ความคิดเห็นที่ 1 ทนต่อทุกขเวทนา...ไม่ใช่สติปัฎฐาน ๔ นะครับ..เป็นแค่การฝึกความอดทน ผมแนะนำว่า.....หากจะทน.....อดทน...อดกลั้น..ไม่ตามใจกิเลสตัวเอง(ลดละกิเลส)...ตรงนี้เป็นส่วนหนึ่งของ..สติปัฎฐาน ๔ ครับ จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 16:02:29

ความคิดเห็นที่ 2 พิจารณา ใครกำลังทุกข์อยู่ รูปกายทุกข์ได้หรือไม่? นามกำลังทุกข์? นามนี้คือจิต จิตคือเราทุกข์หรือไม่? แยกอารมณ์รูปกับนาม(กายกับจิต) ให้เป็นปรมัตถ์คือความจริง ติดกับสมมติ คือตัวเรา ก้นเรา หลังเร่า กำลังปวดหรือไม้ ทุกข์ดับไปไหมเมื่อดึงจิตไปที่คำบริกรรมหรือลมหายใจ ดึงจิตไปจากทุกข์ได้หรือไม่ หรือยังคงเพ่งทุกข์ไม่วาง ก่อนจะมีสติพิจารณาทุกขเวทนาได้ต้องมีสมาธิ คือจิตตั้งมั่นและสงบก่อน ถ้ายังตั้งมั่นกับทุกข์จะพิจารณาทุกข์ไม่ได้ อย่างไรก็ดี ทางสายกลาง ไม่ตึงจนทุกข์ทรมานกายมากไป หรือย่อหย่อน สบายจนเกินไป(ง่วงหลับ) ย่อมเป็นทางที่ประเสริฐที่สุด แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 55 16:21:36 แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 55 16:21:33 จากคุณ : หมาชายหาด เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 16:18:44

ความคิดเห็นที่ 3 ขออนุโมทนาบุญด้วยครับที่คุณทนต่อเวทนาได้จนครบกำหนดเวลา ผมปฏิบัติมาตั้งนาน ยังไม่เคยถึงเวทนาสักครั้ง วิธีการก็ไม่มีอะไร ที่หลวงพ่อท่านอบรมสั่งสอนไว้ คือ ให้เอาจิตมากำหนดตรงที่ปวด แล้วภาวนากำหนด "ปวดหนอ ๆ ๆ " ไปเรื่อยๆ ให้จิตได้รับรู้ จากนั้นให้กำหนดจิตกลับมาพิจารณา "พอง-ยุบ" ต่อไป คือการแยกรูป-นาม ออกจากกัน อย่างนี้เรียกว่า "อาจารย์มาสอน" แล้ว  ขออโหสิกรรม แผ่เมตตา อุทิศส่วนบุญส่วนกุศล จากคุณ : ลุงแก่ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 16:27:43

ความคิดเห็นที่ 4 การปฎิบัติธรรม พระท่านว่าให้เดินทางสายกลาง ไม่ตึงและไม่หย่อนไป แต่ธรรมชาติของจิตนั้น ชอบความสบาย ไม่ชอบลำบาก จิตจะคอยบอกเราว่า พอแล้ว เหนื่อยแล้ว ทำมากแล้ว เลิกเหอะ อันนี้ยังไม่นับ กิเลส108 -1009 ที่ีฝังแน่นอยู่ในจิต มาไม่รู้กี่หมื่น กี่แสนชาติแล้ว มาชาตินี้ อะไรๆมันย่อมไม่ง่าย แต่ยังนับว่าโชคดีที่เราเกิดมาเป็นมนุษย์ พบพุทธศาสนา จึงได้มีโอกาสสร้างบารมีต่อ ................................... สำหรับแนวทางปฎิบัติ ที่ผมคิดว่าน่าจะเหมาะกับคนที่ไม่มีเวลา ไปนั่งหลับตา เดินจงกลม นั้น ก็คือสติปัฐฐาน 4 เหมือนเดิมที่คุณปฎิบัตินั่นแหละครับ นี่คือที่สุดแห่งทางสายเอกแล้วครับ แต่เราจะปรับมาใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างไร อันนี้อันดับแรกเลยครับ คุณต้องมี สติ อยู่กับตัวกับใจ ตลอด เหมือนชื่อหัวข้อธรรมแหละครับ คือใช้สติเป็นฐาน ดูกาย เวทนา จิต ธรรม อาจเผลอบ้างไรบ้างถือว่าปกติสำหรับ ปุถุชน อย่างเราๆ พอมีอะไรเข้ามากระทบใจ ถ้าสติเราไวพอ อะไรที่เป็นอกุศล ใจเราจะปัดทันที แต่บางทีก็นานเป็นวัน กว่าจะระลึกได้ ยิ่งคุณมีสติ จน กลายเป็น มหาสติ เมื่อไหร่ การมองสิ่งที่เข้ามากระทบใจ ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ คุณก็จะละบาป อกุศล ที่จะพยายามเข้ามาทำให้คุณหวั่นไหวได้ เมื่อใจคุณละเอียดขึ้นเรื่อยๆ คุณก็จะมองเห็นกฎของพระไตรลักษณ์ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ได้ละเอียดขึ้นไปด้วย ใจก็จะเริ่มเบื่อหน่าย เพราะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามากระทบ ว่ามันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวตน ไม่ว่าจะเป็น กาย เวทนา จิต และธรรม ..................................................... สติปัฐฐาน4 ทำให้เราเห็น พระไตรลักษณ์ ของสังขารร่างกายนี้ ของสรรพสิ่งในโลกนี้ ที่ล้วน เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป .................................................... ขอให้คุณ ไม่ต้องให้ทั้งโลกรักเรา เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปครับ ผมร่วมโมทนาด้วยครับ^^ ................................... จากคุณ : buchido85 เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 16:34:45

ความคิดเห็นที่ 5 ในตอนแรก เราทำตามวิธีของคุณ ลุงแก่ค่ะ พอนั่งมาจนเป็นประจำแล้ว พอเวทนามามาก แบบถ้าเจ็บมากผิดปกติ เราจะวางจิตไว้ตรงที่ปวดแล้วแผ่เมตตาค่ะ แล้วก็ขออโหสิฯ มันได้ผลค่ะ ไม่ได้หายเจ็บปวด แต่ใจมันเบาแล้วมันอ่อนโยน มันเมตตา ก็ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด เราก็ทำไปซื่อๆค่ะ ครูบาอาจารย์ท่านสอนมา ท่านบอกว่าใช้กรรมในห้องกรรมฐาน ดีกว่าไปใช้กรรมข้างนอก จากคุณ : jum_tree (jum_tree) เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 16:40:59

ความคิดเห็นที่ 6 จิตต้องแยกออกจากเวทนาครับ จึงจะต่างคนต่างอยู่ได้ จากคุณ : msdossys เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 17:01:35

ความคิดเห็นที่ 7 ผมใช้เทคนิคไม่ต้องทน ไม่ต้องคิดเอาชนะ น่ะครับ กายเป็นอย่างไร จิตเป็นอย่าไร ก็ตามดูตามรู้ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง สรุป....ตามคำสอนของหลวงพ่อปราโมทย์ฯ ก็คือ มีสติรู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง จากคุณ : ทองทา เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 17:19:07

ความคิดเห็นที่ 8 เคยสังเกตูไหม ถ้าเป็นสุขเวทนาเราสามารถทนอยู่ได้นานๆ และรู้สึกว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน แต่ถ้าเป็นทุกขเวทนาเวลาแต่ละนาทีช่างเชื่องช้าเหลือเกิน เพราะอะไร  เพราะว่าทั้งชีวิตเราไม่เคยถูกฝึกให้เห็นทุกข์เลย คนเราัมักหันหลังวิ่งหนีทุกข์ไปหาสุขทุกๆคน เมื่อเผชิญความทุกข์จึงทนไม่ได้ การปฎิบัติธรรมคือการหันกลับมาให้เห็นทุกข์ รู้ทุกข์ เห็นว่าทุกข์เป็นสภาวะธรรมสภาวะ หนึ่ง ต้องอาศัยความเพียรฝึกฝน เหมือนการหัดเดิน หัดวิ่ง หัดเล่นกีฬา หัดเรียนดนตรี แต่ก็ไม่ยากที่จะฝึกฝน  ดังนั้นถ้าเวทนามาก ให้ลองทนเพิ่มอีกทีละนิด สุดท้ายถ้าไม่ไหวจริงๆ ให้กำหนดจิตหลบไปที่อื่นก่อน เช่นไปอยู่กับวิหารธรรมหรือการบริกรรมก่อน พอทุกข์คลายค่อยกลับมา จากคุณ : วัฎฎะ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 17:44:40

ความคิดเห็นที่ 9 ให้รู้ว่าเวทนาไม่ใช่ของเรา  แล้ววาง  จากนั้นจิตจะไม่ข้องในเวทนา การกำหนดอย่างนี้ ทำให้จิตเป็นอิสระจากอารมณ์และจากเวทนา  เป็นวิธีเดียวกับที่พระพุทธองค์ทรงสอนกับพระพาิหิยะว่า เห็นสักแต่ว่าเห็น ได้ยินสักแต่ว่าได้ยิน ไปจนถึงกายว่ารับสัมผัส สักแต่ว่ารับ ใจ มีเรื่องราวอะไรสักแต่รู้  ไม่ต้องชอบ หรือชัง หรือไปเป็นสุขเป็นทุกข์กับมัน  อะไรเกิดขึ้น เป็นสังขตะธรรมทั้งนั้น  สังขตะธรรมไม่ใช่ของตน รับรู้แล้ว ให้วางทันที  ไม่ต้องไปต่อยอด จากคุณ : Real~Fine เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 17:55:28

ความคิดเห็นที่ 10 อนุโมทนาสาธุครับ อดทนขันติ หมั่นฝึกฝนไปเรื่อยๆนะครับ ในการเฝ้าดูอาการปวดนั้น พยายามดูสามสิ่งหลัก ๆ  คือ กาย เวทนา จิต ในขณะที่เฝ้าดูอาการปวดนั้น ถ้าใจมีอาการไม่พอใจ มีโทสะ มีความอยากจะพ้นไปจากภาวะนั้น ก็ให้กำหนดรู้ที่จิตโทสะ (ถ้าถนัดกำหนดรู้มีคำภาวนา ก็กำหนดว่า ไม่พอใจหนอๆๆ) ถ้ามีอาการปวด ก็ให้มีสติตามรู้ในความปวดนั้น (กำหนด ปวดหนอๆๆ) เฝ้าดูลักษณะความเป็นไปความเปลี่ยนแปลงต่างๆ เช่น ปวดมากขึ้น ปวดลดลง มีจังหวะการเปลี่ยนแปลง หรือคงที่อย่างไร ก็รู้ชัดตามนั้น ถ้าจิตมีความไม่พอใจขึ้นมาอีก ก็มีสติรู้ชัด   ถ้าจิตคลายลง เป็นอุเบกขา ก็มีสติรู้ชัด และดูอาการปวดต่อไป บางครั้งเมื่อดูอาการปวด ดูทุกขเวทนาอยู่นั้น หากมีสติเห็นชัดในส่วน กาย วาโยธาตุ ปฐวีธาตุ คือ ความแข็ง ความเคร่งตึง หรือแรงกดต่างๆ ในกายส่วนนั้นๆ ก็มีสติรู้ชัด (หรือกำหนด เคร่งหนอๆ ตึงๆ กดหนอๆ เป็นต้น) ___________________________________________________________ เมื่อพิจารณาดูเช่นนี้เนืองๆ ก็จะเห็นว่า ในอาการปวดนั้น ประกอบไปด้วย กาย - ความเคร่งตึงแข็ง ความเกร็ง แรงกด ดัน ต่างๆ ที่มีมาก เวทนา(ทางกาย) - ความปวดในกาย เวทนา(ทางใจ)   - ความทุกข์ใจไม่พอใจ                      - ความเฉย ๆ จิต  - มีโทสะ - อยากพ้นไปจากสภาวะนั้น - อยากเปลี่ยนอยากขยับ      - หรือบางจิตมีความปล่อยวางเฝ้าดูด้วย ขันติ หรือ สติ หรือ อุเบกขา สภาวะธรรมต่างๆเหล่านี้ ก็เกิดขึ้นและเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามเหตุปัจจัย แม้ทุกขเวทนาทางกาย ก็เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่สามารถบังคับบัญชาได้ เป็นทุกข์เพราะทนอยู่ไม่ได้ เป็นอนัตตา เมื่อมันจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้น เมื่อจะดับบางครั้ง ก็ดับหรือลดลงไป หรือบางทีจะเป็นทุกขเวทนาอยู่แรงมากเช่นนั้นอยู่เป็นชั่วโมง ให้เห็นถึงโทษของความยึดมั่นถือมั่นในรูปนาม สิ่งเหล่านี้มิได้มีใครไปบังคับบัญชาได้ แต่จิตของเรานั้นสามารถฝึกเฝ้าดูสังเกตไปเรื่อยๆ มีสติ และปล่อยวางความยึดมั่น จากรูปนามต่างๆ และก็จะไม่เป็นทุกข์ใจได้ เมื่อเฝ้าสังเกตุด้วยความปล่อยวางตามจริง จึงจะได้เห็นสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นตามเป็นจริงได้เป็นลำดับต่อไป จึงควรหมั่นฝึกอดทนไปเรื่อยๆนั้นเป็นสิ่งที่ดีแล้วนะครับ อนุโมทนาสาธุด้วยครับ จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 18:12:55

ความคิดเห็นที่ 11 ผมใช้วิธีบริกรรมว่า ปวดหนอๆ ๆ ไปเรื่อยๆ โดยทนอยู่อย่างนั้นไม่เปลี่ยนอิริยาบท  ความปวดจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  ผมก็ยิ่งบริกรรมเร็วขึ้นตามความปวดที่เพิ่ม  จนถึงจุดหนึ่งความปวดจะหายไป  เป็นสภาวะที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้น คือสบายหายปวด และดูเหมือนจะหยุดหายใจ  เห็นเค้าบอกว่าเป็นสภาวะจิตรวม  หลังจากออกจากสภาวะนั้น ไปสอบอารมณ์  หลวงพี่ก็บอกให้ดูมันต่อไป ถ้าอารมณ์เปลี่ยนก็ให้รู้อารมณ์ต่อ จากคุณ : Curiocity เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 18:37:01

ความคิดเห็นที่ 12 การฝึกทนทุกขเวทา เป็นการฝึกที่ดีมากๆ  จะว่าดีที่สุดก็ได้ สำหรับคนทั่วไป  เพราะจะเป็นการวางพื้นฐานให้จิตใจของผู้ฝึกมีความแข็งแกร่งเข้มแข็งในการฝึกในขั้นอื่นๆๆต่อไปในอนาคต  ใครที่อดทนฝึกแบบนี้เรื่อยๆ นานๆไปจะเป็นคนไม่กลัวความทุกข์ยากเจ็บปวดใดๆ  ทั้งทางกายทางใจ  ไม่กลัวอันตรายความเจ็บป่วยหรือความตาย  เพราะมั่นใจในตนเองต่อความอดทนที่ฝึกมาแล้วในการต่อสู้กับทุกขเวทนาเหล่านั้น และรู้จักธรรมชาติของทุกขเวทนาเหล่านั้นมาแล้วอย่างดี ...  ทุกข์แค่ไหนก็ไม่กลัว ไม่หวั่น   การฝึกจิตภาวนาที่ ฝึกด้วยแนวทางอดทนมากๆแบบการทนทุกข์นี้  จะทำให้จิตของผู้นั้น สงบรวมลงเป็นสมถะได้ดีมากๆในอนาคต  ใครที่ชอบมีฤทธิ์มีเดชก็ควรฝึกแบบนี้ ... วิธีการฝึก มี ๒ แบบ  คือ ๑. ฝึกแบบ อดทน สู้กันดื้อๆ ตรงๆ  คืออดทนข่มความทุกข์ไว้เลย  นานเท่าที่จะทนได้  เช่น  ท่องบริกรรมพุทโธๆๆ ข่มความปวดแสบปวดร้อนนั้น  หรือกำหนดจิตจี้ไปตรงตัวทุกข์นั่นตรงๆเลยว่า มันจะทุกข์ไปถึงไหน   ทำให้เราตายลงไปกับมันได้ไหม  เช่น ขณะกำลังนั่งนานๆ จนรู้สึกปวดเข่าปวดขาทั้งแสบร้อนทั้งปวดจนทนจะไม่ไหว  แต่แทนที่จะขยับเปลี่ยนท่า  เราก็เอามือกดซ้ำลงไปตรงที่ปวดนั่นเพื่อเพิ่มความปวดให้เต็มที่  เพื่อจะดูว่าถ้ามันปวดเต็มที่ มันจะเป็นยังไง...ผลที่สุดจะเห็นว่า มันก็ไม่ปวดมากกว่าเดิม  มันก็แค่นั้นเอง   ถึงตอนนี้ใจเราจะไม่กลัวความปวด  จะปล่อยวางความกลัวความปวดลงไป   จิตจะโล่งสบาย  แล้วจะมาทำให้ความปวดนั้นคลายจางไปหรือหายไปเลยตอนนั้นเอง   ก็จะนั่งสบายไปอีกได้นานตามต้องการ     ครั้งต่อๆไปมานั่งอีกก็จะสบายแล้ว ไม่กลัวปัญหาเรื่องปวดแสบปวดร้อนอีก  หรือมันอาจจะไม่โผล่มารบกวนอีกเลย ๒. ฝึกแบบใช้ปัญญาพิจารณาความปวด   แต่ก็ต้องอดทนข่มไว้ให้นิ่งๆ ขณะกำลังพิจารณา   คือ ขณะที่ความปวดแสบปวดร้อนกำลังแสดงตัวอยู่ในขาหรือในเข่าของเรานั้น เราก็ใช้ปัญญาแยกแยะพิจารณาว่า  ความปวด   ขา   ตัวรู้ความปวด   เป็นคนละส่วน ๓ ส่วนนี้ ไม่ใช่อันเดียวกัน   มันแยกแยะคนละส่วนกัน   เรามีขาอยู่แล้ว  ความปวดมาทีหลัง  เมื่อความปวดหายไปขาเราไม่หายไปด้วย แสดงว่าขากับความปวดเป็นคนละส่วน  ตัวรู้ที่มารู้มาเห็นความปวดนั้น ก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง  ตัวรู้ไม่ใช่ขา และไม่ใช่ความปวด  เมื่อก่อนความปวดไม่มีตัวรู้ก็มีอยู่ก่อน  ต่อมาความปวดหายไปตัวรู้ก็ยังคงอยู่ แสดงว่าตัวรู้กับตัวปวดเป็นคนละตัว  และตัวรู้กับขาก็คนละตัวเช่นกัน   ..สรุปทั้ง ๓ ส่วน  คือ ขาซึ่งเป็นอวัยวะของกายเรา  ก็เป็นส่วนหนึ่ง  ความปวดที่เป็นเวทนาเกิดๆดับๆก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง  ตัวรู้คือจิตและเจตสิกที่ไปรู้เห็นอาการเหล่านั้น ก็เป็นอีกส่วนหนึ่ง ....พยายามพิจารณาแยกออกมาแบบนั้น จนขณะใดขณะหนึ่งจิตที่กำลังพิจารณาอยู่นั้นยอมรับความจริงของสภาวะธรรมนั้น   ..เมื่อนั้น ความปวดจะหายแว๊บไป  จิตจะรวมลงหนักแน่นมหัศจรรย์มากๆ   การรวมของจิตจากการพิจารณาแบบนี้ จะรวมได้หนักแน่นเนิ่นนาน หลายๆชั่วโมงกว่าจะถอนออกมา อาจจะรวมข้ามวันข้ามคืน  ซึ่งจะสบายมากๆๆ   ถ้าคนอื่นๆมาเห็น ก็จะเห็นคนนั้นนั่งนิ่งไปนานข้ามวันข้ามคืน  ลมหายใจก็อาจจะหยุดไป   คนที่ไม่รู้อาจจะนึกว่าคนนั้นตายไปแล้วก็ได้ ... หลักวิธีฝึกความอดทน ... เวลาจะฝึกความอดทนใดๆก็ตาม ..ให้กำหนดจี้ไปที่ความรู้สึกที่กลางๆนิ่งๆเฉยๆ  ให้จี้แน่วนิ่งที่ตรงจุดนั้นให้นานที่สุด... แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 55 20:26:52 จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 19:03:04

ความคิดเห็นที่ 13 มีแต่เทพๆ บอกวิธีเทพๆ กันไปแล้ว งั้นผมบอกวิธีแบบสบายให้แล้วกัน 1. ดูแลเรื่องการขับถ่ายให้่ดี อย่าให้ท้องผูก (จะได้ไม่เิกิดแก๊ซภายในลำใส้ เวลานั่งนานจะไม่อึดอัด) 2. ไปนวดแผนโบราณสัก 2 ชั่วโมงก่อน (กล้ามเนื้อหลังผ่อนคลาย จะนั่งได้นานขึ้น) 3. นอนหลับให้สบายสัก 1 ตื่นก่อน (หลับให้เรียบร้อยก่อน จะได้ไม่ต้องไปนั่งหลับ) ในระหว่าง นวด ก็เจริญสติหมวดกายไปด้วย ไม่เสียประโยชน์ จากคุณ : ซามูไรหมูตอน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 19:25:14

ความคิดเห็นที่ 14 พระอาจารย์เราให้ทนค่ะ ให้ตามกำหนดเวทนา ปวดหนอๆๆ ไปเรื่อยๆๆ ไม่ใช่ปวดบริกรรมไปซักพักแล้วถอนมาดูพองยุบนะคะ ต้องระลึกรู้เวทนาไปจนกว่าจะหาย หรือ ถ้าไม่หายก็บริกรรมไปจนหมดเวลา เราเคยนั่งแบบปวดมากอยากหนีแล้ว แต่คิดถึงหลวงพ่อจรัญ ท่านว่าให้สู้ตาย เราคิดเลยว่าถ้าตายก็ขอตายในกรรมฐานนี่แหละ ทนภาวนารู้กาย รู้ใจกันไป แป๊บเดียวปวดหายวาบไปเลย กลายเป็นปิติแทน หลังจากนั้นเลยเข้าใจค่ะว่ามันไม่อยู่ยงคงทนจริงๆๆ หลังๆๆ ถ้าเรามีเวทนา เราจะพยายามไม่เอาใจเราเข้าไปร่วมด้วยค่ะ ดูที่ปัจจุบันอย่างเดียว เราไม่ได้นั่งปวดมาเป็นชั่วโมง แต่ปวดแค่ ณ เวลานี้ ตามดูไปเรื่อยๆๆ อ่ะค่ะ มันทำให้ทนได้จนหมดชั่วโมง แต่พอภาวนามานานๆๆ มันจะไม่ปวดมากเหมือนแรกๆๆ ที่เริ่มปฏิบัติแล้วล่ะค่ะ อนุโมทนากับ จขกท ด้วยนะคะ ที่รักษาสัจจะจนครบเวลา ขอให้เจริญในธรรมค่ะ จากคุณ : I know who am i เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:02:55

ความคิดเห็นที่ 15 ดูตรงที่ปวดจนเห็นว่า เนื้อตรงนั้นไม่ได้ปวด ความปวดเป็นอีกส่วนที่แยกออกมา และสุดท้ายเห็นความทรมานเกิดที่ใจที่อยากหายปวด  ความปวดไม่ได้หายไปไหนนะ เขาก็อยู่ตรงนั้น แต่ใจเราไม่เจ็บแล้ว รู้ทันแล้ว เห็นแบบนี้ได้แล้ว ครั้งต่อ ๆไป ความปวดก็เกิดอีก แต่เรารู้ทันแล้ว ไม่ทรมานอีกต่อไป จากคุณ : banchap เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 21:49:12

ความคิดเห็นที่ 16 อดทนเข้าไว้ อดทนเข้าไว้ แล้วจะได้พบของดี (มีคนเคยเตือนเราไว้ก่อนจะไปปฏิบัติธรรม) แล้วจะได้เห็นความจริง ธรรมชาติจะแสดงความจริงให้จิตเราดู ในเบื้องต้นต้องใช้ขันติบารมีไปก่อนนะคะ  สู้สู้ค่ะ จากคุณ : ฟ้าสีใส เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:56:46

ความคิดเห็นที่ 17 วิธีกำหนดเวทนาที่ถูกต้อง เอาแบบที่เข้าใจง่ายๆ 1.รู้สักแต่ว่ารู้เห็นสักแต่ว่าเห็น รู้แจ้งสักแต่ว่ารู้แจ้งเมื่อนั้นจะไม่มีตัวเรา กายเจ็บ แต่เราไม่เจ็บ เพราะไม่มีตัวเรา 2.คนเราหิวก็ต้องกินข้าว  เวลาเจ็บก็ต้องรักษาการเจ็บป่วย   แต่การกิน การรักษานั้นก็ต้องพิจารณาว่าเพื่อบรรเทาทุกข์  ไม่ใช่เพื่อความต้องการ ความอยากได้ อยากมี อยากเป็น   3.ความอดทน  ไม่ทำกรรมใหม่ ชำระกรรมเก่า 4.นั่งนาน เดิน นาน ร่างกายไหวหรือไม่ไหว เคยมีพระ รูปหนึ่งเดินจงกรมจนเท้าแตกก็ไม่ได้บรรลุธรรมจึงคิดเลิกปฎิบัติ อยากสึก คัดลอกข้อความบางส่วน ...........................................   ทรงแนะให้ทำความเพียรเหมือนพิณ ๓ สาย ครั้นบวชแล้ว ได้ไปบำเพ็ญเพียรที่ป่าสีตวัน เขตเมืองราชคฤห์ ท่านเดินจงกรมอย่างหนัก จนฝ่าเท้าแตก เลือดไหล เมื่อเดินด้วยเท้าไม่ได้ ท่านจึงใช้วิธีคลานด้วยเข่าและฝ่ามือทั้งสอง จน กระทั่งเข่าและฝ่ามือทั้งสองแตกอีกแม้กระนั้น ท่านก็ยังไม่บรรลุมรรคผลอันใด ท่านจึงเกิดความท้อแท้น้อยใจในวาสนาบารมีของตนว่า “บรรดาสาวกของพระพุทธเจ้า ผู้บำเพ็ญเพียรอย่างหนัก นั้น เราก็เป็นผู้หนึ่งที่มิได้ย่อหย่อนกว่าผู้อื่น ๆ ถ้ากระไรเราควรลาสิกขาออกไปครองเพศฆราวาส ทำบุญสร้างกุศลตามสมควรแก่ฆราวาสวิสัยจะดีกว่า” พระบรมศาสดา ทรงทราบดำริขอท่านเช่นนั้น จึงเสด็จมาตรัสสอนให้บำเพ็ญเพียรแต่พอ ปานกลาง อย่าให้ตึงเกินไปหรือหย่อนเกินไปแล้วทรงยกพิณสามสายซึ่งท่านมีความชำนาญใน การดีดพิณอยู่ก่อนแล้ว ขึ้นมาแสดงเป็นเครื่องเปรียบเทียบให้เห็นว่า “พิณที่สายตึงเกินไป เมื่อดีดแล้วสายก็จะขาด พิณที่สายหย่อนเกินไป เมื่อดีดแล้วเสียงก็ไม่ไพเราะ ต้องสายที่ตึงพอปานกลางจึงจะไม่ขาดและมีเสียงเพาะ” ท่านโสณโกฬิวิสะ ปฏิบัติตามพระดำรัสที่ทรงแนะนำ ไม่ตึงเกินไป หรือไม่หย่อนเกิน ไป ปรับอินทรีย์ให้เสมอกันได้แล้ว ไม่นานนักก็ได้บรรลุพระอรหัตผล ...................... 5.เคยมีพรอริยเจ้าหลายท่านบรรลุธรรม เพราะยอมเสียสละร่างกายชีวิต เพื่อแลกกับการได้ปฎิบัติธรรม บางท่านไม่บรรลุ บางท่านก็บรรลุ แม้พระพุทธเจ้าก็กล่าวชมว่า บุคคลเช่นนี้ทำให้ป่างาม จขก  ได้พยายามปฎิบัติธรรม ตามที่ตั้งใจไว้ก็ทำให้  สถานที่นั้น งาม 6.พระสารีบุตร โปรดอนาถบิณฑิกคฤหบดีป่วย ทนทุกขเวทนา เป็นไข้หนัก http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=14&A=9311&Z=9524 7.พระโอวาทอันเปรียบด้วยเลื่อย http://84000.org/tipitaka/read/?12/342/350 8. อนุสติ     พุทธานุสติ - ระลึกถึงพระพุทธเจ้า คือน้อมจิตระลึกถึง และพิจารณาคุณของพระองค์    ธัมมานุสติ - ระลึกถึงพระธรรม(คำสั่งสอนของพระพุทธองค์) คือน้อมจิตระลึกถึง และพิจารณาคุณของพระธรรม    สังฆานุสติ - ระลึกถึงพระสงฆ์ คือน้อมจิตระลึกถึง และพิจารณาคุณของพระสงฆ์    สีลานุสติ - ระลึกถึงศีล และพิจารณาศีลของตนที่ได้ประพฤติบริสุทธิ์ ไม่ด่างพร้อย    จาคานุสติ - ระลึกถึงจาคะ ทานที่ตนได้บริจาคแล้ว และพิจารณาเห็นคุณธรรม คือความเผื่อแผ่เสียสละที่มีในตน    เทวตานุสติ - ระลึกถึงเทวดา หมายถึงเทวดาที่ตนเคยได้รู้ได้ยินมา และพิจารณาเห็นคุณธรรมซึ่งทำคนให้เป็นเทวดา ตามที่มีอยู่ในตน    มรณสติ - ระลึกถึงความตายอันจะต้องมีมาถึงตนเป็นธรรมดา พิจารณาให้เกิดความไม่ประมาท    กายคตาสติ - สติอันไปในกาย หรือระลึกถึงเกี่ยวกับร่างกาย คือ กำหนดพิจารณากายนี้ ให้เห็นว่าประกอบด้วยด้วย ส่วนต่างๆคือ อาการ32อันไม่สะอาด ไม่งาม น่าเกลียด เป็นทางรู้เท่าทันสภาวะของกายนี้ มิให้หลงไหลมัวเมา    อานาปานสติ - สติกำหนดลมหายใจเข้าออก    อุปสมานุสติ - ระลึกถึงธรรมเป็นที่สงบคือนิพพาน และพิจารณาคุณของนิพพาน อันเป็นที่หายร้อนดับกิเลสและไร้ทุกข์ แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 03:49:04 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 03:43:53 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 02:18:59 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 02:18:44 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 01:42:27 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 00:59:18 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 00:56:54 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 00:56:07

ความคิดเห็นที่ 18 เคยบริกรรมว่า ทุกข์หนอ ๆ ๆ ๆ  อยากให้ทุกข์มันหาย ก็ไม่หาย เลยเปลี่ยนมาปฏิบัติแบบ กำหนดรู้  ความอยากให้เวทนาหาย น้อยลง ทุกข์และการกำหนดทุกข์ http://www.dharma-gateway.com/ubasika/naab/naab-06.htm ท่านคงเคยได้ยินบางท่านผู้ปฏิบัติกล่าวว่า เมื่อทุกขเวทนาเกิดขึ้น เขาก็พยายามปฏิบัติให้ทุกขเวทนานั้นหมดไป อย่างนี้ ท่านผู้นั้นเข้าใจว่าอย่างไร ? ที่จริงทุกขเวทนา เป็นตัวสติปัฏฐาน เป็นที่ตั้งแห่งการบรรลุมรรค ผล นิพพาน เมื่อทุกขเวทนาเกิดขึ้น ท่านผู้นั้นก็กำหนดให้ทุกขเวทนานั้นหายไปด้วย วิธีกำหนดว่า ทุกข์หนอ ๆ อย่างนี้ เวลาที่ภาวนากำหนดทุกข์หนอนั้น ใจก็มุ่งลงไปมนสิการ จะให้ทุกข์เวทนานั้นหมดไป ความเข้าใจอย่างนี้ หรือความรู้สึกอย่างนี้ เป็นการเข้าใจผิด เพราะอนัตตานั้น ท่านกล่าวบังคับไม่ได้ ฉะนั้น ความรู้สึกที่ตั้งใจจะให้ทุกขเวทนาหายไป จึงเป็นอัตตาเต็มที่ เพราะเขาเข้าใจว่า เขาทำให้หายได้ ให้หมดไปได้ เช่นนี้แล้ว เขาจะเข้าถึงทุกขสัจได้อย่างไร ? ทุกขสัจ เป็นของจริง แก้ไม่ได้เลย การกำหนดว่า ทุกข์หนอ ๆ แล้วทุกข์ก็หายไป เมื่อทุกขเวทนาหายไปแล้วก็เท่ากับว่า ผู้นั้นต้องการให้สติปัฏฐานหายไป ตัวเวทนานั้นเป็นสติปัฏฐาน ท่านชี้แจงให้เรากำหนดเวทนา โดยจะเป็นสุข หรือทุกข์ก็ตาม เมื่ออันใดเกิดขึ้นแล้ว ก็ให้กำหนดแต่ละอย่าง ก็สามารถจะบรรลุพระนิพพานได้ แต่เมื่อมหาสติปัฏฐานเกิดขึ้นแล้ว กลับทำให้ความรู้สึกให้มหาสติปัฏฐานนั้นหมดไป ซึ่งถ้าพิจารณาดูด้วยเหตุผลแล้ว จะเป็นการถูกต้องไหม ? เมื่อการปฏิบัติเช่นนี้ โดยทุกขเวทนาหายไปด้วยอำนาจการบังคับ ก็จะรู้สึกว่า ตัวเขาบังคับได้ ที่ถูกแล้วท่านกล่าวว่า ให้ดูทุกขเวทนาที่เกิดขึ้นเท่านั้น ท่านไม่ได้สั่งให้ดูทุกขเวทนาเพื่อจะให้ทุกขเวทนาหายไป ในมหาสติปัฏฐานนั้น ท่านให้ดูทุกขเวทนาซึ่งเป็นนามธรรม ที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตน ไม่มีใครสามารถจะบังคับได้ นี่ ท่านให้ดูอย่างนี้ ทุกขเวทนานั้นเป็นนามธรรม มาจากเบญจขันธ์ ให้แลเห็นทุกข์โทษของเบญจขันธ์ แล้วความอาลัย ความต้องการในเบญจขันธ์ ก็จะได้หมดไป ยิ่งเห็นทุกข์เห็นโทษในเวทนามากเท่าไหร่ ก็จะเป็นเหตุให้การบรรลุพระนิพพานใกล้เข้ามาเท่านั้น ถ้าทุกขเวทนาไม่มี ก็ต้องมีสุขเวทนา สุขเวทนาไม่มี ก็ต้องมีอุเบกขาเวทนา อันใดอันหนึ่ง เพราะเวทนานี้ ประกอบกับจิตทั้งหมดทุกดวง ทั้ง ๘๙ ดวง ไม่มีเลยที่จะไม่ประกอบด้วยเวทนา เพราะฉะนั้น เมื่อบังคับให้ทุกขเวทนาหายไป หรือหมดไปแล้ว ก็แสดงว่า ผู้ปฏิบัตินั้นไม่พอใจในทุกขเวทนา และก็ยินดีสุขเวทนา การที่ยินดีพอใจในสุขเวทนา ก็คือยินดีพอใจในตัวเบญจขันธ์นั่นเอง เมื่อทุกขเวทนาที่บังคับให้หายนั้นหมดไปแล้ว อะไรเล่า ที่จะมีมาแทน ก็สุขเวทนานั่นเอง จะเกิดขึ้นมาแทน ด้วยอำนาจของสมาธิที่มีกำลังมาก เพราะทำให้ผู้นั้น รู้สึกเป็นสุขความพอใจนั้น เช่นนี้แล้ว จะเข้าถึงความบริสุทธิ์ได้อย่างไร ? เรื่องที่เรียนมานี้ ท่านคงจะเคยได้ยินมาบ้างแล้ว ถ้าหากว่าท่านไปพบอย่างนี้เข้า ก็จะพิจารณาได้ว่า เป็นการถูกต้องตามเหตุผลหรือไม่ ? “ดิฉันคิดว่า ได้พูดมาเป็นเวลาพอสมควรแล้ว ถ้าสงสัยอะไรอีก เพื่อให้เกิดความเข้าใจได้ดีขึ้น ก็โปรดถามได้ เพื่อจะได้ชี้แจงให้ฟังกันต่อไป” จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 05:59:24

ความคิดเห็นที่ 19 สมาธิที่เป็นบาทของวิปัสสนา http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=21049 ถามว่า เริ่มตั้งวิปัสสนาอย่างไร ? แก้ว่า จริงอยู่ พระโยคีนั้น ครั้นออกจากฌานแล้วกำหนดองค์ฌาน ย่อมเห็นหทัยวัตถุ ซึ่งเป็นที่อาศัยแห่งองค์ฌานเหล่านั้น ย่อมเห็นภูตรูป ซึ่ง เป็นที่อาศัยแห่งหทัยวัตถุนั้น และย่อมเห็นกรัชกายแม้ทั้งสิ้น ซึ่งเป็นที่อาศัย แห่งภูตรูปเหล่านั้น. ในลำดับแห่งการเห็นนั้น เธอย่อมกำหนดรูปและอรูปว่า องค์ฌานจัดเป็นอรูป, (หทัย) วัตถุเป็นต้นจัดเป็นรูป. อีกอย่างหนึ่ง เธอนั้น ครั้นออกจากสมาบัติแล้ว กำหนดภูตรูปทั้ง ๔ ด้วยอำนาจปฐวีธาตุเป็นต้น ใน บรรดาส่วนทั้งหลายมีผมเป็นอาทิ และรูปซึ่งอาศัยภูตรูปนั้น ย่อมเห็นวิญญาณ พร้อมทั้งสัมปยุตธรรมซึ่งมีรูปตามที่ตนกำหนดแล้วเป็นอารมณ์ หรือมีรูปวัตถุ และทวารตามที่ตนกำหนดแล้วเป็นอารมณ์. ลำดับนั้น เธอย่อมกำหนดว่า ภูตรูปเป็นต้น จัดเป็นรูป, วิญญาณที่มีสัมปยุตธรรม จัดเป็นอรูป. -------------------------------------------- สมาธิ - วิปัสสนา  ต่างกันอย่างไร ? http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=16060 เมื่อครั้งพุทธกาล เจโตวิมุติ(ผู้ได้ฌาน) น้อยกว่าปัญญาวิมุตติ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=21062 การเจริญสติปัฏฐานหมวดพิจารณาอิริยาบถ ๔ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=29201 -------------------------------------------- เข้าใจว่าแนวที่ จขก.  ทำอยู่เป็นแบบ สมถยานิก ที่ต้องภาวนา ให้เกิด ฌาน ก่อน  ซึ่งเป็นการยากมากในสภาพแวดล้อมเช่นนั้น จะทำให้เกิด ฌานจิต ได้ แต่ ทางผู้สอนอาจไม่ยอมรับว่าเป็นเพียง สมาธิ , สมถะ แต่ถือว่านี้คือการปฏิบัติวิปัสสนาแล้ว  ทั้งที่การเพ่งอิริยาบถ  พร้อมคำบริกรรม ให้จิตสงบนั้น เป็นขั้น สมาธิ อยู่ จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 06:05:13

ความคิดเห็นที่ 20 ขันติบารมีเป็นสิ่งหนึ่งที่จะทำให้ท่านบรรลุนิพพานได้ ถ้าท่านไม่มีความอดทนไม่มีทางสำเร็จครับ แม้การงานทางโลกถ้าท่านไม่มีความอดทนงานก็สำเร็จได้ยากเช่นกัน ความอดทนเป็นสิ่งที่ฝึกกันได้แต่ต้องใช้เวลาครับ ทหารตำรวจเขายังฝึกให้แข็งแกร่งได้คุณจะทำไม่ได้เชียวหรือ? จากคุณ : wichcha เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 12:01:34

ความคิดเห็นที่ 21 ถ้าคิดว่าเวทนาเป็นเรา เราเป็นเวทนามันก็ทนไม่ได้ ถ้าเห็นว่าเราไม่ใช่เวทนา เวทนาไม่ใช่เรา มันก็ไม่ต้องทน จากคุณ : ศาลาลอยน้ำ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 14:35:54