ความคิดเห็นที่ 1 การพัฒนาจิตเพื่อให้มีความสงบนั้น จะต้องมุ่งสู่ความวิเวก คือ ความเดี่ยวเดียวที่เกิดขึ้นในจิตแม้มีคนอยู่รอบข้าง ได้ยินคำพูดก็ให้รู้เพียงว่าพูดอะไร สมควรตอบก็ตอบ สมควรเพียงรับรู้ก็แค่รับรู้ แล้วก็ปล่อยเอาไว้ตรงนั้น หรือมีการกระทำใดเกิดขึ้น ก็รับรู้การกระทำนั้น แต่ไม่สนใจที่จะทำให้จิตเกิดความวุ่นวาย เมื่อทำได้อย่างนี้ ความเงียบความสงบก็จะเกิดขึ้นความเงียบสงบที่เกิดจากความวิเวกจะช่วยให้เกิดวิราคะ คือความจางคลายจากความยึดมั่น หรือความต้องการ จากวิราคะก็จะมุ่งสู่นิโรธะคือความดับ และนำไปยังโวสสัคคะ คือ การปล่อยหรือสลัดคืนสิ่งที่ รึงรัดอยู่ในจิต ก็คืออุปาทานความยึดมั่นถือมั่นนั่นเอง *** ที่จิตของมนุษย์เราสงบไม่ได้ เงียบไม่ได้ นั้นเพราะอะไร *** จิตมนุษย์เป็นทุกข์เดือดร้อน ดิ้นรนอยู่ ก็เพราะความอยากจะเอาทั้งทรัพย์สินเงินทอง เกียรติยศ ชื่อเสียง ความดีความชอบ เมื่อใดที่รู้สึกว่าจิตวุ่นวาย จะพบว่าขณะนั้นจิตกำลังต้องการจะเอาไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง หากเราหยุดเอาเสียได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็คือ หยุดเอาตามใจตัวเอง ความสงบก็จะเกิดขึ้นทันที ประการที่สอง ขอให้ฝึกทำใจให้เหมือนแผ่นดิน เหมือนน้ำ เหมือนลม เหมือนไฟ เมื่อใดที่เราฝึกทำใจเช่นนี้ได้ ขณะนั้นจิตจะสงบ มีความหนักแน่นมั่นคง มีการให้และการรับเสมอเหมือนกันหมดโดยไม่เลือกที่รักมักที่ชัง เหมือนแผ่นดินที่รองรับได้ทุกสิ่ง สายน้ำที่พัดพาไปได้ทั้งสิ่งที่น่าดูและไม่น่าดู ไฟเผาไหม้ไม่เลือกหน้า และลมก็ให้ความเย็นแก่ทุกสิ่งที่พัดผ่านเสมอกัน จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:48:03

ความคิดเห็นที่ 2 ประการที่สาม ขอให้ฝึกทำใจให้เป็นผ้าขี้ริ้ว มนุษย์เราถือว่า ผ้าขี้ริ้วเป็นของต่ำ สกปรก ไม่น่าจับต้อง ไม่มีใครอยากเป็นผ้าขี้ริ้วเพราะไม่ได้รับการเชิดชู ยิ่งเป็นผ้าเช็ดเท้า ใครผ่านไปมาก็เหยียบย่ำ แต่ทำไมท่านพระสารีบุตร อัครสาวกเบื้องขวาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงฝึกใจของท่านให้เป็นเหมือนผ้าขี้ริ้ว จิตที่เหมือนผ้าขี้ริ้ว ก็คือจิตที่อ่อนน้อมถ่อมตน เป็นจิตที่ยอมได้ ลดละความยึดมั่น ในความเป็นตัวตนได้ ที่จิตวุ่นอยู่ตลอดเวลา หาความสงบวิเวกไม่ได้ ก็เพราะมีความกังวลที่จะต้องรักษาศักดิ์ศรี หน้าตา ชื่อเสียงเกียรติยศ รักษาทุกอย่างที่เป็น "ของฉัน" ไว้ คอยระมัดระวัง ไม่ให้ใครมาล่วงล้ำก้ำเกิน ผู้ฝึกทำใจให้เป็นเหมือนผ้าขี้ริ้วได้ ย่อมรู้สึกเป็นสุข เยือกเย็น ไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องมีใครมาแห่แหนห้อมล้อม เสมือนผ้าขี้ริ้วอยู่ตรงไหนมุมไหนก็ไม่เดือดร้อน ไม่สนใจให้ใครมามอง แต่ทุกคนก็รู้ว่าผ้าขี้ริ้วนั้นมีประโยชน์ จิตที่อ่อนน้อมถ่อมตนเช่นนี้ นอกจากตนเองจะมีความสงบเย็นแล้ว ยังเป็นประโยชน์แก่คนรอบข้าง ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน มีความลืมตัว ลืมว่ามีตัวตน มีตำแหน่งหน้าที่การงาน มีหน้ามีตาอย่างไร ลืมหมด จึงทำอะไรได้อย่างคนธรรมดา ยิ่งลืมตัวได้มากเท่าใด ก็ยิ่งมีความสงบมากขึ้นเท่านั้น จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:48:28

ความคิดเห็นที่ 3 ประการต่อไป ที่จะขอเสนอในการสร้างสรรค์มุมสงบให้เกิดขึ้นในจิตได้ ก็ด้วยการระลึกหรือรู้จักให้ชัดว่า ชีวิตนี้เป็นสิ่งที่ขอยืมเขามา คนส่วนมากมองไม่เห็นความจริงข้อนี้ จึงทึกทักว่า ชีวิตนี้เป็นของฉัน ร่างกายนี้เป็นของฉัน อะไรๆ ก็เป็นของฉัน เพราะไม่ประจักษ์ในความจริงว่า แท้จริงแล้วชีวิตนี้ร่างกายนี้ เป็นสิ่งที่ขอยืมเขามาเพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นเอง ผู้ที่เป็นเจ้าของที่แท้จริงก็คือ ธรรมชาติ ธรรมชาติให้ยืมมา และให้เราใช้ในหนทางที่ถูกต้อง ถ้าสำนึกอยู่เสมอตลอดเวลาว่า สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ขอยืมเขามา จะทำให้จิตนี้เกิดความไม่ประมาท และมีความระมัดระวังในการที่จะใช้ชีวิตนี้ให้เกิดความถูกต้อง ไม่เอาชีวิตหรือร่างกายนี้มาถูลู่ถูกังจนเจ็บปวด จนเกิดความทุกข์ขึ้นมาในจิต ใช้ให้ถูกต้องก็คือ จะคิด จะทำ จะพูด ก็ทำด้วยสติสัมปชัญญะ ด้วยความรู้ตัว ไม่ให้เป็น การเบียดเบียนผู้อื่นและเบียดเบียนตนเอง ฉะนั้น ถ้าเราระลึกอยู่เสมอว่า ชีวิตนี้เป็นสิ่งที่ยืมเขามา การที่จะปล่อยให้จิตตกอยู่ภายใต้อำนาจของกิเลสโลภะ โทสะ โมหะ หรือความยึดมั่นถือมั่นทั้งปวง มันก็ไม่รู้ว่าจะยึดทำไม ยึดมาแล้วผลที่สุดก็ต้องปล่อย ส่งคืนกลับไปให้ธรรมชาติ ใครที่คิดว่าชีวิตนี้เป็นของเรา ในที่สุดก็จะรู้เองว่า เมื่อนาทีสุดท้าย มาถึงก็หายื้อยุดฉุดเอาไว้ได้ไม่ เพราะชีวิตนี้เป็นสิ่งที่ขอยืมเขามาเท่านั้น อย่าตู่ เมื่อใดตู่ว่าเป็นของฉัน เมื่อนั้นก็ทุกข์ เมื่อใดที่ยอมรับความจริงว่า นี่เป็นของขอยืมเขามานะ ใช้ให้ดีๆ ใช้ให้เกิดประโยชน์ ชีวิตนั้นก็จะดำเนินไปด้วยความถูกต้อง มีแต่ความสุข ความแจ่มใส จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:50:09

ความคิดเห็นที่ 4 ประการที่ห้า มองเห็นความปรารถนาของธรรมชาติที่ตั้งใจจะบอกมนุษย์ให้รู้ว่า เธอทั้งหลายเป็นเพื่อนกันนะ ไม่ว่าจะรู้จักกันมาก่อนหรือไม่ จะมาจากส่วนไหนของโลกก็ตามที ผิวเหลือง ผิวดำ ผิวขาว ก็ล้วนแต่เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น ไม่ว่าชาติใดภาษาใด จะนับถือศาสนากันคนละศาสนา หรือมีวัฒนธรรมประเพณีต่างกันอย่างใดก็ตามที ธรรมชาติตั้งใจจะพูดด้วยภาษาธรรมให้มนุษย์ทุกคนสังวรว่า เราทั้งหลายเป็นเพื่อนและอยู่ในเรือลำเดียวกัน เรียกว่า เรือแห่งตัณหา เรือแห่งความอยาก ตะเกียกตะกายอยู่ด้วยความอยาก ความต้องการต่างก็ร้อนอยู่ด้วยความอยาก ด้วยความจะเอาให้ได้อย่างใจตน ด้วยความตั้งใจที่จะเบียดเบียนผลักไสคนอื่น เพื่อให้เราได้มีที่นั่งกว้างกว่าเขา ที่ยืนสบายกว่าเขา เป็นเพื่อนกันทางลบทางร้อนอยู่ในเรือลำนี้ และในขณะเดียวกันก็ยัง เป็นเพื่อนในสภาวะแห่งความเป็นธรรมดาเหมือนกัน นั่นก็คือ ความแก่ ความเจ็บ ความตาย ซึ่งเป็นกฎของธรรมชาติ เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นธรรมดา แต่มนุษย์มักจะไม่สำนึกถึงความจริงในข้อนี้ จึงพยายามฝืนธรรมชาติกันทุกวิถีทาง เพื่อชะลอความแก่ หลีกหนีความเจ็บไข้ และยืดเวลาตาย พยายามจะแก้ไขอนิจจังให้เป็นนิจจัง จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:50:58

ความคิดเห็นที่ 5 กฎไตรลักษณ์ว่าด้วย อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เป็นกฎที่เที่ยงแท้แน่นอน มั่นคง และยุติธรรมอย่างยิ่ง ไม่มีการเลือกที่รักมักที่ชัง ไม่มีผู้ใดสามารถจะติดสินบนกฎธรรมชาตินี้ได้ เมื่อถึงเวลาแก่เนื้อหนังมังสาก็ต้องเหี่ยวย่นไปตามธรรมชาติ ถึงคราวเจ็บก็ต้องเจ็บเหมือนกัน และสุดท้ายก็ต้องลงเอยด้วยการหยุดหายใจทุกคน ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า นี่เป็นสภาวะที่เกิดขึ้นตามกฎของธรรมชาติ แต่มนุษย์ปิดหู ปิดตา ไม่ยอม รับรู้ จึงพากันเบียดเบียน แก่งแย่ง ทำร้าย ผลักไสกัน เพื่อที่ฉันจะได้ขึ้นไปข้างหน้า เพราะหูหนวกตาบอดต่อ คำร้องคำบอกของธรรมชาติ จึงมีแต่ความทุกข์ ไม่มีความสงบสุขในใจเลย หากได้เงี่ยหูฟังเสมอว่า ... ธรรมชาติบอกว่าเราทั้งหลายเป็นเพื่อนกัน พอนึกได้ในแง่นี้ ความคิดที่อยากจะทำลายกัน เบียดเบียนกัน ก็จะลดลง มีแต่น้ำใจเอื้อเฟื้อเกื้อกูล จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:52:17

ความคิดเห็นที่ 6 ประการต่อไป จงรักษาหน้าที่ของความเป็นมนุษย์ให้เต็มอยู่ทุกขณะ มนุษย์ (มน = ใจ, อุษยะ = ประเสริฐ) คือ สิ่งมีชีวิตที่มีจิตอันประเสริฐ มีจิตที่เสียสละพร้อมที่จะ ช่วยเหลือผู้อื่น และช่วยอย่างเต็มที่โดยไม่หวังผล เพื่อให้เขาเกิดความสุข ดำรงตนอยู่ด้วยพรหมวิหาร ๔ อย่างถูกต้องและงดงาม คือ มี "เมตตา" ... ที่เป็นอัปปมัญญา อยากให้ใคร ๆ เขาได้เป็นสุขกันทั่วไปหมด ไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จัก ทั้งสัตว์และมนุษย์ สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย การแผ่เมตตาควรเป็นไปในลักษณะนี้เพื่อเป็น การฟูมฟักเสริมสร้างความเมตตาที่ไม่มีขอบเขตขึ้นในใจ "กรุณา" ... ปรารถนาให้ผู้อื่นเป็นสุข ก็จะช่วยเท่าที่อยู่ในวิสัยที่จะช่วยได้ โดยไม่เลือกว่า เป็นใคร ไม่เฉพาะเจาะจง "มุทิตา" ... ยินดีด้วยเมื่อผู้อื่นมีความสุขหรือได้ดี โดยไม่เลือกที่รักมักที่ชัง ยินดีด้วยใจจริง ไม่ใช่ยินดีแต่ปาก "อุเบกขา" ... เมื่อได้ช่วยเหลือด้วยเมตตากรุณาแล้ว แต่ไม่สามารถช่วยเขาให้พ้นจาก ความเดือดร้อนได้เป็นการสุดวิสัย ก็จำเป็นต้องวางเฉย แต่ก็ยังชำเลืองมองอยู่ พร้อมที่จะเข้าช่วยเมื่อมีโอกาส เมื่อใดมีจังหวะ อยู่ในวิสัยที่จะช่วยเหลือได้ก็ยินดี จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:52:46

ความคิดเห็นที่ 7 จงรักษาจิตอย่าให้อยู่กับอดีตหรืออนาคต อย่าเอาจิตไปผูกพันอยู่กับอดีตที่ผ่านมา หรือไปวิตกกังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง แต่จงอยู่กับปัจจุบันขณะ หมายถึงขณะนี้นาทีนี้ แม้แต่นาทีหน้า ชั่วโมงหน้าก็ยังไม่ต้องไปคิดถึง ถ้าสามารถควบคุมสติ รักษาสติให้มีอยู่ในปัจจุบันขณะนาทีนี้ได้ แล้วจะไปกังวลอะไรกับนาทีหน้าหรือชั่วโมงหน้า เพราะทุกนาทีที่ผ่านไป จิตนี้สมบูรณ์อยู่ด้วยสมาธิและปัญญา จึงมีแต่ความสงบเย็น หนักแน่น มั่นคง และมีปัญญาว่องไวเฉียบคม สามารถจะแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นให้ผ่านพ้นลุล่วงไปได้ด้วยดีอยู่ทุกขณะ คนเราที่ร้อนรนเป็นทุกข์ก็เพราะดึงใจมาจากอดีตและอนาคตไม่ได้ มัวแต่พะวงอยู่กับสัญญาในอดีต นึกขึ้นมาคราใดก็ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก มันเคยเผาจนร้อนรน เจ็บปวดขมขื่นมานานหนักหนา ผ่านมาแล้วก็ยังเอามาเผาใหม่ เมื่อไม่ยอมปล่อยสัญญา ก็เผาไหม้ตัวเองอยู่อย่างนั้น เรื่องของอนาคตก็สังขารปรุงแต่งไปต่างๆ นานา ทั้งๆ ที่มันยังไม่มาถึง และไม่รู้ว่าจะมีเหตุปัจจัยอะไรมาเกี่ยวข้องให้ต้องเปลี่ยนแปลงไปอีก แต่ก็ไม่วายคิดนึกจินตนาการไป องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านทรงย้ำนักหนาว่า ... จงอยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันนี้ให้ดีที่สุด เมื่อประกอบเหตุปัจจัยในปัจจุบันได้ดีที่สุด ถูกต้องที่สุดแล้ว ผลในอนาคตก็ย่อมเกิดขึ้น ตามเหตุปัจจัย ไม่ต้องไปกังวลถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้วในอดีต และเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:54:38

ความคิดเห็นที่ 8 ประการสุดท้าย จงฝึกใจให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ด้วยความไม่ประมาท นี่เป็นปัจฉิมโอวาทขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก่อนที่จะเสด็จดับขันธปรินิพพาน ได้ประทานโอวาทแก่พุทธ-สาวกทั้งหลายว่า "สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา ท่านทั้งหลาย จงทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด" สังขารทั้งหลาย เป็นของไม่เที่ยง ทั้งที่เป็นรูปธรรม และนามธรรม ไม่มีสิ่งใดคงทน มีแต่จะเสื่อมสลายไป จึงควรทำใจนี้ให้ดำรงอยู่ในความไม่ประมาท นั่นคือ อย่าเห็นว่าเป็นสิ่งเล็กน้อย ไม่เป็นไร นิดเดียวเอง นั่นแหละคือการสร้างความประมาท ให้เกิดขึ้นแล้วในชีวิต แล้วก็ดำรงชีวิต อย่างมักง่าย สะเพร่า ปล่อยจิตให้หลวมตัวตกจมไปในอบายมุข กามคุณ ๕ คิดว่านี่แหละคือ ความสุข คือของโก้หรูในชีวิต อุตส่าห์หาเงินทองมาด้วยความเหนื่อยยาก เพื่อทุ่มเทให้กับสิ่งเหล่านี้ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:56:02

ความคิดเห็นที่ 9 อ้างอิง อุบาสิกา รัญจวน อินทรกำแหง ภาพประกอบอินเตอร์เน็ต จะเห็นได้ว่า การสร้างสรรค์มุมสงบนั้น ไม่ต้องลงทุน ไม่ต้องเสียเงิน เพียงแต่เราปรับจิต ปรับทิฏฐิเสียใหม่ ให้เป็นสัมมาทิฏฐิ มองเห็นว่าสิ่งที่จำเป็นหรือสำคัญแก่ชีวิต คือ ความเรียบง่าย ความสงบภายในจิตใจที่เกิดจากความอิ่มความพอ ความหยุดได้ ความยอมได้ สิ่งนี้ต่างหาก ที่ชีวิตต้องการ แล้วความยิ้มแย้มแจ่มใส มุมสงบก็จะเกิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ โดยไม่ต้องไปออกแรง ลงทุนสร้างสรรค์ มันมีอยู่แล้วภายในจิตนี้เอง เริ่มต้นง่ายๆ ด้วยการมี "ลมหายใจ" เป็นเพื่อน และมี "สติ" เป็นสิ่งเตือนตน แล้วชีวิตนี้ก็จะดำรงอยู่ด้วยความปลอดภัยอย่างแน่นอน. จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 08:56:34

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณครับ สำหรับเนื้อหาดีๆ จากคุณ : IT Boys เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 09:42:14

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ไ่ก่เดือยทอง เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 10:55:52

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากครับ อ่านแล้วรู้สึกสงบขึ้นจริงๆ ขอกราบพุทธธรรม ด้วยความเคารพยิ่ง จากคุณ : สีหมึก เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:13:31

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณคะ จากคุณ : angelnajung เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:44:41

ความคิดเห็นที่ 14 สาธุ.....ขอบคุณมากครับ จากคุณ : คุณดี. ซี. เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 14:50:09

ความคิดเห็นที่ 15 สาธุ... สาธุ... สาธุ... จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 16:08:42

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณครับ ^ ^ จากคุณ : tripper 95 เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 17:02:47

ความคิดเห็นที่ 17 สาธุ จากคุณ : ใบชาหมัก เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 18:48:10

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณครับ _/\_ จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 19:22:11

ความคิดเห็นที่ 19 อนุโมทนาบุญ นะครับ ^__^ จากคุณ : asimo (asimo...OK) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 19:49:03

ความคิดเห็นที่ 20 สาธุครับ ขอใหัมีโอกาส เวลา ได้เข้ามาอ่าน วันละครั้ง จากคุณ : Terkrub เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 21:52:12

ความคิดเห็นที่ 21 สาธุ และขอบคุณมากจ้า จากคุณ : Typhoon No.29 เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 00:00:13

ความคิดเห็นที่ 22 อนุโมทนาค่ะ เนื้อหาดี ภาพประกอบเยี่ยมค่ะ จากคุณ : มด2002 เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 00:39:23

ความคิดเห็นที่ 23 สาธุ อนุโมทนาครับ จากคุณ : rangsi2mant เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 15:34:17

ความคิดเห็นที่ 24 อนุโมทนาครับ จากคุณ : V_Accy เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 23:45:51

ความคิดเห็นที่ 25 อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ จากคุณ : aggie_kmit'l เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 16:34:35

ความคิดเห็นที่ 26 เป็นกระทู้ที่เยี่ยมมากครับ คุณ ebusiness จากคุณ : กัป' เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 23:11:41

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ อ่านแล้วรู้สึกจิตสงบขึ้น มีประโยชน์อย่างมาก อนุโมทนา สาธุบุญคะ จากคุณ : ตอบแทนคุณไม่ได้ เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 01:38:19

ความคิดเห็นที่ 28 สาธุค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ ได้เตือนจิตเตือนใจตัวเองไปด้วยค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับบทความดีๆๆค่ะ ^^ จากคุณ : Nong_Ray เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 17:33:39

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณครับ จากคุณ : kengboys เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 21:57:33

ความคิดเห็นที่ 30 อนุโมทนา สาธุคะ ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากนะคะ จากคุณ : งาม แสนหลวง ในดินแดนแสนโสภา เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 22:59:17