PANTIP.COM : Y12004055 ใครเคยมีประสบการณ์สนุกๆในการรักษาศีล มาเล่าสู่กันฟังหน่อยค่ะ []

ความคิดเห็นที่ 20

ความคิดเห็นที่ 18 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน

^ คห10ก็บอกว่าไม่ได้ทานต่อนี่ครับ มีโทษยังไงหรอครับ?

จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา [FriendFlock] [Bloggang]
เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 23:41:32 [แก้ไข]
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
โทษทีครับ ใช้ iphone ดู พิมพ์ไม่ถนัด และกระทู้เยอะจนมองไม่เห็นกว่าจะหาเจอตั้งหลายวันครับ

คืออย่างนี้ครับ
ต้องมีพิจารณาดูคำว่า "ธุดงค์" ก่อน เพราะการธุดงค์นั้น ถือเป็นการปฎิบัติที่สูงสุดของการเป็นภิกษุ เป็นทางพ้นทุกข์ได้รวดเร็ว เป็นการสร้างปัญญาอย่างยิ่ง การสละความเห็นแก่ตัว ตั้งใจออกจากทุกข์ ขัดเกลากิเลส ที่เป็นการสร้างความสันโดนแก่ตนเอง โดยไม่หวังลาภ ยส สรรเสริญจากผู้อื่น ละทิ้งความคลุกคลีหมู่คณะทำให้ออกจากกาม สิ้นกิเลสได้ง่าย ซึ่งต้องกระทำให้ต่อเนื่องจึงจะได้ผล แต่ถ้าทำไม่ต่อเนื่องจะเป็นโทษ ไม่เหมือนปฎิบัติย่างอื่น

พระพุทธเจ้าตรัสว่า "ธุดงค์ 13 ใครสมาทานแล้ว ทำให้เจริญแล้ว แม้สักแต่ข้อเดียว ตลอดชีวติ ย่อมมีอานิสงค์คือความสงบจากกาม การเป็นผู้รู้ธรรมได้ง่าย การเป็นผู้มีปัญญา การเป็นผู้เข้าถึงนิพพานได้โดยง่าย แต่ถ้าหากว่าผู้ใดสมาทานแล้วกระทำไม่ได้ ก็จะมีโทษหนักเช่นเดียวกัน อย่ากระทำเลย เป็นการดูถูกพระศาสนาของเรา"

เช่นนี้ครับ จะเห็นว่า ในการสมาทานธุดงค์นั้น จะต้องเป็นผู้ที่ครองเพศบรรพชิตตลอดชีวิต และจะต้องทำให้ตลอดชีวิตจึงจะเกิดคุณใหญ่ รู้ธรรมได้ไว ได้มีปัญญารู้แจ้งแทงตลอดธรรมที่พระพุทธเจ้าสอน เช่นดังพระอรหันต์ที่บรรลุธรรมอย่างรวดเร็ว ก็ล้วนแต่เคยบวชเป็นภิกษุและได้สมาทานธุดงค์มาก่อน ฉะนั้นจึงเรียกว่า "ผู้เป็นพุทธวิสัย" คือ "ผู้ที่พระพุทธเจ้าทรงสอนเท่านั้นจึงจะบรรลุธรรม และต้องบรรลุเป็นพระอรหันต์เท่านั้น " หากเป็นพระสาวกแม้จะกล่าวธรรมสักเท่าไรแล้ว ก็ไม่สามารถทำให้บรรลุธรรมได้ครับ

จะเห็นได้ว่ามีผู้ที่บรรลุธรรมได้อย่างรวดเร็วในช่วงแรก ๆ ของการประกาศพระศาสนามีมาก เพราะเป็นผู้ที่เคยสมาทานธุดงค์มาก่อนในอดีต และถือเป็นการปฏิบัติจุดสูงสุดในการปฏิบัติของภิกษุ และได้อานิสงค์มาก คือ จะได้เกิดในสมัยที่พระพุทธเจ้ายังทรงพระชนชีพอยู่ และได้รับการอบรมสั่งสองโดยพระพุทธเจ้าเท่านั้นครับ

ตัวอย่างเ่ช่น พระจูลปันถก แม้พระพี่ชายที่เป็นพระอรหันต์จะสอนอะไรก็ไม่สามารถบรรลุธรรมได้ แต่เมื่อพระพุทธเจ้าทรงแนะนำให้ลูบผ้าขาวจนเกิดดำด่าง จึงได้สมาธิและบรรลุธรรมอรหันต์ในที่สุด

การสมาทานธุดงค์สำหรับ ภิกษุ นั้นเหมะสมแล้วครับ เพราะว่าท่านมีศีล 227 ค้ำจุนอยู่ ร่างกายท่านจึงรับได้กับการสมาทานธุดงด์ได้ทั้งหมด หรือแม้แต่ข้อๆ ก็ได้

ต้องไม่ลืมว่าในคำขอ 5 อย่างของพระเทวทัตนั้น มี
๑. ให้ภิกษุทั้งหลายอยู่ป่าตลอดชีวิต เข้าสู่บ้านมีโทษ
๒. ให้ภิกษุถือบิณฑบาตตลอดชีวิต รับนิมนต์มีโทษ
๓. ให้ภิกษุถือผ้าบังสุกุลตลอดชีวิต รับคฤหบดีจีวร (ผ้าที่เขาถวาย) มีโทษ
๔. ให้ภิกษุอยู่โคนไม้ตลอดชีวิต เข้าสู่ที่มุงบังมีโทษ
๕. ให้ภิกษุห้ามฉันเนื้อสัตว์ตลอดชีวิต ฉันเข้ามีโทษ

เป็นการอวดเคร่ง เพื่อหวังลาภสักการะให้ิเิกิดแก่ตน เป็นการทำสังฆเภท ถือเป็นกรรมหนัก ถึงห้ามสวรรค์ ห้ามนิพพาน
แต่ถ้าหากว่ากระทำแล้ว กลับเลิกกลางทางเสีย ต้องดูที่ว่าเป็นการอวดเคร่งหรือเปล่า ท่านคิดอะไร อันนี้เป็นกรรมหนักครับ ถือเป็นการดูหมิ่นพระศาสนา
ฉะนั้นผู้ที่กระทำได้ต้องมีบุญบารมีมาก และต้องการที่จะบรรลุธรรมเท่านั้น เช่นดังพระมหากัสสปเถระเจ้า เป็นต้น ผู้เคยสมาทานธุดงค์ 13 มาแต่อดีต จนได้มีปัญญาตรวจดูการเกิดและการดับของสัตว์โลกเช่นเดียวกับพระพุทธเจ้า จนพระพุทธเจ้าต้องเตือนว่า "อันนี้ไม่ใช่วิสัยของพุทธสาวกเช่นเธอ อันนี้เป็นวิสัยของพระพุทธเจ้าเช่นเดียวกับเรา "

ส่วนการที่ฆราวาสไปสมาทานนั้น ถือว่าหนักเกินไป ไม่สมาทานแล้ว ไม่มีกำลังทางศีล เพราะศีลไม่บริสุทธิ์ บริบูรณ์ ศีลไม่แน่นพอ ร่างกายจะทนต่อสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เช่น จิตใจไม่มั่นคง คิดว่าจะอยู่ได้ตลอดไปทั้งชีวิต แต่พอกระทำกลับลืมสติไป ดังนี้ สิ่งที่คิดว่าจะเป็นบุึญก็จะเกิดบาปขึ้นทันที่ ถือว่าเป็นกรรมหนัก ไม่ควรทำ แม้แต่ภิกษุเองจะทำเล่น ๆ โดยคิดว่าสมาทานแล้วเลิกได้นั้น ดูถูกพระศาสนาของพระพุทธเจ้าเกิดไป คิดอยากจะทำให้คนอื่นชื่นชม พอได้รับหรือมีลาภสักการะแล้วก็ลืมไม่ปฏิบัติต่อไป เช่นนี้ แทนที่จะเกิดปัญญา ตามที่กล่าวแล้วข้างต้น กลับกัน ก็จะเกิดกรรมหนักตามมา เป็นผู้มีปัญหาทึบเสียนี้ แถมยังอาจต้องเกิดห่างไกลพระพุทธเจ้าหนักไปอีก หรือไม่อาจเจอพระศาสนาอีกนานหลายชาติเป็นได้ เพราะหลงผิดในธุดงค์คุณ ทำเป็นเล่น ๆ ไป
ตัวอย่าง...คนมีกำลังย่อมยกสิ่งของหนักกว่าตนได้เป็นหลายเท่าตัว ฉันใด หากผู้ที่มีกำลังน้อยไปยกของหนักเช่นนั้น ร่างกายย่อมทนไม่ได้จักแตกไปในที่สุด ฉันนั้น
ตัวอย่าง... บุรุษผู้มีแรงมาก เมื่อจะข้ามแม่น้ำที่กว้างหลายโยชน์ ย่อมว่ายเข้าหาฝั่งได้โดยสวัสดิภาพ ไม่เป็นอาหารของปลา หรืออสรพิษร้ายในแม่น้ำ ไม่หมดแรง ฉันใด หากผู้มีแรงน้อย การเข้าถึงฝั่งย่อมเป็นการยาก แท้ที่จริงย่อมเป็นอาหารของเหล่าสัตว์ที่หากินในแม่น้ำ หรือจมลงในแม่น้ำในสุด โดยไม่อาจมองเห็นฝั่งที่จะข้ามได้ ฉันนั้น

ส่วนใครจะคิดเห็นอย่างไรก็ไม่ว่ากันครับ แล้วแต่ว่าจะได้รับการสั่งสอนมาแบบไหน และมีบุญบารมีแทงตลอดในเนื้อหาของธุดงค์ได้มากน้อยเท่าไร....
ผมเองก็รู้มาอย่างนี้ แล้วบอกกล่าวไปตามนี้ครับ

พิจารณาเถิด....

จากคุณ : นะโม (กลุ่มพุทธบุตร)

เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 14:20:57