ความคิดเห็นที่ 1 1.ถ้าเพียรถูก  คือไม่มากไปจนจิตฟุ้งซ่าน น้อยไปจนไม่ทำเลย ไม่รู้ว่า จขก ทำความเพียรแบบไหน แต่ในแบบของผมคือเพียรรู้ เพียรละ เพียรเดินจิตไปให้ถูกทาง เหมือนประคองเด็กน้อยที่ยังเดินไม่เป็น เด็กซึมก็หาทางทำให้เด็กหายซึม เด็กดื้อก็หาทางทำให้เด็กหายดื้อ ถ้าเป็นแล้ว สมาธิเกิดเองได้ด้วยคุณธรรมที่จิตรู้แจ้งนั้นแหละครับ 2.สละ กายและ จิต  เป็นพุทธบูชา   ความจริงคนเราต้องตายทุกคนอยุ่แล้วแต่อยุ่ที่จะเลือกตายอย่างมีคุณค่าหรือไร้ค่า ตายอย่างมีคนรักหรือคนชัง 3.หมดเจตนา สมาธิที่เคยเป็นส่วนใหญ่ ถ้าทำถูกจะเจตนาหรือไม่เจตนาก็เป็นสมาธิ หมดเจตนาหมายความว่าหมดเจตนาที่เป็นตัวขวางเป็นความฟุ้งซ่าน คิดไม่ดี เจตนาที่เป็นไปในทางเสริมสมาธิคือ ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ใส่ใจ สักแต่ว่า รู้ คิดก็สักแต่ว่าคิดแต่คิดดีเป็นกุศล แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 55 02:16:39 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 55 02:08:34 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 02:07:59

ความคิดเห็นที่ 2 1. ปัญหาใหญ่สำคัญอย่างหนึ่งในวงการนักฝึกภาวนา  คือ  เมื่อจิตเสื่อมแล้วจะเอาคืนยากมากๆ   ถ้าเคยได้ในระดับที่ไม่ถึงอัปปนาฯ ก็ยังไม่กระไรนักหรอก  แต่ใครที่เคยรวมถึงอัปปนาฯแล้วมาเสื่อมทีหลัง  กว่าจะเอาคืนได้อีก  ต้องเพียรพยายามหนักๆ มากๆ แบบเอาชีวิตเข้าแลก  จึงจะได้คืนมา  เช่น อดอาหารนานๆ  นั่ง เดิน นานๆตลอดวันตลอดคืน  อดนอนหลายๆวันหลายๆคืนติดๆๆกัน เป็นต้น ..และต้องเริ่มนับ ๑ ใหม่   คือเริ่มตั้งต้นภาวนาใหม่   ลืมของเก่าให้หมด  ทำเสมือนว่าเราเพิ่งเริ่มฝึกหัดใหม่  ไม่เคยฝึกมาก่อน  ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการภาวนามาก่อน  อันนี้เป็นอุบายเท็คนิคเฉพาะตัวของแต่ละคนที่ให้ทำจิตของตนให้ได้เสมือนว่าตนเองไม่เคยรู้เรื่องไม่เคยจำ ไม่เคยเข้าใจเรื่องการภาวนามาก่อนเลย  ถ้าทำได้ จิตจะฟื้นตัวกลับอย่างไว และจะได้ดีกว่าเดิม แต่จะไม่เหมือนเดิมที่เคยได้มา 2. การตกใจกลัวตรงนี้ นั่นคือตอนมันจะเริ่มรวมดิ่งวูบ  แต่เพราะรักษาสติไม่ดีพอ ไม่ได้กำหนดย้อนมาที่ตัวรู้แต่ต้นให้มากพอ  สติจึงไม่แน่นพอ หลุดส่งออกมาข้างนอก  จึงเกิดตกใจกลัวแล้วดีดออกมาฟุ้งซ่านไปเลย  แทนที่จะสงบวูบนวมลงไป  ..ก็ต้องหาวิธีแก้ไข  คือ กำหนดย้อนมาที่ตัวรู้ไว้เสมอๆ  ถ้าไม่ค่อยกำหนดตัวรู้  ก็จะเจอปัญหารวมยาก  ทำท่าจะรวมแว๊บๆ ก็ดีดกลับหลุดออกมาเสีย  แบบที่เจอนั่นแหละ แทนที่จะรวมวูบลงหนักแน่นสว่างไสวน่าอัศจรรย์ 3. ปัญหาข้อน้้ ก็คล้ายๆข้อ 2 แต่ต่างกันนิดหน่อย   ปัญหาในข้อ 3 นี้ เจอกันมากในหมู่นักปฏิบัติ   คือพอทำท่าจะดี ทำท่าจะรวม  สัญญาที่เคยจำๆวไว้ก็ประดังปรุงแต่งกันขึ้นมายังกะข้าวตอกแตก  ...  ก็ต้องพยายามข่ม บังคับ  แกล้งลืมสัญญาต่างๆเหล่านั้น  อย่าไปนึกมันขึ้นมา  สู้กับมันตรงๆ  ...การฝึก ข่ม บังคับ  จึงเป็นเรื่องจำเป็นและสำคัญมากๆ  ใครที่ฝึกบังคับจิตมาตั้งแต่ต้น  มีพื้นฐานดีในการฝึกบังคับจิต  เมื่อมาเจอปัญหานี้ก็จะผ่านไปไม่ยากนัก ...แต่นักฝึกยุคนี้ มักจะเป็นประเภทพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ  ไม่ค่อยชอบฝึกของยากๆ แบบการบังคับจิต เพราะ ทรมาน เหนื่อย   เห็นผลช้า  กลับไปชอบฝึกแบบง่ายๆ หยิบโหย่ง   ผลในอนาคตจึงเป็นคนที่มีจิตไม่แข็งแกร่ง  บังคับจิตไม่เป็น  กำหนดยาก  สงบยาก  ฟุ้งง่าย  ต่อไปขั้นสูงกว่านั้นคือ การจะไปฝึกบังคับเวทนาเจ็บปวดแสบร้อนต่างๆ ก็จะยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย  เพราะขั้นต้นก็ไม่ผ่านซะแล้ว ... ดังนั้น ควรพยายามอดทนฝึกบังคับจิตขั้นแรก คือ บังคับความนึกๆคิดๆ ให้มันหยุดนึกหยุดคิดตามที่เราต้องการให้ได้ ให้ชำนาญ   เมื่อทำได้แล้ว  ขั้นต่อไปค่อยฝึกบังคับเวทนา ก็จะไม่ยากนัก .... จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 03:33:35

ความคิดเห็นที่ 3 อรรถกถา ทีฆนิกาย มหาวรรค มหาสติปัฏฐานสูตร http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=10&A=6257&Z=6764 http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=10&i=273&p=2#อานาปานบรรพ เสนาสนะที่เหมาะแก่การเจริญอานาปานสติ อีกอย่างหนึ่ง เพราะพระโยคาวจรไม่ละ ละแวกบ้านอันอื้ออึ้งด้วยเสียงหญิงชาย ช้างม้าเป็นต้น จะบำเพ็ญอานาปานสติกัมมัฏฐาน อันเป็นยอดในกายานุปัสสนา เป็นปทัฏฐานแห่งการบรรลุคุณวิเศษ และธรรมเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบันของพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้าและพระสาวกทั้งปวงนี้ให้สำเร็จ ไม่ใช่ทำได้ง่ายๆ เลย เพราะฌานมีเสียงเป็นข้าศึก -------------------------------------------------------------------- พระอภิธัมมัตถสังคหะ นิวรณ์ของฌาน http://www.abhidhamonline.org/aphi/p1/054.htm นิวรณ์อันเป็นเครื่องกีดขวางไม่ให้เกิดฌานได้นั้น มี ๕ ประการ คือ กามฉันทนิวรณ์ พยาปาทนิวรณ์ ถีนมิทธนิวรณ์ อุทธัจจกุกกุจจนิวรณ์ และวิจิกิจฉานิวรณ์ ๑. กามฉันทนิวรณ์ คือความติดใจในกามคุณอารมณ์ อันมี รูป เสียง กลิ่น รส และการสัมผัสถูกต้อง ซึ่งเปรียบไว้ว่าเหมือนน้ำที่ระคนด้วยสี ถ้ามัวไปเพลิดเพลินติดใจในสิ่งเหล่านี้เป็นไม่ได้ฌานแน่ ต้องใช้เอกัคคตาเผากามฉันทนิวรณ์อันเป็นปฏิปักษ์นี้เสีย ๒. พยาปาทนิวรณ์ ความมุ่งจะปองร้ายผู้อื่น ซึ่งเปรียบไว้ว่าเหมือนน้ำที่เดือดพล่าน ถ้ามัวแต่ครุ่นคิดปองร้ายผู้อื่นอยู่ ฌานจิตก็เกิดไม่ได้ ต้องใช้ปิติเผาพยาปาทนิวรณ์อันเป็นปฏิปักษ์นี้เสีย ๓. ถีนมิทธนิวรณ์ ความหดหู่ ความท้อถอยไม่ใส่ใจเป็นอันดีต่ออารมณ์ที่เพ่งนั้น ซึ่งเปรียบเหมือนน้ำที่มีจอกมีแหนปิดบังอยู่ ถ้าใจท้อถอยคลายความใส่ใจในอารมณ์ที่เพ่งนั้นแล้ว ย่อมไม่เกิดผลให้ถึงฌานได้ ต้องใช้วิตกเผาถีนมิทธนิวรณ์อันเป็นปฏิปักษ์นี้เสีย ๔. อุทธัจจกุกกุจจนิวรณ์ ความฟุ้งซ่านรำคาญใจ ซึ่งเปรียบไว้ว่าเหมือนน้ำที่ถูกลมพัดกระเพื่อมอยู่เสมอ ถ้าจิตใจเลื่อนลอยซัดส่ายอยู่เรื่อย ๆ แล้วก็ไม่เป็นฌานจิต ต้องใช้สุขเผาอุทธัจจกุกกุจจนิวรณ์ อันเป็นปฏิปักษ์นี้เสีย ๕. วิจิกิจฉานิวรณ์ ความลังเลไม่แน่ใจ ซึ่งเปรียบไว้ว่าเหมือนน้ำที่ขุ่นเป็นตมหรือน้ำที่ตั้งอยู่ในที่มืด ถ้าเกิดลังเลใจไม่แน่ใจอยู่ตราบใด ก็เป็นอันว่าไม่ทำให้ถึงฌานได้อยู่ตราบนั้น ต้องใช้วิจารเผาวิจิกิจฉานิวรณ์ อันเป็นปฏิปักษ์นี้เสีย --------------------------------------------- เมื่อครั้งพุทธกาล เจโตวิมุติ(ผู้ได้ฌาน) น้อยกว่าปัญญาวิมุตติ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=21062 -------------------------------------------- 21049.สมถะ (ฌาน, สมาธิ) ที่เป็นบาทของวิปัสสนา จากพระไตรปิฏก อรรถกถา http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=21049 ถามว่า เริ่มตั้งวิปัสสนาอย่างไร ? แก้ว่า จริงอยู่ พระโยคีนั้น ครั้นออกจากฌานแล้วกำหนดองค์ฌาน ย่อมเห็นหทัยวัตถุ ซึ่งเป็นที่อาศัยแห่งองค์ฌานเหล่านั้น ย่อมเห็นภูตรูป ซึ่ง เป็นที่อาศัยแห่งหทัยวัตถุนั้น และย่อมเห็นกรัชกายแม้ทั้งสิ้น ซึ่งเป็นที่อาศัย แห่งภูตรูปเหล่านั้น. ในลำดับแห่งการเห็นนั้น เธอย่อมกำหนดรูปและอรูปว่า องค์ฌานจัดเป็นอรูป, (หทัย) วัตถุเป็นต้นจัดเป็นรูป. อีกอย่างหนึ่ง เธอนั้น ครั้นออกจากสมาบัติแล้ว กำหนดภูตรูปทั้ง ๔ ด้วยอำนาจปฐวีธาตุเป็นต้น ใน บรรดาส่วนทั้งหลายมีผมเป็นอาทิ และรูปซึ่งอาศัยภูตรูปนั้น ย่อมเห็นวิญญาณ พร้อมทั้งสัมปยุตธรรมซึ่งมีรูปตามที่ตนกำหนดแล้วเป็นอารมณ์ หรือมีรูปวัตถุ และทวารตามที่ตนกำหนดแล้วเป็นอารมณ์. ลำดับนั้น เธอย่อมกำหนดว่า ภูตรูปเป็นต้น จัดเป็นรูป, วิญญาณที่มีสัมปยุตธรรม จัดเป็นอรูป. -------------------------------------------- วิสุทธิ ๗ และ ญาณ ๑๖ http://abhidhamonline.org/visudhi.htm ----------------------------------------------------- http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=21062 สีเล ปติฐาย นโร สปญฺโญ จิตฺตํ ปญฺญญฺจ ภาวยํ อาตาปี นิปโก ภิกฺขุ โส อิมํ วิชฏเยชฏํ ความว่า นรชาติชายหญิง ผู้มีปัญญาแต่กำเนิด มีความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลสมีปัญญาบริหารจิต เห็นภัยในการเวียนว่ายตายเกิด ตั้งมั่นในศีล อบรมสมาธิและวิปัสสนาปัญญาเท่านั้น นรชนชาติชายหญิงนี้เท่านั้น จึงจะสามารถสางรกชัฏที่เป็นเสมือนข่ายคือ ตัณหาออกได้ --------------------------------------------- สมาธิ - วิปัสสนา ต่างกันอย่างไร ? http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=16060 ==================================== การเจริญสติปัฏฐานหมวดพิจารณาอิริยาบถ ๔ http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=2&t=29201 จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 06:47:06

ความคิดเห็นที่ 4 สมถะ..แนวพระป่า สมัยนี้  เหมือน หรือต่างกับ  พระป่า สมัยพุทธกาล? http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12106258/Y12106258.html ดูกรกัสสป ก็เธอเล็งเห็นอำนาจประโยชน์อย่างไร จึงเป็นผู้อยู่ป่าเป็นวัตร ... ชิณณสูตร ฯ ท่านพระมหากัสสปกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เป็นเวลานานมา แล้ว ข้าพระองค์เป็นผู้อยู่ป่าเป็นวัตร และกล่าวสรรเสริญคุณแห่งความเป็นผู้อยู่ป่า เป็นวัตร เป็นผู้เที่ยวบิณฑบาตเป็นวัตร และกล่าวสรรเสริญคุณแห่งความเป็นผู้ เที่ยวบิณฑบาตเป็นวัตร เป็นผู้ทรงผ้าบังสุกุลเป็นวัตร และกล่าวสรรเสริญคุณแห่ง ความเป็นผู้ทรงผ้าบังสุกุลเป็นวัตร เป็นผู้ทรงไตรจีวรเป็นวัตร และกล่าวสรรเสริญ คุณแห่งความเป็นผู้ทรงไตรจีวรเป็นวัตร เป็นผู้มีความมักน้อย และกล่าวสรรเสริญ คุณแห่งความเป็นผู้มักน้อย เป็นผู้สันโดษ และกล่าวสรรเสริญคุณแห่งความ สันโดษ เป็นผู้สงัดจากหมู่ และกล่าวสรรเสริญคุณแห่งความสงัดจากหมู่ เป็นผู้ ไม่คลุกคลีด้วยหมู่ และกล่าวสรรเสริญคุณแห่งความไม่คลุกคลี เป็นผู้ปรารภ ความเพียร และกล่าวสรรเสริญคุณแห่งการปรารภความเพียร ดังนี้ ฯ            [๔๘๐] พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรกัสสป ก็เธอเล็งเห็นอำนาจ ประโยชน์อย่างไร จึงเป็นผู้อยู่ป่าเป็นวัตร และกล่าวสรรเสริญคุณแห่งความเป็นผู้ อยู่ป่าเป็นวัตร สิ้นกาลนาน ฯ จบความนำ ********************************************************** ตรง -- เป็นผู้ปรารภความเพียร-- น่าจะเนื่องกับ ที่ตรัสว่า เมื่อ เขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนี้ ธรรม ๒ ของเขา คือ สมถะด้วย  วิปัสสนาด้วย  ย่อมเคียงคู่กันไป (จากนั้น น้อมจิต ที่ สมถะด้วย วิปัสสนาด้วย แล้วนั้น  ไปยัง  วิชชา อาสวักขยญาณ) ประเด็น 1.เมื่อทราบว่าสมาธิเสื่อม จิตไม่รวมลงเลย พยายามเพียรให้มากขึ้นแล้ว แต่ก็ถึงเพียงสงบธรรมดาแต่จิตไม่รวมลง(หดหู่เล็กน้อย) ควรทำยังไงดีครับนอกจากเพียรไปเรื่อยๆ ดูพระสูตร  ที่ตรัส แก่ พระโมคคัลลานะ ที่มีปัญหาเกี่ยวกับ สมาธิ (จากความจำ) ท่านใดทราบ  ช่วย โพสต์ด้วย ********************************************************** **********************************************************                                               หมายเหตุ                           คำว่า สมาธิเสื่อม -----หมายความ????-- (๑) หมายถึง สมาธิของปุถุชนเพสภิกษุ ผู้อยู่ป่า (ไม่อยู่เมืองเพราะ ฯลฯ ก็ตาม) ---  ที่ ข่มอุปกิเลสคือนิวรร์ทั้ง ๕ ไว้ได้ แล้ว มี จิตตภาวนา แบบใดนั้น   ข้อนี้  ดู  ที่ตรัส จิตนี้เป็นประภัสสร  ฯ หรือว่า (๒) หมายถึง สมาธิของอริยสาวกเพสภิกษุ ผู้อยู่ป่า และหรือ ไม่อยู่ป่า ---- คือ ผู้รู้ชัดว่า จิตประภัสสร (ที่เข้าถึงความเศร้าหมองแล้ว ในสมัยปุถุชน) นั้น  "พ้นวิเศษ"  จาก อุปกิเลสคือ นิวรณ์ทั้ง ๕ ---- จิตตภาวนา (โพธิปักขิยธรรม ๓๗)  ย่อมมีแก่ อริยสาวก                 ---- ถ้า หมายถึง ข้อที่ ๒ ---- อริยสัมมาสมาธิ ไม่เสื่อม ครับ (ดูสามัญผลสูตรประกอบ / เพราะ  ความเป็นโสดาบันอริยสาวก จะ ไม่กลับมาสู่ ปุถุชน  ได้อีก ฯ  แต่ ตรัสอย่าประมาท ให้เพียรยิ่งขึ้นเพื่อ กระทำที่สุดแห่งทุกข์ให้แจ้ง ขั้น อรหันต์ฯ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 08:56:29

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุญาตสักเล็กน้อย http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12104828/Y12104828.html "คุณเฉลิมศักดิ์1"  อย่าง ลืม ตอบ นะครับ ********************************************************** (๑) อานาปานสติสมาธิ ตาม อานาปานสติสูตร --- คือ กัมมัฏฐาน -อนุสติ  ที่เนื่องกับ  สติปัฏฐานทั้งสี่ ไม่ว่าจะ ได้มิจฉาสมาธิมาแล้ว หรือยังไม่ได้มิจฉาสมาธิ ไม่ว่าสมัยไหน แบบไหน มีแต่ แค่ สามัญสัญชาติญาณสมาธิ สามารถ  ได้ สมาธิ  เมื่อ เจริญ ข้อที่ ๔ แห่ง หมวดกายาฯ ได้ สมบูรณ์  (ตามที่ตรัสสั้นๆ นั้น) ได้  เมื่อ เชื่อ การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า + สัมมาทิฏฐิ ฯ (๒) สมาธิ แบบ อานาปานสติพิสดาร วัตถุ ๑๖ (ข้างบน) ที่ตรัสแก่ ภิกษุอริฏฐะ ----- ได้แล้ว  ไม่เสื่อม ครับ เพราะ พ้นวิเศษ ไม่ใช่ ข่มไว้ได้ จาก อุปกิเลส คือนิวรณ์ทั้ง ๕  อันเป็นดุจ แขก ผู้มาเยือน ฯ ไม่เสือม  อย่างไร? เป็นเรื่องที่ ต้อง สนทนากันแบบ ถูกฝาถูกตัว  (ไม่ใช่ คิด จำ เชื่อ ฯ)  โดยมี พระพุทธภาษิต  เป็น ประธาน เป็นประมุข ด้วย ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 09:04:47

ความคิดเห็นที่ 6 โดยหลักการแล้ว ต้องวางตำรา วางอาจารย์ให้หมด ความฟุ้งจะลดลง ปฏิบัติอยู่ในศีล สมาธิ ปัญญา จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 09:30:11

ความคิดเห็นที่ 7 พยายามอย่าให้อารมณ์อื่นๆมาแทรกกับอารมณ์ธรรมที่เราเพ่งอยู่ การมีสติให้ต่อเนื่องอยู่ในอารมณ์เดียวมันยากยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขา ถ้าไม่อดทนก็เลิกทำไปง่ายๆ จากคุณ : wichcha เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 09:38:40

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับคุณ กันดั้มตัวนี้สีชมพู จากข้อความ ------------------------------------------------------- คิดเอาเองว่าควรฝึกสติเพิ่มมากขึ้นจะถูกหรือไม่  หรือมีข้อแนะนำให้ปฎิบัติอะไรเพิ่มเติมดีครับ -------------------------------------------------------    คิดถูกแล้วครับ ควรฝึกสติเพิ่มมากขึ้น.   เพราะสติที่เจริญขึ้นมากขึ้น ย่อมทำให้สมาธิยกระดับฌานเพิ่มขึ้นไปตามลำดับครับ .     เสนอข้อสังเกตุ สำหรับผู้ปฏิบัติธรรมที่เป็นสมถะ คำว่า จิตรวมใหญ่ ส่วนมากจะเป็นครั้งเดียวเมื่อ เข้าสู่ปฐมฌาน  แต่ในฌานเบื้องสูงกว่านั้น เป็นอีกลักษณะหนึ่ง(ให้ปฏิบัติเองก็จะทราบชัดเอง บอกไปก็ไม่เป็นประโยชน์)      ส่วนการที่จิตรวมแล้ววูบ หรือ ดับ ในกรณีของปฏิบัติ วิปัสสนา นั้น เป็นได้เนืองๆ  และบ่อยๆ ทั้งแต่ สมสนาญาณอย่างแก่ และ อุทัพพยญาณ ขึ้นไป เพราะเกิดสภาวะเผลอนิดหนึ่ง หรือขาดสติไปก่อนหน่อยหนึ่ง ก็จะรวมวูบ หรือ ดับ ไป ซึ่งทำให้เข้าใจผิดในสภาวะธรรมได้ง่าย. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 10:58:58

ความคิดเห็นที่ 10 เคยฟังเทศน์พระอาจารย์ตั๋น วัดบุญญาวาส ท่านสอนให้ปรารภความเพียรไปเรื่อยๆ ไม่ลดละ 1วันไม่ได้ ก็ 1 เดือน  1 เดือนไม่ได้ก็ 1 ปี 1 ปีไม่ได้ ก็ทำมันไปเรื่อยๆ ไม่ลดละ ท่านเน้นเรื่องความเพียรและความไม่ท้อถอยเป็นสำคัญ จากคุณ : ฟ้าสีใส เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 13:53:59

ความคิดเห็นที่ 11 ของจริงมีอยู่กับตัว (กาย จิต) ฝึกแล้วไม่รู้ไม่เห็นเป็นไปไม่ได้ ทำให้มากๆๆๆๆ อนุโมทนาครับ จากคุณ : กระท่อมผักหวาน เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 14:21:39

ความคิดเห็นที่ 12 ขอทราบกรรมวิธีการทำสมาธิ และขั้นตอนที่ละเอียดกว่านี้หน่อยได้ป่าวครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 22:41:33

ความคิดเห็นที่ 13 ก่อนนั่ง อย่าอยาก ตอนนั่ง อย่าอยาก  ความอยากได้ความสงบ อยากได้สมาธิ อย่างที่เคยได้ มันมีส่วนทำให้ใจสงบได้ยาก นั่งไปเรื่อยๆ นั่งไปสบายๆ อย่าหวังอะไร สิ่งที่แปลกประหลาดในสมาธิคือยิ่งอยากได้ยิ่งไม่ได้ ถึงเวลาจะได้มันก็ได้เอง การอยากได้สมาธิในขั้นลึกๆ คือความฟุ้งซ่าน หนึ่งในนิวรณ์ การมีความจำหรือสัญญาในสมาธิขั้นลึกๆ เมื่อขาดไปแล้ว สัญญาจะเป็นอุปสรรคในการเข้าสมาธิ เพราะเมื่อสมาธิเริ่มจะรวม สังเกตว่าสัญญา มาไวกว่าจิตที่จะรวมเป็นสมาธิ ปุบปับสัญญามันพาข้ามขั้นไปหาไอ้สิ่งที่เคยมีเคยได้แต่ก่อนหนหลัง สมาธิเลยหลุด อันนี้อาจต้องเร่งคำบริกรรม บริกรรมให้เร่งๆถี่ๆต่อเนื่อง อาจช่วยได้ อย่าให้สัญญาเข้ามาแทรกได้ อาการวูบวาบเหมือนอาการเคลิ้มตอนจะนอน แล้วสะดุ้งขึ้นมาอย่างนั้นหรือเปล่าครับ เหมือนวูบตกภวังค์อย่างนั้นรึป่าว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อาการสติอ่อนกำลัง ก็หาคำบริกรรมฝึกสติเพิ่มอีก ตามที่ท่านปรารภก็ดี อีกอย่าง ในการนั่งสมาธิถ้าไม่รีบร้อนจนเกินไปก็ลองเล่นกับเวทนาดูก็ดีนะครับ  ลองพิจารณาเวทนาดู แต่เท่าที่สังเกตุจากที่เคยได้สมาธิขั้นลึกๆแล้วพอพิจารณาเวทนาแล้วมันจะขาดยากกว่าเดิมนะ ถ้าแต่ก่อนเมื่อสมาธิยังเข้าลึกๆได้ เวทนามันจะขาดปั๊ดๆ เป็นชั้นๆไปตามขั้นสมาธิ พอเข้าสมาธิลึกๆเวทนาก็จะหายไป ทีนี้ถ้ามาเล่นทางเวทนาดุ ถ้าพิจารณาให้มันสุดๆ จนมันขาดไปได้ ไม่แน่อาจจะเป็นทางลัดสำหรับท่านก็ได้ จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 23:16:49

ความคิดเห็นที่ 14 1.ให้กลับมาภาวนาตามปกติ  เคยทำความเพียรเวลาไหน  นานเท่าไหร่  ด้วยอาการใด  ก็ให้ทำความเพียรอย่างที่เคยปฏิบัติและให้ทำเป็นประจำ  ให้เหมือนกับไม่มีไรเกิดขึ้น  เหมือนหัดภาวนาใหม่  ไม่ต้องไปกังวลกับอาการถอดถอย  และในระหว่างวันก็ควรรักษาจิตรักษาสติ  อย่าได้ส่งออกมากนัก  มีสติรู้ตัวทั่วพร้อมบ่อยๆ  เป็นการซ้อมจิตให้กลับมายังฐาน  ทำบ่อยๆ  รู้ตัวบ่อยๆ จิตกลับฐานบ่อย....จิตก็จะมีความคุ้นเคยและสงบตัวง่ายเพราะไม่ส่งออกมากและจำอาการสู่ความสงบได้ ทางที่ไม่ค่อยเดิน..หญ้ามักขึ้นปกคลุม  เส้นทางไม่ชัดเจน   แต่ก็ยังพอจำทางเลาๆได้   จิตก็เช่นกัน เมื่อหย่อนความเพียรจิตก็ไปหลงอาการอย่างอื่น  สงบตัวอยากแต่ก็ยังคงจำอาการสงบตัวได้เสมอ 2.คำว่า ฝากตาย ให้นำมาทำความเข้าใจ  ครูบาอาจารย์ได้เคยฝากเป็นฝากตายเป็นพุทธบูชา  ธรรมบูชา  สังฆบูชา  จักตายก็ตายไป..การตายเป็นเพียงการเคลื่อนไปของอาการ  ของภพชาติ  กายธาตุจะแตกก็ช่างมัน 3.ธรรมชาติของจิต  การสงบตัวลงของจิตไม่มีสักครั้งเดียวที่อาการจะเหมือนกัน100% อาการของจิตในการสงบตัวจะมีอาการหลักๆที่คล้ายกันแต่รายละเอียดของอาการจะแตกต่างกันทุกครั้ง  เหมือนท้องฟ้าที่สีฟ้าเสมอ  แต่ท้องฟ้าไม่เคยมีสีและรายละเอียดที่เหมือนกันสักครั้ง  ดังนั้นหากมีสัญญาเกิดขึ้นว่าจะเป็นแบบนั้น  แบบนี้  ก็ให้กำกับลงไปให้สนใจดูอาการท่าทางของจิตว่ามันจะรวมลงด้วยอาการใด  ท่าไหน คือให้อยู่กับปัจจุบันดูลีลาอาการของจิตขณะปัจจุบันนั่นเอง ขอโปรดพิจารณา...ขอให้ท่านเจริญก้าวหน้าในธรรมยิ่งๆขึ้นไป..อนุโมทนา..สาธู สาธู สาธุ จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 55 23:44:32

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่แน่ใจว่าเราจะตอบสมถะแนวพระป่าได้ป่าว เลยไม่กล้าเข้ามาตอบ แต่เห็นว่าท่านๆ มาตอบกันดีแล้ว  ก็เลยมาแจมนิด เคยมีอาการมาแล้วทั้งสามข้อเลยค่ะ  อาจารย์เราให้สวดมนต์ยาวค่ะ เราก็ลองดู ก็ได้ผลนะคะ สวดอิติปิโส 108 จบ ประมาณ 2 ชั่วโมง เป็นการฝึกความตั้งมั่นได้ดีมาก ฝึกสติน่ะ  สติแบบที่จะใช้ตอนทำสมาธิ เป็นสติที่แนบจิต คือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในจิต ในมโน ให้นิ่งอย่างเดียว ดูนิ่งๆ ไม่ตาม ไม่ไหว ไม่ขยับและไม่คิด ถึงจะผ่านได้ ข้อ 1 แก้ได้ด้วยความเพียร  ข้อ 2 แก้ง่ายกว่า 3 แต่ข้อ 3 ตอนลืมๆ ก็ทำได้ คือที่ว่าลืมๆ คือ การเพียรสร้างเหตุ ไม่ต้องคิดว่าเพื่อจะกลับมารวมจิตได้ แต่เหมือนเราฝึกกำลังสติไปเรื่อยๆ สวดมนต์ไปเรื่อยๆ แล้วก็นั่งสมาธิ  จู่ๆ มันทำได้เองเฉยเลยค่ะ ตัวจิตสังขาร (เราเรียก ตัวเจือกรู้) ชอบดักสภาวะ ตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม  เป็นข้าศึกของคนที่ทำสมาธิเลยค่ะ ต้องเล่นทีเผลอ แบบทำทุกวันๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่คาดหวัง เดี๋ยวได้เองค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 06:50:16

ความคิดเห็นที่ 16 1.เมื่อทราบว่าสมาธิเสื่อม จิตไม่รวมลงเลย พยายามเพียรให้มากขึ้นแล้ว แต่ก็ถึงเพียงสงบธรรมดาแต่จิตไม่รวมลง(หดหู่เล็กน้อย) ควรทำยังไงดีครับนอกจากเพียรไปเรื่อยๆ ตอบ ให้ใส่ใจในอารมณ์ปัจจุบันครับ ประคองอารมณ์ปัจจุบันไปเรื่อยๆ เมื่อเริ่มเกิดปีติและเริ่มมีความสุข ให้ปล่อยจิตไปกับปีติและสุขนั้นครับ การที่หมั่นสำรวจความรู้สึกว่าขณะนี้จิตไปถึงไหนแล้ว รวมหรือยัง สงบแค่ไหน ทำไมทำไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน จะทำให้จิตไม่ตั้งมั่น และรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ท้อถอยหน่อยๆ (ผมเองก็เป็น) การผูกจิตไว้กับความสงบ มักไม่ก้าวหน้าครับ แต่หากปล่อยจิตไปกับปีิติและสุข จิตจะรวมได้ไว และก้าวหน้าไวครับ ทั้งนี้ปีติและสุขนั้นต้องเป็นอารมณ์ที่เป็นกุศล ต้องไม่ใช่ปีิติและสุขที่เกิดจากความยินดีในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส(โผฏฐัพพะ) หรือสัญญาเก่าๆที่เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส เพราะนั่นคือกามคุณทั้ง 5 ข้าศึกของสมถะและวิปัสสนา การปล่อยใจไปกับปีติและัสุขในสมาธินี้ คือการทำให้จิตมีอารมณ์เป็นหนึ่งเดียวกับปีติและสุขครับ แน่นอนการปล่อยที่ว่านี้ ไม่ใช่การปล่อยสติ เพราะเราจะค่อยๆ รู้สึกปีติ มากขึ้น มากขึ้น เราจะค่อยๆรู้สึกเป็นสุขมากขึ้น มากขึ้น ไม่ใช่รู้สึกปีติให้น้อยลง น้อยลง หรือไม่ใช่รู้สึกเป็นสุขให้น้อยลง น้อยลง ปีติในสมาธิคือ รู้สึกจิตใจอิ่มเอิบ พองฟู อิ่มเอม สุขในสมาธิคือ รู้สึกยินดีในความสงบ รู้สึกยินดีที่นิวรณ์ทั้ง 5 ดับไป หรือน้อยลง การที่เราใส่ใจกับอารมณ์ปีติสุขอันเกิดจากสมาธิ ปล่อยใจไปกับปีิติสุขในสมาธิ คือการเจริญสติระลึกรู้อยู่แต่ในอารมณ์ที่เป็นกุศลเพียงประเภทเดียว เป็นไปตามหลักโพชฌงค์ 7 องค์แห่งการตรัสรู้ คือ สติ --> ธัมมวิจยะ (ความเลือกเฟ้นธรรม ความสอดส่องสืบค้นธรรม) --> *** you are here คุณกันดั้มฯ กำลังอยู่ ณ จุดนี้ *** -->วิริยะ (ความเพียร) -->ปีติ (ความอิ่มใจ) -->ปัสสัทธิ (ความสงบกายใจ) --> -->สมาธิ (ความมีจิตตั้งมั่นและแน่วแน่ในอารมณ์) -->อุเ้บกขา (ุถ้าได้ฌาน ได้อุเบกขาจากเอกัคคตา   ถ้าทำวิปัสสนา อุเบกขาได้จากสังขารุเปกขาญาณ) จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 15:39:25

ความคิดเห็นที่ 17 2.บางครั้งจุดที่สงบ ธรรมดา(อุปจาระ) มันมีอุปทานที่ทำให้ตกใจ กลัว แล้วทำให้เขวออกจากความสงบหรือลมละเอียด มันไม่เหมือนอุปทานเดิมที่อย่างมากเป็นแค่ภาพ คือมันเป็นอุปทานแบบรู้สึกถึงสัมผัสทางกายด้วยมันเลยทำให้เผลอสติ ตกใจ ทั้งๆที่สงบถึงระดับนี้ผมจะรู้สึกถึงโครงร่างเพียงเบาๆ แต่อุปทานด้านสัมผัสดันชัดจนตกใจ มีอุบายอะไรสู้มันบ้างครับ ตอบ หมายถึงอุปาทานความยึดมั่นถือมั่นที่ลึกๆแล้ว ยังพะวงเล็กน้อย ยังห่วงกาย กลัวจะไม่ระลึกรู้ กลัวจะไม่รู้สึกกายตลอดเวลา  กลัวจะไม่รู้ตัวทั่วพร้อมหรือเปล่าครับ เมื่อจิตเริ่มสงบ มันเลยทำให้รับรู้ทางกายได้ไว ได้มาก ได้ชัด  ทั้งที่ขณะนั้นอารมณ์แนบแน่นอยู่กับความเย็นของลมหายใจและความสุขที่เกิดจากลมอันละเอียดที่ไหลเข้าและไหลออก ตอนจิตเริ่มเป็นอุปจาระ มันจะเหมือนกับค่อยๆรู้สึกตัวน้อยลง ไม่ควรกลัว ให้ปล่อยจิตไปสู่อารมณ์อันละเอียดที่เป็นกุศล ไม่สนสิ่งภายนอกที่จะมากระทบกาย ไม่แน่ใจว่าอาการที่คุณกันดั้มฯพูดถึง หมายถึงการสะดุ้งหรือเปล่า ถ้าใช่ คิดว่าคุณกันดั้มฯ จะทราบดีที่สุดว่าควรใช้อุบายอะไรสู้ ใช้อุบายอะไรจึงได้ผล ตามหลักธัมมวิจยะ น่ะครับ คือแต่ละคนต้องหมั่นสอดส่อง หมั่นสังเกต ว่าวางจิตไว้ในอารมณ์ไหน ใส่ใจไว้ในอะไร จิตจึงจะมั่นคงดำรงอยู่ได้โดยไม่ซัดส่าย ค่อยๆทำไปครับ บางทีคล้ายๆกับจะเผลอ แต่กลายเป็นจิตรวมใหญ่ก็เป็นอยู่บ่อยๆ อุบายสู้ก็ตามหลักโพชฌงค์ครับ คือ มีสติ ต่อด้วยธัมมวิจยะ และ วิริยะ ตามด้วย ปีติ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 55 17:14:01 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 16:37:07

ความคิดเห็นที่ 18 3.มีช่วงนึ่งที่เพียรอย่างต่อเนื่อง คิดว่าใกล้แล้ว(ส่วนตัวเวลาจิตจะรวมลงมันจะวูบเหมือนตกจากที่สูงแล้วรวมลง เป็นผู้รู้เด่นขึ้นมาเลย)  พอเริ่มจะวูบสัญญาโผล่มาเลยว่านี่จิตจะรวมแล้วนะ สังขารตามมาอีกคาดหวังว่าจิตจะรวม กลายเป็นเมื่อจิตใกล้จะรวมกลายเป็นความคิดฟุ้งออกมาแทน ทำยังไงดีครับ คิดเอาเองว่าควรฝึกสติเพิ่มมากขึ้นจะถูกหรือไม่  หรือมีข้อแนะนำให้ปฎิบัติอะไรเพิ่มเติมดีครับ ตอบ ผมก็เป็นครับ แต่ของผม ผมจะมนสิการใส่ใจอยู่แต่อารมณ์ปัจจุบันที่เกิดปีติสุข ปล่อยใจไปกับความเย็น ความสบายอันเกิดจากสมาธิ แล้วเหมือนเราจะรู้ว่า "มาแล้ว"  จากนั้นมันจะเหมือนกับหล่นจากที่สูงมาก เหมือนลิฟต์ตก เหมือนล้มคว่ำหน้าฟาดลงกับพื้น แต่ไม่ได้ล้ม ไม่ได้หล่น ยังนั่งหลังตรง แต่จิตกลับรวมใหญ่ ตั้งมั่น สว่างกระจ่างแจ้ง ผ่องใสไพโรจน์ แคล่วคล่องว่องไว และมีดวงกลมๆ สว่าง ผุดขึ้นมาท่ามกลางความมืดขณะหลับตาอยู่ ถ้าให้ความสนใจมองดวงกลมๆ สว่างๆดังกล่าวมากกว่าอารมณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้นในใจ ดวงกลมๆสว่างๆที่ว่า มันจะหายไป แต่ถ้าหันไปประคองใส่ใจในอารมณ์ของสมาธิและหันไปสนใจจิตที่ตั้งมั่นแทน สักพักดวงกลมๆ สว่าง ก็จะผุดขึ้นมาอีก ก็ปล่อยให้มันลอยไปอย่างนั้น เหมือนปล่อยให้เด็กเล่นอยู่ห่างๆตรงหน้า แค่คอยเฝ้าไว้ไม่ให้หายไป แต่ก็ไม่ไปไล่จับ บางครั้งก่อนที่จิตจะรวมก็เคยเป็นเหมือนคุณกันดั้มฯครับ คือคาดหวัง หรือดีใจ จิตมันก็กลายเป็นไม่สงบ มันก็ไม่รวม ทั้งที่เหมือนกับจะรวมลงแล้วนะ คือทุกอย่างพร้อม จำได้ ที่ผ่านมาผมใช้วิธีแก้ก็คือต้องทำลืมๆ ต้องไม่อยากได้ ไม่อยากให้เกิด ต้องไม่ไปนึกถึงอดีตหรือคาดหวังว่าจะได้เหมือนครั้งก่อนๆ (ตอนที่ยังชำนาญ) พอถึงเวลามันก็จะ "ตึ้ง" คือรวมเอง บางครั้งก็ต้อง 2 ตึ้ง คือครั้งแรกยังไม่ใช่ สำหรับคุณกันดั้มฯ สิ่งที่ควรเพิ่ม คือหมั่นปล่อยใจไปกับปีติและสุขอันละเอียดครับ อันนี้พูดถึงสมถะนะครับ ก็หัวข้อเราว่ากันด้วยเรื่องสมถะ ส่วนเรื่องสตินั้น พอจิตรวมลงและตั้งมั่นขึ้นเ็ป็นอัปปนาสมาธิแล้ว สติที่เกิดในอัปปนาสมาธินั้นจะมากมายมหาศาลครับ เป็นจิตที่ควรแก่การงาน เป็นกัมมนีโย ทีนี้ก็สามารถน้อมใจไปสู่ฝั่งโน้นได้โดยละวางสิ่งที่เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทางฝั่้งนี้ลงได้ทั้งหมดอย่างมั่นใจโดยไม่อาลัยและไม่เหลือเยื่อใย แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 55 17:10:28 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 55 17:06:22 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 17:01:36

ความคิดเห็นที่ 19 อุปสรรคที่คุณกันดั้มฯ ผม ทุกคน รวมทั้งพระพุทธองค์ตอนก่อนตรัสรู้ได้เจอ เรียกว่า อุปกิเลส 11 ประการ อุปกิเลส แปลว่า เครื่องเศร้าหมอง สิ่งที่ทำให้ใจเศร้าหมอง ในที่นี้หมายถึง กิเลสที่เกิดขึ้นในขณะปฏิบัติสมาธิ ซึ่งมีอยู่ด้วยกัน 11 ประการคือ           1. วิจิกิจฉา     ความลังเลสงสัย ไม่แน่ใจ           2. อมนสิการ     ความไม่ใส่ใจไว้ให้ดี           3. ถีนมิทธะ     ความท้อแท้ ความเคลิบเคลิ้ม ง่วงเหงาหาวนอน           4. ฉัมภิตัตตะ     ความสะดุ้งหวาดกลัว           5. อุพพิละ     ความตื่นเต้น           6.ทุฏฐุลละ     ความไม่สงบกาย           7. อัจจารัทธวิริยะ     ความเพียรจัดเกินไป           8. อติลีนวิริยะ     ความเพียรย่อหย่อนเกินไป           9.อภิชัปปา     ความอยาก         10.นานัตตสัญญา     ความคิดนึกไปในสิ่งต่างๆ เรื่องราวต่างๆ ที่เคยผ่านมาหรือจดจำไว้มาผุดขึ้น          11. รูปานัง อตินิชฌายิตัตตะ      ความเพ่งต่อรูปหรือเพ่งในนิมิตนั้นเกินไป อุปกิเลส ทั้ง 11 ตัวนี้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา เมื่อครั้งยังเป็นพระโพธิสัตว์ ยังไม่บรรลุธรรมได้ฝึกปฏิบัติสมาธิ ตั้งใจไม่ประมาท ปรารภความเพียร มีใจจดจ่ออยู่กับการปฏิบัติ ก็ได้พบเช่นเดียวกัน บางคราวพระองค์ก็เห็นนิมิต และแสงสว่าง แต่ไม่ช้าทั้งนิมิต และแสงสว่างก็หายไป ซึ่งพระองค์ก็ทรงพิจารณาและได้พบว่าอุปกิเลสทั้ง 11 ตัวข้างต้นตามลำดับ คือ ความลังเลสงสัย ความไม่ใส่ใจไว้ในนิมิต ความง่วง เป็นเหตุให้สมาธิเคลื่อน และทำให้ทั้งนิมิตและแสงสว่างหายไป และได้พิจารณาเห็นต่อไปว่า ความหวาดเสียวก็เป็นเหตุให้สมาธิเคลื่อน เปรียบเสมือนบุรุษเดินทางไกลเกิดมีคนปองร้ายเขาขึ้นที่สองข้างทางเขาจึงเกิด ความหวาดเสียว เพราะถูกคนปองร้ายนั้นเป็นเหตุ เมื่อเกิดความตื่นเต้น นิมิตและแสงสว่างก็หายไป เปรียบเหมือนบุรุษแสวงหาแหล่งขุมทรัพย์แห่งหนึ่ง พบแหล่งขุมทรัพย์เข้า 5 แห่งในคราวเดียวกัน เขาจึงเกิดความตื่นเต้น เพราะพบแหล่งขุมทรัพย์ 5 แห่งนั้นเป็นเหตุ ทรงพบต่อว่า ความไม่สงบกาย เป็นเหตุให้สมาธิเคลื่อน ความเพียรจัดเกินไปเปรียบเหมือนบุรุษเอามือทั้ง 2 จับนกคุ่มไว้แน่น นกคุ่มนั้นต้องถึงความตายในมือนั้นเอง ความเพียรย่อหย่อนเกินไปเปรียบเหมือนบุรุษจับนกคุ่มหลวมๆ นกคุ่มนั้นต้องบินไปจากมือเขาได้ เมื่อพระองค์กำจัดอุปกิเลสเหล่านี้ได้ สมาธิจึงดีขึ้น  แต่บางคราวในการปฏิบัติของพระองค์ก็เห็นนิมิตอย่างเดียว บางคราวก็เห็นความสว่างอย่างเดียว ตลอดทั้งกลางคืน และกลางวัน บางคราวก็เห็นความสว่างมาก บางคราวก็เห็นนิมิตมาก พระองค์ก็ทรงพิจารณาว่าเป็นเพราะเหตุใด ก็ทรงรู้เหตุปัจจัยว่าเกิดจากจิตที่เป็นสมาธิ ถ้าเมื่อไรเป็นสมาธิมาก ก็จะเห็นนิมิต และความสว่างมาก เมื่อไรเป็นสมาธิน้อย ก็จะเห็นนิมิตและความสว่างน้อย ซึ่งเหตุที่ทำให้จิตเป็นสมาธิมากหรือน้อยก็เพราะอุปกิเลสทั้ง 11 ประการนี้เอง รายละเอียดมาจาก อุปักกิเลสสูตร ครับ http://www.buddhadasa.org/html/life-work/dhammakot/01-buddha/2-13.html แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 55 17:40:53 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 17:38:57

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณทุกท่านมากครับ  อ่านทุกคำตอบของทุกท่านคนละหลาย ๆ รอบครับ คำถามเพิ่มเติม ระหว่างวันที่ไม่ได้นั่งสมาธิ ควรปฎิบัติอย่างไรเพื่อเอื้อประโยชน์ต่อการทำสมาธิครับ  จะเสนออะไรเพิ่มเติมก็ได้เลยนะครับ   ปล.ตอบ คุณรวดเดียว ไม่มีอะไรซับซ้อนครับ วันใหนฟุ้งมาก ก็พุทเข้า โธออกหรือ กายคตาสติ แค่นั้น ถ้าวันใหนฟุ้งน้อยก็จำอารมณ์สงบที่เคยได้เอา เพียรไปเรื่อย มันจะเห็นเองว่าผ่านเป็นลำดับ ๆ ไป ที่มกมุ่นกับการอยากให้จิตรวมมากไปเพราะการปฎิบัติส่วนตัวเมื่อจิตรวมแล้ว พอมันถอนออกเองก็จะยกขึ้นพิจารณา มันเห็นผลมากกว่านั่งพิจารณาแบบยังไม่ถึงจิตรวมครับ จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 20:07:07

ความคิดเห็นที่ 21 จะเสนออะไรเพิ่มเติมก็ได้เลยนะครับ (๑) อาสัย "อานาปานสติพิสดาร วัตถุ ๑๖"  ที่ น่าจะคือ----- อันมีส่วนขี้ริ้วอันตถาคตเฉือนทิ้งออกให้หมดแล้ว  (ตาม อานาปานสติสูตร  ไม่ใข่  มหาสติปัฏฐานสูตร) แล้ว "ปฏิบัติ" ตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นี้ตรัส  นั้น  "ด้วยอิทธิบาท ๔" "เพื่อ เกิดผล  --- เยี่ยง พระปัจเจกพุทธเจ้า" (๒) เมื่อประโยชน์ตน (อนัตตา) เกิดแล้ว  ตามสามัญผลสูตร  "คือ เป็นพระอรหันต์ เยี่ยง  พระปัจเจกพุทธเจ้า" ก็ เป็นทาสของ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นี้ คือ เป็น อนุพุทธสาวก  ด้วยการ  อาสัย "พระพุทธภาษิต ที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา"                                             สอบทานดูว่า ที่เสนอ --- จะ ทำให้ เกิด "เนกขัมมะ(ธาตุ)"  ได้เร็วกว่า  ที่ ถืออยู่ (คิด ฯ ปฏิบัติ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 21:32:33

ความคิดเห็นที่ 22 สาธุค่ะ คุณคืนวันอันแสนดี  อุปกิเลส ขอจดเลยค่ะ คุณกันดั้ม ระหว่างวัน แว่บเข้าสมาธิ ชั่วโมงละ 5 นาที  หรือว่าเจริญสติ รู้สึกตัวทุกอริยาบถ ก็ใช้ได้นะคะ พอกลับบ้าน ก่อนทำสมาธิ ปัดกวาดเช็ดถูบ้าน ทำสติก่อน แล้วอาบน้ำ ค่อยนั่งสมาธิจะล้างนิวรณ์ได้ระดับนึงนะคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 09:21:28

ความคิดเห็นที่ 23 กระทู้ดี  ขอบคุณ คุณกันดั้ม และ ทุกท่านที่เข้ามาตอบครับ จากคุณ : OnceWakeUp เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 10:02:11

ความคิดเห็นที่ 24 เข้าใจว่า จขกท  หนักไปทางชอบนั่งสมาธิมากกว่าอริยาบทอื่นหรือเปล่าครับ ขอเรียนว่า น่าจะหรือควร เดินจงกรมควบคู่ไปให้สม่ำเสมอกันนะครับ การสลับอริยาบท เดิน นั่ง เป็นการปรับอินทรีย์ให้เสมอกันเป็นอย่างดี อาจารย์ท่านว่าไว้ ถ้าอินทรีย์เสมอกัน การปฏิบัติ ก็จะมีความก้าวหน้าได้ดีน่ะครับ จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 20:18:22

ความคิดเห็นที่ 25 chaosy   ถูกต้องแล้วครับแบบนี้ทำง่ายที่สุด แต่ว่ามันจะไม่ค่อยได้พลังวิเศษนะครับแต่มันจะข้ามเข้าวิปัสนาไปเลยและชอบมีมารมากวนบ่อยมากๆๆๆๆๆๆต้องมีสติให้ดีหรือมีครูท่านพาทำจะดีมาก ที่วัดตอนเย็นนั่งสวดกัน 4 ชมจะมีพระมานำ ทำให้คนที่มาทำไปได้เร็วมาก กำหนดรู้ได้ภายใน9วัน ท่าน  chaosy  กระบี่มือหนึ่งในบู้ลิ้มเลยนะครับ ข้าน้อยขอยอมซูฮกเลยครับ........ จากคุณ : chick_alive เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 55 14:23:39