ความคิดเห็นที่ 1 อนุโมทนา สาธุค่ะ จากคุณ : แม่น้องปัน เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:07:59

ความคิดเห็นที่ 2 สาธุ ในการได้ปฏิบัติธรรมที่วัด ตอบ ได้สองแบบ คือ 1.เมื่อเวทนาเกิดมากๆ ไม่ไปสนใจ แต่กำหนดภาวนาในฐานในฐานหนึ่งที่กำหนดภาวนา จนทนเวทนานั้นได้ตลอดเวลา ที่กำหนดหมาย สิ่งที่ได้คือ สมาธิ ครับ 2.เมื่อเวทนาเกิดมากๆ ก็มีสติสัมปชัญญะ รู้ชัดในเวทนานั้น โดยตลอดการกำหนดภาวนา ประกอบทั้งมี สมาธิ ศรัทธา ความเพียร อยู่ไม่ทอดธุระ  สิ่งที่ได้ คือ วิปัสสนาญาณ พึงเจริญขึ้นได้ ครับ. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:19:33

ความคิดเห็นที่ 3 อนุโมทนาค่ะ ไม่ได้มีความรู้ขนาดตอบได้ชัดเจนหรือตามหลักพุทธศาสนา แต่ตอนเราไป เราสงสัยก็ถามพระอาจารย์ค่ะ บางอย่างก็ถามท่านดีกว่า จะได้ปฏิบัติถูกต้อง จากคุณ : just another day เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:28:51

ความคิดเห็นที่ 4 การเจริญสติปัฏฐานหมวดพิจารณาอิริยาบถ ๔ http://larndharma.org/index.php?/topic/234-%e0%b8%81%e0%b8%b2%e0%b8%a3%e0%b9%80%e0%b8%88%e0%b8%a3%e0%b8%b4%e0%b8%8d%e0%b8%aa%e0%b8%95%e0%b8%b4%e0%b8%9b%e0%b8%b1%e0%b8%8f%e0%b8%90%e0%b8%b2%e0%b8%99%e0%b8%ab%e0%b8%a1%e0%b8%a7%e0%b8%94%e0%b8%9e%e0%b8%b4%e0%b8%88%e0%b8%b2%e0%b8%a3%e0%b8%93/ เนื้อหาสาระที่พระพุทธองค์รับสั่งในหมวดพิจารณารูปอิริยาบถ นั้น มีว่า : “ – ปุน จปรํ ภิกฺขเว ภิกฺขุ คจฺฉนฺโต วา คจฺฉามีติ ปชานาติ -- ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ข้อปฏิบัติอีกวิธีหนึ่งยังมีอยู่ คือ ภิกษุ เดินอยู่ก็ดี ก็ย่อมรู้ชัดว่า “ เดินอยู่ “ -- ฐิโต วา ฐิโตมฺหิติ ปชานาติ -- ยืนอยู่ก็ดี ก็ย่อมรู้ชัดว่า “ ยืนอยู่ “ -- นิสินฺโน วา นิสินฺโนมฺหิติ ปชานาติ -- นั่งอยู่ก็ดี ก็ย่อมรู้ชัดว่า “ นั่งอยู่ “ -- สยาโน วา สยาโนมฺหิติ ปชานาติ -- นอนอยู่ก็ดี ก็ย่อมรู้ชัดว่า “ นอนอยู่ “ -- ยถา ยถา วา ปนสฺส กาโย ปณิหิโต โหติ ตถา ตถา นํ ปชานาติ . -- ก็หรือว่า กายของเธอตั้งอยู่โดยอาการใด อาการใด ย่อมรู้ชัดซึ่งกายนั้น โดยอาการนั้น อาการนั้น -- อิติ อชฺฌตฺตํ วา กาเย กายานุปสฺสี วิหรติ ฯเปฯ เอวมฺปิ ภิกฺขเว ภิกฺขุกาเย กายานุปสฺสี วิหรติ. -- ตามประการที่กล่าวมาแล้วนี้ ภิกษุชื่อว่า เป็นผู้ตามพิจารณาเห็นกายในกายกายภายในอยู่บ้าง ย่อมเป็นผู้ตามพิจารณาเห็นกายในกายภายนอกอยู่บ้าง ย่อมเป็นผู้ตามพิจารณาเห็นกายในกายทั้งภายในทั้งภายนอกอยู่บ้าง ย่อมเป็นผู้ตามพิจารณาเห็นความเกิดขึ้นเป็นธรรมดาในกายอยู่บ้าง ย่อมเป็นผู้ตามพิจารณาเห็นความดับไปเป็นธรรมดาในกายอยู่บ้าง ย่อมเป็นผู้ตามพิจารณาเห็นทั้งความเกิดขึ้นทั้งความดับไปเป็นธรรมดาในกายอยู่บ้าง ก็หรือว่า สติย่อมเป็นอันปรากฏแก่เธอว่า “ กาย มีอยู่ “ เพียงเพื่อประโยชน์แก่ญาณ ความรู้ที่ยิ่ง ๆ ขึ้นไป เพียงเพื่อความระลึกได้เฉพาะเท่านั้น เธอย่อมเป็นผู้ไม่อาศัยตัณหาและทิฏฐิ ย่อมไม่ยึดถือมั่นอะไร ๆ ในโลกด้วย ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุ ชื่อว่า เป็นผู้ตามพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ แม้ตามประการที่กล่าวมาแล้วนี้ “ ! ! เป็นความจริงว่า พระโยคีบางท่าน ในเวลาที่เดินอยู่ ประสงค์จะกำหนดรูปเดิน แต่เพราะไม่เข้าใจว่า อะไรคือรูปเดิน รูปเดินอยู่ที่ไหน จึงกำหนดเพ่งอยู่ที่ขาทั้ง ๒ ในเวลาที่ตนก้าวเดินไป ซึ่งการปฏิบัติอย่างนี้ เป็นเครื่องแสดงว่าเขาเข้าใจว่า ขานั่นเองคือรูปเดิน ซึ่งการปฏิบัติอย่างนี้ เป็นเครื่องแสดงว่าเขาเข้าใจว่า ขานั่นเองคือรูปเดิน รูปเดินอยู่ที่ขานั่นแหละ ก็ความเข้าใจอย่างนี้เป็นความเข้าใจที่ไม่ถูกต้องเลย เพราะเหตุไร ? เพราะในเวลาที่ทรงกายอยู่ในอิริยาบถอื่นนอกจากอิริยาบถเดิน คือในเวลาที่นั่งอยู่ หรือยืนอยู่ หรือนอนอยู่ก็มีขาเหมือนกันั่นแหละ หาใช่ไม่มี แต่ในเวลานั้น หามีการเดินไม่ เพราะฉะนั้นรูปเดินจึงไม่ใช่ขาทั้ง ๒. จริงอยู่ การเดินมิได้เป็นไปได้ด้วยอาศัยขาทั้ง ๒ เพราะว่าคนขาด้วน ขาพิการ ไม่สามารถเดินได้, ถึงกระนั้น แม้ว่ามีขา แต่ถ้าหากว่าไม่มีอาการที่เดินคือที่ก้าวไปแต่ละก้าว การเดินก็ไม่มี เพราะฉะนั้น อาการหรือท่าทางที่ก้าวไปแต่ละก้าวนั่นเอง เป็นรูปเดิน รูปเดินอยู่ที่อาการหรือท่าทางที่ก้าวไปแต่ละก้าวนั่นเอง เป็นรูปเดิน รูปเดินอยู่ที่อาการหรือท่าทางที่ก้าวไปแต่ละก้าวนั่นเอง หาใช่อยู่ที่ขา หรือแม้ที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายไม่ อนึ่ง พระโยคีบางท่าน เพราะไม่เข้าใจเกี่ยวกับลักษณะหรือการทำงานของสติสัมปชัญญะ ในเวลาที่กำหนดนามรูป จึงไม่สามารถแยกแยะได้ว่าในเวลานี้ไม่มีทั้งสติสัมปชัญญะ หรือว่ามีสติอย่างเดียว ไม่มีสัมปชัญญะ เป็นต้น เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่สามารเจริญสติสัมปชัญญะกำหนดรูปเดินได้อย่างถูกต้อง เป็นความจริงว่า มีสภาวธรรมหลายอย่าง ที่คล้ายสติสัมปชัญญะ คือวิตกมีลักษณะคล้ายสติ เพราะวิตกเป็นธรรมชาติที่คิดนึก ดำริอารมณ์ เหมือนอย่างที่สติระลึกถึงอารมณ์ มีการยกจิตขึ้นสู่อารมณ์นั้น ๆ เป็นลักษณะ เหมือนอย่างที่สติมีความเข้าไปตั้งไว้ที่อารมณ์ เป็นลักษณะ เพราะฉะนั้น พระโยคีบางท่านผู้ไม่สามารถแยกความต่างกันระหว่างวิตกกับสติได้อย่างชัดเจน ในเวลาที่เดินอยู่ จิตนึกถึงอารมณ์ คือบัญญัติว่ารูปเดิน นึกถึงชื่อว่า รูปเดิน ด้วยกำลังของวิตกนั่นเทียว บริกรรมอยู่ในใจว่า “ รูปเดิน รูปเดิน “ ไม่ซัดส่ายหรือฟุ้งซ่านนึกถึงอารมณ์อื่น ก็เข้าใจว่า ในเวลานั้น ตนนั้นเป็นผู้มีสติ หรือทำสติให้เกิดขึ้นได้แล้ว ความจริง เขาจะได้ชื่อว่า เป็นผู้มีสติ ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ก็หาไม่ เพราะสักว่าเป็นการนึกถึงบัญญัติ นึกถึงชื่อ บริกรรมไปว่า “ รูปเดิน “ เท่านั้น มิได้สัมผัสตัวสภาวธรรมที่เป็นรูปเดินอย่างแท้จริงเลย การนึกถึงบัญญัติ นึกถึงชื่อ บริกรรมว่า “ รูปเดิน “ ไปอย่างนี้ หาชื่อว่ามีสติไม่ พูดง่าย ๆ ว่า ถ้าหากว่ามีแต่การนึกอยู่ในใจ บริกรรมไปว่า “ รูปเดิน รูปเดิน “ ไม่มีความรู้สึกเข้าไปตั้งไว้คือออกไปที่อาการท่าทางที่ก้าวไปนั้นจริง ๆ แล้วไซร้ ในเวลานั้นไม่ชื่อว่ามีสติ เพราะว่า วาระนี้ ประสงค์สติที่เป็นสติปัฏฐาน อันมีความเข้าไปตั้งอยู่ที่อาการเดินนั้นเท่านั้น จริงอย่างนั้นผู้ปฏิบัติบางคน เพราะตุที่มีแต่การนึกถึงบัญญัติ นึกถึงชื่อแล้วบริกรรมไปว่า “ รูปเดิน “ อยู่ที่ใจ อย่างนี้นั่นเอง พอถูกอาจารย์สอบอารมณ์กรรมฐาน ถามว่า “ รูปเดินอยู่ที่ไหน ? “ ก็ตอบว่า “ อยู่ที่ใจ “ แทนที่จะอยู่ที่อาการหรือท่าทางที่ก้าวไปนั้น ทั้ง ๆ ที่ในเวลาที่ไม่ปฏิบัติ เมื่อจะสำคัญว่าเราเดิน ก็หาสำคัญที่ใจไม่ ที่แท้แล้ว ก็สำคัญผิดที่อาการท่าทางนั่นเทียว ------------------------------------------------------------------- ทุกข์และการกำหนดทุกข์   โดย  อาจารย์แนบ มหานีรานนท์ http://www.dharma-gateway.com/ubasika/naab/naab-06.htm ท่านคงเคยได้ยินบางท่านผู้ปฏิบัติกล่าวว่า เมื่อทุกขเวทนาเกิดขึ้น เขาก็พยายามปฏิบัติให้ทุกขเวทนานั้นหมดไป อย่างนี้ ท่านผู้นั้นเข้าใจว่าอย่างไร ? ที่จริงทุกขเวทนา เป็นตัวสติปัฏฐาน เป็นที่ตั้งแห่งการบรรลุมรรค ผล นิพพาน เมื่อทุกขเวทนาเกิดขึ้น ท่านผู้นั้นก็กำหนดให้ทุกขเวทนานั้นหายไปด้วย วิธีกำหนดว่า ทุกข์หนอ ๆ อย่างนี้ เวลาที่ภาวนากำหนดทุกข์หนอนั้น ใจก็มุ่งลงไปมนสิการ จะให้ทุกข์เวทนานั้นหมดไป ความเข้าใจอย่างนี้ หรือความรู้สึกอย่างนี้ เป็นการเข้าใจผิด เพราะอนัตตานั้น ท่านกล่าวบังคับไม่ได้ ฉะนั้น ความรู้สึกที่ตั้งใจจะให้ทุกขเวทนาหายไป จึงเป็นอัตตาเต็มที่ เพราะเขาเข้าใจว่า เขาทำให้หายได้ ให้หมดไปได้ เช่นนี้แล้ว เขาจะเข้าถึงทุกขสัจได้อย่างไร ? ทุกขสัจ เป็นของจริง แก้ไม่ได้เลย การกำหนดว่า ทุกข์หนอ ๆ แล้วทุกข์ก็หายไป เมื่อทุกขเวทนาหายไปแล้วก็เท่ากับว่า ผู้นั้นต้องการให้สติปัฏฐานหายไป ตัวเวทนานั้นเป็นสติปัฏฐาน ท่านชี้แจงให้เรากำหนดเวทนา โดยจะเป็นสุข หรือทุกข์ก็ตาม เมื่ออันใดเกิดขึ้นแล้ว ก็ให้กำหนดแต่ละอย่าง ก็สามารถจะบรรลุพระนิพพานได้ แต่เมื่อมหาสติปัฏฐานเกิดขึ้นแล้ว กลับทำให้ความรู้สึกให้มหาสติปัฏฐานนั้นหมดไป ซึ่งถ้าพิจารณาดูด้วยเหตุผลแล้ว จะเป็นการถูกต้องไหม ? เมื่อการปฏิบัติเช่นนี้ โดยทุกขเวทนาหายไปด้วยอำนาจการบังคับ ก็จะรู้สึกว่า ตัวเขาบังคับได้ ที่ถูกแล้วท่านกล่าวว่า ให้ดูทุกขเวทนาที่เกิดขึ้นเท่านั้น ท่านไม่ได้สั่งให้ดูทุกขเวทนาเพื่อจะให้ทุกขเวทนาหายไป ในมหาสติปัฏฐานนั้น ท่านให้ดูทุกขเวทนาซึ่งเป็นนามธรรม ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตน ไม่มีใครสามารถจะบังคับได้ นี่ ท่านให้ดูอย่างนี้ ทุกขเวทนานั้นเป็นนามธรรม มาจากเบญจขันธ์ ให้แลเห็นทุกข์โทษของเบญจขันธ์ แล้วความอาลัย ความต้องการในเบญจขันธ์ ก็จะได้หมดไป ยิ่งเห็นทุกข์เห็นโทษในเวทนามากเท่าไหร่ ก็จะเป็นเหตุให้การบรรลุพระนิพพานใกล้เข้ามาเท่านั้น ถ้าทุกขเวทนาไม่มี ก็ต้องมีสุขเวทนา สุขเวทนาไม่มี ก็ต้องมีอุเบกขาเวทนา อันใดอันหนึ่ง เพราะเวทนานี้ ประกอบกับจิตทั้งหมดทุกดวง ทั้ง ๘๙ ดวง ไม่มีเลยที่จะไม่ประกอบด้วยเวทนา เพราะฉะนั้น เมื่อบังคับให้ทุกขเวทนาหายไป หรือหมดไปแล้ว ก็แสดงว่า ผู้ปฏิบัตินั้นไม่พอใจในทุกขเวทนา และก็ยินดีสุขเวทนา การที่ยินดีพอใจในสุขเวทนา ก็คือยินดีพอใจในตัวเบญจขันธ์นั่นเอง เมื่อทุกขเวทนาที่บังคับให้หายนั้นหมดไปแล้ว อะไรเล่า ที่จะมีมาแทน ก็สุขเวทนานั่นเอง จะเกิดขึ้นมาแทน ด้วยอำนาจของสมาธิที่มีกำลังมาก เพราะทำให้ผู้นั้น รู้สึกเป็นสุขความพอใจนั้น เช่นนี้แล้ว จะเข้าถึงความบริสุทธิ์ได้อย่างไร ? เรื่องที่เรียนมานี้ ท่านคงจะเคยได้ยินมาบ้างแล้ว ถ้าหากว่าท่านไปพบอย่างนี้เข้า ก็จะพิจารณาได้ว่า เป็นการถูกต้องตามเหตุผลหรือไม่ ? “ดิฉันคิดว่า ได้พูดมาเป็นเวลาพอสมควรแล้ว ถ้าสงสัยอะไรอีก เพื่อให้เกิดความเข้าใจได้ดีขึ้น ก็โปรดถามได้ เพื่อจะได้ชี้แจงให้ฟังกันต่อไป” ---------------------------------------------- ความรู้ก่อนการปฏิบัติวิปัสสนา http://abhidhamonline.org/OmNoi1.htm นกการเวกสำคัญที่ เสียง สตรีสำคัญที่  รูป บุรุษสำคัญที่ วิทยาคุณ นักพรตสำคัญที่ การอบรม ผู้ปฏิบัติวิปัสสนาฯ สำคัญที่ ความเข้าใจ   ------------------------------------------- สมถะ - วิปัสสนา ต่างกันอย่างไร ? http://larndharma.org/index.php?/topic/294-%e0%b8%aa%e0%b8%a1%e0%b8%96%e0%b8%b0-%e0%b8%8c%e0%b8%b2%e0%b8%99-%e0%b8%a7%e0%b8%b4%e0%b8%9b%e0%b8%b1%e0%b8%aa%e0%b8%aa%e0%b8%99%e0%b8%b2-%e0%b8%95%e0%b9%88%e0%b8%b2%e0%b8%87%e0%b8%81%e0%b8%b1%e0%b8%99%e0%b8%ad%e0%b8%a2%e0%b9%88%e0%b8%b2/ จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 14:08:25

ความคิดเห็นที่ 5 ภาวนา ปวดหนอ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ นั้นเป็น สมมุติบัญญัติครับ  เมื่อเพ่งมาก สมาธิย่อมเกิด  เมื่อสมาธิมากขึ้น  บางครั้งก็จะมาปิดบัง ทุกขเวทนา ที่เกิดขึ้น แต่บางท่านยิ่งเพ่งยิ่งปวด   เป็นการยากอย่างยิ่ง ที่จะทำสมาธิมาปิดบังทุกขเวทนา สำหรับผม ปฏิบัติคนละแนวครับ  เป็นการกำหนดรู้ทุกข์ ในอิริยาบถ ต่าง ๆ เหมือนการดูละคร  แต่ไม่ต้องลงไปเล่นเอง กำกับเอง หลักปฏิบัติที่ผมนำเสนออาจแตกต่างจาก หลักสมาธิ นะครับ หลักปฏิบัติวิปัสสนา (แบบวิปัสสนายานิก ) http://abhidhamonline.org/15Principle.htm จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 14:14:51

ความคิดเห็นที่ 6 แต่เรามีคำถามสงสัยว่าถ้าเราเกิดเวทนามาก ๆ พระอาจารย์ก็สอนว่าให้เรากำหนดว่าปวดหนอ ปวดหนอ เราลองแล้วรู้สึกว่า ยิ่งไปสนใจมันมันยิ่งเจ็บปวด เหมือนจะทนไม่ได้ ก็เลยไม่สนใจมัน กลับมาภาวนาต่อ ปล่อยขาปวดไปเรื่อย ๆ อย่างนั้น เราทำแบบนี้ถูกหรือผิดคะ **************************************************** >>>  หลวงพ่อจรัญ สอนให้ กำหนดตามอาการนั้นไปเรื่อยๆครับ  ยิ่งปวด ก็ยิ่งกำหนด  มันจะเจ็บ จะปวดมากขึ้นๆ มากขึ้น  ก็ขอให้ อดทน  กำหนดรู้มันไป  ไม่ใช่ไปกำหนด แบบ ไวไว ให้มันผ่านๆ ว่า ปวดหนอๆๆๆๆๆๆ    แต่  กำหนดให้รู็ตามจริงไปว่า  ปวดดดด    หนออออออ     ให้ทนเอาครับ   อาการอะไรเกิดขึ้น แล้วรับรู้ได้ดีที่สุด  ให้กำหนดอาการนั้น    ถ้าปวดมันเด่นสุด ก็กำหนดไป    แล้วท่านจะได้ พบอะไรดีดี  : D อนุโมทนาสาธุครับ : ] แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 55 15:44:01 จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 15:43:45

ความคิดเห็นที่ 7 วางแผนจะไปวันโกนหน้าเหมือนกันค่ะ เราเคยไปวัด พระอาจารย์ให้ทดลองนั่ง 2 ชม เราก็ทำ อย่าง จขกท ค่ะ ทนได้ตลอด แต่พระอาจารย์ท่านว่าไม่ได้ ให้ตามรู้อาการเวทนาให้ได้ พอทำอย่างนี้แล้วมันจะเห็นการเกิดดับของเวทนา เข้าสู่ไตรลักษณ์ และ เห็นการแยกรูปนามชัดเจนค่ะ ตอนนี้พอปฏิบัติไปนานๆๆ มันจะแยกรูปนาม แบบว่า เจ็บก็สักแต่เจ็บอ่ะ ค่ะ แล้ววิปัสนาญาณจะเกิดขึ้นได้   อนุโมทนากับการปฏิบัติด้วยค่ะ จากคุณ : I know who am i เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 15:54:24

ความคิดเห็นที่ 8 พยายามมีขันติอดทนและหมั่นฝึกไปเรื่อยๆนะครับ การที่เรากำหนด ปวดหนอ นั้น ในขณะนั้นเราก็มีสติตามรู้ชัดในอาการปวดที่เกิดขึ้น นี้จัดว่าเป็น เวทนานุสติปัฏฐาน เป็นการตามรู้ ทุกขเวทนาทางกาย อันเป็น ลักษณะหนึ่งของ ทุกขอริยสัจจ์   การเปลี่ยน อิริยาบท ทั้งวัน ทำให้เราไม่เคยได้เห็นได้พิจารณา ทุกขเวทนาเลย แต่เมื่อได้มาเจริญวิปัสสนากรรมฐาน พร้อมทั้งกำหนดอาการปวดอยู่เรื่อยๆ โดยไม่ขยับตัวตามเวลาที่กำหนด จึงทำให้เราได้เห็นสภาวะเหล่านี้ชัดเจนยิ่งขึ้น โดยเฉพาะเมื่อมีสมาธิดีแล้ว หากพิจารณาอาการปวดเข้าไปตรงๆแบบเผชิญหน้า บางครั้ง อาการปวดเหล่านี้จะรู้สึกได้ชัดเจนมาก และดูเหมือนแรงขึ้นเป็นทวีคูณ ---------------------------------------------------------------- ในขณะที่กำหนดปวดหนอนั้น ให้ตั้งสติรู้อาการตามจริง อย่าไปคาดหวังเพื่อจะ เอาชนะ หรือต้องการให้หาย และหากจิตเกิดความทรมาน โทสะไม่พอใจเด่นชัดขึ้นมา ก็ควรกำหนดด้วยเช่น ไม่พอใจหนอ โกรธหนอ ฯลฯ หากความรู้สึกในกายชัดเจนขึ้นมา ก็ควรกำหนดด้วยเช่น ตึงหนอ แข็งหนอ กดหนอ ฯลฯ เมื่อทุกขเวทนาเด่นก็กำหนด ปวดหนอ ฯลฯ ขณะนั้นสังเกตุ ดูความปวดด้วยว่า มีแรงขึ้น เบาลง หรือคงที่ เป็นต้น ทุกขเวทนาในกายนั้นเป็นอารมณ์กรรมฐานที่ดีประการหนึ่ง เพราะในขณะนั้น กามราคะ ความฟุ้งซ่าน และความง่วง จะไม่ค่อยมาเกิดรบกวนเลย การหมั่นกำหนดรู้ในทุกขเวทนาอยู่เนืองๆด้วยความอดทน เท่าที่จะทำได้ จะทำให้คล่อยๆคลายจากความยึดมั่นถือมั่นในรูปนามนี้ได้เป็นลำดับๆ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 16:40:35

ความคิดเห็นที่ 9 ในช่วงเริ่มต้น ก็กำหนดเวลาเอาไว้ หากถึงเวลา ก็เปลี่ยนอิริยาบท อย่าไปฝืนมากจนเกินไป เพราะเดี๋ยวจะเบื่อได้ง่าย แต่ฝึกไปสักพัก จะเกิดอาการว่า ขอลองหน่อยสิ นั่งสักชั่วโมง จะรอดไหม นั่นล่ะ ฉันทะเกิดแล้ว ถึงตอนนั้นก็ค่อยๆเพิ่มครับ จากคุณ : เป็ดจิ๋ว เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 17:15:41

ความคิดเห็นที่ 10 ขอตอบบ้างนะ ตอนคุณนั่งจิตคุณไม่ได้รวมเลยไม่ใช่หรือ มิหนำซ้ำยังฟุ้งซ่านไปไหนต่อไหนมิใช่หรือ ลองคิดดูนะ - เจ้าชายสิทธัตถะนั่งสมาธิจนได้ฌานขั้นสูงสุดก็ไม่สามารถบรรลุธรรม - พระเทวทัต นั่งสมาธิจนได้ฌาณขั้นสี่ ก็ยังไม่รู้บาป บุญ คุณ โทษ ผิด ชอบ ชั่ว ดี - แล้วคุณจะนั่งทำไม ?  ในเมื่อเจ้าชายสิทธัตถะทำแล้วก็ยังไม่บรรลุธรรม   ส่วนหลักสติปัฏฐานสี่ - กาย สักแต่ว่ากาย ไม่ใช่ไปกำหนดรู้อยู่ที่กาย - เวทนา สักแต่เวทนา ไม่ใช่ไปจับเวทนา - จิต สักแต่ว่าจิต ไม่ใช่ไปกำหนดอยู่ที่จิต - ธรรม สักแต่ว่าธรรม ไม่ใช่ไปยึดมั่นในธรรม     ลองพิจารณาดูนะ ถ้าเจ้าของกระทู้มีข้อสงสัยประการใด ให้ถามมาได้เลย ขอบคุณจ้า บ๊าย บาย   จากคุณ : azazelzx เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 19:42:29

ความคิดเห็นที่ 11 ขออนุญาตออกความเห็นนะคะ จริงๆหลวงพ่อท่านให้อดทนค่ะ ปวดก็ให้รู้ว่าปวด ใหม่ๆเราก็เป็นอย่างคุณคือ ยิ่งกำหนด ยิ่งปวด ปวดไม่หยุดซะที ตอนนั้นเราก็หนีเหมือนกัน คือบางทีแอบสวดมนต์ในใจ ฮาๆ แต่โชคดีที่หลวงพ่อท่านเป็นผู้เทศน์ให้ฟังตอนวันพระว่า ปวดมากๆ ท่านอยากให้อดทน หรือกำหนดลงไปที่ลิ้นปี่ หรือย้อนมาดูที่จิตที่ดิ้นรนอยากจะหายปวด จิตที่เริ่มหงุดหงิด นั่นก็เป็นปัจจุบันอีกอย่างที่พึงกระทำ ถ้าสู้ไหว อยากให้สู้ค่ะ ถึงไม่ไหวก็อยากให้สู้ แล้วคุณจะเห็นความพิสดารของกายและ จิต เราเองนั้น เคยสู้กับมัน ใหม่ๆ มีการหนีเวทนา โดยที่เราไม่รู้ตัว ขาเริ่มขยับเอง เหมือนมันจะลอยขึ้นนิดๆ เพราะลึกๆแล้ว จิตมันไม่คิดจะสู้จริงๆ คือไม่อยากทน มีโอกาส ได้ถามหลวงน้า ท่านบอกว่าเป็นการหนีเวทนา สติยังไม่ดี ให้กลับไปลองใหม่ ตายเป็น ตาย กว่าจะกำหนดจนเวทนาดับได้ ก็เกือบวันสุดท้ายของการปฏิบัติครั้งแรก(ตอนนั้นไป ปฏิบัติ ๙ วัน) เมื่อใดที่คุณกำหนดจนเวทนาดับได้ คุณจะเข้าใจว่าทำไมหลวงพ่อท่านถึงให้อดทน หรือ บางทีการอดทนก็อาจจะไม่ต้องรอถึงเวทนาดับลง คุณก็จะเข้าใจ คุณลองดูก่อนค่ะ สู้ กับมันซักตั้งหนึ่ง ใจแข็งนะคะ อย่ายอมให้กิเลสลากคุณไปทำอย่างอื่น ของดีรออยู่ ข้างหน้าค่ะ โมทนาบุญด้วยค่ะ จากคุณ : คุณป้าจำเป็น เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 19:49:22

ความคิดเห็นที่ 12 โมทนาบุญด้วยค่ะ จากคุณ : playful_sk เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 20:15:27

ความคิดเห็นที่ 13 ขออนุโมทนาบุญด้วยคะ จากคุณ : น้องสโนว์ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 21:08:06

ความคิดเห็นที่ 14 ขออนุโมทนาบุญด้วยกับคุณ จขกท ด้วยค่ะ จากประสบการณ์ที่เป็นคนหนึ่งที่ได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวัน เข้าวันโกน ออกวันโกน 7 วัน ตามคอร์ส อยากจะมาเล่าประสบการณ์และเคล็ดลับเล็กๆน้อยๆ ที่ได้จากการไปวัด หลวงพ่อและพระอาจารย์สอนว่า มีสติดูจิต กำหนดตามความเป็นจริงที่เกิดขึ้น จิตรับรู้อันไหนเด่นสุดก็ กำหนดตรงนั้น พูดน้อย กินน้อย นอนน้อย ทำความเพียรให้มาก เวทนาปวด ก็รู้ว่าปวด กำหนด ปวดหนอๆ ที่ขา ปวดตรงไหนของขา ก็รู้ว่าปวดตรงไหนของขา กำหนด ปวดหนอๆ ที่ตรงที่ปวด นึกโกรธที่พระอาจารย์ไม่บอกว่าหมดเวลา ก็นึกโกรธ กำหนด โกรธหนอๆ ที่ตรงลิ้นปี่ ได้ยินเสียงหมาเห่า ก็รู้ว่าหมาเห่า กำหนด เสียงหนอๆ ที่หู ปวดจนหน้าบิดหน้าเบี้ยว กำหนด หน้าเบี้ยวหนอๆ ที่ใบหน้า คิดฟุ้งซ่าน คิดถึงบ้าน หรือว่าไม่รู้ว่าจะกำหนดอะไร ก็ กำหนด รู้หนอๆ ที่ลิ้นปี่ หลับตา แต่ยังเห็นภาพ กำหนด เห็นหนอๆ ที่ตรงหว่างคิ้ว (อุณาโลม) เห็นไหมว่ามันไม่ได้มีแค่ปวดขาอย่างเดียว อันนี้เทคนิคเล็กๆน้อย แต่ใช้ได้จริง (สำหรับผู้มาใหม่) หลังงอลงแล้วรู้สึกว่าปวดขาน้อยลง กำหนด หลังงอหนอๆ ที่หลัง ถ้าปวดขาน้อยลงแล้วค่อยกำหนด ยืดหลังหนอๆ ที่หลัง ขึ้นตั้งตรง เพื่อปรับอินทรีย์ตามเดิม  แล้วค่อย กำหนดปวดหนอๆ ต่อ ถ้ายังปวดอยู่ พระอาจารย์สอนว่า สำหรับผู้ที่มาใหม่ สัจจะก็คือ "จะไม่ยกขาลง" นอกนั้นก็ คิดเอาเอง กำหนดไป สติรู้ว่าจิตทำอะไรก็กำหนดไป ไม่ต้องไปคิดว่ามันจะหายปวด มันก็อาจจะหาย แต่เราจะอดทนจนได้เห็นหรือเปล่า (สำหรับผู้มาใหม่) ไม่ต้องไปคิดถึงใครจะมาช่วยได้ ไม่มีใครช่วยหรอก เราจะแก้กรรมของเราก็ต้องแก้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องคิดว่ามันจะเห็นอะไร มันไม่เห็นหรอก หลับตาแล้วจะเห็นอะไรล่ะ จิตคิดปรุงแต่งอะไรไป ก็กำหนดรู้หนอๆ ที่ลิ้นปี่ไป ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 55 10:20:40 จากคุณ : จงดูจงเห็น เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 10:03:25

ความคิดเห็นที่ 15 อนุโมทนาครับ ขอให้เจริญในธรรมครับ จากคุณ : rangsi2mant เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 12:37:49

ความคิดเห็นที่ 16 ฝากไว้คิดนิดนึงนะ พระพุทธเจ้าองค์ไหนสอนให้สวดมนต์เพื่อแก้กรรมล้างบาปบ้าง การสวดมนต์สะเดาะเคราะห์ต่อดวงชะตาเป็นของศาสนาอะไร พระพุทธเจ้าองค์ไหนสอนหรือ ถ้ามีอะไรสงสัยถามมาได้เลย ขอบคุณจ้า บ๊าย บาย จากคุณ : azazelzx เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 14:46:13

ความคิดเห็นที่ 17 อนุโมทนบุญด้วยคนนะคะ ขอให้เจ้าของกระทู้ประสพพบเจอแต่สิ่งดีๆคะ จากคุณ : งาม แสนหลวง ในดินแดนแสนโสภา เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 17:18:22

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาอ่านแล้วอยากจะ ข้อเสนอความเห็นเพิ่มนะครับ ทริค ของคุณ จงดูจงเห็น   คห 14 นั้น ที่ปวดน้อยลง คิดว่าเพราะ สมาธิ น้อยลงตามไปจากอาการนั่งครับ   ท่านั่ง มีผลต่อ  สมาธิ นะครับ  พระอาจารย์ท่านสอนว่า หลังตั้งตรง คอตั้งตรง  จะทำให้ สมาธิดีขึ้น       อีกอย่าง อันนี้สำคัญมาก   คือ  หลวงพ่อจรัญ ท่านไม่ได้สอนให้ เราไป กำหนด อิริยาบทร่างกาย แต่ท่านสอนให้เรากำหนด "รู้"อริยาบทต่างๆที่เกิดขึ้น ถ้าอยากยกขา  ก็ให้กำหนด รู้ไปว่า  รู้   หนออออ  ที่ลิ้นปี   ให้เห็นอาการรู้   มิใช่  ไปกำหนดว่า ยกขาหนอ ราวกับสั่งร่างกาย ให้ทำตามที่เราสั่งอย่างนั้น   อีกเรื่องคือ  แยกรูปแยกนามนั้น  ผมก็ไม่รู็เหมือนกันว่าเป็นยังไง   แต่ที่ผมประสบมานั้น   อาการหลังจากเวทนาดับก็เป็นแบบหนึ่ง   สภาวะที่ไปต่อจากนั้น ก็เป็นอีกแบบหนึ่งซึ่งเมื่อผมฟังจากพระอาจารย์ท่านเทศน์สอนแล้ว  สภาวะที่เกิดขึ้น ก็เป็นไปตามที่เทศน์   ดังนั้น ผมจึงอยากเสนอว่า  เรื่องแยกรูปนามนั้น  ละไว้ก่อน    พอรู้แล้ว  เด๋วมันไปคิดเอาเองว่า อ้อ  อย่างงี้แยกแล้วสินะ   เป็นวิปัสนึกไปเสีย นั่งและ กำหนด  อาการตามรุ้ไป  อาการใดเด่นสุดซึ่งมันจะมีแค่อาการเดียว แม้จะมีหลายอย่างเกิดขึ้นมาพร้อมๆกันนั้น แต่จริงๆมันไม่พร้อมครับ  มันมีเด่นสุดๆ อาการเดียว ลองสังเกตุดู  ให้กำหนดตามอาการนั้น   แรกๆ ยังไม่ค่อยจะทันหรอกทำมาสักพักก็ยังไม่ค่อยจะทันเหมือนเดิม (ฮ่าๆ)  แต่มันจะรู็ว่า อะไรเด่นสุด  ตามทันขึ้นเรื่อยๆสติจะดีขึ้นเรื่อยๆครับ   ที่สำคัญ  ทุกครั้งที่นั่ง เวทนาเกิดแน่   ก็กำหนดรู้ตามมันไป สู้กับตัวเองครับ เอาให้ครบกำหนดเวลา  กำหนดตามอาการอยู่อย่างงั้นหล่ะ  ไม่มีใครตายเพราะ นั่งกรรมฐานหรอก แล้วมันก็ไม่ส่งผลเสียต่อสุขภาพร่างกายด้วยครับ ผมยืนยัน กำหนดไปเรื่อยๆ ถ้าจิตมันลุ้นว่า เมื่อไรเวทนาจะดับๆ  ก็ให้กำหนดรู้ที่ลิ้นปี่ไปว่า รู้หนอ  ถ้าปวดมาเด่มขึ้นอีก ก็กำหนด ปวด หนอออ  ทำให้จิตเรียนรุ้   แล้วจะพบของดีครับ    ซึ่งไม่รุ้คนอื่นเป็นเช่นไรอีกเหมือนกัน  เมื่อ เคยละเวทนาได้  หายปวดแล้ว  กลับมานั่ง ใหม่  ก็ยังเหมือนเดิม ก็ยังปวดอีก   แต่ ตัวผมนั้น ระยะเวลาที่จะเริ่มปวด นั้น  กลับ ช้าลง  กลายเป็นนั่งได้นานขึ้น  จากแรกๆ ไม่ถึง ครึ่ง ชม  ก็ปวดแล้ว   กลายเป็น  ช่วงท้ายๆ ของ การนั่ง  (ราวหนึ่งชั่วโมง) เวทนา ถึงจะเริ่มมาให้เห็น :D และที่สำคัญที่สุดนั้น    เมื่อออกจากวัดแล้วอย่าลืมมาปฏิบัติในชีวิตประจำวัน  ครับ  ทำ เท่าที่ สติ จะ ทำได้     อย่างน้อย สวดมนต์ตามที่หลวงพ่อท่านสอน ท่านฝากไว้ ทุกวัน  เหนื่อยแค่ไหน ก็ต้องสวดให้เป็นหน้าที่ ขอให้เจริญยิ่งๆขึ้นไปครับ  :D แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 55 19:09:39 จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 19:04:36

ความคิดเห็นที่ 19 ขอเสนอแนะเพิ่มสักนิดกับความคิดเห็นของ คุณ OnceWakeUp ตรงข้อความที่ "อีกอย่าง อันนี้สำคัญมาก คือ หลวงพ่อจรัญ ท่านไม่ได้สอนให้ เราไป กำหนด อิริยาบทร่างกาย แต่ท่านสอนให้เรากำหนด "รู้"อริยาบทต่างๆที่เกิดขึ้น ถ้าอยากยกขา  ก็ให้กำหนด รู้ไปว่า  รู้   หนออออ  ที่ลิ้นปี   ให้เห็นอาการรู้ มิใช่  ไปกำหนดว่า ยกขาหนอ ราวกับสั่งร่างกาย ให้ทำตามที่เราสั่งอย่างนั้น" สติปัฏฐานสี่ คือการมีสติกำหนดรู้ตามอาตยนะทั้ง ๖ หู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ ให้เห็นตามความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ปวดที่ขา ก็กำหนด ปวดหนอๆ ที่ขา ใจคิดอยากยกขา ก็กำหนด อยากยกขาหนอๆ ที่ ลิ้นปี่ พอยกขาแล้วกายเคลื่อนไหว ก็กำหนด ยกขาหนอๆ ที่ขาที่ยกลง หรือเปลี่ยนท่านั่ง ดิฉันกว่าจะไม่ยกขาลงตามที่ได้ไปปฏิบัติก็ปาไปวันที่ ๕ ของการปฏิบัติแล้ว ดังนั้นเป็นการยากมากสำหรับผู้ที่ไม่เคยไป ที่จะไม่ยกขาลงระหว่างเวลา ในการปฏิบัติช่วงแรกๆ เปลี่ยนขา พระอาจารย์ก็ยังไม่ว่าอะไร จนถึงวันที่ ๖-๗ จึงจะเริ่มเข้มงวดเข้าเรื่อยๆ แต่ที่พูดไม่ได้แนะนำให้เปลี่ยนขานะคะ (แต่ไหนๆจะเปลี่ยนขาแล้วก็ให้กำหนดสติไปด้วย) แค่เสนอแนะตามที่เคยประสบมาเอง ฝึกเรื่อยๆ เราก็จะเริ่มลุ้นเองว่าเมื่อไหร่เวทนาปวดขาจะมา จะลองดูมันให้ชัดๆ ให้ละเอียดเลยคราวนี้ จะไม่ยอมยกขาจนกว่าจะหมดเวลา จากระยะเวลาที่ปฏิบัติดิฉันก็ยังไม่ถือว่านานพอที่จะไปสั่งสอนใครได้ แค่อยากจะแลกเปลี่ยนประสบการณ์ และแสดงความคิดเห็นตามที่ได้เรียนรู้มา ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรม_/\_ แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 55 22:21:30 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 55 21:21:13 จากคุณ : เอหิปัสสิโก (จงดูจงเห็น) เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 20:09:13

ความคิดเห็นที่ 20 ปวดที่ขา ก็กำหนด ปวดหนอๆ ที่ขา ใจคิดอยากยกขา ก็กำหนด อยากยกขาหนอๆ ที่ ลิ้นปี่ พอยกขาแล้วกายเคลื่อนไหว ก็กำหนด ยกขาหนอๆ ที่ขาที่ยกลง หรือเปลี่ยนท่านั่ง ******************************************************* ที่คุณ คห19 ตามที่ยกเว้นด้านบนนั้น   ถูก ตรงกับการสอนในปัจจุบันของทางวัดอัมพวัน ทุกประการครับ     ความเห็นของผมนั้น เจตนาจะสื่อเพียงว่า ท่านเจ้าของกระทู้ก็ดี  ท่านเจ้าของความเห็นที่ 19 ก็ดี  เมื่อต่างเคยฝึกมาแล้ว  เคยผ่านมาแล้ว  การยกขาลงเพียงเพื่อบรรเทาเวทนาที่เกิดขึ้นเป็นธรรมดานั้น ดูจะเป็นการตามใจกิเลสของตน  แล้วคิดตรึกว่า อย่างน้อยเราก็กำหนดอริยาบท  แต่ในความจริงที่เกิดขึ้นนั้น ข้าพเจ้าเห็นว่า นั่นไม่ใช่การกำหนด รู้ ปัจจุบันขณะ แต่เป็นการทำตามกิเลสแล้วคิดเข้าข้างตัวเองเสียมากกว่า จริตของข้าพเจ้านั้น ชอบความเข้มงวดเสียมากกว่าผ่อนปรนซ๊ะด้วย เพราะเห็นว่า หาก ได้ลองตั้งใจตามอาการโดยนั่งนิ่ง กำหนดรู้ ทุกขณะจิต เท่าที่จะตามทัน ก็จะได้เห็นของดี ได้เจอสภาวะดีดี ได้ก้าวหน้า ขึ้น แต่หลายความเห้นเท่าที่เคยรับรู้มา ก็ว่า หากทนไม่ได้ ก็ค่อยๆไป นั่นก็ดีถึงทำน้อย ทำเรื่อยๆ ทำบ่อยๆ มันก็ได้ดีเหมือนกัน หลวงพ่อท่านเคยสอนว่า  ให้อดทน ตายเป็นตาย เอาให้รู้ เอาให้เห็น ตามความเป็นจริง   :] จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 07:48:02

ความคิดเห็นที่ 21 ยินดีที่ได้สนทนาธรรมร่วมกับศิษย์อาจารย์เดียวกันค่ะคุณ OnceWakeUp และขออนุโมทนาบุญกับการปฏิบัติของท่านที่ได้ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป การที่คนเข้าหาธรรมะ เข้าวัด ปฏิบัติธรรม ก็เพื่อแสวงหาหนทางสู่กระแสพระนิพพาน ใช่หรือไม่ ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ข้าพเจ้าก็อยากจะเสนอแนะคุณ OnceWakeUp อีกนิดคือ อยากให้ท่านลองศึกษาเพื่อละสังโยชน์ ข้อ สีลัพพตปรามาส น่าจะเป็นส่วนช่วยเติมเต็ม ให้ท่านได้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป (ขออภัยถ้าการเสนอแนะนี้เป็นการทำให้ท่านอาจจะไม่พอใจ แต่ข้าพเจ้ามีเจตนาที่ปรารถนาดีจริงๆ) ขอให้เจริญในธรรม _/\_ แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 55 09:39:44 จากคุณ : เอหิปัสสิโก (จงดูจงเห็น) เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 09:23:14

ความคิดเห็นที่ 22 ไว้ไปปฏิบัติใหม่สิครับ 3 วันยังไม่ได้จะรู้เรื่องเท่าไหร่ ไปอีก 3 วันก็ได้ จากคุณ : are2000 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 12:53:20

ความคิดเห็นที่ 23 สรุปรวมๆ มันก็มี 2 แนว ครับ แนวไม่สนใจ หลบปัญหา ฝึกการวางเฉย หาความสงบ - เอาขาลง หรือเบี่ยงเบนความสนใจ จากอารมณ์ทุกข์ที่เกิดขึ้น   กับ แนวเผชิญปัญหา หาทางแก้ จัดการปัญหา ฝึกปัญญา - ไม่ต้องเอาลง หรือย้ายที่กำหนด เกิดอะไรตรงไหน กำหนดดูไปจนกว่าจะจบ ก็อาจจะแก้ปัญหาได้ คงามสงบก็เข้ามาแทนที่ได้เหมือนกัน จากคุณ : are2000 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 12:59:35

ความคิดเห็นที่ 24 อนุโมทนาบุญค่ะ ขอให้เจริญในธรรม จากคุณ : siam amulet เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 17:37:06

ความคิดเห็นที่ 25 ด้วยความยินดีครับคุณ เอหิปัสสิโก (จงดูจงเห็น) :D คำของข้าพเจ้าใน คห6 ก็ดี คห 18 ก็ดี  นั่นเป็นเพียงความเห็นของศิษย์ ที่ก็ยังปฏิบัติไปแค่ก้าวแรกๆ ของหนตรงทางสู่การพ้นทุกข์มิอาจเทียบได้กับคำของครูอาจารย์  ดังนั้นจึงขอนำคำของครูอาจารย์มาแสดงในกระทู้นี้ จะเป็นการดีกว่า ขอถวายความนอบน้อมแด่หลวงพ่อจรัญด้วยเศียรเกล้า  _/\_ _/\_ _/\_ ใจความตอนหนึ่งในพระธรรมเทศนา แก้กรรมด้วยการกำหนด   โดย  พระเดชพระคุณ หลวงพ่อจรัญ ฐิตธัมโม ไม่จำเป็นต้องกล่าวว่ากายแยกได้แล้ว เวทนาก็ต้องแยกได้เหมือนกัน อะไรเป็นรูป อะไรเป็นนาม เวทนาอาศัยรูปเกิด ถ้าไม่มีรูป เวทนาเกิดไม่ได้ มันปรุงแต่งตลอดเวลา    มันยังปวดขา ปวดกระดูก ปวดนอก ปวดใน นี่แหละมันปรุงแต่ง และมันก็เกิดทุกข์เวทนา เกิดกับตัวเรา เรียกว่าทุกข์นอก ทุกข์ใน ทุกข์ทั่วสกนธ์กาย ทุกข์ในใจ    ทุกข์กายปวดเมื่อย มันก็ใจไม่สบาย ใจไม่ดีแล้ว แต่เราแยกรูปแยกนามได้ แยกเวทนาได้ กำหนดเวทนานั้นว่า ปวดหนอ ๆ ปวดหนัก หนักแล้วจะเห็นตัวทุกข์    เห็นทุกข์แล้ว ทุกข์มันจะดับ ดับไปแล้วเป็นอะไร เป็นความสุข ปราศจากทุกข์ แยกตัวทุกข์ออก ตัวสุขออก จิตก็ว่าง จิตก็ไม่ไปยึดทุกข์ จิตก็ไม่ยึดสุข จิตก็ลอยลำ เป็นการปราศจากมลทินเครื่องเศร้าหมอง จิตใจก็ผ่องใส จิตใจก็บริสุทธิ์    ร่างกายสังขารไม่สมฤดี ปวดเมื่อยทั่วสกนธ์กาย เราต้องเอาจิตไปปักที่ตัวปวด ปักเป็นการฝึก ครูเวทนามาสอน ต้องฝึกว่าเป็นทุกข์ทรมานเหลือเกิน ทุกข์นอก ทุกข์ใน    ทุกข์นอกไม่สำคัญเท่าทุกข์ใน คือทุกข์ในใจ กายหนอกาย มันทุกข์เกิดปวดเมื่อย เพราะมันมีรูปปรุงแต่ง สังขารอาศัยรูปเกิด มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ยึดไปยึดมายึดทุกข์ หนักเข้าก็สนุกกัน ทุกข์ก็หายไป ปวดเมื่อยหายไป จิตใจก็ผ่องใส จิตก็ไม่ไปยึดมั่นมีอุปาทานแต่ประการใด    จิตไม่ไปปวดรวดร้าว ปวดก็แยกไปเป็นส่วนหนึ่งของเวทนา นามธรรมก็ไปอีกส่วนหนึ่ง จิตจะไม่ไปเกาะเกี่ยวกับความทุกข์ จิตจะเบิกบาน นี่แยกเวทนาออกเป็นสัดส่วน ความปวดเมื่อยก็หายไป เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เรียกว่าพระไตรลักษณ์ นั่นแหละคือวิปัสสนา เราจะได้รู้ว่าอะไรเป็นตัวตน ไม่มีแล้ว ไม่มีมันก็ไม่ปวด เพราะไม่ไปยึดตัวตน เท่านี้เองทำกันไม่ได้ พอปวดหน่อยเลิกแล้ว ไม่ได้กำหนด    คนเราจะรู้กฎแห่งกรรมได้ จะต้องรู้ตัวทุกข์ดี มันจะเกิดแตกสลาย จึงจะเกิดทุกข์ ทุกข์หายไปแล้ว กรรมเก่าตั้งแต่อดีตชาติมา มันจะบ่งชัดว่าเราทำกรรมอะไรไว้ ตรงนี้เป็นตัวสำคัญ ขอฝากผู้ปฏิบัติไว้ว่า ต้องอดทน ต้องฝืนใจ ถึงจะพบตัวธรรมะ พบรูปนามขันธ์ ๕ เป็นอารมณ์ ถ้าเราไม่ฝืนใจปล่อยตามอารมณ์ก็มีอุปาทาน มันก็ไปยึดเหนี่ยวอยู่ในจุดนั้นตลอดไป และเราก็ไม่ทราบความจริง ก็มีแต่กิเลสเพิ่มพูนบริบูรณ์ยิ่งขึ้น ไหนเลยจะพ้นทุกข์ได้    มานั่งกรรมฐานควรจะพ้นทุกข์ กลับมาเพิ่มทุกข์ หาแต่ความสุข ความสุขก็ไม่เข้า ความทุกข์ก็ไม่แน่ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา หาความแน่นอนไม่ได้ ด้วยวิธีนี้ประการหนึ่ง    เพราะฉะนั้น สุขเอ๋ย สุขกาย สุขใจ ต้องกำหนดตั้งสติควบคุมดูแลจิต เราจะได้ไม่ถือตัวถือตน ไม่มีทิฏฐิมานะแต่ประการใด เราจะไม่โกรธใครเลย ถึงจะมีความโกรธอยู่บ้าง ก็หายได้ไว หมั่นสั่งสมบุญกุศล อย่างนี้จะได้ผล    ผู้ปฏิบัติธรรมบางคน รูปนามก็แยกไม่ได้เวทนาก็แยกไม่ได้ เอาแต่ทุกข์จรมาประสม เลยแส่หาทุกข์บ้านเหนือบ้านใต้ เอามาประสมจิตใจก็ไม่เข้าสู่กระแสแห่งความบริสุทธิ์ได้    แค่รูปนามยังแยกไม่ได้ เวทนาก็คงแยกไม่ได้ เพราะมันยากกว่ารูปนาม เวทนาก็คือรูปนาม ปวดเป็นทุกข์ เรียกว่าอะไร มีทั้งรูปทั้งนามตัวปวด เพราะจิตปวดไปด้วย ปวดนั้นคือสังขารรูป เรียกว่ารูป แต่จิตไปเกาะเรียกว่านาม มีทั้งรูปทั้งนามนะ เวทนาตัวนี้    ถ้าจิตไปถึงขั้นวิปัสสนาญาณ ขันธ์ ๕ รูปนามเกิด พระไตรลักษณ์เกิด รูปก็แยกไปคือเวทนาที่ประสมด้วยรูป สังขารปรุงแต่ง จิตก็แยกออกไป ไม่ปวดรวดร้าวทั่วสกนธ์กาย แล้วก็สามารถจะรู้รสพระธรรมตรงนั้น    และรสพระธรรมที่ดื่มเข้าไปจากเวทนา จะทนต่อการพิสูจน์จากทุกข์ยากลำบากนี้ เราจะรู้กฎแห่งกรรมได้ทันที อยู่ตรงนะ _/\_   _/\_  _/\_ ***************************** เมื่ออ่านแล้ว  ขอพึงรู้ว่า ปัญญาจากการขบคิดนั้นมิใช่ปัญญาที่แท้จริง  ปัญญาที่แท้จริงย่อมได้จากการปฏิบัติ   :D จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 22:24:27