PANTIP.COM : Y12186779 หมาที่รักโดนวางยาตายไป 3 ตัว ภายในวันเดียว ผมแค้นมากครับ []

ความคิดเห็นที่ 9

ในบรรดาผู้เคราะห์ร้ายจากสงครามเวียดนาม
คงไม่มีใครที่ทั่วโลกรู้จักมากเท่ากับ คิม ฟุค
ภาพเด็กหญิงวัย ๙ ขวบร่างกายบอบบางและเปลือยเปล่า
วิ่งร่ำไห้อยู่กลางถนนพร้อมกับเด็กอีก ๔ คน
โดยมีทหารและม่านควันดำทมึนเป็นฉากหลัง
ได้ประทับแน่นอยู่ในใจของผู้คนทั่วโลก
ภาพนี้ภาพเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะบอกเราว่าสงครามนั้น
สร้างความทุกข์ทรมานแก่เด็ก ๆ และประชาชนผู้บริสุทธิ์อย่างไรบ้าง

คิม ฟุค คือเด็กหญิงชาวเวียดนามใต้คนนั้น
ซึ่งช่างภาพอเมริกันได้ถ่ายไว้
ขณะที่เธอและเพื่อนบ้านกำลังแตกตื่นหนีภัย
แม้เธอจะรอดตายจากระเบิดนาปาล์มที่ทิ้งลงหมู่บ้านของเธอ
แต่ไฟก็ได้เผาลวกผิวหนังของเธอถึง ๖๕ เปอร์เซ็นต์
เธอต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลถึง ๑๔ เดือน
และผ่านการผ่าตัดถึง ๑๗ ครั้งกว่าจะหายเป็นปกติ
เธอยังโชคดีเมื่อเทียบกับลูกพี่ลูกน้องอีก ๒ คน
ซึ่งตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

นั่นคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปี ๒๕๑๕
เมื่อเวียดนามกลายเป็นคอมมิวนิสต์
๓ ปีต่อมา ก็ไม่มีข่าวคราวของเธอปรากฏสู่โลกภายนอกอีกเลย
แต่แล้ววันหนึ่งในปี ๒๕๓๙ คิม ฟุค ก็ได้มาปรากฏตัว
อยู่ต่อหน้าชาวอเมริกันซึ่งเคยผ่านสมรภูมิเวียดนาม
เธอได้รับเชิญให้มาพูดเนื่องในโอกาส
วันทหารผ่านศึก ณ กรุงวอชิงตันดีซี

การได้มาเผชิญหน้ากับกลุ่มคน
ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมาทำลายบ้านเกิดเมืองนอนของเธอ
ทำให้ญาติพี่น้องของเธอต้องตาย
และเกือบฆ่าเธอให้ตายไปด้วยนั้น
ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ทำใจได้ง่ายนัก
แต่เธอมาก็เพื่อจะบอกให้พวกเขารู้ว่าสงครามนั้น
ได้ก่อความทุกข์ทรมานแก่ผู้คนอย่างไรบ้าง
หลังจากที่เล่าถึงประสบการณ์อันเจ็บปวดของเธอแล้ว
เธอก็ได้เผยความในใจว่ามีเรื่องหนึ่งที่เธออยากจะบอก
ต่อหน้านักบินที่ทิ้งระเบิดใส่หมู่บ้านของเธอ

พูดมาถึงตรงนี้ก็มีคนส่งข้อความมาบอกว่า
คนที่เธอต้องการพบกำลังนั่งอยู่ในห้องประชุมนี้
เธอจึงเผยความในใจออกมาว่า
"ฉันอยากบอกเขาว่าเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้
แต่เราควรพยายามทำสิ่งดี ๆ เพื่อส่งเสริมสันติภาพทั้งในปัจจุบันและอนาคต"

เมื่อเธอบรรยายเสร็จ ลงมาจากเวที
อดีตนักบินที่เกือบฆ่าเธอก็มายืนอยู่เบื้องหน้าเธอ
เขามิใช่ทหารอีกต่อไปแล้ว
แต่เป็นศาสนาจารย์ประจำโบสถ์แห่งหนึ่ง
เขาพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดว่า
"ผมขอโทษ ผมขอโทษจริง ๆ"

คิมเข้าไปโอบกอบเขาแล้วตอบว่า
"ไม่เป็นไร ฉันให้อภัย ฉันให้อภัย"

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เราจะให้อภัยโดยเฉพาะกับคนที่ทำร้ายเราปางตาย
คิม ฟุค เล่าว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นสร้างความทุกข์ทรมานแก่เธอทั้งกายและใจ
จนเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร
แต่แล้วเธอก็พบว่าสิ่งที่ทำร้ายเธอจริง ๆ มิใช่ใครที่ไหน
หากได้แก่ความเกลียดที่ฝังแน่นในใจเธอนั่นเอง
"ฉันพบว่าการบ่มเพาะความเกลียดเอาไว้สามารถฆ่าฉันได้"

เธอพยายามสวดมนต์และแผ่เมตตาให้ศัตรู
และแก่คนที่ก่อความทุกข์ให้เธอ แล้วเธอก็พบว่า
"หัวใจฉันมีความอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อย ๆ
เดี๋ยวนี้ ฉันสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องเกลียด"

เราไม่อาจควบคุมกำกับผู้คนให้ทำดี หรือไม่ทำชั่วกับเราได้
แต่เราสามารถควบคุมกำกับจิตใจของเราได้
เราไม่อาจเลือกได้ว่ารอบตัวเราต้องมีแต่คนน่ารักพูดจาอ่อนหวาน
แต่เราสามารถเลือกได้ว่าจะทำใจอย่างไรเมื่อประสบกับสิ่งไม่พึงปรารถนา
คิม ฟุค ได้เรียนรู้จากประสบการณ์ของตัวเองว่า
"ฉันน่าจะโกรธ แต่ฉันเลือกอีกทางหนึ่ง แล้วชีวิตของฉันก็ดีขึ้น"

บทเรียนของคิม ฟุค คือในเมื่อเราเปลี่ยนแปลงอดีตไม่ได้
เราจึงไม่ควรปักใจอยู่กับอดีต
แต่เราสามารถเรียนรู้จากอดีตเพื่อทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีขึ้นได้
บทเรียนจากอดีตอย่างหนึ่งที่เธอได้เรียนรู้มาก็คือ
"การอยู่กับความโกรธ เกลียด และความขมขื่นนั้น
ทำให้ฉันเห็นคุณค่าของการให้อภัย"

การให้อภัยมิได้หมายถึงการลืมเหตุการณ์ที่เจ็บปวด
แต่หมายถึงการไม่ยอมให้เหตุการณ์เหล่านั้นมาทำร้ายเรา
ผู้ที่รู้จักให้อภัยคือผู้ที่ยังจดจำอดีตอันไม่น่าพิสมัยได้
แต่แทนที่จะปล่อยให้อดีตนั้นมากระทำย่ำยี
กลับเอาชนะมันได้และสามารถนำมันมาใช้ให้เกิดประโยชน์
เช่น เอามาเป็นบทเรียนเพื่อจะไม่ทำความผิดพลาดอีก
และที่สำคัญคือเป็นเครื่องเตือนใจว่าความโกรธเกลียดนั้น
เป็นอันตรายต่อตัวเราอย่างไรบ้าง

...

การให้อภัยเป็นเรื่องยาก
แต่การมีชีวิตด้วยจิตใจที่โกรธแค้นพยาบาท
กลับเป็นเรื่องที่ยากลำบากกว่า
คนที่มีความโกรธเกลียดอัดแน่นเต็มหัวใจ
ย่อมไม่อาจพบความสุขและความเบิกบานใจได้
คนเช่นนี้ย่อมยากที่จะมีศรัทธาและกำลังใจในการมีชีวิต
ด้วยเหตุนี้เราจึงควรเรียนรู้
ที่จะปลดเปลื้องความโกรธเกลียดไปจากจิตใจ
ด้วยการรู้จักให้อภัยและหมั่นแผ่เมตตา
ไปให้แก่คนที่ทำความเจ็บปวดให้แก่เรา

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะนึกถึงบุคคลดังกล่าวโดยที่จิตใจไม่พลุ่งพล่าน
แต่เมื่อใดที่ใจเราสงบลองนึกถึงเขาอยู่เป็นระยะ ๆ
นึกถึงแต่ละครั้งก็ยิ้มให้เขา แผ่ความปรารถนาดีให้เขา
เราจะพบว่าเรายิ้มให้เขาได้ง่ายขึ้น
และจิตใจกระเพื่อมน้อยลง
ไม่นานเราก็จะให้อภัยเขาได้
และมีความปรารถนาดีต่อเขาด้วยใจจริง

ถึงตอนนั้นเราจะพบว่า
สิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดทุกข์ทรมานมาเป็นเวลานานนั้น
มิใช่อะไรอื่น หากได้แก่ความโกรธเกลียดที่เคยอยู่ในใจเรานั้นเอง
ความเจ็บปวดที่เกิดเพราะคนบางคนนั้นแท้จริงได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว
แต่ที่ยังคงอยู่ก็เพราะใจเรานั้นเอง
ที่ไปรื้อฟื้นและทนุถนอมมันเอาไว้
ด้วยความจงเกลียดจงชังหมายมั่นจะแก้แค้น
ตัวเขาอาจอยู่ไกลแสนไกล
แต่เราเองต่างหากที่ไปดึงเขามาไว้กลางใจเราอยู่ทุกโมงยาม
พูดให้ถูกต้องก็คือใจเรานั่นแหละ
ที่สร้างปีศาจร้ายมาหลอกหลอนตัวเองอยู่ทุกขณะจิต
ปีศาจที่แม้รูปร่างหน้าตาเหมือนคนที่เคยประทุษร้ายเรา
แต่เป็นผลผลิตจากใจของเราเอง

การให้อภัยและการแผ่เมตตาแท้ที่จริง
ก็คือการสยบปีศาจร้ายมิให้มาหลอกหลอนอีกต่อไป
จะเรียกว่าเป็นการเชื้อเชิญมันออกไปจากจิตใจของเราก็ได้
ด้วยการให้อภัยและการแผ่เมตตาเท่านั้น
จิตใจของเราจึงจะได้รับการเยียวยา
และกลับเป็นปกติสุขอีกครั้งหนึ่ง

ในโลกที่เรามิอาจหลีกพ้นความพลัดพรากสูญเสีย
ความเจ็บปวด และบาดแผลในใจ
การให้อภัยและการแผ่เมตตา
คือยาสามัญที่ควรมีไว้ประจำใจ

พระไพศาล วิสาโล
สุขใจในนาคร กรกฎาคม ๒๕๔๗
ยาสามัญประจำใจ

(ที่นำมาลงที่กระทู้ตรงนี้ได้ตัดข้ามบางช่วงบางตอนไปเพื่อให้สั้นเข้าหน่อย)
อ่านฉบับเต็มที่นี่คะ
http://www.visalo.org/article/sukjai254707.htm

จากคุณ : อาณาจักรสีเขียว

เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 21:21:58