ความคิดเห็นที่ 1 ลองอ่านเรื่องนี้ดูครับ พระกีสาโคตมีเถรี http://www.84000.org/one/2/12.html “โคตมี เธอเข้าใจว่าลูกของเธอเท่านั้นหรือที่ตาย อันความตายนั้นเป็นของธรรมดาที่มีคู่ กับสัตว์ทั้งหลายที่เกิดมาในโลก เพราะว่ามัจจุราชย่อมฉุดคร่าสัตว์ทั้งหมด ผู้มีอัธยาศัยเต็มเปี่ยม ไปด้วยกิเลสตัณหา ให้ลงไปในมหาสมุทรคือ อบายภูมิ อันเป็นเสมือนว่าห้องน้ำใหญ่ ฉะนั้น” จากคุณ : ชนาธิป - พุทธแท้ เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 02:05:37

ความคิดเห็นที่ 2              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙              ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑              อุรคชาดก http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=27&A=3407&Z=3435                      ศึกษาอรรถกถาชาดกนี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=717              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 02:06:31

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะ ขอเลือกโหวต ไม่เกิน 1 ปีนะคะ ก่อนอื่น ขอแสดงความเสียใจต่อ จขกท.ก่อนนะคะ ที่จริงแล้ว ส่วนตัวอยากตอบว่า คนเราปกติเค้าบอกว่าจะใช้เวลาทำใจได้ประมาณ 3 - 6 เดือนค่ะ จึงจะสามารถกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้ค่ะ(แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของแต่ละคนด้วย) ทีแรกเราเองก็ไม่เคยเชื่อนะคะ ตอนที่สูญเสียคุณตาไปนั้น(เราโตมากับคุณตาค่ะ สนิทกันมาก ท่านเป็นเหมือนพ่อกับแม่ค่ะ) ตอนนั้น ในใจคิดแต่เพียงว่า ..เราจะอยู่ต่อไปได้อย่างไรกันนะ ถ้าไม่มีตาอยู่แล้ว ทุกอย่างมันมืดไปหมดเลยค่ะ มัน นิ่ง มาก คือร่างกายและจิตใจของเราเหมือนทุกอย่างมัน หยุด ไปหมดเลยล่ะค่ะ ดังนั้นเราจึงเข้าใจความรู้สึกนี้ของ จขกท. ดีนะคะ เราลืมไม่ได้หรอกค่ะ กับคนที่เรารัก แล้วเราต้องสูญเสียเค้าไป แต่เราสามารถทำใจได้ค่ะ ขอให้เชื่อนะคะ วัน-เวลา จะช่วยเยียวยาจิตใจของเราได้จริงๆค่ะ ระหว่างนี้หากคุณ จขกท.อยากอ่านอยากศึกษาธรรมมะ แนะนำ นิตยสารราย 15 วัน ชื่อ ซีเครต นะคะ แล้วก็งานเขียนของ อ. ว.วชิรเมธีค่ะ เรื่อง หนึ่งคนตาย ล้านคนอื่น ค่ะ(ตอนนี้เราก็อ่านเรื่องนี้อยู่ค่ะ) เป็นกำลังใจให้นะคะ เราจะผ่านมันไปได้แน่นอนค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : nobuta wo produce เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 02:13:07

ความคิดเห็นที่ 4 ขอแสดงความเสียใจกับ จขกท. ด้วยครับ ผมว่าเรื่องระยะเวลา ขึ้นกับความสัมพันธ์ของเขากับบิดาของเขา ก่อนที่ คุณพ่อผมจะเสียชีวิต (คือท่านเป็นมะเร็ง) ผมไปทำงานตอนเช้า พี่ก็โทร.ไปบอกว่าให้มาที่ รบ. ด่วน ซึ่งผมก็เดาได้ว่า เกิดอะไรขึ้น จำได้ว่าแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวที่หลังตู้คอมฯ (ที่บริษัท จะมีห้องคอมฯ มีตู้คอมฯใหญ่ๆหลายๆตู้) และระหว่างเดินทางไป รบ. ผมก็น้ำตาไหลไม่หยุด ผมก็ใช้เวลาพอสมควรกับความเสียใจ จากคุณ : เกลือจืด เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 03:08:45

ความคิดเห็นที่ 5 ขึ้นกับตัวใครตัวมันครับ ไม่คิดถึงอดีต ไม่กังวลกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึงในอนาคต ต้องฟังพระท่านแล้วคิดตาม ผมชอบหลวงปู่สิม   หลวงปู่ท่านเอาความตายมาพิจารณาเสมอครับ http://www.youtube.com/watch?v=wpt4izy5XIQ จากคุณ : Nine Cats เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 03:39:17

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนเราเสียคุณพ่อเป็นช่วงที่เราเรียนเทอมสุดท้ายกำลังจะจบอยู่พอดี ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เรียนหนักสุดในชีวิตแล้ว วันที่คุณพ่อจะเสียเป็นวันก่อนสอบอยู่วันนึง ตอนทราบข่าว (คุณพ่อเสียที่ รพ.) เราก็ช๊อคทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน แต่พอตั้งสติได้ก็ไปจัดการทุกอย่าง วันถัดไปก็เข้าสอบตามปกติ ใช้ชีวิตตามปกติ พอตกเย็นก็ไปงานศพท่าน พอวันเผา เราก็ร้องไห้น้ำตาตกใน สุดท้ายแล้วในวันนั้นเองก็ปลงได้ว่าชีวิตมันแค่นี้จริงๆ จากคุณ : Living Extreme เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 05:26:04

ความคิดเห็นที่ 7 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ คุณเจ้าของกระทู้ ในชีวิตหนึ่ง เราเจ็บปวดมากที่สุด เมื่อเสียคนรัก ความรัก ความผูกพัน ใช้เวลาสร้างและสะสม ยิ่งนาน ยิ่งเพิ่มพูน เราไม่รู้สึกตัวว่าเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ และเติบโตจนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราเมื่อไหร่ ในวันที่เราเริ่มรู้สึกตัว มันก็สายเกินกว่าจะถอนตัว มันครอบงำเราจนเราขาดมันไม่ได้ แต่ไม่กล้ายอมรับ ไม่กล้าแสดงออก กลัวมากว่า วันหนึ่งจะอยู่ได้อย่างไร เมื่อไม่มีคนรักนี้ ในชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง เรื่องเจ็บปวดมากที่สุด เรื่องหนึ่ง คือ การหย่า และการสูญเสียสามี แต่ในชีวิตคน ๆ หนึ่ง เรื่องเจ็บปวดที่สุด คือ การสูญเสียบุพการี วันที่ท่านจากไป มันเหมือนส่วนหนึ่งของเรา ตายไปกับท่านด้วย ไม่ใช่แขนขา ไม่ใช่มืเท้า แต่เป็นเนื้อหัวใจส่วนหนึ่ง และสมองส่วนความจำส่วนหนึ่ง ความผูกพัน ความรัก ความจำ ที่เราสะสมไว้ในหัวใจและสมองส่วนนั้นที่บัดนี้หายไป มันไม่มีที่เก็บ มันไหลวนเวียนอยู่ภายใน กลายเป็นความเจ็บปวด ขมขื่น จนอยากจะกรีดออก ทิ้งไป บางคน สามารถร้องให้ คร่ำครวญ ระบายความรู้สึกต่าง ๆ ออกมาได้มาก จะทุกข์ไม่นาน บางคน ปฏิเสธที่จะรับรู้ สิ่งที่เกิดขึ้น พยายามดำเนินชีวิตตามปรกติ ราวกับว่า ไม่มีการจากไป มิได้สูญเสียสิ่งใด เก็บความจริงที่เกิดขึ้นไว้คนเดียว ซ่อนไว้ภายใต้ อาการที่สงบ กิริยาที่ไม่รู้สึกกับเหตุการณ์และความจริงรอบตัว ความทุกข์ จะไม่ไปไหน จะกัดกร่อน ทำลายเราจากภายใน ทีละน้อย ๆ ทั้งในโลกแห่งความเป็นจริง ที่เราต้องค่อย ๆ ยอมรับว่า มันไม่เหมือนเดิม วันที่มีท่านอยู่ กับวันต่อไปนี้ ที่ไม่มีท่านอีกแล้ว และโลกแห่งความฝัน ที่เราบอกเราเองเสมอว่า ท่านยังอยู่กับเราไม่เปลี่ยนแปลง เคยนั่งคุยกัน หัวเราะด้วยกัน เรียกหากัน แบ่งเรื่องสนุก น่าสนใจสนทนากัน แบ่งอาหารโปรดกินกัน โชคดีนะที่ท่านยังอยู่กับเรา เรากอดท่านไว้ ความอบอุ่นนี้ สัมผัสนี้ และกลิ่นกายนี้แหละ ที่เราคิดถึง โหยหานักหนา เพราะความห่างเหิน เพราะไม่เจอกันนาน อยากจะอยู่แบบนี้ไปนาน ๆ อยากจะสัญญาว่า จะให้เวลาท่านเพิ่มขึ้น ดูแลท่านมากกว่าเดิม ให้ท่านมีความสุขมาก ๆ แต่พอจิตสำนึก บอกเราว่า ท่านมิใช่ตายไปแล้วหรือ เรามิใช่มองหน้าท่านก่อนตะปูจะถูกตอกปิดฝาโลงหรือ เรามิใช่วางดอกไม้ ในกองไฟ เผาท่านกับมือหรือ มันจะกระชากเราจากความฝัน กลับสู่ความเป็นจริงที่ปวดร้าวว่า สิ่งที่ฝันมาทั้งหมด ไม่มีวันเป็นจริงได้ และจะไม่เป็นจริงไปตลอดชีวิตที่เหลือของเรา เป็นสัจธรรมที่เจ็บปวดที่สุด ที่เราไม่อยากยอมรับ และปฎิเสธต่อตนเองตลอดมา ในที่สุด เราจะจำยอม รับความจริงนี้ ทีละน้อย ๆ ผ่านกาลเวลา ผ่านความฝันที่ปวดร้าว ซ้าแล้ว ซ้ำเล่า 1 ปี แรกจะเจ็บปวดจนไม่อยากยอมรับ 5 ปีที่แยกไม่ออกว่าในฝันว่า ท่านอยู่หรือจากไปแล้ว 10 ปีที่กว่าจะยอมรับได้ว่าท่านไปแล้วจริง ๆ จนถึง 20 ปีที่ยังจำได้เสมอว่า นับจากวันที่ท่านจากไป เราไม่เหมือนเดิมอีก จากคุณ : FOB เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 08:00:06

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ มาให้กำลังใจนะ .. ท่านไปดีแล้วล่ะ เราสิ คนยังอยู่นะ ท่านเดินทางของท่านต่อไปแล้ว.. อย่าเศร้าไปให้นานเลย หลายคำแนะนำก็ชี้ทางหายโศกให้ท่านแล้ว... กลับมองที่ใจ ธรรมะเป็นที่พึ่งให้ใจได้ดี จะเสียใจ ร้องวันนี้ ร้องได้ ร้องไป..  วันนึง ซึ่งใจยอมรับความจริง จึงแปรสภาพเป็น "ความทรงจำ" เก็บไว้ดีๆ ที่อย่างน้อย ก็ได้เกิดมาใช้ชีวิต เป็นพ่อ-ลูก กัน, ใช้เวลาด้วยกัน, มีประสบการณ์ดีๆ ร่วมกัน .. ดีไหม ที่ได้โอกาสเหล่านั้น ช่วงที่ยังระลึกถึงมาก มีพระแนะนำว่า .. ให้สวดมนต์แล้วอุทิศส่วนกุศลให้ท่าน ทำทุกวัน ทำจนสม่ำเสมอ แล้วท่านจะอยู่ในใจ กับเรา ไม่ได้ไกลเลย.. ว่างก็ทำบุญ นึกได้ บุญใดก็ดี ก็แผ่ อุทิศส่วนกุศล ระลึกถึง และ ยกให้ท่าน   ทำไปๆ ก็จะรุสึกถึงพระคุณท่านเข้าไปใหญ่.. ผ่านซักพัก บางที รอยยิ้ม จะเข้ามาแทนที่ แด่ ความทรงจำดีๆ ที่มีให้กันค่ะ .. P.S. บทเทศน์ดังที่ว่า ไม่เคยได้ยินแฮะ เคยได้ิยินแต่ "พระกีสาโคตมีเถรี" กับอุบายให้หาเมล็ดผักกาด จากหมู่บ้านที่ไม่มีคนตาย นั่นล่ะ ..ว่าที่แท้ก็ สัจธรรม . แก้ไข: เพิ่มเติม ปล. แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 08:45:42 จากคุณ : เลื้อย เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 08:19:43

ความคิดเห็นที่ 9 ผมเองก็พึ่งจะเสียคุณพ่อไปเมื่อวันที่ 6 ก.พ. 55  ที่ผ่านมานี้เอง ผมไม่ได้ร้องไห้แม้แต่นิดเดียว......ยืนดูท่านตั้งแต่ท่านยังมีเครื่องช่วยหายใจเสียบคาอยู่ (ท่านเป็นโรคหัวใจ)  หมอก็อธิบายว่า ไม่มีทางรอด  จึงกลับบ้านไปเตรียมสถานที่ รอจนหมอโทรมาตามให้กลับไปรับศพกลับบ้าน  ผมก็ปกติ  พูดคุยกับชาวบ้านปกติ ตั้งแต่วันแรก  จนเผาศพ  ผมก็ปกติ  ไม่เคยร้องไห้......เพียงแต่ใจแป้วว่า  นี่มันความจริงหรือ พ่อผมตายไปแล้วจริงๆหรือ  ไปไม่กลับจริงๆหรือ........... ซึ่งก่อนท่านจะเสีย  ท่านไม่ได้นอนป่วยนานอะไรเลย   เพียงประมาณบ่ายสองโมง ท่านก็วูบไป  ชาวบ้านที่เห็นมานวดแกก็ฟื้นขึ้นมา  บอกว่าไม่รู้เรื่องเลย  งงๆ แต่เพื่อความไม่ประมาท ชาวบ้านจึงพาไปให้หมอตรวจ  ระหว่างนอนบนเตียงรอหมอสั่งที่ห้องฉุกเฉิน ประมาณเกือบ 6 โมงเย็น  ขณะที่กำลังคุยกับชาวบ้านที่มารอหมอเช่นกัน  จู่ๆแกก็สะดุ้งเฮือก จนตกเตียง จากนั้นก็ไม่ได้สติอีกเลย  หมอเสียบเครื่องช่วยหายใจไว้รอญาติเฉยๆ  ประมาณตี 2 หมอก็บอกว่าเสีย... แต่ผมก็ดีใจนิดๆว่า  ก่อนหน้านี้  ผมเริ่มพาพ่อเดินสาย เข้าวัด กราบพระอริยะ... พาไปทำบุญ  มีโอกาสไปทำบุญที่ไหน  จะต้องชวนพ่อไปด้วย ตั้งแต่หลวงตามหาบัวยังมีชีวิต  ก็พาท่านไปกราบ  ได้้ร่วมทำบุญ   เพราะถ้าผมไม่พาไป  แกก็ไปไหนไม่ได้  ตามประสาชาวบ้านนอก พาไปกราบหลวงปู่ หลวงตา ที่เป็นพระปฏิบัติปฏิบัติชอบ........ เพราะก่อนหน้านี้ทั้งชีวิตท่าน  แทบไม่เคยได้ไปทำแบบนั้น  ทำมาหากินอยู่ตามบ้านนอกตลอด พอบั้นปลายชีวิตท่าน  ผมก็เริ่มรู้ว่า  มีทางเดียวที่จะช่วยท่านได้  คือพาท่านไปสะสมบุญ ขึ้นรถเมื่อไหร่ ก็เปิดคลื่นหลวงตามหาบัวให้ฟัง  หรือไม่ก็หลวงพ่อปราโมช  แม้ท่านจะฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ซึ่งมีโอกาสเมื่อไหร่ ที่ผมชวนไปวัด หรือไปทำบุญ ท่านไม่เคยเอ่ยปากว่า  ไม่ว่าง ไม่ไป รีบขึ้นรถแบบไม่รอช้า  ทั้งๆไม่รู้ว่าผมจะพาไปวัดไหน  พระที่พาไปกราบเป็นใครมาจากไหน ทุกวันนี้  ผมก็ยังคิดถึงท่าน  แต่ไม่เคยร้องไห้ หรือเศร้าใจ............ เีพียงแต่เมื่อได้ทำบุญ  ผมจะต้องนึกถึงท่านก่อน.......ขออุทิศให้.......... เพราะผมไม่รู้ว่า  ปัจจุบัน  ท่านไปอยู่ที่ไหน  ภพภูมิใด  ที่แน่ๆ  ต้องขออุทิศให้ท่านตลอด... แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 08:59:51 จากคุณ : อ้ายเซียงจ่อย เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 08:54:45

ความคิดเห็นที่ 10 ผมตอบข้อ ๑ ครับ ดีใจกับภพภูมิใหม่ของท่านด้วยซ้ำไปครับ คือก่อนคุณพ่อจะเสีย ๗ วัน คุณแม่ได้มาพบผมในฝัน บอกว่าจะมารับคุณพ่อไป ผมถามว่าจะไปไหน? คุณแม่ว่าคุณพ่อทำบุญมามาก จะได้ไปอยู่ด้วยกันกับคุณแม่ (ผมเคยไปเที่ยวบ้านใหม่คุณแม่ในฝันแล้วเมื่อ ๓ ปีก่อนหน้านั้น บ้านแม่สวยสุดๆ) ผมเลยถามว่าอีกนานไหม? แม่ว่า นี่ก็สตาร์ทรถเปิดแอร์รอพ่ออยู่แล้ว (แม่ผมใช้เบนซ์ ทาสโก้ ViP สีดำมารับ) พอตื่นเช้ารีบโทรไปหาคุณพ่อ คุณพ่อว่าเมื่อคืนเป็นลมในห้องน้ำ แล้วพาพ่อไปโรงพยาบาลเอกชนอันดับท๊อปเทนของเมืองไทย ตรวจเท่าไหร่ก็ไม่เจอโรคอะไรซักอย่าง ทั้งวิ่งสายพาน ตรวจเลือดตรวจความดัน ดีหมดทุกอย่าง นอนรอดูอาการที่ห้อง ซีซียูก็แล้ว ไม่มีอะไรผิดปกติ เลยต้องย้ายท่านมานอนห้องพิเศษ วันที่ ๗ หมอให้กลับบ้าน พอมาถึงบ้านพ่อพูดเรื่องแบ่งมรดกเสร็จสรรพก็นอน เช้ามาท่านก็อาบน้ำอาบท่า รับประทานโอวัลตินครึ่งแก้ว แล้วเอนตัวหลับไปกับโต๊ะทำงานในบ้าน ซึ่งเป็นมุมโปรดของท่าน แล้วก็จากไปด้วยท่าที่สบายที่สุดของท่าน คือนั่งเก้าอี้ตัวโปรด เอนหลังจนสุดยกเท้าขึ้นวางบนโต๊ะทำงาน ท่านี้เป็นท่าโปรดของท่านที่ใช้นอนกลางวันแบบสบายสุดๆ แม่คงมารับไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้านแหละครับ ผมล่ะดีใจสุดขีด ที่พาพ่อ พาแม่ทำบุญ ให้ทานรักษาศีล เจริญภาวนา ท่านเป็นลูกศิษย์หลวงปู่สิม ในคคห.ที่ ๕ ครับ ท่านเลื่อมใสพระรัตนตรัยมาก ป่านนี้ท่านคงมีความสุขอยู่บนสวรรค์ ผมเลยไม่รู้จะเสียใจทำไม คิดถึงเมื่อไหร่ก็ทำบุญส่งไปให้ท่านอนุโมทนาครับ เรื่องดีๆแบบนี้ จึงไม่ทำให้ผมเสียใจเลยครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 10:28:49

ความคิดเห็นที่ 11 ชีวิตนี้เคยเห็นคนเสียชีวิตต่อหน้าต่อตา 2 คน 2 ครั้ง(พ่อและแม่)ในเวลาห่างกัน 15 ปี ไม่เสียใจเลยครับ เพราะรู้อยู่ก่อนแล้ว ทั้งผมและพ่อแม่ผม โดยเฉพาะแม่ ท่านเตรียมตัวมาดีครับ ถึงขนาดทำของชำร่วยงานศพ ดอกไม้หน้าศพก้อไปบอกเจ้าของร้านไว้ ว่าชอบดอกอะไรสีอะไร จึงไม่มีอะไรต้องห่วง เหมือนเรือที่ถึงฝั่งแล้ว... จากคุณ : กระท่อมผักหวาน เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 11:35:29

ความคิดเห็นที่ 12 ความตายไม่ใช่จุดยุติ ไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจ นอกจากยามมีชีวิตใช้เวลาทำบาปมากกว่าบุญ นั่นแหล่ะควรจะเสียใจจริงๆ แต่ถ้าทำบุญมากกว่าบาป ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว เพราะหนังม้วนนี้ ยังไม่จบ...คนที่จะทำให้มันจบได้ เราต้องตัดสินใจจบมันเอง และทำมันให้จบลงจริงๆด้วยตัวเอง จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 12:07:29

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ และขอขอบคุณท่านฐานะฐานาอย่างมากด้วยค่ะ link อรรถกถาชาดก ที่ให้มา  คือ ที่ดิฉันเคยได้ยินพระเทศน์มาค่ะ ขอบคุณคุณ nine cat ที่ลงธรรมเทศนาหลวงปู่สิมให้ฟังค่ะ อ่านคห คุณ FOB แล้ว ดิฉันก็ร้องไห้อีกแล้ว เพราะการที่พ่อจากไป เหมือนบางส่วนในตัวเราได้ตายตามไปด้วย อ่านคหหลายท่านและ คห 12 ก็บอกตนเองได้ว่า พ่อทำบุญมามาก น่าจะสบายใจได้ แม้อดจะที่อาลัยและคิดถึงท่านไม่ได้ จากคุณ : จิตรพร เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 13:36:23

ความคิดเห็นที่ 14 พลิกความโชคร้าย แม่บ้านที่กำลังอยู่ในอาการซึมเศร้าคนหนึ่ง สนทนากับอาจารย์ใหญ่ ว่านับแต่สามีของเธอเสียชีวิตไป เธอก็เศร้าโศกตลอดเวลาไม่อาจทำใจได้ อาจารย์ใหญ่ปลอบโยนและขอให้เธอหันกลับมาคิดในอีกแง่มูมหนึ่ง "ถ้าในวันนี้เป็นตัวเธอที่จากไปก่อน สภาพการณ์จะเป็นเช่นไร " เธอตอบว่า "เรารักกันมาก ฉันเชื่อว่าเขาก็จะต้องเสียใจอย่างมากเช่นกัน" "นั่นนะสิ ! เขาก็ย่อมเศร้าโศกเสียใจมากเช่นเดียวกัน" อาจารย์ใหญ่เห็นด้วย "แม้ว่าในตอนนี้สามีของเธอไม่ต้องรับเคราะห์กรรมนี้ แต่เป็นตัวเธอเอง ถ้าสามีของเธอรู้ว่าเธอเป็นเช่นนี้ เขาก็คงเสียใจ เขาย่อมอยากเห็นเธอมีความสุข และมีความกล้าหาญที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปมิใช่หรือ" สิ่งที่ต้องประสบพบเจอในชีวิต ล้วนนำมาซึ่งความหมายต่างกัน ขอเพียงเรายินดีที่จะค้นหา ยินดีที่จะหาคำมาอรรถาธิบายถึง ประสบการณ์ต่างๆ ที่พบเจอ ผลที่ได้รับย่อมมีค่าแตกต่างออกไป M.Proust กล่าวไว้ว่า การค้นพบที่แท้จริงของการเดินทาง ไม่ใช่การแสวงหา วิวทิวทัศน์ใหม่ แต่คือการมองด้วยสายตาแบบใหม่มากกว่า ขอเพียงปรับเปลี่ยนทัศนะของตนเสียใหม่ โลกของเราก็จะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม เทียนที่ดับ แม่คนหนึ่งเนื่องจากต้องสูญเสียลูกไปด้วยอุบัติเหตุอันไม่คาดคิด ทำให้เธอ เศร้าเสียใจจนแทบไม่อยากจะมีขีวิตอยู่ วันวันเอาแต่กินน้ำตาต่างข้าว ไม่ว่า ญาติมิตรจะปลอบโยนอย่างไร ก็ไม่สามารถทำให้เธอคลายทุกข์โศก ทว่า วันหนึ่งหลังจากเธอไปพบอาจารย์ใหญ่กลับมา ก็หายจากการเศร้าซึม เป็นปลิดทิ้ง กลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติสุขต่อไปได้ ทุกคนต่างพากันงุนงงสงสัย อดไม่ได้ที่จะมาถามอาจารย์ใหญ่ "เรื่องมันเป็นอย่างไรหรือ" อาจารย์ใหญ่จึงเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ฟัง ....... เมื่อก่อนมีแม่บ้านคนหนึ่งเนืองจากการตายของบุตรสาวทำให้นางจม อยู่ในความทุกข์โศก วันวันไม่อยากทำอะไร เอาแต่ร้องไห้ อยู่มาวันหนึ่ง นางนอนหลับ และฝันไป ฝันว่านางอยู่บนสวรรค์และเด็ก ๆ ที่อยู่บนนั้นดูสดใสน่ารัก ประหนึ่ง เทวดานางฟ้านางสวรรค์ ในมือของเด็กทุกคนถือเทียนที่จุดสว่างพากันเดินไปข้างหน้า แล้วนางก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินอยู่ในแถว ในมือของเด็กคนนั้น ถือเทียนที่ไม่ได้จุดไฟ นางจึงวิ่งไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้น พอเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าเด็กคนนั้นก็คือ ลูกสาวของนางเอง จึงถามว่า "ลูกรัก! ทำไมเทียนของหนูไม่ได้จุดไฟละ" ลูกสาวตอบว่า " แม่ พวกเขาจุดเทียนให้หนูแล้ว แต่น้ำตาของแม่ทำให้ เทียนของหนูดับตลอดเวลา" "อาจารย์เพียงแต่เล่านิทานเรือ่งนี้ให้เขาฟังเท่านั้นเอง" อาจารย์ใหญ่ กล่าวในท้ายที่สุด เวลาที่เราสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักยิ่งไป ก็ย่อมรู้สึกเสียใจเจ็บปวด รวดร้าวเป็นธรรมดา แต่ความเศร้าโศกเสียใจของผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ มักทำให้ผู้ตายอาลัยอาวรณ์ตัดใจไม่ได้ กลับนำมาซึ่งความเจ็บปวดรวดร้าวใจ มากขึ้นให้กับผู้ตาย เพราะเหตุใดจึงไม่ให้พวกเขาจากไปอย่างสงบ และสบายใจเล่า อย่าลืมว่า ! ชีวิตของทุกคนล้วนมีอิสระเฉพาะตัว ต่างมีหนทางของตัวเอง ในเมื่อไม่เคยมีใครเป็นของเราอย่างแท้จริงเลย แล้วเวลาทีพวกเขาจากไป จะบอกว่าเราสูญเสียได้อย่างไร จากคุณ : แล้วทำไม12 เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 14:28:54

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าคิดถึง ก็ทำบุญแล้วอุทิศไปให้บ่อยๆ นะครับ จากคุณ : Pride & Prejudice เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 14:44:46

ความคิดเห็นที่ 16 ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ หัวอกเดียวกัน ของผม 1 ปีกว่าๆแล้ว ทำใจมานานตั้งแต่ก่อนท่านเสีย จนวันนี้ ก็ยังมีบ้างครับ ทำบุญให้เอ่ยชื่อทุกครั้ง แม่ตักบาตรให้ทุกวัน ก็พอสบายใจบ้างว่าท่านคงสุขสบายดีกว่าตอนมีชีวิตอยู่....... จากคุณ : popoing เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 17:12:42

ความคิดเห็นที่ 17 ลูกชาวนาถูกงูกัดตาย http://guru.google.co.th/guru/thread?tid=500e86f8c7877962 พระนางปฏาจาราภิกษุณี สำเร็จเป็นพระอรหันต์เพราะรับทุกข์มหันต์ http://board.palungjit.com/f14/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%9B%E0%B8%8F%E0%B8%B2%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%A0%E0%B8%B4%E0%B8%81%E0%B8%A9%E0%B8%B8%E0%B8%93%E0%B8%B5-%E0%B8%AA%E0%B8%B3%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B9%87%E0%B8%88%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B2%E0%B8%B0%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%97%E0%B8%B8%E0%B8%81%E0%B8%82%E0%B9%8C%E0%B8%A1%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B9%8C-137649.html แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 55 17:39:42 จากคุณ : ดำดง เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 17:38:56

ความคิดเห็นที่ 18 ก่อนอื่นขอให้มีสติค่ะ ทุกอย่างจะผ่านไปเอง เราเสียพ่อไปเมื่อ 5 ปีที่แล้วค่ะ พ่อป่วยเป็นโรคหัวใจ ความดัน เบาหวาน พาพ่อไปโรงพยาบาลแล้วหมอบอกให้กลับบ้านได้ กลับบ้านได้แปลว่าหมดทางรักษาค่ะ ตอนนั้นแอบร้องไห้อยู่ข้างบ้านไม่กล้ามองหน้าพ่อเลย ในใจสับสนไปหมด คิดอยู่ตลอดว่าจะพาพ่อไปโรงพยาบาลอื่น แต่พอถามใจตัวเองลึก ๆ แล้ว ก็พบว่าตัวเองไม่อยากเห็นภาพพ่อตอนตาย ก็เลยจะผลักไสให้พ่อไปตายในห้องฉุกเฉิน ตามลำพังอย่างโดดเดี่ยว นี่หรือสิ่งที่เราจะทำให้พ่อเป็นครั้งสุดท้าย เป็นคำถามโต ๆ ผุดขึ้นมาในใจ พ่อควรจะได้เห็นคนในครอบครัวเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อคิดได้ดังนี้เราก็มีพลังขึ้นมา เราก็ไม่ได้ร้องไห้อีกเลย และจากนี้ไปเราจะร่วมทุกข์ ร่วมเดินทางไปส่งพ่อจนวินาทีสุดท้าย พ่อมีสติมากพ่อหัวเราะและปล่อยมุขเฮฮา ทั้ง ๆ ที่อาการพ่อทรุดหนัก บางครั้งก็เพ้อ เรานิมนต์พระมาให้พ่อถวายสังฆทาน พ่อรู้เรื่องทุกอย่าง เปิดพระเทศน์ให้ฟัง เราชวนพ่อคุยเรื่องธรรมะ ผ่านไป 5 วัน 4 คืน ที่เราไม่ได้นอนเลย แต่ก็ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน พ่อทนทรมาน 2 วันสุดท้ายอย่างหนักมาก เหมือนกับว่าไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ในที่สุดช่วงวินาทีสุดท้ายก็มาถึง  พ่อมองมาที่เรา นัยตาเปล่งประกายเหมือนเป็นการบอกลาครั้งสุดท้าย เราเป็นคนเอาดอกไม้ ธูป เทียน ใส่มือพ่อ และกล่าวลาพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ย้ำเตือนให้พ่อระลึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หลังจากที่พ่อไปแล้ว เรารู้สึกว่าพ่อน่าจะไปดี เพราะพ่อมีสติอยู่ตลอด แล้วพ่อก็ทำบุญใส่บาตรทุกวัน พอคิดได้ดังนี้ก็สบายใจ แต่ก็มีใจแป้ว ๆ บ้าง เป็นอยู่อย่างนี้ถึง 3 เดือน แต่ก็พยายามทำใจไม่ให้คิดค่ะ จากคุณ : ใบมะพร้าว เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 21:19:20

ความคิดเห็นที่ 19 เป็นกำลังใจให้ค่ะ ตอนคุณพ่อเสียไปใหม่ ๆ ก็คิดเสียใจมาก ด้วยกำลังใจจากคนรอบข้างทำให้เราดีขึ้น จะเริ่มดีขึ้นประมาณ 6 เดือนค่ะ ไม่เกินปีเราจะทำใจได้ ขอให้คุณเข้มแข็งและตั้งใจทำความดี คุณพ่อคุณมองอยู่และจะดีใจมากถ้าคุณเข้มแข็ง ขอให้อยู่เพื่อสร้างความดี ผลบุญที่คุณสร้างส่งผลถึงคุณพ่อได้อย่างแน่นอน จงเข้มแข็งอดทนต่อสู้ต่อไป... จากคุณ : chickenja เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 55 22:51:24

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นกำลังใจให้เข้มแข็งในเร็ววันค่ะ อาจารย์ท่านหนึ่งของดิฉันสอนไว้ว่า "ไม่ว่าหนูจะร้องไห้ เสียใจแค่ไหน กับเรื่องใดๆก็ตาม ขอเพียงอย่างเดียวคือ เข้มแข็งให้เร็วที่สุด และดำเนินชีวิตต่อไปให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้" คุณพ่อคุณคงไม่อยากเห็นคุณร้องไห้ ไม่สบายใจ ดังนั้นคุณต้องพยายามทำใจ ศึกษาธรรมะ เป็นคนดี เข้มแข็งกับสิ่งที่อาจจะต้องเจอในอนาคต ดิฉันเชื่อว่าถ้าคุณทำได้ คุณพ่อท่านจะสบายใจและหมดห่วงน่ะค่ะ ^^ จากคุณ : Azukajung เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 01:34:32