ความคิดเห็นที่ 1 นั่งดูอาการ - ใครดูอาการล่ะ ตั้งความรู้สึกไว้ที่บริเวณช่วงท้อง - ใครตั้งความรู้สึกล่ะ ดูกายเป็นหลัก - ใครดูกายล่ะ ส่วนเมื่อเกิดความคิดขึ้นก็รับรู้ - ใครรู้ความคิดล่ะ เกิดเวทนาขึ้นก็รับรู้ - ใครรู้เวทนาล่ะ แล้วก็กลับมาดูกายต่อ - ใครล่ะมาดูกายต่อ ที่นั่งแบบนี้เพราะว่าตั้งแต่ฝึกนั่งสมาธิแบบบริกรรมเพื่อให้เป็นสมาธิก็ไม่เคยเกิดสมาธิเลย จึงเลือกปฏิบัติแบบนี้แทน - ใครล่ะที่เลือกปฏิบัติแบบนี้แบบนั้น ----------------------------- เมื่อ เอหิปสฺสิโก มีสติดูอยู่แล้ว ก็ต้อง โอปนยิโก น้อมกลับเข้ามาสู่ความเป็นตนเอง คือใจผู้รู้ ด้วย ต้องอาศัยการเจริญสติ รู้เห็นปัจจุบันบ่อยๆ โดยพร้อมกันนั้นก็ให้แยบคาย จำแนกแยกแยะเข้ามาด้วย ว่า "สิ่งที่ถูกรู้" คืออะไร และ "ใจผู้รู้อยู่" คืออะไร มีสติแล้วให้แยบคายเข้ามาอย่างนี้ แล้วจะเกิดความชัดเจน สามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างสองสิ่งนี้ได้มากขึ้นไปเรื่อยๆ เมื่อแยกแยะได้ชัดเจนแล้ว จะมีสติครั้งใด ก็อย่าให้ใจผู้รู้หายไปอีก ให้แยบคายถึงความมีอยู่ของ ใจผู้รู้ มีใจผู้รู้ ตีคู่ไปกับสิ่งที่ถูกรู้หรืออาการทั้งหลายด้วยเสมอ สำคัญนะครับ เบื้องต้นเมื่อเจริญสติ สร้างกำลังสติไปเรื่อยๆ มีอะไรเกิดขึ้นก็ตามรู้ไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่แยบคายลงมาถึงว่าใจผู้รู้อยู่คืออะไร เราจะถูกกระแสคลื่นแห่งความปรุงแต่ง ซัดจมหายลงไปในอาการล้านแปด โดยหาไม่เจอเลยว่าหลักใจพุทธะอันเป็นที่ยึดที่พึ่งได้เพียงหนึ่งเดียวเพื่อการเอาตัวรอดออกจากทะเลทุกข์นี้ได้ คือตรงไหน แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 55 10:44:25 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 55 10:38:40 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 55 10:34:45 จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 10:26:46

ความคิดเห็นที่ 2 ที่นั่งแบบนี้เพราะว่าตั้งแต่ฝึกนั่งสมาธิแบบบริกรรมเพื่อให้เป็นสมาธิก็ไม่เคยเกิดสมาธิเลย ต้องการสมาธิแบบไหน ถ้าแบบสติปัฏฐาน ๔ ไม่ต้องการสมาธิที่แน่นไป การที่มีคำบริกรรม เปรียบเหมือนห่วงยางให้เกาะสำหรับผู้ที่ยังว่ายน้ำไม่เป็น เมื่อ ว่ายเป็นแล้ว เก่งแล้ว ห่วงยางก็จำเป็นน้อยลง ลักษณะอาการแปลกๆที่ว่า น่าจะเป็นผลมาจากกำลังของสมาธิ การไม่มีบริกรรม ช่วย ง่ายและเสี่ยงที่จะมีอาการของสมาธิมาก ขออภัยครับ ไม่มี คห. ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป เพราะการปฏิบัติไม่ตรงกัน มี คห. ไป จะเสียหายมากกว่าดี จากคุณ : นายพยายาม เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 10:44:07

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นอาการของสมาธิระดับสูงครับ แต่ลองไม่สนใจอาการแล้วหันมาเจริญภาวนาในกองกรรมฐานของตนไปเรื่อย ๆ จะไปเร็วนะครับ อย่างนี้เรียกว่า ถูกจริตครับ อินทรีย์แก่กล้าใช้ได้ครับ อาการกระตุกแล้วมีแสงที่เปลือกตานี่ก็แนบแน่นมากแล้วครับ พับ ๆ ๆ ๆ เสียดายต้องหาที่ปฏิบัติที่เงียบ ๆ นะครับเสียงจะได้ไม่เป็นอุปสรรคอีก... ถ้าใจไม่เป็นกลางอาการมันก็เคลื่อน เหลือเชื่อคือ ไม่เคยเกิดสมาธิเลยนี่แหละครับอาจจะเพราะมันไปมาระหว่างลมหายใจกับคำภาวนาเลยไม่เป็นสมาธิ เพราะลักษณะอย่างนี้เรียกคนอินทรีย์แก่กล้า ไม่ต้องมีคำภาวนายกเว้นมีความคิดมาก ๆ สติไม่ค่อยอยู่ก็ภาวนาให้จิตมันจับหลักได้แค่นั้นพอแล้วก็มานั้งดูเฉย ๆ ต่อไป จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 13:26:22

ความคิดเห็นที่ 4 ครูอาจารย์เคยบอกว่าเป็นอาการของปิติ วิธีอยากให้มันหยุดหมุน ให้ย้อนกลับมาดูที่จิต สั้นๆ แต่ทำยาก ดูมันเกิดแล้วก็ดับไป เยี่ยมมากเลย แล้วถ้าลองสังเกตดุใจว่ามันเป็นกลางมั้ย การเกิดดับ เป็นเหตุให้ใจกระเพื่อมมั้ย คือเราจะได้เรียนรู้ธรรมชาติของจิตด้วย  ศึกษาดูสนุกๆหน่ะ จะได้ไม่เบื่อ จากคุณ : nokbin เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 15:15:35

ความคิดเห็นที่ 5 อนุโมทนา ครับธรรมทานของทุกท่านครับ เดี๋ยวผมขออ่านทำความเข้าใจ แล้วตกผลึกซักคืน จะมาเล่าความเข้าใจของผมให้ฟังน่ะครับ จากคุณ : วิริยารัมภะ (XeRaMos) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 16:04:39

ความคิดเห็นที่ 6 หากกังวลเรื่องเสียงที่แทรกเข้ามา แก้ได้2วิธี 1.หาที่สงบๆ เพื่อที่จะปฏิบัติ  วิธีนี้ เหมาะสำหรับเบื้องต้น แต่ไม่ดีเมื่อนานๆไป เพราะหากเคยชินกับที่สงบ เมือเจอที่ไม่สงบ จะทำสมาธิไม่ได้เลย 2.ลุยมันตรงๆ ไม่ต้องสนใจเรื่องเสียง หรือความสงบ *แต่มีวิธีนิดหน่อย  คือ อย่าเอาที่ที่มันวุ่นวายมาก ลองหาที่นั่งเลน ตามสวน ที่มีคนบ้างแต่ไม่มาก  เอาแบบที่รู้อยู้่ว่าต้องมีเสียงรบกวนเล็กน้อย เมื่อเรารู้ว่าจะต้องมีเสียงแน่นอน ใจจะไม่กังวล  เรื่องเสียง  แล้วก็ให้ปฏิบัติไปแบบสบายๆ นั่งหลับตาบนม้านั่งในสวนสาธารณะก็ได้ ไม่ต้องหวังผลมาก  เมื่อปฏิบัติแบบสบายๆ ไม่หวังผลมาก ใจจะสงบง่ายกว่า เพราะไม่มีสิ่งต้องกังวล  และจะพัฒนาได้ไกลกว่าด้วย เพราะเมื่อมีเสียงก็ปฏิบัติได้ ต่อไปที่ไหนก็ปฏิบัติได้ จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 23:42:36

ความคิดเห็นที่ 7 @ รู้สักตัว ปัญญาผมตอนนี้เห็นได้เพียงแค่ว่า มี "สิ่งที่ถูกรู้"  เช่น    - มีกาย (รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ต่าง ๆ ) ให้ถูกรู้    - มีเวทนา ให้ถูกรู้    - มีความรู้สึกนึกคิดทั้งหลาย ให้ถูกรู้ แต่ยังไม่เห็นว่ามี "ใจผู้รู้อยู่"  ที่ว่านั้น เมื่อวานนี้หลังจากกลับถึงบ้าน เดินขึ้นบันได 5 ชั้น  ก็ทำความรู้สึกตัวขณะเดินขึ้นบันไดตามปกติ ก็มีสัญญาถึงสิ่งที่ท่านบอกว่า ใครเป็นผู้รู้สึก  ก็ลองควาญหาไปทั้งตัวก็ไม่เห็นเจอ "ใจผู้รู้ที่ว่านั้น อยู่ในที่ใด ๆ เลย มันว่าง กลวงไปหมดเลย เกิดความรู้สึกว่า อ้าว ไม่เห็นอะไรเลย แล้วเราไปอยู่ไหนหละเนี้ย แล้วอะไรเป็นเรา เกิดอาการขนลุกซู่ขึ้นมา แปลกดีเหมือนกัน หาไม่เจอก็ไม่หาหละ  ทำความรู้สึกตัวต่อดีกว่า แหะ ๆ ----------------------------------- @ ท่านนายพยายาม อย่างที่บอก ผมนั่งสมาธิ ไม่เคยเข้าสมาธิได้แบบสงบ ๆ ไม่เคยรู้ว่าฌาน เป็นอย่างไร เพราะฉะนั้นก็เลยไม่ได้เน้นการนั่งให้เป็นสมาธิ  เพียงเป็นการนั่งสลับจากการเดินจงกลม เปลี่ยนอริยาบถ เท่านั้นครับ ----------------------------------- @ ท่านไฟไฟ จริง ๆ ครับ ไม่เคยรู้สึกเลยว่า เวลาตัวเองนั่งสมาธิ แล้วได้เข้าสมาธิ เข้าฌานได้ อาการที่เกิดขึ้นนี้ก็เพ่งจะเกิดเพียงสองครั้งเท่านั้น ตั้งแต่ฝึกมา นี้ก็น่าหลายปีแล้วที่ฝึกนั่งสมาธิภาวนามาครับ ----------------------------------- @ ท่าน nokbin ก็พิจารณาว่ามันน่าจะเป็นอาการของปีตี เช่นกันครับ ตอนแรกที่มันเกิดขึ้นก็ตื่นเต้นไปกับมันเหมือนกัน อยากจะรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อ ซักพักก็ถอนใจออกมาได้ว่า จะเป็นยังงัยก็ช่างมันขอดูอาการมันไปเฉย ๆ เพราะไม่รู้จะไปเร่งไปฝืนมันยังงัยน่ะครับ แต่ไม่ใช่ว่า ผมเห็นการเกิดดับของมันน่ะ  แค่พิจารณาตามหลังเอาครับ   น่าจะยังไม่ใช่การเห็นการเกิดดับแบบแท้จริงครับผม ----------------------------------- @ ท่าน เมฆน้อยคอยดาว ขอบคุณมากครับ สถานที่ที่สงบจริง ๆ คงมียาก ถึงแม้จะสงบจากคน แต่เสียงของธรรมชาติก็ยังมีอยู่ เสียงลมพัด เสียงจริ้งหรีดแมลงร้อง เสียงต้นไม้กระทบเสียดสีกัน  เสียงแม่น้ำไหลกระทบริ่มฝั่ง เสียงนกร้อง ในป่า ในสถานปฏิบัติธรรม ไม่ได้เงียบเลยหละครับ แหะ ๆ จริง ๆ  ก็ไม่ได้หวังผลจากการปฏิบัติมาซักพักแล้ว พิจารณาว่า เราทำเหตุให้มาก ก็พอ  เดี๋ยวผลมันคงเกิดตามมาเองใช่ัมั้ยครับ ------------------------------------ สาธุ ครับ จากคุณ : วิริยารัมภะ (XeRaMos) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 14:30:50

ความคิดเห็นที่ 8 จริง ๆ  ก็ไม่ได้หวังผลจากการปฏิบัติมาซักพักแล้ว พิจารณาว่า เราทำเหตุให้มาก ก็พอ  เดี๋ยวผลมันคงเกิดตามมาเองใช่ัมั้ยครับ สาธุค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 15:26:37

ความคิดเห็นที่ 9 เอาใจช่วยนะครับ เมื่อใดมีสติ เมื่อนั้นแหละก็เป็นผู้รู้ แยกออกจากสิ่งที่ถูกรู้เสร็จสรรพในขณะนั้นแล้ว เพียงแต่มันสั้นมาก สั้นจนยังอาจทำความชัดเจนในการรับรู้ไม่ได้ในวันสองวัน ว่าใจผู้รู้อยู่ คือแบบไหน ก็ต้องอาศัยการเพียรเจริญสติบ่อยๆ ดำเนินไปบนเส้นทางของการเจริญสตินี่แหละ แล้วความชัดเจนในภาวะแห่งใจผู้รู้นี้จะเกิดมากขึ้นไปเรื่อยๆ จนเมื่อเข้าใจว่าใจผู้รู้คืออะไร ถึงตอนนั้นคุณอาจจะหัวเราะใส่ตนเองเลยก็ได้ เพราะที่จริงแล้ว ใจผู้รู้เป็นธรรมชาติที่มีอยู่แล้ว เรียบง่าย และแสนธรรมดา ใจผู้รู้เป็นสิ่งที่ปรากฏตัวอยู่อย่างเปิดเผยตลอดเวลา ไม่เคยปกปิดปิดบังตัวมันเองเลย มันเป็นสิ่งที่ง่ายๆ ซะจนคนยากจะยอมรับว่า "อะไรกัน แค่นี้เองเหรอ" ผู้รู้ มันเป็นของที่มีอยู่แล้ว ไม่ต้องทำขึ้นมา ผู้รู้เป็นธรรมชาติที่ปรากฏอยู่ทนโท่ต่อหน้าต่อตาของทุกสัตว์บุคคลเลย และเราก็กำลังใช้ผู้รู้นี้อยู่ตลอดเวลา แต่เป็นการใช้อย่างไม่เคยเฉลียวใจรู้สึกว่ามันมีอยู่ เพราะที่ผ่านมาขาดสติตลอด ตลอดกาลนานที่ผ่านมา เรารับรู้ทุกอย่างในชีวิตได้ไม่ว่าจะเป็นรูปธรรม และนามธรรม ก็เพราะมีผู้รู้นี้ อาการของผู้รู้ มีอย่างเดียว คือ รู้กับเห็น ตีรวมๆไปได้ว่านอกจาก รู้กับเห็นแล้ว นอกจากนั้นเป็นสิ่งที่ถูกรู้ทั้งหมด เปรียบไปมันคล้ายๆ กับความสว่าง เพราะมีความสว่าง จึงที่ทำให้มองเห็นทุกสิ่ง เพียงแต่ที่ผ่านมามัน เอาแต่มองออกไปเห็นทุกสิ่งภายนอก โดยไม่เคยที่จะย้อนกลับมารู้สึกเลย ว่าตัวมันเองที่เป็นแสงสว่าง ส่องไปเห็นสิ่งทั้งหลายอยู่นั้นก็มีนะ จากคุณ : รู้สึกตัว เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 15:33:21

ความคิดเห็นที่ 10 ขอโอกาสแสดงความเห็นไปตามความเข้าใจ อาการดังในข้อที่ 1 และ 2  เป็นอาการของจิตที่เริ่มสงบตัวแต่ยังไม่รวมลง  กำลังสมาธิยังไม่มาก  เมื่อได้ยินเสียง..เพราะวิญญาณทางหูยังไม่ดับสนิทจึงเกิดขึ้นมา  จิตมีงานทำมากขึ้นจึงหลุดออกจากความสงบที่กำลังจะเริ่มมี ขอแนะนำว่าให้ทำความเพียรต่อไป  ไม่ต้องไปคาดหวังหรือกังวลในอาการใดๆที่จะเกิดมีและพึงระลึกรู้ได้  เพียงมีสติระลึกรู้ถึงอาการทั้งหลายเหล่านั้น  แต่อย่าได้หลงเสพในอาการความรู้สึกเหล่านั้น ( เพราะจะทำให้จิตไม่เดินต่อหยุดเสพอารมณ์เหล่านั้น )  ลีลาอาการของจิตไม่เคยเหมือนกันแม้สักครั้งเดียวเลย เมื่อรู้ตัวว่าหลุดออกจากสมาธิแล้ว..ก็ให้ลองทำสมาธิเข้าไปใหม่   หากเข้าสมาธิแล้วยังหลุดอีก..ก็ลองเข้าไปอีกสักรอบ...หากหลุดอีกก็ให้เปลี่ยนอิริยาบทเสีย  ทำความเพียรเพื่อประโยชน์ด้านอื่น  เช่นรักษาสติในอาการต่างๆ ( เพราะจิตหมดกำลังที่จะฝึกด้านความสงบตัวแล้ว  ตอนนี้อิ่มแล้วรอมีกำลังใหม่  รอหิวรอบใหม่ค่อยฝึกเขาใหม่ ) การพิจารณาในอาการที่ระลึกรู้ได้ให้ลงที่ไตรลักษณ์ก็สมควรดีแล้ว...ทำบ่อยๆ  และคอยสังเกตุอาการของจิตด้วยว่าวิปัสสนาเดินไหม มีอาการที่เรียกว่า "กิเลสดิ้น" บ้างไหม ขอโปรดพิจารณา... ขออนุโมทนาในความเพียรของท่าน จขกท. และให้ท่านเจริญก้าวหน้าในธรรมยิ่งๆขึ้นไป จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 21:44:44

ความคิดเห็นที่ 11 อนุโมทนานะคะ เป็นสภาวะที่น่าสนใจมากค่ะ แต่อ่านดูความเห็น จขกทบอกว่า จขกทไม่ใช่สมถะยานิก (มีคนหลายคนพยายามแยกสมถะยานิกะกับวิปัสสนายานิกะ ซึ่งส่วนตัวก็ไม่เข้าใจว่าจะแยกไปทำไม) คิดว่า จขกทน่าจะเป็นสมถะยานิกะนะคะ เพราะขนาดไม่ได้คิดว่าจะไปสู่สภาวะของสมาธิ ก็ยังเข้าไปเจอนิมิตเลย ดิฉันเจริญสมถะ ต้องใช้คำบริกรรมช่วย ไม่เคยมีนิมิตเลย นั่งแต่ละครั้งได้แต่นั่งสงบบ้างไม่สงบบ้าง แต่ก็บริกรรมภาวนาไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ปล ยังอนุบาลทั้งบารมีและการปฏิบัติธรรมค่ะ จากคุณ : จิตรพร เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:23:32