ความคิดเห็นที่ 1 กรรมของโสไรยบุตร จากชายกลายเป็นหญิง โสไรยบุตร เป็นบุตรเศรษฐีในโสไรยนครซึ่งเป็นเมืองเล็กๆ ใกล้กรุงสาวัตถี เขามีภริยา และมีบุตรชายแล้ว ๒ คน วัน หนึ่ง โสไรยบุตรนั่งยานออกไปอาบน้ำนอกนครกับบริวาร ระหว่างทางเห็นพระมหากัจจายนเถระกำลังบิณฑบาตอยู่ พระเถระรูปนี้มีรูปสวย มีผิวพรรณวรรณะงดงามดังทองคำ โสไรยบุตรเห็นพระเถระแล้วเผลอใจคิดไปว่า “สวยจริงหนอ พระเถระรูปนี้น่าจะได้เป็นภริยาของเรา” ด้วยจิตอันเป็นอกุศลต่อพระเถระขีณาสพผู้ล่วงอาสวะแล้ว เพศชายของโสไรยบุตรจึงหายไป กลับกลายเป็นเพศหญิงมาแทนที่ โสไรยบุตรกลับกลายเป็นโสไรยธิดา เป็นกุลธิดารูปงาม ด้วยความตกใจและความอายเธอจึงลงจากยานแอบหนีไป คนรู้จักแม้มองเห็นก็จำไม่ได้ว่ากุลธิดานี้คือโสไรยบุตร โสไรยธิดาลงจาก ยานแล้วไม่รู้ว่าจะไปทางไหน เธอจึงเดินตามขบวนเกวียนสินค้าขบวนหนึ่งไป เมื่อเดินจนเมื่อย เธอจึงถอดแหวนให้ และขอนั่งไปบนเกวียน ขบวนเกวียนนั้น เดินทางถึงตักกศิลา แคว้นคันธาระ นายเกวียนคิดว่าบุตรเศรษฐีในกรุงตักกศิลายังไม่มีภริยา กุลธิดาผู้นี้มีรูปงามสมกัน เขาจึงพาโสไรยธิดาไปพบบุตรเศรษฐีหวังได้รางวัล บุตรเศรษฐีเห็นนางแล้วหลงรัก รับนางเป็นภริยา โสไรยธิดาจึงได้เป็นภริยา ของบุตรเศรษฐีกรุงตักกศิลา ต่อมาเธอก็ตั้งครรภ์ และมีบุตรกับสามี ๒ คน ตอนนี้เธอจึงมีบุตรแล้ว ๔ คน บุตร ๒ คนแรกมีเธอเป็นบิดาอยู่ที่โสไรยนคร ส่วนบุตรอีก ๒ คนมีเธอเป็นมารดาอยู่ร่วมกันที่ตักกศิลา (ต่อมาโสไรยธิดาธิดาได้ขอขมาพระเถระจึงได้กลับเพศเป็นชาย ออกบวช และสำเร็จเป็นพระอรหันต์) จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:06:15

ความคิดเห็นที่ 2 กรรมของอุคคเสน จากบุตรเศรษฐีเป็นนักแสดงกายกรรม ใน อดีตกาลครั้งพุทธกาลของพระกัสสปทศพล ชนจำนวนมากช่วยกันสร้างเจดีย์บูชาพระบรมศาสดา ในครั้งนั้นมีสองสามีภรรยามีจิตศรัทธาขนของกินของใช้บรรทุกยานเดินทางไปร่วม งานก่อสร้างพระเจดีย์ ระหว่างทางพบพระเถระองค์หนึ่งกำลังบิณฑบาตอยู่ ภรรยาเห็นพระเถระจึงบอกสามีว่าของกินในยานเรามีจำนวนมาก นายจงนำบาตรของพระคุณเจ้ามาเพื่อถวายภิกษาเถิด เมื่อสามีรับบาตรมาแล้ว ภรรยาก็ใส่บาตรนั้นจนเต็ม ให้สามีนำกลับไปถวายพระเถระ เสร็จแล้วภรรยาได้กล่าวคำปรารถนาว่า ท่านเจ้าข้า ด้วยผลบุญที่ดิฉันและสามีได้ถวายภิกษาแก่ท่านนี้ ขอให้ดิฉันทั้งสองได้เห็นธรรมอันท่านได้เห็นแล้วด้วยเถิด พระเถระตรวจดูความปรารถนานั้นเห็นว่าจะสำเร็จสมความปรารถนาในพุทธกาลถัดไป ท่านจึงทำอาการยิ้ม ภรรยาเห็นพระเถระยิ้มจึงพูดกับสามีว่า ดูสินาย พระคุณเจ้าของเราท่านยิ้มเหมือนเด็กนักฟ้อนเลย สามีเห็นดีเห็นงามตามภรรยาตอบว่า จริงสิ แม้ คำพูดนี้จะไม่ได้มีเจตนาลบหลู่ แต่ก็เป็นกรรมที่ทำกับพระเถระขีณาสพ ในพุทธกาลปัจจุบันภรรยาผู้นั้นจึงเกิดมาเป็นหญิงนักฟ้อน ส่วนสามีได้เกิดมาเป็นบุตรเศรษฐีในนครราชคฤห์ชื่อว่า อุคคเสน แต่เพราะเห็นดีเห็นงามไปกับภรรยาด้วยเขาจึงมีกรรมต้องออกจากเรือนเศรษฐีไป เร่ร่อนอยู่ในคณะมหรสพกับหญิงผู้เป็นภรรยา (ภายหลังทั้งสองสำเร็จเป็นพระอรหันต์) จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:08:47

ความคิดเห็นที่ 3 กรรมของพระจูฬปันถก ภิกษุปัญญาทึบ จูฬ ปันถกเป็นหลานชายราชคฤห์เศรษฐี พี่ชายชื่อมหาปันถกซึ่งออกบวชและสำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้วมาชวนให้ออกบวช ด้วย จูฬปันถกจึงออกบวชในสำนักของพระพี่ชาย แต่ด้วยกรรม เก่าเมื่อครั้งบวชเป็นภิกษุในพุทธกาลก่อน เคยพูดเยาะเย้ยภิกษุรูปหนึ่งว่าปัญญาทึบ แม้จะมีวาสนาบารมีจากการบวชมาแล้ว แต่กรรมเก่านั้นได้ส่งผลให้พระจูฬปันถกมีปัญญาทึบมาก พระพี่ชายให้ท่องคาถาแค่ ๔ บาท ใช้เวลาท่อง ๔ เดือนยังท่องไม่ได้ จนถูกพระพี่ชายไล่ให้สึกไปยืนร้องไห้อยู่ที่ซุ้มประตูวิหาร (สุดท้ายได้อุบายธรรมโดยตรงจากพระบรมศาสดา สำเร็จเป็นพระอรหันต์ เป็นผู้มีฤทธิ์มาก และมีปัญญามาก) จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:11:30

ความคิดเห็นที่ 4 กรรมของวัสสการพราหมณ์ เกิดเป็นลิง วัส สการพราหมณ์เป็นมหาอำมาตย์แห่งแคว้นมคธ เป็นคนมีปัญญามากกว่าอำมาตย์อื่นจึงเป็นที่ไว้วางพระทัยของพระเจ้าอชาตศัตรู ได้รับมอบหมายให้ไปเฝ้าทูลถามราชกิจจากพระบรมศาสดาบ่อยๆ แต่วัสสการพราหมณ์เป็นคนนอกศาสนา แม้จะไปเฝ้าพระศาสดาบ่อยครั้ง แต่ก็ไปเพราะพระบัญชาของพระเจ้าอชาตศัตรู ไม่ได้ไปเพราะนับถือพระรัตนตรัย วัน หนึ่งวัสสการพราหมณ์เห็นพระมหากัจจายนะเถระลงมาจากเขาคิชฌกูฏิ ด้วยความคะนองปากจึงเอ่ยวาจาเปรียบพระกัจจายนะเถระว่าคล้ายลิง พระพุทธองค์ตรัสเตือนว่า การพูดปรามาสพระอรหันต์ขีณาสพผู้พ้นอาสวะแล้วเป็นกรรมหนัก กรรมนี้จะทำให้วัสสการพราหมณ์ต้องไปเกิดเป็นลิงอยู่ในสวนภายในวัดเวฬุวัน ต้องขอขมาโทษจากพระเถระจึงจะพ้นจากกรรมนี้ได้ วัส สการพราหมณ์ฟังแล้วไม่ได้ทำตาม แต่ก็ครั่นคร้ามว่าคำของพระศาสดาไม่เคยคลาดเคลื่อน เขาจึงเร่งปลูกไม้ผลสารพัดชนิดภายในวัดเวฬุวัน และว่าจ้างคนมาดูแลสวนเป็นอย่างดี หวังเพียงว่าเมื่อต้องไปเกิดเป็นลิงเขาจะได้มีผลไม้กิน เมื่อทำกาละแล้ว วัสสการพราหมณ์ก็ได้ไปเกิดเป็นลิงอยู่ในสวนภายในเวฬุวันวิหารสมดังพุทธดำรัส เวลาใครเอ่ยชื่อเรียกวัสสการพราหมณ์ ลิงตัวนี้ก็จะเข้ามายืนใกล้ๆ ด้วยความเข้าใจ จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:14:36

ความคิดเห็นที่ 5 กรรมของปัญจปาปี ผู้หญิง ๕ บาป อดีตกาล ครั้งสิ้นพุทธกาลจากพระพุทธเจ้าองค์ก่อนไปแล้ว มีหญิงยากไร้คนหนึ่งอาศัยในนครพาราณสี วันหนึ่งขณะที่เธอกำลังนั่งขยำดินเหนียวเพื่อใช้ทาฝาเรือนอยู่ ก็มีพระปัจเจกพุทธเจ้าองค์หนึ่งเที่ยวบิณฑบาตหาดินเหนียวเนื้อดีเพื่อจะนำไป ทาเงื้อมฝาที่อยู่อาศัยของท่านที่ชำรุด มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า หญิงยากไร้นั้นรู้สึกโกรธ เธอทำหน้าบึ้ง มองค้อน และทำปากหมุบหมิบพูดประชดประชันพระปัจเจกพุทธเจ้าว่า เช้าก็บิณฑบาตอาหาร พอสายยังมาบิณฑบาตดินเหนียวอีก พระปัจเจกพุทธเจ้าประสงค์จะโปรดหญิงยากไร้นั้น ท่านจึงยืนสงบนิ่งอยู่ ครั้นหญิงยากไร้เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้าสงบนิ่งอยู่ในอาการสำรวมเช่นนั้น ความรู้สึกโกรธก็หายไป กลับมีจิตเลื่อมใส เธอจึงยกดินเหนียวก้อนใหญ่ใส่ลงในบาตร เมื่อถึงกาลกิริยาแล้ว หญิงยากไร้นั้นได้ไปเกิดเป็นธิดาของหญิงทุคตะ ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ประตูนอกเมืองพาราณสีนั้นเอง และด้วย วิบากกรรมที่เธอทำกิริยาไม่งามต่อพระปัจเจกพุทธเจ้า ร่างกายของเธอจึงผิดปกติ ๕ อย่าง คือ มือ เท้า ปาก ตา และจมูก เป็นหญิงอัปลักษณ์ ใครเห็นใครเมิน ใครมองก็รังเกียจ บางคนแค่เห็นหน้าก็จะอาเจียน ชาวบ้านเรียกเธอว่า ปัญจปาปี หรือหญิง ๕ บาป แต่เพราะกุศลกรรมที่ใส่บาตรด้วยดินเหนียว ผิวกายของนางจึงอ่อนนุ่มมาก ใครได้สัมผัสนางเป็นต้องหลงรักทุกคน ต่อมานางจึงได้เป็นราชินีถึงสองนคร มีสามีทีเดียวถึงสองคน จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:17:04

ความคิดเห็นที่ 6 พลั้งปากปรามาสแล้วขอขมา ยังไม่พ้นกรรม หลัง การดับขันธปรินิพพานของพระกัสสปะสัมมาสัมพุทธเจ้า ชาวพุทธต่างพร้อมใจกันเป็นสมานฉันท์ว่า จะสร้างมหาเจดีย์บรรจุพระบรมสารีริกธาตุของพระพุทธองค์ เพื่อให้มนุษย์ และเทวาทั้งหลายได้มาสักการะบูชา ในสมัยนั้นพระอรหันต์เถระรูปหนึ่ง เห็นว่าหน้ามุขทางด้านทิศเหนือของพระเจดีย์ยังก่อสร้างไม่เสร็จ เพราะยังขาดทองคำอยู่เป็นจำนวนมาก ท่านจึงทำหน้าที่ผู้นำบุญไปโปรดญาติโยมตามหมู่บ้านต่างๆ เพื่อประกาศข่าวบุญนี้ ซึ่งมีสาธุชนร่วมบริจาคทองคำมามากบ้างน้อยบ้าง ไม่มีผู้ใดที่ไม่มีส่วนร่วมในบุญครั้งนี้ เพราะผู้คนในสมัยนั้นรักการให้ทานมาก พระเถระได้เดินทางมาถึงบ้านของช่างทองผู้หนึ่งเพื่อบอกข่าวบุญนี้ ขณะนั้นเองช่าง ทองกำลังทะเลาะกับภรรยา จึงได้พูดกับภรรยาด้วยอารมณ์โกรธเคืองว่า “ เธอจงโยนพระศาสดาของเธอลงน้ำไปเสีย ” แม้ภรรยากำลังทะเลาะกับสามี เนื่องจากเป็นคนรู้จักบาปบุญคุณโทษ จึงให้สติสามีว่า “ พี่ทำกรรมหนักแล้ว พี่โกรธฉันก็ควรด่าฉันสิ แต่พี่ไปว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอย่างนั้น มันเป็นบาปหนักนะ ” ช่างทองฟังดังนั้นก็ได้สติ เกิดความสลดใจ เขาขอให้พระเถระยกโทษให้ พระเถระกล่าวว่า “ ท่านไม่ได้ล่วงเกินเราหรอก แต่ท่านล่วงเกินพระบรมศาสดา ท่านจงขอขมาต่อพระองค์เถิด ” ช่างทองถามพระเถระว่า “ พระคุณเจ้าผู้เจริญ จะ ให้กระผมทำอย่างไรดี จึงจะให้พระศาสดาอดโทษให้ ” พระเถระจึงบอกให้ช่างทองทำหม้อดอกไม้ทองคำสามหม้อ นำไปไว้ภายในที่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ และให้ขอขมาโทษที่ได้กล่าวล่วงเกินพระบรมศาสดาต่อหน้าพระมหาเจดีย์ ช่าง ทองทำตามคำแนะนำของพระเถระ ได้ชักชวนลูกชายคนโตให้มาช่วยกันทำ แต่ได้รับการปฏิเสธว่า “ พ่อเป็นคนว่าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผมไม่เกี่ยว เพราะฉะนั้น พ่อทำคนเดียวเถอะ ” เขาจึงชวนลูกชายคนกลาง ก็ได้รับการปฏิเสธอีกเช่นกัน แต่เมื่อชวนลูกชายคนเล็ก ลูกคนเล็กกลับคิดว่า “ ธรรมดา กิจธุระของพ่อ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ย่อมเป็นภาระของลูกด้วย เพราะภารกิจของพ่อคือหน้าที่ของลูก ” ดังนั้น ลูกคนเล็กจึงช่วยพ่อทำหม้อดอกไม้ทองคำจนสำเร็จ และนำไปบูชาพระเจดีย์ ด้วย ผลกรรมที่ช่างทองได้กล่าวร้ายต่อพระบรมศาสดาผู้บริสุทธิ์บริบูรณ์ แม้จะขอขมาและตาม เศษกรรมก็ยังตามส่งผลให้ช่างทองเมื่อเกิดมา ต้องถูกลอยนํ้าถึง ๗ ชาติ จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:18:50

ความคิดเห็นที่ 7 แค่นึกปรามาส ตกนรกแล้วเป็นโรคร้ายซ้ำสอง สมัย หนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน กลันทกนิวาปสถาน ใกล้พระนครราชคฤห์ ก็สมัยนั้นแล ในพระนครราชคฤห์ มีบุรุษเป็น โรคเรื้อนชื่อว่าสุปปพุทธะ เป็นมนุษย์ขัดสน กำพร้า ยากไร้ ก็สมัย นั้นแล พระผู้มีพระภาคแวดล้อมไปด้วยบริษัทหมู่ใหญ่ ประทับนั่งแสดงธรรมอยู่ สุปปพุทธกุฏฐิได้เห็นหมู่มหาชนประชุมกันแต่ที่ไกลเทียว ครั้นแล้วได้มีความดำริ ว่าหมู่มหาชนจะแบ่งของควรเคี้ยว หรือของควรบริโภคอะไรๆ ให้ในที่นี้แน่แท้ ไฉนหนอ เราพึงเข้าไปหาหมู่มหาชน เราพึงได้ของควรเคี้ยวหรือควรบริโภคใน หมู่มหาชนนี้เป็นแน่ ลำดับนั้นแล สุปปพุทธกุฏฐิได้เข้าไปหาหมู่มหาชนนั้นแล้ว ได้เห็นพระผู้มีพระภาคแวดล้อมด้วยบริษัทหมู่ใหญ่ ประทับนั่งแสดงธรรมอยู่ ครั้นแล้วได้มีความดำริว่า หมู่มหาชนคงไม่แบ่งของควรเคี้ยวหรือของควรบริโภค อะไรๆ ให้ในที่นี้ พระสมณะโคดมนี้ทรงแสดงธรรมอยู่ในบริษัท ถ้ากระไร แม้ เราก็พึงฟังธรรม เขานั่งอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งในบริษัทนั้นเอง ด้วยคิดว่า แม้เราก็จักฟังธรรม ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงกำหนดใจของบริษัททุก หมู่เหล่าด้วยพระทัยแล้ว ได้ทรงกระทำไว้ในพระทัยว่า ในบริษัทนี้ ใครหนอ แลควรจะรู้แจ้งธรรม พระผู้มีพระภาคได้ทรงเห็นสุปปพุทธกุฏฐินั่งอยู่ในบริษัทนั้น ครั้นแล้วได้ทรงพระดำริว่า ในบริษัทนี้ บุรุษนี้แลควรจะรู้แจ้งธรรม พระองค์ ทรงปรารภสุปปพุทธกุฏฐิตรัสอนุปุพพิกถาคือ ทานกถา ศีลกถา สัคคกถา โทษแห่งกามอันต่ำทรามเศร้าหมอง และทรงประกาศอานิสงส์ในเนกขัมมะ เมื่อใด พระผู้มีพระภาคได้ทรงทราบว่าสุปปพุทธกุฏฐิมีจิตควร อ่อน ปราศจากนิวรณ์ เฟื่องฟู ผ่องใส เมื่อนั้น พระองค์ทรงประกาศพระธรรมเทศนาที่พระพุทธเจ้า ทั้งหลายทรงยกขึ้นแสดงด้วยพระองค์เอง คือทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ธรรมจักษุปราศจากธุลี ปราศจากมลทิน ได้เกิดขึ้นแก่สุปปพุทธกุฏฐิในที่นั่งนั้นแลว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งมวลล้วนมีความดับเป็นธรรมดา เหมือนผ้าที่สะอาดปราศจากมลทิน ควรรับน้ำย้อมด้วยดีฉะนั้น ฯ ลำดับนั้นแล สุปปพุทธกุฏฐิมีธรรมอันเห็นแล้ว มีธรรมอันบรรลุ แล้ว มีธรรมอันรู้แจ้งแล้ว มีธรรมอันหยั่งถึงแล้ว ข้ามความสงสัยได้แล้ว ปราศจากความเคลือบแคลง บรรลุถึงความเป็นผู้แกล้วกล้า ไม่เชื่อต่อผู้อื่นใน ศาสนาของพระศาสดา ลุกจากอาสนะ เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวาย บังคมแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก พระผู้มีพระภาคทรงประกาศโดยอเนกปริยาย เปรียบเหมือนหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด บอกทางแก่คนหลงทาง หรือตาม ประทีปไว้ในที่มืดด้วยหวังว่า ผู้มีจักษุจักเห็นรูปได้ ฉะนั้น ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์นี้ ขอถึงพระผู้มีพระภาคกับทั้งพระธรรมและพระภิกษุสงฆ์ว่าเป็นสรณะ ขอพระผู้มีพระภาคโปรดทรงจำข้าพระองค์ว่าเป็นอุบาสกผู้ถึงสรณะตลอดชีวิต ตั้งแต่ วันนี้เป็นต้นไป ฯ ลำดับนั้นแล สุปปพุทธกุฏฐิอันพระผู้มีพระภาคทรงชี้แจงให้เห็นแจ้ง ให้สมาทาน อาจหาญ ร่าเริง ด้วยธรรมีกถา ชื่นชมยินดีพระภาษิตของพระผู้มีพระภาค ลุกจากอาสนะถวายบังคมพระผู้มีพระภาค กระทำประทักษิณแล้วหลีกไป ครั้งนั้นแล แม่โคลูกอ่อนชนสุปปพุทธกุฏฐิผู้หลีกไปไม่นานให้ล้มลง ปลงเสีย จากชีวิต ลำดับนั้นแล ภิกษุมากด้วยกันเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้วได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สุปปพุทธกุฏฐิอันพระผู้มีพระภาคทรงชี้แจงให้เห็นแจ้ง ให้ สมาทาน อาจหาญ ร่าเริง ด้วยธรรมีกถาแล้ว กระทำกาละ คติของเขาเป็น อย่างไร ภพหน้าของเขาเป็นอย่างไร พระเจ้าข้า พระผู้มีพระภาคทรงพยากรณ์ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย สุปปพุทธกุฏฐิเป็นบัณฑิต ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม และ ไม่เบียดเบียนเราให้ลำบากเพราะธรรมเป็นเหตุ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สุปปพุทธกุฏฐิ เป็นพระโสดาบัน เพราะความสิ้นไปแห่งสังโยชน์ทั้งสาม มีความไม่ตกต่ำเป็น ธรรมดา เป็นผู้เที่ยงที่จะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ฯ เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว ภิกษุรูปหนึ่งได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ อะไรหนอแลเป็นเหตุเป็นปัจจัยเครื่องให้ สุปปพุทธกุฏฐิเป็นมนุษย์ขัดสน กำพร้า ยากไร้ พระผู้มีพระภาคทรงพยากรณ์ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีแล้ว สุปปพุทธกุฏฐิเป็นเศรษฐี บุตรอยู่ในกรุงราชคฤห์นี้แล เขาออกไปยังภูมิเป็นที่เล่นในสวน ได้เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้า นามว่าตครสิขีกำลังเที่ยวบิณฑบาตไปในพระนคร ครั้นแล้วเขาดำริว่า ใครนี่ เป็นโรคเรื้อนเที่ยวไปอยู่ เขาถ่มน้ำลายแล้วหลีกไปข้างเบื้องซ้าย เขาหมกไหม้อยู่ในนรกสิ้นปีเป็นอันมาก สิ้นร้อยปี สิ้นพันปี สิ้นแสนปีเป็นอันมาก เพราะ ผลแห่งกรรมนั้นยังเหลืออยู่ เขาจึงได้เป็นมนุษย์ขัดสน กำพร้า ยากไร้ อยู่ใน กรุงราชคฤห์นี้แล เขาอาศัยธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศแล้ว สมาทานศรัทธา ศีล สุตะ จาคะ ปัญญา ครั้นอาศัยธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศแล้วสมาทาน ศรัทธา ศีล สุตะ จาคะ ปัญญา เมื่อตายไป เขาเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ เป็น ผู้เข้าถึงความเป็นสหายของเหล่าเทวดาชั้นดาวดึงส์ เขาย่อมไพโรจน์ล่วงเทวดา เหล่าอื่นในชั้นดาวดึงส์นั้นด้วยวรรณะและด้วยยศ ฯ ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงทราบเนื้อความนี้แล้ว ได้ทรงเปล่ง อุทานนี้ในเวลานั้นว่า บุรุษผู้เป็นบัณฑิต พึงละเว้นบาปทั้งหลายในสัตว์โลก เหมือน บุรุษผู้มีจักษุ เมื่อทางอื่นที่จะก้าวไปมีอยู่ ย่อมหลีกที่อันไม่ ราบเรียบเสียฉะนั้น ฯ จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:20:58

ความคิดเห็นที่ 8 พุทธศาสนสุภาษิต หมวดวาจา 1 คนมีปัญญา แม้มีปัญหา และถูกผูกมัดอยู่ พอพูดในเรื่องใดก็หลุดได้ในเรื่องนั้น 2 วาจาเช่นเดียวกับใจ 3 ไม่ควรเปล่งวาจาที่ชั่วเลย 4 คนพาลที่ยังไม่ถูกผูกมัด แต่พอพูดในเรื่องใด ก็ถูกผูกมัดในเรื่องนั้น 5 คนกล่าววาจาชั่วย่อมเดือดร้อน 6 ควรกล่าวแต่วาจาที่น่าพอใจ 7 คนโกรธมีวาจาหยาบ 8 คำสัตย์แลเป็นวาจาที่ไม่ตาย 9 คนพูดไม่จริง ย่อมเข้าถึงนรก 10 ควรเปล่งวาจางาม 11 ควรเปล่งวาจาไพเราะ ที่มีประโยชน์ 12 พูดดี เป็นมงคลอย่างสูงสุด 13 พูดอย่างใด ควรทำอย่างนั้น 14 ควรกล่าวแต่วาจาที่ไม่ยังตนให้เดือดร้อน 15 ในกาลไหนๆ ก็ไม่ควรกล่าววาจาไม่น่าพอใจ 16 เปล่งวาจางามยังประโยชน์ให้สำเร็จ 17 ระมัดระวังวาจา เป็นความดี 18 ความบริสุทธิ์พึงรู้ได้ด้วยถ้อยคำ 19 วาจาสุภาษิต ย่อมมีผลแก่ผู้ปฎิบัติ เหมือนดังดอกไม้งาม ที่มีทั้งสีสวย และกลิ่นอันหอม 20 คนเกิดมาชื่อว่ามีขวานเกิดติดปากมาด้วย สำหรับให้คนพาลใช้ฟันตนเอง ในเวลาพูดคำชั่ว 21 ไม่ควรพูดจนเกินกาล ไม่ควรนิ่งเสมอไป ควรกล่าววาจาที่ไม่ฟั่นเฝือ ควรกล่าวให้พอดีๆ เมื่อถึงเวลา 22 คนใดเมื่อถูกอ้างเป็นพยาน เบิกความเท็จ เพราะตนก็ด ีเพราะผู้อื่นก็ดี เพราะทรัพย์ก็ดี พึงรู้ว่าผู้นั้นเป็นคนเลว 23 พึงเปล่งวาจางามเท่านั้น ไม่พึงเปล่งวาจาชั่วเลย การเปล่งวาจางามยังประโยชน์ให้สำเร็จ คนเปล่งวาจาชั่วย่อมเดือดร้อน 24 คำสัตย์แลเป็นวาจาไม่ตาย นั่นเป็นธรรมเก่า สัตบุรุษ ทั้งหลายเป็นผู้ตั้งมั่นในคำสัตย์ที่เป็นอรรถ และเป็นธรรม 25 ไม่ควรพูดจนเกินกาล ไม่ควรนิ่งเสมอไป เมื่อถึงเวลาควรพูดพอประมาณ ไม่ฟั่นเฝือ 26 คนเขลา เมื่อกล่าวในเรื่องใดไม่ถูกผูก ก็ติดในเรื่องนั่น คนฉลาด เมื่อกล่าวในเรื่องใด แม้ถูกผูก ก็หลุดในเรื่องนั่น 27 ผู้ใดไม่โกรธ ไม่สะดุ้ง ไม่โอ้อวด ไม่รำคาญ พูดด้วยปัญญา ไม่ฟุ้งซ่าน ผู้นั้นแลชื่อว่าเป็นมุนี มีวาจาสำรวมแล้ว 28 ควรกล่าววาจาที่น่ารักอันผู้ฟังยินดีเท่านั้น เพราะคนดีไม่นำพาคำชั่วของผู้อื่น คนดีจะกล่าวแต่คำไพเราะ 29 บุคคลพึงกล่าววาจา ที่ไม่เป็นเหตุยังตนให้เดือดร้อน และไม่เป็นเหตุเบียดเบียนผู้อื่น วาจานั้นแล เป็นสุภาษิต 30 ถ้ามีวาจาที่ประกอบด้วยข้อความแม้ตั้งพัน ซึ่งไม่เป็นประโยชน์แล้ว ข้อความที่เป็นประโยชน์เพียงบทเดียว ที่ฟังแล้วสงบระงับได้     ย่อมประเสริฐกว่า 31 จะทำสิ่งใดพึงพูดสิ่งนั้น สิ่งใดไม่ทำไม่พึงพูดถึง บัณฑิตย่อมจะหมายเอาได้ว่า คนไม่ทำดีแต่พูด 32 บุคคลทำสิ่งใดควรพูดสิ่งนั้น ไม่ทำสิ่งใดไม่ควรพูดสิ่งนั้น บัณฑิตย่อมกำหนดรู้คนที่ไม่ทำ ได้แต่พูด 33 พระพุทธเจ้าตรัสพระวาจาใด ย่อมเป็นคำปลอดภัย เพื่อบรรลุพระนิพพาน และเพื่อทำที่สุดแห่งทุกข์ พระวาจานั้นแลเป็นสูงสุดแห่งวาจาทั้งหลาย 34 ผู้ใดสรรเสริญคนควรติ หรือติคนที่ควรสรรเสริญ ผู้นั้นย่อมเก็บโทษของตนไว้ด้วยปาก เขาไม่ได้สุขเพราะโทษแห่งปากนั้น 35 ผู้มีภูมิปัญญาย่อมไม่พูดพล่อยๆ เพราะเหตุแห่งคนอื่นหรือตนเอง ผู้นั้นย่อมมีผู้บูชา ในท่ามกลางชุมชน ภายหลังเขาย่อมไปสู่สุคติ 36 ผู้ใด พึงกล่าวถ้อยคำอันไม่เป็นเหตุให้ใครๆ ขัดใจ ไม่หยาบคาย เป็นเครื่องให้รู้ความได้และเป็นคำจริง  เราเรียกผู้นั้นว่าเป็นพราหมณ์ จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:24:08

ความคิดเห็นที่ 9 ในพันทิปนี้ กรรมชั่วทำได้ง่ายเหลือเกิน จากคุณ : kiarati เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:43:11

ความคิดเห็นที่ 10 การพิมพ์ หรรือโพสกระทู้ถือเป็นกล่าววาจาด้วยหรือปล่าวครับ เพราะดูเหมือนห้องนี้ จะร้อนแรงสูสีห้องศุภฯเลยทีเดียว ทั้ง ๆที่หลายท่านเป็นนักปฏิบัติธรรม จากคุณ : เสียงเหน่อ เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 20:30:14

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณครับ จากคุณ : ดำดง เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 20:38:46

ความคิดเห็นที่ 12 พระอาจารย์ ชยสาโร สอนได้ดีครับ ^^ จากคุณ : powerinvincible เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 21:14:39

ความคิดเห็นที่ 13 เตือนสติได้เป็นอย่างดี  ขอบคุณครับ จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 23:07:53

ความคิดเห็นที่ 14 โมทนาสาธุ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 00:28:27

ความคิดเห็นที่ 15 ขอร่วมโมทนาสาธุครับ และขอพิมพ์เก็บไว้อ่านเตือนสติด้วยครับ จากคุณ : niwatpuniw เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 07:16:36

ความคิดเห็นที่ 16 การเขียนลงกระดาษ  พิมพ์  แสดงลักษณะท่าทางที่ไม่ออกสียง ถือเป็นส่วนหนึ่งของการกล่าววาจาด้วย  และเมื่อใดที่เขียน แสดงท่าทาง เพื่อสื่อสารในการโกหก  ก็ถือว่าเป็นการกล่าวมุสาด้วย  เพราะฉะนั้น การกล่าวส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจ้อ  เป็นส่วนหนึ่งที่แสดงออก ได้หลายทาง  แต่อย่างไรเสีย  ไม่ว่าจะพูดกล่าววาจาทางใด   ต้องสำเร็จทางใจก่อนเสมอ  เพราะฉะนั้น  การเริ่มแห่งอกุศล และทุจริต  เริ่มผิดตั้งแต่ทางมโนทวาร  ผลที่ได้รับมีเจตนา  คือกรรม รองรับไว้เสมอ   และบางครั้งในห้องศาสนานี้  ก็ใช่จะเป็นที่รวมแต่ปุถุชน ฆาราวาส  ผู้ทุศีล ไปซะทั้งหมด เพราะอย่างไรเสียในสังคมนี้  ใครๆก็เข้ามาเปิดอ่าน ร่ามติดตามชาวพุทธในสังคมเราได้เสมอ  แล้วถ้าเมื่อใด  ใครก็ตาม ได้ล่วงวาจากับผู้มีศีล  พระอริยะ  โดยไม่รู้ตัว  ชาตินี้ก็ยากจะแก้ไข น่าเสียดายที่อุตส่าห์ท่องคัมภีร์  นั่งปฏิบัติธรรมมานาน  แต่เมื่อเจอสภาวะธรรมจริง กลับสอบตก  ท่านผู้มีศีลทั้งหลาย  ผู้อยากจะเจริญในศีล  ผู้กำลังพยายามในศีล ขอให้พยายามให้มาก  อย่าดูถูกนักปฏิบัติด้วยกัน  เพราะในโลกนี้อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ ขอให้นับถือกันโดยธรรม  และจงระมัดระวังวาจาให้มาก  เพราะโทษก็เคยมีตัวอย่างให้ดู ดั่งข้างบนที่เห็น  แต่ละท่านไม่ใช่ระดับล่าง  เป็นหนึ่งในพุทธกาล บรรลุพระอรหันต์ กันทั้งนั้น  ที่ท่านล่วงวาจาก็เพราะประมาท  คิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่เท่าไหร่ เพราะใช้สายตา  ให้สมมุติทางโลกประเมิน  ยังมีตัวอย่างบางเรื่อง เช่น เคาะหัวเณร  บรรลุพระอรหันต์ อายุ 7 ขวบ  จนพระพุทธเจ้าต้องเตือนว่า   ที่พวกท่านเดินผ่านมา  ได้พบเห็นพระเถระบ้างไหม  จึงได้ทราบว่า เณรนั้น เป็นผู้ที่ใครล่วงเกินไม่ได้  ถึงแม้ในห้องนี้ถ้าใครจะเชื่อจริงๆ   ตามความคิดความเห็นของตนเองว่า  ปราศจากพระอริยะโดยสิ้นเชิง แต่ก็น่าจะเชื่อได้ว่าห้องนี้ไม่น่าจะปราศจากผู้มีศีล  แม้จะเป็นบางวัน  บางขณะ การล่วงเกินผู้ที่มีคุณธรรมมากกว่าตนเวลาใด  เมื่อนั้นทุคติ  ความเศร้าหมอง และ  การปิดหนทางสู่นิพพานของตนก็มีอันหวังได้   เจริญในธรรมคะ   ขอบคุณ อนุโมทนา กับ จขกท.  ที่ทำให้ได้ระลึกถึงการประมาทในการกล่าว  วาจา คะ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 09:16:45

ความคิดเห็นที่ 17 อนุโมทนาครับ กรรมที่ทำกับพระอริยเจ้า ให้คุณมาก ให้โทษมาก จากคุณ : ฮิมาวาริซซัง เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 09:44:58

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าใกล้ตัวที่สุด ชัดเจนที่สุด เคยมีคน (จริงๆ อาจจะไม่ใช่)      กล่าวถึง หลวงตามหาบัวในทางไม่ดี...      ผมว่างานนี้ แค่คิด...........................ก็สยองแทน แล้ว ?? จากคุณ : studiowork เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 10:40:04

ความคิดเห็นที่ 19 อนุโมทนา ค่ะ จากคุณ : Meyuree เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 12:30:43

ความคิดเห็นที่ 20 ขออนุโมทนานะคะ น่าอ่านทั้งนั้นเลยค่ะ จากคุณ : หมูห้อย เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 13:32:53

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณค่ะ มีเรื่องสอบถามค่ะ ว่าตอนนี้แฟนท่านบวชอยู่ค่ะ คบกันได้ไม่นาน เลยยังเป็นห่วง ยังนึกถึงเหมือนเดิมค่ะ แต่ไม่ได้ไ่หาหรือพูดคุยด้วยเลย เพราะรู้ว่าเค้าตั้งใจมากค่ะ หนูก็พยายามสวดมนต์ นั่งสมาธิบ้าง แต่ไม่ทุกวันค่ะ เวลาอาราธนาศีล อยากให้หลวงพี่ด้วย ไม่ทราบว่าต้องกล่าวอย่างไรตอนไหนค่ะ อยากอนุโมทนาให้หลวงพี่และให้เค้าไม่ต้่องเป็นห่วงหรือเป็นกังวลค่ะ แล้วเวลาที่นึกถึงจะบาปหรือเปล่าคะ นึกถึงด้วยความเป็นห่วงและปรารถนาดีค่ะ ไม่เคยคิดอกุศล แต่ห้ามความคิดไม่ได้จริงๆค่ะ ถ้าเราอยากทำบุญ ถวายสังฆทาน ไปถวายวัดนั้นไม่สมควรใช่มั้ยค่ะ จากคุณ : SWEET LASSI เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 00:35:58

ความคิดเห็นที่ 22 การพิมพ์ในพันทิบนี่คนอ่านเป็นล้าน ๆ น่ากลัวจริง ๆ อย่าประมาทดีกว่า ถ้าเผยความไม่ดี ก็ล้านเท่า   ถ้าพูดในสิ่งดีความดีก็เผยแพร่เป็นล้าน ๆ เท่า เช่นกันผลบุญก็มหาศาล และพระพุทธเจ้าทรงตรัสสรรเสริญ ธรรมทานว่าเลิศกว่าทานทั้งปวง   ในเรื่องธรรมะที่ผมสื่อให้คนอ่าน จะบอกว่าเป็นความเห็น ส่วนตัวด้วย ใครจะเชื่อหรือไม่ก็ได้ กลัวบาปจริง ๆ จากคุณ : KOB ON KALA เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 03:41:31

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านแล้วรู้สึกไม่ค่อยยุติธรรมเลย ทั้งๆ ที่บางอย่างแค่คิดในใจแต่ไม่ได้ทำจริง มันก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ไม่น่าจะเกิดเป็นกรรมได้เลย คิดแบบนี้จะเกิดกรรมไม่ดีด้วยรึเปล่าเนี่ย จากคุณ : zadahalu เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 04:15:28

ความคิดเห็นที่ 24 กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นก็รับกันไป ตอนเด็กๆ เหมือนจะเคยคลับคล้ายคลับคลา จำไม่ได้ แต่เป็นพระแถวบ้าน  ก็ไม่รู้ท่านสำเร็จขั้นไหน หรือธรรมดา  เรายังกลัวเลย ใครปรามาสหลวงพ่อปราโมทย์ ท่านพุทธทาส หลวงตามหาบัว ฯลฯ น่าต้องรีบไปขอขมานะ จากคุณ : หน่วยย่อย889 เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 13:45:17

ความคิดเห็นที่ 25 สาธุ สาธุ สาธุ เพื่อการสำรวมระวังในกาลต่อไป จากคุณ : เสาริมทะเล เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 14:59:03

ความคิดเห็นที่ 26 ปรามาสพระธรรม บาปหนักกว่าปรามาสตัวบุคคล กรณีใกล้ชิดเวลานี้ที่สุด ก็เรื่อง "เห่อฌาน" พระพุทธพจน์ตรัสแสดงไว้ชัดเจนว่า ปฐมฌานย่อมไม่ได้ยินเสียง จตุตถฌานย่อมไม่มีลมหายใจ แต่พวกที่ทำสมาธิผิดแนวทาง หลงว่าตัวเองได้ฌาน หลงเชื่อตัวบุคคล หลงว่าตนได้กระทั่งฌาน 4 ! เผยแพร่ความเห็นผิด อันต่อต้านแม้พระพุทธพจน์ออกไป จนผู้อื่นหลงเชื่อตาม ผู้อื่นก็พลอยหลงเชื่อไปด้วยว่า ผู้อื่นก็ได้ฌานนั้นๆ ครั้นถามพวกเห็นผิดนั้นว่า พระไตรปิฎกแสดงว่า ปฐมฌานย่อมไม่ได้ยินเสียงแล้ว เป็นต้น แล้วจะว่าอย่างไร อนาถหนอ พวกหลงผิดนั้น ก็บอกว่า "พระไตรปิฎกเป็นแค่แนวทางเบื้องต้น" และชักนำให้ผู้อื่นหลงเชื่อต่อๆ ไป แพร่กระจายความเห็นผิด ต่อไป ซึ่งทัศนะอันต่อต้านพระพุทธพจน์นั้น หากใครยึดพระพุทธพจน์ ถือมั่นในพระไตรปิฎก พวกนี้ก็จะดูหมิ่นเหยียดหยาม ว่า ดีแต่ท่องตำรา แต่ไม่เคยปฏิบัติ และคะนองใจกล่าวว่า ผลการปฏิบัติจริง กับ ผลตามตำรา มันต่างกัน ?! นี่แหละ คือการปรามาสพระธรรม ที่จะมีผลร้ายต่อไป! คนพวกนี้มีอยู่ในทุกที่ทุกแห่ง ในห้องศาสนานี้ มีเป็นจำนวนมาก .. ถ้าทำสำรวจนับสมาชิกในห้องศาสนา และกล้าที่จะแสดงตนออกมาจริงๆ จะพบว่าเก้าในสิบคน เป็นพวกดูหมิ่นปรามาสพระธรรม !! นี่คือความจริงอันน่าสลดใจ ! คนพวกนี้ เที่ยวเสาะหาพระอาจารย์สักคน หลงเชื่อว่าพระอาจารย์นั้นได้คุณธรรมสูง เมื่อพระอาจารย์กล่าวรับรองว่าตนได้ "ธรรม" อะไรๆ ตนก็ถือว่านั้นคือ "สัจจะ" คือ ความจริงอันยุติแล้ว! แต่พวกนี้ไม่เคยพยายามพิสูจน์สอบเทียบเคียงผลการปฏิบัติของบุคคล คือ ครูจารย์ของตนเลยว่า สอดคล้องลงกันได้กับ "ธรรมและวินัย ที่พระตถาคตแสดงไว้ดีแล้ว" อย่างไร พวกนี้จะมีวาทกรรมว่า "สถานที่จริง ย่อมต่างกับแผนที่"!! พวกนี้ถือว่า พระไตรปิฎก คือ "แผนที่ผิดๆ" ไม่น่าเชื่อถือเหมือน "สถานที่จริง" ซึ่งคือ การปฏิบัติของพวกตนและครูจารย์ !! พวกนี้จะเผยแพร่ความเห็นผิดออกไป โดยหลงมั่นใจกระหยิ่มใจ ว่าตนไม่ผิด เพราะครูจารย์ว่าอย่างนี้ๆ .. ครูจารย์ปฏิบัติมานานหลายสิบปี ปฏิบัติมาทั้งชีวิต ครูจารย์ย่อมไม่ผิด!? เมื่อครูจารย์ไม่ผิด ก็แปลว่าครูจารย์ต้องถูก เมื่อครูจารย์ว่าตนถูก ตนก็ต้อง "ถูก" ตนมีครูจารย์เป็นภูมิคุ้มกัน!! ตนจึงกล้าคัดง้าง พระไตรปิฎก ซึ่งเป็นแค่ "ตำรา" พวกยึดถือครูจารย์ จะหมิ่นแคลนผู้ที่ยึดถือ เชิดชู อ้างอิงพระไตรปิฎก ว่าเป็นพวก "หนอนแทะตำรา" วาทกรรมเห็นปานนี้ ออกมาจาก "พระอรหันต์สถานที่จริง" มาแล้วอย่างเต็มปาก !! พระพุทธเจ้าตรัสเอง ว่าธรรมทั้งหลาย รวมถึงนิพพาน เป็นอนัตตา แต่พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) เคยถูกวาจาของ "พระอรหันต์ผู้ยิ่งใหญ่" กระทบกระเทียบแดกดันมาแล้วว่าเป็น "พระไตรปิฎกเคลื่อนที่ ชึ่ย !" นิพพานไม่ใช่อัตตา นิพพานไม่ใช่อนัตตา นิพพานก็เป็นนิพพาน !! พระไตรปิฎกเคลื่อนที่ ว่า นิพพานเป็นอนัตตา ชึ่ย ! นี่แหละ คือการ "ปรามาสพระธรรม" ปรามาสดูหมิ่นพระพุทธพจน์ รู้ตัวกันบ้างไหม!! หากประเทศไทย ประเทศพุทธศาสนา มีสำนักครูจารย์ที่มีผลการปฏิบัติต่างๆ ที่ไม่ตรงตามพระไตรปิฎก และแต่ละสำนักก็เพี้ยนต่างกันไป ฯ แผ่กระจายอยู่ทั่วประเทศ อยู่ทุกหัวระแหง.. และเหล่าศิษย์ของครูจารย์ประดานี้ ก็แพร่กระจายขยายวงออกไป จนในที่สุด "พวกสถานที่จริง" ก็ครอบคลุม ครอบงำ ทั้งแผ่นดิน !! เมื่อวันนั้นมาถึง ก็เผาพระไตรปิฎกทิ้งได้เลย เพราะไม่มีความจำเป็นใดๆ จะต้องรักษา "แผนที่ผิดๆ" อีกต่อไปแล้ว ใครที่แตะต้องครูจารย์ของพวกนี้ พวกนี้จะทำขนลุกขนพองสยดสยอง ว่าไปล่วงเกินครูจารย์ ให้รีบไปขอขมาครูจารย์ !!! มีพฤติการณ์ขลาดหวาดกลัว ไม่ต่างอะไรกับชาวป่าชาวดงที่ไม่มีการศึกษา ขาดระบบวิธีคิดอย่างมีเหตุผล นับถือผีสาง ผีปู่ผีตา .. หวาดกลัวผีปู่ผีตา ใครบังอาจไม่เชื่อ ไม่ยำเกรงผีปู่ผีตา พวกนี้จะแสดงอาการขนพองสยองเกล้า แสดงความหวาดกลัว "ภัยอันลี้ลับ" แทนผู้ไม่เชื่อถือผีปู่ผีตานั้น และพวกผีปู่ผีตาพวกนี้ ก็จะรีบดุนหลังดันหลังให้ผู้นั้น ที่ไม่เชื่อผีปู่ผีตานั้น รีบไปกราบศิโรราบขอขมาผีปู่ผีตา ไม่เช่นนั้น จะมีภัย จะมีภัย จะมีภัย !! ความไม่แยแสพระธรรม ยึดมั่นในวาทะของครูจารย์ ยึดมั่นในสภาวะของครูจารย์ที่ตนทึกทักไปเองว่าเป็นพระอรหันต์ ยึดมั่นใน "คำอวด" ที่ครูจารย์ประกาศตนเองว่าสิ้นกิเลสแล้ว ! ว่าสิ่งเหล่านั้น วาจา การทึกทัก การอวดอ้าง ของตัวบุคคล ว่าคือ "ธรรม" อันยุติแล้ว ! คนไทยแพร่พันธุ์รวดเร็ว คนไทยระบาดไปดุจมวลน้ำที่ไหลบ่าทำลายทุกอย่าง อย่างไม่มีสิ่งใดขวางกั้น สร้างความวิบัติย่อยยับให้แก่พระธรรมแท้ๆ ของพระพุทธเจ้า อย่างเหลือคณานับ !! บาปอันเกิดจากการปรามาสตัวบุคคล แม้ต่อพระอรหันต์จริง ชดใช้กรรมแล้ว ก็พ้นจาง ยังได้เห็นแสงสว่าง.. แต่บาปที่ปรามาสพระธรรม จักต้องใช้กรรม ด้วยการวนเวียนอยู่ในวังวนแห่งการปรามาสพระธรรมไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด !! จะไม่มีวันพ้นจากความมืดบอด !! จะไม่มีวันพ้นจากกรรม !! กรรมที่ร้ายกาจที่สุด ส่งผลแน่นอน ส่งผลทันที ไม่ต้องรอภพหน้า จะยังความมืดบอดให้ ณ บัดนั้น เดี๋ยวนั้น และไปจนตลอดสิ้นกาลนาน กรรมนั้น คือการหมิ่นปรามาสพระธรรม ! ไม่มีบาปใดน่ากลัวยิ่งไปกว่า การปรามาสพระธรรม! ทัศนะท่าทีที่ไม่ใส่ใจต่อการศึกษาพระธรรม เห็นว่ายาก เห็นว่าเป็นตำรา เห็นว่าอาจมีคนแต่งขึ้นยัดไส้ เห็นว่าไม่ใช่การปฏิบัติ เห็นอย่างนั้น เห็นอย่างนี้ ฯลฯ สุดท้ายก็ไปมุ่งศรัทธาตัวบุคคล.. เท่ากับเริ่มเปิดประตูไปสู่การปรามาสพระธรรม และนี่คือเรื่องจริง ชีวิตจริง ถ้าเพียงแต่แง้มประตู สักวัน ตนจะกลายเป็น พวกปรามาสพระธรรม ! ดังที่เห็นๆ กันมาแล้วในเว็บแห่งนี้ สิบกว่าปีแล้ว และกระทั่งบัดนี้ ในห้องศาสนานี้ ที่เริ่มต้นก็ว่าจะศึกษาพระธรรม แต่แล้วก็กลับกลาย.. กลายเป็นอริยะพยากรณ์ ! กลายเป็นแม่หมอพยากรณ์ ! หันหลังให้พระพุทธพจน์ ! วันนี้ พุทธศักราช 2555 - อีกไม่นาน เราอาจต้อง "ไว้อาลัย" แก่พระสัทธรรมของพระศาสดา! จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 10:57:35

ความคิดเห็นที่ 27 ธรรมสวัสดีครับ อนุโมทนา กับคุณฯระนาดเอก ด้วยครับ ที่ช่วยกันรักษาพระสัทธรรม ผิดถูกอย่างไรก็ต้องว่ากันไปตามพุทธพจน์ ไม่ใช่เป็นไปตาม พระ ? รูปใดรูปหนึ่ง พระ ที่ถูก ใคร หรือคนกลุ่มใดยกย่อง ว่า เป็นอริยะบ้าง เป็นเถระผู้มากบารมีบ้าง เป็นเถระที่เขียนหนังสือ แต่งตำรา ไว้มาก บ้าง พระ ? ที่อ้างว่า คิดค้น วิธีต่างๆ ที่นอกเหนือไปจากคำสอน บ้าง แท้จริงแล้วธรรมที่ตัดสินความเป็น พระอริยะ คืออะไร คือ การปฏิบัติตามธรรม ตามพุทธพจน์ ใช่หรือไม่.? พระเถระ จะเก่งแค่ไหน ก็เป็นเพียงผู้เดินตามมรรค ที่พระพุทธองค์ตรัสไว้ จากคุณ : ยามประจำวัน เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 12:52:43

ความคิดเห็นที่ 28 " แต่พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) เคยถูกวาจาของ "พระอรหันต์ผู้ยิ่งใหญ่" กระทบกระเทียบแดกดันมาแล้วว่าเป็น "พระไตรปิฎกเคลื่อนที่ ชึ่ย !" นิพพานไม่ใช่อัตตา นิพพานไม่ใช่อนัตตา นิพพานก็เป็นนิพพาน !! ."  คุณระนาดเอกหมายถึงใครหรือครับ? จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 13:45:53

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบพระคุณท่านเจ้าของกระทู้มากนะคะ ที่นำมาเผยแผ่และเตือนสติซึ่งกันและกัน การโพสลงเว็บบอร์ดที่มีคนอ่านเป็นร้อยๆ ต้องระวังให้มากๆเลยคะ กรรมจะหนักมากๆเลย ต่อไปหนูก็จะระมัดระวังตัวเองให้มากขึ้นคะ ขอบพระคุณมากนะคะ (-/\-) _/\__/\__/\_ จากคุณ : อาณาจักรสีเขียว เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 18:33:09

ความคิดเห็นที่ 30 คคห #28 คุณมาถามอย่างนี้ จะช่วยผมรบกับพวกมนุษย์กินคนหรือไงครับ ใครไม่เชื่อผีปู่ผีตา เขาจับย่างรมควันกินกันเลยนะครับ อัฐิของท่านกลายเป็น "พระธาตุ" นี่ธรรมดาครับ แต่ที่มหัศจรรย์ยิ่งกว่านั้น คนไทยช่วยกันทำให้ ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ชานหมาก อะไรๆ ของท่าน กลายเป็น "พระธาตุ" ไปตั้งแต่ท่านยังไม่ทันจะนิพพานเลย ?! พระพุทธเจ้าและพระอรหันตเจ้าสมัยพุทธกาล ยังไม่อาจมีฐานะได้ถึงขนาดนี้เลย! Amazing Thailand !! คนไทยเล่นแร่แปรพระอรหันกันดุเดือดอย่างนี้ ญาติโยมไทยคิดเร็วเชื่อเร็วลือเร็ว เล่นเอาพระคุณเจ้าตั้งหลักไม่ทัน! จะรอให้เรานิพพานเสียก่อนก็ไม่ได้!? เห็นพี่น้องชาวไทยไล่ตะครุบเถ้าธุลีลอยไปลอยมาในอากาศ ตกดินอยู่ไหนก็ไม่รู้ หยิบกรวดเม็ดถั่วเขียว เกลี้ยงๆ มนๆ ใสๆ เอ๊ะ! ใช้ได้เหมือนกัน สาธุ! พระอรหันตธาตุเมืองไทยหาง่ายไม่ต้องร่อน ! ในเมืองไทย เขี่ยๆ หาๆ พระธาตุอรหันต์เอาได้ตามพื้นดิน.. อีกไม่นาน พระพุทธเจ้าก็จะเป็นเพียงแค่ "สัญลักษณ์" ! ต่อไป จะมีใครสนใจศึกษาพระธรรมของพระองค์อีก.. "พวกหนอนแทะตำรา" ไม่มีที่ให้ยืน ถูกบีบ ถูกไล่ ถูกบี้ ถูกต้อน ถอยหลังตกทะเล สูญพันธุ์หมด! วันหนึ่ง พระไตรปิฎกจะเป็น Tipitaka To Go ตื่นแต่เช้าแวะ 7-11 คว้าหมับ ไมโครเวฟกด 5 รอ 1 นาที กิ๊ง! ใส่บาตรหลวงพี่อ้วนหน้าร้านนั่นเร็ว! แค่นี้เอง ชาติหน้าก็ได้เป็นอรหันปฏิสัมภิธาแล้วแหละ ดีจัง จะรับสโมคกี้ไบท์เพิ่มมั้ยคร้าา! ที่นี่ ดินแดน OTOA1 แผ่นดินที่อุดมสมบูรณ์ด้วยอรหัน .. อรหันปลดสะบงมานุ่งกางเกงปั่นไบค์ก็ยังมี คุณจะเอาอะไร .. ค้นอากู๋ - รับรองว่ามีทั้งนั้น!! _______________________________________ 1 OTOA - One Tambon One Arahan จากคุณ : ระนาดเอก เขียนเมื่อ : 19 ก.พ. 55 23:24:46

ความคิดเห็นที่ 31 พระพุทธพจน์ จากหนังสือ พุทธธรรม  โดยพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) ส่วนข้อเสีย(ของการยึดติดในบุคคล) ก็มี ดังพุทธพจน์ว่า ภิกษุทั้งหลาย ข้อเสีย ๕ อย่างในความเลื่อมใสบุคคลมีดังนี้ คือ ๑. บุคคลเลื่อมใสยิ่งในบุคคลใด บุคคลนั้นต้องอาบัติอันเป็นเหตุให้ สงฆ์ยกวัตร เขาจึงคิดว่า บุคคลผู้เป็นที่รักที่ชอบใจของเรานี้ ถูกสงฆ์ยก วัตรเสียแล้ว... ๒. บุคคลเลื่อมใสยิ่งในบุคคลใด บุคคลนั้นต้องอาบัติอันเป็นเหตุให้ สงฆ์บังคับให้นั่ง ณ ท้ายสุดสงฆ์เสียแล้ว... ๓. ...บุคคลนั้น ออกเดินทางไปเสียที่อื่น... ๔. ...บุคคลนั้น ลาสิกขาเสีย... ๕. ...บุคคลนั้น ตายเสีย... เขาย่อมไม่คบหาภิกษุอื่นๆ เมื่อไม่คบหาภิกษุอื่นๆ ก็ย่อมไม่ได้สดับ สัทธรรม เมื่อไม่ได้สดับสัทธรรม ก็ย่อมเสื่อมจากสัทธรรม เมื่อความเลื่อมใสศรัทธากลายเป็นความรัก ข้อเสียในการที่ความ ลำเอียงจะมาปิดบังการใช้ปัญญาก็เกิดขึ้นอีก เช่น ภิกษุทั้งหลาย สิ่ง ๔ ประการนี้ ย่อมเกิดขึ้นได้ คือ ความรักเกิด จากความรัก โทสะเกิดจากความรัก ความรักเกิดจากโทสะ โทสะเกิด จากโทสะ ! ! ลำพังศรัทธาอย่างเดียว เมื่อไม่ก้าวหน้าต่อไปตามลำดับจนถึงขั้นปัญญา ย่อมมีผลอยู่ในขอบเขตจำกัดเพียงแค่สวรรค์เท่านั้น ไม่สามารถให้บรรลุจุด หมายของพุทธธรรมได้ ดังพุทธพจน์ว่า ภิกษุทั้งหลาย ในธรรมที่เรากล่าวไว้ดีแล้ว ซึ่งเป็นของง่าย เปิดเผย ประกาศไว้ชัด ไม่มีเงื่อนงำใดๆ อย่างนี้ - สำหรับภิกษุผู้เป็นอรหันตขีณาสพ...ย่อมไม่มีวัฏฏะเพื่อจะบัญญัติต่อไป - ภิกษุที่ละสังโยชน์เบื้องตํ่าทั้งห้าได้แล้ว ย่อมเป็นโอปปาติกะ ปรินิพพาน ในโลกนั้น ฯลฯ - ภิกษุที่ละสังโยชน์สามได้แล้ว มีราคะ โทสะ โมหะเบาบาง ย่อมเป็น สกทาคามี ฯลฯ - ภิกษุที่ละสังโยชน์สามได้ ย่อมเป็นโสดาบัน ฯลฯ - ภิกษุที่เป็นธัมมานุสารี เป็นสัทธานุสารี ย่อมเป็นผู้มีสัมโพธิเป็นที่ หมาย - ผู้ที่มีเพียงศรัทธา มีเพียงความรักในเรา ย่อมเป็นผู้มีสวรรค์เป็นที่ หมาย 5- เมื่อรู้เห็นประจักษ์ด้วยปัญญา ก็ไม่ต้องเชื่อด้วยศรัทธา ในกระบวนการพัฒนาปัญญา ที่ถือเอาประโยชน์จากศรัทธาอย่างถูก ต้อง ปัญญาจะเจริญขึ้นโดยลำดับ จนถึงขั้นเป็นญาณทัสสนะ คือเป็นการรู้ การเห็น ในขั้นนี้ จะไม่ต้องใช้ความเชื่อและความเห็นอีกต่อไป เพราะรู้เห็น ประจักษ์แก่ตนเอง จึงเป็นขั้นที่พ้นขอบเขตของศรัทธา ขอให้พิจารณาข้อ ความในพระไตรปิฎกต่อไปนี้ ถาม: ท่านมุสิละ โดยไม่อาศัยศรัทธา ไม่อาศัยความถูกกับใจคิด ไม่ อาศัยการเรียนรู้ตามกันมา ไม่อาศัยการคิดตรองตามแนวเหตุผล ไม่อาศัย ความเข้ากันได้กับการทดสอบด้วยทฤษฎี ท่านมุสิละมีการรู้จำเพาะตน (ปัจจัตตญาณ) หรือว่า เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรามรณะ ? ตอบ: ท่านปวิฏฐะ ผมย่อมรู้ ย่อมเห็นข้อที่ว่า เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมีชรามรณะนี้ได้ โดยไม่ต้องอาศัยศรัทธา...ความถูกกับใจคิด...การ เรียนรู้ตามกันมา...การคิดตรองตามแนวเหตุผล...ความเข้ากันได้กับการ ทดสอบด้วยทฤษฎีเลยทีเดียว ------------------------------------------ เหตุให้เกิดศรัทธา  ๔  ประการ ๑.  รูปัปปมาณศรัทธา   --  บุคคลผู้ถือรูปที่สมส่วน  หรืองามพร้อม  ไม่มีที่ติเป็นประมาณ  แล้วจึงเกิดความเลื่อมใสศรัทธา  ( หรือเห็นความเป็นระเบียบ, สวยงาม) ๒. โฆสัปปมาณศรัทธา  --  บุคคลผู้ถือเสียงมีการสรรเสริญคุณ  พูดยกย่องชมเชย  เขียนหรือพูดต่อหน้า  หรือแม้ติดในเสียงผู้แสดง  ก็นับว่าถือเสียงเป็นเหตุให้เกิดศรัทธา  บุคคลนี้  ชื่อว่าถือเสียงเป็นประมาณ ๓. ลูขัปปมาณศรัทธา  --  บุคคลผู้ถือความเศร้าหมองแห่งจีวร  บาตร  เสนาสนะ  หรือเห็นการทำทุกรกิริยา ( เช่น ไม่ใส่รองเท้า  ไม่ใช้อิริยาบถนอน  ฉันมื้อเดียว ฯลฯ )  ถือเอาสิ่งเหล่านี้เป็นประมาณ  แล้วเกิดศรัทธา   ๔. ธัมมัปปมาณศรัทธา  --  บุคคลผู้ถือธรรม  คือ  เหตุ – ผล  ด้วยปัญญา  ฟัง  คิด  ( ภาวนา – ศีล  สมาธิ  ปัญญา )  จนเข้าถึงเหตุ – ผล  เกิดปัญญาขึ้น  บุคคลนั้นจึงเกิดความเลื่อมใสศรัทธา   ท่านจัดอันดับบุคคลในโลกนี้  ที่ศรัทธาในรูปมีมากที่สุด  ผู้ศรัทธาในธรรม  ถือเหตุ – ผล มีน้อยที่สุด พระอภิธรรม   ปุคคลบัญญัติ จากหนังสือ แนะแนวทางการปฏิบัติวิปัสสนา และ วิสุทธิ ๗  ( อาจารย์แนบ  มหานีรานนท์) จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 06:33:07

ความคิดเห็นที่ 32 ความคิดเห็นที่ 3     กรรมของพระจูฬปันถก ภิกษุปัญญาทึบ จูฬ ปันถกเป็นหลานชายราชคฤห์เศรษฐี พี่ชายชื่อมหาปันถกซึ่งออกบวชและสำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้วมาชวนให้ออกบวช ด้วย จูฬปันถกจึงออกบวชในสำนักของพระพี่ชาย แต่ด้วยกรรม เก่าเมื่อครั้งบวชเป็นภิกษุในพุทธกาลก่อน เคยพูดเยาะเย้ยภิกษุรูปหนึ่งว่าปัญญาทึบ แม้จะมีวาสนาบารมีจากการบวชมาแล้ว แต่กรรมเก่านั้นได้ส่งผลให้พระจูฬปันถกมีปัญญาทึบมาก พระพี่ชายให้ท่องคาถาแค่ ๔ บาท ใช้เวลาท่อง ๔ เดือนยังท่องไม่ได้ จนถูกพระพี่ชายไล่ให้สึกไปยืนร้องไห้อยู่ที่ซุ้มประตูวิหาร (สุดท้ายได้อุบายธรรมโดยตรงจากพระบรมศาสดา สำเร็จเป็นพระอรหันต์ เป็นผู้มีฤทธิ์มาก และมีปัญญามาก) จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล   ---------------------------------------------------------------- เพิ่มเติม ครับ http://thaimisc.pukpik.com/freewebboard/php/vreply.php?user=dokgaew&topic=10729 บุพกรรมที่ทำให้พระจูฬปันถกท่องจำไม่ได้นั้นก็เพราะว่า ในศาสนาของพระกัสปปสัมมาสัมพุทธเจ้า พระจูฬบันถกเป็นผู้มีปัญญาดีได้บวชเป็นภิกษุในศาสนานั้น มีภิกษุอีกรูปหนึ่งเป็นคนเขลาได้พยายามท่องปริยัติธรรมอยู่ พระจูฬปันถกเห็นเข้าก็หัวเราะเยาะในความไม่แตกฉาน ทำให้ภิกษุนั้นเกิดความละอายจึงเลิกเรียนไป เพราะวิบากแห่งกรรมนั้น จึงทำให้พระจูฬปันถกเป็นผู้เขลาในกาลบัดนี้ (ตรงนี้ท่านอาจารย์ได้เน้นให้เกิดความกลัวบาปอีกครั้งหนึ่งว่า จะเห็นว่าท่านจูฬบันถกในสมัยนั้นเพียงแต่หัวเราะเยาะผู้อื่นเท่านั้น ยังทำให้ได้รับผลถึงขนาดนี้ ถ้าคนที่ได้อ่านพระสูตรแล้ว ก็จะเห็นว่า บาปแม้แต่น้อยนิดก็ยังให้ผลได้ และชีวิตก็อยู่ยากจริงๆ เพราะทำอะไรผิดพลาดได้ง่าย) พระมหาปันถกพิจารณาแล้วก็เห็นว่า พระจูฬบันถกคงเป็นผู้อาภัพในพระศาสนา จึงบอกให้สึกไปทำมาหากินในทางโลก แต่พระจุลปันถกไม่มีความปรารถนาที่จะสึก ขอเวลาที่จะบวชอยู่ต่อไปเพราะยังมีความอาลัยในพรหมจรรย์ แต่เมื่อถูกพระมหาบันถกไล่ออกจากที่อยู่ให้ไปสึกก็เสียใจอยู่ไม่น้อย ในวันนั้นพระมหาปันถกมีหน้าที่ผู้จัดภิกษุไปฉัตภัตตาหารตามที่ได่รับนิมนต์ และวันเดียวกันหมอชีวกโกมารภัจผู้สร้างวัดอัมพวัน ได้ไปเข้าเฝ้าพระศาสดาที่อัมพวนารามเมื่อฟังพระธรรมเทศนาแล้ว ประสงค์ที่จะนิมนต์พระ ๕๐๐ รูปไปฉันที่บ้านของตนในวันรุ่งขึ้น จึงไปแจ้งการนิมนต์ไว้ที่พระมหาบันถก พระมหาปันถกแจ้งให้หมอชีวกโกมารภัจทราบว่าคงจัดภิกษุให้ได้เพียง ๔๙๙ รูป เพราะมีภิกษุโง่รูปหนึ่งไม่เจริญงอกงามในธรรมวินัย เป็นผู้ไม่ควรรับนิมนต์ จึงขอเว้นภิกษุรูปนี้เสียรูปหนึ่ง นอกนั้นรับนิมนต์ให้ได้ พระจูฬปันถกได้ยินดังนั้นก็เสียใจมาก จึงตัดใจว่า เมื่อพี่ชายมิได้มีเยื่อใยในตนแล้ว ยังจะอยู่ไปทำไมในศาสนานี้ จะสึกออกไปเป็นคฤหัสถ์ ไปทำบุญให้ทานไปตามความสามารถของตนก็ได้ วันรุ่งขึ้น พระจูฬปันถกได้เดินทางออกจากวัดตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อจะไปสึก และในวันนั้น พระศาสดาสัมมาสัมพุทะเจ้าทรงตรวจดูสัตวโลกที่ควรจะเสด็จไปโปรด ทรงเห็นพระจูฬปันถกปรากฏในข่ายพระญาณ จึงเสด็จไปดักรออยู่ที่หน้าวัด เมื่อพบพระจูฬบันถกแล้วตรัสว่า "จูฬปันถก! เธอบวชในสำนักของเรา บวชอุทิศเรา เมื่อถูกพี่ชายขับไล่ ไฉนจึงไม่มาสู่สำนักของเราเล่า อย่าสึกเลย จูฬปันถก.. มาเถิด มาอยู่กับเรา” ตรัสดังนั้นแล้ว ทรงเอาพระหัตถ์ลูบศีรษะพระจูฬปันถกด้วยพระทัยกรุณา สายพระเนตรที่เปี่ยมไปด้วยพระเมตตาทำให้พระจูฬบันถกมีหยาดน้ำตาคลอตา ความน้อยใจได้คลายตัวลง พระศาสดาทรงนำพระจูฬบันถกพร้อมกับข้าวของไปพระคันธกุฎีของพระองค์ ทรงให้พระจูฬปันถกนั่งที่หน้ามุขแล้วทรงพิจารณาว่า "จูฬปันถกผู้นี้มีบารมีมาทางใดหนอ?" คือเคยทำบารมีมาทางด้านใดในอดีต (ท่านอาจารย์อธิบายว่า อาการที่พระพุทธองค์ทรงพระจูฬบันถกพร้อมข้าวของไปยังพระคันธกุฎีนั้น เป็นธรรมเนียมการต้อนรับอย่างเต็มใจของคนในสมัยนั้น ที่มีความยินดียิ่งที่จะให้มาอยู่ด้วยในบ้านหรือในอาณาบริเวณ) เมื่อทรงทราบด้วยพระญาณโดยตลอดแล้ว จึงประทานผ้าเช็ดหน้าสีขาวให้ผืนหนึ่ง พร้อมรับสั่งว่า "จูฬปันถก! เธอนั่งผินหน้าไปทางทิศตะวันออกนะ ลูบผ้าผืนนี้ พลางบริกรรม (นึกในใจ หรือออกเสียงเบาๆ ) ว่า "รโชหรณํ รโชหรณํ" (ผ้าเช็ดธุลี) เมื่อตรัสดังนี้แล้ว ก็มีผู้มาทูลอาราธนาให้เสด็จไปบ้านหมอชีวกตามที่ได้นัดหมายไว้ (ท่านอาจารย์ได้ตั้งคำถามขึ้นว่า ทำไมจึงตรัสให้พระจูฬบันถกนั่งผินหน้าไปทางทิศตะวันออก หลวงพ่อเสือท่านได้อธิบายว่า ในอินเดียนั้นเวลาที่อากาศร้อนก็จะร้อนจัด และเมื่อนั่งหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์ก็จะยิ่งร้อนมีเหงื่อไหลออกตามร่างกายมาก คราบไคลก็ติดอยู่ที่ผ้าก็จะชัดเจน) ฝ่ายพระจูฬปันถก นั่งมองดูดวงอาทิตย์ มือลูบผ้าพลางบริกรรมว่า "รโชหรณํ รโชหรณํ" เมื่อมองดูผ้าบ่อยๆ ได้เห็นผ้านั้นเปื้อนเหงื่อคราบไคลทำให้ผ้านั้นเศร้าหมองไป ท่านจึงคิดว่า "ผ้านี้สะอาดแท้ๆ แต่เป็นเพราะอาศัยอัตตภาพนี้(คือร่างกายนี้) มันจึงเศร้าหมองไป สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ" เมื่อพิจารณาดังนี้แล้ว เริ่มมองเห็นความสิ้นและความเสื่อมแห่งสังขารทั้งปวง ได้เจริญอยู่ในวิปัสสนาในขั้นสัมสนญาณ ในขณะนั้นพระศาสดาประทับนั่งอยู่บ้านหมอชีวก ส่งพระญาณตามกระแสจิตของพระจูฬปันถก ทรงทราบว่า บัดนี้จิตของพระจูฬปันถกขึ้นสู่วิปัสสนาแล้วแต่ติอยู่ในนิกันติบางประการ ทรงเปล่งพระรัศมีมาปรากฏประหนึ่งประทับอยู่ต่อหน้าของพระจูฬปันถก แล้วตรัสว่า "จูฬปันถก! เธออย่าคิดแต่เพียงว่า "ท่อนผ้านี้เท่านั้นเศร้าหมองเปื้อนธุลี" แต่เธอจงคิดถึงธุลีภายในด้วย นั่นคือราคะ โทสะ และโมหะอันอยู่ภายใน เธอจงนำเอาธุลีนั่นออกเสีย" แล้วตรัสอีกว่า "ราคะ โทสะ และโมหะ เราเรียกว่าธุลี ฝุ่นละอองหาใช่ธุลีไม่ คำว่า ธุลีเป็นคำเรียก ราคะโทสะ และโมหะ ภิกษุผู้ละธุลีมีราคะเป็นต้นได้แล้ว ย่อมอยู่เป็นสุขในศาสนาของพระพุทธเจ้าผู้ปราศจากธุลี" เมื่อจบพระดำรัสของพระศาสดาสพระจูฬปันถกก็ได้บรรลุอรหัตตผลพร้อมด้วยปฏิสัมภิทาทั้งหลายในทันใดนั้นเอง เหตุที่สำเร็จอรหัตผลเร็วก็เพราะว่า พระจูฬปันถกนั้นมีอุปนิสัยมาทางผ้าเปื้อนธุลีคือเป็นผู้มีราคะจริต ชอบความสะอาด เมื่อเกิดความสกปรกขึ้นก็จะไม่ชอบ และเห็นจะความเสื่อมปรากฏได้ง่าย พระพุทธองค์ทรงทราบถึงจริตนั้นจึงทรงประทานอุปกรณ์อันเหมาะสมแก่อุปนิสัยของท่านได้โดยตรง เพราะพระจูฬปันถกในอดีต ท่านเคยเกิดเป็นพระเจ้าแผ่นดินพระองค์หนึ่ง วันหนึ่งทรงเสด็จเวียนไปรอบพระนคร ก็มีเหงื่อไหลออกมาจากพระหน้าผาก ทรงเอาผ้าสะอาดเช็ดเหงื่อนั้น ทรงได้อนิจจสัญญาจากผ้าว่า "ผ้าสะอาดอย่างนี้ เศร้าหมองแล้วเพราะอาศัยสรีระนี้ สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ" พระศาสดาทรงทราบเรื่องนี้ดีว่า อนิจสัญญาได้ฝังเป็นอุปนิสัยของท่านตั้งแต่อดีตชาตินั้นมา ผ้าเช็ดธุลีจึงเป็นปัจจัยแห่งอุปนิสัยที่เหมาะสมของพระจูฬบันถก จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 09:12:59

ความคิดเห็นที่ 33 ในสมัยพุทธกาล คำสอนของพระพุทธเจ้าถือเป็นที่สุด หลังจากพระพุทธเจ้าปรินิพพานจนถึงปัจจุบัน เรามีพระธรรมวินัยเป็นตัวแทนของพระพุทธเจ้า พระธรรมวินัยที่บันทึกไว้ในพระไตรปิฏก พระธรรมวินัยที่สืบทอดโดยคณะพระอรหันต์ทั้งหลาย ดังนั้น สำหรับพุทธบริษัทผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ พระธรรมวินัยที่บันทึกไว้ในพระไตรปิฏกถือเป็นที่สุด   การปรามาสพระอรหันต์มีโทษมาก การปรามาสพระพุทธเจ้ามีโทษมาก การปรามาสพระธรรมวินัยของพระพุทธเจ้าที่บันทึกไว้ในพระไตรปิฏก ย่อมหมายถึงการปรามาสพระพุทธเจ้า การปรามาสพระไตรปิฏก ย่อมหมายถึงการปรามาสคณะพระอรหันต์สาวกที่สืบทอดพระธรรมวินัยนั้น ปรากายสายฟ้าที่แลบแปลบปลาบเพียงชั่วพริบตา ยาวนานสักเท่าใดกัน ในวัฎฎะสงสารที่ยาวไกล ช่วงเวลาที่ได้พบกับพระธรรมวินัยยังสั้นกว่าระยะเวลาของสายฟ้านั้น ท่านทั้งหลายพึงเห็นคุณค่า และยึดถือพระธรรมวินัยเป็นที่สุดเถิด จากคุณ : ทุกวินาที เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 00:26:27

ความคิดเห็นที่ 34 อนุโมทนาค่ะ ได้ความรู้ขึ้นอีกมากโข ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากๆค่ะ จากคุณ : มด2002 เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 00:30:36

ความคิดเห็นที่ 35 อนุโมทนาในวิทยาทานเจ้าค่ะ จากคุณ : ศักติ (NetPop) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 12:03:28

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ธรรมะดีๆ ที่นำมาแชร์กัน อ่านง่าย เข้าใจง่าย ไม่ต้องตีความ ขออนุโมทนา สาธุ ด้วยจ๊ะ จากคุณ : sailsky เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 10:20:38

ความคิดเห็นที่ 37 อนุโมทนาด้วยคนครับ .. เป็นความรู้ที่ควรศึกษาอย่างยิ่งครับ จากคุณ : tothza_one เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 12:00:42

ความคิดเห็นที่ 38 อนุโมทนาครับ สมัยนี้พระอรหันต์ยังมีจริง  และอยู่ใกล้เรามากด้วย โดยเฉพาะใน net บางทีการทำอะไรด้วยความประมาท ไม่ศึกษาให้ดีื ความคะนอง ผลที่ได้รับมากมายเกินประมาณ ต้องคอยออกกระทู้แบบนี้เรื่อยๆ เอาไว้เตือนใจเพื่อนๆ จากคุณ : lekverpool เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 15:16:24

ความคิดเห็นที่ 39 ภาษิตไทยจึงมีคำว่า "ชั่วช่างชี ดีช่างสงฆ์ยังไงครับ" เพราะคนโบราณเขารู้ว่าเรื่องพระเรื่องเจ้าผิดถูกเราไม่รู้ ถ้าด่าพระไม่ดีก็อนุโมทนาบาป ถ้าดันด่าพระดีก็นรกกินกบาลเลยทีเดียว เลยให้คำเตือนไว้ว่า "ชั่วช่างชี ดีช่างสงฆ์" คืออย่าไปยุ่ง เพราะเสียตัวเปล่าๆ ปล่อยให้พระเขาจัดการกันไป ก็ถือว่าเตือนสติได้ดีนะครับ ผิดถูกเราไม่ทราบ พลาดท่านี่เสียเต็มๆ ตั้งหน้าทำความดีตามคำสอนพระบรมศาสดาก็พอแล้วครับ จากคุณ : alone beneath the moon เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 00:35:01

ความคิดเห็นที่ 40 พระพุทธเจ้าฝากพระพุทธศาสนาไว้กับ ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา แล้วเราทั้งหลายจะปล่อย "ชั่วช่างชี ดีช่างสงฆ์" ไปได้อย่างไร ท่านที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เราพึงอนุโมทนา สนับสนุน ส่งเสริมท่านเหล่านั้น ส่วนท่านที่ไม่ปฏิบัติตามพระธรรมวินัย เราควรสอดส่องดูแล ที่ผ่านมา เรื่องของสามเณรนิกร อดีตพระยันตระ อดีตพระภาวนาพุทโธ ท่านไชยบูลย์แห่งวัดธรรมกาย หรือกรณีพระเกษมเผาพระพุทธรูป ถ้าหากทุกคนต่าง "ชั่วช่างชี ดีช่างสงฆ์" แล้วพระพุทธศาสนาจะเป็นอย่างไร ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของพุทธบริษัท เราต้องช่วยกันรักษาพระธรรมวินัยนี้ไว้ เพื่อถวายเป็นพุทธบูชาต่อพระพุทธเจ้า จากคุณ : ทุกวินาที เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 14:29:23

ความคิดเห็นที่ 41 ขอร่วมโมทนาสาธุ ค่ะ ขออนุญาตเก็บไว้เตือนสติด้วยนะค่ะ จากคุณ : Sandaysweety เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 14:58:13

ความคิดเห็นที่ 42 แล้วหากความคิดลบลู่เกิดจากอาการป่วยละครับ ปัจจุบันมีผู้ป่วยเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ จำนวนมาก ซึ่งบางครั้งจะทำให้ผู้ป่วยเกิดความคิดลบลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นอาการของโรค ถ้าเช่นนี้แล้ว จะถือว่าบาปหรือไม่ครับ เพราะคนป่วยมิอาจควบคุมความคิดได้ครับ ทั้งๆที่ตัวผู้ป่วยเองก็นับถือศาสนาอย่างมากครับ จากคุณ : Zam เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 16:39:51

ความคิดเห็นที่ 43 อืม...............คิดว่าหาพระอรหันต์ไม่เจอแล้วนะ นอกจากนั่งอยู่ที่บ้าน! จากคุณ : อาชีพเสริม เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:25:02

ความคิดเห็นที่ 44 การเรียกผู้อื่นว่า "พระไตรปิฎกเคลื่อนที่" คือการใช้ logic ที่บิดเบี้ยว เพราะจู่ๆ ก็ไปเหมารวมดื้อๆ ว่า "ผู้ที่ทรงพระไตรปิฎก" จะต้อง "ไม่เคยปฏิบัติ" เอาแ่ต่ท่องจำอย่างเดียวแล้วก็ไม่เคยภาวนาใดๆ เลย โดยหารู้ไม่ว่า "สุตตมยปัญญา" ซึ่งเป็น "ปัญญา" จากการศึกษา นั้นไม่ใช่การท่องจำแต่อย่างใด และขึ้นชื่อว่า "ปัญญา" แม้จะเป็นแค่การอ่านหรือคิด ก็ต้องเป็นความรู้ที่ถูกต้องตามสภาพความเป็นจริง เป็นไปไม่ได้ที่ ศึกษาเข้าใจอย่างหนึ่งพอปฏิบัติแล้วได้ผลออกมาเป็นคนละโลก ... ถ้าแบบนั้นก็ห้ามเรียกว่า ปัญญา ต้องเรียก "โมหะ" เพราะคือความเข้าใจผิด เข้าใจไม่ตรงสภาพ คนเขาไม่เคยกินส้ม แต่ถ้ามีสุตตมยปัญญาจะต้องเข้าใจว่า ส้มเปรี้ยว ส้มมีกลิ่นเปรี้ยวที่ต่างจากมะนาว หรือน้ำส้มสายชู และจะต้องรู้ว่ากินไปแล้วได้วิตามิน C ได้ใยอาหาร แม้ไม่เคยกินส้ม แต่ก็มีความเข้าใจที่ถูกต้องทางทฤษฎีเกี่ยวกับส้ม หลังกินแล้วก็รู้มากขึ้น โดยไม่ขัดกับสิ่งที่เคยรู้ก่อนกิน ไม่ใช่ก่อนกินส้ม เข้าใจว่าส้มเปรี้ยว แต่ดันกินแล้วบอกว่าส้มนี่เค็ม !! อันนี้ไม่ใช่ปัญญาแน่ๆ เลิกซะทีครับ ... นิสัยคนไทย...กับ logic ที่วิบัติ   เหมาเอาว่า ผู้ทรงปริยัติต้องไม่เคยปฏิบัติ ทำไมไม่คิดบ้างว่า ผู้ทรงปริยัติ คือ "ผู้ปฏิบัติแล้วผลปฏิเวธ..ไม่เคยขัดกับหลักปริยัติเลย"??? และถ้าผู้ปฏิบัตินั้นเจ๋งจริงๆ ทำไมในบรรดาผู้ปฏิบัติด้วยกันเองของแต่ละสำนัก ของแต่ละสาย ยังได้ผลขัดแย้งกันเองเลย เช่น ธรรมกาย กับ... ซึ่งอ้างแต่เรื่องปฏิบัติหนักๆ ทั้งคู่ก็ยังไม่ลงรอยกันเอง เชื่อว่าฤษีสมัยพุทธกาลก็อ้างการปฏิบัติหนักๆ เช่นกัน ประมาณว่า นั่งสมาธิในป่าได้ 3 วันโดยไม่ต้องกิน ไม่ต้องดื่ม ดังนั้นสิ่งที่พูดต้องถูกเสมอ ตกลงแค่อ้างว่า "ปฏิบัติมาก" อย่างเดียวนี่ เชื่อถือได้หรือ ?? แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 00:55:59 จากคุณ : Gow27 เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 00:52:28

ความคิดเห็นที่ 45 ไปเรียกผู้อื่นว่า "หนอนแทะตำรา" มีอภิญญาหรือครับ ถึงรู้ว่าเขา "ไมได้ปฏิบัติ" แล้วลืมไปรึเปล่าว่าหนอนแทะตำราที่ว่านี่ คือพระอรหันต์ในอนาคต แถมยังเป็นพระอรหันต์ที่ทำประโยชน์เป็นอันมากด้วย จากคุณ : Gow27 เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 00:54:41