PANTIP.COM : Y11823182 ผมเพิ่งเริ่มปฎิบัติครับ มีเรื่องสงสัยครับ []

ความคิดเห็นที่ 3

การปฎิบัิิติไม่จำเป็นต้องรอให้มีเวลาบริกรรมพุทโธอย่างเดียว เดิน วิ่ง นั่ง ยืน นอน ก็ใช้สติกำหนดได้

ประเด็นของการกำหนดอยู่ที่ให้จิตมีสติรู้ึสึกตัว และมีปัญญาเพื่อปล่อยจิตออกจาการติดในอารมณ์ที่เป็นโทษ จิตที่ยังไม่เห็นไตรลักษณ์นั้นจะไม่ยอมปล่อย แต่จิตที่เห็นไตรลักษณ์จะปล่อยได้ และจะเป็นอิสระจากความทุกข์กายทุกข์ใจด้วย เวลาปรกติควรกำหนดรู้ดังนี้

เช่นการเดิน ควรให้รู้ว่า นั่นไม่ใ่ช่เราเดิน ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์เดิน มีแต่เพียงธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ ประกอบกันเป็นร่างกายนี้ และจิต

การก้าวขานั้น เกิดจากเจตนาของจิต เมื่อมีจิตที่คิดจะเดินเกิดขึ้น การเดินจึงมี

ให้กำหนดเวลาเดินว่า เวลาเดิน รูปในเวลาที่ยกขา ก็ดับไป ไม่ตามมาถึงตอนที่ก้าวขา

รูปตอนที่ก้าวขา ก็ดับไป ไม่ตามมาถึงตอนที่ย่างขา

รูปตอนที่ย่างขา ก็ดับไป ไม่ตามมาถึงตอนที่เหยียบขา

จะเห็นไตรลักษณ์ได้ว่า รูปแต่ละส่วน ๆ แตกดับไป ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา และแม้จิตที่ยก ที่ย่าง ที่เหยียบ จิตเหล่านั้นก็แตกดับไปในขณะนั้นเอง ไม่ตามมาถึงจิตดวงต่อมา

ในอิริยาบถอื่น ๆ ก็เช่นกัน

เมื่อกำหนดได้อย่างนี้แล้ว หากกลับมากำหนดลมหายใจเข้าออก ให้รู้ว่า เมื่อหายใจออก ลมหายใจเข้าก็ดับไป และเมื่อหายใจเข้า ลมหายใจออกก็ดับไป ธรรมทั้งหลายมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่มีอะไรตั้งอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง แม้แต่ลมหายใจก็ยังไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา เมื่อกำหนดได้อย่างนี้แล้ว จิตจะค่อย ๆ นิ่ง จนมีกำลัง เกิดปีติ

เื่มื่อเกิดปีติ ให้กำหนดต่อว่า ปีตินั้น เป็นของที่หวั่นไหว ผุพัง เป็นสิ่งที่ถูกปรุงแต่งผสมกันขึ้นมา ปีติไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา

เมื่อปล่อยปีติได้ จะเกิดสุข ให้กำหนดอย่างเดียวกัน

เมื่อปล่อยสุึขได้ จะเกิดอุเบกขา ให้กำหนดอุเบกขาอย่างเดียวกัน

เมื่อกำหนดอาการทุกอาการ ก็ให้รู้ว่า แม้แต่จิตที่กำหนดอาการเหล่านั้น ก็ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา เป็นเพียงจิต เป็นเพียงอาการของสังขาร

ไม่มีใครปฏิบัติธรรม ไม่มีคน หรือสัตว์ นั่งสมาธิ แท้จริงล้วนมีแต่กองธาตุ เกิิดขึ้นตามเหตุปัจจัยผสมกันออกมาเป็นรูปลักษณ์ต่าง ๆ ชั่วขณะ หามีความเป็นตัวเป็นตนหรือสาระอะไรไม่

เมือเห็นได้อย่างนี้แล้ว ก็จะไม่ติดในกาม เพราะสมาธิข่มกามได้แล้ว และก็จะไม่ติดในความสงบ แต่จะมีสติอยู่เสมอ และจากนั้น เมื่อได้กระทบกับอารมณ์อะไร ก็จะไม่เกิดความยินดียินร้ายในอารมณ์นั้นอีก ไม่ก่อกรรม ไม่ทำอกุศล มีแต่การทำสิ่งต่าง ๆ และการแสดงออกอย่างถูกต้องเหมาะสมตามควร โดยไม่ยึด ไม่ติด ไม่เสียดาย ไม่กลัว เพราะมีจิตที่ไม่ถือมั่นแล้ว แม้ว่าหลังจากนี้จะต้องพบเจอกับอะไรในชีวิต ต้องพลัดพราก ต้องตาย ก็จะไม่ทุกข์อีกต่อไป เพราัะเมื่อกำหนดไตรลักษณ์ของนามและรูปได้ จิตก็จะไม่เป็นทุกข์อีก เพราะจิตพ้นจากการถือมั่น

หรือหากมีอัธยาศัยในการบริกรรมพุทโธ ก็ให้กำหนดว่า จิตที่บริกรรมคำว่า "พุท" นั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา คำว่า "โธ" เกิดขึ้นมาแทน

แต่จิตที่มีเจตนาบริกรรมคำว่า "โธ" นี้ ก็ไม่เที่ยง ต้องแตกดับไป อย่างนี้ก็ทำให้เห็นไตรลักษณ์ได้

สิ่งสำคัญที่สุดในการปฏิบัติธรรม ไม่ใช่เพื่อให้จิตได้สมาธิ แต่เพื่อให้จิตหลุดออกจากอารมณ์ ทั้งที่เป็นสุข เป็นทุกข์ หยุดการปรุงแต่ง การปรุงแต่งนั้นเกิดจากการที่ยังไม่เห็นไตรลักษณ์ จึงทำกรรมต่าง ๆ เพราะความยึดมั่นถือมั่น การไม่เห็นไตรลักษณ์ เป็นเหตุของความอิจฉา ริษยา อวดดี ถือตัว ฟุ้่งซ่าน อารมณ์ทางเพศ ราคะ โลภะ การโำกง การนินทา และอกุศลกรรมทั้งหมด เมื่อกำหนดนามรูปจนชัดเจนแล้ว จิตก็จะพ้นจากทั้งอารมณ์ทางโลก และจากวัฏสงสาร ไม่กลับมาเกิดในภพต่อไปอีก

จากคุณ : Real~Fine

เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 18:16:00