PANTIP.COM : Y11883511 ศีลกาเม ผิดลูกเมีย ผิดทั้งคู่หรือผิดคนเดียว []

ความคิดเห็นที่ 12

อยากถามความเข้าใจต่อศีลในศาสนาพุทธของคุณ Somporn123 ซักหน่อย ว่าคิดว่าศีลคืออะไร?
ออกตัวก่อนว่าผมเองก็ไม่ได้เก่ง หรือ เข้าใจพระไตรปิฎกดีกว่าใครๆ ก็เป็นหนึ่งในพวกคุณเนี่ยแหละ

ศีลคืออะไร? ข้อบังคับ? กฏเกณฑ์? หนทางไปสู่นิพพาน? ... ฯลฯ ถ้าเราไม่เข้าใจว่าศีลคืออะไร
เราก็จะมีคำถามแบบที่คุณ Somporn123 ถามอยู่นี่แหละครับ งานนี้ไม่มีว่าใครโง่หรือฉลาด
คนฉลาดมากๆ อาจจะไม่เข้าใจแก่นแท้ของศีลเลยก็ได้ ตรงกันข้ามคนโง่อาจจะเข้าใจได้ดีกว่าก็ได้
เรื่องของธรรมะไม่ได้ตัดสินกันที่โง่หรือฉลาด แต่ตัดสินกันที่ใครสามารถละกิเลสได้มากกว่ากัน
ฉลาด หรือ โง่ มันเป็นสิ่งที่มนุษย์กำหนดเอง บรรทัดฐานมันไม่เหมือนกัน ในทางธรรมเราใช้
สิ่งที่เรียกว่า "ปัญญา" เป็นกุญแจสำคัญ ไม่ใช่เรื่องโง่หรือฉลาด

...อะ กลับมาที่เรื่องศีลต่อ

ถ้าอยากจะได้คำตอบเราลองมองปลายทางของผลลัพท์ในการถือศีลให้ออกซิครับ ว่าเราจะได้อะไร?
ได้บุญ? ได้ชื่อว่าเป็นชาวพุทธที่ดี? ได้รับการยกย่องว่าเป็นคนดี? ... ฯลฯ พวกนี้หาใช่คำตอบไม่ครับ
ผลลัพท์ที่แท้จริงของการถือศีลคือ "ภูมิคุ้มกันกิเลส" หรือ "การป้องกันกิเลสในตัวเราไม่ให้ลุกลาม"
นั่นต่างหากคือจุดประสงค์ที่ "ศีล" ถูกกำหนดขึ้นมา หรือพูดให้เข้าใจง่ายๆ ศีลมันก็คือเครื่องมือ
ในการควบคุมกิเลสของเรานั่นเอง แต่ที่ศีลถูกเขียนออกมาตามตำรานั้น สาเหตุเพราะต้องการทำ
ให้เป็นภูมิความรู้แบบละเอียดเอาไว้ เหมือนเราศึกษาวิชาอะไรซักวิชา หนังสือของวิชานั้นจะมีเป็นเล่มๆ เลย
แต่เวลานำมาใช้จริง ถ้าสามารถจับแก่นมันได้ มันก็มีแค่นั้น ศีลเองก็เช่นกัน แต่การจะเข้าใจ
ถึงแก่นของมันได้ เราก็ต้องเริ่มจากพื้นฐานของมัน ไล่ไปเรื่อย เรียงจากเรื่องที่เข้าใจง่ายๆ ไปสู่เรื่องที่เข้าใจยาก

ถ้าคุณพอจะทำความเข้าใจกับศาสนาพุทธมาบ้าง คำสอนของศาสนาเรามันคือ

"การไม่ทำความชั่วทั้งปวง การบำเพ็ญแต่ความดี การทำจิตของตนให้ผ่องใส"

ทีนี้มันก็จะลงลายละเอียดลงไปอีกมากมาย เรียบเรียงไว้เป็นพระไตรปิฎก ทั้ง 84,000 พระธรรมขันธ์
และถ้ามองว่าทำตามทางของศาสนาพุทธแล้วจะได้อะไร คำตอบมันก็คือ "นิพพาน"
แต่การจะไปสู่นิพพานได้นั้นมันไม่ใช่เรื่องง่าย มันต้องเรียนรู้กิเลส วิธีกำจัดกิเลส ถึงจะไปถึงนิพพานได้
ผมพูดอาจจะดูง่ายๆ แต่มันไม่ง่ายไปซะทั้งหมด เรา (รวมถึงตัวผม) เชื่อว่ากิเลสตัวเองเรายังตามไม่ทันเลย
เมื่อยังตามกิเลสตัวเองไม่ทัน แล้วจะไปกำจัดกิเลสตัวเองมันยิ่งยากไปกันใหญ่ นั่นแหละคือความยากของที่แท้จริง

สมัยเด็กๆ เราท่องว่าศีล 5 มีอะไรบ้าง ห้ามทำอะไรบ้าง ดีขึ้นมาหน่อยก็เรียนว่าทำผิดศีลข้อนี้ๆ แล้วผลจะเป็นยังไง
ที่เราได้เรียนแบบนั้น เพราะนั่นคือระดับที่คนทั่วๆ ไปจะสามารถรับรู้ได้ ถ้าต้องลงลึกถึงขนาดการรู้ทันกิเลส
มันจะเป็นอะไรที่ยากเกินไปสำหรับปุถุชนทั่วๆ ไป "ศีล" เลยเป็นเหมือนกฏในขั้นแรกที่ถูกำหนดขึ้นมา
เพื่อปกป้องคนที่ยังไม่รู้เท่าทันกิเลสตัวเอง ให้ปลอดภัยจากกิเลสไว้ก่อน โดยกำหนดไว้เป็นข้อห้ามต่างๆ
เพราะอย่างที่บอกเราเปรียบเหมือนเด็กอนุบาลที่ยังไม่รู้อะไร เราไม่รู้ว่าเล่นไฟแล้วไฟจะไหม้ตัวเอง
ผู้ใหญ่ก็เลยห้ามเด็กๆ เล่นไฟ แต่เมื่อเราโตขึ้นปัญญาเรามีมากขึ้น เราย่อมรู้ด้วยธรรมดาว่าเล่นกับไฟมันอันตราย
เช่นกัน "กิเลส" เป็นของอันตรายโดยเฉพาะ "ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ" ที่เป็นกิเลสยอดฮิตในหมู่มุนษย์
ศีลทั้ง 5 ข้อ คือการห้ามเราไม่ให้ไปทำผิด หรือ ไปส่งเสริมกิเลสข้อหนักๆ เหล่านั้น เรียกได้ว่าเป็นขั้น Basic

เครื่องมือของศาสนาพุทธ ถ้าสรุปแบบง่ายๆ มันก็คือ "ศีล สมาธิ ปัญญา" ศีลน่ะมันเป็นแค่ขั้นแรกๆ
ที่ยากกว่าคือ สมาธิ และ ปัญญา ถ้าเปรียบศีลเหมือนเครื่องมือควบคุมกิเลส
สมาธิและปัญญา มันคือเครื่องมือในการกำจัดกิเลสให้สิ้นซาก ที่ความยากมันยากยิ่งกว่าศีลเยอะครับ

...ทีนี้มาถึงศีลที่คุณสงสัย ศีลข้อ 3

ศีลข้อ 3 แก่นแท้ๆ ของมันคือควบคุมกิเลสตัว ราคะ และ โมหะ เรื่องของกามเป็นเรื่องที่ยากที่สุดในบรรดากิเลสทั้งหลาย
เราห้ามใจไม่ให้เอาทรัพย์ยังง่ายกว่าไม่ให้เสพกามกับสตรี (หรือบุรุษ) เป็นกิเลสตัวที่จัดการได้ยากมากที่สุดตัวนึง
ถ้าไม่มีศีลข้อนี้ กิเลสตัว "ราคะ" ก็จะทวีคูณเพิ่มจำนวนในจิตใจเรา ในทางศาสนาพุทธ บาป หรือ ไม่บาป เราวัดกันที่
กิเลสเป็นส่วนสำคัญ การทำบาปของเรามันจะมาจาก "ใจ" เป็นสำคัญ ใจคิด การกระทำถึงตามมา
เมื่อเราทำผิดอะไรซักอย่าง แน่นอน ใจมันต้องคิดมาก่อน การกระทำมันถึงจะเกิดขึ้นมาได้ .... ทีนี้การเรียนรู้
ว่าราคะคืออะไรเอย การฝึกตามกิเลสตัวราคะให้ทันเอย ฯ มันยากเกินไปสำหรับเราๆ เลยมีการกำหนดเป็นข้อๆ เอาไว้เลย
ว่าห้ามทำแบบนี้ ห้ามทำแบบนั้น อย่างน้อยๆ เวลาเราคิดจะทำผิด ก็ยังมีกฏข้อบังคับมาห้ามเราไม่ให้มันเลยไปถึงขั้นการกระทำ

เคสต่างๆ ที่คุณ Somporn123 ถามมา ถ้าเข้าใจเรื่องศีลจริงๆ ก็จะตอบได้เองเลยว่า มันเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม
การนั่งเอากรณีโน้นกรณีนี้ไปเทียบเอากับข้อห้ามในพระไตรปิฎก นัยหนึ่งมันก็ถูก แต่ก็ควรจะวัง พวกหัวหมอ
พอบอกว่าในพระไตรปิฎกไม่มีเขียนไว้ ก็เอาเป็นข้ออ้างในการทำตามกิเลสตัวเอง .... เหมือนจะฉลาด แต่สุดท้ายก็แพ้กิเลสตัวเอง

ถ้าคุณเข้าใจแก่นของศีลข้อ 3 แล้วคุณ Somporn123 และอีกหลายๆ คน ก็จะไม่มานั่งถามอีกว่า ทำแบบนี้ผิดศีลไหม?
ยุ่งกับหญิง(หรือชาย)แบบไหนถึงไม่ผิดศีล? แฟนมีชู้ผิดศีลข้อสามไหม? แอบไปมีกิ๊กผิดศีลไหม... ฯลฯ
คำถามพวกนี้จะหมดไป ถ้ารู้ว่าศีลมันคืออะไร และแก่นของมันคืออะไร แต่ถ้ายังไม่หมดคำถามก็แสดงว่ายังคงมีความไม่รู้อยู่
ก็เพียรถามต่อไปครับ ซักวันเราจะรู้จากความเพียรนั้นเอง บอกแล้วงานนี้ไม่มีโง่หรือฉลาด....ไม่รู้ก็ต้องถามเป็นธรรมดา

จากคุณ : IT Boys

เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:23:35

ความคิดเห็นที่ 23

http://larndham.org/index.php?/topic/24441-%E0%B8%AB%E0%B8%8D%E0%B8%B4%E0%B8%87%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%A8%E0%B8%B5%E0%B8%A5%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%A1/
๑. อคมนียวตฺถุ (วัตถุที่ไม่ควรไป) ได้แก่ หญิงชายที่ไม่ควรล่วงเกิน มี ๒๐ จำพวก คือ

๑. หญิงที่อยู่ในปกครองของมารดา
๒. หญิงที่อยู่ในปกครองของบิดา
๓. หญิงที่อยู่ในปกครองของบิดามารดา
๔. หญิงที่อยู่ในอารักขาของพี่หญิงน้องหญิง
๕. หญิงที่อยู่ในอารักขาของพี่ชายน้องชาย
๖. หญิงที่อยู่ในอารักขาของญาติ
๗. หญิงที่อยู่ในอารักขาของผู้ร่วมตระกูล
๘. หญิงที่อยู่ในอารักขาของศีลธรรม เช่น หญิงที่บวชเป็นชี เป็นต้น
๙. หญิงที่พระราชาทรงมุ่งหมายไว้
๑๐. หญิงที่มีคู่หมั้น
๑๑. หญิงที่ซื้อมาด้วยทรัพย์
๑๒. หญิงที่สมัครใจไปอยู่กับชาย โดยหมายจะมอบตัวเป็นภรรยา
๑๓. หญิงที่ไปอาศัย เพื่อหวังในทรัพย์
๑๔. หญิงที่ไปอาศัย เพื่อหวังในสินจ้างและเครื่องนุ่งห่ม
๑๕. หญิงที่สมรสด้วยการหลั่งน้ำสังข์
๑๖. หญิงที่มีภาระอันชายได้ช่วยให้พ้นจากความลำบาก
๑๗. หญิงที่ได้เป็นภรรยาจากประเทศที่แพ้สงคราม
๑๘. หญิงที่เป็นคนรับใช้ด้วย เป็นภรรยาด้วย
๑๙. หญิงที่เป็นทาสด้วย เป็นภรรยาด้วย
๒๐. หญิงที่เป็นนครโสเภณี

-------------------------------------------------------------

จากคู่มือการศึกษาพระอภิธัมมัตถสังคหะ ของ อภิธรรมมูลนิธิ

ในบรรดาพวกหญิง ๒๐ จำพวกนั้น
หญิง ๘ จำพวก ตั้งแต่ มาตุรกฺขิตา จนถึง ธมฺมรกฺขิตา เหล่านี้ยังมิได้มีสามีเป็นเจ้าของร่างกายตน จึงมีสิทธิสมบูรณ์ในร่างกายของตน เมื่อเกิดความพอใจในชายใดแล้ว จะมอบกายให้แก่ชายนั้น ก็ไม่เป็นอันบาปประพฤติผิดในกาเมสุมิจฉาจาร เพราะถึงแม้บิดามารดา ญาติพี่น้องจะปกครองดูแลอยู่ก็จริง แต่ก็มิใช่เจ้าของร่างกาย เพียงแต่ช่วยคุ้มครอง มิให้ใครมาข่มเหงเบียดเบียนเท่านั้น
ฉะนั้นโทษทางธรรมจึงไม่มี แต่อย่างไรก็ดี ย่อมมีโทษในทางโลกเป็นโลกวัชชะ คือ ย่อมถูกดูหมิ่นติเตียนจากผู้อื่น นำความอับอาย เสียใจกลัดกลุ้มใจมาสู่ตนได้ ทำให้เกิดกุกกุจจะอกุศลอยู่ตลอดเวลา เป็นเหตุให้นำไปสู่อบายภูมิได้
สำหรับฝ่ายชายที่เกี่ยวข้องร่วมกับหญิง ๘ จำพวกนี้ ถือว่าเป็นการล่วงกาเมสุมิจฉาจารโดยตรง
ส่วนหญิงที่เหลืออีก ๑๒ จำพวก ตั้งแต่ สปริทณฺฑา จนถึง มุตุตฺติกา ที่เป็นภรรยาชายชั่วคราวก็ตาม ถ้าหญิงเหล่านี้นอกใจสามียอมให้ชายอื่นล่วงเกินแล้ว ถือว่าเป็นการล่วงศีลกาเมสุมิจฉาจารด้วย หรือแม้หญิงเหล่านี้ล่วงกาเมกับสัตว์เดรัจฉาน ก็ชื่อว่าเป็นการล่วงศีลกาเมสุมิจฉาจารเช่นเดียวกัน ดังเช่นพระนางมัลลิกาเทวีอัครมเหสีของพระเจ้าปเสนทิโกศลล่วงกาเมกับสุนัขในห้องน้ำเมื่อตายไปแล้วได้ไปบังเกิดในอเวจีมหานรกอยู่ชั่วระยะหนึ่ง

----------------------------------------

แต่กรณีผิดลูกเขา แบบหญิง 14 ชาย25 หนีตามกัน
แบบนี้ผิดศีลกาเมคนเดียวคือฝ่ายชาย
หรือผิดศีลกาเมาทั้งคู่

จากคุณ : Somporn123

-------------------------------------------------

กรณีหญิงยังโสดอยู่ไม่มีสามี หญิงไม่ผิด

แต่ฝ่ายชายนั้น ผิดศีลครับ

และนี้คือวิบาก ที่จะได้รับในภายหลังการเกิดมาเป็นมนุษย์

จากพระอภิธรรมมัตถสังคหะ
http://abhidhamonline.org/aphi/p5/072.htm

ผลในปวัตติกาลของกาเมสุมิจฉาจาร มี ๑๑ ประการ คือ

๑. มีผู้เกลียดชังมาก ๗. เป็นชายในตระกูลต่ำ

๒. มีผู้ปองร้ายมาก ๘. ได้รับความอับอายเป็นอาจิณ

๓. ขัดสนทรัพย์ ๙. ร่างกายไม่สมประกอบ

๔. ยากจนอดอยาก ๑๐. มากไปด้วยความวิตกห่วงใย

๕. เป็นหญิง ๑๑. พลัดพรากจากผู้ที่ตนรัก ๖. เป็นกระเทย

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=4&t=21279

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 05:35:23