ความคิดเห็นที่ 1 ดัชว่า คนที่สามารถปฏิเสธได้จนกระทั่ง (เมื่อถึงคราว) สุดวิสัยมองว่าเสือที่วิ่งมา กัดตัวเองแล้วไม่สนใจไม่ตระหนกไม่กลัวไม่อาลัยอาวรหรือรู้สึกรู้สาอะไรได้เลย ไม่คิดแค้นไม่คิดทำร้ายตอบ หนีก็ไม่พ้นแล้ว แล้วมากัดคอคนคนนั้นจนตายไป แล้วเขาก็ยังทรงอารมณ์เดิมในจิตแก่กล้าว่าไม่มีตัวเราตัวเขาที่มากัดหรือถูกกัด และนอนตายไปอย่างสงบ ถ้าคนแบบนั้นมีนั่นคืออรหันต์แล้วแน่แท้ จากคุณ : powerinvincible เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 09:52:35

ความคิดเห็นที่ 2 1. ความเชื่อในหลายศาสนาก็ไม่จริงเสมอไป แต่ความจริงย่อมเป็นความจริงเสมอ ไม่ว่าความจริงนั้นจะอยู่ในศาสนาใด - ช่าย 2. พอเราเห็นว่าคำกล่าวอย่างหนึ่ง ไปปรากฏในศาสนาอื่นๆ ที่ไม่ใช่ศาสนาพุทธแล้ว จะยังไม่สามารถตัดสินว่าคำกล่าวนั้นเป็นเท็จ  เพราะเราควรพิจารณาว่า คำกล่าวนั้นเป็นความเชื่อ หรือ ว่าคำกล่าวนั้นเป็นความจริง เสียก่อน เนื่องเพราะในศาสนาใดๆนั้นๆอาจมีความจริงแทรกอยู่ในคำกล่าวนั้นก้อเป็นไปได้ - ช่าย 3. ยกตัวอย่างเช่น ไปถามคนนับถือศาสนาพราหมณ์ ท่านอาจกล่าวว่า พ่อ แม่ มีพระคุณจริง อันนี้เป็นความจริงในทุกศาสนา ดังนั้น ถ้าใช้ ทัศนะที่ว่าคำกล่าวใดๆที่มีในศาสนาพราหมณ์แล้ว ชาวพุทธไม่ควรเชื่อถือจึงไม่ถูกต้องนัก   - ช่าย ความจริงมันมีหลายส่วน เราอย่าปฏิเสธไปซะหมด จะเสียโอกาส พระพุทธเจ้าเทศน์โปรดใคร ท่านไม่หักล้างของเดิมนะ ท่านปรับให้ตรงทางเท่านั้น อย่างเรื่องบูชาไฟ เรื่องบูชาทิศ ไอ้คนที่มัวไปสอนหักล้างนะ ไม่ได้กินหรอก เขาไม่ศรัทธา เขาไม่เชื่อ มัวไปยุ่งเรื่องของเขา ระวังเขาจะถีบออกมา ส่วน B เรื่อง ความจริงแบบบัญญัติ กับ ความจริงแบบปรมัตถ์ขออธิบายดังนี้ - จริงๆแล้วจะคุยเรื่องปรมัตถ์ ถามก่อนเลยว่าท่านถึงปรมัตถ์หรือยัง พ้นจากวัฏฏสังสารหรือยัง ถ้ายัง เอาตรงนี้ให้มันดีที่สุดเสียก่อน อย่างบางคนคุยว่า นิพพานเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ไล่ไปไล่มา ศีล 5 ยังไม่ครบเลย พูดเรื่องนิพพานซะแล้ว พระพุทธเจ้าตรัสเรื่องพ้นทุกข์เป็นหลัก ก็มีหัวหมอมาบอกว่างั้นส่วนที่ไม่เกี่ยวกับการพ้นทุกข์พระพุทธเจ้าไม่ได้ตรัส มีคนเสริมเข้ามา ไม่ได้อ่านบริบทเลยว่าพระพุทธเจ้าท่านมีลีลา ท่านต้องสร้างศรัทธา ต้องลดวิจิกิจฉา อย่างตอนไปโปรดพระญาติ ท่านแสดงฤทธิ์เหาะให้ดูเลย เพราะต้องการให้ยอมรับก่อน หรืออย่างคนหรือภิกษุมาถามปัญหาทางโลก คิดดูแล้วกันนะ ว่าถ้าท่านไม่ตอบ แล้วเขาคิดว่าท่านไม่ดีจริง ปรามาสท่าน นี่ลงนรก ท่านก็เมตตาตอบให้คลายสงสัย พระพุทธเจ้าท่านมีเมตตามากนะ อย่างพราหมณ์คนหนึ่ง ท่านสงสัยในลักษณะพิเศษของพระพุทธเจ้าในที่ลับ พระพุทธเจ้าท่านก็แสดงให้ดู(โดยใช้ฤทธิ์ให้เห็นแค่คนเดียว) พอจิตคลายกังวลสงสัยเรื่องนี้แล้ว สอนอะไรก็เชื่อ ไตรสรณคมน์ก็ถึง สัมมาทิฏฐิมีสองส่วน คือส่วนของบุญหรือขันธ์ 5 กับส่วนของพระอริยเจ้า ถามว่าทิ้งส่วนใดส่วนหนึ่งได้มั้ย ก็ไม่ได้ เพราะเรายังเป็นคนมีขันธ์ 5อยู่ ก็ต้องใช้ตรงนี้ด้วย เราปรารถนาอริยมรรคก็ต้องเอาตรงนั้นด้วย เกาะบุญด้วย เกาะไว้ไม่ให้ลงอบายภูมิ มุ่งตรงสู่พระนิพพาน เมื่อถึงพระนิพพานก็ปล่อย จบกิจ... ไอ้พวกปฏิเสธนรกสวรรค์ีผีเทวดาบอกไม่เคยเห็น มันเคยเห็นพระพุทธเจ้าหรือเปล่า ทุกๆคนเคยฉีดยากันไวรัสบาททะยัก... เคยเห็นมันเหรอ แต่เข้าคิวกันเรียบร้อยเลย อะไรที่ไม่เคยเห็น ยังไม่แน่ใจ ถามตัวเองชัดๆว่าอยากรู้จริงมั้ย ถ้าอยากรู้ หาวิธีพิสูจน์ ถ้าไม่อยากรู้ก็ถามว่าเชื่อพระพุทธเจ้ามั้ย ถ้าเชื่อแล้วไม่ต้องสงสัย ที่เขาได้ดีกันในสมัยพุทธกาล พระพุทธเจ้าตรัสไม่ถึงชั่วโมงปฏิบัติตาม เป็นพระอริยกันเป็นแถว ที่ปทปรมะคือคิดมาก คิดโน่นคิดนี่ ต้องอ่านให้ครบ ต้องรู้ให้มาก พวกนี้มีบุญมาก คือต้องอยู่กับพระพุทธศาสนาไปอีกหลายรุ่นหลายองค์หลายกัป บางทีก็แว้บไปอยู่ในนรกก็มี ส่วนใหญ่มุ่งตรงอเวจี พวกนี้ทางด่วน ไม่ผ่านยมราช บางคนมันบอกตัวเองเป็นชาวพุทธนะ แต่ดันมาใช้กาลามสูตรกับพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ ถ้ายังใช้กาลามสูตรนี่ยังไม่ถึงไตรสรณาคมน์นะครับ แสดงว่ายังไม่มีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งจริงๆ วิจิกิจฉาเต็มพุง แล้วก็มีอีกพวก พวกแก่นธรรม พวกนี้เรื่องอื่นไม่คุย ไร้สาระพวกฉันจับแก่นธรรม ถ้าจับได้จริงๆอนุโมทนาสาธุ ยินดีด้วย แต่ที่เห็นมามากนะ ด่าคนโน้นคนี้ไปทั่ว ยกตนข่มท่าน ไม่เชื่อผีเทวดาสวรรค์นรกอะไรนะ เพราะฉันแก่นธรรม ใครเขามาคุยเรื่องผีสางเทวดา แก่นธรรมไปเสนอหน้าทันที ไปพูดจาหักล้างต่างๆนานา ให้เห็นว่าแก่นธรรมวิเศษวิโส ปัทโธ่เอ๋ย... อย่างนี้พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่ายังไม่ได้สะเก็ดความดีเลย พวกนี้มัวไปอ่านแก่นธรรมไง พวกปทปรมะนั่นแหละ อ่านแก่นธรรมแล้วฟุ้ง เบสิคไม่เอา ลองไปสังเกตดู สัมมาวาจาจะไม่มีเลย กระแนะกระแหนเสียดสีเป็นประจำ ยะโสโอหัง วางท่าใหญ่โต คุยเรื่องการปฏิบัติของตัวเองคุ้งแควแม่น้ำ พวกนี้ สะเก็ดไม่ได้ เปลือกไม่มี กระพี้ไม่ถึง จับแก่นธรรมเลย แล้วมันจะได้หรือ พื้นไม่แน่นจะไหวเหรอ... เมตตาบารมีไม่สร้างเลยพวกนี้ เห็นแล้วก็น่าสงสาร บางคนที่รุ่นเดอะจริงๆ หัวไปทางไหน หางไปทางนั้น จากคุณ : kiarati เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 10:12:11

ความคิดเห็นที่ 3 ความคิดเห็นส่วนบุคคล เหตุเกิดแต่ สูญญตา แล้วต่อด้วย อนัตตา ความจริงโดยปรมัตถ์   ...........ธรรมะคือคุณากร  ส่วนชอบสาธร   ดุจดวงประทีปชัชวาล              แห่งองค์พระศาสดาจารย์  ส่องสัตว์สันดาน   สว่างกระจ่างใจมล            ธรรมใดนับโดยมรรคผล  เป็นแปดพึงยล   และเก้านับทั้งนฤพาน            สมญาโลกอุดรพิสดาร  อันลึกโอฬาร พิสุทธิ์พิเศษสุกใส              อีกธรรมต้นทางครรไล นามขนานขานไข ปฏิบัติปริยัติเป็นสอง            คือทางดำเนินดุจครอง ให้ล่วงลุปอง ยังโลกอุดรโดยตรง            ข้าขอโอนอ่อนอุตมงค์  นบธรรมจำนง ด้วยจิตและกายวาจาฯ จากคุณ : bigjinbook เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 11:03:40

ความคิดเห็นที่ 4 แต่เชื่อมากๆ มันก็เป็นจริงได้เหมือนกันนะครับ บางที่เห็นว่าจริงแต่มันก็ไม่จริงนะครับ จริงในที่ หนึ่งแต่ในอีกที่หนึ่งมันไม่จริงก็ได้ แต่เรื่อง เกิด แก่เจ็บตายนี้จริงครับ จากคุณ : เต๋านีโอ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 12:03:37

ความคิดเห็นที่ 5 (ไม่ใช่พุทธค่ะ..แต่สงสัยจิ๊ดนึง) เรื่องพระเวสสันดรที่เคยเรียนสมัยประถม เป็นคำสอนของพุทธ หรือ พราหมณ์ง่ะ แล้วคนพุทธที่ไม่เชื่อเรื่องการเวียนว่าย ตายเกิด เขาเชื่อเรื่องพระเวสสันดรไหมค่ะ จากคุณ : ดำมอมแมม เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 14:11:16

ความคิดเห็นที่ 6 พระเวสสันดร ก็พุทธดิคับ จากคุณ : เต๋านีโอ เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 20:11:46

ความคิดเห็นที่ 7 เวสสันดรชาดก เป็นชาดก (ชาติ) สุดท้ายใน ทศชาติชาดก (พระเจ้าสิบชาติ) ........ ชาดก คือ ? ขอยกคำอธิบายด้วยข้อมูลในพระไตรปิฎก ดังนี้ ....... พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ สุตตันตปิฎกที่ ๑๙ ขุททกนิกายชาดก ภาค ๑ พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ เป็นภาคแรกของชาดก ได้กล่าวถึงคำสอนทางพระพุทธศาสนา อันมีลักษณะเป็นนิทานสุภาษิต แต่ในตัวพระไตรปิฎกไม่มีเล่าเรื่องไว้ มีแต่คำสุภาษิต รวมทั้งคำโต้ตอบในนิทาน เรื่องละเอียดมีเล่าไว้ในอรรถกถา คือหนังสือที่แต่งขึ้นอธิบายพระไตรปิฎกอีกต่อหนึ่ง คำว่า ชาตก หรือ ชาดก แปลว่า ผู้เกิด คือเล่าถึงการที่พระพุทธเจ้าทรงเวียนว่ายตายเกิด ถือเอากำเนิดในชาติต่างๆ ได้พบปะผจญกับเหตุการณ์ดีบ้างชั่วบ้าง แต่ก็ได้พยายามทำความดีติดต่อกันมากบ้างน้อยบ้างตลอดมา จนเป็นพระพุทธเจ้าในชาติสุดท้าย กล่าวอีกอย่างหนึ่ง จะถือว่า เรื่องชาดก เป็นวิวัฒนาการแห่งการบำเพ็ญคุณงามความดีของพระพุทธเจ้า ตั้งแต่ยังเป็นพระโพธิสัตว์อยู่ก็ได้ ในอรรถกถาแสดงด้วยว่า ผู้นั้นผู้นี้กลับชาติมาเกิดเป็นใครในสมัยพระพุทธเจ้า แต่ในบาลีพระไตรปิฎกกล่าวถึงเพียงบางเรื่อง เพราะฉะนั้น สาระสำคัญจึงอยู่ที่คุณงามความดีและอยู่ที่คติธรรมในนิทานนั้นๆ อนึ่ง เป็นที่ทราบกันว่าชาดกทั้งหมดมี ๕๕๐ เรื่อง แต่เท่าที่ได้ลองนับดูแล้วปรากฏว่า ในเล่มที่ ๒๗ มี ๕๒๕ เรื่อง, ในเล่มที่ ๒๘ มี ๒๒ เรื่อง รวมทั้งสิ้นจึงเป็น ๕๔๗ เรื่อง ขาดไป ๓ เรื่อง แต่การขาดไปนั้น น่าจะเป็นด้วยในบางเรื่องมีนิทานซ้อนนิทาน และไม่ได้นับเรื่องซ้อนแยกออกไปก็เป็นได้ อย่างไรก็ตาม จำนวนที่นับได้ จัดว่าใกล้เคียงมาก พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๘ สุตตันตปิฎกที่ ๒๐ ขุททกนิกายชาดก ภาค ๒ ในพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ เป็นเล่มที่รวมเรื่องชาดกที่เล็กๆน้อยๆรวมกันถึง ๕๒๕ เรื่อง แต่ในพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๘ นี้มีเพียง ๒๒ เรื่อง เพราะเป็นเรื่องยาวๆทั้งนั้น โดย ๑๒ เรื่องแรกเป็นเรื่องที่มีคำฉันท์ ส่วน ๑๐ เรื่องหลัง คือเรื่องที่เรียกว่า มหานิบาตชาดก แปลว่า ชาดกที่ชุมนุมเรื่องใหญ่ หรือที่โบราณเรียกว่า ทศชาติ ที่มา  ข้อมูลจาก : พระไตรปิฎกฉบับประชาชน อ.สุชีพ ปุญญานุภาพ จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 09:38:55

ความคิดเห็นที่ 8 คคห 5 ปุจฉา แล้วคนพุทธที่ไม่เชื่อเรื่องการเวียนว่าย ตายเกิด เขาเชื่อเรื่องพระเวสสันดรไหมค่ะ วิสัชนา คนพุทธที่ไม่เชื่อเรื่องการเวียนว่าย ตายเกิด ในการไขปุจฉานี้ ผมขอแยกเป็นสามประเภท ประเภทที่ 1 คนที่ไม่เชื่อเรื่องเวียนว่ายตายเกิด และ เชื่อว่าตายแล้วสูญ ประเภทนี้ยังแบ่งเป็น   1.1 คนที่คิดชั้นเดียวก็จะไม่เชื่อเรื่องพระเวสสันดรชาดกไปด้วย   1.2 คนที่คิดสองชั้น ก็จะตีความเรื่องเวสสันดรชาดก เป็นวรรณกรรมแฝงการสอนกลไกของจิต (บุคลาธิษฐาน) โดยอาจจะเปรียบพระเวสสันดรเป็น เมตตา ชูชกเป็นความโลภที่เป็นศัตรูของเมตตา เป็นต้น กล่าวคือ คนประเภทนี้ไม่เชื่อในเนื้อเรื่องแต่เชื่อในคำสอนของเรื่อง ประเภทที่ 2 ไม่เชื่อเรื่องเวียนว่ายตายเิกิด และ เชื่อว่าตายแล้วสูญก็ไม่ใช่ ตายแล้วไม่สูญก็ไม่ใช่ พวกนี้จะมี concept แบบสันตติ การเป็นสันตติ คือการเกิดดับต่อเนื่องนั้น เป็นไฉน ลองพิจารณา ตัวของเราเมื่อวัยเด็ก กับตัวของเราในเวลานี้ จะกล่าวว่า ตัวของเราในวันนี้ เป็นคนเดียวกันกับ ตัวของเราในวัยเด็ก ย่อมไม่ได้ เพราะ เป็นที่ประจักษ์ว่าทางกายภาพ ทางจิตใจ ต่างกัน จึงกล่าวไม่ได้ว่า เราในวัยเด็ก กับเราในวันนี้ เป็นคนคนเดียวกัน แต่จะว่าเป็นคนละคนกัน เดี๋ยวจะเข้าใจผิดไปในแนวแบบที่ว่า นายสมชายเป็นคนละคนกันกับ นางแจ๋ว ซึ่งมิได้หมายความ Degree การต่างของบุคคล เป็นคนละคนกันถึงขนาดนั้น สรุป concept ของสันนติจะสรุปว่า 1.จะกล่าวว่า เราในวันนี้เป็นคนเดียวกับเราในวัยเด็ก ไม่ได้ 2. จะกล่าวว่า เราในวันนี้ เป็นคนละคนกับเราในวัยเด็ก ไม่ได้ ประเภทนี้ก็จะเป็น ว่า ชาดกพระเวสสันดร จะว่าเชื่อก็ไม่ใช่ จะว่าไม่เชื่อก็ไม่ใช่ ประเภทที่ 3  ไม่สนใจเรื่องเวียนว่ายตายเกิด พวกนี้ก็ไม่สนใจชาดก . . . แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 55 10:11:45 จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 10:00:06

ความคิดเห็นที่ 9 มีประเด็น ที่ว่า 1.ถ้าเราอยู่โดยมีความเชื่อที่ว่า ตายแล้วสูญ จะดีไหม ตอบ ไม่ดีครับ เพราะ ตามธรรมชาติ จิตของมนุษย์ มักจะชอบไหลลงต่ำ กล่าวคือ มนุษย์มักจะติดใจในความสบาย ความสุข ซึ่งถ้าเราคิดว่าตายแล้วสูญ เราจะแสวงหาแต่ความสุขความสบาย โดยมิได้ทำความเพียร อันจะเป็นเหตุให้ ไม่มีการเตรียมตัวใน โลกหน้า 2. ถ้าเราอยู่โดยคิดว่า ตัวเราในโลกหน้า เป็นคนละคนกับตัวเราในโลกนี้จะดีไหม ตอบ ไม่ดีครับ เพราะ เปรียบเหมือนกับ เราคิดว่า ตัวเรายามเป็นเด็ก เป็นคนละคนกับตัวเรายามโตแล้ว ย่อมทำให้เราขาดความเพียรเช่นกัน 3. ถ้าเราอยู่โดยคิดว่า ตัวเราในโลกหน้า เป็นคนคนเดียว กับตัวเราในโลกนี้จะดีไหม ตอบ ก้อยังไม่ดี เพราะทำให้เราคิดไปว่า ตัวเราเป็นนิรันดร์ ทำให้เราเกิดความประมาท และขาดความเพียร เช่นเดียวกัน สรุป มุมมองกลไลของการสืบเนื่องแปรเปลี่ยนของธรรมชาติ และสิ่งที่หมุนเปลี่ยนไปตามกาล เราควรต้องระลึกรู้ว่า สิ่งที่เราพบ มีทั้งความจริงที่เป็นบัญญัติ และความจริงที่เป็นปรมัตถ์ ซึ่งพึงแยกแยะให้ถูกส่วนและ อยู่โดยความไม่ประมาท เถิด . . แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 55 10:08:53 จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 10:04:31

ความคิดเห็นที่ 10 เวลาจะเชื่ออะไร จริงๆแล้วก็ไม่ได้คิดว่ามันมีอยู่จริงหรือไม่ ถึงเชื่อ เคยเห็นหรือไม่ ถึงเชื่อ แต่คิดว่าสมควรเชื่อหรือไม่ ถึงแม้ว่าจะมีจริง หรือเคยเห็น บางอย่างถึงแม้ว่าจะมีอยู่จริง หรือเคยเห็นก็ตาม แต่ถ้าเป็นสิ่งที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อันใดแก่ตัวเรา แถมยิ่งพาเราให้ห่างไกลจากพุทธศาสนาออกไปอีก ก็จะไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น คนเราต่างก็เลือกเชื่อสิ่งที่เข้ากับจริตของตนเองตามสติปัญญาที่มีอยู่ แบบที่พระพุทธเจ้าแยกบัวเป็นสี่เหล่า ดังนั้นขอเลือกเชื่อความจริงที่มีประโยชน์เหมาะกับตัวเองดีกว่า ดังเช่นคำที่จขกทยกมา ดังที่พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่าความจริงที่พระองค์ทรง ทราบมีมากมายดุจใบไม้ในป่า แต่ที่พระองค์ทรงนำมาสอนมีเพียงกำมือเดียว ดังนี้จะเห็นว่าสิ่งอื่นๆที่พระองค์มิได้สอนพระองค์ก็มิได้ตรัสว่าเป็นความ เท็จเสียทั้งหมด หากแต่ ทรงให้ใช้ การพิจารณาโดยแยบคายว่าความจริงนั้นๆควรใส่ใจในระดับไหน และมีประโยชน์อันใดหรือไม่ เลยขอสรุปนิดนึงว่าให้เชื่อในความจริง ที่มีประโยชน์กับตัวเรา แต่ที่เห็นต่างอยู่อย่างคือ ถึงแม้จะไม่เชื่อเรื่องการเวียนว่ายตายเกิดก็จริง แต่ก็เห็นว่าไม่เป็นสิ่งที่ทำให้เราละทิ้งการทำความดีไปเสีย หรือหมดความมานะพยายามแต่อย่างใด คือทำเพราะทำแล้วสบายใจ ได้ช่วยเหลือคนอื่น คือก็รู้สึกดีๆเหมือนคนที่ทำบุญเพื่อไปใช้ชาติหน้าแหละครับ แต่ผมทำไปเพื่อความสุขของชาตินี้ ไม่ใช่เพื่อเอาไปใช้ชาติหน้าเท่านั้นเอง เพราะคิดว่าการทำดีหรือการทำบุญ ไม่ว่าจะมีผลตอบหรือไม่ ก็เป็นสิ่งที่สมควรทำอยู่แล้ว คือถ้ามั่นใจในความดีแล้ว การทำความดีหรือการทำบุญ ย่อมให้ผลดีโดยตัวของมันเองอยู่แล้ว โดยที่เราไม่ต้องไปคาดหวังว่ามันจะทำให้ดีขึ้นแค่ไหน รวยขึ้นอีกเท่าไรทั้งชาตินี้และชาติหน้า เหมือนนักการเมืองโกงกินบางคน โกงกินไปมากมายมหาศาลแล้วเอาไปทุ่มทำบุญ หวังให้ชาติหน้าได้เกิดมาดีๆ รํ่ารวยยิ่งกว่าชาตินี้อีก อย่างนี้แล้วการทำบุญจะมีความหมายอะไร อ้อ เรื่องชาดกก็ชอบและสนใจอ่านนะครับ แต่ในแง่มุมของความงดงามทางวรรณศิลป์ ข้อคิดดีๆ สิ่งดีๆที่ซ่อนอยู่ในชาดก มากกว่าจะมานั่งสนใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ จากคุณ : Persimon เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 17:52:12

ความคิดเห็นที่ 11 สำหรับเรื่องใบไม้ในกำมือ ผมขอแนะนำ กระทู้นี้ครับ..สุดยอด http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home2/searchdata/Forums/http/www.pantip.com/cafe/library/topicstock/K2293563/K2293563.html . . . จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 22:59:54

ความคิดเห็นที่ 12 ขอยกพระสุตรแปลมาดังนี้ ู ________________ พระไตรปิฎกเล่มที่ 19 ________________ ............................ สีสปาปรรณวรรคที่ ๔........................ ................................. สีสปาสูตร ............................ .............. เปรียบสิ่งที่ตรัสรู้มีมากเหมือนใบไม้บนต้น .............. ... [๑๗๑๒] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ สีสปาวัน ใกล้เมืองโกสัมพีครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคทรงถือใบประดู่ลาย ๒-๓ ใบด้วยฝ่าพระหัตถ์ แล้วตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมา แล้วตรัสถามว่า ... "ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ใบประดู่ลาย ๒-๓ ใบที่เราถือด้วยฝ่ามือกับใบที่บนต้น ไหนจะมากกว่ากัน ?" ... ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ใบประดู่ลาย ๒-๓ ใบที่พระผู้มีพระภาคทรงถือด้วยฝ่าพระหัตถ์มีประมาณน้อย ที่บนต้นมากกว่า พระเจ้าข้า". ... พ. "อย่างนั้นเหมือนกัน ภิกษุทั้งหลาย สิ่งที่เรารู้แล้วมิได้บอกเธอทั้งหลายมีมาก ก็เพราะเหตุไรเราจึงไม่บอก เพราะสิ่งนั้นไม่ประกอบด้วยประโยชน์ มิใช่พรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย ความคลายกำหนัด ความดับ ความสงบ ความรู้ยิ่ง ความตรัสรู้ นิพพาน เพราะเหตุนั้น เราจึงไม่บอก. ... [๑๗๑๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งอะไรเราได้บอกแล้ว เราได้บอกแล้วว่า นี้ทุกข์ ...นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา ก็เพราะเหตุไรเราจึงบอก เพราะสิ่งนั้นประกอบด้วยประโยชน์ เป็นพรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่าย ... นิพพาน เพราะฉะนั้น เราจึงบอก ... ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา. . . . จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:01:42

ความคิดเห็นที่ 13 พระสูตรฉบับพระบาลีเป็นดังนี้ ............... สีสปาปณฺณวคฺโค จตุตฺโถ ................... ... [๑๗๑๒] เอกํ สมยํ ภควา โกสมฺพิยํ วิหรติ สีสปาวเน ฯ อถ โข ภควา ปริตฺตานิ สีสปาปณฺณานิ ปาณินา คเหตฺวา ภิกฺขู อามนฺเตสิ ตํ กึ มญฺญถ ภิกฺขเว กตมํ นุ โข พหุตรํ ฯ ยานิ วา มยา ปริตฺตานิ สีสปาปณฺณานิ ปาณินา คหิตานิ ยทิทํ อุปริ สีสปาวเนติ ฯ อปฺปมตฺตกานิ ภนฺเต ภควตา ปริตฺตานิ สีสปาปณฺณานิ ปาณินา คหิตานิ อถ โข เอตาเนว พหุตรานิ ยทิทํ อุปริ สีสปาวเนติ ฯ เอวเมว โข ภิกฺขเว เอตเทว พหุตรํ ยํ โว มยา อภิญฺญาย อนกฺขาตํ ฯ กสฺมา เจตํ ภิกฺขเว มยา อนกฺขาตํ ฯ น เหตํ ภิกฺขเว อตฺถสญฺหิตํ นาทิพฺรหฺมจริยกํ น นิพฺพิทาย น วิราคาย น นิโรธาย น อุปสมาย น อภิญฺญาย น สมฺโพธาย น นิพฺพานาย สํวตฺตติ ฯ ตสฺมาตํ มยา อนกฺขาตํ ฯ ... [๑๗๑๓] กิญฺจิ ภิกฺขเว มยา อกฺขาตํ ฯ อิทํ ทุกฺขนฺติ ภิกฺขเว มยา อกฺขาตํ อยํ ทุกฺขสมุทโยติ มยา อกฺขาตํ อยํ ทุกฺขนิโรโธติ มยา อกฺขาตํ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ มยา อกฺขาตํ ฯ กสฺมา เจตํ ภิกฺขเว มยา อกฺขาตํ ฯ เอตญฺหิ ภิกฺขเว อตฺถสญฺหิตํ เอตํ อาทิพฺรหฺมจริยกํ เอตํ นิพฺพิทาย วิราคาย นิโรธาย อุปสมาย อภิญฺญาย สมฺโพธาย นิพฺพานาย สํวตฺตติ ฯ ตสฺมาตํ อกฺขาตํ ฯ ตสฺมา ติห ภิกฺขเว อิทํ ทุกฺขนฺติ โยโค กรณีโย ฯเปฯ อยํ ทุกฺขนิโรธคามินี ปฏิปทาติ โยโค กรณีโยติ ฯ . . จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:02:27

ความคิดเห็นที่ 14 ท่านขุนแผนเคยแนะนำให้สังเกตุ ข้อที่ 1713 พระบาลีว่าไว้ กสฺมา เจตํ ภิกฺขเว มยา อกฺขาตํ ฯ เอตญฺหิ ภิกฺขเว อตฺถสญฺหิตํ เอตํ อาทิพฺรหฺมจริยกํ เอตํ นิพฺพิทาย วิราคาย นิโรธาย อุปสมาย อภิญฺญาย สมฺโพธาย นิพฺพานาย สํวตฺตติ แปลว่า ก็เพราะเหตุไรเราจึงบอก เพราะสิ่งนั้นประกอบด้วยประโยชน์ เป็นพรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่าย ... นิพพาน . . . จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:03:31

ความคิดเห็นที่ 15 สิ่งที่พระพุทธองค์สอนก็คือ สิ่งที่ประกอบด้วยประโยชน์ หรือสิ่งที่เป็นประโยชน์ (อตฺถสญฺหิตํ) เป็นเบื้องต้นของพรหมจรรย์ (อาทิพฺรหฺมจริยกํ) ... ป.ล. อะไรคือเบื้องต้นของพรหมจรรย์ ? จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:04:34

ความคิดเห็นที่ 16 __________ หลักการตรัสของพระพุทธเจ้า __________ ... 1. วาจาที่ไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ตถาคตไม่กล่าววาจานั้น ... 2. อนึ่งตถาคตย่อมรู้วาจาที่จริง ที่แท้ แต่ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ตถาคตไม่กล่าววาจานั้น ... 3. อนึ่ง ตถาคตย่อมรู้วาจาที่จริง วาจาที่แท้ และประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ในข้อนั้น ตถาคตย่อมรู้กาลที่จะพยากรณ์วาจานั้น ... 4. ตถาคตย่อมรู้วาจาที่ไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ตถาคตไม่กล่าววาจานั้น ... 5. ตถาคตย่อมรู้วาจาที่จริง ที่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ แต่วาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ตถาคตไม่กล่าววาจานั้น ... 6. อนึ่ง ตถาคตย่อมรู้วาจาที่จริง ที่แท้ และประกอบด้วยประโยชน์ และวาจานั้นเป็นที่รัก เป็นที่ชอบใจของผู้อื่น ในข้อนั้น ตถาคตย่อมรู้กาลที่จะพยากรณ์วาจานั้น ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะตถาคตมีความเอ็นดูในสัตว์ทั้งหลาย . . . จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:05:07

ความคิดเห็นที่ 17 ....................... พระไตรปิฎก เล่มที่ 18 .................... ............................. อาเวณิกสูตร .......................... ... [๔๖๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความทุกข์แผนกหนึ่งของมาตุคามที่ตนจะต้องเสวย เว้นจากบุรุษ ๕ อย่างนี้ ความทุกข์ ๕ อย่างเป็นไฉน คือ ... มาตุคามในโลกนี้ เมื่อยังกำลังสาวไปสู่สกุลผัวเว้นจากญาติ อันนี้เป็นความทุกข์แผนกหนึ่งของมาตุคามข้อต้นที่ตนจะต้องเสวย เว้นจากบุรุษ ฯ ... [๔๖๓] อีกประการหนึ่ง มาตุคามมีระดู อันนี้เป็นความทุกข์แผนกหนึ่งของมาตุคามข้อที่ ๒ ที่ตนจะต้องเสวย เว้นจากบุรุษ ฯ ... [๔๖๔] อีกประการหนึ่ง มาตุคามมีครรภ์ อันนี้เป็นความทุกข์แผนกหนึ่งของมาตุคามข้อที่ ๓ ที่ตนจะต้องเสวย เว้นจากบุรุษ ฯ ... [๔๖๕] อีกประการหนึ่ง มาตุคามคลอดบุตร อันนี้เป็นความทุกข์แผนกหนึ่งของมาตุคามข้อที่ ๔ ที่ตนจะต้องเสวย เว้นจากบุรุษ ฯ ... [๔๖๖] อีกประการหนึ่ง มาตุคามเข้าถึงความเป็นหญิงบำเรอของบุรุษ อันนี้เป็นความทุกข์แผนกหนึ่งของมาตุคามที่ ๕ ที่ตนจะต้องเสวย เว้นจากบุรุษ ... ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความทุกข์แผนกหนึ่งของมาตุคามที่ตนจะต้องเสวย เว้นจากบุรุษ ๕ อย่างนี้แล ฯ .............................. มาตุคามสูตร .......................... [๔๖๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย มาตุคามผู้ประกอบด้วยธรรม ๓ ประการ โดยมากเมื่อแตกกายตายไป ย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ธรรม ๓ ประการเป็นไฉน คือ ... 1. มาตุคามในโลกนี้ เวลาเช้ามีใจอันมลทิน คือความตระหนี่กลุ้มรุมแล้วอยู่ครองเรือน ... 2. เวลาเที่ยงมีใจอันความริษยากลุ้มรุมแล้วอยู่ครองเรือน ... 3. เวลาเย็นมีใจอันกามราคะกลุ้มรุมแล้วอยู่ครองเรือน ... ดูกรภิกษุทั้งหลาย มาตุคามผู้ประกอบด้วยธรรม ๓ ประการนี้แล โดยมากเมื่อแตกกายตายไป ย่อมเข้าถึง อบาย ทุคติ วินิบาต นรก ฯ จบสูตรที่ ๔ ................................ อนุรุทธสูตร ......................... ... [๔๖๘] ครั้งนั้นแล ท่านพระอนุรุทธะเข้าไปเฝ้าพระผู้มี พระภาคถึงที่ประทับ ฯลฯ ครั้นแล้วได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอประทานพระวโรกาส ข้าพระองค์ได้เห็นมาตุคามเมื่อแตกกายตายไป เข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ มาตุคามผู้ประกอบด้วยธรรมเท่าไรหนอ เมื่อแตกกายตายไป ย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ฯ ... [๔๖๙] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอนุรุทธะ มาตุคามผู้ประกอบด้วยธรรม ๕ ประการ เมื่อแตกกายตายไป ย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ธรรม ๕ ประการเป็นไฉน คือ ... มาตุคามเป็นผู้ไม่มีศรัทธา ๑ ไม่มีหิริ ๑ ไม่มีโอตตัปปะ ๑ มักโกรธ ๑ มีปัญญาทราม ๑ ... ดูกรอนุรุทธะ มาตุคามผู้ประกอบด้วยธรรม ๕ ประการนี้แล เมื่อแตกกายตายไป ย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ฯ ... ป.ล. พระสูตรเหล่านี้ แม้ว่าจะไม่ได้มีนัยอันลึกซึ้งถึงมรรค ผล นิพพาน แต่เป็นพระสูตรที่มีประโยชน์ พระองค์ก็แสดงไว้ . . . จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:05:39

ความคิดเห็นที่ 18 _______________ พระไตรปิฎก เล่มที่ 23 _______________ ................................ โจรสูตรที่ ๑ ............................... ... [๑๙๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย มหาโจรประกอบด้วยองค์ ๘ ประการ ย่อมพลันเสื่อม ตั้งอยู่ไม่นาน องค์ ๘ ประการเป็นไฉน คือ ... ประหารคนที่ไม่ประหารตอบ ๑ ... ถือเอาสิ่งของไม่เหลือ ๑ ... ลักพาสตรี ๑ ... ประทุษร้ายกุมารี ๑ ... ปล้นบรรพชิต ๑ ... ปล้นราชทรัพย์ ๑ ... ทำงานใกล้ถิ่นเกินไป ๑ ... ไม่ฉลาดในการเก็บ ๑ .*. ดูกรภิกษุทั้งหลาย มหาโจรประกอบด้วยองค์ ๘ ประการนี้แล ย่อมพลันเสื่อมตั้งอยู่ไม่นาน ฯ ................................. โจรสูตรที่ ๒ ............................... ... [๑๙๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย มหาโจรประกอบด้วยองค์ ๘ ประการ ย่อมไม่เสื่อมเร็ว ตั้งอยู่ได้นาน ๘ ประการเป็นไฉน คือ ... ไม่ประหารคนที่ไม่ประหาร ๑ ... ไม่ถือเอาของจนไม่เหลือ ๑ ... ไม่ลักพาสตรี ๑ ... ไม่ประทุษร้ายกุมารี ๑ ... ไม่ปล้นบรรพชิต ๑ ... ไม่ปล้นราชทรัพย์ ๑ ... ไม่ทำงานใกล้ถิ่นเกินไป ๑ ... ฉลาดในการเก็บทรัพย์ ๑ .*. ดูกรภิกษุทั้งหลาย มหาโจรประกอบด้วยองค์ ๘ ประการนี้แล ไม่เสื่อมเร็ว ตั้งอยู่ได้นาน ฯ ... ป.ล. จากพระสูตรทั้ง ๒ นี้ ไม่มีส่วนไหน เป็นเรื่องเกี่ยวกับ มรรค ผล หรือนิพพานเลย แต่เป็นเรื่องที่มีประโยชน์สำหรับการเป็นโจร คือถ้าโจรคนไหนปฏิบัติตามหลักธรรมเหล่านี้ ก็ถือว่าเป็นโจรที่ดี ลดความเลวหรือโหดเหี้ยมลง อันจะเป็นผลดีแก่สุจริตชน . . . แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 55 23:11:28 จากคุณ : รู้คุณ เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:06:09

ความคิดเห็นที่ 19 ท่านขุนแผนร่ายรำต่อ.... . . . หลังจากที่พระพุทธองค์ตรัสรู้แล้ว พระองค์ก็ทรงแสดงธรรมแก่คนทั้งหลาย ธรรมที่ทรงแสดงนั้น มีทั้งแบบง่าย ๆ สำหรับเด็กและชาวบ้าน และธรรมที่ยาก ๆ สำหรับนักบวช มีทั้งธรรมที่เป็นโลกิยะและโลกุตระ ... นรก - สวรค์ ก็มีสอน (มีถมไป ในพระไตรปิฎก) ... การเหาะเหินเดินอากาศ ก็สอน (อยู่ในสามัญญผลสูตรไง ตอนต้น ๆ) ... การปกครอง ก็สอน (จักกวัตติสูตร) ... เหตุเกิดโลกและจักรวาล ก็สอน (อัคคัญญสูตร) ... การบำเพ็ญบารมี ก็สอน (ชาดกทั้งหลาย) ... การเป็นพลเมืองดี ก็สอน (สิงคาลกสุตร) *** สรุปก็คือ ... พระพุทธองค์สอนหมดทุกเรื่องที่มีประโยชน์ ได้แก่ ทิฏฐิธรรมิกัตถประโยชน์ สัมปรายิกัตถประโยชน์ และปรมัตถประโยชน์ ทั้งที่เป็นโลกิยะและโลกุตระ . . _______ พุทธพจน์ทั้งหมด คือใบไม้ในกำมือ _______ แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 55 23:09:00 จากคุณ : . (รู้คุณ) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:06:58

ความคิดเห็นที่ 20 ความเชื่อจบได้ เพราะเชื่อใคร เชื่อมัน บังคับกันไม่ได้ แต่ความจริง เอาอะไรมาวัด จริงของคนนี้ อาจไม่จริงสำหรับคนโน้น แล้วจะบังคับอย่างไร จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 18:44:19