ความคิดเห็นที่ 2 ภิกษุ ๗ รูปอดอาหาร ๗ วันในถ้ำ                             ภิกษุ ๗ รูปอีกพวกหนึ่งไปจากปัจจันตชนบท เพื่อต้องการจะเฝ้าพระศาสดา เวลาเย็น เข้าไปสู่วัดแห่งหนึ่ง แล้วถามถึงที่พัก. ก็ในถ้ำแห่งหนึ่ง มีเตียงอยู่ ๗ เตียง เมื่อภิกษุเหล่านั้นได้ถ้ำนั้นแล นอนบนเตียงนั้นแล้ว, ตอนกลางคืน แผ่นหินเท่าเรือนยอดกลิ้งลงมาปิดประตูถ้ำไว้ พวกภิกษุเจ้าของถิ่นกล่าวว่า "พวกเราให้ถ้ำนี้ถึงแก่ภิกษุอาคันตุกะ ก็แผ่นหินใหญ่นี้ ได้ตั้งปิดประตูถ้ำเสียแล้ว พวกเราจักนำแผ่นหินนั้นออก" แล้วให้ประชุมพวกมนุษย์จากบ้าน ๗ ตำบลโดยรอบ แม้พยายามอยู่ ก็ไม่อาจยังแผ่นหินนั้นให้เขยื้อนจากที่ได้. แม้พวกภิกษุผู้เข้าไป (อยู่) ในภายใน ก็พยายามเหมือนกัน. แม้เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ยังไม่อาจให้แผ่นหินนั้นเขยื้อนได้ตลอด ๗ วัน, พวกภิกษุอาคันตุกะ อันความหิวแผดเผาแล้วตลอด ๗ วัน ได้เสวยทุกข์ใหญ่แล้ว.ในวันที่ ๗ แผ่นหินก็ได้กลับกลิ้งออกไปเอง.พวกภิกษุ ออกไปแล้ว คิดว่า "บาปของพวกเรานี้ เว้นพระศาสดาเสียแล้วใครเล่าจักรู้ได้ พวกเราจักทูลถามพระศาสดา" ดังนี้แล้ว ก็พากันหลีกไป. พวกภิกษุทูลถามถึงกรรมของตนและผู้อื่น                             ภิกษุเหล่านั้นมาบรรจบกันกับภิกษุพวกก่อนในระหว่างทาง รวมเป็นพวกเดียวกันเข้าเฝ้าพระศาสดา ถวายบังคมแล้วนั่ง ณ ส่วนข้างหนึ่ง มีปฏิสันถารอันพระศาสดาทรงทำแล้ว จึงทูลถามถึงเหตุที่ตนเห็นและที่ตนเสวยมาแล้วโดยลำดับ. แม้พระศาสดาก็ตรัสพยากรณ์แก่ภิกษุเหล่านั้นโดยลำดับอย่างนี้. บุรพกรรมของภิกษุ ๗ รูป                             ภิกษุทั้งหลาย แม้พวกเธอก็เสวยกรรมอันตนกระทำแล้วเหมือนกัน.ก็ในอดีตกาล เด็กเลี้ยงโค ๗ คนชาวกรุงพาราณสี เที่ยวเลี้ยงโคอยู่คราวละ ๗ วัน ในประเทศใกล้ดงแห่งหนึ่ง. วันหนึ่ง เที่ยวเลี้ยงโคแล้ว กลับมาพบตะกวดใหญ่ตัวหนึ่ง จึงไล่ตาม. ตะกวดหนีเข้าไปสู่จอมปลวกแห่งหนึ่ง ก็ช่องแห่งจอมปลวกนั้นมี ๗ ช่อง.พวกเด็กปรึกษากันว่า บัดนี้ พวกเราจักไม่อาจจับได้ พรุ่งนี้จึงจักมาจับดังนี้แล้ว จึงต่างคนต่างก็ถือเอากิ่งไม้ที่หักได้คนละกำๆ แม้ทั้ง ๗ คนพากันปิดช่องทั้ง ๗ ช่องแล้วหลีกไป. ในวันรุ่งขึ้น เด็กเหล่านั้นมิได้คำนึงถึงตะกวดนั้น ต้อนโคไปในประเทศอื่น ครั้นในวันที่ ๗ พาโคกลับมา พบจอมปลวกนั้น กลับได้สติ คิดกันว่า ‘ตะกวดนั้นเป็นอย่างไรหนอ’ จึงเปิดช่องที่ตนๆ ปิดไว้แล้ว. ตะกวดหมดอาลัยในชีวิต เหลือแต่กระดูกและหนังสั่นคลานออกมา. เด็กเหล่านั้นเห็นดังนั้นแล้ว จึงทำความเอ็นดูพูดกันว่า ‘พวกเราอย่าฆ่ามันเลย, มันอดเหยื่อตลอด ๗ วัน’ จึงลูบหลังตะกวดนั้น แล้วปล่อยไป ด้วยกล่าวว่า ‘จงไปตามสบายเถิด.’ เด็กเหล่านั้นไม่ต้องไหม้ในนรกก่อน เพราะไม่ได้ฆ่าตะกวด. แต่ชนทั้ง ๗ นั้น ได้เป็นผู้อดข้าวร่วมกันตลอด ๗ วันๆ ใน ๑๔ อัตภาพ ภิกษุทั้งหลาย กรรมนั้น พวกเธอเป็นเด็กเลี้ยงโค ๗ คนทำไว้แล้วในกาลนั้น. จากคุณ : Nirvanastream.com (สวรรค์รำไร) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 04:33:14

ความคิดเห็นที่ 4 คนจะอยู่ที่ไหนๆ ก็ไม่พ้นจากกรรมชั่ว               ครั้งนั้น ภิกษุรูปหนึ่งทูลพระศาสดาว่า "ความพ้นย่อมไม่มีแก่สัตว์ที่ทำกรรมเป็นบาปแล้ว ผู้ซึ่งเหาะไปในอากาศก็ดี แล่นไปสู่สมุทรก็ดี เข้าไปสู่ซอกแห่งภูเขาก็ดี หรือ? พระเจ้าข้า. "พระศาสดาตรัสบอกว่า "อย่างนั้นแหละ ภิกษุทั้งหลาย แม้ในที่ทั้งหลาย มีอากาศเป็นต้น ประเทศแม้สักส่วนหนึ่งที่บุคคลอยู่แล้ว พึงพ้นจากกรรมชั่วได้ ไม่มี" เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม ตรัสพระคาถานี้ว่า :- ๑๑. น อนฺตลิกฺเข น สมุทฺทมชฺเฌ               น ปพฺพตานํ วิวรํ ปวีสํ น วิชฺชตี โส ชคติปฺปเทโส ยตฺรฏฺฐิโต มุญฺเจยฺย ปาปกมฺมา. บุคคลที่ทำกรรมชั่วไว้ หนีไปแล้วในอากาศ ก็ไม่พึงพ้นจากกรรมชั่วได้, หนีไปในท่ามกลางมหาสมุทร ก็ไม่พึงพ้นจากกรรมชั่วได้, หนีเข้าไปสู่ ซอกแห่งภูเขา ก็ไม่พึงพ้นจากกรรมชั่วได้, (เพราะ) เขาอยู่แล้วใน ประเทศแห่งแผ่นดินใด พึงพ้นจากกรรมชั่วได้, ประเทศแห่งแผ่นดิน นั้น หามีอยู่ไม่.               แก้อรรถ               ความแห่งพระคาถานั้นว่า :- "ก็หากว่า คนบางคนคิดว่า ‘เราจักพ้นจากกรรมชั่วด้วยอุบายนี้ พึงนั่งในอากาศก็ดี พึงเข้าไปสู่มหาสมุทรอันลึกแปดหมื่นสี่พันโยชน์ก็ดี พึงนั่งในซอกแห่งภูเขาก็ดี เขาไม่พึงพ้นจากกรรมชั่วได้เลย.’ด้วยว่า ในส่วนแห่งแผ่นดินคือภาคแห่งปฐพี มีปุรัตถิมทิศเป็นต้น โอกาสแม้ประมาณเท่าปลายขนทรายที่บุคคลอยู่แล้ว พึงอาจพ้น จากกรรมชั่วได้ หามีไม่." ในกาลจบเทศนา ภิกษุเหล่านั้นบรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น. พระธรรมเทศนาเป็นกถามีประโยชน์ แม้แก่มหาชนผู้ประชุมกันแล้ว ดังนี้แล. จากคุณ : Nirvanastream.com (สวรรค์รำไร) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 04:40:09

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องที่ 2 คาดว่าคงมีคำที่มีปัญหา ขออนุญาตแปะภาพแทนครับ จากคุณ : Nirvanastream.com (สวรรค์รำไร) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 04:46:34

ความคิดเห็นที่ 6 ที่คคห.5  นี่แหละครับ เป็นสิ่งที่ทำให้เราคิดได้ว่า  ทำไมเราต้องไปหาเหตุกรรมเก่า ชาติปางไหน มาเพื่อรับรอง   ผมอ่านยิ่งคิดต่างว่า  ถ้าคนพวกนั้น เชื่อการจับฉลาก ว่ามี คนที่เป็นกาลกิณีในเรือ  มากกว่า การพยายามช่วยเหลือคนให้ไปด้วยกัน ลองคิดในมุมต่อไป  คนพวกนั้นที่เอานางที่เขาเชื่อเอาเองว่าเป็นกาลกิณี โยนทิ้งทะเล คนพวกนั้น ก็เล่นกรรมบาปใหม่ของตน วนไปอีก  เค้าก็ต้องไปถูกโยนลงทะเลอีกกี่ชาติละ เรื่องกรรมเก่าจากชาติอื่น คนสามารถแต่งขึ้นมาให้ดูเหมือนว่าคนนี้มีกรรมลิขิตมา แล้วจะต่างอะไรกับ พรหมลิขิต... หรือคนในเรือ ที่จับนางนั้นโยนไปทะเล โดนกรรมเก่าของนาง มารุมทำให้ต้องจับ ฉลากแล้วใช้วิธีที่ไม่ต่างกับการฆ่าคนอย่างเลือดเย็น...  กรรมเก่ามาสร้างกรรมใหม่ ของคนในเรือทั้งกลุ่มหรือ จากคุณ : นบนอบ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 05:40:36

ความคิดเห็นที่ 7 มีคำว่าเรือหายอยู่ในบรรทัดที่ 5 ทำให้โพสต์ไม่ได้ครับ เรือ = ship จากคุณ : จันทร์สะท้อนเงา เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 07:33:37

ความคิดเห็นที่ 8 มุมมองว่าการพยายามช่วยเหลือคนนั้นดีครับ... แต่ในสถานการณ์จูงใจแบบนั้น คงบีบให้ต้องเลือกและตัดสินใจได้แบบเดียว (หลายๆ คน คงเคยมีเรื่องราวให้กลับมาฉุกคิดนะครับว่า... สถานการณ์ตอนนั้นไม่น่าทำแบบนั้นเลย(พึ่งมาคิดได้ทีหลัง) นั่นคือสิ่งนั้นก็ทำแล้ว และผ่านมาแล้ว....แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว...) (จนกว่าจะมีปัญญาฉุกคิดรู้ทันที่จะหยุดสร้างกรรมต่อ เพื่อหลุดพ้นจากบ่วงกรรมนี้) เรื่องเหตุต้นตอของกรรมจึงเป็นอจินไตย ไม่ควรคิดต่อ แต่ให้พึงรู้เพียงว่ามี เหตุ ปัจจัย ในการส่งผลต่อเนื่องเป็นกระแสกรรมต่อไป ใจความสำคัญเรื่อง "กรรม" ผมคิดว่าเพียงให้รู้ว่า"มี" แต่ไม่ได้ไปปรุงแต่งกับมันเท่านั้น และสิ่งที่ทำต่อไปคือ กรรมดี(เป็นการตัดกรรมชั่วไปโดยอัตโนมัติ) ส่งเสริมให้สิ่งที่ดำเนินชีวิตไปในทางกุศลยิ่งขึ้นไป จากคุณ : Nirvanastream.com (สวรรค์รำไร) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 07:34:14

ความคิดเห็นที่ 9 อนุโมทนาครับ จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 08:52:23

ความคิดเห็นที่ 10 ผมเองเวลาได้อ่าน หรือได้ฟังเกี่ยวกับเรื่องในอดีตสมัยพระพุทธเจ้า (ประเภทกรรมเก่าแบบนี้แหละ) บางครั้งผมถึงกับไม่เชื่อว่า  เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านกล่าวไว้จริงๆ  บางทีคิดว่าคนเขียนแต่งเอาเองด้วยซ้ำ แทบจะทุกเรื่อง  จะมีแต่  7  เช่น  7  วัน  7  รอบ  7  ครั้ง  7  เดือน  7  ปี  7  ชาติ ทำไมไม่มี  2 วัน 3 ครั้ง 8 หน  อะไรพวกนี้ ทุกเรื่อง  มีแต่เลข  7  ทั้งนั้น อย่างเรื่องเกี่ยวกับเศรษฐี ใจบุญ ที่มีคนใจบาปคิดไม่ดี  แล้วทำอะไรซักอย่างนี่แหละ ประมาณเผาทิ้ง  7 ครั้ง (จำไม่ค่อยได้ว่าเผาอะไร)  หรือใช้มีดฟันขาวัว  ก็  7  ครั้ง หรือตัวอย่างข้างบนนี่ก็ชัดเจน  เด็กเลี้ยงวัว  7  คน ไปเลี้ยงวัวทีละ  7  วัน เจอตะดวกหนีเข้าจอมปลวกที่มีรูอยู่  7  รู  เลยปิดรูไว้ซะ  7  วัน ผลกรรมที่ได้รับก็  7  วัน หรือว่าสมัยพระพุทธเจ้า  เลข  1 2 3 4 5 6    8 9   ไม่่มีใช้  มีแต่เลข  7 นิทานแต่ละเรื่องที่ประกอบการเล่าเรื่องกรรม  เท่าที่ได้ฟัง  มีแต่เกี่ยวกับ  7  ทั้งสิ้น ผมจึงคิดไปเองว่า  คนแต่ง แต่งเรื่องเอง  (คิดว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้บันทึกไว้เป็นหนังสือแน่) แต่ที่ผมเล่ามา  ไม่ใช่ผมไม่เชื่อเรื่องกรรมนะ.........คนละประเด็น........ ผมเชื่อว่า  กรรมคือสิ่งที่มีอำนาจมากที่สุด.....มากกว่านายก  หรือประธานาธิบดี หรือมากกว่าใครในจักรวาล...... แต่ทำไมกรรมในสมัยอดีต ถึงมีแต่เลข  7 จากคุณ : อ้ายเซียงจ่อย เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 09:19:11

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ^ เลข 7 หรือตัวเลขใดๆ ไม่ใช่ประเด็นสำคัญของการศึกษากฏแห่งกรรมนะครับ ประเด็นสำคัญ อยู่ที่ การกระทำกรรม(ทำผิดอย่างไร ด้วยวิธีไหน เป็นต้น)และ(ให้ผลอย่างไร)ผลแห่งกรรมนั้น ล้วนมีผลทั้งสิ้น มากน้อยแตกต่างกันไป ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 55 13:21:20 จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 13:20:45

ความคิดเห็นที่ 12 คห..ข้างบน  นั่นน่ะซิ!! ทำไมมีแต่เลข 7 เลข 7 มีอิทธิพลอะไรนักหนากับศาสนาพุทธ หรือว่า พิธีกรรมในศาสนาพุทธ ก็คือ " ศาสนาพราหมณ์กลายพันธุ์  " จากคุณ : มีดกรีดใจ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 13:23:07

ความคิดเห็นที่ 13 เรียนคุณ : นบนอบ เรื่องกรรมเก่าจากชาติอื่น คนสามารถแต่งขึ้นมาให้ดูเหมือนว่าคนนี้มีกรรมลิขิตมา แล้วจะต่างอะไรกับ พรหมลิขิต... เรื่องกรรมมันซับซ้อนนะ...มันมีรูปแบบของมัน...แต่ไม่ใช่ตรงเป๊ะๆแบบพรหมลิขิตอะไรนั่นหรอก... ไม่คิดเรื่องเก่า ไม่หวังอนาคต ตั้งสติทำกรรมปัจจุบันให้งามดีจะสบายกว่าเยอะเลย *ต่างกันตรงที่ส่วนที่...นั่นคือ วิบากจากกรรมเก่า...ซึ่งให้ผลในกรณีการตาย ส่วนกรรมใหม่ที่เขาทำในแต่ละชาติไม่ว่าจะทำดีหนักแค่ไหน ก็ไม่ได้ไปลบล้างวิบากจากกรรมเก่าให้หายไปได้...เพราะกรรมเก่าทำสำเร็จไปแล้ว ตราบใดที่ไปตกอยู่ในภพภูมิที่จะส่งผลได้...มีแต่จะต้องให้ผลสถานเดียว.. สมมุติว่าในชาติหลังๆเขาเกิดเป็นคนเข้าหาธรรมและฝึกสมาธิทรงฌาณได้จนตาย...ซึ่งเป็นกรรมดีชนิดกรรมหนัก....  แรงกรรมใหม่ย่อมให้ผลเร็วและแรงกว่ากรรมเก่าซึ่งกำลังให้ผลอยู่ในช่วงปลาย... ก็ขึ้นเป็นพรหมไปก่อน...หากจุติลงมาปฏิสนธิในภพภูมิใดที่กรรมส่วนหลือนั้นสามารถให้ผลได้ ก็ค่อยรับกรรมต่อ... แล้วถ้าเขาฝึกจนสิ้นทุกข์ไป...ชาตินั้นเป็นชาติสุดท้าย ..กรรมก็มีโอกาสให้ผลได้แค่ในชาตินั้นแล้วก็กลายเป็นอโหสิกรรมไป... กรณีนี้อโหสิกรรมไม่ได้หมายถึงมีใครยกโทษให้.. แต่เป็นกรรมที่จบแล้วก็จบไป..ไม่มีผลผูกพัน...เปรียบเหมือน พรานยิงธนูไปที่กวางตัวหนึ่ง เมื่อกวางนั้นมีสติตื่นตัวหลบไปก่อนเพียงเสี้ยววินาที กรรมที่กวางหลบทันในครั้งแรกนั้นก็สำเร็จไปแล้ว ..ยิงพลาดก็จบกัน หลบทันก็จบไป กรรมที่พรานยิงในครั้งแรกนั้นให้ผลไม่ได้คือเป็นอโหสิกรรมไป.. *การยิงครั้งถัดไปของนายพรานก็เป็นเรื่องของเจตนาตั้งใจยิงครั้งใหม่ ... จะเห็นว่าโดยธรรมชาติของลูกธนูที่ยิงไปในครั้งแรกนั้น อย่าว่าแต่จะส่งผลข้ามภพข้ามชาติเลย..เจตนายิงนั้นไม่สามารถให้ผลจากการยิงแม้แต่จะข้ามพ้นระยะเวลาที่ลูกธนูตกไปได้...มีแต่จะต้องสร้า้งเหตุเอาใหม่ทั้งฝ่ายคนยิงและผู้หลบหนี จึงเรียกกรรมอย่างนั้นว่าอโหสิกรรม...แต่นั่นแค่เป็นกรณีของวิบากทางกายแค่นั้นนะ... กรณีกวางมีความอาฆาตแค้น...ซึ่งเป็นมโนกรรม...ยังจะตามมาผูกพันผูกเวรกันได้อีกยาวไกลครับ ถึงตอนนี้ถ้าเจ้ากรรมเก่าที่เป็นสุนัขนั้นแค้นใจคิดผูกเวรอยู่..ก็มีแต่จะทำให้จิตหมองอยู่ฝ่ายเดียว เพราะไม่มีทางที่จะเจอกันได้อีกต่อไป... ทางพุทธจึงให้ทำบุญขออโหสิกรรมต่อเจ้ากรรมนายเวรในกรรมชั่วที่เคยทำ และใครทำกรรมชั่วแก่เรา ไม่ว่าจะย้อนไปถึงชาติไหน ระลึกได้หรือไม่ก็ตาม.. เราต้องให้อโหสิกรรมไปเสียเพื่อไม่ให้เกิดความผูกพันธ์ในทางที่ไม่ดีต่อกัน... จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 13:53:27

ความคิดเห็นที่ 14 โลกอุบัติสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าขึ้น เืพื่อให้่เหล่าเวไนยสัตว์เช่นเรา พ้นกรรมได้ครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 14:01:10

ความคิดเห็นที่ 15 ความคิดเห็นที่ 6     ที่คคห.5  นี่แหละครับ เป็นสิ่งที่ทำให้เราคิดได้ว่า  ทำไมเราต้องไปหาเหตุกรรมเก่า ชาติปางไหน มาเพื่อรับรอง   ผมอ่านยิ่งคิดต่างว่า  ถ้าคนพวกนั้น เชื่อการจับฉลาก ว่ามี คนที่เป็นกาลกิณีในเรือ  มากกว่า การพยายามช่วยเหลือคนให้ไปด้วยกัน ลองคิดในมุมต่อไป  คนพวกนั้นที่เอานางที่เขาเชื่อเอาเองว่าเป็นกาลกิณี โยนทิ้งทะเล คนพวกนั้น ก็เล่นกรรมบาปใหม่ของตน วนไปอีก  เค้าก็ต้องไปถูกโยนลงทะเลอีกกี่ชาติละ เรื่องกรรมเก่าจากชาติอื่น คนสามารถแต่งขึ้นมาให้ดูเหมือนว่าคนนี้มีกรรมลิขิตมา แล้วจะต่างอะไรกับ พรหมลิขิต... หรือคนในเรือ ที่จับนางนั้นโยนไปทะเล โดนกรรมเก่าของนาง มารุมทำให้ต้องจับ ฉลากแล้วใช้วิธีที่ไม่ต่างกับการฆ่าคนอย่างเลือดเย็น...  กรรมเก่ามาสร้างกรรมใหม่ ของคนในเรือทั้งกลุ่มหรือ จากคุณ : นบนอบ   เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 05:40:36   ถูกใจ : สวรรค์รำไร -------------------- ^ คุณนบนอบครับ นี่แหละครับ "ภัยในวัฏฏสงสาร" แต่ละคนในแต่ละสถาณการณ์พร้อมที่ทำ "กรรมใหม่" เพื่อจะไปเสวยผลต่ออีก วัฏฏสงสารจึงยืดยาว วกวน และเป็นภัยใหญ่หลวงนัก บัณฑิตจึงแสวงหาทางออกจากวัฏฏสงสารครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 14:54:45

ความคิดเห็นที่ 16 ขอเสนอความเห็นเรื่องตัวเลข ในชาดก หรือในพระไตรปิฎกนะครับ เพราะอ่าน คห.ที่ 12 แล้วไม่ค่อยสบายใจ เวลาเราพุดกันหรือเล่าให้กันฟังแบบ สืบทอดด้วยวาจา การพาดพิงบางอย่างเป็นภาษาพูดครับ  ในสมัยนี้ก็เช่นกัน เช่น มีคนเป็นล้าน คือ เยอะมาก แต่ไม่ได้หมายมุ่งว่ามี 1 ล้านคนเป๊ะๆ  หรือ มีสองสามบาท ก็คือมีไม่มาก แต่จะมี 2 บาท 3 บาท ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องเป๊ะๆ อย่างนั้น ดังนั้น เวลาเล่า ตัวเลข จึงเป็น ตัวเลข ที่ไม่ซีเรียส นะครับ และคนฟังก็อย่าไปซีเรียสเรื่องตัวเลขนะครับ จากคุณ : ไม่รู้อะไรเลยซักอย่างเดียวจริง (ongardnrp) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 15:23:57

ความคิดเห็นที่ 17              สาธุครับ คุณสวรรค์รำไร เจ้าของกระทู้ มีอุตสาหะดี.              ๑๑. เรื่องชน ๓ คน [๑๐๕] http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=19&p=11                    พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๘              ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา              ปุณณิกาเถรีคาถา คาถาสุภาษิตของนางปุณณิกาเถรี [บางส่วน]              ถ้าท่านกลัวต่อทุกข์ ถ้าท่านเกลียดทุกข์ ท่านอย่าทำกรรมอันเป็นบาป ทั้งในที่แจ้งหรือในที่ลับ ก็ถ้าท่านจักทำหรือกำลังทำกรรมอันเป็นบาปไซร้ แม้ท่าน จะเหาะหนีไปในอากาศ ก็จักไม่พ้นทุกข์ได้เลย              ถ้าท่านกลัวต่อทุกข์ ถ้าท่านไม่ชอบทุกข์ จงเข้าถึงพระพุทธเจ้ากับทั้ง พระธรรมและพระสงฆ์ผู้คงที่เป็นสรณะ จงสมาทานศีลทั้งหลาย สรณคมน์ และการสมาทานศีลของท่าน จักเป็นไปเพื่อความพ้นจากทุกข์. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=26&A=9569&Z=9608                            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=466              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 16:35:58

ความคิดเห็นที่ 18 # 16 คุณสบายใจเถอะคับ  คห..ที่ 12 ของผมไม่มีอะไรไม่น่าสบายใจหรอก ผมก็แค่สงสัยตรงกับคุณ อ้ายเซียงจ่อย คห..10  และผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเลย แค่สงสัยเท่านั้นว่าทำไมเลขอื่นจึงไม่เด่นเหมือนเลข 7 หรือพุทธเราได้รับอิทธิพล มาจากศาสนาพราหมณ์หรือป่าว เพราะพิธีกรรมในปัจจุบันที่เห็นนี้ ก็นำเอามาปนกันมั่ว ไปหมด ไม่รู้อันไหนพุทธแท้ หรือพุทธปลอม (มีพราหมณ์เข้ามาขอแจม) จากคุณ : มีดกรีดใจ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 18:43:15

ความคิดเห็นที่ 19 ประเด็นที่มีตัวเลขเป๊ะๆ ผมว่าก็น่าสนใจดี ส่วนตัวไม่เคยเอะใจเลยแฮะ แต่คำตอบที่ 16 ก็น่าจะเป็นไปได้ แต่กระนั้นถึงหาคำยืนยันมารองรับได้หรือไม่ ก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไร สำคัญที่เนื้อหาใจความหลักโดยรวม  ที่ทำให้เราสามารถนำไปใช้ ให้เกิดประโยชน์ต่อไปอย่างไรมากกว่า จากคุณ : Nirvanastream.com (สวรรค์รำไร) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 20:52:26