ความคิดเห็นที่ 1 จากหนังสือ ความสุขที่ไม่ควรสุญเสีย   หน้า 318 โดยพระอาจารย์อำนาจ  โอภาโส วัดพระธาตุผาแก้ว  แคมป์สน เพชรบูรณ์     ทุกชีวิตไม่อาจหลีกหนีการกระทบกระทั่งไปได้  อันอาจก่อเป็นสนามรบจากการกระทบได้ตลอดเวลา  จึงใช้สติปัญญาเปลี่ยนสนามรบเป็นสนาม "รู้" คือ สิ่งที่กระทบผ่านเข้ามาไม่ขาดสติหลงถลำเข้าไปในเนื้อหา  แต่มีสติปัญญาจำได้ว่าทุกสิ่งล้วนเกิดดับผ่านไป อาศัยเหตุปัจจัยเกิดขึ้น  ไม่ใช่ตัวตนแต่อย่างใด        ทุกชีวิตจึงต้องกระทบกระทั่ง  รับรู้ รู้สึก จดจำ  แล้วนำความจำเหล่านั้นมาคิด  หากขาดสติจำผิดว่าเป็นตัวตนจึงทำให้คิดผิดก่อความโกรธเกลียดเคียดแค้นชิงชัง  หากจำถูกต้องแม่นยำว่าไม่ใช่ตัวตน  คงที่อยู่ไม่ได้  เป็นเพียงของเกิดดับชั่วคราว  สติสัมปชัญญะจึงเกิดขึ้นมาแทนที่แล้วใช้ความคิดตัดสินใจในแต่ละขณะนั้นอย่างแม่นยำ  ดูแลใจที่มีความปกติสุขอยู่แล้ว  ในท่ามกลางการงานที่ต้องกระทบสิ่งต่างๆมากมาย แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 55 09:00:26 จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 08:59:37

ความคิดเห็นที่ 2 จากหนังสือ ปาฏิหาริย์แห่งความรู้สึกตัว โดยอาจารย์กำพล  ทองบุญนุ่ม หน้า 11         บางคนกังวลว่าทำไมเราจึงหลงบ่อย  หลงนานเหลือเกิน  ก็ไม่เห็นแปลก เรื่องหลงเป็นเรื่องธรรมชาติ  เมื่อหลงเราก็กลับมารู้สึกตัวเอาใหม่  มันผ่านไปแล้ว ความหลงเป็นอดีตไปแล้ว  ก็กลับมารู้สึกตัวใหม่  ของใหม่ย่อมดีกว่าของเก่าไม่ใช่หรือ? ฉะนั้น อย่าไปเสียดายสิ่งที่ผ่านไปแล้ว  เป็นอดีตไปแล้ว  ให้รู้ใหม่  การรู้ใหม่เป็นเสมือนชีวิตใหม่  ชีวิตเราจะใหม่ทุกขณะ  จิตดวงใหม่ที่รู้สึกนี้จะเป็นจิตที่มีพลังกว่าจิตเดิม  และเป็นปัจจุบันที่สุดเลย       ฉะนั้น ถ้าอยากจะมีชีวิตใหม่  ก็ให้รู้สึกใหม่  ที่แล้วมาก็ปล่อยให้ผ่านไป  อย่าไปเสียเวลากับสิ่งที่ผ่านไปแล้วการเริ่มต้นรู้สึกใหม่คือ ชีวิตใหม่  หลงลืมได้  หลงได้ก็รู้ได้เหมือนกัน  เป็นเรื่องไม่ยากเลย   อย่าไปมองเป็นเรื่องที่ยากเย็นอะไร  รู้สึกตัวไปเรื่อยๆ เมื่อกายเคลื่อนไหว..เรารู้สึก  ก็จบแค่นั้น  ไม่ต้องวิจัยวิจารณ์อะไร  ทำต่อเนื่องไปเรื่อยๆ จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 09:01:25

ความคิดเห็นที่ 3 จากหนังสือ ปาฏิหาริย์แห่งความรู้สึกตัว โดยอาจารย์กำพล  ทองบุญนุ่ม หน้า 22  อุปสรรคใหญ่คือ ความอยากบรรลุผลให้ไวๆ  ความอยากบรรลุผลอย่างแรงกล้าทำให้จิตดิ้นรนฟุ้งซ่าน  ใจจึงคิดฟุ้งซ่านมากเพราะความอยากเป็นเหตุอยากหลุดพ้น  อยากพ้นทุกข์   ความอยากหลุดพ้นในขณะเจริญสตินั้นไม่ใช่จะดีนะ  มีแต่ความปรุงแต่ง ความสงสัย  คิดฟุ้งซ่านไปใหญ่  พอเริ่มต้นเจริญ  สติก็คิดฟุ้งซ่านด้วยความอยาก... หน้า 39             ที่สำคัญอีกอย่างก็คือ  การวางจิตใจให้ถูกต้อง  ในระหว่างที่ทำความรู้สึกตัวไปกับการเคลื่อนไหวนั้น ให้เรารู้เฉยๆ รู้ซื่อๆ รู้ลงไปตรงๆที่กายกำลังเคลื่อนไหว  อย่าไปเพ่งจ้อง จะทำให้เครียด  ให้รู้แบบดูๆ   สักแต่ว่ารู้อยู่ห่างๆ วางใจเป็นปกติธรรมดา   ไม่ต้องคิดหวังอะไร  เน้นให้มีเจตนาเคลื่อนไหว  และมีเจตนารู้ลงไปที่กายกำลังเคลื่อนไหว  ให้รู้ต่อเนื่องกันนานๆนี่แหละคือ การทำความเพียร  เน้นให้มีความรู้สึกตัวลงไปที่กายใจเป็นปัจจุบัน นี่คือ กรรมฐาน แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 55 09:05:26 จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 09:02:32

ความคิดเห็นที่ 4 จากหนังสือ ปาฏิหาริย์แห่งความรู้สึกตัว โดยอาจารย์กำพล  ทองบุญนุ่ม หน้า 40    เมื่อทำความรู้สึกตัวด้วยการเคลื่อนไหวไปนานๆย่อมมีความปวด  ความเมื่อยล้าเกิดขึ้น นี่เรียกว่า "ทุกขเวทนาทางกาย" ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ปฏิบัติ  ให้มีสติระลึกรู้ลงไปที่ทุกขเวทนานั้น   อย่าเข้าไปอยู่ในทุกขเวทนา  อย่าเอาทุกขเวทนามาเป็นเรา  อย่ามีตัวเราในเวทนา  ทุกขเวทนาก็ส่วนหนึ่งสติที่ไปรู้นี่ก็อีกส่วนหนึ่ง       สติปัญญาจะเห็นว่าทุกขเวทนากับสติเป็นคนละส่วนกันให้รู้ทันในทุกขเวทนานั้นๆแล้วเข้าไปเกี่ยวข้องแก้ไขทุกขเวทนานั้นด้วยสติปัญญา  เช่น  เมื่อนั่งอยู่ก็อาจจะเปลี่ยนเป็นลุกขึ้นไปเดินจงกรม  มีสติรู้ที่การก้าวเดิน เอาการก้าวเดินเป็นการเจริญสติก็ได้      แต่ก่อนที่จะเปลี่ยนอิริยาบถนั้นต้องมีสติรู้ก่อน  คือ เราต้องเปลี่ยนด้วยสติ  ให้สติเป็นผู้เปลี่ยนให้  ในขณะปฏิบัติอาจจะหลงลืมสติไปบ้างก็ไม่เป็นไร  กลับมาเริ่มต้นเจริญสติใหม่ได้   "ให้ปฏิบัติแบบเป็นผู้ดู  อย่าเข้าไปอยู่กับอาการต่างๆ" .....................        บางทีเกิดความทุกข์ขึ้นมา  ให้รู้เท่าทันในความทุกข์นั้น สักแต่ว่าเป็นความทุกข์  ออกมาเป็นผู้เห็นทุกข์  อย่าเข้าไปเป็นผู้ทุกข์  หรือบางทีก็อาจเกิดการเบื่อ  อึดอัด  ขัดเคือง มีความท้อแท้ ง่วงนอน  ก็รู้เท่าทันในอาการเหล่านั้น  อย่าเข้าไปเป็นกับอาการต่างๆให้เป็นผู้เห็น  พยายามปฏิบัติให้ต่อเนื่องไปในอิริยาบถต่างๆ  ตลอดทั้งวัน   ไม่ว่าจะยืน  เดิน นั่ง นอน ดื่ม เคี้ยว  กิน แต่งตัว  หรือ ประกอบกิจวัตรอะไรในชีวิตประจำวัน  ก็มีสติระลึกรู้ลงไปที่กายในอิริยาบถต่างๆทั้งน้อยใหญ่ จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 09:04:55

ความคิดเห็นที่ 5 ***ใข้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ  เป็นการรวบรวมองค์ความรู้จากครูบาอาจารย์เป็นการสรุปรวบยอด*** อานาปานสติ ตอนที่ 1  "3 ไม่" ไม่บังคับ  ไม่หวัง  ไม่ยึด ขยายความ 1.ไม่บังคับ  = ไม่บังคับลมหายใจ    นี้คือปัญหาหนึ่งที่ผู้ปฏิบัติพบอุปสรรคข้อนี้มาก หากผู้ปฏิบัติได้รับยินพระอาจารย์หรือวิทยากรบอกให้กำหนดลมหายใจ ผู้ปฏิบัติใหม่แทบจะทุกคนจะเพ่งไปที่ลมอย่างหนักหน่วง(จะใช้คำพูดว่าอย่างไรดี?อีกประโยคคือ จดจ่อลมทำให้การหายใจไม่เป็นธรรมชาติ)   จนทำให้การหายใจของร่างกายไม่เป็นธรรมชาติ โดยหลักแล้ว  ร่างกายมีการหายใจเข้า-ออก เป็นปรกติเป็นอัตโนมัติของการหายใจอยู่แล้ว(ร่างกายต้องการอ๊อกซิเจนจากอากาศเท่าไหร่ ร่างกายจะหายใจเข้าออกตามอัตราที่ร่างกายต้องการ เช่น เมื่อเราวิ่ง  เราจะหายใจเพิ่มมากขึ้น เพราะอวัยวะส่วนต่างๆในร่างกายต้องการอ๊อกซิเจนในการสร้างพลังงานในระดับเซลล์ต่างๆ  ยามเราหลับ ร่างกายจะหายใจลดลงเพราะไม่ต้องใช้พลังงานมาก เป็นต้น) การเจริญอานาปานสติ เป็นการมีสติรู้ถึงการที่ร่างกายหายใจเข้าออกที่เป็นธรรมชาติอยู่นั้น ... จะมีเทคนิคอย่างไรก็ได้ แต่ต้องเข้าหลัก คือ "ให้การรับรู้ลมหายใจเข้าออกให้เป็นธรรมชาติที่สุด" อาการที่พบหากไม่ไปบังคับลม จะมีการรับรู้ลมอย่างแพ่วเบาไม่หนักเหมือนบังคับลม เมื่อมีการไปบังคับลม อาจจะทำให้เกิดอาการปวดหัว  ปวดตัว เนื่องจาก จิตไปบังคับ(จิตสามารถบังคับการหายใจได้ระดับหนึ่ง เช่น เรากลั้นลมหายใจไว้ได้ระยะหนึ่ง) การหายใจที่ไม่เป็นธรรมชาติ  ทำให้ร่างกายไม่ได้ลมตามที่ต้องการ มากหรือน้อยไป "การไม่บังคับลมหายใจนี้  มีผลการปฏิบัติให้ทราบได้อีกประการ คือ เมื่อนั่งอานาปานสติจะเกิดสุขเวทนาทางกาย  จะนั่งไม่เมื่อยขบ ร่างกายเบาสบาย นั่งได้เป็นชั่วโมงๆ"  1.1 หากยังทำตามข้อที่ 1 ยังไม่ได้ ก็ลองนั่งแล้วสังเกตบริเวณไหล่ของเราที่กระเพื่อมขึ้นลง (เมื่อไหล่ยกขึ้นสูงนั้นคือการหายใจเข้า  นั่งสังเกตเมื่อไหล่ยกให้รีบกลับมาสังเกตลมหายใจเข้าจะได้ทราบว่าการไม่บังคับลมเป็นอย่างไร) เมื่อหายใจออกไหล่จะตกลงจากการหายใจเข้า พอรับรู้แล้วก็ใช้สติกลับมาดูที่ลมหายใจออกดูว่าการลมหายใจออกที่ไม่บังคับเป็นอย่างไร) 2.ไม่หวัง=ไม่คาดหวังผลการปฏิบัติ  ,ไม่ยินดียินร้ายผลการปฏิบัติ แม้จะได้ผลดีหรือไม่ดี ทำกรรมฐานทุกชนิด(ไม่เฉพาะอานาปานสติ)  ให้ทำแบบสบายๆ   ไม่คาดหวัง ไม่ซีเรียส        2.1.ทำ "เหตุ"ให้ดีที่สุด เช่น    พระพุทธองค์ตรัสให้มีสติกับลมหายใจเข้า-ออก   หายใจเข้ายาวก็รู้ชัดลมหายใจเข้ายาว  หายใจเข้าสั้นก็รู้ชัดว่าลมหายใจเข้าสั้น เราก็ปฏิบัติตามพระองค์ โดยไม่ต้องใจร้อนว่าเมื่อไหร่จะเข้าฌานเสียที หรือ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป             "สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตคือสิ่งที่ทำอยู่ขณะนั้นๆ" เมื่อทำเหตุถูกต้อง  ผลที่ถูกต้องย่อมเกิดขึ้นแน่นอน ผลการปฏิบัติืที่ดีไม่ได้เกิดจากความคาดหวังหรือคิดอะไรฟุ้งซ่านไปล่วงหน้า แต่เกิดจากการทำเหตุที่ถูกต้อง(ย้ำอีกที)      2.2.ไม่คาดหวัง(บางคนที่มีนิสัยคาดหวังสูงๆ หรือวิตกกังวลเกี่ยวกับผลการปฏิบัติ อาจจะต้องตั้งเป้าหมายไว้ต่ำๆ เช่น วันนี้นั่งได้ดีแค่ 1 นาที ก็พอ ที่เหลือคือการฝึกฝนว่าจิตหนีไปคิดแล้วจะมีอุบายอย่างไรในการนำจิตมามีสติกับลมหายใจให้มากขึ้น) ไม่ยินดียินร้ายผลการปฏิบัติ ถ้าทำได้ดีติดต่อกัน ก็ไม่ไปตั้งความหวังว่าครั้งต่อไปจะดีเหมือนกัน  ทำได้ดีก็รับรู้ไว้ว่าทำได้ดี  หากทำได้ไม่ดีก็รับรู้ว่าทำได้ไม่ดี (ไม่นำหลักการทำงานที่ใช้ในการทำงานทั่วๆไปที่ต้องมีการเร่งรัด หรือ ทะยานให้เข้าสู่เป้าหมายให้เร็วที่สุด   การปฏิบัติธรรมเป็นการปฏิบัติเพื่อละกิเลส  ไม่ใช่ตามใจกิเลส ) 3. ไม่ยึด= "ไม่ยึดเป็นเจ้าของลมหายใจ"  ...ผู้ปฏิบัติเป็นเพียงนักสังเกตการณ์เฝ้าดูลมหายใจ เหมือนเรากำลังดูสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่กำลังปรากฎเฉพาะหน้า  ลมหายใจเข้า-ออกที่เกิดขึ้นแล้ว  ดับไป    ....              "ดูอาการลมเข้า-ออกเฉยๆไม่ยึดเป็นเจ้าของ" ---------------------------------------------- เพิ่มเติม 4.กำหนดสติที่ลมหายใจเข้าออกได้ 2 ลักษณะ แล้วแต่คนถนัด 4.1 บางคนถนัดกำหนดรู้ลมหายใจเข้า-ออกที่ปลายจมูก เมื่อลมหายใจแผ่วเบามากๆ จนจับไม่ได้ที่ปลายจมูก  ให้ระลึกรู้ลมหายใจใน 4.2   (ซึ่งในขณะที่ลมหายใจแผ่วเบามากๆ   จิตจะมีสุขเวทนาเกิดขึ้นก็สลับรู้กับลมหายใจเข้า-ออก จะมีการอธิบายในขั้นตอนต่อๆไป) หรือผู้ที่มีปัญหาเรื่องการหายใจทางจมูก เป็นโรคภูมิแพ้คัดจมูกตลอดเวลา ไม่สามารถตั้งสติตามรู้ลมหายใจที่ปลายจมูกได้ก็แนะนำข้อ 4.2 4.2 กำหนดตามรู้ลมหายใจเข้าตั้งแต่จมูกถึงท้อง  และ หายใจออกตั้งแต่ท้องถึงจมูก (บางท่านถนัดบริกรรมก็แล้วแต่ความถนัด เช่น บริกรรมพุทธ-โธ หรือ อื่นๆ  เมื่อจิตเข้าสู่สมาธิที่ลึกขึ้น คำบริกรรมจะหายไปเอง) 5.เมื่อเกิดอาการต่างๆในจิต เช่น รู้สึกมีโทสะ หรือ มีสุข   เกิดความคิดปรุงแต่งต่างๆ หรือมีสมาธิมากๆเกิดนิมิต เกิดสิ่งใดอย่างไรก็แล้วแต่ ให้รู้สึกตัวว่าขณะนั้นเกำลังคิด หรือกำลังโกรธ  กำลังเกิดนิมิต  แล้วกลับเข้ามามีสติกับการหายใจเข้าออกต่อไป 6.หากเป็นไปได้ควรเจริญอานาปานสติทุกวัน ในเวลาเท่าที่โอกาสอำนวย(จะ 1 นาทีก็ได้ ยิ่งมากยิ่งดี) เพื่อสร้างความชำนาญในการปฏิบัติอานาปานสติ        ***เป็นการแนะนำเล็กน้อยเพียงเท่านี้นะครับ  หากมีอะไรเพิ่มเติมจะเพิ่มในครั้งต่อๆไป และจะมีการลงข้อมูลนี้ในทุกๆครั้งของกระทู้ปฏิบัติธรรมในชีวิตประจำวัน***               **ตัวท่านเท่านั้นที่จะ "สร้างความเพียร" เพื่อการปฏิบัติพ้นจากความทุกข์   แม้หนทางจะยาวไกลเพียงใด  "ความเพียร" ก้าวแรกสำคัญเสมอและ ก้าวต่อไปเป็น"ความเพียร"ที่ตัวท่านเองก็ต้องทำด้วยตนเอง*** ----------------------------------------------- หากผู้สนใจต้องการอ่านอานาปานสติสูตร เชิญอ่านที่  (ขั้นตอนปฏิบัติอยู่ใน ข้อ 288 เป็นต้นไป) http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=3924&Z=4181 ส่วนในกระทู้ที่ลงพระสูตร นำมาจาก อานาปานนัสสติสูตร พระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาฯ เล่มที่ 14 หน้า 187 ข้อ 148 ในกระทู้จะทยอยลงในขั้นตอนต่างๆในการฝึก  เมื่อถึงเวลาที่  "เหมาะสม"   การปฏิบัติในกระทู้ตอนนี้  ปฏิบัติ  "3 ไม่" และกำหนดรู้ลมหายใจเข้า-ออก (โดยยังไม่ถึงการอธิบายกำหนดรู้ว่าหายใจสั้นหรือยาว) ไปก่อน   เพื่อฝึกฝนเจริญสติให้ได้ระดับหนึ่ง แต่หากผู้ใดทำได้แล้วก็เชิญปฏิบัติตามในพระสูตรต่อไปเลยครับ (อานาปานสติ ขั้นที่ 1-2  ในพระสูตรจะกำหนดลมหายใจเข้า-ออกยาว หรือสั้น ซึ่งจะมีอธิบายในกระทู้ในตอนต่อๆไปครับ มีทั้งหมด 16 ขั้นตอน บางตอนจะมีข้อมูลของพระสารีบุตรเข้ามาเสริมบ้างบางส่วนครับ) จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 09:07:26

ความคิดเห็นที่ 6 ขยายความ เลขยกกำลังใน พระสูตร คห 5 จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 09:08:26

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบพระคุณมากมายค่ะ เสร็จภารกิจแล้วคงได้อ่านอย่างละเอียดอีกที แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 55 11:22:18 จากคุณ : แสงสีขาว เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 11:21:19

ความคิดเห็นที่ 8 แจ่ม.. สาธุค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 19:41:02

ความคิดเห็นที่ 9 สาธุค่ะ จากคุณ : sunnyorchids เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 12:12:15

ความคิดเห็นที่ 10 อนุโมทนานะคะ ถ้าอุปสรรคคือ การชอบหลับ พอนั่งสบายสบายแล้วชอบหลับ จะนำอุปสรรคมาเป็นอุปกรณ์อะไรคะ จากคุณ : จิตรพร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 01:50:56

ความคิดเห็นที่ 11 เรียนคุณจิตรพรครับ   ถ้าฝืนการง่วงนอนหลับแล้วจะเกิดอุปสรรคใช่ไหมครับ? ...:)...   การง่วงนอนต้องแยกเป็น 2 ลักษณะคือ 1.เกิดติดใจในการนอน ในข้อนี้ แม้นอนมากมายเพียงใดก็ยังง่วงนอน อันนี้เป็นกิเลสครับ ต้องฝืน (เคยสังเกตไหมครับ ทำไมตามวัดหรือสำนักปฏิบัติจึงให้ตื่นนอนเช้าๆ เป็นการเดินสวนทางกับกิเลส ผู้ที่ไม่เคยฝึกจะรู้สึกทุกข์มาก  ท่านให้เรามองเห็นทุกข์แล้วครับ)....อุปกรณ์ที่จะช่วยแก้ คือ พยายามฝืนไว้ หรือใช้วิธีการต่างๆเช่น  เอาน้ำมาลูบตัว   ดึงหูตัวเอง  ลืมตากว้างๆ มองไกลๆ หรือ ใช้เวทนานุปัสสนา คือ เมื่อจิตตกอยู่ในความง่วงนอน ก็กำหนดรู้ ดูแบบเป็นผู้ดู "อาการง่วงนอน" นั้น  ให้อยู่กับปัจจุบันขณะ เมื่อทำบ่อยๆทำนานๆ อาการง่วงนอนจะหายไป จิตจะมีสติสัมปชัญญะมากขึ้น  เมื่อเรามีสติมากขึ้น เป็นผู้ดูความง่วง ไม่ใช่ผู้เป็นความง่วง  จะมีความสุขเพิ่มขึ้น  สังเกตได้ง่ายๆครับ ผู้ฝึกบ่อยๆ  เวลาตื่นนอน จิตจะใช้งานได้เลย  ไม่มีอาการง่วงอยากนอนต่อ หรือ มีแต่น้อยลงจนเห็นได้ชัด   บางคนชอบนอนกลางวัน เมื่อฝึกบ่อยๆ อาการง่วงนอนระหว่างวันจะน้อยลง หรือ ไม่นอนกลางวันอีกเลย(ในกรณีที่ร่างกายนอนเพียงพอแล้ว หรือ ไม่เป็นโรคต่างๆ)  บางคนฝึกดีๆไม่ง่วงแล้วยังมีปีติ สุข เกิดขึ้นอีกต่างหาก เพราะจิตที่มีสติสัมปชัญญะมากๆ จะมีสัมมาสมาธิเข้ามาด้วยครับ 2.ง่วงนอนเกิดจากร่างกายเป็นโรค หรือ พักผ่อนน้อย ...อันนี้  อุปกรณ์คือ  คร็อก...ฟี้ ครับ (อิอิ นอนพักเถอะครับ แล้วค่อยเอาแรงมาปฏิบัติธรรมต่อไป ฝืนไปเดี๋ยวจะลำบากร่างกายเปล่าๆ) ปล   พอดีอ่านข้อมูล คห 12 ของคุณซุ้มเฟื่องฟ้า นึกออกว่าครูบาอาจารย์บอกว่า ให้  "เดินจงกรม" เป็นการแก้ความง่วงได้ดีนักแล ในชีวิตประจำวันก็ใช้วิธีตั้งสติกับการเดินไปทำกิจวัตรต่างๆ (แต่บางคนก็ช่วยไม่ได้ครับ มีความสามารถพิเศษ เดินแล้วยังหลับได้ อันนี้ ท่านว่า ให้ไปเดินใกล้ๆกับเหว หรือ สถานที่ที่อันตราย จิตจะได้ตื่นตัว มีสติกับการเดินจงกรมให้มากขึ้น  หรือ เดินจงกรมในป่าช้า ให้จิตได้ตื่นตัว  อิอิอิอิ  พูดจริง ไม่ได้พูดเล่น ครับ ) แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 11:14:53 แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 10:51:32 แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 55 11:08:56 แก้ไขเมื่อ 15 มี.ค. 55 11:06:57 จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 11:02:45

ความคิดเห็นที่ 12 วิธีแก้ง่วงตามแบบพระพุทธเจ้า พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ (ภาษาไทย) เล่มที่ ๒๓ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๕ อังคุตตรนิกาย สัตตก-อัฏฐก-นวกนิบาต  โมคคัลลานสูตร [๕๘] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ป่าเภสกลา มิคทายวันใกล้สุงสุมาร คีรนคร แคว้นภัคคะ ก็สมัยนั้นแล ท่านมหาโมคคัลลานะนั่งโงกง่วงอยู่ ณ บ้านกัลลวาลมุตตคาม แคว้นมคธ พระผู้มีพระภาคได้ทอดพระเนตรเห็นท่านพระมหาโมคคัลลานะนั่งโงกง่วงอยู่ ณ บ้าน กัลลวาลมุตตคาม แคว้นมคธด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุมนุษย์ ครั้นแล้วทรงหายจาก เภสกลามิคทายวันใกล้สุงสุมารคีรนคร แคว้นภัคคะ เสด็จไปปรากฏเฉพาะหน้าท่านพระมหา โมคคัลลานะ ณ บ้านกัลลวาลมุตตคาม แคว้นมคธ เปรียบเหมือนบุรุษมีกำลังเหยียดแขนที่คู้ หรือคู้แขนที่เหยียด ฉะนั้น พระผู้มีพระภาคประทับนั่งบนอาสนะที่ปูลาดแล้ว ครั้นแล้วได้ตรัส ถามท่านพระมหาโมคคัลลานะว่า ดูกรโมคคัลลานะ เธอง่วงหรือ ดูกรโมคคัลลานะ เธอง่วงหรือ  ท่านพระมหาโมคคัลลานะกราบทูลว่า อย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ      ดูกรโมคคัลลานะ เพราะเหตุนั้นแหละ เมื่อเธอมีสัญญาอย่างไรอยู่ ความง่วงนั้นย่อมครอบงำได้ เธอพึงทำไว้ในใจซึ่งสัญญานั้นให้มาก ข้อนี้จะเป็นเหตุให้เธอละความง่วงนั้นได้ ถ้าเธอยังละไม่ได้ แต่นั้นเธอพึงตรึกตรองพิจารณาถึงธรรมตามที่ตนได้สดับแล้ว ได้เรียนมาแล้วด้วยใจ ข้อนี้จะเป็นเหตุให้เธอละความง่วงนั้นได้ ถ้ายังละไม่ได้ แต่นั้นเธอพึงสาธยายธรรมตามที่ตนได้สดับมาแล้วได้เรียนมาแล้วโดยพิสดาร ข้อนี้จะเป็นเหตุให้เธอละความง่วงนั้นได้ ถ้ายังละไม่ได้ แต่นั้นเธอพึงยอนช่องหูทั้งสองข้าง เอามือลูบตัว ข้อนี้จะเป็นเหตุให้เธอละความง่วงนั้นได้ ถ้ายังละไม่ได้ แต่นั้นเธอพึงลุกขึ้นยืน เอาน้ำล้างตา เหลียวดูทิศทั้งหลาย แหงนดูดาวนักษัตรฤกษ์ ข้อนี้จะเป็นเหตุให้เธอละความง่วงนั้นได้ ถ้ายังละไม่ได้ แต่นั้นเธอพึงทำในใจถึงเอาโลกสัญญา ตั้งความสำคัญในกลางวันว่า กลางวันอย่างไร กลางคืนอย่างนั้น กลางคืนอย่างไร  กลางวันอย่างนั้น มีใจเปิดเผยอยู่ฉะนี้ ไม่มีอะไรหุ้มห่อ ทำจิตอันมีแสงสว่างให้เกิด ข้อนี้จะเป็นเหตุให้เธอละความง่วงนั้นได้ ถ้ายังละไม่ได้ แต่นั้นเธอพึงอธิษฐานจงกรม กำหนดหมายเดินกลับไปกลับมา สำรวมอินทรีย์ มีใจไม่คิดไปในภายนอก ข้อนี้จะเป็นเหตุให้เธอละความง่วงนั้นได้ ถ้ายังละไม่ได้ แต่นั้นเธอพึงสำเร็จสีหไสยา คือนอนตะแคงเบื้องขวา ซ้อนเท้าเหลื่อมเท้า มีสติสัมปชัญญะ ทำความหมายในอันจะลุกขึ้น พอตื่นแล้วพึงรีบลุกขึ้นด้วยตั้งใจว่า เราจักไม่ประกอบความสุขในการนอน ความสุขในการเอนข้าง ความสุขในการเคลิ้มหลับ ดูกรโมคคัลลานะเธอพึงศึกษาอย่างนี้แล ฯ จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 13:50:25

ความคิดเห็นที่ 13 เลิกกับแฟนมาได้ปีแล้วค่ะ ยังทำใจไม่ค่อยได้ พอเริ่มจะทำใจได้ ก็กลับมารู้สึกเสียใจอีก คราวนี้สัญญากับตัวเองไว้ว่า ต่อให้ต้องตายก็ต้องทำใจให้ได้ เพราะอยากมีความสุขในชีวิตมากกว่านี้ ตอนนี้สวดมนต์เป็นประจำทุกวันได้สองสามเดือนแล้ว รู็สึกจิตใจค่อนข้างสู้ดีบ้าง และตอนนี้กำลังสนใจหลักการวิปัสสนาเจริญกรรมฐาน พอจะนั่งได้บ้างเล็กๆ น้อยๆ แต่ใจยังไม่เป็นสมาธิเท่าไร ขอบคุณท่านเจ้าของกระทู้มากคะ จากคุณ : zadahalu เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 20:56:28

ความคิดเห็นที่ 14 อนุโมทนาคุณซุ้มเฟื่องฟ้า คห 12 (ผมอ่าน คห ของ คุณจิตรพร คห 10 นึกถึงพระสูตรที่คุณซุ้มเฟื่องฟ้านำมาลง )  ขอบคุณมากๆครับ พอดีกิฟท์ผมหมดพอดี   เป็นกำัลังใจให้คุณ zadahalu คห 13 ครับ  คนที่อกหัก ในช่วงที่ปล่อยวางไม่ได้  จิตจะคุ้นกับกิเลสจำพวก "โทสะ"ซึ่งลักษณะจะมีความเศร้าหมองเกิดร่วมด้วย   การฝึกวิปัสสนากรรมฐาน นั้นเป็นการเผชิญหน้ากับปัญหาโดยตรง คือ การมีสติรับรู้ตามดูที่อาการของจิตเป็นอยู่ในปัจจุบันแล้วปล่อยวางเพราะเกิดปัญญารู้ว่าอาการดังกล่าวอยู่ในกฎไตรลักษณ์      แต่...แต่...การฝึกแบบนี้ในสภาวะแบบนี้ต้องอาศัยความอดทนสูงมาก( ผมหมายถึง กรณีเวทนานุปัสสนา   ภาษามวยเรียก มวยไฟเตอร์ คือ ต่อยกัันตรงๆไม่มีหลบฉากหรือถอย   ในปัจจุบันที่ครูบาอาจารย์แนะนำ  คนในยุคปัจจุบัน ควรใช้การเจริญกายานุปัสสนา  การมีสติอยู่กับกาย  จิตจะมามีสติระลึกรู้อยู่กับกาย  แม้จะทุกข์ใจ ก็ให้รับรู้ไว้ว่าทุกข์ใจ แล้วกลับมาเจริญสติกายในกายต่อไป  การฝึกกายานุปัสสนาสามารถใช้ในการปฏิบัติวิปัสสนาในชีวิตประจำวันได้แยะมาก )      หากเรายังอดทนไม่พอ   อาจจะต้องใช้วิธีตามโลกๆไปก่อน  เช่น  หาเพื่อนปรึกษาหารือ  หรือ ไปเที่ยว  ดูหนัง (เป็นการแก้ไขแบบชั่วคราว)หรือในกรณีที่เป็นหนักๆก็ต้องปรึกษาจิตแพทย์      การปลีกตัวไปทำอย่างอื่นที่ไม่ทำให้นึกถึงเหตุการณ์เหล่านี้   ให้ช่วงหนักๆผ่านพ้นไปก่อน       แล้ว"เวลา"จะผ่านพ้นไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเลือนหายไปในอดีต        จากนั้นค่อยๆปฏิบัติธรรม  อาจจะเข้าคอร์ส  แล้วนำมาปรับใช้ปฏิบัติในชีวิตประจำวัน         ลองมองไปรอบๆดูครับ  ชีวิตปัจจุบันเราคือสิ่งที่คุณเห็นเฉพาะหน้า อดีต อนาคต เป็นเรื่องที่อยู่ในความนึกคิดทั้งสิ้น   และไม่มีคนทุกข์ครับ  ไม่่มีใครทุกข์ ไม่มีเราทุกข์  เป็นเพียงเหตุปัจจัยเพราะจิตมีกิเลส มีอุปาทานว่าชีวิตนี้  "เป็นเรา"  และกลับมามีชีวิตอยู่กับปัจจุบันขณะ ความทุกข์ทั้งหลายจะถูกกำจัดด้วยปัญญาที่รู้ความจริง แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 11:15:42 แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 10:30:36 แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 55 10:28:55 จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 10:19:18