ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อเขาได้ยินเสียงของผม เขาจึงหยุดร้องไห้ จากนั้นเมื่อเขาเริ่มรู้สึกว่าผมอยู่ใกล้เขา เขาก็เริ่มพยายามที่จะรู้สึกกับสิ่งที่อยู่รอบตัวเขา ด้วยมือเล็กๆ ทั้งสองข้างของเขา “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา” ผมจึงได้รู้ว่าเขาพยายามที่จะออกห่างจากผม มันเหมือนกับว่าเขากำลังบอกผมว่า “ตอนนี้ พ่อเพิ่งจะตัดสินใจที่จะสังเกตผมใช่ไหม่” “สิบปีที่ผ่านมา พ่อหายไปไหน” ผมตามเขาไป เขาก็หายเข้าไปในห้องของเขา ครั้งแรกเขาปฏิเสธที่จะบอกผมถึงเหตุผลที่เขาร้องไห้ ผมพยายามที่จะอ่อนโยนกับเขา จากนั้นซาเล็มก็เริ่มบอกกับผมว่าทำไมเขาถึงร้องไห้ คุณรู้หรือไม่ว่าอะไรคือเหตุผลที่เขาร้องไห้? อุมัรฺ น้องชายของเขา คนที่เคยพาเขาไปมัสญิด มัวแต่ชักช้าอยู่ และเพราะว่าวันนั้นมีการละหมาดญุมอะฮฺ ซาเล็มกลัวว่าเขาจะไม่มีที่นั่งตรงแถวแรกๆ เขาร้องหาอุมัรฺและเขาก็ร้องหาแม่ของเขา แต่ไม่มีใครตอบเขาสักคน ด้วยเหตุนี้เขาจึงร้องไห้ ผมเอามือของผมไปปิดที่ปากของเขาและถามเขาว่า “นี่คือเหตุผลที่ลูกร้องไห้หรือ ซาเล็ม” ผมร้องออกมาว่า “โอ้ ซาเล็ม” ผมไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ผมพูดประโยคนี้ออกมา “ซาเล็ม อย่าเสียใจไปเลยนะลูก  ลูกรู้ไหม ใครจะพาลูกไปมัสญิดวันนี้?” “อุมัรฺ ไงครับพ่อ  ผมแค่อยากรู้ว่าเขาหายไปไหน” เขาตอบ “ไม่ใช่ ซาเล็ม” ผมตอบ “พ่อจะพาลูกไปเอง” ซาเล็มเกิดอาการงุนงง เขาคงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน เขาคิดว่าผมล้อเลียนเขามาตลอด น้ำตาของเขาไหลออกมาอีกครั้ง และเขาก็เริ่มร้องไห้ ผมเช็ดน้ำตาให้เขาด้วยมือของผม และจูงมือเขา ผมอยากพาเขาไปที่มัสญิดด้วยรถ แต่เขาปฏิเสธ เขาบอกว่า “มัสญิดอยู่ใกล้ๆ ผมอยากเดินไปที่นั่น ทุกๆ ย่างก้าวที่ผมเดินไปจะถูกคำนวณนับ” ผมจำไม่ได้จริงๆ ว่าผมเข้าไปในมัสญิดเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อใด และผมทำการสูญูดเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อใด  แต่นี่มันคือครั้งแรกที่ผมรู้สึกกลัวและเสียใจที่ผมละเลยต่อสิ่งนี้มาเป็นระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ที่มัสญิดเต็มไปด้วยคนทำอิบาดะฮฺมากมาย แต่ผมก็หาที่สำหรับซาเล็มได้ในแถวแรก เรานั่งฟังคุตบะฮฺญุมอะฮฺด้วยกัน และผมก็ยืนละหมาดอยู่ถัดจาก เขา หลังจากละหมาด ซาเล็กขอให้ผมเอามุซฮัฟ (สำเนาอัลกุรอาน) ให้เขา ผมรู้สึกแปลกใจ เขาจะอ่านมันได้อย่างไร ด้วยดวงตาที่บอดสนิททั้งสองข้าง? ผมเกือบที่จะไม่สนใจต่อสิ่งที่เขาเรียกร้อง แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะทำให้เขา เพราะกลัวว่ามันจะทำร้ายความรู้สึกของเขา ผมเอามุซฮัฟให้เขา เขาขอให้ผมเปิดมุซฮัฟ ไปที่ซุเราะฮฺอัลกะฮฺฟ ผมทำในสิ่งที่เขาขอ  จากนั้นเขาก็เอามุซฮัฟไปจากผม แล้วก็วางไว้ตรงหน้าเขา และเริ่มท่องซูเราะหฺนั้น ด้วยดวงตาทั้งสองข้างที่ปิดอยู่ ยาอัลลอฮฺ เขาท่องจำได้ทั้งซูเราะหฺ ผมรู้สึกละอายแก่ใจตัวเอง ผมหยิบมุซฮัฟขึ้นมา ผมรู้สึกได้ว่าแขนขาของมันสั่นไปหมด ผมอ่านและผมก็อ่าน ผมวิงวอนขออัลลอฮฺให้ทรงอภัยโทษให้ผมและทรงให้ทางนำแก่ผม ครั้งนี้คนที่ร้องไห้ก็คือผม ผมร้องไห้ออกมาด้วยความโศกเศร้าและเสียใจสำหรับสิ่งที่ผมได้สูญเสียมาโดยตลอด สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกได้ขณะนั้นคือ มือเล็กๆ สัมผัสที่ใบหน้าของผม และเริ่มเช็ดน้ำตาของผมออกไป มันเป็นมือของซาเล็ม ที่เช็ดน้ำตาให้กับผม จากนั้นเราทั้งสองก็กลับบ้าน ภรรยาของผมเป็นห่วงซาเล็มอย่างมาก แต่ความกังวลของเธอเปลี่ยนไปกลายเป็นน้ำตา (แห่งความสุข) เมื่อเธอพบว่า ผมออกไปละหมาดญุมอะฮฺกับซาเล็ม จากวันนั้นเป็นต้นมา ผมไม่เคยพลาดการละหมาดญะมาอะฮฺที่มัสญิดเลย ผมเลิกคบกับเพื่อนที่ไม่ดีของผม และผมก็คบหากับเพื่อนดีดีจากกลุ่มคนที่ผมได้พบในมัสญิด ผมได้สัมผัสถึงรสชาติความหอมหวานแห่งอีหม่านร่วมกับพวกเขา ผมได้เรียนรู้หลายสิ่งที่เป็นเหตุให้ผมหมกมุ่นอยู่กับโลกใบนี้จากพวกเขา ผมไม่เคยพลาดการเข้าร่วมกลุ่มเพื่อการรำลึกถึงอัลลอฮฺ (ฮะลาเกาะฮฺ) หรือการละหมาดวิตรฺ ผมอ่านอัลกุรอานทั้งเล่ม หลายรอบ ในระยะเวลาหนึ่งเดือน ลิ้นของผมชุ่มไปด้วยการรำลึกถึงอัลลอฮฺ เผื่อว่าพระองค์จะทรงอภัยโทษต่อการนินทา ใส่ร้ายเกี่ยวกับผู้คน (ที่ผมได้ทำในอดีต) ผมรู้สึกใกล้ชิดกับครอบครัวของผมมากขึ้น ความกลัว ความเวทนาในดวงตาของภรรยาผมที่เคยมีได้หายไป ตอนนี้รอยยิ้มของลูกชายผม “ซาเล็ม” ไม่เคยหายไปจากใบหน้าของเขา ใครก็ตามที่ได้พบกับเขา ย่อมมีความรู้สึกว่า เขากำลังครอบครองโลกทั้งใบและทุกๆ สิ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ ผมทำการสรรเสริญ ขอบคุณอัลลอฮฺอย่างมากต่อการอำนวยพรมากมายที่พระองค์ประทานแก่ผม วันหนึ่ง เพื่อนผู้ศรัทธาของผมตัดสินใจที่จะออกนอกพื้นที่เพื่อการดะวะฮฺ ผมรู้สึกลังเลใจเกี่ยวกับเดินทางครั้งนี้ ผมจึงละหมาดอิสติคอเราะหฺ และปรึกษากับภรรยาของผม ผมคิดว่าเธอคงจะปฏิเสธ แต่คำตอบที่ได้รับมันตรงกันข้าม เธอมีความสุขอย่างมาก อีกทั้งยังให้การสนับสนุนผม  ผมไปหาซาเล็มและบอกเขาว่าผมจะต้องเดินทาง เขากอดผมด้วยแขนเล็กๆ ทั้งสองข้างของเขา และ (ผมเชื่อว่า) หากว่าเขาสามารถทำได้ เขาคงจูบที่ศีรษะของผมแล้ว หลังจากนั้น ผมมอบหมายต่ออัลลอฮฺ และเริ่มทำหน้าที่ อัลฮัมดุลิลละฮฺ ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผมเดินทางไกลจากบ้านไปเป็นระยะเวลาสามเดือนครึ่ง ในช่วงเวลานั้น เมื่อใดก็ตามที่ผมมีโอกาส ผมจะโทรหาภรรยาของผม และพูดคุยกับลูกๆ ของผม  ผมคิดถึงพวกเขามาก และผมคิดถึงซาเล็มมาก ผมอยากได้ยินเสียงของเขา เขาเป็นลูกคนเดียวที่ไม่ได้คุยกับผมเลย ตั้งแต่ผมจากบ้านมา  เมื่อใดก็ตามที่ผมโทรไป ถ้าเขาไม่อยู่ที่โรงเรียน เขาก็จะอยู่ที่มัสญิด เมื่อใดก็ตามที่ผมโทรหาภรรยาของผม ผมจะขอให้เธอจูบเขาและให้ “สลาม” แก่เขา เธอจะหัวเราะอย่างมีความสุขทุกครั้ง เว้นแต่ครั้งสุดท้ายที่ผมโทรหาเธอ ผมไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของเธออย่างที่คาดเอาไว้ ผมบอกเธอว่า “ให้สลาม กับซาเล็มด้วยนะ” เธอตอบแค่ว่า  “อินชาอัลลอฮฺ” ท้ายที่สุด ผมก็เดินทางกลับบ้าน ผมเคาะที่ประตู ด้วยความหวังว่าซาเล็มจะเป็นคนที่มาเปิดประตูให้กับผม แต่ผมก็ประหลาดใจ เมื่อพบคอลิด ลูกชายวัยไม่เกินสี่ขวบของผมแทน ผมอุ้มเขาขึ้นมาขณะที่เขาร้อง “บาบา บาบา!” ผมไม่รู้ว่าเหตุใดผมถึงรู้สึกกังวลใจ เมื่อเข้าไปในบ้าน ผมขอความคุ้มครองจากอัลลอฮฺให้พ้นจากชัยฎอนผู้ถูกสาปแช่ง ผมเข้าไปหาภรรยาของผม มันมีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป ผมเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น และสังเกตเห็นความโศกเศร้าบนใบหน้าของเธอที่หายไปหลายปีได้กลับมาอีกครั้ง ผมจึงถามเธอว่า  “เกิดอะไรขึ้นหรือ” “ไม่มีอะไรค่ะ” เธอตอบ ทันใดนั้น ผมก็นึกถึงซาเล็มขึ้นมา “ซาเล็มไปไหน” ผมถาม เธอก้มศีรษะลง เธอไม่ได้ตอบ น้ำตาของเธอไหลลงแก้มทั้งสองข้าง ช่วงเวลานั้น ผมได้ยินเพียงแต่เสียงของลูกชายผม “คอลิด” พูดออกมาแบบเด็กเล็กว่า “บาบา ซาเล็มไปสวนสวรรค์กับอัลลอฮฺแล้ว” คอลิดพูดว่า “บาบา ซาเล็มไปสวนสวรรค์กับอัลลอฮฺแล้ว” ภรรยาของผมไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอร้องไห้ออกมา และออกจากห้องไป หลังจากนั้นผมก็ได้ทราบว่า ซาเล็มติดไข้สองอาทิตย์ก่อนที่ผมจะกลับมา ภรรยาของผมจึงพาเขาไปที่โรงพยาบาล แต่อาการไข้กลับสูงขึ้น และรุนแรงขึ้น และมันก็ไม่ได้หายไป จนกระทั่งวิญญาณของเขาได้ออกจากร่างของเขา ผมรู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือบททดสอบจากอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮู วะตะอาลา ผมยังคงรู้สึกได้ถึงมือของเขาที่เช็ดน้ำตาให้กับผม และแขนทั้งสองข้างของเขาที่โอบกอดผม  ผมเสียใจต่อซาเล็ม ลูกชายตาบอดและขาพิการของผม แต่ความเป็นจริงแล้วนั้น เขาไม่ได้เป็นตาบอดหรอก แต่มันคือผมต่างหากที่เป็นคนตาบอด เมื่อผมคบหากับเพื่อนที่ไม่ดี  และซาเล็มก็ไม่ได้ขาพิการแต่อย่างใด เพราะเขายืนอยู่บนหนทางที่ถูกต้อง ผมยังคงจำถึงสิ่งที่เขาเคยพูดกับผมได้ “แท้จริงแล้ว อัลลอฮฺทรงครอบครองซึ่งความเมตตาที่ไม่มีวันสิ้นสุด” ซาเล็ม ผู้ที่ครั้งหนึ่งผมเลยละเลยเขา ตอนนี้ผมได้รู้แล้วว่าผมรักเขามากยิ่งกว่าน้องชายทั้งสองของเขาเสียอีก ผมร้องไห้ออกมาอย่างมากมาย และผมก็ยังคงเสียใจ (จนถึงวันนี้) จะไม่ให้ผมเสียใจได้อย่างไร เพราะทางนำของผม (การกลับเนื้อกลับตัวของผม) มันเกิดขึ้นจากมือทั้งสองของเขา (อัลลอฮฺทรงให้ทางนำแก่รอชีดผ่านซาเล็ม) โอ้ อัลลอฮฺ ขอทรงตอบรับจากซาเล็มด้วยพระเมตตาของพระองค์ด้วยเถิด The Sweetness of Eman {Faith} แหล่งที่มา http://www.youtube.com/watch?v=HwQfelGoIwQ  ผู้เล่าเรื่องราวคือ “คอลิด รอชีด” ถอดความ بنت الإسلام จากคุณ : SalaDin (A.TheRipper94) เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 10:40:25

ความคิดเห็นที่ 2 ญซากัลลอฮฺ จขกท สำหรับ เรื่องราวซึ้งๆ และ ข้อคิด ดีดีค่ะ  (อ่านแล้ว แอบน้ำตาซึม) ทำให้เราได้กลับมามอง ย้อนดูตัวเอง อีกครั้ง จากคุณ : Ms.Kohlanta เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 11:40:17

ความคิดเห็นที่ 3 ถึงคำบางคำเราไม่เข้าใจ  แต่สัมผัสได้ในความรู้สึก ขอบคุณที่นำเรื่องราวและข้อคิดดีๆมาฝากครับ จากคุณ : เม่า_พอเพียง เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 16:25:53

ความคิดเห็นที่ 4 ซึ้งมากค่ะ ซึ้งจนน้ำตาไหล ขอบคุณมากนะคะ ยะซากั้ลลอฮุคอยรอน แก้ไขเมื่อ 13 ก.พ. 55 19:51:57 จากคุณ : เดอะลิง เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 19:51:31