ความคิดเห็นที่ 1 ผู้ไม่รู้มาตอบก่อน ประเด็นนี้ เริ่มไปเกี่ยวพันกับ นิมิตร เช่น อุคคหนิมิต หรือ ปฏิภาคนิมิต ผมว่าในคลับน่ามีคนที่มาสายนี้ไม่มากนะ (เดาเอา) ต้องลุ้นให้เพื่อนๆมาช่วยตอบ เดี๋ยวผมไปลองนิมตร์ สมาชิกที่ผม คิดว่าน่าจะพอรู้ละกันมาช่วยตอบด้วยครับ จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 01:55:40

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณ คห.ที่ 1 นะคะ^^ ไม่ได้เห็นเป็นลูกกลมๆหรือดวงแก้วนะคะและไม่ได้กำหนดภาพอะไรนอกจากกำหนดรู้ว่าเรานั่งอยู่ในท่าไหนแล้วตามลมหายใจรู้ลมหายใจเข้าออกค่ะ   ลักษณะคือสว่างใสไปหมดเหมือนเวลาเราลืมตาแล้วเห็นแต่แสงสว่างจ้าใสเย็นสงบนิ่งรอบตัวน่ะค่ะ  แล้วพอนานๆไปก็เหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเป็นอะไรที่สว่างมากกกใสมากจนเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดน่ะค่ะ  อธิบายเป็นคำพิมพ์ได้ยากจริงๆค่ะ จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 03:18:48

ความคิดเห็นที่ 3 ขอหยิบส่วนหนึ่งประวัติของหลวงปู่เจี๊ยะ มาเล่าส่กันฟัง จริงๆเรื่องธรรมชาติของจิตที่เดินของคนเรานั้น วาสนาแต่ละท่านแตกต่างกันไปบ้าง แต่ประสบการณ์ของคุณจอมนางนั้น จะมีคำอธฺบายในคำสอนของหลวงปู่สายพระป่าเช่น - หลวงพ่อพุธ ฐานิโย - หลวงปู่เสาร์ - หลวงปู่เจี๊ยะ ที่เห็นมีอธิบายแล้วท่านตอบคำถามได้ก็ หลวงพ่อเยื้อน หลวงปู่จำเนียร เพราะเคยไปฟังธรรมค่ะ ท่านทั้งสองใจดีมาก ตอบทุกคำถาม สารพัดคำถามจริงๆ ส่วนหลวงปู่ท่านอื่นนั้นยังไม่เคยไปฟังค่ะ สอนภาวนา “กระดูก” และปราบผี          ระหว่างที่หลวงปู่เจี๊ยะสอนญาติโยมที่ฝั่งสิงคโปร์ มีพระภิกษุชื่อครูบาจำนง ท่านอยู่ที่เกาะปีนัง ประเทศมาเลเซีย  ครูบาจำวค์กำลังจะสร้างวัด แต่ไม่สำเร็จสักทีเพราะผีดุขัดขวาง พอทราบข่าวว่าหลวงปู่มาพักที่สิงคโปร์จึงข้ามฝากเดินทางมากราบ เพื่อนิมนต์หลวงปู่ไปปราบผี พอหลวงปู่เจี๊ยะได้ยินครูบาเล่าให้หัง ท่านก็หลับตาลงพิจารณาดูสักระยะแล้วตอบว่า “ไป ไปเลย”              หลังจากเดินทางไปยังเกาะปีนังปราบผีเรียบร้อยแล้ว หลวงปู่เจี๊ยะ เดินทางโปรดญาติโยมไปเรื่อยๆจนถึงเมืองอีโปว์ ที่เมืองนี้มีสมาคมชาวพุทธและมีพระธรรมทูตจากประเทศไทยมาสอนพุทธศาสนาและสอนภาวนาเบื้องต้น ปรากฏว่าในเมืองอีโปว์ มีหญิงชาวจีนชื่อ เอ็ง อายุ ๖๗ ปี ภาวนามา ๑๘ ปี เกิดปรากฏการณ์ของกรรมฐานขึ้นในจิตดังนี           “เธอปฏิบัติสมาธิจนเกิดปฎิภาคนิมิต เห็นร่างกายเป็นอสุภะ หลับตาเมื่อไรเห็นร่างกายของตนเองในสมาธิภาวนา เปื่อยเน่า ผุพัง บุบสลาย เห็นเป็นกองกระดูก น่าสลดสังเวช และน่าสะพรึงกลัว”          ด้วยความที่เป็นชาวพุทธแต่ไร้ครูบาอาจารย์ที่มีประสบการณ์ธรรม เธอจึงไม่ทราบว่าจะปรึกษาใคร นอกจากสามี ในที่สุดเธอตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้สามีฟัง สิ่งนี้มันมองไม่เห็นด้วย “จัขุของปุถุชน” เพราะมันพ้นไปจาการมองเห็นด้วยสาตาปกติที่มองเห็นแค่โลกวัตถุเท่านั้น สามีจึงตัดสินใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอคือภาวะของคนบ้าน จิตหลอน แต่สำหรับคุณเอ็ง เธอรู้ตัวว่า            “นี่ไม่ใช่ความบ้า” ด้วยบุญกุศลที่สร้างสมมาดี เธอสามารถไม่เสียสูญจากภาวะของปฎิภาคนิมิต เพราะถ้าเป็นคนทั่วไปหากเกิดปฎิภาคนิมิตและขาดคนสอน อาจจะไปเสียสูญได้ง่ายๆ  เมื่อสามีไม่ได้ช่วยอะไรและแถมยังไม่เข้าเธออีกต่างหาก เธอจึงต้องขวนขวายด้วยตนเอง เสาะหาคำตอบเสาะหาครูบาอาจารย์ ทั้งในมาเลเซีย สิงคโปร์หนอ และพระธรรมทูตเองก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้ ตอบได้แค่เพียงว่า “โห ! ท่าน จิตฉันมันไม่ยอมยุบหนอพองหนอแล้ว จิตมันไม่ไปกับคำบริกรรมแล้ว หลับตาลงมันก็เป็นของมันเอง” ในคราวเคราะห์ ยังมีแสงสว่าง เมื่อเที่ยวค้นหาครูบาอาจารย์ไม่เจอ เธอจึงหยุดการแสวงหา แก้ปัญหาเฉพาะหน้า ด้วย “การอดอาหาร ขังตัวเองในห้องดูปฎิภาคนิมิตเป็นเวลา ๗ วัน ก็ยังไม่สามารถแก้ไขปฏิภาคนิมิต อันน่าสะพรึงกลัวนั้นได้” โชคดีที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นล่วงหน้าแค่ไม่กี่วันก่อนที่หลวงปู่เจี๊ยะจะเดินทางมามาเลย์เซีย เมื่อข่าวการเดินทางของหลวงปู่เจี๊ยะ อรหันต์ ครูบาอาจารย์สายกรรมฐานพระป่าเดินทางมาถึงเมืองอีโปว์ คุณเอ็งจึงดีใจเป็นอย่างยิ่ง บเดินทางเข้ามากราบเพื่อขอหลักการภาวนาที่ถูกต้อง เธอเล่าถึงประสบการณ์ของเธอเมื่อภาวนาให้หลวงปู่ฟัง พอหลวงปู่ฟังแล้ว จึงสั่งคุณเอ็งว่า “ให้นั่งสมาธิกำหนดปฏิภาคนิมิต” จากนั้นเมื่อคุณเอ็งทำภาวะของการเกิดปฎิภาคนิมิตได้ หลวงปู่เจี๊ยะจึงสอนต่อว่า “ให้กำหนดจิตเข้า ที่เก่าที่เคยเห็น แล้วให้กำหนดเตโชกสิณ ตัดและเผาอสุภะนั้นเสีย อย่าให้เหลืออะไรอยู่อีก” เธอทำตามที่หลวงปู่สอน จิตวางอสุภะนิมิต เกิดรวมใหญ่ขึ้นทันที เมื่อเธอถอนจิตออกจากสมาธิแล้ว เกิดปีติ น้ำตาไหลร้องไห้โฮๆ อย่างอิ่มเอิบใจ กราบแทบเท้าของหลวงปู่เจี๊ยะแล้วบอกว่า  “ฉันเจออาจารย์แล้วๆ ๑๘ ปีเพิ่งจะเจออาจารย์ในวันนี้” หลังจากวันนั้น พระอาจารย์จันทร์เรียน คุณวโร ได้โทรศัทพ์จากเมืองไทยมาหาหลวงปู่เจี๊ยะ พอท่านรับสายก็ว่า “จันทร์เรียน ให้มาสิงคโปร์ช่วยกันหน่อย เพราะที่นั่นมีแต่คนภาวนา แต่ไม่มีคนสอน ส่วนเมืองไทย มีแต่คนทำทาน ไม่มีคนภาวนา เราไปช่วยคนภาวนาติดขัดได้คนหนึ่ง มาแค่นี้ก็คุ้มแล้ว” การมาสอนภาวนาและสงเคราะห์ยาติโยมที่ต่างประเทศ ทำให้หลวงปู่มีลูกศิษย์ชาวสิงคโปร์เยอะ บางคนภาวนาแล้วติดขัด ถึงกับยอมลงทุนบินมาเมืองไทย เพื่อสอบถามหลักการภาวนาและแก้อารมณ์ให้ก้าวหน้าถึงวัดป่า จากนั้นก็บินกลับประเทศ หลวงปู่ท่านมีเมตตามากโดยฉพาะคนที่เอาจริงเอาจังในการปฏิบัติ หลวงปู่ท่านรักคนภาวนา สาเหตุที่ท่านเดินทางไปสิงคโปร์เพราะมีคนสิงคโปร์มาถามเรื่องภาวนากับท่านบ่อยๆ บางคนมาถามธรรมะข้อเดียวแล้วบินกลับประเทศก็มี หลวงปู่ท่านกล่าวว่า “น่าสงสารจริงๆ บินมาถามข้อเดียวก็กลับไป สู้เราไปคนเดียวไม่ดีหรือ จะได้ช่วยเขาเป็นพันๆ หมื่นๆ” นี่คือเหตุผลที่ หลวงปู่เจี๊ยะยอมบินมาสอนโปรดญาติโยม ทั้งๆที่ช่วงหลังเดินไม่ค่อยไหวและมีปัญหาสุขภาพเรื้อรังโดยเฉพาะเรื่องเจ็บปลายกระดูกก้นกบ ยิ่งการนั่งบนเครื่องบิน หรือนั่งในรถนานๆจะสร้างปัญหาให้มากก็ตาม จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 08:25:25

ความคิดเห็นที่ 4 หลวงปู่เสาร์สอนภาวนา “กายคตาสติ-อสุภกรรมฐาน” - เมื่อภาวนา “พุทโธ” ไปเรื่อยๆ ในชีวิตประจำวัน จนพุทโธเข้ามาในจิตใจ เมื่อจิตของเราได้เกิดพุทโธเอง คือจิตเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน จิตจะหยุดภาวนา - ที่นี้เมื่อจิตหยุดภาวนาคำว่า “พุทโธ” ธรรมชาติของจิตมักคิด เมื่อจิตเกิดความรู้สึกว่า อ้าวภาวนาหายเราจะภาวนาพทโธใหม่ พอนึกเช่นนี้ สมาธิจะถอนทันที - เมื่อเราภาวนาพุทโธไป จิตจะสงบวูบลง สว่าง รู้ ตื่น เบิกบาน แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้ประคองจิตให้อยู่ในสภาพปกติอย่างนั้นไปตลอด จิตจะเกิดความสงบ และละเอียดๆๆๆลงไป - จิตสว่างดวงนี้ ถ้าเราส่งจิตออกนอกจะเกิดมโนภาพ แต่ถ้าส่งเข้าในจะเห็นอวัยวะภายในร่างกายทั้งหมด ตับ ไต ไส้ พุง กระดูก สมอง เลือด เอ็น เห็นหมด - เราจะรู้สึกว่ากายของเรานี่เหมือนกับแก้วโปร่งใส ดวงจิตที่สงบสว่างเหมือนดวงไฟที่เราจุดไว้ในครอบแก้ว สามารถเปล่งรัศมีออกมารอบๆจนกว่าจิตจะสงบละเอียดลงไป จนกระทั่งว่ากายหายไปแล้วจึงจะเหลือแต่จิตสว่างไสวดวงเดียว ร่างกายหายหมด - ถ้าหากจิตดวงนี้มีสมถรรถภาพ จะเกิดความรู้ละเอียดเห็นอะไรได้ จิตจะย้อนกายเบื้องล่าง เห็นร่างกายตนเองนอนตายเหยียดยาวอยู่ ขึ้นอืด เน่าเปื่อยผุพัง สลายไป - จิตของคุณเอ็งเรียกว่า นิมิตแบบปฏิภาคนิมิต เป็นสมาธิขั้นวิปัสสนา เพราะจิตกำหนดรู้การเปลี่ยนแปลง เมื่อน้อมรู้การเปลี่ยนแปลงของนิมิต จิตจะต้องเป็นกลาง แค่เฝ้าดูนิมิต ไม่น้อมไปเล่นกับนิมิต แล้วพิจารณาตามหลักพระไตรรัตย์ เพื่อให้จิตเห็นความเป็นจริง - แต่ก่อนที่จะพิจารณาธรรมในขณะทำสมาธิ พระภิกษุศงฆ์จะถูกอบรมสั่งสอนเรื่อง ร่างกายนี้ไม่ใช่ตัวตนมาก่อนแล้ว มีการสอนให้แยกธาตุสี่ เมื่อจิตสงบแล้วจิตผู้ภาวนาจะปฏิวัติตัวไปสู่การพิจารณาเองโดยอัตโนมัติ ยิ่งพิจารณาธาตุสี่ในร่างกาย และแยกธาตุ จิตจะวางจากนิมิตและกายเหมือนกับที่เกิดกับคุณเอ็ง หลวงปู่เจี๊ยะ “นิมิตและภาวนา “                การที่จะแก้นิมิตหรืออุปสรรคที่เกิดจากนิมิตให้ใครได้นั้น ผู้สนอจะต้องเคยมีประสบการณ์ภาวนาอย่างเข้าใจ และทราบถึงการเกิดนิมิต มีความเชี่ยวชาญทั้งปฏิบัติและคำสอน การตามจิตของลูกศิษย์ได้ ซึ่งหลวงปู่เจี๊ยะล้วนผ่านประสบการณ์นั้นมาแล้ว สมัยก่อนตอนที่หลวงปู่เจี๊ยะยังติดตามหลวงปู่มั่น ระหว่างปฏิบัติภาวนากรรมฐานเกิด “นิมิต”  เช่นหลวงปู่เจี๊ยะอธิบายว่า “บางทีเราทำภาวนา หลับตาลงเห็นเป็นเหวลึกๆ อย่างหน้าหวาดเสียว วู้บบ!! ลงไปในเหวนั้นลึก ลึก จนสุดๆ โห!...นี่ ถ้าตกลงไปตายนะนี่ เอ้า!...ตายก็ตายซี่ เพ่งพิศดูรู้อยู่อย่างนั้น ประเดี๋ยวก็หายไป บางทีตัวนี้ใหญ่ ใหญ่เท่าตุ่มโตๆ ขนาดนี้ (แสดงมือประกอบ) ตัวเรานี้เป็นตุ่ม ตัวเท่าตุ่ม นี้เรียกว่าอุคคหนิมิตที่มันเกิดขึ้น เอ๊ะ!...ทำไมจิตจึงเป็นอย่างนี้ มันเป็นต่างๆ แต่ทีนี้อบรมจิตเข้า อบรมจิตเข้า จิตก็สงบเข้าไป เมื่อภาวนา จิตมักเป็นอย่างนี้บ่อยๆ ก็นำข้อสงสัยนี้ไปกราบเรียนถามหลวงปู่มั่น” หลวงปู่เจี๊ยะ : ครูบาจารย์...กระผมภาวนา จิตเกิดนิมิตปรากฏเป็นอย่างนี้ จะให้พิจารณาอย่างไร?” หลวงปู่มั่น : “ให้พิจารณากายนะ” พอได้หลักการภาวนามาแล้ว หลวงปู่เจี๊ยะ จึงนำมาพิจารณายกอุคคหนิมิต เป็นปฏิภาคนิมิตโดยพิจารณากาย ดังนี้ “เราก็มาคิดพิจารณา ด้วยปัญญาสัมมาทิฏฐิเอง พอใจเราสงบดี ก็คิดถึงเล็บหัวแม่มือ เล็บนิ้วชี้ เล็บนิ้วกลาง เล็บนิ้วนาง เล็บนิ้วก้อย ข้อนิ้วหัวแม่มือมีกี่ข้อก็นึกกำหนดตัด นิ้วนาง นิ้วก้อยกำหนดตัดให้หมด ตัดเสร็จแล้วก็มาตัดรวบห้านิ้ว ตัดห้านิ้วแล้วก็มาตัดข้อตานกเอี้ยง ขึ้นมาตรงกลางศอก แล้วก็มาถึงข้อศอก แล้วก็มาตัดหัวไหล่ ตัดหัวไหล่เสร็จก็มาตัดแขนช้าย เดินจิตอย่างนี้จนหมดทั้งสรรพางค์ร่างกาย เมื่อกำหนดตัดทั้งหมดแล้วก็มาเจาะตา นึกให้ตาขวาหลุด ตาช้ายหลุด จมูกขวาหลุด จมูกช้ายหลุด ริมฝีปากบนหลุด ริมฝีปากล่างหลุด ใบหูหลุด แก้มหลุด ทีนี้เอาล่ะ เอ้า!...เอาให้หมดทั้งหัว หัวเสร็จ ก็กำหนดตัดคอ ผ่าเอาออกไปวางเหมือนผ่ากบเขียดวางอยู่บนเขียง พิจารณายกขึ้นด้วยอำนาจไตรลักษณ์แล้ว วิจารด้วยภาวนามยปัญญามี่ฝึกมาดี พอพิจารณายกขึ้นถึงที่สุด จิตได้อบรมด้วยปัญญาอันยิ่งก็สงลงไปเป็นอัปปนาสมาธิอย่างน่าอัศจรรย์แต่ลักษณะอย่างนี้มันทำยากมาก อันนี้ทีหลังไปดูในแบบแผนตำรับตำราซึ่งไม่เคยเรียนเคยดูมาก่อน มันก็มีอยู่ในตำรา“ พอหลวงปู่มั่นเห็นหลวงปู่เจี๊ยะทำได้ ท่าก็อธิบายต่อว่า “ฟังให้ดีนะท่านเจี๊ยะ... ปฏิภาคนิมิตนั้น อาศัยผู้ที่มีวาสนา จึงจะบังเกิดขึ้นได้ อุคคหนิมิตนั้นเป็นของไม่ถาวร ต้องพิจารณาให้ชำนาญแล้วเป็นปฏิภาคนิมิต เมื่อชำนาญทางปฏิภาค ทวนกระแสเข้ามาเป็นตน ปฏิภาคนั้นเป็นส่วนวิปัสสนา สำหรับอุปจารสมาธิ สามารถรู้วาระจิตของผู้อื่นได้ สามารถแก้นิวรณ์ได้ แต่โมหะคลุมจิต ถ้าเจริญวิปัสสนาถึงขั้นอัปปนาสมาธิแล้ว จะต้องทำความรู้ให้เต็มเสียก่อนจิตจึงจะไม่หวั่นไหว การที่จะสอนการดำเนินสมถกรรมฐาน และวิปัสสนากรรมฐาน โดยเฉพาะเพียงอย่างใด อย่างหนึ่งนั้นมิได้ เพราะว่าจริตของคนมันต่างกัน แล้วแต่ความฉลาดไหวพริบของใคร เพราะการดำเนินจิตมีหลายแง่หลายมุมแล้วแต่ความสะดวก นิมิตทั้งหลาย เกิดด้วยปีติสมาธิอย่างเดียว ที่แสดงตามนิมิตออกมาทั้งหลายนั้น กรุณาท่านอย่าหลงตามนิมิต ให้พยายามทวนกระแสจิตเข้าสู่จิตเดิม เพราะนิมิตทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยง หลงเชื่อนิมิตประเดี๋ยวก็เป็นบ้า การที่จะแก้บ้านิมิตนั้น ต้องทวนกระแสจิตเข้าสู่จิตเดิม ถ้าทำอย่างนั้นได้ อย่างบางทีเรานั่งภาวนาอยู่ตามป่าเขา มีเสือมานั่งเฝ้าเราผู้บำเพ็ญพรตอยู่กลางป่าเพียงลำพัง เสือนั้นเป็นเทพนิมิตเสียโดยมาก ถ้าเป็นเสือจริงมันเอาเราไปกินแล้ว” หลวงปู่เจี๊ยะ ทราบดีว่าทุกคำพูดของครูบาอจารย์มีค่ายิ่งกว่าทองคำ เป็นความเมตตาอย่างยิ่งที่มอบธรรมะที่ล้ำค่าให้ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 08:27:05

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อจิตรวมใสสว่างอยู่ ก็อยู่อย่างนั้น อย่าไปกวนมัน ต่อเมื่อจิตถอนออกมาแล้วค่อยพิจารณากาย หรือข้อธรรมต่างๆ เช่น เมื่อพิจารณากายตามที่ จขกท. กล่าวแล้ว ต่อมาจิตก็รวมใสสว่างไปอีก ก็เป็นการพักจิตอีก อย่ากวนมัน (ลองกวนดูก็ได้ เราจะได้รู้ว่าเป็นยังงัย) เดี๋ยวจิตก็ถอน ก็ค่อยพิจารณาใหม่ อย่างนี้แหละ ซ้ำไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเลิก แต่บางที พอจิตถอนแล้วเราพิจารณา กลับฟุ้ง  ก็ให้พักจิตก่อน ถ้ายังพิจารณาต่อไปอยู่ จะฟุ้งซ่านจนต้องเปลี่ยนอิริยาบถก็มี การได้พิจารณากายบ่อยๆ ซ้ำๆ บ่อยๆ ซ้ำๆ ต่อไปจิตจะเกิดความเบื่อหน่าย คลายกำหนัด  รู้เองเห็นเองนะ ขออนุโมทนาด้วย จากคุณ : พิจารณากายเป็นไตรลักษณ์ (b-file) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 14:17:52

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณทุกท่านมากๆค่ะ   โดยเฉพาะ คห.ที่5 ที่ทำให้เรารู้ว่าจะต้องปฏิบัติอย่างไรต่อไป จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 16:15:03

ความคิดเห็นที่ 7 ปฏิบัติก้าวหน้า สะอาด สว่าง สงบ  สามอย่างนี้เรียงลำดับกันนะครับเป็นหลักตายตัว สะอาดจากความคิด สว่างในใจ(แสง) สงบก็คือสงบจากอุปาทาน ไม่มีว่าต้องทำยังไงต่อ และไม่ใช่สว่างด้วยนิมิต โอภาสแต่สว่างด้วยอาการของความสะอาดของจิต ถ้าสงบจริงแล้ว จะต้องมีอะไรกระตุกใจ ให้ทำอะไรได้อีกละ ใช่ไหม ไปให้สุดทางของมันก่อนดีกว่า มัวแต่ไปเข้า ๆ ออก ๆ พิจรณานั่นนี่ว่าไม่เที่ยงเพื่อเบื่อหน่าย มันใช้เวลานานกว่าจะจางคลายและหลุดพ้น   ไปให้ถึงที่สุดของที่สุด รักษาสติให้ต่อเนื่องไม่ใช้รวมอยู่กับสภาวะสงบ(เป็นกลางรู้อยู่) จะว่าก้าวหน้ากว่าผมก็ยังนะ แต่ว่าแช่นานกว่าผม ของผมผ่านไปเร็วเพราะตั้งจิตรู้อุเบกขาวางเฉยได้ต่อเนื่อง สติรู้สึกแน่ชัดว่าต่อเนื่อง แนะนำนะครับ ต้องทำเอง เห็นเอง ผมก็เดินทางเหมือนกัน จนเห็นความเกิดดับของจิตเป็นอาจิณนั่นแหละ คุณไม่ต้องพึ่งคนอื่นไม่ต้องถามใครอีกต่อไป จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 18:30:07

ความคิดเห็นที่ 8 อ่อ การนั่ง 5 ชั่วโมงเราจะรู้ทุกขณะตลอดว่าเวลาได้ผ่านล่วงเลยมานาน แต่ไม่มีความรำคาญใด ๆ เวลานั่งเสร็จก็เลยไ่ม่เบื่อหน่ายแต่ไม่ตกใจว่าผ่านมา 3 ชั่วโมง อันนี้ความรุ้สึกของผมนะครับ จากคุณ : ไฟไฟ เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 21:21:29

ความคิดเห็นที่ 9 ตาม คห.5 เลยครับ "แล้วตัวเหมือนจะหดลงเหมือนคนแคระที่ตัวหดน่ะค่ะ  อธิบายไม่ถูกจริงๆค่ะ และสว่างมากๆใสมากๆเหมือนทั้งหมดที่เป็นตัวเราหายไปเหลือแต่อะไรไม่รู้ที่สว่างๆใสๆเย็นๆ" =เห็นตามข้างบนเหมือนอาการจิตรวมลงที่ผมก็เป็น จะรู้สึกเหมือนความรู้สึกทั้งหลายหดวูบลง แล้วเหลือแต่ผู้รู้เด่นขึ้นมา แต่พอมาเห็น "ได้ยินสิ่งรอบข้างนะคะ รู้สึกถึงรอบข้างได้แต่เหมือนไม่ได้มากระทบอะไรกับความคิดจิตใจเราเลย" เลยลังเลนิดหน่อย เพราะถ้าจิตรวมลง จะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เพราะจิตผู้รู้กับกายมันจะแยกจากกันเด็ดขาด อาจเป็นไปได้ว่า จขกท.จำเอาสภาวะก่อนรวมลงหรือเมื่อเริ่มถอนออกแล้วมาปะปน หรือ จขกท.ยังจิตไม่รวมจริงผมก็ไม่อาจรู้ได้ ถ้าตอนที่จิตรวมใสสว่าง ยังไม่สามารถน้อมจิตหรือยกขึ้นพิจารณาได้ครับ ตอนอยู่ที่ตรงนี้ จขกท. รู้สึกเหมือน อยู่ที่ปัจจุบันตลอดเวลาหรือเปล่าครับ หรือว่าเห็นเวลาเดินไปตามปกติเพียงแต่สงบอยู่ได้เพราะความเบาสบาย สงบจากกายเฉย ๆ ครับ ? อนุโมทนาในการปฎิบัติครับ ปล.ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 00:40:58

ความคิดเห็นที่ 10 ผมก็เคยเป็นครับ อาการแบบนี้เปะเลย ตัวหดเหมือนตัวเล็กจิ๋ว จนหายไปเลยเหลือแต่จิต มันเป็นอาการทางสมถภาวนาครับ ผลมันจะทำให้เราเอิบอิ่มมีปีติ สุข และเหลืออารมณ์เดียว แต่ก็นานๆเป็นทีครับ ตอนนั้นนั่งอยู่ใต้ต้นโพธิพุทธคยา นั่งได้แค่ ๔ ชั่วโมง (ถ้านั่งต่อก็น่าจะได้ แต่หมดเวลาก่อน) กลับมาเมืองไทยก็นั่งได้อีก ๔ ชั่วโมง (เร็วเหมือน สิบนาทีเอง) แต่ผมไม่ยักจะขาชาขาบวมอะไรครับ อาการนั้นผมก็เรียกชื่อไม่ถูกครับ น่าจะเป็นการเข้าสมาธิขั้นใดขั้นหนึ่ง เพราะอยู่ในอารมณ์เดียว แต่พอออกมามันเห็นโลกทัศน์เปลี่ยนไปราว ๓-๔ ชั่วโมงครับ คือเวลามองเห็นภาพมันไม่ตีความว่าอะไร มันเห็นคล้ายๆทุกอย่างมันแบนๆเป็นเม็ดสีครับ ทุกวันนี้ ผมก็ใช้การเจริญสติในชีวิตประจำวัน ควบคู่กับการหาเวลาว่างฝึกทำสมถกรรมฐานนี่เป็นพักๆครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 14:07:56

ความคิดเห็นที่ 11 มาแปะไว้ แต่เพิ่งได้มาตอบ -- ไอ้อะไรที่ว่าแปลกๆ ไม่แปลกหรอกค่ะ เป็นธรรมดาของการภาวนา -- ที่กล่าวมา ก็คืออาการของสมาธินั่นแหละ คนที่ทำสมาธิแล้วจิตเป็นสมาธิ กายสงบระงับอันเป็นผลจากจิตเป็นสมาธิ หรือจิตเป็นสมาธิอันเป็นผลจากกายสงบระงับ ก็คือกั๋น คือว่า เป็นสมาธิ ก็ดีแล้ว  ไม่ได้แปลก หรือน่าตื่นเต้น น่าตกใจใดๆ แสดงว่าเราทำสมาธิได้ เมื่อได้ทำ ก็เกิดสภาวะ ดังนั้นต้องทำมากๆ ทำมากๆ สม่ำเสมอ ก็จะเกิดแบบนี้ทุกครั้ง และเกิดยิ่งๆ ขึ้นไป -- อะไรไม่รู้ที่สว่างใสเย็นๆ คือสภาวะของจิตที่เป็นสมาธิ มีกำลังมาก จึงปล่อยวางการรับรู้ของกาย สติไปอยู่กับจิต ไม่จับกายอีกต่อไป กายก็หายไป เขาก็เรียกว่า "จิตรวม" คือจิต กับสติ รวมกันเป็นสมาธิไงคะ คนไม่เคยทำสมาธิ หรือว่าในอดีตฝึกมาน้อย ชีวิตวุ่นวายกับกาย ไม่เคยดูแลจิต มันก็ทำให้จิตรวมยาก เหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ ต้องทำเป็นปีๆ อะไรอย่างนั้น แต่คนที่ทำสมาธิบ่อยๆ หรือในอดีตสะสมมา เคยทำมา มันก็รวมง่าย ก็รวมธรรมดานั่นแหละ  เมื่อสร้างเหตุได้พอดี เช่นภาวนาทั้งคืน ก็รวมได้ เพราะจิตมันคุ้นเคยกับสมาธิ  เปิดปุ๊บติดปั๊บ ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี ที่ว่าคืนสมาธิ คือจิตถอนออกจากสมาธินั่นแหละ.. คุณก็มายืนยันความเชื่อมั่นของเรา ว่าคนบางคนนั่งสมาธิ เข้าสมาธิ จิตรวม แต่ว่าได้ยินเสียงภายนอกได้ เพราะว่าสติรู้ตัวอยู่ รู้ในรู้นอก ดังนั้นสภาวะในสมาธิจริงๆ ในฌาน ไม่ได้ดับมืด ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร  มันก็เป็นอย่างที่คุณว่ามานั่นแหละ.. เราจะรู้ว่าเราเข้าสมาธิลึกไป ก็ตอนถอนออกมา อ้าว..เวลาผ่านไปนาน ที่จริงรู้สึกว่านั่งแป้บเดียวเอง 5 ชั่วโมงไม่ขยับได้ มันก็ต้องลึกละนะ.. สิ่งที่ปฏิบัติมาถูกต้องตรงดีแล้ว ไอ้ที่สว่างในนิ่งๆ น่ะ จิตนะ จิตมันรวม สติเป็นผู้ไปเห็นจิต เวลาเขารวม เขาไม่ชอบคิดหรอก ไม่ต้องไปพิจารณาอะไร อยู่กับรู้ อยู่กับสิ่งที่เห็น รู้เฉยๆ ดูเฉยๆ มีอะไรเกิดขึ้นมาก็ดูไปรู้ไป รู้แล้วละ คืออยู่กับปัจจุบันขณะให้มากที่สุด เขาจะแสดงอะไรให้ดูอีกมาก เมื่อเราดูสภาวะที่เกิดเฉพาะหน้านั้น เราก็พิจารณาอยู่ในตัวแล้ว ผู้ที่มีสมถะมา มีของเก่ามา การพิจารณา จิตเขาจะแสดงให้เราดูเอง โดยเรามีสติตามรู้ หรือรู้เฉยๆ เขาแสดงให้ดู เราก็ดูไป เรียกว่าพิจารณาแล้ว พอเขาถอนออกมา เราค่อยทบทวนว่า ที่พิจารณาดูหนังไปเมื่อกี้ เขาสอนอะไรบ้าง นี่คือการคิดพิจารณา โดยใช้สัญญา เข้าช่วย ใช้ความคิดช่วย แต่เวลาดูหนัง อย่าคิด เดี๋ยวตามหนังไม่ทัน ให้รับรู้อย่างเดียว ไอ้ที่ ปล.น่ะ ทำถูกตามขั้นตอนเป๊ะ  คือถอนออกมาแล้วค่อยมาพิจารณา ทีนี้จิตมีกำลัง เขาแสดงให้ดูความไม่เที่ยงของสังขาร อาการแบบนี้เราต้องละออก คือเมื่อจะออกจากการพิจารณา ให้ละ สลัดออก หมดเวลาแล้ว ต้องกลับเข้าสู่ปกติชีวิต ถ้าจิตไม่สลัดออก ก็จะค้าง อาการติดให้ดูข้ามวัน ไม่มีอันตราย ก็ดูมันไป เขาก็ทดสอบต่อ ถ้าหนังที่ดู มันเป็นเรื่องจริง จะกลัวไหม ตกใจไหม ยอมรับไหม.. บางคนดูตัวเองขณะสมาธิเห็นเป็นศพ แล้วดันติด ออกจากสมาธิ ดูใครเห็นเป็นศพไปหมด คิดว่าบ้า ติดสัญญา แต่ที่จริงทางธรรม ก็ว่าดูให้เปื่อยเป็นผงไปเลย เป็นวาสนา ดูจนจบสภาวะ มันก็หายเอง แต่คนที่มีวสี เขาจะแยกได้ นี่เป็นสภาวะธรรม นี่เป็นวิถีชีวิต ถ้าปนกันมันก็ยุ่งพอสมควร  ดังนั้นต้องแยกแยะ ถ้าไม่อยากยุ่งมาก ทำมาดีแล้ว ที่จะทำต่อไปก็ดี แต่ถ้าจะให้ดีจริงๆ ต้องทำมากๆ ปัญญาก็มีพร้อม เขาคอยสอนเราเอง ไม่ต้องไปกลัว  อาจารย์ก็มี ที่ไปเรียนมา ก็ไปบ่อยๆ ถ้าหวังเอาดีในชาตินี้ เป็นสิ่งที่ควรหวังค่ะ โมทนาสาธุ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 04:29:44

ความคิดเห็นที่ 12 สาธุ  ขอบคุณมากนะคะ   ที่เราไปบวชนี่มีแค่บอกว่าให้เอาขาขวาทับขาซ้ายมือขวาทับมือซ้าย แล้วก็กำหนดรู้ว่านั่งหรือยืนหรือเดิมท่าไหน แล้วก็ตามลมหายใจค่ะ แล้วก็ให้ดูร่างกายว่าเป็นของไม่เที่ยง นอกนั้นก็ไม่ได้สอนอย่างอื่นเลย และเป็นการฟังจากเทปค่ะ  เมื่อก่อนฟังไปก็แอบรำคาญเพราะว่าซ้ำๆไม่มีอะไรแปลกใหม่ แต่พอหลังๆฟังไปก็เริ่มรู้ เริ่มไม่รำคาญ เหมือนสักแต่ว่าได้ยินแต่ไม่ได้กระทบจิตน่ะค่ะ  และเคยนั่งนานสุดแค่หนึ่งชั่วโมงค่ะ แล้วพอเริ่มนิ่งเหมือนท่อนไม้ท่อนหินก็ต้องออกจากสมาธิแบบไม่เต็มใจออกหลายครั้ง(เปลือกตาจะขยุกขยิกแบบสั่งให้ลืมตาแล้วจิตไม่ยอมน่ะค่ะ)เลยไปไม่ถึงไหน เพราะทุกคนเลิกกันหมดเราต้องไปทำกิจวัตรอย่างอื่นต่อตามตารางเวลาด้วย มาคราวนี้นี่เองที่ถือศีลอุโบสถเลยนั่งได้ยาวไม่จำเป็นต้องลุกตามใครแล้วเพราะเขาไปนอนกันไม่ได้ทำกิจวัตรอื่นตามตารางเวลาแล้ว สิ่งที่เป็นคือนั่งเองไม่รู้เหนือรู้ใต้ค่ะ จิตเขาเป็นของเขาไปเองทุกอย่าง ตอนนั่งไม่ได้สงสัยเลยนะคะเหมือนว่าสุขแล้วพอแล้วสบายแล้วไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่พอออกจากสมาธิถึงได้สงสัยค่ะ ความรู้สึกบอกค่ะว่าต้องหาใครสักคนที่รู้เรื่องนี้มาช่วยชี้แนะสักหน่อยแล้วก็สรุปสุดท้ายเป็นที่นี่  ตลอดชีวิตนี้ไม่เคยเจอพระที่ปฏิบัติที่จะสนทนาเรื่องนี้ได้เลยค่ะ คงมีบุญไม่พอ แอบอยากเจอเหมือนกันจะได้มาเป็นครูชี้แนะเราได้ เพราะสติปัญญาและประสบการณ์ไม่พอที่จะคิดเอง ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ รู้สึกตัดสินใจถูกจริงๆที่มาตั้งกระทู้ห้องนี้ ขอให้อานิสงค์จากการตอบข้อสงสัยของเรานำพาให้ทุกท่านเดินทางเข้าสู่ทางที่ต้องการให้สมปรารถนานะคะ^^ จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 13:42:52

ความคิดเห็นที่ 13 ปกติจะนั่งสมาธิแค่ที่วัดนะคะ เพราะรู้สึกอุ่นใจและมีกิจวัตรบังคับคนที่ไร้ระเบียบอย่างเราจะได้ทำตามระเบียบกับเขาได้ ตอนนี้จะเปลี่ยนแปลงตัวเองจากนั่งสมาธิแค่ที่วัดเป็นมานั่งที่บ้านด้วยแล้วค่ะ เพราะต้องขยันๆทำบ่อยๆใช่ไหมคะถึงจะก้าวหน้า   แอบอยากก้าวหน้าเพราะรู้สึกว่าสบายและมีความสุขดีค่ะ ^^ จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 13:56:49

ความคิดเห็นที่ 14 ครับ อนุโมทนาครับ ฝึกมากๆ ฝึกบ่อยๆดีครับ การมีสมาธิทำให้จิตใจสงบมีกำลังมาก แต่หลวงพ่อพุธ ท่านให้ข้อคิดว่า อย่ามัวแต่นั่งสมาธิอย่างเดียว ให้เจริญสติเจริญปัญญาด้วย ท่านให้ออกจากสมาธิแล้วก็ตามดูกายดูใจในชีวิตประจำวันเลยครับ การภาวนาในสายพระป่ามีกิจที่ต้องทำ ๓ อย่างคือ ๑.ได้เวลาก็ไปทำความสงบเข้ามา (นั่งสมาธิเดินจงกรมให้ใจสงบ) ๒.พิจารณากายว่าเป็นอสุภะ(สำหรับพระภิกษุหนุ่มที่มักมีกามราคะมาคอยเสมอๆ) ๓. เจริญสติในอิริยาบทย่อยในชีวิตประจำวัน (ดูกาย ดูใจ อย่างที่เขาเป็น) แต่คนกรุงเราไปเข้าวัดแล้วทำได้แต่ข้อ ๑ ละเลยข้อ ๓ จึงไม่ก้าวหน้าด้านสติปัญญาครับ ดังนั้นเพิ่มกิจกรรมไปอีกอย่างคือเจริญสติด้วยยิ่งเป็นสิ่งดีครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:33:43

ความคิดเห็นที่ 15 คุณจอมนางอยากลองมั้ยล่ะ เราไม่ใช่พระอ่ะ แต่เราเชื่อว่าคุณทำได้ 555 มาทำวิจัยกันสักอาทิตย์ไหม.. เอาอาทิตย์เดียวก่อนก็ได้ ถ้าเวิร์คค่อยต่อเวลา เวลามันสั้นถ้าจะโดนหลอกก็ไม่เสียเวลานาน  ถ้าเทียบกับเวลาที่เสียมานานแล้ว เพราะไม่ได้ทำ 555 เราท้าให้ลอง  ว่าแต่มีเวลาไหมล่ะ ? 1) ให้ทำทุกวันนะ  อาราธนาศีล สวดไตรสรณคมณ์ สวดมนต์ก่อน (นิดหน่อยก็ได้ แต่ถ้าจะให้ได้สภาวะ ขออิติปิโส เท่าอายุ บวกสอง 3 ห้องนะ ถ้าอายุเยอะเป็นชั่วโมงอ่ะ เฉพาะสวดมนต์) คือตรงนี้ใช้แทนการถือศีลแปด และสัปปายะที่เคยได้จากที่วัด 2) นั่งสมาธิ แบบที่นั่งมาเนี่ย อย่างน้อย 1 ชั่วโมง อย่างมากแล้วแต่เขาจะนั่งได้ 3) ทำทุกวัน ต่อเนื่อง มาส่งการบ้าน คือเล่าสภาวะทุกวัน ลองทำดูเจ็ดวัน ว่าผลจะเป็นไง  5555 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 22:54:32

ความคิดเห็นที่ 16 ได้ค่ะ แต่ขอเริ่มวันที่ 28 นะคะ คือพรุ่งนี้จะไปเกาหลีค่ะกลับวันที่ 22 แล้วจะเที่ยวเล่นในกทม.จนถึง วันที่ 27 ถึงจะกลับใต้  บ้านอยู่ จ.นครศรีธรรมราชค่ะแต่ขึ้นกทม.มา ทุกเดือนมีนาคม มิถุนายน และตุลาคม ทำงานอิสระตอนไหนก็ได้เวลาเหลือเฟือค่ะ แต่ก่อนอื่นมีคำถามค่ะ  อาราธนาศีล นี่คือศีล5 ใช่ไหมคะ  แล้วอิติปิโสเท่าอายุ บวกสอง  นี่พอจะเข้าใจ แต่ 3 ห้องนี่คืออะไรคะ  ถ้าเป็นอิติปิโส พุทธคุณ  ธรรมคุณ  สังฆคุณ เราสวดคล่องค่ะเพราะจำได้ ปกติก็จะสวดมนต์สั้นๆก่อนนอนทุกวันค่ะ คือจะสวด นะโมสามจบ ไตรสรณะคมณ์ บูชาพระรัตนตรัย อิติปิโสหนึ่งรอบ  ขออโหสิเจ้ากรรมนายเวร อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้พ่อแม่ เจ้ากรรมนายเวร เทวดา สัมภเวสี และสรรพสัตว์ แล้วถึงจะเค้เก้สลบซบหมอนค่ะ555 ขอบคุณมากนะคะที่กรุณาเรา ^^ จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 01:35:35

ความคิดเห็นที่ 17 สวดพุทธคุณธรรมคุณสังฆคุณ คือสวดครบสามห้องนับหนึ่งจบ เท่าอายุ บวกสอง เป็นต้องเพิ่มกำลังสติ และได้อานิสงค์อะไรก็ว่าไป แต่ถ้าคนจะเดินสมถะ นอกจากฝึกสติปัฏฐานแบบเดินจงกรม ทำความรู้สึกตัว การสวดมนต์ยาว ช่วยเพิ่มกำลังสติได้มากเลย เป็นสติแบบที่จะใช้ทรงสมาธิน่ะ สติมันจะต้องอยู่กับจิต เปรียบไปก็เหมือนบริกรรม ถ้าบริกรรมเลย มันจะเข้าเร็วไป เพราะว่าเราเคยเข้าได้ ดึงไว้ด้วยการสวดมนต์ ช่วยฝึกในการทรงอารมณ์และมีสติ พอทำสมาธิ จะดูหนังได้นาน ดูแล้ว รู้ละ ก็คือวิปัสสนา  แล้วจึงออกมาพิจารณาทบทวนสภาวะอีกที  คือระบบสมถะบางทีเขาฉายหนังให้ดู ไม่ต้องเวิ่นเว้อยกข้อธรรม แบบสัญญามานั่งคิดเอาไง ก็เขาลอกเนื้อลอกหนังให้ดูแล้ว ก็นี่แหละ อสุภกรรมฐานล่ะ กายคตาสติล่ะ เขาทำเองอัตโนมัติ แสดงว่าเป็นของเก่าเรา   ดังนั้นเราไม่ต้องไปทำอะไร นอกจากวอร์มตัวเองให้พร้อมลงสนาม  ถึงเวลาเขาส่งโจทย์มาเองค่ะ เราเรียนกันสดๆ เลย เรียกว่า "พร้อมรู้เฉพาะหน้า" จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 09:04:53