ความคิดเห็นที่ 1 มีคนมาขโมยเงินคุณ คุณไปแจ้งตำรวจๆจับตัวได้ คุณรู้สึกสงสาร เลยบอกว่าไม่ขอเอาเรื่อง ยกโทษให้ อโหสิกรรมให้ กรรมของคุณกับหัวขโมยก็จบลง แต่ตำรวจก็จับเข้าคุกตามกฎหมาย... จากคุณ : นัยนะ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 20:17:20

ความคิดเห็นที่ 2 เราก็เคยสงสัยนะ แต่คิดว่า ในเมื่อสังคมยังมีกฏหมาย  ชีวิต ก็น่าจะมี กฏแห่งกรรม จากคุณ : นายแจ่ม เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 20:26:45

ความคิดเห็นที่ 3 ก็ได้แค่คุณไม่ผูกเวรกับเขา ส่วนกรรมที่เขาทำเขาก็ย่อมได้รับผล แต่ถ้าเขายังผูกเวรกับคุณ ก็คงเรียกว่าตัดหมดทั้งวงจรไม่ได้ จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 20:39:27

ความคิดเห็นที่ 4 กรรม คือ การกระทำ  และผลของการกระทำก็ย่อมมีอยู่ เรื่องของกรรมนี้มีความยุติธรรมเสมอ ผู้่ใดกระทำอะไรไว้  ผู้นั้นย่อมต้องเป็นผู้รับผลของสิ่งที่ตนกระทำเสมอไป... ไม่มีการยกให้  ไม่มีการหยวนๆ  ไม่มีเล่นเส้นเล่นสีเห็นแก่พวกพ้องใดๆ ทั้งสิ้น ในส่วนที่คุณอโหสิกรรมให้ ไม่จองเวรกับเขาแล้ว ก็เป็นเรื่องของตัวคุณเอง นั่นคือ ใจคุณได้ปล่อยวางจากเขา ไม่ต้องการผูกเวร  เป็นเรื่องที่คุณปลดตัวเองออกจากเขา แต่มิได้หมายความว่า ผลกรรมใดๆ ที่เขาทำต่อคุณจะลดลงหรือหมดหายไป คนละเรื่องค่ะ จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 20:52:31

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อทำกรรมย่อมมีวิบาก โดยไม่ขึ้นอยู่กับจะได้รับการอโหสิกรรมหรือไม่ หลักฐานตามพระไตรปิฎก พระเทวทัต ได้กระทำกรรมไว้กับพระพุทธเจ้าก็ต้องรับวิบากตามกรรมที่ได้ทำไว้ โดยที่พระพุทธเจ้าโปรดประทานอภัยมิได้จองเวรกรรมแต่อย่างใด จากคุณ : จันทร์สะท้อนเงา เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 20:52:49

ความคิดเห็นที่ 6 การอโหสิกรรมด้วยความจริงใจมันจะโล่งโปร่งเบาสบาย ถือว่าเรากับเขาไม่จองเวรต่อกันอีกต่อไป..ส่วนเขาผู้ก่อกรรมทำเวรกับเรา ก็ต้องเดินไปตามหนทางอันแสนลำบากทุรกันดารที่เขาสร้างขึ้นเองตามยถากรรม.. กฏหมายอาจมีการอภัยโทษหรือทุเลาโทษจากความเมตตาของศาล แต่กฏแห่งกรรมไม่มีการยกโทษ..บางคนแม้จะเดินทางไปทำบุญทอดผ้าป่ากฐินแท้ๆ ยังต้องเทกระจาดตายเกลื่อนถนน..ขอโอกาสได้ทำบุญสักครั้งกฏแห่งกรรมก็ยังไม่ยอมให้ กรรมมันเหมือนเงาที่คอยตามติดเราตลอดเวลา..ตามไปได้ข้ามภพข้ามชาติ ถ้าตั้งใจสร้างมันขึ้นมาแล้วก็ยากที่จะทำลายมันทิ้ง เพราะแม้แต่พระพุทธเจ้าก็ยังหนีไม่พ้น.. คิดให้หนักก่อนลงมือทำ <กรรมชั่ว>.. เพราะหากเผลอทำไปแล้วหมดสิทธิ์ที่จะมาคิดหนี นักตัดกรรมจะกี่คนก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้..??? จากคุณ : อารยัน เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 20:53:20

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าคุณอโหสิกรรมแล้ว ก็ไม่ต้องสนใจแล้วละครับ จากคุณ : kiarati เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 21:07:45

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณทุกท่านครับ อโหสิกรรมได้อย่างสบายใจแล้ว ผมจะอโหสิกรรมให้รัฐบาลชุดนี้ครับ ^_^ แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 55 02:02:13 จากคุณ : น้ำผึ้งพระอาทิตย์ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 22:06:28

ความคิดเห็นที่ 9 พระอรหันต์ ไ่ม่เคยผูกเวรกับใคร แต่คนทำกับพระอรหันต์ได้รับกรรมหนักที่สุด การโกงแค่คนเดียวก็บาปแล้ว การโกงบ้านเมือง ถ้าบ้านเมืองนั้นมีพระอริยะอยู่ด้วย ก็บาปมาก จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 22:22:30

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าให้อภัยไปแล้ว  ผู้นั้นจะไม่รับกรรมนั้นอีก หรืออาจจะได้รับแบบเบาบางเจือจางบ้าง จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 01:31:09

ความคิดเห็นที่ 11 แหม พระของเรา เอาความคิดของตนเองมาตอบซะอย่างนั้นนะครับ ตัวอย่างเช่นไปฆ่าพระอรหันต์ ท่านไม่จองเวรอยู่แล้ว(อโหสิไม่เกิดเพราะไม่มีโทษใดสำหรับมหากิริยาจิต) ไม่โกรธไม่แค้นไม่มีจองเวร จะให้อภัยได้ก็เพราะใจต้องผูกโกรธเสียก่อนใช่มั๊ย แต่พระอรหันต์ไม่ีมีจิตแบบนั้น คือไม่จำเป็นต้องอโหสิเลยเพราะไม่ได้ผูกโกรธ คนฆ่าพระอรหันต์ก็ยังรับอนัตริยกรรมอยู่ดีครับ ในพระบาลีมีเรื่องข่มขืนพระเถรี(พระอรหันต์หญิงชื่อพระนางอุบลวรรณาเถรี) ท่านก็ไม่เอาผิด คือไม่ได้ยกโทษหรือให้โทษเลย ท่านว่าเจ้าอย่าจงพินาศ คือท่านรู้แล้วว่าคนนี้ทำกรรมใหญ่ท่านไม่เอาผิดนะครับ เพราะเป็นพระอรหันต์ แต่ผู้นั้นต้องรับผลกรรม ไม่เกี่ยวกันเลยว่าจะให้อภัยหรือไม่ก็ตาม การให้อภัยเป็นกุศลจิตของบุคคลนั้นที่เกิดขึ้น ส่วนผู้กระทำผิดบาปก็ได้กระทำไปแล้วไม่เกี่ยวกันเลย(เอาอะไรมาตอบเนี่ย) มหากิริยาจิตของพระอเสสขะบุคคลจะไม่่เป็นไปในการปรุงกุศล(อโหสิ)และไม่เป็นไปในอกุศล (ผูกโกรธ) แต่เป็นอพยากฤต ท่านอื่น ๆตอบได้ตรงแทบทั้งสิ้นน่าอนุโมทนา แต่ถ้าว่าเป็นพระแล้วตอบมั่วนี่ลำบากหนัก จากคุณ : TheAcT เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 04:24:32

ความคิดเห็นที่ 12 หากผู้ใดได้ทำผิด แต่ผู้ืที่ถูกล่วงเกินนั้น  ให้อภัย บุคคลนั้นไม่ได้ขอขมาหรือขอโทษเลย  เขาก็ยังได้รับโทษอยู่  ดังพระพุทธโอวาท ตรัสว่า                          "บุคคลใดย่อมประทุษร้ายแก่นรชน ผู้ไม่ประทุษร้าย                          เป็นผู้บริสุทธิ์ ปราศจากกิเลส บาปย่อมกลับมาถึงบุคคลนั้น                          ผู้เป็นพาลแท้ ประดุจธุลีอันละเอียดที่ซัดไปทวนลม ฉะนั้น ฯ" ผุสติสูตร http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=15&A=385&Z=391 เว้นเสียจาก  จะมีการขอขมา  เมื่อได้ล่วงเกิน  โืทษนั้น จึงจะเบาบางลง  ยกตัวอย่างเ่ช่น การที่สวดบททำวัตรเช้า ทำวัตรเย็น จะมีการขอขมาพระรัตนตรัย เป็นต้น เพื่อความกระจ่างในเรื่องนี้  มีเรื่องผู้ที่ต้องกลายเป็นผู้หญิงเพราะคิดเรื่องไม่ดีกับพระภิกษุรูปหนึ่ง  และได้กลับเป็นผู้ชายเหมือนเดิม เมื่อได้ทำการขอขมา แล้วออกบวชบรรลุเป็นพระอรหันต์              " วันรุ่งขึ้น พระเถระ(พระมหากัจจายนเถร)ได้ไปสู่ประตูเรือน. ขณะนั้น เศรษฐีบุตรนิมนต์ท่านให้นั่งแล้ว อังคาส (เลี้ยงดู) ด้วยอาหารประณีต พาหญิงนั้นมาแล้ว ให้หมอบลงที่ใกล้เท้าของพระเถระ เรียนว่า “ท่านขอรับ ขอท่านจงอดโทษแก่หญิงผู้สหายของกระผม (ด้วย).”              พระเถระ. อะไรกันนี่?              เศรษฐีบุตร. ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ในกาลก่อน คนผู้นี้ได้เป็นสหายที่รักของกระผม พบท่านแล้ว ได้คิดชื่ออย่างนั้น(หมายถึงเรื่องลามก อ่านเต็มในลิ้งค์); เมื่อเป็นเช่นนั้น เพศชายของเขาได้หายไป, เพศหญิงได้ปรากฏแล้ว, ขอท่านจงอดโทษเถิด ท่านผู้เจริญ.              พระเถระ. ถ้ากระนั้น เธอจงลุกขึ้น, ฉันอดโทษให้แก่เธอ.              เขากลับเพศเป็นชายแล้วบวชได้บรรลุอรหัตผล                             พอพระเถระเอ่ยปากว่า “ฉันยกโทษให้” เท่านั้น เพศหญิงได้หายไป, เพศชายได้ปรากฏแล้ว. เมื่อเพศชาย พอกลับปรากฏขึ้นเท่านั้น. เศรษฐีบุตรในกรุงตักกสิลาได้กล่าวกะเธอว่า “สหายผู้ร่วมทุกข์ เด็กชาย ๒ คนนี้เป็นลูกของเรา แม้ทั้งสองแท้ เพราะเป็นผู้อยู่ในท้องของเธอ (และ) เพราะเป็นผู้อาศัย ฉันเกิด, เราทั้งสองจักอยู่ในนครนี้แหละ, เธออย่าวุ่นวายไปเลย.” ทุกท่านจะเห็นได้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา พระมหากัจจายนะไม่ได้ผูกโกรธเลย  แต่ชายผู้นั้นไม่ได้ "ขอขมา"  จนกรรมนั้น ได้สิ้นไป ต่อเมื่อขอขมา  ทั้งนี้ การขอขมา ต้องทำด้วยจิตที่รู้สึกผิดจริง ๆ  ดังนั้น ลำพังเพียงการให้อภัย ก็ยังไม่ทำให้คนที่ทำไม่ดีหมดกรรม  เพราะยังไม่มีการขอขมาหรือแม้แต่ขอโทษเลย ่อ่านทั้งหมดได้จาก อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท จิตตวรรคที่ ๓ ๙. เรื่องพระโสไรยเถระ [๓๒]   http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=13&p=9 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 19:38:16

ความคิดเห็นที่ 13 กรณี คคห ๑๒ เราควรเข้าใจเรื่องราวของจิตที่เป็นกุศลให้ดี ๆนะครับ รวมถึงเรื่องวาระของวิบากที่ให้ผล สรุปเรื่องด้านบนไม่ใช่พระเถระให้โทษนะครับ อันนี้คงตรงกัน ผมขอดึงข้อความลงมานะครับ " ทุกท่านจะเห็นได้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา พระมหากัจจายนะไม่ได้ผูกโกรธเลย  แต่ชายผู้นั้นไม่ได้ "ขอขมา"  จนกรรมนั้น ได้สิ้นไป ต่อเมื่อขอขมา  ทั้งนี้ การขอขมา ต้องทำด้วยจิตที่รู้สึกผิดจริง ๆ  ดังนั้น ลำพังเพียงการให้อภัย ก็ยังไม่ทำให้คนที่ทำไม่ดีหมดกรรม  เพราะยังไม่มีการขอขมาหรือแม้แต่ขอโทษเลย " การไม่ผูกโกรธคือไม่ให้โทษ พระอรหันต์ให้โทษใครไ่ม่ได้อย่าแน่นอนตามลักษณะของมหากิริยาจิตของพระอเสสขบุคคล ข้อนี้มีท่านใดแย้งก็เชิญนะครับ เมื่อ โกรธ = โทษ ไม่ผูกโกรธ = ไม่ให้โทษหรือผูกโทษ แม้จะเป็นการขอขมาพระธรรม อันนี้พระธรรมคืออะไร? คือตำราคัมภีร์ก็หาใช่ เป็นจิตเจตสิกของสัตว์ในภพใดก็หาไม่ แล้วพระธรรมจะอดโทษให้ได้อย่างไร? ก็มันไม่ได้ แต่ที่ขอขมาพระรัตนตรัยนั่นคือสำนึกผิดที่ตนทำไปแล้ว ขณะที่สำนึกผิด เหมือนพระเทวทัศนะครับที่สำนึกผิดแล้วถวายศรีษะให้พระพุทธเจ้าตอนทรณีสูบยังจำกันได้นะครับ การสำนึกในผิดบาปที่ตนกระทำไปก็เป็นกุศลจิตที่เกิดขึ้น หากมีกำลังมากก็ให้ผลก่อนตามวาระอันสมควร เหมือนกรณีที่ คคห ๑๒ ยกขึ้นนั่นเองครับ เพราะกุศลจิตของผู้สำนึกผิดนั้นให้ผลคั่นกลางเกิดวาระใหม่ของวิบากใหม่ ทีนี้เป็นกุศลวิบากที่ส่งให้กัมชรูปทำงานตามวิบากอันเป็นการขอขมานั้น ขอขมาเป็นกุศลจิตด้วยเหตุว่ามีโสภณเจตสิกสำคัญเป็นอธิปดี คือหิริ โอตัปปะ ละอายชั่วที่ตนได้กระทำไป นี่คุณธรรมฝ่ายดีงามไปไล่ดูนะครับ มันไม่ใช่ว่าเพราะพระเถระท่านอดโทษให้ ก็โทษใด ๆเป็นของผู้นั้นเอง ตอนทำผิดจิตอกุศลนั้นพระเถระไม่ได้ทำให้ ใครทำให้ใครก็ไม่ได้ต้องผู้นั้นเกิดอกุศลจิตขึ้นเอง พอจิตจะขอขมาเป็นกุศลก็ต้องเป็นผู้นั้นเองที่ระลึกชอบละอายชั่วเอง กลัวบาปเอง นี่เหล่านี้ไม่มีใครทำต้องผู้นั้นทำ แต่กระนั้นเองขณะที่บัญญัติในการให้อภัยตามสถานการณ์ คือมีการให้อภัยในเหตุการณ์นั้น ขณะนั้นผู้กระทำผิดแล้วสำนึกก็จะเกิดกุศลแรงมากขึ้นครับ คือมีเหตุให้น้อมใจไปทางกุศลได้แรงขึ้นมากขึ้น ก็เหมือนนั่งใกล้ครูบาอาจารย์กับนั่งในผับมันให้ผลต่างกันตามบัญญัติเหตุการณ์นี่หละครับ ฉะนั้น ไม่ว่าจะยกกรณีไหนก็ตามแต่นะครับ จิตเจตสิกของผู้นั้นย่อมเป็นไปตามเหตุปัจจัยของผู้นั้นเอง เมื่อจิตเจตสิกเป็นไปในชวนอันเป็นกุศล ก็ให้ผลเป็นกุศลวิบาก หากเป็นอกุศลก็ให้ผลเป็นอกุศลวิบาก และอยากเรียนตามตรงนะครับว่า คคห ๑๒ ตีความไม่ตรงนะครับคือใช้ได้ระดับหนึ่งแต่เพี้ยนไปในเหตุและผล อกุศลวิบากให้ผลเบาบางลงได้จริงแต่เหตุผลต้องอธิบายให้ตรงครับ ไม่งั้นเดี๋ยวเข้าใจผิดไปได้ ที่เบาบางได้ก็ด้วยเหตุของกุศลวิบาก(ตอนขอขมาของเจ้าตัวที่ทำผิดนี่หละมันให้ผลคั่นวาระเดิม)และมันไม่ได้หมดไปง่าย ๆถูกต้อง วิบากไหนให้ผลก็ให้ผลก็เท่านั้นครับ มีอีกอย่างหนึ่งที่อยากให้ทราบกันนะครับ ว่ากรรมจะไ่ม่มีวันหมดไป เพราะมันมีการกระทำกรรมใหม่ มีเจตนามาตลอด จนกว่าวิบากจะให้ผลไม่ได้(อนุปาทิเสสนิพพาน)นั่นหละ แต่มันมีวิบากนะครับ เป็นวิบากชนิดที่ให้ผลไม่ได้ จะเรียกโมฆะไปก็ไม่ผิดเหมือนไม้หวดลงแต่หวดไม่โดน ศรพุ่ตรงไปแต่วิ่งเร็วกว่าศรก็ไม่โดน คือพ้นวัฏฏะไปแล้ว หรือยาวไปมั๊ยครับ เอาหละใครขี้เกียจอ่านทั้งหมดอ่านสรุปตัวอย่างอันนี้ก็ได้ครับ สมมติปรามาสพระธรรม แล้วใครอโหสิตอบหน่อยครับ? ผู้ใดอดโทษให้ครับ กรรมที่กระทำ วิบากก็ไม่มีจบสิ้นเหรอครับเพราะไม่มีใครอดโทษให้ (ก็พระธรรมไม่ใช่จิตเจตสิกหรือสัตว์บุคคล) ฉะนั้นมันไม่เกี่ยวกันเลยครับว่าจะอดโทษให้หรือไม่ แต่ขึ้นกับจิตผู้นั้นนั่นเองจะละวางทิฏฐิและสำนึกได้ นี่หละคุณธรรมที่อาจเปลี่ยนวาระของวิบากจากหญิงเป็นชายดังตัวอย่างที่่่ คคห ๑๒ แหมใจอยากยกอนันตริยกรรมของพระเทวทัศในเรื่องสังฆเพศและการทำให้ห้อพระโลหิตนะครับแต่เกรงจะยาวไป เอาเป็นว่าง่าย ๆเลยครับ กรรมเวรหนะมันไม่ขึ้นอยู่กับใครว่าอยากให้เป็นอะไร แต่มันเ็ป็นไปตามเหตุปัจจัยครับผม จากคุณ : TheAcT เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 22:57:49

ความคิดเห็นที่ 14 จากเนื้อความ  ที่ 12 คือ "ถ้ามีการให้อภัยแล้ว ก็จริง แต่ผู้นั้น ก็ไม่หมดกรรม  นอกจากจะสำนึกผิด และขอขมา" ไม่ได้มีการแสดงว่า ต้องถูกให้อภัยแล้ว กรรมจึงหมดไป ข้อความว่า "พอพระเถระเอ่ยปากว่า “ฉันยกโทษให้” เท่านั้น เพศหญิงได้หายไป, เพศชายได้ปรากฏแล้ว. " นั้น มาจากเรื่องในคาถาธรรมบท   แต่เนื้อความจริง ๆ ก็คือ จะให้กรรมหมด  ต้องมีหิริและโอตตัปปะ ขอขมา หรือขอโทษ อย่างที่ชายคนนั้นได้ขอโทษพระเถระ  กรรมจึงสลายไปได้  ลำพังการให้อภัย ไม่ทำให้กรรมสิ้นไปได้ เนื้่อความเราก็เป็นเนื้อความเดียวกัน เห็นอย่างเดียวกัน ต้องการอธิบายแบบเดียวกันกับคุณ #13 แต่เราอาจจะแสดงข้อความกำกวมไป ต้องขออภัยทุกท่้านด้วย แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 55 14:34:48 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 14:33:13