ความคิดเห็นที่ 1 รอฟังต่อครับ _/\_ จากคุณ : อาตาปี สัมปชาโน สติมา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 12:54:05

ความคิดเห็นที่ 2 เขาตอบไม่ได้อ่ะ ไม่ได้แกล้ง แฮ่.. คือระบบเขา จู่ๆ จะเขียน มันเขียน บ่ได้จ้า   มันต้องมีเหตุ มีคนถามอ่ะ ถึงจะตอบได้ บอกให้เล่าก็ไม่รู้จะเล่าอะไรน่ะ..   ลองถามมาได้ไหม สงสัยอะไร จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 13:08:19

ความคิดเห็นที่ 3 งั้นถามเลยครับ 1 ปฏิบัติมากี่ปีแล้ว 2 เมื่อปฏิบัติธรรมแล้ว ชีวิต- และจิตใจ เปลี่ยนไปอย่างไรบ้างครับ 3 เปลี่ยนไปเพราะได้รับรู้สัจธรรมอะไรที่เิกิดจากการปฏิบัติครับ... จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 13:27:04

ความคิดเห็นที่ 4 คุณchaosy ตอบได้ดีอีกแล้วครับ การพลิกมือหงาย คว่ำมือลง เป็นต้น นี่มันสะเทือนไปหมด แต่พูดไม่ออก จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 13:27:09

ความคิดเห็นที่ 5 คุณถามมาอย่างนี้ตอบได้ครับ คือ ผมเจอเต็มๆกับวิปัสสนู เป็นแสงมาก่อนครับ โอภาสสว่างจ้า ปิติสุขมาก ตามด้วยความรู้ความเห็นครับ รู้ไปหมด ผมไม่รู้นะครับว่าแสงดับจากนี้หรือไม่ พรึบเดียวไปเลยครับ เทศนากับผีก็ได้แน่ะ รู้ตัวหยุดเลยครับ กว่าจะกลับมาได้นานเป็นสิบปีครับ เริ่มใหม่ สติเต็มเหยียดครับ เข้าฌานไปเลยครับ หลุดแสงหลุดสุขออกมาได้ ความรู้จริงๆแล้วจะว่าไม่มีก็ถูกครับ ผลของฌานอยู่ได้สองปี ตอนหลังทำใหม่อีก สองปีที่แล้ว เข้าใจแต่อธิบายไม่ค่อยได้ พูดมากไม่ดีเลย จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 13:48:13

ความคิดเห็นที่ 6 ฌานไม่ยากมากหรอกครับ ไม่ต้องกลัวสมาธิ สมถะ เวลาทำไปจะค่อยๆเข้าใจไปเรื่อยๆ จากองค์ฌานเอง อันนึงดับ อันนึงเกิด มีสติดูไป ส่วนลึกๆก็ต้องย้อนกลับ ทวนกระแสความคิด นั่นแล้วแต่โยนิโสมนสิการของแต่ละท่านครับ เป็นกำลังใจให้ครับ :) จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 13:56:34

ความคิดเห็นที่ 7 ลองตอบนะคะ 1 ปฏิบัติมากี่ปีแล้ว : ปฏิบัติจริงๆ เลย คือเริ่มทำจริงจัง มีครูอาจารย์จริงจัง 3 ปีค่ะ 2 เมื่อปฏิบัติธรรมแล้ว ชีวิต- และจิตใจ เปลี่ยนไปอย่างไรบ้างครับ เมื่อปฏิบัติธรรมแล้ว เอ่อ.. ต้องใช้คำว่า "กู่ไม่กลับ" ฮ่ะ  กู่ไม่กลับจริงๆ  ทุกวันนี้เหลือแต่โกนหัวจริงๆ ภาระมันยังไม่หมด วิบากไม่หมด ก็เลยเป็นชีเฉาก๊วยไปก่อน ปฏิบัติธรรมแล้วต้องบอกว่า "ชีวิตเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงค่ะ" ที่จริงเราไม่ค่อยอยากเล่ามาก เพราะมันค่อนข้างเกินพอดีนะ ถ้าพูดภาษาธรรม ก็บอกว่า ตั้งใจเกิดมาเพื่อจะทำสิ่งนี้ หาทางเข้านานมาก อุปสรรคมาก หลงทางไปนานมากกกกกก แต่เมื่อหาเจอแล้ว ก็เลยไม่ได้ออกอีกเลยค่ะ   3 เปลี่ยนไปเพราะได้รับรู้สัจธรรมอะไรที่เกิดจากการปฏิบัติครับ... เปลี่ยนไปเพราะ ได้พบว่า ที่เราเคยคิดว่าเข้าใจถูก ที่จริงเข้าใจผิด  ที่เคยยึดเหนี่ยวเอาไว้ที่จริงโดนหลอก  มันกลับตาลปัตรหมดเลยจริงๆ ค่ะ ก่อนจะเข้ามาปฏฺิบัติก็เลียบๆ เคียงๆ อยู่นานแล้ว  ที่จริงเราอ่านหนังสือธรรมะมาตั้งแต่เล็กๆ  เคยโฉบๆ จะได้เข้ามาหลายที  แต่วิบากกรรมกั้นไว้ค่ะ เข้าไม่ถึง (อันนี้มารู้ทีหลัง) แต่ข้อดีคือ ก้าวแรกที่ปฏิบัติจริงๆ เราเอียนโลกมาเรียบร้อยแล้วค่ะ ก่อนจะเข้ามาปฏิบัติก็รู้ทุกข์มาแล้ว แบบว่ามันศึกษามานาน ศึกษาศาสตร์ในโลกมา แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ  พอมาเจอธรรมจริงๆ เหมือนว่าเราได้จิกซอว์ตัวที่หายไป พอเราวางภาพนั้นลงไป มันไปเปิดภาพอื่นๆ ที่โหว่ๆ ไว้ รวมกันกลายเป็นภาพใหญ่ แล้วก็ อ๋อ.. เป็นอย่างนี้นี่เอง... ก็เลยจบข่าว ตลอดสามปี เพียรปฏิบัติ ศึกษา ทำงาน แล้วก็ค่อยๆ ปรับชีวิตทางโลก ค่อยๆ ปลดออกแบบเนียนๆ เรามีทุกข์มากในช่วงวัยสามสิบเป็นต้นมา ก็เลยย้ายจากโต๊ะเฉลิมกรุง มาแวะโต๊ะศาสนา ก็ได้กัลยาณมิตรในนี้แหละ ได้ชักนำ ชี้ทางให้ได้เจอครูอาจารย์ดีๆ มากมาย ได้ทำบุญแบบตายอดตายอยาก (ก่อนนั้นแทบไม่รู้จักและไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องทำบุญ) จึงได้ทิ้งห้องนี้ไม่ลงอ่ะ ผู้มีพระคุณทั้งนั้นเลย  คือถ้าไม่ได้ห้องศาสนา ก็ไม่รู้ว่าจะหลงอ้อมไปอีกนานแค่ไหนอ่ะค่ะ อันนี้เรื่องจริงเลย ทีนี้ถ้าคนเคยอ่านมามากศึกษามามาก มันจะเป็นลักษณะนี้นะคะ อวิชชาจะบังเราอยู่ ดังนั้นที่ผ่านมาจึงเข้าไม่ถึงความจริง  ที่จริงพลิกนิดเดียว มันจะเข้าถึงเลย เพราะว่ามันมีทุนมาแล้วน่ะ หลายๆ คนในห้องศาสนาเราก็เชื่อว่าคล้ายเรา  บางทีมันติดนิดเดียวจริงๆ ที่ติดเพราะว่าไม่ได้เห็นของจริง ไม่มีตัวอย่าง ไม่มีข้อพิสูจน์ ไม่มีคนตอบคำถาม  ซึ่งเราเองโชคดีที่ได้เจอครูอาจารย์ ท่านตอบคำถามเราได้ ก็เลยปฏิบัติได้เร็ว   ตอบประมาณนี้พอไหวไหมคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 13:59:22

ความคิดเห็นที่ 8 ขอเติมอีกหน่อยให้เข้ากับเรื่องฌาน  เราเคยบอกหลายครั้งแล้วว่า เราเป็นสายปัญญานะ ไม่ได้เป็นสายเจโต  เราทำวิปัสสนามาก่อน  มาฝึกทำฌานภายหลัง แต่ว่าเรามีของเก่ามา ในอดีตเคยทำฌานมา เคยมีปรากฏการณ์ทางจิต ที่สมัยแรกๆ ยังมาถามในห้องศาสนานี่แหละ   ตอนปฏิบัติใหม่ๆ พระอาจารย์ไม่ให้ทำฌานนะ ท่านไม่ได้ให้ทำ ท่านให้ทำวิปัสสนาอย่างเดียวเลย  ทำวิปัสสนา กับทำงานวัด ปัดกวาดเช็ดถู ทำความสะอาดวัด แก้กรรม 555 ก็ได้ธรรมตอนทำความสะอาดทุกที  พิจารณาอะไรก็ไม่เป็นหรอก การพิจารณาของเราคือมันมีเหตุเกิดขึ้นมา ก็มีความรู้เกิดขึ้นมา ถ้ารู้จริงก็อ้อ จบ ถ้ารู้ไม่จริง คือคิดไปเอง ก็จะคิดต่อไป สลัดไม่หลุด คิดมันไปเถอะ สามวันแปดวัน แล้วมันก็วาง พอวาง ก็ อ้อ.. ที่จริงเป็นอย่างนี้เอง   เราไม่เคยติดวิปัสสนู เพราะเราไม่ค่อยรู้เรื่องอ่ะ  แสงอะไรก็เคยเห็น แต่ไม่เห็นมันอยู่นานเลย สภาวะพิสดารอะไรก็เคยเจอมาเยอะ แต่ก็ไม่เห็นอยู่นานอีกอ่ะ มาแล้วก็ไป แต่เราเคยติดเวลาทำฌาน ไปต่อไม่ได้  ติดตามที่เขาติดกันน่ะ ก็แก้ไปเรื่อยๆ มันก็ไปของมันเรื่อยๆ แต่เรามีอาจารย์ดีไง ไม่ใช่โฆษณา แต่มันเป็นความจริง เส้นทางนี้นอกเหนือจากบรมครูคือพระพุทธองค์แล้ว เราต้องอาศัยครูอาจารย์ชี้ทางให้ค่ะ  เราไม่ติดสภาวะอะไรนานเพราะครูแก้ไขให้ค่ะ นี่หมายถึงส่วนของการปฏิบัตินะคะ ครูอาจารย์เราท่านใจดี และท่านสอนสิ่งสำคัญกับเราที่สุดในชีวิต ในท่ามกลางแห่งชีวิตที่วนเวียนมาไม่รู้จบน่ะ ท่านสอนให้ "เลิกกลัว"อย่างนึง อีกอย่างท่านสอนให้ "รู้ แล้ว ละเสีย" ค่ะ ถ้าไม่กลัว และไม่ยึด ก็เรียนรู้มันไปเรื่อยๆ ค่ะ มีปัญหาอะไรก็แก้ไขไป ผิดพลาดอะไรก็เอามาเป็นบทเรียน จำได้คราวต่อไปก็ผ่าน  จำไม่ได้ ก็สอบซ่อม   ซึ่งเรามีความสามารถพิเศษ คือสอบตกทุกครั้ง ไม่เคยเลยที่จะสอบแล้วผ่านทันที ต้องตกก่อนทุกครั้งค่ะ  ตกจนแม่นเลย  แพ้จนมันชนะไปเอง คือแพ้จนไม่รู้จะแพ้ยังไงแล้ว ก็เลยต้องชนะ เพราะว่ามันไม่มีที่จะแพ้อีก แพ้หมดรูปแล้ว แบบนั้นน่ะค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:14:41

ความคิดเห็นที่ 9 ...ดีมากเลยครับทั้ง 2 ท่าน... ขอเชิญท่านอื่นๆ มาแชร์ด้วยนะครับ ไม่ต้องเขินอายว่า... "เพิ่งเริ่ม" หรือ "ยังไม่ได้อะไร" ทุกคนต้องเริ่มจากก้าวแรก ทุกคนครับ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 14:19:37 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:16:04

ความคิดเห็นที่ 10 พระอาจารย์ของคุณchaosy คือใครครับ พอจะบอกได้ไม๊ครับ หรือถ้าท่านไม่ต้องการให้ประกาศ รบกวนบอกหลังไมค์นะครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:22:53

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่รู้สิครับของแบบนี้ผมก็ไม่เคยฟันธงลงไปสักที่เลยครับ จากการที่ผมทำมามีครบทุกข้อที่ทุกท่านบรรยายมาเลยนะครับ โดยเฉพาะฝันบอกเหตุวันต่อวันไม่ค่อยพลาดเลยครับ  ของผมเองนะครับคำพูดผมจะบอกเหตุล่วงหน้าออกมาเองโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้ผมจะรอไปหาหลวงพ่อจรัญอยู่เพื่อขอยกครูกับท่าน ผมรอดตายจากคุกมาด้วยเมตตาจากท่านที่มีมาให้ เมื่อก่อนผมไม่สนใจเลยพระเจาไม่เคยไหวไม่ทำบุญเลยเคยทำถึงขนาดล้มล้างพระโคดมด้วย คนไม่มีศาสนาก็อยู่ได้ศาสนาคือยาเสพติดพุทธคือการปกครองแบบครอบงำด้วยกรรมน่คือตัวตนผมในสมัยก่อน ศีล5ไม่ต้องทำเงินทำบุญผมยังขโมยไปเล่นพนันเที่ยวซ่องกินสุราคนอื่นเป็นยังไงไม่สนแต่ผมต้องกินอิ่มนอนหลับเป็นพอลูกเมียใครไม่สนโกหกเป็นไฟลักขโมยครบ5ทุศีลเลยละครับ อีกอย่างคือผมทำสมาธิไม่เคยหวังจะได้อะไรเลยที่ทำเพราะไม่รู้จะทำอะไรระหว่างรอให้เลือดออกหมดตัวหรือรอเวลาอดอาหารให้ไตหยุดทำงานจนตาย   มาทำจริงๆก็ตอนติดคุกฆ่าตัวตายนี่ละครับ4ปีท่ผ่านมาในทุกมากกว่า20กองกรรมฐานที่ได้ทำมามีเพียงหนังสือเป็นครูเท่านั้น: chaosyคุณว่าได้ตรงดีครับคิดว่าเราคงอายุไล่กันนะครับผมปีนี้40แล้ว36ปีท่หลงในอวิชา ผมมันพวกป6ตกป4เลยบอกได้ไม่ชัดแบบท่านอื่นๆรู้แต่ว่าตอนนี้จิตวางเฉยต่อชีวิตถึงแม้จะไม่ได้บวช ผมกะจะเข้าป่าทำกรรมฐานตายในป่าคนเดียวเลยละครับที่ผ่านมาที่คนมาช่วยไว้ตลอดผมกะจะไปในป่าที่ไม่มีคนเข้าไปเช่นข้ามไปยังฝังลาวเข้าป่าลึกไปเลยครับหากผมไม่ได้บวชในเดือนหน้านี้ ผมคงแนะนำได้แค่    จิตเป็นนายกายเป็นบ่าว     กับคำคมเล้กๆๆตามปะสาลอกเขามา   การกระทำคือที่นา  จิตใจที่ลำเอียงคือเมล็ดพันธ์ ข้าวที่หว่าน  อวิชชาคือดินที่ปลูก   น้ำคือฝนแห่งตัณหา  ระบายน้ำดัวยการกระทำตามใจชอบที่ผิดๆ   ผลท่ได้คือความลุ่มหลงในมายาที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 15:05:47 จากคุณ : chick_alive เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:40:14

ความคิดเห็นที่ 12 ขอมาฟังด้วยนะคะ :) จากคุณ : MissUnDaZtooD เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 14:40:45

ความคิดเห็นที่ 13 เราทำฌานได้ แต่ไม่ได้คุณวิเศษตามตำรา ด้วยสองประการหลักๆ คือ 1) เพราะกรรมปรามาสพระรัตนตรัย ที่เคยทำในอดีต และปัจจุบันก็มี ก่อนจะรู้ความจริงน่ะ 2) เพราะว่าเคยอธิษฐานไว้ ในอดีตทำมามาก เล่นมามาก หลงมามาก รำไม่ดีโทษปี่โทษกลองมาก็มาก  ชาตินี้เลยสมใจซี สุกขวิปัสโก สมใจนึกเลย   มารู้คุณค่าของฌานและคุณวิเศษทางศาสนา ก็สายไปแว้ว.. อย่างที่บอก ถ้าไม่เจอครูอาจารย์ที่พิสูจน์ให้เห็นจริงได้ และเห็นตรงได้ เพราะท่านเป็นตัวอย่างที่ดีได้ เราก็ไม่เอาหรอก  ดังนั้นอะไรมันเด้งขึ้นมาระหว่างทาง  เราเลยไม่เอาเลย ละหมด เพราะว่าขณะนั้น "กลัวหลง กลัวหลง และกลัวหลง"  ซึ่งหมายความว่าเราต้องเคยหลงมาก่อน แล้วไอ้ป้ายห้ามหลงนี้ มันติดอยู่ในจิต หลายครั้งที่เสียเวลามาก เสียทรัพยากรมาก เพราะต้องพิสูจน์มันทุกเรื่อง เพื่อจะได้สบายใจว่าไม่หลงนะ คิดไปเองป่าว.. ต้องหลงมานาน จนกระทั่งจิตมันกลัวซะขนาดนั้น คือใจมันไม่เอาเลยนะคะ  จึงบอกว่าธรรมวิเศษที่เกิดขึ้นกับตน หลังจากปฏิบัติมาคือ "เลิกกลัว"  เลิกกลัวเด็ดขาด ทุกอย่างในโลก ตอนนี้กลัวอย่างเดียว คือกลัวกินมาก นอนหลับ และขี้เกียจ  (หลายอย่างเหมือนกันแฮะ..)   แต่เราไม่ได้กลัวหลงเฉยๆ เราพิสูจน์ค่ะ ทดลอง ทุ่มเวลา ทำ พิสูจน์ หาหลักฐาน พิสูจน์ซ้ำๆซากๆ จนครูอาจารย์มาบอกว่า เมื่อไหร่เมิงจะวาง..  เมิงจะสงสัยไปถึงไหน.. เออ..ค่ะ วางก็ได้ คือท่านบอก รู้แล้วละตั้งแต่แรก มันก็จบอ่ะ รู้แล้วละ จริงก็ละ ไม่จริงก็ละ มันไม่มีทั้งจริงและไม่จริง  อย่าไปยึดมันก็หมดเรื่อง  อย่าไปให้ค่าให้น้ำหนักมัน   เราสงสัยมามากนะ เราก็ได้คำตอบมากหน่อย แต่ว่าก็เสียเวลามากด้วยค่ะ ที่เล่ามาคุณ chick_alive อย่าลืมขอขมาพระรัตนตรัยบ่อยๆ เน้อ..  เราหัวรุนแรงมาก กบฏด้วย  แต่ว่าเขาให้มาเกิดเป็นผู้หญิงซะ เลยลดดีกรีลงเยอะ  เลยรอดนรกมาได้อ่ะ กรรมแค่ที่ทำชาตินี้ นึกย้อนไปยังขนลุกอ่ะ คือต้องภาวนาให้หนีนรกได้สถานเดียวจ้ะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 15:06:06 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 15:05:38 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 15:01:16

ความคิดเห็นที่ 14 คอมผมมันอืดนะครับค้างบ่อยที่อุดรตอนนี้ร้อนดีเลยครับแต่ผมไม่กลัวครับนรกจะเป็นไรไปสวรรค์ก็ไม่สนผมมีสุขกับตอนนี้ก็พอ  สุขที่เห็นผู้อื่นเป็นสุขปรารถนาให้ทุกคนมีแต่สุขกรรมที่ผ่านมามันผ่านไปแล้วอนาคตยังมาไม่ถึงใยต้องกังวล ตอนนี้: chaosyทำกรรมฐานไหมนั่งพิมไปทำไปด้้วยไหมนะ......ผมยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยมันไม่หิวเมื่อจิตเข้าภาวะแล้วเวทนาก็จะหลุดไปเองคุณจะลองอดข้าวบ้างก็ได้นะครับแต่อย่านานแบบผมละกันเดี๋ยวผมจะมีเจ้าหนี้เิพิ่มนะครับ55555อาทิตย์ละวันลองดูเบาๆก่อนครับ จากคุณ : chick_alive เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 15:20:58

ความคิดเห็นที่ 15 คห. 11 คะ คุณสามารถเข้าไปพบหลวงพ่อได้หรือคะ ถ้าได้อนุโมทนาด้วยขอให้ประสบความสำเร็จอย่างที่คุณตั้งใจ และตั้งใจปฏิบัตินะคะ แต่ถ้าไปพบท่านช่วงที่ท่านลงมาโอกาสคุยส่วนตัวคงยาก แต่แนะนำว่าไปถึงตั้งจิตอธิฐานหน้ากุฏิท่านให้ดี แน่วแน่ค่ะ ท่านทราบแน่นอน เราก็ลูกศิษย์หลวงพ่อ ปฏิบัติมาได้สักพักแล้ว ดีขึ้นเยอะ (ชมตัวเอง) ก็ยังหาโอกาสไปปฏิบัติอยู่ค่ะ อนุโมทนาด้วยค่ะ จากคุณ : just another day เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 15:59:26

ความคิดเห็นที่ 16 ช่วงผมอยู่ที่ญี่ปุ่นได้จดหมายมาคุยกับท่านเท่านั้นเองครับ ไม่เคยพบท่าน ผมกลับมาถึงจะไปหาท่านที่วัด พอดีผมต้องไปหาวัดบวชที่อ.ไชยวาน จ.อุดรที่วัดป่าแห่งหนึ่งครับเลยยังไม่ได้ลงไปหาท่านผมแค่จะขอขึ้นกรรมฐานเท่านั้นก็พอครับ ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษครับจิตท่านรับรู้เรียบร้อยแล้วครับผมมันคนบาปหนักยังไงก็ขอเป็นศิษย์มีครูสักท่านละครับ จากคุณ : chick_alive เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 16:35:38

ความคิดเห็นที่ 17 ต้องให้ได้อย่างนี้ซีจ๊ะ ห้องศาสนา   คุยกันจากประสบการณ์ของแต่ละคน คอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ไม่คอยบลัฟกัน หรือคอยชี้ถูก ชี้ผิด แต่ละท่านย่อมมีหนทางของตน ยากที่จะเปลี่ยนไปตามผู้ใด หรือโน้มน้าวให้คนอื่นเปลี่ยนมาคล้อยตาม ผู้ใดมีปัญญามากจะพิจารณาได้เองว่า ตนเองควรเดินไปอย่างไร เส้นทางนี้ไม่ยากในการทำความเข้าใจ แต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะไปให้ถึงเป้าหมาย คนส่วนใหญ่จึงลังเล และมีข้อสงสัยมากมายจนสับสนไปหมด อุปมาดั่งเด็กน้อยเมื่อตั้งไข่เป็นเมื่อไหร่ ย่อมยืน เดิน และวิ่งได้เองในที่สุด และเด็กก็ไม่เคยถามใคร เส้นทางนี้ก็เช่นกัน สาธุกับทุกท่านที่นำมาแบ่งปัน สำหรับข้าพเจ้า ไม่รู้จะเล่าอะไร เพราะไม่เคยทำฌาน รออ่านอย่างเดียวและแอบชื่นชมในความตั้งใจของแต่ละท่าน ขอเอาใจช่วยคุณทางนี้ (คุณกอบชัย ?) ในการทำหน้าที่กัลยาณมิตร แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 16:50:52 จากคุณ : ต้นแมกโนเลีย เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 16:45:49

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาฟังเฉยๆ   เพราะเราไม่ได้ปฏิบัติอย่างนี้ พอเข้าไป เหมือนหลงไปเข้าห้องสีลม สินธร ถ้าได้ร่วมวงคงไม่รู้จะเล่าอะไร   ได้แค่ซัก + ถาม จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 18:39:04

ความคิดเห็นที่ 19 พี P2wichai   คำถามอยู่ที่ คห. 3  ไม่ได้ระบุวิธีปฏิบัตินี่ครับ จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 19:00:52

ความคิดเห็นที่ 20 ได้ tip จาก คุณเคออสซี่ เรื่องอาณา ในกระทู้ที่ผ่านมา เลยแวะมาขอบคุณครับ เพียงแต่ว่าผมไม่แน่ใจว่า การทำสมถแบบคำบริกรรมคืออะไรครับ ใช่หายใจเข้าก็นึก พุท หายใจออก ก็นึก โธ รึเปล่า เพราะตอนนี้ผมก็ทำแบบนี้ พอนั่งๆไป จิตดิ่งลงรู้ว่าสงบลงไปอีกระดับนึง อารมณ์ประมาณ เรือดำน้ำ ลงไปใต้ทะเลที่เริ่มลึก ไม่ค่อยมีคลื่น อะไรๆ ก็มืดลง แต่สักพักนึกขึ้นได้ว่า พุทโธหายไป ก็ตกใจถอยกลับมาใหม่ แล้วก็รวมไม่ได้อีก ส่วนเรื่องคำแนะนำ ให้ไปห่มขาวเจ็ดวันนี่ เคยไปสมัยเพิ่งเรียนจบตรีครับ แต่ว่าตอนนั้นยังไม่ได้รู้อะไรมาก นั่งๆไปเลยสังเกตตัวเองไม่เป็น ดูความก้าวหน้าไม่ออก หลังจากนั้นมาก็พยายาม หาทฤษฎีอ่าน ฟังก็พอจะเข้าใจมากขึ้น แต่กลายเป็นว่าตอนนี้แบกภาระทางโลกเต็มหลังเลยครับ เลยยังไม่มีโอกาสแว่บไปอีก แต่ก็เห็นด้วย ว่าน่าจะรวมจิตได้ง่ายกว่า ทุกวันนี้ วันไหนไม่ได้ทำอะไรมาก แค่จัดห้อง ทำอาหาร แล้วนั่งสมาธิ จะรวมจิตได้เร็วกว่า วันที่ต้องทำงาน/ ดูหนัง ฟังเพลง ช่วงนี้ อ่านกระทู้แนวๆ นี้ แล้วต้องกลับไปเปิดคำศัพท์ธรรมะทบทวนความจำ ถึงจะอ่านได้รสชาติ จากคุณ : vitroze เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 19:16:13

ความคิดเห็นที่ 21 ตอบให้ได้เลย แต่ว่าต้องพิจารณาเอานะ มันเป็นประสบการณ์อ่ะ ต้องเอาไปพิจารณาด้วยอย่าเชื่อทั้งหมดนะจ๊ะ ทำสมถะ แบบบริกรรม คือเราบริกรรมอย่างเดียว ไม่สนอย่างอื่นจ้ะ คืออย่างพี่หลวงพ่อให้กรรมฐาน 5 แต่ก่อนหน้านั้นพี่ก็บริกรรมพุทโธ แนวหลวงตาจ้ะ  หลับหูหลับตาบริกรรม แบบว่าบริกรรมทั้งวันเลย อันนั้นเพื่อให้มีสติดับความคิด แต่พอเรานั่งสมาธิ ก็เหมือนกัน บริกรรมไปเรื่อยๆ จนจิตไม่คิดอย่างอื่นนอกจากพุทโธ ขากนั้นมันจะดิ่งเหมือนเราดำน้ำน่ะ ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่น้องว่ามาแหละ แล้วเราจะรู้สึกว่าพุทโธหาย ก็ตกใจถอยกลับมาใหม่ เป๊ะ 5555 แต่พี่ทำใหม่ได้ ทำแล้วก็ไปติดจุดเดิมอีก เพราะไม่รู้ จนไปถามอาจารย์จึงเข้าใจ ว่าพุทโธหายและลมหาย ไม่ต้องกลัวและไม่ต้องตามกลับมา ปล่อยไปเลย วิธีก็คือ พอสงบไปแล้ว เอาสติตาม เวลาบริกรรมนั้นให้กำหนดสติประคองไว้  ดูว่าบริกรรมอยู่ตรงไหนชัด พอพุทโธหาย เราก็อยู่ตรงนั้นแหละ ทำความรับรู้ว่าดำน้ำลงไป จะมืด จะอะไรไม่ต้องสนใจ ถ้าสติเราดีพอ มันจะมีสภาวะใหม่ให้เราเจอค่ะ  แต่สภาวะนี้จะเจอหลังพุทโธหายค่ะ ทีนี้ จะดีกว่ามาก ถ้าเราฝึกผู้รู้ไว้ก่อน  คือตอนเราบริกรรม สังเกตการรับรู้เราว่ามันชัดตรงไหน  ถ้ากำหนดไว้ที่กลางอก เหนือสะดือสองสามนิ้ว จะแจ่มมาก จะมั่นคงมาก หรือจะใช้คำว่า เวลาบริกรรม ย้อนกลับมาดูว่าใครเป็นผู้บริกรรม แล้วก็อยู่กับรู้ตรงน้ันก็ได้ค่ะ พอเวลาพุทโธหาย เราจะมีหลักยึด มันจึงจะมั่นคง และไปต่อในอีกสภาวะนึงได้ง่ายขึ้นค่ะ เปรียบว่าเหมือนเราหัดว่ายน้ำก็ได้ พุทโธเป็นเสาหลัก เป็นห่วงยาง ใหม่ๆ เราเกาะไว้ก่อน พอเรามั่นใจแล้ว เราก็ปล่อยเสา ว่ายทรงตัวอยู่ในน้ำเฉยๆ  แล้วก็เริ่มมองไปรอบๆ ได้ เพราะมั่นใจขึ้น  แล้วจากนั้นก็ว่ายได้โดยไม่ต้องมีอะไรเกาะ เราเอาสติเกาะที่ผู้รู้ คือตัวของเราเลย   แต่สภาวะฌานจะต่างจากสมาธิธรรมดา คือฌานเหมือนเราหัดว่ายน้ำแบบใส่ชุดมนุษย์กบอ่ะ  แต่สมาธิธรรมดา จะว่ายน้ำแบบธรรมดา มันจะรับรู้ต่างกัน คือฌาน ความรู้สึกตัวจะน้อยกว่า คือเราทิ้งความรู้สึกอื่นไปทีละน้อย สติไปอยู่กับจิต ถ้าสติพอดี สมาธิพอดี  ก็จะได้ฌาน ทีนี้พอได้ฌาน ความรู้สึกกายจะค่อยๆ ลดลงจนฌาน 4 ไม่มีกายอีกต่อไปค่ะ แต่สมาธิแบบไม่ทำฌาน  จะเน้นรักษาความรู้สึกตัวชัดเจนค่ะ สติจะคมชัด ก็แล้วแต่จะให้อยู่ที่ลมหายใจ หรืออยู่ที่กาย มีอะไรเกิดขึ้นมาก็รู้  รู้แล้วละ ไม่ตัดกระแสความรับรู้เลยค่ะ แบบนี้จะได้ถึงอุปจาระสมาธิ ก็พอเพียงใช้งานค่ะ และไม่มีอันตรายใดๆ เลย เพราะเป็นสมาธิที่ประกอบด้วยความรู้สึกตัว มีสติตลอดทั้งกายเวทนาจิตค่ะ แต่ถ้าฌานมันจะค่อยๆ ตัดกระแสการรับรู้กายออกไป ทีนี้ผู้รู้อยู่กับจิต บางทีจึงมีสภาวะต่างๆ ปรากฏขึ้นมากมาย ตามธรรมชาติของจิตนั้น เป็นนิมิตบ้าง อาการปีติต่างๆบ้าง ซึ่งไอ้จุดนี้แหละ ที่พาหลงน่ะ เรียกว่ามีเรื่องพาหลงทาง น่าตื่นเต้นตลอดตลอด.. คนฝึกฌานจึงต้องมีครู จะปลอดภัยกว่า เพราะว่าเหมือนขับรถในทางหลวงชนบท มันเงียบบ้างมืดบ้าง ไฟตามทางก็ไม่ค่อยมี  ไม่ค่อยมีผู้คน 555  มีวิวแปลกๆ ให้ดูเยอะ ผ่านป่าบ้าง อะไรบ้าง.. ต้องใจแข็ง สติมั่นคงซักหน่อยค่ะ ก็ลองดูว่าแบบไหนจะเหมาะกับเรามากกว่ากันค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 19:37:08

ความคิดเห็นที่ 22 ชอบฟังครับ ผมก็ว่าจะหาเวลาไปกราบหลวงพ่อของคุณ chaosy แต่ยังไม่ได้ไปสักทีครับ จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 19:37:16

ความคิดเห็นที่ 23 มาดูว่า..ฌาน..ตามที่ผมเข้าใจเป็นอย่างไร ฌาน...สำคัญมากในพุทธศาสนา..หากเข้าใจผิด(มิจฉาทิฐิ)..จะไม่มีทางที่จะนิพพาน(กิเลสหมดจากจิต..ไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีก)...โดยคำแปลและความหมาย..จะหมายถึง..เผา..แต่ในกรณีของการที่จะให้เกิด..สัมมาสมาธิ(ฌาน ๑ ,๒ ,๓ ,๔) จะต้องเข้าใจ..สัทธรรม(สภาธรรมที่ถูกต้องเป็นจริง..ที่เกิดขึ้นในจิตก่อน..โดยการได้รับฟังจาก..สัตบุรุษ(ผู้ที่มีปัญญา..ได้เข้าใจสัทธรรมของ..ฌาน..แล้ว)ก่อน โดยสภาวะธรรมแล้ว...ฌานหมายถึงสภาวะที่จิต..ปราศจาก..นิวรณ์ ๕ โดยจะต้องกำหนดรู้ผัสสะโดย..ปริญญา ๓ (๑.ญาตปริญญา ๒.ตีรณปริญญา ๓.ปหานปริญญา )...ซึ่งจะทำให้เราเพียรปหานกิเลสในทุกๆผัสสะ(ปหานปริญญา)... ในเบื้องต้นที่กำลังปัญญายังไม่แข็งแรง จะต้องมีการควบคุมเฝ้าระวัง(วิตก..วิจาร) โดยให้จิตปราศจาก นิวรณ์ ๕ โดยอาศัยการกำหนดรู้ผัสสะ โดยปริญญา ๓ จะส่งผลทำให้เกิด ปิติ...สุข..เอกขตา..นั้นก็คือเมื่อผัสสะใดกระทบสัมผัสหากเราปฎิบัติธรรมอยู่(ฌานตามที่ได้อธิบายมา)...ก็จะมีฌานเกิดขึ้น  ณ ขณะใดๆ หากจิตปราศจากนิวรณ ๕ และจิตประกอบด้วย...วิตก..วิจาร ปิติ สุข เอกขตา ก็คือฌาน ๑  ณ ขณะใดๆ หากจิตปราศจากนิวรณ ๕ และจิตประกอบด้วย...ปิติ สุข เอกขตา ก็คือฌาน ๒  ณ ขณะใดๆ หากจิตปราศจากนิวรณ ๕ และจิตประกอบด้วย สุข เอกขตา ก็คือฌาน ๓  ณ ขณะใดๆ หากจิตปราศจากนิวรณ ๕ และจิตมีเพียง..อุเบกขา นั้นก็คือ ฌาน ๔ นั้นเอง.... ตรงนี้แหละคือ...การปฎิบัติสัมมาสมาธิ....ซึ่งจะต้องมีการกำหนดรู้ผัสสะ(ไม่ใช่ดับผัสสะ)...แยกแยะสภาวธรรม(ตีรณปริญา)หรือธรรมวิจัย....ตลอดจนละกิเลส(ปหานปริญญา).. ฉนั้น..ฌานจะต้องกระทำในทุกผัสสะกระทบสัมผัส...ครับ จากคุณ : โกวิทย์ (โกวิทย์) เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 19:46:16

ความคิดเห็นที่ 24 ^ โมทนาสาธุค่ะ ได้อ่านแบบนี้ ได้เรียนไปด้วยเลย ขอบคุณค่ะ ที่เราเสนอมาข้างต้น ก็ไม่ใช่การดับผัสสะค่ะ   ตอนบริกรรมพุทโธหรือกรรมฐานห้านั้น เราฝึกรู้ให้เข้มแข็ง ตัวบริกรรมจะตัดกระความคิดออกไปค่ะ  ทำให้จิตเราสงบขึ้น คือเราไม่คิดนั่นแหละ   ดังนั้นคนที่ทำฌานจะแยกภาวะการรู้ออกจากการคิดได้อย่างเด็ดขาด เพราะมันต้องดับความคิดฟุ้งซ่านก่อน จึงจะได้ฌาน เมื่อได้ปฐมฌานแล้ว คราวนี้จะใช้รู้ในการแยกแยะสภาวะธรรมค่ะ จากนั้นจึงมีสภาวะเกิดขึ้นไปเป็นลำดับ ซึ่งทุกสภาวะต้องทำอย่างที่คุณโกวิทย์ว่าเป๊ะเลย คือ กำหนดรู้ผัสสะ (แต่ว่ารู้แล้วต้องละค่ะ)  รู้แล้วละ ไปเรื่อยๆ จิตก็จะมั่นคง สติหรือผู้รู้นั่นแหละที่จะเป็นหลัก สติเขาคอยดูแลจิต จิตจะสงบไปเรื่อยๆ ค่ะ จนกระทั่งได้ฌาน แต่ละขั้น อันนี้ว่าโดยย่นย่อ  แต่ในระหว่างการเดินทางกว่าจะสำเร็จปฐมฌาน ใช้เวลามากมาย และปัญญาก็จะเกิดตามมา ภายหลังจากได้เรียนรู้และผ่านไปในแต่ละสภาวะนั่นเองค่ะ หมายเหตุ. การที่เราบอกว่าการทำฌาน กับทำสมาธิ มีความแตกต่างกันนิดเดียว แต่เราเห็นว่ามันต่าง จึงเล่าให้ฟัง เพราะเราได้เคยทำมาทั้งสองอย่างค่ะ วันนึงเราคุยกับหลวงพ่อครรชิต ซึ่งท่านทำสมาธิ (เรียกว่าไม่ได้ทำฌานแล้วกัน) ท่านก็เก่งมากๆ แต่ท่านก็บอกว่าท่านไม่ได้มาสายทำฌาน  ก็ได้มีโอกาสเรียนถามท่าน  ก็เห็นตรงกันว่ามันต่างกันอยู่นิดนึง ทำฌานมันจะหลบเข้าข้างในค่ะ  ความรู้สึกตัวหรือสตินั้น ถ้าเป็นฌาน จะผ่านจากภายนอกเข้าไปสู่ภายในจิตตามลำดับ  เพราะพอฌาน 4 เวทนากายก็ไม่ปรากฏแล้ว มันจึงจะไม่พิจารณาส่วนเวทนากายค่ะ แต่มันจะไปพิจารณาเวทนาของจิตแทน  ทีนี้ล่ะ มันจะมีเรื่องนิมิต หรือสภาวะแปลกประหลาดทางจิตมาให้เราเรียนรู้แทน ซึ่งถ้าเราผ่านไม่ได้ ปัญญาไม่พอ ก็ติดแหง็ก ดังนั้นครูอาจารย์จึงสอนให้ทำแค่ฌาน 4 เพื่อเอากำลัง แล้วก็ออกมาวิปัสสนา ทำสติปัฏฐาน พิจารณากาย เวทนา จิต ธรรม ต่อไปค่ะ   การกำหนดรู้ผัสสะ และสภาวะธรรม ในฌาน ก็ต้องกำหนดเช่นเดียวกันตั้งแต่มากๆ ไปหาน้อยไปเป็นลำดับตามสภาวะฌานที่สูงขึ้น แต่ถ้าทำฌานแล้วมุ่งดับผัสสะ  อันนั้นไปหาฟักแฟงแน่นอน แต่ก็ต้องระวังติดที่ตัวอักษร บางครูอาจารย์ใช้คำว่า "ดับ" ตรงกับความหมายว่า "รู้ แล้ว ละ" ค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 20:16:55 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 20:01:44 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 19:59:19

ความคิดเห็นที่ 25 เดี๋ยวคืนนี้จะรื้อฟื้นการนั่งสมาธิใหม่ หลังจากเหินห่างร้างลามานาน แล้วค่อยมาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 20:00:51

ความคิดเห็นที่ 26 ผมกลับจากวัดอัมพวันจะลองไปกราบท่านอาจารของท่าน: chaosyนะครับตอนนี้กำลังจัดตารางเวลาอยู่ครับน้องสาวโทรมาบอกว่าหลานสาวผมเป็นร่างทรงผมจะไปลองของดูว่าจริงไหมระหว่างเทวดากับผมที่มีแค่ศีล5เป็นสมบัติติดตัว  เฮ้อออออคนจะบวชนี่มารมันรู้ได้ไงเนี่ยยย  ไม่เจอหลาน20กว่าปีน้องสาว19ปีมาเจอกันจะจับไปวัดนั่งสมาธิสักอาทิตย์เลยน้าาาา แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 20:33:12 จากคุณ : chick_alive เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 20:10:49

ความคิดเห็นที่ 27 ^ ^ แหม..อานิสงค์จขกท. เลยนะเนี่ย โมทนาด้วย ว่าแล้วก็ออกไปก่อนเหมือนกัน ไม่ได้สวดมนต์มาสองคืนแล่ว.. ไว้ดึกๆ เข้ามาใหม่ งานหนักแล้วล่ะคุณ chick_alive เตรียมทำกำลังไว้ได้เลย เหอๆๆ เรื่องพวกทรงๆ นี่ปัญหาโลกแตก เบื่อกิงๆ หน่ายกิงๆ คนสนใจเข้ามาทางธรรม นอกจากอธิษฐานขอนิพพานแล้ว ควรอธิษฐานขอให้ห่างไกลองค์ๆ ทรงๆ ขันธ์ๆ อะไรทำนองนี้ด้วยค่ะ  อธิษฐานว่าอย่าได้มาพบมาเจอกันเลยเป็นดีค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 20:15:51 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 20:12:04

ความคิดเห็นที่ 28 ...การปฎิบัติสัมมาสมาธิ....ซึ่งจะต้องมีการกำหนดรู้ผัสสะ(ไม่ใช่ดับผัสสะ)..         ...แยกแยะสภาวธรรม(ตีรณปริญา)หรือธรรมวิจัย..   ...ตลอดจนละกิเลส(ปหานปริญญา).. ฉนั้น..ฌานจะต้องกระทำในทุกผัสสะกระทบสัมผัส...                     ชัดเจน ครับ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 20:12:28

ความคิดเห็นที่ 29 อึมๆ ....      อย่างนี้สิครับ ดี ครับ คุณทางนี้ เพราะสภาวะธรรมที่เกิดขึ้นกับแต่ละท่าน ย่อมเป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงถ้าผู้นั้นไม่มีจิตมุสา ส่วนจะเข้าใจว่าเป็นอะไร หรืออย่างไร หรือตีความ ตามบัญญัตินั้นอย่างไร ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่ตรวจสอบและวินิจัยกันต่อไป นะครับ.      ดีกว่าการคิดวิเคราะห์ไปเอง สำคัญไปเองโดยไม่มีสภาวะธรรมใดรองรับกับตนเองเลยครับ. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 20:18:18

ความคิดเห็นที่ 30 อายุ20อยากบวชดูแม่ก็เลย บวชให้ แถวบ้าน ก็ได้คณะที่มีหลวงปู่(พระครู)อายุ94ปีแข็งแรงมาก ชอบทำของขลัง(ถ้าเลิกทำก็ได้เป็นเจ้าอาวาศแล้ว)เป็นเจ้าคณะ ช่วงแรกๆก็ พระพี่เลี้ยงให้ไปฝึกเดินจงกลม ไปได้2-3วันก็ไม่ไปแล้ว หาหนังสือมาอ่านดูก็มี ยุบหนอ พองหนอ ภาวนาพุทธโธ แล้วก็แนวหลวงพ่อสด ก็ทำดูไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ได้อ่านของหลวงปู่มั่นว่าภาวนาพุทธโธไม่พอต้องจับความรู้สึกที่ลมหายใจสัมผัสกับจมูก และเวลาไม่ได้ทำสมาธิก็ต้องเอาสติรู้อริยาบท เดินนั่งนอน ทำไปได้ทั้งวันรู้สึกดีแหะ ไม่ฟุ้งซ่านไม่คิดอะไร สงบดี ตกกลางคืนเลยลองนั่งสมาธิดู ก็ภาวนาไปจับสัมผัสลมหายใจไป ซักพักคำภาวนาพุทธโธหาย รู้สึกสงบดีแปลก แล้วก็เลยจับความรู้สึกเฉพาะสัมผัสลมหายใจดู ลมหายใจหายไปรู้สึกสงบและมีความสุขแต่ยังรู้สึกได้ว่า เรายังนั่งอยู่ แต่สัมผัสทั้งห้า ตาหูจมูกลิ้นกาย ไม่รู้สึกแล้ว แล้วก็เลยจับความรู้สึกเฉพาะความสงบดู คราวนี้ประหลาด รู้สึกได้เลยว่ามี อะไรสักอย่างหนึ่ง เป็นดวงแสงเล็กๆ ทุกอย่างรู้สึกไม่มีอะไรเลยเหมือนทั้งโลกหายไปหมด มีเฉพาะดวงแสงเล็กๆ เลยรีบหาลมหายใจก็ไม่มีร่างกายก็ไม่มี เลยตกใจมากนึกว่าตายไปแล้ว พอตกใบเสร็จก็ลืมตาขึ้นมาอยู่ที่เดิม เลยรีบจำวัด พอตื่นขึ้นมา(เดี๋ยวค่อยมาเล่าต่อ) จากคุณ : สะพานหัน เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 20:25:13

ความคิดเห็นที่ 31 ขอโมทนาสาธุ กับทุกท่าน ส่วนตัวดิฉันนั้น ได้ปฏิบัติมาหลายปี ผิดบ้างถูกบ้าง ศึกษาจากตำรา จนได้พบครูบาอาจารย์ก็หลายท่าน แต่ได้หลักจริงๆ จากการเรียน ของสถาบันพลังจิตตานุภาพ โดยพระธรรมมงคลญาณ (หลวงพ่อวิริยังค์ สิรินทโร) ทุกวันนี้ก็ยังคงนั่งสมาธิ และเดินจงกรม ใช้สติรู้อยู่กับปัจุบัน และไม่มีความแตกต่างในความเห็นต่อเรื่องราวใดใด เพราะทุกอย่างก็ล้วนเป๋นเช่นนั้น ไปวัด ฟังเทศโดยสม่ำเสมอ แวะเวียนเข้าห้องศาสนา หยิบเอาสิ่งดีในห้องศาสนาไว้ ประดับความรู้ตลอด ขอเป็นกัลยานมิตรในทางธรรมกับทุกท่าน เล่าได้เพียงนี้ค่ะ จากคุณ : หญ้าสีเขียว เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 20:52:41

ความคิดเห็นที่ 32 ก่อนไปถึงมรรคผลจะต้องผ่านโคตรภูญานจะรู้เห็นความเปนไปในภพ3ของตนและสรรพสัตว์แล้วรู้ว่าจักรวาลมีแค่ธาตและธรรม3ฝ่ายเท่านั้น เมื่อรู้ตัวอุทธัจจะหรือวิปัสสนูแล้วละได้มรรคเกิด จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 21:21:12

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณครับ จากคุณ : neap เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 21:24:49

ความคิดเห็นที่ 34 รูปฌาน4คือทำน้ำขุ่นให้ใสจนมองเห็นสิ่งใต้น้ำชัดๆ เมื่อจิตรวมแล้วจิตจะตั้งมั่น จิตอภิญญาจะเกิดเองแต่เสื่อมได้ ปีก่อนเคยเห็นด้วยตาเนื้อว่าคนนั่งสมาธิกายสว่างต่างกันตามกำลังสมาธิ พวกมือใหม่จะมืดมาก จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 21:34:15

ความคิดเห็นที่ 35 ผมปรารถนาให้ "โต๊ะศาสนา" คุยกันแบบนี้มานานแล้วครับ ไม่งั้นมีแต่การโต้เถียง มุ่งเอาถูกผิด กันจนขาดสติ แทบจะเป็นทะเลาะกัน *************************** คุณต้นแมกโนเลียครับ ผมไม่ใช่คุณกอบชัยนะครับ เขาเป็นศิษย์พี่ หรือเป็นอาจารย์คนหนึ่งของผมน่ะครับ แต่เป็นความบังเอิญที่มีชื่เล่นว่า "กล้วย" เหมือนกัน ในคลิ๊ปจะเจอคำว่า b1 กับ b2 ...ผมคือกล้วย b1 ส่วนคุณกอบชัยคือ กล้วย b2 ซึ่งการอธิบาย ผ่านคลิ๊ปของคุณกล้วยb2 ต้องการเลี่ยงการเทียบเคียงตำราให้มากที่สุด เพราะคนเรามักมีความคิด "เข้าข้างตัวเอง" จึงแนะเฉพาะ "วิธีการปฏิบัติ" แล้วให้เข้าถึงผลนั้นด้วยตัวเอง แค่ มีสติ(ให้ถูกต้อง) แค่นั้นเอง......จะเกิดผลธรรมะในข้อต่างๆ ตามมาอย่างน่าอัศจรรย์ ที่นี้แหละครับ จะตรงกับตำรา แบบไม่ต้อง "คิด" เข้าข้างตัวเองเลยครับ ***รวมทั้งเกิดฌานด้วย คุณJitZungkabuai ได้เล่าถึงคำสอนของหลวงพ่อเทียนไว้แล้ว เกี่ยวกับฌาน ในกระทู้ก่อนแตกประเด็นมา**** ผมถึงไม่ได้อธิบายข้อสงสัยกับคุณ P_vicha นะครับ.... ****************************** ขอสรุปสั้นๆ สำหรับการปฏิบัติของผม สติ (ที่คุณกอบชัยขยายความว่า สติบริสุทธิ์ตามธรรมชาติ) นั้นเป็น "เหตุ" หมายถึงเป็นวิธีการปฏิบัติ (อย่างหนึ่งในหลายๆ ทาง) ส่วนธรรมะต่างๆ เช่น โพธิปักขิยธรรม37 ,ปฏิจจสมุปบาท, ฯลฯ รวมถึงฌานทั้ง 8 เป็น "ผล" จากการปฏิบัติ(คือการเจริญสติ)นั้น.... เมื่อปฏิบัติได้ตรงทางจริงๆ  ได้รับผลจริงๆ ครับ ชีวิตพลิกเลย ความทุกข์น้อยลงมากๆ อัตตาตัวตนก็ค่อยๆ ลาหายไปจากจิตใจ การที่อ่านมากๆ คอยเทียบเคียงตำรามากๆ ทำให้เนิ่นช้าเปล่าๆ คนเรามีโอกาส "คิดเข้าข้างตัวเอง" สูง ...ควรหาครูบาอาจารย์(กัลยาณมิตร) และหมั่นมีโยนิโสมนสิการด้วยจิตที่เป็นกลาง ไม่เข้าข้างตัวเองจะดีกว่า ...ตำราอ่านพอประกอบการปฏิบัติได้ครับ ผมไม่ปฏิเสธตำรานะครับ.. แต่ครูบาอาจารย์ทุกท่านที่ผมไปเรียนกับท่านาจะกล่าวตรงกัน ...อย่าอ่านเยอะ... ปฏิบัติให้เยอะๆ ******************************** ส่วน Clip ทั้งหมดของคุณกล้วยb2 ที่ผมกล่าวถึง ผมรวบรวมไว้ที่นี่แล้วครับ http://www.youtube.com/watch?v=Uol5-8_qWw8&list=PLB5E39DF4C24C0730&feature=view_all ------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 22:06:32 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 22:05:01 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 21:42:23 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 21:39:26

ความคิดเห็นที่ 36 ในกระทู้นี้ มีหลายประโยคที่ผมได้รับประโยชน์ ขอรวบรวมมานะครับ การพลิกมือหงาย คว่ำมือลง เป็นต้น นี่มันสะเทือนไปหมด แต่พูดไม่ออก ************************************** ทีนี้ถ้าคนเคยอ่านมามากศึกษามามาก มันจะเป็นลักษณะนี้นะคะ อวิชชาจะบังเราอยู่ ดังนั้นที่ผ่านมาจึงเข้าไม่ถึงความจริง  ที่จริงพลิกนิดเดียว มันจะเข้าถึงเลย เพราะว่ามันมีทุนมาแล้วน่ะ หลายๆ คนในห้องศาสนาเราก็เชื่อว่าคล้ายเรา  บางทีมันติดนิดเดียวจริงๆ ที่ติดเพราะว่าไม่ได้เห็นของจริง ไม่มีตัวอย่าง ไม่มีข้อพิสูจน์ ไม่มีคนตอบคำถาม  ซึ่งเราเองโชคดีที่ได้เจอครูอาจารย์ ท่านตอบคำถามเราได้ ก็เลยปฏิบัติได้เร็ว ************************************** ท่านสอนให้ "เลิกกลัว"อย่างนึง อีกอย่างท่านสอนให้ "รู้ แล้ว ละเสีย" ค่ะ ถ้า ไม่กลัว และไม่ยึด ก็เรียนรู้มันไปเรื่อยๆ ค่ะ มีปัญหาอะไรก็แก้ไขไป ผิดพลาดอะไรก็เอามาเป็นบทเรียน จำได้คราวต่อไปก็ผ่าน  จำไม่ได้ ก็สอบซ่อม   ซึ่ง เรามีความสามารถพิเศษ คือสอบตกทุกครั้ง ไม่เคยเลยที่จะสอบแล้วผ่านทันที ต้องตกก่อนทุกครั้งค่ะ  ตกจนแม่นเลย  แพ้จนมันชนะไปเอง คือแพ้จนไม่รู้จะแพ้ยังไงแล้ว ก็เลยต้องชนะ เพราะว่ามันไม่มีที่จะแพ้อีก แพ้หมดรูปแล้ว แบบนั้นน่ะค่ะ ************************************** แต่เราไม่ได้กลัวหลงเฉยๆ เราพิสูจน์ค่ะ ทดลอง ทุ่มเวลา ทำ พิสูจน์ หาหลักฐาน พิสูจน์ซ้ำๆซากๆ จนครูอาจารย์มาบอกว่า เมื่อไหร่เมิงจะวาง..  เมิงจะสงสัยไปถึงไหน.. เออ..ค่ะ วางก็ได้ คือ ท่านบอก รู้แล้วละตั้งแต่แรก มันก็จบอ่ะ รู้แล้วละ จริงก็ละ ไม่จริงก็ละ มันไม่มีทั้งจริงและไม่จริง  อย่าไปยึดมันก็หมดเรื่อง  อย่าไปให้ค่าให้น้ำหนักมัน   เราสงสัยมามากนะ เราก็ได้คำตอบมากหน่อย แต่ว่าก็เสียเวลามากด้วยค่ะ ************************************** แต่ละท่านย่อมมีหนทางของตน ยากที่จะเปลี่ยนไปตามผู้ใด หรือโน้มน้าวให้คนอื่นเปลี่ยนมาคล้อยตาม ผู้ใดมีปัญญามากจะพิจารณาได้เองว่า ตนเองควรเดินไปอย่างไร เส้นทางนี้ไม่ยากในการทำความเข้าใจ แต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะไปให้ถึงเป้าหมาย คนส่วนใหญ่จึงลังเล และมีข้อสงสัยมากมายจนสับสนไปหมด ************************************** แต่สมาธิแบบไม่ทำฌาน  จะเน้นรักษาความรู้สึกตัวชัดเจนค่ะ สติจะคมชัด ก็ แล้วแต่จะให้อยู่ที่ลมหายใจ หรืออยู่ที่กาย มีอะไรเกิดขึ้นมาก็รู้  รู้แล้วละ ไม่ตัดกระแสความรับรู้เลยค่ะ แบบนี้จะได้ถึงอุปจาระสมาธิ ก็พอเพียงใช้งานค่ะ และไม่มีอันตรายใดๆ เลย เพราะเป็นสมาธิที่ประกอบด้วยความรู้สึกตัว มีสติตลอดทั้งกายเวทนาจิตค่ะ ************************************** แต่ถ้าทำฌานแล้วมุ่งดับผัสสะ  อันนั้นไปหาฟักแฟงแน่นอน ************************************** สภาวะธรรมที่เกิดขึ้นกับแต่ละท่าน ย่อมเป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงถ้าผู้นั้นไม่มีจิตมุสา ส่วนจะเข้าใจว่าเป็นอะไร หรืออย่างไร หรือตีความ ตามบัญญัตินั้นอย่างไร ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่ตรวจสอบและวินิจัยกันต่อไป นะครับ. ************************************** ...ขอบคุณทุกท่าน และเชิญแชร์ประสบการณ์ต่อครับ... แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 22:09:27 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 21:59:58

ความคิดเห็นที่ 37 ยิ้มๆ...          คุณทางนี้ครับ ผมปฏิบัติเยอะเพราะมีทุกข์มาก จึงปฏิบัติธรรมเนื่องๆ มากอย่างยิ่ง นะครับ ตั้งแต่วัยเด็กมาแล้ว จนในปัจจุบัน แม้จะผ่อนลงมากแล้ว แต่ก็ไม่ขาดจากการมีสติเท่าทันปัจจุบัน แม้จะเข้าสู่ช่วงวิกฤตของชีวิตอย่างรวดเร็วเฉียบพลัน ผมดำเนินมานั้นมีทั้งเป็นรูปแบบและมีครูบาอาจรย์ นะครับ.          แต่ผมไม่ข้ามประเด็น ไปจากคำตรัสของพระพุทธเจ้า เมื่อพระอานนท์ได้ตรัสถาม พระพุทธเจ้าก่อนปรินิพพาน พระพุทธเจ้าได้ตรงตรัสทำนองว่า. ----------------------------------------           เมื่อ พระองค์ดับขันธ์ปรินิพพานไปแล้วนั้น  พระธรรมหรือคำสั่งสอนของพระองค์ที่ตรัสไว้ดีแล้ว จะเป็นศาสดาแทนพระองค์. ----------------------------------------      นะครับ.      การเจริญสตินั้นย่อมสามารถได้ตลอดเวลา เป็นปัจจุบัน แม้ในขณะศึกษาบัญญัติต่างๆ ในธรรมตารา พระไตรปิฏกและอรรถกถา และแม้ในการทำงานเพื่อเลี้ยงชีพ      การกำหนดภาวนา ก็ปฏิบัติได้ตลอดเวลา เืมื่อน้อมใจปฏิบัติอยู่เนื่องๆ ก็สามารถศึกษาธรรมบัญญัติที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว และแม้ในการทำงานเพื่อเลี้ยงชีพ      แต่เมื่อเก็บตัวเข้ากรรมฐาน ตามวันเวลาที่กำหนด ต้องทิ้งตำรา และการงานอาชิพต่างๆ ตามวันเวลาเข้ากรรมฐาน.      ตกลงคุณทางนี้ เข้าใจตามที่ผมเสนอหรือเปล่าครับ.      ดังนั้นเมื่อรู้ว่ามีกำลัง ไม่เกิดทิฏฐิมั่นถือมั่นจนเกินควร รู้จักปล่อยว่าง จางคลายในทิฏฐิต่างๆ  ได้โดยง่าย รู้จักตน รู้จักเตือนตนสิ่งใดควรหรือไม่ควร  รู้จักสิ่งใดเป็นกุศลสิ่งใดเป็นอกุศล  แม้ ปฏิบัติธรรมมากๆ  และศึกษาธรรมบัญญัติมากๆ ประกอบกันก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่เสียหายเลยนะครับ เมื่อการกระทำใดๆ ทางกาย วาจา ใจ ไม่ปะทุไปด้วย ราคะ โทสะ โมหะ ด้วยกำลังกล้า และมีเหตุผล ตรงตามธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนได้ดีแล้ว. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 22:22:12

ความคิดเห็นที่ 38 เรื่องอภิญญาจิต เปนเรื่องปัจจัตตังจริงๆครับ -ปิติน้ำตาไหลขนลุกลมพัด -เทวดา ช2 ญ2 รออนุโมทนา -พระประธานวัดปากน้ำสอนธรรมด้วยแอนิเมชั่นเมื่อหลับตา -หลวงพ่อสด มาสอนและให้พรในสมาธิ -  เห็นดวงจิตคนนั่งสมาธิสว่างมืดต่างกัน -รู้เห็นใจคนรอบตัว -เทวบุตรมารเยาะเย้ย -รู้เห็นอนิจจังของสมาธิ -รู้นอกตัวมากๆ ทำให้เกิดอุทธัจจะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 23:08:55 จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 22:32:21

ความคิดเห็นที่ 39 ^ แต่เราเข้าใจที่คุณ Venture บอกนะ เจอมาแว้ว.. มีจริงๆ แต่มันก็แค่ให้เราเรียนรู้น่ะนะ  ก็ทำให้เราเข้าใจว่า อ้อ..มันมีจริงๆ แค่นั้นแหละ เราไม่มีฟุ้งซ่านมาก แต่มีเวทนา ผัสสะเวทนา เจอบ่อยๆ ก็เข็ดเอง อยู่มันธรรมดา รู้ธรรมดานี่แหละ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 23:18:39 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 22:57:06

ความคิดเห็นที่ 40 รู้สุดคือสรรพสิ่งมีแค่ธาตและธรรม3ฝ่ายแล้วจะเกิดรู้สึกเบื่อจนละความยึดมั่นถือมั่นบ่อยขึ้นมองไปรอบตัวมีแต่ธาตมาประชุมกันชั่วคราวแต่ส่วนตัวกำลังฝึกดูเวทนา ยังพอใจยินดีสุขเวทนากายใจ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 55 23:38:49 จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 23:22:29

ความคิดเห็นที่ 41 แต่ครูอาจารย์อายุ90กว่า ท่านพูดน้อยมากอยู่แบบ สงบกายวาจาใจ สำรวมอินทรีย์ จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 55 23:29:42

ความคิดเห็นที่ 43 ฌาน เป็นของเล่นไม่ใช่วิถีแห่งปัญญา เว้นเสียแต่ว่าต้องการเอาดีทางด้านฤาษีชีไพร แต่ถ้าต้องการเดินในเส้นทาง สายปัญญา ตามแนวทางของพระพุทธเจ้า ก็อย่าไปเสียเวลากับมันเลย เพราะถ้าเข้าไปติดอยู่ในนั้น แลัวหลงคิดว่ามัน เป็นคุณวิเศษ ก็จะยิ่งห่างไกลจาก วิถีแห่งปัญญา มากขึ้นเรื่อยๆ ปัญญาไม่อาจที่จะเกิดขึ้นใน ฌาน ได้เลย ใครที่เคยเข้าไปสัมผัสจะรู้ว่าเพราะอะไร เพราะภาวนาปัญญา หรือที่คนทั่วๆ ไปมักเรียกกันสั้นๆ ว่าปัญญานั้น เป็นการรู้แบบซึมซาบ แผ่ซ่าน คมกริบ ไร้ที่ติ แต่สภาพใน ฌาน นั้นเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามเลย ปัญญา ไม่อาจเกิดขึ้นได้ในสภาพเช่นนั้นเด็ดขาด จากคุณ : vars เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 00:29:34

ความคิดเห็นที่ 44 #43   ผมซ้อมสำหรับ คลับใหม่ (ถ้ามี) จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 00:51:07

ความคิดเห็นที่ 45 เีคยแต่แนบแน่น สงบมาก แต่ไม่เคยเข้าถึงสักทีไม่รู้ทำไม จะมีอุปสรรค์ตอนสุดท้ายตลอด ทำได้ถึงระดับเห็นแสงเป็นกรวยคลุมตัว เห็นจักรวาลน้อย ๆ ในร่างกาย(จักระ) แต่มันเข้าไม่ถึงมันติดที่ยังมีอารมณ์ง่วงอยู่นิดหน่อย จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 04:31:46

ความคิดเห็นที่ 46 สำหรับท่านที่ได้ฌานแล้ว  อย่าลืม ออกจากฌาน แล้วยกองค์ฌานขึ้นสู่วิปัสสนา พิจารณาดู รูป นาม  ตามหลักสติปัฏฐาน อันเป็นทางสายเอกของพระพุทธเจ้า สมาธิที่เป็นบาทของวิปัสสนา http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=21049 ถามว่า เริ่มตั้งวิปัสสนาอย่างไร ? แก้ว่า จริงอยู่ พระโยคีนั้น ครั้นออกจากฌานแล้วกำหนดองค์ฌาน ย่อมเห็นหทัยวัตถุ ซึ่งเป็นที่อาศัยแห่งองค์ฌานเหล่านั้น ย่อมเห็นภูตรูป ซึ่ง เป็นที่อาศัยแห่งหทัยวัตถุนั้น และย่อมเห็นกรัชกายแม้ทั้งสิ้น ซึ่งเป็นที่อาศัย แห่งภูตรูปเหล่านั้น. ในลำดับแห่งการเห็นนั้น เธอย่อมกำหนดรูปและอรูปว่า องค์ฌานจัดเป็นอรูป, (หทัย) วัตถุเป็นต้นจัดเป็นรูป. อีกอย่างหนึ่ง เธอนั้น ครั้นออกจากสมาบัติแล้ว กำหนดภูตรูปทั้ง ๔ ด้วยอำนาจปฐวีธาตุเป็นต้น ใน บรรดาส่วนทั้งหลายมีผมเป็นอาทิ และรูปซึ่งอาศัยภูตรูปนั้น ย่อมเห็นวิญญาณ พร้อมทั้งสัมปยุตธรรมซึ่งมีรูปตามที่ตนกำหนดแล้วเป็นอารมณ์ หรือมีรูปวัตถุ และทวารตามที่ตนกำหนดแล้วเป็นอารมณ์. ลำดับนั้น เธอย่อมกำหนดว่า ภูตรูปเป็นต้น จัดเป็นรูป, วิญญาณที่มีสัมปยุตธรรม จัดเป็นอรูป. -------------------------------------------- สมาธิ - วิปัสสนา ต่างกันอย่างไร ? http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=16060 เมื่อครั้งพุทธกาล เจโตวิมุติ(ผู้ได้ฌาน) น้อยกว่าปัญญาวิมุตติ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=21062 ==================================== การเจริญสติปัฏฐานหมวดพิจารณาอิริยาบถ ๔ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=29201 ---------------------------------------------- วิสุทธิ ๗ และ ญาณ ๑๖ http://abhidhamonline.org/visudhi.htm ----------------------------------------------------- http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=21062 สีเล ปติฐาย นโร สปญฺโญ จิตฺตํ ปญฺญญฺจ ภาวยํ อาตาปี นิปโก ภิกฺขุ โส อิมํ วิชฏเยชฏํ ความว่า นรชาติชายหญิง ผู้มีปัญญาแต่กำเนิด มีความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลสมีปัญญาบริหารจิต เห็นภัยในการเวียนว่ายตายเกิด ตั้งมั่นในศีล อบรมสมาธิและวิปัสสนาปัญญาเท่านั้น นรชนชาติชายหญิงนี้เท่านั้น จึงจะสามารถสางรกชัฏที่เป็นเสมือนข่ายคือ ตัณหาออกได้ จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 06:21:28

ความคิดเห็นที่ 47 สมาธิเป็นบาทฐานของวิปัสสนา สมาธิจะมากน้อยแค่ไหนแล้วแต่จริตผู้นั้น เป็น สมถยานิก หรือ วิปัสสนายายิก ซึ่งทั้งสองจริตมีการปฏิบัติที่แตกต่างกัน ผู้เป็นสมถยานิกอาจทำฌานได้สูงๆ แต่วิปัสสนายานิกอาจทำได้แค่ขณิกะ ไม่ใช่ปัญหาครับ แต่ละท่านมีเส้นทางไม่เหมือนกัน วิปัสสนายานิกยังไงก็ลดละกิเลสได้ ไม่จำเป็นต้องมีสมาธิระดับสูง ผู้ใหม่บางทีมีความเห็นขัดแย้งกันเพราะวิธีปฏิบัติที่ไม่ตรงกันนี่แหละครับ ทำไมบางนถึงว่าต้องอานาปา บางคนว่าต้องพุทโธ ต้องยุบหนอ ต้องเเพ่งกสิน ต้องเพ่งอสุภะ ต้องเจริญสติในอริยาบท ต้องกำหนดรูปนาม ฯลฯ ถ้ามาถึงเส้นทางที่บรรจบกันแล้วจึงจะทราบว่า ทุกวิธีมุ่งสู่สิ่งเดียวกัน กิเลสลดลง อัตตาลดลง มีสติ มีสมาธิ  มีปัญญา ยกเว้นผู้ปฏิบัติผิดทาง เท่านั้น ผมแตกประเด็นกระทู้ออกมาเพื่อเปิดโลกทัศน์ของผู้ปฏิบัติ ว่าเส้นทางขึ้นเขามีหลายทาง อย่ายึดมั่นเฉพาะในสิ่งที่ตนเองประจักษ์แค่ระหว่างกลางทาง เมื่อถึงยอดเขาแล้วจะมารู้สึกผิดที่ได้ไปตัดสินวิธีการปฏิบัติเส้นทางอื่นๆ ว่าผิดทาง ที่แท้การขึ้นเขาก็มีหลายเส้นทาง .........(แต่ยังไงก็ต้องยกเว้นการเดินผิดทางจริงๆ นะครับ) ***************************************** ส่วนคุณ P_vicha ผมเข้าใจที่คุณกล่าวนะครับ ผมเองไม่ใช่คนไม่เอาตำรา ในอดีตผมนี่แหละ อ่านๆๆ 3 ปีกว่าที่ผมบวช โดยเฉพาะตอนอยู่สวนโมกข์.... 8 เดือนแห่งการขยันอ่านตำราที่สุด.... อ่านจนแทบจะซื้อพระไตรปิฏกยกตู้มาไว้ที่บ้านอยู่แล้ว ผมเคยติดตำราจนคิดวิเคราะห์ธรรมะไม่หยุดทั้งวัน เป็นเดือนๆ มาแล้ว จนผมซึ้งกับคำครูบาอาจารย์ว่า...อย่าอ่านมาก ...ปฏิบัติมากๆ แต่อย่างที่ผมกล่าวว่าธรรมชาติคนเรามักตีความเข้าข้างตัวเอง เริ่มจากการวิเคราะห์ (จินตามยปัญญา) นี่แหละครับ เมื่อปฏิบัติ มีสภาวะอะไร จิตจะคอยเทียบเคียงกับตำราอยู่เรื่อย มันจะเป็นการคิดปรุงแต่ง ซึ่งอาจบดบังปัญญาตัวจริง (ภาวนามยปัญญา) ได้ ธรรมะแท้ ไม่มีอะไรเลยครับ...อย่างที่คุณchaosy กล่าว ปฏิบัติจริงเพื่อสละออกให้หมด ไม่ใช่การสะสม แม้แต่การสะสมความรู้ *********************************** เวลาผมปฏิบัติติดขัดอะไรก็สอบถามครูบาอาจารย์ ได้ประโยชน์มากกว่าอ่านตำราแน่นอน เพราะได้ถามตอบ จนกระจ่าง ไม่ใช่คิดเข้าข้างสภาวะที่เกิดเอาเองฝ่ายเดียว แต่ก็ไม่ใช่บอกให้ทิ้งตำรานะครับ....ยังไงก็ต้องอ่านประกอบ เพื่อโยนิโสมนิสิการคำครูบาอาจารย์อีรอบด้วย ในกรณีที่ยังไม่เคลียร์ในคำตอบของท่าน จึงมาเตือนด้วยปรารถนาดีครับ แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าคุณ P_vicha ศึกษาตำราแล้วไม่มีปัญหาตรงนี้ เดินทางไปด้วยความราบรื่น ก็ไม่เป็นไรครับ อย่างที่ผมบอก แต่ละคนมีเส้นทางของตัวเอง การเดินทางไม่เหมือนกัน...แต่จุดหมายเดียวกัน.... จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 07:24:43

ความคิดเห็นที่ 48 อนุโมทนาสาธุกับเจ้าของกระทู้ค่ะ เป็นกระทู้ที่รื่นรมณ์จริง เพราะโดยส่วนตัวเห็นว่าในโลกนี้ ไม่มีอะไรถูก อะไรผิด อะไรดี อะไรไม่ดี ทุกอย่างมีเหตุผลในตัวของมันเอง จึงไม่ค่อยตัดสินใคร หรือตัดสินอะไรว่าถูกผิดสักเท่าไหร่ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่สมมติขึ้นมาทั้งนั้น พูดถึงเรื่องฌาณ ตอนเด็กๆเอ๊าะ สักเจ็ดขวบเคยนอนรู้สึกตัวทั้งคืน โตขึ้นมาหน่อยก็มักจะ "รู้"แต่ไม่รู้ว่าอะไร555 และรู้ล่วงหน้าบ้างบางที โดยเฉพาะเวลาจะได้ลาภ (แต่ก็ใช่ว่าจะได้บ่อยๆนะ กระซิกๆT^T) โตขึ้นมาหน่อยก็เข้าคอร์สปฏิบัติธรรมตามใจแม่(คือแม่ให้ไป)เลยทำให้พอทำเป็นบ้าง สักป.ตรี นั่งสมาธิแล้วอยู่ดีๆก็มีแสงสว่างจ้าบวกมีความสุขมากกกก แบบไม่เคยสุขมาก่อนเลยในโลกนี้...แล้วชีวิตก็เปลี่ยนไปนับแต่นั้น หลังจากนั้นก็นั่งสมาธิเองไปเรื่อยๆทุกวัน ไม่มีใครที่ยึดเป็นครูบาอาจารย์และไม่อ่านตำรา เพราะจำชื่อเรียกไม่ได้ มันยากง่ะ อ่านไปก็ไม่เคยจำ เลยไม่อ่าน มีสภาวะไรเกิดขึ้นก็รู้ละ รู้-ละอย่างเดียว ...ด้วยความที่ไม่อ่านตำราไง สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลยสด ไม่ปรุงแต่ง เกิดไรขึ้นก็ดูๆมันหน่อยให้สนุก แป๊บๆเบื่อ มันก็ละได้เอง เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จำได้ว่าตอนนั้นสมาธิแน่น นั่งเฉยๆรอรถเมล์แป๊บนึงเข้าสมาธิอัตโนมัติ จำได้ว่าตอนนั้นนิสัยเปลี่ยน กลายเป็นพวกยึดศีล อีโก้สูง กูดีกว่า เก่งกว่าคนอื่น รู้ธรรมมากกว่าคนอื่น โชคดีมีพี่คนนึงมาทำให้เลิกนั่งสมาธิไปเลยจากการบอกทำนองว่า "เป็นคนดีเป็นด้วยวิธีอื่นก็ได้นี่...ไม่เห็นจำเป็นต้องนั่งสมาธิปฏิบัติอะไร"อะไรทำนองนี้ ไม่รู้ทำไม ตอนนั้นถึงหักดิบเลิกนั่งไปเลย จนสุดท้ายมาได้พบกัลยาณมิตรที่ชักนำมาให้พบคนที่ใจเรานับถือเป็น "ครูบาอาจารย์"จริงๆ จึงก้าวสู่เส้นทางนี้อีกครั้ง ... ว่าแต่เรื่องถามเรื่องฌาณใช่ไหมเนี่ย555 เรื่องออกทะเลไปไกลสุดกู่ เรื่องฌาณ ๆ ก็เคยเห็นอดีตบ้าง รู้อดีตบ้าง รู้อนาคตบ้าง เห็นตัวเองเป็นกระดูกบ้าง จริงๆมันก็เป็นสีสันของชีวิตอ่ะเนอะ เห็น มันก็สนุก มีบ้างก็ดี เพราะไม่มีก็รู้สึกว่าชีวิตจืดชืดไปหน่อย แต่สุดท้าย ไอ้สิ่งเหล่านี้มันก็กลายเป็นธรรมดา...ถึงที่สุดแล้ว พอรู้แล้วก็ต้องละอยุ่ดี บางทีมีฌาณบ้างก็ดีนะ มันทำให้รู้เลยว่าทุกอย่างมันบ่ายโมง(ไม่เที่ยง!) สภาวะหนึ่งๆเกิดขึ้น ย่อมเดินทางไปสู่การดับไปเป็นเรื่องธรรมดา...เพราะฉะนั้นเราจะไปยึดมันก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะที่สุดแล้วมันก็ไม่มีอะไรที่เราจะไปจับไปยึดมันได้เลย หมดมุข เด๋วมาเวิ่นต่อวันหลังจ๊ะ... จากคุณ : แม่ผั่นจ๊ะ (nopas) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 07:40:25

ความคิดเห็นที่ 49 เราไม่มีครูอาจารย์ เราศึกษาจากเพื่อนพี่ในนี้ ไม่อ่านตำรา ไม่รู้คำศัพย์ธรรมะอะไรเลย บอกก่อนว่าอ่อนมาก และเพิ่งเริ่มหัดนั่งสมาธิยังไม่ได้ปีกะมัง. ครั้งแรกเคยพิมพ์ถามในนี้ว่า ตอนนั่งสมาธิแล้วอยู่ดีดี เหมือนลมหายใจเราหายไป แล้วเราก็จำไม่ได้ด้วยว่าคำภาวนา พุทโธ ยังอยู่หรือเปล่า มีเพื่อนๆพี่ๆในนี้เข้ามาตอบให้ความกระจ่างแล้ว . อ่านกระทู้ไล่มา เห็นหลายคนพูดถึงแสงไฟ มีอยู่คืนหนึ่งเรานั่งสมาธิแต่ปิดไฟ (ตามแบบที่พี่ๆเพื่อนๆในนี้ให้ลอง) นั่งไม่นาน .. เรารู้สึกเหมือนมีใครส่องไฟมาที่หน้าเราแว๊ปหนึ่ง เราตกใจ ลืมตาขึ้นเลย  แต่ยังนั่งท่านั้นอยู่ ลูกกะตาเรากรอกไปมามองหา สิ่งผิดปกติแต่ไม่มีอะไร ทุกอย่างอยู่ในความมืดปกติค่ะ ครั้งสุดท้ายนั่งประมาณเที่ยงคืนตีหนึ่ง เรานั่งสมาธิก็ไม่นานเท่าไหร่  แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเงียบมาก ทำไมถึงเงียบมากขนาดนี้ คือมันเงียบแปลกๆไงไม่รู้อธิบายไม่เป็น ในใจตอนนั้นคิดว่า ไม่มีอะไรหรอก นั่งต่อไป แล้วก็บอกตัวเองว่า อย่าคิดสิอย่าคิดสิ เรานั่งอีกแป๊บเดียว เราก็เลิกนั่ง มันกลัวขึ้นมาเฉยๆค่ะไม่รู้ทำไม ที่เล่ามาเราอยู่บ้านคนเดียว แล้วก็ไม่รู้ว่าเราเพ้อเจ้อหรือเปล่า เราพอจะได้เรื่องได้ราวบ้างหรือยัง หรือว่ายังบ้าๆบอๆอยู่ หรือว่ายังไม่ได้อะไรเลย แล้วควรทำอย่างไรต่อไป .. ขอบคุณค่ะ. จากคุณ : โอยสะลา. (โอยสะลา) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 10:28:11

ความคิดเห็นที่ 50 วันนี้ขออนุญาตไม่เล่าประสบการณ์แต่ขอสรุปผลที่ได้จากการเข้าฌานว่า คนที่ได้ฌานมีโอกาสที่จะก้าวหน้าในทางธรรมนั้นมีมากกว่าคนที่ไม่ได้ เพราะอะไรเพราะว่าเมื่อเข้าปฐมฌานแล้วเมื่อปล่อวางวิตกวิจารณ์ลงได้ ก็ได้ปิติชัดเจนขึ้นและเมื่อปล่อยวางปิติที่ชัดเจนนี้ได้ก็จะพบกับเอกัคตา และเมื่อเอกัคตาหายไปก็พบกับอุเบขาและเมื่ออุเบกขานี้หายไปก็ขึ้นอรูปฌานฯ แม้แต่การเบื่อหน่ายในฌานเกิดขึ้นก็จะพบว่าญาณได้เกิดขึ้นตามมา ความสูญในองค์ฌานสอนให้เรารู้ว่าไม่มีอะไรเลยที่จะสูญสิ้นไปแบบเปล่าๆ มีแต่จะรู้ว่าอะไรสูญไปในอะไรหรืออะไรดับไปในอะไร นี่คือรูปแบบของการสละคืน แต่โมฆะบุรุษมักจะเริ่มต้นที่มีความคิดว่าทุกอย่างสูญอยู่แล้วเป็นอนัตตาอยู่แล้ว นี่เป็นตัวอย่างของอาการสำลักพุทธธรรมเพราะไม่เคยได้ฌานจึงไม่รู้ว่า อะไรสูญในอะไรเช่นไม่รู้ว่าวิตกวิจารณ์สูญในปิติและปิติสูญในเอกัคตาฯ ชาติภพย่อมสูญในอรหันต์มรรคส่วน ราคะ โทสะ โมหะย่อมสูญในพระนิพพานธาตุ จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 10:36:24

ความคิดเห็นที่ 51 ชอบคำว่า ทำบุญแบบตายอดตายอย่างจริงๆเลยครับ เห็นภาพชัดเจนดีทีเดียว จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 10:53:14

ความคิดเห็นที่ 52 มีอยู่คืนหนึ่งเรานั่งสมาธิแต่ปิดไฟ (ตามแบบที่พี่ๆเพื่อนๆในนี้ให้ลอง) นั่งไม่นาน .. เรารู้สึกเหมือนมีใครส่องไฟมาที่หน้าเราแว๊ปหนึ่ง เราตกใจ ลืมตาขึ้นเลย  แต่ยังนั่งท่านั้นอยู่ ลูกกะตาเรากรอกไปมามองหา สิ่งผิดปกติแต่ไม่มีอะไร ทุกอย่างอยู่ในความมืดปกติค่ะ ครั้งสุดท้ายนั่งประมาณเที่ยงคืนตีหนึ่ง เรานั่งสมาธิก็ไม่นานเท่าไหร่  แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเงียบมาก ทำไมถึงเงียบมากขนาดนี้ คือมันเงียบแปลกๆไงไม่รู้อธิบายไม่เป็น ในใจตอนนั้นคิดว่า ไม่มีอะไรหรอก นั่งต่อไป แล้วก็บอกตัวเองว่า อย่าคิดสิอย่าคิดสิ เรานั่งอีกแป๊บเดียว เราก็เลิกนั่ง มันกลัวขึ้นมาเฉยๆค่ะไม่รู้ทำไม ที่เล่ามาเราอยู่บ้านคนเดียว แล้วก็ไม่รู้ว่าเราเพ้อเจ้อหรือเปล่า เราพอจะได้เรื่องได้ราวบ้างหรือยัง หรือว่ายังบ้าๆบอๆอยู่ หรือว่ายังไม่ได้อะไรเลย แล้วควรทำอย่างไรต่อไป ../// ควรนั่งแล้วกำหนดรู้สภาวะธรรมที่เกิดขึ้น ไม่ไปปรุงแต่งด้วย (อ่อ เงียบก็รู้ว่าเงียบก็รู้อยู่แค่นั้น ถ้ากลัวขึ้นมาก็รู้ว่ากลัว ซึ่งแท้แล้วความกลัวไม่น่าจะเกิดขึ้นเลยถ้ารู้ทันความเงียบแล้วเฉยไว้ ) จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 11:22:39

ความคิดเห็นที่ 53 โมทนาสาธุกับนักภาวนาเพื่อความพ้นทุกข์ทุกท่านครับ _/\_ พระอจ.ผม ท่านมุ่งสอนแต่ให้กลับมาอยู่ที่ใจตนเอง อะไรเกิดขึ้น ท่านก็ให้กลับมาอยู่กับใจตนเอง อะไรจะไปจะมา ท่านก็ให้อยู่กับใจรู้ใจเห็นของตนเอง ปัจจุบันเป็นไปซะอย่างนี้ เลยยังไม่มีอะไรพอจะนำมาเล่าในประเด็นของฌานครับ :) แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 55 11:34:31 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 11:32:27

ความคิดเห็นที่ 54 กลับมาเล่าต่อ เรื่องสุตปัญญา กับภาวนามยปัญญา จากประสบการณ์ของเรานะ ที่จริงเราเป็นหนอนนะ แต่ไม่ใช่หนอนพระไตรปิฏก จะว่าไปตำรานี่เราก็อ่านมาเยอะค่ะ ตอนแรกๆ อ่านของเถรวาทไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ แต่อ่านแนวโลกทิพย์มาตั้งแต่เด็กๆ ป. 1 ก็อ่านแล้วนะ แต่ว่าอ่านแบบหนังสือนิทานเลย แบบสนุกดี แต่ไม่ได้เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ไม่เชื่อ เลยรู้จักเกจิรุ่นใหญ่เยอะมากๆ พอโตมาก็อ่านปรัชญาตะวันตก แล้วก็มาอ่านปรัชญาตะวันออก อ่านเต๋าแห่งฟิสิกส์ เลยไปสนใจควันตัม แล้วก็ไปอ่านสายวัชรยาน อ่านทางมหายานไปเลย แต่อ่านของเถรวาทไม่รู้เรื่องเลย มันเป็นผลจากวิบากกรรมไง แต่อันไหนเป็นแนวปรัชญาจิตยอมรับ อ่านได้ อันไหนออกภาษาพระๆ สมองกลวงเลย   ตอนมัธยมปลาย-มหาวิทยาลัย ก็มาอ่านของท่านพุทธทาส คู่มือมนุษย์ อ่านแบบไบเบิ้ลเลย เปิดมาเป็นเจอที่ต้องการ ให้คำแนะนำแก้ปัญหาได้จริง   อ่านท่านพุทธทาสและก็อินแบบว่า "ใช่เลย" ในช่วงมหาวิทยาลัยอ่านเยอะเลย เอาแบบนี้แหละไม่มีนรกสวรรค์ โดนเป็นที่สุด แล้วก็ซื้อหนังสือฝึกสมาธิอาณาปานสติของท่านมาอ่าน ลองทำตามดูหลายครั้ง แต่ไม่สำเร็จค่ะ  แต่ช่วงแรกของการทำสมาธิ เราใช้การดูลมนี่แหละ (มารู้ทีหลังว่าดูไม่เป็น ที่ทำเขาเรียกเพ่งลม บังคับลม) พอเริ่มกลับมาอ่านธรรมะแนวเถรวาท ก็คือสามสิบเป็นต้นมา เริ่มกระดิกหู เริ่มเชื่อเรื่องกรรม (ที่มากกว่าแค่ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว)  คือตอนอายุ 20 กว่าๆ ยังปรามาสพระรัตนตรัยอยู่เลย รับไม่ได้กับที่ว่าเป็นหญิงทำกรรมมา หลายเรื่องที่รับไม่ได้ เพราะขัดต่อหลักเหตุผล หลักมนุษย์นิยม  ก็ไปคิดว่า เพราะคนเขียนเป็นผู้ชายนะซี.. อะไรงี้  จะเปลี่ยนศาสนาก็เคยคิดนะ แต่พออายุย่างเข้า 30 ปีเป็นต้นมา ใจมันยอมรับทุกอย่าง ว่าจริง..  เพราะเจอมาหมด ต้องยอมรับว่ามันจริง คือประสบการณ์มันทำให้เรายอมรับความจริง   กลับมาอ่านธรรมะของไทยๆ  อ่านหลวงพ่อจรัลก่อน ช่วงนั้นนั่งสมาธิดูลมได้ดีเป็นครั้งคราว แต่มีนิมิตมาก มีแสงมาก พอมันจะดีก็กลัว เลยปรับมาหลวงพ่อจรัล ดีขึ้นเลย นิมิตหาย ก็เออ.. เอาแนวนี้ก็ได้ ดีเหมือนกัน วันนึงจะได้ไปกราบ ไปฝึกกับท่าน ช่วงนี้ก็ออกแนวอยากรู้กรรม แต่ก็ไม่เชื่อว่าตัวเองมีกรรม 555 โหลดวีดีโอท่านสอนมาทำตาม แต่ไม่ถนัด  ดันไปถนัดแนวพุทโธ เลยเปลี่ยนมาพุทโธ ไปต่อได้อีกหน่อย พอ 34-35 เริ่มอ่านของเถรวาทได้แล้ว เริ่มกระดิกหูล่ะ อ่านของสายวัดป่า หลวงปู่ต่างๆ เริ่มจากองค์ดังๆ ก็อ่านรู้เรื่องขึ้นนะ  แต่เพราะไม่ได้ปฏิบัติ มันก็รู้แบบนกแก้วนกขุนทอง  จนช่วงที่เจอวิบากหนัก มันทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากอ่านธรรมะ อ่านวันละ 8-10 ชั่วโมงได้มั้ง อ่านไปเรื่อย แปลกที่ว่ามันเริ่มเข้าใจ ได้อ่านหลวงพ่อปราโมทย์ แต่ก็ติดใจในบางประโยค แต่โยนความคิดทิ้งไป (เริ่มมีบุญแล้วไง)  มีคนแนะให้ฟังซีดี ไม่ยอมฟัง   แต่ตอนหลังมาฟัง ก็ชอบมาก แล้วก็เข้าใจว่าที่ท่านเขียนมันมีบริบทอะไร ทำไมจึงพูดอย่างนั้น ก็เลยฟังมาอีกพักใหญ่ๆ เลย จนกระทั่งเจอครูบาอาจารย์ของเรา   ระหว่างนี้ก็ฟังสายวัดป่าไปด้วย ฟังเยอะ รู้จักพระสายนี้เกินครึ่งเลย ในช่วงเวลาสั้นๆ  เริ่มอินกับธรรมะจริงๆ ระหว่างนี้ก็เกิดปัญญาว่า เออ..เราชอบแนวปัญญา แนววัดป่านี่แหละ ใช่ที่สุด  มันคือสิ่งที่เราต้องการ ก็คิดว่าจะไปหาที่เรียนจริงๆ จังๆ   แต่ก็แปลกช่วงนั้นมีน้องที่เป็นศิษย์หลวงพ่อฤาษีพาไปกราบครูอาจารย์ทางสายนั้น เราก็ไป ชอบนะ รู้สึกว่าคุ้นเคยมาก ชอบเลย ใจนี่แบบว่า มีเงินติดตัวเท่าไหร่ ไปบูชาพระวัตถุมงคลหมด  ก็ดูใจตัวเองไปด้วย เออ..สงสัยของมันเคยๆ ต่อติดง่ายมาก  ทุกวันนี้ก็ยังชอบ หุหุ  ไปศึกษามโนมยิทธิ ก็น่าสนใจ ทางนี้ก็น่าสนใจ แต่ใจไม่เอาจริง คือไม่เข้าไปลึก มีตัวเบรค   อ่านคำสอนทางนี้แล้วจิตมันมีไม่เชื่อไง  มีส่วนที่โอเค แต่มีส่วนที่ไม่เชื่อมันตีกัน  พออ่านเทียบกับสายวัดป่าใจเรายอมทำตามสายวัดป่า วันนึงก็อ้อ.. อ้อขึ้นมาประมาณ ว่า "สายนั้นเน้นศรัทธา  แต่อีกสายนึง "เน้นปัญญา"  ไม่ต้องมีของล่อใจเด็ก  เราเลยชอบทางปัญญามากกว่า "เพราะเราเป็นคนมีปัญญา" (อันนี้เราโดนหลอกนะ โดนความรู้หลอก หลอกเนียนเลย หลงตัวเองไง)  แบบว่าหลวงพ่อฤาษีท่านสอนให้เห็นนรกสวรรค์เพื่อให้คนเกิดศรัทธาก่อน แล้วก็สอนธรรม แต่ไอ้เราไม่ต้องการแระ เราขอเดินตรงเข้าสู่ธรรมเลย เพราะเราฉลาด เหอๆ  จากนั้นก็สรุปกับตัวเอง แบบนางงามๆ ว่า   "คือทั้งสองสายต่างก็พูดเรื่องเดียวกันแหละ แต่ว่าพูดคนละลีลากัน เหมือนอันนึงตรง อันนึงอ้อม" ใจมันเปรียบเทียบให้ค่าไปแล้วไง แต่ความคิดพยายามแก้ไขให้โดยหาเหตุผลมาอ้าง   ก็มาพิจารณาได้ทีหลัง  ตามหลักเหตุผล มันคิดออกมาได้ค่ะ การวิเคราะห์ทำให้เกิดความเข้าใจแนวทางทั้งสองสาย  แต่มันติดกิเลสนะ พอตอนจบมันจะสรุปว่า อันนี้ดีกว่า สายนี้ดีกว่า เหมาะกับเรามากกว่า เพราะเรามีปัญญามาก  555" จะเรียกว่าอัตตาซ่อนเร้นก็ได้ อัตตาแบบนางงามน่ะ ทุเรศมาก 555 ที่ไหนได้ ตอนหลังมารู้ความจริง  ต้องมาขอขมากระจายเลย คือที่ผ่านมาคิดผิดหมด เหมือนๆ จะถูก แต่ผิดค่ะ และในความเข้าใจผิดนั้น เราได้ประมาทในธรรมของท่านเหล่านั้นเรียบร้อยเลย คือไม่ได้หยาบคาย แต่ถ้าเป็นคนละเอียด เรารู้ได้เลยว่าความคิดไหนที่ประมาทท่านด้วยความไม่รู้  แล้วเมื่อรู้ขึ้นมาแล้วมันจึงได้ตระหนักเลยว่า   กรรมที่ไม่รู้ในอดีต ก็พามาตรงนี้คือมีสัมมาทิฐิแระ  เรียกว่าดีขึ้นมาแล้วนะ  แต่ว่าอนุสัยที่มี หลงเหลือมา  ก็สามารถบัญชาการให้เราสร้างกรรมใหม่ได้อีกนะ  ดูเรียบร้อยนางเอกกว่าเดิม แต่ว่าก็ยังได้วิบากเป็นของแถมอยู่ดีค่ะ  หลักเหตุผลนี่ตัวดีเลย เหอๆๆ (อันนี้สรุปได้ภายหลังว่า เราเคยได้มโนมาแล้ว และก็คงออกนอกลู่นอกทางไปแล้ว คือถ้าทำตามที่ครูสอนก็ไม่เกิดปัญหา แต่ชอบนอกครู ชอบเกเร มันเลยหลงทางไง แล้วก็ไปโทษว่าฝึกแบบนี้ไม่ดีน่ะ แทนที่จะเห็นว่าตัวเองผิด   ที่บอกว่ารำไม่ดีโทษปี่โทษกลองไง ตอนหลังได้ขอขมาหลวงพ่อฤาษีในสมาธิเรียบร้อยค่ะ) ขณะนั้นเราไปดูหลายสำนัก แบบไปถึงแล้วก็มี แบบเปิดเน็ตก็มี ที่คิดว่าใช่ พอเอาจริงๆ ดันติดขัด ไม่ได้ไปด้วยเหตุต่างๆ  จนวันนึงไปกราบอาจารย์องค์ปัจจุบัน ก็ไปงงงงๆ ไม่รู้จักมาก่อน แต่ไปแล้วดันใช่ ยอมลงใจและไปบวชกับท่าน   เรียกว่าอันนี้ธรรมะจัดสรรแท้ๆ เลย แล้วแปลกแต่จริง ขณะนั้นครูอาจารย์ในอดีตมาเมตตาในฝัน แล้วพอเราไปกราบอาจารย์ท่าน ท่านก็เทศน์ออกมาเฉยเลย แต่ท่านไม่ได้บอกอะไร แค่เทศน์ให้เรากระดิกหู   เราไม่รู้จักครูอาจารย์ในอดีตองค์นี้เลยในปัจจุบัน แต่ท่านบอกชื่อท่านเสร็จสรรพ  หลังจากนั้นเราไปถามพระอีกองค์ ท่านจึงบอกว่าหลวงปู่องค์ที่เราฝันถึง มาฝากเราไว้กับอาจารย์องค์ปัจจุบัน ก็เลยตกลงปลงใจ เรียนสำนักนี้ ไปบวช ไปฝึกจริงจัง (แต่ตอนนั้นก็ยังไม่เลิกตามหาอาจารย์นะ) เมื่อไปบวชแล้วก็ได้รู้ ได้เห็น ได้ยิน ธรรมะที่พลิกชีวิต ท่านไม่แสดงอะไรพิสดารหรอก แต่ว่าท่านต่อจิกซอร์ให้เราได้  ก็กลับมาอ่านหลวงพ่อฤาษีอย่างเข้าใจจริงๆ ได้เห็นความต่างของสายพุทธภูมิกับสาวกภูมิ  มีบริบทที่แตกต่างกัน ไม่ใช่ศรัทธานำปัญญา หรือปัญญานำศรัทธาอะไรหรอก   พวกท่านมีวาสนาต่างกัน มีการเดินทางที่ต่างกัน มีกลุ่มศิษย์ที่ต่างกัน จึงสอนต่างกันต่างหาก  เราเป็นครูน่ะ มันเข้าใจง่าย  เรื่องเดียวกันศิษย์แต่ละรุ่นสอนเหมือนกันที่ไหน  พอถึงตรงนี้ใจมันก็เก็ท  ก็ต้องกราบขอขมากันกระจาย คือขอขมาที่บังอาจไปวิเคราะห์พวกท่าน โดยใช้หลักคิดทางโลก ที่แม้จะไม่ได้หยาบคายแต่มันแฝงไว้ด้วยความไม่รู้น่ะ อวิชชามันบังไง  เมิงเป็นใครไปวิเคราะห์พวกท่าน ไส้เดือน ออกจากรูมา เห็นพระจันทร์ มันไปคอมเมนต์ว่า แสงสว่างไม่เท่าพระอาทิตย์ อะไรงี้..   555 สำหรับเรา ทั้งสองแนวทางก็สอนตามพระพุทธเจ้าเช่นกัน เป้าหมายเดียวกันคือพระนิพพาน แต่ความรู้ความชำนาญของพวกท่าน แตกต่างกัน เหมือนวิชาเอกต่างกัน แต่อยู่คณะเดียวกันน่ะ ส่วนพื้นฐานก็เหมือนกัน ส่วนยอดก็เหมือนกัน แต่ตรงกลาง มีดีเทลต่างกันเท่านั้นเอง  ก็เหมือนฌาน กับสมาธิน่ะ ตอนต้นเหมือนกัน ตอนปลายเหมือนกัน ต่างกันตรงกลาง เพราะ approach ต่างกัน แล้วก็ได้พบว่า วิชาการต่างๆ ที่เคยอ่านสะสมมาทั้งชีวิต มันตอบคำถามเราได้ก็จริง แต่ว่าตอบได้ไม่หมด มันมีแต่การแก้ปัญหา ซึ่งก็ใช้ได้จริงเพียงชั่วขณะ แต่ว่าปัญหามันไม่จบ ไม่หมดปัญหา ธรรมะของพระพุทธเจ้าต่างหากที่ทำให้ออกจากปัญหาได้จริงๆ  ในขณะที่พระพุทธองค์ล้ำหน้าเป็นพันๆ ปี ทางตะวันกตกเพิ่งได้เข้าใกล้ เฉียดๆ  พอเราเข้าใจหลักธรรมบางอย่าง อ่านควันตัมแล้วยิ้มเลย มันจะจับแมทช์กันให้เอง  วันดีคืนดีพระอาจารย์ก็แสดงธรรม แล้วปล่อยความรู้แบบฟิสิกส์ที่เราอ่านน่ะ ท่านเอามาสอนเรา เพราะท่านทราบว่าเราศึกษาอะไรอยู่ เราเลยยิ่งสนุกในการศึกษากับอาจารย์ เพราะว่าตอบโจทย์เราได้หมดทุกด้านจริงๆ แต่คำสอนของอาจารย์ก็มีแค่ "รู้ แล้ว ละ" แต่กว่าจะเข้าใจนัยของคำนี้ ใช้เวลาปีนึงเต็มๆ แค่ฝึกรู้แล้วละเนี่ยค่ะ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 11:53:53

ความคิดเห็นที่ 55 หลังจากนั้นมาก็เลิกแยกสายเลยค่ะ  คืออ่านของสายไหนก็ได้  อ่านโดยใช้บริบทของสายนั้น ก็ไม่เกิดการเปรียบเทียบ ไม่เกิดความรู้สึกว่าอะไรดีกว่าอะไร ใครดีกว่าใคร คือดีหมด ดีคนละแบบ ตอบโจทย์แตกต่างกัน เราสามารถหยิบมาใช้ได้ตามสถานการณ์ของเรา   พอเราได้มาฝึกฌาน เราก็จะกลับไปอ่านกรรมฐาน 40 กองของหลวงพ่อฤาษีอย่างเข้าใจ ต้องยอมรับเลยว่า ท่านเก่งจริงๆ รู้ละเอียดจริงๆ และเป็นองค์เดียวที่บันทึกไว้อย่างละเอียดมากๆ ไม่มีปิดบังเลย   ดังนั้นเวลาที่เราติดขัดทำฌาน เราจะไปอ่านจากสายหลวงพ่อฤาษีหลวงพี่เล็ก ในรายละเอียดความรู้พิสดาร เราไปอ่านทางนี้    เวลาเราติดสภาวะในแง่วิปัสสนาเราก็อ่านของหลวงปู่หลวงตาสายหลวงปู่มั่น   สบายใจเฉิบๆ ค่ะ.. แต่เราไม่ค่อยได้ถามอาจารย์เราเองในรายละเอียด เพราะท่านไม่พูดมาก สอนสั้น ต้องกลับมาแกะอีก ถอดรหัสอีก เหมือนได้หัวข้อมา แล้วต้องมาศึกษาต่อเอง ก็มาหาอ่านเอาค่ะ มีให้อ่านเยอะมาก โชคดีที่มีอินเตอร์เน็ต แต่บางที พอเรารู้มากในเชิงทฤษฏี มันจะเกิดตัว "เจือกรู้" ขึ้นมา   ปกติเราจะขี้ลืม คืออ่านมากจริง แต่ลืมหมด ตอนปฏิบัติก็จำไม่ได้นะ มันลืมหมด แต่บางที มันไม่ลืม และมันจะเด้งมาตอนช่วงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม  มันดันพากย์ขึ้นมามั่ง ดักสภาวะมั่ง ทำให้ตกลงมาเสมอๆ ในการทำสมาธิ สำหรับพวกปัญญาจริต  นอกจากฝึกตัวผู้รู้แล้ว ต้องฝึกให้รู้ทัน "ตัวเจือกรู้" ด้วย   เจือกผิดเวลาตลอด ยัดเยียดความคิดให้ตลอด ในการทำฌาน-สมาธิของเรา รบกับจิตสังขาร เป็นงานหลัก เวทนาเป็นงานรอง ต้องใช้วิธีเลิกทำ จนลืมๆ แล้วค่อยมาทำใหม่  เลิกทำฌาน ก็ไปทำสติปัฏฐานแทน ถึงได้ทราบว่า ธรรมมันเกื้อหนุนกันน่ะ ถ้าสติไม่พอ ก็ทำฌานไม่ได้  แต่สติมากไปก็ไม่เป็นฌานจะไปเข้าโหมดสมาธิที่เน้นความรู้สึกตัวแทน  ตัวไม่หาย ก็พิจารณากาย เวทนา จิต ได้ธรรมอีกแบบนึง   แต่ด้วยความที่รู้มาก รู้มาก่อน  เลย "เห็น" น้อย  เมื่อเห็นน้อย จึงต้องสอบใหม่ตลอด เพราะรู้กับเห็นมีกำลังไม่เท่ากัน  ถ้าเห็น มันจะแจ้งเลย จบเลย  ไม่ย้อนกลับมาโง่ หรือหลงในธรรมนั้นอีก  แต่ถ้ารู้เฉยๆ บางทีมันลืม เขาเปลี่ยนโจทย์มา สอบตกอีก  จึงเล่าไว้ข้างต้นว่า เราสอบตกทุกที่ทุกท่า กว่าจะเห็นธรรม ในแต่ละเรื่อง   เป็นต้นว่า ท่านบอกว่า "ความคิดเป็นทุกข์"  เราก็คิดพิจารณาธรรมจะเป็นทุกข์ได้ไง คิดไม่ดีซีเป็นทุกข์ เราก็ไม่เลิกคิด พิจารณามันไปหลายวัน มันก็ได้คำตอบแตกไปเรื่อยๆ หาข้อยุติไม่ได้ จนเราเหนื่อย มันวางเอง.. วิ๊งงงง เลย...  เออจริง วางปั๊บเบาเลย อ้อ..นี่เองที่พระพุทธเจ้าว่า "ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา เมิงโง่แบกมาตั้งหลายวัน" จบข่าว.. ด้วยความที่คงจะโลภะในธรรมมามากในอดีต จนแม้ปัจจุบันก็ติดนิสัยมา  ก็เลยไม่ได้อะไรสุดๆ ได้แบบครึ่งๆ กลางๆ แต่ก็ยอมรับได้เพราะว่าเราทำมาแบบนี้ เราชอบรู้มากกว่าปฏิบัติจริงไง  พอปฏิบัติจริงๆ มันติดรู้  ติดทฤษฏี  แม้จะมีความสามารถพิเศษด้านขี้ลืม แต่มันลืมไม่หมดหรอก ตัวเจือกรู้มันเยอะ แล้วมันจะพา "อยาก" มาสู่เรา ขัดขวางการทำฌานสมาธิอย่างหนัก  กว่าจะผ่านได้ก็นานเลย ติดดักรู้ ติดวิเคราะห์ ติดสงสัย ติดพากย์ ติดเทียบเคียง และก็ติดสมมติ 555  ทางธรรมพูดง่ายๆ ว่า ติด "วิตกวิจารณ์"  อาจารย์บางองค์ก็สอนแล้วสอนอีกนะ ท่านบอกให้ทิ้งให้หมด ให้ทำโง่ๆ ไป  เชื่อซะที่ไหนล่ะ.. ก็ "ค่ะ" แต่ไม่ยอมทำหรอก ชั้นปัญญามาก ชั้นต้องใช้ปัญญาพิจารณา.. เหอๆๆ   ส่วนอาจารย์ใหญ่ ท่านไม่ว่าอะไรทั้งนั้น ท่านชอบให้ลองเอง สอบตกแล้วค่อยคลานไปหาท่าน ท่านค่อยสอน  จนสุดท้ายก็ต้องยอมรับว่า ที่ครูอาจารย์สอนถูกที่สุด เวลาปฏิบัติควรโง่  เวลาเจอกิเลสควรฉลาด   แต่ของเรากลับกันไง 555 เวลาเจอกิเลสโง่สนิท  เวลาเจอบัณฑิตฉลาดขึ้นมาทันที   มีอาจารย์องค์นึงกล่าวว่า หากอยากฝึกปฏิบัติภาวนา โง่ๆ บื้อๆ นี่ล่ะ ฉลาดนัก..! สุตปัญญาเราก็ว่าดี แต่เวลาภาวนาต้องวางลงก่อน จึงจะได้ ภาวนามยปัญญาค่ะ ต้องใจกล้ายอมละ ยอมทิ้ง ละตัณหาวางไปก่อน  เดี๋ยวพอเราได้เห็นธรรมเฉพาะหน้าแล้ว  ธรรมเขาจะเอาความรู้สุตปัญญามาประกอบให้เองค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 12:12:47

ความคิดเห็นที่ 56 ใช่ครับ" รู้" แล้ว "ละ" โต๊ะศาสนา คุยกันแบบนี้ได้ประโยชน์ดีออก ...จริงไม๊ครับ... ************************* พี่ "คนกรุงธน" รอพี่มาแสดงความเห็นอยู่นะครับ เล่าประสบการณ์สักนิดซิครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 12:20:13

ความคิดเห็นที่ 57 นานๆ จะมีกระทู้สร้างสรรเพลิดเพลินใจในห้องศาสนา ส่วนมากเข้ามานึกว่าหลงอยู่ในราชดำเนิน จากคุณ : ฝนสลัดมือ เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 12:47:39

ความคิดเห็นที่ 58 ขออนุโมทนาบุญกับเรื่องเล่าทุกคห.ด้วยค่ะ   ที่ต่างก็มุ่งที่ออกจากทุกข์ด้วยกันทุกคนค่ะ . จากคุณ : แครอทอร่อย เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 12:59:04

ความคิดเห็นที่ 59 ตอนแรกสนใจสายไสยศาสตร์ ของพราห์ม ตอนเด็กไม่รู้จัก พุทธ ตามประสาคนบ้านนอก สาเหตุที่สนใจ  ตามประสาเด็กคือไว้ป้องกันตัวจากผี(หรือเปล่าอาจเป็นเทวดาก็ได้)   เพราะเคยมีประสบการณ์ขนหัวลุกกับผี(หรือมารแปลงเป็นผี) แต่ก็ต้องขอบคุณ ที่ทำให้ จากเดิมเคยชอบเล่นตามประสาเด็ก กลายเป็นมาสนใจเรื่องแนวนี้แต่ก็ ยังเป็นแนวมืด(คล้ายท่านองคุลีมาลย์) เรียนคัมภีเวทมนย์แนวพรามณ์ ผสมพุทธ เล่นของเลี้ยงผี ถือท่านฤาษี  ทำเสน่  เรียกฝน เรียกลม พื้นฐานคงเป็นแนวทำมิจฉาสมาธิ แต่ด้วยพื้นฐานเป็นคนชอบศึกษา จึง ศึกษาไปเรื่อยจนมาเจอหนังสือธรรมต่างๆ ก็เลยเริ่มสนใจพุทธศาสนา แต่ยังมีความเชื่อผิดๆหลายอย่างอยู่  ตอนนั้นไม่รู้ตัว ก็เริ่มเห็นโทษทางสายมืด หันมาทางพุทธ สวดมนต์ ทำสมาธิ สาย พุทโธบ้าง สายนับลมหายใจบ้าง เกิดสมาธิ ในการสวดมนต์ก็มี  นั่งสมาธิก็มี เช่น เห็นแสงสีนวล รู้สึกสบาย สวดมนต์แล้วขนลุก เกิดปิติ สงบสุข นั่งนับลมหายใจเข้าออกสงบสุข แต่ประสบการณ์ที่ทำให้รู้จักคำว่าสุขที่ยิ่งกว่าอามิส เกิดตอนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องเรียนสมัยมัธยมต้น ตอนนั้น นั่งสมาธิแบบหายใจเข้าพุทโธไม่หลับตา  พอสงบ ก็ เหลือแต่ลมหายใจ ทิ้งคำภาวนาไป สักครู่หนึ่งอยู่ๆก็ระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า  โดยไม่ได้เกิดเจตนา ระลึกถึงความกรุณา ทั้งตอนฝ่าฟันความลำบาก ก่อนตรัสรู้ ท้้งตอนไปโปรดองคุลีมาลที่ไม่มีใครกล้าทำ   สักครู่เกิด สิ่งที่เหมือนกับการโดนน้ำเย็นๆราดไปทั้งตัว  (ครั้งหลังอาจเหมือนโดนฟ้าผ่า) ตอนนี้ สติ จากการนึกถึงคุณพระพุทธเจ้าหายไปทันที สติมาจับที่กาย ต่อด้วยลมหายใจ เข้า ออก  โดยไม่เจตนา  (อาจเพราะเคยฝึกมาหรือเรียกว่าสติอัตโนมัติ) ลมหายใจจะละเอียดและ ยาวโดยอัตโนมัติ เพราะ ปิติ สุข ครั้งหลังๆเคยลองทำสมาธิหลายแบบ ฌานหลายแบบ เช่น สมาธิแบบสติในกาย สมาธิแบบสติในจิต แบบสติในกาย    ฌาน  จะมีสติในกาย คล้ายคนอาบน้ำเย็น หรือ เอาผ้าคลุม ดังนั้นถ้ามีคนบอกว่า ฌาน 4 ไม่มีความรู้สึกทางกาย ผมก็จะรู้ทันทีว่า  ไม่เคยทำสมาธิแบบสติในกาย แต่เอาสติไปไว้ที่ จิตหรือ เวทนา จะรู้สึกตัวหายไปลมหายใจหายไป อาจเกิดแสงสว่างขึ้นมา (จากประสบการณ์) สมาธิที่ทำยากสุดคืออานาปาณสติ เพราะสติ สัมปชัญญะต้องมีมาก(ที่ไม่ได้เกิดจากการเจตนาหรือไม่เกิดจากการกดข่ม) ส่วนใหญ่จะกลายเป็นสมาธิในกาย ในจิต หรือ เวทนา โดยไม่ได้เจตนาเลย หลังๆเกิดศรัทธา มากก็เลยหันมาสนใจว่าจริงๆพระพุทธเจ้าสอนอะไร แล้วที่เราศึกษามาอ่านมา จริงหรือไม่ เกิดการศึกษาเปรียบเทียบ ตามหลักกาลามสูตร ความเชื่อหลายอย่างก็หายไป เพราะตอนน้ันเชื่อไปตามตำรา คือบางอย่างเรามองเห็นมุมเดียวเหมือนคนตาบอดคลำช้างก็เกิดผิดพลาดได้ ถ้าเห็นหลายๆมุม เห้นกว้าง ขึ้นโอกาสผิดก็น้อยลง ถ้าจะให้ดีก็ศึกษา ปฎิบัติธรรมให้รู้แจ้งเห็นจริงไปเลย ดีที่สุด ดีกว่าการนั่งทะเลาะกันเพราะเชื่อผิด เชื่อถูก เหมือนคนตาดี  เห็นคนตาบอดคลำช้างทะเลาะกัน แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 55 16:59:32 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 55 16:54:33 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 55 16:52:39 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 55 16:45:57 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 16:39:50

ความคิดเห็นที่ 60 สำหรับผู้เจริญอานาปานสติสมควรเข้าให้ถึงกายในกาย เพราะผมเองได้อานิสงค์อย่างมากในการเห็นกายในกาย ครั้งแรกเอาสมาธิระดับนี้ไปจับจุดกดทับตรงรอยวางทับของเท้าที่เกิดจากท่านอนตะแคง เกิดเรื่องเลยล่ะลำตัวด้านล่างลอยขึ้นเองถึงสามครั้งจนนำไปสู่ การแยกนามรูปกายจิตออกอย่างชัดเจนจนได้พบเห็นรูปฌานจนถึงอรูปฌาน ครั้งที่สองทำสมาธิได้เห็นกายในกายถูกเทพที่มีร่างโปร่งใสดึงกายทิพย์ออกจากร่าง ไปท่องสวรรค์ทั้งที่ยังลืมตาอยู่เลยขากลับไม่มีใครมาส่งเพราะไปพรากกันบนนั้น ครั้งที่สามนี้เมื่อประมาณหกเดือนผ่านมานี้ได้พบกับการเห็นกายในกายอีกครั้ง หลังจากสูญเสียไปนานพอสมควรคราวนี้โชคดีได้เห็นเวทนาในเวทนาเป็นปิติที่ไร้อามีส ทุกวันนี้ได้สุขจากวิเวกโดยไม่ต้องกำหนดอะไร จึงอยากชวนให้สนใจการเห็นกายในกายเพราะเป็นสมาธิ ระดับพร้อมประหารกิเลสทำให้เกิดปัญญาขึ้นได้ จากคุณ : คนกรุงธน เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 16:54:32

ความคิดเห็นที่ 61 เรื่อง ฌาน มีอยู่ใน คัมภีร์วิสุทธิมรรค ครับ ลองหา ดาวน์โหลด มาอ่านได้ครับ ค่อนข้างละเอียดมาก http://www.mediafire.com/view/?pogc8p51lupg9px แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 55 22:55:53 จากคุณ : อ้ายหนุ่มพลังม้า เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 22:51:58

ความคิดเห็นที่ 62 เมื่อวานนี้ 11พค.2555 ตั้งใจว่าจะสวดมนต์ทำสมาธิ  จึงเครียตัวเองให้พร้อมก่อน 22:45 ปรกตินอนหลังเที่ยงคืน-ตี1-ตี2 ไปจัดแจงปูเสื่อกางกลด  วันนี้อากาศร้อนกว่าวันก่อนๆ  จึงเลื่อนพัดลมเป็น#2 ก็พอผ่อนคลายลงบ้าง รู้สึกว่าด้ามร่มเกะกะ(ทุกวันใช้นอนอย่างเดียว)  ขยับที่ทางให้พอเหมาะหันหน้าไปทางตะวันออกที่มีรูปพระติดอยู่ที่ข้างฝา เอาเบาะมารองนั่งตั้งใจสวดมนต์ ออกเสียงดังประมานพูดคุย ไม่เร็วนัก สวด+แปลไทยที่เอาแต่ความรู้ความจริง ไม่เอาความศักดิ์สิทธิ์   ตั้งแต่กราบพระ นะโม สรณคมน์ อิติปิโส พาหุงมหากา คิดว่าสวดได้แค่ไหนก็แค่นั้น  เพราะไม่ได้สวดมานาน  แต่ก็สวดไปได้จนจบ ดูนาฬิกาเพิ่งจะ 5ทุ่มกว่าจึงตั้งเวลานั่งสมาธิ 1ชม. จากนั้นนั่งตั้งกายตรงดำรงสติคงมั่นหลับตากำหนดลมหายใจเข้าออก  พยายามควบคุมใจให้อยู่กับลมหายใจ  แต่ก็ไม่ง่ายเลย คอยจะแวบออกมาเรื่องจะรายงานการปฏิบัติอยู่เรื่อย      แล้วก็ต้องคอยดึงหลังขึ้นให้ตรง  แต่ไม่นานก็เผลอหย่อนลงอีก ประมานว่าไม่ถึงครึ่ง ชม.ก็เกิดอาการสังขารมันประท้วงเหน็บกินทนไปสักพักก็เปลี่ยนมานั่งพับเพียบ  พอทุเลาก็นั่งตั้งกายตรงใหม่ แต่คราวนี้ไม่ได้เอามือขวาทับมือซ้ายคว่ำมือทั้งสองบนขาเหนือเข่า รู้สึกสดวกกว่า  แล้วพยายามกำหนดลมหายใจเข้า ออกไปเรื่อยๆ พยายามไปสักพักรู้สึกว่าแย่ สมาธิก็ไม่ค่อยจะได้ ร่างกายก็ปวดเมื่อย  เลยปล่อยให้นั่งตามสบาย  แต่ก็ยังกำหนดลมหายใจอยู่ พักหนึ่งพอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้างแล้ว ดูนาฬิกา เหลือเวลาอีกแค่ 10นาที  ก็นั่งตั้งกายตรงใหม่  กำหนดลมหายใจไปจนครบ 1ชม. แล้วจึงกราบพระ นอน  ตื่นมาตีสี่เกือบครึ่ง ลุกขึ้นมา  สวดมนต์อีก รู้สึกว่ามีสมาธิในการสวดดีกว่าตอนค่ำ   สวดเสร็จยังพอมีเวลาประมาน 10นาทีก็เลยนั่งสมาธิอีก  คราวนี้ลืมตา  กำหนดลมหายใจเข้าออก  พร้อมคำภาวนาพุท-โธ ไปด้วย ก็พอเป็นไปได้    ความจริงในใจหวังให้จิตมีกำลังเข็มแข็งจากการนั่งสมาธิเพื่อจะได้เอามาใช้สู้กับกิเลส  ที่ยังไม่ชนะมานาน แต่ในวันนี้ การสู้กับกิเลสตัวนั้นก็ยังไม่สามารถข่มมันลงได้   เดี๋ยวโพสนี่แล้วจะไปสวดมนต์ทำสมาธิใหม่   แต่คราวนี้คงลดเวลาลงให้พอเหมาะกับสังขาร  เพื่อพรุ่งนี้จะได้สู้กับกิเลสต่อไป จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 55 23:12:46

ความคิดเห็นที่ 63 เคยมีประสบการณ์คล้ายบางคนเลย... แต่ก็ยังไม่ใช่ฌาน ทำไมบางคนคิดว่าได้ฌานแล้วละ งานนี้ึคงต้องเปิดห้องไว ๆ คุยกันเป็นราย ๆ ไป จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 00:01:38

ความคิดเห็นที่ 64 ลักษณะ ฌาน  เมื่อเกิดขึ้นครั้งแรกจะรู้เลยว่า ไม่เคยได้รับเจอความสุขที่มากและละเอียดปราณีต ขนาดนี้มาก่อนมากกว่ากาม(เพราะแต่ก่อนได้สุขเล็กๆน้อยๆสุขที่ไม่ทนต่อความคิดความอยากในกาม)จนอาจทำให้ นั่งได้นาน จนจิตรู้สึกอิ่มในความสุขนั้น ก็อาจจะคลายฌานหรือไม่ก็บรรลุฌานขั้นสูงต่อไป อย่างที่บัณทิตกล่าวไว้ว่าเวลามีความสุขเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว การทำฌานสมาธิก็เหมือนกัน เวลาในฌานอาจดูเหมือนไม่นานแต่เวลาข้างนอกเดินไปอย่างรวดเร็ว แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 02:53:22 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 02:51:50 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 02:45:09 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 02:33:21

ความคิดเห็นที่ 65 กระทู้นักปฏิบัติในพันทิพ หายากมากครับนานๆ จะมีสักที ส่วนใหญ่จะเป็นนักปริยัติเสียมากกว่า จะมีน้อยคนมาก ที่จะเอาประสบการณ์ที่ได้พบได้เจอด้วยตัวเองมาบอกกล่าวกัน ส่วนใหญ่จะเป็นนัก อ่านซะมากกว่า ดีครับที่มีกระทู้รวมประสบการณ์ของนักปฎิบัติมารวมตัวกันบ้าง ความคิดความเห็น ของนักปฎิบัติส่วนใหญ่จะไม่เยิ่นเย้อมาก เพราะพูดจากประสบการณ์จริงของตัวเอง ดีครับสนับสนุน กระทู้ลักษณะนี้ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 20:39:01 จากคุณ : จักษ์ธรรม เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 13:56:32

ความคิดเห็นที่ 66 มาเล่าคนท้ายๆ เลย 2 วันนี้ไปค้างที่วัดปฏิบัติธรรมมา โดยปกติผมจะเจริญสติแนวหลวงพ่อเทียน ส่วนฌานนี่ ผมมีไว้เพื่อบรรเทาโรค เพราะผมเป็นโรคกรรม ที่หมอรักษาไม่ไ่ด้ ...ผมพอทราบว่าเกิดจากปรามาสพระสุปฏิปันโน เลยต้องรับกรรมหนัก แต่ก็ยังถือว่าโชคดีที่ฝึกฌานได้ (โดยบังเอิญ) จึงใช้ฌานในการบรรเทาโรคได้นะครับ อาการของโรคผมมีหลายอย่าง(ค่อยเล่าวันหลังครับ) เป็นมากเอาการเลย เป็นทุกวัน มากน้อยสลับกันไป วันนี้เป็นมากพอสมควร จาศาลา เดินกลับที่พัก เิดินด้วยความลำบาก เนื่องจากเวทนา รู้สึกไม่สบายตัวมาก มันบอกไม่ถูก ไม่ค่อยมีแรง และไม่สบายตัวอย่างมาก สิ่งที่อยากจะแชร์ ........ ผมพึ่งพบ Tip ในวันนี้เอง คือผมเคยฝึกอรูปฌานได้ (โดยบังเอิญอีกน่ะแหละครับ) แต่ไม่เคยสนใจมัน เพราะไม่รู้จะเอาไปใช้ทำอะไร ก็ฝึกเข้าเล่นๆ บ้างในบางครั้ง Tip สำหรับคนที่เข้าอรูปฌานได้นะครับ เวลาไม่สบายมากๆ ...เข้าอรูปเลย ผมพอมันป่วยมากเข้า รู้สึกเดินลำบาก เข้าอรูปเลย (ไม่รู้ฌานไหนนะครับ เข้ามั่วเลย) ปรากฏว่า "ตัว" มันหายไปครับ ความรู้สึกว่ามีตัวหายไป เวทนาก็จางลงไปด้วย เลยเห็นประโยชน์ของอรูปวันนี้ ...เดินประคองตัวมาได้ เพราะรู้สึกว่าไม่มีกาย ไม่มีกาย เวทนามันก็รู้สึกว่าจะไม่มีไปด้วย (แต่แบบชั่วคราวนะครับ) จนมาถึงที่พัก รีบกินยา มานั่งเข้าสมาธิให้ลึกที่สุด  นั่งพิงข้างฝา จนหลับไป ประมาณครึ่งม. ตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้นครับ **************************************** ปกติผมจะเจริญสติ เวลาป่วยก็เห็นอาการของมัน เห็นว่ามันเป็นสักว่าเวทนา แต่มันก็มี Limit ครับ ป่วยน้อยๆ ไม่มีปัญหา สติเอาอยู่ เห็นว่าสักว่าเวทนา แต่ป่วยมากๆ สติเอาไม่อยู่ครับ ไม่สักว่าแล้ว...มันทุกข์แล้ว ด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เลยลองเข้าอรูปดู...โอ..ได้ผล ช่วยได้ ถือเป็น Tip ที่พบโดยบังเอิญ เลยมาแชร์สู่กันฟัง นะครับ ประโยชน์ของอรูปฌาน ที่ไม่เคยใส่ใจมันเลย มาช่วยเอาไว้วันนี้เอง... แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 19:16:01 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 19:11:26

ความคิดเห็นที่ 67 เชิญมาแชนร์กันอีกนะครับ เดี๋ยวคุยเรื่องฌานจบแล้ว มาคุยเรื่อง ...ประสบการณ์วิปัสสนา ...ต่อดีไม๊ครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 19:13:59

ความคิดเห็นที่ 68 อ่านที่คุณ ทางนี้ เขียนเรื่อง อรูป แล้วก็ขอแชร์บ้าง ปกติอาการที่คุณ ทางนี้ ว่ามา เราจะเข้าได้ก็ต่อเมื่อนอนสมาธิต่อจากนั่งสมาธิ เข้าใจว่า นอนแล้วไม่ต้องทรงขันธ์ไว้ ใช้กำลังน้อยลง ก็เลยตัวหายได้ง่าย เราเอาไว้เข้าเวลาเหนื่อยๆ แต่สั่งเข้าไม่ได้ ถ้าสั่งเข้าฌานสองฌานสามเวลานั่งสมาธิอันนั้นจะพอสั่งได้ ถ้าสั่งเข้าตัวหายได้ก็คงดี อิอิ เวลาเจ็บป่วยมันมีประโยชน์อย่างที่คุณ ทางนี้ ว่าค่ะ ฌานปกติของเราจะเข้าถึงแค่แตะๆตัวแข็งแล้วก็ลงมาที่ระหว่างสามสี่ หรือที่สาม ก็ไม่แน่ใจ แต่สภาวะเราจะมีนิมิตหลายอย่าง พวกสอนธรรมก็มี เช่น พวกอสุภะ เพราะพระอาจารย์เคยสั่งให้ไปอสุภะอยู่ช่วงนึง มีอยู่วันนึงตอนอยู่ที่วัด เห็นเด็กข้างหน้าน่ารักดี พอไปนั่งสมาธิ อสุภะมาเลย ว่าส่องกระจกตัวเอง แล้วก้เห็นตัวเองกับเด็กคนนั้น แล้วก็ผ่ากันให้ดูเห็นๆเลยว่าที่ว่าน่ารักนั้น ความจริง คืออะไร ขนาดเด็ก จิตยังไม่เว้นเลยอ่ะนะ มีเงื่อนเหลือไว้นิดนึงก็ไม่ได้ จริงๆตัวเองเป็นพวกปัญญา แต่คงทำบุญมาดี เลยได้มีวาสนาได้มาเจอครูบาอาจารย์จากกัลยานมิตรในห้องนี้ เลยได้กลายเป็นพวกปัญญานิรันดร์กุลแต่ก็พอทำฌานได้เหมือนกัน ถือว่าห้องพันทิปก็มีบุญคุณกับเรามหาศาลตรงนี้ล่ะค่ะ จากคุณ : ยุ้ยหัดเขียน เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 22:49:49

ความคิดเห็นที่ 69 62. นึกภาพตามละขำเลย จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 23:27:55

ความคิดเห็นที่ 70 ผมนั่งก็ตัวหายบ่อยครับ เหลือแต่รู้ ขนาดที่ว่าน้อมคิดว่าตัวเองนั่งอยู่ที่ไหน ท่าไหนยังนึกไม่ออก เสียงอะไรก็ไม่ได้ยิน( หลังจากนั่งน้อมดูก็จำไม่ได้ว่าได้ยินหรือไม่ เหมือนจะไม่มีรถผ่านหน้าบ้านเลย) จะคิดก็ไม่อยากคิดตั้งแต่เริ่มนั่ง อดีต อนาคตตัดไปตั้งแต่เริ่มนั่ง มีแสงสว่างเกิดขึ้นเมื่อเริ่มสงบ อ่อ แล้วยังสามารถถอดกายทิพย์ได้ด้วยครับ ซึ่งเป็นสมาธิที่ไม่ลึกกว่าที่ทำได้ เพียงแค่สงบระงับ น้อมใจมองให้เห็นกายทิพย์ซึ่งก็เท่ากับการเห็นกายทิพย์ข้างนอก ก็จะเห็นกายทิพย์ตัวเอง ย้ายความรู้สึกลงที่กายให้มากที่สุดแล้วก็ลองเคลื่อนไหว กายทิพย์ก็ออกได้ (แต่เรียนถามอาจารย์แล้วอาจารย์ท่านห้ามไม่ให้ทำแล้ว ก็เลยไม่ทำ) เน้นวิปัสนา ดูจิตเกิดดับ ไปเรื่อย ๆ แต่ผมก็ยังไม่ได้ฌาน (ก็ยังเสพกามอยู่ปกติ เวลาออกก็ไม่เห็นจิตมันจะเปลี่ยนอะไรเลย แต่ภาวะสงบมันก็ติดไปเป็นเรื่องธรรมดา แต่เป็นอุเบกขาไม่ใช่ปีติ) แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 55 01:18:51 จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 00:57:46

ความคิดเห็นที่ 71 ความสามารถที่จะทำฌาน หรือ นั่น นู่นนี่ ของตนเอง อย่านำมาวัด แล้วตัดสินคนอื่นเลยค่ะ เพราะมันเป็นเรื่องปัตจัตตัง มันคุยแลกเปลี่ยนกันได้ก็จริง แต่ว่าอย่าให้มันนำไปสู่การตัดสินผู้อื่นว่าถูกผิดดีชั่ว  อย่างนั้นมันเข้าทางกิเลสนะ หลายคนมีของเก่า ไอ้ของเก่ามันก็แว่บขึ้นมาตามสภาวะ   ถ้าคุยกันจริงๆ จะเห็นว่ามันมีมากมาย และมีคนมากมายที่เกิดสภาวะนั่นนู่นนี่ เอามาเป็นสาระเป็นตัวชี้วัดไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ฌานเป็นสิ่งที่ทำแล้วติดใจข้ามภพข้ามชาติ ติดอยู่ที่จิต เป็นความสามารถของจิตดวงนั้น ถ้าโชคดีเคยทำไว้แล้ว มาต่อใหม่ก็ง่าย แต่หลายกรณีต่อใหม่ก็ยังยากอยู่ มันก็มี ในขณะที่คนไม่เคยทำก็อาจเห็นว่ามันเป็นเรื่องยาก เป็นธรรมดา มันต้องดูกันเป็นรายบุคคล สิ่งที่สะสมมาสามารถเข้าถึงได้หรือไม่ เอาขยะที่สะสมในดวงจิตออกไป แล้วเจริญฌานที่บริสุทธิ์ต่อ ให้เป็นบาทฐานไปสู่วิปัสสนา การเห็นแจ้งได้หรือไม่ ทำฌาน ได้คุณวิเศษอะไรก็ตาม พาให้จิตดวงนั้น พ้นทุกข์ได้หรือไม่ ละกิเลสได้จริงไหม มันน่าจะชี้วัดกันตรงนี้มากกว่า ถ้าเอาแต่ลากสภาวะมาคุยกัน แถมตัดสินคนอื่น ก็คงไม่พ้นเรื่อง เขื่องๆ ข่มๆ เรารู้แต่เพียงว่า อะไรก็ตามที่ครูอาจารย์สอนมา พระพุทธเจ้ากล่าวไว้ เป็นสิ่งที่มีจริง เป็นจริง เมื่อทำแล้ว ถึงแล้ว ก็เป็นประโยชน์แก่ตนเอง จากนั้นก็เป็นประโยชน์ต่อโลก จบข่าว จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 04:56:53

ความคิดเห็นที่ 72 รายงานการปฏิบัติ ต่อ เมื่อวานนี้ 13พค. ตื่นมาตี4กว่า คิดว่าเมื่อตั้งใจทำดีแล้วควรทำให้ต่อเนื่องแม้จะยังไม่ดีนักก็ตาม จึงลุกขึ้นมาสวดมนต์ วันนี้รู้สึกติดขัดกว่าเมื่อวาน  กะว่าจะควบคุมจิตให้ดีมากๆแค่ 10นาทีก็พอ จึงตั้งเวลาไว้แล้วนั่ง  แต่จิตมันเก่งกว่าเรามากนัก  คุมมันไม่ค่อยอยู่เลย พอสายๆไปบริจาคแรงช่วยงานส่วนกลางของชุมชนตามปรกติของคนที่ไม่ค่อยมีเงินบริจาค ตอนเย็นจะกลับก็ซื้อของเล็กน้อยแวะมาทำบุญกับพระอรหันต์ที่บ้านพ่อแม่ แล้วจึงกลับบ้าน เมื่อคืนก็สวดมนต์ทำสมาธิอีก  พยายามตั้งใจมากขึ้น  แต่ผลที่ได้ไม่ดีขึ้นเลย ไม่ได้ท้อ  ก็รู้อยู่ว่ามันไม่ง่ายเลย ไม่ใช่ทางที่เราคุ้นเคย  แต่ยังหว้งผลว่าจะต้องดีขึ้น สักวันหนึ่ง จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 06:25:28

ความคิดเห็นที่ 75 ความคิดเห็นที่ 71//เรื่องทำได้ดีกว่า แย่กว่า เปรียบเทียบคนอื่น ถ้าเราไม่มีตัวเรามีแต่สภาวะธรรมมาถกกัน มันก็ไม่มีการไปข่ม ถูกข่ม มีแต่สภาวะให้ศึกษา  ซึ่งมันก็ไม่เกินสติปัญญาของมนุษย์ที่จะทำใจอย่างนี้ เพียงแค่มีคนชี้แนะก็ทำใจได้ แค่มองให้เป็น จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 10:17:58

ความคิดเห็นที่ 76 ความเห็นที่ 75 "เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ"  โมทนาสาธุค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 10:54:15

ความคิดเห็นที่ 77 ผมเองทำสมาธิตั้งแต่สมัยมัธยม ไม่มีครูบาอาจารย์ครับ อ่านหนังสือโน้นนี่แล้วทำเอง ใช้อานาปานสติ พุท โธ จนวันหนึ่งมันนิ่งกว่าทุกวัน และก็ทุกอย่างเงียบหายไปเฉยๆ ช่วงนั้นมีความคิดอย่างเดียวจะบวชออกแสวงหาความรู้มากกว่านี้ เบื่อโลกอีกต่างหาก แทบไม่อยากไปเรียน ที่บ้านอยากให้เรียน หางานดีๆ ผมไม่อย่างเดียวเลย พูดอย่างเดียวว่าจะบวช สุดท้าย ยอมหยุดเพื่อที่บ้าน แล้วก็หยุดทำสมาธิต่อ แล้วก็คืนสู่คนธรรมดา สุขกับกามทั้งหลาย ปัจจุบัน มาทำสมาธิเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น ทำอานาปานสติ พุท โธ นั่งบ้าง ทำทุกอริยาบถบ้าง เคยนั่งแบบดูเวทนาตัวเอง คือนั่งแล้วมันปวดขา เลยทนนั่งไปเรื่อย ทนจนสุดท้าย มันโล่งไปหมด รู้สึกสบาย ที่เคยเป็นบ่อย คือนั่ง หรือนอนทำสมาธิ แล้วเหมือน มีแสง หรือไฟฉายมาส่อง และอีกอย่างที่บ่อยมาก ยิ่งช่วงไหนปฏิบัติมาก ยิ่งเป็นตลอดเวลา เลยก็คือ ปรามาสพระรัตนตรัยและครูบาอาจารย์ครับ จากคุณ : นาฬิกาปลาดาว เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 15:16:18

ความคิดเห็นที่ 78 กลับมาปฏิบัติดีแล้วครับ จะมีแต่กัลยาณมิตรอนุโมทนาด้วย ส่วนเรื่องจิตที่ปรามาสพระรัตนตรัย พอจะทราบครับ มันเป็นเอง ไม่ได้ตั้งใจ เจอหลายคนที่เป็นแบบนี้ด้วย...(ผมเองก็เคยเป็น) มันอาจจะติดมาจากอดีตอันไกลโพ้น (อนุสัย) ซึ่งถ้าไม่สนใจมัน มันโผล่ขึ้นมา ก็เห็นว่ามันเป็น สักแต่ว่าความคิด กลับมามีสติรู้สึกตัวไว้ มันก็จะค่อยๆ หายไปเองครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 16:42:03

ความคิดเห็นที่ 79 คุณ P2wichai เปลี่ยนไป (^ ^) จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 19:59:02

ความคิดเห็นที่ 80 หลังจากคุยกันเรื่องสมาธิกันมาแล้ว ทีนี้ขอแตกประเด็นไปเรื่องวิปัสสนาต่อเลยนะครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 10:35:16