ความคิดเห็นที่ 1 สมาธิก้าวหน้าหรือถอยหลัง ถ้าเราทำเองเราก็รู้เองละครับว่ามันดีขึ้นหรือเลวลง ใจของเราใครจะไปรู้ได้นอกจากตัวเราเอง ยกเว้นท่านที่ดักวาระจิตผู้อื่นได้ ทางพุทธศาสนา การปฏิบัติควรดูทั้งศีล สมาธิ ปัญญา ไปพร้อม ๆ กันถึงจะดูออกว่าตกลงเราปฏิบัติก้าวหน้าและถูกทางหรือเปล่า บางครั้งนั่งสมาธิจนใจสงบลงรวม ตอนเช้ามาทำงานเจอคนมาว่าปุ๊บก็ด่ากลับทันทีเลย ตอนบ่ายมีคนชมก็ยิ้มแก้มปริทั้งวัน ตอนเย็นเดินไปเจอกระเป๋าสตางค์ก็ยึดไว้เป็นของตัวเองเลยเพราะไม่มีใครเห็น อันนี้ก็แสดงว่ายังใช้ไม่ได้อะคับ การวัดความก้าวหน้าในทางปฏิบัติ ครูบาอาจารย์ที่สอนผมท่านให้ดูที่ความละอายและเกรงกลัวต่อบาป และความโกรธที่เกิดขึ้นในใจเราเป็นหลักน่ะครับว่ามันมากขึ้นหรือมันลดลงเวลาที่มีเรื่องมากระทบ ใช้เวลานานแค่ไหนกว่าเราจะหายโกรธ แนะนำให้หาครูบาอาจารย์แล้วฝากตัวเป็นลูกศิษย์ท่านครับ เพราะวิธีปฏิบัติมีมาก ทั้งอานาปานุสติ เจริญพุทธโธ ดูกาย(เคลื่อนไหว) ดูกาย(ปฏิกูล อสุภะ) ดูจิต พิจารณาทุกข์ พิจารณาธรรม เวลาเจอทางแยกมีปัญหาหรือความลังเลสงสัยจะได้ถามท่านได้โดยตรง ลดเวลาลองผิดลองถูกไปได้เยอะ โชคดีครับ แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 55 04:50:33 แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 55 04:49:02 จากคุณ : Klaibann เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 04:42:57

ความคิดเห็นที่ 2 สังเกตดูว่า  กิเลสเราลดลงหรือไม่  จิตมีความสงบสุขสบายในธรรมะมากขึ้นหรือไม่ จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 06:23:59

ความคิดเห็นที่ 3 ศีล 5 ดี <สำรวมระวังกาย วาจา ใจ>..สมาธิก็ดี <ฟุ้งซ่านน้อยลง>..ปัญญาก็เกิด เราต้องทำตลอดเวลา <ความต่อเนือง>..ทุกสถานที่ บนถนน..บนรถเมย์..โต๊ะทำงาน..ในห้างสรรพสินค้า..ขณะถูกนายด่า..ขณะถูกคนรักพูดคำหวานกรอกหู ฯลฯ ไม่ใช่เฉพาะเมื่ออยู่ในห้องสวดมนต์.. เมื่อใดที่คุณสามารถรับรู้ได้ว่าจิตสงบเป็นอย่างไร..จิตกระเพิ่อมและขุ่นมัวเป็นอย่างไร อะไรมาพรากเอาความสงบไปจากจิตใจและทำให้อารมณ์มันแทรกเข้ามารบกวนจิตได้ ทำได้แค่นี้ <ไม่ง่ายแน่นอน>....ความสงบจะอยู่กับคุณไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน คุณจะมีความสงบสุขได้ทุกกาละและเทศะ..??? จากคุณ : อารยัน เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 07:28:55

ความคิดเห็นที่ 4 ค่อยทำสะสมไปครับ จากคุณ : x-philes เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 08:20:48

ความคิดเห็นที่ 5 ดูสติในประจำวันครับ คือรู้ตัวต่อเนื่องตลอดเวลา ทุกอิริยาบท ไม่ขาดช่วง ไม่ใช่เฉพาะที่เรานั่งสมาธินะครับ จากคุณ : กระท่อมผักหวาน เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 09:28:43

ความคิดเห็นที่ 6 หากต้องการให้ก้าวหน้าคงต้อง  ทำอย่างต่อเนื่องครับ และตามข้างบนบอกนั้น ว่ากิเลสลดลงหรือไม่  เรายึดติดน้อยลงหรือไม่ เราไหลไปตามความคิดตามอารมณ์น้อยลงหรือไม่ โดยที่ไม่ใช่การคิดเอา  หรือกดกิเลสไว้  แต่เป็นการลงลงแบบเป็นอัตโนมัติ  เพราะจิต ลด ละ อารมณ์เหล่านั้นเองแล้ว จะทราบได้ว่าเราปฏิบัติก้าวหน้าหรือไม่ จากคุณ : -tak- เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 09:56:08

ความคิดเห็นที่ 7 อานนท์ ! อินทรีย์ภาวนาชั้นเลิศ (อนุตฺตรา อินฺทฺริยภาวนา) ใน อริยวินัย เป็นอย่างไรเล่า ? อานนท์ ! ในกรณีนี้ อารมณ์อันเป็นที่ชอบใจ - ไม่เป็นที่ชอบใจ - เป็นที่ชอบใจและไม่เป็นที่ชอบใจ เกิดขึ้นแก่ภิกษุ เพราะเห็นรูปด้วย ตา. ภิกษุนั้นรู้ชัดอย่างนี้ว่า “อารมณ์ที่เกิดขึ้นแล้วแก่เรานี้ เป็นสิ่งมีปัจจัยปรุงแต่ง (สงฺขต) เป็นของหยาบๆ (โอฬาริก) เป็นสิ่งที่อาศัยเหตุปัจจัยเกิดขึ้น (ปฏิจฺจ สมุปฺปนฺน); แต่มีสิ่งโน้นซึ่งรำงับและประณีต, กล่าวคือ อุเบกขา” ดังนี้. (เมื่อรู้ ชัดอย่างนี้) อารมณ์อันเป็นที่ชอบใจ – ไม่เป็นที่ชอบใจ – เป็นที่ชอบใจและไม่ เป็นที่ชอบใจ อันบังเกิดขึ้นแก่ภิกษุนั้น ย่อมดับไป, อุเบกขายังคงดำรงอยู่. อานนท์ ! อารมณ์อันเป็นที่ชอบใจ – ไม่เป็นที่ชอบใจ – เป็นที่ชอบใจ และไม่เป็นที่ชอบใจ อันบังเกิดขึ้นแล้วแก่ภิกษุนั้น ย่อม ดับไปเร็วเหมือนการ กระพริบตาของคน อุเบกขายังคงเหลืออยู่. อานนท์ ! นี้แล เราเรียกว่า อินทรีย์ภาวนาชั้นเลิศในอริยวินัยในกรณี แห่ง รูปที่รู้แจ้งด้วยจักษุ. ( ในกรณีแห่ง เสียงที่รู้แจ้งด้วยโสตะ กลิ่นที่รู้แจ้งด้วยฆานะ รสที่รู้แจ้งด้วยชิวหา โผฎฐัพพะที่รู้แจ้งด้วยผิวกาย และ ธรรมารมณ์ที่รู้แจ้งด้วยใจ ก็ได้ตรัสไว้โดยหลักเกณฑ์อย่าง เดียวกัน ; ต่างกันแต่อุปมาแห่งความเร็วในการดับแห่งอารมณ์นั้น ๆ, คือในกรณีแห่งเสียง เปรียบ ด้วยความเร็วแห่ง การดีดนิ้วมือ, ในกรณีแห่งกลิ่นเปรียบด้วยความเร็วแห่ง หยดนํ้าตกจากใบบัว, ในกรณีแห่งรสเปรียบด้วยความเร็วแห่ง นํ้าลายที่ถ่มจากปลายลิ้นของคนแข็งแรง, ในกรณีแห่ง โผฏฐัพพะเปรียบด้วยความเร็วแห่ง การเหยียดแขนพับแขนของคนแข็งแรง, ในกรณีแห่ง ธรรมารมณ์เปรียบด้วยความเร็วแห่ง การแห้งของหยดนํ้าที่หยดลงบนกระเหล็กที่ร้อนแดงอยู่ ตลอดวัน, ฉันใดก็ฉันนั้น ; แล้วทรงสรุปในสุดท้ายว่า นี้แลเรียกว่าอินทรียภาวนาชั้นเลิศใน อริยวินัย ). - อปริ. ม. ๑๔/๕๔๒ – ๕๔๕/๘๕๖ – ๘๖๑. จากคุณ : supatra.p เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 10:48:12

ความคิดเห็นที่ 8 สังเกตจากตัวเอง ถ้ายังไม่รู้ว่าดีขึนหรือแย่ลง อันนี้ไม่ดี แต่ถ้าตนรู้ว่าดีขึนหรือแย่ลง อันนี้สมาธิใช้ได้ จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 12:27:17

ความคิดเห็นที่ 9 สังเกตุจาก  ตัวเองเป็นหลักๆ  ค่ะ จากคุณ : honeybfit เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 12:37:29

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นกิเลสชัดขึ้น รู้เท่าทันมัน จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 12:42:46

ความคิดเห็นที่ 11 พิจารณาว่า ทุกข์ ที่เกิดมันดับไปได้ เร็วขึ้นไหม  หรือสามารถมองได้ทะลุปุโปร่งกว่านั้นคือ เห็นทุกข์เกิด เห็นทุกข์เสื่อม เห็นทุกข์ดับ  ถ้ามองในระดับสมาธิ ว่าก้าวหน้าถึงระดับไหน ก็ให้พิจารณาว่าอะไรดับไปแล้วบ้าง ดังที่พระพุทธเจ้าตรัส... ดูกรภิกษุ ...เมื่อภิกษุเข้าปฐมฌาน วาจาย่อมดับ  เมื่อเข้าทุติยฌาน วิตกวิจารย่อมดับ  เมื่อเข้าตติยฌาน ปีติย่อมดับ  เมื่อเข้าจตุตถฌาน ลมอัสสาสะ ปัสสาสะย่อมดับ  เมื่อเข้าอากาสานัญจายตนฌาน รูปสัญญาย่อมดับ  เมื่อเข้าวิญญาณัญจายตนฌาน อากาสานัญจายตนสัญญาย่อมดับ  เมื่อเข้าอากิญจัญญายตนฌาน วิญญาณัญจายตนสัญญาย่อมดับ  เมื่อเข้าเนวสัญญานาสัญญายตนฌาน อากิญจัญญายตนสัญญาย่อมดับ  เมื่อเข้าสัญญาเวทยิตนิโรธ สัญญาและเวทนาย่อมดับ  ราคะ โทสะ โมหะของภิกษุผู้สิ้นอาสวะ ย่อมดับ ฯ #เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๘  บรรทัดที่ ๕๗๙๒ - ๕๘๒๖.  หน้าที่  ๒๕๐ - ๒๕๑. จากคุณ : ไม้มณฑารพ เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 13:08:03

ความคิดเห็นที่ 13 ดูความต่อเนื่องเป็นหลักครับ ถ้าไม่ได้ปฏิบัติต่อเนื่อง ก็แปลว่าความเพียรยังไม่พอ ความก้าวหน้าก็ไม่เกิดครับ เมื่อไหร่ทำต่อเนื่องเป็นปกติในชีวิตได้ ผลก็จะได้เท่ากับเหตุที่สร้างครับ จากคุณ : พูเก็จ เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 19:24:57

ความคิดเห็นที่ 14 ออกตัวว่าไม่ได้เชี่ยวชาญนะค่ะ แค่มาแชร์ประสบการณ์ค่ะ เผื่อมีใครลังเลสงสัยในสิ่งที่กำลังปฏิบัติอยู่ แบบที่เคยเป็นนะคะ คือมีโอกาสได้ปฏิบัติธรรมครั้งแรกตอนอายุ 15 ค่ะ แล้วหลังจากนั้นก็ศรัทธามาตลอดแต่ด้วยความไม่รู้อะไรก็เว้นช่วง ไม่ค่อยได้ปฏิบัติต่อเนื่องค่ะ จนล่วงมาอายุ 32 แล้ว ก็มีโอกาสปฏิบัติธรรมอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่สม่ำเสมอ นับรวมๆแล้วน่าจะไม่เกิน 10 ครั้ง ครั้งที่นานสุดก็เป็นคอร์ส 10 วัน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มีความรู้สึกว่า ช่วงแรกๆที่ปฏิบัติ ยังไม่รู้สึกอะไร มีแต่ความฟุ้งซ่าน เหมือนมีคนบ้าอยู่ในหัวค่ะ แล้วก็ปวด คัน ชา ง่วง สารพัดค่ะ แล้วพอได้ยินได้ฟังว่าคนนั้นเห็นนู่นนี่ ก็อยากเห็นมั่งค่ะ แต่ก็ไม่เคยมีนิมิตอะไรกับเค้าสักที ก็สงสัยว่าเราทำมาถูกมั๊ยเนี่ย ทำไมไม่รู้สึกพิเศษอะไรกะเค้าบ้างเลย ทำไมไม่ก้าวหน้าสักที พอเวลาผ่านไป เริ่มรู้สึกว่าเอาชนะความปวดได้ คือมันก็ปวดก็ชาปกติเหมือนเดิม แต่เราทนได้ค่ะ นั่งได้นานขึ้น แต่ใจก็ยังฟุ้งบ้าง ง่วงบ้าง ไม่เคยมีนิมิตอีกตามเคย (ยังอยากเห็นอีก 555) คือ เข้าใจผิดว่าถ้าเห็นนิมิตแสดงว่าเราก้าวหน้าค่ะ ก่อนนี้เข้าใจแบบนั้นเลย แต่พอถึงจุดที่ตั้งใจมากขึ้น มีการสวดมนต์ ถือศีล คือสวดมนต์ทุกวัน ก็รู้สึกว่าปัญหาเรื่องเจ็บปวดเราผ่านได้แล้ว เหลือเรื่องของความฟุ้งและง่วง แต่ก็เริ่มจับความฟุ้งได้ว่าแว๊บไปละ กลับมาละ และจุดที่ทำให้มั่นใจว่าเราพัฒนาแล้วก็คือมีอยู่ช่วงนึงที่นั่งแล้วรู้สึกเลยว่าจิตมันสว่าง เบิกบาน เหมือนคนออกกำลังกายแล้วกำลังสดชื่น มันแตกต่างจากที่เราเคยรู้สึก ซึ่งมันทำให้เรารู้ด้วยตัวเองค่ะ ว่าใช่แล้ว มาถูกทางแล้ว เราก้าวหน้าแล้ว เกิดอาการดีใจค่ะ ไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสสิ่งนั้น เป็นสิ่งที่รู้เองว่าใช่ เป็นสิ่งที่รู้โดยไม่สงสัยเลยค่ะ เพราะก่อนนี้เคยพยายามเคร่งมาก บัลลังก์ไหนนั่งแล้วฟุ้งจะเสียใจค่ะ ว่าตัวเองไม่เก่งไม่มีบุญพอ แต่พอปฏิบัติบ่อยๆ มันเห็นความโลภของตัวเอง ว่าทำไมต้องอยากก้าวหน้า ทำไมต้องอยากให้มันบรรลุเร็วๆ อยากเห็นอะไรๆ พอรู้ว่าอยากก็เลยลองแบบสบายๆ รู้ตามจริง แบบว่าปฏิบัติแบบชิวๆ อ่ะค่ะ ไม่คิดว่าจะทำได้ไม่ได้ ก็แค่ทำตามปกติไป กลับรู้สึกถึงจิตเบิกบานนั้นได้ อย่างไม่คาดคิดเลยค่ะ เลยถึงบางอ้อที่บทสวดมนต์สรรเสริญคุณพระพุทธเจ้า ว่าท่านคือ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน และองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านรู้ด้วยตัวท่านเองจริงๆ ปล. เราไม่ได้เก่งอะไรนะค่ะ เพราะอารมณ์ที่สัมผัสได้นั้นมันแป๊ปเดียวเองค่ะ แฮะๆ จนปานนี้ยังไม่ได้ต่อยอดเลยค่ะ แต่ไม่ว่าเราจะเว้นช่วงไปนานแค่ไหน ทุกครั้งที่ปฏิบติ เรารู้สึกว่ามันต่อยอดจากของเดิมทุกครั้งค่ะ ขอให้ จขกท เจริญในธรรมมากๆนะค่ะ อนุโมทนากับคำตอบทุกท่านด้วยค่ะ ได้ความรู้มากจริงๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : january (january4009) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 00:05:23

ความคิดเห็นที่ 15 ขอแนะนำให้อ่าน หนังสือ ของ พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) เรื่อง ปฏิบัติธรรมให้ถูกทางค่ะ จากคุณ : pimsiri เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 12:47:25

ความคิดเห็นที่ 16 ขอขอบคุณ ทุกๆค.ห. มากเลยนะครับ ขอให้ทุกท่านเจริญในธรรม ยิ่งๆขึ้นไป จากหลายความเห็นกลับมาลองสังเกตุตัวเอง ประเมินตัวเองแล้ว ผมคิดว่ากำลังอยู่ในช่วงพัฒนา ครับ เหมือนติดๆดับๆ  เช่น เปลวไฟ  เมื่อกำลังจะดับก็คือ กำลังจะหลุดจากการมีสติ แต่ถ้าติด ขึ้นมาอีก ก็แสดงว่าเรียกสติกลับมาได้ แต่ถ้าดับไปแสดงว่าเรียกสติไปไม่ได้ แต่ถ้าเปลวไฟกลับมาเปล่งแสง สว่าง มั่นคงแสดงว่าสติสมาธิเจริญไปถูกทาง ใช่หรือเปล่าครับ ถ้าผมจะเปรียยบเทียบ เช่นนี้ จากคุณ : จขกท (สูงหรือต่ำใช่เงินทองแต่สูงต่ำม) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 23:30:08

ความคิดเห็นที่ 17 ดูที่ การจับอารมณ์การเข้าสู่ขณิกสมาธิ ว่าระยะเวลามาก น้อย ถ้าใช่ระยะเวลาน้อยลงไปเรื่อยๆ หมายถึง การปฏิบัติของเราดีขึ้น ถ้าใช้เวลามากขึ้น หมายถึง จิตเราฟุ้งมากกว่าเดิม ที่สำคัญเราจับอารมณ์ ณ ช่วงเป็นสมาธิได้หรือเปล่า เสียงเขาว่ากันพรรณนั้น จากคุณ : บ้าได้ถ้วย เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 12:58:58

ความคิดเห็นที่ 18 "ตัวผมเองก็เริ่มฝึกนั่งสมาธิมานานแล้ว แต่ คือไม่ค่อยต่อเนื่องเท่าไหร่ เลยอยากจะทราบว่าการทำสมาธิ มีระดับการพัฒนามั้ยครับ แล้วมีระดับใดบ้างแล้วเอาอะไรมาวัดหรือว่าสังเกตจากอะไร" 1) สมาธิมีระดับเหมือนกัน คือ ขณิกสมาธิ อุปจารสมาธิ อัปปนาสมาธิ แต่ละระดับมีอารมณ์แตกต่างกัน แต่จะรู้ได้ก็ต้องทำไปได้ถึงตรงนั้น ก็จะรู้ได้เอง ว่าสมาธิพัฒนาขึ้น การจะเทียบสภาวะของสมาธิว่าระดับไหน ก็ดูจากอาการและอาจเปรียบเทียบกับสมมติบัญญัติตำรับตำราต่างๆ   แต่เอาจริงๆ แล้ว ทำเอง รู้เอง แม้จะไม่รู้ว่าขั้นไหน แต่ถ้าทำได้ดี ก็รู้ว่าทำได้ดี ทำไม่ได้ดี หรือไม่ไปไหน จิตใจเราเป็นผู้รู้ได้เอง 2) ที่จขกท. เขียน "ตัวผมเองก็เริ่มฝึกนั่งสมาธิมานานแล้ว แต่ คือไม่ค่อยต่อเนื่องเท่าไหร่"  อันนี้ก็มีทางแก้ในตัวเลย ก็ต้องทำให้ต่อเนื่องน่ะค่ะ อาจารย์องค์นึงบอกง่ายๆ ว่า สมาธิคือ "ทำยังไงก็ได้ให้นิ่ง แล้วก็นิ่งให้นานๆ"  ที่ว่านิ่งนี่คือใจนิ่ง จิตสงบ สงบจากนิวรณ์ สงบจากกิเลส นี่พูดถึงสมาธิล้วนๆ นะคะ เวลาเรามีสมาธิ คือจิตเรามีอารมณ์เดียว อารมณ์สมาธิ คืออารมณ์ที่รู้อยู่ในความนิ่งสงบนั้น  ก็รู้อยู่ในความนิ่งสงบของจิตใจเรานั่นแหละ ไม่คิดไม่นึกอะไร   ตอนแรกมันจะสั้นๆ ถ้าทำต่อเนื่องมันจะยาวขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นยังไงก็ต้องทำต่อเนื่อง สมาธิจึงจะพัฒนาค่ะ ตอนเด็กๆ อ่านหนังสือเด็กฝรั่ง ถ้าจำไม่ผิดของ รออัล ดาร์ล ตัวละครเขาบอกว่า ถ้าไม่คิดอะไรเลยได้ 5 นาที จะมีตาทิพย์ แล้วตัวละครนี้ก็หัดทำค่ะ หัดไม่คิด ทำได้นานไปเรื่อยๆ ขนาดว่าได้ไม่ถึงห้านาที ก็เกิดความมหัศจรรย์ต่างๆกับตัวเองหรือไงนี่แหละ นั่นคือหนังสือที่เขาเขียนแบบเรื่องแต่ง แต่ว่ามันก็มีมูลอยู่ ตรง "อำนาจของความไม่คิดไม่นึกนี่แหละ คือสมาธิ" ก็เป็นคำอธิบายที่เรามักใช้บอกเด็กๆ ว่าสมาธิคืออะไร  คือไม่คิดไม่นึกอะไรเลย ลองหลับตาเบาๆ วางกายสบายๆ แล้ว ลองไม่คิดไม่นึกอะไรเลย ดูสิว่า จะเจออะไร สงบ ว่าง และอื่นๆ ตามสภาวะของแต่ละคน  ทำได้ขณะสั้นๆ หรือยาวๆ ก็แล้วแต่คน แต่ถ้าถามว่าจะรู้ได้ไงว่าภาวนาดีขึ้น หมายถึงรวมทั้งสมาธิหรือสมถะและวิปัสสนา ก็ต้องบอกว่ามันจะรู้ได้ว่ากิเลสเบาบางลง มีสติรู้ตัวมากขึ้น ชีวิตประจำวันดีขึ้น ฯลฯ อย่างที่ข้างบนบอกมา เป็นตัวชี้วัดความเจริญของการภาวนา ต้องแยกย่อยอีกหน่อย ก็คือ ตัวสมาธิ ทำสมาธิได้ดี  กับ ตัวผลของสมาธิ เมื่อทำสมาธิได้ดี แล้วส่งผลอย่างไรบ้างต่อชีวิตประจำวัน เกิดปัญญาไหม บางทีอาจจะทำสมาธิได้ดี แต่ผลไม่เกิด ก็มีได้เช่นกันค่ะ เราเคยเจอพวกมิจฉาทิฐิ ทำสมาธิเก่งมาก เห็นว่านั่งสี่ชั่วโมง หรือนั่งทั้งคืนได้เลย แต่ว่าทำร้ายคนกระจาย น่ากลัวมาก สมาธิแบบนี้ เขาทำได้ดีก็จริง  แต่ผลของมันกลับตรงข้ามเลย  เพราะเป็นสมาธิที่ขาดปัญญา ขาดวิปัสสนา ถ้าจะฝึกสมาธิ สิ่งที่ควรจะมองหาคือ "สัมมาสมาธิ" นะคะ  ยิ่งเป็นสมาธิที่เดินคู่กับการฝึกสติ ฝึกวิปัสสนา  ทำได้มากได้น้อย ได้ระดับใด ก็ถือว่า "ได้ดี" ทั้งนั้นค่ะ เป็นการฝึกที่เอาดีได้แน่ๆ ก็ขอให้ลองทำให้ต่อเนื่องค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 21:08:59

ความคิดเห็นที่ 19 มีจิตตั้งมั่นที่รู้อารมณ์อย่างเดียว กับมีจิตตั้งมั่นที่รู้ลักษณะของอารมณ์โดยความเป็นไตรลักษณ์ เห็นความจริงเป็นยถาภูตญานทัศนะ แล้วเบื่อหน่าย คลายกำหนัด หลุดพ้น รู้ว่าหลุดพ้นแล้ว จากคุณ : เมฆหลากสี เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 23:19:29