|
ขอเล่าชีวิตการปฏิบัติธรรม เพื่อแบ่งปันประสบการณ์หน่อยนะคะ
เมื่อตอนฉันอายุ 26 ปี ฉันได้ เริ่มอ่านหนังสือและศึกษาธรรมะจากการฟังมาก อ่านมาก และปฏิบัติบ้าง เป็นเวลว 5 ปี และเข้าใจว่าตัวเองรูุ้ธรรมะ เข้าใจธรรมะ และชอบสอนคนอื่นเพราะเข้าใจว่าตนเองทำได้ สอนได้ ถ้าฟังความรู้ความเข้่าใจของใครที่ไม่ตรงกับเราก็รู้สึกอยากจะอธิบายให้เขาเข้าใจอยากให้เขาเชื่อเราอยากให้เขาเห็นตรงกับเรา ซึ่งตอนนั้นไม่รู้ไม่เข้าใจตัวฉันเองเลยว่าฉันพูดด้วยอารมณ์แต่พูดแบบหน้าตายิ้มๆแต่ใจมันไม่ยิ้ม เวลาฉันมีทุกข์ก็จะเกิดมีความคิดขึ้นมาทันที จะคิดดี คิดถึงแต่สิ่งที่เป็นเหตุเป็นผลอันดี อันถูกต้อง และคิดถึงคำครูที่เคยอ่านเคยได้ยินได้ฟังมา ก็จะทำให้ความทุกข์ลดน้อยลง ตอนนั้นฉันเข้าใจว่านี่แหละรู้ธรรมแล้วทำให้ความทุกข์สั้นลงจริงๆ พอฉันอายุ 32 ปี ฉันได้ไปปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่ง และมีชายคนหนึ่งเดินมาถามธรรมะกับฉัน ด้วยความที่เข้าใจว่าตัวเองเป็นคนรู้มากเลยสอนเขาไป บางคำถามเขาถามมาเราตอบไม่ได้เพราะไม่เคยได้ยินได้อ่าน ฉันก็ตอบๆไปว่าฝึกๆไปเดี๋ยวก็รู้เอง ซึ่งคำถามของเขานั้นมันยังค้างคาใจฉันอย่างมาก ฉันเกิดความอยากรู้เลยไปถามพระและผู้ปฏิบัติคนอื่นๆ คำตอบที่พวกเขาตอบจะคล้ายๆกันคือ มันไม่สำคัญหรอกอย่าไปสนใจ ปฏิบัติไปเจริญสติให้ต่อเนื่อง แต่คำถามนั้นก็ยังคาใจฉันอยู่ดี
| จากคุณ |
:
ตมเลน 
|
| เขียนเมื่อ |
:
18 ก.พ. 55 22:05:39
|
|
|
| 
คนจริง ต้องฝึก
