PANTIP.COM : Y11888707 รู้สึกเบื่อความโลภของผู้คนแต่ก็ต้องทนต่อไป []

ความคิดเห็นที่ 6

ลองใช้วิธีนี้ดูไม่รู้จะได้ผลกับ จขกท. ไหม (แต่เราใช้วิธีนี้แหละ)

สมัยก่อน เราเกลียดมนุษย์ทุกคนบนโลกนี้เลย.. เรารู้สึกว่า ที่ยังมีเด็กหิวโหย ที่ยังมีไร้บ้าน ที่คนเจ็บป่วยแต่ไม่มีเงินไปหาหมอ เราว่ามันเป็นผลจาก มนุษย์ทุกคน เห็นแก่ตัว แต่ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเห็นแก่ตัวในระดับมากน้อยแค่ไหน

ด้วยความคิดเช่นนี้แหละ ทำให้เราใจไม่เป็นสุข ภายในจิตใจมีแต่การดูถูก เหยียดหยัน โกรธ เกลียด ฯลฯ

จนกระทั่ง เราได้ศึกษาเรื่องของ กฎแห่งกรรม (ขอข้ามไปเลยว่าศึกษาอย่างไร เพราะเรื่องมันยาว ไม่สามารถเล่าได้ที่นี่)

ตั้งแต่เรารู้เรื่อง กฎแห่งกรรม เราก็เริ่มมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับมนุษย์คนหนึ่ง จนส่งผลกระทบต่อจิตใจของเขา เพราะมันมีเหตุให้เขาต้องเป็นเช่นนั้น

แต่การศึกษาเฉพาะเรื่อง กฎแห่งกรรม ยังไม่เพียงพอ จนกระทั่งได้รู้จักคำว่า "อวิชชา" จิตใจเราก็โล่งเลย

เวลามองไปทางไหน เราจะเห็นมนุษย์เดินไปเดินมา หัวเราะ ร้องไห้ ใช้ชีวิตอย่างประมาท ดำเนินชีวิตอยู่บนอวิชชา

ถามว่าเราเปลี่ยนคนทั้งโลกได้ไหม?? เราไปเที่ยวบอกเขาว่า โลกนี้มันเป็นโลกสมมติ มันเป็นฉาก เป็นโรงละคร เราทำให้คนทั้งโลกตาสว่างได้ไหม??

ตอบ: ทำไม่ได้หรอก.. เพราะแม้แต่ธรรมะของพระพุทธเจ้า ยังมีทั้งคนที่เข้าใจและไม่เข้าใจ จนพระองค์ต้องเปรียบมนุษย์ไว้เหมือนบัวสี่เหล่า

มนุษย์ทุกคน ตราบใดที่ยังมีอวิชชา พวกเขาจะพบเจอกับเหตุการณ์ต่างๆในชีวิตไปตามกฎแห่งกรรม เหตุการณ์นั้นๆจะส่งผลต่ออารมณ์ของเขา ให้สุข ทุกข์ ดีใจ เสียใจ ร้องไห้ หัวเราะ

แต่ถ้าเรารู้ทันสิ่งเหล่านี้ เราจะไม่สุข ไม่ทุกข์ ไม่ร้องไห้ ไม่หัวเราะ ไม่ดีใจ ไม่เสียใจ ไม่รัก ไม่โกรธ

เพราะเรารู้แล้วว่า โลกนี้เป็นแค่โลกสมมติ สรรพสิ่งเป็นแค่คลื่นที่มากระทบกับประสาทสัมผัสของเรา ทำให้เราหลงเข้าใจผิดว่ามันมีอยู่จริงๆและเที่ยวไปจับจองว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้เป็นของเรา พอถึงวันที่ต้องสูญเสียมันไปก็ร้องห่มร้องไห้เสียใจ

แต่ถ้าเรารู้ทันมัน ว่ามันไม่มีสิ่งไหนเป็นของเรา และเราไม่ต้องการจะกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีกแล้ว เรารู้แล้วว่า ความสุขบนโลกมนุษย์เป็นความสุขชั่วคราว คนที่เกิดมาเป็นเด็กกำพร้าแถมยังยากจน เขาอาจจะคิดว่าชีวิตเขาคือชีวิตที่มีแต่ความทุกข์

แต่ลองไปถาม คนที่มีครอบครัวสมบูรณ์ มีพ่อ แม่ ลูก มีบ้าน มีรถ สักวันหนึ่ง 3 คนนี้จะต้องมีคนใดคนหนึ่ง "ตายจากไป" แล้วไปถามคนที่เหลือ 2 คนดูสิ่ ว่าระหว่างคนที่เกิดมาเป็นเด็กกำพร้า กับคนที่เกิดมามีพร้อมทุกอย่างแล้วต้องสูญเสียสิ่งนั้นไป ถามว่าใครทุกข์กว่ากัน??

เด็กกำพร้า กับเด็กที่มีพ่อแม่ ต่างกันแค่ เด็กกำพร้ารู้สึกทุกข์ตั้งแต่เกิด แต่เด็กที่มีพ่อแม่รู้สึกสุขตลอดเวลาที่มีแม่ จนกระทั่งวันที่เสียแม่ไป ความทุกข์ของเขาก็มีมากกว่าเด็กกำพร้าเป็นทวีคูณ

บนโลกมนุษย์ไม่มีความสุขที่ยั่งยืนชั่วนิรันดร์เลย พวกเราเหมือนโดนหลอก คนทุกข์อยู่แล้วก็ทุกข์อยู่อย่างนั้น คนที่มีความสุขพอถึงเวลาสูญเสียกลับมีทุกข์มากกว่าคนที่ทุกข์อยู่แล้วเสียอีก

นี่คือ 1 ภพชาติ แต่เมื่อเราระลึกได้ว่า.. ทุกๆชาติมันก็เป็นแบบนี้แหละ เกิดมา มีความรักต่อพ่อแม่ มีความรักต่อแฟน มีความรักต่อลูก แล้ววันหนึ่งก็ค่อยๆสูญเสียไปทีละคน ทีละคน ไม่เราตายจากเขาเขาก็ตายจากเรา ไม่มีอะไรที่ยั่งยืนเลย

แล้วมันก็เป็นแบบนี้ "ทุกชาติ" เสียใจแล้ว เสียใจอีก เสียใจแล้ว ก็เสียใจอีก วนๆแบบนี้ repeat repeat ไม่สิ้นสุด

เพราะมนุษย์มีอวิชชาเป็นสิ่งนำพาให้ดำเนินชีวิตไปในแต่ละวัน รู้ไม่เท่าทันกิเลสและตัณหาของตน จึงยังตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของกฎแห่งกรรม

แต่ถ้าเรารู้เท่าทันกิเลสและตัณหา รู้เท่าทันอวิชชา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบๆตัวเราในแต่ละวัน ก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้ ^_^ ไม่สุข ไม่ทุกข์ แต่เข้าใจว่า สรรพสิ่งก็เป็นเช่นนี้แล ฯลฯ

จากคุณ : Gretchen

เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 02:15:17