ความคิดเห็นที่ 1 ภาคแรก ความเข้าใจเรื่องธุดงค์   ธุดงค์คืออะไร?           มีพุทธศาสนิกชนเป็นจำนวนมาก ที่ยังเข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องธุดงค์ เช่น..             - พระธุดงค์คือพระที่แบกกลดไว้บนหลัง สะพายย่าม สะพายบาตร             - พระธุดงค์คือพระที่นั่ง / นอน ในกลด  ถ้าพระที่ไม่ได้นั่ง / นอน ในกลด ไม่ใช่พระธุดงค์             - พระธุดงค์ต้องอยู่ป่า ถ้าอยู่ในวัดบ้าน ไม่ใช่พระธุดงค์               ความเข้าใจที่ผิดอย่างนี้ ทำให้เกิดข้อปฏิบัติที่คลาดเคลื่อนสืบเนื่อง จนถึงทำให้เกิดวิธีการ และข้อปฏิบัติที่นำมาใช้แอบอ้างว่าเป็นการธุดงค์อีกมากมาย   จึงควรทำความเข้าใจเรื่องนี้ให้ชัด               คำว่า ธุดงค์ โดยศัพท์แล้ว มาจากคำว่า ธุตะ  แปลว่า กำจัด ขัดเกลา  (มุ่งที่ความหมายคือการกำจัด) มีอยู่ ๔ ลักษณะ คือ ธุตะ ที่หมายถึงบุคคล หรือธรรม ที่กำจัดกิเลส   ธุตวาทะ หมายถึงบุคคลผู้กำจัดกิเลส และกล่าวการกำจัดกิเลส  ธุตธรรม  หมายถึง ธรรมอันเป็นบริวารของการธุดงค์  และ ธุตังคะ คือ องค์แห่งการธุดงค์              สำหรับ ธุตธรรม หรือธรรมอันเป็นบริการของการธุดงค์ มีอยู่ ๕ ประการ คือ             ๑. อัปปิจฉตา - ความมักน้อย             ๒. สันตุฏฐิตา - ความพอใจ  ยินดีตามที่มีที่ได้             ๓. สัลเลขตา - ความฝึกฝนขัดเกลากิเลส             ๔. ปวิเวกตา - ความยินดีในเสนาสนะอันสงัด             ๕. ตะทัตถิกา - ความรู้ว่าธุดงค์นี้มีประโยชน์              ธรรมอันเป็นบริวาร หรือจะเรียกว่าเป็น สภาวะแวดล้อมในการปฏิบัติธุดงค์นี้ น่าจะถือเป็นเครื่องบอกได้ว่า การปฏิบัติในสิ่งนั้น ๆ เป็นการธุดงค์หรือไม่               สำหรับบทความนี้ ความหมายที่มุ่งประสงค์จะกล่าวถึง  คือ ธุตังคะ องค์แห่งการธุดงค์     ปัญหาเรื่องศัพท์ ธุดงค"วัตร"           มีข้อที่ควรทราบเป็นเบื้องต้นก่อน ก็คือ มักเรียกกันว่า ธุดงค์ เป็น "วัตร"  จึงมีคำที่เรียกรวมกันว่า "ธุดงค์วัตร"             แท้จริงแล้ว ธุดงค์ ไม่ใช่ "วัตร"  เพราะคำว่า วัตร หมายถึงข้อปฏิบัติที่เกื้อหนุนในการบำเพ็ญศีล หรือก็คือ ระเบียบแบบแผนเพื่อความอยู่ร่วมกันด้วยดีในสังคมสงฆ์ และเป็นพุทธบัญญัติของพระพุทธเจ้า             แต่ ธุดงค์  เป็นข้อปฏิบัติขัดเกลาพิเศษ ที่ใครจะถือปฏิบัติก็ได้  ดังนั้น ธุดงค์ จึงไม่ใช่ "วัตร" แต่เป็น "พรต"           ข้อนี้ เป็นปัญหาอย่างหนึ่งในการแปลและปัญหาเรื่องการจารึกบันทึกคำ และความ ในพระไตรปิฎกบาลีอักษรไทย   เนื่องจากคำว่า "พรต"  มาจากคำบาลีว่า วต   ส่วนคำว่า วัตร มาจากคำบาลีว่า  วตฺต             ในพระไตรปิฎกบาลีฉบับอักษรพม่า  ในคำว่า ธุดงค์ มีแต่ที่เรียกว่า ธุตงฺควต (ธุดงคพรต)  ไม่มีที่ไหนเรียกว่า ธุตงฺควตฺต  (ธุดงค์วัตร) อย่างในฉบับอักษรไทย  นอกจากนั้น ในฉบับอักษรไทยเอง ในคัมภีร์ขุททกนิกาย มหานิทเทส ข้อที่ ๑๒๙ ก็ทำเชิงอรรถไว้ ในคำว่า กุกฺกุรวตฺตํ โควตฺตํ... (กุกกุระวัตร- วัตรแบบสุนัข, โควัตร- วัตรแบบโค) ว่า โป. ม. ..."วตํ" ซึ่งหมายความว่า ในฉบับ โป. (พระไตรปิฎกบาลีของไทย ฉบับโบราณ) และ ม. (พม่า) คำว่า วตฺต(วัตร) ในที่นี้ เป็น วต(พรต)             อาจเป็นไปได้ว่า ในคราวที่มีการถ่ายพระไตรปิฎกฉบับบาลีอักษรไทยจากฉบับโบราณมาเป็นฉบับปัจจุบันนั้น น่าจะเกิดความคลาดเคลื่อนบางอย่างในการสะกดคำ  กลายเป็นซ้อนตัว  ต  เข้ามาในคำว่า วต  (พรต)  จนกลายเป็น วตฺต (วัตร)  ทำให้เนื้อความบางตอน ที่แม้จะกล่าวถึงข้อปฏิบัติของพวกเดียรถีย์ ที่เขาเรียกกันว่า เป็น "พรต"  ชัดเจนอยู่แล้ว  กลายเป็นเรียกไปว่า  "วัตร"  ซึ่งทำให้เกิดความคลาดเคลื่อน  และทำให้คำว่า ธุดงค์  พลอยกลายเป็น ธุดงควัตร   ซึ่งที่ถูกต้อง ควรจะเป็น ธุดงคพรต   มากกว่า             ทั้งนี้ ยังถือว่าเป็นเพียงระดับสันนิษฐาน จึงขอฝากให้ปราชญ์ทั้งหลายได้พิจารณาต่อไป             สำหรับในบทความนี้ เพื่อให้เข้าใจง่าย ไม่สับสน และไม่ยืดเยื้อเกินไป จึงขอเรียกเพียงคำว่า ธุดงค์ เท่านั้น จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 15:50:45

ความคิดเห็นที่ 2 ธุดงค์ ๑๓ ข้อ มีอะไรบ้าง             ธุดงค์ทั้ง ๑๓ ข้อนั้น มีดังนี้             ๑) ปังสุกูลิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ทรงผ้าบังสุกุล             ๒) เตจีวริกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ทรงผ้าไตรจีวร           ๓) ปิณฑปาติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือบิณฑบาตเป็นวัตร             ๔)  สปทานจาริกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือเที่ยวบิณฑบาตไปตามลำดับเป็นวัตร             ๕) เอกาสนิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือนั่งฉัน ณ อาสนะเดียว             ๖) ปัตตปิณฑิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือฉันเฉพาะในบาตร             ๗)  ขลุปัจฉาภัตติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ห้ามภัตรที่เขาถวายภายหลัง             ๘) อารัญญิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ป่า             ๙) รุกขมูลิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่โคนไม้             ๑๐) อัพโภกาสิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ในที่แจ้ง             ๑๑) โสสานิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ป่าช้า             ๑๒) ยถาสันถติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือ อยู่ในเสนาสนะแล้วแต่ที่เขาจัดให้             ๑๓) เนสัชชิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือการนั่ง  อยู่ด้วยอิริยาบถ ๓ คือ ยืน เดิน นั่ง  เว้นจากอิริยาบถ นอน               ธุดงค์ทั้ง ๑๓ ข้อนั้น  ในพระไตรปิฎก โดยเฉพาะในพระสูตร มีไม่ครบทุกข้อในแห่งเดียว ต้องประมวลจากพระสูตรอื่น ๆ หลายแห่ง  ส่วนในคัมภีร์พระวินัยปิฎก ปริวาร ข้อที่ ๙๘๑  ได้แสดงถึงธุดงค์ ๑๓ ข้อเอาไว้ (แม้จะไม่ออกชื่อโดยตรง ๆ ว่าเป็นธุดงค์ ๑๓) และได้แสดงถึงลักษณะของพระภิกษุผู้ถือปฏิบัติในธุดงค์แต่ละข้อ ว่า มี ๕ จำพวก คือ             ๑.ถือธุดงค์ข้อนั้น ๆ เพราะเป็นผู้งมงาย ไม่รู้เหตุผลบ้าง             ๒.เพราะมีความปรารถนาลามก (เช่น อยากจะให้มีผู้ยกย่องสรรเสริญ) บ้าง             ๓.เพราะเป็นผู้มีจิตฟุ้งซ่านบ้าง             ๔.เพราะถือว่าพระพุทธเจ้าและพระสาวกยกย่องการปฏิบัติเช่นนั้นบ้าง            ๕.เพราะถือความมักน้อย สันโดษ ขัดเกลา ความเงียบสงัด และเพราะรู้ประโยชน์แห่งการปฏิบัติเช่นนั้นบ้าง             จะเห็นได้ว่า พระภิกษุที่ถือธุดงค์อย่างเป็นประโยชน์ที่สุด ก็คือถือธุดงค์ ในลักษณะที่ ๕ คือ รู้ความหมายแท้ว่าถือธุดงค์ไปเพื่ออะไร             การถือธุดงค์ แม้จะไม่ใช่ "ข้อบังคับให้ทำ" คือไม่ใช่พุทธบัญญัติก็ตาม แต่เป็นวิธีการประพฤติปฏิบัติที่พระพุทธเจ้าทรงแนะนำเอาไว้สำหรับพระภิกษุสงฆ์แต่ละรูปที่ปรารถนาความขัดเกลาพิเศษ จะได้ถือปฏิบัติ               และถ้าภิกษุรูปใดสมาทานธุดงค์แล้ว ก็ควรประพฤติในข้อธุดงค์นั้น ๆ ตามที่ตนเองตั้งใจเอาไว้ จะสมาทานธุดงค์แล้วประพฤตินอกเรื่องนอกแบบไป แล้วอ้างว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้บังคับให้ทำก็ไม่ได้  เพราะตนเองเป็นผู้สมาทานธุดงค์นั้น ๆ เอง              หมายความว่า ข้อปฏิบัตินั้น ๆ สำหรับใครจะทำก็ได้  แต่เมื่อตั้งใจจะทำ ก็ทำอย่างถูกต้องตามหลัก ไม่ใช่จะทำอะไรก็ได้ แล้วอ้างว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้บังคับให้ทำ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ควรจะสมาทานธุดงค์ตั้งแต่แรก             ข้อสำคัญก็คือ ไม่ควรไปเอาลักษณะบางอย่าง ที่ดูคล้ายกับจะเป็นการธุดงค์ มาบอกว่า "นี่เป็นการประพฤติในธุดงค์"   เพราะมักมีหลายท่านเข้าใจผิดไปว่า การธุดงค์ คือ การแบกกลด สะพายบาตร แล้วเดิน  ทั้ง ๆ ที่การทำอย่างนั้นไม่ใช่ตัวธุดงค์ ถึงจะเดินซักพันกิโลเมตร ก็ไม่ใช่ธุดงค์อยู่นั่นเอง  จึงควรเข้าใจให้ถูกต้อง จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 15:53:01

ความคิดเห็นที่ 3 ข้อปฏิบัติในการถือในธุดงค์แต่ละข้อ           ในธุดงค์ทั้ง ๑๓ ข้อนั้น แต่ละข้อ มีทั้งที่เป็นการถืออย่างย่อหย่อน หรืออย่างเบา  อย่างกลาง และอย่างเข้มข้น (หรือเคร่งครัด)   โดยสามารถแบ่งได้ดังนี้   ๑. ปังสุกูลิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ทรงผ้าบังสุกุล             ๑)อย่างเคร่งครัด - แสวงหาผ้าที่อยู่ในป่า/ในป่าช้าเท่านั้น มาทำจีวร             ๒)อย่างกลาง - นำผ้าที่เขาทิ้งไว้เพื่อพระที่ถือธุดงค์ข้อนี้มาใช้ก็ได้             ๓)อย่างหย่อน - นำผ้าที่มีผู้ตั้งใจถวาย ทิ้งไว้ใกล้เท้า (คือทิ้งไว้บริเวณใกล้ตัว) มาใช้ก็ได้        ๒.เตจีวริกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ทรงผ้าไตรจีวร             พึงทราบก่อนว่า ผ้าไตรจีวรในที่นี้ คือ อันตรวาสก (ผ้านุ่ง) อุตตราสงค์ (ผ้าห่ม) และสังฆาฏิ (ผ้าพาด, ผ้าห่มซ้อน)  ทั้งสามอย่างนี้เรียกว่าจีวรทั้งหมด ไม่ใช่เฉพาะผ้าอุตตราสงค์เท่านั้นเป็นจีวร อย่างที่เข้าใจกัน             พูดแบบคำไทยก็ว่า "สบงก็เป็นจีวร   จีวรก็เป็นจีวร  สังฆาฏิก็เป็นจีวร"  เพียงแต่ใช้ในลักษณะต่างกันเท่านั้น คือ ถ้าจีวรนั้นใช้นุ่ง ก็เป็นอันตรวาสก  ถ้าจีวรนั้นใช้ห่ม ก็เป็นอุตตราสงค์ ถ้าจีวรนั้นใช้ห่มซ้อน ก็เป็นสังฆาฏิ             สรุปว่า คำว่าไตรจีวรนี้  จึงหมายถึง "จีวรสามผืน" นั่นเอง  และหมายความว่า พระผู้ถือธุดงค์ข้อนี้ จะใช้ผ้าเพียงสามผืนนี้เท่านั้น ไม่ใช้ผ้าอติเรกจีวร (ผ้าเกิน เช่นมีจีวรสำรองไว้ใช่นุ่งห่มเผื่อชุดอื่นต้องเอาไปซัก หรือมีจีวรสำรองหลายชุด เช่นจีวรชุดนี้ห่มนอกวัด ชุดนี้ห่มในวัด ชุดนั้นห่มไปกิจนิมนต์)             ผู้ถือธุดงค์ข้อนี้ มีข้อปฏิบัติทั้งแบบเคร่งครัด แบบกลาง ๆ แบบหย่อน ดังนี้             ๑)อย่างเคร่งครัด  ไม่มีผ้าผืนที่สี่ ถึงแม้จะต้องซักผ้าที่ใช้อยู่  ก็จะซักผืนหนึ่ง อีกผืนหนึ่งนำมาใช้ผลัดนุ่งไว้ก่อน เช่นจะซักอันตรวาสก (สบง) ก็จะนำอุตตราสงค์มานุ่งปิดกายไว้ก่อน  เสร็จแล้วจึงค่อยนำอีกผืนนั้นไปซักเป็นต้น (เว้นแต่กรณีสังฆาฏิ ซึ่งเป็นผ้าห่มซ้อน จะนำมาใช้นุ่งแทนไม่ได้)             ๒. อย่างกลาง  ใช้จีวรผืนอื่น (ผ้าเกินจากสามผืนนั้น) มาใช้นุ่งห่มแทนไปก่อนขณะซักได้             ๓. อย่างหย่อน ใช้จีวรของเพื่อนพระด้วยกันนุ่งห่มก็ได้  ขอยืมจีวรเพื่อนพระด้วยกันใช้ชั่วคราวก็ได้                       ๓) ปิณฑปาติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือบิณฑบาตเป็นวัตร             ๑)อย่างเคร่งครัด  - เดินไปเที่ยวบิณฑบาตจะรับอาหารที่เขานำมาถวาย (นำมาใส่บาตร) ข้างหน้าก็ได้ ข้างหลังก็ได้ เมื่อเขามาขอรับเอาบาตรไปใส่อาหารมาถวายก็รับได้ ขากลับจะรับอาหารที่เขานำมาถวายก็ได้  แต่เมื่อกลับจากบิณฑบาตและนั่งลงแล้ว จะไม่รับอาหารอื่นอีก             ๒)อย่างกลาง - แม้นั่งแล้วก็ยังรับได้ตลอด (จนกว่าจะหมดเวลา) แต่จะไม่รับนิมนต์ในวันรุ่งขึ้น (คงหมายถึงรับนิมนต์ไปรับอาหารบิณฑบาต)             ๓)อย่างหย่อน - รับนิมนต์ไปรับอาหารในวันรุ่งขึ้นก็ได้  วันมะรืนก็ได้               ๔)  สปทานจาริกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือเที่ยวบิณฑบาตไปตามลำดับเรือนเป็นวัตร             ๑)อย่างเคร่งครัด เดินบิณฑบาตไปตามลำดับบ้าน  ไม่รับอาหารที่เขานำมาถวายจากข้างหน้า (เช่นยืนอยู่บ้านนี้แล้ว โยมอีกที่หนึ่งเดินมาถวาย ก็ไม่รับ)  ไม่รับอาหารที่เขานำมาถวายจากด้านหลัง ไม่รับอาหารที่เขานำมาถวายในตอนขากลับ             ๒)อย่างกลาง  รับอาหารที่เขานำมาถวายข้างหน้า ข้างหลัง หรือตอนขากลับก็ได้ แต่ไม่รับภัตรที่เขานำมาถวายหลังจากนั้น             ๓)อย่างหย่อน  ยืนรับอาหารได้ตลอดจนหมดเวลา แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:06:09 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:05:46 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 15:54:36

ความคิดเห็นที่ 4             ๕) เอกาสนิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือนั่งฉัน ณ อาสนะเดียว             ๑)อย่างเคร่งครัด - เมื่อนั่งแล้ว หย่อนมือหยิบอาหารในบาตรนั้นฉันแล้ว (ไม่ว่าอาหารในบาตรนั้นจะน้อยหรือมากก็ตาม) จะไม่รับเพิ่มอีก             ๒)อย่างกลาง - รับอาหารอื่นเพิ่มได้ หากอาหารเฉพาะในบาตรนั้นยังไม่หมด             ๓)อย่างหย่อน - ฉันได้เรื่อย ๆ รับอาหารอื่นได้ แต่เฉพาะขณะนั่งอยู่ในอาสนะ หรือยังไม่ล้างบาตรเท่านั้น หากฉันเสร็จ ล้างบาตรแล้ว หรือลุกจากอาสนะ (ลุกจากที่นั่งฉันอยู่) แล้ว จะไม่ฉันอีก             ท่านแนะนำว่า พระภิกษุที่ถือธุดงค์ข้อนี้ ก่อนจะเริ่มนั่งฉัน ควรจะพิจารณาสถานที่ฉันให้ดีก่อน เช่น อาจมานั่งในที่พระเถระ ถ้าพระเถระเดินมา จะต้องลุกขึ้นเปลี่ยนที่ หรือลุกขึ้นต้อนรับ ซึ่งจะทำให้ต้องหยุดฉันทันทีเมื่อลุกขึ้น             ข้อควรทราบก็คือ คำว่า ฉันอาสนะเดียว ในที่นี้ ตรงกับความหมายว่า "ฉันครั้งเดียว" คือ ลุกจากที่แล้วไม่ฉันอีก  แต่เป็นคนละเรื่องกับคำว่า "ฉันมื้อเดียว"              ที่บอกว่าเป็นคนละเรื่องกัน ก็เพราะคำว่า "มื้อ" ในทางภาษาไทย มีความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนจากความหมายเดิม  คนไทยเข้าใจว่า การทานอาหารครั้งหนึ่ง เรียกว่ามื้อหนึ่ง แล้วก็แบ่งเป็นช่วงเวลา ถ้าทานอาหารตอนเช้า เรียกว่ามื้อเช้า ตอนสายเรียกว่ามื้อสาย ตอนเที่ยงก็มื้อเที่ยง ตอนเย็นก็มื้อเย็น แล้วก็มีมื้อค่ำ มื้อดึก อาหารว่าง ฯลฯ อีกมากมายก่ายกอง             แต่คำว่า "มื้อ" ในสมัยโบราณ คือในอินเดียโบราณนั้น  ถือว่ามื้ออาหารมีอยู่สองมื้อ คือ มื้อเช้า (ปาตะราสะภัต)  หมายถึง ตั้งแต่เช้า คืออรุณขึ้น ถึงเที่ยง  และ มื้อเย็น (สายะมาสะภัต)  คือ ตั้งแต่เที่ยงแล้วไป   ดังนั้น พระรูปใดก็ตามที่ฉันตั้งแต่มื้อเช้า ถึงเที่ยง (ไม่เกินเที่ยง) ไม่ว่าจะฉันซักกี่ครั้งก็ตาม ก็ชื่อว่า ฉันมื้อเดียว   คือมื้อเช้านั่นเอง             ในอรรถกถาท่านอธิบายว่า "ในมื้อเช้านั้น พระภิกษุแม้ฉันสัก ๑๐ ครั้ง ก็ชื่อว่าฉันมื้อเดียวนั่นเอง"             ที่นำเรื่องนี้มาอธิบาย เนื่องจากว่ามีบางท่านเข้าใจว่า "พระภิกษุที่เคร่งครัด จะฉันมื้อเดียวเท่านั้น ถ้าพระไม่เคร่ง จะฉันสองมื้อ แบ่งเป็นมื้อเช้ากับมื้อเพล" แต่แท้จริงแล้ว ไม่ว่าจะฉันสักกี่ครั้ง ถ้าภายในอรุณขึ้น ถึงเที่ยง ก็ยังเป็นฉันมื้อเดียวนั่นเอง  เว้นแต่ว่าพระรูปนั้นท่านจะถือธุดงค์ในข้อฉันอาสนะเดียว  เมื่อลุกแล้วไม่ฉันอีก ท่านก็อาจจะฉันเพียงเวลาเช้า เพียงครั้งเดียวไปเลย พอลุกจากอาสนะแล้วก็ไม่ฉันอีก แต่ก็เป็นข้อปฏิบัติขัดเกลาในธุดงค์ของท่านนั่นเอง ไม่ใช่พุทธบัญญัติบังคับอย่างนั้น              เว้นแต่ว่าจะมีพระที่ฉันเลยเที่ยง อย่างนั้นจึงจะเรียกได้ว่าไม่เคร่ง (ที่จริงต้องเรียกว่าเป็นความผิด เพราะต้องอาบัติปาจิตตีย์)               ๖) ปัตตปิณฑิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือฉันเฉพาะอาหารในบาตร             ธุดงค์ข้อนี้ พระผู้ถือปฏิบัติจะฉันเฉพาะอาหารในบาตร (หรือเรียกรวม ๆว่า ฉันในบาตร) จะไม่มีภาชนะอื่น ดังนั้นทุกอย่างจึงใส่รวมลงในบาตร (แต่ไม่ได้จำเป็นถึงขนาดต้องคลุกให้มั่วไป อย่างนั้นก็คงเป็นข้อถือปฏิบัติเฉพาะท่านนั้นๆ ไม่เกี่ยวกับเรื่องธุดงค์)             ๑)อย่างเคร่งครัด ไม่ทิ้งแม้กากอาหาร ยกเว้นชานอ้อย  และไม่ควรกัด บิด ตัดแบ่งก้อนข้าว ชิ้นเนื้อ ชิ้นปลา ชิ้นขนม  แล้วฉัน             ข้อนี้หมายความว่า อาหารจะเป็นชิ้นอย่างไร ก็ฉันเท่าที่เป็นอย่างนั้น ไม่มีตัดแบ่ง ใช้มือบิแบ่งเอา และไม่กัดก้อนข้าว  ข้อนี้ย่อมถือว่าได้ปฏิบัติในเสขิยวัตร ข้อ "ไม่ฉันกัดคำข้าว" ไปด้วยในตัว             ๒)อย่างกลาง ใช้มือถือชิ้นอาหารไว้ข้างหนึ่ง แล้วบิ หรือแบ่งเพื่อฉันเอาก็ได้ (เสมือนใช้มือเป็นอีกภาชนะหนึ่ง แต่ไม่ขาดในธุดงค์ เพราะไม่ใช่ภาชนะใส่อาหาร)             ๓)อย่างหย่อน ใช้มือบิหรือฟันกัดก็ได้ ตราบเท่าที่ใส่อาหารลงในบาตรแล้วฉัน จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 15:55:01

ความคิดเห็นที่ 5             ๗)  ขลุปัจฉาภัตติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ห้ามภัตรที่เขาถวายภายหลัง             ธุดงค์ข้อนี้อาจเข้าใจยากสักหน่อย  พออธิบายได้ดังนี้ว่า พระภิกษุถือปฏิบัติในธุดงค์ข้อนี้ เมื่อกำลังนั่งฉันอาหารอยู่ มีผู้มาถวายอาหารเพิ่ม ปฏิเสธรับอาหารนั้นแล้ว แม้มีผู้มาถวายอาหารอย่างอื่นอีก ซึ่งเรียกว่า ปัจฉาภัตต์  ก็ไม่รับเช่นกัน             คำว่า "ขลุ" ในขลุปัจฉาภัตติกังคะ อรรถกถาแสดงว่า ว่าเป็นชื่อนกชนิดหนึ่ง ที่ไปจิกกินผลไม้ชนิดไหนก็ตาม ถ้าผลไม้นั้นหลุดจากปากไปแล้ว จะไม่กินผลไม้อื่นอีกเลยในวันนั้น             การถือธุดงค์ข้อนี้ แบ่งออกเป็น ๓ ประเภทการถือ คือ             ๑) อย่างเคร่งครัด  - เมื่อฉันอาหารในบาตรแล้ว มีอาหารอย่างอื่นในที่นั้น หรือที่มีผู้นำอาหารอื่นมาเติมอีก ก็ไม่รับ (เป็นอันห้ามภัตรไปโดยปริยาย)             ๒) อย่างกลาง ฉันอาหารในที่นั้นได้ แต่เมื่อห้ามภัตร (คือพอจำนวนเท่านั้น) ไม่รับเพิ่มอีก             ๓) อย่างหย่อน  ฉันได้ตราบเท่าที่ยังไม่ลุกจากอาสนะ (ถือเอาการลุกจากอาสนะเป็นการห้ามภัตร  ซี่งน่าจะเป็นการถือแบบเดียวกับการฉันอาสนะเดียว)               ๘) อารัญญิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ป่า             คำว่า ป่า ในพระวินัย พระสูตร และอภิธรรม อธิบายต่างกันไปบ้าง คือพระวินัยอธิบาย สถานที่ถัดจาก บ้าน (สถานที่อันมีที่อยู่อาศัย มีหลังเดียว, หลายหลัง, มีหรือไม่มีรั้ว แม้จะไม่มีคนอาศัยอยู่  หรือแม้แต่กองเกวียนที่จอดพักนานกว่า  ๔ เดือน เรียกว่าบ้าน) และอุปจารบ้าน (ที่อันถัดจากเสาเขื่อนต้นในออกไป ถึงชั่วระยะของก้อนดินตก ที่บุรุษกลางคนขว้างออกไป) ว่าเป็นป่า  ส่วนพระอภิธรรม อธิบายว่า สถานที่นอกเสาเขื่อน ชื่อว่าป่า ส่วน "ป่า" ตามนัยแห่งพระสูตร คือ ที่ห่างจากจากบ้านหลังสุดท้ายในหมู่บ้าน ออกไป ๕๐๐ ชั่วธนู หรือประมาณ ๑ กิโลเมตร จึงเรียกว่าป่า  ถ้าไม่ใช่ตามนี้ ไม่เรียกว่าป่า             แม้จะอธิบายต่างกัน แต่โดยสรุปก็คือ สถานที่ห่างไกลจากหมู่บ้าน หรือห่างจากที่อยู่อาศัยของคน  ก็เรียกว่าป่า  แต่คำว่า ป่า ในธุดงค์ข้อนี้ ถือเอาตามนัยแห่งพระสูตร             ที่ต้องอธิบายความหมายของคำว่าป่าให้ชัด เนื่องจากมีบ้างท่าน เป็นพระภิกษุสงฆ์ และเป็นถึงเปรียญ ๙ อธิบายว่า "ถ้าสมมติว่ากลางกรุงนี้เป็นป่า อย่างที่มีคนชอบพูดกันว่าเป็นป่าคอนกรีต ก็แสดงว่าท่านก็เดินธุดงค์ในป่าเหมือนกัน ก็ป่าคอนกรีต ตึกบ้านช่องก็ถือว่าเป็นต้นไม้ใหญ่"             การอธิบายอย่างนี้ จะเป็นด้วยความปรารถนาในลาภสักการะ ด้วยความปรารถนาในการนับถือจากหมู่คณะ หรือด้วยความเขลาของท่านผู้กล่าวนั้นเอง ก็สุดจะคาดเดาได้  แต่ที่แน่นอนก็คือ เป็นการอธิบายแบบ นอกธรรมนอกวินัย  ดังนั้น เมื่อจะถือธุดงค์ ก็ควรจะศึกษาให้ถูกตรงและให้ชัด ไม่ใช่ว่าบอกว่าตนเองถือธุดงค์อย่างนั้น ๆ แล้วพยายามมาตีความอ้างเอาเองว่า อย่างนั้น ๆ เป็นธุดงค์ ถ้าไม่เรียกว่า "นอกธรรมนอกวินัย" ก็ไม่รู้จะกล่าวอย่างไรดี             ดังนั้น จึงขอให้พระเดชพระคุณ พระผู้เป็นเจ้า (พระภิกษุสงฆ์) ทั้งหลาย ได้โปรดมั่นคงในพระธรรมวินัย คำสอนของพระพุทธเจ้าเถิด ข้อนั้นจักเป็นไปเพื่อประโยชน์และความสุขของมหาชน และเพื่อจะได้รักษาพระธรรมวินัยให้บริสุทธิ์สืบไป  อย่าได้มีความปรารถนาลามก เห็นแก่ลาภสักการะ แล้วย่ำยีพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าเลย              การถือธุดงค์ข้ออยู่ป่านั้น มีทั้งแบบเคร่งครัด ปานกลาง และอย่างหย่อน ดังนี้             ๑)อย่างเคร่งครัด - ประเภทนี้จะรับอรุณในป่าตลอดเวลา             ๒)อย่างกลาง - พักอยู่ในวัดบ้านได้ตลอดฤดูฝน             ๓) อย่างหย่อน - พักอยู่ในวัดบ้านได้ตลอดฤดูฝนและฤดูหนาว             ธุดงค์ข้อนี้ขาดเมื่อพระภิกษุผู้ถือธุดงค์  รับอรุณ (ถึงเวลาเช้าที่พระอาทิตย์ขึ้น) ในวัดบ้าน หรือในเขตบ้าน  ไม่ได้ไปรับอรุณในป่า แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:09:57 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 15:55:28

ความคิดเห็นที่ 6             ๙) รุกขมูลิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่โคนไม้             ภิกษุผู้ถือธุดงค์ข้อนี้ จะต้องเว้นจากต้นไม้ ๗ ประเภทนี้ คือ ต้นไม้ที่อยู่ในเขตแดนของ ๒ ประเทศ (อาจเป็นอันตรายถ้าเกิดสงคราม),  ต้นไม้ที่มีคนนับถือบูชา, ต้นไม้ที่มียาง ที่คนนำไปใช้ประโยชน์, ต้นไม้มีผล, ต้นไม้ที่มีค้างคาวอาศัยอยู่, ต้นไม้มีโพรง, ต้นไม้กลางวัด             สำหรับพระภิกษุที่ถืออยู่โคนไม้ มีข้อปฏิบัติเคร่งครัดย่อหย่อนดังนี้             ๑) อย่างเคร่งครัด - ต้องทำความสะอาด ปัดกวาดบริเวณต้นไม้นั้นด้วยตนเอง ใช้ผู้อื่นไม่ได้             ๒) อย่างกลาง - ขอให้คนที่ผ่านมาในขณะนั้น ช่วยทำความสะอาดให้ได้             ๓) อย่างหย่อน  - สั่งให้คนงาน คนเฝ้าวัด สามเณร ไปช่วยทำให้ก็ได้ ทำรั้ว ติดประตูก็ได้                         ๑๐) อัพโภกาสิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ในที่แจ้ง             ภิกษุผู้สมาทานอยู่ในที่แจ้งนี้ จะงดเว้นที่มุงบังเป็นเสนาสนะมีหลังคาอย่างต่าง ๆ และงดเว้นโคนต้นไม้ ต้องอยู่กลางแจ้ง  โดยมีข้อปฏิบัติอย่างเคร่งอย่างหย่อนดังนี้             ๑)อย่างเคร่งครัด จะอาศัยต้นไม้ ภูเขา ถ้ำ อยู่ไม่ได้ ต้องทำกระท่อมจีวรอยู่กลางแจ้ง             คำว่ากระท่อมจีวรนี้ มาจากคำว่า "จีวรกุฏิ" (กุฏิผ้า) ซึ่งคำว่ากุฏิผ้านี้เอง คือกลด ในปัจจุบัน             นั่นหมายความว่า กลด หรือมุ้งกลดนั้น จำเป็นสำหรับพระสงฆ์ที่ท่านถือธุดงค์อยู่กลางแจ้งชนิดเคร่งครัด  และไม่จำเป็นสำหรับภิกษุผู้ไม่ได้ถือธุดงค์ข้อนี้             ข้อสำคัญคือต้องอยู่กลางแจ้ง ไม่ใช่ไปอาศัยที่ร่ม ที่มุงบังอยู่ แล้วกางกลดเอา แบบนั้นไม่ใช่ถืออยู่กลางแจ้ง             มีพระคุณเจ้าบางรูป  ต้องการจะให้ญาติโยมเกิดเลื่อมใส ทำตัวเหมือนกับเคร่งยิ่งนัก แม้แต่อยู่ในเสนาสนะกุฏิ ที่มุงบัง ก็ยังกางกลดอยู่ แล้วบอกใครต่อใครว่า ถือธุดงค์เคร่งครัด แม้จำวัดในกุฏิยังกางกลดนอน  ซึ่งเป็นเรื่องนอกเรื่อง นอกธุดงค์ ไม่ใช่ธุดงค์  และยิ่งทำให้เกิดความเข้าใจผิดโดยทั่วไปว่า ถ้าพระธุดงค์ ต้องมีกลด ถ้าไม่มีกลด ไม่ใช่ธุดงค์ ยิ่งทำให้เกิดความเข้าใจผิดยกใหญ่ ในการปฏิบัติธรรม             เรื่องนี้ควรทำความเข้าใจให้ถูก เพราะพระที่อ้างตนว่า เป็นพระธุดงค์ บางคณะ ทั้ง ๆ ที่ไปอยู่อาศัยในที่มุงบัง ในห้องหับต่างๆ อย่างโรงประชุมใหญ่ หรือแม้แต่ในสนามกีฬา เป็นที่มุงบังอยู่ชัด ๆ ก็ยังแบกกลดเดินให้คนเห็นเป็นขบวน ๆ พอถึงเวลาที่พัก ก็พักในที่มุงบัง ที่เขากางเต๊นท์ไว้ต้อนรับ หรือจัดห้องประชุมไว้ให้พักผ่อน อย่างนี้ก็เท่ากับว่า กระทำตนหลอกลวงโลก หลอกลวงประชาชน และบิดเบือนพระธรรมวินัยอย่างหน้าไม่บาง  เป็นความเสื่อมเสียแก่พระศาสนาโดยแท้ ถ้ามรณภาพไป ไม่ไปนรก ก็คงไปเกิดเป็นสมณะเปรต สามเณรเปรต             ๒)อย่างกลาง - ประเภทนี้ อาศัยต้นไม้ เรือน ภูเขา อยู่ได้ แต่ไม่เข้าไปข้างใน (หมายถึงเข้าไปอยู่ในที่ใกล้ เพื่ออาศัยร่มเงา ไม่เข้าไปอยู่ข้างใน)           ๓)อย่างหย่อน -  อาศัยชะงอนผาก้ได้  กระท่อมร้างกลางนากลางไร่ก็ได้             ธุดงค์ข้อนี้ขาดเมื่อพระภิกษุผู้ถือธุดงค์ ไปอาศัยอยู่ในที่มุงบังและโคนต้นไม้เพื่อจะอยู่ หรือขาดเมื่อรับอรุณในกุฏิและโคนต้นไม้นั้น  มีข้อยกเว้นแต่เพียงว่าเมื่อเดินทางอยู่ เกิดฝนตก จะเข้าไปพักจนฝนหายแล้วจึงค่อยเดินทางต่อเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 15:59:44 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 15:56:41

ความคิดเห็นที่ 7             ๑๑) โสสานิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ป่าช้า             คำว่า ป่าช้า ต้องมีการนำศพมาเผา   จึงจะเรียกว่าป่าช้า แต่ไม่จำเป็นต้องมีการเผาตลอดเวลา ถ้าเป็นป่าช้าเก่า ก็ถือว่าเป็นป่าช้าได้ในที่นี้ แต่ถ้าเป็นสถานที่แห่งใดแห่งหนึ่ง ที่มีคนกำหนดจะให้เป็นป่าช้า แต่ยังไม่มีการเผาศพเลย  ไม่ถือว่าเป็นป่าช้า สำหรับพระภิกษุผู้ถือธุดงค์ข้อนี้             พระภิกษุผู้จะถืออยู่ป่าช้า ต้องประพฤติวัตรของผู้อยู่ป่าช้า ๙ ข้อ คือ ห้ามใช้คนทำที่จงกรม โรงประรำ ตั้งเตียงตั่ง ตั้งน้ำฉันน้ำใช้ ห้ามสอนธรรม, แจ้งให้พระเถระในวัดใกล้ป่าช้า หรือแจ้งให้ผู้ใหญ่บ้านได้ทราบ เพื่อป้องกันข้อกล่าวหาว่าเป็นโจร, เวลาเดินจงกรมให้ดูกองฟอนไปด้วย, เวลาไปป่าช้าให้หลีกทางใหญ่ ให้เดินไปนอกทาง, กำหนดอารมณ์ (พิจารณาศพ) ในเวลากลางวัน, ห้ามทำร้ายพวกอมนุษย์, ต้องไปป่าช้าทุกวัน ในเวลามัชฌิมยาม และกลับสู่ที่พักปัจฉิมยาม, ห้ามฉันอาหารจำพวกงา แป้ง ถั่ว ปลา เนื้อ นม น้ำมัน น้ำอ้อย ที่พวกอมนุษย์ชอบ, ไม่ควรเข้าไปยังบ้านเรือนของชาวบ้าน (แต่ไปบิณฑบาตตามละแวกบ้านได้)             อาจมีบางท่านสงสัยว่า เอ๊ะภิกษุผู้อยู่ป่าช้านี่ไม่ต้องอยู่ป่าช้าทั้งวันหรืออย่างไร  ข้อนี้อธิบายว่า ไม่ต้องอยู่ป่าช้าตลอดทั้งวัน แต่อยู่ในที่พักได้  ต่อเมื่อในเวลามัชฌิมยาม (เวลาเที่ยงคืน) จนถึงปัจฉิมยาม (ราวๆ ตี3-ตี4)  หลังจากนั้นจึงค่อยเข้าสู่ที่พัก   หมายความว่าให้อยู่ป่าช้าในเวลากลางดึกไปจนถึงก่อนอรุณขึ้นนั่นเอง             สาเหตุที่ไม่ต้องอยู่ป่าช้าตลอดเวลานั้น คงเพราะในช่วงกลางวัน (ตั้งแต่อรุณขึ้นไปจนถึงช่วงค่ำ)  ไม่มีอะไรน่ากลัวนัก ไม่ได้อดทนต่อความหวาดกลัว และไม่เกิดอารมณ์วิเวกในการปฏิบัติ จึงอยู่เฉพาะในเวลากลางดึกจนถึงก่อนอรุณ             ภิกษุผู้อยู่ป่าช้า มีสามประเภท             ๑)อย่างเคร่งครัด - ถืออยู่ในป่าช้าที่มีลักษณะ ๓ ประการ คือมีการเผาศพเป็นประจำ, มีศพเป็นประจำ, และมีการร้องไห้ (เพราะความสูญเสียญาติ) เป็นประจำ              ๒)อย่างกลาง - อยู่ในป่าช้าที่มีลักษณะอย่างใดอย่างหนึ่ง ใน ๓ อย่างนั้น ก็ได้             ๓)อย่างหย่อน - ป่าที่มีลักษณะเป็นป่าช้าก็ถือว่าใช้ได้               ๑๒) ยถาสันถติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือ อยู่ในเสนาสนะแล้วแต่ที่เขาจัดให้             ผู้ถือธุดงค์ข้อนี้ ต้องพอใจในเสนาสนะที่เจ้าอาวาสในวัดนั้น ๆ หรือภิกษุึผู้ดูแลเสนาสนะ จัดไว้ให้  ถ้ากรณีเป็นภิกษุผู้เดินทาง ถือธุดงค์ข้อนี้ จะขอไปพักในที่ใด ต้องพอใจในที่อันเขาจัดไว้ให้ จะเลือกอยู่ไม่ได้ จะไปไล่ภิกษุอื่นที่อยู่ก่อนไม่ได้ โดยมีข้อปฏิบัติแบบเคร่งและแบบหย่อนต่างกันดังนี้             ๑)อย่างเคร่งครัด -  จะถามไม่ได้ว่าที่แห่งนั้นไกลไหม ร้อนไหม มีอันตรายเช่นอมนุษย์หรือสัตว์ร้ายอยู่ไหม             ๒)อย่างกลาง - ถามได้ว่าที่แห่งนั้นเป็นอย่างไร แต่จะขอไปดูก่อนไม่ได้             ๓)อย่างหย่อน - ขอไปดูได้ ถ้าหากเป็นอันตรายแก่โรค ขอเปลี่ยนเสนาสนะแห่งอื่นได้  (แต่ถ้าหากไม่มีโรค จะขอเปลี่ยนเอาตามความพอใจไม่ได้)               ๑๓) เนสัชชิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือการนั่ง  อยู่ด้วยอิริยาบถ ๓ คือ ยืน เดิน นั่ง  เว้นจากอิริยาบถ นอน             ๑) อย่างเคร่งครัด - ภิกษุผู้ถือธุดงค์ข้อนี้ จะไม่ใช้พนักอิง ใช้ผ้ารัดเข่า ผ้ารัดตัว (คือใช้อุปกรณ์ช่วยดำรงร่างกายไม่ให้เอนลงนอน             ๒) อย่างกลาง - ใช้ได้ทั้งสามแบบข้างต้น             ๓) อย่างหย่อน - ใช้ได้ทั้งสามแบบข้างต้นก็ได้ ใช้หมอนอิงก็ได้ ใช้ตั่งมีองค์๕ (เก้าอี้มีพนักหลัง) ก็ได้, ใช้ตั่งมีองค์ ๗ (มีพนักหลังและพนักแขนทั้งสองข้าง) ก็ได้ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:41:30 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 15:57:22

ความคิดเห็นที่ 8 - ใครบ้างที่สามารถถือปฏิบัติธุดงค์ได้?             มักมีผู้เข้าใจว่า การปฏิบัติธุดงค์ สงวนไว้เฉพาะพระสงฆ์ แต่แท้จริงแล้ว แม้ฆราวาส อุบาสกอุบาสิกา ก็สามารถปฏิบัติธุดงค์ได้ แม้จะได้ไม่ทุกข้ออย่างพระสงฆ์     โดยสามารถแบ่งประเภทบุคคลที่สามารถปฏิบัติธุดงค์ และถือธุดงค์ข้อต่าง ๆ ได้ ดังนี้             - พระภิกษุสงฆ์  สามารถถือธุดงค์ได้ทั้ง ๑๓ ข้อ             - ภิกษุณี ถือธุดงค์ได้ ๘ ข้อ  เว้นอารัญญิกังคะธุดงค์ และขลุปัจฉาภัตติกังคะธุดงค์ เพราะมีสิกขาบทห้ามนางภิกษุณีอยู่ป่า และเว้นรุกขมูลิกังคะธุดงค์(อยู่โคนไม้), อัพโภกาสิกังคะธุดงค์(อยู่กลางแจ้ง) และ โสสานิกังคะธุดงค์(อยู่ป่าช้า) เพราะรักษายาก เนื่องจากต้องมีเพื่อนภิกษุณีด้วย และถ้ามีเพื่อนอยู่ด้วย ก็ทำให้เกิดการคลุกคลีด้วยหมู่คณะ ธุดงค์ที่เป็นไปเพื่อวิเวกขัดเกลาก็ไม่สำเร็จประโยชน์ จึงเหลือเพียงธุดงค์ ๘ ข้อ             - สามเณร ถือธุดงค์ ได้ ๑๒ ข้อ (เว้นข้อเตจีวริกธุดงค์ เพราะไม่ได้ใช้จีวรทั้งสามผืน)             -นางสิกขมานา และสามเณรี ถือธุดงค์ได้ ๗ ข้อ (ถือตามแบบของภิกษุณี และตัดเตจีวริกะธุดงค์ออกไป เพราะนางสิกขมานา และสามเณรี ไม่ได้ใช้ไตรจีวร             - อุบาสก อุบาสิกา รักษาธุดงค์ได้ ๒ ข้อ คือ เอกาสนิกังคะ (ถือฉันอาหารอาสนะเดียว), ปัตตปิณฑิกังคะ (ถือฉันเฉพาะในบาตร)  ซึ่งถ้าเป็นอุบาสกอุบาสิกา ก็จะเป็นทานอาหารอาสนะเดียว และทานอาหารเฉพาะในบาตร ข้อนี้แสดงว่า อุบาสกอุบาสิกา ก็ใช้บาตรได้เหมือนกัน หรือถ้าไม่เช่นนั้น ก็อาจใช้ภาชนะอื่นลักษณะคล้ายบาตร เช่นหม้อ  เป็นภาชนะเดียวในการบริโภคอาหาร ก็ได้)   คุณธรรมของผู้จะสมาทานธุดงค์           ๑. สทฺโธ มีศรัทธา             ๒. หิริมา มีความละอาย           ๓. ธิติมา มีความอดทน             ๔. อกุโห ไม่คิดโกหกหลอกลวง           ๕. อตฺถวสี  อยู่ในอำนาจเหตุผล           ๖.  อโลโภ ไม่เป็นคนโลภ           ๗. สิกฺขากาโม  ใคร่ต่อการศึกษา           ๘.  ทฬฺหสมาทาโน  มีใจมั่นคง           ๙. อนุชฺฌานพหุโล  ไม่ชอบยกโทษแก่ผู้อื่น (ไม่ยกตนข่มผู้อื่น หรือ ชอบกล่าวว่าร้ายผู้อื่น)             ๑๐. เมตฺตาวิหารี เป็นอยู่ด้วยเมตตา               เมื่อได้เข้าใจความหมายนานาประการของธุดงค์แล้ว ก็จะได้กล่าวถึงปัญหาข้อสงสัย และข้อวิจารณ์ เกี่ยวกับเรื่อง ธุดงค์ธรรมชัย ในคราวต่อไป แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:30:38 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 15:57:43

ความคิดเห็นที่ 9 คำถามเดียว เมื่อตั้งใจปฏิบัติธุดงควัตรแล้ว จำเป็นไหมต้องปฏิบัติ ครบ ทีเดียว 13 ข้อ เหมือน ศีล 5 ศีล 8 ศีล 10 ศีล 227 ข้อ มีกฏกติกาข้อบังคับอย่างไร มีพระสูตรใดที่กล่าวว่า หากปฏิบัติเพียง 2 ข้อ นั้นคือการทำผิดพระธรรมวินัยร้ายแรง หรือ สามารถเริ่มต้นจาก สิ่งที่สามารถปฏิบัติได้ โครงการนี้แค่ชี้แจง ประเด็น ธุดงค์ธรรมชัยเป็นเพียง 2 ข้อ จาก 13 ข้อธุดงควัตรก็น่าจะเป็นอันเข้าใจได้แล้ว ว่า เป็นเพียง บางส่วน การเดินท่ามกลางเมือง ไม่ใช่ประเด็นที่ต้องโต้แย้งอะไร สามารถกระทำได้ เฉกเช่นเดียว กับงานวัดทั้งหลาย ทั่วแผ่นดินไทย ที่มักจะทำกันจนเป็นประเพณี หรือแม้แต่การปิดถนน ตักบาตรพระ 1ล้านรูป ก็เคยปิดถนนมาแล้ว ม๊อบออกมาประท้วงปิดถนน ก็มีให้เห็นบ่อยๆ ผมขอทำนายว่า จะมีประเพณีแบบนี้ทุกปี แต่จะเพิ่ม วัตรข้อปฏิบัติมากขึ้นกว่า 2 ข้อ และจะมีการเดินแบบนี้ทุกปี มีแนวโน้มว่าจะเดินกันทุกจังหวัด ทั้งในตัวเมือง และในป่า เท่าที่ทราบมา การโปรยกลีบกุหลาบ ต้องไปศึกษาที่วัดพระพุทธบาทสรับุรีครับ วัดนี้มีประเพณีปฏิบัติมาก่อนยาวนานหลายปี และ ท่านพระธรรมปิฏก เจ้าคณะจังหวัด สระบุรี ท่านมาให้คำแนะนำที่วัดพระธรรมกาย โดยมีการดัดแปลงเล้กน้อย จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 16:05:08

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ Venture จะถามว่า จำเป็นไหมที่ต้องถือธุดงค์ทั้ง ๑๓ ข้อในครั้งเดียว ก็ตอบว่า ไม่จำเป็น อนึ่ง ถ้าถือธุดงค์แค่สองข้อ  อย่างที่ว่านั้น ว่าถือฉันอาสนะเดียว และถืออยู่ในเสนาสนะที่เขาให้ ก็ถือไป ไม่ได้มีใครว่าอะไร  (แต่การถือธุดงค์สองข้อนั้น กับการเดิน แบกกลด สะพายบาตรสะพายย่าม ก็เป็นคนละเรื่องกัน) แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ  เพราะบทความตอนแรกนี้ เป็นเพียงการอธิบายเรื่องความหมายของธุดงค์เท่านั้น ผมยังไม่จัดเต็มมากหรอก รอดูบทความต่อไปก็แล้วกัน  ดูตามชื่อหัวข้อก็ได้ ------------------------- ภาคจบ ปัญหาเรื่องพระธรรมวินัย กับกรณีธุดงค์ธรรมชัย  (ปรับจากชื่อเดิมเพื่อความเหมาะสม) - อะไรคือธุดงค์ธรรมชัย? - ทำไมจึงต้องมาเดินในเมือง? - ธุดงค์ธรรมชัย เข้ากันได้อย่างไรกับกรณีพระพุทธเจ้าเสด็จโปรดชาวเวสาลี? - การอัญเชิญรูปหล่อหลวงพ่อสด กับธุดงค์ เกี่ยวกันตรงไหน? - การแบกกลด เดินบนกลีบกุหลาบ เกี่ยวกันอย่างไรกับธุดงค์ ? - ปัญหาเรื่องการถือธุดงค์สองข้อ สัมพันธ์อย่างไรกับการเดินธุดงค์ในเมือง? คิดว่าคงไม่เกินสามวัน น่าจะได้ลงล่ะครับ กำลังเขียนอยู่ ป.ล.  ที่จริงคุณ venture ยังไม่ต้องรีบถามก็ได้  ผมยังไม่ได้เข้าเรื่องธุดงค์ธรรมชัยเลย อย่าเพิ่งเครียดสิครับ ใจเย็นๆ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 17:11:12 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:22:12 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:17:43 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:16:48 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 16:15:40 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 16:14:18

ความคิดเห็นที่ 11 พระธุดงค์  ไม่ได้มีจุดประสงค์ ให้ใครเขาดู ให้เขาชื่นชม ที่ทำมากรีดกราย เพื่อหวังผล โฆษณา กับ เงินบริจาค ตามเป้า ตามสคริป เท่านั้นเอง จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 16:17:38

ความคิดเห็นที่ 12 ตาม คห 9  มันรู้สึกหดหู่ใจยังไงไม่รู้นะครับ ถ้าจะอ้างตามที่นั้นรู้สึกเหงาจังเลย จากคุณ : คับแค้นเหลือคณา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 16:30:11

ความคิดเห็นที่ 13 โหวตค่ะ  โหวต จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 16:38:19

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ : chohokun ครับ   ภาคจบ ธุดงค์ของพระพุทธเจ้า VS ธุดงค์ธรรมชัย VS เปลี่ยนเป็นคำอื่นนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : chiwat เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:01:52

ความคิดเห็นที่ 15 ธุดงค์วัตร เป็นคุณธรรม สำหรับเป็นเครื่องพกพา ไม่ว่าจะจารีกไปที่ใหนก็ตาม หากได้สมาทานธุดงค์ ข้อใด ข้อหนึ่ง พร้อมๆกับการเดินทาง การเดินทางนั้น จะเป็นประโยชน์ ทั่งต่อตนเอง และมหาชน ไม่ใช่ว่า ไม่ยอมถือธุดงค์ เพราะไม่ได้อยู่ป่า แท้ที่จริง ธุดงควัตร เป็นคุณธรรมที่ควรยึดถือปฏิบัติตลอดเวลา ไม่ว่าอยู่ป่า หรือ เข้าเมือง อย่าผลักไส ให้การธุดงค์ เป็นเพียงคุณธรรมเฉพาะพระป่าอย่างเดียว พอใครถือธุดงควัตรเดินเข้าเมือง แล้วมาตีโพย ตีพายว่าทำไม่ถูก นี่ต่างหาก ที่่แสดงออกว่า ไม่เข้าใจเรื่องธุดงค์ สภาพสังคมขณะนี้ ออกมาโจมตีการธุดงค์ว่า ไม่ควรเข้าเมือง เพราะเหตุผลนี้ หลายคนพากันเข้าใจว่า ถ้าจะเดินทางเท้าไปวัดปากน้ำ ต้องห้ามถือธุดงค์ หรือห้ามบอกว่า มาธุดงค์กลางเมือง มันเป็นอย่างนี้ไแล้ว เข้าใจคำว่า ธุดงค์ เป็นคุณธรรมสำหรับพกพา หรือไม่ ****************************************************** .........พระมหากัสสปะ เมื่อท่านอุปสมบทแล้วทำความเพียรไม่นานก็ได้บรรลุพระอรหัตผล หลังจากอุปสมบทได้ ๘ วัน พุทธบริษัททั้งหลายรู้จักท่านในนาม “พระมหากัสสะ” ท่านได้ช่วยรับภารธุระอบรม สั่งสอนพระภิกษุและพุทธบริษัทอื่น ๆ จนมีภิกษุเป็นบริวารจำนวนมาก ท่านมีปกติสมาทานธุดงค์ ๓ ประการ อย่างเคร่งครัด คือ ๑) ถือการนุ่งห่มบังสุกุลเป็นวัตร ๒) ถือการเที่ยวบิณฑบาตเป็นวัตร ๓) ถือการอยู่ป่าเป็นวัตร เพราะการปฏิบัติในธุดงค์คุณทั้ง ๓ ประการนี้อย่างเคร่งครัด พระบรมศาสดาจึงทรงยกย่องท่านในตำแหน่งเอตทัคคะ เป็นผู้เลิศกว่าภิกษุทั้งหลาย ในทาง ผู้ทรงธุดงค์................ ถ้าจะสงสัยเรื่องธุดงค์ มาสงสัยกันเรื่องนี้ดีกว่า พระมหากัสสปะ ถือธุดงควัตร 3 ข้อ ตลอดชีวิต แต่ท่านเพิ่งจะมาถือธุดงควัตรหลังจากที่บรรลุอรหันต์แล้ว ไม่สงสัยกันบ้างหรือ พระอรหันต์ทั้งๆที่บรรลุแล้ว ก็ยังเดินไปใหนก็เดินไปใหน มาใหน พร้อมกับคุณธรรมด้านธุดงค์วัตร ไม่ว่าจะเข้าป่า หรือเข้าหมู่บ้าน ในเมือง หรือแม้แต่ในกรุงราชคฤห์ จากคุณ : AkALiKo23 เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:02:47

ความคิดเห็นที่ 16 "คุณ : chohokun ครับ   ภาคจบ ธุดงค์ของพระพุทธเจ้า VS ธุดงค์ธรรมชัย VS เปลี่ยนเป็นคำอื่นนะครับ ขอบคุณครับ " -------------------------------- หมายถึงจะขอให้ผมเปลี่ยนเป็นคำอื่นใช่ไหมครับ? เพราะอาจจะดูไม่เหมาะสมใช่หรือเปล่าครับ? เดี๋ยวจะปรับเปลี่ยนตามความเหมาะสมนะครับ ขอบคุณที่เสนอแนะ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 17:08:50 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:08:20

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ AkALiKo23   ความเห็นของคุณนั้นผมยอมรับในแง่เดียวที่ว่า ธุดงค์ไม่จำเป็นต้องอยู่ในป่า (ถ้าหากไม่ได้ถือปฏิบัติในข้ออยู่ป่า) แต่เพราะมีปัญหาที่หนักกว่านั้นเกี่ยวเนื่องอยู่ ที่ทำให้ธุดงค์ธรรมชัย ไม่อาจจะเป็นธุดงค์ไปได้ หรือจะเป็นการธุดงค์ขัดเกลาไปไม่ได้ เพราะเหตุผลหลาย ๆ อย่าง ขอบคุณในความเห็น เพราะทำให้ผมได้เรื่องเขียนเพิ่มขึ้นมาอีกมากทีเดียวครับ จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:15:43

ความคิดเห็นที่ 18 กำลังจะชี้ให้เห็นว่า ธุดงค์ธรรมชัย คือบางข้อ ของธุดงควัตร 13 ข้อ ก็ถามไปตรงๆว่า จำเป็นต้องถือ 13 ข้อหรือไม่ ถ้าทำเพียงแค่ 2 ข้อ จะวินิจฉัยว่า ทำผิดพระธรรมวินัยร้ายแรงหรือไม่ คุร จขกท ก้ไม่ตอบตรงๆหละครับ จะเฉไฉพาดพิง เสียดสี หาพระแสงอะไรครับ ทุกคนก็ทราบดีแล้วว่าผมมิใช่ มิได้เกี่ยวข้องใดๆกับวัดพระธรรมกาย แต่ฝึกและปฏิบัติที่วัดปากน้ำ และก้มักจะแยกแยะว่าสิ่งใดที่พระผู้ใหญ่หลายท่าน ได้เกี่ยวข้อง ผมก็ถือว่า ท่านใช้ปัญยาไตร่ตรองอย่างดีแล้วว่า ไม่ผิืดพระธรรมวินัยร้ายแรงแต่อย่างใด และผมก็ทักจะนำเสนอบ่อยๆว่า การสอนวิชชาธรรมกาย ของวัดพระธรรมกาย แตกต่างจากแนวทางเดิมของวัดปากน้ำ หวังว่าหลายคนที่ปฏิบัติธรรม ควรจะเลิกนิสัยเสียดสี ดุหมิ่น ดูแคลน เยาะเย้ย ถากถางนะครับ ขอให้แยกแยะ มิใช่เอาอคติ คุณเสนอข้อมูลได้ ก็ควรรับฟังข้อมูลอีกฝ่าย จึงจะเรียกว่า ยุติในธรรม มิใช่เหรอครับ ผมเห็นคุณนิยมเสียดสีหลายกระทู้ ก้มาเตือนกัน หรือแม้แต่มักจะยกคำพระพรรษาอ่อน มาอ้างอิง ก็ขอให้ตรวจสอบด้วยว่า จริงหรือเท็จ อย่ารีบทำตัวเป็นศาลเตี้ยสิครับ ใจเย็นๆครับ จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:19:48

ความคิดเห็นที่ 19 ผมว่าผมก็ตอบตรง ๆแล้วนา? คุณ venture ถามว่า "คำถามเดียว เมื่อตั้งใจปฏิบัติธุดงควัตรแล้ว จำเป็นไหมต้องปฏิบัติ ครบ ทีเดียว 13 ข้อ" ผมก็ตอบว่า "ก็ตอบว่า ไม่จำเป็น อนึ่ง ถ้าถือธุดงค์แค่สองข้อ  อย่างที่ว่านั้น ว่าถือฉันอาสนะเดียว และถืออยู่ในเสนาสนะที่เขาให้ ก็ถือไป ไม่ได้มีใครว่าอะไร  (แต่การถือธุดงค์สองข้อนั้น กับการเดิน แบกกลด สะพายบาตรสะพายย่าม ก็เป็นคนละเรื่องกัน)" เอ.. ผมอ่านดูกี่ที ๆ ก็ไม่เห็นที่ตอบไปจะเป็นการเสียดสีตรงไหนเลยนี่ครับ เป็นการพูดตามเรื่องที่เป็นอยู่ตรง ๆชัด ๆ เห็น ๆเลยนี่นา หรือผมอาจจะแสดงความเห็นทำนองเสียดสีไปในข้อความไหน ในคำตอบของผม (ที่ผมอาจไม่สังเกตเห็น) ก็คงต้องขอให้คุณ venture ได้ช่วยชี้ช่วยบอกได้ เพื่อผมจะได้รู้บ้างว่า เอ้อ ตรงนั้นเสียดสีนะ  ตรงนั้นไม่เสียดสีนะ ตรงโน้นตอบตรงนะ ตรงโน้นตอบไม่้ตรงนะ ก็ว่ากันไปตามความเป็นจริง ไม่มีอะไรต้องเถียงกันนี่ครับ จริงไหม? จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:24:18

ความคิดเห็นที่ 20 (แต่การถือธุดงค์สองข้อนั้น กับการเดิน แบกกลด สะพายบาตรสะพายย่าม ก็เป็นคนละเรื่องกัน)" เป็นความผิดร้ายแรงผิดพระธรรมวินัยอย่างไรครับ อยากทราบจริงๆนะ จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:28:18

ความคิดเห็นที่ 21 อ๋อ ข้อความนี้  คุณบอกว่าเป็นการเสียดสีใช่ไหมครับ? จริง ๆคุณจะไม่นับอันนี้เป็นคำตอบก็ได้ (เป็นข้อความที่ผมพูดเพิ่มขึ้นมาเอง)  แต่ถ้าเห็นว่าเป็นคำตอบที่เสียดสี ก็ต้องขออภัย คือที่ผมพิมพ์ไปอย่างนั้น ก็พูดตามความเป็นจริง คือ - การถือธุดงค์สองข้อนั้น  ก็คือถือธุดงค์ในข้ออยู่ในเสนาสนะที่เขาจัดให้  กับถือฉันอาสนะเดียว อันนี้เป็นธุดงค์ ส่วน - กับการเดินแบกกลด สะพายบาตรสะพายย่าม เป็นคนละเรื่องกัน ก็เพราะอันนี้ไม่ใช่ตัวธุดงค์ ผมก็เลยตอบว่า นี่ไม่ใช่ตัวธุดงค์ เรื่องก็มีเท่านี้เอง  คือถ้าบอกว่าจะ "ธุดงค์" จะปฏิบัติธุดงค์อะไรตามที่สมาทานไว้ ก็ปฏิบัติ แต่กลด บาตร ย่าม ก็ไม่ใช่ตัวธุดงค์ เอ.. ผมยังไม่ได้บอกเลยนี่ครับว่าเป็นการผิดพระธรรมวินัย เพียงแต่บอกว่าไม่ใช่ธุดงค์เท่านั้นเอง (ตัวธุดงค์ก็คือข้อที่ท่านสมาทานไว้อย่างนั้น ๆ )  ก็ไม่เห็นว่ามีปัญหาอะไรตรงไหนนี่ครับ สรุปให้เห็นชัด ๆ อีกทีว่า - ผมบอกว่า ท่านจะถือธุดงค์สองข้อนั้น คือถือฉันอาสนะเดียว กับถืออยู่ในเสนาสนะ่ที่เขาจัดใ้ห้  ก็ถือไปตามนั้น เพราะไม่ได้มีข้อบังคับให้ต้องถือครบทุกข้อ - ผมบอกว่า  การสะพายกลด สะพายบาตร สะพายย่าม ไม่ใช่ตัวธุดงค์   ผมบอกตรงไหนหว่า ว่าการสะพายกลด สะพายบาตร สะพายย่ามเป็นการผิดพระธรรมวินัย  แค่บอกว่าเป็นคนละเรื่องกันกับธุดงค์เท่านั้นเองนี่ครับ มีอะไำรจะถามเพิ่มเติมไหมครับ? แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 55 17:37:22 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:36:40

ความคิดเห็นที่ 22 ธุดงค์ ที่ไหนก็ได้  ทำไมต้องโฆษณา จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:40:14

ความคิดเห็นที่ 23 ธุดงค์ ที่ไหนก็ได้  ทำไมต้องโฆษณา คนที่โฆษณา ไม่ใช่พระที่เดินธุดงค์ ส่วนพระที่เดินธุดงค์ ไม่เห็นว่าท่านอยากจะโฆษณาตนเองตรงใหน จากคุณ : AkALiKo23 เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 17:50:20

ความคิดเห็นที่ 24 ธุดงค์ ที่ไหนก็ได้  ทำไมต้องโฆษณา คนที่โฆษณา ไม่ใช่พระที่เดินธุดงค์ ส่วนพระที่เดินธุดงค์ ไม่เห็นว่าท่านอยากจะโฆษณาตนเองตรงใหน ท่านแค่เดินตามสคริป เท่านั้น  ใชมั้ยครับ จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 18:14:30

ความคิดเห็นที่ 25 GreanCyber - บาทสุดท้าย แด่ธุดงธรรมชัย       GreanCyber - บาทสุดท้าย ทำนอง - แสงสุดท้าย ร้อง -ไอ้ปื้ด เกรียนไรเดอร์ http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=nEnasF3LdfY#! ขออนุญาตเผยแพร่ครับ จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 18:26:11

ความคิดเห็นที่ 26 ท่านแค่เดินตามสคริป เท่านั้น  ใชมั้ยครับ ถ้าคุณพยายามจะตีความ ให้ปรากฏออกมาว่า  ท่านเดินตามสคริป = ทำตามแผนโฆษณา แต่ความจริง ท่านเดินตามแผนที่ ซึ่งนำไปสู่วัดปากน้ำ และเดินตามทางที่ จนท.ฝ่ายจราจรอนุญาตแล้ว  จากคุณ : AkALiKo23 เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 18:26:55

ความคิดเห็นที่ 27 ความคิดเห็นที่ 25 GreanCyber - บาทสุดท้าย แด่ธุดงธรรมชัย       GreanCyber - บาทสุดท้าย ทำนอง - แสงสุดท้าย ร้อง -ไอ้ปื้ด เกรียนไรเดอร์ ไม่ทราบว่า ท่านโพสเพลง เยี่ยงนั้น เพื่ออะไร โพสเพลงล้อเลียน  เพื่อรักษาพระพุทธศาสนา ตามกำลัง สติ ปัญญา ของท่านหรือ จากคุณ : AkALiKo23 เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 18:29:56

ความคิดเห็นที่ 28 เพื่อให้พวกท่านรู้ว่า พุทธแท้มีอยู่ครับ ผู้ที่เป็นสาวกของ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นี้ มีอยู่ครับ ไม่เชื่อว่าจะมีพระบรมพุทธเจ้า อีกองค์ เกิดร่วมสมัย เดียวกันครับ ไม่รักษาพระธรรมวินัยเอาไว้  แล้วลูกหลาน ใครๆจะหมดตัวก็ช่าง มันจะเหมือน zombie ครับ  it's not my family จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 18:52:23

ความคิดเห็นที่ 29 ตามความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : MM (ongchai_maewmong) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 18:56:06

ความคิดเห็นที่ 30 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๔ มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์             ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุรีดเสียหมดมิได้เหลือไว้เป็นอย่างไร? ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกคฤหบดีผู้มีศรัทธา ปวารณาภิกษุในธรรมวินัยนี้ ด้วยจีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลาน- *ปัจจัยเภสัชบริขาร เพื่อให้รับตามปรารถนา ในการที่เขาปวารณานั้น ภิกษุไม่รู้จักประมาณเพื่อจะ รับ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุรีดเสียหมดมิได้เหลือไว้เป็นอย่างนี้แล. องค์ไม่เป็นเหตุให้เจริญ จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:41:04

ความคิดเห็นที่ 31 ขอขอบคุณคุณ chohokun ครับที่ตั้งกระทู้นี้ เพราะเดิมทีผมคิดว่าจะตั้งกระทู้แนว ๆ นี้เหมือนกัน  แต่ไม่มีเวลามากพอ เมื่อคุณ chohokun ตั้งกระทู้แล้ว  ก็ขอแจมสักเล็กน้อยก็แล้วกันนะครับ เดือนนี้กิฟท์หมดแล้วครับ  ถ้ามีก็จะจัดให้ไปความเห็นละ 3 กิฟท์ครับ ยังไง ๆ ก็ขอโหวตให้ก่อนครับ อีก 2-3 วันก็ขึ้นเดือนใหม่  จะมาจัดกิฟท์ให้ตามหลังก็แล้วกันน่ะครับ จากคุณ : ทวนทอง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:46:31

ความคิดเห็นที่ 32 ที่จริงคุณ chohokun ใช้คำว่า  ธุดงค์ของพระพุทธเจ้า VS ธุดงค์ธรรมชัยนั้น   ก็ไม่ได้เสียหายอะไรเลยครับ ผมกลับมองว่า คุณ chohokun ยังใช้ถ้อยคำที่เป็นการให้เกียรติมากเกินไปแล้วครับ เพราะอลัชชีเดียรถีย์สมีธัมมี่กระทำกิจกรรมใด ๆ ไม่เคยคำนึงความเหมาะสมต่อสมณสารูป และความเหมาะสมที่อวดอ้างว่าเป็นกิจกรรมของพระพุทธศาสนา  ทั้งนี้ก็เนื่องจากที่ผ่าน ๆ มา  อลัชชีเดียรถีย์สมีธัมมี่  กระทำการใด ๆ ทั้งการทำกิจกรรม  ทั้งการจัดสรรคำสอนที่ผิด ๆ เพี้ยน ๆ ไม่เคยให้ความเคารพยำเกรงต่อพระพุทธเจ้า  ไม่เคยเคารพยำเกรงต่อหลวงพ่อสด หากเป็นผม   ผมจะใ้ช้ถ้อยคำว่า  ทุติยวัตรธัมมชโย VS ธุดงควัตรของพระพุทธเจ้า จากคุณ : ทวนทอง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:46:42

ความคิดเห็นที่ 33 เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ? ก่อนที่จะเข้าเรื่องเรามาดูองค์ประกอบอื่น ๆ ในพระพุทธศาสนาของเรากันน่ะครับ ศีล  ในแวดวงพระพุทธศาสนาของเราแบ่งเป็น ศีล 5 หรือที่เรียกันว่า เบญจศีล สำหรับอุบาสกอุบาสิกาผู้ประพฤติปฏิบัติสัมมาอาชีวะในยามปกติ ศีล 5 ศีล 8 หรือ อัฏฐังคิกอุโบสถ สำหรับอุบาสก อุบาสิกาผู้ถืออุโบสถในโอกาสพิเศษ ซึ่งโดยมากจะถือศีล 8 กันในวันพระเป็นส่วนใหญ่  จึงมักเรียกว่า อุโบสถศีล ศีล 8 ศีล 10 สำหรับสามเณร ศีล 227 สำหรับพระภิกษุสงฆ์ ศีล 311 สำหรับพระภิกษุณีสงฆ์ ศีลเขาแบ่งระดับการถือการปฏิบัติ และเรียกแตกต่างกันชัดเจน คลิกข้อความที่ขีดเส้นใต้   ศึกษารายละเอียดเกี่ยวกับศีลระดับต่าง ๆ  จากคุณ : ทวนทอง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:48:12

ความคิดเห็นที่ 34 แต่ธุดงควัตรของพระพุทธเจ้าทีทรงกำหนดไว้ 13 ข้อนั้น   มันต้องครบองก์ 13 ข้อจึงจะเรียกว่า ธุดงค์ ได้อย่างเต็มที่ แต่อลัชชีเดียรถีย์สมีธัมมี่จัดกิจกรรมเดินธุดงค์  โดยถือธุดงควัตรเพียง 2  ข้อ  จาก 13 ข้อ  แล้วจะมาใช้ถ้อยคำเรียกว่า ธุดงค์  จึงไม่สมควรที่จะใช้เรียกอย่างนั้น น่าจะเรียกว่า ทุติยวัตรธัมมชโย มากกว่ามั้้งครับ  เอ๊  ผมใช่คำว่า ทุติย น่ะมันถูกตามหลักภาษาบาลีหรือเปล่าหนอ ? หรือจะใช้คำว่า ทุธงควัตรธัมมชโย จะดีกว่าไหมครับ ? หรือใช้่คำว่า ทุวัตรธัมมชโย ดีล่ะครับ ? เอาละ  ขอแสดงความเห็นแค่นี้ก่อน จากคุณ : ทวนทอง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:48:54

ความคิดเห็นที่ 35 ใส่คลิปให้คุณกุ๊กเทวดา จากคุณ : ทวนทอง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 20:01:53

ความคิดเห็นที่ 36 อ้าว   ไงคลิปไม่ขึ้นล่ะ จากคุณ : ทวนทอง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 20:03:39

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณ คุณทวนทองครับ   เนี้ย ผมยังใส่ไม่เป็นเลย จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 20:15:00

ความคิดเห็นที่ 38 # ความเห็นที่ 9 เท่าที่ทราบมา การโปรยกลีบกุหลาบ ต้องไปศึกษาที่วัดพระพุทธบาทสรับุรีครับ วัดนี้มีประเพณีปฏิบัติมาก่อนยาวนานหลายปี และ ท่านพระธรรมปิฏก เจ้าคณะจังหวัด สระบุรี ท่านมาให้คำแนะนำที่วัดพระธรรมกาย โดยมีการดัดแปลงเล้กน้อย ผมเคยไปเที่ยวงานตักบาตรดอกไม้ ที่วัดพระพุทธบาท สระบุรี อยู่บ่อยๆ ช่วงเข้าพรรษา ที่นั่นเอาดอกไม้ที่ชื่อว่า "ดอกเข้าพรรษา" ใส่บาตรนะครับ และไม่เคยเห็นใครโปรยดอกไม้ให้พระเหยียบเลยนะครับ เห็นมีแต่ล้างเท้าพระเท่านั้น จากคุณ : ดินสอน้ำหมึก เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 20:19:40

ความคิดเห็นที่ 39 โหวตให้ จขกท ครับ จากคุณ : cliffkapa เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 20:52:46

ความคิดเห็นที่ 40 ช่วยค่ะ  :-) จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 23:47:19

ความคิดเห็นที่ 41 อนุโมทนาบุญ จขกท ด้วยค่ะ พร้อมโหวตและติดกิ๊ฟไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : mmoonoy เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 00:07:55

ความคิดเห็นที่ 42 ของดีๆเค้ามี ก็หัดเอาอย่างซะบ้างเถอะ ไอ้พวกปลวกเอ๊ย http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y11996011/Y11996011.html จากคุณ : ใบไม้กำนั้น เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 01:04:19

ความคิดเห็นที่ 43 ได้ความรู้เพิ่มมากครับ ฝ่ายสนับสนุนวัดพระธรรมกาย น่าจะทำใจให้เป็นกลาง ผิดก็ว่าผิด ตรงไปตรงมา ("ใจนักเลง"หน่อยครับ) ก็หาทางแก้ไขปรับปรุง เพื่อช่วยกันรักษาพระสัทธรรม รักษาพระศาสนา อย่าให้เกิด"สัทธรรมปฏิรูป" ผิดเพี้ยน จนเสียหายต่อส่วนรวมขนาดนี้ ควรไปศึกษาเรื่อง "อเนสนา" ด้วย จะได้ระวังการหาลาภ หาผลประโยชน์ ที่ขัดต่อพระธรรมวินัยนั้น เป็นอย่างไร หรือไม่ เห็นเเก่รุ่นลูกหลานของเรา จากคุณ : ลาดปลาเค้า เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 05:53:36

ความคิดเห็นที่ 44 สาธุ จขกท ครับ มาติดตามอ่านครับและจะส่งต่อในโซเชียล มีเดียต่อไปครับ โหวตครับ (อาทิตย์หน้าน่าจะโหวตอีก) กิฟท์เดือนเมษาผมหมด จากคุณ : ต่อmcu เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 09:56:48

ความคิดเห็นที่ 45 ลองถามท่านพระธรรมปิฎก สระบุรี จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 12:32:13

ความคิดเห็นที่ 47 ^ ^ เลิกเหอะมุกนี้อ่ะ เค้าตีแผ่แบเบอร์กันไม่รู้กี่รอบแล้ว จากคุณ : Bg-view เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 19:03:02

ความคิดเห็นที่ 48 ธุดงค์ธรรมชัย แบบนี้ ไม่คุ้มกับข้อเสีย ฯลฯ แม้ได้ศรัทธาจากพวกวัดธรรมกาย และศรัทธาแบบนี้ มีค่าไม่มาก ไม่ได้ประเทืองปัญญาธรรม (ถึงแม้ผู้จัดฯจะได้เงินทำบุญมากจากกิจกรรมนี้  ก็เป็น "อเนสนา") แต่พวกที่เสียหายจากรถติด เปลืองน้ำมัน เวลา กิจธุระ เจ็บป่วย ก็ย่อมติเตียน   ถือได้ว่าเป็นโลกะวัชชะ โลกติเตียน สนใจศึกษาธรรมะกันมาไม่น้อย  ก็น่าจะคิดออกว่าควรไม่ควร จากคุณ : ลาดปลาเค้า เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 21:58:11

ความคิดเห็นที่ 49 ความคิดเห็นที่ 33 เพราะอะไรน่ะเหรอครับ ? ก่อนที่จะเข้าเรื่องเรามาดูองค์ประกอบอื่น ๆ ในพระพุทธศาสนาของเรากันน่ะครับ ศีล  ในแวดวงพระพุทธศาสนาของเราแบ่งเป็น ศีล 5 หรือที่เรียกันว่า เบญจศีล สำหรับอุบาสกอุบาสิกาผู้ประพฤติปฏิบัติสัมมาอาชีวะในยามปกติ ศีล 5 ศีล 8 หรือ อัฏฐังคิกอุโบสถ สำหรับอุบาสก อุบาสิกาผู้ถืออุโบสถในโอกาสพิเศษ ซึ่งโดยมากจะถือศีล 8 กันในวันพระเป็นส่วนใหญ่  จึงมักเรียกว่า อุโบสถศีล ศีล 8 ศีล 10 สำหรับสามเณร ศีล 227 สำหรับพระภิกษุสงฆ์ ศีล 311 สำหรับพระภิกษุณีสงฆ์ ศีลเขาแบ่งระดับการถือการปฏิบัติ และเรียกแตกต่างกันชัดเจน คลิกข้อความที่ขีดเส้นใต้   ศึกษารายละเอียดเกี่ยวกับศีลระดับต่าง ๆ  จากคุณ : ทวนทอง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:48:12 หมายความว่า  ถ้าผมถือศีลเพียง 2 ข้อ  คือ 1. ไม่ฆ่าสัตว์ 2. ไม่ลักทรัพย์ แล้วเที่ยวป่าวประกาศอวดอ้างว่า ถือเบญจศีล 5 บ้าง   ถืออุโบสถศีลคือ ศีล 8 บ้าง   ถือศีล 10 บ้าง  แล้วเลยเถิดไปอวดอ้างว่า ถือศีลของพระ 227 ข้อนั่นด้วยใช่ไหมครับ ธุดงควัตรตามพุทธบัญญัติ   มี 13 ประการ แต่กลุ่มอลัชชีธัมมี่ก็เลือกถือข้อวัตรเพียง 2 ข้อ  พร้อมทั้งเกณฑ์สาวกมาโปรยกลีบกุหลาบตามทางลาดเดินที่เตี๊ยมกันไว้ดีแล้ว แล้วก็มาอวดเบ่งหลอกสาวก/สานุศิษย์ว่า เป็นธุดงค์ แล้วบัญญัติเป็น ธุดงค์ธรรมชัย คิดเอง เอออวยกันเอง เอากันเข้าไป จากคุณ : ตรัยพล เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 15:26:58

ความคิดเห็นที่ 50 ต่อภาคจบครับ Y12026400 ความเข้าใจเรื่องธุดงค์ กับกรณีธุดงค์ธรรมชัย- ภาคจบ ปัญหาเรื่องพระธรรมวินัย กับกรณีธุดงค์ธรรมชัย  http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12026400/Y12026400.html จากคุณ : ตรัยพล เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 22:01:45

ความคิดเห็นที่ 51 ธุดงค์ ไม่ใช่บทบัญญัติทางวินัย ขึ้นกับความสมัครใจ  มีหลักทั่วไปในการถือว่า ถ้าถือแล้วช่วยให้กรรมฐานเจริญ  หรือช่วยให้กุศลธรรมเจริญ อกุศลธรรมเสื่อม ควรถือ ถ้าถือแล้วทำให้กรรมฐานเสื่อม หรือทำให้กุศลธรรมเสื่อม อกุศลธรรมเจริญ ไม่ควรถือ ส่วนผู้ที่ถือหรือไม่ถือ ก็ไม่ทำให้กรรมฐานเจริญหรือเสื่อม เช่น  เป็นพระอรหันต์แล้ว อย่างพระมหากัสสปะ เป็นต้น  หรือคนอื่นๆ ก็ตาม ควรถือได้ ฝ่ายแรกควรถือในเมื่อคิดจะอนุเคราะห์ชุมชนในภายหลัง ฝ่ายหลังเพื่อเป็นวาสนาต่อไป........(-ป.อ. ปยุตโต) ...... พระมหากัสสปะ เอตทัคคะด้านการถือธุดงควัตร เมื่อท่านอุปสมบทแล้วทำความเพียรไม่นานก็ได้บรรลุพระอรหัตผล  หลังจากอุปสมบทได้ ๘ วัน  พุทธบริษัททั้งหลายรู้จักท่านในนาม “พระมหากัสสะ” ท่านได้ช่วยรับภารธุระอบรม สั่งสอนพระภิกษุและพุทธบริษัทอื่น ๆ จนมีภิกษุเป็นบริวารจำนวนมาก  ท่านมีปกติสมาทานธุดงค์ ๓ ประการ อย่างเคร่งครัด คือ ๑) ถือการนุ่งห่มบังสุกุลเป็นวัตร ๒) ถือการเที่ยวบิณฑบาตเป็นวัตร ๓) ถือการอยู่ป่าเป็นวัตร เพราะการปฏิบัติในธุดงค์คุณทั้ง ๓ ประการนี้อย่างเคร่งครัด  พระบรมศาสดาจึงทรงยกย่องท่านในตำแหน่งเอตทัคคะ  เป็นผู้เลิศกว่าภิกษุทั้งหลาย ในทาง ผู้ทรงธุดงค์................ จากคุณ : AkALiKo23 เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 01:34:02

ความคิดเห็นที่ 52 ประเด็นมันอยู่ที่ว่า เหมาะสมหรือไม่   ได้ประโยชน์อะไรบ้าง ทั้งชาวบ้านได้อะไร พระผู้มาเดินธุดงค์ได้อะไร วัดได้อะไร พระศาสนาได้อะไร ในทางตรงกันข้าม มันเสียประโยชน์อะไรบ้าง ชาวบ้านเสียหายด้านใด ก่อให้เกิดความเสียหายแก่พระ วัด พระศาสนาอย่างไร เดินแบกกลดทำไมในเมื่อ ถือธุดงค์แค่2ข้อ และได้ประโยชน์จาก2ข้อนี้ มากน้อยแค่ไหน หรือให้มันดูดี ดีครบเครื่องครบอุปกรณ์ทั้งๆที่ไม่ได้ใช้  มันลดหรือเพิ่มกิเลส ถ้าเปลี่ยนเป็น เดินบิณฑบาตรเฉยๆ ให้ชาวบ้านทำบุญ แล้วเลยเข้าวัดไปจะดีกว่าไหม งามกว่าไหม ดีกว่าประกาศว่าเป็นพระธุดงค์ 2ข้อ 1วันไหม ตรงนี้ต่างหากที่มันเกิดปัญหา ทั้งเรื่องข้อธรรม และความเหมาะสม แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 55 01:59:50 แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 55 01:58:25 จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 01:51:50

ความคิดเห็นที่ 53 1.ชาวบ้านเค้าทำบุญ จะได้บุญไหม ตอบเลยว่า ได้ครับ บุญใครทำใครได้ เป็นกุศลของผู้ทำ 2.ชาวบ้านอื่นที่ไม่ได้ร่วมกิจกรรม หรือมีธุระ หรือศาสนิกอื่น ที่เค้า เสียหาย ติดขัดจากการปิดถนน เค้าจะยินดีไหม ตอบ ไม่ยินดีแน่ มันเลยเป็นประเด็นขึ้นมาว่า ธุดงค์เป็นเรื่อง "เฉพาะบุคคล" มิใช่หรือ ทำไมต้องธุดงค์ให้เป็นพิธีการ มีการกั้นถนน จนเป็นเหตุให้ชาวบ้านได้รับผลกระทบ 3.วัดได้อะไร.. ตอบ ได้ศรัทธาและปัจจัยจาก ผู้ที่เลื่อมใสอยู่แล้ว ส่วนผู้ยังไม่เลื่อมใสอาจมีบางส่วนเลื่อมใสเพิ่มขึ้น แต่บางส่วนที่ได้รับผลกระทบอาจไม่เลื่อมใสยิ่งขึ้น 4.พระที่มาเดินธุดงค์ได้อะไร ตอบ ถือธุดงค์เพียงบางข้อ (ไม่รู้ข้อไหน)แทบไม่ได้อานิสงค์อะไรเลย ไม่ได้ฝึกความอดทน ต่อกิเลสใดๆเลยด้วยซ้ำ *จริงๆแล้วก็อยากถามนะว่า แล้วข้อที่ถือนี่น่ะ มันมีข้อไหนบ้างที่ถือจริงๆในวันนั้น หรือจริงๆแล้วพระที่มาเดิน บางรูปอาจไม่ได้สมาทาน ไม่ได้ถือธุดงค์เลยแม้แต่ข้อเดียวด้วยซ้ำ แค่มาเดินเฉยๆ หรือต่างคนต่างถือมากันเองว่าใครเอาข้อไหน อันนี้อยากรู้จริงๆ* ๑) ปังสุกูลิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ทรงผ้าบังสุกุล /*ดูจีวรแล้วคงไม่ใช่ ๒) เตจีวริกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ทรงผ้าไตรจีวร /*คงไม่ได้ถือแค่3ผืน ต่อเนื่องจากข้อ1 ๓) ปิณฑปาติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือบิณฑบาตเป็นวัตร /*ไม่ใช่ ไม่มีการบิณฑบาตรตอนเดิน ๔)  สปทานจาริกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือเที่ยวบิณฑบาตไปตามลำดับเป็นวัตร /*ไม่ใช่ ไม่มีการบิณฑบาตรตอนเดิน ๕) เอกาสนิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือนั่งฉัน ณ อาสนะเดียว /*ไม่แน่ใจว่าถือ ๖) ปัตตปิณฑิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือฉันเฉพาะในบาตร /*ไม่ใช่ ถ้าฉันในบาตรแค่วันนั้นวันเดียว ไม่นับว่าถือ "เฉพาะ" ๗)  ขลุปัจฉาภัตติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ห้ามภัตรที่เขาถวายภายหลัง /*ไม่แน่ใจว่าถือ ฉันแล้วไม่เติมข้าวทุกองค์ ๘) อารัญญิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ป่า /*ไม่ใช่ ๙) รุกขมูลิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่โคนไม้ /*ไม่ใช่ ๑๐) อัพโภกาสิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ในที่แจ้ง /*ไม่ใช่อีก ๑๑) โสสานิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถืออยู่ป่าช้า /*ไม่ใช่ อันนี้เข้าเมือง ๑๒) ยถาสันถติกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือ อยู่ในเสนาสนะแล้วแต่ที่เขาจัดให้ /*ไม่แน่ใจ ๑๓) เนสัชชิกังคะ - สมาทานองค์แห่งผู้ถือการนั่ง  อยู่ด้วยอิริยาบถ ๓ คือ ยืน เดิน นั่ง  เว้นจากอิริยาบถ นอน /*ไม่ใช่แต่อาจถือแค่บางองค์ แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 55 02:31:56 แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 55 02:29:51 จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 02:22:32

ความคิดเห็นที่ 54 อีกอย่าง ที่ผมยิ่งสงสัยยิ่งขึ้นไปอีกคือ 1.แหวนไก่ผงาด เกิดจากบุญที่ถวายไก่ย่าง 2.พอผิวหนังเหี่ยว ให้รีบขายแหวนเอาเงินมาสร้างบุญ 3.แหวนช็อคโกแลต 4.แหวนแมวหนุงหนิง 5.สร้อยเส้นบะหมีตะเกียบทองคำ *เกิดจากบุญที่ถวายบะหมี่ 6.แหวนไอสครีมหวานเย็น *เกิดจากถวายไอศครีม Earthquake พวกนี้เจอได้ในเวบธรรมกาย *มันเอามาจากไหน พระพุทธเจ้าสอนไว้ตรงไหนในพระไตรปิฏก* ผมเห็นว่ามันเพี้ยนมาก ที่เอาคำสอนแบบนี้มาสอนอ่ะ ไม่ดีเลย จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 02:44:18

ความคิดเห็นที่ 55   พวกคลองสามนี่หน้าด้านเนอะ... เค้าด่าแล้วยังมาเกาะกระแสแสนักตัวเองอีก จากคุณ : ปทุมฉัตรสหัสรังษี เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 13:11:34

ความคิดเห็นที่ 56 ขึ้นเดือนใหม่   มีกิฟท์มาแล้ว เข้ามาจัดกิฟท์ให้คุณ choholun ในบทความต้นกระทู้ และความเห็นที่ 1 -10 รวม 11 ความเห็น ความเห็นละ 3 กิฟท์ รวมเป็น 33 กิฟท์ จากคุณ : ทวนทอง เขียนเมื่อ : 4 พ.ค. 55 08:15:19