ความคิดเห็นที่ 1 อิสลาม กับความจริงที่ต้องรู้ 1. การอยู่ร่วมกันบนความหลากหลายทางศาสนา ภาษา และเผ่าพันธุ์ ศาสนาอิสลามเรียกร้องความยุติธรรม สันติภาพ และยึดมั่นในหลักการแห่งความรักความเข้าใจที่เอื้ออาทรระหว่างมนุษย์  อิสลามปฏิเสธแนวความคิดพฤติกรรมสุดโต่งและความรุนแรงโดยสิ้นเชิง ในการประชุมใหญ่ระดับโลก เรื่องมุสลิมกับเพื่อนต่างศาสนิก (we & the others)  ซึ่งจัดโดยกระทรวงศาสนสมบัติและกิจการอิสลามประเทศคูเวต  ร่วมกับสภาสูงสุดเพื่อการธำรงสายกลาง  ณ. โรงแรมเชอราตัน ประเทศคูเวต เมื่อวันที่ 5-8 มีนาคม 2549 ซึ่งประกอบ ด้วยผู้ทรงความรู้ทางศาสนาอิสลามและศาสนาอื่นๆ ได้มีมติร่วมกัน สรุปดังนี้ ความหลากหลายทางศาสนา ภาษาและเผ่าพันธุ์ ถือเป็นพื้นฐานทางธรรมชาติและข้อเท็จจริงของสังคมมนุษย์  โดยที่ความหลากหลายในเรื่องดังกล่าวไม่อาจนำมาเป็นข้ออ้างที่จะสร้างความบาดหมางและเป็นศัตรูระหว่างกัน  และขอประกาศเจตนารมณ์แห่งการยึดมั่นหลักสายกลาง  และต่อต้านพฤติกรรมอันนำไปสู่ความรุนแรงและความบาดหมางระหว่างผู้คนในสังคม 1.1 อิสลามเป็นศาสนาที่เรียกร้องสู่การสร้างบรรยากาศแห่งความร่วมมือระหว่างคนต่างศาสนิกภายใต้หลักการของความเคารพในศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์  ยึดมั่นในหลักการอยู่ร่วมกันในสังคมโดยสันติ  และมีความยืดหยุ่นซึ่งสามารถนำไปปฏิบัติในโลกแห่งความเป็นจริง  ทั้งนี้เพื่อสร้างความสัมพันธ์อันดีกับเพื่อนต่างศาสนิกได้อย่างเป็นรูปธรรม 1.2 การศึกษาอิสลามที่มีนัยแอบแฝงและมีวัตถุประสงค์ที่อยู่บนพื้นฐานแห่งความมีอคติ การใส่ร้าย และการบิดเบือน  เป็นสิ่งที่ต้อง ประณาม การเสวนากับเพื่อนพี่น้องต่างศาสนิกมิได้หมายถึงความ พยายามที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวในสารัตถะ (รายละเอียด : ผู้เรียบเรียง) ของศาสนา  หากแต่มีเป้าหมายเพื่อกระชับความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง ระหว่างเพื่อนร่วมโลก  ตลอดจนแลกเปลี่ยนเรียนรู้ความเข้าใจซึ่งกัน และกัน   เพื่อนำไปสู่การจรรโลงสังคมใฝ่สันติ 1.3 ที่ประชุมตระหนักถึงความสำคัญและบทบาทการช่วยเหลือซึ่งกันและกันระหว่างเพื่อนต่างคาสนิก  และยืนยันว่าทุกประชาชาติ มีสิทธิเสรีภาพในการยึดมั่นศาสนาตามความเชื่อแห่งตน  การใช้ชีวิตร่วมกันกับพี่น้องต่างศาสนิก  ถือเป็นข้อเท็จจริงตามประวัติศาสตร์ และความจำเป็นของสังคมมนุษย์ภายใต้บริบทของสังคมพหุวัฒนธรรม (เนื้อหาวัฒนธรรมที่หลากหลาย : ผู้เรียบเรียง)  สิทธิ เสรีภาพควรตั้งมั่นบนพื้นฐานของการให้เกียรติซึ่งกันและกัน  ไม่ใช่เป็นเครื่องมือในการแสดงออกซึ่งสิทธิเสรีภาพจนเกินขอบเขต หรือ ล้ำเส้นกรอบวิถีการดำเนินชีวิตอันปกติสุข อนึ่ง ในประวัติศาสตร์อิสลามเองก็ปรากฏความสัมพันธ์ระหว่างมุสลิมทั้งผู้ที่มิใช่มุสลิม ด้วยเช่นเดียวกัน   เช่น พบว่ามีการใช้บ่อน้ำร่วมกันระหว่างเราะสูล (ศ็อลฯ)และเศาะหฺาบะฮ กับชาวยิวขณะอยู่ที่มหานครมะดีนะฮุ    เมื่อท่านเราะสูล(ศอลฯ) วะฟาต (เสียชีวิต) พบว่ามีอุปกรณ์การทำสงครามของท่านเราะสูล(ศอลฯ) ถูกจำนองไว้กับชาวยิวทั้งสอง กรณีนี้ยืนยันได้อย่างชัดเจนถึงแบบอย่างความสัมพันธ์ระหว่าง มุสลิมกับผู้ที่มิใช่มุสลิมที่ท่านเราะสูล(ศ็อลฯ) เคยปฏิบัติ หลักคำสอนของศาสนาอิสลามยอมรับความแตกต่างและความ หลากหลายทางศาสนาและวัฒนธรรม ตลอดจนความหลากหลายทางชาติพันธุ์  การกระทำหรือคำกล่าวใดๆ ที่แสดงให้เห็นว่าศาสนาอิสลามมีความเกลียดชังรังเกียจศาสนิกในศาสนาและชาติพันธุ์อื่นๆ ไม่ใช่หลักคำสอนของอิสลาม จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:32:42

ความคิดเห็นที่ 2 2. การไม่ยอมรับการอยู่ภายใต้การปกครองของชนต่างศาสนิก การที่มุสลิมอยู่ภายใต้การปกครองของรัฐบาลที่ไม่ใช่มุสลิมนั้น มิได้เป็นข้อต้องห้ามตามบทบัญญัติของศาสนาอิสลามแต่ประการใด  ไม่เพียงเฉพาะมุสลิมเท่านั้นศาสนาอื่นก็เช่นเดียวกัน   แต่ถ้ารัฐหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐมีความอธรรม กดขี่ลิดรอนลิทธิทางศาสนา  ก็เป็นสิทธิที่เขาเหล่านั้นจะลุกขึ้นต่อสู้กับความอธรรมและการกดขี่   ในประวัติศาสตร์อิสลาม ตามรายงานของมุหัมมัด อิบนุอิสหาก ในหนังสือศีรอตุรรอสูลุลลอฮุ บันทึกไว้ว่า เมื่อบรรดาสาวกของท่านเราะสูล(ศอลฯ)ถูกกดขี่  ซึ่งเราะสูล(ศอลฯ)ไม่สามารถปกป้องทุกท่านได้  ท่านจึงสั่งให้สาวกของท่านจำนวนหนึ่งอพยพไปยังหะบะชะฮ (ประเทศ เอธิโอเปียปัจจุบัน)   ซึ่งกษัตริย์อันนะญาชีแห่งหะบะชะฮเป็นชนต่างศาสนิก แต่เป็นกษัตริย์ที่มีคุณธรรมสูง   เป็นการอพยพครั้งแรก ของมุสลิมที่มีขึ้นก่อนปีฮิจญเราะฮศักราช  กษัตริย์อันนะญาชีแห่งหะบะชะฮได้ให้การต้อนรับบรรดามุสลิม และทรงประทานที่พำนักให้ผู้อพยพเหล่านั้นต่างมีความสุขที่ได้อยู่กับสันติภาพ ความมั่นคงและเสรีภาพในการนับถือศาสนา และในการอพยพครั้งที่ 2 ก่อนปี ฮิจญเราะฮศักราช  มุสลิมอพยพไปยังหะบะชะฮอีกครั้ง  ซึ่งครั้งนี้มุชริกีนจากมหานครมักกะฮ  ได้ส่งตัวแทนไปเจรจากับอันนะญาชีแห่งหะบะชะฮ  ขอรับผู้อพยพทั้งหมดกลับคืนสู่มหานครมักกะฮเพื่อรับโทษ  เมื่อได้มีการซักถามและได้ความชัดแจ้งแล้ว  กษัตริย์อันนะญาชีแห่งหะบะชะฮฺได้ตรัสว่า  บรรดามุสลิมมีอิสระที่จะอาศัยอยู่ในราชอาณาจักรของพระองค์ได้ตราบเท่าที่พวกเขาต้องการ   ซึ่งทำให้มุชริกีนมหานครมักกะฮผิดหวังมาก  กรณีนี้ชี้ให้เห็นว่ามุสลิม  สามารถที่จะอยู่ที่ใดก็ได้ถ้าที่นั่นมีผู้ปกครองที่มีคุณธรรม จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:33:35

ความคิดเห็นที่ 3 3. การชูความเป็นเชื้อชาติและการต่อสู้เพื่อขอแบ่งแยกดินแดน มีคนบางส่วนได้รับการปลูกฝังให้เกิดความรู้สึกและเข้าใจ เรื่องกลุ่มชาติพันธุ์ ประวัตศาสตร์ และเชื้อชาตินิยมเพื่อนำไปสู่การเรียกร้องและต่อสู้ให้มีการแบ่งแยกดินแดน การเรียกร้องและการต่อสู้เพื่อความเป็นธรรมในสังคมนั้น แท้จริงแล้วเป็นที่อนุญาตตามหลักศาสนาอิสลาม  แต่การต่อสู้และเรียกร้องด้วยเงื่อนไขของการเชิดชูความเป็นเชื้อชาตินิยมนั้นเป็นสิ่งที่ขัดต่อหลักการอิสลาม   เพราะลัทธิชาตินิยมเป็นแนวคิดที่พยายามจะสร้างความแตกแยกให้เกิดขึ้นในสังคมโลก  หรืออีกนัยหนึ่งคือ  ความรักใคร่ที่มีต่อเชื้อชาติจนเกินเลยและกลับกลายมาเป็นความศรัทธาซึ่งเป็นความเข้าใจที่ผิด   เกี่ยวกับเรื่องนี้ท่าน เราะสูล(ศอลฯ) ได้กล่าวไว้ดังความว่า “ใครก็ตามที่เรียกร้องไป อะเศาะบียะฮ (การคลั่งชาติ เผ่าพันธุ์ หลงตระกูล ถือพวกพ้อง) คนผู้นั้นมิได้เป็นพวกฉัน ใครก็ตามที่ต่อสู้เพื่ออะเศาะบียะฮ  คนผู้นั้นมิได้เป็นพวกฉัน  และใครก็ตามที่ตายไปเพราะสนับสนุนอะเศาะบียะฮ  คนผู้นั้นมิได้เป็นพวกเดียวกันกับฉัน” (รายงานโดยมุสลิม อะบูดาวูด และอันนะสาอีย) จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:34:32

ความคิดเห็นที่ 4 4. การญิฮาด การญิฮาด คือ การต่อสู้ในแนวทางของอัลลอฮ (สุบหฯ)  ซึ่งมิได้มีเฉพาะการต่อสู้โดยใช้อาวุธเพียงอย่างเดียวเรื่องนี้   อิบนุอัลก็อยยิม ได้แบ่งประเภทการญิฮาดว่ามี 13 ประการ อาทิเช่น การต่อสู้กับศัตรู การต่อสู้กับอารมณ์ การต่อสู้กับซาตานมารร้าย  ,กาฟิรฺ (หัรฺบียฺ) ,มุนาฟิก ,พวกฉ้อฉล คดโกง ,พวกนอกลู่นอกทาง ,พวกที่มีพฤติกรรมอันชั่วร้าย ในกรณีที่มีการใช้อาวุธประหัตประหารกันนั้น ต้องได้รับการตัดสินชี้ขาดด้วยการวินิจฉัย(ฟัตวา) จากผู้มีหน้าที่แก้ไขปัญหาโดยตรง หรือจากการประกาศของ “วะลียุลอัมร”  (ผู้นำประเทศในกรณีที่เป็นรัฐอิสลาม  หรือผู้นำสูงสุดทางศาสนาอิสลามของประเทศในกรณีที่ไม่ใช่รัฐอิสลาม) การเรียกว่าญิฮาดสามารถกระทำได้ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า ถูกกดขี่และขับไล่อย่างอยุติธรรม ถูกลิดรอนสิทธิทางศาสนา  และจะต้องอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ทางจริยธรรมในการทำสงครามญิฮาด    เพราะฉะนั้นการก่อความรุนแรงต่อประชาชนผู้บริสุทธิ์ ย่อมไม่ถือว่าเป็นการญิฮาด การญิฮาดสามารถกระทำได้ภายใต้เงื่อนไข ต่อไปนี้ - การถูกกดขี่และถูกขับไล่อย่างอยุติธรรม - การถูกลิดรอนสิทธิด้านศาสนา - การญิฮาดเพื่อให้ไต้มาซึ่งสิทธิในข้อ 1 และ 2 คืนมา การญิฮาดจะต้องอยู่ภายใต้จริยธรรมในการทำสงคราม คือ การต่อสู้กับบรรดาผู้เป็นศัตรู  แต่อย่าเริ่มเป็นศัตรูก่อน...ดังอายะฮฺ อัลกุรอาน ความว่า   “แท้จริง อัลลอฮฺ(สุบหฺฯ)ไม่ทรงรักผู้รุกราน” (2:190) นอกจากนั้นต้องไม่ทำลายศพ  ไม่ฆ่าเด็ก สตรี คนชรา พลเรือน ผู้บริสุทธิ์และบุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำสัญญาสงบศึก ไม่ทำลาย ทรัพย์สิน  ไม่ตัดโค่นหรือเผาทำลายต้นไม้  ไม่ฆ่าสัตว์ แต่จะต้องให้ ความเมตตาและการเอาใจใส่  เช่น ให้การบริการทางการแพทย์หรือ พยาบาลต่อเชลยศึก ญิฮาดไม่ใช่เครื่องมือการทำสงครามต่อผู้บริสุทธิ์ ไม่ได้หมายถึงการทำลายชีวิตและทรัพย์สินของประชาชนผู้บริสุทธิ์  ไม่ใช่เครื่องมือที่จะนำไปรังแกคนอ่อนแอและผู้ถูกกดขี่ ไม่ว่าบุคคลเหล่านั้นจะนับถือศาสนาใด   การอ้างคำสอนเรื่องญิฮาดเพื่อนำมาทำลายชีวิตและทรัพย์สินของประชาชนและผู้บริสุทธิ์นั้น ถือว่าเป็นการกระทำที่ไม่ถูกต้องตามหลักศาสนาอิสลาม โดยสรุปกล่าวคือ  การกำหนดพฤติกรรมว่าเป็นญิฮาดหรือไม่  จะต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขของการถูกกดขี่และถูกขับไล่อย่างอยุติธรรมและถูกลิดรอนสิทธิทางศาสนา  และจะต้องอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ทางจริยธรรม ในการทำญิฮาด   ดังนั้นการก่อความรุนแรงต่อประชาชนและผู้บริสุทธิ์ ย่อมไม่ถือเป็นการญิฮาด จากเหตุการณ์ความไม่สงบที่เกิดขึ้นในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ เยาวชนบางส่วนถูกปลุกปันยุยงปลุกเร้าโดยบิดเบือนหลักศาสนาอิสลามบางส่วนให้เกิดความเข้าใจผิด   โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหลักของศาสนาที่ว่าด้วยกฎเกณฑ์แห่งการญิฮาด   แท้จริงแล้วการกระทำเช่นนั้นคือ ฟาสาด (การก่อความเสียหายบนหน้าแผ่นดิน) การก่อการทุกชนิดที่ไม่ถูกต้องตามหลักการของอิสลามแล้ว  ถือเป็นการฟาสาดให้กับสังคมทั้งสิ้น   เพราะฟาสาดเป็นการกระทำที่ ตรงกันช้ามกับญิฮาด และเป็นสิ่งที่ไม่อยู่ในเงื่อนไขของการญิฮาด การบิดเบือนคำสอนของอิสลาม โดยการขับเคลื่อนผ่านบุคคล หรือกลุ่มบุคคลที่ไม่รู้สึกว่าตนเองกำลังถูกชักนำทางความคิด และการมีปฏิกิริยาตอบโต้ด้วยความรุนแรงนั้น  ย่อมไม่อาจนำมาซึ่งความชอบธรรมในการก่อความเสียหายต่อสังคม อิสลามคือศาสนาแห่งความรักและสันติภาพ และอัลลอฮ (สุบหฯ) ต่อต้านการใช้ความรุนแรงในทุกมิติ  ดังความปรากฏในอายะฮ อัลกุรอาน ความว่า “และอย่าได้ให้การเกลียดชังของพวกเจ้าต่อ หมู่ชนใด หมู่ชนหนึ่ง ทำให้พวกเจ้าขาดความยุติธรรม จงยุติธรรมเถิด เพราะมันเป็นสิ่งที่ใกล้กับความยำเกรงยิ่งกว่า” (5:8) จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:35:52

ความคิดเห็นที่ 5 5. การชะฮีด การชะฮีด คือ การเสียชีวิตจากกรณีการต่อสู้ในสนามรบในแนวทางของอัลลอฮฺ(สุบหฺฯ)  การวินิจฉัยว่าบุคคลใดจะเป็นชะฮีดได้หรือไม่นั้น ต้องขึ้นอยู่กับเงื่อนไขและหลักเกณฑ์ของการทำญิฮาดตามที่อัลลอฮฺ(สุบหฺฯ)ทรงกำหนดเท่านั้น  การเสียชีวิตที่อยู่นอกเงื่อนไขและหลักเกณฑ์ดังกล่าวนี้  ย่อมไม่ถือเป็นชะฮีดตามบทบัญญัติอิสลาม การเป็นชะฮีดที่แท้จริงนั้น จะพิจารณาได้จากกรณีการเสียชีวิตของเหล่าชุฮะดาอ์ในอดีต  เช่น กรณีของหัมซะฮฺ อิบนุ อับดุลมุฏเฏาะลิบ ซึ่งเป็นวีรบุรุษของอิสลามที่เสียชีวิตในสมรภูมิอุหุดเพื่อปกป้องศาสนาอิสลาม  เช่นนี้คือการชะฮีดที่แท้จริง ดังนั้นการที่จะวินิจฉัยว่า การเสียชีวิตเป็นชะฮีดหรือไม่นั้น  จึงขึ้นอยู่กับการญิฮาดของผู้เสียชีวิตว่า  เป็นไปตามเงื่อนไขที่อัลลอฮ (สุบหฯ) ทรงกำหนดไว้หรือไม่เท่านั้น จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:36:38

ความคิดเห็นที่ 6 6. การไม่อาบน้ำศพอันเนื่องจากเหตุการณ์ความไม่สงบ มีบุคคลบางส่วนเชื่อว่า  การเสียชีวิตอันเนื่องด้วยเหตุการณ์ความไม่สงบนั้นเป็นการเสียชีวิตเพราะการต่อสู้ในแนวทางของอัลลอฮ(สุบหฯ) และเป็นชะฮีดที่ไม่ต้องอาบน้ำศพ แท้จริงการเป็นชะฮีดหรือไม่นั้น  ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขของการญิฮาดที่เป็นชะฮีด   ในกรณีที่เกี่ยวข้องกับการอาบน้ำศพหรือไม่นั้น  ผู้ที่เกี่ยวข้องจึงจำเป็นต้องพิจารณาเงื่อนไขของการญิฮาดและชะฮีดอย่างถ้วนถี่ เพราะเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนและลึกซึ้งอย่างยิ่ง ชะฮีดเท่าที่ปรากฏในหน้าประวัติศาสตร์อิสลาม  ที่ไม่ต้องอาบน้ำศพนั้น คือผู้ที่เป็นชะฮีดอันเนื่องจากการต่อสู้ในสมรภูมิสงครามเท่านั้น  เช่น กรณีการเสียชีวิตของหัมซะฮฺ อิบนุอับดุลมุฏเฏาะลิบ ซึ่งเสียชีวิตจากการสู้รบในสนามรบสมรภูมิอุหุด   ส่วนท่านอื่นๆ ที่เสียชีวิตแต่มีการอาบนํ้าศพ เช่น 1) เคาะลีฟะฮฺ อุมัร เสียชีวิตเพราะถูกแทง 2) เคาะสีฟะฮฺ อุษมาน ถูกฆาตกรรม 3) เคาะสีฟะฮฺ อาลี ถูกฟันถึงแก่ชีวิต จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:37:09

ความคิดเห็นที่ 7 7. การสุมปะฮ และการถอนคำสุมปะฮ เนื่องจากมีกลุ่มบุคคลกลุ่มหนึ่งได้เรียกร้องให้เยาวชนทำการต่อสู้กับอำนาจรัฐโดยมีการสุมปะฮฺ   ซึ่งหากละเมิดการสุมปะฮฺแล้ว ชีวิตของผู้ละเมิดนั้นมีความชอบธรรมที่จะต้องถูกฆ่า การสุมปะฮฺ (การสาบาน) คือ การกระทำที่มีเป้าหมายเพื่อยืนยันเจตนาด้วยการอ้างพระนามของอัลลอฮ(สุบห.ฯ)  เพื่อการกระทำหรือปฏิเสธการกระทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งในปัจจุบันหรือในอนาคต   การเลี่ยงไม่กระทำการสุมปะฮฺถือว่าเป็นข้อดี คัมภีร์อัลกุรอานมีบัญญัติเรื่องดังกล่าวอย่างชัดเจนในหลายอายะฮฺด้วยกัน เช่น อายะฮที่มีความว่า “พวกเขาได้ถือเอาคำสาบาน (พล่อยๆ) ของพวกเขามาเป็นโล่ป้องกันตนเอง แต่แล้วพวกเขาก็ขัดขวางจากวิถีทางของอัลลอฮ (สุบหฺฯ)  แท้จริงพวกเขานั้นมีพฤติกรรมอันเลวร้ายยิ่ง” (63:2) “อัลลอฮ (สุบหฺฯ)  จะไม่ทรงเอาโทษแก่พวกเจ้า ในการสาบานที่ไม่จงใจ แต่พระองค์ทรงเอาผิดด้วยสิ่งที่พวกเจ้าผูกพันการสาบาน  ดังนั้นการไถ่ความผิดของมัน  คือการให้อาหารแก่คนอนาถา 10 คน จากระดับปานกลางของอาหารที่พวกเจ้าให้แก่ครอบครัวของพวกเจ้า  หรือไม่ก็เครื่องนุ่งห่มแก่พวกเขา 10 คน หรือไม่ก็ไถ่ทาส 1 คน  ให้เป็นอิสระ  แต่ถ้าไม่ได้ก็ให้ถือศีลอด 3 วัน นั้นเป็นการไถ่ความผิด” (5:89) นอกจากนี้ยังมีอัลหะดีษอีกหลายบทที่กล่าวถึงเรื่องนี้เช่นกัน อิบนุอุมัยรฺ กล่าวว่า “บิดาของฉันเคยสาบาน  แต่แล้วท่านเราะสูล (ศอลฯ)ได้ห้ามไว้ โดยกล่าวว่า ผู้ใดที่สาบานกับสิ่งหนึ่งสิ่งใดนอกจากอัลลอฮ(สุบหฺฯ) แล้ว  ก็เท่ากับเขาผู้นั้นเป็นผู้ตั้งภาคีกับอัลลอฮ(สุบหฯ)” (รายงานโดยอะหมัด อิบนุหัมบัล) และเราะสูล(ศอลฯ) ได้กล่าวว่า บุคคลใดยังคงแข็งใจสาบาน ทั้ง ๆที่คำสาบานนั้นเป็นอันตรายต่อ ครอบครัว การกระทำของบุคคลดังกล่าวถือว่าเป็นบาปใหญ่แห่งอัลลอฮ (สุบหฯ) เงื่อนไขของการสุมปะฮ มีดังนี้ - ต้องเริ่มด้นคำสุมปะฮด้วยพระนามของอัลลอฮฺ(สุบหฺฯ)ด้วยวาจา - ผู้สุมปะฮ ต้องบรรลุวัยศาสนภาวะแล้ว (บาลิฆฺ) - ต้องเป็นการกระทำด้วยความสมัครใจอย่างแท้จริง ไม่ใช่เพราะถูกบังคับ - กรณีที่ผู้สุมปะฮยังอยู่ในวัยเด็กจำเป็นต้องได้รับอนุญาต จากผู้ปกครอง - การสุมปะฮที่ถูกต้องนั้นจะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ต้องปฏิบัติ (วาญิบ) หรือควรปฏิบัติ (มุสตะหับ) เท่านั้น  หากสุมปะฮฺในเรื่องที่ต้องห้าม (หะรอม)  ก็จะไม่เกิดผลใดๆ และถือเป็นโมฆะ การสุมปะฮฺตามคำอธิบายข้างต้นนั้นจะถูกต้องสมบูรณ์หรือมีผลได้นั้น จะต้องมีลักษณะครบถ้วนตามเงื่อนไขดังกล่าวทุกประการ และถ้าหากไม่ครบเงื่อนไขประการใดประการหนึ่งแล้วการสุมปะฮนั้น ถือว่าไม่ได้เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นและไม่มีผลใดๆ ไม่ต้องจ่ายกัฟฟาเราะฮฺ อัลลอฮฺ(สุบหฯ) ทรงบัญญัติไว้ในคัมภีร์อัลกุรอาน  ในเรื่องเกี่ยวกับการถอนสุมปะฮฺ ตามอายะฮฺที่มีความดังนี้ “อัลลอฮฺ(สุบหฺฯ) จะไม่ทรงเอาโทษแก่พวกเจ้าในการสาบาน ที่ไม่จงใจ แต่พระองค์ทรงเอาผิดด้วยสิ่งที่พวกเจ้าผูกพันการสาบาน ดังนั้น การไถ่ความผิดของมัน คือ การให้อาหารแก่คนอนาถา 10 คน จากระดับปานกลางของอาหารที่พวกเจ้าให้แก่ครอบครัวของพวกเจ้า หรือไม่ก็เครื่องนุ่งห่มแก่พวกเขา 10 คน หรือไม่ก็ไถ่ทาส 1 คน ให้เป็นอิสระ แต่ถ้าไม่ได้ก็ให้ถือศีลอด 3 วัน นั้นเป็นการไถ่ความผิด” (5:89) จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:38:21

ความคิดเห็นที่ 8 8. การใช้ผ้ายันต์ และเครื่องรางของขลัง มีคนบางส่วนถูกสอนและแนะนำให้เชื่อว่า การใช้ผ้ายันต์ เครื่องรางของขลัง การท่องจำถ้อยคำเพื่อเป็นคาถาอาคมจะเกิดผลดีต่อตนเอง เช่น ทำให้ศัตรูมองไม่เห็นตัว หรือจะอยู่ยงคงกระพัน ตีรันฟันแทงไม่เข้า แท้จริงนั้น ศาสนาอิสลามสอนไม่ให้มุสลิมกระทำการอื่นใดที่สำแดงไปในทางการตั้งภาคีหรือที่เรียกกันว่าชิริกต่ออัลลอฮฺ(สุบหฯ) เช่น การบูชา หรือเชื่อมั่นในสิ่งที่ถูกสร้าง ผ้ายันต์ เครื่องราง ของขลัง เวทมนต์คาถาอาคม ซึ่งในทัศนะของอิสลามถือว่าพฤติกรรมในการตั้งภาคีเป็นการก่อบาปใหญ่   และบุคคลที่กระทำการดังกล่าวนี้ขาดคุณสมบัติของการศรัทธาที่สมบูรณ์   ทั้งนี้เพราะอิสลามสอนเน้นให้เชื่อมั่นในเอกภาพของอัลลอฮฺ(สุบหฯ) และการกำหนดสภาวะของอัลลอฮ (สุบหฺฯ) (เกาะฎออ์-เกาะดัร) ไม่ใช่เชื่อมั่นในเครื่องรางของขลัง จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:39:07

ความคิดเห็นที่ 9 9. การฆ่าบุคคลที่เป็นกาฟิรและผู้ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นมุนาฟิก มีคนบางส่วนถูกเสี้ยมสอนให้มีความเชื่อว่า  การฆ่ากาฟิร (คนต่างศาสนา) และมุนาฟิก (ผู้กลับกลอก) เป็นสิ่งที่อนุมัติในอิสลาม ผู้ฆ่าจะได้ผลบุญ  และหากผู้ที่จะไปฆ่าผู้อื่นกลับเป็นผู้ถูกฆ่าเสียเอง เขาก็จะได้รับสวรรค์เป็นการตอบแทน “กาฟิร” มีความหมายโดยรากศัพท์ทางภาษาแปลว่าผู้ปฏิเสธ ผู้ดื้อดึง ผู้ฝ่าฝืน   แต่ในทางศาสนา “กาฟิร” หมายถึง ผู้ปฏิเสธต่อศาสนาอิสลาม กาฟิร จำแนกได้ 3 ประเภท ดังนี้ - กาฟิรหัรบีย หมายถึง คนต่างศาสนิกที่เป็นคู่สงคราม และเป็นศัตรูซึ่งมีความพยายามที่จะทำลายล้างศาสนาอิสลาม - กาฟิรซิมมีย หมายถึง คนต่างศาสนิกที่อยู่ภายใต้การปกครองของรัฐอิสลาม   ซึ่งรัฐจะต้องดูแลพวกเขาด้วยความยุติธรรม และพวกเขาต้องจ่ายภาษีแก่รัฐอิสลาม - กาฟิรมุอาฮัด คือคนต่างศาสนิกที่ได้ทำสัญญา และมีพันธสัญญาที่ไม่รุกรานและไม่ละเมิดซึ่งกันและกัน มุนาฟิก คือ บุคคลที่ยอมรับความเป็นมุสลิมเพียงด้วยวาจา แต่จิตใจปฏิเสธ ในสมัยท่านเราะสูล(ศอลฯ) มีผู้ที่เป็นมุนาฟิกหลายคน แต่ท่านเราะสูล(ศอลฯ) ไม่เคยอนุญาตให้ฆ่ามุนาฟิกแม้แต่คนเดียว  ต่อความคิดของผู้ที่ปลุกปั่นยุยงเยาวชนว่าคนที่เห็นต่างจากตนเป็นกาฟิรหรือมุนาฟิก และต้องฆ่าเสียให้หมดนั้น   จึงเป็นความคิดที่ผิดหลักศาสนาอิสลาม ไม่มีอายะฮุใดเลยที่ปรากฏในอัลกุรอานที่ระบุให้ฆ่ามุนาฟิก จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:39:46

ความคิดเห็นที่ 10 10. การทำลายศพ อิสลามเป็นศาสนาที่ปฏิเสธความรุนแรง การละเมิด การคร่าชีวิตมนุษย์ และการรุกรานทุกรูปแบบ   อิสลามเป็นศาสนาที่กำชับให้เกิดความยุติธรรมเพื่อนำสู่เส้นทางแห่งสันติภาพ  การกระทำความดี  ห้ามปรามการกระทำชั่ว  การให้อภัย  ดังที่บัญญัติไว้ในคัมภีร์อัลกุรอานและอัลหะดีษ  ดังอายะฮฺดังนี้ “ผู้ใดฆ่าชีวิตหนึ่งโดยมิใช่เป็นการชดเชยอีกชีวิตหนึ่ง หรือมิใช่เนื่องจากการบ่อนทำลายในแผ่นดินแล้ว ก็ประหนึ่งว่าเขาได้ฆ่ามนุษย์ทั้งมวล” (5:32) “และผู้ใดที่ฆ่าผู้ศรัทธาโดยเจตนา(โดยมิชอบ) แน่นอน ผลตอบแทนของเขาคือทัณฑ์ทรมานในขุมนรกตลอดกาล” (4:93) “ผู้ใดสงเคราะห์ความดีหนึ่งแก่ผู้อื่น เขาย่อมมีส่วนได้จากความดีนั้นด้วย  และผู้ใดสงเคราะห์ความเลวหนึ่งแก่ผู้อื่นเขาก็ต้องรองรับความผิดจากความเลวนั้นด้วย  และอัลลอฮ(สุบหุฯ) ทรงอานุภาพเหนือทุกๆ สิ่ง” (4:85) “อัลลอฮ (สุบหฺฯ) มิได้ทรงห้ามพวกเจ้าเกี่ยวกับบรรดาผู้ที่ไม่ได้ต่อต้านเจ้าในเรื่องศาสนา  และพวกเขามิได้ขับไล่เจ้าออกจากบ้านเรือนของพวกเจ้า  ในการที่พวกเจ้าจะกระทำความดีแก่พวกเขาและให้ความยุติธรรมแก่พวกเขา  แท้จริงอัลลอฮ(สุบหฺฯ) ทรงรักผู้มีความยุติธรรม” (60:8) “ไม่มีการบังคับใดๆ ในการนับถือศาสนา (อิสลาม)” (2:256) และมีบทอัลหะดีษ ความดังต่อไปนี้ “ห้ามการแย่งชิงและการทำให้ศพเสียโฉม” (อัลหะดีษ) “จงบริจาคทานและจงอย่าทำให้ศพเสียโฉม” (อัลหะดีษ) “พวกท่านไม่ทราบหรือว่า ข้าพเจ้าสาปแช่งผู้ที่ใช้เหล็กเผาไฟนาบสัตว์ที่ใบหน้าของมัน หรือตีมันที่หน้า” (อัลหะดีษ) การทำลายศพมุสลิม หรือศัตรู หรือผู้ใดก็ตาม อิสลามก็ไม่อนุญาต เพราะการกระทำดังกล่าวนั้นถือว่าเป็นการรุกรานและละเมิด เช่นเดียวกัน   ตามบทบัญญัติของอิสลามนั้นผู้ที่มีชีวิตอยู่จะต้องให้เกียรติแก่ศพด้วยรูปแบบต่างๆ ตามแบบฉบับของท่านเราะสูลมุหัมมัด (ศ็อลฯ) ที่เป็นแบบอย่างแก่มนุษยชาติ การผ่าศพและการขุดศพ เป็นที่ต้องห้ามตามหลักศาสนาอิสลาม ยกเว้นเพื่อชันสูตรหาข้อเท็จจริงของความเป็นบุคคล หรือหาสาเหตุของการตายเพื่อหาความเป็นธรรมแก่ทายาทของผู้เสียชีวิต และเพื่อประโยชน์ต่อการดำเนินการตามกระบวนการยุติธรรมสามารถกระทำได้ ทั้งนี้ต้องอยู่ภายใต้คำวินิจฉัยของผู้รู้ทางศาสนาและได้รับอนุญาตจากทายาทของผู้เสียชีวิต อนึ่ง ในกรณีเป็นศพนิรนาม การดำเนินการต่อศพต้องให้อยู่ในดุลยพินิจของผู้นำทางศาสนาอิสลามในพื้นที่ จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:40:35

ความคิดเห็นที่ 11 11. การฆ่าผู้บริสุทธิ์ การทำลายทรัพย์สินของประชาชน และศาสนสถาน อิสลามสอนไม่ให้ทำลายชีวิตผู้บริสุทธิ์  ไม่ว่าผู้นั้นจะนับถือศาสนาใดก็ตาม   กล่าวคือ ไม่ฆ่าเด็ก สตรี คนชรา พลเรือนผู้บริสุทธิ์ บุคคลหรือกลุ่มบุคคลที่ทำสัญญาสงบศึกในระหว่างการทำสงคราม  อิสลามไม่อนุญาตให้ทำร้ายนักบวช ทำลายศาสนสถาน  และไม่อนุญาตให้ฆ่าเด็กและสตรี   เพราะอิสลามมิได้มีเป้าหมายเพื่อเอาชนะสงครามหรือการต่อสู้เพียงอย่างเดียว การต่อสู้ในลักษณะของการทำสงครามนั้นจะต้องเป็นไปตามกฎเกณฑ์ของศาสนาตลอดเวลา  เพื่อสันติภาพ ไม่ทำลายทรัพย์สิน ไม่ตัดโค่นและเผาทำลายต้นไม้  ไม่ฆ่าสัตว์แต่ต้องให้ความเมตตาและเอาใจใส่  ต้องให้บริการทางการแพทย์ หรือพยาบาลต่อเชลยศึก ดังความในอายะฮอัลกุรอานต่อไปนี้ “ถ้าหากอัลลอฮฺ(สุบหฺฯ) ไม่ป้องกันมนุษยชาติด้วยอีกกลุ่มหนึ่งแล้ว วิหาร  โบสถ์และมัสยิด  อันเป็นสถานที่ซึ่งนามของอัลลอฮ(สุบหฺฯ) ได้รับการรำลึก   ย่อมจะถูกทำลายอย่างแน่นอน” (22:40) และอีกอายะฮหนึ่ง มีความว่า “...ผู้ใดฆ่าชีวิตหนึ่ง โดยมิใช่เป็นการชดเชยอีกชีวิตหนึ่ง หรือมิใช่เนื่องจากการบ่อนทำลายในแผ่นดินแล้ว ก็ประหนึ่งว่าเขาได้ฆ่ามนุษย์ทั้งมวล...” (5:32) “...อัลลอฮุ(สุบหุฯ) ไม่ได้ทรงห้ามพวกเจ้าเกี่ยวกับบรรดาผู้ที่ ไม่ต่อด้านเจ้าในเรื่องศาสนา และพวกเขามิได้ขับไล่เจ้าออกจากบ้านเรือนของพวกเจ้า ในการที่พวกเจ้าจะกระทำความดีแก่พวกเขา และให้ความยุติธรรมแก่พวกเขา แท้จริงอัลลอฮฺ(สุบหุฯ) ทรงรักผู้มีความยุติธรรม...” (60:8) จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:41:21

ความคิดเห็นที่ 12 12. บทบาทของอุละมาอุและผู้นำศาสนา ในยามที่สังคมเกิดวิกฤติ อุละมาอและผู้นำศาสนาอิสลาม จะต้องมีความกล้าหาญในทางจริยธรรมโดยการชี้นำสังคมไปในทางที่ถูกต้อง  ทั้งนี้โดยรัฐจะต้องให้การสนับสนุนส่งเสริมอุละมาอและผู้นำศาสนาให้มีบทบาทสำคัญในการแก้ไขปัญหาของสังคมมุสลิมและประเทศชาติโดยรวม ในเรื่องของอิสลามนั้น ผู้ที่จะให้คำตอบในเรื่องของอิสลาม ได้ดีจะต้องมีความเข้าใจถึงวิชาการอิสลามและมีการปฏิบัติตนเป็นแบบอย่างทีดีอย่างสม่ำเสมอ  หรืออย่างน้อยที่สุดต้องมีคุณสมบัติดังนี้ - เป็นผู้ที่เรียนรู้วิชาเกี่ยวกับคัมภีร์อัลกุรอานและอัลหะดีษ - เป็นผู้เรียนรู้การวินิจฉัยของคนยุคก่อนทั้งที่เป็นมติและที่เป็นข้อขัดแย้ง (อิจญมาอ ของ อุละมาอ) - เป็นผู้มีความรู้ความเข้าใจในภาษาอาหรับเป็นอย่างดี โดยเฉพาะรู้หลักไวยากรณ์อาหรับ - เป็นผู้ที่เรียนรู้แนวทางที่จะนำเอาข้อกำหนด (หุกุม) จากอัลกุรอานและสุนนะฮุมาใช้เมื่อไม่มีตัวบทระบุชัดเจนอยู่ในทั้งอัลกุรอานและอัลหะดีษ - เป็นผู้มีความยุติธรรม (อาดิล) - เป็นผู้ไม่ลุ่มหลงในทรัพย์สินเงินทองและลาภยศ (ดุนยา) - เป็นผู้มีความยำเกรง (ตักวา)ต่ออัลลอฮฺ (สุบห.ฯ) - เป็นผู้มีมารยาทและจริยธรรม (อัคลาก) อย่างสมบูรณ์ และขัดเกลาตัวเองอยู่เสมอ - เป็นผู้ติดตามข่าวสาร และรู้เท่าทันถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในโลกปัจจุบัน จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:42:00

ความคิดเห็นที่ 13 13. การเคารพและเชื่อฟังบิดามารดา เอกสาร เบอร์จีฮาด ดิ ปัตตานี (การต่อสู้ที่ปัตตานี) เป็นเอกสารซึ่งบิดเบือนคำสอนอิสลามที่มุ่งปลุกอารมณ์และความรู้สึกมากกว่าการศรัทธาอย่างมีเหตุผล  โดยมีการเสนอข้อความที่สำแดงถึงความรุนแรงดังนี้ “...โอ้บรรดาผู้ศรัทธาทั้งหลาย พวกเจ้าจงอย่าได้เอาบิดาและพี่น้องของพวกเจ้าในฐานะผู้นำ ถ้าพวกเขาเอนเอียงไปในแนวทางที่หลงผิด รูปธรรมเท่านั้นที่พวกเขาเป็นบิดาและพี่น้องเรา แต่นามธรรมที่แท้จริงนั้น พวกเขาไม่ได้เป็นกลุ่มของฝ่ายเราอีกต่อไป ดังนั้นหากเป็นที่ชัดเจนว่าพวกเขาเป็นผู้ทรยศ จงฆ่าพวกเขาเสีย...” ข้อความที่นำมาอ้างอิงข้างบนนี้ พิจารณาแล้วเห็นว่าไม่ถูกต้องตามที่ปรากฏในอัลกุรอาน  ซึ่งแท้จริงนั้นเรื่องดังกล่าวนี้มีอายะฮฺในอัลกุรอานความว่า “บรรดาผู้ศรัทธาทั้งหลาย จงอย่าได้ถือเอาบิดาของพวกเจ้า และพี่น้องของพวกเจ้าเป็นมิตร  หากพวกเขาชอบการปฏิเสธศรัทธาเหนือการอีมาน(ศรัทธา)  และผู้ใดในหมู่พวกเจ้าให้พวกเขาเป็นมิตรแล้ว ชนเหล่านี้แหละพวกเขาคือผู้อธรรม” (9:23) แท้จริงแล้วทัศนะของอิสลามนั้น  บอกว่าบิดามารดาเป็นต้นเหตุแห่งการกำเนิดของลูก  ดังนั้นหน้าที่ของลูกที่มีต่อบิดามารดาที่นับถือศาสนาใดก็ตาม  อิสลามเน้นอย่างยิ่งไม่ให้เนรคุณต่อบิดามารดา  แต่บิดามารดาจะมากำหนดไม่ให้ลูกเชื่อและศรัทธาต่ออัลลอฮ(สุบห.ฯ) ไม่ได้   หน้าที่ของลูกนั้น คือการกระทำดีต่อบุพการีตลอดไปดังที่ อัลลอฮฺ(สุบหฺฯ) ได้กำชับให้กระทำความดี ดังอายะฮอัลกุรอานความว่า “...และจงคอยอยู่ดูแลปรนนิบัติท่านทั้งสอง (หมายถึงบิดามารดา ที่ไม่ได้เป็นมุสลิมยามที่ทั้งสองมีชีวิต) บนโลกนี้ให้ดี...” (3:15) ในสมัยท่านเราะสูล(ศ็อลฯ)  มีบิดามารดาสาวกของท่านเราะสูล (ศอลฯ) หลายคนยังเป็นกาฟิร  และทำการต่อสู้เพื่อขัดขวางอิสลาม  แต่พ่อแม่ที่เป็นมุสลิมในบริบทปัจจุบันมีเงื่อนไขที่แตกต่างจากสมัยเราะสูล(ศ็อลฯ)   กล่าวคือบิดามารดาที่ไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของลูก ก็ไม่ได้หมายถึงท่านเป็นมุนาฟิกที่เราสามารถฆ่าท่านได้  ดังนั้นการอ้างข้อความข้างต้นจึงเป็นการกล่าวอ้างที่ผิด ในสมัยท่านเราะสูล(ศ็อลฯ) มีอายะฮในคัมภีร์อัลกุรอาน  สูเราะฮอัลอังกะบูต ความว่า “และเราได้สั่งแก่มวลมนุษย์ให้ทำดีต่อบิดามารดาของเขา  และแม้เขาทั้งสองบังคับเคี่ยวเข็ญเจ้าเพื่อให้ตั้งภาคีต่อข้าในสิ่งที่เจ้าไม่มีความรู้  ก็จงอย่าปฏิบัติตามเขาทั้งสอง...” (29:8) จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:43:00

ความคิดเห็นที่ 14 14. การรับเงินอุดหนุนจากรัฐและเงินเยียวยาครอบครัวผู้เสียชีวิต จากเหตุการณ์ความไม่สงบ การได้รับเงินอุดหนุนจากรัฐถือว่าถูกต้องไม่ขัดกับหลักอิสลาม เพราะถือว่าเป็นสิทธิอันชอบธรรมของรัฐที่ได้อุดหนุนให้แก่โรงเรียน อุสตาซ และข้าราชการ   และบุคคลที่รับเงินอุดหนุนจากรัฐดังกล่าวก็ไม่ถือว่าเป็นศัตรูของอิสลาม เงินที่ได้รับจากการจัดสรรเยียวยาจากรัฐที่ครอบครัวของผู้เสียชีวิตอันเนื่องจากเหตุการณ์ความไม่สงบในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ไม่ถือเป็นมรดก (จบ) แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 55 23:43:50 จากคุณ : abubilal เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 55 23:43:31

ความคิดเห็นที่ 15 e-Book อิสลาม กับความจริงที่ต้องรู้ file .pdf ภาษาไทย คลิกที่นี่ ภาษายาวีอ่านเพลิน คลิกที่นี่ จากคุณ : SalaDin (A.TheRipper94) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 01:11:34

ความคิดเห็นที่ 16 ขออธิบายเป็นข้อๆนะครับ เริ่มจาก 1. การอยู่ร่วมกันบนความหลากหลายทางศาสนา ภาษา และเผ่าพันธุ์ ความจริงรากของปัญหาอยู่ที่กระบวนคิดที่ได้รับโดยอัตโนมัติจากสิ่งแวดล้อม เอาเรื่องความแตกต่างก่อน คนทุกคนย่อมต่างกันอยู่แล้ว และคนเป็นสัตว์สังคม หมายถึงการรวมฝูง หรือสังคม และการจะอยู่รวมในฝูงหรือสังคมได้นั้น ต้องมีสิ่งที่เหมือนเป็นจุดร่วมซึ่งกันและกัน แน่นอนว่าสามจังหวัดย่อมมีความแตกต่างกันทั้งศาสนาและวัฒนธรรม และเมื่อแตกต่างกัน ย่อมนำมาซึ่งปัญหา แต่ถึงแบบนั้นการที่จะทำให้ไม่เกิดปัญหาด้านความแตกต่างคือ การสร้างจุดร่วมที่เหมือนกัน นั้นคือการเป็นคนไทย และเมื่อสร้างขึ้นมาแล้วต้องนิยามคำว่าคนไทยใหม่ให้สอดรับกับความแตกต่างในพื้นที่ให้เป็นจุดร่วมเดียวกัน จากคุณ : ยองเจียงใหม่ เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 03:12:54

ความคิดเห็นที่ 17 ท่านยอง อย่างที่ท่านว่านะถูกต้อง ผมขอต่อยอดนิดนึงว่า ไม่ว่าจะเชื้อชาติใดเผ่าพันธ์ใด เส้นเขตแดน หรือตัวหนังสือที่บอกคำว่าชาติหรือเผ่าพันธ์ นั้นคือสิ่งสมมุติ ที่เกิดขึ้น คำว่าโลกไร้พรมแดน นั้นคือเรื่องจริง เส้นเขตแดนมียืดมีหด การเคลื่อนย้ายเผ่าพันธืนั้นมมีมานานเท่ากับโลกใบนี้ มนุษย์ไม่ว่า จะเชื้อชาติใด เผ่าพันธ์ใด ศาสนาใด นั้นคือ มนุษย์เหมือนกัน การที่จะทำให้ใครยอมรับ หรือการที่จะยอมรับตนเอง ต้องสามประสาน คือ 1. คนที่ยืนมือไปบอกว่าคุณคือพวกเดียวกันกับฉันนั้น เสนอแล้วหรือยัง 2. ฝ่ายที่ถุกคำเสนอนั้น สนองแล้วหรือยัง หรือแสวงวิธีการที่จะอยู่ร่วมกันแล้วหรือยัง 3. ฝ่ายกองดู กองชะแง้มอง นั้นเชียร์ให้ ความร่วมมือนั้นดี ขึ้นหรือเลวลง นี่คือหลักพื้นฐานในการอยู่ร่วมกัน ถ้าทุกฝ่ายเปิดใจหากัน "สงวนจุดต่างแวงหาจุดร่วม" ปํญหาการอยู่ร่วมกันในสังคมบนความแตกต่างจนนำพาไปสู่ความแตกแยกอย่างรุนแรงก็ไม่เกิดขึ้น """โลกนี้จะสันติได้ มิใช่มือของใคร แต่ต้องเป็นมือของเราเท่านั้น""" แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 55 11:22:59 จากคุณ : พี่จิม (Jimbovy) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 11:22:41

ความคิดเห็นที่ 18 ผมว่าน่าจะเรียกว่า ปัญหาชาติพันธุ์มลายูกับความเป็นไทย นใต้ น่าจะเหมาะกว่า เพราะมุสลิมในหลายๆที่ หลายๆจังหวัดทั่วประเทศไทย ก็อยู่ร่วมกันได้อย่างขดี จากคุณ : itoursab เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 11:29:50

ความคิดเห็นที่ 19 ท่าน Itoursab กล่าวถูกต้อง แต่ถ้าเรามองแบบนักแก้ปัญหา ก้ต้องมองว่าทำไม? ต้องเป็นที่นั่น อะไรคือจุดเปราะบาง และถ้าใครจะทำอะไร เพื่อผลประโยชน์จะเลือกตรงไหน นี่แหละคือสาเหตุที่แท้จริง ตามหลักอาชญวิทยา ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ ถ้าเรามองแบบคนที่แก้ปัญหา แบบแก้ไม่ถูกที่คัน มันก้เป็นแบบที่เราเห้นแบบทุกวันนี้ เพราะคนไทยเรามีนิสัยที่น่ารักอย่างนึงคือ "หลอกตนเอง" และ "หลงตนเอง" พี่จิม ไม่ได้เจตนากระแนะกระแหนใคร แต่นี่คือเรื่องจริงที่เราพบเห้นได้ในสังคมทุกวันนี้ จากคุณ : พี่จิม (Jimbovy) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 12:20:29