พระไตรปิฎกภาษาไทย เล่มที่ ๑๓
สุตตันต. เล่ม ๕ มัชฌิมนิกาย มัชฌิมปัณณาสก์ ข้อ ๒๘๗
[๒๘๗] อถ โข ภควา ตาย เวลาย อิม อุทาน อุทาเนสิ
อาโรคฺยปรมา ๑- ลาภา นิพฺพาน ปรม สุข
อฏฺงฺคิโก จ มคฺคาน เขม อมตคามินนฺติ ฯ
เอว วุตฺเต มาคณฺฑิโย ปริพฺพาชโก ภควนฺต เอตทโวจ อจฺฉริย
โภ โคตม อพฺภูต โภ โคตม ยาว สุภาสิตฺจิท โภตา
โคตเมน อาโรคฺยปรมา ลาภา นิพฺพาน ปรม สุขนฺติ มยาปิ ๒-
โข เอต โภ โคตม สุต ปุพฺพกาน ปริพฺพาชกาน อาจริยปาจริยาน
ภาสมานาน อาโรคฺยปรมา ลาภา นิพฺพาน ปรม สุขนฺติ ตยิท
โภ โคตม สเมตีติ ฯ ย ปน [๓]- เต มาคณฺฑิย สุต ปุพฺพกาน
ปริพฺพาชกาน อาจริยปาจริยาน ภาสมานาน อาโรคฺยปรมา ลาภา
นิพฺพาน ปรม สุขนฺติ กตมนฺต อาโรคฺย กตมนฺต นิพฺพานนฺติ ฯ
เอว วุตฺเต มาคณฺฑิโย ปริพฺพาชโก สกาเนว สุท ๔- คตฺตานิ
ปาณินา อโนมชฺชติ อิทนฺต โภ โคตม อาโรคฺย อิทนฺต
นิพฺพาน อห ๕- โภ โคตม เอตรหิ อโรโค สุขี น ม กิฺจิ
อาพาธตีติ ฯ
[๒๘๗] ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคทรงเปล่งพระอุทานนี้ในเวลานั้นว่า
ความไม่มีโรคเป็นลาภอย่างยิ่ง นิพพาน
เป็นสุขอย่างยิ่ง บรรดาทางทั้งหลายอันให้ถึง
อมตธรรม ทางมีองค์แปดเป็นทางอันเกษม.
เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว มาคัณฑิยปริพาชกได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่ท่าน พระโคดม น่าอัศจรรย์นักไม่เคยมีมาแล้ว เพียงข้อที่ท่านพระโคดมตรัสดีแล้วนี้ว่า ความไม่มีโรค เป็นลาภอย่างยิ่ง พระนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง แม้ข้าพเจ้าก็ได้ฟังข้อนี้มา ต่อปริพาชกทั้งหลาย
แต่ก่อน ผู้เป็นอาจารย์และปาจารย์ผู้กล่าวกันอยู่ว่า ความไม่มีโรคเป็นลาภอย่างยิ่ง นิพพานเป็นสุข อย่างยิ่ง ข้อนี้ย่อมสมกัน.
ดูกรมาคัณฑิยะ ก็ข้อที่ท่านได้ฟังมาต่อปริพาชกทั้งหลาย ก่อนๆ ผู้เป็นอาจารย์และ ปาจารย์ผู้กล่าวกันอยู่ว่า ความไม่มีโรคเป็นลาภอย่างยิ่ง นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง ดังนี้นั้น ความไม่มีโรคนั้นเป็นไฉน นิพพานนั้นเป็นไฉน? เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว ได้ทราบว่า
มาคัณฑิยปริพาชกเอาฝ่ามือลูบตัวของตัวเอง กล่าวว่า ข้าแต่ท่านพระโคดม ความไม่มีโรคนั้น คืออันนี้ นิพพานนั้นคืออันนี้ ข้าแต่ท่านพระโคดม ข้าพเจ้าเดี๋ยวนี้เป็นผู้ไม่มีโรค มีความสุข อะไรๆ มิได้เบียดเบียนข้าพเจ้า.
ความไม่มีเมีย เป็นลาภอันประเสร็ฐ?
