ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องพระเจ้าอชาตศัตรูปราบแคว้นวัชชี พระเจ้าอชาตศัตรูมีกรณีพิพาทกับพวกเจ้าลิจฉวีแห่งแคว้นวัชชี เรื่องแย่งชิงสิ่งของมีค่ามาก (อรรถกถาใช้คำว่า “มหคฺ ฆภณฺฑ ํ” มีอธิบายอยู่ในคัมภีร์สายพระวินัยว่า มุตฺตามณิเวฬุรยิ าทิ มหคฺ ฆภณฺฑ ํ สิ่งของมีค่ามาก คือแก้วมุกดาแก้วมณีและแก้วไพฑูรย์เป็นต้น ใน วิ.อ. ๒/๖๘๒/๔๗๔, พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโ ต) ว่าเป็นพืชชนิดหนึ่งมีกลิ่มหอมมากเมื่อถึงคราวน้ำก็ชะกลิ่นลอยมาตามน้ำ) จากเชิงเขาไหลลงมาตามน้ำที่ช่วงระยะอันเป็นเขตแดนของพระเจ้าอชาตศัตรูครึ่งโยชน์ เป็นของพวกเจ้าลิจฉวีแห่งแคว้นวัชชีครึ่งโยชน์เลียบริมฝั่งแม่น้ำคงคา พระเจ้าอชาตศัตรูทรงทราบว่าสิ่งของมีค่านั้นไหลลงมาถึงท่าที่เป็นเขตนั้น ก็ทรงตระเตรียมจะไปเก็บสิ่งของมีค่ามากนั้น แต่พวกเจ้าลิจฉวีแห่งแคว้นวัชชีพร้อมเพรียงร่วมมือกันมาเก็บสิ่งของมีค่ามากนั้นไปเสียทั้งหมดเป็นอย่างนี้ทุกปี พระเจ้าอชาตศัตรูทรงพิโรธมาก ทรงดำริจะยกทัพไปรบกับพวกเจ้าลิจฉวีมาตลอด แต่ทรงเกรงฤทธานุภาพของพวกเจ้าลิจฉวี เพราะพวกเจ้าลิจฉวีทั้งหลายเป็นผู้ที่ฝึกฝนการสู้รบมาอย่างช่ำชอง เช่นการยิงธนูแม่นยำไม่มีผิดพลาด การสู้รบกับพวกเจ้าลิจฉวีเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าได้ปรึกษากับบัณฑิตเช่นพระพุทธองค์ซึ่งหาผู้ใดเทียบไม่ได้ จะได้รับความปลอดภัย จึงทรงส่งวัสสการพราหมณ์ไปเข้าเฝ้าและกราบทูลให้ทรงทราบว่า พระเจ้าอชาตศัตรูมีพระประสงค์จะปราบแคว้นวัชชีและให้คอยฟังความเห็นว่า พระพุทธองค์จะมีคำพยากรณ์ว่าอย่างไร ถ้ายกทัพไปแล้วมีชัยชนะ พระองค์ก็จะทรงนิ่ง ถ้ายกทัพไปแล้วพ่ายแพ้ พระองค์จะตรัสว่า พระราชาเสด็จไปจะได้ประโยชน์อะไร จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:35:45

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อวัสสการพราหมณ์กราบทูลเรื่องที่พระเจ้าอชาตศัตรูจะทรงกรีฑาทัพไปรบกับพวกเจ้าลิจฉวี พระพุทธองค์กลับทรงสนทนากับพระอานนท์ตรัสถามถึงเรื่องความสามัคคีของพวกเจ้าลิจฉวี พระองค์ก็ไม่ตรัสถึงผลคือชัยชนะหรือปราชัย แต่พระองค์ตรัสกับพระอานนท์ถึงวัชชีอปริหานิยธรรม อันเป็นข้อปฏิบัติที่จะทำให้เจริญ ทำให้เข้มแข็ง ทำให้ไม่เสื่อม พระพุทธเจ้าได้ตรัสแก่วัสสการพราหมณ์ถึงการบริหารการปกครองของชาววัชชีว่า พระองค์ทรงเคยแสดงหลักการปกครองแบบสามัคคีธรรม เรียกว่า หลักอปริหานิยธรรม มี ๗ ประการแก่พวกเจ้าวัชชีฟังเมื่อครั้งประทับอยู่ที่สารันทเจดีย์ เมืองเวสาลี และถ้าหากว่าพวกเจ้าวัชชียังคงปฏิบัติอยู่ในหลักอปริหานิยธรรมดังกล่าวอยู่ จักมีแต่ความมั่นคง ความเจริญอย่างแน่นอน ไม่มีความเสื่อมเลย และเพื่อยืนยันว่า พวกเจ้าวัชชียังคงปฏิบัติตามหลักอปริหานิยธรรมกันอยู่จริง จึงตรัสถามพระอานนท์ถึงข้อเท็จจริงนี้ และพระอานนท์ได้กราบทูลยืนยันถึงข้อเท็จจริงนั้น (อ้างอิง วัสสการสูตร) จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:37:14

ความคิดเห็นที่ 3 ข้อความที่พระพุทธเจ้าตรัสแก่วัสสการพราหมณ์ ทำให้วัสสการพรหมณ์ได้นัยความหมายว่า หากพวกเจ้าวัชชียังคงปฏิบัติอยู่ในหลักอปริหานิยธรรม ๗ ประการอยู่ตราบใด ตราบนั้น จะมีความเจริญมั่นคง ไม่มีความเสื่อม ไม่มีอะไรที่จะทำลายได้ ซึ่งหมายความว่า หากพระเจ้าอชาตศัตรูทรงยกทัพไปทำศึกเวลานี้ ไม่สามารถเอาชนะได้ มีแต่จักพ่ายแพ้ จึงไม่ควรที่จะยกทัพไปทำสงครามในเวลานี้ การที่จะสามารถชนะสงครามกับพวกเจ้าวัชชีได้เป็นสองนัย คือ ๑) ด้วยการเกลี้ยกล่อม ๒) ด้วยการยุให้แตกกัน  แล้วค่อยบุกเข้ายึดในภายหลัง จะเห็นได้จากการที่วัสสการพราหมณ์กราบทูลพระพุทธเจ้าว่า "ชาววัชชีประกอบด้วยหลักอปริหานิยธรรมเพียงข้อเดียวก็มีแต่ความเจริญได้ ไม่เสื่อม จะกล่าวไปใยถึงชาววัชชีที่ประกอบด้วยหลักอปริหานิยธรรมทั้ง ๗ ข้อ..อนึ่ง พระเจ้าอชาตศัตรู ไม่ควรทำสงครามกับพวกเจ้าวัชชี นอกเสียจากจะเกลี้ยกล่อม นอกเสียจากจะยุยงให้แตกกัน" เมื่อวัสสการพราหมณ์ได้ข้อสรุปเป็นนัยเช่นนี้แล้ว จึงไปกราบทูลให้พระเจ้าอชาตศัตรูทราบ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:39:07

ความคิดเห็นที่ 4 ขยายความ 1.พระอรรถกถาจารย์ได้อธิบายไว้ว่าที่ทรงตรัสเช่นนั้นก็เพื่ออนุเคราะห์พวกเจ้าวัชชี เพราะหากพระองค์ได้ตรัสเช่นนั้น พระเจ้าอชาตศัตรูสามารถที่จะรบชนะพวกเจ้าวัชชีได้ภายในไม่กี่วัน แต่ถ้าหากพระองค์ตรัสเช่นนั้น กว่าพระเจ้าอชาตศัตรูจะทลายพวกเจ้าวัชชีให้แตกสามัคคีกันต้องใช้เวลาถึง ๓ ปี การที่พวกเจ้าวัชชีมีชีวิตอยู่ได้อีก ๓ ปี เป็นช่วงเวลาที่พวกเขาจะสามารถทำความดีให้เป็นที่พึงของตนได้ (อ้างที.ม.อ. ๒/๑๓๕/๑๒๑.) 2.วัสสการพราหมณ์พอได้ฟังคำที่พระพุทธเจ้าตรัสกับพระอานนท์แล้วก็คิดว่า ที่พวกเจ้าลิจฉวีเข้มแข็ง ข้าศึกศัตรูไม่สามารถเอาชนะได้ เพราะความสมัครสมานสามัคคีกัน ทางเดียวที่จะตีแตกได้ต้องหาทางทำลายความสามัคคีของพวกเจ้าลิจฉวี ข้อนี้เป็นความฉลาดของวัสสการพราหมณ์เอง จะหาว่าพระพุทธองค์ทรงบอกใบ้หรือชี้แนะให้กษัตริย์สองเมืองรบกันไม่ถูกต้องแน่นอน เพราะพระพุทธจริยาวัตรของพระองค์ทรงเต็มเปี่ยมด้วยพระมหากรุณามุ่งให้สรรพสัตว์รักใคร่ปรองดองกัน ส่วนคนที่ฟังจากพระองค์แล้วจะนำไปคิดไปใช้ในแง่ลบแง่เบียดเบียนคนอื่น เป็นความผิดของผู้นั้นเอง (อ้างศาสตราจารย์พิเศษเสฐียรพงษ์ วรรณปก) เรื่องนี้ พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต) ได้ชี้แจงไว้ในหนังสือกรณีเงื่อนงำพระพุทธเจ้าปรินิพพานด้วยโรคอะไร สรุปได้ว่าการศึกสงครามระหว่างมคธกับวัชชี อันเนื่องมาจากพระเจ้าอชาตศัตรูทรงพิโรธพวกเจ้าลิจฉวี ทรงเตรียมจะยกทัพไปตีวัชชีมานานจนถึงจุดระเบิด แต่พระเจ้าอชาตศัตรูยังคร้ามเกรงอยู่ เพื่อความมั่นใจ จึงส่งวัสสการพราหมณ์ไปเฝ้าหยั่งพระดำรัสของพระพุทธเจ้าดู โดยกราบทูลตรงๆ ว่า พระเจ้าอชาตศัตรูจะยกทัพไปถล่มวัชชีให้พินาศขาดสูญ และก็ไม่ได้บอกว่าจะรอความเห็นของพระพุทธองค์ เพียงเล่าให้ทราบ พระพุทธองค์ทรงสดับแล้ว ได้ทรงผินพระพักตร์ไปตรัสถามพระอานนท์ว่า “พวกเจ้าลิจฉวียังปฏิบัติวัชชีอปริหานิยธรรม ๗ ประการ กันอยู่หรือ และตรัสว่า ตราบใดที่ชาววัชชียังปฏิบัติตามนั้นอยู่ก็หวังได้แต่ความเจริญ ไม่มีเสื่อม” วัสสการพราหมณ์สรุปเอาเองว่า“อย่าว่าแต่ปฏิบัติวัชชีอปริหานิยธรรม ๗ ข้อเลย แม้เพียงข้อหนึ่งๆ ก็หวังได้แต่ความเจริญ ไม่มีเสื่อม ถ้าจะปราบแคว้นวัชชีจะต้องใช้วิธีเกลี้ยกล่อม หรือไม่ก็ทำลายความสามัคคีจึงจะทำสำเร็จ 3.แต่ที่แน่นอนก็คือตลอดพระชนมชีพของพระพุทธเจ้า พระเจ้าอชาตศัตรูไม่ได้ทรงยกทัพไปปราบแคว้นวัชชี เลย แคว้นวัชชียังคงอยู่เป็นปกติสุข จนพระพุทธองค์เสด็จดับขันธปรินิพพาน และแคว้นวัชชีก็ได้ไปรับการแบ่งพระบรมสารีริกธาตุของพระพุทธเจ้าไปทำการฉลองในกรุงเวสาลี (อ้างอิง ทองย้อย แสงสินชัย, นาวาเอก, ความจริงในมหาปรินิพพานสูตร) * ถ้าเราพิจารณาตามที่พระพุทธเจ้าตรัสนั้น ไม่ได้ให้นัยความหมายไปในทางสนับสนุนสงครามแต่ประการใด ตรงกับข้ามจะเป็นทัศนะที่ห้ามไม่ให้ไปทำสงครามมากกว่า เพราะถ้าไปก็จะมีแต่ความพ่ายแพ้กลับมา แต่การได้นัยเป็นสองประการนั้น เป็นข้อสรุปของพราหมณ์เอง ในประเด็นนี้ พระอรรถกถาอธิบายความตอนนี้ไว้ว่า พระพุทธเจ้าทรงทราบดีถึงการได้นัยของวัสสการพราหมณ์และตามมติของพระอรรถกถาจารย์ดูเหมือนจะบอกว่า พระพุทธเจ้าทรงประสงค์ให้วัสสการพราหมณ์ได้นัยเช่นนั้น เพราะถ้าพระพุทธเจ้าไม่ตรัสเช่นนั้น แคว้นวัชชีจะถูกทำลายภายในชั่วเวลาไม่กี่วัน แต่การที่ทรงตรัสเช่นนั้น เป็นการซื้อเวลาให้พวกเจ้าวัชชีอีก ๓ ปี กว่าวัสสการพราหมณ์จะดำเนินการยุยงให้แตกกันสำเร็จ การทำเช่นนี้ถือว่าเป็นการอนเคราะห์แก่พวกเจ้าวัชชีจะได้มีโอกาสในการทำความดีมากกว่าจะเป็นส่งเสริมให้มีสงคราม เพราะทรงเล็งเห็นแล้วว่า กระแสสังคมที่ยอมรับการล่าอาณานิคมเพื่อแย่งชิงความเป็นใหญ่ในยุคนั้นมีกำลังแรงมาก และพลังของมานะกษัตริย์ที่ยึดถือเรื่องวรรณะก็มีพลังมากเช่นกัน อย่างไรก็ตาม สงครามระหว่างพระเจ้าอชาตศัตรูกับพวกเจ้าวัชชีก็ต้องเกิดขึ้นแน่นอน และการที่ทรงตรัสเช่นนั้น จึงเป็นการชลอสงครามได้นานถึง ๓ ปี พอมีเวลาให้พวกเจ้าวัชชีได้ทำความดีเพื่อเป็นที่พึ่งของตนเองในภายหน้าได้ (อ้างอิง ปรีชา บุญศรีตัน) จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:45:01

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องทรรศนะของพระพุทธศาสนาต่อการฆ่า สงคราม พระพุทธศาสนาไม่เห็นด้วยกับการฆ่าคน แต่ถ้าเปลี่ยนสิ่งที่ถูกฆ่าจากมนุษย์และสัตว์มาเป็นกิเลสตัณหาในใจแทน เช่นนี้ จะได้รับการรับรองและสนับสนุนจากพระพุทธศาสนาทันที คำสอนในพระพุทธศาสนา สอนไม่ให้เข่นฆ่าสัตว์ทุกชนิดซึ่งมีความหมายรวมถึงมนุษย์ด้วย การฆ่าสัตว์เป็นการทำชั่วประการหนึ่ง จะเห็นได้จากคำสอนในลักษณะนี้ปรากฏทั่วไปในพระไตรปิฎก ตัวอย่างเช่น คำสอนเรื่องศีล โดยเฉพาะศีลข้อที่ ๑ คือ การห้ามฆ่าสัตว์หรือให้ละเว้นจากากรฆ่าสัตว์ทุกประเภท คำสอนเรื่องกุศลกรรมบถ ๑๐ ประการ มีการห้ามฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมนุษย์เป็นข้อหนึ่งใน ๑๐ ข้อ เป็นต้น พระพุทธศาสนา จึงปฏิเสธการห่าสัตว์ การทำลายล้างชีวิตมนุษย์และสัตว์โดยประการทั้งปวง และสอนให้มีเมตตาธรรมต่อกัน พระพุทธศาสนามีเป้าหมายเพื่อกำจัดกาม ละอกุศลมูลให้หมดสิ้นไป พระพุทธศาสนาสนับสนุนให้ฆ่าเฉพาะกิเลสเท่านั้น ในแง่นี้ ถือว่าพระพุทธศาสนาปฏิเสธเหตุแห่งสงคราม นอกจากนี้ พระพุทธศาสนามีคำสอนที่ว่าด้วยการห้ามฆ่าสัตว์มีชีวิตทุกประเภททุทรูปแบบ จึงเท่ากันเป็นการปฏิเสธวิธีการในการทำสงคราม ในแง่นี้ จึงเป็นการปฏิเสธการกระทำเช่นนั้นโดยตรง ไม่เพียงเท่านั้น ผลที่เกิดจากการทำสงครามที่เป็นความชนะหรือความพ่ายแพ้ก็ตาม พระพุทธศาสนาไม่ยอมรับผลเช่นนั้น แม้จะเป็นการชนะในสงครามเป็นหมื่น ๆ ครั้ง พระพุทธศาสนาถือว่า ยังไม่เป็นการชนะที่ประเสริฐและแท้จริง เพราะเป็นการชนะที่ได้มาด้วยการฆ่าผู้อื่น ด้วยการเบียดเบียนผู้อื่น ทั้งเป็นการชนะภายนอกไม่ใช่การชนะตนเองทั้งเป็นการก่อเวรภัยให้แก่ตนเองด้วย และเป็นชัยชนะที่กลับแพ้ได้ส่วนความพ่าย จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:50:24

ความคิดเห็นที่ 6 กรณีการให้ทานของพระเวสสันดร ในการที่ท่านให้บุตรกัณหาชาลีเป็นทานถูกใหม ? ในกรณีที่ท่านให้ชาลีกัณหา  หรือพระนางมัทรีเป็นทานนั้น ถ้าเราเอาจิตใจพวกเราอย่างปุถุชนธรรมดาผู้มีกิเลสไปวัดจิตใจท่าน เราก็อาจจะประณามและโวยวายหาว่า  “ เห็นแก่ตัว ๆ  “  เที่ยวยกลูกให้เขาไป เทินให้เขาไป นี่ แต่ข้อนั้นเราพูดตามวิสัยของเราที่มีกิเลสเป็นปุถุชน แต่ถ้าเรามองด้วยใจของพระเวสสันดรแล้ว  ตรงกันข้าม พระเวสสันดรเป้นพระโพธิสัตว์ เราเป็นโพธิสัตว์หรือเปล่า  และการที่พระเวสสันดรให้สิ่งเหล่านี้ไป ให้เพื่อหวังอะไร ? ให้เพื่อหวังชื่อเสียง เพื่อความสุข เพื่อพระองค์หรือ ? ถ้าเพื่อชื่อเสียง เพื่อความสุขแล้ว ลูกเมียเป็นที่รักดังแก้วตา จะให้เขาไปไม่ได้หรอก จะต้องอยู่กับลูกอยู่กับเมีย แต่ที่พระองค์ให้เขาไปก็เพื่อหวังพระโพธิญาณ   พระโพธิญาณเพื่อใคร  ถามต่อไปอีก ก็ได้รับคำตอบว่า พระโพธิญาณเพื่อสรรพสัตว์โลก  เพราะฉะนั้น การทำประโยชน์ การให้ทานของพระเวสสันดรนั้น ไม่ใช่เพื่อพระองค์เสียแล้ว แต่เพื่อสัตว์โลกทั้งหลาย เป็นการทำประโยชน์เพื่อชนหมู่มาก โดยการที่พระองค์ยอมเสียสละความสุขส่วนพระองค์ ยอมทุกข์ในส่วนพระองค์ เพื่อความสุขของชนมหาศาลทั้งโลก การทำอย่างนี้เป็นการเห็นแก่ตัวหรือ มนุษย์ผู้มีความเห็นแก่ตัวทำได้อย่างนี้หรือ ?   ... คราวนี้เรามองดูในแง่พ่อกับลูกว่า  ที่พูดเมื่อกี้เป็นเรื่องสละประโยชน์ส่วนน้อย เพื่อประโยชน์ส่วนใหญ่  ก่อนที่พระเวสสันดร ท่านจะยกลูกให้กับท่านชูชก ไดคิดวางแผนการณ์อะไร เพื่ออนาคตของลูกท่านไม่ให้ลำบากไหม จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:52:58

ความคิดเห็นที่ 7 ท่านวางแผนไว้แล้ว ดังจะเห็นได้ว่า...ท่านบอกดัง ๆ ให้ชูชกได้ยิน ท่านบอกชาลีกัณหาว่า  ลูกเอ๋ย  ถ้าหากลูกไปอยู่กับพ่อเฒ่าชูชกคนนี้ละก็  ใครจะมาเอาตัวลูกไถ่ไปละก็ พ่อตีราคาลูกแต่ละคน แต่ละคนสำหรับชาลีนั้น  ผู้มีทองคำพันลิ่ม ถึงจะมาไถ่ชาลีได้ ส่วนแม่กัณหาซึ่งเป็นน้องเล็กนั้น จะต้องผู้ที่มีโคร้อยตัว  ม้าร้อยตัว  ช้างร้อยตัว  ทองพันลิ่ม เงินพันลิ่ม  ทาสร้อยคน  ทาสีร้อยคน  รถร้อยเล่มมาไถ่  แม่ถึงจะยอมตัวไปอยู่ด้วยกับเขานะ ท่านสั่งของท่านยังงี้...ชูชกฟังหูผึ่งทีเดียว ชูชกนี่ฉลาด ถ้าเราเอาใจชูชกมาใส่ใจเราบ้างว่าเราได้ลูกเขามาสองคน ชายหญิงคน มันก็ยังเล็กอยู่ ผู้หญิงก็ไม่เกินเจ็ดขวบ ผู้ชายก็ไม่เกินสิบสองขวบได้มาสองคนอย่างนี้ อย่างมากก็เอาไปตักน้ำตักท่า ปัดกวาดถูบ้านถูเรือนเท่านั้นเอง กับที่ว่าเอาไปขาย ได้สินไถ่มามากมายพอกินเป็นมหาเศรษฐีทันตาเห็น เราจะเลือกเอาอย่างไหน แน่นอน...ชูชกซึ่งเป็นนักเศรษฐกิจตัวยง ก็จะต้องเอากัณหาชาลีไปขายเพื่อเอาสินไถ่ คราวนี้ใครบ้างเล่าที่จะมาไถ่ด้วยราคาค่างวดอันมากมายอย่างนี้ เว้นไว้แต่ผู้นั้นจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขด้วย ก็เท่ากับว่าพระเวสสันดรนั้นได้ยืมมือชูชก ให้พาชาลีกัณหาออกจากป่าไปหาปู่เท่านั้นเอง พระเจ้ากรุงสัญชัยนั้นแหละจะเป็นผู้ไถ่ไม่ใช่ใครหรอกครับ  พระเจ้ากรุงสัญชัยซึ่งเป้นพระอัยกานั่นเองเป็นผู้ไถ่ กษัตริย์หรือเศรษฐีบ้านไหนเมืองไหนเขาจะมาไถ่กัน เด็กกะเปี๊ยก ๒ คน จะเอาไปทำอะไรกัน ทองคำพันลิ่ม ช้างม้าวัวควายทาสีทาสา อีกมากมาย อย่างละร้อย เอาทำไมกัน คนซื้อคนได้มากมายกว่านี้ ดีกว่าเด็ก ๒ คน เป็นอันว่าชูชกนี่จะต้องมุ่งพาเด็ก ๒ คนนี้ไปหาปู่ เพราะไปที่ไหนก็ไม่มีใครเขาเอา ปู่กับย่านั้นจะเป็นผู้ไถ่เอง   แล้วการณ์มันก็เป็นตามที่พระองค์ทรงคาดไว้จริง พระเจ้ากรุงสัญชัยและพระนางผุสดีไถ่จริง  ข้อเสนอราคาที่ชูชกบอกว่า  พระเวสสันดรตีราคาอย่างนี้ อย่างนี้    พระเจ้ากรุงสัญชัยและพระนางผุสดีไม่ทรงเชื่อ  หาว่าชูชกไปขโมยเด็กมา ฝ่ายเด็กสองคนก็ยืนยันว่าพระบิดาได้ยกให้ชูชกไปจริงๆ พระบิดาได้ตีราคาไว้จริง ๆ ชูชกเลยกลายเป็นเศรษฐีทันตาเห็นในวันนั่นเองที่พาหลานไปหาปู่ เรื่องนี้เป็นการยิงกระสุนนัดเดียวได้นกสองตัว  คือ   ข้อที่พระองค์ให้ลูกเป็นทานนั้นมีประโยชน์ ๔ สถาน ๑.  ชื่อว่าบำเพ็ญปุตตปริจาคะ ๒. ชื่อว่าไม่ทำให้พระโอรสและพระธิดาต้องตกระกำลำบากอยู่ในป่า แต่กลับมาอยู่ในอ้อมอกของปู่ - ย่า ๓. ทำให้ชูชกซึ่งแกยากจนได้เป็นเศรษฐีรวยมั่งมีทันตาเห็น ๔. พระอัยกาได้ฟังนัดดาทั้งสองเล่าถึงความทุกข์ยากของพระโอรสและพระสุณิสา มีความเศร้าพระทัย เป็นเหตุให้ชาวสีวีรัฐทั้งปวงก็มีความเศร้าใจ สงสารพระเวสสันดร พากันยกโทษให้ กลับไปทูลเชิญให้เสด็จกลับไปเสวยราชย์กลับได้ประโยชน์ถึง  ๔  สถาน จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:53:44

ความคิดเห็นที่ 8 การกระทำของพระเวสสันดร จึงไม่ใช่การกระทำที่โง่เขลา ดังที่พวกคนบางคนเข้าใจ แต่เป็นการกระทำของบัณฑิตผู้เห็นการณ์ไกล ที่เอาประโยชน์ได้ทั้งในปัจจุบันและสัมปรายภพ  ข้อนี้เห็นได้ชัดเจนประการสุดท้าย  ทรงให้พระนางมัทรีเป็นทาน พระนางมัทรีใครๆ ก็รู้ว่าเป็นยอดมิ่งขวัญ ยอดกัลลยา เป็นเมียแก้ว เมียขวัญที่ดี  เพราะฉะนั้น การที่พระเวสสันดร ยกพระนางมัทรีให้พราหมณ์นั้น พระนางมัทรีก็รู้อยู่แก่ใจว่า พระเวสสันดร มุ่งประสงค์อะไร และพระนางก็ยินดีที่จะร่วมเสียสละกับพระองค์ ยอมให้เป็นเครื่องมือของพระองค์  เพื่อที่จะช่วยกันบ่มโพธิญาณให้สุกงอม  เพื่อประโยชน์แก่มหาชนในอนาคตกาลเบื้องหน้าเพราะฉะนั้น เมื่อพราหมณ์จำแลงมาขอพระนางมัทรีจากพระองค์ เมื่อพระเวสสันดรบอกยกให้แล้ว ยังไม่แน่แก่พระทัยว่า พระนางมัทรีจะเศร้าใจ หรือเสียใจ จึงผินพระพักตร์มาทอดพระเนตรพระนางมัทรีว่า  จะมีการอาการอย่างไร รากฎหรือไม่ พระนางมัทรีก็ได้ทูลออกมาด้วยน้ำใจที่แกล้วกล้าเยี่ยงสุรนารีว่า.- "โกมารี  ยสฺสาหํ ภริยา สามิโก  มม  อิสฺสโร ยสฺสิจฺเฉ  ตสฺส  มํ  ทชฺชา วิกฺกีเณยฺย  หเนยฺย  วา แปลความว่า  “ หม่อมฉันก็องอาจเป็นเทวีของพระองค์ท่านใด พระองค์ท่านนั้นเป็นภัสดาของหม่อมฉัน เมื่อพระองค์จำนงค์ให้หม่อมฉันแก่บุคคลใด ขอจงประทานให้แก่บุคคลนั้นเถิด  พึงขาย  หรือพึงฆ่าเสียก็ตามหม่อมฉันยอมทั้งนั้น" นี่ก็แสดงว่า  จิตใจของพระนางมัทรีเต็มเปี่ยมแล้ว เข้าใจในเหตุผลของสวามีแล้ว พระนางมิได้เศร้าหรือเสียใจพระนางยินดี เพราะยิ่งเป็นการช่วยให้พระสวามีได้สำเร็จตามวุตถุประสงค์เร็วขึ้นเสร็จแล้ว   พราหมณ์ผู้นั้น ก็เป็นพราหมณ์ที่มาทดลองพระเวสสันดรและได้คืนพระนางมัทรีให้ใครเลยจะกล้ารับพระนางมัทรีไป สมมติว่าเราไปเจอคนอย่างนั้นเข้า คู่ผัวตัวเมียที่มีความรักมั่นคง และเข้าใจถึงขนาดเสียสละอย่างนั้น ใครเลยพอที่จะใจร้ายใส้ระกำหินชาติ พวกเขาได้หรือ ? ทำไม่ได้แน่ ถ้าเรายังมีความเป็นมนุษย์อยู่ในสันดาน   ฉะนั้น ในที่สุดพระนางมัทรีก็ไม่ได้เสียอะไรไป ก็กลับอยู่ในสำนักของพระสวามีอีก จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:54:30

ความคิดเห็นที่ 9 จบลงด้วยการยกเอาอภิสวาจาของพระเวสสันดรโพธิสัตว์ที่ได้ประกาศไว้ว่า... "หทยํ  จกฺขุปหํ  ทชฺชํ กึ  เม  พาหิรกํ  ธนํ หริญฺญํ วา  สุวณฺณํ  วา มุตฺตา  วา  เวฬุริยา  มณี แปลความว่า...   เราพึงให้ดวงหทัยหรือดวงจักษุก็ยังให้ได้  เราจะหวงแหนอะไรกับทรัพย์ภายนอก  คือเงินทองมุกดาไพฑูรย์มณีได้ ชาลึ  กณฺหาชนํ  ธีตํ มทฺทึ  ปติพฺพตํ จชมาโน  น  จินฺเตสึ โพธิยาสึ  เยว  การณา แปลความว่า...   เราสละชาลีผู้โอรส  กัณหาผู้ธิดา  ตลอดจนมัทรี เทวี ผู้เคารพสามีโดยที่เราไม่คิดอย่างหนึ่งอย่างใด ก็เพราะเหตุอันจักสำเร็จโพธิญาณเท่านั้นฯ น  เม  เทสฺสา  อุโภ  ปุตฺตา มทฺที  เทวี  น  อปฺปิยา สพฺพญฺญุตํ  ปิยํ  มยฺหํ ตสฺมา  ปิเย  อทาสหํ ... โอรสธิดาทั้งสองของเรา  เราจะเกลียดชังก็หาไม่  พระนางมัทรีไม่เป็นที่รักของเราก็หาไม่  แต่สัพพัญญุตญาณเป็นที่รักของเรายิ่งกว่า เราจึงสละโอรสและธิดา พร้อมทั้งมัทรีเสีย เพื่อแลกกับสิ่งที่เรารักยิ่งกว่านั้นคือ  พระสัพพัญญุตญาณ...ฯ นำมาจากข้อคิดเรื่องเวสสันดรชาดกของอาจารย์เสถียร โพธินันทะ รวบรวมมาเพื่อเสนอข้อมูล ขอให้ทุกท่านมีความสุขครับ จากคุณ : ebusiness เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:57:04

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณในจิตอันเป็นกุศลของคุณ ebusiness ครับ จากคุณ : ทุกวินาที เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 23:18:25

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณ สำหรับบทความดีๆ ครับคุณ ebusiness จากคุณ : สุบรรณภักดิ์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 09:06:58

ความคิดเห็นที่ 12 อนุโมทนาสาธุครับ จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 09:42:58

ความคิดเห็นที่ 13 สาธุ จากคุณ : Mahasati Neo เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 11:09:36

ความคิดเห็นที่ 14 _/\_ จากคุณ : วงกลม เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 21:29:54

ความคิดเห็นที่ 15 ขออนุโมทนา นะคะ พี่ อีบียู จขกท จากคุณ : กอบัวสวรรค์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 21:36:50