PANTIP.COM : Y11868011 การแผ่เมตตาของเราช่วยดวงวิญญาณสัมภเวสีได้กินอาณาเขตไกลหรือมากน้อยแค่ไหน []

ความคิดเห็นที่ 6

ได้คุยกับผีมาสองเดือนกว่า (ถ้าจำไม่ผิด) ได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับผีเยอะนะ

1) ผีมีทั้งอยู่เป็นที่ ไปไหนไม่ได้ รอคนมาเจอ หรือว่าล่องลอยไปเรื่อยๆ

2) ผีคือผู้ที่ตายก่อนอายุขัย ตายโหง แล้วยังไปไหนไม่ได้ แต่แบบที่ว่าตายนานแล้วไม่ไปไหนก็มี คือไปไหนไม่ได้เพราะไม่รู้จะไปไหนน่ะ ป่วยตายก็มี

3) ผีก็อยู่ส่วนผี แบบเบลอๆ ของเขาไปน่ะ ตามจิตสุดท้ายถ้าตายเศร้าก็เศร้า บางทีก็ไม่รู้ตัว มืดมิด มึนงงไปเรื่อย หนึ่งในสามของผีที่เจอ เป็นผีหิว คือหิวโซ ขอกินก่อน บางผีน่าสงสารก็ให้กิน บางผีพอจะคุยรู้เรื่องก็บอกให้นึกถึงบุญ ถ้าเคยใส่บาตรมา เขาก็ได้กินโดยเราไม่ต้องไปหาข้าวจริงๆให้ ผีจำนวนมากต่างตนต่างอยู่คือไม่ได้รับรู้อะไรนอกจากตัวเอง แต่ผีบางผีก็มีเพื่อน มีสังคม เชี่ยวชาญการเป็นผี ก็ไม่รู้ว่าทำได้ยังไง

4) ผีมาเจอเราได้ไง เขาว่าเรามีบุญ มันสว่าง เขาว่าเขาตามแสงมา หรือตั้งใจจะตามมาก็มี ผีมีทั้งผีเก่า ผีใหม่ ผีเชี่ยวชาญผีตกใจ สารพัดผี คือมันไม่ต่างจากคนเลย ก็คนดีๆ นี่แหละ ผีพูดง่าย ผีพูดยาก มิจฉาทิฐิ เจอผีทุกวัน นอกจากจะไม่กลัวผีอย่างเด็ดขาดแล้ว ยังสงสารคนด้วย เพราะว่าผีมีมากเหลือเกิน เนื่องจากว่าตอนเป็นคน "ไม่เคยฝึกจิต ไม่เตรียมตัวตาย ไม่เตรียมเสบียง มิจฉาทิฐิบ้าง หรือว่าไม่มีความรู้พื้นฐานเลยในเรื่องการตายน่ะ "

-- เรื่องอนุโมทนาบุญ ต้องสอนผีทุกวัน ว่าแค่เห็นเขาทำความดีไปอนุโมทนาก็ได้บุญแล้ว คือเขาไม่รู้ไงว่าเป็นผีก็ทำบุญได้ คือบุญจากการอนุโมทนานั้น ผีครึ่งหนึ่งไม่รู้เลยว่าทำได้ด้วย

-- ผีสามในสี่ ที่เจอ นึกไม่ออกว่าเคยทำบุญอะไรมาบ้าง มันนึกไม่ออก จนเราต้องบอกว่าเกิดเป็นคนทั้งที มันต้องเคยทำบุญบ้างล่ะ พอให้นึกๆ ไป ให้เวลาก็นึกออก แต่ว่าหนึ่งในสี่เท่านั้นที่นึกออกทันที แล้วก็ไปต่อได้ ส่วนสองในสี่ นึกออกแต่น้อยมาก ต้องให้กุศลเพิ่ม หนึ่งในสี่สุดท้าย ไม่มีบุญ ไม่ได้ทำบุญ เป็นคนยากจนมั่งอะไรมั่ง จนเจ็บโง่ เลยไม่ทำบุญ เพราะพูดเหมือนๆ กันว่า "จะยาใส้ยังไม่มี" ซึ่งก็เป็นความไม่เข้าใจเรื่องบุญอีก ว่าไม่ต้องใช้เงินก็ทำบุญได้น่ะ

5) ผีหลายๆ ผี ก็บอกว่าญาติหรือลูกหลานไม่สนใจเลย ไม่ทำบุญให้ เลยต้องมาขอคนอื่น เช่นมาขอเรา แต่เราก็ไม่ได้ซ้ำเติมว่าสอนกันมายังไงล่ะ ส่วนใหญ่ชีวิตเขารันทดมากพออยู่แล้วน่ะ เราก็ว่างั้นเราให้แล้วกัน ไหนๆ ก็มาเจอกันแล้ว ก็แจกไป เพราะว่าบุญแค่เคยใส่ซองกฐินไหม เคยใส่บาตรไหม ขณะจิตที่เขานึกถึง ก็สบายขึ้นได้แล้วนะ

เราก็เลยมาได้ความรู้ทีหลัง ว่าที่จริงผีมีมากกว่าที่เราเจอ แต่ที่เจอกันได้ ก็เพราะบุพกรรม มีกรรมสัมพันธ์กันมาอย่างไรครั้งไหนไม่ทราบ แต่ถ้ามาเจอกัน เรามีหน้าที่ให้บุญ เพราะเราดันเป็นคนที่มีบุญได้ ส่วนเขาเป็นผี ไม่มีทางอื่น นอกจากช่วยกัน

อันนี้ก็พอจะแนะนำได้ว่า พวกเราผู้ปฏิบัติธรรม ผู้ที่ชอบทำบุญทำทาน ถ้าสวดมนต์นั่งสมาธิเจออะไร ก็แจกไว้ก่อน แผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลมันไม่ผิดหรอก

วิญญาณังอนันตัง วิญญาณธาตุ มันมีมากมายไม่มีประมาณ ที่เป็นผีมาเกาะแกะได้ ก็ล้วนต้องเป็นญาติกันทั้งสิ้น จะใช้สั้นๆ ว่า "อิทัง เมญาตินังโหตุ สุขิตาโหตุญาตะโย" ก็ได้ค่ะ สั้นดี แจกไว้ก่อน มันไม่มีอะไรเสียหาย

ไม่เกี่ยวกับฟุ้งซ่านหรืออะไร ทำแล้วก็ดีกับใจ การแผ่เมตตาเป็นกรรมฐานกองหนึ่งน่ะ ทำแล้วไม่มีเสีย มีแต่ดี กับดี และดี

ทำบ่อยๆ ให้เจริญบ่อยๆ เมตตาบ่อยๆ ให้หมด คนสัตว์ ผี อสุรกาย เราเป็นผู้ไม่มีศัตรู ยิ่งให้ยิ่งได้

6) ที่ที่เจอผีมากที่สุด คือตลาด เออแปลกดี มันเป็นที่คนมากหรือไงไม่ทราบ แต่ไอ้ที่ที่ว่ามีผี มักจะมีผีไม่มาก แต่อาจจะเป็นผีติดที่ ผีที่ว่าดุ คืออยู่กับโกรธ ผูกโกรธ พวกนี้มาเจอด่ากระจาย แสดงอารมณ์ร้ายเป็นหลัก ไปอยู่ที่ไหน เขาก็เรียกว่า "แรง" กระแสจิตมันร้อนไง

7) ขอย้ำๆๆๆ ว่าจากประสบการณ์ที่เจอมา (ซึ่งก็ไม่รู้จริงไหมนะ เราเจอมาจริงแต่จะอุปาทานไปเองไหม ก็ให้ใช้วิจารณญาณพิจารณาเอาเองนะ)

คือผีน่ะ คือคนนั่นแหละ คนเป็นไงผีก็เป็นงั้น

ผีมาทำอะไรไม่ได้หรอก เช่นมาหักคอ หรือหลอกหลอน พวกนั้นมีแต่ในหนังผี ถามว่าทำไมบางทีเจอผีรูปน่ากลัว ก็นั่นคือรูปที่เขาจำตัวเองไว้ครั้งสุดท้าย

ผีทุกผี พูดเหมือนกันว่า ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกหรือรบกวน ถ้าเขารู้ตัว คือเขาตั้งใจมาขอ แต่มีมากที่ไม่รู้ตัว รู้แค่ว่าอยู่ใกล้ๆ เราแล้วรู้สึกดี (แต่เราสิ เจ็บ)

ผีนิสัยไม่ดีมีไหม มาลองของอะไร มาทำร้าย ก็มีอีก แต่นั่นขอไม่พูดถึงเป็นส่วนน้อยจริงๆ แล้วมันก็กรรมเก่าของเราทำไว้เอง ได้เวลาโคจรมาเจอกันเท่านั้น ช่วยเหลือกันไปก็จบข่าว ต่างคนต่างไป หรือไม่ก็เป็นมิตรต่อกัน ผีทำร้ายเราไม่ได้จริงๆ ตราบใดที่มีสติ มีศีล มีธรรม อย่างมากแค่กวน

ผีทุกๆ ผีที่มีความรู้ บอกว่า สำคัญที่ "สติ" ถ้ามีสติ ผีทำอะไรไม่ได้

8) วิธีช่วยผีทำไง ก็ทำความดีอย่างที่ทำอยู่ สวดมนต์ กรวดน้ำแผ่เมตตา อุทิศกุศล มีเท่านี้แหละไม่มีอะไรซับซ้อน

แต่เขาจะได้รับหรือไม่ มันมีสองส่วน

ก. กำลังของเรา เราให้เขาได้มากหรือน้อย ขึ้นอยู่กับคุณภาพสมาธิคุณภาพจิตในขณะนั้น เขาให้กรวดน้ำช่วยเพราะกิริยานั้น ทำให้เราโฟกัสสมาธิได้ดีขึ้น การทำบ่อยๆ จะทำให้เรามีกำลังมาก ทำจนชำนาญ เดินไปนี่กระแสจิตมันส่งออกไปให้เขาแล้ว ไม่ต้องนึกเลยก็ยังได้ ดังนั้นทำไปเถิด มันดีต่อตัวเราและโลก

ข. กำลังของผี ผีบางกลุ่ม รับบุญไม่ได้ ผีไม่ใช่ญาติเขาก็รับไม่ได้ เว้นแต่เราจะเจาะจงให้เขา เช่น "ผีแถวๆ นี้ ผีที่มาทำให้รู้สึก" บางทีก็รับได้ง่ายขึ้น อย่างไรก็ดีถ้าเราไม่รู้ว่าเขารับได้หรือไม่ได้ก็ไม่ใช่ปัญหาของเราหรอก ให้ไปเถอะ ดี..

9) ผีจำพวกที่รับไม่ได้ ก็เพราะว่ามันมัวแต่ทุกข์อยู่ เศร้าอยู่ หิวอยู่ ตามสำนวนไทย "บอกบุญไม่รับ" น่ะ มีจริงๆ คือเขาไม่สามารถออกจากขณะจิตหรือภพที่หุ้มเขาอยู่มารับบุญได้

เราเคยเจอผีส่งกระแสรบกวนอยู่เดือนนึง จนโมโหเกิดเหมือนกัน ทำไมให้แล้วไม่เอา ไม่ไปสักที มารู้ทีหลังว่า เขาหิว ขอข้าวกับไข่ต้ม พอเอาข้าวกับไข่ต้มแถมแกง ใส่ภาชนะไปวางไว้ หายทันที.. เออ..เราทนมาต้ังเดือนนึง ลองทุกอย่างไม่เวิร์ค สารพัดคาถา ของขลัง 555 ไม่เวิร์คฮ่ะ มันเวิร์คง่ายๆ ด้วยข้าวไข่ต้ม อย่างนี้เอง ไม่มีอะไรซับซ้อน หลังจากนั้นให้บุญก็รับได้ เพราะว่าหายหิวแล้ว (ตอนทำถามผีด้วยต้องจุดธูปไหม ผีบอกไม่ต้องขอแค่เอาอาหารใส่อะไรวางไว้นอกบ้าน พอ) กระแสรบกวนนั้น แปลเป็นภาษาไทยว่า "หิวหิวหิว ขอข้าวกินหน่อย" บระเจ้าช่วยกล้วยทอด จะรู้มั้ยเนี่ย..

เคสนี้ไปถามพระมา พระว่าผีมันติดอุปปาทาน คือหิวไง ก็ไม่สนบุญหรอก สนแต่ว่าทำไงจะอิ่ม ไอ้เราก็สงสัยว่า อย่างนี้ไม่ต้องคอยใส่อาหารให้ กลายเป็นเลี้ยงผีไปหรือ ท่านก็ว่าที่จริงไม่ต้องหรอก แต่ไม่มีโอกาสถามต่อ

ตอนหลังมาศึกษาเองว่า บุญให้เขาแล้วบอกว่าให้ไปอธิษฐานเอา อยากได้อะไรก็ให้อธิษฐานเอา หรือให้ระลึกบุญที่เคยใส่บาตร เขาก็อิ่มได้

คือที่จริงอิ่มของผีน่ะ คือจิตที่เป็นกุศล เขาพูดตรงกันหมด โดยใช้คำว่า "อิ่ม"
พอให้เปรียบเทียบว่าอิ่มอันไหนอิ่มกว่าระหว่างอิ่มอาหารที่ให้ กับอิ่มบุญที่ให้
เขาว่ากุศลอิ่มกว่า แต่ว่าไม่อิ่มนาน ให้ท่องพุทโธไป เขาบอกอิ่มจริงๆ

ก็เลยกลายเป็นว่า ต้องสอนให้ผีท่องพุทโธ จะได้รักษากุศลไว้ได้ ซึ่งจากการติดตามผล เขาก็ว่าเขาทำได้จริงๆ

ก็เลยมาเปรียบเทียบว่า การสวดมนต์น่ะ มันก็คือสอนตัวเราด้วย สอนผีด้วย (ถ้าบังเอิญมีผีอยู่แถวนั้น) เขาถึงให้สวดออกเสียงน่ะ เผื่อมีผีได้ยิน จะได้รู้ธรรมไปด้วย

ระหว่างคนกับผี มันอาจกลับกันนะ ผีพูดง่ายกว่าเยอะ ผีมิจฉาทิฐิที่เจอ เอาจริงๆ ก็จบง่ายๆ ด้วยธรรม

การบอกผี ก็บอกไปด้วยภาษาคนนี่แหละ เราพูดออกมาก็ได้ ถ้าไม่กลัวคนว่าบ้า ถ้ากลัวก็บอกในใจ นึกเอา บอกไป อบรมไป ให้กุศลไป เท่านั้นแหละ

สรุปอีกนิด การวางอาหารให้ผีทำได้ไหม ถ้าสงสารสัตว์โลกเพื่อนร่วมทุกข์ วันโกนก็วางไว้ได้ ใส่กระทงวางไว้หน้าบ้าน เผื่อใครผ่านมาก็มากินได้ ไม่ต้องจุดธูปไม่ต้องไหว้อะไรทั้งนั้น ก็เหมือนเราให้ทานสัตว์น่ะ

สัตว์มันมากินมันยังรู้กตัญญู นี่อดีตคนน่ะ เขามากินแล้ว ก็คลายทุกข์ มันก็ทำได้ถ้ามีเหตุให้ทำน่ะ

แต่เขาบอกต่อกันนะ มันอาจจะนำเรื่องยุ่งยากมาทีหลังได้มั้ย มันก็อาจเป็นได้

เพราะถ้าเราให้กินอย่างเดียวแต่สอนเขาไม่ได้ มันก็ไม่จบ ถ้าเราไม่มีปัญหาอะไร ก็ต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า แต่บางทีเช่นร้านค้า จุดที่มีปัญหา อาหารสักกระทงวางไว้ ก็ไม่ได้ลำบากอะไร อาจแก้ปัญหาได้ง่ายๆ อย่างคาดไม่ถึง

วิธีการพื้นฐานที่ว่าแผ่เมตตาอุทิศกุศล เป็นสิ่งที่สะดวกปลอดภัยที่สุดค่ะ

หวังว่าเขียนมานี้จะเป็นประโยชน์มากกว่าโทษนะคะ และคงพอจะทำให้จขกท. สบายใจขึ้นมั่งนะ โมทนากับเจตนากุศลที่เมตตาผีๆ เราก็เป็นตัวแทนผีมาขอบคุณด้วยการเล่าประสบการณ์ของเราแล้วกันนะ

จากคุณ : chaosy

เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 20:04:02

ความคิดเห็นที่ 12

ขอแถมอีกนิด เราใช้คำว่าผี เพราะดูเหมือนว่าผีส่วนใหญ่ที่เจอก็เรียกตัวเองว่าผีเหมือนกัน ไม่เห็นเขากระดากอายอะไรนะ เคยเจออย่างอื่นด้วย แต่มันรู้ว่าเป็นอย่างอื่น ก็เลยไม่เรียกผี คือเปรต อสุรกาย เจอแล้วก็ทำอย่างเดียวกับผี

และเรื่องผีกินได้ยังไง ผีกินไม่ได้หรอก มันเหมือนเป็นความรู้สึกน่ะ อุปปาทานยึดอะไรจิตก็ต้องการสิ่งนั้น พอมีให้ก็รู้สึกว่าได้กิน เราเข้าใจว่าเป็นความรู้สึกล้วนๆ

หลังๆ พอผีหิวมา เราขี้เกียจแล้ว งานเยอะ อยากจะรีบๆ ส่งเขา ก็ต้องเตือนว่า ตายแล้วไม่หิวแล้ว คือเขา "คิดว่าตัวเองหิว" น่ะ เราก็ให้สติเขาว่า ที่จริงเขาตายแล้วละไม่หิวแล้ว ก็ช่วยได้ บางทีก็เจ็บมา พวกอุบัติเหตุน่ะ ก็ต้องเตือนกันอีกว่า ตายแล้ว ไม่เจ็บแล้ว ไม่มีร่างกายจะเจ็บได้ไง ผีก็ว่า เออจริงสิ..ทำไมตายแล้วยังเจ็บอยู่เลย..เจ็บตลอดเวลา เจ็บมากก

เราก็ว่า ..อ้าว จะรู้มั้ยเนี่ย.. ไปยึดเจ็บไว้ละซี ที่จริงน่ะไม่เจ็บแล้ว ไม่มีร่างกายจะเจ็บได้ไง เขาก็เออ..จริง เจ็บมันอยู่ที่ใจต่างหาก ไปยึดเจ็บไว้ก็เจ็บไม่เลิกซี

ดังนั้นที่พูดกันว่า ผีกินไม่ได้น่ะจริง คือเขากินไม่ได้ แต่อารมณ์ที่ยึดว่าหิว มันก็ดันมีจริงๆ ด้วย ดังนั้นเวลาเราทำบุญอะไรไป แบบว่าให้ญาติเราได้กิน คือถ้าเขายังอยู่ในภูมิที่กินได้ เขาก็ได้อยู่นะ คล้ายๆ กินอารมณ์น่ะ

เสพทางอารมณ์ เช่นเวลาเราไปเดินดูของที่เราชอบ ไม่ได้ซื้อเพราะไม่มีตังค์ ไปเดินดูเสพเอาทางสายตา ก็พอใจ มันอารมณ์ประมาณนั้นนะเราว่า..

คนดีๆ ก็เป็นผีนะ มีอาจารย์หมอ งงว่าทำไมเป็นผี คือป่วยตาย แต่ว่าที่เป็นผีเพราะห่วงลูก ลูกยังเล็ก เพียงแค่นั้นเองเลยต้องเป็นผี กว่าจะคุยให้แกละได้ก็นาน สงสารเลย ถามว่าเคยทำบุญไหม ทำมามากเลย อาชีพก็เป็นบุญ แต่ดันติดแค่ห่วงลูก เวรกรรมจริงๆ พอคิดได้ วางได้ ก็ไปเลย (ไปไหนก็ไม่ทราบ คงจะไปดีนะ)

อีกเคสนึงก็ลูกห่วงแม่ เพิ่งเรียนจบก็ตายหรือไงนี่ล่ะ บอกว่าทุกข์มากที่ไม่ได้แทนพระคุณแม่เลย ทุกข์ที่สุด ทำไมต้องมาตายก่อนแม่ก็ไม่รู้ อยากจะดูแลแม่ คือเขาติดตรงนั้น ติดที่ว่าไม่ได้ตอบแทนบุญคุณแม่เลย ต้องมาตายซะก่อน แค่นี้เองที่ทำให้เป็นผีน่ะ (ไอ้เคสดราม่าแบบนี้ล่ะ ที่ทำเราเสียวสันหลังวาบทุกที)

ตั้งแต่เจอผีมา ก็ไม่ได้คิดว่าปาฏิหาริย์อะไรทั้งนั้น มันก็ไม่ได้เชื่อ แต่สิ่งที่เจอมันก็เป็นตรรกะ มันเป็นชุดของข้อมูลที่มีระบบ ก็เลยลองเชื่อดู ศึกษาดู มันอยากรู้จริงๆ ว่าโลกของผีเป็นไง เอามาเทียบกับสมมติที่เคยอ่านๆ ผ่านๆ ตามา มันก็ดูสอดคล้องกันอยู่นะ

ทีนี้ถ้าเราไม่ยึดว่าจริงหรือคิดไปเอง มาวิเคราะห์เฉพาะเนื้อสาร ที่ได้ฟังจากผีๆ

มันเป็นความรู้ชุดนึง ที่ยิ่งรู้แล้วก็ยิ่งน่าตกใจ คือแม้ตัวเราเองสมัยยังไม่ภาวนา หรือคนรอบตัว ใกล้ๆ ตัว มีโอกาสเป็นผีทั้งนั้นเลย เพราะว่าจิตมันคุ้นกับการยึดอารมณ์น่ะ พวกโมหะ ซึมเศร้า เครียด ห่วงนั่น ห่วงนี หวงนั่นนี่ พวกนี้ ถ้าไม่เป็นผี ก็อบายภูมิ สัตว์

ที่อยากจะเอาเรื่องผีมาบอกคน ก็ตรงนี้แหละ คนนี่ให้กุศลแล้วไม่หายหลงนะ ปัจจัยที่คนยึดมันมากกว่าผี แต่ผีน่ะเขาคิดได้ระดับนึงแล้ว คือผีเขาเชื่อเรื่องผีไง 55 เขาไม่ปฏิเสธชีวิตหลังความตาย เพราะเขาตายแล้วจริงๆ มันเลยคุยกันง่ายหน่อย

แต่คนนี่ยากกว่า เพราะเขาต้องคิดได้เอง ต้องมีบทเรียนมากพอจึงจะคิดได้เอง เขาต้องฝึกจิตของตนเอง ฝึกละ ฝึกวาง ฝึกให้จิตอยู่ในกุศลเสมอๆ ถึงแก่กล้ามีความรู้แค่ไหน ถ้ายึดมั่นถือมั่น มันก็มีโอกาสพลาดได้มากๆ

ก็แค่ห่วงลูกก็เป็นผี ไปไหนไม่ได้ แค่ห่วงแม่ก็ติดมาหลายปีแบบนี้น่ะ มันเป็นอารมณ์ปกติของคนเราไง รัก ห่วง หวง.. ยึด

ได้รู้มาอย่างนี้ เราเสียวสันหลังยิ่งกว่ากลัวผีอีกนะ

จากคุณ : chaosy

เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 23:45:08