ความคิดเห็นที่ 1 ขั้นตอนของการเข้าถึงธรรม มี 4 ขั้นตอนครับ 1 รู้จัก "จิตบริสุทธิ์" หรือ "จิตผู้รู้" (หรือชื่ออื่นๆ แล้วแต่ครูบาอาจารย์ หรือ ตามบัญญัติในตำรา) 2 การทำความเพียร โดยหมั่นให้เกิดจิตบริสุทธิ์ เกิดขึ้นเนืองๆ 3 ขั้นตอนที่จิตบริสุทธิ์ ทำหน้าที่เอง เรียนรู้ธรรมชาติด้วยจิตเอง.... สู่วิปัสสนาภูมิ 4 เข้าถึงธรรมแท้ แล้วผมจะค่อยๆ อธิบายถึงแต่ละขึ้นตอน รวมถึงปัญหา และอุปสรรคที่พบ ตามกำลังสติปัญญาของผมนะครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 12:25:32

ความคิดเห็นที่ 2 ขออนุโมทนาครับ อ่านแล้วเข้าใจง่าย แต่ว่าการที่จะผ่านขั้นตอนแรกนั้นไม่ง่ายเลยนะครับ จากคุณ : นิแรน เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 13:17:34

ความคิดเห็นที่ 3 ทางนี้ จริงหรือเปล่า ลองดูครับ อยากรู้เหมือนกัน ว่าจะเป็นทางเดียวกับผมหรือเปล่า จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 16:51:10

ความคิดเห็นที่ 4 โมทนา ส า ธุ ในความตั้งใจที่ดีครับ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 17:01:53

ความคิดเห็นที่ 5 ใน4ขั้นนี้ เกือบร้อยละ99.99 มาติดอยู่ที่ขั้นที่1 นี่แหละครับ เท่าที่อ่านข้อเขียนและการตอบของจขกท.ก็ให้ทราบว่า ท่านภาวนาได้ฉกาจฉกรรจ์มากครับ โมทนาสาธุด้วยครับ จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 19:34:47

ความคิดเห็นที่ 6 ครับ พี่นิค (นิแรน) และคุณ Up_To_You จริงครับ ขั้นตอนที่ 1 นี้ ...มีผู้รับรู้ได้ไม่มาก ขั้นตอนที่ 1 ผมถือว่าเป็นขั้นตอนที่สำคัญมากๆ ถ้ารู้จักขั้นตอนนี้แล้ว จะรู้สึกได้ว่าการปฏิบัติธรรมไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าเข้าถึงขั้นตอนนี้จริง จะเลิกเถียงกันเรื่องการปฏิบัติด้วยครับ เริ่มต้น ขอทำความเข้าใจเรื่องจิตบริสุทธิ์ก่อน จิตบริสุทธิ์ ที่ผมกล่าวถึงนี้ ตามบาลีมีบรรยายลักษณะไว้หลายประการ เช่น ปริสุทโธ = บริสุทธิ์ (ปราศจากิเลส ไม่ปรุงแต่ง) มุทุ = อ่อนโยน (ไม่กระด้าง ไม่ยึดติด) ลหุตา = เบา (เป็นอิสระ ไม่มีภาระในการยึดหรือ แบกใดๆ) สมาหิโต = ตั้งมั่น ไม่ฟุ้งซ่าน กัมนีโย = ควรแก่การงาน หรือพร้อมปฏิบัติหน้าที่ (คือรู้) ฯลฯ หรือภาษาชาวบ้านก็เรียกว่า เบา / โปร่ง / ว่าง  / สงบ / ไม่ปรุงแต่ง /  ไม่ฟุ้งซ่าน / รู้ /  ตื่น / เบิกบาน / ปกติ ...ฯลฯ ครูบาอาจารย์ก็เรียกแตกต่างกันไป เช่น จิตบริสุทธิ์ / จิตผู้รู้ /  จิตว่าง / จิตเป็นกลาง / จิตเดิม  ฯลฯ ทั้งนี้ ที่ผมอธิบายไปทั้งหมด ก็ได้เพียงแค่รู้จักในความคิด ความจำ หรือการเทียบเคียงกับความรู้สึกขอเรา เท่านั้นนะครับ... สภาวะจริง ต้องสัมผัสเอง เป็นปัจจัตตัง อธิบายอย่างไรก็ไม่ถูกหรอกครับ ...เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเข้าถึงได้ด้วยการทำความเข้าใจครับ ------ แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 20:11:47 แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 19:45:13 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 19:42:57

ความคิดเห็นที่ 7 มาถึงคำถาม 1 ทำไมต้องรู้จักจิตขนิดนี้ก่อน ในขั้นแรก ตอบ :  ถ้าจิตยังมีการปรุงแต่งอยู่ จิตก็จะหลงอยู่กับความปรุงแต่งนั้น จิตจะไม่ได้สัมผัสกับความจริงตามธรรมชาติ ไม่เกิดการเรียนรู้จริง ความรู้ที่เกิดขึ้นเป็นเพียงการปรุงแต่งขึ้นมา การไม่พ้นไปจากความปรุงแต่งไปได้ ก็หมายถึงยังวนเวียนอยู่ในกองทุกข์... จิตต้องมีความบริสุทธิ์ ปราศจากความปรุงแต่งตามอาการที่กล่าวมา จึงเป็น จิตที่พร้อมจะสัมผัส และเรียนรู้ความจริงตามธรรมชาติโดยตรง ไม่มีการปรุงแต่งใดๆ เข้ามาผสม ปะปนด้วยเลย จึงจะเข้าถึงความจริงแท้ได้ครับ ----------------- 2 ทำอย่างไรจึงจะรู้จักจิตชนิดนี้ได้ ตอบ : จิตที่ปราศจากกิเลส แท้จริงมีอยู่แล้วในทุกคน ในบางเวลาที่จิตไม่ได้ปรุงแต่งอะไร ปราศจากกิเลส ก็ปรากฏจิตชนิดนี่ขึ้นมา เพราะคนเราไม่ได้ปรุงแต่งอยู่ตลอดเวลา ทุกอย่างมีเกิด และก็ดับ เปลี่ยนแปลงสลับกันไป... แต่จังหวะที่กิเลสดับไป คนส่วนมากมักไม่รู้จัก เลยไม่เห็นจิตชนิดนี้ พระพทธเจ้าท่านมาชี้ทางให้เวไนยสัตว์ ผู้ที่มีจิตบริสุทธิ์ถึงพร้อมอยู่แล้ว เช่นในสมัยพุทธกาล...จิตรับรู้  สัมผัสความจริงตรงๆ ไม่ปรุงแต่ง จึงบรรลุธรรมได้อย่าง่ายดายครับ แต่ในยุคสมัยที่เต็มไปด้วยความปรุงแต่ง ห่างไกลจากธรรมชาติ ในพศ.นี้ ....เราจึงต้องมีการฝึกตนเองเองเพื่อให้มารู้จักจิตชนิดนี้ให้ได้เสียก่อน ... ผมขอแบ่งวิธีการฝึกจิตเป็น  2 จริต คือ วิปัสสนายานิก และ สมถยานิก ซึ่งมีหนทางการเริ่มต้นที่แตกต่างกัน ผมต้องขอออกตัวก่อนว่าผมเป็นจริตทาง วิปัสสนายานิก ดังนั้นผมจึงมีประสบการณ์ตรงกับการปฏิบัติในทางวิปัสสนายานิก ในส่วนวิถีของสมถยานิกนั้น ผมเคยฝึกบ้างนิดหน่อย อาศัยจากคำบอกเล่าจากครูบาอาจารย์ ...เป็นความรู้จากการฟังเสียมาก อาจมีความผิดพลาดได้นะครับ 2.1 ผู้ที่เป็นวิปัสสนายานิก ก็เริ่มจากการมีสติ ซึ่งผมอยากจะขอเรียกเต็มๆ ว่า สติสัมปชัญญะ คือ มีสติ : ระลึกได้  + สัมปชัญญะ : ความรู้สึกตัว ...ถ้ารู้จักสติสัมปชัญญะที่ถูกทาง ที่เป็นสัมมาสติ จริงๆ แล้ว ใช้เวลาไม่นานเลย จะเห็นจิตที่ปราศจากความปรุงแต่งได้ อันนี้ผมอธิบายไปแล้วในกระทู้ *** ทำไม ต้องรู้สึกตัว*** http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12159031/Y12159031.html 2.2 ผู้ที่มีจริตเป็นสมถยานิก ก็เริ่มจากการทำสมาธิก่อน ซึ่งก็ต้องเป็นสัมมาสมาธิ คือสมาธิที่จะพาให้รู้จักจิตบริสุทธิ์นี้ อันนี้ขั้นตอนจะต้องฝึกอย่างไร ต้องมีสมาธิถึงฌานไหน แล้วออกจากฌาน หรือ ละฌานอย่างไร จึงจะเกิดจิตบริสุทธิ์นี้ ผมไม่ทราบครับ (แต่ทราบว่า จิตบริสุทธิ์นี้ ต้องไม่ใช่จิตที่อยู่ในฌานนะครับ) ต้องมีครูบาอาจารย์แนะนำทางที่ถูกต้องจริงๆ ...สมถยานิกนี้ จำเป็นต้องใกล้ชิดครูบาอาจารย์มากๆ นะครับ  เพราะสมาธิมีองค์ประกอบที่เป็นธรรมอันปราณีตหลายอย่าง อันเป็นเครื่องทำให้หลงติด และหลงเข้าใจผิดได้ง่ายมาก ในขั้นที่ 1 นี้ สมถยานิก โดยทั่วไปใช้เวลานานกว่า วิปัสสนายานิก แน่นอนครับ เพราะต้องทำสมาธิให้เกิดเสียก่อน (อาจถึงระดับฌานสูงๆ ด้วย) ผลลัพท์เหมือนกัน คือ รู้จัก หรือ เห็น จิตบริสุทธิ์ เหมือนกัน แต่ต่างกันที่กำลังของจิต สมถยานิก ย่อมมีกำลังของจิตมากกว่า วิปัสสนายานิก อย่างแน่นอนเหมือนกัน ผมขอย้ำอีกที ถ้าผู้ปฏิบัติที้ง 2 จริต รู้จักจิตบริสุทธิ์นี้แล้ว จะเลิกเถียงกันครับ... ถ้ามารู้จักจิตชนิดนี้ได้มาคุยกัน จะรับรู้ความรู้สึกตรงนี้เหมือนกันหมด ไม่ว่าจะปฏิบัติในสายไหนมาก็ตาม หลวงพ่อเทียนกล่าวว่า...ธรรมะแท้ รู้อย่างเดียวกัน... หลวงพ่อสมบูรณ์ก็กล่าวเช่นกัน ...ไม่ว่าจะฝึกมาโดยวิธีใด ก็ต้องมารู้อย่างนี้.... ----- แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 20:04:35 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 19:59:38

ความคิดเห็นที่ 8 ผมต้องฝึกอีกกี่ปี ผมถึงจะเข้าใจก็ไม่รู้ คิดแล้วเศร้า... จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 20:57:20

ความคิดเห็นที่ 9 ทีนี้ มาถึงปัญหาที่พบมานะครับ 1 ปัญหาแรกเลยที่สำคัญที่สุด เราไม่รู้ตัวเองว่าเราเป็นจริตแบบไหน ถ้าคนเป็นจริตแบบวิปัสสนายานิก นั่งสมาธิเป็นปีๆ ก็ไม่สงบได้ง่ายๆ ครับ หรือแม้แต่สงบ เกิดฌานแล้ว ก็สูญเสียฌานไปได้ง่ายๆ เลย และโดยส่วนตัว ผมเห็นว่า คนสมัยนี้ เรียนมาก ใช้ความคิดมาก อยู่กับความปรุงแต่งมากกว่าคนสมัยก่อนมากๆ การทำสมาธิให้จิตสงบ จึงเป็นไปโดยยากกว่าคนสมัยก่อนมากๆ ดังนั้น จึงเหมือนกระแสสังคมให้เดินทางในสายวิปัสสนายานิก คือการเจริญสติ มากกว่า การไปฝึกสมาธิ ยกเว้นคนที่มี "ของเก่า" มาก่อน จึงสามารถทำสมาธิได้ง่าย ท่ามกลางโลกที่เต็มไปด้วยความปรุงแต่งในปัจจุบัน ...อันนี้คือความเห็นส่วนตัวของผมนะครับ... การหาคำตอบสำหรับปัญหานี้คือ ลอง ครับ ลองปฏิบัติในทางที่ตนเองศรัทธาดูซักระยะหนึ่ง ( 3 เดือน,  6 เดือน, ปีนึง) ถ้าเห็นว่าไม่ก้าวหน้า ความทุกข์ไม่ลด กิเลสไม่จาง ก็เปลี่ยนครับ อย่าจมอยู่กับการปฏิบัติเดิมๆ ด้วยศรัทธาครูบาอาจารย์ หรือ คิดหวังว่า มันจะต้องค่อยๆ ดีขึ้นเอง... พระพุทธเจ้าท่านตรัส กาลามสูตร มาแล้ว ...ให้พอสูจน์แล้วจึงเชื่อในผล ไม่ใช่เชื่อก่อน หรือเชื่อไปเรื่อยๆ แม้ผลจะไม่ก้าวหน้าเท่าไรเลย ผมกล้ารับรองด้วยตัวเองว่า ถ้าปฏิบัติได้ตรงกับจริตของตัวเองแล้ว ต้องเห็นผลได้ไม่นาน อย่างช้า ไม่เกิน 6 เดือน ต้องบอกตัวเองได้แล้วครับ ชีวิต จิตใจต้องมีการเปลี่ยนแปลงอย่างที่เห็นได้ชัดๆ ผมก็โพสเรื่องการเช็คจิตใจตัวเองตรงนี้ไว้แล้วในกระทู้  *** ผัสสะ vs สภาวะ *** แล้วครับ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12171821/Y12171821.html ปัญหาที่ 2  แม้ว่ารู้จักจริตตนแล้ว ก็ยังปฏิบัติไม่ตรงทาง ปฏิบัติไม่ถูกวิธี ขอเริ่มที่จริต วิปัสสนายานิก ก่อนนะครับ 2.1  การฝึกสติที่ผิดวิธี ... สติของเรา เป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วตามธรรมชาติ ตั้งแต่ลืมตาตื่นเช้าขึ้นมา การฝึกก็เพียงมีสัมปชัญญะ คือมารู้สึกตัว มีสติและสัมปชัญญะ โดยรับรู้ความรู้สึกตัวก่อน มิฉะนั้น สติก็จะเผลอไหลไปกับความคิด เผลอสติไปเลย หรือไม่ก็เป็นสติที่ขาดสัมปชัญญะ สติที่เพียงแต่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ รู้สึกอย่างไรอยู่ แต่ไม่รู้สึกตัว คือไม่รับรู้อริยาบท การเคลื่อนไหว จะวางความคิดปรุงแต่งไม่ได้ครับ  อันนี้ก็อธิบายไว้ในกระทู้  *** ทำไม ต้องรู้สึกตัว*** แล้วครับ โดยเฉพาะคลิ๊ปที่คุณกอบชัยบรรยายการปฏิบัติไว้อย่างชัดเจน ในความเห็น # 3 ครับ อะไรที่ผมบอกว่าผิดทาง ปัญหาตรงนี้คือ 2.1.1 สติเป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วตามธรรมชาติ  ไม่ใช่เกิดจากการกำหนด ถ้าเราไปกำหนดให้เกิดสติ  ผลที่ได้คือสมาธิ ซึ่งเป็นวิธีของสมถยานิก ไม่ใช่วิปัสสนายานิก ถ้าใครเคยกำหนดสติ หรือไปสร้างสติให้มีขึ้นมา จะพบว่าต้องคอยเตือนตัวเองให้มีสติอยู่เรื่อยๆ สติไม่เกิดเป็นอัตโนมัติได้ง่ายๆ (สติอัตโนมัติจะเริ่มเกิดในขั้นตอนที่ 3) และที่สำคัญ ความคิดไม่ดับ มีสติแล้ว ความคิดไม่ดับไป ต้องไปข่มความคิดอีกทีหนึ่ง หรืออาจต้องเพ่งความรู้สึกไปยังอวัยวะใด อวัยวะหนึ่ง เช่น เดินก็รู้สึกที่ เท้ากระทบพื้น เพื่อข่มความคิดลง (ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง) สติที่เป็นธรรมชาติจริงๆ ก็คือการรู้แบบกว้างๆ รู้ได้ทั้กาย ตาก็ยังเห็นอยู่ หูก็ยังได้ยินเสียง กายก็ยังสัมผัสเย็นร้อน รู้ได้ตามธรรมชาติ ไม่ได้ไปกำหนดให้รู้เฉพาะส่วนครับ...แล้วความปรุงแต่งจะลดน้อยลงเรื่อยๆ สรุปว่า การเจริญสติ คือการรู้จักในสิ่งที่มีอยู่แล้ว คือสติ  แล้วทำให้มากขึ้น ให้ชัดเจนขึ้นโดยอาศัยสัมปชัญญะ ความรู้สึกตัว แล้วสติสัมปชัญญะจะทำหน้าที่จัดการกับความคิดเอง ไม่ใช่การไปกำหนด หรือ สร้างสติ ขึ้นมา อันนั้นจะได้สมาธิแทน...ซึ่งเป็นแนวทางของสมถยานิก ที่มีรายละเอียดแตกต่างกันครับ  2.2.2 สติที่เกิดมักปรุง หรือเรียกว่าไหลไปกับสภาวะที่เกิดขึ้น อันนี้คือสติที่ขาดสัมปชัญญะ อย่างที่กล่าวมา  เช่น ทำอะไรก็รู้อยู่ แต่รู้แล้วยังปรุงแต่งไม่หยุด คิดฟุ้งซ่านก็รู้ โกรธก็รู้ แต่รู้แล้วบางทีก็ดับ บางทีก็ไม่ดับ ต้องมีสัมปชัญญะ รู้สึกตัว คือให้มารู้ที่กายเป็นหลัก เพราะกายไม่ปรุงแต่ง ...รู้แล้วจะหยุดได้ ไม่ไหลไปกับสิ่งที่รู้ หลวงพ่อเทียนท่านเรียกว่า ...รู้ซื่อๆ หรือ รู้เฉยๆ อันนี้ขอฝากไว้เลยครับ ถ้ายังฝึกความรู้สึกตัวไม่แน่น ไปดูจิตใจว่าเป็นยังไง รับรองว่าไหลไปปรุงกับสภาวะที่เห็นแน่ๆ 2.2.3 มีสติรู้สึกตัวแล้ว ไปให้ความหมาย หรือมีการไปคิดบริกรรม สติรู้สึกตัว ถ้ายังรู้สึกว่าเป็น เรายืน เรากำลังเดิน เรากำลังนั่ง เรากำลังนอน นั้นไม่ใช่ทางที่จะไปรู้จักจิตบริสุทธิ์ได้ครับ เพราะจิตไปใปรุงแต่งให้ความหมาย หรือไปบริกรรมตลอด จะรู้จัก จิตบริสุทธิ์ได้ สติต้องบริสุทธิ์ รู้เฉยๆ นั่นแหละครับ บริสุทธิ์ มันปราศจากความหมายใดๆ ไม่ต้องรู้สึกว่า นี่เรา นี่เรากำลังเคลื่อนไหว นี่เราอยู่นอริยาบทไหน อันนั้นเป็นความคิดปรุงแต่งทั้งนั้นเลยครับ...การมีสติสัมปชัญญะ คือรู้ รู้อย่างที่มันรู้จริงๆ ไม่ปรุงแต่งความหมายใดๆ...ไม่ปรุงแม้ความหมายมั่นว่าเรากำลังมีสติ ถ้าไม่ติดอุปสรรคทั้ง 3 ข้อ รู้แบบธรรมชาติ ที่บริสุทธิ์ ไม่นาน ก็จะเห็นสภาพที่จิตหยุดปรุงแต่ง เป็นจิตที่มีคุณสมบัติตามที่กล่าวไปแล้วได้ครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 20:58:05

ความคิดเห็นที่ 10 ถึงผมอธิบายมายาวเหยียดขนาดนี้ การปฏิบัติจริงๆ ก็ไม่ได้ยาก หรือใช้เวลานานนะครับ คุณรวดเดียว ถ้าเข้าใจวิธีปฏิบัติได้ตรงจริงๆ ไม่นานเลยครับ ... คุณกอบชัย (ผู้บรรยายในคลิ๊ปของกระทู้ ***ทำไมต้อง รู้สึกตัว***) ใช้เวลา 2 อาทิตย์ เข้าถึงขั้นตอนที่ 4 ได้ครับ ส่วนหลวงพ่อเทียน ใช้เวลาเพียง 2 วัน กล้ากล่าวได้อย่างกล้าหาญว่า "ไม่มีทุกข์จริงๆ" ************************************************** ผมนี่เป็นศิษย์โง่ ที่ถือว่าปฏิบัติอย่างช้ามากๆ แล้วนะครับ ...กว่าจะอธิบายได้อย่างนี้ ปฏิบัตินานมาก หลงทางเยอะมาก เมื่อก่อน หลวงพ่อสมบูรณ์ พระอาจารย์ผม ยังบอกกับผมเลยว่า...เมื่อไหร่มันจะรู้ซักที (วะ) __("_")__ แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 21:08:24 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 21:07:24

ความคิดเห็นที่ 11 ก่อนที่ผมจะกล่าวถึงปัญหาของสมถยานิก ในขั้นตอนที่ 1 ขอแทรก ปัญหาที่มักเข้าใจผิดกันมากๆ นั่นคือเรื่อง  "การพิจารณาธรรม" ไม่ว่าจะปฏิบัติในจริตใด สายใด ธรรมะแท้ ไม่ได้เกิดการความคิดครับ ถ้าเข้าใจว่าการพิจารณาธรรม คือการคิด วิเคราะห์ ตีความหมาย หรือแม้พยายามทำจิตให้เป็นไปอย่างที่ได้ยินได้ฟังมา ...อันนั้น เป็นการปรุงแต่งทั้งสิ้น จิตไม่มีวันจะรู้จักความจริงตามธรรมชาติเลยครับ... การคิด วิเคราะห์ เป็นจินตามยปัญญา ไม่ใช่ปัญญาที่พาพ้นทุกข์ ... แต่เราได้อาศัยความคิดให้การทำความเข้าใจวืธีการปฏิบัติ และสอบถามเวลาติดขัด สงสัย คอยวิเคราะห์ ตรวจสอบอารมณ์..นี่คือหน้าที่ของจินตามยปัญญา การลงมือปฏิบัติจริง ไม่ใช้ความคิดเลยครับ แม้แต่นิดเดียว  ....แล้วถึงเวลาอันสมควร จิตจะย้อนกลับไปเรียนรู้ด้วยซ้ำ ว่าเจ้าความคิดนี้ เป็นสิ่งที่จิตปรุงแต่งขึ้นมา ...อันสิ่งปรุงแต่งทั้งหลาย ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น...ยึดเมื่อไหร่ ทุกข์เมื่อนั้น อย่างน้อยก็ทุกข์จาการแบกภาระความปรุงแต่งไว้โดยไม่รู้ตัว... ************************************************************************************************** ส่วนที่ครูบาอาจารย์ที่ท่านให้พิจารณากาย พิจารณาเวทนา ฯ จิต ธรรม นั้น ..คือเมื่อจิตมีความบริสุทธิ์ถึงพร้อมแล้ว จิตมีคุณสมบัติพร้อมที่จะรู้ความจริงแล้ว แต่อาจยังติดความสงบอยู่ ท่านจึงให้ยกธรรมขึ้นมาพิจารณา ...ให้จิตออกจากความสงบ มารู้ธรรมชาติตามความเป็นจริง... นั่นคือจิตมีความบริสุทธิ์ เป็นกลาง ถึงพร้อมแล้ว จึงมาพิจารณาธรรม ตามคำกล่าวว่า ....มีสมถะเป็นบาทฐาน แล้วจึงยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนา.... ซึ่งจะตรงกับ ขั้นตอนที่ 2 ที่ผมจะกล่าวต่อไปครับ ...ไม่ใช่อ่านๆ จำๆ คิดๆ วิเคราะห์ หรือพยามทำจิตให้เป็นเหมือนตามคำสอน โดยไม่มีพื้นฐานสภาวะจิตที่บริสุทธิ์เป็นกลาง แล้วจะเข้าถึงธรรมได้... การพิจารณาธรรม เป็นการที่จิตมีสภาพพร้อมแล้ว บริสุทธิ์แล้ว ไปเห็นสภาวะความจริง ไปรับรู้ความจริงด้วย อาการรู้ของจิตล้วนๆ ...ไม่มีความคิดปรุงแต่งเข้าไปร่วมเลย... หรือหากเผลอมีความคิดปรุงแต่งเข้าไปร่วม ไม่ได้รับรู้เฉยๆ ...สภาวะที่เห็น ก็จะไม่ใช่สภาวะธรรมจริงๆ ทันที ...กลายเป็นความปรุงแต่งไปอีก  (ตรงนี้ค่อนข้างละเอียดนะครับ) -------------------------------- ที่ผมยกเรื่องนี้ขึ้นมาแทรก เพราะเว้ปพันทิปเองถือเป็นสถานที่รวมแห่ง ผู้รู้ธรรมทางตำรากันมาก และใช้จินตามยปัญญากันมาก เราก็เห็นๆ อยู่ว่าผลของการ "รู้ธรรมะ" เป็นอย่างไร ต่างกับผู้  "มีธรรมะ" อย่างไร ตรงนี้....เช็คสภาพอารมณ์ผู้ปฏิบัติจากคำถามในกระทู้ ****สภาวะ vs ผัสสะ*** ได้เลยครับ ผมเชื่อว่า เพราะความเข้าใจผิดในคำว่า "พิจารณาธรรม" นี้เป็นส่วนมากครับ -------------------------------- แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 22:27:11 แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 22:26:39 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 22:08:12

ความคิดเห็นที่ 12 จิตบริสุทธิ์  ในคห.6 นั้นผมค้นไม่เจอครับ  แต่เจอสองอันนี้  เลยเอามาฝาก อถาปรํ  อุเปกฺขาเยว   อวสิสฺสติ   ปริสุทฺธา   ปริโยทาตา   มุทุ   จ  กมฺมญฺญา  จ ปภสฺสรา จ ฯ องค์คุณ ๕ ของ..อุเบกขา                                             ลักษณะของฌานที่เป็นสมาธิพุทธแท้ ๑ ปริสุทธา     (บริสุทธิ์ปราศจากกิเลส)                             ๑ ปริสุทเธ          (จิตบริสุทธิ์เพราะลดละมาตามลำดับ) ๒ ปริโยทาตา (ผุดผ่องอย่างแข็งแรงอยู่กับผัสสะ)             ๒ ปริโยทาเต       (ผ่องแผ้ว อย่างแข็งแรงอยู่กับผัสสะ) ๓ มุทุ           (แววไว อ่อน-ง่ายต่อการดัด แต่จิตแข็งแรง)   ๓ มุทุภูเต           (แววไว อ่อน-ดัดง่าย แก้ไขไว) ๔ กัมมัญญา   (สละสลวยควรแก่การงานอันไร้กิเลส)         ๔ กัมมนิเย          (ควรแก่การงานอันไม่มีกิเลส) ๕ ปภัสสรา    (จิตผ่องแผ้วแจ่มใสอยู่ แม้มีผัสสะ)               ๕ ฐีเต                (จิตตั้งมั่น)                                                                                       ๖ อเนญชัปปัตเต  (จิตไม่หวั่นไหว) (พระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐเล่ม ๑๔   ข้อ ๖๙๐)                   (พระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐเล่ม ๙  ข้อ ๑๓๑) ถ้าเกะกะ ก็บอกนะครับ จะลบให้ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 22:38:29

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณครับที่นำมาฝาก ไม่เกะกะเลยครับ เป็นธรรมทานดีมากครับ จิตบริสุทธิ์ ที่ผมหมายถึงนี้ มีลักษณะเป็นตามในบาลีที่คุณP2wichai ยกมานี้แหละครับ คุณสมบัติจะค่อยพัฒนาขึ้น เจริญขึ้นเป็นลำดับ เมื่อจิตเริ่มมีความบริสุทธิ์มากขึ้น บ่อยขึ้น ตามขั้นตอนที่ผมชี้แจงไว้แต่แรก เช่น ในขั้นที่ 1 ปภัสสรา : จิตผ่องแผ้วแจ่มใสอยู่ แม้มีผัสสะ..... อาจจะยังไม่ชัดเจน แต่ถ้าไปถึงขั้นที่ 2-3 ไปแล้ว จะรับรู้ได้ชัดเลยว่า จิตค่อยๆ แข็งแรงต่อผัสสะมากครับ...เพราะเริ่มเกิดปัญญาในการปหานกิเลส .....ไม่หวั่นไหว แม้มีภัยมา.... จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 08:35:57

ความคิดเห็นที่ 14 ยกมาให้เต็มๆ เลยครับ พระไตรปิฎกบาลีสยามรัฐเล่ม ๙ วิปัสสนาญาณ [๑๓๑] ภิกษุนั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อญาณทัสนะ   เธอย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า กายของเรานี้แล มีรูปประกอบด้วยมหาภูต  ๔ เกิดแต่มารดาบิดา เติบโตขึ้นด้วยข้าวสุกและขนมสดไม่เที่ยง ต้องอบ ต้องนวดฟั้น มีอันทำลายและกระจัดกระจายเป็นธรรมดา และวิญญาณของเรานี้ ก็อาศัยอยู่ในกายนี้ เนื่องอยู่ในกายนี้ ดูกรมหาบพิตร เปรียบเหมือนแก้วไพฑูรย์อันงาม เกิดเองอย่างบริสุทธิ์ แปดเหลี่ยม นายช่างเจียระไนดีแล้ว สุกใสแวววาวสมส่วนทุกอย่าง มีด้ายเขียวเหลืองแดงขาวหรือนวลร้อยอยู่ในนั้น บุรุษมีจักษุจะพึงหยิบแก้วไพฑูรย์นั้นวางไว้ในมือ แล้วพิจารณาเห็นว่า แก้วไพฑูรย์นี้งาม เกิดเองอย่างบริสุทธิ์แปดเหลี่ยม นายช่างเจียระไนดีแล้ว สุกใสแวววาว สมส่วนทุกอย่าง มีด้ายเขียวเหลืองแดง ขาวหรือนวลร้อยอยู่ในแก้วไพฑูรย์นั้นฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นแล เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อญาณทัสนะ เธอย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า กายของเรานี้แลมีรูป ประกอบด้วยมหาภูต ๔ เกิดแต่มารดาบิดา เติบโตด้วยข้าวสุกและขนมสด ไม่เที่ยง ต้องอบ ต้องนวดฟั้น มีอันทำลาย กระจัดกระจายเป็นธรรมดา และวิญญาณของเรานี้ก็อาศัยอยู่ในกายนี้ เนื่องอยู่ในกายนี้ ดูกรมหาบพิตร นี้แหละสามัญผลที่เห็นประจักษ์ ทั้งดียิ่งกว่า ทั้งประณีตกว่าสามัญผลที่เห็น ประจักษ์ข้อก่อนๆ. จากคุณ : ซุ้มเฟื่องฟ้า เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 14:28:33

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณค่ะ คุณทางนี้ ที่เขียนบทความและคำแนะนำดีๆให้ พร้อมทั้งนำคลิปหลวงพ่อสมบูรณ์มาให้ดู ทำให้ได้พบกับสภาวะที่ครั้งหนึ่งเคยได้เห็นมาก่อน ย้อนกลับไปเมื่อช่วงที่กระแสธรรมะกำลังมาแรง ตอนนั้นยังไม่รู้จักศาสนายังไม่รู้ว่าการปฏิบัติธรรมคืออะไร ไม่สนใจเรื่องศาสนาและการปฏิบัติธรรมด้วย แต่อยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก ไม่มีอะไรอยู่ในสมอง โปร่งโล่งเบาสบาย ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคต มีแต่ปัจจุบัน มีความสุขมาก จนต้องบอกคนอื่นหลายคนว่าทำไมถึงอยู่ๆก็มีความสุข จิตใจอิ่มเอิบเบิกบาน จนเมื่อไปเห็นหนังสือของท่านพุทธทาสเรื่อง “ทำงานด้วยจิตว่าง “ ถึงรู้ว่าสภาวะนั้นคือจิตว่างนั้นเอง หลังจากนั้นก็มีคนทำลิ้งค์ศาสนามาให้ถึงได้เริ่มรู้จักการนั่งสมาธิและปฏิบัติธรรม ก็ฝึกมาหลายรูปแบบ ตอนนี้ก็รู้แล้วว่า สิ่งต่างๆที่ฝึกมาไม่ได้สูญเปล่า ไม่ได้เดินผิดทาง เหล่านั้นล้วนแต่เป็น ตัวหนุนเนื่องเป็นฐานที่ทำให้เดินมาถึงปลายทางได้ ณ โอกาสนี้ขอกราบขอบพระคุณหลวงพ่อสมบูรณ์ที่ชี้ให้เห็นสภาวะนั้น ถ้าจะให้บรรยายถึงวิธีการปฏิบัติก็คงจะบรรยายไม่ถูกว่าเห็นสภาวะนั้นได้อย่างไร รู้แต่ว่าไม่ต้องทำอะไร เห็นได้เอง เฉยๆ ไม่มีอะไร โปร่งโล่ง เบาสบาย อิ่มเอิบ เบิกบาน มีความสุข ผัสสะที่กระทบมาเหมือนที่หลวงพ่อบอก เหมือนแม่เหล็กที่เด้งออกได้เอง แม้แต่ตัวเองยังงงว่ามันเฉยได้อย่างไร ทั้งๆที่เคยเฉยไม่ได้ ต้องออกตัวก่อนว่ายังไปไม่ถึงเต็มร้อย บางครั้งยังไหลไปกับความคิด ยังเฉยไม่ได้ กับสิ่งที่มากระทบแรงๆ แต่ได้แค่นี้ก็พอใจมากถึงมากที่สุดแล้ว และยังสนุกกับการฝึกต่อไปให้ได้เต็มร้อย การทำงานด้วยจิตว่าง จะมีความสุขมาก จะเหมือนกับเราเดินไปอยู่ในโลกๆหนึ่ง ไม่มีอะไรนอกจากสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ทำไม่รู้เหนื่อยและเบื่อ เวลาออกกำลังกายก็เช่นกัน อยากให้คนอื่นได้สัมผัสกับสภาวะนั้นมาก แต่ถ้ามีคนมาถามว่าต้องทำอย่างไร อธิบายไม่ได้เหมือนกัน จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 16:26:31

ความคิดเห็นที่ 16 อนุโมทนากับคุณ Mixing ด้วยครับ ผู้ที่มารู้จักตรงนี้ เห็นสถาวะที่จิตว่าง ไม่ได้ปรุงแต่งอะไรเลย แต่ก็ใช้ชีวิตได้ตามปกติธรรมดา จะรู้สึกได้ตรงกัน แบบนี้...และจะบอกตรงกัน ว่ามันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้จริงๆ จะบอกได้เลยว่า ที่ครูบาอาจารย์บอกว่า "ไม่มีเรา" หรือ ความหมายของ อนัตตา มันเป็นอย่างนี้เอง หลวงพ่อสมบูรณ์กล่าวว่า ...มันอธิบายไม่ได้ เอาเป็นว่า มันไม่มีทุกข์ก็แล้วกัน.... -------------------------------------------- ขอเชิญคุณ Mixing และผู้สนใจ มาร่วมเดินทางกันที่กลุ่ม หลวงพ่อสมบูรณ์ นะครับ http://www.facebook.com/home.php?sk=group_175948619086580&ap=1 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 08:55:45

ความคิดเห็นที่ 17 ช่วงนี้ต้องพาแม่ไปโรงพยาบาล เลยมีเวลาเขียนไม่มากนะครับ ขอกล่าวถึงขั้นตอนที่ 1 ในฝ่ายสมถยานิก แบบสั้นๆ นะครับ... (เพราะจริงๆ ก็รู้นิดหน่อย อย่างที่เคยบอก) ผู้ที่มีจริตทางสมถยานิก จะรู้จักจิตบริสุทธิ์ หรือที่ครูบาอาจารย์มักรียกว่า จิตผู้รู้ ได้จากการทำสมาธิครับ ส่วนจะทำสมาธิอย่างไร จนรู้จักจิตผู้รู้นี้ ผมไม่ทราบจริงๆ ... รู้เพียงว่า ทำสมาธิไปจนจิตวางๆๆ ไปเรื่อยๆ จนพบ จิตผู้รู้ ผมพอจะทราบปัญหาที่มักพบของผู้ฝึกสมาธิ พอประมวลได้คร่าวๆ ว่า 1 ติดปีติ 2 ติดสุข 3 ติดนิมิต หรือ ความรู้ต่างๆ ที่เกิดขึ้นจากฌาน 4 ติดสงบ ติดนิ่ง องค์แห่งสมาธิ เป็นอารมณ์ที่น่ายินดีอย่างยิ่ง เพราะเป็นอารมณ์ที่ปราณีต เกิดขึ้นแล้ว จิตย่อมเกิดความยินดีแน่นอนครับ สุขที่เกิดจากองค์ฌาน มันมากมายกว่าสุขทางโลกียะอย่างเทียบไม่ได้... ความสงบที่เกิดก็เช่นกัน บางทีสงบจนไม่ว่าผัสสะกับอะไร ก็ไม่เกิดกิเลสเลย จิตนิ่ง สงบ เยือกเย็นได้ ตรงนี้เป็นเหตุให้เกิดความหลง มีโอกาสสร้างอัตตาขึ้น ตั้งแต่ ฉันเก่ง ไปจนถึง ฉันบรรลุธรรมแล้ว ได้เลยนะครับ *** สมถยานิก ต้องใกล้ชิดครูบาอาจารย์ชนิด ตัวต่อตัว นะครับ มีโอกาสติด หลงได้มากจริงๆ ....ปีติ , สุข, สงบ, นิมิต ....ของดีๆ ทั้งนั้น *** และแถม แต่ละคน ฝึกแล้ว ได้อารมณ์ หรือสภาวะ แตกต่างกันไปอีก นานาประการ ตรงนี้ครูบาอาจารย์แต่ละท่านจะให้ทางแก้อย่างไร แทบจะเป็นเฉพาะตัวเลยครับ ...แต่ละคน ท่านจะสอนให้ไม่เหมือนกันเลย ฝึกสมาธิแล้ว สุดท้ายต้องวางให้หมด จนเกิด จิตผู้รู้ ที่พร้อมจะเรียนรู้ความจริง เป็นจิตที่มีคุณสมบัติ ตามที่คุณP2wichai ช่วยนำมาเสริมนะครับ.... ไม่ใช่จิตที่อยู่กับอารมณ์ฌาน นิ่ง สุข สงบ อย่างเดียวครับ ....ตรงนี้แหละครับ เป็นจุดที่ผู้เจริญสติ(วิปัสนายานิก) และผู้เจริญสมาธิ(สมถยานิก) จะมาบรรจบกัน รู้จักอย่างเดียวกัน...(และเลิกเถียงกันด้วย) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เคยได้ยินคำกล่าวว่า สมถยานิก ปฏิบัติได้ช้ากว่า วิปัสสนายานิก 7 เท่า ...(อันนี้ เล่าสู่กันฟังนะครับ ไม่รู้จริงเท็จยังไง) ขั้นที่ 1 ของสมถยานิก ผมขออธิบายไว้แค่นี้ ตามสติปัญญา ที่เป็นสุตมยปัญญา ได้ยินได้ฟังมาเป็นส่วนใหญ่ ผู้ที่เดินทางสายสมถยานิก มาแนะนำเพิ่มเติม หรือแย้งได้เลยนะครับ ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 19:53:29

ความคิดเห็นที่ 18 ขอให้คุณแม่หายไวๆ และกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมจ่ะ จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 55 12:31:58

ความคิดเห็นที่ 19 วันนี้พอมีเวลาขอ เขียนต่อในขั้นตอนที่ 2 นะครับ 2 การทำความเพียร โดยหมั่นให้เกิดจิตบริสุทธิ์ เกิดขึ้นเนืองๆ จุดมุ่งหมายของการหมั่นให้เกิดจิตบริสุทธื์ คือการ รู้ นะครับ จิตบริสุทธิ์จะสัมผัสกับความจริงตามธรรมชาติ โดยไม่มีการปรุงแต่ง หลวงพ่อเทียนเรียกว่า ...รู้เฉยๆ ... หลวงตามหาบัวเรียกว่า ...รู้ล้วนๆ... ทำความเพียรให้จิตได้ทำหน้าที่ รู้ ตามธรรมชาติ หมั่นทำให้บ่อย ทำให้มาก ปฏิบัติ คือ ปฏิ -ปฏิ คือการทำซ้ำๆ ทำบ่อยๆ ทำให้มาก และคอยระวังปัญหาระหว่างทาง (จิตตะ - วิมังสา) ********************************************************************************************** ในส่วนวิปัสสนายานิก ... จากประสบการณ์ การรู้สึกตัว (ตามธรรมชาติ บริสุทธิ์ ปราศจากการปรุงแต่งใดๆ) ทำให้ความคิดปรุงแต่งดับ จิตมีอาการรู้เฉยๆ ก็หมั่น รู้สึกตัว ไว้บ่อยๆ จนเป็นนิสัย ...อะไรเกิดขึ้น ให้รู้ไว้เฉยๆ (คือรู้สึกตัวไว้) จิตจะค่อยๆ เริ่มรู้ความจริงตามธรรมชาติเองว่า ...เมื่อขาดเหตุปัจจัย (คือรู้สึกตัวไว้ ไม่ไปปรุงต่อ) ธรรมทั้งหลายย่อมดับไป เป็นธรรมดา... สำหรับปัญหาในขั้นนี้ของวิปัสสนายานิก 1 จิตอาจหลงยินดีกับความว่าง เบา อิสระ ของจิตบริสุทธิ์ ..จนไปอยู่กับความรู้สึกนั้น หรือพยายามไปประคับประคองความรู้สึกนั้นไว้ เมื่อความยินดีเข้าแทรกโดยไม่รู้ตัว มันจะกลายเป็นการปรุงแต่งไป จิตหลุดจากการ รู้สึกตัว หรือ รู้เฉยๆ ...ปัญหานี้พบบ่อยครับ ไม่ว่าจะเกิดอารมณ์ใดๆ ให้รู้เท่าทัน และกลับมารู้สึกตัวไว้ อย่าเพลินกับความว่างเบา จิตจะเป็นอิสระจากความยินดีอีกที กลับมา..ปกติ...บริสุทธิ์ ไม่ปรุงแต่ง ครับ .....จิตว่างเบา แต่วางเฉย ไม่ยินดีกับมัน (ตรงนี้อธิบายยากแล้ว ต้องสัมผัสเองครับ) 2 เกิดความจงใจจะไปรู้ให้บ่อยๆ รู้ให้ต่อเนื่อง...นั่นก็โดนความโลภเข้าแทรกอีกเหมือนกัน จึงต้องมีคำพูดว่า ... รู้ก็ช่าง ไม่รู้ก็ช่าง...หรือ รู้เล่นๆ ให้เป็นนิสัย ให้รู้เท่าที่จะรู้ได้ เผลอไปแล้ว ก็กลับมารู้สึกตัวใหม่...อย่าไปพยายาม จงใจ ให้มีอยู่ตลอดครับ การรู้ อยู่ภายใต้กฏอนิจจังครับ ... สรุปว่า... จิตบริสุทธิ์ไม่ใช่สิ่งที่เราสร้างขึ้นมาครับ มีเองอยู่แล้ว เวลาที่จิตไม่ปรุงแต่ง ...ที่มาฝึกเพื่อให้มีมากขึ้น บ่อยขึ้น ละเอียดขึ้น มีประสิทธิภาพในการรู้อย่างบริสุทธิ์ขึ้นครับ แต่สภาพรู้  ถ้าเผลอไปยึดเข้า จากการหลงยินดี มันมีโอกาสปรุงแต่งสภาวะต่างๆ ขึ้นมามากมาย จากความว่างนี่แหละครับ....ผมเคยเจอแล้วครับ ผู้หลงความว่าง...คิดว่านิพพานแล้วก็มี -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ทีนี้ปัญหาของสมถยานิก ผมรู้สึกว่า สมถยานิก มีโอกาสหลงทางได้มากจริงๆ เนื่องจากกำลังของจิตที่เกิดเป็น จิตผู้รู้นี้ มีกำลังมากกว่า ผู้ปฏิบัติในแนววิปัสสนายานิกมาก ปัญหาทั้ง 2 ข้อของวิปัสสนายานิก ก็เป็นปัญหาของสมถยานิกด้วย และก็มีปัญหาอื่นๆ อีก ที่ผมอาจไม่ทราบด้วยนะครับ ถึงได้บอกว่า สมถยานิกต้องใกล้ชิดครูบาอาจารย์มากๆ ปัญหาที่ผมพบจะทราบนะครับ 1 จิตผู้รู้ส่งออก...หมายถึง จิตผู้รู้ หรือจิตบริสุทธิ์ที่เกิดมานี้ ไม่มาอยู่ที่กาย ส่งออกไปรับรู้เรื่องอื่นๆ ตรงนี้บางท่าน เกิดญาณ รู้อะไรๆ ต่างๆ มากมาย ....แต่เป็นเรื่องนอกตัวทั้งนั้น ไม่ใช่ความดับทุกข์ ครูบาอาจารย์ถึงต้องใช้อุบายให้พิจารณากายบ้าง พิจารณาเวทนาบ้าง ฯลฯ... เพื่อให้จิตไม่ส่งออก และตรงนี้เองครับ ที่คนมักจะไม่ทราบว่า การพิจารณาธรรม ต้องเกิดหลังจากที่มีจิตผู้รู้ก่อน ... จิตผู้รู้พิจารณาธรรม โดยการ "เห็นสภาวะ" นะครับ ....มีหลายๆ ท่านที่เข้าใจผิด ไปพิจารณาธรรม โดยการคิด ... จิตยังไม่พร้อมพิจารณาธรรม ก็เลยอยู่กับการปรุงแต่งทางจินตมยปัญญา แล้วเข้าใจว่าตนเอง รู้ธรรม รู้ธรรมแบบนี้ เวลาโดนผัสสะ โดยเฉพาะใครพูดธรรมะไม่ถูกหู รับรอง อารมณ์ขึ้นปรู๊ดปร๊าดเลย 2 ผู้ที่ปฏิบัติในแนวทางสมถยานิก เริ่มต้นด้วยการ "กำหนด" ...ซึ่งเป็นการจงใจ หรือมีเจตนา ขั้นนี้ ครูบาอาจารย์ท่านจะต้องมีอุบายให้วางเจตนาตรงนี้ เพื่อให้จิตบริสุทธิ์ ที่สุด ปราศจากการจงใจแม้แต่นิดเดียว ผมไม่ทราบวิธีการนะครับ พอจะเคยได้ยินคำกล่าวว่า  "รู้แล้วทิ้ง"....หรือ "จงรู้ในทุกสิ่งที่เกิดกับจิต แต่อย่าติดในสิ่งที่รู้" ทั้งหมดเพื่อให้วาง การจงใจ เจตนา จะไปกำหนดรู้ ....เพื่อความถึงพร้อมของจิตในการเรียนรู้เอง ผู้เดินทางแนวสมถยานิก ผมพอทราบเพียงเท่านี้นะครับ ผู้ใดมีอะไรเพิ่มเติม ก็รบกวนมาช่วยเสริมด้วยนะครับ ********************************************************************************************************* สรุป ขั้นตอนที่ 2 นี้ เป็นไปเพื่อให้จิตถึงพร้อม ในการ "รู้อย่างบริสุทธิ์" ...ให้ปราศจากความปรุงแต่ง โดยเฉพาะ "เจตนาจะรู้" ... เพื่อเข้าสู่กระบวนการ "รู้เอง" ในขั้นตอนที่ 3 ต่อไปครับ ----------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 55 22:45:23 แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 55 22:41:51 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 22:20:16

ความคิดเห็นที่ 20 3 ขั้นตอนที่จิตบริสุทธิ์ ทำหน้าที่เอง เรียนรู้ธรรมชาติด้วยจิตเอง.... สู่วิปัสสนาภูมิ ขั้นนี้ ผู้ปฏิบัติทั้งในส่วนสมถยานิก และวิปัสสนายานิก จะเกิดอาการ รู้เอง โดยมิได้กำหนด มีการรู้ เป็นอัตโนมัติ และบริสุทธิ์จริงๆ ไม่มีความรู้สึกว่า มี "เรา" ในการรู้นั้นเลย  จะเกิดความรู้สึกตัวขึ้นเองเป็นระยะๆ และเมื่อจังหวะที่รู้เอง จิตก็เกิดการเรียนรู้ธรรมชาติเอง โดยไม่ผ่านคำพูด คือมีแต่สภาวะล้วนๆ ที่บางทีอธิบายยังไงก็ไม่เข้าใจ เป็นปรมัติ ที่ บัญญัติ อธิบายไม่ได้ หรือ ถ้าอธิบายได้ ผู้ฟังที่ไม่มีสภาวะก็เข้าใจไม่ได้ครับ แต่สภาวะที่เกิดขึ้น ในแต่ละครั้ง มีผลให้จิตวางความยึดมั่นไปทีละน้อย หรือบางคนอาจวางพรึ่บเดียว ข้ามไปสู่ขั้นที่ 4 เลย สุดแต่อินทรีย์พละของแต่ละท่าน ผู้ที่เข้าถึงขั้นนี้แล้ว จะเห็นความจริงตามธรรมชาติ มันปรากฏขึ้น แล้วก็วางลงไปเอง โดยมิได้มีเจตนา ผลทำให้ชีวิตมีความเรียบง่าย วางภาระทางจิตใจ หมดความห่วงหาในอดีต และกังวลในอนาคต ไม่หวังสุข ไม่เกลียดทุกข์ เพียงแต่รู้จัก ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วก็วางไปๆ ดับไปๆ ความติดหลงในเงินทอง ชื่อเสียง ตำแหน่ง ยศ หรือแม้แต่ความเจ็บ ความตาย จะจางคลายไปเป็นลำดับ ...ชีวิตจิตใจจะเบาขึ้น อย่างชัดเจน... วิปัสสนาญาณที่ทำลายความยึดมั่นได้จริง ต้องเกิดเอง รู้เอง เห็นเอง วางเอง ว่างจากความหมายมั่นจากเจตนา เพราะฉะนั้น ตราบใดที่ยังมีเจตนาไปรู้ ไปเห็น ไปละ ไปวาง นั้นไม่ใช่วิปัสสนาญาณตัวจริงครับ จิตเรียนรู้อย่างบริสุทธิ์ โดยไม่ต้องผ่านบัญญัติว่า เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา  หรืออื่นๆ แต่อย่างใด (ถ้าไม่ได้ไปเทียบกับตำรา ก็จะไม่มีคำบรรยายเลย) รู้เพียงสภาวะล้วนๆ ....เป็นการรู้จักรูปนาม ตามความเป็นจริง เป็นสภาวะที่รู้แล้ว วางได้จริง ละได้จริง หมดความบีบคั้นจากกิเลสได้จริง มากขึ้นๆ ตามการรู้ที่เกิดเองนั้น และมีชีวิตอยู่กับปัจจุบันจริงๆ.....  ผู้ถึงขั้นนี้แล้ว ผัสสะแรงๆ คือ ผัสสะจากคนใกล้ตัว จะเป็นตัวชี้วัดได้ดี  ว่าจิตจะปรุงแต่งแค่ไหน เมื่อมีผัสสะ ( ไม่ต้องพูดถึงผัสสะทั่วๆ ไป ตามกระทู้  *** สถาวะ vs ผัสสะ *** นะครับ ตรงนั้นไม่ใช่ปัญหาของผู้ที่เข้าสู่ขั้นนี้แล้ว) ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ ปัญหาในขั้นนี้ คือวิปัสสนูปกิเลส วิปัสสนูปกิเลสถึงจะมี 10 ข้อ...แต่ผมสรุปข้อเดียวคือ จิตเผลอไปยินดีกับสภาวะ และเผลอยึดสภาวะเข้า ผู้ที่เข้าสู่ขั้นนี้แล้วจะพบสภาวะละเอียดมาก จนบางทีอธิบายออกมาไม่ได้.... ถ้าเผลอหลงไปยินดี หรือมีความจงใจใดๆ แม้แต่นิดเดียว จิตจะหลุดออกจากอาการรู้ หลงไปยึดสภาวะนั้น แล้วปรุงอัตตา (อย่างซ่อนเร้น) ขึ้นมา อัตตาของผู้ที่อยู่ในขั้นนี้ เป็นอัตตาที่ดี ไม่มีความเบียดเบียนใครนะครับ เป็นอัตตาแบบ คนดี ดีมากๆ ด้วยครับ ไม่กร่าง ไม่ขัดแย้งกับใคร มีความเป็นอยู่เรียบง่าย อารมณ์ดี นิสัยดี เป็นมิตร ไม่ค่อยโกรธ ไม่ค่อยมีความอยากได้ อยากมี อยากเป็น ถ้าติดอัตตาในขั้นนี้ ดูยากครับ ต้องมีครูบาอาจารย์ที่เก่งจริงๆ จึงจะทราบ และแก้ให้ได้นะครับ ขั้นที่ 3 ขออธิบายเพียงเท่านี้นะครับ ใจความสำคัญคือ การเรียนรู้เองของจิต ตามธรรมชาติ โดยเป็นอัตโนมัติ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 55 21:06:22 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 21:05:48

ความคิดเห็นที่ 21 ตรงนี้ ผมขอให้ย้อนกลับไปดูคำถามในกระทู้ *** สภาวะ vs ผัสสะ *** http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12171821/Y12171821.html ถ้าพ้นปัญหาเรื่องนี้แล้ว หมายถึงผัสสะแล้ว จิตเป็นปกติ ไม่หวั่นไหว หรือเิกิดหวั่นไหว ก็ดับลงได้อย่างรวดเร็ว ชีวิตจะเบาขึ้นแค่ไหนครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 21:29:12

ความคิดเห็นที่ 22 ยังคงติดตามอ่านอยู่ค่ะ # 20 เขียนได้ดีมากค่ะ เป็นอย่างนั้นจริงๆ จากที่ว่า ผู้ถึงขั้นนี้แล้ว ผัสสะแรงๆ คือ ผัสสะจากคนใกล้ตัว จะเป็นตัวชี้วัดได้ดี  ว่าจิตจะปรุงแต่งแค่ไหน เมื่อมีผัสสะ ค่อนข้างจะชอบดูผัสสะที่ไม่ยินดี เพราะจะได้วัดระดับความเฉยว่ามีแค่ไหน ไม่อยากจะเจอผัสสะที่ไม่น่ายินดี คือความเจ็บป่วย เลยค่อนข้างจะรักษาสุขภาพ หมั่นออกกำลังกาย ฝึกเรียนแพทย์แผนจีน นั่งสมาธิเพื่อฝึกพลังจิตและพลังลมปราณ เพิ่งรู้ว่าผ่า ฟันคุด น่ากลัวจัง ขอถามหน่อยนะว่า ไม่ผ่าฟันคุดไม่ได้หรือคะ แล้วคนโบราณเขาไม่ผ่าแล้วเป็นยังไง จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 15:20:01

ความคิดเห็นที่ 23 ครับ ถึงอย่างไร ก็ให้รู้เองเป็นปัจจัตตังนะครับ ผมเอง ไม่กล้าคอนเฟริมว่า เป็นทางตรง 100% ตราบใดที่ยังไม่พ้นทุกข์อย่างเด็ดชาด ขอให้ใช้กาลามสูตรเป็นเครื่องยืนยันกับตัวท่านเองนะครับ... ผมกล้าบอกได้เพียงว่าความทุกข์ในชีวิตผมลดน้อยลงมากๆ จริงๆ .. แม้วันนี้ วันที่กำลังเขียนนี้ ตอนกลางวันป่วยมากๆ ครับ ...แต่เพราะธรรมะ ตกเย็นก็ดีขึ้นได้ **************************************************************** วันนี้ขอยกขอควรระวังข้อหนึ่งไว้ให้ทราบกันนะครับ จิตของคนเรานี่ซับซ้อน พิศดาร อย่างที่เราคาดไม่ถึงจริงๆ ดังนั้น แม้้ผมพยายามจะอธิบายเป็นขั้นตอน แบบนี้ แต่จิตของบางคนอาจไม่เป็นไปตามขั้นตอน 1-2-3 ก็ได้ มันอาจเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา ช่วงนี้อาจอยู่ที่ขั้นที่ 1 พออีกเดือนอาจไปถึง ขั้นที่ 3 ...อยู่ๆ กลับมาขั้นที่ 2 อะไรแบบนี้ ... ทุกอย่างตั้งอยู่บนความอนิจจัง จนกว่าเราจะอยู่เหนือกฏนี้ได้อย่างเด็ดขาด คือขาดจากความเป็นปุถุชน จริงๆ สภาวะจึงจะนิ่งนะครับ ---------------------------------------------------------------------------------- สิ่งสำคัญคือ อย่า "สรุป" อย่า สรุปว่า เราได้อะไร ได้ขั้นไหน แล้ว จะเกิดการยึดถือ ความมี ความเป็น เกิดอัตตาขึ้นมาได้ ถึงได้มีคำว่า ทำเล่นๆ ให้เป็นนิสัย รู้ก็ช่าง ไม่รู้ก็ช่าง ...อยู่กับรู้ อย่าอยู่สิ่งที่ถูกรู้... ยิ่งปฏิบัตินานๆ พบสภาวะที่ละเอียดๆ ลงไปมากๆ ยิ่งต้องระวังเป็นพิเศษ... เผลอสรุปนิดเดียว จิตแอบสร้างอัตตาทันที  เป็นอัตตาที่เร้นลับยิ่งนัก เหมือนที่ผมอธิบายไว้ในขั้นที่ 3 นะครับ อัตตาที่ดีด้วย ไม่ใช่อัตตาแบบพื้นๆ แบบที่ปรากฏชัดๆ ว่า... กูรู้ กูเก่ง เคยมีคนไปถามหลวงหลวงพ่อสมบูรณ์ เล่าสภาวะให้ฟังมากมาย แล้วถามว่า... ผมเป็นโสดาบันหรือยัง หลวงพ่อถามกลับว่า ...ขณะนี้ คุณมีทุกขืไม๊ เขาตอบว่า... ไม่มีความครับ หลวงพ่อบอว่า ..ไม่มีทุกข์แล้วจะเอาอะไรอีก... สรุปว่า ...อย่าสรุป ครับ ---------------- แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 55 09:09:44 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 20:49:42

ความคิดเห็นที่ 24 อ่อ ลืมตอบคุณ Mixing เรื่องผ่าฟันคุด ถ้าไม่ผ่า มัน(อาจจะ)มีโอกาสที่จะไปดันฟันซี่อื่นๆ เนื่องจากมันเอียง มันจึงจะไปดันฟันข้างๆ... ทำให้ปวดร้าวไปทั้งปากได้ครับ ผ่าฟันคุด ถ้าเจอหมอเก่งๆ ก็ไม่เจ็บมากครับ แต่มันหนักตรงที่เวลาจะต้องกระแทกรากฟันให้แตก ...ตอนผมทำ หมอยืนกดทั้งตัวเลยครับ เล่าให้ฟังแล้วจะทำให้กลัวล่วงหน้าไปหรือเปล่าครับ ... การไปทำฟัน เป็นแบบทดสอบจิตใจที่ดีนะครับ ใช้วิกฤติให้เป็นโอกาส เบื้องต้น แนะนำให้ รู้สึกตัว(บริสุทธิ์ตามธรรมชาติ) ให้เป็นเสียก่อน จะผ่อนหนักเป็นเบาได้มากๆ เลยครับ ********************************************************* ขอลงคลิ๊ปที่คุณกอบชัยอธิบายไว้อีกทีนะครับ มี 8 คลิ๊ป ผมว่าอธิบายได้ชัดเจนมาก และความรู้สึกตัวอันนี้แหละครับ ที่ทำให้ผมทุกข์น้อยมาก เวลาไปทำฟันสุดโหด ถ้าติดขัดอะไร ก็ยินดีแลกเปลี่ยน และตอบข้อสงสัยได้นะครับ โทรมาคุยกันได้ หรือคุยกับคุณต้นแมกโนเลียก็ได้ครับ ไม่ต้องเกรงใจครับ แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 21:20:10 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:18:56

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณค่ะ คุณทางนี้ ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องฟัน เพราะหนึ่งในสิบของแพทย์แผนจีนที่ต้องทำทุกวันคือการขบฟันค่ะ การขบฟันและการใช้ปลายนิ้วเคาะที่บริเวณใบหน้าตรงฟันบนและฟันล่าง จะทำให้เหงือกและฟันแข็งแรง ส่วนคลิปของคุณกอบชัย เคยโหลดไปฟังในมือถือ รู้สึกว่ามีเสียงรบกวนค่อนข้างมาก อีกสักครู่จะลองโหลดใหม่ค่ะ ฟังคลิปของหลวงพ่อสมบูรณ์ทุกวัน รู้สึกว่าใช่เลย เห็นทุกอย่างที่หลวงพ่อชี้ หลายๆอย่างที่พูดเหมือนนิกายเซนมาก อย่างเช่นหลวงพ่อบอกว่า หลวงพ่อจะชี้ให้ดู ไม่ต้องต้องจด ซึ่งตรงกับสโลแกนของนิกายเซนที่ว่า “ ไม่พึ่งพิงตัวอักษร อีกแนวทางหนึ่งของการสอน ชี้ตรงไปที่จิต หากเห็นธรรมชาติของจิต จะกลายเป็นพุทธะ “ ค่อนข้างถูกจริตกับนิกายเซน เพราะตั้งแต่แรกที่เริ่มมาอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับศาสนา ก็รู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูด น่าจะคือธรรมชาติของจิต เป็นสิ่งที่ทุกคนเคยเห็นเคยรู้ เพียงแต่ไม่รู้ว่า นั่นคืออะไร ปฏิบัติอย่างไรถึงจะเข้าถึงสภาวะนั้นได้ จากคุณ : mingxing เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 12:45:55

ความคิดเห็นที่ 26 สาธุ... กับทุกท่านที่ปฏิบัตติแล้ว ความทุกข์ลดลงได้จริงนะครับ ขั้นตอนที่ 4  ผมมิบังอาจอธิบายเองนะครับ เป็นเรื่องที่เกินประสบการณ์ตัวเองของผมไปแล้ว จึงขอยกบทความของคุณกอบชัย (กล้วยB2 = ผู้ที่บรรยายใน Clip) มาโพสแทนนะครับ ********************************************************** วิถีแห่งธรรม 4 ขั้นตอน... ขั้นตอนที่ 1. ต้องรู้จักความรู้สึกตัวบริสุทธิ์ตามธรรมชาติ (สติสัมปชัญญะ) ให้เป็นก่อน โดยผ่านกระบวนการรับรู้ภายใต้ความรู้สึกที่กายก่อน (รูป) ไม่ใช่รู้นามก่อน (เวทนา จิต ธรรม) โดยอาศัย กฏ 3 ข้อเทียบเคียง.... ๑. ระลึกรู้ รับรู้ ความรู้สึกทั้งกาย รู้หลวมๆ ไม่เจาะจงรู้อวัยวะเพียงบางส่วน (ผู้มาใหม่อาจจะยากต้องหัดเคลื่อนไหวไม่นั่งนิ่ง หรือ เดินจงกรม สร้างจังหวะเหมือน ลพ. เทียน จึงจะรับรู้ได้) ๒. รับรู้โดยไม่ตีความหมาย ไม่เทียบเคียง ไม่ให้ความหมาย (พูดหรือแสดงข้างใน) ต่อความรู้สึกตัวบริสุทธ์...นี้ทั้งสิ้น เช่น อันนี้คือ จิตปภัสสร อันนี้คือจิตเดิมแท้ ๓. รับรู้โดยไม่พูดกำกับอิริยาบททั้งในใจและออกเสียงทั้งสิ้น (เช่น ก้าวซ้าย ก้าวขวา) และทุกๆ กรณี ------------------------------ ขั้นตอนที่ 2. เมื่อเข้าใจสติบริสุทธ์นี้แล้ว ให้ปลุกเขาบ่อยๆ โดยนำไปผูกกับอริยาบททั้ง 4 ในชีวิตประจำวัน คือ เมื่อเดินก็รับรู้ ความรู้สึกตัวบริสุทธ์.. เคลื่อนไหวใดๆ ก็ให้รับรู้ความรู้สึกตัว... ในมือใหม่อาจต้องปลุกหรือกระตุ้นการรับรู้หน่อย ....เพราะเขายังไม่มีกำลังทำงานเองได้ .....โดยให้ฝึกในภาวะปกติ ไม่ใช่มีอารมณ์ ขึ้นมาแล้วค่อยฝึก.... .....ให้อยู่ในชีวิตประจำวันให้ได้มากๆ..... เวลาที่ใช้ในการติดตั้งระบบสติบริสุทธ์..นี้ ประมาณ 1 - 3 เดือน ------------------------------ ขั้นตอนที่ 3. เมื่อระบบสติบริสุทธ์.. ติดตั้งได้แล้ว(อัตโนมัติ) เขาจะเริ่ม รู้เป็น เห็นได้ ด้วยตัวเอง เช่น เมื่อเราขยับกายเขาจะรู้สึกตัว เมื่อเราคิดไปฟุ้งไปสติเห็นเขาจะรู้สึกตัว.... และ ออกจากความคิดนั้นเองได้ใโดยไม่ต้องไปทำไปสั่งใดๆ เลย และ ความรู้สึกตัวอันนี้ก็ไม่มีภาระของผู้รู้ ผู้ดู ผู้เป็น ...ทีจะต้องรักษาไว้ เขาจะมาเอง ทำงานเอง ไปเอง ตามกฏของไตรลักษณ์ โดยไม่มีการดัดแปลง (รู้เห็นรูปนามตามความเป็นจริง) ข้อจำกัด คนที่ไม่ได้เริ่มจากสติบริสุทธ์ตามธรรมชาติในฐานกายนั้น จะข้ามขั้นไปเป็นรู้นามเลย (เวทนา จิต ) ...สติรู้นั้นจะเจือปนความอยากติดไปด้วย อุปมาเหมือน เริ่มต้นก็ใส่แว่นสี เมื่อมองจ้องอะไรสีก็ผิดเพี้ยน เมื่อเห็นได้ก็ติดใจไม่ยอมถอดแว่นอีก คือเริ่มก็ไม่ตรง ลงท้ายก็หลงยึดถือ..... ด้วยเหตุแห่งความอยากเป็น ผู้รู้ ผู้ดู ผู้เป็น ทั้งสิ้น จึงสร้างภาวะเฝ้ามองขึ้นมา.... การแก้จำเป็นต้องดูรายละเอียดแต่ละรายไป ไม่มียาวิเศษแก้ที่เดียวทั้งหมด เมื่อดำเนินชีวิตปกติด้วยสติบริสุทธ์ตามธรรมชาติแล้ว….ชีวิตจิตใจจะเบาๆ โล่งๆ โปร่งๆ ไม่มีอะไร ชีวิตจะได้หยุดได้พักจากอารมณ์ ความขุ่นมัว อาการปรุง อาการฟุ้ง ทั้งหลายได้จริง ในเวลาไม่นาน.. ------------------------------ ขั้นตอนที่ 4. การพัฒนาขั้นปัญญารู้ธรรม (ไม่ใช่รู้จำ) ขั้นนี้อธิบายลำบากครับ เพราะถ้าอธิบายไป ก็จะติดกับดักการจดจำของจิตในปุถุชน อย่างแน่นอน ผมขอไม่อธิบายรายละเอียดครับ เอาเป็นว่ามี 3 เรื่องที่เกี่ยวพันธ์กันนะครับ ๑. การเข้าถึงกลไกลธรรมชาติและความสัมพันธ์ของ รูป นามนี้ จะเกิดขึ้นดังตาเห็น จึงเป็นเหตุให้สิ้นสงสัยในธรรมทั้งปวง ไม่ใช่ตีความหมายหรือจำความหมาย แล้วสรุปมาเป็นความเข้าใจของตนจนฟุ้ง ผู้รู้ร่ำไป ๒. จิตวางสมมุติบัญญัติทางโลกด้วยตัวเอง ไม่มีความตั้งใจไม่มีเจตนาทั้งสิ้น ดังเขาทำหน้าที่เองทั้งหมดแบบสะอาดหมดจด เป็นเหตุให้จิตไม่ยึดไม่เกาะไม่เกี่ยวกับความคิดทั้งปวง จิตจึงเป็นอิสระ และจะระลึกถึงคุณแห่งพระพุทธองค์ หลวงพ่อเทียนนั้น แทบแทรกแผ่นดินกราบในความรู้ตรงรู้จริง และเมตตาที่จะถ่ายทอดไว้ให้ชนรุ่นหลัง... ๓. ชีวิตของกายนี้ จะมั่นคงมากๆ ไม่หวั่นไหวใดๆ เลยถึงแม้นความตายในขณะนั้น เป็นเหตุให้ชีวิตที่เหลืออยู่ดำเนินไปบนเส้นทางที่ควรค่าต่อตนต่อโลก --------------- แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 55 15:02:27 จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 14:56:15