ความคิดเห็นที่ 1 วันที่ 1 ระหว่างทางจาก กรุงเทพฯ-พิษณุโลก ด้วยรถบัสที่เก่า...ขับช้า...แอร์ไม่เย็น...นั้น ก็นึกดีใจว่าเราจะได้ไปปฏิบัติธรรมสมปรารถนาเสียที มองภาพวิวข้างๆด้วยอารมณ์ดี รถที่ห่างกรุงเทพฯเรื่อยๆเหมือนได้ทิ้งความทุกข์ สุข เศร้า ความหลัง ความหวัง มิตรภาพ อาฆาต ปรารถนา สาระตะของชีวิตที่วนเวียนในเมืองไว้ข้างหลัง... เกือบ 8 ชั่วโมงสำหรับการเดินทาง หนังสือพิมพ์เล่มสุดท้ายที่ได้อ่านบอกข่าวกลุ่มพันธมิตรยึดทำเนียบรัฐบาล นึกในใจว่ากลับมาเรื่องคงจบไม่ทางใดทางหนึ่ง หลับๆตื่นๆจนมาถึงศูนย์เกือบหกโมง เข้าแถวเก็บข้าวของเหมือนมาฝึกร.ด. มีอาหารเย็นไว้รอเรียบร้อย เป็นผัดซีอิีวรสชาติดีทีเดียว ไม่จืดชืดอย่างที่คิด ยืนเก้งๆกางๆพักนึงก็มีคุณลุงมาคุยด้วย แกแนะนำเล็กๆน้อยๆ บอกว่าวันแรกๆจะหนักหน่อยแล้วพอเริ่มชินจะสบายขึ้น แล้วทุกคนก็เข้ากฎแห่งความเงียบหลังฟังปฐมนิเทศ ไม่มีใครพูดคุยทักทายกันอีกต่อไป คืนนี้เข้านอนด้วยความอ่อนเพลีย คิดถึงศพเพื่อนที่เพิ่งเสียด้วยโรคมะเร็ง จำมือที่แข็งชืดตอนไปสัมผัสได้ นึกโทษตัวเองที่ขี้เกียจไปอยู่เป็นเพื่อนเขาก่อนจากไปแค่สองวัน หวังว่าการมาครั้งนี้จะช่วยส่งกุศลไปให้ได้บ้าง จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:08:37

ความคิดเห็นที่ 2 วันที่ 2 เมื่อคืนหลับง่ายด้วยความเพลียกับความอิ่มท้องจากอาหารเย็นมื้อสุดท้าย สิบวันนี้ตั้งใจถือศีลแปดตามที่เพื่อนแนะนำดีกว่า งด ข้าวเย็น...เป็นการล้างกระเพาะไปด้วย...แต่จะอดใจไหวรึปล่าวนะ...อาหารที่ นี่ก็มีไม่ซำ้กันทุกวัน ถึงเป็นมังสวิรัติแต่เหมือนเค้าจะพยายามไม่ให้รสชาติน่าเบื่อ เอ๊ะ...หรือจะเป็นอุบายมาล่อกิเลสผู้ปฏิบัติธรรม เห็นแต่ละคนตักกินด้วยความเอร็ดร่อย เดี๋ยวเย็นนี้คงรู้ว่าศีลแปดจะไปรอดไม่รอด ระฆังปลุกตีสี่ วันแรกคงจะเป็นการแนะนำเบื้องต้นของการทำสมาธิ กลุ่มของผู้ชายมีไม่มากเท่าไหร่น่าจะยี่สิบกว่าชีวิต เป็นฝรั่งเสียหกเจ็ดคน ไปพร้อมรวมกันที่ห้องปฎิบัติ ไม่นานอาจารย์หญิงผู้มีท่าทางเคร่งขรึมจริงจัง ก็เข้ามา นั่งเคร่งๆบนอาสนะพักนึงก็ค่อยๆเอื้อมมือเปิดเทปคำบรรยาย เสียงภาษาอังกฤษแบบอินเดียฟังไม่ค่อยทัน สอนการดูลมหายใจเข้าออกพักนึง แล้วทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ...ไม่มีการบรรยาย...ไม่มีการสอนขั้นตอนต่างๆ ...ไม่มีการบริกรรม......ไม่มีอะไรๆที่นึกว่าจะมี จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:09:54

ความคิดเห็นที่ 3 วันที่ 3 ตื่นขึ้นมาด้วยความเพลีย เมื่อคืนหัวถึงหมอนก็หลับผล็อย นั่งสมาธิทั้งวัน โหดจริงๆนะที่นี่ ให้พักอย่างมากก็สิบนาทีเอง กลับมานั่งต่อเป็นชั่วโมง ทั้งวันทั้งคืน หลับก็หลับไม่สนิท ไม่ใช่เพราะที่นอนมันแข็งอย่างเดียว แต่เป็นเพราะฤทธิ์ของนิโคตินตั้งแต่วันแรก อาการทรมานจากการอดบุหรี่ทำให้ปวดหัวตุบๆที่ขมับ หายใจไม่คล่อง คอแห้งผากตลอดเวลา มึนและเบลอไปหมด นั่งสมาธิไม่ต้องนึกถึงอะไรเลย แค่อาการอดบุหรี่ก็ไม่ต้องนึกไปถึงไหนแล้ว นึกหวั่นๆว่าจะทรมานตลอดสิบวันรึปล่าวเนี่ย ตอนเย็นไม่ต้องกินข้าว กินแต่นำ้ขิง แต่ก็ไม่หิวอะไร ท่าทางจะไปรอดแฮะ กลับรูุ้้สึกสบายเสียอีก เพราะกินทั้งวันแล้วก็นั่งอย่างเดียว ร่างกายไม่ค่อยได้เผาผลาญอะไรเลย หวังว่าอาหารมังสวิรัติจะช่วยให้ไขมันลดลงได้บ้าง ดีทอกซ์เอาเหล้า เบียร์ออกไปซะ แต่นิโคตินน่ะสิ ยังคอยทำร้ายร่างกายอยู่ตลอด จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:11:01

ความคิดเห็นที่ 4 วันที่ 4 มือทั้งสองข้างบวมเป่งจนเกือบกำไม่ได้ อะไรกันวะ อดบุหรี่นี่ทำให้มือบวมด้วยเหรอ หรือเป็นเพราะหักดิบ หรือเพราะอาหารมังสวิรัติ หรือไขมันมาจุกมือ บ้าน่า...คิดไปต่างๆนานา ถ้าโดนแมงป่องต่อยทำไมมันมาต่อยทีเดียวสองมือล่ะ จะถามธรรมะบริกรก็ไม่กล้าถาม ดูท่าทางเคร่งๆขรึมๆกันทั้งนั้น คงไม่เป็นไรมากหรอก ไกลหัวใจ แต่มันแปลกจริง เคยเลิกบุหรี่มาก็ไม่เห็นมีอาการอย่างนี้ ...เริ่มคุ้นเคยกับการไม่ต้องทักทายคน ไม่ต้องสนใจคนอื่น มันก็สบายดีเหมือนกัน เรื่องไม่พูดกับใครเนี่ยถนัดอยู่แล้ว แต่โรงนอนก็ไม่ใหญ่มาก เดินไปเดินมาก็จะชนกัน ไปเดินเล่นรอบๆดีกว่า เดินไปนิดเดียวก็หมดเขตแล้ว ต้องวนกลับไปกลับมา เริ่มงุ่นง่านแฮะ ดูใบไม้ใบหญ้า ท้องฟ้าก็แล้ว ไปนั่งริมสระดีกว่า เดินเท้าเปล่านี่แหล่ะ จะได้เหมือนพระ ได้อารมณ์ดี สัมผัสพื้นดิน ก้อนกรวดแข็งๆ ยอดหญ้าชุ่มชื้น อืมม์...เจริญสติที่เท้าใช่มั้ย...ลองดู... จ๊าก...อะไรเนี่ย...ไปเหยียบ รังมดแดงเข้าให้ เต็มเท้ายั้วเยี้ยไปหมด จะร้องก็ไม่ได้ จะวิ่งเขาก็ห้าม รีบสาวเท้าไปก็อกนำ้โดยด่วน ฉีดนำ้ใส่อย่างแรง เจ็บๆๆ...วู้ย...ทำไมไม่ยอมออกวะ จะเอามือหยิบก็กลัวเดี๋ยวมันตาย ผิดศีลอีก...จบกัน...มดจ๋า ช่วยออกไปเถิด อีกสามตัว...เอาวะ เอาใบไม้ค่อยๆเขี่ยอย่างทะนุถนอม ฝรั่งยืนดูงงๆ...มันทำอะไรถ่างแข้งถ่างขาอยู่ว่า เลยนึกขึ้นได้...สงสัยมือที่บวมนี่ ไปโดนมดตัวใหญ่ๆที่เคยเห็นข้างทางกัดเอารึปล่าวนะ จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:12:43

ความคิดเห็นที่ 5 วันที่ 5 อาการ อดบุหรี่เริ่มดีขึ้น ปวดหัวน้อยลง ตาแจ่มใสขึ้น กับการฝึกลมหายใจทำให้รุ้สึกโล่งปอด คอไม่แห้งแล้ว สบายขึ้นเยอะเลยอากาศก็บริสุทธิ์ มือหายบวมแล้ว กิจวัตรประจำวันก็เริ่มคุ้นเคย ไม่ค่อยเหนื่อยเหมือนวันแรกๆ ร่างกายเหมือนเป็นอัตโนมัติ ลุกขึ้นมา...เดินไป...นั่ง...นั่ง...นั่ง...กิน...อาบนำ้...นั่ง...นั่ง... นั่ง......กิน...ซักผ้า...อาบนำ้...เดิน...นั่ง...นอน... นั่ง...นั่ง...นั่ง...กิน...อาบนำ้...นั่ง...นั่ง... นั่ง......กิน...ซักผ้า...อาบนำ้...เดิน...นั่ง...นอน... อาจารย์ที่เคร่งขรึมดูอลัง...เรียกเข้าไปถามแต่ละคน จากวันแรกๆไม่ค่อยมีใครกล้าพูด คงเพราะกลัวๆแกอยู่ วันนี้มีคนบอกว่านอนไม่หลับ...เหมือนกันเลย...เราอยากเล่าหลายเรื่องแต่สรุป ให้อาจารย์ฟังว่า...มันฟุ้ง...สร้าน...มั่กๆเลยครับ... ตัวละครต่างๆขึ้นมา กระโดดโลดเต้นเต็มไปหมด ไม่รู้จะเป็นกับผู้ชายมากกว่ารึปล่าว สังเกตุว่าความโกรธจะมีมากกว่าอย่างอื่น ใบหน้าต่างๆที่ผุดขึ้นมาทำให้บางครั้งนั่งแทบไม่ติด อยากลุกขึ้นมาเล่นหนังจีนซะตรงห้องปฏิบัติ วันนี้เริ่มนอนไม่หลับ  นิยายชีวิตแต่หนหลังก็ฉายวนชนรอบทั้งวันทั้งคืน จนผล็อยไปไม่ได้ยินเสียงระฆังตอนตีสี่ รู้ตัวอีกทีก็หกโมงเช้าเสียแล้ว จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:14:13

ความคิดเห็นที่ 6 วันที่ 6 อาจารย์โกเอ็นก้าท่านคงมีประสบการณ์สูงมากและจัดหลักสูตรนี้ได้อย่างเหมาะเจาะกับผู้คนต่างๆอย่างยิ่ง ทุกวันหลังจาก มะงุมมะงาหลากันกับการกำหนดสติต่างๆ ตอนกลางคืนก็จะได้ฟังคำบรรยายที่ล่วงรู้ความรู้สึกต่างๆของเราแต่ละวันเหมือนจับวาง ...ท่านสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมอาจารย์เอาแต่ให้นั่งทั้งวัน แล้วก็เรียกไปถามว่าเป็นยังไง....ท่านเหนื่อย และหงุดหงิดใช่มั้ยในวันแรกๆ... ... ท่านอยากจะให้มีอะไรพิสดารเกิดขึ้นใช่มั้ย...อยากจะเห็นนู่นเห็นนี่ใชมั้ย ...ท่านคิดว่าอาจารย์แกล้งให้เวลานานขึ้นใช่ไหม...(ให้ตายเถอะเราคิดอย่าง นั้นจริงๆ)...เวลาแค่อีกห้านาทีทำไมมันนานนักกว่าจะจบ... จากวันแรกๆที่ ทุกคนนั่งตัวตรงหลังแข็งบนเบาะได้ไม่นาน เราพบว่ามีกระบะใส่หมอนเสริมใบเล็กๆก่อนเข้าห้องปฏิบัติอยู่ เลยหยิบมาไว้รองต้นขาให้สบายขึ้น รองเสริมก้น...ใต้ขาพับบ้าง...หลายวิธีเผื่อว่าจะเจอท่าที่นั่งได้นานที่สุด คนอื่นๆก็เริ่มเอามาเสริมกันเรื่อยๆ บางคนก็เสริมทั้งสองข้าง สูงเป็นชั้นๆ เสริมหน้า เสริมหลัง ลูกกลม ลูกเหลี่ยม สารพัดมุมที่จะจัดวางกันตามอัธยาศัย โดยเฉพาะฝรั่งบางคนที่เหมือนมีหมอนเสริมล้อมรอบตัว เกือบจะกลายเป็นโซฟา...จนในที่สุด...ห้องปฏิบัติก็เต็มไปด้วยหมอนเสริมลูก เล็กลูกน้อยเต็มไปหมดตอนทุกคนลุกออกไป... จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:16:54

ความคิดเห็นที่ 7 วันที่ 7่ คงเป็นช่วง วันที่แย่ที่สุดในการปฏิบัติของเรา ช่วงนี้ใช่ไหมที่เขาว่าเป็นวันสุกดิบ ที่บางคนถึงกับทนไม่ไหวล้มเลิกความตั้งใจที่จะอยู่ต่อให้ครบ มันเหมือนเดินมาครึ่งค่อนทางก็เลยอยากให้มันจบๆไป ไม่ได้คุยกับใครมาหลายวันแล้ว คุยกับตัวเองทั้งวันทั้งคืน จะเป็นบ้ามั้ยเนี่ย เรื่องก็วนเวียนซำ้ไปซำ้มา ใบหน้าต่างๆลอยผุดลอยว่ายในความคิด การปฏิบัติเริ่มเข้าสู่วิปัสสนา แต่ตอนนี้แหล่ะยากกว่าดูลมหายใจ บางคนเข้ารู้สึกไปต่างๆ แต่เราแค่รู้สึกว่ามีอากาศห่อหุ้มอยู่ตามผิวร่างกาย อาจารย์บอกนั่นก็ดีแล้ว อย่าไปมองหาความรู้สึกพิเศษ แต่ที่ว่าเกิดความเจ็บปวดเวทนาแล้วให้วางอุเบกขามันจะหายไป ก็เป็นไปได้บ้าง บางทีคันที่หลังเป็นจุดเล็กๆ พยายามบอกตัวเองว่าไม่โกรธ ให้อภัยๆ...สักพักความคันก็หายไปบ้าง แต่ที่แย่ที่สุดคือตรงต้นขาที่รับนำ้หนัก มันเหมือนมีเส้นเวรเส้นกรรมหลักอันนึงที่จะปวดทุกทีที่นั่งเกินครึ่งชั่วโมง และมันปวดจนไม่รู้ว่าที่อาจารย์บอกให้วางเฉยเนี่ย...คนเรามันจะวางเฉยกับ ความเจ็บปวดขนาดนี้ได้ยังไง... ถึงตอนนี้เราก็เริ่มลดจำนวนหมอนเสริมลงที ละใบ เพราะคิดว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรมาก แค่รู้สึกสบายตอนแรกๆ แต่พอนานๆเข้า ไอ้เจ้าหมอนเสริมเนี่ยแหล่ะ...เหมือนกับเป็นก้อนหินที่หนุนเพิ่มจุดสร้าง ความเจ็บปวดให้อีกทีหลัง เราสังเกตุว่า หนุ่มน้อยที่นั่งข้างหลัง ก็เริ่มเอาหมอนเสริมไปเก็บเหมือนกัน จนในที่สุดเราก็เลิกใช้หมอนเสริมไปเลย เจ้าหนุ่มคนข้างหลังก็ไม่ใช้เหมือนกัน ไม่มีก็ดี...ขาเปล่าๆตอนปวด มันก็ปวดอยู่ที่เดียวตรงก้นจะดีกว่า จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:19:20

ความคิดเห็นที่ 8 วันที่ 8 ใกล้มาแล้ว...ใกล้ มาแล้ว...วันสุดท้าย...อีกอึดใจเดียว...ทำได้ถึงวันนี้ก็ยังดี อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า เส้นทางนี้ไม่ใช่ง่ายๆเลย ไม่ได้ทำขำๆแล้วจะประสบความสำเร็จ ที่ผ่านมาชอบนึกว่าน่าเป็นชีวิตที่สบายถ้ามาทางธรรม แต่รู้แล้วว่าชีวิตทางโลกสบายกว่าเยอะ และเรายังมีกิเลส...อย่างหนา ห้าห่วง.... คิดถึงบ้าน คิดถึงที่นอนที่เย็นสบาย คิดถึงเคเบิลทีวี คิดถึงคอมพิวเตอร์ คิดถึงอินเตอร์เน็ต คิดถึงเงิน คิดถึงเบียร์เย็นๆ คิดถึงอาหารอร่อยๆ...ไหนๆก็คงปฏิบัติได้แค่ระดับนึงแล้ว วันที่เหลือ...ใจมันอยากคิดอะไรก็ช่างมันละกัน จะคิดถึงการงานข้างหน้าจะเป็นยังไง ชีวิตจะเดินไปเจออะไร อยากจะได้อะไร...ปล่อยมันคิดไป... พอคิดย้อนกลับไป ก็เห็นตัวเองอยู่กับเหตุการณ์ต่างๆ เห็นความเกลียดที่มีต่อคนนั้นคนนี้ เป็นสิ่งที่เราสร้างมันขึ้นมา เพราะไม่พอใจที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่อยากให้เป็น แต่สิ่งที่เป็นอย่างใจ ไม่นานเราก็เบื่อ และไม่เห็นค่าของมัน...เห็นตัวเองกำลังต่อว่าคนอื่นด้วยเรื่องงาน แต่จริงๆที่เราไม่พอใจเขา...ไม่ใช่เรื่องงาน...จริงๆแล้วคือ...เราอิจฉา ชีวิตของเขาต่างหาก... เห็นตัวเองนั่งคิด ปรุงแต่งตัวละครต่างๆให้เป็นตัวร้าย เหลือตัวเองกับบางคน เป็นพระเอก นางเอก...จริงๆแล้ว...ตัวละครนั้นไม่มีอยู่จริง เป็นสิ่งที่เราคิดว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้น อย่างนี้...อยากให้ชีวิตเดินตามบทภาพยนตร์ที่เราเป็นผู้กำหนดพล็อตเรื่องมา ตลอด... ...เห็นความคิดตัวเองกำลังโกง...เราก็รู้อยู่ในใจ...ไม่ใช่ไม่รู้...แต่บอกว่าไม่เป็นไร...แต่คนอื่นไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น... จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:21:43

ความคิดเห็นที่ 9 วันที่ 9 บทเรียนเริ่มพูดถึงการมีสติอยู่กับชีวิตประจำวัน ให้ทุกคนสังเกตุการกระทำของตัวเอง ที่เราชอบและอดขำไม่ได้ตอนฟังคำบรรยายเมื่อคืนคือที่อาจารย์บอกว่า...ท่าน ไม่ต้องทำเป็นเดินช้าๆ ไม่ต้องทำอะไรช้าๆ...ทำไปตามปกติของตัวเอง...มันคงโดนใจหลายคนที่นึกว่า พอเป็นนักปฏิบัติคงต้องทำเคร่งๆขรึมๆ ขยับตัวหรือพูดอะไรช้าๆไปหมด...เรื่องนี้ก็สงสัยมานานแล้วว่าจะต้องทำตัวยังไงในชีวิตข้างนอก แต่อย่างไรก็ตาม ถึงไม่ต้องเข้าใจอะไรมาก การมาอยู่แบบนี้ก็ทำให้เวลาช้าลงโดยอัตโนมัติ รู้สึกเหมือนตัวเองหยุดดูอะไรนานๆขึ้น ดูใบไม้ใบหญ้าก็ดูนานๆ จริงๆก็ไม่ใช่เรื่องใหม่ เพราะเวลาวาดรูปก็ทำให้ดูอะไรได้นานๆเหมือนกัน...เพียงแต่คราวนี้ ไม่มีเฟรมให้ระบายรูปร่างต่างๆลงไป แค่มองดูเฉยๆ มีแต่ภาพที่เห็นกับความคิดต่างๆเป็นแบ็คกราวน์  มีแต่ผีเสื้อ หนอน แมลง เป็ดในสระ และรังมด มีชีวิตไปตามทางของมัน และดูเหมือนเราจะอยู่กับอาการนิ่งๆได้ทั้งวัน นิยายชีวิตเริ่มวนเวียนน้อยลง ราวกับเป็นแค่ฝันไป... ถ้าเราอยู่อย่างนี้นานๆคงจะแข็งเป็นหิน หรือไม่ก็เป็นแบบคนบ้าใบ้ไม่สนใจโลกอีกต่อไป...ซึ่งมันก็อาจจะสบายไปอีกแบบ จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:24:06

ความคิดเห็นที่ 10 วันที่10 มาถึงวันนี้แล้วก็ยังนั่งจนผ่านความเจ็บปวดที่ต้นขาไปไม่ได้ สำรวจดูจุดต่างๆตามร่างกายตามที่อาจารย์บอกได้ไม่นานก็มักสับสน ตรงนู้นตรงนี้ แข่งกันเรียกร้องความสนใจ จนไล่ไม่เป็นลำดับจากหัวลงไปเท้า สักพักความคิดที่ว่าจะกลับบ้านพรุ่งนี้ก็แว่บเข้ามา ใจเริ่มไม่อยู่กับตัว เอาล่ะ...ได้แค่นี้ก็เอาแค่นี้...ได้แค่ซดนำ้แกงก็ยังดี ก่อนมาไม่เคยคิดว่าชีวิตจะเข้าถึงวิปัสสนาได้ แค่ท่องพุทธโธๆให้ลมหายใจนิ่งๆแล้วไปต่อไม่เป็น มาได้ลองรู้จักวิปัสสนาง่ายๆก็ที่นี่แหล่ะ หนุ่มอ้วนคนข้างๆตอนอาจารย์ถามวันก่อนว่าเป็นยังไง แกส่ายหน้าเหมือนผิดหวัง...มะรู้สึกอะไรเลยครับ...คงจะงงๆอยู่ในใจว่ามันยัง ไงกันนะ บางคนเห็นบอกเหมือนมีฟ้าผ่าเปรี้ยงกลางหัว...ฟ้าผ่าตรงไหนหว่า...ไม่เห็นมี ... แต่เจ้าหนุ่มน้อยคนที่นั่งข้างหลังไปเร็ว ขนาดเห็นความเจ็บหายไปแล้วก็นิ่งได้ ดูจะกระตือรือร้นเข้าถามอาจารย์ทุกวัน การฝึกตั้งแต่อายุน้อยๆก็ดีไปอย่าง ร่างกายยังสด ยังอึดได้ดี ความรู้สึกต่างๆก็คงจะไวกว่า คิดในใจว่าทุกคนคงเหมือนกันคือดีใจที่ช่วงเวลาที่เหมือนจะยาวนานจบลงและที่ตัวเองทำสำเร็จคืออยู่ได้ครบสิบวัน ในความลำบากลำบน ทุกคนก็คงรู้สึกได้รับประสบการณ์ที่ดีที่หาได้ยาก ทันทีที่กฎแห่งความเงียบถูกยกเลิกลง ฝรั่งก็เริ่มพูดคุยกันเหมือนผึ้ง คงจะอึกอัดกันมากเพราะไม่ใช่นิสัยเลย ส่วนสาวๆก็ไม่แพ้กัน พวกรุ่นๆหน่อยก็เจี๊ยวไม่ใช่เล่น สังเกตุว่าฝั่งผู้หญิงมากันมากกว่าเกินเท่าตัว โรงนอนของผู้หญิงก็ใหญ่กว่ามีเยอะห้องกว่าฝั่งผู้ชาย แม่ชีที่เห็นนั่งเคร่งขรึมในห้องปฏิบัติไม่ขยับเป็นชั่วโมงๆก็ร่วมวงพูดคุย อย่างเป็นปกติ ไม่ได้ขรึมๆหรือพูดอะไรช้าๆเลย จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:26:47

ความคิดเห็นที่ 11 วันกลับ แต่ละคนจับกลุ่มแลกเปลี่ยนความคิดกัน ฝรั่งส่งที่อยู่ติดต่อกัน แต่เรากับบางคนเหมือนยังอยู่ในกฎแห่งความเงียบอยู่ อาจเป็นเพราะปกติผู้ชายก็ไม่ค่อยอยากคุยอะไรกันมากอยู่แล้ว ตอนเอาของไปคืน ธรรมะบริกรถามถึงใบฝากของ ยังไม่ได้ยิน จนเขาต้องเรียกดังๆ เหมือนกับเราเลิกสนใจภาษามนุษย์มาหลายวันเลยอยู่ในภวังค์ตลอด นึกในใจนี่กลับไปกรุงเทพฯจะรู้สึกยังไงนะ ขากลับถามคนอื่นๆดูเหมือนทุกคนจะคล้ายๆกัน คือนั่งได้พักนึงก็จะเจ็บจะปวดจนทนไม่ไหว และก็ยังไม่มีอะไรมากกว่านั้น มีเจ้าหนุ่มคนที่นั่งข้างหลังเราดูจะตื่นใจเป็นพิเศษเหมือนได้ค้นพบอะไรดีๆ ถามก็บอกว่าเพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรกเหมือนกัน จบสถาปัตย์และกำลังย้ายงานเป็นช่วงว่างเลยมาลองดู ส่วนอีกคนเป็นโปรแกรมเมอร์ ถามไปถามมาบอกว่าหัวหน้าส่งมาเข้าคอร์ส สงสัยไปเฮี้ยวอะไรไว้ปล่าวไม่รู้ กลับมาถึงกรุงเทพฯด้วยอาการเหวอๆ เหมือนมีเสียงอึกทึกแต่ก็ไม่ได้สนใจมัน เหมือนในเสียงต่างๆมันมีความเงียบที่เรายังสัมผัสได้ เป็นหนังเงียบที่มีแต่ภาพเมืองเคลื่อนไหว ถามใจตัวเองว่ารู้สึกยังไง...ก็ไม่รู้สึกอะไรแปลกใหม่...ทุกอย่างก็คงเหมือน เดิม...ตัวเราก็คงเหมือนเดิม...อืมม์...เหมือนเดิมแบบไม่เหมือนเดิม... จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:28:31

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่กลับมาแรกๆคิดอยู่เหมือนกันว่าเพื่อนๆคงถามว่าไปปฏิบัติแล้วเป็นยังไงบ้าง ทีแรกก็คิดว่าถึงเป็นประสบการณ์ที่ดี แต่มันก็เป็นเรื่องสัมผัสได้กับตัวเอง ซึ่งแต่ละคนคงไม่เหมือนกัน และก็รู้สึกว่ามันเรียบๆเฉยๆมากจนไม่อยากจะเล่าอะไร หรือไม่ก็เก็บไว้ให้คนอยากรู้ จะได้ลองไปสัมผัสดูด้วยตัวเองดีกว่า แต่พอเวลาผ่านไปความจำก็เริ่มเลือนราง จนมานึกขึ้นได้อีกทีคิดว่าน่าจะบันทึกไว้ หรือแบ่งประสบการณ์ให้เพื่อนอ่าน หลักสูตรของอาจารย์โกเอ็นก้านี้ช่วยตอบคำถามในใจของเราที่ค้างคามานานหลายๆคำถาม เรียกว่า เคาะกระโหลกกันทุกวัน และเป็นวิธีที่เข้า่ใจง่าย รวบรัด ถึงแม้จะเข้าถึงแค่ระดับ"เชาว์ปัญญา" แต่เวลาแค่สิบวันก็ยังดีที่ผู้เข้าอบรมจะได้ภาพรวมๆของกการปฏิบัติไปต่อยอด เอาทีหลัง เรียกว่าทันยุคสมัยดิจิตอลน่าจะดี เพราะหลายครั้งที่การจะเข้าใจเรื่องปฏิบัติธรรม หรือวิปัสสนา พอเจอศัพท์แสง วิธีการต่างๆก็สับสนไปคนละทางสองทาง หรือไม่ก็พาลคิดว่าชีวิตนี้คงเข้าไม่ถึงวิปัสสนาเสียที ได้แต่ฝึกหายใจสมถะกว่าจะผ่านคงอีกนาน(อย่างที่เราเคยคิด) ก็อย่างที่ว่า ...ไม่ได้กินเนื้อ แต่ได้ซดนำ้แกงก็ยังดี และรายละเอียดของแต่ละวันที่เล่ามาก็ไม่เหมือนกัน ทำให้เราได้สัมผัสจิตใจตัวเอง ...ถ้าจะมีอะไรแปลกๆให้คิดเล่นในครั้งนี้ก็คง เป็นข้อสงสัยว่า ตัวอะไรมากัดมือบวมทีเดียวสองข้างในวันแรกๆนะ...คิดไปก็คิดมา...บางคนอาจบอก ว่า กรรมเก่าเขามาทวงคืน...ก็ไม่รู้สินะ อาจเป็นไปได้ ถ้าเป็นไปได้ หวังว่าการปฏิบัติครั้งนี้จะช่วยอโหสิกรรมใครต่อใครได้บ้าง.... จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:31:33

ความคิดเห็นที่ 13 http://www.thaidhamma.net/ จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:45:13

ความคิดเห็นที่ 14 Doing Time, Doing Vipassana จากคุณ : จขกท (lordofdark) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 55 23:46:10

ความคิดเห็นที่ 15 เคยไปมาเหมือนกันครับ 10 วัน แต่คนละศูนย์ แต่เล่าไม่ได้เพราะหลายปีแล้วมีหลายอย่างเกิดขึ้นเยอะเกิน จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 05:09:36

ความคิดเห็นที่ 16 อนุโมทนาค่ะ อ่านแล้วทำให้ยิ้มได้ นึกถึงตอนที่ตัวเองไป เคยไปมาแล้ว 3 ครั้งค่ะ แต่น้องสาวลูกของป้าไปบ่อยๆ ทั้งที่ครั้งแรกที่พาไป เค้าบอกว่าแทบจะหนีกลับกลางคัน ไม่เข้าใจว่ามาทำบ้าอะไรกัน แต่หลังจากนั้นเค้าก้จะไปเป็นประจำ สมัครเป็นธรรมะบริกรด้วย จากคุณ : ปอตี้ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 07:28:40

ความคิดเห็นที่ 17 ไปปฏิบัติโกเอ็นก้า 10 วันมาเหมือนกันครับ ที่สีมันตะ หละปูนครับ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 55 00:01:59 จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 12:42:57

ความคิดเห็นที่ 18 ลบดีกว่าครับ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 55 00:00:52 จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 12:49:37

ความคิดเห็นที่ 19 มาลงชื่อไว้ก่อน เดะค่อยมาตามอ่านครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 15:58:52

ความคิดเห็นที่ 20 โมทนาสาธุครับ จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 55 20:17:07

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านจบแล้ว ขออนุโมทนาด้วยค่ะ ชักอยากลองไปดูบ้างแล้ว แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 55 17:03:20 จากคุณ : มด2002 เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 55 01:14:53

ความคิดเห็นที่ 22 เล่าได้อยากมองเห็นภาพเลย โมทนาบุญด้วยนะคะ จากคุณ : หญ้าสีเขียว เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 01:41:53

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณครับที่มาแชร์เปิดโลกทัศน์ซึ่งกันและกัน จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 10:36:11

ความคิดเห็นที่ 24 อนุโมทนาด้วยค่ะ จากคุณ : Select Star เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 11:36:36