ความคิดเห็นที่ 1 สนทนาธรรมตามกาลนะครับ ข้อ  1  ธรรมเป็นอกุศล  เป็นไฉน......มิจฉาสมาธิ  มีในสมัยนั้น  เป็นไฉน (275)  ธรรมเป็นอกุศล  เป็นไฉน อกุศลจิต  สหรคตด้วยโสมนัส  สัมปยุตด้วยทิฏฐิ  มีรูปเป็นอารมณ์  หรือ  มี ......มิจฉาสมาธิ......มีในสมัยนั้น  หรือนามธรรมที่อิงอาศัยเกิดขึ้นแม้อื่นใด  มีอยู่ในสมัยนั้น สภาวธรรมเหล่านี้  ชื่อว่า  ธรรมเป็นอกุศล (294)  มิจฉาสมาธิ  มีในสมัยนั้น  เป็นไฉน ความตั้งอยู่แห่งจิต  ความดำรงอยู่แห่งจิต  ความมั่นคงอยู่แห่งจิต  ความไม่ส่ายไป แห่งจิต  ความไม่ฟุ้งซ่านแห่งจิต  ภาวะที่จิตไม่ส่ายไป  ความสงบ  สมาธินทรีย์  สมาธิพละ   ความตั้งใจผิด  ในสมัยนั้น  อันใด  นี้ชื่อว่า  มิจฉาสมาธิ  มีในสมัยนั้น ข้อ  2  ธรรมเป็นกุศล  เป็นไฉน......สัมมาสมาธิ  มีในสมัยนั้น  เป็นไฉน (16)  ธรรมเป็นกุศล  เป็นไฉน กามาวจรกุศลจิต  สหรคตด้วยโสมนัส  สัมปยุตด้วยญาณ  มีรูปเป็นอารมณ์  หรือ มี......สัมมาสมาธิ......มีในสมัยนั้น  หรือนามธรรมที่อิงอาศัยเกิดขึ้นแม้อื่นใด  มีอยู่ในสมัยนั้น สภาวธรรมเหล่านี้  ชื่อว่า  ธรรมเป็นกุศล (39)  สัมมาสมาธิ  มีในสมัยนั้น  เป็นไฉน ความตั้งอยู่แห่งจิต  ความดำรงอยู่แห่งจิต  ความมั่นคงอยู่แห่งจิต  ความไม่ส่ายไป แห่งจิต  ความไม่ฟุ้งซ่านแห่งจิต  ภาวะที่จิตไม่ส่ายไป  ความสงบ  สมาธินทรีย์  สมาธิพละ   ความตั้งใจชอบ  ในสมัยนั้น  อันใด  นี้ชื่อว่า  สัมมาสมาธิ  มีในสมัยนั้น ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:51:03

ความคิดเห็นที่ 2 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ ข้อ  1  บุคคลพึงละธรรมอกุศลทั้งปวง   มิจฉาสมาธิ  เป็นธรรมจำแนกอยู่ในหมวด  ธรรมอกุศล  บุคคลพึงละธรรมเหล่านั้น ข้อ  2  บุคคลพึงประกอบธรรมกุศลให้ถึงพร้อม สัมมาสมาธิ  เป็นธรรมจำแนกอยู่ในหมวด  ธรรมกุศล  บุคคลพึงประกอบธรรมเหล่านั้น ให้ถึงพร้อม ข้อ  3  “สิ่งทั้งปวงล้วนเกิดแต่เหตุ......” ข้อ  4  “สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม” ข้อ  5  จากที่ผมยกหลักธรรมมาเสนอมุมมองตาม  ข้อ  1  ข้อ  2  ข้อ  3  ข้อ  4 ดังนั้น  ถ้าเพื่อนสมาชิกท่านใดจะสรุปว่า -  บุคคลเหล่าใด  มีความตั้งอยู่แห่งจิต  ความดำรงอยู่แห่งจิต  ความมั่นคงอยู่แห่งจิต   ความไม่ส่ายไปแห่งจิต  ความไม่ฟุ้งซ่านแห่งจิต  ภาวะที่จิตไม่ส่ายไป  ความสงบ   สมาธินทรีย์  สมาธิพละ  ความตั้งใจผิด  ในสมัยนั้น  อันใด  นี้ชื่อว่า  มิจฉาสมาธิ   มีในสมัยนั้น  ประเภทหนึ่ง   -  บุคคลเหล่าใด มีความตั้งอยู่แห่งจิต  ความดำรงอยู่แห่งจิต  ความมั่นคงอยู่แห่งจิต   ความไม่ส่ายไปแห่งจิต  ความไม่ฟุ้งซ่านแห่งจิต  ภาวะที่จิตไม่ส่ายไป  ความสงบ   สมาธินทรีย์  สมาธิพละ  ความตั้งใจชอบ  ในสมัยนั้น  อันใด  นี้ชื่อว่า  สัมมาสมาธิ   มีในสมัยนั้น  อีกประเภทหนึ่ง ถ้าเพื่อนสมาชิกท่านใดจะสรุปตามความคิด  ความตรึก  ด้วยทิฏฐิแห่งตนว่า  บุคคล ทั้งสองประเภทเหล่านั้น  ย่อมได้รับผล  หรือ  ย่อมได้รับกรรม  หรือ  ย่อมได้รับธรรม เสมอกัน  โดยไม่มีความแตกต่างใด ๆ  ในบุคคลทั้งสองประเภทตามที่กล่าวข้างต้น ผมคงไม่มีอะไรจะกล่าวในประเด็นนี้   ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:51:45

ความคิดเห็นที่ 3 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ ข้อ  1  ขอยกบันทึกจากพระไตรปิฎกบางส่วน  จากความจำ  อาจคลาดเคลื่อนบ้างนะครับ เรื่องที่หนึ่ง   วันหนึ่ง  ตอนอรุณรุ่งเช้า  สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จเข้าไปบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์ พร้อมด้วยพระภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่  ทรงทอดพระเนตรเห็นลูกสุกรน้อยตัวหนึ่ง  จึงทรงแย้ม พระโอษฐ์  พระอานนท์จึงทรงทูลถามว่า  ทรงแย้มพระโอษฐ์เพราะเหตุใด  พระองค์ทรงชี้ พระหัตถ์ไปยังลูกสุกรน้อยแล้วตรัสว่า “ดูกรอานนท์   เธอจงดูลูกสุกรน้อยตัวนี้   เดิมทีแต่ครั้งศาสนาแห่งองค์สมเด็จพระสัมมา สัมพุทธเจ้า ทรงพระนามว่า  กกุสันโท  เขาเกิดเป็นแม่ไก่  อาศัยอยู่ที่ศาลาวัดแห่งหนึ่ง   มีความเลื่อมใสในเสียงธรรมอันภิกษุปรารภความเพียรในกรรมฐานสวดอยู่ทุกค่ำคืนเป็น เนืองนิตย์  ก็มีจิตเลื่อมใสไปตามประสาเดียรัจฉาน   ครั้นถึงกาลกิริยาแล้ว  ได้ไปเกิดเป็นพระราชธิดาทรงพระนามว่า  อุพพรี  ในราชตระกูลหนึ่ง   ได้บวชเป็นปริพาชกนอกศาสนา  อุตสาห์บำเพ็ญภาวนาจนได้ปฐมฌาน  ตายไปบังเกิดเป็น พระพรหมอยู่พรหมโลก  จุติจากพรหมโลก  ลงมาบังเกิดในตระกูลเศรษฐี  ตายจากนั้นแล้ว   จึงมาเกิดเป็นลูกสุกรน้อย  เช่นที่เธอเห็นอยู่นี้” เรื่องที่สอง  เป็นเรื่องของ  อาฬารดาบส  กาลามโคตร “พระผู้มีพระภาคตรัสว่า  ดูก่อนราชกุมาร  ก่อนแต่ตรัสรู้  แม้เมื่ออาตภาพยังไม่ตรัสรู้ ยังเป็นโพธิสัตว์อยู่........ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต  ครั้นบวชอบย่างนี้แล้ว   แสวงหาว่าอะไรจะเป็นกุศล........อาฬารดาบส  กาลามโคตรได้ประกาศอากิญจัญญายตนะ ..........อาตมาภาพนั้น  มีความคิดเห็นว่า  ธรรมนี้ไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย  เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับสนิท  เพื่อสงบระงับ  เพื่อความรู้ยิ่ง  เพื่อตรัสรู้  เพื่อนิพพาน  ย่อมเป็นไปเพียงให้ อุปบัติในอากิญจัญญายตนพรหมเท่านั้น   อาตมาภาพไม่พอใจธรรมนั้น  เบื่อจากธรรมนั้น แล้ว  หลีกไปเสีย” เรื่องที่สาม  เป็นเรื่องของ  อุทกดาบส  รามบุตร “ดูก่อนราชกุมาร  เมื่ออาตมภาพแสวงหาอะไรเป็นกุศล......อุทกดาบส  รามบุตร   ได้ประกาศเนวสัญญานาสัญญายตนะ.......อาตมาภาพ  ได้มีความคิดเห็นว่า  ธรรมนี้ ไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย  เพื่อคลายกำหนัด  เพื่อดับสนิท  เพื่อสงบระงับ  เพื่อความรู้ยิ่ง   เพื่อตรัสรู้  เพื่อนิพพาน  ย่อมเป็นไปเพียงให้อุปบัติใน  เนวสัญญานาสัญญายตนพรหมเท่านั้น   อาตมาภาพไม่พอใจธรรมนั้น  เบื่อจากธรรมนั้นแล้ว  หลีกไปเสีย” ผมขอสรุปว่า  รูปฌาน  4  อรูปฌาน  4  มีมาก่อนพระพุทธศาสนา แต่รูปฌาน  4  อรูปฌาน  4  เหล่านั้น  ไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย  ไม่เป็นไปเพื่อคลายกำหนัด   ไม่เป็นไปเพื่อดับสนิท  ไม่เป็นไปเพื่อสงบระงับ  ไม่เป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง  ไม่เป็นไป เพื่อตรัสรู้  ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน  ย่อมเป็นไปเพียงให้อุปบัติในพรหมโลกเท่านั้น   เมื่อสิ้นบุญจาก  พรหมโลก  ย่อมเวียนว่าย  ตาย  เกิด  อยู่ในวัฏฏะสงสาร  อันหาที่สุดไม่ได้ ในช่วงก่อนการตรัสรู้   เป็นสภาวธรรมที่เรียกว่า  “......แสวงหาอยู่ว่า  อะไรเป็นกุศล......”   ข้อ  2  เรื่อง  รูปฌาน  4  อรูปฌาน  4  อันเกิดจากเหตุ  สัมมาสมาธิ  คือ     “กามาวจรกุศลจิต  สหรคตด้วยโสมนัส  สัมปยุตด้วยญาณ  มีรูปเป็นอารมณ์  หรือ มี......สัมมาสมาธิ......มีในสมัยนั้น  หรือนามธรรมที่อิงอาศัยเกิดขึ้นแม้อื่นใด  มีอยู่ในสมัยนั้น สภาวธรรมเหล่านี้  ชื่อว่า  ธรรมเป็นกุศล” ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:52:39

ความคิดเห็นที่ 4 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ ข้อ  1  เรื่อง  รูปฌาน  4  อรูปฌาน  4  อันเกิดจากเหตุ  สัมมาสมาธิ  คือ     “กามาวจรกุศลจิต  สหรคตด้วยโสมนัส  สัมปยุตด้วยญาณ  มีรูปเป็นอารมณ์  หรือ มี......สัมมาสมาธิ......มีในสมัยนั้น  หรือนามธรรมที่อิงอาศัยเกิดขึ้นแม้อื่นใด  มีอยู่ในสมัยนั้น สภาวธรรมเหล่านี้  ชื่อว่า  ธรรมเป็นกุศล”   ข้อ  2  ขออนุญาตเล่าต่อนะครับ  “......แสวงหาอยู่ว่า  อะไรเป็นกุศล......”   “ดูกรราชกุมาร  เมื่ออาตมภาพแสวงหาอยู่ว่า  อะไรเป็นกุศล  ค้นคว้าสันติวรบท อันไม่มีสิ่งอื่นยิ่งขึ้นไปกว่า  เที่ยวจาริกไปในมคธชนบทโดยลำดับ  บรรลุถึงอุรุเวลาเสนานิคม ณ  ที่นั้น  อาตมภาพได้เห็นภาคพื้นน่ารื่นรมย์  มีไพรสณฑ์น่าเลื่อมใส  มีแม่น้ำไหลอยู่ น้ำเย็นจืดสนิท  มีท่าน้ำราบเรียบ  น่ารื่นรมย์  และโคจรคามโดยรอบ อาตมภาพได้มีความคิดเห็นว่า   ภาคพื้นน่ารื่นรมย์หนอ  ไพรสณฑ์ก็น่าเลื่อมใส  แม่น้ำก็ไหล น้ำเย็นจืดสนิท  ท่าน้ำก็ราบเรียบ  น่ารื่นรมย์  และโคจรคามก็โดยรอบ  สถานที่เช่นนี้ สมควรเป็นที่ตั้งความเพียรของกุลบุตร  ผู้ต้องการความเพียรหนอ   ดูกรราชกุมาร  อาตมภาพนั่งอยู่  ณ  ที่นั้นนั่นเอง  ด้วยคิดเห็นว่า  สถานที่เช่นนี้  สมควรเป็น ที่ทำความเพียร” ข้อ  3  ขอสรุปแบบส่วนตัวเป็นบางช่วงนะครับ  เพื่อเพื่อนสมาชิกบางท่านจะได้จำแนกธรรม ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น   ในช่วงก่อนการตรัสรู้   เป็นสภาวธรรมที่เรียกว่า  “......แสวงหาอยู่ว่า  อะไรเป็นกุศล......”   พอจะชัดเจนบ้างไหมครับว่า สภาวธรรมก่อนการตรัสรู้  แตกต่างจาก  สภาวธรรมหลังจาก การตรัสรู้เป็นอย่างไร     ถ้ามีเพื่อนสมาชิกท่านใดจะโต้แย้งในกรณีนี้  ขอความกรุณากลับไปอ่านพระไตรปิฎก ให้เข้าใจก่อนนะครับ   เมื่อเข้าใจดีแล้ว  จะโต้แย้งในประเด็นใดตามที่ผมได้นำเสนอไปแล้ว ยินดีสนทนาด้วย  แต่ขอให้ยกบันทึกจากพระไตรปิฎกมาโต้แย้งนะครับ   ขออนุญาตไม่รับสนทนาในข้อคิดเห็นที่มาจากความคิด  หรือ  ข้อสรุปของ   ครู  หรือ   อาจารย์  หรือ  เจ้าสำนัก  ของท่านนะครับ   ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:53:24

ความคิดเห็นที่ 5 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ อุปมาสามข้ออันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก “ดูกรราชกุมาร  ครั้งนั้น  อุปมาสามข้ออันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน มาปรากฏแก่อาตมภาพ   อุปมาข้อที่หนึ่ง  เปรียบเหมือนไม้สดชุ่มด้วยยางทั้งตั้งอยู่ในน้ำ  ถ้าบุรุษพึงมาด้วยหวังว่า จักถือเอาไม้นั้นมาสีให้เกิดไฟ  จักทำไฟให้ปรากฏ......ข้อนี้ไม่ได้เลย......บุรุษนั้นก็จะพึง เหน็ดเหนื่อยลำบากกายเปล่า ดูกรราชกุมาร  ข้อนี้ฉันใด  สมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่าใด  เหล่าหนึ่งก็ฉันนั้น   มีกายยังไม่หลีกออกจากกาม   ยังมีความพอใจในกาม   ยังเสน่หาในกาม   ยังหลงอยู่ในกาม ยังกระหายในกาม   ยังมีความเร่าร้อนเพราะกาม   ยังละไม่ได้ด้วยดี     ยังให้สงบระงับไม่ได้ด้วยดีในภายใน ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ถึงแม้จะได้เสวยทุกขเวทนาที่กล้าเผ็ดร้อน   อันเกิดเพราะความเพียรก็ดี   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ถึงแม้จะไม่ได้เสวยทุกขเวทนาที่กล้าเผ็ดร้อน   อันเกิดเพราะความเพียรก็ดี   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ก็ไม่ควรเพื่อจะรู้  เพื่อจะเห็น  เพื่อปัญญาเครื่องตรัสรู้ อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า   ดูกรราชกุมาร  อุปมาข้อที่หนึ่งนี้แล  อันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน มาปรากฏแก่อาตมภาพ” ผมขอสรุปในที่นี้ว่า  อุปมาข้อที่หนึ่งนี้  พระผู้มีพระภาคเจ้า  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:54:03

ความคิดเห็นที่ 6 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ อุปมาข้อที่สอง   “ดูกรราชกุมาร   อุปมาข้อที่สอง  อันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน มาปรากฏแก่อาตมภาพ   เปรียบเหมือนไม้สด  ชุ่มด้วยยาง   ตั้งอยู่บนบก  ไกลน้ำ  ถ้าบุรุษพึงมาด้วยหวังว่า จะเอาไม้นั้นมาสีให้เกิดไฟ  จักทำไฟให้ปรากฏ......ข้อนี้ไม่ได้เลย......ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะไม้นั้นยังสดชุ่มอยู่ด้วยยาง  แม้จะตั้งอยู่บนบก  ไกลน้ำ  บุรุษนั้นก็จะพึงเหน็ดเหนื่อย ลำบากกายเปล่า ดูกรราชกุมาร  ข้อนี้ฉันใด  สมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่าใด  เหล่าหนึ่ง   มีกายหลีกออกจากกาม แต่ยังมีความพอใจในกาม ยังเสน่หาในกาม ยังหลงอยู่ในกาม มีความกระหายในกาม มีความเร่าร้อนเพราะกาม ยังละไม่ได้ด้วยดี ยังให้สงบระงับไม่ได้ด้วยดีในภายใน ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ถึงแม้จะได้เสวยทุกขเวทนาที่กล้าเผ็ดร้อน   อันเกิดเพราะความเพียรก็ดี   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ถึงแม้จะไม่ได้เสวยทุกขเวทนาที่กล้าเผ็ดร้อน   อันเกิดเพราะความเพียรก็ดี   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ก็ไม่ควรเพื่อจะรู้  เพื่อจะเห็น  เพื่อปัญญาเครื่องตรัสรู้ อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า   ดูกรราชกุมาร  อุปมาข้อที่สองนี้  อันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน มาปรากฏแก่อาตมภาพ” ผมขอสรุปในที่นี้ว่า  อุปมาข้อที่สองนี้  พระผู้มีพระภาคเจ้า  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:54:57

ความคิดเห็นที่ 7 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ อุปมาข้อที่สาม   “ดูกรราชกุมาร   อุปมาข้อที่สาม  อันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน มาปรากฏแก่อาตมภาพ เปรียบเหมือนไม้แห้งเกราะทั้งตั้งอยู่บนบก  ไกลน้ำ  ถ้าบุรุษพึงมาด้วยหวังว่า  จักเอาไม้นั้น มาสีให้เกิดไฟ  จักทำไฟให้ปรากฏ  ดังนี้......ข้อนั้นเพราะเหตุไร  เพราะไม้นั้นแห้งเกราะ และทั้งตั้งอยู่บนบก  ไกลน้ำ ดูกรราชกุมาร  ข้อนี้ฉันใด  สมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่าใด  เหล่าหนึ่ง  ก็ฉันนั้นแล มีกายหลีกออกจากกามแล้ว ไม่มีความพอใจในกาม ไม่เสน่หาในกาม ไม่หลงอยู่ในกาม ไม่กระหายในกาม ไม่เร่าร้อนเพราะกาม ละได้ด้วยดี  ให้สงบระงับด้วยดีในภายใน ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ถึงแม้จะได้เสวยทุกขเวทนาที่กล้าเผ็ดร้อน   อันเกิดเพราะความเพียรก็ดี   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ถึงแม้จะไม่ได้เสวยทุกขเวทนาที่กล้าเผ็ดร้อน   อันเกิดเพราะความเพียรก็ดี   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ก็ควรเพื่อจะรู้  เพื่อจะเห็น  เพื่อปัญญาเครื่องตรัสรู้ อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่าได้   ดูกรราชกุมาร  อุปมาข้อที่สามนี้  อันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อนนี้แล มาปรากฏแก่อาตมภาพ ดูกรราชกุมาร  อุปมาสามข้อ  อันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อนเหล่านี้แล มาปรากฏแก่อาตมภาพ” ผมขอสรุปในที่นี้ว่า  อุปมาทั้งสามข้อนี้  พระผู้มีพระภาคเจ้า  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:55:43

ความคิดเห็นที่ 8 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ ผมขอสรุปอุปมาทั้งสามข้อ  อันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน มาปรากฏแก่พระผู้มีพระภาคเจ้า   อุปมาข้อที่หนึ่ง   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่าใด  เหล่าหนึ่ง  มีกายยังไม่หลีกออก จากกาม  ยังมีความพอใจในกาม  ยังเสน่หาในกาม  ยังหลงอยู่ในกาม  ยังกระหายในกาม   ยังมีความเร่าร้อนเพราะกาม  ยังละไม่ได้ด้วยดี  ยังให้สงบระงับไม่ได้ด้วยดีในภายใน อุปมาข้อที่สอง  ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่าใด  เหล่าหนึ่ง  มีกายหลีกออกจากกาม แต่ยังมีความพอใจในกาม  ยังเสน่หาในกาม  ยังหลงอยู่ในกาม  มีความกระหายในกาม มีความเร่าร้อนเพราะกาม  ยังละไม่ได้ด้วยดี  ยังให้สงบระงับไม่ได้ด้วยดีในภายใน ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์  ทั้งสองประเภทเหล่านั้น  ถึงแม้จะได้เสวยทุกขเวทนา  หรือ ถึงแม้จะไม่ได้เสวยทุกขเวทนา  ที่กล้าเผ็ดร้อน  อันเกิดเพราะความเพียรก็ดี   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์  ทั้งสองประเภทเหล่านั้น  ก็ไม่ควรเพื่อจะรู้  เพื่อจะเห็น   เพื่อปัญญาเครื่องตรัสรู้  อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่า   อุปมาข้อที่สาม  ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่าใด  เหล่าหนึ่ง  มีกายหลีกออกจากกามแล้ว ไม่มีความพอใจในกาม  ไม่เสน่หาในกาม  ไม่หลงอยู่ในกาม  ไม่กระหายในกาม ไม่เร่าร้อนเพราะกาม  ละได้ด้วยดี  ให้สงบระงับด้วยดีในภายใน ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ถึงแม้จะได้เสวยทุกขเวทนา  หรือ  ถึงแม้จะไม่ได้ เสวยทุกขเวทนา  ที่กล้าเผ็ดร้อน  อันเกิดเพราะความเพียรก็ดี   ท่านสมณะ  หรือ  พราหมณ์เหล่านั้น  ก็ควรเพื่อจะรู้  เพื่อจะเห็น  เพื่อปัญญาเครื่องตรัสรู้ อันไม่มีธรรมอื่นยิ่งกว่าได้   ผมขอสรุปในที่นี้ว่า  อุปมาทั้งสามข้อนี้  พระผู้มีพระภาคเจ้า  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน และไม่ได้เรียนมาจาก  อาฬารดาบส  กาลามโคตร  หรือ  อุทกดาบส  รามบุตร แต่อย่างใด และไม่ได้ศึกษามาจากคำสอนของ  ลัทธิ  หรือ  นิกาย  หรือ  พราหมณ์  หรือ  นักบวช  ต่าง  ๆ   ในสมัยนั้น ในกรณีที่เพื่อนสมาชิกท่านใด  จะโต้แย้งในกรณีนี้  ผมขออนุญาตไม่โต้แย้งด้วย   ผมยอมรับให้ท่านคิดด้วยปัญญาของท่านแบบนั้น  เพื่อมิให้เกิดกรรมวาทะต่อกัน ในเบื้องหน้า ในกรณีที่เพื่อนสมาชิกท่านใด  จะอ้างกาลามสูตร  เพื่อปฏิเสธ  ข้อสรุปนี้   ผมขออนุญาตไม่สนทนาด้วย  เพราะผมได้พิจารณาจบแล้ว  และได้พิสูจน์ด้วยตนเองแล้ว กรณีนี้  ที่ตรัสว่า  “ดูกรราชกุมาร  ครั้งนั้น  อุปมาสามข้ออันน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก   ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อน  มาปรากฏแก่อาตมภาพ......”   เป็นคำกล่าวตามธรรมสัจจะของพระผู้มีพระภาค  อันเกิดจาการทำความเพียรอย่างแท้จริง ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:56:54

ความคิดเห็นที่ 9 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ ขอนำเสนอ  ทรงบำเพ็ญทุกกรกิริยา  เป็นบางส่วนนะครับ “ดูกรราชกุมาร  อาตมภาพมีความคิดเห็นว่า  ถ้ากระไร  เราพึงกดฟันด้วยฟัน   กดเพดานด้วยลิ้น  ข่มจิตด้วยจิต  บีบให้แน่น  ให้ร้อนจัด......ดูกรราชกุมาร  ก็ความเพียร ที่อาตมภาพปรารภแล้ว  จะย่อหย่อนก็หามิได้  สติที่ตั้งไว้แล้ว   จะฟั้นเฟือนก็หามิได้ แต่การที่ปรารภความเพียรของอาตมภาพ  ผู้อันความเพียรที่ทนได้ยากนั้น  แลเสียดแทง   กระสับกระส่ายไม่สงบระงับ” “ดูกรราชกุมาร  อาตมภาพมีความคิดเห็นว่า  ถ้ากระไร  เราพึงเพ่งฌานอันไม่มีลมปราณ เป็นอารมณ์เถิด  แล้วอาตมภาพก็กลั้นลมอัสสาสะ  ปัสสาสะ  ทั้งทางปาก  และ  ทางจมูก ...... ......ดูกรราชกุมาร  ก็ความเพียรที่อาตมภาพปรารภแล้ว  จะย่อหย่อนก็หามิได้   สติที่ตั้งไว้แล้ว   จะฟั้นเฟือนก็หามิได้  แต่กายที่ปรารภความเพียรของอาตมภาพ  ผู้อันความ เพียรที่ทนได้ยากนั้น  และเสียดแทง  ไม่สงบระงับแล้ว ดูกรราชกุมาร  อาตมภาพมีความคิดเห็นว่า  ถ้ากระไร  เราพึงเพ่งฌานอันไม่มีลมปราณ เป็นอารมณ์เถิด  แล้วอาตมภาพก็กลั้นลมอัสสาสะ  ปัสสาสะ  ทั้งทางปาก  และ  ทางจมูก และทางช่องหู...... ......ดูกรราชกุมาร  ก็ความเพียรที่อาตมภาพปรารภแล้ว  จะย่อหย่อนก็หามิได้  สติที่ตั้งไว้แล้ว   จะฟั้นเฟือนก็หามิได้  แต่กายที่ปรารภความเพียรของอาตมภาพ  ผู้อันความเพียรที่ทนได้ยาก นั้น  และเสียดแทง  ไม่สงบระงับแล้ว ดูกรราชกุมาร   อาตมภาพได้มีความคิดเห็นว่า   สมณะ  หรือ  พราหมณ์  เหล่าใด เหล่าหนึ่ง  ในอดีตกาล  ได้เสวยทุกขเวทนาอันกล้าเผ็ดร้อน   ที่เกิดเพราะความเพียรอย่างยิ่งก็เพียงเท่านี้  ไม่ยิ่งไปกว่านี้   สมณะ  หรือ  พราหมณ์  เหล่าใด เหล่าหนึ่ง  ในอนาคต  จักได้เสวยทุกขเวทนาอันกล้าเผ็ดร้อน   ที่เกิดเพราะความเพียรอย่างยิ่งก็เพียงเท่านี้  จักไม่ยิ่งไปกว่านี้   สมณะ  หรือ  พราหมณ์  เหล่าใด เหล่าหนึ่ง  ในปัจจุบัน  ได้เสวยอยู่ซึ่งทุกขเวทนา อันกล้าเผ็ดร้อน  ที่เกิดเพราะความเพียรอย่างยิ่งก็เพียงเท่านี้  จะไม่ยิ่งไปกว่านี้ แต่เราก็ไม่ได้บรรลุ  อุตตริมนุสสธรรมอลมริยญานทัสสนวิเสส  ด้วยทุกกรกิริยาที่เผ็ดร้อนนี้   จะพึงมีทางเพื่อรู้อย่างอื่นกระมังหนอ” อุตตริมนุสสธรรมอลมริยญานทัสสนวิเสส    หมายถึง  ความรู้  ความเห็นของพระอริยะอัน วิเศษอย่างสามารถยิ่งกว่าธรรมของมนุษย์   ผมขออนุญาตสรุปในช่วงนี้ว่า  “ เป็นการค้นหาทางแห่งการพ้นทุกข์ ” ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:57:58

ความคิดเห็นที่ 10 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ ทรงระลึกถึงเมื่อครั้งทรงพระเยาว์ “ดูกรราชกุมาร  อาตมภาพได้มีความคิดเห็นว่า  เราจำได้อยู่  เมื่องานวัปปมงคล ของท้าวศากยะผู้พระบิดา  เรานั่งอยู่ที่ร่มไม้หว้าอันเยือกเย็น  สงัดจากกาม   สงัดจากอกุศลธรรม  บรรลุปฐมฌาน  มีวิตก  มีวิจาร  มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่   ทางนี้แลหนอ  พึงเป็นทางเพื่อตรัสรู้  อาตมภาพได้มีความรู้สึกอันแล่นไปตามสติว่า ทางนี้แหละ  เป็นทางเพื่อตรัสรู้ ” ผมขออนุญาตสรุปในช่วงนี้ก่อนนะครับ   การบรรลุปฐมฌานในช่วงเยาว์วัย  ประกอบด้วยธรรมสองประการ ประการที่หนึ่ง    สงัดจากกาม สงัดจากกาม  ผมขออนุญาตให้ความหมายว่า  ไม่มีกาม  ปราศจากกาม  สงบจากกาม   ออกจากกาม  หรือ  สงบจากกามมารบกวน ประการที่สอง  สงัดจากอกุศลธรรม   สงัดจากอกุศลธรรม  ผมขออนุญาตให้ความหมายว่า  ไม่มีอกุศลธรรม  ปราศจากอกุศลธรรม สงบจากอกุศลธรรม  ออกจากอกุศลธรรม  หรือ  สงบจากอกุศลธรรมมารบกวน จากการศึกษาพระไตรปิฎก  พุทธประวัติ  และการปฏิบัติตนของนักบวชในมัยนั้น ผมจึงขอสรุปว่า  ท่านบรรลุปฐมฌาน  ด้วยบุญบารมีที่สั่งสมมาจากอดีตด้วยตนเอง  ซึ่งต้อง ประกอบขึ้นจากธรรมสองประการ  คือ  สงัดจากกาม  และ  สงัดจากอกุศลธรรม  ซึ่งแตกต่าง จากคำสอนของ  ลัทธิ  หรือ  นิกาย  หรือ  พราหมณ์  หรือ  นักบวช  ต่าง  ๆ  ในสมัยนั้น หากเพื่อนสมาชิกท่านใดจะโต้แย้งในเรื่องนี้  หรือ  ในเรื่องบุญบารมีที่สั่งสมมาจากอดีต   ผมขอยกตัวอย่างบางส่วนจากการบำเพ็ญบารมีในอดีตชาติของพระพุทธเจ้ามาประกอบ จำนวนสองเรื่องนะครับ เรื่องที่หนึ่ง ศีลบารมี  ทรงบำเพ็ญเมื่อเสวยพระชาติเป็นพญาช้างฉัททันต์ “......กาลต่อมาไม่นานเท่าใด  แผนการของนายพรานไพรก็สำเร็จ  คือพญาฉัททันต์ถูกยิง ที่ท้องเป็นบาดแผลสาหัส  ......ด้วยน้ำใจโทโส  เพราะกำลังได้รับความเจ็บปวดอย่าง แสนสาหัส  จึงเอางวงล้วงลงไปจับนายพรานผู้แอบซ่อนอยู่ในหลุม  หวังจะฆ่าเสียให้ตาย ในขณะวิกฤติกาลเช่นนั้น  ก็พลันให้พญาช้างนึกถึงศีลข้อต้น  คือข้อว่า  ปาณาติปาตา เวรมณี  คือ  เจตนางดเว้นจากการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต  ซึ่งตนเฝ้ารักษามานานนักหนา......” เรื่องที่สอง อธิษฐานปรมัตถบารมี   ทรงบำเพ็ญเมื่อเสวยพระชาติเป็นพระมูคผักขราชกุมาร “......พอลืมพระเนตรขึ้น  แลเห็นพระเศวตฉัตรอยู่เบื้องบน  ก็ทรงดำริว่า  เรามาจากไหนหนอ จึงมาตกอยู่ในพระราชมณเฑียรภายใต้พระเศวตฉัตรนี้  และแล้วด้วยอำนาจบุญบันดาลก็เกิด เหตุอัศจรรย์  คือทำให้พระเตมียราชกุมารเกิดระลึกชาติหนหลังขึ้นได้ในขณะนั้น......” ถ้าสมาชิกท่านใดสนใจรายละเอียด  สามารถศึกษาเพิ่มเติมได้จากพระไตรปิฎก ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 14:58:54

ความคิดเห็นที่ 11 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ กลับเสวยพระกระยาหารหยาบ “อาตมภาพได้มีความคิดเห็นว่า  เราจะกลัวแต่สุข  ซึ่งเป็นสุขเว้นจากกาม  เว้นจาก อกุศลธรรมหรือ  และมีความคิดเห็นต่อไปว่า  เราไม่กลัวแต่สุข  ซึ่งเป็นสุขเว้นจากกาม   เว้นจากอกุศลธรรม การที่บุคคลผู้มีกายผอมเหลือเกินอย่างนี้  จะถึงความสุขนั้น  ไม่ใช่ทำได้ง่าย  ถ้ากระไร เราพึงบริโภคอาหารหยาบ  คือข้างสุก  ขนมสดเถิด...... ครั้นอาตมภาพบริโภคอาหารหยาบมีกำลังขึ้นแล้ว  ก็สงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรม ทั้งหลาย  บรรลุปฐมฌาน  มีวิตก  มีวิจาร  มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่   บรรลุทุติยฌาน  มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน  เป็นธรรมเอกผุดขึ้น  ไม่มีวิตก  ไม่มีวิจาร เพราะวิตก  วิจาร  สงบไป  มีปีติและสุขผู้ได้ฌานเกิดแต่สมาธิอยู่ มีอุเบกขา  มีสติสัมปชัญญะ  และเสวยสุขด้วยนามกาย  เพราะปีติสิ้นไป  บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญว่า  ผู้ได้ตติยฌานนี้  เป็นผู้มีอุเบกขา  มีสติอยู่เป็นสุข บรรลุจตุตถฌาน  ไม่มีทุกข์  ไม่มีสุข  เพราะละสุข  ละทุกข์  และดับโสมนัส   โทมนัสก่อน  ๆ  ได้  มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่” ผมขออนุญาตสรุปสภาวธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสวงหาและได้พบด้วยพระองค์เอง ก่อนการตรัสรู้  รวมสามครั้งนะครับ ครั้งที่หนึ่ง  เมื่อครั้งทรงพระเยาว์  สงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรม  บรรลุปฐมฌาน   มีวิตก  มีวิจาร  มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่   ครั้งที่สอง  เมื่อทรงกระทำความเพียร  ณ  อุรุเวลาเสนานิคม  อุปมาสามข้ออันน่าอัศจรรย์ ยิ่งนัก  ไม่เคยได้ฟังมาในกาลก่อนมาปรากฏแก่พระองค์ ครั้งที่สาม  สงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย  บรรลุปฐมฌาน  มีวิตก  มีวิจาร   มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่   บรรลุทุติยฌาน  บรรลุตติยฌาน  บรรลุจตุตถฌาน สภาวธรรมก่อนการตรัสรู้  เป็นการแสวงหาธรรมที่ชื่อว่า   “......แสวงหาอยู่ว่า  อะไรเป็นกุศล......”   และเป็นการแสวงหาธรรมที่ชื่อว่า   “ เป็นการค้นหาทางแห่งการพ้นทุกข์ ”   ดังนั้น  ผมจึงขอสรุปว่า  ปฐมฌาน  ทุติยฌาน  ตติยฌาน  จตุตถฌาน  ที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงค้นพบก่อนการตรัสรู้  ซึ่งตำราบางเล่มเรียกรวมว่า  รูปฌาน  4     แตกต่างจาก  ปฐมฌาน  ทุติยฌาน  ตติยฌาน  จตุตถฌาน ที่มาจากคำสอนของ  ลัทธิ  หรือ   นิกาย  หรือ  พราหมณ์  หรือ  นักบวช  ต่าง  ๆ  ในสมัยนั้น   ธรรมที่ก่อให้เกิดความแตกต่าง  คือ   “สงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย”   ของพระผู้มีพระภาคเจ้านั่นเอง ดังนั้น  ถ้าเพื่อนสมาชิกท่านใด  จะยืนยันว่า  ฌาน  คือ  ฌาน  อันเกิดจากสมาธิ   ตามความคิด  ความตรึก  ด้วยทิฏฐิแห่งตน   โดยไม่จำแนกธรรม  “สงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย”   ย่อมให้ผลแตกต่างจาก   ประกอบตนอยู่ในกาม  ประกอบตนอยู่ในอกุศลธรรมทั้งหลาย ผมคงไม่มีอะไรจะโต้แย้งในประเด็นนี้  คงต้องปล่อยให้ท่านยึดมั่นในทิฏฐิของท่านต่อไป พบกันอีกครั้งใน  พระผู้มีพระภาคเจ้าได้บรรลุวิชชาสามนะครับ ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 15:00:05

ความคิดเห็นที่ 12 สนทนาธรรมตามกาลต่อนะครับ พระผู้มีพระภาคเจ้าได้บรรลุวิชชาสาม “อาตมภาพนั้น  เมื่อจิตเป็นสมาธิ  บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว  ไม่มีกิเลส  ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน  ตั้งมั่น  ไม่หวั่นไหวอย่างนี้  ได้โน้มน้อมจิตไปเพื่อปุพเพนิวาสานุสสติญาณ   อาตมภาพนั้นย่อมระลึกชาติก่อนได้เป็นอันมาก...... นี้เป็นวิชชาที่หนึ่งที่อาตมภาพได้บรรลุแล้ว  ในปฐมยามแห่งราตรี  อวิชชาถูกกำจัดแล้ว   วิชชาเกิดขึ้นแล้ว  ความมืดถูกกำจัดแล้ว  แสงสว่างเกิดขึ้นแล้ว  แก่อาตมภาพผู้ไม่ประมาท   มีความเพียร  มีตนส่งไปแล้วอยู่” “อาตมภาพนั้น  เมื่อจิตเป็นสมาธิ  บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว  ไม่มีกิเลส  ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน  ตั้งมั่น  ไม่หวั่นไหวอย่างนี้  ได้โน้มน้อมจิตไปเพื่อรู้จุติและอุบัติของสัตว์ ทั้งหลาย  อาตมภาพนั้นย่อมเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ  กำลังอุบัติ  เลว  ประณีต  มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณทราม  ได้ดี  ตกยาก  ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์...... ย่อมรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรม  ด้วยประการฉะนี้  ดูกรราชกุมาร  นี้เป็นวิชชาที่สอง ที่อาตมภาพได้บรรลุแล้วในมัชฌิมยามแห่งราตรี  อวิชชาถูกกำจัดแล้ว  วิชชาเกิดขึ้นแล้ว   ความมืดถูกกำจัดแล้ว  แสงสว่างเกิดขึ้นแล้ว  แก่อาตมภาพผู้ไม่ประมาท  มีความเพียร   มีตนส่งไปแล้วอยู่” “อาตมภาพนั้น  เมื่อจิตเป็นสมาธิ  บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว  ไม่มีกิเลส  ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน  ตั้งมั่น  ไม่หวั่นไหวอย่างนี้  ได้โน้มน้อมจิตไปเพื่ออาสวักขยญาณ ได้รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า   นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา เหล่านี้อาสวะ นี้อาสวสมุทัย นี้อาสวนิโรธ นี้อาสวนิโรธคามินีปฏิปทา เมื่ออาตมภาพนั้นรู้เห็นอย่างนี้  จิตย่อมหลุดพ้น  แม้จากกามาสวะ  แม้จากภวาสวะ แม้จากอวิชชาสวะ  เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว  ก็มีญาณหยั่งรู้ว่า  หลุดพ้นแล้ว  รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว  พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว  กิจที่ควรทำ  ทำเสร็จแล้ว  กิจอื่นเพื่อความเป็น อย่างนี้  มิได้มี   ดุกรราชกุมาร  นี้เป็นวิชชาที่สาม  ที่อาตมภาพได้บรรลุแล้ว  ในปัจฉิมยามแห่งราตรี อวิชชาถูกกำจัดแล้ว  วิชชาเกิดขึ้นแล้ว  ความมืดถูกกำจัดแล้ว  แสงสว่างเกิดขึ้นแล้ว   แก่อาตมภาพผู้ไม่ประมาท  มีความเพียร  มีตนส่งไปแล้วอยู่” ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 15:04:03

ความคิดเห็นที่ 13 ผมขออนุญาตสรุปเฉพาะในส่วนที่ต้องตอบคำถามของเพื่อนสมาชิกเท่านั้นนะครับ ข้อ  1  ย่อมรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรม  ย่อมเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ  กำลังอุบัติ   เลว  ประณีต  มีผิวพรรณดี  มีผิวพรรณทราม  ได้ดี  ตกยาก  ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์...... “สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม” ข้อ  2  ได้รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า  นี้ทุกข์  นี้ทุกขสมุทัย  นี้ทุกขนิโรธ   นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา  คือ  ทรงตรัสรู้อริยสัจสี่  ในปัจฉิมยามแห่งราตรี อันจักษุได้เกิดขึ้นแล้ว  ญาณได้เกิดขึ้นแล้ว  ปัญญาได้เกิดขึ้นแล้ว  วิชชาได้เกิดขึ้นแล้ว แสงสว่างได้เกิดขึ้นแล้ว  ในธรรมทั้งหลายที่ไม่เคยได้ฟังแล้วในกาลก่อน ข้อ  3  ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา  หมายถึง  ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์อย่างแท้จริง คือ  ทางมีองค์  8  เครื่องไปจากข้าศึกคือ  กิเลสนี้แล  กล่าวคือ สัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ ข้อ  4  สัมมาสมาธิ  เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้  สงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน  มีวิตก  มีวิจาร  มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่   เธอบรรลุทุติยฌาน  มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน  เป็นธรรมเอกผุดขึ้น  เพราะวิตก  วิจาร   สงบไป  ไม่มีวิตก  ไม่มีวิจาร  มีปีติและสุขอันเกิดแต่สมาธิอยู่ เธอมีอุเบกขา  มีสติ  มีสัมปชัญญะ  เสวยสุขด้วยนามกาย  เพราะปีติสิ้นไป  บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญว่า  ผู้ได้ฌานนี้  เป็นผู้มีอุเบกขา  มีสติอยู่เป็นสุข เธอบรรลุจตุตถฌาน  ไม่มีทุกข์  ไม่มีสุข  เพราะละสุข  ละทุกข์  และดับโสมนัส   โทมนัสก่อน  ๆ  ได้  มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่  อันนี้เรียกว่า  สัมมาสมาธิ ข้อ  5  ปฐมฌาน  ทุติยฌาน  ตติยฌาน  จตุตถฌาน  ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงค้นพบ ก่อนการตรัสรู้  ต้องประกอบด้วยธรรมสองประการ  คือ “......ต้องสงัดจากกาม  และ  สงัดจากอกุศลธรรม......” และเป็นธรรมซึ่งเป็นเหตุ “......ทำให้พระผู้มีพระภาคเจ้าได้บรรลุวิชชาสาม......” ข้อ  6  วิชชาสาม  ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงบรรลุ  ในปฐมยาม  มัชฌิมยาม  และ ปัจฉิมยามแห่งราตรี  เป็นธรรมที่พระองค์ทรงตรัสรู้ด้วยพระองค์ ดังนั้น  จึงขอสรุปว่า  ปฐมฌาน  ทุติยฌาน  ตติยฌาน  จตุตถฌาน  อันเกิดจากสัมมาสมาธิ ในพระพุทธศาสนา แตกต่างจาก   ปฐมฌาน  ทุติยฌาน  ตติยฌาน  จตุตถฌาน  ที่มาจากคำสอนของ  ลัทธิ  หรือ   นิกาย  หรือ  พราหมณ์  หรือ  นักบวช  ต่าง  ๆ  ในสมัยนั้น  ซึ่งไม่ทำให้ผู้ปฏิบัติ   ได้บรรลุวิชชาสาม  แต่อย่างใด ข้อ  7  อากิญจัญญายตนะ  ของ  อาฬารดาบส  กาลามโคตร  และ  เนวสัญญานาสัญญายตนะ ของ  อุทกดาบส  รามบุตร  ไม่ทำให้ดาบสทั้งสองท่าน  ได้บรรลุวิชชาสาม  แต่อย่างใด และ ไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย  ไม่เป็นไปเพื่อคลายกำหนัด  ไม่เป็นไปเพื่อดับสนิท   ไม่เป็นไปเพื่อสงบระงับ  ไม่เป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง  ไม่เป็นไปเพื่อตรัสรู้  ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน   ย่อมเป็นไปเพียงให้อุปบัติในพรหมโลกเท่านั้น เพื่อนสมาชิกท่านใดจะแสดงความคิดเห็นโต้แย้ง  กรุณาแสดงธรรมที่เป็นหลักฐาน บันทึกจากพระไตรปิฎกนะครับ   ขออนุญาตไม่รับสนทนาในข้อคิดเห็นที่มาจากความคิด  หรือ  ข้อสรุปของ   ครู  หรือ   อาจารย์  หรือ  เจ้าสำนัก  ของท่านนะครับ   ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 15:05:53

ความคิดเห็นที่ 14 ขออนุญาตตอบคำถามของเพื่อนสมาชิก  ที่ถามไว้ตั้งแต่กระทู้เดิมนะครับ คำถามข้อที่หนึ่ง  ในทางพระพุทธศาสนา  ปฐมฌาน  จัดเป็น  สัมมาสมาธิ  หรือไม่ คำถามข้อที่สอง  มิจฉาสมาธิ  แตกต่างจาก  สัมมาสมาธิ  อย่างไร คำถามข้อที่สาม  “......ฌานเป็นสิ่งไม่ดีหรือเปล่า  ถ้าเทียบกันไปกับสัมมาสมาธิ   หรือกลายเป็นว่า  ไม่ควรนำเอามาเทียบเคียงกัน  เพราะเป็นไปเพื่อคนละวัตถุประสงค์ หรือเป็นผลที่เกิดมาแต่เหตุ......” จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 15:07:01

ความคิดเห็นที่ 15 ขออนุญาตรวมตอบในคำตอบเดียวนะครับ มิจฉาสมาธิ  ความตั้งใจผิด   “......มิจฉามรรค  อันประกอบด้วย  มิจฉาทิฐิ  มิจฉาสังกัปปะ  มิจฉาวาจา  มิจฉากัมมันตะ   มิจฉาอาชีวะ  มิจฉาวายามะ  มิจฉาสติ  มิจฉาสมาธิ  เป็นอพรหมจรรย์” มิจฉามรรค  คือ  ทาง  ประกอบด้วยธรรม  8  ประการ  ธรรมอันไม่ไปจากข้าศึก  คือ   กิเลส  คือ  โลภะ  โทสะ  โมหะ  ราคะ  ไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย  ไม่เป็นไปเพื่อ คลายกำหนัด  ไม่เป็นไปเพื่อดับสนิท  ไม่เป็นไปเพื่อสงบระงับ  ไม่เป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง   ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน  ไม่เป็นธรรมของท่านผู้เข้ากุศลฌาน สภาวธรรมที่ ชื่อว่า  ธรรมเป็นอกุศล  มีในสมัยใด  สมาธิ  อันประกอบด้วยธรรมเป็นอกุศล อกุศลจิต  สหรคตด้วยโสมนัส  สัมปยุตด้วยทิฏฐิ   เป็น  มิจฉาสมาธิ  มีในสมัยนั้น มิจฉาสมาธิ  มีในสมัยนั้น  เป็นไฉน ความตั้งอยู่แห่งจิต  ความดำรงอยู่แห่งจิต  ความมั่นคงอยู่แห่งจิต  ความไม่ส่ายไป แห่งจิต  ความไม่ฟุ้งซ่านแห่งจิต  ภาวะที่จิตไม่ส่ายไป  ความสงบ  สมาธินทรีย์  สมาธิพละ   ความตั้งใจผิด  ในสมัยนั้น  อันใด  นี้ชื่อว่า  มิจฉาสมาธิ  มีในสมัยนั้น บุคคลพึงละธรรมอกุศลทั้งปวงเหล่านั้น ******************************************************** สัมมาสมาธิ  ความตั้งใจชอบ สัมมาสมาธิ  เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้  สงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน  มีวิตก  มีวิจาร  มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่   เธอบรรลุทุติยฌาน  มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน  เป็นธรรมเอกผุดขึ้น  เพราะวิตก  วิจาร   สงบไป  ไม่มีวิตก  ไม่มีวิจาร  มีปีติและสุขอันเกิดแต่สมาธิอยู่ เธอมีอุเบกขา  มีสติ  มีสัมปชัญญะ  เสวยสุขด้วยนามกาย  เพราะปีติสิ้นไป  บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยะทั้งหลายสรรเสริญว่า  ผู้ได้ฌานนี้  เป็นผู้มีอุเบกขา  มีสติอยู่เป็นสุข เธอบรรลุจตุตถฌาน  ไม่มีทุกข์  ไม่มีสุข  เพราะละสุข  ละทุกข์  และดับโสมนัส   โทมนัสก่อน  ๆ  ได้  มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่  อันนี้เรียกว่า  สัมมาสมาธิ ข้อสรุปในเบื้องต้นของ  สัมมาสมาธิ  คือ “......ต้องสงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรม......” ดังนั้น  เมื่อบุคคลเหล่าใด  สงัดจากกาม  สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย  ณาน  ปฐมฌาน  นั้น   ย่อมเป็น   สัมมาสมาธิ  ครับ สัมมาสมาธิ  มีในสมัยนั้น  เป็นไฉน ความตั้งอยู่แห่งจิต  ความดำรงอยู่แห่งจิต  ความมั่นคงอยู่แห่งจิต  ความไม่ส่ายไป แห่งจิต  ความไม่ฟุ้งซ่านแห่งจิต  ภาวะที่จิตไม่ส่ายไป  ความสงบ  สมาธินทรีย์  สมาธิพละ   ความตั้งใจชอบ  ในสมัยนั้น  อันใด  นี้ชื่อว่า  สัมมาสมาธิ  มีในสมัยนั้น ฌาน  ปฐมฌาน  ที่ประกอบขึ้นจากธรรมอันเป็นกุศล  คือ  กามาวจรกุศลจิต   สหรคตด้วยโสมนัส  สัมปยุตด้วยญาณ  เป็นสัมมาสมาธิ  มีในสมัยนั้น  สภาวธรรมเหล่านี้   ชื่อว่า  ธรรมเป็นกุศล  เป็นธรรมของท่านผู้เข้ากุศลฌาน บุคคลพึงประกอบธรรมเหล่านั้น  ให้ถึงพร้อม   คำถามบางส่วน  ได้สรุปในกระทู้ก่อนหน้านี้แล้ว คำถามที่เหลือ  ขออนุญาตตอบในกระทู้ต่อไปนะครับ พบกันใหม่ในชื่อกระทู้  กุศลฌาน  ตอนที่  2 ขอให้เจริญในธรรมทุกท่านนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 15:08:45

ความคิดเห็นที่ 16 อนุโมทนาสาธุในธรรมทานครับ :-) จากคุณ : ศักติ (NetPop) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 15:17:45

ความคิดเห็นที่ 17 ขอนุโทธนาบุญด้วยครับ จากคุณ : tripper 95 เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 11:19:38

ความคิดเห็นที่ 18 ขออนุโมทนาธรรมอันเป็นกุศล  ของ  คุณศักดิ  (NetPop) และ  คุณ  tripper  95  ด้วยเช่นกันครับ ขอให้เจริญในธรรมนะครับ จากคุณ : สัมมาทิฏฐิ เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 13:56:59