PANTIP.COM : Y12010863 สุดเหลือเชื่อ แม่"สมองตาย"เสียชีวิตในห้องดับจิตนานเดือนกว่า ให้กำเนิด"ลูกแฝด" คล้ายประวัติพระทัพพมัลลบุตรเถระ []

ความคิดเห็นที่ 2

กำเนิดเป็นทัพพมัลลบุตรในสมัยพระสมณโคดมพุทธเจ้า

ครั้นในพุทธุปบาทกาลนี้ จุติจากอัตภาพนั้นแล้ว บังเกิดในมนุษยโลก ในบรรดาชน ๕ คนเหล่านั้น

คนหนึ่งไปเป็น โอรสเจ้ามัลละนามว่าปุกกุสะ (ต่อมาได้พบพระพุทธองค์ ได้ฟังธรรมและประกาศตนเป็นอุบาสก ผู้ถึงสรณะตลอดชีวิต)

คนหนึ่งชื่อว่า พาหิยทารุจิริยะ (ต่อมาได้รับการแต่งตั้งจากพระบรมศาสดาให้เป็นยอดของภิกษุสาวกผู้ตรัสรู้เร็ว)

คนหนึ่งชื่อว่า สภิยปริพพาชก (ต่อมาได้พบพระพุทธองค์ ทูลขอบรรพชาและได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์รูปหนึ่ง)

อีกองค์หนึ่งมาเกิดเป็นพระกุมารกัสสป (ต่อมาได้รับการสถาปนาจากพระบรมศาสดา ให้อยู่ในตำแหน่งที่เป็นเลิศกว่าเหล่าภิกษุสาวกทั้งหลาย ผู้แสดงธรรมได้วิจิตร)

ส่วนท่านมาเกิดในพวกมัลลกษัตริย์ องค์หนึ่งในอนุปิยนคร แคว้นมัลละ ขณะเมื่อท่านยังอยู่ในครรภ์นั่นเอง มารดาท่านก็ได้ถึงแก่กรรม ในวันที่เขานำร่างของมารดาท่านขึ้นสู่เชิงตะกอน เพราะด้วยเหตุที่ผู้ที่จะมาเกิดเป็นภพสุดท้ายในชาตินี้ คือจะมาบังเกิดเพื่อที่จะบรรลุพระอรหันต์ในชาตินี้ก็ไม่มีทางที่จะได้รับอันตรายถึงชีวิต ดังนั้นร่างของท่านจึงออกมาจากร่างของมารดา ตกลงไปในกองไม้ ฉะนั้นท่านจึงได้นามว่าทัพพะ เพราะ ตกลงมาที่กองไม้ และเพราะเหตุที่เป็นบุตรเจ้ามัลละ จึงเรียกกันว่า ทัพพมัลลบุตร

จากนั้นท่านก็ได้อยู่ในความดูแลของท่านยายเรื่อยมา จนท่านมีอายุได้ ๗ ขวบ พระบรมศาสดาพร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ที่ตามเสด็จ ทรงจาริกไปในแคว้นมัลละ และประทับอยู่ในอนุปิวัมพวัน ท่านทัพพมัลลบุตรกุมารเพียงได้เห็นพระศาสดาเท่านั้นก็บังเกิดความเลื่อมใส มีความประสงค์จะบวช จึงได้บอกขออนุญาตจากท่านยาย ท่านยายก็ได้อนุญาตด้วยความยินดี แล้วจึงพาท่านไปยังสำนักของพระบรมศาสดา ทูลขอให้พระบรมศาสดาทรงบวชให้กับทารกนั้น

พระศาสดาทรงตรัสกับภิกษุรูปหนึ่งว่า ดูก่อนภิกษุ เธอจงยังทารกนี้ให้บรรพชา พระเถระนั้นฟังคำของพระศาสดาแล้ว เมื่อจะบรรพชาให้ทัพพกุมาร จึงได้บอกตจปัญจกัมมัฏฐานแก่ท่าน

ด้วยการที่ท่านเป็นสัตว์ผู้สมบูรณ์ด้วยบุรพเหตุ มีอภินิหารอันกระทำแล้ว ในขณะที่พระเถระปลงผมปอยแรก ก็ดำรงอยู่ในโสดาปัตติผล เมื่อปลงผมปอยที่สอง ก็ดำรงอยู่ในสกทาคามิผล และเมื่อปลงผมปอยที่สาม ก็ดำรงอยู่ในอนาคามิผล และเมื่อเสร็จการปลงผมท่านก็บรรลุพระอรหัต พร้อมด้วย วิชชา ๓ ปฏิสัมภิทา ๔ อภิญญา ๖ และโลกุตรธรรม ๙

พระเถระปวารณาขอเป็นภิกษุผู้จัดการเรื่องเสนาสนะและแจกภัตแก่สงฆ์

ในสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเวฬุวันวิหาร อันเป็นสถานที่พระราชทานเหยื่อแก่กระแต เขตพระนครราชคฤห์ ครั้งนั้น ท่านพระทัพพมัลลบุตรขณะที่หลีกเร้นอยู่ในที่สงัด ครั้นแล้วด้วยความปรารถนาที่ได้ตั้งเจตน์จำนงไว้ในสมัยพระปทุมุตรพุทธเจ้าในปางก่อนนั้น กระตุ้นเตือน จึงได้เกิดความคิดขึ้นว่า เรามีอายุ ๗ ปี และได้บรรลุพระอรหัตแล้ว คุณสมบัติทุกอย่างที่สาวกจะพึงบรรลุ เราก็ได้บรรลุแล้วทั้งหมด อนึ่ง เราไม่มีกรณียกิจอะไรที่จะต้องกระทำให้ยิ่งขึ้นไปอีก

บัดนี้เรายังมีกายซึ่งอยู่เป็นชาติสุดท้ายอันนี้ และร่างนี้ก็อยู่ในกฎของความไม่เที่ยง ไม่นานนักก็จะดับไปเป็นธรรมดา ฉะนั้น เราควรจะกระทำการขวนขวายเพื่อประโยชน์แก่สงฆ์ ตราบเท่าที่ร่างนี้ยังไม่ดับ อย่างไรดีหนอ? พลางพิจารณาเห็นอย่างนี้ว่า เหล่ากุลบุตร เป็นอันมาก ในแคว้นรอบนอกทั้งหลาย ตั้งแต่บวชก็ไม่เคยได้เห็นพระผู้มีพระภาคเจ้าเลย ท่านเหล่านั้น ย่อมเดินทางพากันมาจากที่ไกล ด้วยหวังใจว่า เราทั้งหลายจักได้เฝ้าแหน จักได้ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้า บรรดากุลบุตรเหล่านั้น เมื่อมาแล้วเสนาสนะมีไม่เพียงพอ ท่านเหล่านั้น ก็ต้องนอนแม้บนแผ่นหิน ก็ด้วยความสามารถของเราก็ย่อมอาจนิรมิตเสนาสนะ มีปราสาท วิหาร เพิงพัก เป็นต้น พร้อมทั้งเตียงตั่งและเครื่องลาดให้เกิดขึ้นได้ตามความปรารถนาของกุลบุตรเหล่านั้น ด้วยอานุภาพของเรา และในวันรุ่งขึ้น พวกกุลบุตรเหล่านี้ ที่บางเหล่ามีกายเหนื่อยล้าเป็นอันมาก กุลบุตรพวกนั้นจะไม่สามารถแม้ยืนข้างหน้าภิกษุทั้งหลาย แล้วรับภัตตาหารที่แจกให้ แต่เราก็สามารถแจกภัตตาหารแก่กุลบุตรเหล่านั้นได้ ท่านพระทัพพมัลลบุตรได้พิจารณาอย่างนี้ จึงได้มีความตกลงใจว่า ฉะนั้น เราควรทำความช่วยเหลือแก่สงฆ์ด้วยการเป็นผู้จัดการเรื่องเสนาสนะ และแจกภัตตาหารแก่สงฆ์ และท่านก็ได้พิจารณาต่อไปว่า เรานั้นเป็นผู้ไม่เป็นอิสระในตนเอง เราเป็นผู้อยู่ในสำนักของพระศาสดา ถ้าหากพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงอนุญาตแก่เราแล้ว เราก็จักสมาทานฐานะหน้าที่ทั้ง ๒ นี้

ครั้นถึงเวลาเย็น แล้วท่านจึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า ถวายบังคมแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง กราบทูลขอเป็นผู้จัดการเรื่องเสนาสนะ และแจกอาหาร แก่สงฆ์ เพื่อเป็นการช่วยเหลือแก่สงฆ์

พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพิจารณาคำขอของท่านพระทัพพมัลลบุตรเถระแล้วทรงเห็นว่า ในอนาคต เหตุอันใหญ่ จักบังเกิดแก่ทัพพะ ด้วยเหตุจากภิกษุชื่อเมตติยะและภุมมชกะ เนื่องเพราะ ฐานะหน้าที่นี้ ถ้าหน้าที่นี้ไม่ได้รับการยินยอมพร้อมใจกันสมมติแต่งตั้งโดยคณะสงฆ์แล้ว ต่อไปภายหน้าบรรดาภิกษุบางพวกจักตำหนิว่า ท่านทัพพะนี้ เป็นผู้นิ่งเฉย ไม่ทำการงานของตน มาจัดการฐานะเช่นนี้เพราะเหตุไร? แต่ถ้าได้รับการสมมติโดยสงฆ์ ภิกษุพวกอื่นก็จะกล่าวว่า จะไปโทษท่านทัพพะด้วยเหตุใด ก็ท่านผู้นี้ เป็นผู้ที่ภิกษุเหล่านั้นแหละเป็นผู้ตั้งขึ้นเองแล้ว เธอจักพ้นจากความครหานินทาด้วยประการฉะนี้ แต่แม้จะสามารถเปลื้องคำครหาอย่างนี้ได้แล้ว แต่เพราะเมื่อภิกษุที่สงฆ์ไม่ได้สมมติซ้ำอีกครั้ง (ด้วยญัตติทุติยกรรมวาจา) จะกล่าวคำอะไร ๆ ในท่ามกลางสงฆ์ ก็จะเกิดการบ่นว่าต่าง ๆ เป็นธรรมดาว่า เพราะเหตุไร ท่านผู้นี้จึงกระทำเสียงดัง แสดงความเป็น ใหญ่ในท่ามกลางสงฆ์เล่า? แต่ถ้าเป็นภิกษุที่สงฆ์สมมติแล้วนั้นเป็นผู้พูด จะมีผู้กล่าว ว่า พวกท่านอย่าได้พูดอะไร ๆ ท่านผู้นี้สงฆ์สมมติแล้ว จงพูดได้ตามสบายเถิด และอีกประการหนึ่ง ภิกษุผู้กล่าวโทษต่อผู้ที่สงฆ์มิได้สมมติด้วยคำไม่จริง ก็จะเป็นอาบัติเบา เพียงทุกกฏเท่านั้น แต่ผู้กล่าวตู่ภิกษุที่สงฆ์สมมติแล้ว จะเป็นอาบัติปาจิตตีย์ที่หนักกว่า อย่างนั้นภิกษุที่สงฆ์สมมติแล้วก็จะเป็นผู้ถูกกลั่นแกล้งได้ยากยิ่ง เพราะถ้าทำก็จะเป็นอาบัติหนัก ฉะนั้น เพื่อจะให้สงฆ์สมมติท่านทัพพมัลลบุตรนั้น

ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทำธรรมีกถาใน เพราะเหตุเป็นเค้ามูลนั้น ในเพราะเหตุแรกเกิดนั้น แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าเช่นนั้น สงฆ์จงสมมติทัพพมัลลบุตรให้เป็นผู้แต่งตั้งเสนาสนะ และแจกอาหาร

จากคุณ : sinnerman

เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 10:48:16

ความคิดเห็นที่ 4

นางปุณณาถวายขนมรำแด่พระพุทธเจ้า

ในวันหนึ่ง เศรษฐีได้ให้ข้าวเปลือกเป็นอันมากแก่นางปุณณาซึ่งเป็นนางทาสี นางก็ไดจุดประทีปในกลางคืน ซ้อมข้าวเปลือกอยู่ มีตัวชุ่มด้วยเหงื่อ จึงได้ไปยืนตากลมอยู่ ณ ภายนอก เพื่อต้องการพักผ่อน

ในสมัยนั้น พระทัพพมัลลบุตรเป็นผู้จัดแจงเสนาสนะเพื่อภิกษุ ทั้งหลาย ท่านทำนิ้วมือให้สว่างเพื่อภิกษุทั้งหลายผู้ฟังธรรมแล้วไปสู่ เสนาสนะของตนๆ นิรมิตร่างนำภิกษุทั้งหลายข้างหน้าๆ เพื่อแสดงทาง นางปุณณาเห็นภิกษุทั้งหลายผู้เที่ยวไปบนภูเขา ด้วยแสง สว่างนั้น จึงคิดว่า “เรานั้นเพราะถูกทุกข์ของตัวเบียดเบียน จึงนอนไม่หลับ ในเวลานี้ แต่เพราะเหตุไร ท่านผู้เจริญทั้งหลายเหล่านั้นจึงยังไม่หลับ ?” แล้วก็คิดเอาเองว่า “ความไม่สบายคงมีแก่ภิกษุบางรูป หรืออุปัทวเหตุเพราะงูคงเกิดมีในที่นั่นเป็นแน่” ในตอนเช้าตรู่ จึงหยิบรำชุบน้ำให้ชุ่มแล้วทำขนมบนฝ่ามือ ปิ้งที่ถ่านเพลิง ห่อไว้ในที่พก คิดว่า “จักกินขนมที่ทางไปสู่ท่าน้ำ” จึงถือหม้อ เดินบ่ายหน้าไปยังท่าน้ำ

ในวันนั้นพระศาสดาก็เสด็จดำเนินไปทางนั้นเหมือนกัน เพื่อบิณฑบาตตามบ้าน นางเห็นพระศาสดาแล้วคิดว่า “ในวันอื่นๆ ถึงเมื่อเราพบพระศาสดา ไทยธรรมของเราก็ไม่มี เมื่อไทยธรรมมี เราก็ไม่พบพระศาสดา ก็บัดนี้ ไทยธรรมของเราก็มี ทั้งพระศาสดาก็ปรากฏเฉพาะหน้า ถ้าพระองค์ไม่ทรงคิดว่า “ทานของเราเศร้าหมองหรือประณีต แล้วพึงรับไซร้ เราพึงถวายขนมนี้” ดังนี้แล้ว จึงวางหม้อไว้ ณ ส่วนข้างหนึ่ง ถวายบังคมพระศาสดาแล้วกราบทูลว่า “ขอพระองค์จงทรงรับทานอันเศร้าหมองนี้ ทำการสงเคราะห์แก่หม่อมฉันเถิด พระเจ้าข้า”

พระศาสดาทอดพระเนตรดูพระอานนทเถระแล้ว ทรงน้อมบาตรที่พระอานนทเถระนำออกถวายเพื่อรับขนม นางปุณณาวางขนมนั้นลงในบาตรของพระศาสดา แล้วถวายบังคมด้วยเบญจางคประดิษฐ์ กราบทูลว่า “ขอธรรมที่พระองค์ทรงเห็นแล้วนั่น แหละ จงสำเร็จแก่หม่อมฉันเถิด พระเจ้าข้า” พระศาสดาได้ทรงกระทำอนุโมทนาว่า “จงสำเร็จอย่างนั้น”

พระศาสดาเสวยขนมของนางปุณณา

นางปุณณาก็คิดว่า “พระศาสดาทรงทำการสงเคราะห์แก่เราด้วยการรับขนมก็จริง ถึงกระนั้น พระองค์ก็คงไม่เสวยขนมนั้น คงประทาน ให้แก่กาหรือสุนัขข้างหน้า เสด็จไปยังพระราชมณเฑียรของพระราชาหรือ เรือนของมหาอำมาตย์แล้ว จักเสวยโภชนะอันประณีตแน่แท้”

พระศาสดาทรงดำริว่า “นางปุณณานั่น คิดอย่างไรหนอแล ?” ครั้นทรงทราบวาระจิตของนางแล้ว จึงทอดพระเนตรดูพระอานนทเถระ แล้วทรงแสดงอาการที่จะประทับนั่ง พระเถระจึงได้ปูลาดจีวรถวาย พระศาสดาได้ประทับนั่งทำภัตกิจ ณ ภายนอกพระนครนั่นเอง เทพดาในห้วงจักวาลทั้งสิ้นนำโอชารสอันสมควรแก่เทพดาและมนุษย์ทั้งหลายใส่ลงในขนมนั้น ส่วนนางปุณณาได้ยืนแลดูอยู่

ในเวลาเสร็จภัตกิจ พระเถระได้ถวายน้ำ พระศาสดาทรงทำภัตกิจเสร็จแล้ว ตรัสเรียกนางปุณณามา ตรัสว่า “ปุณณา เพราะเหตุไร เจ้า จึงดูหมิ่นสาวกทั้งหลายของเรา ?”

นางปุณณา หม่อมฉันมิได้ดูหมิ่น พระเจ้าข้า

พระศาสดา เมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าแลดูสาวกทั้งหลายของเราแล้ว คิดอย่างไร ?

นางปุณณา หม่อมฉันคิดเท่านี้ว่า เรานอนไม่หลับ ก็เพราะทุกข์ที่เกิดขึ้นแก่กายเรา ท่านผู้เจริญทั้งหลายไม่หลับ เพราะอะไรกัน ความไม่สบายจักมีแก่ภิกษุบางรูป หรืออุปัทวันตรายเพราะงูคงเกิดมีเป็นแน่ พระเจ้าข้า

สาวกของพระพุทธเจ้าตื่นเสมอ

พระศาสดาทรงสดับคำของนางปุณณานั้นแล้ว จึงตรัสว่า “ปุณณา เจ้าไม่หลับ เพราะอันตรายคือทุกข์ของตัวก่อน ส่วนสาวกทั้งหลายของเรา ไม่หลับ เพราะความเป็นผู้ประกอบเนืองๆ ซึ่งธรรมเครื่องตื่นอยู่ ทุกเมื่อ” ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ว่า:

“อาสวะทั้งหลาย ของผู้ตื่นอยู่ทุกเมื่อ มีปกติ

ตามศึกษาทั้งกลางวันกลางคืน น้อมไปแล้วสู่พระ

นิพพาน ย่อมถึงความตั้งอยู่ไม่ได้”

ในกาลจบเทศนา นางปุณณายืนอยู่ตามเดิมนั่นเอง ดำรงอยู่ใน โสดาปัตติผลแล้ว เทศนาได้มีประโยชน์แม้แก่บริษัทผู้ประชุมกันแล้ว

พระเถระถูกกล่าวตู่

บาปกรรมที่ท่านได้ทำไว้ ด้วยกล่าวตู่พระเถระผู้เป็น พระขีณาสพรูปหนึ่งด้วยคำไม่จริงในกาลก่อน ซึ่งเป็นเหตุให้ท่านหมกไหม้อยู่ในนรกหลายแสนปี ก็มาส่งผลในชาตินี้ ด้วยเรื่องอันเป็นอย่างนี้

ก็โดยสมัยนั้น พระเมตติยะและพระภุมมชกะ ซึ่งเป็นหัวหน้าของพวกภิกษุฉัพพัคคีย์ซึ่งเป็นพระภิกษุที่ก่อกวนด้วยกรรมต่างๆ เป็นเหตุให้พระพุทธองค์ต้องทรงบัญญัติสิกขาบทหลายข้อ ในครั้งนั้นยังเป็นพระบวชใหม่และด้วยการที่ทำบุญมาน้อย เสนาสนะของสงฆ์ชนิดเลว และอาหารอย่างเลว ย่อมตกถึงแก่เธอทั้งสอง ด้วยได้ทำกุศลกรรมที่ทำมาน้อยนั่นเอง ครั้งนั้น ชาวบ้านในพระนครราชคฤห์ชอบถวายเนยใสบ้างน้ำมันบ้าง แกงที่มีรสดีๆ บ้าง ซึ่งจัดปรุงเฉพาะพระเถระ ส่วนพระเมตติยะและ พระภุมมชกะ เพราะอกุศลกรรมส่งผล เขาจึงถวายอาหารอย่างธรรมดาตามแต่จะหาได้ มีชนิดปลายข้าวมีน้ำส้มเป็นกับ เวลาหลังอาหารเธอทั้งสองกลับจากบิณฑบาตแล้วก็จะเที่ยวถามพวกพระเถระว่า ในโรงฉันของพวกท่านมีอาหารอะไรบ้าง ขอรับ พระเถระบางพวกบอกอย่างนี้ว่า พวกเรามีเนยใส มีน้ำแกงที่มีรสอร่อยๆ ส่วนพระเมตติยะและพระภุมมชกะพูดอย่างนี้ว่า พวกผมไม่มีอะไรเลย ขอรับ มีแต่อาหารอย่างธรรมดาตามที่จะหาได้ เป็นชนิดปลายข้าวมีน้ำส้มเป็นกับ ฯ

สมัยต่อมา กัลยาณภัตติยะคหบดีผู้ชอบถวายอาหารที่ดี ถวายภัตตาหารวันละ ๔ ที่แก่สงฆ์เป็นนิตยภัต เขาพร้อมด้วยบุตรภรรยา ปกติจะคอยอังคาสอยู่ใกล้ๆ ในโรงฉัน ปรนนิบัติพระภิกษุด้วยข้าวสุก กับข้าว น้ำแกงที่มีรสอร่อยๆ

คราวนั้น ท่านพระเถระซึ่งเป็นภัตตุเทสก์ได้แจกภัตต์ของกัลยาณภัตติยะคหบดี ผู้ชอบถวายอาหารที่ดี แก่พระเมตติยะและพระภุมมชกะ เพื่อฉันในวันรุ่งขึ้น วันนั้นท่านคหบดีไปสู่อารามด้วยกิจบางอย่าง เข้าไปหาท่านพระทัพพมัลลบุตร นมัสการ แล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ท่านพระทัพพมัลลบุตรแสดงธรรมแก่ท่านคหบดีพอสมควรแก่เวลาแล้ว คหบดีจึงเรียนถามว่า พระคุณเจ้าแสดงภัตตาหารเพื่อฉันที่เรือนของกระผมในวันพรุ่งนี้แก่ใครขอรับ ท่านพระทัพพมัลลบุตรตอบว่า อาตมาให้แก่พระเมตติยะกับพระภุมมชกะ คหบดีทราบดังนั้นก็มีความเสียใจว่า ไฉนภิกษุลามกจักฉันภัตตาหารในเรือนเราเล่าเมื่อกลับไปบ้ายตนแล้วจึงสั่งหญิงคนรับใช้ไว้ว่า ในวันพรุ่งนี้ เจ้าจงจัดอาสนะไว้ที่ซุ้มประตู แล้วอังคาสภิกษุผู้จะมาฉันภัตตาหาร ด้วยปลายข้าว มีน้ำผักดองเป็นกับ หญิงคนใช้ก็รับคำสั่งของคหบดี

ครั้งนั้นพระเมตติยะและพระภุมมชกะก็กล่าวแก่กันว่า คุณ เมื่อวานนี้ท่านภัตตุทเทสก์แสดงภัตตาหารของกัลยาณภัตติยคหบดี ให้พวกเรา พรุ่งนี้คหบดีพร้อมด้วยบุตรภรรยาจักอังคาสพวกเราอยู่ใกล้ๆ จักถามด้วย ข้าวสุก กับข้าว น้ำแกงที่มีรสอร่อยๆ ตกกลางคืนภิกษุ ๒ รูปนั้นนอนหลับไม่เต็มตื่นเพราะความดีใจนั้นเอง ครั้นรุ่งเช้า พระภิกษุทั้งสองก็ไปยังนิเวศน์ของท่านคหบดี

หญิงคนรับใช้นั้นได้แลเห็นพระเมตติยะและพระภุมมชกะกำลังเดินมาแต่ไกล จึงปูอาสนะถวายที่ซุ้มประตู แล้วกล่าวว่า นิมนต์นั่ง เจ้าค่ะ พระเมตติยะและพระภุมมชกะนึกว่า ภัตตาหารคงจะยังไม่เสร็จเป็นแน่ เขาจึงให้เรานั่งพักที่ซุ้มประตูก่อน ขณะนั้น หญิงคนรับใช้ ได้นำอาหารปลายข้าว ซึ่งมีน้ำผักดองเป็นกับเข้าไปถวาย พลางกล่าวว่า นิมนต์ฉันเถิดเจ้าค่ะ

ภิกษุทั้งสองตอบว่า น้องหญิง พวกฉันเป็นพระรับนิตยภัต จ้ะ

หญิงคนรับใช้ตอบว่า ดิฉันทราบว่าพระคุณเจ้าเป็นพระรับนิตยภัต เจ้าค่ะ แต่เมื่อวานนี้เอง ท่านคหบดีได้สั่งดิฉันไว้ว่า แม่สาวใช้ เจ้าจงจัดอาสนะไว้ที่ซุ้มประตู แล้วอังคาส ภิกษุผู้จะมาฉันภัตตาหารในวันพรุ่งนี้ด้วยปลายข้าวมีน้ำผักดองเป็นกับ นิมนต์ฉัน เถิด เจ้าค่ะ

พระเมตติยะและพระภุมมชกะพูดกันว่า คุณ เมื่อวานนี้เอง ท่านคหบดี ไปสู่อารามที่สำนักพระทัพพมัลลบุตร พวกเราคงถูกพระทัพพมัลลบุตรยุยงเป็นแน่ เพราะความเสียใจนั้นเองทำให้ภิกษุทั้งสองรูปนั้นฉันไม่อิ่ม ครั้นเวลาหลังอาหารกลับจากบิณฑบาตไปสู่อาราม เก็บบาตรจีวรแล้ว นั่งรัดเข่าด้วยผ้าสังฆาฏิอยู่ภายนอกซุ้มประตูอาราม นิ่งอั้น เก้อเขิน คอตก ก้มหน้าซบเซา ไม่พูดจา ฯ

จากคุณ : sinnerman

เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 10:49:28