ความคิดเห็นที่ 1 การปล่อยวางเวทนานั้นไม่ใช่ การไม่รับรู้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น   ที่ จขกท.รับรู้ความเจ็บปวด เห็นความเจ็บปวดแปลเปลี่ยนไปตามเหตุปัจจัยของมันนั้นทำถูก แล้ว ลองคิดนำสักนิดว่าเราห้ามไม่ให้ความเจ็บปวดเกิดขึ้นได้ไหม  เพราะอะไรถึงห้ามไม่ได้ ถ้าจิตได้คำตอบจริงๆ จะเกิดสภาวะปล่อยวางขึ้นเอง (สภาวะปล่อยวางกับไม่เจ็บปวดเป็นคน ละอย่างกัน) ถึงตอนนี้ จขกท.จะไม่มีคำถามอีกแล้ว ว่าการปล่อยวางนั้นเป็นอย่างไร จากคุณ : palmgang เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 10:49:07

ความคิดเห็นที่ 2 -อันตรายหรือไม่ จากที่พอทราบ  ครูบาอาจารย์ หลวงปู่ หลวงตา ที่มีชื่อเสียงด้านการปฏิบตัิ หลายรูป เข่าเจ็ยครับ แต่อาจะไม่ทุกรูป     จากประสบการณ์ แต่ช่วงที่ผมบวช มีพระที่บวชในรุ่นเดียวกัน เข่าเจ็บเพราะพยายามฝืน จนต้อง โรงพยาบาลครับ - แล้วปฏิบัติแบบที่ว่าผิดหรือเปล่า  ไม่ผิดครับ แต่ส่วนตัวผมมองว่าเหมาะสมกับ ภิกษุเท่านั้น เพราะท่านต้องมีภาระทางโลกแล้ว ส่วนฆาราวาสยังไม่สามารถละทางโลกได้ก็ต้องรักษาร่างกายไว้ก่อน  แต่ถ้าคนใจสู้จริงๆ ก็ต้องอนุโมทนาเค้า  เพราะสายเวทนานี่ถ้าทำได้ ส่วนตัวผมมองว่าไปเร็วกว่าสายอื่น แต่ต้องแลกกับอะไรหลายๆอย่าง - เรื่องความเจ็บปวดหายไป ถูกทางหรือเปล่า     แม้แต่ห้องหลักก็จะวิเคราะห์ไปในทิศทางเดียวกันคือ การไม่เจ็บปวด ไม่ได้ไปจุดชี้วัดว่า ปฏิบัติถูกทาง  ตามที่ผมเข้าใจ (อาจจะถูกหรือผิดพิจารณา) ถ้าความเจ็บเกิดขึ้น จะสามารถแยกความเจ็บส่วนหนึ่ง  ตัวเราส่วนหนึ่ง  แต่ไม่ใช่การอดทนต่อความเจ็บปวดได้สูงขึ้น  แต่ความเจ็บปวดก็จัดเป็นอนัตตา บางครั้งการปฏิบัติรูปแบบเดียวกัน ช่วงเวลาเดียวกัน ระเยะเวลาเท่ากัน  เรากลับมีช่วงเวลา และีระดับความปวดไม่เท่ากัน     - ความพอดีอยู่ตรงไหน  ถ้าใช้เวทนาเป้นตัวชี้วัดเรื่องช่วงเวลาของปฏิบัติ  ผมจะใช้เวลา ที่เป็นสุข เฉยๆ และทุกข์ในระดับที่พอควบคุมได้ (หรือไม่ถึงขั้น สติแตก) และว่างจากภาระ ปฏิบัติ   ตัวที่สำคัญจริงๆคือความต่อเนื่อง  จากที่ทราบมาเทคนิคง่ายๆ ถ้าเรามีโอกาสไปสำนักปฏิบัติธรรม คือกำหนดเวลาที่เราทำได้ก่อน แล้วค่อยเพิ่มระยะ แต่ใช้วิธีสลับวิธี  เช่น 1 ชั่วโมงนั่งสมาธิ พอหมดเวลาก็ไปเดิน จงกรม อีก 1ชั่วโมง  ทำแบบนี้ สลับกันไปเลย  อีกอย่างที่ต้องเข้าใจการปฏิบัติธรรม มีสมถะ และวิปัสสนา ส่วนสมาธิอันนี้เราพูดกันแบบกว้างๆ  เราต้องทำทั้งสมถะ และวิปัสสนา ผมเข้าใจว่า คุณ Select Star จะทำแบบสมถะ อย่างเดียวในตอนนี้ (ถ้าเข้าใจผิดขออภัย)   เวลาฆาราวาสมาปฏิบัติ ก็จะต้องหาเทคนิคเยอะหน่อยในการจูงใจตัวเอง   แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 55 11:42:53 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 55 11:42:53 จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 11:39:53

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณทั้งสองท่านที่ช่วยชี้แนะค่ะ จริงๆ แล้ว เราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการปฏิบัติเท่าไหร่นัก แต่จะพยายามต่อไปค่ะ และก็เป็นความจริงอย่างที่คุณ Panda-baker บอกไว้ค่ะ ว่าเราจะทำแบบสมถะเพียงอย่างเดียว เราตั้งใจว่าจะค่อยๆ ทำไปทีละน้อย ได้อะไรเพิ่มครั้งละนิดละหน่อย ได้ปล่อยวางบางอย่าง ได้มีสิต เอามาใช้ในชีวิตประจำวันได้นิดๆ หน่อย เราก็จะถือว่าเราบรรลุจุดประสงค์ที่เราตั้งใจไว้ในแต่ละครั้งที่ปฏิบัติ แล้วหลังจากนั้นจะพยายามเพิ่มระดับขึ้นไปเรื่อยๆ ค่ะ จากที่อ่านของทั้ง 2 ท่านมา เราพอจะมีแนวทางในการปรับใช้กับตัวเราแล้วค่ะ และเราจะนำข้อแนะนำของท่านทั้ง 2 ไปใช้ให้เกิดประโยชน์กับตัวเราให้มากที่สุด ขอบคุณมากๆ อีกครั้งค่ะ จากคุณ : Select Star เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 13:56:17

ความคิดเห็นที่ 4 จากประสบการณ์ที่ผ่านมานะคะ ถ้าเป็นเรื่องที่เลือดไม่ไปเลี้ยงอวัยวะส่วนนั้น แล้วเกิดเหน็บชา จะเป็นในช่วง 20 นาทีแรกของการนั่ง ซึ่งถ้าไม่ทนกับความเจ็บและเหน็บชาที่เกิดขึ้น ขยับเปลี่ยนท่า หรือลุกเดิน ก้จะเจ็บ ชามาก แต่ถ้าทนจนผ่านช่วงนั้นไปแล้ว จะหายเจ็บและเหน็บชา หลังจากนั้น จะลุกขึ้น หรือขยับยังไง ก้ไม่เป็นไร สามารถลุกขึ้นเดินได้เลยทันทีค่ะ ซึ่งช่วงที่หายนี่ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะจิตมันปล่อยวางจริงป่าว เพราะเคยเจอประสบการณ์ที่จิตไม่ยอมจริงๆ ฝืนจิตทนปวดมากๆเข้า จิตหนีไปสร้างเกราะคุ้มกันตัวเองตรงกลางอก อยู่อย่างเบาสบาย ดูความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างสนุกสนาน แล้วพอจบการนั่ง ลุกขึ้นเดินถึงกับกะเผลกเลยค่ะ จากคุณ : ปอตี้ เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 13:58:43

ความคิดเห็นที่ 5 จะภาวนาทั้งที เอาให้ได้ประโยชน์ใหญ่ไปเลยครับ คือประเด็นสำคัญของการภาวนา ไม่ใช่ว่านั่งท่าไหนดี ,นั่งแล้วจะปวดไหม ,ปวดแล้วจะหายไหม หรือถ้าปวดแล้วจะให้ทำอย่างไรดี แต่จุดสำคัญที่ท่านต้องการ คือ ขณะนี้ มี "รู้อยู่" ไหม พูดง่ายๆ คือท่านให้เจริญสติปัฏฐาน ภาษาชาวบ้าน คือให้หมั่นรู้ว่า "กำลังทำอะไรอยู่" เพื่อสร้างกำลังสติในเบื้องต้น แล้วเมื่อมีกำลังสติมากขึ้น ก็จะได้แยกแยะได้ชัดเจนขึ้น ระหว่าง "สิ่งที่ถูกรู้" กับ "รู้" ขณะนี้มองเห็นไหมครับ ,แยกออกหรือยัง ถึงความแตกต่างระหว่าง "สิ่งที่ถูกรู้" กับ "รู้" ? ถ้ายังแยกไม่ออก ก็ยังไม่ต้องถามต่อว่า "รู้อยู" มีหรือยัง ขอแนะนำในการฝึกเจริญสติ ว่าให้ใช้การหมั่นระลึกรู้อาการปรากฏทางกายต่างๆตามความเป็นจริงในปัจจุบันในขณะนั้นๆ เป็นฐานฝึก กายขยับ ก็รู้ กระดุกกระดิก ก็รู้ ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว, คู้ๆ เหยียดๆ, กระเพื่อมไหวไปมา ฯลฯ ก็รู้ คือให้กลับมาระลึกลงที่อาการทางกาย เห็นอาการทางกายบ่อยๆ เพื่อเจริญกำลังสติกลับมารู้ตนเองในปัจจุบันขึ้นมาก่อน ทั้งนี้จะได้มีอุปกรณ์ชิ้นสำคัญในการจะเดินต่อไปบนเส้นทางมรรคให้ลุล่วงได้ คือ สติ ครับ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 55 14:24:01 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 14:20:07

ความคิดเห็นที่ 6 คำถามคือ อาการเหล่านี้เป็นอาการของการปล่อยวาง ?? แล้วอาการมันเป็นอย่างไร มันเบา สบาย โล่งๆ อย่างนั้นดี หรือว่ารู้สึกมึนๆ  หนักๆ  รู้สึกว่าใช่หรือว่าไม่ใช่นะ ลังเลสงสัยอยู่ เมื่อเช้าเรานั่งเกือบชั่วโมงครึ่ง สบายๆ ออกจากสมาธิแล้วไม่มีปวด ลุกเดินได้เลย ต้องบอกว่า หากสมาธิลงแล้ว ไม่เจ็บไม่ปวด สบายๆ โปร่งเบา ที่ออกสมาธิเพราะหมดเวลาบ้าง แต่บางวันออกเพราะกิเลสมันสั่ง มันสั่งว่า พอเถอะ ถ้ายังนั่งต่อ มันจะสั่งอีกว่า วันนี้แค่นี้สมควรแล้ว ดีแล้ว พอได้แล้ว เราก็ปฏิบัติตามท่านกิเลสซะงั้น เวลานั่งให้ปล่อยวาง ผ่อนคลาย แล้วกำหนดที่จุดเดียวให้สมาธิลงเร็วๆ จะได้ไม่ปวดขา หากยังไม่ลง แล้วเริ่มรู้สึกว่าความปวดขากำลังมาแล้ว นี่จิตไม่อยู่กับคำบริกรรมแล้ว อย่าไปสนใจอาการปวด ให้อยู่กับคำบริกรรม ถ้าลงแล้วสบาย ยังงัยถ้าปวดก็ให้อดทนต่ออีกสักหน่อย เพิ่มเรื่อยๆ จะทำได้นานขึ้น ถึงจุดที่มันไม่ไหวจริงๆ เราก็เปลี่ยนอิริยาบถไป ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร แต่ขอให้ใช้ความอดทน อดกลั้นเสียก่อน ค่อยเปลี่ยนอิริยาบถ ให้ศึกษาประวัติครูบาอาจารย์ ท่านปฏิบัติมาหนักๆ ทั้งนั้นกว่าจะได้ธรรม อย่างท่าน พอจ.ตั๋น ท่านว่า " ธรรมอยู่ฟากตาย " อย่างเราเป็นฆราวาส หากปฏิบัติมาถูกทาง มันจะเกิดปัญญาเป็นลำดับๆไป ได้หลักที่พอดีของเราแล้ว สบาย จากคุณ : b-file เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 15:29:56

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นคำแนะนำที่ดีๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ เราขอเวลาอ่านและศึกษาที่ทุกท่านแนะนำอย่างละเอียดและนำไปปฏิบัติดูก่อน ถ้าได้ผลหรือมีข้อสงสัยอะไร เราจะมารบกวนทุกท่านให้แนะนำอีกค่ะ อนุโทนากับทุกๆ ท่านด้วยค่ะ จากคุณ : Select Star เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 15:51:02

ความคิดเห็นที่ 8 เล่าให้ฟังบ้างคะ เรานั่งขัดสมาธิเพชร  นานครั้งละ 15 ถึง 30 นาที ตอนนี้นั่งจนชิน  ระหว่างภาวนาไม่รู้สึกเจ็บ (รู้สึกตอนแรกไม่นาน) พอจิตเรานิ่ง เราก็ลืมนึกถึงขาไปเลย ตอนนี้ก็อยากนั่งให้นานขึ้น แต่ตอนออกจากสมาธิเราจะยังไม่ลุกเลยคะ จะเหยียดขาไว้สักครู่ แล้วค่อยลุกเดินนะคะ ^^ จากคุณ : anindita เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 55 19:54:14

ความคิดเห็นที่ 9 คำถามคือ อาการเหล่านี้เป็นอาการของการปล่อยวาง มองดูเวทนาเฉยๆ ไม่รับรู้ว่ามันเจ็บ หรือจริงๆ แล้วเป็นอาการของเลือดไม่ไหวเวียนไปเลี้ยงที่ขากันแน่คะ ///// เคยมีคนบอกว่า นั่งไปแล้วจะผ่านเวทนา (หายปวด) ผมเคยคิดคำถามนี้เช่นคุณว่า เมื่อปวดมาก แล้วอาการปวดหายไปได้อย่างไร ในเมื่อเลือดก็ไม่ได้เข้าไปเลี้ยง (คิดแบบวิทยาศาสตร์เลย) ขอตอบจากประสบการณ์นะครับ เคยผ่านความเจ็บปวดขามา หลังจากนั่งไป 1 ชม. (ที่โกเอนก้า) ผมยังไม่เข้าใจเหตุผลนะครับ ว่าทำไม ขาที่ปวดมาก จึงกลายเป็นไม่ปวด (ทั้งๆ ที่ไม่ได้เปลี่ยนท่าเลย) และนั่งได้จนถึง 2 ชม. ก็ครบเวลาที่เค้าตั้งไว้ สรุปคือ อาการที่ปวดแล้วหายปวดไปนั้นมีอยู่จริง ส่วนที่ว่า ความปวดยังอยู่ แต่ระลึกว่าความปวดนั้นมีอยู่ แต่แยก ความปวด กับ ขา (กาย) ได้ เช่นนี้แล้ว ผมเข้าใจว่า เรียกว่า แยกเวทนา (ซึ่งยังไม่เคยทำได้เช่นนั้น) เข้าใจว่า ผู้ปฏิบัติสายเวทนานี้ ต้องเน้นทำสมถะ และมีปัญญากล้า (กว่าสายกาย) คำแนะนำ สามารถที่จะขยับขา เพื่อให้หายปวดได้หากไม่ไหว เพื่อกลับมาใส่ใจในลมหายใจ หรือท้องพองยุบ ได้อย่างมีความใส่ใจมากขึ้น โดยที่ไม่ต้อง กังวลหรือถูกความปวดมาบั่นทอน ความใส่ใจต่อ สิ่งที่เรากำลังรับรู้อยู่ (เช่น ลม หรือ ท้อง) จากคุณ : หน้ากาก ธรรมะ เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 00:04:06

ความคิดเห็นที่ 10 ลักษณะที่เล่ามา ไม่ใช่อาการปล่อยวางแต่อย่างใด แต่หายไปเนื่องจากเลือดเข้าไปเลี้ยงน้อยลง และระบบประสาททำงานไม่เต็มที่ จนเกิดอาการ.... 1.ชามากขึ้นทำให้รับรู้ได้น้อยลงจนหายปวด 2.เลือดค่อยๆปรับการหมุนเวียนในบริเวณนั้นให้สมดุลย์ แล้วอาการก็จะหายไป เวทนานั้นให้จับที่จิตใจของเรานั่นเองแหละว่า สุข หรือ ทุกข์ หรือเฉยๆ กับอาการที่เรารับรู้นั้น จากคุณ : Neemo (Astro Neemo) เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 00:35:20

ความคิดเห็นที่ 11 ความคิดเห็นส่วนตัว... ความรู้สึกเจ็บปวดเคลื่อนไป  ดับไป  อาจเป็นเพราะ.. 1.อาจเป็นเพราะการเคลื่อนไปของธาตุ  การเปลี่ยนแปลงของธาตุ การปรับตัวของธาตุ การปรับตัวของร่างกาย 2.อาจเป็นเพราะวิญญาณทางกายดับไป    2.1วิญาณทางกายดับไปเพราะการทำสมาธิ  เมื่อจิตละเอียดขึ้นไปตามขั้นตามตอน  ตามธรรมชาติของเขา วิญญาณทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย จึงดับไป  ยังคงเหลือไว้แต่มโนวิญญาณ    2.2วิญญาณทางกายดับไปเพราะจิตเข้าใจแล้ว  ปล่อยวางแล้ว  ทั้งๆที่อาการของธาตุ  อาการของกาย ในสสมุติทั่วไปยังเรียกว่าอาการเจ็บปวดอยู่ ขอโปรดพิจารณา.... จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 03:56:22

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณทุกๆ ท่านที่อธิบายและให้คำแนะนำนะคะ ขออนุโมทนาด้วยค่ะ เราจะพยายามฝึกปฏิบัติต่อไป โดยใช้คำแนะนำของทุกๆ ท่านให้เป็นประโยชน์ที่สุด และหวังว่า กระทู้นี้คงจะมีประโยชน์กับเพื่อนๆ ท่านอื่นๆ ที่เข้ามาอ่านด้วยค่ะ จากคุณ : Select Star เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 08:27:54

ความคิดเห็นที่ 13 ขอตอบตามประสบการณ์ค่ะ จะมี 2 แบบ แบบแรก เกิดขึ้นโดยบังเอิญสมัยเด็กๆอายุน่าจะแค่ 8-9 ปี  เนื่องจากเราเกิดมาก็ป่วย มีโรคปวดกระดูกประจำตัว จะปวดตามข้อต่อได้ทุกวัน ปวดร้าวเข้ากระดูกราวกับมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ยาแก้ปวดใช้ไม่ได้ แล้วเราก็เลิกทาน เพราะว่ามันไม่ได้ช่วยแก้ปวดเลย เกิดมาก็ปวดกระดูกแบบนี้ทุกวัน ยิ่งตอนกลางคืนด้วยแล้ว นอนร้องไห้ กว่าจะหลับก็จะเลยเที่ยงคืน นอนไม่กี่ชั่วโมงก็ตื่นแล้ว แต่ที่บ้านไม่ทราบว่าเราทรมานเพราะเราขอแยกห้องนอนเดี่ยวเอง  เหตุการณ์นี้ดำเนินมาจนกระทั่งเราเข้า ป 1 ทำให้อ่านหนังสือได้ จากนั้นเราก็อ่านทุกอย่างที่เกี่ยวกับโรคแล้วก็วิธีรักษาหรือแก้ปวด เจอหนังสือธรรมะของหลวงปู่ทั้งหลาย โดยเฉพาะสายหลวงปู่มั่น สอนเรื่องกายนี้ไม่ใช่ของเรา มีแต่ธาตุสี่ ความเจ็บปวดกไม่ใช่ของเรา เรารับเอามาพิจารณาเอง   เด็กๆ ป 2 อย่างเรา เชื่อสุดใจในสิ่งที่หนังสือเขียน คิดพิจารณาเรื่อง "ธาตุ" ยามเดินไปโรงเรียน เดินกลับ จนกระทั่งวันหนึ่ง อาการปวดมันปวดมากกว่าทุกวัน เหมือนร่างกายจฉีกจากกัน เราทรุดตัวลงนั่ง คลำขาตนเอง คร่ำครวญในใจว่า  "ทำไมถึงฉันปวดมากขนาดนี้ .."  พอคร่ำครวญมากๆ จิตมันเริ่มดึงจากจิตที่คร่ำครวญ ถอยห่างออกมาจากอารมณ์ที่มันเสพ เห็นว่า เราเอาตัวเองเข้าไปในอารมณ์และร่างกาย ร่วมการปรุงแต่งจนโอเวอร์ ไม่ใช่อาการปวดแท้ของมัน พอเห็นแบบนั้น เด็กป2 เห็น การโอเวอร์ของตนเองเวลาจมในความทุกข์ทุกรูปแบบ จิตถอนเข้าใจ ตั้งแต่นั้นมา อาการปวดลดลงครึ่งหนึ่ง เพราะเราไม่เข้าไปร่วมปรุงกับอาการปวด อยากจะบอกว่า ดีใจสุดๆที่แก้ปวดได้ แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แบบที่สอง   พอเริ่มโตมาหน่อย ขอบอกเราก็ใช้ชีวิตตามปกติ ไม่ได้ทำสมาธิ ยกเว้นนอนมองท้องฟ้า นอนสวดมนต์ แต่รักพระพุทธเจ้า รักพระมหาโพธิสัตว์ เคารพหลวงปู่ทุกท่าน ตั้งอธิษฐานจิตจะช่วยงานศาสนา เวลานอนก็คิดเล่นๆว่า นอนในบารมีธรรมของพระพุทธเจ้าเสมอ   มีอยู่ปีหนึ่ง อากาศที่อีสานหนาวมากผิดปกติ ตอนนี้อายุเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นสิบสองปีมั๊ง พี่ๆสาวร้านทำผมยืนโลชั่น บอกว่าให้มาทาผิว เดี๋ยวผิวแตกไม่สวย  ก่อนอื่นขอบอกไว้ก่อน นับตั้งแต่ตอนที่เราเห็นว่า จิตมันปรุงแต่งในร่างกาย เราก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องหน้าตาการแต่งตัวเท่าไร แต่พอเริ่มเข้าวัยรุ่น เจอพวกพี่ๆร้านทำผม บอกแบบนี้ แหมก็อยากจะสวยเหมือนกันค่ะ ชักหวั่นไหว  เลยเอาโลชั่นมาทาตัว ทาขา พอทาแบบนี้สัก 2-3 วัน ชักเริ่มเป็นภาระ เพราะพวกเจ๊ๆรวมถึงแม่ของเราที่หวังดี ชักเริ่มอธิบายมากขึ้นว่า จะต้องทาแบบน้ั้นนะ ทาหลังอาบน้ำนะ ทาบ่อยๆ ตอนนี้เราเริ่มเห็นว่าเป็นภาระแล้ว ร่างกายเป็นภาระมากจริงๆ  เย็นวันหนึ่ง ระหว่างที่กำลังเราโลชั่น ทาขาเพื่อกันขาแตกและให้ผิวดูดี สมวัยกำลังจะสาว จิตเราอยู่ที่การทาโลชั่น จิตหลั่งไหลไปทั่ว แล้วเกิดความสงสัย  เออ.. เราทาขา ทาร่างกาย เพื่อความสวยงาม มันงามที่ไหนนะ งามที่ผิว หน้าตา ร่างกาย หรือที่จิตใจ เราทาเพื่ออะไร ขานี้มันไม่ใช่จิตนี่น่า จิตมันเข้ามาอยู่ในร่่างกายตั้งแต่เด็ก มันไม่รู้ ไม่เคยเห็นจิตตนเอง เลยคิดว่า ร่างกายคือจิต หรือจิตคือร่างกาย  เราเลยเห็นจิตเข้าไปยึดร่างกาย คิดว่าเป็นของตนเอง กายนี้ไม่ใช่ของเรา จิตโง่เขลาไปยึดติดเอาเอง ยึดติดในหลายๆเรื่องๆ พอจิตพิจารณาเองแบบนั้น เหมือนผิวหนังทั่วร่างกายเป็นแก้วบางๆแล้วแตกออก  แล้วเราก็เงยหน้ามอง สาวๆที่โตคนอื่นๆในห้อง ก็รู้สึกว่า เออ แปลกแฮะ จะมีใครรู้เรื่องนี้บางไหม แต่เราคิดว่า มันคงเป็นเรื่องปกติที่ใครๆก็จะทราบเรื่องนี้เอง จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 08:56:02

ความคิดเห็นที่ 14 ดีจังห้องนี้ จากคุณ : Jedcon เขียนเมื่อ : 17 พ.ค. 55 16:17:30

ความคิดเห็นที่ 15 เมื่อสี่ห้าปีที่แล้ว ก็เข้ามาถามคำถามเดียวกันนี้ที่นี่ ประโยคเดียวกันเลยครับ เพราะรู้สึกว่าอาการเหน็บชา เกิดจากเลือดไม่ไปเลี้ยงขา แล้วมันจะหายไปได้ยังไง?? แต่ก็ลองนั่งสมาธิดู แบบทรหดที่สุดก็ที่โกเอ็นก้า นั่งยังไงก็ไม่สามารถผ่านความเจ็บปวดไปได้ ระหว่างนั้นก็ศึกษาหาข้อมูลไปเรื่อย มีนักปฎิบัติระดับอาจารย์ท่านบอกว่าให้ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ถ้ากะจะนั่งให้ตาย เดี๋ยวจะเจ็บตายจริงๆเสียก่อน น่าจะเป็นไปได้ว่า การนั่งสมาธิ ทำวันละเท่าที่ได้ แต่เมื่อทำเป็นประจำบ่อยๆ ร่างกายจะค่อยๆปรับตัวไปเอง ส่วนตัวตอนช่วงแรกๆ 15 นาทีก็ไม่ไหวแล้ว นานๆเข้าพยายามเพิ่มเวลาไปเรื่อยๆจนได้เป็นชั่วโมง คนที่เขาทำมานานกว่าก็คงข้ามความเจ็บปวดทาง physical ของร่างกายไปได้พอเข้าภวังค์ไปแล้ว ส่วนตอนออกมาถ้าร่างกายปรับตัวได้แล้วก็คงไม่เจ็บ คิดว่าความสมำ่เสมอ วันละเล็กละน้อย จะดีกว่าสำหรับคนที่ฝึกใหม่ๆนะครับ ดีกว่านั่งนานๆแล้วเจ็บจนขยาดไปเสียก่อน จากคุณ : lord (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 22:39:15

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะคุณ lord คงมีคนที่มีคำถามเหมือนเราๆ นี่เยอะเลยค่ะ แต่ไม่รู้จะถามใคร เราคิดว่า กระทู้นี้คงมีคำตอบให้ใครหลายๆ คนได้ดีเลยค่ะ ^^ จากคุณ : Select Star เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 09:00:46

ความคิดเห็นที่ 17 อนุโมทนาทุกคำตอบค่ะ เราเองก็เป็นตอนนั่งช่วง 20 นาทีแรก แต่ถ้านั่งเกินนั้นอาการชาก็จะหายไปค่ะ จากคุณ : ศรารัศมิ์ เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 21:32:43

ความคิดเห็นที่ 18 เพิ่งตั้งคำถามเดียวกันนี้ไป เมื่อวานนี้ มีผู้ให้link เข้ามากระทู้นี้ พอมาอ่านแล้ว ก็ถึงบางอ้อ ... เป็นกันทุกคนสำหรับผู้เริ่มใหม่ ได้ข้อคิดดีดีหลายอย่างเลยค่ะ จากคุณ : รักปิดรักเปิด เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 10:43:43