ใช้ความเจ็บ ผลักนำให้คุณพ้น

เชื่อว่ามีหลายคน  ที่พยายามเข้าวัด ปฏิบัติธรรม ตั้งใจกรรมฐาน  เพราะได้พบเจอเรื่องร้าย ๆ ในชีวิตมา  จนแทบเอาชีวิตไม่รอด  ตื่นขึ้นมาก็เจอกับความเจ็บปวด  นอนหลับ ก็เจอแต่ฝันร้าย

เชื่อว่ามีหลา่ยคน นอกจากที่ปฏิบัติธรรมเพราะความศรัทธา เพราะมีปัญญา แต่ส่วนหนึ่ง และส่วนมาก  ที่เข้าวัด ปฏิบัติธรรมก็เพราะความเจ็บ และพยายามที่จะกำหนด เพื่อให้พ้นจากความทรมานในใจเสียที


บ้าง ก็กำหนด ยุบหนอ - พองหนอ บ้างกำหนดพุทโธ บ้างกำหนดนามรูป  แต่มากกว่าบ้าง  ที่ยังเจ็บอยู่ กับภาพแว๊บ ๆ ที่ขึ้นมาในใจ คุณกำหนดแล้ว มันไปแล้ว แต่มันก็เกิดซ้ำ  เราีมีวิธี


คุณจำได้ใช่ไหม  เวลาที่คุณนึกถึงหน้าใครบ้างคน แล้วคุณอยากร้องไห้

คุณจำได้ไหม ความรู้สึกเจ็บ ที่เวลานึกถึงช่วงเวลาที่คุณเคยได้อยู่กับใคร แล้วใจมันหาย  หัวใจคุณมันเสียว ๆ แว๊บ ๆ แปลบ ๆ

คุณจำได้ใช่มั้ย  วินาทีที่คุณถูกบอกเลิก  วินาทีที่คุณเห็นเค้าเดินกับคนอื่น แล้วใจของคุณ มันไม่เหลืออะไรเลย  คุณทรงตัวไม่ได้  คุณหายใจไม่ได้

วินาทีที่คนรักของคุณ พ่อ แม่ หรือเพื่อนของคุณที่คุณรักมาก  เค้าตายไป  เค้าจากไป เค้าไปต่างประเทศ  น้ำตาคุณไหล  คุณรู้สึกโลกมันแห้ง  มันอ้างว้าง  จนไม่อยากมีชีวิตอยู่  มีแต่ความเจ็บปวด  ความอ้างว้าง


"นั่นคือของจริง"   หากคุณกำหนดอย่างอื่นแล้ว  จิตยังไม่คลายตัวอออกจากทุกข์  พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า "สิ่งแรกที่ต้องกำหนดรู้ คือ ทุกข์"  วินาทีที่คุณทุกข์นั่นแหละ  เป็นวินาทีที่คุณจะเกิดปัญญา่ แล้วจิตจะสลัดออกจากทุกข์นั้นได้

คนเราทุกข์  เพราะยังมีัตัณหาอยู่  และ"ตัณหา ก็เกิดเพราะไม่รู้ว่ามีทุกข์  ทั้งที่เป็นทุกข์อยู่ทนโท่"


ทุกข์ที่พระพุทธองค์สอน  ปรากฎให้เราเห็นชัด เวลาที่เราเจ็บ โดยเฉพาะทุกข์ทางใจ  เวลาที่เราสวดธรรมจักรกัปปวัตนสูตร หรือทำวัตรเช้า-เย็นก็ดี  เราจะได้ยินคำว่า "โสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสสุปายาสาิปิ"

นั่นแหละ ตัวเจ็บที่คุณเจอ  และหน้าที่ในอริยสัจก็คือต้องรู้ทุกข์  ณ เวลานั้น อย่าร้องไห้  อย่าเสียใจ  ถ้ามันเกิด  ให้คุณจับ อะไรคืออะไร แล้วดีดตัวออกมา

โสกะ เป็นอาการแห้งใจ  ยกตัวอย่างเช่น ตื่นขึ้นมาไม่เจอคนที่เคยนอนข้างด้วยกัน  รู้สึหดหู่ คุณอย่าไปหดหู่ตามมัน คุณต้องมองทันที "นั่นโสกะ"  ที่นี้คุณจะจับได้ตัวที่หนึ่ง  ให้คุณรู้ว่านั่นไม่ใช่คุณ  แต่นั่นเป็นทุกข์ ที่มีอยู่จริง  เพราะคุณเอาตัณหาพาจิต เลยเข้าไป ในโซน หรือในสถานะที่เป็นไปไมไ่ด้  จึงเกิดการเสียดสีขึ้น  แทนที่จะเป็นความเย็น กลับเป็นความร้อนความโศกเข้ามา

ปริเทวะ - ส่วนใหญ่ปริเทวะไม่ค่อยเกิด นอกจากจะมีเรื่องหนัก ๆ จริง ๆ จนน้ำตามันไหลออกมา  ตัวปริเทวะนี้คืออาการร้องไห้  อาการตีอกชกตัว  อาการที่เพ้อว่า "ทำไม ฮืออ....ทำม้ายยยยย ฮือออ...."  ตัวนี้เมื่อเกิดขึ้น ให้คุณใช้่สติรู้  ว่านั่นไม่ใช่คุณ  

ทุกข์ - ทุกข์ทางกาย คุณร้องไห้ เสียใจ นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ได้ หัวใจแปล๊บ ๆ บางคนช๊อค บางคนเส้นเลือดในสมองแตกเพราะความเครียด นี้ล่ะตัวทุกข์

โทมนัส - มันจะตรงกันข้ามกับเวลาที่คุณมีความสุข  เวลาที่คุณจับมือเค้าแล้วคุณรู้สึกเหมือนลอยได้  เวลาที่คุณเคยทานข้าวด้วยกัน มองตากัน แล้วรู้สึกว่าเหมือนอยู่บนสวรรค์  วินาทีที่สิ่งเหล่านั้น เค้า ไม่อยู่ด้วย  ตรงนั้นจะแปรเปลี่ยนสภาพเป็นความรุ่มร้อนในระดับเท่าเทียมกันกับความสุขที่เกิดขึ้นด้วยอุปาทานที่คุณเคยทำมา  ให้คุณรู้ว่า วินาทีที่ไม่สบายใจ  นั่นแหละ เรียกว่าโทมนัส

อุปายาส - เป็นอาการเสียว ยกตัวอย่างเช่น คุณเห็นรถกำลังวิ่งเข้ามาชน  หรือคุณแอบเปิดเฟสบุ๊คแล้วเจ้านายเดินมา หรือคุณรู้ตัวว่าคุณกำลังสูญเสียสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างทันทีทันใด  อาการอุปายาสนี้เป็นอาการตกใจสุดขีด จนทำให้หัวใจเต้นแรงมากถึงมากที่สุด  จะเกิดขึ้นเมื่อคุณมีอุปาทานต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างเต็มที่  เช่น  ถ้าคุณไม่อยากตาย มีคนเอาปืนมาจ่อคุณ แล้วคุณหัวใจเต้นแรง แสดงว่าคุณรักชีิวิต  ถ้าคุณไม่อยากอกหัก  แต่เค้าบอกเลิกคุณ วินาทีที่คุณใจหายนั่นแหละ คุณรักเค้ามากเท่ากับความบ้าความใจหายตรงนั้น  อุปายาส เมื่อเกิดขึ้นแล้ว ถือว่าทรมานมากที่สุด  เพราะทำให้รู้สึก "จี๊ด ๆ"  เจ็บ "แปล๊บ ๆ"  เมื่อผ่านร้านอาหารที่เคยทาน หรือคิดถึงสิ่งที่เคยทำร่วมกัน


คุณมองห้าตัวนี้ให้ได้  มองให้ออก  เห็นอาการของมันอย่างชัดเจน  คุณไม่ต้องพูดคำว่าหนอ  แต่ขอให้คุณมองพวกเค้าออก  เหมือนคุณมองเหรียญบาทในมือของคุณ  คุณใช้ตามอง แต่คุณก็พลิก ซ้าย พลิกขวา  มองให้ทั่ว ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร  แล้วจิตของคุณจะเห็นทุกข์


วินาทีที่คุณเห็นทุกข์ห้าตัวนี้ครบถ้วน  จิตของคุณ  จะมีอาการถอยกลับ  หรือกับบางคน จะมีอาการกระเด็นออกจากความเครียด  คุณจะรู้ได้เมื่อคุณกำหนดทั่ว  แล้วจิตมีอาการกระเด็นออกมา  มันเหมือนการกระเด็น  แต่มันเบา  คุณนั่งอยู่ที่เดิม  พอเกิดช่วงเวลาดังกล่าว คุณเห็นแล้วว่าสิ่งเหล่านั้นเ้ป็นทุกข์  แต่คุณก็จะไม่เป็นอีก  คุณจะเริ่มเฉยกับสิ่งเหล่านั้น  เพราะเมื่อใดที่เห็นทุกข์  อุปาทานที่จะทำให้เกิดทุกข์ในระดับนั้นจะหมดไป



การกำหนดรู้ห้าตัวนี้ เป็นหลักการปฏิบัติในมหาสติปัฏฐานสี่ข้อ "ธรรมานุปัสสนา"  คุณไม่ต้องเหนื่อยมาก  แค่คุณรู้ว่าเวลาทุกข์เป็นยังไง  แล้วทุกข์จะหาย


ณ ตรงนี้ คุณไม่ต้องอ่านหนังสือมาก  คุณไม่ต้องกำหนดมาก

ท่องไว้ว่้า

"เมื่อคุณเจ็บได้  คุณก็รู้ได้

ใช่ และเมื่อคุณรู้ได้  คุณก็พ้นจากมันได้"

แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 11:08:52

จากคุณ	: Serene_Angelic
เขียนเมื่อ	: 5 เม.ย. 55 10:45:07