PANTIP.COM : Y12076985 บาปกรรมมีจริงหรือเปล่าคะ ทำไมไม่เห็นมีใครกลัวกันเลย []

ความคิดเห็นที่ 26

ปัญญา
http://www.abhidhamonline.org/aphi/p2/052.htm

พระเจ้าปายาสิ
http://larndham.org/index.php?/topic/12737-%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%88%E0%B8%89%E0%B8%B2%E0%B8%97%E0%B8%B4%E0%B8%8F%E0%B8%90%E0%B8%B4%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%9B%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%B4%E0%B9%80/page__st__16

พระเจ้าปายาสิ เป็นเจ้าเมืองเสตัพยนคร ในแคว้นโกศล พระองค์ทรงเป็นนักคิด นักปรัชญาคนสำคัญคนหนึ่งของยุคนั้น เหตุการณ์ที่พระองค์ได้ทรง “โต้วาที” กับพระกุมารกัสสปะสันนิษฐานกันว่าน่าจะเกิดขึ้นภายหลังพุทธปรินิพพานประมาณ ๕ ปี จากการแปลปายาสิราชัญญสูตรโดยตลอดทำให้ทราบว่า พระเจ้ายาปาสิไม่เพียงเป็นผู้ถือลัทธิ “นัตถิกทิฏฐิ” (Nihilism) อย่างคนธรรมดาๆทั่วไปคนหนึ่งเท่านั้น หากแต่พระองค์ทรงเป็นบุคคลระดับแกนนำคนหนึ่งของลัทธินี้ทีเดียว เพราะข้อโต้แย้งของพระองค์บอกอยู่ในทีว่า ได้ทรงทดลองวิธีการต่างๆ ตามทฤษฏีแห่งลัทธินี้กล่าวไว้อย่างละเอียดทุกแง่ทุกมุมแล้ว จึงได้ปลงใจเชื่อถือ ด้วยเหตุนี้ เมื่อพระองค์ได้ทรงพบกับพระกุมารกัสสปะถ้อยปุจฉาของพระองค์จึงคมคายมิใช่น้อย

ลัทธินัตถิกทิฏฐิ กล่าวโดยเนื้อหาก็คือปรัชญาจากการมีรากฐานอยู่ก่อนแล้วในระบบความคิดความเชื่อเดิมของสังคมอินเดียหากเทียบกับลัทธิปรัชญาตะวันตกนัตถิกทิฏฐิก็คือปรัชญาวัตถุนิยม (Mate-rialistic philosophy) ซึ่งผู้ศึกษาปรัชญาสายตะวันออกและตะวันตกย่อมจะรู้จักกันเป็นอย่างดีอยู่แล้ว
หลักการทั่วไปของลัทธินัตถิกทิฏฐิ หรือปรัชญาวัตถุนิยมของตะวันตก(Materialistic philosophy) มีเนื้อหาสอดคล้องกันตรงที่ต่างยอมรับว่าโลกและชีวิตเป็นผลผลิตของการรวมกันอย่างลงตัวของวัตถุหรือสสาร ไม่มีจิตวิญญาณที่เป็นนามธรรม ความจริงมีอยู่เฉพาะในโลกแห่งวัตถุและความจริงนี้ต้องพิสูจน์ได้ด้วยประสาทสัมผัสทั้ง ๕ คือ ตา หู จมูก ลิ้น และกายสัมผัสเท่านั้น ไม่มีความจริงอื่นนอกเหนือไปกว่านี้

แต่พระพุทธศาสนากล่าวว่า ความจริงไม่ได้มีอยู่เฉพาะในโลกแห่งวัตถุหรือสสารเท่านั้น ยังมีความจริงอีกมากมายที่เรามองไม่เห็น พิสูจน์ไม่ได้ด้วยประสาทสัมผัสทั้ง ๕ แต่อาจพิสูจน์และสัมผัสได้ด้วยประสาทสัมผัสที่ ๖ (ESP = Extra Sensory Perception) คือจิตหรือใจ

เมื่อวัตถุนิยมปฏิเสธความจริงทางนามธรรม ก็เท่ากับปฏิเสธเรื่องบุญ บาป ความดี ความชั่ว กฏแห่งกรรม เทวดา พระนิพพาน และพระอรหันต์ผู้รู้แจ้งพระนิพพานด้วย การปฏิเสธบุญบาป เป็นต้น ก็เท่ากับเป็นการปฏิเสธระบบคุณค่าหรือกฏเกณฑ์ทางศีลธรรมจริยธรรมที่ทำให้สังคมดำรงอยู่อย่างสงบร่มเย็นไปด้วยโดยปริยาย

ผู้ที่เชื่อในลัทธิวัตถุนิยมจึงใช้ชีวิตอย่างสุดโต่งไปในการแสวงหาความสุขจากการสนองตัณหา หรือการกิน ดื่ม สืบพันธุ์ หรือกิน กาม เกียรติ และการเสพบริโภคอย่างเต็มที่ ไม่คำนึงถึงคุณค่าทางจิตใจ ให้ความสำคัญต่อวัตถุและสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างเงิน รถ บ้าน กามารมณ์ เป็นต้น ว่าเป็นสิ่งสำคัญที่อาจถือเอาเป็นสรณะที่สามารถให้คำตอบสุดท้ายกับชีวิตได้แทบทั้งหมด กล่าวโดยรวมคือสนใจโลกียสุขมากกว่าจะแสวงหาโลกุตรสุขที่อยู่เลยพ้นขึ้นไปจากสุขทางประสาทสัมผัสทั้ง ๕

เมื่อกล่าวโดยเคร่งครัดลัทธิวัตถุนิยมของพระเจ้ายาปาสิจึงไม่ได้หายไปจากความคิดความเชื่อและวิถีชีวิตของผู้คนในสังคมปัจจุบัน หากแต่ได้คลี่คลายขยายตัวมาอย่างต่อเนื่องและเป็นรูปธรรมิ่งนักในนามของลัทธิวัตถุนิยม บริโภคนิยม ที่กำลังแผ่อิทธิพลครอบงำไปทั่วโลกอยู่ในเวลานี้นั่นเอง

===================================

อันตรายร้ายแรงจากความเห็นผิด
http://larndham.org/index.php?/topic/24493-%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%95%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%88%E0%B8%89%E0%B8%B2%E0%B8%97%E0%B8%B4%E0%B8%8F%E0%B8%90%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1-%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%9A-%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B8%8D%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%99/

แม้ว่าอนันตริยกรรมที่หนักที่สุด เช่น ฆ่าพ่อ หรือ ฆ่าแม่ เป็นต้น อนันตริยกรรมจะนำไปเกิดในนรกแล้ว กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกเป็นต้น ก็คงจะไม่ได้ทำอนันตริยกรรมซ้ำๆอีก แต่ความเห็นผิดนั้นยากนักที่จะเปลี่ยนความคิดให้เป็นเห็นถูกได้ แม้จะเกิดเป็นมนุษย์หรือเกิดเป็นเทวดา ความเห็นผิดก็ยังติดตามตัวไป ดังนั้น จึงขึ้นๆลงๆ นรก ครั้งแล้วครั้งเล่าจึงน่ากลัวอย่างจะสุดพรรณา
สมัยหนึ่ง พราหมณ์ผู้หนึ่งได้เข้ามาเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วถามปัญหาเรื่องกรรม เรื่องการตายการเกิดเป็นสัตว์ในภพภูมิต่างๆ เช่น เป็นผีสางเทวดาได้ เป็นต้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงหลับพระเนตรเสียไม่ตอบ พราหมณ์ถามอยู่หลายครั้งไม่ได้รับคำตอบ จึงได้หลีกไป พระอานนท์จึงได้ถามพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า คำถามก็ดีๆทั้งสิ้น เหตุใดพระองค์จึงไม่ตอบเขา พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสว่า อานนท์เธอยังไม่รู้ว่าพราหมณ์ผู้นี้เป็นมิจฉาทิฏฐิ ที่มีกำลังความเห็นผิดเหนียวแน่นมาก ผ่านนรกมาหลายชาติแล้ว ที่เข้ามาถามวันนี้ ก็มิได้ปรารถนาจะมาหาความรู้ หากแต่ต้องการจะมาโต้คารมแสดงความคิดเห็น จะได้ไปโอ้อวดกับคนทั้งหลายว่า ได้มาโต้กับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ต้องการสร้างพยานหลักฐานเพื่อจะให้คนทั้งหลายเชื่อในความคิดเห็นผิดๆ ของตน
ความเห็นผิดชนิดที่ล่วงอกุศลกรรมบทคือ นิยตมิจฉาทิฏฐิ ๓ นั้นมีกำลังของการให้ผลมากจริงๆ ผู้ที่มิได้ศึกษาจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และมิได้มีความคิดพิจารณาในปัญหาของชีวิตให้ลึกซึ้งแล้วจะเข้าถึงความจริงของการให้ผลไม่ได้ เป็นเรื่องที่น่าหวั่นไหวเกรงอันตรายที่ร้ายแรงนี้เหลือเกิน เพราะความเห็นผิดที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจ มันจะแสดงออกไปซึ่งความเห็นผิดนั้นอยู่เสมอในแต่ละชาติที่เกิดขึ้นมา ผลร้ายแรงที่จะได้รับจึงได้เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า คือตกนรกบ่อยครั้งจนจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับชีวิตแล้วจึงจะค่อยๆเปลี่ยนแปลงกลับเป็นตรงกันข้ามได้ เช่น เกิดเป็นมนุษย์แล้ว เพราะความยากจนมากจึงมัวยุ่งแต่การทำมาหากิน หรือเจ็บป่วยมากอยู่เสมอ มัวแต่ยุ่งเรื่องการรักษาพยาบาลตัวเอง หรือมีเรื่องเศร้าหมองเร่าร้อนอยู่ไม่สร่างซาจนไม่มีเวลาที่จะครุ่นคิดถึงปัญหาชีวิตอันลึกซึ้งที่ตนมีความเห็นผิดติดมา และเมื่อได้พบบัณฑิตย์ที่มีความสามารถเสนอความรู้ให้ ทั้งได้เกิดมาหลายชาติมิได้แสดงความเห็นผิดมากมายออกไป และกุศลของตนเพิ่มขึ้นจึงได้มีโอกาสเปลี่ยนความคิดเสียใหม่
เปรียบเหมือนเสือโคร่งหนุ่มฉกรรจ์ย่อมจะหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีของตน เพราะในป่าอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้มิได้มีผู้ใดที่จะมีความเก่งกาจหรือมีความสามารถเท่าตนได้ จึงยืนผงาดวาดลวดลายว่าข้านี้เป็นผู้ยิ่งใหญ่ให้สัตว์ทั้งหลายเกรงขาม
ครั้นในบั้นปลายของชีวิต เมื่อความชราได้เข้ามาเยือนจึงได้มีความรู้สึกสำนึกตัวว่าจะยิ่งใหญ่ต่อไปไม่ได้เสียแล้ว เพราะเขี้ยวอันแหลมคมราวกับเหล็กกล้าภายในปากนั้น บัดนี้ก็ได้หลุดถอน เล็บทุกเล็บอันทรงพลังก็โยกคลอน แม้ร่างกายก็อ่อนแอลงไปแล้วจะจับสัตว์ใหญ่กินได้อย่างไร และจะวิ่งตามสัตว์เล็กก็ไม่ไหว แล้วจะยืนผงาดโอ้อวดความยิ่งใหญ่อยู่ได้หรือ ด้วยเหตุนี้เองเพื่อจะยังชีวิตของตนให้คงอยู่ต่อไป จึงต้องค่อยๆย่องตามเสือหนุ่มสาวกัดกินสัตว์ทิ้งไว้แล้วไปนอนเฝ้าคอยอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้เพื่อจะได้กินในมื้อต่อไป เสือแก่ก็จะย่องเข้ามากินเศษอาหารที่ทิ้งไว้ ถ้าเสือหนุ่มสาวกระโชกเข้ามาขับไล่ ก็ถอยหลบไป ถ้าเสือหนุ่มสาวเผลอหรือนอนหลับ ก็จะย่องเข้าไปแทะกินใหม่ พอให้ชีวิตรอดไปได้วันหนึ่งๆจนกว่าจะตายลงไป
===============================

ที่เราได้พบเจอมา ขนาดเป็นคนแก่ อายุมากแล้ว ก็ยังร่วมมือกับลูกหลาน โกงที่เพื่อนบ้าน และฝ่าฝืนกม. สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น

หรือว่าคนเดี๋ยวนี้ถือว่าไปทำบุญ สวดมนต์ ทอดกฐิน แล้วกรรมที่ก่อไว้ จะถูกลบออกไป เพราะเห็นสร้างภาพว่า ธรรมะ ธรรมโม แต่ก็ยังทำชั่วเหมือนเดิม

จากคุณ : mims

========================

เขาอาจจะมีมิจฉาทิฏฐิ ไม่เชื่อว่าวิบากกรรมมีจริง ตายแล้วก็สูญ เขาเชื่อเช่นนี้มาหลายภพชาติแล้ว

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 06:39:14

ความคิดเห็นที่ 31

เรื่องการให้ผลของกรรม ในชาติต่าง ๆ ในพระอภิธัมมัตถสังคหะ ได้อธิบายไว้ดังนี้

หมวดที่ ๓ กัมมจตุกะ ค. ปากกาล

http://www.abhidhamonline.org/aphi/p5/052.htm

---------------------------------------------------------

อำนาจกรรม
http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=dokgaew&topic=8827&page=1

อำนาจกรรม ๒
http://thaimisc.pukpik.com/freewebboard/php/vreply.php?user=dokgaew&topic=8831&page=1

วิถีจิต
การที่จะเข้าใจในเรื่องลำดับกาลเวลาที่ให้ผลของกรรมนั้น จำเป็นต้องเข้าใจในเรื่องการทำงานของจิต ในขณะได้รับอารมณ์ทางทวารทั้ง ๖ (วิถีจิต) เสียก่อน เพราะจิตเกิดขึ้นแต่ละขณะนั้นมีเหตุปัจจัย และหน้าที่ต่างๆ กันไปตามกิจของเขา โดยทั่วไปเรามักตั้งข้อสงสัยว่า การกระทำของกรรมแต่ละครั้ง ใครเป็นผู้จดจำหรือบันทึกเหตุการณ์ตั้งแต่เกิดจนตาย ซึ่งใช้เวลาอันยาวนานยิ่งนัก

ในหลักของพระพุทธศาสนาจึงได้นำเรื่องของวิถีจิตมากล่าวอธิบายไว้ เพื่อกันความเข้าใจผิด ตราบใดที่มนุษย์เรายังมีลมหายใจอยู่นั้น จิตของมนุษย์ย่อมมีการเกิดดับอยู่ตลอดเวลา ในช่วงลัดนิ้วมือเดียว จิตเกิดดับถึงแสนล้านของล้านครั้ง ซึ่งนับว่าจิตเกิดดับรวดเร็วมาก.

ลักษณะการเกิดดับนี้มีชื่อเรียกต่างกันคือ.

อุปปาทขณะ คือ ขณะที่จิตเกิดอยู่

ฐิติขณะ คือ ขณะที่จิตตั้งอยู่

ภังคขณะ คือ ขณะที่จิตดับไป

เมื่อรูปกระทบตาหรือกระทบหู การทำงานของจิตจะเกิดขึ้น เพื่อรับรู้อารมณ์ที่ตาและหู และจะทำงานทางใจ ( ที่มโนทวาร ) รูปกระทบจักขุปสาท ๑ ขณะ จิตจะเกิดดับติดต่อกันไป ๑๗ ขณะใหญ่ ในวิถีเดียวกันทำให้ภวังคจิตเกิดดับ ๓ ขณะ เหลืออีก ๑๔ ขณะสิ้นสุดวิถี จะทำงานที่จักขุวัตถุเสีย ๑ ขณะ จะเป็นวิถีของรูปที่กำลังปรากฏขณะนั้น นอกจากนั้นที่เหลืออีก ๑๓ ขณะ จะเป็นวิถีของรูปและนามอีก ๔ ขณะ เพื่อใก้สัญญาเดิมมาตัดสินว่า.. รูปที่เห็นนั้นเคยเห็นมาก่อนหรือเปล่า เมื่อรู้และตัดสินแล้ว ก็เป็นหน้าที่ของจิตต่อมา รับเสพอารมณ์ทันทีว่า มีความพอใจ ไม่พอใจ หรือเฉยๆ จิตที่ทำหน้าที่เสพเสวยอารมณ์นี้ เรียกว่า ชวนจิต บุญหรือบาป จึงเกิดขึ้นในชวนจิต ๗ ขณะนี้เอง แล้วก็ส่งต่อให้จิตอีก ๒ ขณะรับช่วงประทับอารมณ์ไว้ต่อไป.

ต่อจากนี้ จิตก็จะอยู่ในสภาพภวังค์ รักษาสัญชาตญาณภพชาติ ของความเป็นมนุษย์ไว้

ดังนั้น ตัวการที่บันทึกบาปบุญไว้ ก็คือ ชวนจิต ดวงที่ ๑ ถึง ๗ นั่นเอง จะเป็นตัวส่งผลให้ผู้เป็นเจ้าของกรรมได้รับผล ในโอกาสอันสมควร

หน้าที่ของชวนจิต ๗ ดวง ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ (ชวนจิต ๗)

ดวงที่ ๑ มีกำลังน้อย ให้ผลในปัจจุบันชาติ เรียกว่า ทิฏฐธรรมเวทนียกรรม เป็นกรรมที่ส่งผลในชาติปัจจุบัน

ดวงที่ ๗ เป็นตัวส่งผลในชาติหน้าต่อไป ซึ่งมีความสำคัญมาก เรียกว่า อุปปัชชเวทนียกรรม

ดวงที่ ๒ ถึง ดวงที่ ๖ ( ๕ ขณะ ) จะส่งผลในชาตต่อๆไป เรียกว่า อปราปรเวทนียกรรม

---------------------------------------------------
http://www.abhidhamonline.org/thesis/thesis2.files/thesis2.htm

จิตเป็นปรมัตถธรรมประเภทหนึ่ง มีสามัญลักษณะของการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป เป็นสภาวะรู้อารมณ์อย่างเดียว เช่น การนึกคิดถึงบ้านเรือน ต้นไม้ ก็รู้เฉพาะบ้านเรือนอย่างเดียวแล้วดับไป จึงมารู้ต้นไม้ใหม่ เป็นต้น จิตนี้แม้จะเป็นนามธรรม ไม่มีรูปร่างตัวตน เพียงแต่แสดงความรู้สึกอยู่ภายในเท่านั้นก็จริง แต่มีอำนาจพิเศษ หรือเรียกว่า ความวิจิตร ซึ่งทำให้เกิดความเป็นไป 6 อย่าง (พระครูสังวรสมาธิวัตร 2521 : 12-15) คือ
!
!
!
3. สั่งสมกรรมและกิเลส หมายความว่า กรรมหรือการกระทำอันเกิดขึ้นด้วยเจตนาและกิเลสเครื่องเศร้าหมอง เมื่อทำแล้วสั่งสมไว้ที่จิตนี้เองหาได้สั่งสมไว้ที่อื่นไม่เรียกว่า ขันธสันดาน

4. รักษาไว้ซึ่งวิบากที่กรรมและกิเลสสั่งสมไว้ หมายความว่า จิตนี้ย่อมรักษาผลของการกระทำและผลของกิเลส ซึ่งได้สั่งสมอำนาจไว้มิได้สูญหายไปไหน เกิดขึ้นกับจิตที่เป็นวิบาก เพื่อรับผลของกรรมนั้น ๆ เมื่อมีโอกาส
____________________________________

=============================
คุณ เฉลิมศักดิ์1: ขอบคุณค่ะ ที่กรุณานำเอา link และข้อความที่มีประโยชน์มาแบ่งปัน อ่านแล้วก็รู้สึกเสียดายที่วิบากกรรมบางอย่าง ไม่ได้ส่งผลในชาตินี้ แล้วคนอื่นที่ร่วมทำชั่ว ก็คงจะสร้างวิบากกรรมแก่คนอื่นต่อไป เพราะไม่ตระหนักรู้ถึงผลกรรมชั่วที่ได้ทำเอาไว้

จากคุณ : mims

----------------------------------

คุณ mims สัพเพธัมมาอนัตตา ครับ

วิบากกรรม ก็เช่นกัน ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัย

จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1

เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 11:01:53