ความคิดเห็นที่ 1 ต้องมีสมาธิกำกับครับ  [๔๓๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพื่อรู้ด้วยปัญญาอันยิ่งซึ่งราคะ จึงควร อบรมธรรม ๒ อย่าง ธรรม ๒ อย่างเป็นไฉน คือ สมถะ ๑ วิปัสสนา ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพื่อรู้ด้วยปัญญาอันยิ่งซึ่งราคะ จึงควรอบรมธรรม ๒ อย่างนี้ แล ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพื่อกำหนดรู้ราคะ ... เพื่อความสิ้นไปรอบแห่งราคะ ... เพื่อละราคะเด็ดขาด ... เพื่อความสิ้นไปแห่งราคะ ... เพื่อความเสื่อมไปแห่งราคะ ... เพื่อความสำรอกราคะ ... เพื่อความดับสนิทแห่งราคะ ... เพื่อสละราคะ ... เพื่อปล่อยราคะเสีย จึงควรอบรมธรรม ๒ อย่างนี้แล ฯ          [๔๓๙] เพื่อรู้ด้วยปัญญาอันยิ่ง ... เพื่อกำหนดรู้ ... เพื่อความ สิ้นไปรอบ ... เพื่อสละ ... เพื่อความสิ้นไป ... เพื่อความเสื่อมไป ... เพื่อความ สำรอก ... เพื่อความดับสนิท ... เพื่อสละ ... เพื่อปล่อยวางซึ่งโทสะ ... ซึ่งโมหะ ... ซึ่งความโกรธ ... ซึ่งความผูกโกรธไว้ ... ซึ่งการลบหลู่คุณท่าน ... ซึ่งการตี เสมอ ... ซึ่งความริษยา ... ซึ่งความตระหนี่ ... ซึ่งมายา ... ซึ่งความโอ้อวด ... ซึ่งความหัวดื้อ ... ซึ่งความแข่งดี ... ซึ่งการถือตัว ... ซึ่งการดูหมิ่นท่าน ... ซึ่ง ความมัวเมา ... ซึ่งความประมาท ... จึงควรอบรมธรรม ๒ อย่างนี้แล ฯ จบทุกนิบาต -----------------------------------------------------          เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐  บรรทัดที่ ๒๕๙๙ - ๒๖๒๙.  หน้าที่  ๑๑๑ - ๑๑๓. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=20&A=2599&Z=2629&pagebreak=0          ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=20&i=425          สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๐ http://www.84000.org/tipitaka/read/?สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่_๒๐ http://www.84000.org/tipitaka/read/?index_20 ใครบอกไม่ต้องใช้สมาธิกำกับ   พวกเขาไม่ใช่ สาวกของพระพุทธเจ้าครับ จากคุณ : กุ๊กเทวดา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 20:43:23

ความคิดเห็นที่ 2 ปัญญาปกติไม่สามารถเข้าถึง วิปัสนาญาณได้ เพราะปัญญาอารมณ์ปกติ มันยึดเหนี่ยว จิตใจ สังขาร สิ่งรอบกาย มันมีตัวตนทนโท่ การพิจารณาข้อธรรมมะเข้าข้างตัวเอง มันตีไม่แตก ต้องฝึกจิตให้ว่านอนสอนง่าย อยู่นิ่งๆเป็น มองสังขารให้แตกเป็นดินเป็นธาตุ ไร้ตัวตน ออกจากกองกิเลส อุปาทานทั้งปวง เห็นการเกิดดับของจิต ดำดิ่งสู่จิตเดิม นั้นแหละประตูธรรมเปิดแล้ว ข้อค้างคาใจจะเปิดให้เห็นตามจริงจนสิ้นสงสัย แต่ก่อนอื่น ศีลแปดถ้ายังตกๆหล่นๆ สมาธิจะกระดอนกระเด้ง ดำทีไรสำลักทุกที หนทางคงอีกยาวไกล ที่จะได้นั่งฐานที่ 7 หุหุ. จากคุณ : ตาลโตน เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 21:00:15

ความคิดเห็นที่ 3 ต้องมีสภาวะธรรมรองรับประจักษ์แจ้งมิใช่จินตนาการ วิปัสสนาเกิดก่อนสมถะได้ถ้าพิจารณาเห็นไตรลักษณ์จนกายใจสงบ แก้ไขเมื่อ 29 เม.ย. 55 21:08:03 จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 21:03:07

ความคิดเห็นที่ 4 (เพิ่มเติม) ในขณะทำสมาธิ จะนั่งสมาธิ หรือ เดินก็ตาม ผมก็ใช้สมาธิกำกับ พิจารณาไตรลักษณ์บ้าง ไปจับมรณา กายา เวทนาบ้าง ไปจับความคิดที่ส่งออกนอกบ้าง แต่ก็ไม่แน่ใจว่าพิจารณาจาก ปัญญา หรือ นึกคิดวิเคราะห์เอา เราจะแยกอาการสองอย่างนี้ ต่างกันชัดเจนที่จุดไหนได้บ้างครับ ปล.ผมถือศีลห้า ไม่ถึงศีลแปดครับคุณตาลโตน แต่สงสัยว่าทำไมต้องทิ้งท้ายด้วย หุหุ ครับ จากคุณ : solo 356 เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 21:46:49

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนกำลังพิจารณา  ผู้พิจารณาจะไม่สนใจว่ากำลังเป็นญาณอะไร   เพราะคนที่กำลังฝึกปฏิบัติของจริง  จะจัดการกับจิตของตนเองไปตามอาการที่ปรากฏในจิต ตามธรรมชาติปัจจุบัน ตามความเป็นจริงในขณะนั้น จะไม่จัดขั้นตอนใดๆตามตำรา  ..เพราะถ้าใครฝึกไปแล้วคิดจะจัดลำดับไปตามที่รู้จำมาจากตำราหรือที่ฟังมา   ก็จะทำให้การปฏิบัตินั้นโดนอุปาทานครอบงำทันที  ฝึกไม่ไปไหนอีก   หยุดลงแค่นั้น  และจะถอยหลัง  เพราะในจิตของผู้นั้นจะไม่เป็นปัจจุบันตามธรรมชาติ  จะกลายเป็นการปรุงแต่งอดีต อนาคต ฟุ้งซ่านขึ้นมา เอาไม่อยู่ หยุดไม่ได้ ... ยุ่งไปใหญ่เลย การจัดขั้นตอนตามตำรา  อาจจะมาจัดทีหลัง เมื่อฝึกเสร็จแล้ว  เกิดปัจจเวกขณญาณขึ้นมาทบทวน  ตอนนี้จึงอาจจะมาพิจารณาขั้นตอนของจิตของตนที่ผ่านมาว่าเป็นขั้นไหน ตอนไหน แต่ถ้าผู้นั้นไม่เคยเรียนตำรามา เช่นครูบาอาจารย์สายป่าทั้งหลาย  ท่านก็อาจจะไม่รู้ว่าอาการที่ท่านเจอนั้นๆ  ในตำราเรียกชื่อว่ายังไง  ท่านจะพูดไปตามอาการที่เห็นจริงๆ  ที่ปรากฏออกมาเท่านััน  และมีบ่อยที่เอาคำในตำรามาใช้ผิดๆ  ไปคนละเรื่องก็มี   ดังนั้น เมื่อลงมือปฏิบัติจริง ก็ต้องพยายามลืมตำราไปให้หมด  และเมื่อเจออาการใดๆเกิดขึ้นมา ก็หาทางแก้ไขจัดการไปตามความจริง  อย่าไปหาทางกำหนดชื่อ หรือหาทางจัดขั้นตามตำรา ว่าอาการนั้นๆตำราเรียกชื่อว่ายังไง   ถ้าทำแบบนั้น การปฏิบัติจะเสื่อมทันที หรือหยุดชะงักแค่นั้นเอง   จะมีแต่ความฟุ้งซ่านแทน  คือ จะเอาเรื่องที่จำมานั้น มา นึกๆ คิดๆๆไปเรื่อยๆ  แค่เอาจิตให้สงบรวมลงก็จะทำไม่ได้อีก ไม่ต้องไปพูดถึงระดับวิปัสสนา จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 22:18:25

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิด กับ ปัญญา  กับ ญาน ต่างกัน เพราะลำดับธรรมต่างกัน ความคิดชอบ  เป็น สัมมาดำริ ความเห็นชอบ เป็น สัมมาทิฐิ ทั้ง สอง ต่างก็เป็น อริยมรรค  แต่ อย่างไร จึงจะเป็น มรรคญาณ เพราะ สัมมาทิฐิ จึง มี สัมมาดำริ เพราะมีสัมมาดำริ จึงมีอริยมรรค 8   เพราะมี สัมมาสมาธิ  จึง มีความรู้ชัดไปตามความจริง(ปัญญา คือความรู้ชัด) เพราะมีความรุ้ชัดในสติปัฎฐาน 4  จึงมี ความรู้ในธรรม (ญาณ คือความรู้ธรรม) กำลังปัญญา ญาณ เปรียบเหมือนความคม ของมีดที่จะขัดเกลา หรือ ตัดสิ่งที่ผูกติดที่เรียกว่าสังโยชน์ให้ขาด ญาณ นี้ จะชำระศีล ให้เป็น ศีลบริสุทธิ์  ไปตามกำลัง   ศีลบริสุทธิ์ ก็จะชำระ   จิต ให้บริสุทธิ์ ไปตามกำลัง หรือกล่าวตาม ท่านพระปุณณมันตานีบุตร สีลวิสุทธิ เป็นประโยชน์แก่จิตตวิสุทธิ จิตตวิสุทธิ เป็นประโยชน์แก่ทิฏฐิวิสุทธิ ทิฏฐิวิสุทธิ เป็นประโยชน์แก่กังขาวิตรณวิสุทธิ กังขาวิตรณวิสุทธิ เป็นประโยชน์แก่มัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธิ มัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธิ เป็นประโยชน์แก่ ปฏิปทาญาณทัสสนวิสุทธิ ปฏิปทาญาณทัสสนวิสุทธิ เป็นประโยชน์แก่ ญาณทัสสนวิสุทธิญาณ ทัสสนวิสุทธิ เป็นประโยชน์แก่อนุปาทาปรินิพพาน แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 55 13:14:17 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 22:43:37

ความคิดเห็นที่ 7 อธิบายอย่างง่ายก็เหมือนกับท่านเจ้าของกระทู้มีนาฬิกาอยู่เรือนหนึ่ง นาฬิกามีไว้ใช้ดูเวลา แต่หากเราเอามือหมุนเข็มชั่วโมงและเข็มนาทีให้เคลื่อนที่ แล้วเฝ้าดูเข็มมันเดิน มองเิผินๆ เหมือนนาฬิกาทำงานได้ แต่ถ้าหยุดหมุนเมื่อไหร่ เข็มก็ไม่เดิน อีกประการหนึ่งแม้เข็มชั่วโมง และเข็มนาทีจะเดินได้ แต่ทว่าเข็มวินาทีกลับไม่เดิน ตรงกันข้าม เมื่อใด นาฬิกาสามารถทำงานได้ด้วยพลังงานจากถ่าน เมื่อนั้นเข็มจะสามารถเดินได้เองโดยไม่ต้องคอยใช้มือหมุนอีกต่อไป อีกทั้งเข็มวินาที ที่ไม่เคยเดินได้เลย ก็กลับสามารถเดินได้ด้วยตัวเองเช่นกัน  และเมื่อเข็มทั้งมวลเดินได้ มันก็สามารถบอกเวลาได้อย่างแม่นยำและเที่ยงตรงเป็นที่ประจักษ์แจ้ง และทำให้เราปราศจากความสงสัย ความลังเลใจใดๆทั้งมวล ฉันใดก็ฉันนั้น วิปัสสนาญาณ ที่เกิดจากการเจริญวิปัสสนาก็เช่นเดียวกัน เมื่อวิปัสสนาญาณ ยังไม่เกิด ผู้ภาวนาก็จะยังระลึกรู้ธรรมทั้งหลายจากความคิดและจินตนาการ แต่เมื่อใดวิปัสสนาญาณเกิดขึ้นมา ผู้เจริญวิปัสสนาก็จะได้พบกับทุกข์ และทราบเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ และรู้ว่าทำอย่างไรจึงจะดับทุกข์ได้ และรู้กระทั่งวิธีในการดับทุกข์ตามหลักอริยสัจ 4 แก้ไขเมื่อ 29 เม.ย. 55 23:21:11 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 23:19:24

ความคิดเห็นที่ 8 ตอบตามหลักการนะครับ ไม่ใช่จากประสบการณ์ ตอบว่าถ้าคุณขึ้นวิปัสสนาญาณได้แล้วคุณก็รู้ได้ทันทีแหละครับว่าเป็นวิปัสสนาญาณไม่ใช่ความคิด จากคุณ : จันทร์สะท้อนเงา เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 23:44:14

ความคิดเห็นที่ 9 เริ่มเมื่อเห็นความคิด จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 23:52:10

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าอธิบายแบบโต้งๆ โฉ่งฉ่าง  วิปัสสนาญาณ ที่เกิดจากการเจริญวิปัสสนานั้น คือการมีพระไตรลักษณ์เป็นอารมณ์ ซึ่งอารมณ์ที่ว่านี้เกิดจากการพิจารณารูปธรรม และนามธรรม อารมณ์ที่ปรากฏจะมีลักษณะอยู่  3 ประการ จริงๆ แล้วเป็นอารมณ์เพียงอารมณ์เดียว  เพียงแต่ว่าผู้ภาวนาจะเกิดปัญญารู้เห็นเด่นชัดในด้านใด 1. ด้านอนิจจัง 2. ด้านทุกขัง 3. ด้านอนัตตา เห็นเด่นชัดด้านใดด้านหนึ่งก็ได้ชื่อว่าเห็นทุกด้าน ปัจจุบันเรามองโลกว่าเป็นโลก รู้สึกว่าตนเองกำลังใช้ชีวิต ดำรงชีวิต รู้ว่าเรามีความสัมพันธ์กับสิ่งต่างๆ  ต้องไขว่คว้า ต้องแสวงหา ฯลฯ แต่เมื่อวิปัสสนาญาณเกิด ความรับรู้จะเปลี่ยนไป กายและใจจะไม่ใช่ของเราอีกต่อไป อวัยวะทั้งหลาย ประสาทสัมผัสทั้งหลาย ตลอดจนอารมณ์และความคิดความรู้สึกทั้งหลาย จะเปลี่ยนไป จะไม่ใช่ตัวเรา ของเราอีกต่อไป สิ่งทั้งหลายเหล่านั้นจะแสดงสภาวะที่แท้จริงออกมาทั้งหมดพร้อมๆกัน สภาวะที่ว่ามีลักษณะที่่ไม่เที่ยง เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา และเปลี่ยนแปลงไปอย่างเร็ว พร้อมกับแตกดับด้วยความรุนแรง หาสาระแก่นสารไม่ได้ หาความยึดเหนี่ยวเกี่ยวข้องกับมันไม่ได้เลย แต่ทว่ารูปธรรม กับ นามธรรมทั้งหลายเหล่านี้ ช่วงแรกๆที่มันเกิด มันจะแสดงสภาวะแบบเป็นธรรมชาติมาก ซ้ำไปซ้ำมา พอผ่านไปสักพัก มันจะแสดงแต่สภาวะของความแตกดับ ด้วยความรวดเร็ว รุนแรง พร้อมกับความทุกข์ที่มากมายมหาศาล นอกจากนี้มันยังแสดงสภาวะในลักษณะที่เป็นของน่ากลัว เป็นโทษ เป็นภัย เป็นของน่าเบื่อ แสดงสภาวะเป็นของที่ไม่ควรค่าแก่การยึดถือใดๆ ให้เราได้ประจักษ์ ผู้เจริญวิปัสสนาจะต้องอดทนให้ได้ เพราะมันเป็นความจริงที่รับได้ยาก และแทบจะรับไม่ได้ หนทางพ้นทุกข์คือต้องยอมรับความเป็นจริง รู้จักรูปธรรมกับนามธรรมว่ามันเป็นเช่นนี้แหละ ทุกข์เกิดเพราะไปยึดมั่นถือมั่นมัน เมื่อละวางความยึดมั่นถือมั่นในรูปกับนามลงเรื่อยๆ วางใจให้เป็นกลาง ตั้งอยู่ในอุเบกขา จิตก็จะพ้นจากอาสวะทั้งมวล หมดอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นในรูปธรรมกับนามธรรมทั้งปวง แต่ทั้งนี้วิปัสสนาญาณก็ต้องแก่กล้าถึงความเป็นยอดที่เรียกว่า วุฏฐานคามินีวิปัสสนา มรรคจิต กับ ผลจิต จึงจะบังเกิดขึ้นมาเพื่อประหารกิเลสตามลำดับ แก้ไขเมื่อ 30 เม.ย. 55 22:56:09 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 23:52:37

ความคิดเห็นที่ 11 คำถามดีนะครับ ถ้าเป็นความคิดปกติ ก็ผุดเสหมือนฟองอากาศในน้ำ บุ๋มๆๆ แล้วก็จบ แต่ถ้าเป็นวิปัสสนาญาณ จะเป็นความรู้สึกจากส่วนลึก ที่ไม่ได้มาจากการคิดล่วงหน้า หรือนึกย้อนไปในอดีต ถ้าเทียบก็เสมือนผลไม้สุก มีกลิ่นกระจายคงอยู่ในระยะเวลาหนึ่ง เช่น อาจจะเกิดอาการเบื่อหน่ายมากๆ เบื่อทั้งโลก เบื่อทุกๆ อย่าง จากคุณ : ซามูไรหมูตอน เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 00:32:03

ความคิดเห็นที่ 12 วิปัสนา..เขาหมุนของเขาเอง  แต่สังเกตุอาการของเขาได้ว่าหมุนหรือไม่เมื่อปรุงแต่งสังขารฝ่ายมรรค....อาการที่ว่าคืออาการกิเลสมันดิ้น แล้วเมื่อจิตยอมรับในสัจจะที่สังขารฝ่ายมรรคแสดงนั้น ก็จะเกิดอาการที่ว่า สลัดคืน  (  ไปหาสอบทานกับท่านผู้ผ่านมาแล้วดู )  เมื่อทำบ่อยๆ  พิจารณาบ่อยๆ  ปรุงแต่งสังขารฝ่ายมรรคบ่อยๆ วิปัสนาก็หมุนบ่อยๆ จิตเข้าใจและยอมรับในสัจจะบ่อยๆ อาการกิเลสดิ้นก็จะรุนแรงมากขึ้น  อาการสลัดคืนก็จะมีมากขึ้น  จนในที่สุดก็จะเกิดอาการสลัดคืนที่เรียกว่าจิตระเบิด...ซึ่งก็คือการสลัดคืนกิเลส สลัดคืนทุกข์  อย่าถาวรในระดับนั้นๆ ขอโปรดพิจารณา.... จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 00:54:51

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วความคิดปกติ  มันมีขอบเขตแค่ไหนครับ ความคิดปกติมันตั้งอยู่บนอะไร วิปัสนาญาณมันตั้งอยู่บนอะไร.... ความปรุงแต่งทั้งปวงที่มันตั้งอยู่บนพื้นฐานของรักกับชัง  ดีกับชั่ว  ซ้ายกับขวา หรือที่คุณเรียกว่าเป็นความคิดปกตินั่นแหละ พวกอรูปพรหมแม้จะละเอียดแค่ไหนก็ยังมีซ้ายกับขวาหรือทวิภาวะในจิตน่ะ วิปัสนาญาณคือชั่วขณะแห่งจิตที่มันมีกำลังที่มันไม่ตั้งอยู่บน  รักกับชัง  ดีกับชั่ว  ซ้ายกับขวา  นั่นมั้งครับ จากคุณ : SAYUN@PONG2516 เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 00:55:33

ความคิดเห็นที่ 14 การพิจารณาไม่ใช่การคิด แต่เป็นอาการของ "การสังเกต" ความจริงที่ซ่อนเร้นอยู่ ในแง่ของการปฏิบัติธรรม ความรู้จากการคิด จะนำมาซึ่งความไม่มั่นใจ ต้องคอยหาผู้อื่นมารับรองความรู้อันนั้น หรือต้องเทียบตามตำราเพื่อยืนยันความถูกต้อง ที่มันเป็นอย่างนั้นเพราะมันเกิดจากการคิดขึ้นเอาเอง แต่ความรู้จากญาณหรือจะเรียกด้วยชื่อเท่ๆอย่างวิปัสสนาญาณนั้น เกิดมาจากการเฝ้ามองสังเกต อะไรก็ตามที่เรากำลังสนใจ ฝักใฝ่ ใคร่รู้ โดยมากจะใช้เวลาสะสมการสังเกตนั้น อย่างตั้งใจมากเป็นเวลานาน ความรู้ที่้เกิดจากโพรเซสลักษณะนี้ จึงไร้ความสงสัยในเรื่องที่เข้าใจขึ้น ไม่ต้องการสิ่งใดหรือใครอ้างอิงรับรอง เพราะไม่ได้คิดขึ้นเอง เพียงแต่เห็นแจ้งในสิ่งที่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรือธรรมชาติของสิ่งที่ถูกสังเกตเป็นอย่างนั้นและเราก็เข้าใจตามนั้น ไม่มีการตอกไข่ใส่สีลงไปในความรู้อันนั้น คนพวกนี้มักมีปัญหาถูกมองว่ารู้ไม่เหมือนชาวบ้าน ไม่ตรงตามตำรา และเข้ากับชาวบ้านไม่ค่อยได้ เพราะความรู้ในการดำเนินชีวิตมันเป็นคนละระดับกัน ผมจะให้วิธีมองคนพวกนี้ไว้ให้ลองเอาไปใช้ดูนะครับ สำหรับตัวคุณเอง ต้องเกิดกับคุณคุณจะรู้ว่า รู้ด้วยญาณเป็นอย่างไร มันจะเกิดสั้นๆเป็นเรื่องๆ แต่ใช้ได้ตลอดชีวิต สำหรับการมองคนอื่นให้สังเกต คนที่ทำอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน ไม่สนว่าคนอื่นจะมองยังไง ไร้พวกพ้อง มีแนวทางในเรื่องใดใดชัดเจน และไม่มีการเปลี่ยนแปลงทัศนะคติไปๆมาๆคล้อยตามคนหมู่มาก ขอให้สนุกครับ จากคุณ : koknam เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 08:46:15

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาชีวิต มาให้คำชี้แนะครับผม ^_^ จากคุณ : solo 356 เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 10:51:39

ความคิดเห็นที่ 16 สำหรับความคิดเห็นนะครับ               ในการปฏิบัตินั้นมีอยู่ 2 คือ               สมถกรรมฐาน  คือ การปฏิบัติที่ทำให้ใจเราสงบ               วิปัสสนากรรมฐาน คือ การปฎิบัติที่ทำให้เราพ้นทุกข์         ตามคำถามนั้น การเจริญสมถกรรมฐานนั้น จะมีองค์ประกอบคือ ทำให้ใจสงบจากกิเลสได้ชั่วคราว ไม่ถาวร เมื่อทำสมาธิก็จะทำให้ใจสงบสามารถข่มจิตไม่ให้ฟุ้งซ่านได้ในระดับหนึ่ง แต่เมื่อออกจากสมาธิแล้ว กิเลส ใจฟุ้งซ่าน ความคิดต่าง ๆ  ทั้งดีและไม่ดี ก็จะเข้ามาดังเดิม         อุปมาอุปไม คือ เสมือนก้อนหินทับหญ้าไว้ หญ้าไม่อาจงอกงามได้ในขณะนั้น แต่เมื่อนำก้อนหินออก หญ้าก็จะงอกงามเช่นเดิม ครับ          ส่วนวิปัสสนานั้น มีความเบื่อหน่ายเป็นที่สุด สามารถตัดความคิด ความกังวลในเรื่องวัฎฎสงสาร บาปบุญ สวรรค์นิพพาน ได้ มีความเห็นถูกในทางพุทธศาสนา          หากเราพิจารณาธรรมต่าง ๆ ด้วยการเพ่ง หรือภาวนา จะเป็นสมถครับ หากเราพิจารณาในความไม่เที่ยง ความทุกข์ ความไม่มีตัวตน ของสังขาร หรือวัตถุแล้ว เกิดความเบื่อหน่ายว่า มีสิ่งนี้ จึงเกิดสิ่งนี้ และต่อมาเป็นสิ่งนี้ และมีข้อปฏิบัติให้ดับสิ่งนี้ เป็นต้น ก็ถือเป็นวิปัสสนาครับ มีปัญญาตามมา และตามรู้สิ่งนั้นๆ           สรปคือ หากจะรู้ว่าการพิจารณาใดเป็นวิปัสสนา คือเกิดความเบื่อหน่าย และมีปัญญาตามเห็นสิ่งนั้นตลอด หากเราพิจารณาแล้วใจสงบ แต่ยังไม่เห็นปัญญาเป็นสมถครับ จากคุณ : นะโม (กลุ่มพุทธบุตร) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 13:45:01

ความคิดเห็นที่ 17 ปัญญาก็คือปิ๊งๆ มันเกิดขึ้นได้เองและก็ไม่ต้องใคร่ครวญหาเหตุผล จากคุณ : นาลารา (nokbin) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 14:41:36

ความคิดเห็นที่ 18 ก็ใช้ความคิดปกตินี่แหละครับ พิจรณาอรรถธรรมด้วยสติ คิดตามความเป้นจริงโดยไม่ลำเอียง การที่ให้ ปัญญาญาน หรือโพธิญาน ผุดขึ้นมาเองโดยไม่มีอะไรชี้ทาง เป็นไปไม่ได้หรอกครับ เพราะเราท่านไม่ใช่พระโพธิสัตว์ที่จะตรัสรู้ได้เองโดยไม่มีใครสอน พระพุทธองค์ท่านก็ตรังเสมอว่า "ตถาคตเป็นเพียงผู้ชี้ทาง"  และท่านก็สอน วิธีให้พิจรณาในการทำสมาธิหลากหลายรูปแบบ  พิจรณาขันธ์ห้าบ้าง พิจรณาสติปัฏฐานบ้าง วิปัสนาเป็นการปฏิบัติเพื่อให้ได้ญานปัญญา  ดังนั้นถ้าเราไม่คิดพิจรณาแล้วจะเกิดปัญญาได้อย่างไร?? แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 55 08:36:57 จากคุณ : x-philes เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 08:36:03

ความคิดเห็นที่ 19 วิปัสสนาญาน อยู่เหนือความคิด เห็นสภาวะปรมัต รูปนาม  แค่ดูอยู่ รู้อยู่เฉยๆ ไม่ได้คิด แล้วจิตจะเกิดปัญญา เห็นสัจธรรมตามธรรมชาติ จากคุณ : ฟ้าสีใส เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 13:08:02

ความคิดเห็นที่ 20 ช่วยตรวจสอบความรู้ความเข้าใจและประสบการณ์ในการปฎิบัติให้เราด้วย จากคุณ : สมาธิเล็ก เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 15:34:34

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนที่เห็นมันไม่มีชื่อไง ไม่มีคำเรียก ไม่มีบัญญัติ มันเป็นแค่ผู้รู้ผู้ดู ไอ้ตัวที่ดูก็ไม่มีชื่ออีก แต่เห็นมันทำงานไปตามหน้าที่ของมัน ไม่เที่ยง ทนอยู่ไม่ได้ ไม่ใช่ตัวตน บังคับไม่ได้ ไม่น่ายึดถือ ตรงที่เห็นว่าเป็นไตรลักษณ์ มันก็ไม่ได้แปะชื่อไว้ด้วยว่า อนิจจัง ทุกขัง หรือ อนัตตา คือพอเห็นเองแล้วอ๋อเลย มันเป็นอย่างนี้เอง แต่พอดูไปมากๆเข้า มันเป็นอย่างนั้นเอง จากคุณ : อิทธิธรรม เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 23:51:18