นทูตสื่อสารในทางการเมือง ๑๒.ผู้ค้ามนุษย์ไปเป็นทาส ขายสัตว์ไปให้เขาฆ่าหรือใช้งาน ๑๓.ผู้พูดนินทาใส่ร้ายผู้อื่น ๑๔.ผู้วางเพลิงเผาป่า ๑๕.ผู้พูดบิดเบือนข้อความพระธรรมให้เสื่อมเสีย ๑๖.ผู้พูดอุบายเพื่อประโยชน์ตน ๑๗.ผู้ประพฤติข่มขี่บังคับเขาให้ทานวัตถุ ๑๘.ผู้อวดอ้างตนเป็นอาจารย์เมื่อตนยังเขลาอยู่ ๑๙.ผู้พูดกลับกลอกสองลิ้น ๒๐.ผู้ไม่ช่วยสัตว์ เมื่อเห็นสัตว์นั้นตกอยู่ในภยันตราย ๒๑.ผู้ผูกพยาบาท คาดแค้น ๒๒.ผู้ทะนงตน ไม่ขวนขวายศึกษาธรรม ๒๓.ผู้เย่อหยิ่ง กระด้างก้าวร้าว ๒๔.ผู้ไม่ศึกษาพระธรรม ๒๕.ผู้ไม่ระงับการวิวาทเมื่อสามารถสงบได้ ๒๖.ผู้ละโมบเห็นแก่ตัว ๒๗.ผู้น้อมลาภที่เขาถวายสงฆ์อื่นมาเพื่อตน ๒๘.ผู้น้อมลาภที่เขาจะถวายสงฆ์ไปตามชอบใจ ๒๙.ผู้ทำเสน่ห์ยาแฝดฤทธิ์เวท ให้คนคลั่งไคล้ ๓๐.ผู้ชักสื่อให้ชายหญิงเป็นผังเมียกัน ๓๑.ผู้ไม่ช่วยเหลือไถ่ค่าตัวคนให้พ้นจากเป็นทาสเมื่อสามารถ ๓๒.ผู้ซื้อขายอาวุธสำหรับฆ่ามนุษย์หรือสัตว์ ๓๓.ผู้ไปดูกระบวนทัพมหรสพและฟังขับร้อง ๓๔.ผู้ไม่มีขันติ อดทนสมาทานต่อศีล ๓๕.ผู้ปราศจากกตัญญู ต่อบิดามารดา อุปัชฌายาจารย์ ๓๖.ผู้ปราศจากสัจจ์ต่อคำปฏิญาณ จะตั้งอยู่ในพรหมจรรย์ ๓๗.ผู้ปฏิบัติธุดงควัตรในถิ่นที่มีภยันตราย ๓๘.ผู้ไม่มีคารวะ ไม่รู้จักสูงต่ำ ๓๙.ผู้ไม่มีกุศลจิต ไม่สร้างบุญ สร้างกุศล ทำทาน ๔๐.ผู้มีฉันทาคติ ลำเอียงการให้บรรพชาและอุปสมบท ๔๑.ผู้เป็นอาจารย์สอนด้วยการเห็นแก่ลาภ ๔๒.ผู้กระทำสังฆกรรมแก่ผู้มีมิจฉามรรยา ๔๓.ผู้มีเจตนาฝ่าฝืนวินัย ๔๔.ผู้ไม่เคารพสมุดพระธรรมคำภีร์ ๔๕.ผู้ไม่สงเคราะห์โปรดเวไนยสัตว์ ๔๖.ผู้ยืนหรือนั่งที่ต่ำแสดงธรรม ๔๗.ผู้ยอมจำนนต่ออำนาจธรรมโรธี (อำนาจที่ผิดธรรม) ๔๘.ผู้ล่วงละเมิดธรรมคำสั่งสอนในพระพุทธศาสนา จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 17:38:41

ความคิดเห็นที่ 31 พุทธเถรวาท เน้นการปฏิบัติเพื่อบรรลุธรรม      ส่วนมหายานจีนและทิเบต เน้นการเดินตามรอยพระพุทธเจ้า คือบำเพ็ญบารมีเป็นพระพุทธเจ้า ช่วยเหลือสรรพสัตว์ เมื่อรับศีลโพธิสัตว์แล้ว จะต้องไม่เปลี่ยนแปลง  พอดีก่อนตรุษจีน มีพระลามะ สอนเรื่องศีลโพธิสัตว์ และอื่นๆตั้งแต่เบื้องต้นไปเลยคะ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 17:50:00 จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 17:41:46

ความคิดเห็นที่ 32 อ้าว.......พระพุทธเจ้าไม่ได้เริ่มต้นมาจากคนธรรมดาหรือไง ? ศาสนาพุทธไม่มีการผูกขาดการเป็นพระพุทธเจ้า  อยากได้ก็บำเพ็ญไปตามข้อกำหนด บำเพ็ญบารมีอะไรบ้างก็ว่ากันไป........ว่าแต่ว่า จะเลิกล้มเสียก่อนหรือเปล่า จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 09:17:37

ความคิดเห็นที่ 33 ในโลกเรานี้ ไม่มีอะไรที่จะยากยิ่งกว่าความเป็นพระพุทธเจ้าอีกแล้ว ดังนั้น.หากท่านทั้งหลาย เมื่อกระทำคุณงามความดีแล้ว จะปราถนาสิ่งใด ก็จงตั้งความปราถนาเอาไว้แต่ชาตินี้เถิด จะปราถนาสิ่งใดเล่า ความเป็นพระพุทธเจ้า ปัจเจกพุทธเจ้า หรือความเป็นพระอรหันต์ สุดท้ายแล้วบุญกุศลคุณงามความดีที่ท่านทั้งหลายได้กระทำไว้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นท้าวสักกะ ท้าวมหาราชทั้ง 4 และมวลมนุษย์ชาติที่ท่านได้กระทำบุญร่วมกันมา ก็จะมาช่วยกันร่วมสร้างบารมี ให้สำเร็จเป็นพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า หรือเป็นพระอรหันต์ในอนาคตกาลชาติข้างหน้าโน้น เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ แต่เป็นเรื่องจริงสำหรับบุคคลที่ได้อ่านพระไตรปิฏก หรือนิทานชาดก หรือนิทานธรรมบท เมื่อท่านทั้งหลายได้อ่าน จะได้เกิดความเลื่อมใสเป็นอันมาก แล้วก็จะอนุโมทนาในความดี ที่พระพุทธเจ้าได้บำเพ็ญมาหลายอสงไขย หลายกัปป์หลายกัลป์    ดังนั้น.เมื่อท่านทั้งหลายได้ทำความดี ก็อย่าลืมตั้งความปราถนาเอาไว้ หรือตั้งสัจจะอธิษฐานเอาไว้เถิด ขออนุโมทนา สาธุ. จาก...นิรันตราย จากคุณ : สวัสดีครับสวัสดีค๋ะ (สวัสดีครับสวัสดีค๋ะ) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 18:27:01