ความคิดเห็นที่ 1 น่าจะถามว่า ทำไม เขา ถึง ตอบ น่าจะ สนุกกว่านะครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 15:58:27

ความคิดเห็นที่ 2 น่าจะเพราะมีความถือตัวจัด และคงเพราะเป็นผู้มีปัญญา จึงรู้ว่าไม่สามารถตอบเลี่ยงได้ จึงเลี่ยงไม่ตอบแทน อีกทั้งไม่อยากแพ้ เพราะไม่เคยแพ้ใครมาก่อนในเรื่องโต้ตอบปัญหากัน จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 17:31:30

ความคิดเห็นที่ 3 เพียงเห็นคำถามย้อนกลับ ก็สามารถรู้ได้เลยว่า แพ้แล้ว แล้วจะตอบไปทำไม หากตอบไปว่า "ถูกแล้ว รูปเป็นของเรา เรามีอำนาจเหนือรูป..." ก็จะแย้งกับคำพูดของตนเอง ครั้งจะตอบว่า " รูปไม่ใช่ของเรา เราไม่มีอำนาจเหนือรูป..." ก็จะเป็นการยอมรับในคำพูดของพระพุทธองค์ สู้ไม่ตอบดีกว่า ... แต่เผอิญว่า ถ้าไม่ยอมตอบ เดี๋ยวจะโดนดี (ในคติของพุทธทาส ท่านไม่ยอมรับว่ามียักษ์ มีเทวดา เอากระบอกมาขู่ตามพระไตรปิฎกนะครับ ท่านจะมองว่าคงจะเป็น ทหารของพระราชา หรือ คนที่มีอำนาจในที่นั้น ที่บังคับให้ แกต้องตอบ) เป็นคุณ คุณจะตอบหรือ ตอบไปก็ขายขี้หน้าเปล่าๆ แต่น่าสังเกตคือ ทั้งๆที่ ยอมรับว่า สู้พระพุทธองค์ไม่ได้ จนถึงกับ นิมนต์ไปฉันอาหารที่สำนักของตน นั่งในที่ต่ำกว่า นบน้อมต่อพระพุทธองค์ แต่ ยังไม่ถึงกับ หันมาบวช นะครับ จากคุณ : ไม่รู้อะไรเลยซักอย่างเดียวจริง (ongardnrp) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 20:09:33

ความคิดเห็นที่ 4 .....เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสถามอย่างนี้แล้ว สัจจกนิครนถ์ก็นิ่งเสีย ถึงสองครั้ง ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคตรัสกะสัจจกนิครนถ์ว่า ดูกรอัคคิเวสสนะ กาลบัดนี้ ท่านจงแก้ ไม่ใช่กาลที่ท่าน ควรนิ่ง ดูกรอัคคิเวสสนะ ผู้ใด อันตถาคตถามปัญหาที่ชอบแก่เหตุแล้วถึงสามครั้ง มิได้แก้ ศีรษะของผู้นั้นจะแตกเป็นเจ็ดเสี่ยงในที่เช่นนั้น.             สมัยนั้น ท้าววชิรปาณีสักกเทวราช ถือกระบองเพชรลุกเป็นไฟรุ่งเรืองลอยอยู่ใน เวหา ณ เบื้องบนศีรษะสัจจกนิครนถ์ ประกาศว่า ถ้าสัจจกนิครนถ์นี้ อันพระผู้มีพระภาคตรัส ถามปัญหาที่ชอบแก่เหตุแล้วถึงสามครั้ง มิได้แก้ปัญหา เราจักผ่าศีรษะสัจจกนิครนถ์นั้นเจ็ดเสี่ยง ในที่นี้แหละ.             ท้าววชิรปาณีนั้น พระผู้มีพระภาคกับสัจจกนิครนถ์เท่านั้นเห็นอยู่ ในทันใดนั้น สัจจก- *นิครนถ์ ตกใจกลัวจนขนชัน แสวงหาพระผู้มีพระภาคเป็นที่ต้านทานป้องกันเป็นที่พึ่ง ได้ทูลว่า พระโคดมผู้เจริญ ขอจงทรงถามเถิด ข้าพเจ้าจักแก้ ณ บัดนี้..... --------------- คงจะอาย แต่สุดท้ายก็ยอมตอบเพราะความกลัวศีรษะแตกเป็นเสี่ยง เนื่องจากจะถูกเทวดาทุบ ตรงส่วนนี้  น่าจะเป็นการยืนยันว่ามีเทวดารักษาพระพุทธศาสนาอยู่  ผู้ที่ทำกรรมกับพระพุทธศาสนาแล้วมีอันเป็นไปต่างๆ เช่น ผู้ที่ทำลายพระพุทธรูปด้วยความเกลียดชัง หรือนำไปจำหน่าย ส่วนหนึ่งก็น่าเพราะจะถูกเทวดาลงโทษ ไม่รวมถึงผลกรรมอื่นๆ ในชาติต่อๆ ไป จากคุณ : Mahasati Neo เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 01:22:49

ความคิดเห็นที่ 5 ขอยกพระสูตรทั้งหมดมาไว้เพื่อเป็นประโยชน์ครับ ------------------------- ๕. จูฬสัจจกสูตร เรื่องสัจจกนิครนถ์สนทนากับพระอัสสชิเถระ             [๓๙๒] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้-             สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่กูฏาคารศาลาป่ามหาวัน เขตเมืองเวสาลี. ครั้งนั้นแล สัจจกนิครนถ์ผู้เป็นนิคันถบุตร อาศัยอยู่ในเมืองเวสาลี เป็นนักโต้ตอบ พูดยก ตนว่าเป็นนักปราชญ์ ชนเป็นอันมากยอมยกว่าเป็นผู้มีความรู้ดี. เขากล่าววาจาในที่ประชุม ชนในเมืองเวสาลีอย่างนี้ว่า เราไม่เห็นสมณะหรือพราหมณ์ที่เป็นเจ้าหมู่ เจ้าคณะ เป็นคณาจารย์ แม้ที่ปฏิญญาตนว่า เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ปรารภโต้ตอบวาทะกับเรา จะไม่ พึงประหม่า ไม่สะทกสะท้าน ไม่หวั่นไหว ไม่มีเหงื่อไหลจากรักแร้ แม้แต่คนเดียว เลย หากเราปรารภโต้ตอบวาทะกะเสาที่ไม่มีเจตนา แม้เสานั้นปรารภโต้ตอบวาทะกับเรา ก็ต้องประหม่า สะทกสะท้าน หวั่นไหว จะป่วยกล่าวไปไยถึงมนุษย์เล่า.             [๓๙๓] ครั้งนั้น ในเวลาเช้า ท่านพระอัสสชิ นุ่งสบงแล้วถือบาตรจีวรเข้าไปบิณฑบาต ในเมืองเวสาลี สัจจกนิครนถ์ผู้เป็นนิคันถบุตร เดินเที่ยวยืดแข้งขาอยู่ในเมืองเวสาลี ได้เห็น ท่านพระอัสสชิเดินอยู่แต่ที่ไกล ครั้นเห็นแล้ว จึงเข้าไปหาท่านพระอัสสชิ ได้ปราศรัย กับท่าน ครั้งผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว ได้ยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วได้ถามท่านพระอัสสชิดังนี้ว่า ดูกรท่านอัสสชิผู้เจริญ ก็พระสมณโคดม แนะนำพวก สาวกอย่างไร และคำสั่งสอนของพระสมณโคดม มีส่วนอย่างไร ที่เป็นไปมากในพวกสาวก.             ท่านพระอัสสชิบอกว่า ดูกรอัคคิเวสสนะ พระผู้มีพระภาค ทรงแนะนำสาวกทั้งหลาย อย่างนี้ และคำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาค มีส่วนอย่างนี้ ที่เป็นไปมากในสาวกทั้งหลาย ว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย รูปไม่เที่ยง เวทนาไม่เที่ยง สัญญาไม่เที่ยง สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง วิญญาณไม่เที่ยง รูปไม่ใช่ตน เวทนาไม่ใช่ตน สัญญาไม่ใช่ตน สังขารทั้งหลายไม่ใช่ตน วิญญาณไม่ใช่ตน สังขารทั้งหลายทั้งปวงไม่ใช่ตน ธรรมทั้งหลายทั้งปวงไม่ใช่ตน ดูกร อัคคิเวสสนะ พระผู้มีพระภาค ทรงแนะนำสาวกทั้งหลายอย่างนี้ และคำสั่งสอนของพระผู้มี พระภาค มีส่วนอย่างนี้ ที่เป็นไปมากในสาวกทั้งหลาย.             สัจจกนิครนถ์กล่าวว่า ดูกรท่านอัสสชิผู้เจริญ ข้าพเจ้าได้ฟังว่า พระสมณโคดมมีวาทะ อย่างนี้ เป็นอันว่า ข้าพเจ้าได้ฟังไม่ดีแล้ว ถ้ากระไร บางที ข้าพเจ้าจะพบกับพระสมณโคดม ผู้เจริญนั้น จะได้สนทนากันบ้าง ถ้ากระไร ข้าพเจ้าจะพึงช่วยปลดเปลื้องพระสมณโคดม เสียจากความเห็นที่เลวทรามนั้นได้. สัจจกนิครนถ์เข้าไปหาเจ้าลิจฉวี             [๓๙๔] สมัยนั้นแล เจ้าลิจฉวีประมาณ ๕๐๐ องค์ ประชุมกันอยู่ในอาคารเป็นที่ ประชุมด้วยกรณียกิจบางอย่าง. ครั้งนั้น สัจจกนิครนถ์เข้าไปหาพวกเจ้าลิจฉวีเหล่านั้น ครั้นเข้า ไปหาแล้วได้กล่าวกะเจ้าลิจฉวีเหล่านั้นดังนี้ว่า ขอเจ้าลิจฉวีทั้งหลาย จงไปด้วยกัน ขอเจ้าลิจฉวี ทั้งหลาย จงไปด้วยกัน วันนี้ ข้าพเจ้าจักสนทนากับพระสมณโคดม ถ้าพระสมณโคดมจักตั้ง อยู่ตามคำที่ภิกษุชื่ออัสสชิ ซึ่งเป็นสาวกรูปหนึ่งที่มีชื่อเสียงยืนยันแก่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจักฉุด กระชาก ลากถ้อยคำพระสมณโคดมมาด้วยคำข้าพเจ้า ให้เป็นเหมือนบุรุษที่มีกำลังจับแกะอันมีขนยาวที่ขน แล้วลากมาลากไป ฉะนั้น หรือให้เป็นเหมือนคนที่ทำการงานในโรงสุรา ซึ่งมีกำลัง วางเสื่อ ลำแพนสำหรับรองแป้งสุราผืนใหญ่ในห้วงน้ำลึก แล้วจับที่มุมชักลากฟัดฟาดไปมา ฉะนั้น ข้าพเจ้าจักสลัดฟัดฟาดถ้อยคำพระสมณโคดมเสีย ให้เป็นเหมือนบุรุษที่มีกำลัง ซึ่งเป็นนักเลง สุราจับถ้วยที่หูแล้วสลัดไปมา ฉะนั้น ข้าพเจ้าจักเล่นงานพระสมณโคดมเหมือนอย่างที่คนเขา เล่นกีฬาชื่อสาณโธวิก (ซักป่าน) ให้เป็นเหมือนช้างที่มีวัยล่วงหกสิบปี จึงจะถอยกำลัง ลงสู่ สระโบกขรณีมีลำน้ำลึก แล้วเล่นกีฬาชนิดที่ชื่อว่าสาณโธวิก (ซักป่าน) ฉะนั้น ขอเจ้าลิจฉวี ทั้งหลาย จงไปด้วยกัน ขอเจ้าลิจฉวีทั้งหลาย จงไปด้วยกัน วันนี้ ข้าพเจ้าจักสนทนากับ พระสมณโคดม.             ในบรรดาเจ้าลิจฉวีเหล่านั้น บางพวกกล่าวว่า เหตุอะไร พระสมณโคดม จักยก ถ้อยคำของท่านสัจจกะได้ ที่แท้ ท่านสัจจกะกลับยกถ้อยคำของพระสมณโคดมเสีย บางพวก กล่าวว่า ท่านสัจจกะเป็นอะไร จึงจักยกถ้อยคำของพระผู้มีพระภาคได้ ที่แท้ พระผู้มีพระภาค กลับจักยกถ้อยคำของท่านสัจจกะเสีย. ครั้งนั้นแล สัจจกนิครนถ์ มีเจ้าลิจฉวีประมาณ ๕๐๐ ห้อมล้อมแล้ว เข้าไปยังกูฏาคาศาลาป่ามหาวัน.             [๓๙๕] สมัยนั้น ภิกษุมากรูปด้วยกันจงกรมอยู่ ณ ที่แจ้ง. ครั้งนั้นแล สัจจกนิครนถ์ เข้าไปหาภิกษุเหล่านั้นแล้ว ถามว่า ท่านผู้เจริญ เดี๋ยวนี้ พระสมณโคดมนั้นอยู่ที่ไหน พวก ข้าพเจ้าปรารถนาจะพบพระสมณโคดมนั้น. ภิกษุทั้งหลายนั้นบอกว่า ดูกรอัคคิเวสสนะ พระผู้มี ภาคพระองค์นั้น เสด็จเข้าไปสู่ป่ามหาวัน ประทับพักกลางวัน ที่โคนต้นไม้แห่งหนึ่ง. ลำดับนั้น สัจจกนิครนถ์พร้อมด้วยพวกเจ้าลิจฉวีมีจำนวนมาก เข้าไปสู่ป่ามหาวันจนถึงที่ที่พระผู้มีพระภาค ประทับอยู่ แล้วทูลปราศรัยกับพระผู้มีพระภาค ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว จึงนั่งอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง. แม้เจ้าลิจฉวีทั้งหลายนั้น บางพวกถวายอภิวาท บางพวก ทูลปราศรัย บางพวกประนมมือ บางพวกประกาศชื่อและโคตรของตน ในสำนักพระ ผู้มีพระภาค บางพวกก็นิ่งอยู่ ครั้นแล้วต่างก็นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง. สัจจกนิครนถ์ทูลถามปัญหา             [๓๙๖] สัจจกนิครนถ์พอนั่งแล้ว ได้ทูลพระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า ข้าพเจ้าขอถาม พระโคดมสักหน่อยหนึ่ง ถ้าพระโคดมจะทำโอกาสเพื่อแก้ปัญหาแก่ข้าพเจ้า.             พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านประสงค์จะถามปัญหาใด ก็ถามเถิด.             ส. พระโคดมแนะนำพวกสาวกอย่างไร และคำสั่งสอนของพระโคดมมีส่วนอย่างไร ที่เป็นไปมากในพวกสาวก?             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ เราแนะนำสาวกทั้งหลายอย่างนี้ และคำสั่งสอนของเรามี ส่วนอย่างนี้ ที่เป็นไปมากในสาวกทั้งหลายว่า รูปไม่เที่ยง เวทนาไม่เที่ยง สัญญาไม่เที่ยง สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง วิญญาณไม่เที่ยง รูปไม่ใช่ตน เวทนาไม่ใช่ตน สัญญาไม่ใช่ตน สังขารทั้งหลายไม่ใช่ตน วิญญาณไม่ใช่ตน สังขารทั้งหลายทั้งปวงไม่ใช่ตน ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่ใช่ตน ดังนี้ ดูกรอัคคิเวสสนะ เราแนะนำสาวกทั้งหลายอย่างนี้ และคำสั่งสอนของเรามีส่วน อย่างนี้ ที่เป็นไปมากในสาวกทั้งหลาย.             ส. ท่านพระโคดม ขออุปมาจงแจ่มแจ้งแก่ข้าพเจ้า?             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ อุปมานั้นจงแจ่มแจ้งแก่ท่านเถิด.             ส. ท่านพระโคดม เหมือนพืชพันธุ์ไม้เหล่าใดเหล่าหนึ่ง ที่ถึงความเจริญงอกงาม ไพบูลย์ พืชพันธุ์เหล่านั้นทั้งหมด ต้องอาศัยแผ่นดิน ตั้งอยู่ในแผ่นดิน จึงถึงความ เจริญงอกงาม ไพบูลย์ได้ หรือเหมือนการงานอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่ต้องทำด้วยกำลัง อัน บุคคลทำอยู่ การงานเหล่านั้นทั้งหมด บุคคลต้องอาศัยแผ่นดิน ต้องตั้งอยู่บนแผ่นดิน จึงทำกันได้ ฉันใด ปุริสบุคคลนี้ มีรูปเป็นตน มีเวทนาเป็นตน มีสัญญาเป็นตน มีสังขาร เป็นตน มีวิญญาณเป็นตน ต้องตั้งอยู่ในรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ จึงได้ ประสบผลบุญ ผลบาป ฉันนั้น.             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ข้อนั้นท่านกล่าวอย่างนี้ว่า รูปเป็นตนของเรา เวทนาเป็น ตนของเรา สัญญาเป็นตนของเรา สังขารทั้งหลายเป็นตนของเรา วิญญาณเป็นตนของเรา ดังนี้ มิใช่หรือ?             ส. ท่านพระโคดม ข้าพเจ้ากล่าวอย่างนั้น ประชุมชนเป็นอันมากก็กล่าวอย่างนั้น.             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ประชุมชนเป็นอันมากนั้นจักทำอะไรแก่ท่าน ดูกรอัคคิเวสสนะ เชิญท่านยืนยันถ้อยคำของท่านเถิด.             ส. ท่านพระโคดม เป็นความจริง ข้าพเจ้ากล่าวอย่างนี้ รูปเป็นตนของเรา เวทนา เป็นตนของเรา สัญญาเป็นตนของเรา สังขารทั้งหลายเป็นตนของเรา วิญญาณเป็นตนของเรา ดังนี้. ทรงซักถามอัคคิเวสสนะด้วยอุปมา             [๓๙๗] พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ถ้าอย่างนั้น เราจักสอบถามท่านในข้อนี้แหละ ท่าน เห็นควรอย่างไร ท่านพึงแก้ไขอย่างนั้น ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน อำนาจของพระราชามหากษัตริย์ ผู้ได้มุรธาภิเษกแล้ว เช่นพระเจ้าปเสนทิโกศล หรือพระเจ้า มคธอชาตศัตรูเวเทหิบุตร อาจฆ่าคนที่ควรฆ่า ริบราชบาตรคนที่ควรริบ เนรเทศคนที่ควรเนรเทศ พึงให้เป็นไปได้ ในพระราชอาณาเขตของพระองค์มิใช่หรือ?             ส. ท่านพระโคดม อำนาจของพระราชามหากษัตริย์ ผู้ได้มุรธาภิเษกแล้ว เช่นพระเจ้า ปเสนทิโกศล หรือพระเจ้ามคธอชาตศัตรูเวเทหิบุตร อาจฆ่าคนที่ควรฆ่า ริบราชบาตรคนที่ ควรริบ เนรเทศคนที่ควรเนรเทศ พึงให้เป็นไปได้ในพระราชอาณาเขตของพระองค์ แม้แต่ อำนาจของหมู่คณะเหล่านี้ คือ วัชชี มัลละ อาจฆ่าคนที่ควรฆ่า ริบราชบาตรคนที่ควรริบ เนรเทศคนที่ควรเนรเทศ ยังเป็นไปได้ในแว่นแคว้นของตนๆ เหตุไรเล่า อำนาจเช่นนั้นของ พระราชามหากษัตริย์ ผู้ได้มุรธาภิเษกแล้ว เช่นพระเจ้าปเสนทิโกศล หรือพระเจ้ามคธอชาตศัตรู เวเทหิบุตร จะให้เป็นไปไม่ได้ อำนาจเช่นนั้นของพระราชามหากษัตริย์ ผู้ได้มุรธาภิเษกแล้วนั้น ต้องให้เป็นไปได้ด้วย ควรจะเป็นไปได้ด้วย.             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ข้อที่ท่านกล่าวว่า รูป เป็นตนของเรา อำนาจของท่านเป็นไปในรูปนั้นว่า รูปของเราจงเป็นอย่างนั้นเถิด อย่าได้ เป็นอย่างนี้เลย ดังนี้หรือ?             เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสถามอย่างนี้แล้ว สัจจกนิครนถ์ก็นิ่งเสีย ถึงสองครั้ง ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคตรัสกะสัจจกนิครนถ์ว่า ดูกรอัคคิเวสสนะ กาลบัดนี้ ท่านจงแก้ ไม่ใช่กาลที่ท่าน ควรนิ่ง ดูกรอัคคิเวสสนะ ผู้ใด อันตถาคตถามปัญหาที่ชอบแก่เหตุแล้วถึงสามครั้ง มิได้แก้ ศีรษะของผู้นั้นจะแตกเป็นเจ็ดเสี่ยงในที่เช่นนั้น.             สมัยนั้น ท้าววชิรปาณีสักกเทวราช ถือกระบองเพชรลุกเป็นไฟรุ่งเรืองลอยอยู่ใน เวหา ณ เบื้องบนศีรษะสัจจกนิครนถ์ ประกาศว่า ถ้าสัจจกนิครนถ์นี้ อันพระผู้มีพระภาคตรัส ถามปัญหาที่ชอบแก่เหตุแล้วถึงสามครั้ง มิได้แก้ปัญหา เราจักผ่าศีรษะสัจจกนิครนถ์นั้นเจ็ดเสี่ยง ในที่นี้แหละ.             ท้าววชิรปาณีนั้น พระผู้มีพระภาคกับสัจจกนิครนถ์เท่านั้นเห็นอยู่ ในทันใดนั้น สัจจก- *นิครนถ์ ตกใจกลัวจนขนชัน แสวงหาพระผู้มีพระภาคเป็นที่ต้านทานป้องกันเป็นที่พึ่ง ได้ทูลว่า พระโคดมผู้เจริญ ขอจงทรงถามเถิด ข้าพเจ้าจักแก้ ณ บัดนี้.             [๓๙๘] พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ท่านกล่าวอย่างนี้ว่า รูปเป็นตนของเรา ดังนี้ อำนาจของท่านเป็นไปในรูปนั้นว่า รูปของเราจงเป็นอย่างนั้นเถิด อย่าได้เป็นอย่างนี้เลย ดังนี้หรือ?             ส. ข้อนี้เป็นไปไม่ได้เลย พระโคดมผู้เจริญ.             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจงทำไว้ในใจเถิด ครั้นทำไว้ในใจแล้ว จึงกล่าวแก้ เพราะ คำหลังกับคำก่อน หรือคำก่อนกับคำหลังของท่านไม่ต่อกัน ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญ ความข้อนั้นเป็นไฉน ท่านกล่าวอย่างนี้ว่า เวทนาเป็นตนของเรา สัญญาเป็นตนของเรา สังขาร ทั้งหลายเป็นตนของเรา วิญญาณเป็นตนของเรา ดังนี้ อำนาจของท่านเป็นไปในเวทนา ใน สัญญา ในสังขารทั้งหลาย และในวิญญาณว่า เวทนา สัญญา สังขารทั้งหลาย และวิญญาณ ของเรา จงเป็นอย่างนั้นเถิด อย่าได้เป็นอย่างนี้เลย ดังนี้หรือ?             ส. ข้อนี้เป็นไปไม่ได้เลย พระโคดมผู้เจริญ.             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจงทำในใจเถิด ครั้นทำไว้ในใจแล้ว จึงกล่าวแก้ เพราะคำหลัง กับคำก่อน หรือคำก่อนกับคำหลังของท่านไม่ต่อกัน ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญความข้อ นั้นเป็นไฉน รูป เวทนา สัญญา สังขารทั้งหลาย และวิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง?             ส. ไม่เที่ยง พระโคดมผู้เจริญ.             พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุข?             ส. สิ่งนั้นเป็นทุกข์ พระโคดมผู้เจริญ.             พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือจะตามเห็น สิ่งนั้นว่า นั่นของเรา เราเป็นนั่น นั่นเป็นตนของเรา?             ส. ข้อนั้นไม่ควรเลย พระโคดมผู้เจริญ.             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ผู้ใดติดทุกข์ เข้าถึงทุกข์ อยู่แล้ว กล้ำกลืนทุกข์แล้ว ยังตามเห็นทุกข์ว่า นั่นของเรา เราเป็นนั่น นั่นเป็นตนของเรา ดังนี้ ผู้นั้นกำหนดรู้ทุกข์ได้เอง หรือจะทำทุกข์ให้สิ้นไปได้แล้วจึงอยู่ มีบ้างหรือ?             ส. จะพึงมีได้เพราะเหตุไร ข้อนี้มีไม่ได้เลย พระโคดมผู้เจริญ.             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เมื่อเป็นอย่างนี้ ท่าน ติดทุกข์ เข้าถึงทุกข์อยู่แล้ว กล้ำกลืนทุกข์แล้ว ยังตามเห็นทุกข์ว่า นั่นของเรา เราเป็นนั่น นั่นเป็นตนของเรา ดังนี้ มิใช่หรือ?             ส. ไฉนจะไม่ถูก พระเจ้าข้า ข้อนี้ต้องเป็นอย่างนั้น พระโคดมผู้เจริญ.             [๓๙๙] พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ เปรียบเหมือนบุรุษมีความต้องการแก่นไม้ เสาะหา แก่นไม้ แสวงหาแก่นไม้อยู่ ถือเอาผึ่งที่คมเข้าไปสู่ป่า เขาเห็นต้นกล้วยใหญ่ต้นหนึ่งในป่า นั้น มีต้นตรง ยังกำลังรุ่น ไม่คด เขาจึงตัดต้นกล้วยนั้นที่โคนต้น แล้วตัดยอด ริดใบออก เขาไม่พบแม้แต่กระพี้ แล้วจะพบแก่นได้แต่ที่ไหน แม้ฉันใด ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านอันเรา ซักไซ้ไล่เลียง สอบสวน ในถ้อยคำของตนเอง ก็เปล่า ว่าง แพ้ไปเอง ท่านได้กล่าววาจานี้ ในที่ประชุมชน ในเมืองเวสาลีว่า เราไม่เห็นสมณะหรือพราหมณ์ที่เป็นเจ้าหมู่ เจ้าคณะ เป็น คณาจารย์ แม้ที่ปฏิญญาตนว่า เป็นพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ปรารภโต้ตอบวาทะกับเรา จะไม่พึงประหม่า ไม่สะทกสะท้าน ไม่หวั่นไหว ไม่มีเหงื่อไหลจากรักแร้ แม้แต่คนเดียว เลย หากเราปรารภโต้ตอบวาทะกะเสาที่ไม่มีเจตนา แม้เสานั้นปรารภโต้ตอบวาทะกับเรา ก็ ต้องประหม่า สะทกสะท้าน หวั่นไหว จะป่วยกล่าวไปไยถึงมนุษย์เล่า ดังนี้ ดูกรอัคคิเวสสนะ หยาดเหงื่อของท่านบางหยาด หยดจากหน้าผากลงยังผ้าห่มแล้วตกที่พื้น ส่วนเหงื่อใน กายของเราในเดี๋ยวนี้ไม่มีเลย ดังนี้แล้ว พระผู้มีพระภาคทรงเปิดพระกาย มีพระฉวีดังทอง ใน บริษัทนั้น. เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว สัจจกนิครนถ์นั่งนิ่งอึ้ง เก้อเขิน คอตก ก้มหน้า ซบเซา หมดปฏิภาณ.             [๔๐๐] ในลำดับนั้น เจ้าลิจฉวีผู้มีนามว่าทุมมุขะ ทราบว่า สัจจกนิครนถ์นิ่งอึ้ง เก้อเขิน คอตก ก้มหน้า ซบเซา หมดปฏิภาณ จึงทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระผู้มี พระภาค อุปมาย่อมแจ่มแจ้งแก่ข้าพระองค์. พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรทุมมุขะ อุปมานั้นจง แจ่มแจ้งแก่ท่านเถิด. เจ้าลิจฉวีนั้นทูลถามว่า เปรียบเหมือนในที่ใกล้บ้านหรือนิคม มีสระโบกขรณี อยู่สระหนึ่ง ในสระนั้นมีปูอยู่ตัวหนึ่ง พวกเด็กชายหญิงเป็นอันมาก ออกจากบ้านหรือนิคมนั้น ไปถึงสระโบกขรณีนั้นแล้ว ก็ลงจับปูขึ้นจากน้ำ วางไว้บนบก ปูนั้นจะส่ายก้ามไปข้างไหน เด็กเหล่านั้นก็คอยต่อยก้ามปูนั้นด้วยไม้บ้าง ด้วยกระเบื้องบ้าง เมื่อปูนั้นก้ามหักหมดแล้ว ก็ไม่ อาจลงสู่สระโบกขรณีนั้นเหมือนก่อนได้ ฉันใด ทิฏฐิอันเป็นเสี้ยนหนาม เข้าใจผิด กวัดแกว่ง บางอย่างๆ ของสัจจกนิครนถ์ พระองค์หักเสียแล้ว แต่นี้ไป สัจจกนิครนถ์ก็ไม่อาจเข้ามาใกล้ พระองค์ ด้วยความประสงค์จะโต้ตอบอีก ก็ฉันนั้นแหละ. เมื่อเจ้าลิจฉวีทุมมุขะกล่าวอย่างนี้แล้ว สัจจกนิครนถ์ ก็พูดว่า เจ้าทุมมุขะท่านหยุดเถิด ท่านพูดมากนัก ข้าพเจ้าไม่ได้พูดกับท่านข้าพเจ้า พูดกับพระโคดมต่างหาก ครั้นกล่าวอย่างนี้แล้ว ก็ทูลว่า ข้าแต่พระโคดม ข้อที่พูดนั้นเป็นของ ข้าพเจ้า และของพวกสมณพราหมณ์เหล่าอื่น ยกเสียเถิด เป็นแต่คำเพ้อ พูดเพ้อกันไป. เหตุที่พระสาวกเป็นผู้ทำตามคำสอนและเป็นพระอรหันต์             [๔๐๑] สัจจกนิครนถ์ ทูลถามว่า ด้วยเหตุเท่าไร สาวกของพระโคดม จึงชื่อว่าเป็น ผู้ทำตามคำสั่งสอน ทำถูกตามโอวาท ข้ามความสงสัยเสียได้ ปราศจากความแคลงใจอันเป็นเหตุ ให้กล่าวว่าข้อนี้เป็นอย่างไร ถึงความแกล้วกล้า ไม่ต้องเชื่อผู้อื่น อยู่ในคำสอนของศาสดาตน?             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ สาวกของเราในธรรมวินัยนี้ ย่อมเห็นเบญจขันธ์นั้นด้วยปัญญา อันชอบ ตามเป็นจริงอย่างนี้ว่า รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันใดอันหนึ่ง ทั้งที่ ล่วงไปแล้ว ทั้งที่ยังไม่มาถึง ทั้งเกิดขึ้นเฉพาะในบัดนี้ ที่เป็นภายในก็ดี ที่เป็นภายนอกก็ดี หยาบก็ดี ละเอียดก็ดี เลวก็ดี ประณีตก็ดี ในที่ไกลก็ดี ในที่ใกล้ก็ดี ทั้งหมด ก็เป็นแต่รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่ได้เป็นนั่น นั่นไม่ใช่ตนของเรา ดังนี้. ดูกรอัคคิเวสสนะ ด้วยเหตุเท่านี้แหละ สาวกของเราจึงชื่อว่าเป็นผู้ทำตามคำสั่งสอน ทำถูก ตามโอวาท ข้ามความสงสัยเสียได้ ปราศจากความแคลงใจอันเป็นเหตุให้กล่าวว่าข้อนี้เป็นอย่างไร ถึงความแกล้วกล้า ไม่ต้องเชื่อผู้อื่น อยู่ในคำสอนของศาสดาตน.             [๔๐๒] ส. ข้าแต่พระโคดม ด้วยเหตุเท่าไร ภิกษุชื่อว่าเป็นพระอรหันต์ มีอาสวะ สิ้นแล้ว อยู่จบพรหมจรรย์แล้ว มีกิจที่ควรทำได้สำเร็จแล้ว ปลงภาระเสียแล้ว มีประโยชน์ ตนถึงแล้วโดยลำดับ มีสัญโญชน์อันจะนำไปสู่ภพสิ้นแล้ว พ้นวิเศษแล้ว เพราะรู้ชอบ?             พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เห็นเบญจขันธ์ด้วยปัญญาอันชอบตาม เป็นจริงอย่างนี้ว่า รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ อันใดอันหนึ่ง ทั้งที่ล่วงไปแล้ว ทั้งที่ยังไม่มาถึง ทั้งเกิดขึ้นเฉพาะในบัดนี้ ที่เป็นภายในก็ดี ที่เป็นภายนอกก็ดี หยาบก็ดี ละเอียดก็ดี เลวก็ดี ประณีตก็ดี ในที่ไกลก็ดี ในที่ใกล้ก็ดี ทั้งหมด ก็เป็นแต่รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่ได้เป็นนั่น นั่นไม่ใช่ตนของเรา ดังนี้ จึงพ้นแล้วเพราะไม่ถือมั่น. ดูกรอัคคิเวสสนะ ด้วยเหตุเท่านี้แหละ ภิกษุชื่อว่าเป็นพระ อรหันต์ มีอาสวะสิ้นแล้ว อยู่จบพรหมจรรย์แล้ว มีกิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว ปลงภาระเสียแล้ว มีประโยชน์ตนถึงแล้วโดยลำดับ มีสัญโญชน์อันจะนำไปสู่ภพสิ้นแล้ว พ้นวิเศษแล้วเพราะรู้ชอบ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ภิกษุที่รู้พ้นวิเศษแล้วอย่างนี้แหละ ประกอบด้วยคุณอันยอดเยี่ยม ๓ ประการ คือ ความเห็นอันยอดเยี่ยม ๑ ความปฏิบัติอันยอดเยี่ยม ๑ ความพ้นวิเศษอันยอดเยี่ยม ๑. เมื่อ มีจิตพ้นกิเลสแล้วอย่างนี้ ย่อมสักการะ เคารพ นับถือ บูชา ตถาคตว่า พระผู้มีพระภาค พระองค์นั้น ตรัสรู้แล้ว ย่อมทรงแสดงธรรมเพื่อให้ตรัสรู้ พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ทรงฝึก พระองค์แล้ว ย่อมทรงแสดงธรรมเพื่อฝึก พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ทรงสงบได้แล้ว ย่อม ทรงแสดงธรรมเพื่อสงบ พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ทรงข้ามพ้นแล้ว ย่อมทรงแสดงธรรม เพื่อข้ามพ้น พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ทรงดับสนิทแล้วย่อมทรงแสดงธรรมเพื่อความ ดับสนิท. สัจจกนิครนถ์ทูลนิมนต์ฉันภัตตาหาร             [๔๐๓] เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว สัจจกนิครนถ์ได้ทูลว่า ข้าแต่พระโคดม ข้าพเจ้าเป็นคนคอยกำจัดคุณผู้อื่น เป็นคนคะนองวาจา ได้สำคัญถ้อยคำของพระโคดม ว่า ตนอาจรุกรานได้ด้วยถ้อยคำของตน บุรุษมาปะทะช้างซับมันเข้าก็ดี เจอะกองไฟอัน กำลังลุกโพลงก็ดี เจอะงูพิษที่มีพิษร้ายก็ดี ยังพอเอาตัวรอดได้บ้าง แต่มาเจอะพระโคดมเข้าแล้ว ไม่มีใครเอาตัวรอดได้เลย ข้าแต่พระโคดม ข้าพเจ้าเป็นคนคอยกำจัดผู้อื่น เป็นคนคะนองวาจา ได้สำคัญถ้อยคำของพระโคดมว่า ตนอาจ รุกรานได้ด้วยถ้อยคำของตน ขอพระโคดมพร้อมด้วย ภิกษุสงฆ์ จงรับนิมนต์เพื่อฉันในวันพรุ่งนี้.             พระผู้มีพระภาคทรงรับด้วยดุษณีภาพ. ลำดับนั้น สัจจกนิครนถ์ทราบว่า พระผู้มี พระภาคทรงรับนิมนต์แล้ว จึงบอกพวกเจ้าลิจฉวีเหล่านั้นว่า เจ้าลิจฉวีทั้งหลายจงฟังข้าพเจ้า พระโคดมพร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ ข้าพเจ้านิมนต์แล้ว เพื่อฉันในวันพรุ่งนี้ พวกท่านจะนำ อาหารใดมาเพื่อข้าพเจ้า จงเลือกอาหารที่ควรแก่พระโคดมเถิด.             เมื่อล่วงราตรีนั้นแล้ว เจ้าลิจฉวีเหล่านั้น ได้นำภัตตาหารประมาณห้าร้อยสำรับ ไปให้แก่สัจจกนิครนถ์. สัจจกนิครนถ์ให้จัดของเคี้ยวของฉันอันประณีตในอารามของตนเสร็จ แล้ว จึงให้ทูลบอกกาลแด่พระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระโคดม เวลานี้เป็นกาลควร ภัตตาหาร สำเร็จแล้ว.             [๔๐๔] ครั้งนั้นในเวลาเช้า พระผู้มีพระภาคทรงครองอันตรวาสกแล้ว ทรงถือบาตรจีวร เสด็จไปสู่อารามแห่งสัจจกนิครนถ์ ประทับบนอาสนะที่ปูลาดไว้ถวาย พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์. ครั้งนั้น สัจจกนิครนถ์อังคาสภิกษุสงฆ์ มีพระพุทธเจ้าเป็นประธาน ด้วยของเคี้ยวของฉัน อันประณีต ด้วยมือของตน ให้อิ่มหนำสำราญแล้ว. เมื่อพระผู้มีพระภาคเสวยเสร็จ นำ พระหัตถ์ออกจากบาตรแล้ว สัจจกนิครนถ์จึงถือเอาอาสนะต่ำ นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ได้ทูลว่า ข้าแต่พระโคดม ขอบุญและผลบุญในทานนี้ จงมีเพื่อความสุขแก่ทายกทั้งหลาย เถิด.             พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอัคคิเวสสนะ บุญและผลบุญในทานนี้ อาศัยทักขิเณยบุคคล ที่ยังไม่สิ้นราคะ โทสะ โมหะ เช่นกับท่าน จักมีแก่ทายกทั้งหลาย ส่วนบุญ และผลบุญ อาศัยทักขิเณยยบุคคล ที่สิ้นราคะ โทสะ โมหะ เช่นกับเรา จักมีแก่ท่าน ฉะนี้แล. จบ จูฬสัจจกสูตร ที่ ๕ -----------------------------------------------------             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๒ บรรทัดที่ ๗๓๒๓ - ๗๕๕๑. หน้าที่ ๓๐๐ - ๓๐๙. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=12&A=7323&Z=7551&pagebreak=0              ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=12&i=392              สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๒ http://www.84000.org/tipitaka/read/?สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่_๑๒ http://www.84000.org/tipitaka/read/?index_12 จากคุณ : Mahasati Neo เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 01:28:04

ความคิดเห็นที่ 6 คคห.๑ ท่าน a235 ท่านทราบแล้วว่าทำไมเขาถึงตอบใช่ไหมครับ คคห.๒ ท่าน พักผ่อนผมพิจารณาว่าความถือตัวเขามีอยู่ แต่ที่สุดแล้วเขาก็ยอมรับในความผิดนั้นแล้ว คคห.๓ ท่านไม่รู้อะไรเลยซักอย่างเดียวจริง (ongardnrp) จริง ๆแล้วท่านรู้  สัจจกนิครนถ์ได้รับผลบุญอันเป็น อานิสงค์จากพระศาสดาด้วยซ้ำไป (พวกอื่นได้จากทักขิเนยยะบุคคลที่ยังมี ราคะ โทสะ โมหะ) คคห.๔ ท่าน  Mahasati Neo เรื่องเทวดาที่ลอยอยู่บนฟ้า รอทุบกบาลสจักกนิครนถ์ จะเป็นเทวดาที่เหาะอยู่ หรือ พวกขุนทหาร นี่ต้องพิสูจน์ด้วยตนเองอย่างเดียวเลยกระมังครับ หมายเหตุ.สนทนาธรรมเพื่อตั้งอยู่บนความไม่ประมาทครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 06:28:35

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อตรัสถามเขาว่ากษัตริย์มีอำนาจฆ่าคน ริบสมบัติคน เนรเทศคนได้ใช่ไหม (อัคคิเวสนะตอบว่าใช่) แล้วตรัสถามเขา จะเข้าใจในเรื่องนี้ว่าอย่างไร ? ว่ารูปเป็นอัตตาของเรา ท่านมีอำนาจในรูปนั้น รูปของเราจงเป็นอย่างนั้น อย่าเป็นอย่างนี้  (อัคคิเวสนะนิ่งไม่ยอมตอบ)       ***********************************************                                                   เพราะ   (๑) อัคคิเวสนะ รู้แล้วว่า --- รูป(ขันธ์) คือ กายนี้ (ยังเป็นๆ) ที่ (อัคคิเวสนะ) สำคัญมั่นหมาย (สัญญาขันธ์ --- สัญญาวิปลาส) + ยึดมั่นในทิฏฐิ(ทิฏฐุปาทาน) ใดนั้นว่า  "มีอัตตา"  (ไม่ว่าจะมีอัตตาใหญ่ ที่ แบ่งภาคมา อยู่ที่ รูปของอัคคิเวสนะ / หรือ ขันธ์ทั้ง ๕นี้  มี อัตตา ตัวตน ที่เกินไปจากขันธ์ทั้ง ๕) นั้น                                     เมื่อ เข้าใจที่ตรัส ว่า                    ********************************        พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจงทำในใจเถิด ครั้นทำไว้ในใจแล้ว จึงกล่าวแก้                 เพราะคำหลังกับคำก่อน หรือคำก่อนกับคำหลังของท่านไม่ต่อกัน                   ********************************* [๓๙๘] พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ท่านกล่าวอย่างนี้ว่า รูปเป็นตนของเรา ดังนี้ อำนาจของท่านเป็นไปในรูปนั้นว่า รูปของเราจงเป็นอย่างนั้นเถิด อย่าได้เป็นอย่างนี้เลย ดังนี้หรือ?            ส. ข้อนี้เป็นไปไม่ได้เลย พระโคดมผู้เจริญ.            พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจงทำไว้ในใจเถิด ครั้นทำไว้ในใจแล้ว จึงกล่าวแก้ เพราะ คำหลังกับคำก่อน หรือคำก่อนกับคำหลังของท่านไม่ต่อกัน ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญ ความข้อนั้นเป็นไฉน ท่านกล่าวอย่างนี้ว่า เวทนาเป็นตนของเรา สัญญาเป็นตนของเรา สังขาร ทั้งหลายเป็นตนของเรา วิญญาณเป็นตนของเรา ดังนี้ อำนาจของท่านเป็นไปในเวทนา ใน สัญญา ในสังขารทั้งหลาย และในวิญญาณว่า เวทนา สัญญา สังขารทั้งหลาย และวิญญาณ ของเรา จงเป็นอย่างนั้นเถิด อย่าได้เป็นอย่างนี้เลย ดังนี้หรือ?            ส. ข้อนี้เป็นไปไม่ได้เลย พระโคดมผู้เจริญ.            พ. ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจงทำในใจเถิด ครั้นทำไว้ในใจแล้ว จึงกล่าวแก้ เพราะคำหลังกับคำก่อน หรือคำก่อนกับคำหลังของท่านไม่ต่อกัน ดูกรอัคคิเวสสนะ ท่านจะสำคัญความข้อ นั้นเป็นไฉน รูป เวทนา สัญญา สังขารทั้งหลาย และวิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง?            ส. ไม่เที่ยง พระโคดมผู้เจริญ.            พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุข?            ส. สิ่งนั้นเป็นทุกข์ พระโคดมผู้เจริญ.            พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือจะตามเห็น สิ่งนั้นว่า นั่นของเรา เราเป็นนั่น นั่นเป็นตนของเรา?            ส. ข้อนั้นไม่ควรเลย พระโคดมผู้เจริญ.            **************************************         ดังนั้น "อัคคิเวสสนะ" ต้อง หุบปากนิ่ง เพราะ กิเลส (ตัวไหน พิจารณาเอง)            *************************************                                                ส่วน ข้าแต่พระโคดม ขอบุญและผลบุญในทานนี้ จงมีเพื่อความสุขแก่ทายกทั้งหลาย เถิด. พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอัคคิเวสสนะ บุญและผลบุญในทานนี้ อาศัยทักขิเณยบุคคล ที่ยังไม่สิ้นราคะ โทสะ โมหะ เช่นกับท่าน จักมีแก่ทายกทั้งหลาย ส่วนบุญ และผลบุญ อาศัยทักขิเณยยบุคคล ที่สิ้นราคะ โทสะ โมหะ เช่นกับเรา จักมีแก่ท่าน ฉะนี้แล. จบ จูฬสัจจกสูตร ที่ ๕ ^^^^ ดู สัมมาทิฏฐิ ๒ สาสวาสัมมาทิฏฐิ  กับ  อนาสวาสัมมาทิฏฐิ   (๑) บุญและผลบุญในทานนี้ อาศัยทักขิเณยบุคคล ที่ยังไม่สิ้นราคะ โทสะ โมหะ เช่นกับท่าน จักมีแก่ทายกทั้งหลาย (ไม่ใช่ อัคคิเวสสนะ) ----"บุญและผลบุญในทานนี้" -- เนื่องกับ สาสวาสัมมาทิฏฐิ  หรือ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ ??? คุณนายอิ่ม  มีความเห็นอย่างไรครับ (๒) ส่วน บุญ และผลบุญ อาศัยทักขิเณยยบุคคล ที่สิ้นราคะ โทสะ โมหะ เช่นกับเรา (พระองค์ผู้จอมอรหันต์) จักมีแก่ท่าน (อัคคิเวสสนะ ไม่เนื่องกับ ทายกฯ ) ----"บุญและผลบุญในทานนี้" -- เนื่องกับ สาสวาสัมมาทิฏฐิ  หรือ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ ??? คุณนายอิ่ม  มีความเห็นอย่างไรครับ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 10:36:00

ความคิดเห็นที่ 8 ดังนั้น "อัคคิเวสสนะ" ต้อง หุบปากนิ่ง เพราะ กิเลส (ตัวไหน พิจารณาเอง)            - พิจารณาว่าอัคคิเวสสนะ หุบปากนิ่งเพราะเขาเข้าใจธรรมที่พระศาสดาตรัสสอน      แล้ว  ตั้งแต่ทรงตรัสเปรียบเทียบเรื่องพระราชา  รู้แล้วว่าตนเองมีทิฏฐิที่ผิดด้วย      คำสอนที่ตรัสเปรียบเทียบนั้น  จึงมิได้โต้เถียง            แต่เพื่อการตรัสสอนธรรมจะดำเนินต่อไป  ภายหลังพระศาสดาจึงตรัส      เตือนว่าถ้าไม่ตอบระวังจะโดนทุบนะ  หลังจากนั้นพวกอื่น ๆ จึงประกาศว่าจะทุบ      กบาลเขาถ้าไม่ตอบ  อัคคิเวสนะจึงเกิดความกลัวและยังอุตส่าห์มาหลบอยู่กับ      พระศาสดา แสวงหาพระองค์เป็นที่ต้านทานเป็นที่พึ่งด้วยความกลัวนั้น            แล้วจึงทรงตรัสแสดงธรรมโปรดต่อไป...            ************************************************                  ----"บุญและผลบุญในทานนี้" -- เนื่องกับ สาสวาสัมมาทิฏฐิ  หรือ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ ??? คุณนายอิ่ม  มีความเห็นอย่างไรครับ        - พวกเจ้าลิจฉวีมิได้ให้ทานด้วยมือของตน ต่อพระศาสดา   โดยให้สัจจกนิครนถ์ พวกเจ้าลิจฉวีจึงได้อานิสงค์แห่งบุญนั้นด้วยสัจจกนิครนถ์   พวกเขาไม่ได้ประสงค์ให้พระศาสดาโดยตรง แม้สัจจกนิครนถ์ได้บอกแล้วว่า   " พวกท่านจะนำอาหารใดมาเพื่อข้าพเจ้า จงเลือกอาหารที่ควรแก่พระโคดมเถิด."   แต่ที่สุดก็ได้นำอาหาร ๕๐๐ สำรับนั้นให้แก่ สัจจกนิครนถ์   (เนื้อนาบุญแห่งพวกเจ้าลิจฉวี คือ สัจจกนิครนถ์)     ส่วนสัจจกนิครนถ์ประสงค์ และได้ให้ทานนั้นต่อพระศาสดาโดยตรง    และได้ให้ด้วยความเคารพ   (เนื้อนาบุญแห่งสัจจกนิครนถ์ คือ พระศาสดา)     ทั้งนี้ "บุญและผลบุญในทานนี้ " ก็ย่อมเนื่องกับสาสวาสัมมาทิฏฐิ ยังไม่เลยไปถึง   อนาสวาสัมมาทิฏฐิครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 11:58:59

ความคิดเห็นที่ 9 'ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัปปุริสทาน ๕ ประการนี้ ๕ ประการเป็นไฉน คือ สัตบุรุษย่อม ให้โดยเคารพ ๑ ให้โดยอ่อนน้อม ๑ ให้ด้วยมือตนเอง ๑ ให้ของไม่เป็นเดน ๑ เห็นผลที่จะมา ถึงให้ ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัปปุริสทาน ๕ประการนี้แล ฯ' ไม่ให้ทานกับพระศาสดาด้วยมือตนเอง แต่ผ่านมือผู้อื่น น่าเสียดายอานิสงค์ที่มองข้ามไป จากคุณ : opae ula เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 12:53:51

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ทราบหรอกตรับ ว่า เพราะ อะไร ถึงตอบ แต่ น่าจะเกิดจาก ความกลัวถึงตอบนะผมว่า แล้วที่ผมตอบ ก็เพราะ กลัว นะ ผมว่า แล้วที่เสนอให้ถามว่า ทำไมถึง ตอบ เพราะ น่าจะได้ ความเห็น ที่ น่าถก ครับ ---------------------------------------------- ถ้า มอง ว่า ทำบุญ แล้ว ผลบุณ คือ ความรู้ที่ เขาตอบกลับมา ทำกับ คนที่ยังมี อาสวะ ก็ น่า จะได้ ความรู้ ที่มี อาสวะ ครับ แต่ถ้า ทำกับคนที่ ไม่มี อาสวะ ก็ จะได้ความรู้ที่ไม่มีอาสวะ ครับ ผมคิดว่าอย่างนี้ครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 22:23:36

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วที่เสนอให้ถามว่า ทำไมถึง ตอบ เพราะ น่าจะได้ ความเห็น ที่ น่าถก ครับ เรียนเสนอท่าน a235 ดังนี้ครับ -  เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสถามอย่างนี้แล้ว สัจจกนิครนถ์ก็นิ่งเสีย ถึงสองครั้ง ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคตรัสกะสัจจกนิครนถ์ว่า ดูกรอัคคิเวสสนะ กาลบัดนี้ ท่านจงแก้ ไม่ใช่กาลที่ท่าน ควรนิ่ง ดูกรอัคคิเวสสนะ ผู้ใด อันตถาคตถามปัญหาที่ชอบแก่เหตุแล้วถึงสามครั้ง มิได้แก้ ศีรษะของผู้นั้นจะแตกเป็นเจ็ดเสี่ยงในที่เช่นนั้น.            สมัยนั้น ท้าววชิรปาณีสักกเทวราช ถือกระบองเพชรลุกเป็นไฟรุ่งเรืองลอยอยู่ใน เวหา ณ เบื้องบนศีรษะสัจจกนิครนถ์ ประกาศว่า ถ้าสัจจกนิครนถ์นี้ อันพระผู้มีพระภาคตรัส ถามปัญหาที่ชอบแก่เหตุแล้วถึงสามครั้ง มิได้แก้ปัญหา เราจักผ่าศีรษะสัจจกนิครนถ์นั้นเจ็ดเสี่ยง ในที่นี้แหละ.            ท้าววชิรปาณีนั้น พระผู้มีพระภาคกับสัจจกนิครนถ์เท่านั้นเห็นอยู่ ในทันใดนั้น สัจจก- *นิครนถ์ ตกใจกลัวจนขนชัน แสวงหาพระผู้มีพระภาคเป็นที่ต้านทานป้องกันเป็นที่พึ่ง ได้ทูลว่า พระโคดมผู้เจริญ ขอจงทรงถามเถิด ข้าพเจ้าจักแก้ ณ บัดนี้. จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 06:26:22

ความคิดเห็นที่ 12 1 ทำไม ยักษ์ ต้องตีหัว เขาด้วย เพียงเพราะ ไม่ตอบ พุทธองค์ แค่นี้เหรอ  เป็น กรรมหนัก ที่ ต้องได้รับกรรมแบบ ทันทีเ่ลย หรือครับ 2 ก็ ถ้า เขาไม่ตอบ แล้ว ตาย จะมีใครกล้า มาถามหรือ มาโต้ตอบกับ พุทธองค์ หรือครับ เพราะ เขา ตายอย่างไม่รู้สาเหตุึ สำหรับคนที่ดูอยุ่รอบๆ นะครับ นึกภาพ ไม่ตอบ แล้ว สมองกระจายทันที เป็นท่าน จะกล้าเข้าใกล้ไหมหละครับ 3 พุทธองค์ ทรง เมตตามหาเมตตา แล้ว ถ้ายักษ์ จะดี หัวเขา พุทธองค์ จะไม่ทรงห้ามยักษ์ สักหน่อย หรือครับ หรือ ช่างมัน มันอย่างไม่ตอบ พุทธองค์ 4 คุยกันอยู่ดีๆ อีกคนทำท่าทางรนรานกลัวอะไร ก็ไม่รู้ คนอื่นๆ  ก็ ช่างนะ ไม่สนใจอะไร เลย ไม่ถามบ้างหรือว่า เขา โดนผีเข้า หรือ ป่วยเป็นอะไร หรือเปล่า แล้ว ที่เขามาหา พุทธองค์ ก็ ด้วย คิดว่าตนเองแน่ แล้ว คุยกันเดี่ยวเดียว ก็ กระโดดไป หลบอยู่หลัง พุทธองค์ แล้ว ผมว่า คนอื่นๆ ก็ น่า จะสงสัย บ้างนะครับ ---------------------------------------------- นี่คือ ที่ผม คิดได้ตอนนี้ครับ ไม่ได้ หลบหลู่นะครับ แต่ถ้าเหตุการณ์ นี้ เกิด ต่อหน้าผม ซึ่ง ผม ก็ไม่ได้ มี อะไรวิเศษ พอที่จะเห็นอะไร อื่นได้ (คิดว่า คนมุงอื่นๆในยุดนั้น ก็ เป็นแบบนี้) ผม ก็ ต้องตั้งข้อสังเกตุบ้างหละครับ จะให้ เชื่อว่า อย่างนั้น อย่างนี้ ตามคนอื่นๆ บอกมา ผมว่าก็ กระไรอยู่นะครับ จากคุณ : a235 เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 13:04:48

ความคิดเห็นที่ 13 ที่ท่าน a235 กล่าวมาเห็นด้วยครับ จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 14:45:37

ความคิดเห็นที่ 14 บุคคลาธิษฐาน   กับ ธัมมาธิษฐาน   --- กำหนดที่ "ยักษ์ ?" --- เหมือน ต่างอย่างไร? ขึ้นกับ  มิจฉาทิฏฐิ หรือ สัมมาทิฏฐิ  / นรกใต้ดิน สวรรค์บนฟ้า / ฉผัสสายติกนรก ฉผัสสายติกสวรรค์  ของ ปุถุชน VS อริยสาวก (ตามที่ตรัส จิตนี้เป็นประภัสสรฯ) บุคคลาธิษฐาน   กับ ธัมมาธิษฐาน   --- กำหนดที่ "ท้าววชิรปาณีสักกเทวราช?" --- เหมือน ต่างอย่างไร? ขึ้นกับ  มิจฉาทิฏฐิ หรือ สัมมาทิฏฐิ  / นรกใต้ดิน สวรรค์บนฟ้า / ฉผัสสายติกนรก ฉผัสสายติกสวรรค์  ของ ปุถุชน VS อริยสาวก (ตามที่ตรัส จิตนี้เป็นประภัสสรฯ) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 22:24:30

ความคิดเห็นที่ 15 เรียนเสนอท่านเซน ฯ ผู้สนใจในธรรม เมื่อจะพิจารณาธรรมบางท่านก็เหมาะกับบุคคลาธิษฐาน ผู้สนใจในธรรม บางท่านก็สามารถเข้าใจธรรมาธิษฐานได้  ขึ้นอยู่กับอุปกิเลสที่จรมา จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 06:22:41

ความคิดเห็นที่ 16 บุคคลาธิษฐาน   กับ ธัมมาธิษฐาน   --- กำหนดที่ "ท้าววชิรปาณีสักกเทวราช?" --- เหมือน ต่างอย่างไร? -บุคคลาธิษฐาน ก็น่าจะเป็นผู้ที่มีอำนาจ มีฤทธิ์เดชมาก มีความสนใจในธรรม เคารพในพระ ศาสดา เป็นเทวดา เหาะอยู่บนฟ้าได้ครับ -ธัมมาธิษฐาน ก็เป็นเพียงเหตุที่ทำให้สัจจกนิครนถ์กลัว จากคุณ : นายอิ่ม เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 06:32:57

ความคิดเห็นที่ 17              ตอบว่า ทั้งท่านพระอานนท์และท่านพระทัพพมัลลบุตร เป็นที่ประจักษ์แล้ว ว่าเป็นพระอรหันต์แก่บุคคลทั่วไป คือทั้งคฤหัสถ์และบรรพชิต ทั้งอุปสัมบัน และอนุปสัมบัน รู้ทั่วกันแล้ว              คือ ท่านพระอานนท์ปรินิพพานด้วยอาการอย่างนั้น เพราะพระญาติจะแย่ง เอาอัฐิธาตุของท่าน แสดงว่าพระญาติรู้แน่นอนว่าเป็๋นพระอรหันต์ ทั้งมีพระพุทธดำรัส ในมหาปรินิพพานสูตรว่า              ดูกรอานนท์ เธอได้อุปัฏฐากตถาคตด้วยกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม อันประกอบด้วยเมตตา ซึ่งเป็นประโยชน์เกื้อกูล เป็นความสุข ไม่มีสอง หาประมาณมิได้มาช้านาน เธอได้กระทำบุญไว้แล้ว              อานนท์ จงประกอบความเพียรเถิด เธอจักเป็นผู้ไม่มีอาสวะโดยฉับพลัน ฯ http://84000.org/tipitaka/read/?10/135              แปลว่า จะบรรลุพระอรหัตโดยเร็ว ไม่เนิ่นช้าเลย.              ท่านพระอานนท์นั้นปรินิพพานเมื่อมีอายุ 120 ปีหรือนับจากการปรินิพพาน ของพระศาสดา ประมาณ 40 ปี ก็คือ ระยะเวลานานเกินกว่าคำว่า โดยฉับพลันแล้ว              จูฬนีสูตร [บางส่วน]              ดูกรอุทายี ก็แต่ว่าอานนท์จักปรินิพพานในอัตภาพนี้เอง ฯ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=20&A=5985&Z=6056              ท่านพระทัพพมัลลบุตรได้มีการให้สติวินัยไว้แล้ว              โดยนัยก็คือ เป็นพระอรหันต์ผู้มีสติไพบูลย์แล้ว เป็นการห้ามการโจทท่าน ด้วยข้อหาศีลวิบัติต่อจากนี้ไป              คือใครๆ โจทท่านด้วยข้อหาศีลวิบัติ ไม่ต้องสอบสวนท่านพระทัพพมัลลบุตร ปรับโทษแก่บุคคลที่โจทได้เลย.              เรื่องสติวินัย http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=6&A=8018&Z=8163              ด้วยเหตุกล่าวข้างต้น การบอกสิ่งที่คนอื่นรู้กันทั่วแล้ว จะเรียกว่าเป็นอวด หรือเป็นความผิดอะไร?              อีกประการหนึ่ง แม้ใครๆ จะยกมาอ้างว่า ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรบอก ไม่ควรแสดงอิทธิปาฏิหาริย์.              จึงควรทราบว่า การปรินิพพานด้วยอาการอย่างนั้น ไม่ใช่เพราะเหตุแห่งท้อง เพราะว่า หลังจากปรินิพพานแล้ว ก็ไม่มีการบริโภคปัจจัยของคฤหัสถ์อีกเลย.              พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า              ดูกรภิกษุทั้งหลาย ไฉนพวกเธอจึงได้กล่าวชมอุตตริมนุสสธรรมของกันและกัน      แก่พวกคฤหัสถ์ เพราะเหตุแห่งท้องเล่า ... http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=02&A=7468&Z=8399              ด้วยเหตุที่ยกมาของพระอรหันต์ทั้งสองท่าน คือ              1. คนรู้กันทั่วไปแล้ว              2. การปรินิพพานด้วยอาการอย่างนั้น ไม่ใช่เพราะเหตุแห่งท้อง              จึงเห็นว่า เพียงพอที่จะสิ้นสงสัยว่า ทั้งสองท่านเป็นอาบัติหรือไม่? คือ ไม่เป็นอาบัติอะไรเลย.              พระอรหันต์ต้องอาบัติได้หรือไม่              ตอบว่า ควรทราบว่า อาบัติมีทั้งสจิตตกะ และอจิตตกะ              คือ มีต้องจงใจจึงเป็นอาบัติ และแม้ไม่จงใจก็เป็นอาบัติได้              คำว่า สจิตตกะ , อจิตตกะ http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=จิตตกะ http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=สจิตตกะ http://84000.org/tipitaka/dic/v_seek.php?text=อจิตตกะ จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 12:24:23

ความคิดเห็นที่ 18              คำว่า แกล้ง มีความหมายว่า จงใจ ตั้งใจ ด้วย.              เช่น              สิกขาบทวิภังค์              บทว่า แกล้ง คือ รู้อยู่ รู้ดีอยู่ ตั้งใจ พยายาม ละเมิด. http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_item.php?item=632&book=2#632top              สญฺจิจฺจาติ  ชานนฺโต สญฺชานนฺโต  เจจฺจ  อภิวิตริตฺวา วีติกฺกโม ฯ http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=2&item=632&Roman=0                  บทว่า แกล้ง คือรู้อยู่ รู้ดีอยู่ จงใจ ตั้งใจ ละเมิด http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_item.php?item=708&book=2#708top              สญฺจิจฺจาติ  ชานนฺโต  สญฺชานนฺโต  เจจฺจ  อภิวิตริตฺวา  วีติกฺกโม  ฯ http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=2&item=708&Roman=0              อลัชชีบุคคล และลัชชีบุคคล http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=8&A=9497&w=แกล้ง#1070top              สญฺจิจฺจ http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=8&item=1070&Roman=0 http://budsir.mahidol.ac.th/cgi-bin/Budsir.cgi/SearchItem?mode=1&valume=8&item=1071&Roman=0              บทว่า  สญฺจิจฺจ  ได้แก่ ต้องทั้งรู้.                บทว่า  ปริคูหติ  ได้แก่ ปิดไว้  คือ  ไม่แสดง ไม่ออกเสีย.              คำศัพท์ที่พบ (ศัพท์ที่ 1) : สญฺจิจฺจ              คำอ่าน (ภาษาบาลี) : สัน-จิด-จะ              คำแปลที่พบ : แกล้งแล้ว, คิดพร้อมแล้ว, คิดกับแล้ว http://www.mahamodo.com/buddict/buddict_pali.asp              คำว่า แกล้ง แกล้ง [แกฺล้ง] ก. ทําให้เดือดร้อนรําคาญ เช่น เขาแกล้งฉัน, แสร้ง เช่น เขาแกล้งทําเป็นปวดฟัน, จงใจทํา พูด หรือแสดงอาการอย่างใด อย่างหนึ่งเพื่อให้เขาเสียหาย อาย เดือดร้อน ขัดข้อง เข้าใจผิด เป็นต้น เช่น ข้าพเจ้าไม่ได้ทําผิดเลยแต่เขาแกล้งใส่ร้าย; (โบ) ตั้งใจ, จงใจ, เช่น แกล้งประกาศแก่สงฆ์. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). http://rirs3.royin.go.th/dictionary.asp จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 14:56:12