ความคิดเห็นที่ 1 จากคำถาม -------------------------------------------------------------- การตรึก(คิด ดำริ )ถึงกุศลธรรม เช่น เนกขัมม ฯ อพยาบาท ฯ อวิหิงสาวิตก ใช่ สัมมาสังกัปปะ จะเป็นทางมาแห่งสัมมาสมาธิ ด้วยสงัดจากกามและอกุศลธรรม ได้หรือไม่ -------------------------------------------------------------   ตอบ ได้ครับ จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 13:53:09

ความคิดเห็นที่ 2 ในพระไตรปิฏก อธิบาย สัมมาสังกับปะ  ความดำริชอบ ไว้แบบนั้นเลยหล่ะครับ แต่ท่านก็ยังแยกออกไปว่า การดำริแบบนี้ เป็นระดับโลกียะ  แบบที่เป็นโลกกุตตระ ก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง ดังนี้ [๒๖๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สัมมาสังกัปปะที่ยังเป็นสาสวะ เป็นส่วนแห่งบุญ ให้ผลแก่ขันธ์เป็นไฉน คือความดำริในเนกขัมมะ ดำริในความไม่พยาบาท ดำริในความไม่เบียดเบียน นี้สัมมาสังกัปปะที่ยังเป็นสาสวะ เป็นส่วนแห่งบุญ ให้ผลแก่ขันธ์ ฯ [๒๖๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็สัมมาสังกัปปะของพระอริยะที่เป็นอนาสวะเป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค เป็นไฉน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความตรึก ความวิตกความดำริ ความแน่ว ความแน่ ความปักใจ วจีสังขาร ของภิกษุผู้มีจิตไกลข้าศึก มีจิตหาอาสวะมิได้ พรั่งพร้อมด้วยอริยมรรคเจริญอริยมรรคอยู่นี้แล สัมมาสังกัปปะของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค ฯ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=14&A=3779&Z=3923&pagebreak=0 สาธุ ครับ จากคุณ : วิริยารัมภะ (XeRaMos) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 16:13:48

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ได้เป็นการข้ามเหตุปัจจัยอะไร หรอกครับ เป็นการเจริญโพชฌงค์ตามกาล การรุ้ซื่อๆ รู้ตามสภาวะ  เป็นการเจริญ  โพชฌงค์ตามกาล การเจริญสัมมาสังกัปปะ  พระพุทธเจ้าเคยกล่าวไว้ว่า ไม่มีโทษอะไร เพียงแต่ เกิดความเหน็ดเหนื่อย  จิตจึงฟุ้งซ่าน การเจริญ สัมมาสังกัปปะ ในเวลาจิตหดหู่เป็นการดี  จิตจะเกิดสมาธิได้ การเจริญ อุเบกขา ปัสสัทธิ สมาธิ ในเวลาจิตฟุ้งซ่าน เป็นการดี http://nkgen.com/344.htm แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 00:28:00 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 23:09:20

ความคิดเห็นที่ 4 วิธีเจริญวิปัสสนา และถึงมรรคผลนั้น สามารถศึกษาได้จากวิปัสสนาญาณทั้ง 16 ขั้น แล้วจะทราบได้ว่า ต้องคิด ต้องพิจารณาหรือไม่ หรือว่าห้ามคิด ห้ามพิจารณา มิลินทปัญหา วรรคที่ ๗    ปัญหาที่ ๘ ถามเรื่องโพชฌงค์ ๗ พระยามิลินท์ :  " ข้าแต่พระนาคเสน โพชฌงค์ มีเท่าไร ? " พระนาคเสนเถระ : " ขอถวายพระพร มี ๗ ประการ " พระยามิลินท์ :    " ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า บุคคลตรัสรู้ด้วยโพชฌงค์เท่าไร? " พระนาคเสนเถระ :  " ขอถวายพระพร บุคคลตรัสรู้ด้วยโพชฌงค์ข้อเดียว " พระยามิลินท์ :  " คือข้อไหน พระผู้เป็นเจ้า ? " พระนาคเสนเถระ :  " ขอถวายพระพร คือข้อ ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ " ( ใคร่ครวญธรรมะ) พระยามิลินท์ :  " ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ถ้าอย่างนั้น พระพุทธองค์ทรงแสดงโพชฌงค์ ๗ ไว้ทำไม ? " พระนาคเสนเถระ :  " ขอถวายพระพร พระองค์จะเข้าพระทัยความข้อนี้อย่างไร...คือดาบที่บุคคลสวมไว้ในฝัก บุคคลไม่ได้ชักออกจากฝัก อาจตัดสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้ขาดได้หรือ ? " พระยามิลินท์ :   " ไม่ได้ พระผู้เป็นเจ้า " พระนาคเสนเถระ : " ข้อนี้ก็ฉันนั้นแหละ มหาบพิตร คือบุคคลปราศจาก ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์ แล้วตรัสรู้ด้วยโพชฌงค์ ๖ ไม่ได้" พระยามิลินท์ : " ถูกแล้ว พระนาคเสน " http://truthoflife.fix.gs/index.php?topic=4592.0 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 02:06:18 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 02:05:01 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 01:53:56 จากคุณ : คืนวันอันแสนดี เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 01:51:25

ความคิดเห็นที่ 5 ที่ได้เคยสัมผัสมิใช่การเจริญโพชฌงค์ตามกาล เหตุเพราะไม่ว่าขณะนั้นไม่ว่าจิตจะอยู่ในสภาวะใด ๆ มีบางแนวทางปฏิบัติก็จะกล่าวถึงแต่การให้จิตว่าง สบาย ๆ ไม่ต้องปรุงแต่งเพียงอย่างเดียว ซึ่งเห็นว่าเป็นแนวทางเดียวกันกับจิตแพทย์ที่ใช้รักษาอาการแห่งโรคทางจิต เป็นการผ่อนคลายที่ดี แต่ก็ย่อมสามารถเป็นไปตามการโน้มน้าว ของผู้ที่ต้องการโน้มน้าวได้ เพราะได้ทำจิตให้ว่างปราศจากการปรุงแต่งแล้ว ยิ่งผู้โน้มน้าวเป็นผู้บริสุทธิ์ด้วยศีลแล้ว  ก็ย่อมเป็นทางที่เป็นกุศลได้ แต่นั้นไม่ใช่เรื่องการดับทุกข์ตามวิธีที่ตรัสสอนในองค์แห่งมรรค เพราะเป็นเหตุเกิดจากภายนอก เรียนท่าน aunemaek2 พิจารณาในเรื่องการเจริญโพชฌงค์ตามกาลที่เกี่ยวเนื่องกับองค์แห่งมรรค โดยยังมีวิธีคิดตามแบบสัมมาสังกัปปะ (หลังจากมีความเข้าใจที่ถูกต้องคือ สัมมาทิฏฐิ) อันเกี่ยวกับการเจริญโพชฌงค์ตามกาล ? ก่อนจะนำมาสู่การตรัสรู้ตามแนวทางของสมเด็จพระบรมสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อมีความคิดอกุศล เมื่อกามวิตกเกิดขึ้น ก็จะพิจารณาว่า เป็นการเบียดเบียนตนเอง / ผู้อื่น / ทั้งตนเองและผู้อื่น / เป็นเหตุดับปํญญา เป็นส่วนแห่งความคับแค้น  ไม่เป็นไปเพื่อความดับทุกข์  เมื่อคิดอยู่อย่างนี้กามวิตกก็ดับสูญไป เมื่อพยาบาทวิตกเกิดขี้น  ก็จะพิจารณาว่า เป็นการเบียดเบียนตนเอง / ผู้อื่น / ทั้งตนเอง และผู้อื่น / เป็นเหตุดับปัญญา เป็นส่วนแห่งความคับแค้น ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน เมื่อคิดอยู่อย่างนี้ พยาบาทวิตกก็ดับสูญไป เมื่อวิหิสาวิตกเกิดขึ้น  ก็จะพิจารณาว่า เป็นการเบียดเบียนตนเอง / ผู้อื่น / ทั้งตนเอง และผู้อื่น / เป็นเหตุดับปัญญา เป็นส่วนแห่งความคับแค้น ไม่เป็นไปเพื่อนิพพาน เมื่อคิดอยู่อย่างนี้วิหิงสาวิตกก็ดับสูญไป เมื่อใดที่ตรึกตรองถึงวิตกใด ๆ มาก ก็จะมีใจน้อมไปในวิตกนั้น ๆ เช่น นึกถึงกามวิตกมาก  ก็จะละทิ้งเนกขัมมวิตก (เกิดราคะ) นึกถึงพยาบาทวิตกมาก  ก็จะละทิ้งอยาบาทวิตก (เกิดโทสะ) นึกถึงวิหิสาวิตกมาก  ก็จะละทิ้งอวิหิงสาวิตก (เกิดเป็นโมหะ) เมื่อมีความคิดเป็นกุศล เนกขัมมวิตกเกิดขึ้นแล้วกับผู้ไม่ประมาท  เขารู้ว่าการคิดแบบนั้นไม่เป็นไปเพื่อเบียดเบียนตน / ผู้อื่น / ทั้งตนเองและผู้อื่น เป็นเหตุให้ปัญญาเจริญขึ้น ไม่มีความคับแค้น เป็นไปเพื่อความดับทุกข์ แต่หากตรึกตรองเรื่องนี้มากเกินพอดี  ร่างกายจะเหน็ดเหนื่อย  จิตจะฟุ้งซ่าน ทำให้ไม่มีสมาธิเกิดขึ้น ให้ทำใจภายในไว้ให้ดี ทำให้สงบ ทำให้เกิดสมาธิและประคองไว้ มีความตั้งใจให้จิตสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน (ตรงนี้เป็นการเจริญโพฃฌงค์ ภายหลังมีสัมมาสังกัปปะแล้ว ?) เมื่อนึกถึงเนกขัมมวิตกมาก ๆ ก็จะสามารถละกามวิตกได้ เมื่อนึกถึงอพยาบาทวิตกมาก ๆ ก็จะสามารถละพยาบาทวิตกได้ เมื่อนึกถึงอวิหิงสาวิตกมาก ๆ ก็จะสามารถละวิหิงสาวิตกได้ ควรต้องนึกถึงอยู่เสมอว่า สิ่งเหล่านี้คือธรรมอันเป็นกุศล... (ผลจากการมีความคิดที่จะกำจัดราคะ โทสะ โมหะ) ทั้งหมดนี้เป็นสัมมาสังกัปปะ เป็นการคิดอันมีผลเนื่องมาจากความเข้าใจคือสัมมาทิฏฐิ  เป็นชนิดสาสวะ ซึ่งจะยังให้ผลแก่ขันธ์ หากยังไม่มีความเห็น ความเข้าใจที่ถูกต้องในเรื่องกฏแห่งกรรม  ความคิดข้างต้นนี้ย่อมจะไม่มีเหตุให้เกิดเกิดขึ้น จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 06:26:54

ความคิดเห็นที่ 6 การตรึก(คิด ดำริ )ถึงกุศลธรรม เช่น เนกขัมม ฯ อพยาบาท ฯ อวิหิงสาวิตก ใช่ สัมมาสังกัปปะ ? *********************************************************** ตั้งคำถามแล้ว ผู้ตั้งฯ ควร คือ น่าจะื ---  แสวงหา สุตมยปัญญา  ต่อไปนี้ด้วย ดูใน พระไตรปิฎกฉบับสำหรับประชาชน หน้า ๖๐๒ (๑) ธาตุ ๓              --  รูปธาตุ  อรูปธาตุ นิโรธธาตุ (๒) การแสวงหา ๓   --  กาเมสนา  ภเวสนา  พรหมจริเยสนา (๓) จักษุ ๓            --  มังสจักษุ ทิพพจักษุ ปัญญาจักษุ (๔) นิสรณิยธาตุ ๓   --  เนกขัมมะ(ธาตุ)  อารุปปะ(ธาตุ) นิโรธ(ธาตุ) (๕) บุคคล ๓ -- บุคคลที่เสมอด้วย  ฝนที่ไม่ตก   (ผู้ไม่ให้ ทานเลย -  ทั้งวัตถุทาน กิเลสทาน มั๊ง) -- บุคคลที่เหมือนฝนตกเฉพาะแห่ง (ผู้ให้ทานแก่บางคน ไม่ให้แก่บางคน) -- บุคคลที่เหมือนฝนตกทุกแห่ง  (คือ สมณะ พราหมณ์ คนกำหร้า คนเดินทาง วณิพก ยาจก )                                                  ที่ตรัส (๔) นิสรณิยธาตุ ๓   --  เนกขัมมะ(ธาตุ)  อารุปปะ(ธาตุ) นิโรธ(ธาตุ) -- น่าจะ  เป็นทางมาของ คำตอบ  ต่อคำถาม ว่า --- การตรึก(คิด ดำริ )ถึงกุศลธรรม เช่น เนกขัมม ฯ อพยาบาท ฯ อวิหิงสาวิตก ใช่ สัมมาสังกัปปะ ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 09:46:09

ความคิดเห็นที่ 7 การตรึก(คิด ดำริ)ถึงกุศลธรรม เช่นเนกขัมมฯ อพยาบาท ฯ อวิหิงสาวิตก ใช่ สัมมาสังกัปปะ ? จะเป็นทางมาแห่งสัมมาสมาธิ ด้วยสงัดจากกามและอกุศลธรรม ได้หรือไม่                                                     ^^^^ กำหนด ที่ ปุถุชน  หรือ อริยสาวก  ตามที่ตรัส  จิตนี้เปHนประภัสสร  ---- "ด้วย ครับ" ก่อน ตอบว่า  ---- ได้ หรือ ไม่ได้ หรือ ยังไม่แน่ใจว่า ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 09:53:28

ความคิดเห็นที่ 8 กำหนดที่ปุถุชน ก่อนอริยสาวกครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 10:04:46

ความคิดเห็นที่ 9 พระพุทธเจ้ากล่าวว่า  กุศลธรรมทั้งหมด  มรรค 8 สติปัฎฐาน4 โพชฌงค์ 7 กุศลธรรมเหล่าใดเหล่าหนึ่ง กุศลธรรมเหล่านั้นทั้งหมด ย่อมถึงการสงเคราะห์เข้าในอริยสัจสี่ เปรียบเหมือนรอยเท้าของสัตว์ต่างๆ ย่อมถึงการประชุมลงในรอยเท้าช้าง (ใบไม้ในกำมือ) เมื่อเจริญมรรค 8  บริบรูณ์โพชฌงค์ 7  ก็บริบรูณ์ หรือเจริญโพชฌงค์ 7 บริบรูณ์ มรรค 8 ก็บริบรูณ์ แม้ อริยสัจย์ 4  กิจที่ควรทำคือ รุ้ทุกข์  เมื่อบริบรูณ์ มรรค  ย่อมเจริญ ละสมุทัย  ย่อมเจริญ นิโรธย่อมแจ้ง แม้การเจริญ มรรค 8 ก็ยังกล่าวว่า  เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อกำหนดรู้ทุกข์ เพื่อความสิ้นไป เพื่อละตัณหา กล่าวโดยสรุป ท่านพาหิยะ  ได้ฟังธรรม ว่า รุ้ สักแต่ว่ารู้ เห็นสักแต่ว่าเห็น รู้แจ้งสักแต่ว่ารู้แจ้ง เมื่อนั้นท่านจะไม่มี เมื่อท่านไม่มีนั้นเป็นที่สุดแห่งทุกข์ ธรรมสั้นๆเพียงเท่านี้แต่สงเคราะห์เข้ากับอริยสัจย์ 4 เปรียบเหมือนรอยเท้าช้างได้ครับ มรรค นั้น พระพุทธเจ้ากล่าวว่า วิราคะ คือ ยอดแห่งมรรคแห่งธรรมทั้งปวง คือความหน่ายคลายกำหนัด แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 10:40:43 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 10:39:28 แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 10:34:06 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 10:32:26

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นพ้องตามที่ท่าน aunemaek2 กล่าวแสดงครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 11:09:57

ความคิดเห็นที่ 11 ความคิดเห็นที่ 8 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน กำหนดที่ปุถุชน ก่อนอริยสาวกครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 10:04:46 [แก้ไข]                  ************************* แล้วคุณนายอิ่ม "จะ" กำหนด พระสูตรไหน "อีกสักพระสูตร สองพระสูตร" ไหมครับ               ที่ จะ ทำให้ "ใครๆ รวมทั้งคุณนายอิ่มเอง" รู้ เห็น เข้าใจว่า ทำตามที่ตรัสแล้ว  จะทำให้ ปุถุชน ผู้ไม่มีการสดับ  ---- เลื่อนสู่ อริยสาวกผู้มีการสดับ  ก่อน รู้ชัดตามที่เป็นจริงว่า "จิตประภัสสรนั้น พ้นวิเศษจากอุปกิเลส คือ นิวรณ์ทั้ง ๕" เพราะ ฉะนั้น จิตตภาวนา ย่อมมีแก่ อริยสาวกผู้มีการสดับ คือ ก่อน พระสูตรที่คุณ aunemaek2 อ้าง ใน คคห 9 ที่คุณนายอิ่ม เห็นพ้องด้วย ตาม คคห 10                            ผมยกตัวอย่างจากความจำ พระสูตรแรก กุสลกรรมบท ๑๐  (ดูเอง)  ----- เมื่อ ปุุถุชน พอใจ ตามที่ตรัส  เป็นอยู่โดยชอบตามที่ตรัสนั้น  คือ  มี สัมมาทิฏฐิ ตาม กุสลกรรมบท ๑๐ ผู้นั้น ย่อม รู้หมายว่า สัมมาทิฏฐิ ข้อนี้ เป็น สาสวาสัมมาทิฏฐิ  ที่เนื่องกับ "ปุถุชน หรือ อริยสาวก ชุดแรก กลุ่มแรก คือ พระสัทธานุสารี พระธัมมานุสารี พระโสดาบัน"  ที่ จิตตภาวนา คือ โพธิปักขิยธรรม ๓๗ ย่อมมี แก่ อริยสาวก เหล่านี้ พระสูตรที่สอง เมื่อเขาเจริญอริยมรรคอยู่ด้วยอาการอย่างนั้น ธรรม ๒ ของเขา คือ สมถะด้วยวิปัสสนาด้วย ย่อมเคียงคู่กันไป ฯลฯ -- (จากนั้น น้อมจิตไปยัง อาสวักขยญาณ  --แปลว่า? พิจารณาเอง) สรุป คุณนายอิ่ม  เห็นว่า "ปุถุชน (สมัยนี้) --- อยู่ๆ  ก็ สามารถ "เป็นอยู่โดยชอบในทางสายกลาง" คือ -- มรรค (ของพระอริยเจ้า) นั้น พระพุทธเจ้ากล่าวว่า วิราคะ คือ ยอดแห่งมรรคแห่งธรรมทั้งปวง คือความหน่ายคลายกำหนัด  ได้ สักว่า --- แค่ อ่าน พระพุทธภาษิตแปลไทย รู้ เข้าใจ แบบ ใดนั้น หรือ สักว่า --- แค่ ปฏิบัติแบบนั้น (เช่นดูจิต  หรือ สมาธิแบบเพ่งลูกแก้ว ฯ) หรือ ฯลฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 13:35:34

ความคิดเห็นที่ 12 สังขารที่ประเสริฐที่สุดในบรรดา สังขารทั้งปวง คือ อริยมรรคมีองค์ ๘ -- ที่มี สัมมาทิฏฐิ องค์แรก จูงนำ มรรคองค์ที่ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ แต่ ไม่ตรัสว่า สัมมาทิฏฐิ (องค์ ๘  ไม่ใช่ สัมมาทิฏฐิใน กุสลกรรมบท ๑๐) จูงนำ  อริยสัมมาสมาธิคือ รูปฌานทั้ง ๔ ใครหาเจอ  กรุณา เสนอด้วย ครับ วิราคะธรรม = ธรรมคือ วิราคะ   ตรัสว่า วิราคะ เป็นเลิศยอดยิ่งกว่า บรรดา สังขตธรรมและ อสังขตธรรมเหล่านั้น ทั้งหมด (ทั้งใบไม้ในป่า และ ใบไม้ในกำมือของพระศาสดา // ใบไม้ในมือสาวก ใด  เลอเลิศกว่า?) วิราคะ คือ ธรรมเป้นที่ ฯ สิ้นตัณหา (ตัรหักขโย) ฯ วิราคะธรรม คือ นิพพาน (ความสิ้นไปแห่งราคะ โทสะ โมหะ / วิราคะ เป็น ไวพจน์ของ นิพพาน)                                           ตกลง         พระพุทธภาษิตใดครับ  ที่ ตรัสไว้ แล้ว แปลไทย ตรงกับ ข้อความ --- มรรค นั้น พระพุทธเจ้ากล่าวว่า วิราคะ คือ ยอดแห่งมรรคแห่งธรรมทั้งปวง คือความหน่ายคลายกำหนัด--- คุณaunemaek2 กรุณา อ้าง เล่มที่ หน้าที่ ข้อที่ ด้วยได้ไหมครับ ผมจะได้ บันทึกไว้เป็นหลักฐาน ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 13:41:30

ความคิดเห็นที่ 13 มรรค นั้น พระพุทธเจ้ากล่าวว่า วิราคะ คือ ยอดแห่งมรรคแห่งธรรมทั้งปวง คือความหน่ายคลายกำหนัด ต้องขออภัยด้วยครับ  ที่พูดไปแบบนั้นแต่  การพูดนั้นเป็นการเรียบเรียงไปตามความเข้าใจที่ได้จากการศึกษาพระสูตร ถ้าเห็นว่าผิดพลาดขอให้ชี้ที่ผิดด้วยครับ ยุคนัทธวรรค วิราคกถา http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=31&A=8692&Z=8832 ปสาทสูตร http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=21&A=912&Z=944 เจตนาสูตร http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=24&A=7567&Z=7602 สุกสูตร มรรคภาวนาที่ตั้งไว้ผิดและตั้งไว้ถูก http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=19&A=211&Z=230 จากคุณ : aunemaek2 เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 14:32:35

ความคิดเห็นที่ 14 การตรึก(คิด ดำริ ) ถึงกุศลธรรม เช่น เนกขัมม ฯ อพยาบาท ฯ อวิหิงสาวิตก (๑) --- ใช่ สัมมาสังกัปปะ ? ถ้าใช่ (๒) --- จะเป็นทางมาแห่งสัมมาสมาธิ ด้วยสงัดจากกามและอกุศลธรรม ได้หรือไม่                              พิจารณา กรณี อุปติสสะ (ปุถุชนแบบหนึ่ง)                             ขณะฟังคาถาพระอัสสชิ  อุปติสสะ รู้  เข้าใจ   ฯ                  แต่ ตอนไหน คือ การตรึก(คิด ดำริ ) ถึง "สิ่งที่รู้ ที่เข้าใจ"? แล้วสอดคล้องกับ สัมมัตตะ ๑๐ (มรรคมีองค์ ๘ + สัมมาญาณะ + สัมมาวิมุตติ) ข้อ สัมมาทิฏฐิ อันเป็นอริยะ --- ที่ จูงนำ สัมมาสังกัปปะ ?                                 ในขั้น  "ได้ดวงตาเห็นธรรม"                      **************************************                      พิจารณา กรณี อุปติสสะ (ผู้ได้ดวงตาเห็นธรรม) มาแล้ว       ขณะฟังพระพุทธเจ้าตรัส เวทนาสูตร ๓ วาระ ขณะนั่งพัดวีให้                                    อุปติสสะ รู้  เข้าใจ  ฯ แล้วสอดคล้องกับ สัมมัตตะ ๑๐ (มรรคมีองค์ ๘ + สัมมาญาณะ + สัมมาวิมุตติ) ข้อ สัมมาทิฏฐิ อันเป็นอริยะ --- ที่ จูงนำ สัมมาสังกัปปะ ?                                 ในขั้น  "สกิทาคามี อนาคามี อรหันต์" จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 14:39:44

ความคิดเห็นที่ 15 ลิงค์ แรก  -- ปฏิสัมภิทามรรค  เป็นภาษิต ของพระสารีบุตร  มิใช่หรือครับ (ผมว่า ใช่ นะ / แต่ผมว่าผิดได้เสมอ) ดังนั้น คำว่า --มรรค นั้น พระพุทธเจ้ากล่าวว่า วิราคะ คือ ยอดแห่งมรรคแห่งธรรมทั้งปวง คือความหน่ายคลายกำหนัด -- จึง ไม่ถูกต้อง ตรง "พระพุทธเจ้ากล่าวว่า" ********************************************************** ลิงค์ที่ ๒ -- เป็นพระพุทธภาษิต ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมที่ปัจจัยปรุงแต่งมีประมาณเท่าใด อริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ เรากล่าวว่าเลิศกว่าธรรมเหล่านั้น ชนเหล่าใดเลื่อมใสในอริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ ชนเหล่า นั้นชื่อว่าเลื่อมใสในสิ่งเลิศ และวิบากอันเลิศย่อมมีแก่ชนผู้เลื่อมใสในสิ่งเลิศ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมที่ปัจจัยปรุงแต่งหรือไม่ปรุงแต่งมีประมาณเท่าใด วิราคะคือ ธรรมอันย่ำยีความเมา ธรรมเครื่องกำจัดความกระหาย ความถอนเสียซึ่ง ความอาลัย ความเข้าไปตัดวัฏฏะ ธรรมเป็นที่สิ้นตัณหา ความคลายกำหนัด ความดับ นิพพาน เรากล่าวว่าเลิศกว่าธรรมเหล่านั้น ^^^^ 2 บรรทัดแรก   น่าจะตรงกับ ที่เสนอว่า "ในบรรดาสังขารทั้งปวง อริยมรรคมีองค์เป็น เป็นเลิศยอดยิ่งกว่าบรรดาสังขารเหล่านั้น) 4 บรรทัดล่าง น่าจะตรงกับ ที่เสนอว่า "วิราคธรรม เป็นเลิศยอดยิ่งกว่าสังขตธรรม และอสังขตธรรมเหล่านั้นทั้งหมด                                                 พิจารณาตรง วิราคะคือ ฯลฯ -- แล้ว สำนวนแปลนี้ จบที่ คำว่า นิพพาน + เรากล่าวว่าเลิศกว่าธรรมเหล่านั้น ดู พระสูตรที่ตรัสไวพจน์ นิพพาน ๓๒ คำ วิราคะ ตรัส สภาวะ เช่นเดียวกับ นิพพาน คือ "ความสิ้นไปแห่งราคะ โทสะ โมหะ อันใดอันนั้นแล ทรงเรียก วิราคะ (นิพพาน) วิราคะ พระสูตร ปสาทสูตร (ไม่ใช่ ว่าด้วย ประสาท แบบวิชาฝรั่ง)  ตรง "ธรรมเป็นที่สิ้นตัณหา  น่าจะคือ ที่ผมอ้างคำว่า ตัณหักขโย" วิราคะธรรม "ธรรมเป็นที่" สิ้นตัณหา = "ธรรมเป็นที่สิ้นไป" แห่งราคะ โทสะ โมหะ ใช่หรือไม่                      (สิ้นตัณหา โดยไม่สิ้น ราคะ โทสะ โมหะ ได้?)                                            ตกลง นิพพาน --- ตามสำนวนแปลที่คุณaunemaek2 อ้าง -- ผู้แปล  หมายถึง ?  จึงจะตรงกับ "ธรรมที่พระบรมศาสดาตรัส ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษาไว้ แบบ เดิมๆ ฯ) แล้วคุณaunemaek2  เมื่อ อ่านทุกๆ สำนวนแปลแล้ว วิราคะธรรม  ไม่ใช่ นิพพาน  เพราะ (๑)วิราคธรรมคือ ธรรมเป้นที่สิ้นตัณหา (๒) นิพพาน เป็น แดนนิพพาน ที่ ผู้สิ้นตัณหา เพราะ ลุ วิราคธรรม (ธรรมเป้นที่สิ้นตัณหา) จะ ไปสถิตย์ที่นั้น  หลัง จากตายแล้ว  เพราะก่อนตาย  มีใจที่บริสุทธิไม่แตกสลาย  หรือครับ? ********************************************************** ผมไม่ได้ เสนอคคห นี้ ว่า =  ผมเห็นว่าผิดพลาด แล้วทำตามที่ขอ คือ ขอให้ชี้ที่ผิดด้วยครับ ผม สนทนากับ คุณaunemaek2  ในฐานะ ผู้นั่งล้อมพระบรมศาสดา ที่ยังทรงยังอยู่ เหมือนๆ กัน นะครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 14:55:50

ความคิดเห็นที่ 16 ลิงค์ที่ ๓  -- ตรงที่ตรัส "ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมทั้งหลายย่อมหลั่งไหลไปสู่ธรรมทั้งหลาย ธรรมทั้งหลายย่อมยังธรรมทั้งหลายให้บริบูรณ์ เพื่อการถึงฝั่ง (คือนิพพาน) จากสถานอัน มิใช่ฝั่ง (คือสังสารวัฏ) ด้วยประการฉะนี้แล ฯ น่าจะตรงกับ ธรรมไหลไปสู่ธรรม โดยไม่ต้องเจตนา (มโนสัญเจตนา ใน สิ่งนั้น เพราะ ว่าง ตาม จูฬสุญญตสูตร --- เมื่อพระอนาคามี กำลัง เจริญ อานาปานสติ ที่มี อานิสงส์ ๗ อย่าง) ^^^^ ผมเสนอ นอกตำรานะครับคุณaunemaek2 จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 15:02:54

ความคิดเห็นที่ 17 ลิงค์ ที่ ๔ -- สุกสูตร น่าจะตรงกับพระสูตรนี้ (จากความจำ) ทิฏฐิที่ตั้งไว้ถูกต้อง  มัคคภาวนาตั้งไว้ถูกต้อง ภิกษุนั้น จักทำลายอวิชชา จักทำวิชชาให้เกิดขึ้น หรือ จักทำนิพพานให้แจ้งได้ นั่น เป็นฐานะที่จะมีได้ ********************************************************* ทิฏฐิที่ตั้งไว้ถูกต้อง   เนื่องกับ สัมมาทิฏฐิ ๒  ที่ตรัสไว้ ผมจึงตั้งกระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12188852/Y12188852.html จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 15:07:17

ความคิดเห็นที่ 18 การตรึก(คิด ดำริ)ถึงกุศลธรรม เช่น เนกขัมมฯ อพยาบาท ฯ อวิหิงสาวิตก ใช่ สัมมาสังกัปปะ ? ******************************************************** (๑) ไม่ใช่ สัมมาสังกัปปะ ? อันเป็น อริยมรรคองค์ที่ ๒  ที่ สัมมาทิฏฐิอันเป้นอริยะมรรคองค์ที่ ๑ สมบูรณ์แล้ว ---- เพราะ ไม่อยู่ในฐานะ ใช่   เมื่อ ยังเนื่องกับ "ปุถุชนผู้ไม่มีการสดับ" ไม่ว่า สมัยพุทะกาล หรือ สมัยนี้ (๒) ส่วน จะใช่ สัมมาสังกับปะของ กัลยาณปุถุชน (ที่ยังไม่ใช่ กลุ่มพระโสดาบัน คือ พระสัทธานุสารี พระธัมมานุสารี พระโสดาบัน) เพราะ สัมมาทิฏฐิ ตาม กุสลกรรมบท ๑๐ หรือไม่                                      ก็ต้อง พิจารณา เป็น รายๆ ไป                   โดย อาสัย ที่ตรัส "สัมมาสังกัปปะ ทุกๆ พระสูตร" ครับ                                                       เช่น (๑) เนกขัมมะแท้ มีได้  เพราะได้รู้รสของสิ่งที่ประเสริฐกว่ากาม (สังกัปปราคะ) รส มู ม ๑๒/๑๘๐/๒๑๐ จิตประภัสสร พ้นวิเศษจากอุปกิเลส (ไม่ใช่ข่มไว้ได้) ฝ่ายอริยสาวก ผู้มีการสดับ = ผู้ได้รู้รสของสิ่งที่ประเสริฐกว่ากาม (สังกัปปราคะ) รส (๒) เนกขัมมสังกัปปะ (ครั้งพุทธกาล --- ออกบวชจากเรือนสู่ความไม่มีเรือน) สี  ที ๙/๘๖/๑๐๒ (๓) บุคคลเกี่ยวกับ เนกขัมมะ ๔ "กายออก แต่ จิตไม่ออก" (จาก เนกขัมมะแท้ มีได้  เพราะได้รู้รสของสิ่งที่ประเสริฐกว่ากาม (สังกัปปราคะ) รส) ----- พอเห็นได้ไหมครับ "กายไม่ออก แต่ จิตออก" (จาก เนกขัมมะแท้ มีได้  เพราะได้รู้รสของสิ่งที่ประเสริฐกว่ากาม (สังกัปปราคะ) รส) ----- พอเห็นได้ไหมครับ "กายไม่ออก จิตไม่ออก" "กายก็ออก  จิตก็ออก" คุณนายอิ่ม  น่าจะ หาคำตอบได้บ้างแล้ว กระมัง จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 15:25:18

ความคิดเห็นที่ 19 จากคคห.ที่๑๑ ที่ท่านเซนฯกล่าว  อ้างถึงวิธีกำจัดอกุศลวิตก ที่ตรัสสอนไว้ใน วิตักกสัณฐานสูตร ครับ สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงแนะนำวิธีคิดเพื่อกำจัดอกุศลวิตก ๑.หันมาคิดเรื่องอื่นที่เป็นกุศลแทน การคิดเรื่องอกุศล ๒.ถ้ายังเกิดขึ้นอีก ให้นึกถึงโทษของอกุศลนั้น ๓.ถ้ายังเกิดขึ้นอีก ก็ให้เลิกคิด ๔.ถ้ายังเลิกคิดไม่ได้ ก็ให้นึกถึงสาเหตุการเกิดอกุศลวิตกนั้น ๕.ถ้ายังเกิดขึ้นอีก นี้เป็นวิธีท้ายที่ทรงแนะนำ --- ก็ให้กดฟันไว้ด้วยฟัน ใช้ลิ้นดันเพดานไว้ให้แน่น ทำจิตใจให้เร่าร้อน ภายหลังเมื่อละวิตกอันเป็นอกุศลนั้นได้ จิตจึงจะตั้งมั่น นี้เป็นผู้ฉลาดชำนาญในการคิด อยากคิดเรื่องใดก็ได้ ไม่อยากคิดเรื่องใดก็ได้ โดยเมื่อเขาสามารถละวิตกอันเป็นบาปอกุศลได้แล้ว จิตย่อมตั่งมั่น สงบ เป็นภาวะที่จิตเป็นหนึ่งผุดขึ้น มีสมาธิภายในโดยแท้ "เป็นผู้ชำนายในวิถีทางแห่งวิตก เธอหวังวิตกใดก็จักตรึกถึงวิตกนั้นได้ ไม่หวังวิตกใดก็จักไม่ตรึกถึงวิตกนั้น ตัดตัณหาได้แล้ว คลายสังโยชน์ได้แล้ว ทำที่สุดทุกข์ได้แล้ว เพราะละมานะได้โดยชอบ" ส่วนในข้อ"สักว่า"นั้นผมเห็นพ้องตามท่าน  aunemaek2  แต่ไม่ใช่เพียง สักว่า --- แค่ อ่าน พระพุทธภาษิตแปลไทย รู้ เข้าใจ แบบ ใดนั้น หรือ สักว่า --- แค่ ปฏิบัติแบบนั้น (เช่นดูจิต  หรือ สมาธิแบบเพ่งลูกแก้ว ฯ) แต่ "สักว่า" นั้นต้องมาจากเหตุคือปัญญาในสัมมาทิฏฐิเป็นข้อต้นเหตุ แล้วตามด้วยองค์อื่น ๆ จนครบเป็นสัมมาสมาธิ ของพระอริยะครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 15:52:45

ความคิดเห็นที่ 20 คคห 19          --- สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงแนะนำวิธีคิดเพื่อกำจัดอกุศลวิตก ---- พระสูตรนั้น ฯ (๑) ตรัสแก่ ภิกษุผู้ปุถุชน หรือ ภิกษุผู้อริยสาวก ผู้มีการสดับแล้ว รู้ชัดว่า จิตที่เคยเข้าถึงความเศร้าหมองเพราะ ราคะ โทสะ โมหะ (จูฬทุกขันธสตรู) และหรือ นิวรณ์ทั้ง ๕ (อุปกิเลสสูตร) บัดนี้  พ้นวิเศษแล้ว  จิตตภาวนา ย่อมมี ฯ (๒) ทำไม ไม่ มองว่า ที่ตรัส "วิธีกำจัดอกุศลวิตก" นั้น  ตรัสแก่ "อริยสาวกที่ ยังมีปัญหาใน อาการ ยังมีจิตอนุเสติในอกุศลวิตก ใดนั้น" (๓) ปุถุชน เหมือน - ต่าง กับ อริยสาวก หรือไม่ เมื่อ กำหนด --- อาการ ยังมี จิตอนุเสติในสิ่งใดนั้น               ข้อที่ ๓  คุณนายอิ่ม  สำคัญว่า "ต้องเหมือนๆ กัน"  ใช่หรือไม่ ?                             ถ้าสำคัญว่า  ----ใช่  ก็ดี  ---- ไม่ ใช่ก็ดี                                   ^^^^ มันก็ สักว่า ทั้งนั่นแหละ   แต่ ผล ของสักว่า  มัน ย่อม ไม่อยู่ในฐานะเดียวกันได้  (ซึ่ง ตรงนี้ ก็ยัง สักว่า แบบหนึ่ง) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 16:38:28

ความคิดเห็นที่ 21 วิธีกำจัดอกุศลวิตกที่ตรัสสอนไว้ใน วิตักกสัณฐานสูตร                                        ตรัสแก่ ภิกษุ ใช่ไหมครับ                        แล้ว ปุถุชน (ตามที่ผมอ้าง จิตประภัสสรฯ)        จะ กำจัด อกุศลวิตก  ตามที่ตรัสสอนไว้ใน วิตักกสัณฐานสูตร ได้ อย่างไร?          เมื่อ ภิกษุนั้นคือ พระสัทธานุสารี พระธัมมานุสารี พระโสดาบัน แล้ว                                              สรุป การอ้าง พระสูตรใดๆ --- ผู้อ้าง ก็ ต้อง หมายได้ว่า ที่ตรัสพระสูตรนั้น ตรัสแก่ใคร ใครนั้น  สอดคล้องตาม สัปปุริสธรรม ๗ + โพชฌงค์ ๗ ด้วยหรือไม่? 3 บรรทัดบน คุณนายอิ่ม  มองว่า ผมเสนอไม่สมเหตุผล ตรงไหนไหมครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 16:42:23

ความคิดเห็นที่ 22 (๓) ปุถุชน เหมือน - ต่าง กับ อริยสาวก หรือไม่ เมื่อ กำหนด --- อาการ ยังมี จิตอนุเสติในสิ่งใดนั้น              ข้อที่ ๓  คุณนายอิ่ม  สำคัญว่า "ต้องเหมือนๆ กัน"  ใช่หรือไม่ ? -ไม่เหมือนกันครับ เพราะแม้ในอาการยังมีจิตอนุสติในสิ่งใดนั้น ปุถุชนจะไม่สามารถกำหนด รู้  แต่อริยสาวกจะสามารถกำหนดรู้ในขณะที่อนุสติใด ๆได้เสมอ  นั่นจึงเป็น "สักว่า" ซึ่งเป็นผลมาจากสัมมาทิฏฐิครับ แต่แม้ที่ตรัสสอนนั้นก็เพื่อทั้งปุถุชน และอริยสาวกเช่นกันครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 16:52:53

ความคิดเห็นที่ 23 คคห 22 แต่แม้ที่ตรัสสอนนั้นก็เพื่อทั้งปุถุชน และอริยสาวกเช่นกันครับ (๑) เป็น ความเห็นของคุณนายอิ่ม  สมัยนี้ (8 มิ.ย. 55 16:52:53) (๒) แต่ เป็น ความจริง ของพระเถระครั้งปฐมสังคายนา เมื่อ 2555 ปีก่อน หรือไม่ คุณนายอิ่ม ด้วย ผมด้วย  ย่อม "ต้อง เก็งความจริง" + กาลามสูตร -- ใช่ไหมครับ (๓) แล้ว จริง  ตาม ที่พระพุทธองค์ตรัสแก่ ผู้นั้น "ภิกษุ  ที่ผ่าน ปุถุชนมาแล้ว"  ใช่หรือไม่? คุณนายอิ่ม ด้วย ผมด้วย  ย่อม "ต้อง เก็งความจริง" + กาลามสูตร + มหาปเทสสี่ + ดคตมีสูตร -- ใช่ไหมครับ (๔) ดังนั้น ควรหรือ ที่ คุณนายอิ่ม และผม จะ เพลิน ยึดมั่น ใน "สิ่งที่ตนเองเสนอ มีอยู่ ไม่ว่าแบบไหน" + "ไม่ว่าจะเนื่องด้วย" ภูมิจิต ภูมิธรรมขั้นใดๆ  "ตามพระพุทธภาษิต" ตามที่ พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา     ข้างบน  ทั้งหมด  ล้วน "สักว่า แบบ นั้นๆ ทั้งสิ้น"  -- มิใช่หรือครับ?            ****************************************                                                             ตกลง ปุถุชน  สดับ อะไร ละครับ  จึงจะ เลื่อนสู่ อริยสาวกผู้มีการสดับ (เรื่อง จิตนี้เป็นประภัสสร) (๑) อาสัย พระพุทธภาษิต แปลไทย ตามที่ พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษามา   ก่อน (๒) อาสัย อื่นจากพระพุทธภาษิต (ซึ่ง ตามที่เป็นจริง ปุถุชนนั้น ได้ อาสัยใสแล้ว + มี จิตอนุเสติในสิ่งนั้นแล้ว)                                          ข้อ (๑) (๒) นี้                     ไม่เป็น สัมมาทิฏฐิ แรกสุดๆ ของ ปุถุชน ใดนั้น หรือครับ                   ************************************ สัมมาทิฏฐิ ข้างบน  แปลว่า   -- มีความเห็นที่ถูกต้องชอบว่า "ความต้องอาสัย (๑) แล้ว ทิ้ง (๒)  + กาลามสูตรแล้ว " ยังไม่ต้องเนื่องกับปริยัติธรรม คือ  สัมมาทิฏฐิ ตาม กุศลกรรมบท ๑๐  และ สัมมาทิฏฐิแห่ง มรรคมีองค์ ๘  ที่ตรัสว่า มีอยู่ ๒ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 17:28:59

ความคิดเห็นที่ 24 เสนอ จากประสบการณ์ เพื่อ กำหนด ว่า ปุถุชน จะ เลื่อนสู่ อริยสาวกอย่างไร? (๑) ผ่านด่าน  สัมมาทิฏฐิ แรกสุดๆ ของ ปุถุชน ใดนั้น ตาม คคห 23 (๒) หายใจ ตั้งแต่แรกออกมาจากครรภ์มารดา ดังนั้น อาสัย อนุสติ ข้อนี้  ได้แน่ๆ (๓) เจริญอานาปานสติ แบบ คลำเอง (= เป็นอยู่ใน ชีวิตวิวัฒน์ของปุถุชนนั้น) โดยอาสัย กัลยาณมิตร + พระสูตร อานาปานสติ วัตถุ ๑๖   ---  ๓ ข้อ   ได้ลองทำมาแล้ว ได้ผล ตามสมควรแก่การปฏิบัติแล้ว + สอบทานแล้ว  --- รับว่า อานาปานสติ ๑๖ = อานาปานสติแบบพิสดาร นั้น ตรงกับ ที่ตรัสว่า "ฉินน ปิโลก ติโก"  (อันมีส่วนขี้ริ้ว อันตถาคตเฉือนทิ้งให้แล้วด้วย พระมหาเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา อันเป้นพรหมวิหารขั้นจอมศาสดา ผู้ ปรมานุตตรสุญญตาด้วย มหาทิพพย์วิหาร  และ อริยวิหารขั้น พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 17:37:12

ความคิดเห็นที่ 25 กราบขอบพระคุณท่านเซนฯ ซึ่งให้ความกรุณาเสมอมาครับ แน่นอนคคห.ที่ ๒๒ ของผมย่อมเป็นการเก็งความจริง ดังท่านเซนฯ ว่า และความจริงที่เก็งนั้น ยังไม่ถึงที่ผมจะถึงขั้นที่จะกล่าวว่าจริงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ด้วยทราบดีว่ายังไม่ถึงขั้นนั้นแน่นอน เพราะยังมีราคะ โทสะ โมหะ ที่เห็นได้เสมอว่ายังมี หลงป่าก็หลงมาแล้ว และแม้ตอนนี้ก็ยังอาจจะหลงได้ด้วยประมาท เพราะบางทีก็เพลินตามรอยอื่น เช่น รอยเก้ง รอยกวาง รอยกระต่าย ฯลฯ (ด้วยเพลินดีเหมือนกัน) แต่อาศัยได้ตามรอยเท้าช้างไปเรื่อย ๆ เจอมาหลายรอย หลายขนาดแล้ว คงได้ตามรอยเท้าช้างตัวใหญ่ขึ้นไปเรื่อย ๆ มั่นใจว่าต้องเจอรอยเท้าช้างตัวที่ใหญ่ที่สุดข้างหน้าครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 21:07:17

ความคิดเห็นที่ 26 อานาปานสติ วัตถุ ๑๖ ----- จะ เป็นเหตุ ให้ ปุถุชน ที่ไม่มีการสดับ (แต่ รู้พุทธศาสนามากมายนั้น) --- "มีการสดับ" --- เกิดผล คือ ลุ อริยสาวกผู้มีการสดับ รู้ชัด "พ้นวิเศษจากอุปกิเลส  ทั้ง ๒ พระสูตร คือ ราคะ โทสะ โมหะ - นิวรณ์ทั้ง ๕"  --- จิตตภาวนา "คือ สติปัฏฐานสี่ ตาม โพธิปักขิยธรรม ๓๗"  ย่อมมี แก่ ปุถุชนที่ลุ สู่อริยสาวกแล้ว แล้ว ยังมี กิจอื่นที่ต้องทำ เพื่อ "เจโตวิมุตติปัญญาวิมุตติ"  ขั้น อตัมมยตา                 อานาปานสติ วัตถุ ๑๖  คือ รอยเท้าช้างตัวที่ใหญ่ที่สุด ครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 21:30:21